ioulios29
Member
- Μηνύματα
- 49
- Likes
- 221
Αφορμή για το τόλμημα - όπως αποδείχθηκε - στάθηκε η 59η Biennale di Venezia που λαμβάνει χώρα κάθε δυο χρόνια σε αυτή την υπέροχη πόλη από την άνοιξη έως τέλη Νοεμβρίου και φιλοξενεί όλο το μέλλον του παγκόσμιου στερεώματος τέχνης, δίνοντας στίγμα για τις μετέπειτα καλλιτεχνικές τάσεις και κυρίως αναδεικνύοντας κοινωνικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν το παρόν και ίσως το μέλλον κάθε εποχής.
Το πρώτο ταξίδι μόνη μου μετά από καιρό, έπρεπε να το οργανώσω άψογα καθώς η οποιαδήποτε αστοχία μπορεί να με έβαζε σε μεγάλη ταλαιπωρία, την οποία θα έπρεπε να υποστώ μόνη μου χωρίς καμία απολύτως βοήθεια. Το πρώτο και βασικό που έπρεπε να βρω ήταν έναν σίγουρο και ασφαλή τρόπο να φτάσω και να φύγω από το νησί που σκόπευα να μείνω.
Γενικές Πληροφορίες Προσβασιμότητας της πόλης για PRM
(Για όσους δεν είναι άτομα μειωμένης κινητικότητας scroll down στην παράγραφο «Βενετία» για τη συνέχεια)
Πριν προχωρήσω να βάλω κάποια πλαίσια μέσα στα οποία θα κινηθεί η περιγραφή του ταξιδιού. Ως άτομο με μειωμένη κινητικότητα (Person with Reduced Mobility), μπορώ να περπατήσω σε ίσιο δρόμο, όμως τα μεγάλα βαθιά σκαλοπάτια και οι απότομες σκάλες γενικώς είναι μη προσβάσιμες για μένα. Επομένως, οι πληροφορίες που τυχόν να αναφερθούν σχετικά με την προσβασιμότητα θα αντιμετωπίζουν αποκλειστικά αυτά τα θέματα. Κατά τη γνώμη μου, η προσβασιμότητα της Βενετίας είναι απαγορευτική για άτομα σε αμαξίδιο, εκτός κι αν καταφθάσουν με ημερήσια εκδρομή από κοντινή πόλη με μεσαίου μεγέθους φέρι μποτ που έχει ωραία και ομαλή ράμπα πρόσβασης στην προβλήτα και κάνουν βόλτα στον παραλιακό ιστό όπου όλες οι γέφυρες έχουν ράμπα, από το San Marco μέχρι το Giardini όπου σταματάει απότομα με μια μεγάλη απότομη γέφυρα με άπειρα σκαλοπάτια. Γύρω στα 2 χλμ. απόσταση δηλαδή. Οτιδήποτε άλλο ακούσετε είναι άστοχο και θα σας βάλει σε πολυέξοδες ταλαιπωρίες. Το αναφέρω γιατί έχω δει πολλά βίντεο στο YouTube όπου λένε ότι το 70% της πόλης είναι προσβάσιμο με αμαξίδιο ενώ είναι μόνο μέχρι την πλατεία του San Marco και η πολύβουη παραλία, δηλαδή ένα 20% της πόλης. Περισσότερα παρακάτω.
Ένα μήνα πριν, το 90% των καταλυμάτων στη Βενετία ήταν κατειλημμένα, με αποτέλεσμα να περάσω αρκετές ώρες ψάχνοντας ξενοδοχείο στα μέτρα μου. Τα μέτρα μου είναι, κεντρική τοποθεσία, κοντά σε εστίαση και κεντρικό σταθμό (οποιασδήποτε) μεταφοράς. Τελικά βρήκα το τέλειο ξενοδοχείο: το Al’Angelo Art Hotel στην καρδιά της παλιάς πόλης, σχεδόν μέσα στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, δυο λεπτά από την εκκλησία, πέντε λεπτά από την προβλήτα San Marco, δεύτερη είσοδο με δικό του dock απευθείας σε κανάλι, εκπληκτική θέα από το δωμάτιό μου στο κανάλι και δωμάτιο με ειδικά διαμορφωμένο το μπάνιο για ΑΜΕΑ. Φυσικά η γειτονιά έβριθε εστιατορίων και μίνι μάρκετ οπότε είχε λυθεί και το θέμα φαγητού.
Αφού έκλεισα αεροπορικά και ξενοδοχείο, έπρεπε να διευθετήσω το θέμα την μεταφοράς μου από το αεροδρόμιο της Βενετίας Marco Polo στην πλατεία San Marco όπου ήταν το ξενοδοχείο. Οι τρόποι που κατάφερα να μάθω είναι τρεις:
Το μόνο που κρατάω είναι ότι χαίρομαι πολύ που δεν υπερτίμησα τις δυνάμεις μου και δεν πήρα αψήφιστα την επικινδυνότητα που φαντάστηκα ότι μπορεί να είχε για μένα η μεταφορά μου με το σαφώς πιο φθηνό Water Bus, γιατί πολλά από τα καραβάκια τους ήταν παλιά (στις φώτο στο site δείχνουν άλλα, νέα, που φαίνεται να είναι προσβάσιμα για ΑΜΕΑ, μέγα ψέμα, λάθος πείτε το όπως θέλετε). Τα πιο πολλά water bus είναι παλιά και πρέπει να σταθείς σε μια ηλίθια πλωτή πλατφόρμα ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΧΕΡΟΥΛΙ ΠΟΥΘΕΝΑ και να τη διασχίσεις τοίχο-τοίχο για να φτάσεις στο water bus και να διαπιστώσεις μετά από αναμονή 15’ στην πλωτή κόλαση και εισιτήριο 45€ για 3 μέρες, ότι το σαπιοκάραβό τους δεν είναι προσβάσιμο και πρέπει να παρακαλέσεις κάποιον να σε κρατήσει για να μπεις στην είσοδο - αν καταφέρεις να φτάσεις μέχρι εκεί - διασχίζοντας την αχέρουλη και κινούμενη σαν Ταψί πλατφόρμα που είναι η «στάση λεωφορείου» τους. Το έζησα την πρώτη μέρα που ήθελα να πάρω το water bus και να πάω στην Biennale χωρίς να περπατήσω όλη την παραλία, ήθελα να κρατήσω δυνάμεις για μέσα στην έκθεση. Ε μην τα πολυλογώ, 45€ πεταμένα στα κανάλια της Βενετίας, δεν κατάφερα καν να πλησιάσω το φέρι μποτ τους, έχανα την ισορροπία μου ήδη από την πλατφόρμα, φοβήθηκα πολύ μην πέσω κι από εκείνη τη στιγμή και μετά κατάλαβα ότι θα πάω όπου και όσο με πάνε τα ποδαράκια μου. Τα πρώτα και μοναδικά πεταμένα χρήματα, ευτυχώς. Σταματάω εδώ τον λίβελο για τα Βενετσιάνικα ΜΜΜ.
Με τα πολλά, επιτέλους μπήκα στο καλαίσθητο, μαονένιο, γυαλιστερό και εντελώς luxury ταχύπλοο private water taxi μου, επόμενη στάση η Βενετία!
Βενετία
Από το παράθυρο του αεροπλάνου, η μυθική πόλη έμοιαζε να αιωρείται, χαμένη μέσα σε μια γαλάζια, αρμυρή ομίχλη. Καθώς προχωρούσε η ώρα και το μούχρωμα του ηλιοβασιλέματος έδινε τη θέση του στα φώτα που άναβαν στην πλωτή πολή, το σκηνικό έπιασε να αλλάζει σιγά σιγά. Η κίνηση της μέρας που έδινε τη θέση της στη νύχτα, με το τοπίο να γίνεται από φωτεινό σε σκοτεινό, ήταν σε απόλυτο συγχρονισμό με την κίνηση της βάρκας μου καθώς πλησίαζε γοργά στη Βενετία. Ακριβώς τη στιγμή που χαθήκαμε στα σωθικά της μέσα από τα σκοτεινά κανάλια, η ομοιότητα της στιγμής με τον Μύθο της Περσεφόνης που χάνεται με το άρμα του Πλούτωνα από τον πάνω κόσμο και τις όχθες του Αχέροντα στον κάτω κόσμο του Άδη και μεταφέρεται από το φως στο σκοτάδι, με άφησε αποσβολωμένη. Κάθισα αναπαυτικά στο δερμάτινο καναπέ του ταχύπλοου και έβαλα στα AirPods το soundtrack του Zbigniew Preisner για την Μπλε Ταινία του Κισλόφσκι, και συγκεκριμένα το 11: «Second Flute». Μαγεία.
Ο Χέμινγουεϊ είχε δίκιο τελικά. Είναι πραγματικά υπέροχη η αίσθηση που έχεις όταν πλησιάζεις από τη θάλασσα τη Βενετία. Αυτή η αίσθηση ελευθερίας καθώς αφήνεις τις προβλήτες του Marco Polo και σκάει το ταξί πάνω στα κύματα είναι απερίγραπτη και πολύ προσωπική και χαίρομαι που την έζησα ήσυχα χωρίς άγνωστους συνταξιδιώτες. Η είσοδος από τη θάλασσα με έφερε σιγά-σιγά μπροστά και κατόπιν μέσα στο μεγαλύτερο και πιο σημαντικό αξιοθέατο της Βενετίας: την ατμόσφαιρά της.
Είχε νυχτώσει για τα καλά όταν φτάσαμε 15’ λεπτά αργότερα στις παρυφές της κεντρικής νήσου και μου έκανε εντύπωση η απόλυτη ησυχία που επικρατούσε καθώς γλιστρούσαμε στα σκοτεινά κανάλια. Σκιές, ρωγμές φωτός, γέφυρες, παράθυρα, πλατείες, όλα περνούσαν ανακατεμένα καθώς αιωρούμουν ανάμεσά τους σαν σε πίνακα του Marc Chagall. Ο παφλασμός της βάρκας μας ήταν το μόνο που ακουγόταν και για μια στιγμή μού ήρθαν μνήμες ησυχίας της πρώτης καραντίνας. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερε ο Massimo, ο οδηγός μου, πάντως στρίβαμε μέσα στο σκοτάδι στα απίστευτα στενά κανάλια με αξιοσημείωτη άνεση, όλα παρά τρίχα, μέχρι που φτάσαμε στο Dock - Είσοδο του Al’Angelo Art Hotel. Μας περίμεναν οι ρεσεψιονίστ που αναφώνησαν με θαυμασμό όταν είδαν το deck της βάρκας μου να ανυψώνεται με εμένα να παλεύω να σταθώ πάνω του (η μόνη στιγμή που μου έλειψε η παρέα στο ταξίδι μου: ένα βίντεο να τραβήξει κάποιος το συμβάν, να γελάμε για χρόνια ρε παιδιά!). Είτε δεν είχαν ξαναδεί Disabled Accessible Water Taxi, ή η βάρκα ήταν τελικά ένα μεγάλο αναδυόμενο κοχύλι και ζούσαμε στιγμές από τη γέννηση της Αφροδίτης του Μποτιτσέλι. Σας προκαλώ να διαλέξετε και να πάρετε.
Εντάξει, είναι εντυπωσιακό και εξωτικό μαζί. Αν είναι δυνατόν, να κατεβαίνεις από το ταχύπλοο και να είσαι ήδη μέσα στο ξενοδοχείο. Κάτι τέτοια μου κάνουν μεγαλύτερη εντύπωση από το πιο χρυσοποίκιλτο αναγεννησιακό ταβάνι με πουλάκια και αγγελάκια που μπορεί να διαθέσει η πόλη. Μέχρι να χωνέψω αυτό, με είχαν καλοσωρίσει, βάλει μέσα στο ασανσέρ και ο γκρουμ μου έδειχνε ήδη το δωμάτιο. Πω.Πω.Πω. Ένα τεράστιο τέμπλο με παράθυρα και μπαλκονόπορτα που έβλεπαν στα κανάλια, τεράστιο κρεββάτι, ψηλοτάβανο, καθαρό, με μεγάλο και άνετο μπάνιο, υπέροχο.
Χαλάλι το πολύωρο ψάξιμο, το καλοδιατηρημένο κτίριο του 17ου αιώνα που κάποτε ήταν στέκι του Πικάσο δε θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Δεν ήθελα να το κουνήσω ρούπι, είχα φτάσει Βενετία, ήμουν στο δωμάτιο και επειδή είχα έρθει από τα σκοτεινά κανάλια, από την πίσω πόρτα ας πούμε, ήταν σα να είχα διακτινιστεί εκεί, δεν είχα ιδέα πώς ήταν το οτιδήποτε. Έξω από το μεγάλο τέμπλο του δωματίου μου και πέρα από τα σκοτεινά κανάλια και γεφύρια που αχνοφαίνονταν, απλωνόταν μια μυστηριώδης πολιτεία που για σήμερα έπρεπε να περιμένει.
1η Μέρα:
- Πανοραμική 360 view της Βενετίας από το Campanile
- Επίσκεψη στο Παλάτι των Δόγηδων
- Βόλτα στη βενετσιάνικη 5th Avenue
Να πω ότι την πρώτη μέρα έκανα τόσα λίγα, γιατί την υπόλοιπη μέρα ήμουν απασχολημένη με το να χάνομαι στα σοκάκια της πόλης. Το GPS έδειχνε ότι το μέρος που ήθελα να πάω ήταν 5’ μακρυά και λες και οι τοίχοι μετατοπίζονταν και απομακρυνόμουν ολοένα και περισσότερο από αυτό. Πάνω που μπορεί να προσανατολιζόμουν αμυδρά και έβρισκα το δρόμο, έπεφτα στην παλίρροια της San Marco Piazza κι έπρεπε να αλλάξω διαδρομή, οπότε καταλαβαίνεις, και πολύ φάση δικέ μου. Παραθέτω χαρακτηριστικό παράδειγμα αληθινής διαδρόμης:
Αυτή η “φάση” υποχώρησε εντός 12ώρου, όταν τελικά -νηστική και διψασμένη- χαλάρωσα και μπήκα στο ρυθμό της Βενετίας, όπου έμαθα να αντιλαμβάνομαι από τη θέση του ήλιου, το τάδε μαγαζί στη γωνία ή το καμπαναριό από μακριά κλπ. πού ακριβώς βρισκόμουν. Μετά από αυτό η περιήγηση στα αμέτρητα σοκάκια ήταν απόλαυση, καθώς, ενώ αρχικά μοιάζουν όλα ίδια μεταξύ τους, σύντομα κατάλαβα ότι σε κάθε γωνιά της πόλης σε περιμένει μια νέα ομορφιά, μια καινούργια έκπληξη.
Campanile
Μέχρι να συνέλθω από το μίνι πολιτισμικό σοκ ύπαρξης καναλιών αντί για δρόμους πέρασε η ώρα και να’ σου άρχισε η παλίρροια. Πραγματικά, με το χέρι στην καρδιά, δεν ήξερα ότι γίνεται κάθε ρημαδομέρα αυτό το πράγμα. Νόμιζα ότι γίνεται 5-10 φορές το χρόνο, σιγά μη γίνει όταν πάω εγώ. Κάθε μέρα η πισίνα λοιπόν. Φτάνω άρον άρον στο Campanile λίγο πριν σαλπάρει όλη η πλατεία του Σαν Μάρκο, για να δω μεγάλα στεπ να φράσσουν όλη την είσοδο.
Έγινε ο καθιερωμένος διάλογος στην προσπάθειά μου να μάθω από πού θα μπω τελικά καθώς δεν μπορούσα να ανεβώ σε εκείνο το πράγμα. Ο φύλακας δεν είχε ιδέα ότι σε λίγα λεπτά θα έβαζαν κι άλλα στεπ μέχρι την άκρη της πλατείας οπότε και θα μπορούσα να ανεβώ στα ειδικά ντεκ για την παλίρροια σαν άνθρωπος, κι έτσι με έβαλε να μπω από την πίσω πόρτα που είχε μόνο 4 σκαλάκια. Ας όψεται.
Αφού έδειξα από το κινητό το QR code του εισιτηρίου που είχα κλείσει online στο Tiquets, μπήκαμε όλοι στο ασανσέρ και σε ένα λεπτό βρισκόμουν μπροστά σε μια σαγηνευτική θέα: η Νέα Υόρκη του Μεσαίωνα, η Γαληνοτάτη, η Βασίλισσα της Αδριατικής απλωνόταν μπροστά μου. Μπορεί να μην φαινόντουσαν καί τα 118 νησιά της, όμως έβλεπα αρκετά για να καταλάβω το μεγαλείο της. Μπροστά σε αυτό το θέαμα, οι γόνδολες ήταν μια ανθυπολεπτομέρεια στην αφήγηση της ιστορίας της Βενετίας. Δεν μπορώ να φανταστώ τί ένιωθε κάποιος που επισκεπτόταν από την επαρχία του μεσαίωνα αυτόν τον λίκνο της Αναγέννησης και γίγαντα του εμπορίου, όταν ήταν στις δόξες της.
Η μέρα μου συνεχίστηκε με μια μεγάλη περιπλάνηση στα σοκάκια της δυτικής περιοχής. Το καλό με την τοποθεσία του ξενοδοχείου ήταν ότι καθώς ήταν στη μέση όλων, μπορούσα να επιστρέψω για λίγο στη μέση της μέρας για να ξεκουραστώ για καμμιά ωρίτσα, να φάω και να ξαπλώσω, ώστε να μπορέσω να συνεχίσω. Με αυτά τα διαλείμματα κατάφερα να είμαι στη γύρα από το πρωί έως το βράδυ χωρίς να ξεθεώνομαι όπως σε άλλα ταξίδια που αν γυρνούσα στο ξενοδοχείο, τελείωνε η μέρα εκεί.
Το Παλάτι των Δόγηδων
Πλησίασα τη μεγάλη ουρά του μέσα στο καταμεσήμερο, οι αυθημερόν επισκέπτες δεν είχαν φύγει ακόμη. Ευτυχώς, ζήτησα από την σεκιούριτι στην είσοδο προτεραιότητα λόγω κινητικών προβλημάτων και με άφησε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Στην εσωτερική αυλή με τα εντυπωσιακά κτίρια - γλυπτά, κυριαρχούν οι δυο πρωταγωνιστικές φιγούρες της Βενετίας, ο Ποσειδώνας, ο κυρίαρχος των θαλασσών όπως η Βενετία και ο Άρης, ο θεός του πολέμου, που συμβολίζει τη δύναμη της πόλης στη στεριά.
Μέσα στο παλάτι λειτουργεί μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση με σπαθιά και διάφορα άλλα έργα τέχνης, ενώ αξίζει να δει κανείς και τις χρυσοσκάλιστες οροφές.
Αν δεν λατρεύετε τα μεσαιωνικά και δεν έχετε πολύ χρόνο δεν θα χάσετε κάτι αν δεν το δείτε.
Καθώς είχε πολύ απότομες και γλιστερές σκάλες για το μουσείο, κατευθύνθηκα στην Guardaroba (μπαίνοντας στην εσωτερική αυλή τέρμα δεξιά γωνία) και κατόπιν συνεννόησης, ένας υπάλληλος με κατηύθυνε σε κάτι δαιδαλώδεις διαδρόμους μέχρι που βρήκαμε ένα ασανσέρ και βρεθήκαμε στους πάνω ορόφους. Ήταν πραγματικά ένας λαβύρινθος εκεί μέσα. Στο πιο μεγάλο μέρος του, οι οροφές είχαν περισσότερο ενδιαφέρον. Χρειάστηκε να κάνω πολλές ερωτήσεις σε σεκιούριτι για να βρω τελικά το δρόμο της εξόδου. Σε αυτό το αξιοθέατο την μεγαλύτερη εντύπωση μου έκαναν τα γλυπτά των κτιρίων.
Το υπόλοιπο της ημέρας πέρασε με ατελείωτες βόλτες στις πιο high end περιοχές και δρόμους της Βενετίας όπως αυτή της Calle Larga XXII Marzo, όπου βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο, όλη η Βενετσιάνικη Πέμπτη Λεωφόρος: Chanel, Dior, Louis Vuitton, Hermes, Fendi, Burberry κλπ. Έχει το ενδιαφέρον του να τα βλέπεις έτσι μικρά, το ένα δίπλα στο άλλο και άδεια.
2η Μέρα:
Biennale Arsenale
Ήταν ένα υπέροχο συννεφιασμένο και δροσερό πρωινό, ό,τι πρέπει για έναν περίπατο. Ξεκίνησα λοιπόν γεμάτη ανυπομονησία για την Μπιενάλε στην ευρύτερη περιοχή Castello. Στο πρώτο κομμάτι της διαδρομής χρειαζόταν να διασχίζω στην κυριολεξία τις ορδές του κόσμου που κατέβαιναν από τα ferries με τις ημερήσιες εκδρομές και περπατούσαν σαν υπνωτισμένα μπουλούκια στην παραλιακή. Όλοι με τον ίδιο ρυθμό, μη χάσουνε το γκρουπ, κοιτώντας ευθεία μπροστά, έν - δυό! Στενάχωρο.
Στο μεταξύ, τα καταστήματα εστίασης στις μεγάλες πλατείες απο τις 5 -6 το απόγευμα που φεύγουν οι ημερήσιες εκδρομές και μετά, αδειάζουν, σκεφτείτε την Αριστοτέλους να ερημώνει ένα απόγευμα του Σεπτεμβρίου από τις 6! Κάθε μέρα έρχονταν, περίμεναν το πρωί ουρά για το Σαν Μάρκο, μετά βόλτα με γόνδολα, ένα παγωτό, καφές, φαγητό το μεσημέρι, άντε και κανένα Παλάτι των Δόγηδων και δρόμο. Η Βενετία έχει πολλά πρόσωπα και αυτό είναι το Εμπορικό της.
Τα έργα της τολμηρά και υπέροχα, μια δυνατή εμπειρία που δυστυχώς χάνει στις φωτογραφίες. Ήμουν πανευτυχής μου ήμουν εκεί.
Μεσημέριασε πια και καθώς επέστρεφα από την ανατολική πλευρά της πόλης με το μυαλό μου γεμάτο νέες υπέροχες εικόνες και σκέψεις από την Biennale / Arsenale, τα κοπάδια των ημερήσιων εκδρομών είχαν αρχίσει να σπάνε σε πηγαδάκια στον κεντρικό παραθαλάσσιο άξονα.
Ώρα για pit stop. Ξεκούραση και φαγητό στο δωμάτιο πριν μπω στα άδυτα του Ναού San Marco.
Ναός Αγίου Μάρκου
Είναι κάτι μέρη που και μόνο που τα βλέπεις από έξω, ξέρεις ότι στο εσωτερικό τους έχουν λάβει χώρα σκοτεινές ιστορίες με ίντριγκες και δολοπλοκίες, με καπουτσίνους μοναχούς να κρύβονται στα λαγούμια και τους σκοτεινούς λαβυρινθώδεις διαδρόμους και, σκυφτοί σε χαμηλοτάβανες σύραγγες, να περιμένουν με έναν σουγιά κρυμμένο στις πτυχώσεις των ράσων τους το άτυχο θύμα που έχουν βάλει στο μάτι και πρόκειται να αποδημήσει πρόωρα εις Κύριον. Ε, λοιπόν σαν ένα τέτοιο μέρος μου φάνταζε ο Ναός του Αγίου Μάρκου και φαντάσου, γλίτωσα την επέλαση της αναγκαστικής ανάγνωσης του Ονόματος του Ρόδου στα τέλη των 90ς. Για όσους είναι μεταγενέστεροι, η ανάγνωσή του ήταν σχεδόν αναγκαστική στις παρέες, κάτι σαν το Instagram της εποχής.
It was a must.
Τί ήθελα και τα μελετούσα τα λαγούμια του San Marco; Δεν έπαιζα κανένα λαχείο;
Απογευματάκι, εκεί γύρω στις 4 και κάτι, μπήκα στο Ναό από την αριστερή είσοδο (όπως κοιτάς την κεντρική πρόσοψη) γιατί από εκεί είχε ράμπα. Ο ναός στο ισόγειο είναι προσβάσιμος σε αμαξίδια, έχει παντού ράμπες. Η ευγενική υπάλληλος στην είσοδο με ενημέρωσε ότι το μουσείο και το μπαλκόνι του Ναού κλείνουν στις 5:30 και χάθηκε στο εσωτερικό του κτιρίου για να βρει κάποιον να με συνοδεύσει στο ασανσέρ για τον πάνω όροφο, όπως είχα ζητήσει. Τελικά, μαζί με την πρόσβαση στο ασανσέρ έλαβα και μια περιπέτεια Ιντιάνα Τζόουνς και η Τελευταία Σταυροφορία / Venice Edition μαζί με το μια Νύχτα στο Μουσείο.
Ακολουθεί ακριβής περιγραφή διαδρομής: Μπήκα στο ναό και ήρθε κάποιος και με παρέλαβε. Διασχίσαμε έναν δαιδαλώδη διάδρομο του παρακείμενου κτιρίου στο οποίο μπήκαμε από την εκκλησία μέσα από μια πέτρινη σήραγγα, μπήκαμε σε ένα δωμάτιο όπου στο τέλος του ήταν ένα ασανσέρ που άνοιγε με κλειδί και ανεβήκαμε στον πάνω όροφο. Εκεί ο υπάλληλος με παρέδωσε σε έναν νεαρό και είπαν κάτι στα ιταλικά. Αυτός μου χαμογέλασε και είπε ευγενικά κάτι τύπου «Follow me», ανεβήκαμε δέκα πέτρινα σκαλοπάτια, μπήκαμε σε μια στοά όπου έπρεπε να περπατήσουμε σκυφτά γιατί η καμάρα της οροφής ήταν χαμηλή και μετά κατεβήκαμε μια απότομη σκάλα, ώσπου φτάσαμε σε ένα σημείο που ήταν τόσο στενό το άνοιγμα που έπρεπε να ανεβώ 4-5 σκαλοπάτια ακουμπώντας τοίχο-τοίχο με το σώμα μου πλαγίως καθώς ανέβαινα.
Καταλαβαίνεις ότι δεν με ενδιαφέρει πια αν θα σε κουράσει η αφήγηση γιατί αυτή η διαδρομή πρέπει να καταγραφεί και κάποτε να γίνει θεατρικό δρώμενο. Έλα, κάνε υπομονή, εσύ το διαβάζεις, φαντάσου να το περπατούσες : ))
Βγήκαμε σε ένα ξέφωτο, δίπλα μου ήταν κάτι άλογα, ο νεαρός με παρέδωσε σε μια κυρία, είπαν κάτι ιμιλιόρι αογγούρι απομίσκο κρόνιαπολλά και η κυρία με οδήγησε σε νέες περιπέτειες.
Περάσαμε μια σάλα και στρίψαμε από κάτι ψηφιδωτά και βγήκαμε σε ένα μέρος όπου με έβαλαν να κόψω 3 εισιτήρια υποχρεωτικά, 1€ το ένα. Λίγο πριν βγω στο μπαλκόνι της εκκλησίας η υπάλληλος μου είπε ότι όταν είναι να φύγω να μην πάω από την έξοδο όπως πάνε όλοι γιατί η σκάλα ήταν πολύ απότομη και γλιστρούσε, αλλά να επιστρέψω στην αίθουσα του μουσείου με τα άλογα για να με πάει αυτή πάλι κάτω με το ασανσέρ. «Να έρθεις πάλι εδώ, θα σε περιμένω» μου είπε. Συμφώνησα και προχώρησα.
Ήμουν πλέον στο γυναικωνίτη και είχα πανοραμική εικόνα του ναού από μέσα και πάνω. Στο βάθος δέσποζε το θολωτό του Αγίου Μάρκου με εμφανή σημάδια της αγωνιώδους προσπάθειας να μοιάσει με την Αγία Σοφία της Πόλης. Φαίνεται πως η Γαληνοτάτη στα νιάτα της προσπαθούσε να μοιάσει στη Βασιλεύουσα. Όλη η εκκλησία είναι από μέσα ένας λιτός βυζαντινός ύμνος, μια θαρραλέα παραφωνία μέσα στην πλαστικότητα του καθολικισμού και των αγαλμάτων με τα πλουμιστά σκαλίσματα που βρίθουν στη Βενετία. Είναι περίεργο, ενώ η εκκλησία εξωτερικά με τα περίτεχνα γλυπτά και αγάλματα συνάδει με τη γοτθική αρχιτεκτονική, από μέσα νιώθεις ότι τελικά είναι μια βυζαντινή εκκλησία υπό μεταμφίεση. Το εσωτερικό του ναού περικλείει την πραγματική μυστηριακή ατμόσφαιρα κατάνυξης που οφείλει να έχει μια εκκλησία τέτοιου βεληνεκούς και μεγέθους. Σκοτεινή, εσωστρεφής, αδιαφορεί για τα στολίδια και φωτίζει μόνο την ουσία: τα λαμπερά ψηφιδωτά που περιγράφουν την ιστορία της χριστιανοσύνης.
Ξεκουράστηκε το μάτι μου πάνω στις μαλακές συμμετρίες, στους κύκλους και στις πέτρινες θολωτές καμπύλες του ναού, στα χρυσά εκπληκτικής εκφραστικότητας ψηφιδωτά.
Η ώρα περνούσε και βγήκα στο μπαλκόνι του Αγίου Μάρκου. Βγαίνοντας εκεί, με αγκάλιασε η αντανάκλαση των λευκών μαρμάρων της San Marco Piazza και της Piazzetta San Marco, δηλαδή της παρακείμενης πλατείας με το Παλάτι των Δόγηδων που οδηγεί στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας, τη Laguna Veneta. Μπροστά μου το Campanile και οι δυο επιβλητικές κολόνες - φρουροί του λιμανιού που χρονολογούνται από το 1000 μ.Χ. Αριστερά το φτερωτό λιοντάρι, αρχετυπικό σύμβολο της Βενετίας και δεξιά ο Άγιος Θεόδωρος που σκοτώνει τον δράκο, ο πρώτος προστάτης της Βενετίας. Ένα αξέχαστο θέαμα που αξίζει κάθε σκαλοπάτι για να το δεις.
Πιάσαμε τις 5:30 που κλείνει το μουσείο, οπότε ξεκίνησα να φύγω αμέσως μόλις μας κάλεσαν οι φύλακες. Όπως με είχε συμβουλέψει η φύλακας νωρίτερα, δεν ακολούθησα τον κόσμο προς τα σκαλιά εξόδου αλλά έκανα μεταβολή στα ενδότερα του Ναού για να τη συναντήσω και να με κατεβάσει με το ασανσέρ. Διέσχισα τη μακρόστενη αίθουσα με τα ψηφιδωτά και άρχισα να νιώθω άβολα γιατί ήταν περίεργα ήσυχη. Στο τέλος της αίθουσας κανονικά έπρεπε να με περιμένει η φύλακας, όπως συμφωνήσαμε. Φτάνω, δεν ήταν κανείς εκεί. Σκύβω να δω πιο πέρα από τη σήραγγα με τα πέτρινα σκαλοπάτια, σκοτάδι. Αποφασίζω να βγω κανονικά από την έξοδο, έχω αρχίσει να ταράζομαι, το μουσείο σε δευτερόλεπτα ήταν απόλυτα σιωπηλό. Κάνω μεταβολή και πάω να βγω από εκεί που ήρθα και έβγαινε κανονικά όλος ο κόσμος, όμως τα φώτα είχαν ήδη σβήσει και η πόρτα του μπαλκονιού ήταν κλειστή. Μιλάμε για ένα δυο λεπτά αφότου έφυγα, πού στο καλό είχαν πάει όλοι, εξατμίστηκαν; Μόνη ελπίδα πια να βρω την υπάλληλο. Τα φώτα του πάνω ορόφου αρχίζουν να κλείνουν διαδοχικά, επικρατεί απόλυτη ησυχία, ο ναός κάτω λειτουργεί με τη θρησκευτική του υπόσταση. Ανοίγω το φακό του κινητού και κατεβαίνω τη σκοτεινή σήραγγα, σέρνομαι τοίχο τοίχο στο στενό χώρισμα και περνάω στο θάλαμο με το ασανσέρ! Τί τύχη, θα πάρω το ασανσέρ, θα κατεβώ κάτω, όλο και κάποιος θα είναι να με βοηθήσει να βγω. Πλησιάζω με το φακό και το δάχτυλο να ψάχνει το κουμπί, θεε μου πώς το ξέχασα, το ασανσέρ λειτουργεί με το κλειδί του φύλακα. Εκεί πλέον, μόνη μέσα στο ημίφως και τις κρύπτες, αποφάσισα να αρχίσω ν α φ ω ν ά ζ ω μέσα στον Ναό San Marco «HELLO??».
Μετά την 5η φορά που φώναξα, ακούω ένα αυστηρότατο «SHHHHH!!!» από κάτω, είτε από τον Θεό τον ίδιο, είτε από κάποιον ενοχλημένο πιστό που του χαλούσα την προσευχούλα του. Το χιούμορ με βρίσκει σε ανύποπτο χρόνο και ακόμα και εκείνη τη ζοφερή στιγμή που κινδύνευα να περάσω Μια Απρόθυμη Νύχτα στο Μουσείο, με έπιασε γέλιο με την όλη κατάσταση, εγώ αιχμάλωτη στο γυναικωνίτη - μουσείο του Αγίου Μάρκου να φωνάζω και να παρενοχλώ ηχητικά τους πιστούς, ξέρω δεν είναι αστείο, but you had to be there. Συνέχισα τα «HELLO??» για 5-6 φορές ακόμη, αλλάζοντας κάθε φορά από Lionel Richie σε Adele και τούμπαλιν και όταν κόντευα να πιάσω τα επίπεδα «Hello darkness my old friend» νά τη ξάφνου πετιέται η φύλακας αναστατωμένη από μια πόρτα που ειλικρινά δεν υπήρχε πριν ένα λεπτό. «Oh! Sorry, I forgot you» μου είπε ταραγμένη «Γιες γιου ντιντ, κεν γουι γκόου νάου πλιζ» της είπα, αν και πραγματικά ήθελα να της ζητήσω να με πάει στον πιστό που του χάλασα την προσευχή με τις φωνές μου, να προσευχηθούμε μαζί για το θαύμα που είχε λάβει χώρα.
Φυσικά στην επιστροφή, το ίδιο παρανοϊκό δαιδαλώδες δρομολόγιο, καμία ουσιαστική βοήθεια για τα άτομα με μειωμένη κινητικότητα καθώς οι σκάλες που ανεβοκατεβαίνεις για να πας στο ασανσέρ είναι πολλές και δύσβατες, θα έλεγα ότι το επίπεδο δυσκολίας είναι παρκούρ για γιαγιάδες. Ακόμα γελάω με την περιπέτεια που έζησα, είμαι σίγουρη ότι γλίτωσα παρά τρίχα μαχαιριά από κρυμμένο καπουτσίνο μοναχό. Δεν με βγάλανε καν από την κανονική πόρτα, αλλά ξεκλείδωσαν την πλαϊνή πόρτα του εργοταξίου από όπου κατάφερα να βγω κάνοντας σλάλομ στα ανοίγματα από σακιά με άμμο και τσιμεντόλιθους από την ανακαίνιση που γίνεται στην πρόσοψη. Αφότου γνώρισα όλες τις κρυφές γωνιές του San Marco έχω να πω:
Στα παρασκήνια περνάμε τέλεια και αυτό βγαίνει προς τα έξω!
Δεν πτοήθηκα, ήμουν ελεύθερη από τον Μάρκο πια και έπρεπε να πάρω τους δρόμους να το γιορτάσω. Επόμενη στάση:
Rialto και η μαγική θέα του Grand Canale!
Αφήνοντας πίσω το κλειστοφοβικό συμβάν που είχε προηγηθεί, έφτασα στη γέφυρα του Ριάλτο. Στάθηκα απροετοίμαστη να διαχειριστώ το μεγαλείο του υπερθεάματος που απλώθηκε μπροστά μου. Πόσο όμορφο και μαγευτικό το Canale Grande! Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα όχι σα να βλέπω καρτ ποστάλ, αλλά ότι είμαι μέσα στον παραμυθένιο κόσμο του καρτ ποστάλ, σε αυτές τις oversaturated και photoσοπικά άρτιες εικόνες όπου όλα είναι πολύ τέλεια για να είναι αληθινά. Δεν μπορεί τα κτίρια να έχουν αυτά τα εκπληκτικά χρώματα και να αντανακλούν μαζί με το ηλιοβασίλεμα στο πράσινο νερό αυτές τις πολυπρισματικές δαντέλες φωτός. Έμεινα μέχρι να πέσει το σκοτάδι, εκστατική και ακίνητη στην κορυφή της Γέφυρας Ριάλτο για όσο με κρατούσαν τα πόδια μου ακούγοντας τον ήχο της καμπάνας, των βιαστικών τουριστών και των μαονένιων ταχύπλοων που έσκιζαν τα ήρεμα νερά του καναλιού. #NoFilter
3η Μέρα:
Ο καιρός ήταν πολύ ζεστός - μαγιάτικος θα έλεγα - και αυτό με ταλαιπώρησε αρκετά μιας και ήμουν αναγκασμένη να περπατήσω όλη την παραλία μέχρι τους κήπους κάτω από τον ήλιο. Tα water bus στη Βενετία δεν είναι προσβάσιμα σε άτομα με μειωμένη κινητικότητα. Δεν μπορούσα καν να σταθώ στην πλωτή πλατφόρμα τους για να περιμένω το καραβάκι, καθώς όπως ανέφερα στην αρχή, δε είχε χειρολαβές πουθενά.
Η διαδρομή με τα πόδια όμως είναι τόσο κινηματογραφικά μαγική που σβήνει μεμιάς την κούραση.
Για άλλη μια φορά, βρέθηκα να πηγαίνω κόντρα στις ορδές τουριστών που διέσχιζαν την παραλία παραταγμένοι σε στρατιές κι ακολουθούσαν πιστά τον ξεναγό που προηγούνταν κρατώντας μια σημαία. Αυτή η κατάσταση κρατάει για κανένα 10λεπτο, καθώς όσο απομακρύνεσαι, μειώνεται και ο κόσμος. Δεκαπέντε λεπτά μετά, περπατούσα μόνη μου στην παραλία.
Καθώς απομακρυνόμουν από την πλατεία Σαν Μάρκο, σε κάθε γέφυρα που ανέβαινα, έβλεπα να ξετυλίγεται μπροστά μου κάτω από τον ηλιόλουστο βενετσιάνικο ουρανό μια νέα οπτική, που όσο ξεμάκραινα άρχισε να αποκτά υπόσταση. Ένιωθα παράδοξα οικεία με το περιβάλλον, κάτι σαν τοπικό ντεζαβού. Δυο τρεις γέφυρες μετά, το είδα καθαρά: η παραλία της Βενετίας από τα Giardini έμοιαζε με την παλιά παραλία Θεσσαλονίκης με ολίγον Ναύπλιο στο τελείωμα. Σαλονικάρα παντού.
59th Biennale Di Venezia / Περιοχή Giardini
Σχεδόν 40’ περπάτημα μετά, η προσβασιμότητα της παραλίας της Βενετίας διακόπτεται απότομα από την τελευταία γέφυρα πριν φτάσεις στην έκθεση Giardini. Αυτό σημαίνει ότι η Παγκόσμια Biennale Τέχνης της Βενετίας δεν είναι προσβάσιμη σε άτομα με αναπηρία και είναι οριακά προσβάσιμη σε άτομα με μειωμένη κινητικότητα.
Κάτω και πέρα από τη σκάλα όπως βλέπεις στη φωτό, βρίσκεται η πλωτή στάση «Giardini» του Water bus που εξυπηρετεί τον κόσμο της έκθεσης, όλους εμάς που έχουμε πληρώσει εισιτήριο για να μπούμε καί στις δυο εκθέσεις, αλλά οι ιθύνοντες έχουν φροντίσει για την προσβασιμότητα μόνο της Arsenale. Γιατί αν δεν μπορείς να ανεβείς στο water bus λόγω κινητικών προβλημάτων οπότε και να «προσπεράσεις» το εμπόδιο της σκάλας, και δεν μπορείς να ανεβείς και τη σκάλα, πώς θα πας στην Biennale, καλή μου curator, κυρά - Cecilia Alemani; Στην Biennale Giardini δεν είδα ούτε έναν άνθρωπο σε αναπηρικό αμαξίδιο ενώ όλα τα περίπτερα της έκθεσης ήταν προσβάσιμα. Yποθέτω πως σέβονται τα ΑΜΕΑ αν καταφέρουν να φτάσουν στο χώρο της έκθεσης με ελικόπτερο, παραπέντε από το Campanile ή διακτινισμό. Για να είμαι πιο ακριβής, δεν έψαξα αν υπάρχει κάποιο ανθυποδρομάκι του τάδε παράδρομου που μπορεί να κάνει skip τη γέφυρα με τις σκάλες και να δίνει πρόσβαση σε αμαξίδιο, γιατί δεν θέλω να το ξέρω. Θεωρώ ότι τα ΑΜΕΑ πρέπει να μπαίνουν από την ίδια πόρτα και δρόμο με τον υπόλοιπο κόσμο κι όχι από τις πίσω πόρτες σαν τους κλέφτες.
Όπως φαίνεται στην καταγραφή διαδρομής, δεν άφησα περίπτερο για περίπτερο που να μην επισκεφθώ. Στο τέλος της έκθεσης έχει Golf carts που εξυπηρετούν τους επισκέπτες μειωμένης κινητικότητας και τους επιστρέφουν στην είσοδο.
Λόγω επαγγέλματος αλλά και λόγω αγάπης, έχω ασχοληθεί από τα νεανικά μου χρόνια με την τέχνη, την ιστορία της και την παρατήρηση της εξέλιξής της. Πώς διαμορφώνεται η επαφή της με την pop κουλτούρα και η τριβή της με την κοινωνία μέσα από τον αέναο διάλογο του καλλιτέχνη με τον θεατή. Με συναρπάζει αυτή η ατέρμονη προσπάθεια του καλλιτέχνη να επικοινωνήσει με εμένα, εσένα, τον όποιον είναι διαθέσιμος και ανοιχτός να νιώσει και να ακούσει. Αυτήν την επικοινωνία την έχω ψάξει στα πιο μεγάλα μουσεία του κόσμου, σε διάσημες και μη γκαλερί με τα πιο διάσημα και τα πιο άσημα έργα τέχνης, με φροντίδα, συγκίνηση, σεβασμό και αγάπη. Με αυτή τη διάθεση μπήκα στην έκθεση.
Δεν βρήκα τίποτε από αυτά στην 59η Biennale Di Venezia / Giardini.
Όπως πήγα, έτσι ήρθα. Το βρίσκω χάσιμο χρόνου να μπω σε λεπτομέρειες, καθώς μια πιο λεπτομερής αναφορά θα χρειαζόταν το δικό της post και δεν υπάρχει λόγος να αναφέρομαι σε πράγματα που σέβομαι μεν, αλλά βρήκα αδιάφορα δε. Ευτυχώς το κομμάτι που παρουσιαζόταν στην Arsenale ήταν αρκετά ενδιαφέρον.
Πάμε παρακάτω.
Η Βροχερή Βενετία
Η παλίρροια μόλις είχε υποχωρήσει από την πλατεία κι έτσι άρχισα τις περιπλανήσεις που τελικά με οδήγησαν σε μια υπέροχη και χαοτική βόλτα στα στενά δρομάκια των καναλιών η οποία διακόπηκε - ακριβώς την ώρα που είχα αρχίσει να κουράζομαι - από μια δυνατή μπόρα. Χώθηκα σε ένα στενό και βρήκα μια όμορφη γωνιά στην trattoria Centralle όπου μπορούσα να χαζεύω άνετα τη βροχή και τους περαστικούς και έφαγα μια θεσπέσια καρμπονάρα. Ως pasta lover έχω να πω ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να τελειώσει μια μέρα. Ατμόσφαιρες και καρμπονάρες.
Η βροχερή Βενετία είναι από μόνη της ένα αξιοθέατο, γι’αυτό πριν επιστρέψω στο δωμάτιο, αψήφησα τη βροχή και περιπλανήθηκα λίγο ακόμα στα σοκάκια και στα κανάλια. Κάθε λίγο κοντοστεκόμουν στην κορυφή κάποιου γεφυριού και χάζευα το νερό των καναλιών να ανατριχιάζει. Ο ήχος της βροχής καθώς πέφτει στα νερά μόνο με μουσική μπορεί να συγκριθεί, ένα τραγούδι με παφλασμούς, πλαταγίσματα και ελαφρές εγκολπώσεις, που καθώς αντανακλάται στα ψηλά μεσαιωνικά κτίρια μετατρέπεται σε μια μια μελωδία γεμάτη μυστικά και όνειρα.
4η Μέρα:
Με το Water Bus εκτός παιχνιδιού, ο μόνος τρόπος να επισκεφθώ την καταπληκτική συλλογή της Peggy Guggenheim ήταν να φτάσω και να ανεβώ την Ponte dell’Accademia, μια πεζογέφυρα με μεταλλικό σκελετό και ξύλινα σκαλοπάτια, ώστε να περάσω από το Canale Grande στο απέναντι νησί.
Οι δρόμοι που θα μπορούσα να πάρω είναι πολλοί, όμως επέλεξα να ξαναπεράσω από την βενετσιάνικη 5η Λεωφόρο, την Calle Larga XXII Marzo, να ξεκουράσω λίγο τα μάτια μου στην απροσπέλαστη χλιδή και να χαζέψω το εσωτερικό κάποιων από αυτά, που ήταν από μόνα τους έργα τέχνης. Κορυφαίο όλων αισθητικά βρήκα το κατάστημα της Dolce & Gabbana.
Λίγο πριν τη γέφυρα, βρήκα και μερικά από τα λιγοστά δέντρα του νησιού. Μέσα στη μαγεία των καναλιών είχα ξεχάσει πόσο μου έλειψε το πράσινο.
Canale Grande, revisited
Μετά την εμπειρία της θέασης του Canale Grande από τη γέφυρα του Rialto, δεν πίστευα ότι θα βρω κάτι καλύτερο στη Βενετία σε συγκλονιστική θέα. Φαντάσου λοιπόν την έκπληξή μου όταν η αυτού μεγαλειότης Βενετία με έπιασε πάλι στον ύπνο.
Μόλις είχα φτάσει αγκομαχώντας στην κορυφή της γέφυρας, κι αν δεν είχα λαχανιάσει και δεν σταματούσα αναγκαστικά για να πάρω μια ανάσα, ίσως να συνέχιζα το δρόμο μου ολοταχώς για το μουσείο και να έχανα αυτό:
Η επιβλητική ομορφιά του καναλιού από αυτό το σημείο είναι αψεγάδιαστη. Με κομμένη την ανάσα από το μεγαλείο της επικά δραματικής ομορφιάς του, έπιασα να προσπαθώ να το απαθανατίσω με φωτογραφίες. Κατάφερα να μεταφέρω σε ψηφιακή εικόνα ένα 10% της εμπειρίας που είχα από το σημείο. Αυτό που είδα από εκείνη τη γέφυρα είναι από τις εικόνες που, ενώ δε μπορεί κάποιος να αποτυπώσει, μπορεί όμως να ανασύρει ανά πάσα στιγμή λεπτομερώς κάθε φορά που κλείνει τα μάτια του.
H κυρία Peggy
Το σπίτι της Πέγκυ στη Βενετία σε υποδέχεται περισσότερο σαν καλεσμένο πάρα σαν επισκέπτη. Έχεις την αίσθηση ότι ο μικρός κατάφυτος κήπος που περικλείει πλευρικά την έπαυλη έχει ακούσει τόσα μυστικά, όνειρα, ιδέες και ψέμματα που, αν γράφονταν θα γέμιζαν τόμους. Μέσα, το σπίτι είναι γεμάτο φίλους. Ο Max Ernst του οποίου τα γλυπτά πρωτοαντίκρισα 18 χρονών, όταν είχε έρθει μια αναδρομική έκθεσή του στην Βίλα Μορντώχ και κατάλαβα πόσο αγαπώ την τέχνη, ο Πικάσο που μου πρόσθεσε πολλές διαστάσεις στην οπτική μου, ο Ονειρικός Chagall που μου έμαθε πώς να γλιστράω ήσυχα πάνω στα κανάλια της Βενετίας παρέα με γλάρους, λιοντάρια, καρδιές και λουλούδια και φυσικά ο Pollock, που έδωσε νόημα στην κάθε μου κίνηση και την όρισε ως μια επικείμενη καλλιτεχνική ενέργεια. Και άλλοι πολλοί, συγκλονιστικοί και ευθυτενείς, με περίμεναν ένας-ένας στη σειρά, λουσμένοι από τις γαλάζιες αντανακλάσεις του Canale Grande που έμπαιναν από τα μεγάλα παράθυρα.
Τελευταίο μου απόγευμα στη Βενετία και μετά από μια μεγάλη βόλτα στα στενά της μαγικής πόλης που σε κάθε γωνιά βρίσκεις κάτι νέο, έφτασα στην πλατεία San Marco. Άρχισα να την περιδιαβαίνω αργά και να παρατηρώ τα ετερόκλιτα καταστήματα της πλατείας. Από φτηνιάρικα καταστήματα με φουλάρια, μέχρι κοσμηματοπωλεία με κομψοτεχνήματα των 38.000€ στη βιτρίνα. Κανένα-δυο καφέ & παγωτό και κάποια μαγαζιά με είδη Μουράνο.
Η κυρία Bianca
Από μικρή με συνάρπαζε να χαζεύω τον τρόπο που φτιάχνονται αντικείμενα και έργα τέχνης με φυσητό γυαλί. Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη φορά που είδα την τεχνική, 7-8 χρονών, στην τότε Εκπαιδευτική Τηλεόραση της ΕΡΤ, ένα πρωινό που δεν είχα πάει σχολείο. Συγκλονίστηκα. Στα παιδικά μου μάτια φάνταζε σχεδόν μαγικό. Από τότε, όποτε έπεφτα σε θεματολογία Μουράνο ή κάτι σχετικό, την παρακολουθούσα με προσήλωση. Ήταν κάτι σαν το μυστικό μου χόμπι που έπεφτε κατά καιρούς σε χειμερία νάρκη. Η επίσκεψή μου στη Βενετία - όπως καταλαβαίνεις - το ξύπνησε καθώς θα έβλεπα τεχνίτες να κάνουν ζωντανά αυτό που με μάγεψε από 8 χρονών εκείνο το πρωινό στην τηλεόραση.
Καταλαβαίνεις λοιπόν την απογοήτευσή μου όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να πάω στο Μουράνο εφόσον τα καραβάκια τους για το νησί δεν είναι προσβάσιμα για εμένα. Μπορεί να το πέρασα γρήγορα στα ψιλά γράμματα όμως, όπως και να το κάνουμε, έμεινε ένα αγκαθάκι.
Επιστρέφουμε πίσω στην τελευταία βόλτα μου στην San Marco Piazza. Μπαίνω σε ένα κατάστημα με κοσμήματα Μουράνο και χωρίς να ψάξω καθόλου, δείχνω ένα συγκεκριμένο πανέμορφο κολιέ από πολύχρωμες χάντρες Μουράνο και ζητάω να το δοκιμάσω.
Μόλις το έδειξα, ο κοσμηματοπώλης πετάχτηκε από την καρέκλα του σα να τον χτύπησε ρεύμα. Αναφώνησε στα αγγλικά: «Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή είναι μια σύμπτωση που δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί ούτε μια στο εκατομμύριο!»
Τί; Πού; Ποιος;
Συνέχισε κατενθουσιασμένος «Η κυρία που στέκεται δίπλα σας είναι η καλλιτέχνιδα που σχεδιάζει και φτιάχνει το κολιέ που επιλέξατε και έρχεται μια φορά το εξάμηνο από το νησί Μουράνο όπου μένει, για να μας φέρει τα νέα σχέδια. Δεν τη βλέπει ποτέ κανείς, συνήθως έρχεται μετά το κλείσιμο. Είναι η πιο διάσημη τεχνήτρια Μουράνο στο νησί.»
Γύρισα και κοίταξα, δίπλα μου στεκόταν μια κομψή, ψιλόλιγνη κυρία με άψογα χτενισμένα κοντά, μπουκλωτά, ολόλευκα μαλλιά, κραγιονάκι και γλυκό χαμόγελο που με παρατηρούσε κρυφά και ντροπαλά καθώς δοκίμαζα το κολιέ της και χαμογελούσα αυτάρεσκα στον καθρέπτη. Ως δημιουργός κι εγώ, μπόρεσα να αναγνωρίσω στα μάτια της τη χαρά και την ικανοποίηση του δημιουργού όταν βλέπει τον αποδέκτη του έργου του να χαίρεται όπως χαιρόμουν εγώ εκείνη τη στιγμή που φόρεσα το κολιέ της. Ο διάλογος μεταξύ μας είχε ήδη γίνει κι ας μην γνωρίζαμε η μια τη γλώσσα της άλλης.
Priceless.
Όμως μαζί με αυτήν την όμορφη στιγμή, είχε συντελεστεί κι άλλο ένα ταξιδιωτικό θαύμα:
Αν δεν πάει ο Μωάμεθ στο Μουράνο, πάει το Μουράνο στον Μωάμεθ!
Κάπου, κάποιο πέταγμα της πεταλούδας κίνησε και μετέτρεψε τα γεγονότα έτσι, ώστε, αν και δεν μπορούσα να πάω στο Μουράνο λόγω προβλημάτων προσβασιμότητας, να έρθει η κυρία Μπιάνκα από το Μουράνο σε έμενα. Έπιασα να τη ρωτάω για τη ζωή της, την τέχνη της, και με γενναίο μεταφραστή τον κοσμηματοπώλη Andrea, να μου λέει ότι έμαθε την τέχνη εμπειρικά και ότι αυτή και ο άντρας της που στεκόταν δίπλα, κάνουν αυτή τη δουλειά 75 ολόκληρα χρόνια.
Η κυρία Μπιάνκα είναι 90 χρονών.
Η κυρία Μπιάνκα, η βασίλισσα των τεχνητών του Μουράνο, η ίδια η ιστορία της μοναδικής αυτής τέχνης, στεκόταν μπροστά μου και μου διηγούνταν live τη ζωή της και τις μαστοριές της τέχνης της με σπινθηροβόλο βλέμμα, το μοναδικό όμοιο γνώρισμα όλων των ανθρώπων που αγαπούν την τέχνη τους και τη ζωή.
Κουνούσα χέρια, πόδια, μιλούσα στα αγγλικά να τα μεταφράσει ο Andrea όμως ήθελα να απευθυνθώ προσωπικά στην ίδια, να της μιλήσω απευθείας και να της πω πόσο όμορφο ήταν το κολιέ της. Κι ότι είναι μια καλλιτέχνιδα. Και όταν δεν υπάρχουν οι σωστές λέξεις, το λόγο έχει η παγκόσμια γλώσσα του σώματος. Ποιος ξέρει τί παντομίμες έκανα, κι εγώ κι αυτή, όμως αυτή η υπέροχη συνάντηση και η διαγαλαξιακή συζήτηση μού έμαθε ότι δεν έχεις νιώσει την αλήθεια ενός νέου τόπου μέχρι να πιάσεις κουβέντα με κάποιον ντόπιο που δεν ξέρει αγγλικά, στην παγκόσμια γλώσσα του σώματος. Μόλις ιδρώσεις από την προσπάθεια να επικοινωνήσεις δυο απλές κουβέντες με τα χέρια σου και τελικά τα καταφέρεις, τότε είσαι εκεί που πρέπει να είσαι. Στη σωστή τοποθεσία.
Η τελευταία βραδιά στη Βενετία με βρήκε να κάθομαι πανευτυχής σε έναν αναποδογυρισμένο πάγκο για την παλίρροια, σε μια γωνιά της πλατείας Σαν Μάρκο χαζεύοντας τους περαστικούς. Στην τσέπη του μπουφάν μου είχα κρυμμένο έναν μικρό βενετσιάνικο θησαυρό: το κολιέ Μουράνο της κυρίας Μπιάνκα και ένα ακόμα, μυστικό. Οι κλοπές είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην πλατεία κι έτσι οι κοσμηματοπώλες μου έδιναν τις σακούλες και τα κουτιά των κοσμημάτων άδεια στο χέρι και με την παραίνεση να κρύψω το κόσμημα πάνω μου.
5η Μέρα:
Το βρακί της Μαντόνα
Πετούσα για Αθήνα στις 7 το απόγευμα κι από εκεί μετεπιβίβαση για Θεσσαλονίκη όπου θα έφτανα μετά τις 12 τα μεσάνυχτα. Έχοντας 13 γεμάτες ώρες μπροστά μου on the road, έπρεπε να φροντίσω να κρατήσω δυνάμεις για το απόγευμα που θα ξεκινούσε ουσιαστικά το ταξίδι της επιστροφής. Για τρόπο αποχώρησης από τη νήσο της Βενετίας κανόνισα τον ίδιο ακριβώς τρόπο με την άφιξη. Με private ταχύπλοο και assistant από το ξενοδοχείο μέχρι και τα departures του Marco Polo, δεν είχα άλλη επιλογή άλλωστε.
Είχα ελεύθερο χρόνο μέχρι τις 3:30 το μεσημέρι που θα με συναντούσε η assistant μου στο Al’Angelo, σε μια υπερβολικά πολύβουη και ηλιόλουστη Βενετία. Τις προηγούμενες μέρες δεν ήμουν ποτέ στην πλατεία τις ώρες ακραίας αιχμής, είτε χωνόμουν στα στενά, είτε έφευγα προς Castello μέχρι να πέσει η κίνηση και να φύγουν οι ημερήσιοι επισκέπτες, όμως τώρα δεν μπορούσα να απομακρυνθώ κι έτσι έπρεπε να υποστώ όλη την οχλαγωγία.
Αφού έφαγα ένα εκπληκτικό κρουασάν με σαλάμι και κολοκυθάκι, μπήκα στο Hard Rock Cafe, το ένα από τα δυο που βρίσκονται στη Βενετία (το άλλο είναι στη Rialto Bridge), βρήκα ένα ψηλό stand και απολάμβανα τον καφέ μου χαζεύοντας τον κόσμο να νοικιάζει γόνδολες ακριβώς μπροστά μου.
Άνοιξα με όρεξη το ταξιδιωτικό μου ημερολόγιο που αγόρασα από ένα μικροσκοπικό μαγαζάκι γεμάτο ακουαρέλες και γκραβούρες και άρχισα να γράφω για όσα είχα δει και είχα ζήσει στη Βενετία.
Αν και ήμουν απορροφημένη στις σημειώσεις μου, παρατήρησα ότι άρχισε να γίνεται κάτι περίεργο. Κάθε λίγο και λιγάκι, ερχόντουσαν περαστικοί ή πελάτες του μαγαζιού, μου χαμογελούσαν πονηρά και με έβγαζαν φωτό. Μια, δυο, τρείς πήρα επιτέλους μπρος και γύρισα πίσω μου και κατάλαβα: καθόμουν δίπλα στο βρακί της Madonna!
Αφήνοντας τη Βενετία με ταχύπλοο
Έτσι, παρέα με το διάσημο outfit πέρασαν οι ώρες και πολύ σύντομα κατευθυνόμουν στις προβλήτες της πλατείας Σαν Μάρκο μαζί με την Ιζαμπέλα, την ευγενική και πολύ φιλική βοηθό μου. Η παλίρροια ήταν αρκετά χαμηλή εκείνη τη μέρα κι έτσι δεν θα μπορούσε ο οδηγός του ταχύπλοου να έρθει να με πάρει κατευθείαν από την προβλήτα του ξενοδοχείου μου. Είχε αρκετή κίνηση στη θάλασσα κι έτσι σήκωναν αρκετό κύμα, ενώ δεν φυσούσε καθόλου. Αυτή τη φορά δυσκολεύτηκα περισσότερο, γιατί η πλωτή προβλήτα είχε έντονο διατοιχισμό και φυσικά το ίδιο και η βάρκα. Έτσι, έπρεπε να μπω από μια βάση που που είχε έντονα σκαμπανεβάσματα σε μια άλλη μεγαλύτερη αστάθεια. Ξαναμαζεύτηκε μια κομπανία ανθρώπωνε να με εναποθέσουν στο τραμπαλίζων ταχύπλοο και δυο λεπτά μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Έβλεπα τη Βενετία να στέκεται έτσι περήφανη και όμορφη, λουσμένη στο μεσημεριάτικο φως και ένιωθα ευγνώμων για τη στιγμή, την εμπειρία και τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί. Κάπου μέσα στους αφρούς του ταχύπλοου άφησα ένα κομμάτι μου εκεί και πήρα ένα δικό της. Δίκαιη μοιρασιά.
Και πάλι, η απόλυτη αίσθηση ελευθερίας καθώς τρέχει το ταχύπλοο και τινάζεται ψηλά πάνω στα κύματα. Δε μπορώ να σου περιγράψω πόσο δυνατή είναι αυτή η εμπειρία στο συγκεκριμένο μέρος. 22 λεπτά, 220€. Totally worth it.
Η Ιζαμπέλα, ήταν απόφοιτη Linguistics του Πανεπιστημίου της Βενετίας κι έτσι η κουβέντα στη διαδρομή πήρε ενδιαφέρουσα τροπή καθώς σταχυολογούσαμε κομμάτια της ιστορίας των δυο λαών μας και τη σχέση μεταξύ τους. Μια υπέροχη κουβέντα πάνω στα κύματα ανακατεμένη με αρμύρα και φτερουγίσματα γλάρων.
Marco Polo Airport VIP Lounge
Άνετο και γουστόζικο μου φάνηκε το αεροδρόμιο της Βενετίας τώρα που είχα περισσότερο χρόνο να το περιεργαστώ. Ωραία μαγαζιά, καμία απολύτως μυρωδιά φαγητού από τα εστιατόρια και καλή σήμανση. Στον πρώτο όροφο έχει και μια αίθουσα που ονομάζουν «Special assistance room» που διατίθεται ειδικά για άτομα μειωμένης κινητικότητας (PRM), άτομα αυτιστικά, ΑΜΕΑ και γενικά άτομα που επιθυμούν να μην βρίσκονται στο θόρυβο του αεροδρομίου γιατί η οχλαγωγία τους φέρνει σε δύσκολη θέση. Έχει επίσης και την ενέργεια «Hidden Disabilities» όπου αν φοράς την πράσινη κορδέλα με τα ηλιοτρόπια στο λαιμό σου, οι ιθύνοντες σε καθοδηγούν χωρίς ερωτήσεις και εξηγήσεις στο Special assistance room ώστε να μην χρειάζεται να μπαίνεις στην επίπονη διαδικασία να εξηγείς στον κάθε άσχετο το ιατρικό του απόρρητο για να βρεις απλά λίγη ησυχία. Μπράβο στους Βενετούς.
Βρήκα το Venice Marco Polo Airport VIP lounge σχεδόν αμέσως εφόσον η σήμανση ήταν πολύ καλή. Μια υπέροχη όαση με φανταστική θέα, με πολλούς και διαφορετικούς χώρους, χωρίς να είναι όμως αχανές. Χωρίζεται σε μεγάλα δωμάτια όπου έχει διαφορετικού ύφους και ανατομίας καθίσματα, προδιαγραφές και παροχές. Από την αίθουσα με τις σεζλόνγκ που η καθεμία είχε μια τηλεόραση μπροστά της, στο κατάφυτο με τροπικά τεράστια φυτά καφέ που λειτουργούσαν σαν σεπαρέ ανάμεσα στα τραπέζια και ένιωθες ότι καθόσουν μέσα στη ζούγκλα, μέχρι βιαστικά στάντ με μικρές αναδυόμενες οθόνες και θέση για λαπ τοπ. Σερβιρίστηκα μερικά σνακ από τον μπουφέ και μέχρι να γράψω δυο λέξεις το ταξιδιωτικό σημειωματάριο, άνοιξε η πύλη.
Από τα βενετσιάνικα σαλόνια στα θεσσαλονικιώτικα αλώνια
Με τα πολλά με τα λίγα έφτασα Αθήνα και περίμενα το τελευταίο αεροπλάνο της ημέρας για Θεσσαλονίκη λίγο πριν τις δώδεκα τα μεσάνυχτα, μαζί με δεκάδες άλλους κουρασμένους νοματέους, ακούγοντας την υπάλληλο στο γκισέ να φωνάζει στον κόσμο πού να σταθούν οι Business και πού οι Economy σα να μιλάει σε γίδια στο μαντρί. Ενδιάμεσα μας έκανε νόημα με τα χέρια φωνάζοντας «Εμπρός παρακαλωωωωω» για να μας προτρέψει να κάνουμε σίγουρα αυτό που μας λέει και όχι κάτι άλλο.
Με τα χέρια χωμένα στις τσέπες έσφιξα το κολιέ της κυρίας Bianca και καθώς προχωρούσα στη σύραγγα του αεροπλάνου ένιωσα τις εικόνες του ταξιδιού μου να ζωντανεύουν και να με συντροφεύουν.
Το ταξίδι για τη Βενετία είχε μόλις τελειώσει και είχε μόλις αρχίσει.
Το πρώτο ταξίδι μόνη μου μετά από καιρό, έπρεπε να το οργανώσω άψογα καθώς η οποιαδήποτε αστοχία μπορεί να με έβαζε σε μεγάλη ταλαιπωρία, την οποία θα έπρεπε να υποστώ μόνη μου χωρίς καμία απολύτως βοήθεια. Το πρώτο και βασικό που έπρεπε να βρω ήταν έναν σίγουρο και ασφαλή τρόπο να φτάσω και να φύγω από το νησί που σκόπευα να μείνω.
Γενικές Πληροφορίες Προσβασιμότητας της πόλης για PRM
(Για όσους δεν είναι άτομα μειωμένης κινητικότητας scroll down στην παράγραφο «Βενετία» για τη συνέχεια)
Πριν προχωρήσω να βάλω κάποια πλαίσια μέσα στα οποία θα κινηθεί η περιγραφή του ταξιδιού. Ως άτομο με μειωμένη κινητικότητα (Person with Reduced Mobility), μπορώ να περπατήσω σε ίσιο δρόμο, όμως τα μεγάλα βαθιά σκαλοπάτια και οι απότομες σκάλες γενικώς είναι μη προσβάσιμες για μένα. Επομένως, οι πληροφορίες που τυχόν να αναφερθούν σχετικά με την προσβασιμότητα θα αντιμετωπίζουν αποκλειστικά αυτά τα θέματα. Κατά τη γνώμη μου, η προσβασιμότητα της Βενετίας είναι απαγορευτική για άτομα σε αμαξίδιο, εκτός κι αν καταφθάσουν με ημερήσια εκδρομή από κοντινή πόλη με μεσαίου μεγέθους φέρι μποτ που έχει ωραία και ομαλή ράμπα πρόσβασης στην προβλήτα και κάνουν βόλτα στον παραλιακό ιστό όπου όλες οι γέφυρες έχουν ράμπα, από το San Marco μέχρι το Giardini όπου σταματάει απότομα με μια μεγάλη απότομη γέφυρα με άπειρα σκαλοπάτια. Γύρω στα 2 χλμ. απόσταση δηλαδή. Οτιδήποτε άλλο ακούσετε είναι άστοχο και θα σας βάλει σε πολυέξοδες ταλαιπωρίες. Το αναφέρω γιατί έχω δει πολλά βίντεο στο YouTube όπου λένε ότι το 70% της πόλης είναι προσβάσιμο με αμαξίδιο ενώ είναι μόνο μέχρι την πλατεία του San Marco και η πολύβουη παραλία, δηλαδή ένα 20% της πόλης. Περισσότερα παρακάτω.
Ένα μήνα πριν, το 90% των καταλυμάτων στη Βενετία ήταν κατειλημμένα, με αποτέλεσμα να περάσω αρκετές ώρες ψάχνοντας ξενοδοχείο στα μέτρα μου. Τα μέτρα μου είναι, κεντρική τοποθεσία, κοντά σε εστίαση και κεντρικό σταθμό (οποιασδήποτε) μεταφοράς. Τελικά βρήκα το τέλειο ξενοδοχείο: το Al’Angelo Art Hotel στην καρδιά της παλιάς πόλης, σχεδόν μέσα στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, δυο λεπτά από την εκκλησία, πέντε λεπτά από την προβλήτα San Marco, δεύτερη είσοδο με δικό του dock απευθείας σε κανάλι, εκπληκτική θέα από το δωμάτιό μου στο κανάλι και δωμάτιο με ειδικά διαμορφωμένο το μπάνιο για ΑΜΕΑ. Φυσικά η γειτονιά έβριθε εστιατορίων και μίνι μάρκετ οπότε είχε λυθεί και το θέμα φαγητού.
Αφού έκλεισα αεροπορικά και ξενοδοχείο, έπρεπε να διευθετήσω το θέμα την μεταφοράς μου από το αεροδρόμιο της Βενετίας Marco Polo στην πλατεία San Marco όπου ήταν το ξενοδοχείο. Οι τρόποι που κατάφερα να μάθω είναι τρεις:
- ταξί από αεροδρόμιο μέχρι την Πιατσάλε Ρόμα κι από εκεί water bus που κάνει μια-μια στάσεις, ως λεωφορείο που είναι, σε όλο το κανάλι (1± ώρα περίπου)
- Alilaguna water bus απευθείας από αεροδρόμιο σε διαφορά σημεία της πόλης (1 ώρα ±, 27€ πήγαινε - έλα) και
- Ιδιωτικό Ταχύπλοο water taxi με παρέα άσχετους και στάσεις όπου πάει ο καθένας (35€) και τέλος αυτό που επέλεξα, Private Water Taxi εντελώς πριβέ, μόνη μου, (από 130€ η βασική τιμή). Απέρριψα τις 2 πρώτες εκδοχές γιατί περιείχαν water bus για το οποίο όσο και να έβλεπα από τις φωτό δεν μπορούσα να καταλάβω αν είναι προσβάσιμο για μένα οπότε δεν βασίστηκα να πάρω το ρίσκο, και πολύ καλά έκανα -όπως αποδείχθηκε και θα αναφερθώ παρακάτω- γιατί δεν είναι προσβάσιμο. To Private Water Taxi που έκλεισα ήταν Disabled Accessible, με ειδικό αναβατόριο στο πάτωμα του που ανέβαινε μέχρι να φτάσει το ύψος της προβλήτας για να περπατήσει κάποιος και να μπει ή να βγει εντελώς σε ευθεία.
Το μόνο που κρατάω είναι ότι χαίρομαι πολύ που δεν υπερτίμησα τις δυνάμεις μου και δεν πήρα αψήφιστα την επικινδυνότητα που φαντάστηκα ότι μπορεί να είχε για μένα η μεταφορά μου με το σαφώς πιο φθηνό Water Bus, γιατί πολλά από τα καραβάκια τους ήταν παλιά (στις φώτο στο site δείχνουν άλλα, νέα, που φαίνεται να είναι προσβάσιμα για ΑΜΕΑ, μέγα ψέμα, λάθος πείτε το όπως θέλετε). Τα πιο πολλά water bus είναι παλιά και πρέπει να σταθείς σε μια ηλίθια πλωτή πλατφόρμα ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΧΕΡΟΥΛΙ ΠΟΥΘΕΝΑ και να τη διασχίσεις τοίχο-τοίχο για να φτάσεις στο water bus και να διαπιστώσεις μετά από αναμονή 15’ στην πλωτή κόλαση και εισιτήριο 45€ για 3 μέρες, ότι το σαπιοκάραβό τους δεν είναι προσβάσιμο και πρέπει να παρακαλέσεις κάποιον να σε κρατήσει για να μπεις στην είσοδο - αν καταφέρεις να φτάσεις μέχρι εκεί - διασχίζοντας την αχέρουλη και κινούμενη σαν Ταψί πλατφόρμα που είναι η «στάση λεωφορείου» τους. Το έζησα την πρώτη μέρα που ήθελα να πάρω το water bus και να πάω στην Biennale χωρίς να περπατήσω όλη την παραλία, ήθελα να κρατήσω δυνάμεις για μέσα στην έκθεση. Ε μην τα πολυλογώ, 45€ πεταμένα στα κανάλια της Βενετίας, δεν κατάφερα καν να πλησιάσω το φέρι μποτ τους, έχανα την ισορροπία μου ήδη από την πλατφόρμα, φοβήθηκα πολύ μην πέσω κι από εκείνη τη στιγμή και μετά κατάλαβα ότι θα πάω όπου και όσο με πάνε τα ποδαράκια μου. Τα πρώτα και μοναδικά πεταμένα χρήματα, ευτυχώς. Σταματάω εδώ τον λίβελο για τα Βενετσιάνικα ΜΜΜ.
Με τα πολλά, επιτέλους μπήκα στο καλαίσθητο, μαονένιο, γυαλιστερό και εντελώς luxury ταχύπλοο private water taxi μου, επόμενη στάση η Βενετία!
Βενετία
Από το παράθυρο του αεροπλάνου, η μυθική πόλη έμοιαζε να αιωρείται, χαμένη μέσα σε μια γαλάζια, αρμυρή ομίχλη. Καθώς προχωρούσε η ώρα και το μούχρωμα του ηλιοβασιλέματος έδινε τη θέση του στα φώτα που άναβαν στην πλωτή πολή, το σκηνικό έπιασε να αλλάζει σιγά σιγά. Η κίνηση της μέρας που έδινε τη θέση της στη νύχτα, με το τοπίο να γίνεται από φωτεινό σε σκοτεινό, ήταν σε απόλυτο συγχρονισμό με την κίνηση της βάρκας μου καθώς πλησίαζε γοργά στη Βενετία. Ακριβώς τη στιγμή που χαθήκαμε στα σωθικά της μέσα από τα σκοτεινά κανάλια, η ομοιότητα της στιγμής με τον Μύθο της Περσεφόνης που χάνεται με το άρμα του Πλούτωνα από τον πάνω κόσμο και τις όχθες του Αχέροντα στον κάτω κόσμο του Άδη και μεταφέρεται από το φως στο σκοτάδι, με άφησε αποσβολωμένη. Κάθισα αναπαυτικά στο δερμάτινο καναπέ του ταχύπλοου και έβαλα στα AirPods το soundtrack του Zbigniew Preisner για την Μπλε Ταινία του Κισλόφσκι, και συγκεκριμένα το 11: «Second Flute». Μαγεία.
Ο Χέμινγουεϊ είχε δίκιο τελικά. Είναι πραγματικά υπέροχη η αίσθηση που έχεις όταν πλησιάζεις από τη θάλασσα τη Βενετία. Αυτή η αίσθηση ελευθερίας καθώς αφήνεις τις προβλήτες του Marco Polo και σκάει το ταξί πάνω στα κύματα είναι απερίγραπτη και πολύ προσωπική και χαίρομαι που την έζησα ήσυχα χωρίς άγνωστους συνταξιδιώτες. Η είσοδος από τη θάλασσα με έφερε σιγά-σιγά μπροστά και κατόπιν μέσα στο μεγαλύτερο και πιο σημαντικό αξιοθέατο της Βενετίας: την ατμόσφαιρά της.
Είχε νυχτώσει για τα καλά όταν φτάσαμε 15’ λεπτά αργότερα στις παρυφές της κεντρικής νήσου και μου έκανε εντύπωση η απόλυτη ησυχία που επικρατούσε καθώς γλιστρούσαμε στα σκοτεινά κανάλια. Σκιές, ρωγμές φωτός, γέφυρες, παράθυρα, πλατείες, όλα περνούσαν ανακατεμένα καθώς αιωρούμουν ανάμεσά τους σαν σε πίνακα του Marc Chagall. Ο παφλασμός της βάρκας μας ήταν το μόνο που ακουγόταν και για μια στιγμή μού ήρθαν μνήμες ησυχίας της πρώτης καραντίνας. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερε ο Massimo, ο οδηγός μου, πάντως στρίβαμε μέσα στο σκοτάδι στα απίστευτα στενά κανάλια με αξιοσημείωτη άνεση, όλα παρά τρίχα, μέχρι που φτάσαμε στο Dock - Είσοδο του Al’Angelo Art Hotel. Μας περίμεναν οι ρεσεψιονίστ που αναφώνησαν με θαυμασμό όταν είδαν το deck της βάρκας μου να ανυψώνεται με εμένα να παλεύω να σταθώ πάνω του (η μόνη στιγμή που μου έλειψε η παρέα στο ταξίδι μου: ένα βίντεο να τραβήξει κάποιος το συμβάν, να γελάμε για χρόνια ρε παιδιά!). Είτε δεν είχαν ξαναδεί Disabled Accessible Water Taxi, ή η βάρκα ήταν τελικά ένα μεγάλο αναδυόμενο κοχύλι και ζούσαμε στιγμές από τη γέννηση της Αφροδίτης του Μποτιτσέλι. Σας προκαλώ να διαλέξετε και να πάρετε.
Εντάξει, είναι εντυπωσιακό και εξωτικό μαζί. Αν είναι δυνατόν, να κατεβαίνεις από το ταχύπλοο και να είσαι ήδη μέσα στο ξενοδοχείο. Κάτι τέτοια μου κάνουν μεγαλύτερη εντύπωση από το πιο χρυσοποίκιλτο αναγεννησιακό ταβάνι με πουλάκια και αγγελάκια που μπορεί να διαθέσει η πόλη. Μέχρι να χωνέψω αυτό, με είχαν καλοσωρίσει, βάλει μέσα στο ασανσέρ και ο γκρουμ μου έδειχνε ήδη το δωμάτιο. Πω.Πω.Πω. Ένα τεράστιο τέμπλο με παράθυρα και μπαλκονόπορτα που έβλεπαν στα κανάλια, τεράστιο κρεββάτι, ψηλοτάβανο, καθαρό, με μεγάλο και άνετο μπάνιο, υπέροχο.
Χαλάλι το πολύωρο ψάξιμο, το καλοδιατηρημένο κτίριο του 17ου αιώνα που κάποτε ήταν στέκι του Πικάσο δε θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Δεν ήθελα να το κουνήσω ρούπι, είχα φτάσει Βενετία, ήμουν στο δωμάτιο και επειδή είχα έρθει από τα σκοτεινά κανάλια, από την πίσω πόρτα ας πούμε, ήταν σα να είχα διακτινιστεί εκεί, δεν είχα ιδέα πώς ήταν το οτιδήποτε. Έξω από το μεγάλο τέμπλο του δωματίου μου και πέρα από τα σκοτεινά κανάλια και γεφύρια που αχνοφαίνονταν, απλωνόταν μια μυστηριώδης πολιτεία που για σήμερα έπρεπε να περιμένει.
1η Μέρα:
- Πανοραμική 360 view της Βενετίας από το Campanile
- Επίσκεψη στο Παλάτι των Δόγηδων
- Βόλτα στη βενετσιάνικη 5th Avenue
Να πω ότι την πρώτη μέρα έκανα τόσα λίγα, γιατί την υπόλοιπη μέρα ήμουν απασχολημένη με το να χάνομαι στα σοκάκια της πόλης. Το GPS έδειχνε ότι το μέρος που ήθελα να πάω ήταν 5’ μακρυά και λες και οι τοίχοι μετατοπίζονταν και απομακρυνόμουν ολοένα και περισσότερο από αυτό. Πάνω που μπορεί να προσανατολιζόμουν αμυδρά και έβρισκα το δρόμο, έπεφτα στην παλίρροια της San Marco Piazza κι έπρεπε να αλλάξω διαδρομή, οπότε καταλαβαίνεις, και πολύ φάση δικέ μου. Παραθέτω χαρακτηριστικό παράδειγμα αληθινής διαδρόμης:
Αυτή η “φάση” υποχώρησε εντός 12ώρου, όταν τελικά -νηστική και διψασμένη- χαλάρωσα και μπήκα στο ρυθμό της Βενετίας, όπου έμαθα να αντιλαμβάνομαι από τη θέση του ήλιου, το τάδε μαγαζί στη γωνία ή το καμπαναριό από μακριά κλπ. πού ακριβώς βρισκόμουν. Μετά από αυτό η περιήγηση στα αμέτρητα σοκάκια ήταν απόλαυση, καθώς, ενώ αρχικά μοιάζουν όλα ίδια μεταξύ τους, σύντομα κατάλαβα ότι σε κάθε γωνιά της πόλης σε περιμένει μια νέα ομορφιά, μια καινούργια έκπληξη.
Campanile
Μέχρι να συνέλθω από το μίνι πολιτισμικό σοκ ύπαρξης καναλιών αντί για δρόμους πέρασε η ώρα και να’ σου άρχισε η παλίρροια. Πραγματικά, με το χέρι στην καρδιά, δεν ήξερα ότι γίνεται κάθε ρημαδομέρα αυτό το πράγμα. Νόμιζα ότι γίνεται 5-10 φορές το χρόνο, σιγά μη γίνει όταν πάω εγώ. Κάθε μέρα η πισίνα λοιπόν. Φτάνω άρον άρον στο Campanile λίγο πριν σαλπάρει όλη η πλατεία του Σαν Μάρκο, για να δω μεγάλα στεπ να φράσσουν όλη την είσοδο.
Έγινε ο καθιερωμένος διάλογος στην προσπάθειά μου να μάθω από πού θα μπω τελικά καθώς δεν μπορούσα να ανεβώ σε εκείνο το πράγμα. Ο φύλακας δεν είχε ιδέα ότι σε λίγα λεπτά θα έβαζαν κι άλλα στεπ μέχρι την άκρη της πλατείας οπότε και θα μπορούσα να ανεβώ στα ειδικά ντεκ για την παλίρροια σαν άνθρωπος, κι έτσι με έβαλε να μπω από την πίσω πόρτα που είχε μόνο 4 σκαλάκια. Ας όψεται.
Αφού έδειξα από το κινητό το QR code του εισιτηρίου που είχα κλείσει online στο Tiquets, μπήκαμε όλοι στο ασανσέρ και σε ένα λεπτό βρισκόμουν μπροστά σε μια σαγηνευτική θέα: η Νέα Υόρκη του Μεσαίωνα, η Γαληνοτάτη, η Βασίλισσα της Αδριατικής απλωνόταν μπροστά μου. Μπορεί να μην φαινόντουσαν καί τα 118 νησιά της, όμως έβλεπα αρκετά για να καταλάβω το μεγαλείο της. Μπροστά σε αυτό το θέαμα, οι γόνδολες ήταν μια ανθυπολεπτομέρεια στην αφήγηση της ιστορίας της Βενετίας. Δεν μπορώ να φανταστώ τί ένιωθε κάποιος που επισκεπτόταν από την επαρχία του μεσαίωνα αυτόν τον λίκνο της Αναγέννησης και γίγαντα του εμπορίου, όταν ήταν στις δόξες της.
Η μέρα μου συνεχίστηκε με μια μεγάλη περιπλάνηση στα σοκάκια της δυτικής περιοχής. Το καλό με την τοποθεσία του ξενοδοχείου ήταν ότι καθώς ήταν στη μέση όλων, μπορούσα να επιστρέψω για λίγο στη μέση της μέρας για να ξεκουραστώ για καμμιά ωρίτσα, να φάω και να ξαπλώσω, ώστε να μπορέσω να συνεχίσω. Με αυτά τα διαλείμματα κατάφερα να είμαι στη γύρα από το πρωί έως το βράδυ χωρίς να ξεθεώνομαι όπως σε άλλα ταξίδια που αν γυρνούσα στο ξενοδοχείο, τελείωνε η μέρα εκεί.
Το Παλάτι των Δόγηδων
Πλησίασα τη μεγάλη ουρά του μέσα στο καταμεσήμερο, οι αυθημερόν επισκέπτες δεν είχαν φύγει ακόμη. Ευτυχώς, ζήτησα από την σεκιούριτι στην είσοδο προτεραιότητα λόγω κινητικών προβλημάτων και με άφησε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Στην εσωτερική αυλή με τα εντυπωσιακά κτίρια - γλυπτά, κυριαρχούν οι δυο πρωταγωνιστικές φιγούρες της Βενετίας, ο Ποσειδώνας, ο κυρίαρχος των θαλασσών όπως η Βενετία και ο Άρης, ο θεός του πολέμου, που συμβολίζει τη δύναμη της πόλης στη στεριά.
Μέσα στο παλάτι λειτουργεί μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση με σπαθιά και διάφορα άλλα έργα τέχνης, ενώ αξίζει να δει κανείς και τις χρυσοσκάλιστες οροφές.
Αν δεν λατρεύετε τα μεσαιωνικά και δεν έχετε πολύ χρόνο δεν θα χάσετε κάτι αν δεν το δείτε.
Καθώς είχε πολύ απότομες και γλιστερές σκάλες για το μουσείο, κατευθύνθηκα στην Guardaroba (μπαίνοντας στην εσωτερική αυλή τέρμα δεξιά γωνία) και κατόπιν συνεννόησης, ένας υπάλληλος με κατηύθυνε σε κάτι δαιδαλώδεις διαδρόμους μέχρι που βρήκαμε ένα ασανσέρ και βρεθήκαμε στους πάνω ορόφους. Ήταν πραγματικά ένας λαβύρινθος εκεί μέσα. Στο πιο μεγάλο μέρος του, οι οροφές είχαν περισσότερο ενδιαφέρον. Χρειάστηκε να κάνω πολλές ερωτήσεις σε σεκιούριτι για να βρω τελικά το δρόμο της εξόδου. Σε αυτό το αξιοθέατο την μεγαλύτερη εντύπωση μου έκαναν τα γλυπτά των κτιρίων.
Το υπόλοιπο της ημέρας πέρασε με ατελείωτες βόλτες στις πιο high end περιοχές και δρόμους της Βενετίας όπως αυτή της Calle Larga XXII Marzo, όπου βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο, όλη η Βενετσιάνικη Πέμπτη Λεωφόρος: Chanel, Dior, Louis Vuitton, Hermes, Fendi, Burberry κλπ. Έχει το ενδιαφέρον του να τα βλέπεις έτσι μικρά, το ένα δίπλα στο άλλο και άδεια.
2η Μέρα:
- 59th Biennale Di Venezia / Περιοχή Arsenale
- Αιχμάλωτη στο εσωτερικό του ναού San Marco
- Μαγεμένη στο Rialto
Biennale Arsenale
Ήταν ένα υπέροχο συννεφιασμένο και δροσερό πρωινό, ό,τι πρέπει για έναν περίπατο. Ξεκίνησα λοιπόν γεμάτη ανυπομονησία για την Μπιενάλε στην ευρύτερη περιοχή Castello. Στο πρώτο κομμάτι της διαδρομής χρειαζόταν να διασχίζω στην κυριολεξία τις ορδές του κόσμου που κατέβαιναν από τα ferries με τις ημερήσιες εκδρομές και περπατούσαν σαν υπνωτισμένα μπουλούκια στην παραλιακή. Όλοι με τον ίδιο ρυθμό, μη χάσουνε το γκρουπ, κοιτώντας ευθεία μπροστά, έν - δυό! Στενάχωρο.
Στο μεταξύ, τα καταστήματα εστίασης στις μεγάλες πλατείες απο τις 5 -6 το απόγευμα που φεύγουν οι ημερήσιες εκδρομές και μετά, αδειάζουν, σκεφτείτε την Αριστοτέλους να ερημώνει ένα απόγευμα του Σεπτεμβρίου από τις 6! Κάθε μέρα έρχονταν, περίμεναν το πρωί ουρά για το Σαν Μάρκο, μετά βόλτα με γόνδολα, ένα παγωτό, καφές, φαγητό το μεσημέρι, άντε και κανένα Παλάτι των Δόγηδων και δρόμο. Η Βενετία έχει πολλά πρόσωπα και αυτό είναι το Εμπορικό της.
Τα έργα της τολμηρά και υπέροχα, μια δυνατή εμπειρία που δυστυχώς χάνει στις φωτογραφίες. Ήμουν πανευτυχής μου ήμουν εκεί.
Μεσημέριασε πια και καθώς επέστρεφα από την ανατολική πλευρά της πόλης με το μυαλό μου γεμάτο νέες υπέροχες εικόνες και σκέψεις από την Biennale / Arsenale, τα κοπάδια των ημερήσιων εκδρομών είχαν αρχίσει να σπάνε σε πηγαδάκια στον κεντρικό παραθαλάσσιο άξονα.
Ώρα για pit stop. Ξεκούραση και φαγητό στο δωμάτιο πριν μπω στα άδυτα του Ναού San Marco.
Ναός Αγίου Μάρκου
Είναι κάτι μέρη που και μόνο που τα βλέπεις από έξω, ξέρεις ότι στο εσωτερικό τους έχουν λάβει χώρα σκοτεινές ιστορίες με ίντριγκες και δολοπλοκίες, με καπουτσίνους μοναχούς να κρύβονται στα λαγούμια και τους σκοτεινούς λαβυρινθώδεις διαδρόμους και, σκυφτοί σε χαμηλοτάβανες σύραγγες, να περιμένουν με έναν σουγιά κρυμμένο στις πτυχώσεις των ράσων τους το άτυχο θύμα που έχουν βάλει στο μάτι και πρόκειται να αποδημήσει πρόωρα εις Κύριον. Ε, λοιπόν σαν ένα τέτοιο μέρος μου φάνταζε ο Ναός του Αγίου Μάρκου και φαντάσου, γλίτωσα την επέλαση της αναγκαστικής ανάγνωσης του Ονόματος του Ρόδου στα τέλη των 90ς. Για όσους είναι μεταγενέστεροι, η ανάγνωσή του ήταν σχεδόν αναγκαστική στις παρέες, κάτι σαν το Instagram της εποχής.
It was a must.
Τί ήθελα και τα μελετούσα τα λαγούμια του San Marco; Δεν έπαιζα κανένα λαχείο;
Απογευματάκι, εκεί γύρω στις 4 και κάτι, μπήκα στο Ναό από την αριστερή είσοδο (όπως κοιτάς την κεντρική πρόσοψη) γιατί από εκεί είχε ράμπα. Ο ναός στο ισόγειο είναι προσβάσιμος σε αμαξίδια, έχει παντού ράμπες. Η ευγενική υπάλληλος στην είσοδο με ενημέρωσε ότι το μουσείο και το μπαλκόνι του Ναού κλείνουν στις 5:30 και χάθηκε στο εσωτερικό του κτιρίου για να βρει κάποιον να με συνοδεύσει στο ασανσέρ για τον πάνω όροφο, όπως είχα ζητήσει. Τελικά, μαζί με την πρόσβαση στο ασανσέρ έλαβα και μια περιπέτεια Ιντιάνα Τζόουνς και η Τελευταία Σταυροφορία / Venice Edition μαζί με το μια Νύχτα στο Μουσείο.
Ακολουθεί ακριβής περιγραφή διαδρομής: Μπήκα στο ναό και ήρθε κάποιος και με παρέλαβε. Διασχίσαμε έναν δαιδαλώδη διάδρομο του παρακείμενου κτιρίου στο οποίο μπήκαμε από την εκκλησία μέσα από μια πέτρινη σήραγγα, μπήκαμε σε ένα δωμάτιο όπου στο τέλος του ήταν ένα ασανσέρ που άνοιγε με κλειδί και ανεβήκαμε στον πάνω όροφο. Εκεί ο υπάλληλος με παρέδωσε σε έναν νεαρό και είπαν κάτι στα ιταλικά. Αυτός μου χαμογέλασε και είπε ευγενικά κάτι τύπου «Follow me», ανεβήκαμε δέκα πέτρινα σκαλοπάτια, μπήκαμε σε μια στοά όπου έπρεπε να περπατήσουμε σκυφτά γιατί η καμάρα της οροφής ήταν χαμηλή και μετά κατεβήκαμε μια απότομη σκάλα, ώσπου φτάσαμε σε ένα σημείο που ήταν τόσο στενό το άνοιγμα που έπρεπε να ανεβώ 4-5 σκαλοπάτια ακουμπώντας τοίχο-τοίχο με το σώμα μου πλαγίως καθώς ανέβαινα.
Καταλαβαίνεις ότι δεν με ενδιαφέρει πια αν θα σε κουράσει η αφήγηση γιατί αυτή η διαδρομή πρέπει να καταγραφεί και κάποτε να γίνει θεατρικό δρώμενο. Έλα, κάνε υπομονή, εσύ το διαβάζεις, φαντάσου να το περπατούσες : ))
Βγήκαμε σε ένα ξέφωτο, δίπλα μου ήταν κάτι άλογα, ο νεαρός με παρέδωσε σε μια κυρία, είπαν κάτι ιμιλιόρι αογγούρι απομίσκο κρόνιαπολλά και η κυρία με οδήγησε σε νέες περιπέτειες.
Περάσαμε μια σάλα και στρίψαμε από κάτι ψηφιδωτά και βγήκαμε σε ένα μέρος όπου με έβαλαν να κόψω 3 εισιτήρια υποχρεωτικά, 1€ το ένα. Λίγο πριν βγω στο μπαλκόνι της εκκλησίας η υπάλληλος μου είπε ότι όταν είναι να φύγω να μην πάω από την έξοδο όπως πάνε όλοι γιατί η σκάλα ήταν πολύ απότομη και γλιστρούσε, αλλά να επιστρέψω στην αίθουσα του μουσείου με τα άλογα για να με πάει αυτή πάλι κάτω με το ασανσέρ. «Να έρθεις πάλι εδώ, θα σε περιμένω» μου είπε. Συμφώνησα και προχώρησα.
Ήμουν πλέον στο γυναικωνίτη και είχα πανοραμική εικόνα του ναού από μέσα και πάνω. Στο βάθος δέσποζε το θολωτό του Αγίου Μάρκου με εμφανή σημάδια της αγωνιώδους προσπάθειας να μοιάσει με την Αγία Σοφία της Πόλης. Φαίνεται πως η Γαληνοτάτη στα νιάτα της προσπαθούσε να μοιάσει στη Βασιλεύουσα. Όλη η εκκλησία είναι από μέσα ένας λιτός βυζαντινός ύμνος, μια θαρραλέα παραφωνία μέσα στην πλαστικότητα του καθολικισμού και των αγαλμάτων με τα πλουμιστά σκαλίσματα που βρίθουν στη Βενετία. Είναι περίεργο, ενώ η εκκλησία εξωτερικά με τα περίτεχνα γλυπτά και αγάλματα συνάδει με τη γοτθική αρχιτεκτονική, από μέσα νιώθεις ότι τελικά είναι μια βυζαντινή εκκλησία υπό μεταμφίεση. Το εσωτερικό του ναού περικλείει την πραγματική μυστηριακή ατμόσφαιρα κατάνυξης που οφείλει να έχει μια εκκλησία τέτοιου βεληνεκούς και μεγέθους. Σκοτεινή, εσωστρεφής, αδιαφορεί για τα στολίδια και φωτίζει μόνο την ουσία: τα λαμπερά ψηφιδωτά που περιγράφουν την ιστορία της χριστιανοσύνης.
Ξεκουράστηκε το μάτι μου πάνω στις μαλακές συμμετρίες, στους κύκλους και στις πέτρινες θολωτές καμπύλες του ναού, στα χρυσά εκπληκτικής εκφραστικότητας ψηφιδωτά.
Η ώρα περνούσε και βγήκα στο μπαλκόνι του Αγίου Μάρκου. Βγαίνοντας εκεί, με αγκάλιασε η αντανάκλαση των λευκών μαρμάρων της San Marco Piazza και της Piazzetta San Marco, δηλαδή της παρακείμενης πλατείας με το Παλάτι των Δόγηδων που οδηγεί στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας, τη Laguna Veneta. Μπροστά μου το Campanile και οι δυο επιβλητικές κολόνες - φρουροί του λιμανιού που χρονολογούνται από το 1000 μ.Χ. Αριστερά το φτερωτό λιοντάρι, αρχετυπικό σύμβολο της Βενετίας και δεξιά ο Άγιος Θεόδωρος που σκοτώνει τον δράκο, ο πρώτος προστάτης της Βενετίας. Ένα αξέχαστο θέαμα που αξίζει κάθε σκαλοπάτι για να το δεις.
Πιάσαμε τις 5:30 που κλείνει το μουσείο, οπότε ξεκίνησα να φύγω αμέσως μόλις μας κάλεσαν οι φύλακες. Όπως με είχε συμβουλέψει η φύλακας νωρίτερα, δεν ακολούθησα τον κόσμο προς τα σκαλιά εξόδου αλλά έκανα μεταβολή στα ενδότερα του Ναού για να τη συναντήσω και να με κατεβάσει με το ασανσέρ. Διέσχισα τη μακρόστενη αίθουσα με τα ψηφιδωτά και άρχισα να νιώθω άβολα γιατί ήταν περίεργα ήσυχη. Στο τέλος της αίθουσας κανονικά έπρεπε να με περιμένει η φύλακας, όπως συμφωνήσαμε. Φτάνω, δεν ήταν κανείς εκεί. Σκύβω να δω πιο πέρα από τη σήραγγα με τα πέτρινα σκαλοπάτια, σκοτάδι. Αποφασίζω να βγω κανονικά από την έξοδο, έχω αρχίσει να ταράζομαι, το μουσείο σε δευτερόλεπτα ήταν απόλυτα σιωπηλό. Κάνω μεταβολή και πάω να βγω από εκεί που ήρθα και έβγαινε κανονικά όλος ο κόσμος, όμως τα φώτα είχαν ήδη σβήσει και η πόρτα του μπαλκονιού ήταν κλειστή. Μιλάμε για ένα δυο λεπτά αφότου έφυγα, πού στο καλό είχαν πάει όλοι, εξατμίστηκαν; Μόνη ελπίδα πια να βρω την υπάλληλο. Τα φώτα του πάνω ορόφου αρχίζουν να κλείνουν διαδοχικά, επικρατεί απόλυτη ησυχία, ο ναός κάτω λειτουργεί με τη θρησκευτική του υπόσταση. Ανοίγω το φακό του κινητού και κατεβαίνω τη σκοτεινή σήραγγα, σέρνομαι τοίχο τοίχο στο στενό χώρισμα και περνάω στο θάλαμο με το ασανσέρ! Τί τύχη, θα πάρω το ασανσέρ, θα κατεβώ κάτω, όλο και κάποιος θα είναι να με βοηθήσει να βγω. Πλησιάζω με το φακό και το δάχτυλο να ψάχνει το κουμπί, θεε μου πώς το ξέχασα, το ασανσέρ λειτουργεί με το κλειδί του φύλακα. Εκεί πλέον, μόνη μέσα στο ημίφως και τις κρύπτες, αποφάσισα να αρχίσω ν α φ ω ν ά ζ ω μέσα στον Ναό San Marco «HELLO??».
Μετά την 5η φορά που φώναξα, ακούω ένα αυστηρότατο «SHHHHH!!!» από κάτω, είτε από τον Θεό τον ίδιο, είτε από κάποιον ενοχλημένο πιστό που του χαλούσα την προσευχούλα του. Το χιούμορ με βρίσκει σε ανύποπτο χρόνο και ακόμα και εκείνη τη ζοφερή στιγμή που κινδύνευα να περάσω Μια Απρόθυμη Νύχτα στο Μουσείο, με έπιασε γέλιο με την όλη κατάσταση, εγώ αιχμάλωτη στο γυναικωνίτη - μουσείο του Αγίου Μάρκου να φωνάζω και να παρενοχλώ ηχητικά τους πιστούς, ξέρω δεν είναι αστείο, but you had to be there. Συνέχισα τα «HELLO??» για 5-6 φορές ακόμη, αλλάζοντας κάθε φορά από Lionel Richie σε Adele και τούμπαλιν και όταν κόντευα να πιάσω τα επίπεδα «Hello darkness my old friend» νά τη ξάφνου πετιέται η φύλακας αναστατωμένη από μια πόρτα που ειλικρινά δεν υπήρχε πριν ένα λεπτό. «Oh! Sorry, I forgot you» μου είπε ταραγμένη «Γιες γιου ντιντ, κεν γουι γκόου νάου πλιζ» της είπα, αν και πραγματικά ήθελα να της ζητήσω να με πάει στον πιστό που του χάλασα την προσευχή με τις φωνές μου, να προσευχηθούμε μαζί για το θαύμα που είχε λάβει χώρα.
Φυσικά στην επιστροφή, το ίδιο παρανοϊκό δαιδαλώδες δρομολόγιο, καμία ουσιαστική βοήθεια για τα άτομα με μειωμένη κινητικότητα καθώς οι σκάλες που ανεβοκατεβαίνεις για να πας στο ασανσέρ είναι πολλές και δύσβατες, θα έλεγα ότι το επίπεδο δυσκολίας είναι παρκούρ για γιαγιάδες. Ακόμα γελάω με την περιπέτεια που έζησα, είμαι σίγουρη ότι γλίτωσα παρά τρίχα μαχαιριά από κρυμμένο καπουτσίνο μοναχό. Δεν με βγάλανε καν από την κανονική πόρτα, αλλά ξεκλείδωσαν την πλαϊνή πόρτα του εργοταξίου από όπου κατάφερα να βγω κάνοντας σλάλομ στα ανοίγματα από σακιά με άμμο και τσιμεντόλιθους από την ανακαίνιση που γίνεται στην πρόσοψη. Αφότου γνώρισα όλες τις κρυφές γωνιές του San Marco έχω να πω:
Στα παρασκήνια περνάμε τέλεια και αυτό βγαίνει προς τα έξω!
Δεν πτοήθηκα, ήμουν ελεύθερη από τον Μάρκο πια και έπρεπε να πάρω τους δρόμους να το γιορτάσω. Επόμενη στάση:
Rialto και η μαγική θέα του Grand Canale!
Αφήνοντας πίσω το κλειστοφοβικό συμβάν που είχε προηγηθεί, έφτασα στη γέφυρα του Ριάλτο. Στάθηκα απροετοίμαστη να διαχειριστώ το μεγαλείο του υπερθεάματος που απλώθηκε μπροστά μου. Πόσο όμορφο και μαγευτικό το Canale Grande! Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα όχι σα να βλέπω καρτ ποστάλ, αλλά ότι είμαι μέσα στον παραμυθένιο κόσμο του καρτ ποστάλ, σε αυτές τις oversaturated και photoσοπικά άρτιες εικόνες όπου όλα είναι πολύ τέλεια για να είναι αληθινά. Δεν μπορεί τα κτίρια να έχουν αυτά τα εκπληκτικά χρώματα και να αντανακλούν μαζί με το ηλιοβασίλεμα στο πράσινο νερό αυτές τις πολυπρισματικές δαντέλες φωτός. Έμεινα μέχρι να πέσει το σκοτάδι, εκστατική και ακίνητη στην κορυφή της Γέφυρας Ριάλτο για όσο με κρατούσαν τα πόδια μου ακούγοντας τον ήχο της καμπάνας, των βιαστικών τουριστών και των μαονένιων ταχύπλοων που έσκιζαν τα ήρεμα νερά του καναλιού. #NoFilter
3η Μέρα:
- 59th Biennale Di Venezia / Περιοχή Giardini
- Η Βροχερή Βενετία
Ο καιρός ήταν πολύ ζεστός - μαγιάτικος θα έλεγα - και αυτό με ταλαιπώρησε αρκετά μιας και ήμουν αναγκασμένη να περπατήσω όλη την παραλία μέχρι τους κήπους κάτω από τον ήλιο. Tα water bus στη Βενετία δεν είναι προσβάσιμα σε άτομα με μειωμένη κινητικότητα. Δεν μπορούσα καν να σταθώ στην πλωτή πλατφόρμα τους για να περιμένω το καραβάκι, καθώς όπως ανέφερα στην αρχή, δε είχε χειρολαβές πουθενά.
Η διαδρομή με τα πόδια όμως είναι τόσο κινηματογραφικά μαγική που σβήνει μεμιάς την κούραση.
Για άλλη μια φορά, βρέθηκα να πηγαίνω κόντρα στις ορδές τουριστών που διέσχιζαν την παραλία παραταγμένοι σε στρατιές κι ακολουθούσαν πιστά τον ξεναγό που προηγούνταν κρατώντας μια σημαία. Αυτή η κατάσταση κρατάει για κανένα 10λεπτο, καθώς όσο απομακρύνεσαι, μειώνεται και ο κόσμος. Δεκαπέντε λεπτά μετά, περπατούσα μόνη μου στην παραλία.
Καθώς απομακρυνόμουν από την πλατεία Σαν Μάρκο, σε κάθε γέφυρα που ανέβαινα, έβλεπα να ξετυλίγεται μπροστά μου κάτω από τον ηλιόλουστο βενετσιάνικο ουρανό μια νέα οπτική, που όσο ξεμάκραινα άρχισε να αποκτά υπόσταση. Ένιωθα παράδοξα οικεία με το περιβάλλον, κάτι σαν τοπικό ντεζαβού. Δυο τρεις γέφυρες μετά, το είδα καθαρά: η παραλία της Βενετίας από τα Giardini έμοιαζε με την παλιά παραλία Θεσσαλονίκης με ολίγον Ναύπλιο στο τελείωμα. Σαλονικάρα παντού.
59th Biennale Di Venezia / Περιοχή Giardini
Σχεδόν 40’ περπάτημα μετά, η προσβασιμότητα της παραλίας της Βενετίας διακόπτεται απότομα από την τελευταία γέφυρα πριν φτάσεις στην έκθεση Giardini. Αυτό σημαίνει ότι η Παγκόσμια Biennale Τέχνης της Βενετίας δεν είναι προσβάσιμη σε άτομα με αναπηρία και είναι οριακά προσβάσιμη σε άτομα με μειωμένη κινητικότητα.
Κάτω και πέρα από τη σκάλα όπως βλέπεις στη φωτό, βρίσκεται η πλωτή στάση «Giardini» του Water bus που εξυπηρετεί τον κόσμο της έκθεσης, όλους εμάς που έχουμε πληρώσει εισιτήριο για να μπούμε καί στις δυο εκθέσεις, αλλά οι ιθύνοντες έχουν φροντίσει για την προσβασιμότητα μόνο της Arsenale. Γιατί αν δεν μπορείς να ανεβείς στο water bus λόγω κινητικών προβλημάτων οπότε και να «προσπεράσεις» το εμπόδιο της σκάλας, και δεν μπορείς να ανεβείς και τη σκάλα, πώς θα πας στην Biennale, καλή μου curator, κυρά - Cecilia Alemani; Στην Biennale Giardini δεν είδα ούτε έναν άνθρωπο σε αναπηρικό αμαξίδιο ενώ όλα τα περίπτερα της έκθεσης ήταν προσβάσιμα. Yποθέτω πως σέβονται τα ΑΜΕΑ αν καταφέρουν να φτάσουν στο χώρο της έκθεσης με ελικόπτερο, παραπέντε από το Campanile ή διακτινισμό. Για να είμαι πιο ακριβής, δεν έψαξα αν υπάρχει κάποιο ανθυποδρομάκι του τάδε παράδρομου που μπορεί να κάνει skip τη γέφυρα με τις σκάλες και να δίνει πρόσβαση σε αμαξίδιο, γιατί δεν θέλω να το ξέρω. Θεωρώ ότι τα ΑΜΕΑ πρέπει να μπαίνουν από την ίδια πόρτα και δρόμο με τον υπόλοιπο κόσμο κι όχι από τις πίσω πόρτες σαν τους κλέφτες.
Όπως φαίνεται στην καταγραφή διαδρομής, δεν άφησα περίπτερο για περίπτερο που να μην επισκεφθώ. Στο τέλος της έκθεσης έχει Golf carts που εξυπηρετούν τους επισκέπτες μειωμένης κινητικότητας και τους επιστρέφουν στην είσοδο.
Λόγω επαγγέλματος αλλά και λόγω αγάπης, έχω ασχοληθεί από τα νεανικά μου χρόνια με την τέχνη, την ιστορία της και την παρατήρηση της εξέλιξής της. Πώς διαμορφώνεται η επαφή της με την pop κουλτούρα και η τριβή της με την κοινωνία μέσα από τον αέναο διάλογο του καλλιτέχνη με τον θεατή. Με συναρπάζει αυτή η ατέρμονη προσπάθεια του καλλιτέχνη να επικοινωνήσει με εμένα, εσένα, τον όποιον είναι διαθέσιμος και ανοιχτός να νιώσει και να ακούσει. Αυτήν την επικοινωνία την έχω ψάξει στα πιο μεγάλα μουσεία του κόσμου, σε διάσημες και μη γκαλερί με τα πιο διάσημα και τα πιο άσημα έργα τέχνης, με φροντίδα, συγκίνηση, σεβασμό και αγάπη. Με αυτή τη διάθεση μπήκα στην έκθεση.
Δεν βρήκα τίποτε από αυτά στην 59η Biennale Di Venezia / Giardini.
Όπως πήγα, έτσι ήρθα. Το βρίσκω χάσιμο χρόνου να μπω σε λεπτομέρειες, καθώς μια πιο λεπτομερής αναφορά θα χρειαζόταν το δικό της post και δεν υπάρχει λόγος να αναφέρομαι σε πράγματα που σέβομαι μεν, αλλά βρήκα αδιάφορα δε. Ευτυχώς το κομμάτι που παρουσιαζόταν στην Arsenale ήταν αρκετά ενδιαφέρον.
Πάμε παρακάτω.
Η Βροχερή Βενετία
Η παλίρροια μόλις είχε υποχωρήσει από την πλατεία κι έτσι άρχισα τις περιπλανήσεις που τελικά με οδήγησαν σε μια υπέροχη και χαοτική βόλτα στα στενά δρομάκια των καναλιών η οποία διακόπηκε - ακριβώς την ώρα που είχα αρχίσει να κουράζομαι - από μια δυνατή μπόρα. Χώθηκα σε ένα στενό και βρήκα μια όμορφη γωνιά στην trattoria Centralle όπου μπορούσα να χαζεύω άνετα τη βροχή και τους περαστικούς και έφαγα μια θεσπέσια καρμπονάρα. Ως pasta lover έχω να πω ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να τελειώσει μια μέρα. Ατμόσφαιρες και καρμπονάρες.
Η βροχερή Βενετία είναι από μόνη της ένα αξιοθέατο, γι’αυτό πριν επιστρέψω στο δωμάτιο, αψήφησα τη βροχή και περιπλανήθηκα λίγο ακόμα στα σοκάκια και στα κανάλια. Κάθε λίγο κοντοστεκόμουν στην κορυφή κάποιου γεφυριού και χάζευα το νερό των καναλιών να ανατριχιάζει. Ο ήχος της βροχής καθώς πέφτει στα νερά μόνο με μουσική μπορεί να συγκριθεί, ένα τραγούδι με παφλασμούς, πλαταγίσματα και ελαφρές εγκολπώσεις, που καθώς αντανακλάται στα ψηλά μεσαιωνικά κτίρια μετατρέπεται σε μια μια μελωδία γεμάτη μυστικά και όνειρα.
4η Μέρα:
- To επικό Canale Grande, revisited
- H κυρία Peggy Guggenheim
- Η κυρία Bianca di Murano
Με το Water Bus εκτός παιχνιδιού, ο μόνος τρόπος να επισκεφθώ την καταπληκτική συλλογή της Peggy Guggenheim ήταν να φτάσω και να ανεβώ την Ponte dell’Accademia, μια πεζογέφυρα με μεταλλικό σκελετό και ξύλινα σκαλοπάτια, ώστε να περάσω από το Canale Grande στο απέναντι νησί.
Οι δρόμοι που θα μπορούσα να πάρω είναι πολλοί, όμως επέλεξα να ξαναπεράσω από την βενετσιάνικη 5η Λεωφόρο, την Calle Larga XXII Marzo, να ξεκουράσω λίγο τα μάτια μου στην απροσπέλαστη χλιδή και να χαζέψω το εσωτερικό κάποιων από αυτά, που ήταν από μόνα τους έργα τέχνης. Κορυφαίο όλων αισθητικά βρήκα το κατάστημα της Dolce & Gabbana.
Λίγο πριν τη γέφυρα, βρήκα και μερικά από τα λιγοστά δέντρα του νησιού. Μέσα στη μαγεία των καναλιών είχα ξεχάσει πόσο μου έλειψε το πράσινο.
Canale Grande, revisited
Μετά την εμπειρία της θέασης του Canale Grande από τη γέφυρα του Rialto, δεν πίστευα ότι θα βρω κάτι καλύτερο στη Βενετία σε συγκλονιστική θέα. Φαντάσου λοιπόν την έκπληξή μου όταν η αυτού μεγαλειότης Βενετία με έπιασε πάλι στον ύπνο.
Μόλις είχα φτάσει αγκομαχώντας στην κορυφή της γέφυρας, κι αν δεν είχα λαχανιάσει και δεν σταματούσα αναγκαστικά για να πάρω μια ανάσα, ίσως να συνέχιζα το δρόμο μου ολοταχώς για το μουσείο και να έχανα αυτό:
Η επιβλητική ομορφιά του καναλιού από αυτό το σημείο είναι αψεγάδιαστη. Με κομμένη την ανάσα από το μεγαλείο της επικά δραματικής ομορφιάς του, έπιασα να προσπαθώ να το απαθανατίσω με φωτογραφίες. Κατάφερα να μεταφέρω σε ψηφιακή εικόνα ένα 10% της εμπειρίας που είχα από το σημείο. Αυτό που είδα από εκείνη τη γέφυρα είναι από τις εικόνες που, ενώ δε μπορεί κάποιος να αποτυπώσει, μπορεί όμως να ανασύρει ανά πάσα στιγμή λεπτομερώς κάθε φορά που κλείνει τα μάτια του.
H κυρία Peggy
Το σπίτι της Πέγκυ στη Βενετία σε υποδέχεται περισσότερο σαν καλεσμένο πάρα σαν επισκέπτη. Έχεις την αίσθηση ότι ο μικρός κατάφυτος κήπος που περικλείει πλευρικά την έπαυλη έχει ακούσει τόσα μυστικά, όνειρα, ιδέες και ψέμματα που, αν γράφονταν θα γέμιζαν τόμους. Μέσα, το σπίτι είναι γεμάτο φίλους. Ο Max Ernst του οποίου τα γλυπτά πρωτοαντίκρισα 18 χρονών, όταν είχε έρθει μια αναδρομική έκθεσή του στην Βίλα Μορντώχ και κατάλαβα πόσο αγαπώ την τέχνη, ο Πικάσο που μου πρόσθεσε πολλές διαστάσεις στην οπτική μου, ο Ονειρικός Chagall που μου έμαθε πώς να γλιστράω ήσυχα πάνω στα κανάλια της Βενετίας παρέα με γλάρους, λιοντάρια, καρδιές και λουλούδια και φυσικά ο Pollock, που έδωσε νόημα στην κάθε μου κίνηση και την όρισε ως μια επικείμενη καλλιτεχνική ενέργεια. Και άλλοι πολλοί, συγκλονιστικοί και ευθυτενείς, με περίμεναν ένας-ένας στη σειρά, λουσμένοι από τις γαλάζιες αντανακλάσεις του Canale Grande που έμπαιναν από τα μεγάλα παράθυρα.
Τελευταίο μου απόγευμα στη Βενετία και μετά από μια μεγάλη βόλτα στα στενά της μαγικής πόλης που σε κάθε γωνιά βρίσκεις κάτι νέο, έφτασα στην πλατεία San Marco. Άρχισα να την περιδιαβαίνω αργά και να παρατηρώ τα ετερόκλιτα καταστήματα της πλατείας. Από φτηνιάρικα καταστήματα με φουλάρια, μέχρι κοσμηματοπωλεία με κομψοτεχνήματα των 38.000€ στη βιτρίνα. Κανένα-δυο καφέ & παγωτό και κάποια μαγαζιά με είδη Μουράνο.
Η κυρία Bianca
Από μικρή με συνάρπαζε να χαζεύω τον τρόπο που φτιάχνονται αντικείμενα και έργα τέχνης με φυσητό γυαλί. Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη φορά που είδα την τεχνική, 7-8 χρονών, στην τότε Εκπαιδευτική Τηλεόραση της ΕΡΤ, ένα πρωινό που δεν είχα πάει σχολείο. Συγκλονίστηκα. Στα παιδικά μου μάτια φάνταζε σχεδόν μαγικό. Από τότε, όποτε έπεφτα σε θεματολογία Μουράνο ή κάτι σχετικό, την παρακολουθούσα με προσήλωση. Ήταν κάτι σαν το μυστικό μου χόμπι που έπεφτε κατά καιρούς σε χειμερία νάρκη. Η επίσκεψή μου στη Βενετία - όπως καταλαβαίνεις - το ξύπνησε καθώς θα έβλεπα τεχνίτες να κάνουν ζωντανά αυτό που με μάγεψε από 8 χρονών εκείνο το πρωινό στην τηλεόραση.
Καταλαβαίνεις λοιπόν την απογοήτευσή μου όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να πάω στο Μουράνο εφόσον τα καραβάκια τους για το νησί δεν είναι προσβάσιμα για εμένα. Μπορεί να το πέρασα γρήγορα στα ψιλά γράμματα όμως, όπως και να το κάνουμε, έμεινε ένα αγκαθάκι.
Επιστρέφουμε πίσω στην τελευταία βόλτα μου στην San Marco Piazza. Μπαίνω σε ένα κατάστημα με κοσμήματα Μουράνο και χωρίς να ψάξω καθόλου, δείχνω ένα συγκεκριμένο πανέμορφο κολιέ από πολύχρωμες χάντρες Μουράνο και ζητάω να το δοκιμάσω.
Μόλις το έδειξα, ο κοσμηματοπώλης πετάχτηκε από την καρέκλα του σα να τον χτύπησε ρεύμα. Αναφώνησε στα αγγλικά: «Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή είναι μια σύμπτωση που δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί ούτε μια στο εκατομμύριο!»
Τί; Πού; Ποιος;
Συνέχισε κατενθουσιασμένος «Η κυρία που στέκεται δίπλα σας είναι η καλλιτέχνιδα που σχεδιάζει και φτιάχνει το κολιέ που επιλέξατε και έρχεται μια φορά το εξάμηνο από το νησί Μουράνο όπου μένει, για να μας φέρει τα νέα σχέδια. Δεν τη βλέπει ποτέ κανείς, συνήθως έρχεται μετά το κλείσιμο. Είναι η πιο διάσημη τεχνήτρια Μουράνο στο νησί.»
Γύρισα και κοίταξα, δίπλα μου στεκόταν μια κομψή, ψιλόλιγνη κυρία με άψογα χτενισμένα κοντά, μπουκλωτά, ολόλευκα μαλλιά, κραγιονάκι και γλυκό χαμόγελο που με παρατηρούσε κρυφά και ντροπαλά καθώς δοκίμαζα το κολιέ της και χαμογελούσα αυτάρεσκα στον καθρέπτη. Ως δημιουργός κι εγώ, μπόρεσα να αναγνωρίσω στα μάτια της τη χαρά και την ικανοποίηση του δημιουργού όταν βλέπει τον αποδέκτη του έργου του να χαίρεται όπως χαιρόμουν εγώ εκείνη τη στιγμή που φόρεσα το κολιέ της. Ο διάλογος μεταξύ μας είχε ήδη γίνει κι ας μην γνωρίζαμε η μια τη γλώσσα της άλλης.
Priceless.
Όμως μαζί με αυτήν την όμορφη στιγμή, είχε συντελεστεί κι άλλο ένα ταξιδιωτικό θαύμα:
Αν δεν πάει ο Μωάμεθ στο Μουράνο, πάει το Μουράνο στον Μωάμεθ!
Κάπου, κάποιο πέταγμα της πεταλούδας κίνησε και μετέτρεψε τα γεγονότα έτσι, ώστε, αν και δεν μπορούσα να πάω στο Μουράνο λόγω προβλημάτων προσβασιμότητας, να έρθει η κυρία Μπιάνκα από το Μουράνο σε έμενα. Έπιασα να τη ρωτάω για τη ζωή της, την τέχνη της, και με γενναίο μεταφραστή τον κοσμηματοπώλη Andrea, να μου λέει ότι έμαθε την τέχνη εμπειρικά και ότι αυτή και ο άντρας της που στεκόταν δίπλα, κάνουν αυτή τη δουλειά 75 ολόκληρα χρόνια.
Η κυρία Μπιάνκα είναι 90 χρονών.
Η κυρία Μπιάνκα, η βασίλισσα των τεχνητών του Μουράνο, η ίδια η ιστορία της μοναδικής αυτής τέχνης, στεκόταν μπροστά μου και μου διηγούνταν live τη ζωή της και τις μαστοριές της τέχνης της με σπινθηροβόλο βλέμμα, το μοναδικό όμοιο γνώρισμα όλων των ανθρώπων που αγαπούν την τέχνη τους και τη ζωή.
Κουνούσα χέρια, πόδια, μιλούσα στα αγγλικά να τα μεταφράσει ο Andrea όμως ήθελα να απευθυνθώ προσωπικά στην ίδια, να της μιλήσω απευθείας και να της πω πόσο όμορφο ήταν το κολιέ της. Κι ότι είναι μια καλλιτέχνιδα. Και όταν δεν υπάρχουν οι σωστές λέξεις, το λόγο έχει η παγκόσμια γλώσσα του σώματος. Ποιος ξέρει τί παντομίμες έκανα, κι εγώ κι αυτή, όμως αυτή η υπέροχη συνάντηση και η διαγαλαξιακή συζήτηση μού έμαθε ότι δεν έχεις νιώσει την αλήθεια ενός νέου τόπου μέχρι να πιάσεις κουβέντα με κάποιον ντόπιο που δεν ξέρει αγγλικά, στην παγκόσμια γλώσσα του σώματος. Μόλις ιδρώσεις από την προσπάθεια να επικοινωνήσεις δυο απλές κουβέντες με τα χέρια σου και τελικά τα καταφέρεις, τότε είσαι εκεί που πρέπει να είσαι. Στη σωστή τοποθεσία.
Η τελευταία βραδιά στη Βενετία με βρήκε να κάθομαι πανευτυχής σε έναν αναποδογυρισμένο πάγκο για την παλίρροια, σε μια γωνιά της πλατείας Σαν Μάρκο χαζεύοντας τους περαστικούς. Στην τσέπη του μπουφάν μου είχα κρυμμένο έναν μικρό βενετσιάνικο θησαυρό: το κολιέ Μουράνο της κυρίας Μπιάνκα και ένα ακόμα, μυστικό. Οι κλοπές είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην πλατεία κι έτσι οι κοσμηματοπώλες μου έδιναν τις σακούλες και τα κουτιά των κοσμημάτων άδεια στο χέρι και με την παραίνεση να κρύψω το κόσμημα πάνω μου.
5η Μέρα:
- Το βρακί της Μαντόνα
- Αφήνοντας τη Βενετία με ταχύπλοο
- Marco Polo Airport VIP Lounge
- Από τα βενετσιάνικα σαλόνια στα θεσσαλονικιώτικα αλώνια
Το βρακί της Μαντόνα
Πετούσα για Αθήνα στις 7 το απόγευμα κι από εκεί μετεπιβίβαση για Θεσσαλονίκη όπου θα έφτανα μετά τις 12 τα μεσάνυχτα. Έχοντας 13 γεμάτες ώρες μπροστά μου on the road, έπρεπε να φροντίσω να κρατήσω δυνάμεις για το απόγευμα που θα ξεκινούσε ουσιαστικά το ταξίδι της επιστροφής. Για τρόπο αποχώρησης από τη νήσο της Βενετίας κανόνισα τον ίδιο ακριβώς τρόπο με την άφιξη. Με private ταχύπλοο και assistant από το ξενοδοχείο μέχρι και τα departures του Marco Polo, δεν είχα άλλη επιλογή άλλωστε.
Είχα ελεύθερο χρόνο μέχρι τις 3:30 το μεσημέρι που θα με συναντούσε η assistant μου στο Al’Angelo, σε μια υπερβολικά πολύβουη και ηλιόλουστη Βενετία. Τις προηγούμενες μέρες δεν ήμουν ποτέ στην πλατεία τις ώρες ακραίας αιχμής, είτε χωνόμουν στα στενά, είτε έφευγα προς Castello μέχρι να πέσει η κίνηση και να φύγουν οι ημερήσιοι επισκέπτες, όμως τώρα δεν μπορούσα να απομακρυνθώ κι έτσι έπρεπε να υποστώ όλη την οχλαγωγία.
Αφού έφαγα ένα εκπληκτικό κρουασάν με σαλάμι και κολοκυθάκι, μπήκα στο Hard Rock Cafe, το ένα από τα δυο που βρίσκονται στη Βενετία (το άλλο είναι στη Rialto Bridge), βρήκα ένα ψηλό stand και απολάμβανα τον καφέ μου χαζεύοντας τον κόσμο να νοικιάζει γόνδολες ακριβώς μπροστά μου.
Άνοιξα με όρεξη το ταξιδιωτικό μου ημερολόγιο που αγόρασα από ένα μικροσκοπικό μαγαζάκι γεμάτο ακουαρέλες και γκραβούρες και άρχισα να γράφω για όσα είχα δει και είχα ζήσει στη Βενετία.
Αν και ήμουν απορροφημένη στις σημειώσεις μου, παρατήρησα ότι άρχισε να γίνεται κάτι περίεργο. Κάθε λίγο και λιγάκι, ερχόντουσαν περαστικοί ή πελάτες του μαγαζιού, μου χαμογελούσαν πονηρά και με έβγαζαν φωτό. Μια, δυο, τρείς πήρα επιτέλους μπρος και γύρισα πίσω μου και κατάλαβα: καθόμουν δίπλα στο βρακί της Madonna!
Αφήνοντας τη Βενετία με ταχύπλοο
Έτσι, παρέα με το διάσημο outfit πέρασαν οι ώρες και πολύ σύντομα κατευθυνόμουν στις προβλήτες της πλατείας Σαν Μάρκο μαζί με την Ιζαμπέλα, την ευγενική και πολύ φιλική βοηθό μου. Η παλίρροια ήταν αρκετά χαμηλή εκείνη τη μέρα κι έτσι δεν θα μπορούσε ο οδηγός του ταχύπλοου να έρθει να με πάρει κατευθείαν από την προβλήτα του ξενοδοχείου μου. Είχε αρκετή κίνηση στη θάλασσα κι έτσι σήκωναν αρκετό κύμα, ενώ δεν φυσούσε καθόλου. Αυτή τη φορά δυσκολεύτηκα περισσότερο, γιατί η πλωτή προβλήτα είχε έντονο διατοιχισμό και φυσικά το ίδιο και η βάρκα. Έτσι, έπρεπε να μπω από μια βάση που που είχε έντονα σκαμπανεβάσματα σε μια άλλη μεγαλύτερη αστάθεια. Ξαναμαζεύτηκε μια κομπανία ανθρώπωνε να με εναποθέσουν στο τραμπαλίζων ταχύπλοο και δυο λεπτά μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Έβλεπα τη Βενετία να στέκεται έτσι περήφανη και όμορφη, λουσμένη στο μεσημεριάτικο φως και ένιωθα ευγνώμων για τη στιγμή, την εμπειρία και τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί. Κάπου μέσα στους αφρούς του ταχύπλοου άφησα ένα κομμάτι μου εκεί και πήρα ένα δικό της. Δίκαιη μοιρασιά.
Και πάλι, η απόλυτη αίσθηση ελευθερίας καθώς τρέχει το ταχύπλοο και τινάζεται ψηλά πάνω στα κύματα. Δε μπορώ να σου περιγράψω πόσο δυνατή είναι αυτή η εμπειρία στο συγκεκριμένο μέρος. 22 λεπτά, 220€. Totally worth it.
Η Ιζαμπέλα, ήταν απόφοιτη Linguistics του Πανεπιστημίου της Βενετίας κι έτσι η κουβέντα στη διαδρομή πήρε ενδιαφέρουσα τροπή καθώς σταχυολογούσαμε κομμάτια της ιστορίας των δυο λαών μας και τη σχέση μεταξύ τους. Μια υπέροχη κουβέντα πάνω στα κύματα ανακατεμένη με αρμύρα και φτερουγίσματα γλάρων.
Marco Polo Airport VIP Lounge
Άνετο και γουστόζικο μου φάνηκε το αεροδρόμιο της Βενετίας τώρα που είχα περισσότερο χρόνο να το περιεργαστώ. Ωραία μαγαζιά, καμία απολύτως μυρωδιά φαγητού από τα εστιατόρια και καλή σήμανση. Στον πρώτο όροφο έχει και μια αίθουσα που ονομάζουν «Special assistance room» που διατίθεται ειδικά για άτομα μειωμένης κινητικότητας (PRM), άτομα αυτιστικά, ΑΜΕΑ και γενικά άτομα που επιθυμούν να μην βρίσκονται στο θόρυβο του αεροδρομίου γιατί η οχλαγωγία τους φέρνει σε δύσκολη θέση. Έχει επίσης και την ενέργεια «Hidden Disabilities» όπου αν φοράς την πράσινη κορδέλα με τα ηλιοτρόπια στο λαιμό σου, οι ιθύνοντες σε καθοδηγούν χωρίς ερωτήσεις και εξηγήσεις στο Special assistance room ώστε να μην χρειάζεται να μπαίνεις στην επίπονη διαδικασία να εξηγείς στον κάθε άσχετο το ιατρικό του απόρρητο για να βρεις απλά λίγη ησυχία. Μπράβο στους Βενετούς.
Βρήκα το Venice Marco Polo Airport VIP lounge σχεδόν αμέσως εφόσον η σήμανση ήταν πολύ καλή. Μια υπέροχη όαση με φανταστική θέα, με πολλούς και διαφορετικούς χώρους, χωρίς να είναι όμως αχανές. Χωρίζεται σε μεγάλα δωμάτια όπου έχει διαφορετικού ύφους και ανατομίας καθίσματα, προδιαγραφές και παροχές. Από την αίθουσα με τις σεζλόνγκ που η καθεμία είχε μια τηλεόραση μπροστά της, στο κατάφυτο με τροπικά τεράστια φυτά καφέ που λειτουργούσαν σαν σεπαρέ ανάμεσα στα τραπέζια και ένιωθες ότι καθόσουν μέσα στη ζούγκλα, μέχρι βιαστικά στάντ με μικρές αναδυόμενες οθόνες και θέση για λαπ τοπ. Σερβιρίστηκα μερικά σνακ από τον μπουφέ και μέχρι να γράψω δυο λέξεις το ταξιδιωτικό σημειωματάριο, άνοιξε η πύλη.
Από τα βενετσιάνικα σαλόνια στα θεσσαλονικιώτικα αλώνια
Με τα πολλά με τα λίγα έφτασα Αθήνα και περίμενα το τελευταίο αεροπλάνο της ημέρας για Θεσσαλονίκη λίγο πριν τις δώδεκα τα μεσάνυχτα, μαζί με δεκάδες άλλους κουρασμένους νοματέους, ακούγοντας την υπάλληλο στο γκισέ να φωνάζει στον κόσμο πού να σταθούν οι Business και πού οι Economy σα να μιλάει σε γίδια στο μαντρί. Ενδιάμεσα μας έκανε νόημα με τα χέρια φωνάζοντας «Εμπρός παρακαλωωωωω» για να μας προτρέψει να κάνουμε σίγουρα αυτό που μας λέει και όχι κάτι άλλο.
Με τα χέρια χωμένα στις τσέπες έσφιξα το κολιέ της κυρίας Bianca και καθώς προχωρούσα στη σύραγγα του αεροπλάνου ένιωσα τις εικόνες του ταξιδιού μου να ζωντανεύουν και να με συντροφεύουν.
Το ταξίδι για τη Βενετία είχε μόλις τελειώσει και είχε μόλις αρχίσει.
Πολλά πολλά respect
για μια ακόμα φορά
