ΕΡΣΗ
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο]Το 2002 που πηγα τα πραγματα για τον ντοπιο πληθυσμο ηταν εξισου αγρια με σημερα. Η χωρα αυτη εχει δικτατορια απο το 1962(! ) η οποια ηταν σοσιαλιστικου τυπου δηλαδη καμια πρωτοβουλια στην ιδιωτικη οικονομια. Και πιο πριν μη φανταστειτε καμια αψογη δημοκρατια, ουσιαστικα υπηρχε μια μονιμη ενταση πολλες φορες και στρατιωτικη με τις διαφορετικες φυλες που αποτελουν το μωσαικο της Βιρμανιας. Υπηρχε δηλαδη ενα εμφυλιοπολεμικο κλιμα. (Αν και δεν ξερω κατα ποσο ειναι δοκιμος αυτος ορος για διαφυλετικες συγκρουσεις). Το 1988, πριν εικοσι χρονια, εγινε ξανα εξεγερση με ταραχες και με αρκετους νεκρους (ποσους ποτε κανεις δεν εμαθε υπολογιζουν γυρω στους 3.000 μπορει και περισσοτεροι) και επιβληθηκε και στρατιωτικος νομος (ητανε στραβο το κλημα το εφαγε και ο γαιδαρος...). Τοτε ομως κανεις απο τις μεγαλες δυναμεις δεν ενδιαφερθηκε να το κανει θεμα. Το 2007 εγιναν ξανα ταραχες και οι ΗΠΑ τωρα ειχαν λογους να το κανουν πρωτοσελιδο. Βλεπετε στο μεταξυ η Βιρμανια, που ειναι μια εξαιρετικα πλουσια χωρα και εχει ξεκοψει απο αυτους με τους οποιους παραδοσιακα ειχε σχεσεις, δηλαδη με τους Βρεταννους και τους διαδοχους αυτων τους Αμερικανους αρχισε να πουλαει ολα της τα προιοντα και κυριως το πετρελαιο της στην Κινα η οποια φυσικα υποστηριζει, με ολους τους τροπους, αυτο το απανθρωπο καθεστως (μη αλλαξει και που να τρεχουμε με τους καινουργιους, ειναι η αποψη της Κινας, η οποια επεπλεον δε θελει και πολυ πολυ να προμηθευεται το πετρελαιο της απο τις χωρες του Κολπου για ευνοητους λογους). Η Κινα με τη σειρα της τους πουλαει στρατιωτικους εξοπλισμους και η αγαστη συμμαχια καλα κρατει προς εκνευρισμο των Αμερικανο-βρεταννων, οι οποιοι καταγγελλουν τη βιρμανεζικη χουντα, την Κινα κλπ, οχι οτι τους νοιαζει ιδιαιτερα η αθλια κατασταση του λαου εκει, τους νοιαζει ομως η προσπαθεια της Κινας για ανεξαρτησια στην ενεργεια. Ο λαος, και οταν πηγα εγω, αθλια περνουσε χωρις [B]καμια[/B
- Κεφάλαιο 8ο]Δεν ειναι σωστο να σας αφησω με την εντυπωση οτι το Mandalay ειναι μια πολη μονο για ψωνια και τουριστικα σουβενιρ και παγοδες (που πραγματι εχει απειρες). Η ιδια η πολη ειναι ρυμοτομημενη με δρομους παραλληλους και καθετους (που να ειχε μαθει αραγε ο βιρμανος βασιλιας Mindon το ιπποδαμειο συστημα πολεοδομησης) εχει, η μαλλον ειχε, χαμηλα σπιτια. Τωρα πια δεν ξερω τι εχει συμβει ετσι και την επιασαν στα χερια τους οι κινεζοι... Στο κεντρο της υπαρχει το Mandalay Fort ενα ειδος "απαγορευμενης πολης". Προκειται για ενα τετραγωνο με εκταση 2χμ επι 2χλμ. (αυτο κανει τεσσερα τετραγωνικα χλμ αν δεν κανω λαθος ετσι δεν ειναι;)Περιστιχιζεται απο μια ταφρο κοντα εβδομηντα μετρα φαρδια και σχεδον τρια μετρα βαθια, κανονικο ποταμι δηλαδη. Αυτο το τετραγωνο ειναι ολο περιτοιχισμενο. Ο μονος τροπος να σας το δειξω και να παρετε μια ιδεα για το τι προσπαθω να περιγραψω ειναι να σας παραθεσω μια φωτογραφια απο το site του ξενοδοχειου που μειναμε και που εχει ακριβως τη θεα προς το Fort Mandalay. Δεν πιστευω να υπαρχει αντιρρηση, αλλιως ο administrator ας την αφαιρεσει: [URL]http://www.sedonasmyanmar.com/images/detail/mdy_01.jpg[/URL
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
Ακουω και υπακουω λοιπον. Το αυτοκινητο μας μας αφησε στη λασπωμενη οχθη του ποταμου Irrawady (πως προφερεται ο εν λογω ποταμος δεν εχω καταλαβει επακριβως, κατι σαν Αιραγουαντι). Εκει περιμεναμε μαζι με τα μπαγκαζια μας και χωρις το υπερδιπλο, υπερμοντερνο και ορθοπεδικο στρωμα που ευγενως μας ειχε προσφερει το ξενοδοχειο Sedona οπου ειχαμε διαμεινει. (Αν προσπαθωντας να τιμησει το ονομα του, το ξενοδοχειο μας ειχε προσφερει σεντονια εννοειται πως θα τα ειχαμε ασμενως δεχθει). Τελος παντων σιγα- σιγα αρχισαν να μαζευονται και αλλοι δυτικοι με τα μπαγκαζια τους. (Μερικοι ηταν με καποια πολυ μεγαλα δεματα, τοσο που αναρωτιομουνα, αυτοι τι να ειχαν κερδισει στα ξενοδοχεια τους). Ηταν καποιοι Γαλλοι, ενας κυριος Γερμανος συνοδευοντας δυο κυριες και που οι αποσκευες του δηλωναν προς ολες τις κατευθυνσεις οτι ηταν Professor, ενα ζευγαρι Γαλλων, ενα Ιταλων, μια μεγαλη παρεα αμερικανων με δυο μικρα παιδακια, μια κυρια αγγλιδα με τους δυο εφηβους γιους της, κανα δυο ζευγαρια αμερικανων ακομα. Περιμεναμε ακομα κατω απο τον ηλιο, εμεις καθησυχασμενοι που εφταναν σιγα σιγα και αλλοι και ειμαστε συνεπως στο σωστο σημειο, αλλα με αρκετη αδημονια πια. Σιγα σιγα αρχισαν να μαζευονται και οι ντοπιοι. Και ξαφνικα φανηκε. Το ποταμοπλοιο ηταν απο ξυλο τικ, ανακατασκευασμενο σαν εκεινα που επι αγγλικης αποικιοκρατιας εκαναν δρομολογια στο ποταμι. Εριξε μια σχοινενια σκαλα και ανεβηκαμε. Με αυτο το ποταμοπλοιο θα ταξιδευαμε επι δυο ημερες κατα μηκος του ποταμου μεχρι να φτασουμε στο Bagan. Η αποσταση δεν ειναι και τοσο μεγαλη, τα πλοια της γραμμης τη διανυουν σε μια μερα απο το πρωι ως το βραδυ, αλλα εμεις ειπαμε να το απολαυσουμε, να παμε αργα και ανετα. (Ειμαστε αλλωστε και απο τη Θεσσαλλλλονικη και ειμαστε χαλλλλαροι τυποι). Η ατμοσφαιρα στο καταστρωμα του ποταμοπλοιου συντομα αρχισε να μοιαζει με αστυνομικο εργο της Αγκαθα Κριστι. Ποιος θα ηταν το θυμα μονο δεν ξεραμε, υποθεσεις καναμε. Αμεσως οι φυλες χωριστηκαν: οι απομακροι γερμανοι, οι σνομπ γαλλοι, οι φιλικοι αμερικανοι, οι φωνακλαδες ιταλοι, και εμεις οι ελληνες πως ταχα να φαινομαστε; Καταρχην εξωτικοι. Οι περισσοτεροι περασαν μια δοση να μας ρωτησουν τι ειμαστε: Πορτογαλλοι μηπως η Ισπανοι (Αυτες οι εθνικοτητες δεν ετυχε να αντιπροσωπευονται). Φυσικα οι γαλλοι καλημερα δε μας ειπαν. Το απογευμα το περασαμε στο καταστρωμα απολαμβανοντας τη θεα απο το μεσο του ποταμου προς τη ξηρα. Βλεπαμε παραλληλα με εμας να πλεουν σχεδιες φορτωμενες με γεννηματα η φορτηγιδες με εμπορευματα η καποιες βαρκες των ψαραδων. Οι οχθες φαινοντουσαν ακατοικητες γιατι τα χωρια τους τα καλυπτει η βλαστηση και δε φαινονται. Κρατουσα ενα βιβλιο στα γονατα ταχα μου να χαλαρωσω και να διαβασω αλλα η ομορφια του τοπιου δε με αφηνε να σταυρωσω γραμμη. Το παρατησα λοιπον το αθλημα και απορροφηθηκα απο αυτα που εβλεπα. Δυστυχως δεν εχω και καμια δυνατη πεννα για να σας μεταδοσω την ομορφια και κυριως τη γαληνη που απεπνεε το τοπιο αυτο. Δεν ηταν τοπιο που ενεπνεε δεος, αλλα ηρεμια και γλυκυτητα. Ξαφνου αρχισε να σουρουπωνει και ειχες την αισθηση οτι ολος ο ουρανος και το ποταμι πηραν φωτια:Ολα γιναν κοκκινα και χρυσα. Και μετα το κοκκινο εγινε πορτοκαλι και μετα βιολετι και στο τελος σκοτεινιασε. Και βγηκαν τα αστερια. Ποσα χρονια ειχα να δω αστερια! Επρεπε να φτασω στην ακρη του κοσμου για να τα δω ετσι εντονα. Στη μεση του ποταμου, μακρια απο καθε φως πολης τα αστερια ελαμπαν αλλιως. Μαγεμενη, ξεχασα να παω για φαγητο. Ο καλος μου ηρθε να με φωναξει. Εκει που μου μιλουσε ενας αλλος κυριος (απο την παρεα των Αμερικανων) που καθοταν και αυτος μονος μεσα στο σκοταδι, μας πλησιασε μας χαιρετησε ελληνικα και μας ρωτησε απο ποιο μερος της Ελλαδας ειμαστε. Ξεροι εμεις. Στη μεση ενος ποταμου της Βιρμανιας μας μιλα ενας αμερικανος στη γλωσσα μας!!! Τι αλλο θα ακουσουμε! (αλλη φορα δε θα εχουμε κλισε στο κεφαλι μας οτι οι αμερικανοι δε μιλουν τιποτε αλλο περα απο αγγλικα με αμερικανικη προφορα, γραψαμε τιμωρια 100 φορες ο καθενας το βραδι στην καμπινα μας). Ο κυριος ειχε υπηρετησει οταν ξεκινουσε την καριερα του στη Θεσσαλονικη, στην Αμερικανικη Γεωργικη Σχολη και τοτε ηταν το πρωτο του ταξιδι εκτος ΗΠΑ. Λατρεψε απο τοτε τα ταξιδια και αποφασισε να το συνδυασει με επαγγελμα, οποτε στη συνεχεια εδωσε εξετασεις και προσληφθηκε στο διπλωματικο σωμα. Εκεινη την εποχη ηταν διορισμενος στην πρεσβεια τους στην Bangkok και ταξιδευε στη Βιρμανια με τη γυναικα του, τα δυο παιδακια του και κατι φιλους του που ειχαν ερθει απο τη Αμερικη για επισκεψη Χριστουγενων. Ο κυριος αυτος οχι μονο μιλουσε τα ελληνικα μια χαρα αλλα και τα ταυλανδεζικα! συντομα γιναμε ολοι μια μεγαλη ευθυμη παρεα που τα κοπανουσε στο μπαρ του ποταμοπλοιου. Καποια στιγμη κατι χρειαστηκα και πηγα στην καμπινα μου. Οταν πηγα να βγω ειδα οτι ολο το παραθυρο της καμπινας ηταν σκεπασμενο απο εκατομυρια εντομα που ζουζουνιζαν προσπαθωντας να μπουν μεσα προσελκυομενα απο το φως του δωματιου. Τετραγωνικο εκατοστο δεν ειχε μεινει ελευθερο στο παραθυρο. Ευτυχως που υπηρχε σιτα. Βγαινοντας εξω τα ειδα να χορευουν γυρω απο ενα εξωτερικο φαναρι του πλοιου. Ακομη και αυτα τα εντομα που στην αρχη με εκαναν να ανατριχιασω, εκει εξω ηταν πανεμορφα: Το φως αντανακλουσε στα ιριδιζοντα φτερα τους και πετουσαν λαμψεις και χρωματα συνεχως. Δεν ξερω αν το φως τα σκοτωνε η αν ειναι εφημερα, παντως το πρωι οι καμαρωτοι με τις σκουπες μαζευαν σε σωρους τα αιθερια σωματα τους.
Συνεχιζεται....
Συνεχιζεται....
Attachments
-
33,9 KB Προβολές: 453