Marlin
Member
- Μηνύματα
- 171
- Likes
- 197
- Επόμενο Ταξίδι
- Κροατία, Δαλματικές ακτές
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κένυα
Περιεχόμενα
Μια άλλη μέρα πήγαμε εκδρομή στην Χερσόνησο Σαμανά. Το λεωφορείο μας περίμενε έξω από το ξενοδοχείο, αμέσως μόλις φάγαμε το πρωινό μας φύγαμε για αεροδρόμιο. Εκεί μετά από πολύ σύντομες διαδικασίες μπήκαμε στο 8θέσιο αεροπλανάκι που μας μετέφερε στην χερσόνησο Σαμανά. Η πτήση διήρκησε 35 λεπτά, ήταν χαμηλή και μπορούσες να δεις ολοκάθαρα, την ακτογραμμή, την πλούσια βλάστηση, τις λευκές αμμουδιές και τα μικρά χωριουδάκια..
Το αεροπλάνο μας διέσχιζε αραιά λευκά σύννεφα, μας τύλιγαν για λίγα δευτερόλεπτα και μετά ξαναβγαίναμε στο καθαρό ουρανό, βλέποντας την απόσταση που είχαμε διανύσει στο μεταξύ. Μόλις φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Σαμανά «El Portillo» πήραμε λεωφορείο ανοιχτού τύπου, το οποίο θα μας μετέφερε σε μια βιοτεχνία παραγωγής κακάο και πούρων στην περιοχή El Limon. Το group μας αποτελούνταν από 4 Ρώσους, 3 Αμερικάνους, 2 Αυστριακούς και 2 Έλληνες. Μας καλωσόρισε onboard ένας 2γλωσσος Δομινικανός, που με τα Ρώσικα και τα Αγγλικά του, κάλυψε τις ανάγκες επικοινωνίας της μικρής μας ομάδας. Με περισσή ευγένεια μας υποδέχτηκε και μας μίλησε για τον Άγιο Δομίνικο, λέγοντας μας πράγματα για την ιστορία τους, για την καθημερινή τους ζωή, για την θέση των γυναικών, για την οικονομία και την πολιτική τους. Τα βρήκα όλα πολύ ενδιαφέροντα. Η χώρα τους μας είπε, γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, αλλά είναι δυστυχώς πολύ πίσω σε κάποια θέματα, όπως για παράδειγμα στους νόμους, στην ασφάλεια.. σχεδόν δεν υπάρχουν αυτά. Μας εξήγησε τις συνθήκες ζωής, και το κόστος. Οι Δομινικανοί που δουλεύουν σε ξενοδοχεία, είναι σε πολύ καλή μοίρα, μας εξήγησε. Τους παρέχεται στέγη και φαγητό, παίρνουν μισθό και βγάζουν tips. Οι άλλοι, κάνουν ευκαιριακές δουλειές, ψάρεμα, γεωργία, οικοδομικά κτλ, αλλά είναι πολύ φτωχοί. Στην πόλη μας είπε ότι υπάρχει τρομερή φτώχεια. Στα χωριά ζούνε καλύτερα. Έτσι όπως και στην Ελλάδα με λίγα λόγια, απλώς όχι τόσο ακραία. Μάθαμε ότι οι γυναίκες δεν ζούνε χωρίς beautySalon, ακόμη και οι φτωχότερες. Κοστίζει περίπου 40$ το μήνα. Όταν κυοφορούν, παίρνουν 3 μήνες άδεια πληρωμένη από το κράτος. Μετά γυρνάνε κανονικά στη δουλειά τους. Σύνταξη και ταμείο ανεργίας φυσικά δεν υπάρχουν, και αυτός είναι ένας από τους λόγους που κάνουν πολλά παιδιά. Πρώτον για να βοηθούν ο ένας τον άλλο, και δεύτερον, να έχουν βοήθεια και οι ίδιοι στα γεράματα. Εάν κάνουν μόνο ένα παιδί μας είπε ότι μπορεί να είναι «κακό» και να μην τους κοιτάξει όταν γεράσουν. Οπότε δεν το ρισκάρουν, και κάνουν 3-4 για να είναι σίγουροι ότι θα έχουν κάποιον να τους φροντίσει (χωρίς πλάκα, έτσι μας το έθεσε). Η Εγκληματικότητα, παρατηρείται κυρίως στην πόλη και παρά την μεγάλη φτώχεια, είναι σε χαμηλά επίπεδα – δεν ξέρω αν αληθεύει, αλλά αυτό μας είπε, και μπορώ να πω ότι αυτή την εντύπωση αποκομίσαμε κι εμείς!
Όταν έφτασε το λεωφορείο μας στον προορισμό μας, ήταν γύρω στις 10:00 το πρωί. Μας εξήγησαν τον τρόπο που παρασκευάζονται τα πούρα, το κακάο, ο καφές, το Mama-Joanna το εθνικό ποτό τους που γίνεται από κρασί, μέλι, ρούμι και κάτι περίεργα βότανα. Ταυτόχρονα δοκιμάζαμε τα πάντα, και κάποιοι από μας έκαναν τις αγορές τους. Μόλις τελείωσε το μάθημα, μας προμήθευσαν με γαλότσες και βουρ στ’ άλογα! Ήμασταν ένα κομβόι γύρω στα 20 άλογα. Κάναμε μια 40λεπτη διαδρομή μέσα σε πολύ πλούσια βλάστηση, με απότομες ανηφόρες και κατηφόρες, με πέτρες και λάσπη, δίπλα στο ποτάμι, το οποίο ήταν άλλοτε στενό και άλλοτε φάρδαινε. Τα δέντρα ψηλά και πυκνά, δημιουργούσαν πλούσια σκιά, και υπήρχε στην ατμόσφαιρα πολύ υγρασία. Άκουγες μόνο τα πουλιά, και τα χλιμιντρίσματα των αλόγων.
Το κάθε άλογο, συνοδεύονταν και από έναν πεζό Δομινικανό, που το χειριζόταν, βοηθώντας τον άπειρο αναβάτη σε κάθε δυσκολία. Το δικό μου άλογο ήταν ο “Paranoum”, ένα πολύ μεγάλο, καφετί και χαρούμενο ζώο, το οποίο σε κάθε ευκαιρία άρχιζε να τρέχει σαν τρελό… (!!!) Είχα φρικάρει κάπως, γιατί ήταν η πρώτη φορά που ανέβαινα σε άλογο, ενώ ο δομινικανός έτρεχε από πίσω μας, φωνάζοντας μου να μη φοβάμαι!!! Εγώ να λέω στο άλογο να μείνει ήρεμο, δεν ήξερα και ποια γλώσσα καταλάβαινε. Easy, tranquillo, σιγά σιγά, λάου λάου… όλα τα έλεγα, αλλά ετούτο δω, δε χαμπάριαζε από τέτοια…! Η αδρεναλίνη μου κατέβηκε, όταν κατέβηκα κι εγώ από το άλογο, και μαζί με τους υπόλοιπους πήραμε να κατεβούμε 200-300 μέτρα με σκαλοπάτια που θα μας οδηγούσαν στον καταρράκτη. Πλησιάζοντας, άκουγες το βόμβο του όγκου του νερού που έπεφτε από ύψος 40 μέτρων σε μια φυσική λίμνη πριν συνεχίσει το ταξίδι του προς την θάλασσα.
Μερικοί άνθρωποι κολυμπούσαν γελώντας, έτσι κι εμείς, μπήκαμε με ανακούφιση στα κρύα νερά του ποταμού, χαλαρώνοντας μετά από την ίππευση, και την ζεστή και υγρή ζούγκλα. Σε μια περίπου ώρα πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ο Paranoum αυτή τη φορά κάπως κουρασμένος, δεν άρχιζε τα τρεξίματα, και μπόρεσα χαλαρή πια, να απολαύσω περισσότερο τη διαδρομή. Συζητούσαμε λίγο και με τον Δομινικανό, ήταν πολύ ευγενικός, σεμνός, και πολύ γυμνασμένος. Έχει γυναίκα, 3 παιδιά και τον Paranoum. Ζει από τα tips των τουριστών. Του έδωσα 10$.
Στην σκεπαστή με κλήμα αυλή της βιοτεχνίας μας περίμενε ένας μπουφές μεσημεριανού, με σαλάτες, φρούτα, ρύζι, ψάρι και άλλα. Και φυσικά μαύρο ρούμι με cola. Αφού φάγαμε καλά, παρακολουθώντας μια κότα που περνούσε ανάμεσα στα πόδια μας, ψάχνοντας για μεζεδάκια, μπήκαμε στο λεωφορείο και ξεκινήσαμε για το λιμάνι της Samana απ’ όπου θα παίρναμε speed boat για Bacardi Island. Το λιμάνι με τα πολύχρωμα κτίρια είχε παραδοθεί στην ησυχία του μεσημεριού. Η θάλασσα λάδι, άκουγες μόνο κάποιους γλάρους εδώ κι εκεί. Δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου αυτοκίνητα.
Αφήναμε πίσω μας την Santa Barbara de Samana, που είναι γνωστή απλά ως Samaná, και η οποία ανακαλύφθηκε από τον Κολόμβο στο πρώτο ταξίδι του στο Νέο Κόσμο. Τα κυριότερα σημεία περιλαμβάνουν την Malecon, από την οποία τα σκάφη και εκδρομές αναχωρούν για παρατήρηση φαλαινών. Σχεδόν όλα τα σκάφη κάνουν μια στάση στο νησί Cayo Levantado. Τα δύο άλλα νησιά, Cayo Linares και Cayo Vigia, είναι συνδεδεμένα με την ηπειρωτική χώρα με την ερειπωμένη "Bridge to Nowhere", ένα αποτυχημένο έργο του πρώην ισχυρού άνδρα Δομινικανού προέδρου Joaquin Balaguer, ο οποίος διέταξε την κατασκευή της γέφυρας στην προσπάθειά του να εξωραΐσει την πόλη μετά από πυρκαγιά που κατέστρεψε τα περισσότερα κτίρια στην περιοχή.
Μάλιστα όταν ο αρχιτέκτονας που ανέλαβε το έργο είπε στον Πρόεδρο «με συγχωρείτε, αλλά δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς κάνουμε εδώ..» εκείνος του απάντησε «shut up and just do it».
Το αεροπλάνο μας διέσχιζε αραιά λευκά σύννεφα, μας τύλιγαν για λίγα δευτερόλεπτα και μετά ξαναβγαίναμε στο καθαρό ουρανό, βλέποντας την απόσταση που είχαμε διανύσει στο μεταξύ. Μόλις φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Σαμανά «El Portillo» πήραμε λεωφορείο ανοιχτού τύπου, το οποίο θα μας μετέφερε σε μια βιοτεχνία παραγωγής κακάο και πούρων στην περιοχή El Limon. Το group μας αποτελούνταν από 4 Ρώσους, 3 Αμερικάνους, 2 Αυστριακούς και 2 Έλληνες. Μας καλωσόρισε onboard ένας 2γλωσσος Δομινικανός, που με τα Ρώσικα και τα Αγγλικά του, κάλυψε τις ανάγκες επικοινωνίας της μικρής μας ομάδας. Με περισσή ευγένεια μας υποδέχτηκε και μας μίλησε για τον Άγιο Δομίνικο, λέγοντας μας πράγματα για την ιστορία τους, για την καθημερινή τους ζωή, για την θέση των γυναικών, για την οικονομία και την πολιτική τους. Τα βρήκα όλα πολύ ενδιαφέροντα. Η χώρα τους μας είπε, γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, αλλά είναι δυστυχώς πολύ πίσω σε κάποια θέματα, όπως για παράδειγμα στους νόμους, στην ασφάλεια.. σχεδόν δεν υπάρχουν αυτά. Μας εξήγησε τις συνθήκες ζωής, και το κόστος. Οι Δομινικανοί που δουλεύουν σε ξενοδοχεία, είναι σε πολύ καλή μοίρα, μας εξήγησε. Τους παρέχεται στέγη και φαγητό, παίρνουν μισθό και βγάζουν tips. Οι άλλοι, κάνουν ευκαιριακές δουλειές, ψάρεμα, γεωργία, οικοδομικά κτλ, αλλά είναι πολύ φτωχοί. Στην πόλη μας είπε ότι υπάρχει τρομερή φτώχεια. Στα χωριά ζούνε καλύτερα. Έτσι όπως και στην Ελλάδα με λίγα λόγια, απλώς όχι τόσο ακραία. Μάθαμε ότι οι γυναίκες δεν ζούνε χωρίς beautySalon, ακόμη και οι φτωχότερες. Κοστίζει περίπου 40$ το μήνα. Όταν κυοφορούν, παίρνουν 3 μήνες άδεια πληρωμένη από το κράτος. Μετά γυρνάνε κανονικά στη δουλειά τους. Σύνταξη και ταμείο ανεργίας φυσικά δεν υπάρχουν, και αυτός είναι ένας από τους λόγους που κάνουν πολλά παιδιά. Πρώτον για να βοηθούν ο ένας τον άλλο, και δεύτερον, να έχουν βοήθεια και οι ίδιοι στα γεράματα. Εάν κάνουν μόνο ένα παιδί μας είπε ότι μπορεί να είναι «κακό» και να μην τους κοιτάξει όταν γεράσουν. Οπότε δεν το ρισκάρουν, και κάνουν 3-4 για να είναι σίγουροι ότι θα έχουν κάποιον να τους φροντίσει (χωρίς πλάκα, έτσι μας το έθεσε). Η Εγκληματικότητα, παρατηρείται κυρίως στην πόλη και παρά την μεγάλη φτώχεια, είναι σε χαμηλά επίπεδα – δεν ξέρω αν αληθεύει, αλλά αυτό μας είπε, και μπορώ να πω ότι αυτή την εντύπωση αποκομίσαμε κι εμείς!
Όταν έφτασε το λεωφορείο μας στον προορισμό μας, ήταν γύρω στις 10:00 το πρωί. Μας εξήγησαν τον τρόπο που παρασκευάζονται τα πούρα, το κακάο, ο καφές, το Mama-Joanna το εθνικό ποτό τους που γίνεται από κρασί, μέλι, ρούμι και κάτι περίεργα βότανα. Ταυτόχρονα δοκιμάζαμε τα πάντα, και κάποιοι από μας έκαναν τις αγορές τους. Μόλις τελείωσε το μάθημα, μας προμήθευσαν με γαλότσες και βουρ στ’ άλογα! Ήμασταν ένα κομβόι γύρω στα 20 άλογα. Κάναμε μια 40λεπτη διαδρομή μέσα σε πολύ πλούσια βλάστηση, με απότομες ανηφόρες και κατηφόρες, με πέτρες και λάσπη, δίπλα στο ποτάμι, το οποίο ήταν άλλοτε στενό και άλλοτε φάρδαινε. Τα δέντρα ψηλά και πυκνά, δημιουργούσαν πλούσια σκιά, και υπήρχε στην ατμόσφαιρα πολύ υγρασία. Άκουγες μόνο τα πουλιά, και τα χλιμιντρίσματα των αλόγων.
Το κάθε άλογο, συνοδεύονταν και από έναν πεζό Δομινικανό, που το χειριζόταν, βοηθώντας τον άπειρο αναβάτη σε κάθε δυσκολία. Το δικό μου άλογο ήταν ο “Paranoum”, ένα πολύ μεγάλο, καφετί και χαρούμενο ζώο, το οποίο σε κάθε ευκαιρία άρχιζε να τρέχει σαν τρελό… (!!!) Είχα φρικάρει κάπως, γιατί ήταν η πρώτη φορά που ανέβαινα σε άλογο, ενώ ο δομινικανός έτρεχε από πίσω μας, φωνάζοντας μου να μη φοβάμαι!!! Εγώ να λέω στο άλογο να μείνει ήρεμο, δεν ήξερα και ποια γλώσσα καταλάβαινε. Easy, tranquillo, σιγά σιγά, λάου λάου… όλα τα έλεγα, αλλά ετούτο δω, δε χαμπάριαζε από τέτοια…! Η αδρεναλίνη μου κατέβηκε, όταν κατέβηκα κι εγώ από το άλογο, και μαζί με τους υπόλοιπους πήραμε να κατεβούμε 200-300 μέτρα με σκαλοπάτια που θα μας οδηγούσαν στον καταρράκτη. Πλησιάζοντας, άκουγες το βόμβο του όγκου του νερού που έπεφτε από ύψος 40 μέτρων σε μια φυσική λίμνη πριν συνεχίσει το ταξίδι του προς την θάλασσα.
Μερικοί άνθρωποι κολυμπούσαν γελώντας, έτσι κι εμείς, μπήκαμε με ανακούφιση στα κρύα νερά του ποταμού, χαλαρώνοντας μετά από την ίππευση, και την ζεστή και υγρή ζούγκλα. Σε μια περίπου ώρα πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ο Paranoum αυτή τη φορά κάπως κουρασμένος, δεν άρχιζε τα τρεξίματα, και μπόρεσα χαλαρή πια, να απολαύσω περισσότερο τη διαδρομή. Συζητούσαμε λίγο και με τον Δομινικανό, ήταν πολύ ευγενικός, σεμνός, και πολύ γυμνασμένος. Έχει γυναίκα, 3 παιδιά και τον Paranoum. Ζει από τα tips των τουριστών. Του έδωσα 10$.
Στην σκεπαστή με κλήμα αυλή της βιοτεχνίας μας περίμενε ένας μπουφές μεσημεριανού, με σαλάτες, φρούτα, ρύζι, ψάρι και άλλα. Και φυσικά μαύρο ρούμι με cola. Αφού φάγαμε καλά, παρακολουθώντας μια κότα που περνούσε ανάμεσα στα πόδια μας, ψάχνοντας για μεζεδάκια, μπήκαμε στο λεωφορείο και ξεκινήσαμε για το λιμάνι της Samana απ’ όπου θα παίρναμε speed boat για Bacardi Island. Το λιμάνι με τα πολύχρωμα κτίρια είχε παραδοθεί στην ησυχία του μεσημεριού. Η θάλασσα λάδι, άκουγες μόνο κάποιους γλάρους εδώ κι εκεί. Δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου αυτοκίνητα.
Αφήναμε πίσω μας την Santa Barbara de Samana, που είναι γνωστή απλά ως Samaná, και η οποία ανακαλύφθηκε από τον Κολόμβο στο πρώτο ταξίδι του στο Νέο Κόσμο. Τα κυριότερα σημεία περιλαμβάνουν την Malecon, από την οποία τα σκάφη και εκδρομές αναχωρούν για παρατήρηση φαλαινών. Σχεδόν όλα τα σκάφη κάνουν μια στάση στο νησί Cayo Levantado. Τα δύο άλλα νησιά, Cayo Linares και Cayo Vigia, είναι συνδεδεμένα με την ηπειρωτική χώρα με την ερειπωμένη "Bridge to Nowhere", ένα αποτυχημένο έργο του πρώην ισχυρού άνδρα Δομινικανού προέδρου Joaquin Balaguer, ο οποίος διέταξε την κατασκευή της γέφυρας στην προσπάθειά του να εξωραΐσει την πόλη μετά από πυρκαγιά που κατέστρεψε τα περισσότερα κτίρια στην περιοχή.
Μάλιστα όταν ο αρχιτέκτονας που ανέλαβε το έργο είπε στον Πρόεδρο «με συγχωρείτε, αλλά δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς κάνουμε εδώ..» εκείνος του απάντησε «shut up and just do it».
Attachments
-
190,8 KB Προβολές: 821
-
124 KB Προβολές: 612
-
110,7 KB Προβολές: 667
Last edited: