evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.572
- Likes
- 12.779
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Πάνω που έβαζα την Αίγυπτο στο κάδρο διαβάζω παντού για την μπίχλα και σφίγγομαι.
Θα πάρω βαθιά ανάσα θα βάλω και τη μπούργκα και θα πάω....
Μαρόκο Rockin' the Casbah και άλλες ιστορίες στο Μαρόκο το Ραμαζάνι
- Thread starter evaT
- Ημερομηνία δημιουργίας
Θα πάρω βαθιά ανάσα θα βάλω και τη μπούργκα και θα πάω....
MarieAries
Member
- Μηνύματα
- 215
- Likes
- 1.495
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δυτική Αφρική
έλα μωρέ, αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα....και δε χρειάζεσαι καν μπούργκα!
Μετά τα τραγικά χόστελ που γνώρισες μαζί μου, θα σου συστήσω και την μπιχλιάρα Αίγυπτο αν κάτσει
θα αποκτήσεις συγκλονιστικές, αξέχαστες εμπειρίες 
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.572
- Likes
- 12.779
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Μέρα 'Εκτη
Θες και δεν Fès
472 χιλ. 8 ώρες και 47 λεπτά για σήμερα! με οδηγό που ψυχοραγούσε από τους ισχιακούς πόνους, το λες και θρίαμβο
'Εξι παρά δέκα είμασταν στο πόδι γιατί το πακετάκι της ερήμου περιελάμβανε και την ανατολή του ηλίου.
Εγώ γενικά με τις ανατολές δεν τα πάω καλά. Για σχεδόν 5 χρόνια της ζωής μου δούλευα 38 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου στο νομό Κιλκίς, έχω δει τόση ανατολή που μου φτάνει για δυό ζωές και για να είμαι ειλικρινής αυτή της ερήμου ήταν λιγότερο όμορφη από κάτι νυσταγμένα πρωινά που θυμάμαι στα πέριξ του εξωτικού Λαγκαδά Θεσσαλονίκης
Στην είσοδο του καμπ είχαν τοποθετήσει ένα τραπεζάκι για χάζι, πιάσαμε καρέκλα και πρωινό μουχαμπέτι με τη μία Αμερικάνα. Τη βάλαμε να γκουγκλάρει Χαλκιδική και μέχρι να μαζέψει τα σαγόνια της κόντεψε ν αφήσει κλειδιά από το εξοχικό της στο Βανκούβερ προκειμένου να καβατζώσει καλοκαιρινή φιλοξενία στο σπίτι του Αντώνη, κάπου στο ειδυλλιακό Πευκοχώρι Κασσάνδρας.
Μιλήσαμε και για μουσική και συναυλίες , κάπως ανέφερα ότι το καλοκαίρι θα δω τους Guns n' Roses στο ΟΑΚΑ και ενθουσιάστηκε η Αμερικάνα, είχα λέει τον Duffy συμμαθητή
Ο Duff MCKagan όντως κατάγεται από το Σηάτλ και ζήλεψα που οι Αμερικάνοι έχουν κάτι τέτοιες ευκαιρίες ενώ εγώ από συμμαθητή σε διάσημο είχα μόνο έναν τζαναμπέτη που αργότερα έγινε κλεφτράκος και τον μπουζούριαζαν ανελλιπώς
Μας τάισαν και πρωινό και μας φόρτωσαν σε ένα θηριώδες Suv και μετά από ένα 20λεπτο κοπάνημα στους αμμόλοφους, νιώσαμε ότι πρωταγωνιστούμε σε Video Game, ο πιτσιρικάς όμως ήταν δεινή σωφεράντζα και πιθανότατα οδηγούσε στην περιοχή ήδη από τα 8 του, έτσι μας επέστρεψε άθικτους (εμάς και το Suv)
Στο ξενοδοχείο πετύχαμε τα φιλαράκια μας με τις μεγάλου κυβισμού μηχανάρες on-off που έφευγαν κι αυτοί για τη Φες.
Χαιρετηθήκαμε και ευχηθήκαμε καλό δρόμο για όλους...
Βγήκαμε και μεις στο δρόμο για την επόμενη περιπέτεια πριν προλάβουμε καλά καλά να συνέλθουμε από την προηγούμενη.
Ξεκινήσαμε από το Rissani που θεωρείται αυθεντική πόλη της ερήμου κι έχει αυτή την όμορφη είσοδο-Πύλη της ερήμου, ίσως η ομορφότερη που είδαμε σε όλο το ταξίδι
Ο δρόμος ήταν ευθύς χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον
με συχνά τέτοια
Αυτό όταν το έβλεπες έπρεπε να σταματήσεις πριν το σήμα και όοοοοταν το όργανο της τάξης αποφάσιζε σου έκανε νεύμα να προχωρήσεις.
Εμείς την πρώτη φορά περάσαμε άνετοι και ωραίοι αλλά μας το εξήγησαν ευγενικά και πολιτισμένα μαζί με 15 τίμια κερδισμένα ευρουλάκια. Τουλάχιστον γι αυτά μας έκοψαν και τη σχετική κλήση...
Παθόντες και μαθόντες πλέον σταματούσαμε κάθε φορά και αν δεν παίρναμε ξεκάθαρο σήμα να περάσουμε δεν το κουνούσαμε ρούπι.
Η οδοσήμανση είχε γενικά ψυχολογικά προβλήματα. Για παράδειγμα έδιναν προτεραιότητα στην έξοδο από βοηθητικές οδούς ακόμη και χωματόδρομους! Με αποτέλεσμα από τα 80 που ήταν το βασικό όριο ταχύτητας , συχνότατα έπεφτες στα 60, 40, 20.... Ούτε τη μαύρη νύχτα θα φτάναμε στο Βορρά μ αυτό το ρυθμό.
Φτάσαμε σε μια στρατικοποιημένη πόλη την Er-Rachidia, ο δρόμος φάρδυνε και για αρκετή ώρα περνούσαμε από διαδοχικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις
Οι φωτογραφίες είναι όλες εν κινήσει, απλά κατέβαζα παράθυρο και τραβούσα ότι προλάβαινα
Κι ένα φράγμα στο ποταμό Ziz
Και μετά μπήκαμε πάλι σε δρόμο με καραφλά βράχια και μου θύμισε το δρόμο για το Ελαφονήσι στα νότια του νομού Χανίων.
Αυτή τη φορά σταματήσαμε!
Καθοδόν πήρε το μάτι μας τους μοτοσικλετιστές από τη Μερζούγκα που έκαναν στάση ξεμουδιάσματος και ξαναχαιρετηθήκαμε.
Κουραστήκαμε, βαρεθήκαμε, μπαιλντίσαμε και ο δρόμος δεν τελείωνε.
Επίσης ήταν η μόνη περιοχή που δε βρίσκαμε τίποτα ανοιχτό στο δρόμο για να κάνουμε μια στάση και απλά βολευόμασταν με κάτι μπισκοτάκια και τα φρούτα που είχα "κλέψει" από τα πρωινά των ριάντ για να έχουμε να τσιμπολογάμε στο αυτοκίνητο. Κανονικό μανάβικο είχε γίνει η τσάντα μου.
Το ενδιαφέρον αναπτερώθηκε όταν επιτέλους προσεγγίσαμε το περίφημο βουνό με τα έλατα, μα τι αντιθέσεις αυτή η χώρα!
Είχαν κι ένα πάρκο
Εκεί έσκασαν μύτη τα μαιμούδια!
Σταματήσαμε και παίξαμε με τον γατοπατέρα Τάσο να λιώνει με τα μαιμούδια.
Monkeys in Ifran Morocco
Συνεχίσαμε προς το Ιφράν περνώντας από το αδιάφορο Αζρού
Και ξαφνικά βρεθήκαμε σε ένα αλπικό περιβάλλον στα 1650 μέτρα, τα σπίτια είχαν επικλινείς σκεπές και νιώσαμε ξανά Ευρωπαίοι!
Εντελώς παράδοξο, μέσα σε λίγες ώρες ζούσαμε το απόλυτο ανάποδο.
Μαιμούδες έχει τριγύρω, λιοντάρι είναι το τοπόσημό τους. 'Αβυσσος!
Λέγαμε πως αν σε πετάξουν εκεί μέσα ξαφνικά δίχως να γνωρίζεις που βρίσκεσαι, αποκλείεται να το βρεις ακόμη κι αν σου δώσουν 10 προσπάθειες
Κάναμε ένα γενναίο μπρέικ για τσάρκα και φαγητό όπου πετύχαμε ποιούς;; μαντέψτε!!
Τους φίλους μας τους μηχανόβιους
Εκείνη τη στιγμή έφταναν τελευταίοι και καταιδρωμένοι, με την απορία ζωγραφισμένη στα μούτρα ρώτησαν τι αυτοκίνητο έχουμε και καταφέρνουμε να προπορευόμαστε, με τίποτα Porsche κυκλοφορούμε;.
Τους έδειξα το ταπεινό μας Yaris με το οποίο τρώνε τη σκόνη μας... παρκαρισμένο απέναντι.
Φτάσαμε στην αυτοκρατορική Φες του 1 εκατομμυρίου κατοίκων λίγο αργότερα περνώντας πρώτα από την καινούργια πόλη που έμοιαζε με μια οποιαδήποτε μεσογειακή πόλη.
Εμένα για κάποιο λόγο που δε διευκρινίστηκε ποτέ στο κουρασμένο μου μυαλό, μου θύμισε τη….Φιλιππιάδα! ‘Ισως επειδή έτυχε να την έχω διασχύσει επίσης μετά από ώρες οδήγησης και φαίνεται κάπως κλείδωσε στον εγκέφαλό μου το χιλιομετρικό όργιο παρέα με το αρχιτεκτονικό αποτύπωμα της πόλης.
Για να φτάσεις στην παλιά πόλη ουσιαστικά βγαίνεις από την καινούργια και προχωράς στο τίποτα.
Φαίνεται από μακριά η Μεδίνα
Πύλη εισόδου
Το αράβικο στοιχείο είναι κυρίαρχο εδώ. Πέσαμε στην ώρα που ο μουεζίνης καλούσε σε προσευχή για το τέλος της νηστείας και αρχή του Iftar
Οι παραπάνω εικόνες είναι λίγα λεπτά μετά την άφιξη τραβηγμένες από την ταράτσα του όμορφου ριάντ, βήματα μόνο έξω από την εμβληματική μεδίνα.
Η πόλη μας υποδέχτηκε με ανάμεικτα συναισθήματα. 'Εχοντας βιώσει για τρείς, τέσσερις ημέρες μια πανδαισία εικόνων και χρωμάτων ξαφνικά βρεθήκαμε σε μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική, face to face με την αράβικη κουλτούρα, τη φτώχεια και την καθημερινή ζωή του λαού, έτη φωτός μακριά από αναφορές της δικής μας ζωής.
Ο ξενοδόχος είχε στείλει μια σειρά μηνυμάτων να τους καλέσουμε μόλις φτάσουμε, να μην ακολουθήσουμε κανέναν που θα προθυμοποιηθεί να βοηθήσει, να μην ενδώσουμε σε τίποτα.
Ήμουν ήδη διαβασμένη για τη νοοτροπία της πόλης, ωστόσο την ώρα που φτάσαμε στο τέρμα του δρόμου, μπλόκαρα.
Βγήκα έξω από το αυτοκίνητο μόνη μου να βρω το ριάντ, με αποτέλεσμα να τραβήξω όλο το λεφούσι πάνω μου.
Μου έδειχναν δεξιά αριστερά, έκανα μερικά βήματα χωρίς να σκέφτομαι καθαρά, ζαλίστηκα, τελικά ένας πιτσιρικάς όντως με οδήγησε 20-30 μέτρα παρακάτω εντελώς στην ευθεία και είδα τον ξενώνα.
Αυτομουτζώθηκα για την ανοησία μου, ευτυχώς όλα καλά.
Ο ρεσεψιονίστ βγήκε αμέσως και με κατσάδιασε που δεν τον πήρα, ενώ έφυγε τρεχάτος να προλάβει να δείξει στον Τάσο που να παρκάρει.
Οι πρώτες εικόνες ήταν πληθωρικές όσο και καταλυτικές. Με μια λέξη μόνο, ΑΓΡΙΕΥΤΗΚΑΜΕ.
Τα χρώματα, τα κτίρια, τα αψιά χαρακτηριστικά των ντόπιων, οι βοές, οι επιθετικές τους κινήσεις....ξαφνικά βρέθηκα σε κλίμα βαθιάς Μέσης Ανατολής, με έβλεπα εύκολα σε σκηνικό του Homeland κάπου στο Ιράκ, όπου νάναι θα φανεί η Carrie και λοιποί αμερικανοί πράκτορες, θα αρχίσουν να πέφτουν πυροβολισμοί και το πλήθος θα αρχίσει να σκορπίζει αριστερά -δεξιά.
Για του λόγου το αληθές...
Fès
Αντιθέτως το ριάντ από μέσα ήταν εξόχως παραμυθένιο και παρέπεμπε σε Χίλιες και μια Νύχτες..
Η πόρτα του διαμερίσματος!
Αφού πλυθήκαμε και στρώσαμε, είπαμε να βγούμε για το πρώτο σουλάτσο ενώ μας ενημέρωναν ότι η Μεδίνα έχει ήδη κλείσει, αποφασίσαμε να μην πάρουμε ρίσκα βραδιάτικα και απλά να μπούμε προς τα μέσα- τόσο όσο -για λίγο χάζι μαρκάροντας προσεχτικά την έξοδο.
'Οσοι δεν γνωρίζουν σχετικά, η Μεδίνα της Φες είναι η μεγαλύτερη στο Ισλάμ, ένας δαίδαλος από δρόμους και αδιέξοδα, όπου δεν λειτουργεί αξιόπιστα καμία πλοήγηση και είθισται να χάνεσαι-το οποίο χάσιμο είναι και μέρος της γοητείας της. Πράγμα που είχαμε οπωσδήποτε σκοπό να εξασκήσουμε την επόμενη, στο σημείο όμως αυτό προτεραιότητα είχε η ασφάλειά μας και μόνο.
Δεν έχουν και την καλύτερη φήμη οι ντόπιοι πράγμα που το διαπιστώσαμε άμεσα και χωρίς περιστροφές.
Μας τραβολογούσαν από δω κ από κει, ποιός θα μας πάει που, που να φάμε, που να ψωνίσουμε και που να πορευτούμε.
Είμασταν ψαρωμένοι αλλά το παίζαμε ανετίκλες και εντελώς αδιάφοροι.
Ενώ ο υποκίτρινος φωτισμός πάνω στις ξύλινες επενδύσεις και τα χρώματα της ώχρας εντός της μεδίνας την έκαναν γοητευτική αλλά και σπούκι....
Αυτά τα δοκιμάσαμε!
Ο Τάσος έλεγε πως του θυμίζει....Εξπρές του Μεσονυχτίου! Στην αρχή λόγω εικόνας, αργότερα και λόγω καταστάσεων
Βγήκαμε εύκολα και συνεχίσαμε τη βόλτα μας λίγο ακόμη έξω στους δρόμους γύρω από τον ξενώνα.
Οι πλατείες ήταν γεμάτες από μικρά παιδιά που έπαιζαν έξω, κυρίως ποδόσφαιρο, αφού η εξαιρετική τους πορεία στο τελευταίο Μουντιάλ τους έχει αποτρελάνει όλους και οι πιτσιρικάδες έχουν ξεχυθεί σε δρόμους και αλάνες με στόχο να γίνουν ο επόμενος Χακίμι ή ο Μπουφάλ, τα πρόσωπά τους έλαμπαν από χαρά κάθε φορά που αναφέραμε την Εθνική τους ομάδα.
Οι μάνες τους παραπέρα-όλες με το χιτζάμπ κουτσομπόλευαν στα παγκάκια.
Τα παιδάκια εδώ λογικά πρώτα μαθαίνουν να απλώνουν το χέρι και μετά να μιλούν, διότι με το που μπαίναμε στο οπτικό τους πεδίο μας πλησίαζαν με το χέρι τεντωμένο φωνάζοντας "comer" (από το ισπανικό τρώω, αφού οι περισσότεροι μας περνούσαν για Ισπανοπορτογάλους)
Η υπόθεση καφενείο-τσάι-γιγαντοοθόνη με ποδόσφαιρο (παντού) ήταν καθαρά αντρική υπόθεση ιδιαίτερα τις ώρες αυτές που έσπαγε η νηστεία τους. Με τα βλέμματα να πέφτουν αδιάκριτα επάνω μας κάθε, μα κάθε φορά.
Εγώ (αναλογιζόμενη του που βρίσκομαι) πιο σεμνή από ποτέ, ωστόσο το δυτικό μας λουκ και οι ελάχιστοι τουρίστες στο δρόμο, τραβούσαν την προσοχή.
Ανυπομονούσα για την επόμενη μέρα, να χωθώ και να χαθώ στην παλιά πόλη, να βιώσω το εμπριμέ και το παρδαλό στα παζάρια, τη βρώμα μαζί με την παράδοση, την προσευχή και την εξιλέωση, να μπω όσο γίνεται περισσότερο σ αυτό το λίγο χρόνο στο πετσί και στην ατμόσφαιρα που αναδυόταν δύσοσμα από τα βάθη αυτής της πόλης.
Θες και δεν Fès
472 χιλ. 8 ώρες και 47 λεπτά για σήμερα! με οδηγό που ψυχοραγούσε από τους ισχιακούς πόνους, το λες και θρίαμβο
'Εξι παρά δέκα είμασταν στο πόδι γιατί το πακετάκι της ερήμου περιελάμβανε και την ανατολή του ηλίου.
Εγώ γενικά με τις ανατολές δεν τα πάω καλά. Για σχεδόν 5 χρόνια της ζωής μου δούλευα 38 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου στο νομό Κιλκίς, έχω δει τόση ανατολή που μου φτάνει για δυό ζωές και για να είμαι ειλικρινής αυτή της ερήμου ήταν λιγότερο όμορφη από κάτι νυσταγμένα πρωινά που θυμάμαι στα πέριξ του εξωτικού Λαγκαδά Θεσσαλονίκης
Στην είσοδο του καμπ είχαν τοποθετήσει ένα τραπεζάκι για χάζι, πιάσαμε καρέκλα και πρωινό μουχαμπέτι με τη μία Αμερικάνα. Τη βάλαμε να γκουγκλάρει Χαλκιδική και μέχρι να μαζέψει τα σαγόνια της κόντεψε ν αφήσει κλειδιά από το εξοχικό της στο Βανκούβερ προκειμένου να καβατζώσει καλοκαιρινή φιλοξενία στο σπίτι του Αντώνη, κάπου στο ειδυλλιακό Πευκοχώρι Κασσάνδρας.
Μιλήσαμε και για μουσική και συναυλίες , κάπως ανέφερα ότι το καλοκαίρι θα δω τους Guns n' Roses στο ΟΑΚΑ και ενθουσιάστηκε η Αμερικάνα, είχα λέει τον Duffy συμμαθητή
Ο Duff MCKagan όντως κατάγεται από το Σηάτλ και ζήλεψα που οι Αμερικάνοι έχουν κάτι τέτοιες ευκαιρίες ενώ εγώ από συμμαθητή σε διάσημο είχα μόνο έναν τζαναμπέτη που αργότερα έγινε κλεφτράκος και τον μπουζούριαζαν ανελλιπώς
Μας τάισαν και πρωινό και μας φόρτωσαν σε ένα θηριώδες Suv και μετά από ένα 20λεπτο κοπάνημα στους αμμόλοφους, νιώσαμε ότι πρωταγωνιστούμε σε Video Game, ο πιτσιρικάς όμως ήταν δεινή σωφεράντζα και πιθανότατα οδηγούσε στην περιοχή ήδη από τα 8 του, έτσι μας επέστρεψε άθικτους (εμάς και το Suv)
Στο ξενοδοχείο πετύχαμε τα φιλαράκια μας με τις μεγάλου κυβισμού μηχανάρες on-off που έφευγαν κι αυτοί για τη Φες.
Χαιρετηθήκαμε και ευχηθήκαμε καλό δρόμο για όλους...
Βγήκαμε και μεις στο δρόμο για την επόμενη περιπέτεια πριν προλάβουμε καλά καλά να συνέλθουμε από την προηγούμενη.
Ξεκινήσαμε από το Rissani που θεωρείται αυθεντική πόλη της ερήμου κι έχει αυτή την όμορφη είσοδο-Πύλη της ερήμου, ίσως η ομορφότερη που είδαμε σε όλο το ταξίδι
Ο δρόμος ήταν ευθύς χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον
με συχνά τέτοια
Αυτό όταν το έβλεπες έπρεπε να σταματήσεις πριν το σήμα και όοοοοταν το όργανο της τάξης αποφάσιζε σου έκανε νεύμα να προχωρήσεις.
Εμείς την πρώτη φορά περάσαμε άνετοι και ωραίοι αλλά μας το εξήγησαν ευγενικά και πολιτισμένα μαζί με 15 τίμια κερδισμένα ευρουλάκια. Τουλάχιστον γι αυτά μας έκοψαν και τη σχετική κλήση...
Παθόντες και μαθόντες πλέον σταματούσαμε κάθε φορά και αν δεν παίρναμε ξεκάθαρο σήμα να περάσουμε δεν το κουνούσαμε ρούπι.
Η οδοσήμανση είχε γενικά ψυχολογικά προβλήματα. Για παράδειγμα έδιναν προτεραιότητα στην έξοδο από βοηθητικές οδούς ακόμη και χωματόδρομους! Με αποτέλεσμα από τα 80 που ήταν το βασικό όριο ταχύτητας , συχνότατα έπεφτες στα 60, 40, 20.... Ούτε τη μαύρη νύχτα θα φτάναμε στο Βορρά μ αυτό το ρυθμό.
Φτάσαμε σε μια στρατικοποιημένη πόλη την Er-Rachidia, ο δρόμος φάρδυνε και για αρκετή ώρα περνούσαμε από διαδοχικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις
Οι φωτογραφίες είναι όλες εν κινήσει, απλά κατέβαζα παράθυρο και τραβούσα ότι προλάβαινα
Κι ένα φράγμα στο ποταμό Ziz
Και μετά μπήκαμε πάλι σε δρόμο με καραφλά βράχια και μου θύμισε το δρόμο για το Ελαφονήσι στα νότια του νομού Χανίων.
Αυτή τη φορά σταματήσαμε!
Καθοδόν πήρε το μάτι μας τους μοτοσικλετιστές από τη Μερζούγκα που έκαναν στάση ξεμουδιάσματος και ξαναχαιρετηθήκαμε.
Κουραστήκαμε, βαρεθήκαμε, μπαιλντίσαμε και ο δρόμος δεν τελείωνε.
Επίσης ήταν η μόνη περιοχή που δε βρίσκαμε τίποτα ανοιχτό στο δρόμο για να κάνουμε μια στάση και απλά βολευόμασταν με κάτι μπισκοτάκια και τα φρούτα που είχα "κλέψει" από τα πρωινά των ριάντ για να έχουμε να τσιμπολογάμε στο αυτοκίνητο. Κανονικό μανάβικο είχε γίνει η τσάντα μου.
Το ενδιαφέρον αναπτερώθηκε όταν επιτέλους προσεγγίσαμε το περίφημο βουνό με τα έλατα, μα τι αντιθέσεις αυτή η χώρα!
Είχαν κι ένα πάρκο
Εκεί έσκασαν μύτη τα μαιμούδια!
Σταματήσαμε και παίξαμε με τον γατοπατέρα Τάσο να λιώνει με τα μαιμούδια.
Monkeys in Ifran Morocco
Συνεχίσαμε προς το Ιφράν περνώντας από το αδιάφορο Αζρού
Και ξαφνικά βρεθήκαμε σε ένα αλπικό περιβάλλον στα 1650 μέτρα, τα σπίτια είχαν επικλινείς σκεπές και νιώσαμε ξανά Ευρωπαίοι!
Εντελώς παράδοξο, μέσα σε λίγες ώρες ζούσαμε το απόλυτο ανάποδο.
Μαιμούδες έχει τριγύρω, λιοντάρι είναι το τοπόσημό τους. 'Αβυσσος!
Λέγαμε πως αν σε πετάξουν εκεί μέσα ξαφνικά δίχως να γνωρίζεις που βρίσκεσαι, αποκλείεται να το βρεις ακόμη κι αν σου δώσουν 10 προσπάθειες
Κάναμε ένα γενναίο μπρέικ για τσάρκα και φαγητό όπου πετύχαμε ποιούς;; μαντέψτε!!
Τους φίλους μας τους μηχανόβιους
Εκείνη τη στιγμή έφταναν τελευταίοι και καταιδρωμένοι, με την απορία ζωγραφισμένη στα μούτρα ρώτησαν τι αυτοκίνητο έχουμε και καταφέρνουμε να προπορευόμαστε, με τίποτα Porsche κυκλοφορούμε;
.Τους έδειξα το ταπεινό μας Yaris με το οποίο τρώνε τη σκόνη μας... παρκαρισμένο απέναντι.
Φτάσαμε στην αυτοκρατορική Φες του 1 εκατομμυρίου κατοίκων λίγο αργότερα περνώντας πρώτα από την καινούργια πόλη που έμοιαζε με μια οποιαδήποτε μεσογειακή πόλη.
Εμένα για κάποιο λόγο που δε διευκρινίστηκε ποτέ στο κουρασμένο μου μυαλό, μου θύμισε τη….Φιλιππιάδα! ‘Ισως επειδή έτυχε να την έχω διασχύσει επίσης μετά από ώρες οδήγησης και φαίνεται κάπως κλείδωσε στον εγκέφαλό μου το χιλιομετρικό όργιο παρέα με το αρχιτεκτονικό αποτύπωμα της πόλης.
Για να φτάσεις στην παλιά πόλη ουσιαστικά βγαίνεις από την καινούργια και προχωράς στο τίποτα.
Φαίνεται από μακριά η Μεδίνα
Πύλη εισόδου
Το αράβικο στοιχείο είναι κυρίαρχο εδώ. Πέσαμε στην ώρα που ο μουεζίνης καλούσε σε προσευχή για το τέλος της νηστείας και αρχή του Iftar
Οι παραπάνω εικόνες είναι λίγα λεπτά μετά την άφιξη τραβηγμένες από την ταράτσα του όμορφου ριάντ, βήματα μόνο έξω από την εμβληματική μεδίνα.
Η πόλη μας υποδέχτηκε με ανάμεικτα συναισθήματα. 'Εχοντας βιώσει για τρείς, τέσσερις ημέρες μια πανδαισία εικόνων και χρωμάτων ξαφνικά βρεθήκαμε σε μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική, face to face με την αράβικη κουλτούρα, τη φτώχεια και την καθημερινή ζωή του λαού, έτη φωτός μακριά από αναφορές της δικής μας ζωής.
Ο ξενοδόχος είχε στείλει μια σειρά μηνυμάτων να τους καλέσουμε μόλις φτάσουμε, να μην ακολουθήσουμε κανέναν που θα προθυμοποιηθεί να βοηθήσει, να μην ενδώσουμε σε τίποτα.
Ήμουν ήδη διαβασμένη για τη νοοτροπία της πόλης, ωστόσο την ώρα που φτάσαμε στο τέρμα του δρόμου, μπλόκαρα.
Βγήκα έξω από το αυτοκίνητο μόνη μου να βρω το ριάντ, με αποτέλεσμα να τραβήξω όλο το λεφούσι πάνω μου.
Μου έδειχναν δεξιά αριστερά, έκανα μερικά βήματα χωρίς να σκέφτομαι καθαρά, ζαλίστηκα, τελικά ένας πιτσιρικάς όντως με οδήγησε 20-30 μέτρα παρακάτω εντελώς στην ευθεία και είδα τον ξενώνα.
Αυτομουτζώθηκα για την ανοησία μου, ευτυχώς όλα καλά.
Ο ρεσεψιονίστ βγήκε αμέσως και με κατσάδιασε που δεν τον πήρα, ενώ έφυγε τρεχάτος να προλάβει να δείξει στον Τάσο που να παρκάρει.
Οι πρώτες εικόνες ήταν πληθωρικές όσο και καταλυτικές. Με μια λέξη μόνο, ΑΓΡΙΕΥΤΗΚΑΜΕ.
Τα χρώματα, τα κτίρια, τα αψιά χαρακτηριστικά των ντόπιων, οι βοές, οι επιθετικές τους κινήσεις....ξαφνικά βρέθηκα σε κλίμα βαθιάς Μέσης Ανατολής, με έβλεπα εύκολα σε σκηνικό του Homeland κάπου στο Ιράκ, όπου νάναι θα φανεί η Carrie και λοιποί αμερικανοί πράκτορες, θα αρχίσουν να πέφτουν πυροβολισμοί και το πλήθος θα αρχίσει να σκορπίζει αριστερά -δεξιά.
Για του λόγου το αληθές...
Fès
Αντιθέτως το ριάντ από μέσα ήταν εξόχως παραμυθένιο και παρέπεμπε σε Χίλιες και μια Νύχτες..
Η πόρτα του διαμερίσματος!
Αφού πλυθήκαμε και στρώσαμε, είπαμε να βγούμε για το πρώτο σουλάτσο ενώ μας ενημέρωναν ότι η Μεδίνα έχει ήδη κλείσει, αποφασίσαμε να μην πάρουμε ρίσκα βραδιάτικα και απλά να μπούμε προς τα μέσα- τόσο όσο -για λίγο χάζι μαρκάροντας προσεχτικά την έξοδο.
'Οσοι δεν γνωρίζουν σχετικά, η Μεδίνα της Φες είναι η μεγαλύτερη στο Ισλάμ, ένας δαίδαλος από δρόμους και αδιέξοδα, όπου δεν λειτουργεί αξιόπιστα καμία πλοήγηση και είθισται να χάνεσαι-το οποίο χάσιμο είναι και μέρος της γοητείας της. Πράγμα που είχαμε οπωσδήποτε σκοπό να εξασκήσουμε την επόμενη, στο σημείο όμως αυτό προτεραιότητα είχε η ασφάλειά μας και μόνο.
Δεν έχουν και την καλύτερη φήμη οι ντόπιοι πράγμα που το διαπιστώσαμε άμεσα και χωρίς περιστροφές.
Μας τραβολογούσαν από δω κ από κει, ποιός θα μας πάει που, που να φάμε, που να ψωνίσουμε και που να πορευτούμε.
Είμασταν ψαρωμένοι αλλά το παίζαμε ανετίκλες και εντελώς αδιάφοροι.
Ενώ ο υποκίτρινος φωτισμός πάνω στις ξύλινες επενδύσεις και τα χρώματα της ώχρας εντός της μεδίνας την έκαναν γοητευτική αλλά και σπούκι....
Αυτά τα δοκιμάσαμε!
Ο Τάσος έλεγε πως του θυμίζει....Εξπρές του Μεσονυχτίου! Στην αρχή λόγω εικόνας, αργότερα και λόγω καταστάσεων
Βγήκαμε εύκολα και συνεχίσαμε τη βόλτα μας λίγο ακόμη έξω στους δρόμους γύρω από τον ξενώνα.
Οι πλατείες ήταν γεμάτες από μικρά παιδιά που έπαιζαν έξω, κυρίως ποδόσφαιρο, αφού η εξαιρετική τους πορεία στο τελευταίο Μουντιάλ τους έχει αποτρελάνει όλους και οι πιτσιρικάδες έχουν ξεχυθεί σε δρόμους και αλάνες με στόχο να γίνουν ο επόμενος Χακίμι ή ο Μπουφάλ, τα πρόσωπά τους έλαμπαν από χαρά κάθε φορά που αναφέραμε την Εθνική τους ομάδα.
Οι μάνες τους παραπέρα-όλες με το χιτζάμπ κουτσομπόλευαν στα παγκάκια.
Τα παιδάκια εδώ λογικά πρώτα μαθαίνουν να απλώνουν το χέρι και μετά να μιλούν, διότι με το που μπαίναμε στο οπτικό τους πεδίο μας πλησίαζαν με το χέρι τεντωμένο φωνάζοντας "comer" (από το ισπανικό τρώω, αφού οι περισσότεροι μας περνούσαν για Ισπανοπορτογάλους)
Η υπόθεση καφενείο-τσάι-γιγαντοοθόνη με ποδόσφαιρο (παντού) ήταν καθαρά αντρική υπόθεση ιδιαίτερα τις ώρες αυτές που έσπαγε η νηστεία τους. Με τα βλέμματα να πέφτουν αδιάκριτα επάνω μας κάθε, μα κάθε φορά.
Εγώ (αναλογιζόμενη του που βρίσκομαι) πιο σεμνή από ποτέ, ωστόσο το δυτικό μας λουκ και οι ελάχιστοι τουρίστες στο δρόμο, τραβούσαν την προσοχή.
Ανυπομονούσα για την επόμενη μέρα, να χωθώ και να χαθώ στην παλιά πόλη, να βιώσω το εμπριμέ και το παρδαλό στα παζάρια, τη βρώμα μαζί με την παράδοση, την προσευχή και την εξιλέωση, να μπω όσο γίνεται περισσότερο σ αυτό το λίγο χρόνο στο πετσί και στην ατμόσφαιρα που αναδυόταν δύσοσμα από τα βάθη αυτής της πόλης.
Attachments
Last edited:
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.322
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
duty_free
Member
- Μηνύματα
- 904
- Likes
- 3.237
η αναγνωση του σε επρωξε για εκει; Δεν σ'αδικω αν ναι· το διαβασα σχετικα κοντα μετα από εκει ταξίδι και ηθελα να ξαναπάω σούμπιτα - ένας 19ος κόβιντ πάντως μου κοψε καθε πρόθεση.
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.572
- Likes
- 12.779
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Τρολλάρωωω ΓιάννηΑυτό κάνω πως δε το διάβασα...
Ειδυλλιακό το Πευκοχώρι ρε Εύα;
Η ανάγνωση απλά απογείωσε το συναίσθημα που ήδη προυπήρχε.
Το μελετούσα καιρό πριν κ μένα με φρέναρε ο κόβιντ...
gio87
Member
- Μηνύματα
- 124
- Likes
- 706
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού-Βολιβία-Εκουαδορ
Τη Φιλιππιάδα λέει...
. Φουλ εξωτική!!! Δύο χρόνια δούλευα εκεί δίπλα, σε κέντρο φιλοξενίας προσφύγων, εντελώς αδιάφορη πόλη. Τουλάχιστον έχει κάποια ωραία μέρη δίπλα, Κοκκινοπηλό και λίμνη Ζηρού. Sorry για το off topic, η ιστορία εξαιρετική όπως πάντα 
Smaragda53
Member
- Μηνύματα
- 991
- Likes
- 2.088
- Επόμενο Ταξίδι
- αχ, μακάρι νάξερα!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Πολυνησία
Πω πω! Με συνεπήρες!
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.572
- Likes
- 12.779
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Τι να κάνω, αυτό μου ήρθε, το είπα κ στους συνταξιδιώτες μου. Απάντησαν κάτι που δεν το θυμάμαι.
Ευχαριστώ Τζορτζ!η ιστορία εξαιρετική όπως πάντα
Στη Φες; δεν κρατιέμαι να γράψω για την επόμενη μέρα
Travelliaris
Member
- Μηνύματα
- 37
- Likes
- 160
Φέσ-ε μέσα Πολυχρόνη, που 'πιασα εκεί τιμόνι!
turms
Member
- Μηνύματα
- 2.071
- Likes
- 2.833
- Επόμενο Ταξίδι
- ΔΝΤ;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Σκι στην Παταγονια
ομολογω οτι σας θαυμαζω που ταξιδευετε σε αμιγως μουσουλμανικες χωρες.
εγω αποφασισα να τις αφησω εντελως απεξω....παρολο που παλια μου αρεζε η ιδεα να παω π.χ. Συρια, Αιγυπτο κλπ
ok, ουτως η αλλως δεν με παιρνει οικονομικα πλεον, οποτε βγαινω απο το διλημμα, αλλα και παλι μετα απο τις εξελιξεις των τελευταιων χρονων, δεν μου καθεται ωραια να παω καπου που για παραδειγμα βλεπουν τις γυναικες ως υποδυεστερα πλασματα, η καπου που μπορει να με σφαξουν επειδη ειμαι χριστιανος (οσο ειμαι τελος παντων)
Ισως να εκανα για το Ιραν μια εξαιρεση απλα και μονο επειδη εχω διαβασει πολλα θετικα εδω μεσα, αλλα και παλι...
ολη αυτη η φανατιλα με εκνευριζει αφανταστα.
και δεν το λεω για να ανοιξουμε συζητηση για αυτα τα θεματα τωρα. Απλα αυτα που εγραψε η Eva για την τελευταια πολη μου φερανε το ολο σκηνικο στο μυαλο
παρολα αυτα απολαμβανω πραγματικα τις ιστοριες απο εκει
εγω αποφασισα να τις αφησω εντελως απεξω....παρολο που παλια μου αρεζε η ιδεα να παω π.χ. Συρια, Αιγυπτο κλπ
ok, ουτως η αλλως δεν με παιρνει οικονομικα πλεον, οποτε βγαινω απο το διλημμα, αλλα και παλι μετα απο τις εξελιξεις των τελευταιων χρονων, δεν μου καθεται ωραια να παω καπου που για παραδειγμα βλεπουν τις γυναικες ως υποδυεστερα πλασματα, η καπου που μπορει να με σφαξουν επειδη ειμαι χριστιανος (οσο ειμαι τελος παντων)
Ισως να εκανα για το Ιραν μια εξαιρεση απλα και μονο επειδη εχω διαβασει πολλα θετικα εδω μεσα, αλλα και παλι...
ολη αυτη η φανατιλα με εκνευριζει αφανταστα.
και δεν το λεω για να ανοιξουμε συζητηση για αυτα τα θεματα τωρα. Απλα αυτα που εγραψε η Eva για την τελευταια πολη μου φερανε το ολο σκηνικο στο μυαλο
παρολα αυτα απολαμβανω πραγματικα τις ιστοριες απο εκει
MarieAries
Member
- Μηνύματα
- 215
- Likes
- 1.495
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δυτική Αφρική
Η Συρία πάντως δεν ανήκει στις αμιγώς μουσουλμανικές χώρες, και συνυπάρχουν αρμονικά Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί.
Αν θες διάβασε την ιστορία μου για να δεις τι παίζει τον τελευταίο καιρό μετά τη λήξη του εμφυλίου.
Εκπομπές Travelstories
