Marlin
Member
- Μηνύματα
- 171
- Likes
- 197
- Επόμενο Ταξίδι
- Κροατία, Δαλματικές ακτές
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κένυα
Περιεχόμενα
Την δεύτερη φορά που νοικιάσαμε αυτοκίνητο, είπαμε να εξορμήσουμε στις γειτονικές παραλίες. Μια από αυτές, breathtaking πραγματικά, ήταν η MacaoBeach. Μια απέραντη παραλία με σκούρα χρυσή άμμο. Μπροστά μας το απέραντο γαλαζοτιρκουάζ και πίσω μας πολλές σειρές από ψηλούς φοίνικες να πλαισιώνουν την αμμουδιά δημιουργώντας ένα απίθανο σκηνικό. Μερικοί σέρφερ στην άλλη άκρη της παραλίας, έκαναν φιγούρες με τη σανίδα τους, και 2-3 πλανόδιοι πωλητές είχαν απλώσει σε πάγκο τα καλούδια τους. Κοσμήματα από ξύλο, χάντρες και πέτρες, μαγνητάκια, πέτρινα αγαλματίδια. Ελάχιστοι άνθρωποι υπήρχαν σε κείνη την παραδεισένια παραλία. Ακόμα καλύτερα!!! Η πρώτη μας σκέψη ήταν να τρέξουμε μέσα στη θάλασσα, πράγμα το οποίο κάναμε πετώντας όπως όπως τα ρούχα από πάνω μας. Η θάλασσα ήταν ρηχή και το κύμα έσκαγε για περίπου 50 μέτρα. Για να μπεις να κολυμπήσεις έπρεπε να ανοιχτείς πολύ, αλλά σε τόσο ανοιχτό ωκεανό που έβλεπες σε έπιανε ένα δέος – και ένας μικρός φόβος. Παρ όλα αυτά, βουτήξαμε και αρχίσαμε να κολυμπάμε ανέμελα. Μέχρι τη στιγμή που πέρασε από δίπλα μου ένα τεράστιο (στα μάτια μου) ψάρι στο μισό μέτρο μήκος, και παχουλό, γκρίζου χρώματος που έμοιαζε με τσιπούρα. Με το που το είδα, λέω «τσιπούρα ξετσιπούρα έκανα ένα sprind κολύμβησης μέχρι έξω, το οποίο αν ήμουν σε αγώνες την 1η θέση την είχα σίγουρη.
Εκείνη τη μέρα πήγαμε και στο Higuey. Η διαδρομή σε έβγαζε μέσα από μικρά χωριουδάκια, με πολύχρωμα σπίτια, με υποτυπώδεις ανέσεις, κουφώματα και εγκαταστάσεις τριτοκοσμικές, αλλά κατά ένα παράξενο τρόπο, δεν σου έβγαζε μιζέρια.. αντίθετα μια ανεμελιά θα έλεγα. Γυναίκες με πολύχρωμα φουστάνια, καθόταν στις αυλές τους, απλώνοντας ή πλένοντας ρούχα, τριγύρω μερικά κουτσούβελα καθόταν κάτω στην αυλή τους, παίζοντας με τα χώματα. Έχω την εντύπωση ότι οι Δομινικανοί, αν και φτωχοί, ξέρουν πώς να την περνάνε όμορφα.
Στον γυρισμό για το ξενοδοχείο πήγαμε και από τον φίλο μας με το εστιατόριο και τσακίσαμε αστακό μέχρι τελικής πτώσεως.... Δεν έχω φάει ποτέ άλλοτε αστακό, και συνεπώς για μένα ήταν ο νοστιμότερος ever. Αλλά το ίδιο άκουσα και από εκείνους που είχανε ξαναφάει. Τους εμπιστεύομαι.
Εκείνη τη μέρα πήγαμε και στο Higuey. Η διαδρομή σε έβγαζε μέσα από μικρά χωριουδάκια, με πολύχρωμα σπίτια, με υποτυπώδεις ανέσεις, κουφώματα και εγκαταστάσεις τριτοκοσμικές, αλλά κατά ένα παράξενο τρόπο, δεν σου έβγαζε μιζέρια.. αντίθετα μια ανεμελιά θα έλεγα. Γυναίκες με πολύχρωμα φουστάνια, καθόταν στις αυλές τους, απλώνοντας ή πλένοντας ρούχα, τριγύρω μερικά κουτσούβελα καθόταν κάτω στην αυλή τους, παίζοντας με τα χώματα. Έχω την εντύπωση ότι οι Δομινικανοί, αν και φτωχοί, ξέρουν πώς να την περνάνε όμορφα.
Στον γυρισμό για το ξενοδοχείο πήγαμε και από τον φίλο μας με το εστιατόριο και τσακίσαμε αστακό μέχρι τελικής πτώσεως.... Δεν έχω φάει ποτέ άλλοτε αστακό, και συνεπώς για μένα ήταν ο νοστιμότερος ever. Αλλά το ίδιο άκουσα και από εκείνους που είχανε ξαναφάει. Τους εμπιστεύομαι.
Attachments
-
190,8 KB Προβολές: 821
-
124 KB Προβολές: 612
-
110,7 KB Προβολές: 667
Last edited: