french_fries
Member
- Μηνύματα
- 6
- Likes
- 72
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ισλανδία
Περιεχόμενα
Ημέρα 4η Δουβλίνο
Είχαμε φτάσει σχεδόν στο φινάλε αυτού του ταξιδιού, αλλά είχαμε αφήσει εσκεμμένα το καλύτερο για το τέλος. Το Δουβλίνο ως η πρωτεύουσα της Ιρλανδίας συγκεντρώνει πολλά αξιοθέατα και αντικειμενικά είναι αρκετά δύσκολο τα δεις όλα μέσα σε μια μέρα, δυστυχώς όμως το budget κι ο χρόνος που είχαμε δε μας επέτρεπαν να αφιερώσουμε παραπάνω μέρες σε αυτή την υπέροχη πόλη.
Το πλάνο μας: Πολύ πρωινό ξύπνημα (η απόσταση Cork-Δουβλίνου είναι περίπου 3 ώρες) και άφιξη στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου, εκεί θα παραδίδαμε το μεταφορικό μέσο που περάσαμε τα πάνδεινα για να αποκτήσουμε (aka το αμάξι). Είχαμε αποφασίσει πως θα κινούμασταν με τα μέσα και τα πόδια στην πόλη (και όντως το Δουβλίνο είναι μια πόλη που μπορείς να την περπατήσεις), κι έτσι δεν υπήρχε λόγος να κρατήσουμε για μια ακόμη μέρα το αυτοκίνητο. Άλλωστε, θα ήταν περισσότερο βάρος παρά διευκόλυνση (με το parking κλπ.) . Επιπλέον, η πτήση μας έφευγε την επόμενη μέρα κάπου στις 6 και κάτι το πρωί, οπότε δε θέλαμε να κουβαλάμε την υποχρέωση του αμαξιού μέχρι την τελευταία στιγμή. Από το αεροδρόμιο θα παίρναμε ένα ωραιότατο κόκκινο λεωφορείο το οποίο θα μας μετέφερε στο κέντρο της πόλης. Το hostel βρισκόταν σε πολύ κεντρικό σημείο, οπότε μας βόλευε εξαιρετικά. Θα αφήναμε τις μικρές μας βαλίτσες και θα αρχίζαμε την εξερεύνηση. Εκείνη η μέρα ήταν μάλλον μια μάχη ενάντια στη νύχτα. Έπρεπε δηλαδή να προλάβουμε να δούμε όσα πιο πολλά αξιοθέατα ήταν δυνατόν πριν πέσει το σκοτάδι στην πόλη.
Κι όλα έγιναν according to the plan (όπως λένε και οι φίλοι μας οι Ιρλανδοί). Γύρω στις 12 το μεσημέρι ήμασταν ελεύθεροι να αλώσουμε το Δουβλίνο. Η διαδικασία παράδοσης του αυτοκινήτου ήταν πολύ απλή, χάσαμε μόνο λίγο χρόνο με την αναμονή του λεωφορείου (το εισιτήριο κόστισε βέβαια 10 ευρώ!). Το hostel βρισκόταν πολύ κοντά στο αποστακτήριο του Jameson κι έτσι «αναγκαστικά» ξεκινήσαμε από εκεί. Αν είστε λάτρης του ουίσκι, μην το παραλείψετε! Περάσαμε υπέροχα, η περιήγηση ήταν πλούσια και είχε πολλές πληροφορίες. Το gift shop ήταν επίσης πολύ ιδιαίτερο. Βγαίνοντας από το μουσείο αισθανθήκαμε τις κοιλιές μας να γουργουρίζουν, κόντευε κιόλας 2 και δεδομένου ότι είχαμε κάνει skip το πρωινό, είχαμε αρχίσει να πεινάμε πολύ. Κάναμε ένα μικρό meeting, εγώ επέμενα να βρούμε μια ιρλανδική pub, οι περισσότεροι όμως δεν είχαν κουράγιο ,για να ψάξουν κι έτσι καταλήξαμε σε ένα από αυτά τα εστιατόρια που φτιάχνει τα πάντα, αλλά δε φτιάχνει τίποτα καλά. Δοκίμασα πέννες με πέστο. Δε θα πρότεινα το μαγαζί, αλλά τουλάχιστον χορτάσαμε.
(το αποστακτήριο του Jameson)
Επομένη στάση το Guinness Storehouse. Αρκετά μεγάλο και εντυπωσιακό εξωτερικά. Τα κορίτσια της παρέας δε θέλαμε να μπούμε μέσα εν αντιθέσει με το αγόρι που προτίμησε να μυηθεί στα μυστικά της πιο διάσημης μαύρης μπύρας του κόσμου. Χωρίσαμε τους δρόμους μας και δώσαμε ραντεβού στην εκκλησία του Αγίου Πατρικίου πριν νυχτώσει.
Όσο το αγόρι έπινε μπύρες, εμείς επισκεφθήκαμε το κάστρο του Δουβλίνο, το Trinity College, τον καθεδρικό Ναό της εκκλησίας του Χριστού (μαγευτικός!),το γλυπτό The Spire, που αποτελεί το σύμβολο του Δουβλίνου και είναι μια χαλύβδινη "βελόνα" ύψους 120 μ., ενώ υπήρξε και το υψηλότερο γλυπτό του κόσμου, την αγορά της πόλης, διάφορες εντυπωσιακές γέφυρες και το άγαλμα του James Joyce.
(ο καθεδρικός Ναό της εκκλησίας του Χριστού)
(η είσοδος για το κάστρο του Δουβλίνου)
Κόντευε περίπου πέντε και μισή όταν τελικά συναντηθήκαμε στην εκκλησία του Αγίου Πατρικίου. Εντυπωσιακή απέξω, αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε να μπούμε μέσα. Απογοητευτήκαμε αρκετά.
«Τι θα έλεγε κανείς για μια Guinness στην περιοχή Temple Bar;» πρότεινε η μια φίλη.
«Εννοείται είμαστε μέσα!» αναφωνήσαμε όλοι. Ξεχάσαμε την όποια απογοήτευση προφανώς.
Θα πρέπει οπωσδήποτε πριν φύγετε από το Δουβλίνο να επισκεφθείτε την περιοχή Temple Bar.Παλιά θεωρούταν μποέμ συνοικία ,διατηρεί βέβαια ακόμα τη μεσαιωνική αρχιτεκτονική της. Βρίσκεται στη νότια όχθη του ποταμού Liffey, και αποτελείται από λιθόστρωτα σοκάκια, τα οποία πλημμυρίζουν κάθε βράδυ με μεγάλες παρέες από ντόπιους και τουρίστες που λένε τα νέα τους ακούγοντας ιρλανδικά τραγούδια. Υπέροχη ατμόσφαιρα! Πριν κάτσουμε στην ομώνυμη pub περάσαμε από την Meeting House Square: εκεί θα συναντήσει κανείς υπαίθριες θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, υπαίθριο θέατρο και πολλά άλλα καλλιτεχνικά δρώμενα. Χαζέψαμε τους πάγκους, αλλά είχε έρθει η ώρα να απολαύσουμε τη Guinness μας σε ιρλανδικό έδαφος.
Ήμασταν τυχεροί, βρήκαμε τραπέζι σχεδόν αμέσως. Το μέρος είχε έντονη φασαρία, αλλά και live ιρλανδική μουσική! Απολαύσαμε και τα δυο!
Κόντευε εννιά, όταν αποφασίσαμε να κάνουμε μια τελευταία βόλτα στην πόλη. Ο κόσμος δεν ήταν τόσος όσος το απόγευμα, αλλά ακόμη κυκλοφορούσαν αρκετοί νέοι και πολλοί τουρίστες. Χωθήκαμε για λίγο στα σοκάκια και τους λαβύρινθους της πόλης κι αποφασίσαμε να πορευτούμε προς τη γέφυρα Halfpenny που χτίστηκε το 1816. Ήταν φωτισμένη με τα χρώματα της ιρλανδικής σημαίας. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι για μερικά λεπτά και αφήσαμε τη στιγμή να μας απορροφήσει. Το roadtrip στην Ιρλανδία είχε φτάσει σχεδόν στο τέλος του κι εμείς είχαμε γεμίσει με απίστευτες εμπειρίες που θα διηγούμαστε για καιρό.
Επιστρέψαμε νωρίς στο hostel, τσιμπήσαμε κάτι και πέσαμε γύρω στις 11 για ύπνο. Το επόμενο πρωί (αν και επικρατούσε σκοτάδι ακόμα έξω) αποχαιρετίσαμε βιαστικά το Δουβλίνο που ακόμα κοιμόταν, επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο αεροδρόμιο (το εισιτήριο κόστισε περίπου 8 ευρώ) και μισοκοιμισμένοι ονειρευόμασταν την επόμενη περιπέτειά μας.
Συμπερασματικά, το Δουβλίνο είναι μια πόλη ζωντανή και κεφάτη, πάνω από όλα όμως είναι μια πόλη που σε μαγεύει γιατί είναι σύγχρονη και ταυτόχρονα οι δρόμοι της εκπέμπουν ιστορία. Ένα πράγμα που παρατήρησα και μου άρεσε πολύ είναι οι δεκάδες αφίσες που διαφήμιζαν θεατρικές παραστάσεις και διάφορες καλλιτεχνικές δράσεις, αυτό δεν το παρατήρησα σε καμία άλλη πόλη που επισκέφθηκα κατά τη διάρκεια του Erasmus, μια ακόμη απόδειξη πως το Δουβλίνο τιμά την πολιτιστική κληρονομιά που του άφησαν οι μεγάλοι καλλιτέχνες που «γέννησε».Στα μελλοντικά μου ταξιδιωτικά σχέδια είναι σίγουρα μια δεύτερη επίσκεψη στο Δουβλίνο, νομίζω του αξίζει!
Τι πρέπει να κάνετε λοιπόν αν βρεθείτε στην Ιρλανδία;
1) Να επισκεφθείτε τα Cliffs of Moher.
2) Να ταξιδέψετε στην εξοχή της Βόρειας Ιρλανδίας.
3) Να δοκιμάσετε να πιείτε ένα Jameson και μια Guinness.
4) Να αφιερώσετε μια μέρα στο Galway.
Τι πρέπει να κάνετε στην Ιρλανδία που δεν κάναμε εμείς;
1) Να αφιερώσετε περισσότερες μέρες στο Δουβλίνο.
2) Να επισκεφθείτε το Cobh
3) Να δοκιμάσετε περισσότερες ιρλανδικές σπεσιαλιτέ.
4) Να μη ξεχάσετε να κρατάτε μαζί σας μια πιστωτική κάρτα (ειδικά αν θέλετε να νοικιάσετε αυτοκίνητο).
Ελπίζω να απολαύσατε την ιστορία μου και να μη σας κούρασα!
Keep travelling!
Είχαμε φτάσει σχεδόν στο φινάλε αυτού του ταξιδιού, αλλά είχαμε αφήσει εσκεμμένα το καλύτερο για το τέλος. Το Δουβλίνο ως η πρωτεύουσα της Ιρλανδίας συγκεντρώνει πολλά αξιοθέατα και αντικειμενικά είναι αρκετά δύσκολο τα δεις όλα μέσα σε μια μέρα, δυστυχώς όμως το budget κι ο χρόνος που είχαμε δε μας επέτρεπαν να αφιερώσουμε παραπάνω μέρες σε αυτή την υπέροχη πόλη.
Το πλάνο μας: Πολύ πρωινό ξύπνημα (η απόσταση Cork-Δουβλίνου είναι περίπου 3 ώρες) και άφιξη στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου, εκεί θα παραδίδαμε το μεταφορικό μέσο που περάσαμε τα πάνδεινα για να αποκτήσουμε (aka το αμάξι). Είχαμε αποφασίσει πως θα κινούμασταν με τα μέσα και τα πόδια στην πόλη (και όντως το Δουβλίνο είναι μια πόλη που μπορείς να την περπατήσεις), κι έτσι δεν υπήρχε λόγος να κρατήσουμε για μια ακόμη μέρα το αυτοκίνητο. Άλλωστε, θα ήταν περισσότερο βάρος παρά διευκόλυνση (με το parking κλπ.) . Επιπλέον, η πτήση μας έφευγε την επόμενη μέρα κάπου στις 6 και κάτι το πρωί, οπότε δε θέλαμε να κουβαλάμε την υποχρέωση του αμαξιού μέχρι την τελευταία στιγμή. Από το αεροδρόμιο θα παίρναμε ένα ωραιότατο κόκκινο λεωφορείο το οποίο θα μας μετέφερε στο κέντρο της πόλης. Το hostel βρισκόταν σε πολύ κεντρικό σημείο, οπότε μας βόλευε εξαιρετικά. Θα αφήναμε τις μικρές μας βαλίτσες και θα αρχίζαμε την εξερεύνηση. Εκείνη η μέρα ήταν μάλλον μια μάχη ενάντια στη νύχτα. Έπρεπε δηλαδή να προλάβουμε να δούμε όσα πιο πολλά αξιοθέατα ήταν δυνατόν πριν πέσει το σκοτάδι στην πόλη.
Κι όλα έγιναν according to the plan (όπως λένε και οι φίλοι μας οι Ιρλανδοί). Γύρω στις 12 το μεσημέρι ήμασταν ελεύθεροι να αλώσουμε το Δουβλίνο. Η διαδικασία παράδοσης του αυτοκινήτου ήταν πολύ απλή, χάσαμε μόνο λίγο χρόνο με την αναμονή του λεωφορείου (το εισιτήριο κόστισε βέβαια 10 ευρώ!). Το hostel βρισκόταν πολύ κοντά στο αποστακτήριο του Jameson κι έτσι «αναγκαστικά» ξεκινήσαμε από εκεί. Αν είστε λάτρης του ουίσκι, μην το παραλείψετε! Περάσαμε υπέροχα, η περιήγηση ήταν πλούσια και είχε πολλές πληροφορίες. Το gift shop ήταν επίσης πολύ ιδιαίτερο. Βγαίνοντας από το μουσείο αισθανθήκαμε τις κοιλιές μας να γουργουρίζουν, κόντευε κιόλας 2 και δεδομένου ότι είχαμε κάνει skip το πρωινό, είχαμε αρχίσει να πεινάμε πολύ. Κάναμε ένα μικρό meeting, εγώ επέμενα να βρούμε μια ιρλανδική pub, οι περισσότεροι όμως δεν είχαν κουράγιο ,για να ψάξουν κι έτσι καταλήξαμε σε ένα από αυτά τα εστιατόρια που φτιάχνει τα πάντα, αλλά δε φτιάχνει τίποτα καλά. Δοκίμασα πέννες με πέστο. Δε θα πρότεινα το μαγαζί, αλλά τουλάχιστον χορτάσαμε.
(το αποστακτήριο του Jameson)
Επομένη στάση το Guinness Storehouse. Αρκετά μεγάλο και εντυπωσιακό εξωτερικά. Τα κορίτσια της παρέας δε θέλαμε να μπούμε μέσα εν αντιθέσει με το αγόρι που προτίμησε να μυηθεί στα μυστικά της πιο διάσημης μαύρης μπύρας του κόσμου. Χωρίσαμε τους δρόμους μας και δώσαμε ραντεβού στην εκκλησία του Αγίου Πατρικίου πριν νυχτώσει.
Όσο το αγόρι έπινε μπύρες, εμείς επισκεφθήκαμε το κάστρο του Δουβλίνο, το Trinity College, τον καθεδρικό Ναό της εκκλησίας του Χριστού (μαγευτικός!),το γλυπτό The Spire, που αποτελεί το σύμβολο του Δουβλίνου και είναι μια χαλύβδινη "βελόνα" ύψους 120 μ., ενώ υπήρξε και το υψηλότερο γλυπτό του κόσμου, την αγορά της πόλης, διάφορες εντυπωσιακές γέφυρες και το άγαλμα του James Joyce.
(ο καθεδρικός Ναό της εκκλησίας του Χριστού)
(η είσοδος για το κάστρο του Δουβλίνου)
Κόντευε περίπου πέντε και μισή όταν τελικά συναντηθήκαμε στην εκκλησία του Αγίου Πατρικίου. Εντυπωσιακή απέξω, αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε να μπούμε μέσα. Απογοητευτήκαμε αρκετά.
«Τι θα έλεγε κανείς για μια Guinness στην περιοχή Temple Bar;» πρότεινε η μια φίλη.
«Εννοείται είμαστε μέσα!» αναφωνήσαμε όλοι. Ξεχάσαμε την όποια απογοήτευση προφανώς.
