Marlin
Member
- Μηνύματα
- 171
- Likes
- 197
- Επόμενο Ταξίδι
- Κροατία, Δαλματικές ακτές
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κένυα
Περιεχόμενα
Πλησιάζοντας στο Cayo Levantado, οι εικόνες ήταν μαγικές. Οι φοίνικες, με τη λευκή άμμο, και τα γαλαζοπράσινα νερά, ήταν μια εικόνα καρτ ποστάλ, που δε χόρταινα να φωτογραφίζω..
Πλησιάζαμε μια μικρή ξύλινη προβλήτα για την αποβίβαση. Πάνω στο νησί, υπήρχε μόνο ένα ξενοδοχείο. Κανένας μόνιμος κάτοικος. Υπήρχε ένας δρόμος των τριάντα μέτρων με μαγαζάκια που πουλούσαν σουβενίρ, πολύ περιποιημένα μαγαζάκια (μάλλον ήταν του ξενοδοχείου), ένα μικρό άλσος από φοίνικες, και στο βάθος φαινόταν η παραλία. Ένα beach bar στην παραλία, πρόσφερε pina colada σε πραγματικό ανανά, και Coco Loco σε καρύδα με μόλις 5$. Η κατηφορική αμμουδιά, έκανε τη θάλασσα να βαθαίνει απότομα. Ήταν στ’ αλήθεια ένας μικρός εξωτικός παράδεισος. Μείναμε εκεί για 2 ώρες περίπου, κολυμπώντας στα βαθιά μπλε νερά, ξαπλώνοντας στην ψιλή λευκή άμμο και πίνοντας κοκτέιλ. Μαζευτήκαμε για την επιστροφή και πάλι στην μικρή προβλήτα, αφού περάσαμε από τα μαγαζάκια και αγοράσαμε πέτρινα αγαλματίδια.
Στο γυρισμό, είχε λίγο κυματάκι και το σκάφος μας έσκιζε τόσο γρήγορα το νερό που τα μεγάλα κύματα μπαίνανε μέσα, και μας έκαναν μούσκεμα. Γελάσαμε πολύ, γιατί όντως ήταν λες και κάναμε μπάνιο με τα ρούχα, τόσο μουσκίδι γίναμε. Δεν είχαμε κανένα τρόπο να προφυλάξουμε τα προσωπικά μας είδη. Αυτό το τελευταίο δεν ήταν για γέλια πάντως.
Το ταξιδάκι μας τελείωσε με την πτήση της επιστροφής και προσγείωση στο αεροδρόμιο της PuntaCana. Εν τω μεταξύ είχα αρχίσει να κρυώνω γιατί τόσο νερό που φάγαμε σήμερα, ήταν κομματάκι λογικό. Την ώρα που περιμέναμε να κατέβει και το δεύτερο αεροπλάνο για να πάρουμε το λεωφορείο για Bavaro, πατάει και μια βροχή και ήρθε κι έδεσε το γλυκό. Το αεροδρόμιο ήταν ως επί το πλείστον ανοιχτό, οι χώροι υπαίθριοι, και η αίθουσα αναμονής των domestic πτήσεων το ίδιο. Η τροπική βροχή, που πρώτη φορά έβλεπα, μου έκανε τρομερή εντύπωση. Λες κι έχεις το ντους από πάνω σου, μικρές μικρές σταγόνες, ελαφριές σαν πούπουλα. Το παραμικρό φύσημα του αέρα μεταφέρει σύννεφα βροχούλας δεξιά, αριστερά, σαν μουσώνας σε light έκδοση. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι υπαίθριοι χώροι με σκέπαστρο, έχουν και πλαϊνά προστατευτικά, τα οποία τα κατεβάζουν (σαν ρολό) όταν βρέχει επειδή η βροχή δεν έρχεται μόνο από πάνω αλλά και από το πλάι. Η βροχή πάντα κρατούσε λίγο, μισή με μία ώρα. Και μετά από 15 λεπτά, στέγνωναν τα πάντα, λες και δεν είχε βρέξει ποτέ.. απίστευτο το πόσο διψούσε αυτό το έδαφος.
Οι γενικές εντυπώσεις που αποκόμισα και περιγράφω παραπάνω, είναι πολύ καλές και συστήνω αυτό το ταξίδι σε όποιον το σκέφτεται. Αν υπάρχει η δυνατότητα για μεμονωμένο, ακόμη καλύτερα, αλλά ακόμη και με αυτόν τον τρόπο, αξίζει η εμπειρία.
Οι άνθρωποι είναι πολύ ταπεινοί και περήφανοι. Οι περισσότεροι είναι τρομερά εξυπηρετικοί, σε σημείο να σε σκλαβώνουν. Θέλουν να σε βοηθήσουν σε ότι χρειάζεσαι, και δεν ζητάνε κάτι για αντάλλαγμα. Στα πρόσωπά τους βλέπεις χαμόγελα, αληθινά, ζεστά, εγκάρδια. Γελάνε και τα μάτια, όχι μόνο τα χείλη. Και το νιώθεις. Φιλοξενία. Νιώθαμε παντού ασφάλεια και αν και μειονότητα (ως λευκοί) δεν νιώσαμε στιγμή ότι θα μας πειράξει κάποιος ή ότι θα μας εκμεταλλευτούν. Πήγαμε σε club – όχι τουριστικό – γεμάτο με ντόπιους, και ούτε μια στιγμή δεν ένιωσα ότι με κοιτάνε παράξενα, ή ότι θα με πειράξει κάποιος. Έβλεπα παντού χαρούμενα πρόσωπα, να χορεύουν τις μερέγκες τους ανέμελα γελώντας με τις παρέες τους. Σημασία δεν μας έδωσαν. Οι άνδρες δε, τόσο προστατευτικοί με τις γυναίκες, πραγματικοί ιππότες. Δεν ένιωθες στιγμή να σε κοιτάζει κάποιος πονηρά. Μοιραία η σύγκριση, σκεφτείτε σε εμάς, να μπει ένα ζευγάρι μαύρων μέσα σε ένα γεμάτο club πως θα κοιτάνε όλοι (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) από περιέργεια. Ε αυτό εκεί δεν υπάρχει. Στην αρχή είναι η αλήθεια, ήμασταν επιφυλακτικοί. Από προκατάληψη για τους έγχρωμους ανθρώπους? Από τις αμερικάνικες ταινίες που θέλουν τους μαύρους εγκληματίες, του ghetto και των ναρκωτικών με την επαναστατική R&B .. δεν ξέρω.. Ίσως είναι στο DNA μας η ξενοφοβία, κάποιο βαθύτερο ένστικτο που θέλει άσκοπα να σε προστατεύσει από το διαφορετικό. Το ξεπεράσαμε όμως πολύ γρήγορα, γιατί αυτούς τους ανθρώπους τους συμπαθήσαμε αμέσως, συνειδητοποιώντας παράλληλα, ότι δεν υπήρχε λόγος να είμαστε μαζεμένοι, γιατί στα πρόσωπά τους έβλεπες αθωότητα, σεβασμό, και ευγένεια. Ναι, έτσι μας αντιμετώπισαν. Έτσι το ζήσαμε…!
End of story
Πλησιάζαμε μια μικρή ξύλινη προβλήτα για την αποβίβαση. Πάνω στο νησί, υπήρχε μόνο ένα ξενοδοχείο. Κανένας μόνιμος κάτοικος. Υπήρχε ένας δρόμος των τριάντα μέτρων με μαγαζάκια που πουλούσαν σουβενίρ, πολύ περιποιημένα μαγαζάκια (μάλλον ήταν του ξενοδοχείου), ένα μικρό άλσος από φοίνικες, και στο βάθος φαινόταν η παραλία. Ένα beach bar στην παραλία, πρόσφερε pina colada σε πραγματικό ανανά, και Coco Loco σε καρύδα με μόλις 5$. Η κατηφορική αμμουδιά, έκανε τη θάλασσα να βαθαίνει απότομα. Ήταν στ’ αλήθεια ένας μικρός εξωτικός παράδεισος. Μείναμε εκεί για 2 ώρες περίπου, κολυμπώντας στα βαθιά μπλε νερά, ξαπλώνοντας στην ψιλή λευκή άμμο και πίνοντας κοκτέιλ. Μαζευτήκαμε για την επιστροφή και πάλι στην μικρή προβλήτα, αφού περάσαμε από τα μαγαζάκια και αγοράσαμε πέτρινα αγαλματίδια.
Στο γυρισμό, είχε λίγο κυματάκι και το σκάφος μας έσκιζε τόσο γρήγορα το νερό που τα μεγάλα κύματα μπαίνανε μέσα, και μας έκαναν μούσκεμα. Γελάσαμε πολύ, γιατί όντως ήταν λες και κάναμε μπάνιο με τα ρούχα, τόσο μουσκίδι γίναμε. Δεν είχαμε κανένα τρόπο να προφυλάξουμε τα προσωπικά μας είδη. Αυτό το τελευταίο δεν ήταν για γέλια πάντως.
Το ταξιδάκι μας τελείωσε με την πτήση της επιστροφής και προσγείωση στο αεροδρόμιο της PuntaCana. Εν τω μεταξύ είχα αρχίσει να κρυώνω γιατί τόσο νερό που φάγαμε σήμερα, ήταν κομματάκι λογικό. Την ώρα που περιμέναμε να κατέβει και το δεύτερο αεροπλάνο για να πάρουμε το λεωφορείο για Bavaro, πατάει και μια βροχή και ήρθε κι έδεσε το γλυκό. Το αεροδρόμιο ήταν ως επί το πλείστον ανοιχτό, οι χώροι υπαίθριοι, και η αίθουσα αναμονής των domestic πτήσεων το ίδιο. Η τροπική βροχή, που πρώτη φορά έβλεπα, μου έκανε τρομερή εντύπωση. Λες κι έχεις το ντους από πάνω σου, μικρές μικρές σταγόνες, ελαφριές σαν πούπουλα. Το παραμικρό φύσημα του αέρα μεταφέρει σύννεφα βροχούλας δεξιά, αριστερά, σαν μουσώνας σε light έκδοση. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι υπαίθριοι χώροι με σκέπαστρο, έχουν και πλαϊνά προστατευτικά, τα οποία τα κατεβάζουν (σαν ρολό) όταν βρέχει επειδή η βροχή δεν έρχεται μόνο από πάνω αλλά και από το πλάι. Η βροχή πάντα κρατούσε λίγο, μισή με μία ώρα. Και μετά από 15 λεπτά, στέγνωναν τα πάντα, λες και δεν είχε βρέξει ποτέ.. απίστευτο το πόσο διψούσε αυτό το έδαφος.
Οι γενικές εντυπώσεις που αποκόμισα και περιγράφω παραπάνω, είναι πολύ καλές και συστήνω αυτό το ταξίδι σε όποιον το σκέφτεται. Αν υπάρχει η δυνατότητα για μεμονωμένο, ακόμη καλύτερα, αλλά ακόμη και με αυτόν τον τρόπο, αξίζει η εμπειρία.
Οι άνθρωποι είναι πολύ ταπεινοί και περήφανοι. Οι περισσότεροι είναι τρομερά εξυπηρετικοί, σε σημείο να σε σκλαβώνουν. Θέλουν να σε βοηθήσουν σε ότι χρειάζεσαι, και δεν ζητάνε κάτι για αντάλλαγμα. Στα πρόσωπά τους βλέπεις χαμόγελα, αληθινά, ζεστά, εγκάρδια. Γελάνε και τα μάτια, όχι μόνο τα χείλη. Και το νιώθεις. Φιλοξενία. Νιώθαμε παντού ασφάλεια και αν και μειονότητα (ως λευκοί) δεν νιώσαμε στιγμή ότι θα μας πειράξει κάποιος ή ότι θα μας εκμεταλλευτούν. Πήγαμε σε club – όχι τουριστικό – γεμάτο με ντόπιους, και ούτε μια στιγμή δεν ένιωσα ότι με κοιτάνε παράξενα, ή ότι θα με πειράξει κάποιος. Έβλεπα παντού χαρούμενα πρόσωπα, να χορεύουν τις μερέγκες τους ανέμελα γελώντας με τις παρέες τους. Σημασία δεν μας έδωσαν. Οι άνδρες δε, τόσο προστατευτικοί με τις γυναίκες, πραγματικοί ιππότες. Δεν ένιωθες στιγμή να σε κοιτάζει κάποιος πονηρά. Μοιραία η σύγκριση, σκεφτείτε σε εμάς, να μπει ένα ζευγάρι μαύρων μέσα σε ένα γεμάτο club πως θα κοιτάνε όλοι (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) από περιέργεια. Ε αυτό εκεί δεν υπάρχει. Στην αρχή είναι η αλήθεια, ήμασταν επιφυλακτικοί. Από προκατάληψη για τους έγχρωμους ανθρώπους? Από τις αμερικάνικες ταινίες που θέλουν τους μαύρους εγκληματίες, του ghetto και των ναρκωτικών με την επαναστατική R&B .. δεν ξέρω.. Ίσως είναι στο DNA μας η ξενοφοβία, κάποιο βαθύτερο ένστικτο που θέλει άσκοπα να σε προστατεύσει από το διαφορετικό. Το ξεπεράσαμε όμως πολύ γρήγορα, γιατί αυτούς τους ανθρώπους τους συμπαθήσαμε αμέσως, συνειδητοποιώντας παράλληλα, ότι δεν υπήρχε λόγος να είμαστε μαζεμένοι, γιατί στα πρόσωπά τους έβλεπες αθωότητα, σεβασμό, και ευγένεια. Ναι, έτσι μας αντιμετώπισαν. Έτσι το ζήσαμε…!
End of story
Attachments
-
190,8 KB Προβολές: 821
-
124 KB Προβολές: 612
-
110,7 KB Προβολές: 667
Last edited: