fenia42
Member
- Μηνύματα
- 3.890
- Likes
- 14.557
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Βερολίνο Ημέρα 4η … η συνέχεια
Αυτό καλά το λες, στην πράξη όμως ήταν πάνω από 10 χιλιόμετρα. . Δε μασάμε όμως και ξεκινούμε από τη budapester strasse την περιήγηση στο δυτικό Βερολίνο. Κάπου στη Kurfursten strasse ο αέρας αλλάζει και μια περίεργη αίσθηση πλανάται στην ατμόσφαιρα. Σαν πιο περίεργος ο κόσμος, σαν πιο απελευθερωμένος. Μια σημαία στα χρώματα του ουράνιου τόξου μας επιβεβαιώνει ότι είμαστε στην gay area του Βερολίνου, και όντως μόνο ζευγάρια αντρών έβλεπες στο δρόμο. Πάντως, αυτό το απελευθερωμένο κομμάτι της πόλης εμένα μου αρέσει. Καμία διάκριση σε άτομα με στιλιστικές ή σεξουαλικές ιδιαιτερότητες. Πόσους αιώνες πίσω είμαστε σα χώρα.
« Νίνα, εδώ θα μας περάσουνε για αδερφές » , λέω, χα χα .
Και μετά λοιπόν τη gay area και τα ευτυχισμένα ζευγαράκια που μας προσπερνούσαν χεράκι- χεράκι περνάμε , εμφανώς στην prostitute area. Εδώ οι εικόνες με φρικάρουν περισσότερο. Δε θέλω να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες. Το μόνο που θα αναφέρω είναι το πόσο εντύπωση μου έκανε μια γυναίκα να περπατά στο δρόμο μέρα μεσημέρι άνευ φούστας, και γύρω οικογένειες με παιδιά , παππούδες κλπ οι οποίοι δείχναν να μη την προσέχουν καν …
Σταματάμε σε ένα τούρκικο εστιατόριο για σπιτικό πεντανόστιμο και πάμφθηνο φαγητό . Είμαστε οι μόνες άκυρες με το περιβάλλον μιας και καταλάβαμε ότι είχαμε μπει σε κακόφημο μαγαζί . Αλλά δε πειράζει, εμπειρίες είναι και αυτές. Απόγευμα πλέον και κατευθυνόμαστε προς την τελική ευθεία επιτέλους, μετά από πολύωρο περπάτημα. Friedriech strasse με unter den linden και πάμε να δούμε τις πανάκριβες βιτρίνες Gucci , Louis Vuitton, Escada κλπ και την Galeries Lafayette , το τρομαχτικό – για μένα- αυτό εμπορικό κέντρο που σχεδόν καταλαμβάνει ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Φωτογραφίζουμε το ναό ( Louis Vuitton ) , ξεκολλάμε τη μούρη μας από τα τζάμια και αποφασίζουμε να σοβαρευτούμε. Πάμε λοιπόν να δούμε το κατά πολλούς tourist trap, Check Point Charlie. Το σταθμό ελέγχου δηλαδή για το πέρασμα από τον ανατολικό στο δυτικό τομέα στην κάποτε διχασμένη πόλη . Στο μέρος αυτό που αποτελεί και σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου χάθηκαν πολλές ψυχές στην προσπάθεια τους να μεταβούν από την ανατολή στη δύση για μια δεύτερη ευκαιρία, για ένα καλύτερο αύριο. Οι ιστορίες τους είναι αναρτημένες για να διαβάζονται και να μην ξεχνιούνται. Είναι άλλωστε τόσο μα τόσο πρόσφατες ! Ανάμεσά τους και δυο Έλληνες . Τουριστική παγίδα ή όχι, εγώ δε μπορούσα να παραλείψω να περάσω από εκεί. Είναι πράματα που οφείλουμε να δούμε , να διαβάσουμε, έτσι για την ιστορία και για να εκτιμήσουμε την Ελευθερία μας , για να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο.
Με λίγο μαυρισμένη καρδιά , προχωράμε ξανά προς την Potsdamer Platz για να δούμε ό,τι είχαμε παραλείψει και τη leipziger stasse. Και για να τελειώσουμε με τη δόση ψυχρού πολέμου, παίρνουμε το τρένο για την Warschauer strasse για να βρεθούμε στο East Side Gallery , το εναπομείναν τοίχος μήκους 1,5 χιλιομέτρου πάνω στο οποίο έχουν ζωγραφίσει με γράφιτι διάφοροι καλλιτέχνες, εκφράζοντας ο καθένας τα αισθήματα του για την πτώση του τοίχους. Εκεί θαυμάσαμε και την απίστευτη γέφυρα «σοβιετικής αισθητικής » απ’ όπου περνάει το τρένο και δημιουργεί ένα έντονο περίεργο συναίσθημα μιας άλλης εποχής. Δυστυχώς δε μπορώ να συγκρατήσω ούτε το όνομα της , ούτε έχω τον DK να το ψάξω μιας και η Νίνα κάνει συλλογή από οδηγούς. Καταλήγουμε στην Alexander Platz για την τελευταία γαστριμαργική κραιπάλη της ημέρας σε συνδυασμό με παγωτό .
Αυτή η μέρα ήταν πολύ σημαντική για μένα , στο μυαλό μου γυρνάνε εικόνες που προσπαθώ να φανταστώ από τον ψυχρό πόλεμο. Κι όλα αυτά σε μία χώρα η οποία ήταν γονατισμένη οικονομικά λόγω της ήττας της κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μοιραία , το μυαλό μου με πάει στην έξαρση του εθνικισμού και του ναζιστικού κινήματος που βρήκε πρόσφορο έδαφος λόγω της οικονομικής κρίσης της Γερμανίας και δε μπορώ να μη σκεφτώ τι συνέπειες θα μπορούσε να επιφέρει κατά τον ίδιο τρόπο και η δική μας οικονομική κρίση. Με παρηγορεί ωστόσο η ανάπτυξη αυτού του κράτους και κρατώ μέσα μου την ελπίδα.. Όλα είναι κύκλος.
« Τι σκέφτεσαι ρε Φένια »
« Τίποτα, Νίνα, το παιδί μου, … καληνύχτα »
Βερολίνο Ημέρα 5η
Η πέμπτη μέρα είναι αφιερωμένη στην πρωτεύουσα του Βρανδεμβούργου, το Πότσνταμ. Βάζουμε το ξυπνητήρι στις 8 , μετά στις 9, μετά στις 10, 11 , 12, … , άλλα 10 λεπτά και άλλα 10 λεπτά . Εν τέλει στις 14:00 ήμαστε έτοιμες Πρωί –πρωί με τη δροσούλα :Ρ . Μα είχαμε περπατήσει τόσο πολύ τις προηγούμενες μέρες που χρειαζόμασταν ύπνο & ξεκούραση.
Στο Πότσνταμ φτάνει κανείς με το τρένο s-bahn 7 , με εισιτήριο των 3.00 ? και έχοντας διανύσει μια απόσταση σχεδόν 30 χιλιομέτρων. Η διαδρομή φανταστική, δάσος , πεντακάθαροι δρόμοι και σπιτάκια με τριγωνικές σκεπές και γκρι τούβλα. Γαληνεύει το μάτι και η ψυχή σου …
Φτάσαμε εκεί κατά τις τρεις το μεσημέρι, ο καιρός είχε αρχίσει να γίνεται μουντός. Αποφασίσαμε να νοικιάσουμε ποδήλατα και να κάνουμε τη 18 χιλιομέτρων τετριμμένη διαδρομή του Πότσνταμ για όσους θέλουν να περιηγηθούν στα αξιοθέατά του. Δυστυχώς όμως, δεν υπήρχαν διαθέσιμα ποδήλατα, έτσι αρχίσαμε την περιήγηση με τα πόδια.
Η πρώτη εικόνα που μου έδωσε ήταν ότι αποτελεί μια πόλη – ορμητήριο για τις οικογένειες που θέλουν να περνούν τα κυριακάτικα πρωινά τους στη φύση. Και πράγματι, δε νομίζω ότι υπάρχει καλύτερη επιλογή : πάρκα, κούνιες, όμορφες εκκλησίες, εκατομμύρια λουλούδια, ακόμα και λούνα παρκ
. Στον ποταμό Χάβελ που διασχίζει το Πότσνταμ , 2-3 ζευγαράκια μέσα σε βάρκες πάνε βόλτα. Μια άμαξα περνά με δυο επιβλητικά άλογα και μεταφέρει μια οικογένεια. Τα παιδάκια χαμογελούν ευτυχισμένα. Ακριβώς μπροστά μας περνάει ένα ζευγαράκι που σέρνει το παιδί τους πάνω σε ένα αυτοκινητάκι. Μαμάδες με ποδήλατα και τα παιδιά στο παιδικό καθισματάκι. Κάτω από ένα δέντρο ένα παλικάρι γράφει –μάλλον ημερολόγιο. Σκηνές ευτυχίας μας πλημμυρίζουν από παντού. Μα κάπως έτσι δε περιγράφεται και ο παράδεισος… Πιο πέρα στις κούνιες, ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο κοιτά και καμαρώνει το παιδί τους που παίζει . Ε, λοιπόν, αυτό είναι κάτι που δε πρόκειται ποτέ να δεις στην Ελλάδα. Και το ξέρω από πρώτο χέρι ! Έχει 6 χρόνια που συχνάζω σε κούνιες (!) και τέτοια σκηνή δεν έχω δει. Αντίθετα, η πιο συχνή έκφραση που ακούω είναι : « σήκω να φύγουμε κ???παιδο, για πουθενά δεν είσαι» . Και ύστερα λένε ζώα τους Γερμανούς. Από πού βγαίνουν αυτά τα συμπεράσματα άραγε. Και σε ποιο σημείο οι Έλληνες είναι καλύτεροι από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Τέλος πάντων….Άποψη μου άλλωστε.
Μη τα πολυλογούμε, αρχίζουμε και την περιπλάνηση στο όμορφο Πότσνταμ. Πρόκειται για μια πόλη η οποία κατοικήθηκε αρχικά από Σλάβους και στη συνέχεια διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο τόσο επί Διαφωτισμού όσο και στη νεότερη ιστορία. Υπήρξε στρατιωτική βάση από την εποχή που ο Ναπολέων κατέλαβε τη χώρα που τότε αν δε κάνω λάθος ονομαζόταν Πρωσία , έως και το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Έχει πολλά αξιοθέατα, αλλά δυστυχώς δεν είχαμε κουράγιο να τα δούμε όλα εξονυχιστικά . Γυρίσαμε λίγο χωρίς να συμβουλευόμαστε κάποιον χάρτη, και περάσαμε από δυο εκ των τριών πυλών που έχει, κάναμε βόλτα στο κατάμεστο ιστορικό κέντρο, μπήκαμε σε ένα πανέμορφο λιλιπούτειο μαγαζάκι που πουλούσε χειροποίητη σοκολάτα μέλι και τσάι. Δε ξέρω γιατί αλλά μου θύμιζε πιο πολύ Αυστρία παρά Γερμανία. Ίσως ήταν πιο κλασσάτο :Ρ . Βρεθήκαμε στην ολλανδική συνοικία που είναι πολύ γραφική και κάνουμε μια στάση για ξεκούραση και χυμό καρότου. Στη γειτονιά αυτή είχαν εγκατασταθεί Ολλανδοί μετανάστες που εργάζονταν σαν εργάτες στη Γερμανία και φτιάχτηκε κατόπιν διαταγής του βασιλιά Φρειδερίκου Γουλιέλμου Α’ περί τις αρχές του 18ου αιώνα . Παραπέρα η ρωσική συνοικία. Το Πότσνταμ είναι ευρέως γνωστό για το ανάκτορο Cicilien όπου υπογράφηκε η ιστορική συμφωνία Μεταξύ Στάλιν, Τρούμαν και Τσόρτσιλ
(1945) , επιβεβαιώνοντας το τέλος του ναζισμού και καθορίζοντας την τύχη της Γερμανίας αλλά και της υπόλοιπης Ευρώπης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αλλά και για το ανάκτορο – πάρκο Σανσουσί που θεωρείται από τις ομορφότερες βασιλικές κατοικίες στην Ευρώπη , στους κήπους του οποίου φιλοξενούνται αγάλματα που απεικονίζουν ελληνικές θεότητες μαρτυρώντας έτσι το φιλελληνισμό του Φρειδερίκου και την αγάπη του για την αρχαιοελληνική παιδεία. Χμ , μήπως γι’ αυτό μου θυμίζει τόσο Αυστρία ;
Αυτό καλά το λες, στην πράξη όμως ήταν πάνω από 10 χιλιόμετρα. . Δε μασάμε όμως και ξεκινούμε από τη budapester strasse την περιήγηση στο δυτικό Βερολίνο. Κάπου στη Kurfursten strasse ο αέρας αλλάζει και μια περίεργη αίσθηση πλανάται στην ατμόσφαιρα. Σαν πιο περίεργος ο κόσμος, σαν πιο απελευθερωμένος. Μια σημαία στα χρώματα του ουράνιου τόξου μας επιβεβαιώνει ότι είμαστε στην gay area του Βερολίνου, και όντως μόνο ζευγάρια αντρών έβλεπες στο δρόμο. Πάντως, αυτό το απελευθερωμένο κομμάτι της πόλης εμένα μου αρέσει. Καμία διάκριση σε άτομα με στιλιστικές ή σεξουαλικές ιδιαιτερότητες. Πόσους αιώνες πίσω είμαστε σα χώρα.
« Νίνα, εδώ θα μας περάσουνε για αδερφές » , λέω, χα χα .
Και μετά λοιπόν τη gay area και τα ευτυχισμένα ζευγαράκια που μας προσπερνούσαν χεράκι- χεράκι περνάμε , εμφανώς στην prostitute area. Εδώ οι εικόνες με φρικάρουν περισσότερο. Δε θέλω να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες. Το μόνο που θα αναφέρω είναι το πόσο εντύπωση μου έκανε μια γυναίκα να περπατά στο δρόμο μέρα μεσημέρι άνευ φούστας, και γύρω οικογένειες με παιδιά , παππούδες κλπ οι οποίοι δείχναν να μη την προσέχουν καν …
Σταματάμε σε ένα τούρκικο εστιατόριο για σπιτικό πεντανόστιμο και πάμφθηνο φαγητό . Είμαστε οι μόνες άκυρες με το περιβάλλον μιας και καταλάβαμε ότι είχαμε μπει σε κακόφημο μαγαζί . Αλλά δε πειράζει, εμπειρίες είναι και αυτές. Απόγευμα πλέον και κατευθυνόμαστε προς την τελική ευθεία επιτέλους, μετά από πολύωρο περπάτημα. Friedriech strasse με unter den linden και πάμε να δούμε τις πανάκριβες βιτρίνες Gucci , Louis Vuitton, Escada κλπ και την Galeries Lafayette , το τρομαχτικό – για μένα- αυτό εμπορικό κέντρο που σχεδόν καταλαμβάνει ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Φωτογραφίζουμε το ναό ( Louis Vuitton ) , ξεκολλάμε τη μούρη μας από τα τζάμια και αποφασίζουμε να σοβαρευτούμε. Πάμε λοιπόν να δούμε το κατά πολλούς tourist trap, Check Point Charlie. Το σταθμό ελέγχου δηλαδή για το πέρασμα από τον ανατολικό στο δυτικό τομέα στην κάποτε διχασμένη πόλη . Στο μέρος αυτό που αποτελεί και σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου χάθηκαν πολλές ψυχές στην προσπάθεια τους να μεταβούν από την ανατολή στη δύση για μια δεύτερη ευκαιρία, για ένα καλύτερο αύριο. Οι ιστορίες τους είναι αναρτημένες για να διαβάζονται και να μην ξεχνιούνται. Είναι άλλωστε τόσο μα τόσο πρόσφατες ! Ανάμεσά τους και δυο Έλληνες . Τουριστική παγίδα ή όχι, εγώ δε μπορούσα να παραλείψω να περάσω από εκεί. Είναι πράματα που οφείλουμε να δούμε , να διαβάσουμε, έτσι για την ιστορία και για να εκτιμήσουμε την Ελευθερία μας , για να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο.
Με λίγο μαυρισμένη καρδιά , προχωράμε ξανά προς την Potsdamer Platz για να δούμε ό,τι είχαμε παραλείψει και τη leipziger stasse. Και για να τελειώσουμε με τη δόση ψυχρού πολέμου, παίρνουμε το τρένο για την Warschauer strasse για να βρεθούμε στο East Side Gallery , το εναπομείναν τοίχος μήκους 1,5 χιλιομέτρου πάνω στο οποίο έχουν ζωγραφίσει με γράφιτι διάφοροι καλλιτέχνες, εκφράζοντας ο καθένας τα αισθήματα του για την πτώση του τοίχους. Εκεί θαυμάσαμε και την απίστευτη γέφυρα «σοβιετικής αισθητικής » απ’ όπου περνάει το τρένο και δημιουργεί ένα έντονο περίεργο συναίσθημα μιας άλλης εποχής. Δυστυχώς δε μπορώ να συγκρατήσω ούτε το όνομα της , ούτε έχω τον DK να το ψάξω μιας και η Νίνα κάνει συλλογή από οδηγούς. Καταλήγουμε στην Alexander Platz για την τελευταία γαστριμαργική κραιπάλη της ημέρας σε συνδυασμό με παγωτό .
Αυτή η μέρα ήταν πολύ σημαντική για μένα , στο μυαλό μου γυρνάνε εικόνες που προσπαθώ να φανταστώ από τον ψυχρό πόλεμο. Κι όλα αυτά σε μία χώρα η οποία ήταν γονατισμένη οικονομικά λόγω της ήττας της κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μοιραία , το μυαλό μου με πάει στην έξαρση του εθνικισμού και του ναζιστικού κινήματος που βρήκε πρόσφορο έδαφος λόγω της οικονομικής κρίσης της Γερμανίας και δε μπορώ να μη σκεφτώ τι συνέπειες θα μπορούσε να επιφέρει κατά τον ίδιο τρόπο και η δική μας οικονομική κρίση. Με παρηγορεί ωστόσο η ανάπτυξη αυτού του κράτους και κρατώ μέσα μου την ελπίδα.. Όλα είναι κύκλος.
« Τι σκέφτεσαι ρε Φένια »
« Τίποτα, Νίνα, το παιδί μου, … καληνύχτα »
Βερολίνο Ημέρα 5η
Η πέμπτη μέρα είναι αφιερωμένη στην πρωτεύουσα του Βρανδεμβούργου, το Πότσνταμ. Βάζουμε το ξυπνητήρι στις 8 , μετά στις 9, μετά στις 10, 11 , 12, … , άλλα 10 λεπτά και άλλα 10 λεπτά . Εν τέλει στις 14:00 ήμαστε έτοιμες Πρωί –πρωί με τη δροσούλα :Ρ . Μα είχαμε περπατήσει τόσο πολύ τις προηγούμενες μέρες που χρειαζόμασταν ύπνο & ξεκούραση.
Στο Πότσνταμ φτάνει κανείς με το τρένο s-bahn 7 , με εισιτήριο των 3.00 ? και έχοντας διανύσει μια απόσταση σχεδόν 30 χιλιομέτρων. Η διαδρομή φανταστική, δάσος , πεντακάθαροι δρόμοι και σπιτάκια με τριγωνικές σκεπές και γκρι τούβλα. Γαληνεύει το μάτι και η ψυχή σου …
Φτάσαμε εκεί κατά τις τρεις το μεσημέρι, ο καιρός είχε αρχίσει να γίνεται μουντός. Αποφασίσαμε να νοικιάσουμε ποδήλατα και να κάνουμε τη 18 χιλιομέτρων τετριμμένη διαδρομή του Πότσνταμ για όσους θέλουν να περιηγηθούν στα αξιοθέατά του. Δυστυχώς όμως, δεν υπήρχαν διαθέσιμα ποδήλατα, έτσι αρχίσαμε την περιήγηση με τα πόδια.
Η πρώτη εικόνα που μου έδωσε ήταν ότι αποτελεί μια πόλη – ορμητήριο για τις οικογένειες που θέλουν να περνούν τα κυριακάτικα πρωινά τους στη φύση. Και πράγματι, δε νομίζω ότι υπάρχει καλύτερη επιλογή : πάρκα, κούνιες, όμορφες εκκλησίες, εκατομμύρια λουλούδια, ακόμα και λούνα παρκ
. Στον ποταμό Χάβελ που διασχίζει το Πότσνταμ , 2-3 ζευγαράκια μέσα σε βάρκες πάνε βόλτα. Μια άμαξα περνά με δυο επιβλητικά άλογα και μεταφέρει μια οικογένεια. Τα παιδάκια χαμογελούν ευτυχισμένα. Ακριβώς μπροστά μας περνάει ένα ζευγαράκι που σέρνει το παιδί τους πάνω σε ένα αυτοκινητάκι. Μαμάδες με ποδήλατα και τα παιδιά στο παιδικό καθισματάκι. Κάτω από ένα δέντρο ένα παλικάρι γράφει –μάλλον ημερολόγιο. Σκηνές ευτυχίας μας πλημμυρίζουν από παντού. Μα κάπως έτσι δε περιγράφεται και ο παράδεισος… Πιο πέρα στις κούνιες, ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο κοιτά και καμαρώνει το παιδί τους που παίζει . Ε, λοιπόν, αυτό είναι κάτι που δε πρόκειται ποτέ να δεις στην Ελλάδα. Και το ξέρω από πρώτο χέρι ! Έχει 6 χρόνια που συχνάζω σε κούνιες (!) και τέτοια σκηνή δεν έχω δει. Αντίθετα, η πιο συχνή έκφραση που ακούω είναι : « σήκω να φύγουμε κ???παιδο, για πουθενά δεν είσαι» . Και ύστερα λένε ζώα τους Γερμανούς. Από πού βγαίνουν αυτά τα συμπεράσματα άραγε. Και σε ποιο σημείο οι Έλληνες είναι καλύτεροι από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Τέλος πάντων….Άποψη μου άλλωστε.
Μη τα πολυλογούμε, αρχίζουμε και την περιπλάνηση στο όμορφο Πότσνταμ. Πρόκειται για μια πόλη η οποία κατοικήθηκε αρχικά από Σλάβους και στη συνέχεια διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο τόσο επί Διαφωτισμού όσο και στη νεότερη ιστορία. Υπήρξε στρατιωτική βάση από την εποχή που ο Ναπολέων κατέλαβε τη χώρα που τότε αν δε κάνω λάθος ονομαζόταν Πρωσία , έως και το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Έχει πολλά αξιοθέατα, αλλά δυστυχώς δεν είχαμε κουράγιο να τα δούμε όλα εξονυχιστικά . Γυρίσαμε λίγο χωρίς να συμβουλευόμαστε κάποιον χάρτη, και περάσαμε από δυο εκ των τριών πυλών που έχει, κάναμε βόλτα στο κατάμεστο ιστορικό κέντρο, μπήκαμε σε ένα πανέμορφο λιλιπούτειο μαγαζάκι που πουλούσε χειροποίητη σοκολάτα μέλι και τσάι. Δε ξέρω γιατί αλλά μου θύμιζε πιο πολύ Αυστρία παρά Γερμανία. Ίσως ήταν πιο κλασσάτο :Ρ . Βρεθήκαμε στην ολλανδική συνοικία που είναι πολύ γραφική και κάνουμε μια στάση για ξεκούραση και χυμό καρότου. Στη γειτονιά αυτή είχαν εγκατασταθεί Ολλανδοί μετανάστες που εργάζονταν σαν εργάτες στη Γερμανία και φτιάχτηκε κατόπιν διαταγής του βασιλιά Φρειδερίκου Γουλιέλμου Α’ περί τις αρχές του 18ου αιώνα . Παραπέρα η ρωσική συνοικία. Το Πότσνταμ είναι ευρέως γνωστό για το ανάκτορο Cicilien όπου υπογράφηκε η ιστορική συμφωνία Μεταξύ Στάλιν, Τρούμαν και Τσόρτσιλ
(1945) , επιβεβαιώνοντας το τέλος του ναζισμού και καθορίζοντας την τύχη της Γερμανίας αλλά και της υπόλοιπης Ευρώπης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αλλά και για το ανάκτορο – πάρκο Σανσουσί που θεωρείται από τις ομορφότερες βασιλικές κατοικίες στην Ευρώπη , στους κήπους του οποίου φιλοξενούνται αγάλματα που απεικονίζουν ελληνικές θεότητες μαρτυρώντας έτσι το φιλελληνισμό του Φρειδερίκου και την αγάπη του για την αρχαιοελληνική παιδεία. Χμ , μήπως γι’ αυτό μου θυμίζει τόσο Αυστρία ;
Με το που ερχομαι γυρναω εδω και οι "γκαριδες" με προσγειωνουν αποτομα...