Θα πρέπει οπωσδήποτε πριν φύγετε από το Δουβλίνο να επισκεφθείτε την περιοχή Temple Bar.Παλιά θεωρούταν μποέμ συνοικία ,διατηρεί βέβαια ακόμα τη μεσαιωνική αρχιτεκτονική της. Βρίσκεται στη νότια όχθη του ποταμού Liffey, και αποτελείται από λιθόστρωτα σοκάκια, τα οποία πλημμυρίζουν κάθε βράδυ με μεγάλες παρέες από ντόπιους και τουρίστες που λένε τα νέα τους ακούγοντας ιρλανδικά τραγούδια. Υπέροχη ατμόσφαιρα! Πριν κάτσουμε στην ομώνυμη pub περάσαμε από την Meeting House Square: εκεί θα συναντήσει κανείς υπαίθριες θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, υπαίθριο θέατρο και πολλά άλλα καλλιτεχνικά δρώμενα. Χαζέψαμε τους πάγκους, αλλά είχε έρθει η ώρα να απολαύσουμε τη Guinness μας σε ιρλανδικό έδαφος.
Ήμασταν τυχεροί, βρήκαμε τραπέζι σχεδόν αμέσως. Το μέρος είχε έντονη φασαρία, αλλά και live ιρλανδική μουσική! Απολαύσαμε και τα δυο!
Κόντευε εννιά, όταν αποφασίσαμε να κάνουμε μια τελευταία βόλτα στην πόλη. Ο κόσμος δεν ήταν τόσος όσος το απόγευμα, αλλά ακόμη κυκλοφορούσαν αρκετοί νέοι και πολλοί τουρίστες. Χωθήκαμε για λίγο στα σοκάκια και τους λαβύρινθους της πόλης κι αποφασίσαμε να πορευτούμε προς τη γέφυρα Halfpenny που χτίστηκε το 1816. Ήταν φωτισμένη με τα χρώματα της ιρλανδικής σημαίας. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι για μερικά λεπτά και αφήσαμε τη στιγμή να μας απορροφήσει. Το roadtrip στην Ιρλανδία είχε φτάσει σχεδόν στο τέλος του κι εμείς είχαμε γεμίσει με απίστευτες εμπειρίες που θα διηγούμαστε για καιρό.
Επιστρέψαμε νωρίς στο hostel, τσιμπήσαμε κάτι και πέσαμε γύρω στις 11 για ύπνο. Το επόμενο πρωί (αν και επικρατούσε σκοτάδι ακόμα έξω) αποχαιρετίσαμε βιαστικά το Δουβλίνο που ακόμα κοιμόταν, επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο αεροδρόμιο (το εισιτήριο κόστισε περίπου 8 ευρώ) και μισοκοιμισμένοι ονειρευόμασταν την επόμενη περιπέτειά μας.
Συμπερασματικά, το Δουβλίνο είναι μια πόλη ζωντανή και κεφάτη, πάνω από όλα όμως είναι μια πόλη που σε μαγεύει γιατί είναι σύγχρονη και ταυτόχρονα οι δρόμοι της εκπέμπουν ιστορία. Ένα πράγμα που παρατήρησα και μου άρεσε πολύ είναι οι δεκάδες αφίσες που διαφήμιζαν θεατρικές παραστάσεις και διάφορες καλλιτεχνικές δράσεις, αυτό δεν το παρατήρησα σε καμία άλλη πόλη που επισκέφθηκα κατά τη διάρκεια του Erasmus, μια ακόμη απόδειξη πως το Δουβλίνο τιμά την πολιτιστική κληρονομιά που του άφησαν οι μεγάλοι καλλιτέχνες που «γέννησε».Στα μελλοντικά μου ταξιδιωτικά σχέδια είναι σίγουρα μια δεύτερη επίσκεψη στο Δουβλίνο, νομίζω του αξίζει!
Τι πρέπει να κάνετε λοιπόν αν βρεθείτε στην Ιρλανδία;
1) Να επισκεφθείτε τα Cliffs of Moher.
2) Να ταξιδέψετε στην εξοχή της Βόρειας Ιρλανδίας.
3) Να δοκιμάσετε να πιείτε ένα Jameson και μια Guinness.
4) Να αφιερώσετε μια μέρα στο Galway.
Τι πρέπει να κάνετε στην Ιρλανδία που δεν κάναμε εμείς;
1) Να αφιερώσετε περισσότερες μέρες στο Δουβλίνο.
2) Να επισκεφθείτε το Cobh
3) Να δοκιμάσετε περισσότερες ιρλανδικές σπεσιαλιτέ.
4) Να μη ξεχάσετε να κρατάτε μαζί σας μια πιστωτική κάρτα (ειδικά αν θέλετε να νοικιάσετε αυτοκίνητο).
Ελπίζω να απολαύσατε την ιστορία μου και να μη σας κούρασα!
Keep travelling!
Last edited:
