Nikos5050
Member
- Μηνύματα
- 535
- Likes
- 137
- Επόμενο Ταξίδι
- Ναύπλιο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία - Ειρηνικός
Περιεχόμενα
Στο δρόμο για το Πάπιγκο συναντά κανείς τα χωριά Άνω και Κάτω Πεδινά. Απο ότι μάθαμε στα χωριά αυτά έχουν μετοικίσει πολλοί άνθρωποι απο διάφορες ελληνικές πόλεις και απο την Αθήνα αναζητώντας μια νέα, πιο ήρεμη και πιό αγνή ζωή. Άλλοι ανοίγουν ξενώνες, άλλοι καλλιεργούν, άλλοι ανοίγουν καφέ αλλά όλοι ξεκινάνε τη ζωή τους στο χωριό με σκοπό τη γαλήνη. Πληροφορηθήκαμε ότι ένας ξενώνας μπορεί να επιδοτείται έως και σε ποσοστό 60% της αρχικής επένδυσης. Ευτυχώς υπάρχει νόμος που επιβάλλει την αρχιτεκτονική των νέων κτισμάτων τα οποία πρέπει να είναι φτιαγμένα αποκλειστικά από πέτρα, ξύλο και μέταλλο. Έτσι διασφαλίζεται ο παραδοσιακός χαρακτήρας των χωριών και δε βλέπεις πουθενά τον αρχιτεκτονικό αχταρμά των συνηθισμένων ελληνικών πόλεων και χωριών.
Συνεχίζοντας το δρόμο μας και έπειτα από μια μικρή παράκαμψη λόγω του ότι ο χάρτης μας ήταν λίγο πρόχειρος και δεν έδειχνε όλους τους δρόμους, φτάσαμε στην Αρίστη. Αρκετά μεγάλο χωριό και αρκετά τουριστικό απο ότι είδαμε αλλά δε σταματήσαμε καθόλου καθώς ο χρόνος και το στομάχι μας πιέζανε να συνεχίσουμε για Πάπιγκο. Φτάνοντας στο Μεγάλο Πάπιγκο περιμέναμε κοσμοσυρροή και μποτιλιάρισμα αλλά ευτυχώς δεν επιβεβαιωθήκαμε καθώς το χωριό διαθέτει αρκετά ευρύχωρο χώρο στάθμευσης στην είσοδό του με αποτέλεσμα μέσα στο χωριό να μην υπάρχουν αυτοκίνητα. Και αυτό το χωριό είναι πάρα πολύ όμορφο με επιβλητική θέα στα γύρω βουνά και κάθετους πανύψηλους βράχους ορθωμένους στα ανατολικά του. Στο κεντρικό σοκάκι του χωριού υπάρχει πολύ καλό γλυκοπωλείο (άντε πάλι πατσιαβούρες και περίεργα ονόματα) και λίγες ταβέρνες απο τις οποίες η μία που δοκιμάσαμε ήταν αρκετά καλή, παρόλο τον πανικό που γινόταν απο κόσμο. Δυστυχώς δε συγκράτησα το όνομα της ταβέρνας αλλά ήταν σε ένα σοκάκι στα δεξιά της πλατείας, όχι πάνω στο κεντρικό, βρίσκεται εύκολα. Πολύ καλό αγριογούρουνο κρασάτο και πιπεριές γεμιστές. Στην πλατεία του χωριού ήταν έτοιμος ο βασιλιάς καρνάβαλος για κάψιμο το ίδιο βράδυ, παράλληλα με εορταστικές εκδηλώσεις του Δήμου στις οποίες δε παρεβρεθήκαμε. Αντίθετα ανηφορίσαμε προς το Μικρό Πάπιγκο το οποίο βρίσκεται σε περίπου 1 χλμ. απόσταση. Επισκεφτήκαμε τον ξενώνα 1700 ο οποίος μου φάνηκε αξεπέραστος απο άποψη διακόσμησης και πολυτέλειας. Ο χώρος υποδοχής απο άλλο κόσμο, όλο γκρι και μάυρο με μίνιμαλ ατμόσφαιρα και όλα στην εντέλεια. Το μόνο μείον ίσως το πολύ απότομο και δύσβατο μονοπάτι για να φτάσει κάποιος στον ξενώνα το οποίο είναι αδύνατο να το ανέβει κανείς με αποσκευές. Γενικά για το Πάπιγκο θα έλεγα ότι είναι μεν πολύ όμορφο και ξεχωριστό αλλά υπάρχουν τόσα και τόσα χωριά και όμορφα μέρη στην περιοχή που πραγματικά δε νομίζω ότι αξίζει να μείνει κανείς για παραπάνω απο ένα απόγευμα.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής με σκοπό να περάσουμε απο το χωριό Βίκος απο το οποίο ξεκινά ο ποταμός Βοιδομάτης και η φημισμένη χαράδρα που ανέφερα παραπάνω. Το χωριό είναι υπερυψωμένο με ανεπανάληπτη θέα στη χαράδρα και είναι αφετηρία για αρκετά μονοπάτια για πεζοπορία. Απο εδώ μπορεί κανείς να περπατήσει το φαράγγι ή να κατέβει στις πηγές του Βοιδομάτη (περίπου μισή ώρα κατάβαση και 50 λεπτά ανάβαση). Η κεντρική πλατεία του χωριού χρησιμεύει και σα χώρος στάθμευσης (κουίζ: μαντέψτε τι είδους μεγάλο δέντρο υπάρχει στην πλατεία του Βίκου και κερδίστε πλούσια δώρα) ενώ υπάρχουν και δυο-τρία καφέ και ταβέρνες. Λίγο πιο πέρα και ακολουθώντας τις ταμπέλες για το φαράγγι υπάρχει ένα ξέφωτο στην άκρη του γκρεμού απο το οποίο ξεκινά το μονοπάτι για την κάθοδο στο φαράγγι. Εκεί υπάρχει ένα κιόσκι που προσφέρει μαγευτική θέα κάτω στο ποτάμι και ένα απίστευτο παγκάκι κυριολεκτικά στην άκρη - άκρη του γκρεμού στο οποίο σχεδόν φοβάσαι να κάτσεις γιατί νομίζεις ότι είναι στον αέρα! Καθώς είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, χορτάσαμε τη θέα και γυρίσαμε προς το αυτοκίνητο περνώντας πρώτα απο το μαγαζί του κυρ Σπύρου απο όπου πήραμε βουνίσιο μέλι και ευχάριστη κουβέντα για τη ζωή στο χωριό. Κατάκοποι και τρισευτυχισμένοι αποφασίσαμε να πάρουμε το μακρύ δρόμο του γυρισμού για τους Φραγγάδες καθώς το επόμενο πρωί είχαμε βόλτα στα Γιάννενα πριν την μεσημεριανή πτήση.
Είναι εκπληκτικό το πόση τελικά διαφορά κάνει ο αέρας του βουνού στον άνθρωπο. Το επόμενο πρωί ένιωθα σα να είχα ξαναγεννηθεί και μολονότι ήταν μόλις 7 η ώρα δεν υπήρχε η συνηθισμένη γκρίζα διάθεση που έχει κανείς πριν βγεί στους δρόμους της Αθήνας. Ύστερα απο ένα βιαστικό πρωινό και τις χαιρετούρες με την οικογένεια του ξενώνα πήραμε το δρόμο για Γιάννενα. Είχαμε ένα κενό περίπου 3 ωρών μέχρι την πτήση μας οπότε ξεκινήσαμε απο πρωινό καφέ δίπλα στη λίμνη. Ο χρόνος κυλάει αργά και απολαυστικά όταν πίνεις τον καφέ σου στη λίμνη των Ιωαννίνων, ειδικά τη συγκεκριμένη ημέρα (καθαρά Δευτέρα) όπου ο πολύς κόσμος κοιμάται μετά το αποκριάτικο ξεφάντωμα της προηγούμενης νύχτας. Ολόκληρη η πόλη των Ιωαννίνων είχε διάσπαρτα σημάδια κραιπάλης παντού. Αδεια μπουκάλια, βουνά απο σερπαντίνες και χαρτοπόλεμο, κουτάκια μπύρας, σκουπίδια, μάσκες (!) πεταμένες στο δρόμο και τέλος... ανθρώπους πεταμένους στο δρόμο! Ναι το είδα και αυτό, μεθυσμένο νεαρό λιώμα στο δρόμο να κοιμάται... Μπήκαμε στο κάστρο και η κατάσταση χειροτέρεψε λίγο αλλά η γραφικότητα της γειτονιάς μέσα στο κάστρο τα υπερκάλυψε όλα. Πολύ όμορφη η βόλτα στα σοκάκια και έξοδος απο την άλλη μεριά της λίμνης. Το δρομάκι στην άκρη της λίμνης προσφέρεται για ήρεμο περπάτημα και μια και ο καιρός ήταν καλός για πάμπολλες φωτογραφίες της λίμνης και της πόλης με τον ουρανό να καθρεφτίζεται στα νερά...
Στην αναζήτηση θαλασσινών μεζέδων δίπλα στη λίμνη καταλήξαμε στο ¨Φίλιππος¨ και με παραξένεψε ιδιαίτερα το γεγονός ότι παρόλο που ήταν καθαρά Δευτέρα υπήρχαν: κοκορέτσι. Αρνί σούβλας. Κοντοσούβλι. Μα κανείς δε νηστεύει σε αυτή την πόλη? (Μιλάω εγώ που κάποια Μ. Παρασκευή σε γνωστό νησί των κυκλάδων πέρασε ο επιτάφιος απο μπροστά μου την ώρα που κρατούσα κρέπα με μπείκον, τέλος πάντων). Οι θαλασσινοί μεζέδες εξαιρετικοί με αποκορύφωμα και ευχάριστη έκπληξη την πέστροφα στα κάρβουνα και το μυδοπίλαφο.
Με βαριά καρδιά αφήσαμε το πιστό μας Yaris στην κοπέλα της Avis και περάσαμε την πύλη του αεροδρομίου φορτωμένοι με τοπικά προιόντα, φωτογραφίες, γνωριμίες και πολλές αναμνήσεις. Το όνομα Ζαγοροχώρια δικαίως δόθηκε καθώς Ζαγόρι σημαίνει πίσω απ’ το βουνό σε κάποια σλάβικη διάλεκτο... και τη μαγεία τη βρίσκει κανείς επιτόπου.
Συνεχίζοντας το δρόμο μας και έπειτα από μια μικρή παράκαμψη λόγω του ότι ο χάρτης μας ήταν λίγο πρόχειρος και δεν έδειχνε όλους τους δρόμους, φτάσαμε στην Αρίστη. Αρκετά μεγάλο χωριό και αρκετά τουριστικό απο ότι είδαμε αλλά δε σταματήσαμε καθόλου καθώς ο χρόνος και το στομάχι μας πιέζανε να συνεχίσουμε για Πάπιγκο. Φτάνοντας στο Μεγάλο Πάπιγκο περιμέναμε κοσμοσυρροή και μποτιλιάρισμα αλλά ευτυχώς δεν επιβεβαιωθήκαμε καθώς το χωριό διαθέτει αρκετά ευρύχωρο χώρο στάθμευσης στην είσοδό του με αποτέλεσμα μέσα στο χωριό να μην υπάρχουν αυτοκίνητα. Και αυτό το χωριό είναι πάρα πολύ όμορφο με επιβλητική θέα στα γύρω βουνά και κάθετους πανύψηλους βράχους ορθωμένους στα ανατολικά του. Στο κεντρικό σοκάκι του χωριού υπάρχει πολύ καλό γλυκοπωλείο (άντε πάλι πατσιαβούρες και περίεργα ονόματα) και λίγες ταβέρνες απο τις οποίες η μία που δοκιμάσαμε ήταν αρκετά καλή, παρόλο τον πανικό που γινόταν απο κόσμο. Δυστυχώς δε συγκράτησα το όνομα της ταβέρνας αλλά ήταν σε ένα σοκάκι στα δεξιά της πλατείας, όχι πάνω στο κεντρικό, βρίσκεται εύκολα. Πολύ καλό αγριογούρουνο κρασάτο και πιπεριές γεμιστές. Στην πλατεία του χωριού ήταν έτοιμος ο βασιλιάς καρνάβαλος για κάψιμο το ίδιο βράδυ, παράλληλα με εορταστικές εκδηλώσεις του Δήμου στις οποίες δε παρεβρεθήκαμε. Αντίθετα ανηφορίσαμε προς το Μικρό Πάπιγκο το οποίο βρίσκεται σε περίπου 1 χλμ. απόσταση. Επισκεφτήκαμε τον ξενώνα 1700 ο οποίος μου φάνηκε αξεπέραστος απο άποψη διακόσμησης και πολυτέλειας. Ο χώρος υποδοχής απο άλλο κόσμο, όλο γκρι και μάυρο με μίνιμαλ ατμόσφαιρα και όλα στην εντέλεια. Το μόνο μείον ίσως το πολύ απότομο και δύσβατο μονοπάτι για να φτάσει κάποιος στον ξενώνα το οποίο είναι αδύνατο να το ανέβει κανείς με αποσκευές. Γενικά για το Πάπιγκο θα έλεγα ότι είναι μεν πολύ όμορφο και ξεχωριστό αλλά υπάρχουν τόσα και τόσα χωριά και όμορφα μέρη στην περιοχή που πραγματικά δε νομίζω ότι αξίζει να μείνει κανείς για παραπάνω απο ένα απόγευμα.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής με σκοπό να περάσουμε απο το χωριό Βίκος απο το οποίο ξεκινά ο ποταμός Βοιδομάτης και η φημισμένη χαράδρα που ανέφερα παραπάνω. Το χωριό είναι υπερυψωμένο με ανεπανάληπτη θέα στη χαράδρα και είναι αφετηρία για αρκετά μονοπάτια για πεζοπορία. Απο εδώ μπορεί κανείς να περπατήσει το φαράγγι ή να κατέβει στις πηγές του Βοιδομάτη (περίπου μισή ώρα κατάβαση και 50 λεπτά ανάβαση). Η κεντρική πλατεία του χωριού χρησιμεύει και σα χώρος στάθμευσης (κουίζ: μαντέψτε τι είδους μεγάλο δέντρο υπάρχει στην πλατεία του Βίκου και κερδίστε πλούσια δώρα) ενώ υπάρχουν και δυο-τρία καφέ και ταβέρνες. Λίγο πιο πέρα και ακολουθώντας τις ταμπέλες για το φαράγγι υπάρχει ένα ξέφωτο στην άκρη του γκρεμού απο το οποίο ξεκινά το μονοπάτι για την κάθοδο στο φαράγγι. Εκεί υπάρχει ένα κιόσκι που προσφέρει μαγευτική θέα κάτω στο ποτάμι και ένα απίστευτο παγκάκι κυριολεκτικά στην άκρη - άκρη του γκρεμού στο οποίο σχεδόν φοβάσαι να κάτσεις γιατί νομίζεις ότι είναι στον αέρα! Καθώς είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, χορτάσαμε τη θέα και γυρίσαμε προς το αυτοκίνητο περνώντας πρώτα απο το μαγαζί του κυρ Σπύρου απο όπου πήραμε βουνίσιο μέλι και ευχάριστη κουβέντα για τη ζωή στο χωριό. Κατάκοποι και τρισευτυχισμένοι αποφασίσαμε να πάρουμε το μακρύ δρόμο του γυρισμού για τους Φραγγάδες καθώς το επόμενο πρωί είχαμε βόλτα στα Γιάννενα πριν την μεσημεριανή πτήση.
Είναι εκπληκτικό το πόση τελικά διαφορά κάνει ο αέρας του βουνού στον άνθρωπο. Το επόμενο πρωί ένιωθα σα να είχα ξαναγεννηθεί και μολονότι ήταν μόλις 7 η ώρα δεν υπήρχε η συνηθισμένη γκρίζα διάθεση που έχει κανείς πριν βγεί στους δρόμους της Αθήνας. Ύστερα απο ένα βιαστικό πρωινό και τις χαιρετούρες με την οικογένεια του ξενώνα πήραμε το δρόμο για Γιάννενα. Είχαμε ένα κενό περίπου 3 ωρών μέχρι την πτήση μας οπότε ξεκινήσαμε απο πρωινό καφέ δίπλα στη λίμνη. Ο χρόνος κυλάει αργά και απολαυστικά όταν πίνεις τον καφέ σου στη λίμνη των Ιωαννίνων, ειδικά τη συγκεκριμένη ημέρα (καθαρά Δευτέρα) όπου ο πολύς κόσμος κοιμάται μετά το αποκριάτικο ξεφάντωμα της προηγούμενης νύχτας. Ολόκληρη η πόλη των Ιωαννίνων είχε διάσπαρτα σημάδια κραιπάλης παντού. Αδεια μπουκάλια, βουνά απο σερπαντίνες και χαρτοπόλεμο, κουτάκια μπύρας, σκουπίδια, μάσκες (!) πεταμένες στο δρόμο και τέλος... ανθρώπους πεταμένους στο δρόμο! Ναι το είδα και αυτό, μεθυσμένο νεαρό λιώμα στο δρόμο να κοιμάται... Μπήκαμε στο κάστρο και η κατάσταση χειροτέρεψε λίγο αλλά η γραφικότητα της γειτονιάς μέσα στο κάστρο τα υπερκάλυψε όλα. Πολύ όμορφη η βόλτα στα σοκάκια και έξοδος απο την άλλη μεριά της λίμνης. Το δρομάκι στην άκρη της λίμνης προσφέρεται για ήρεμο περπάτημα και μια και ο καιρός ήταν καλός για πάμπολλες φωτογραφίες της λίμνης και της πόλης με τον ουρανό να καθρεφτίζεται στα νερά...
Στην αναζήτηση θαλασσινών μεζέδων δίπλα στη λίμνη καταλήξαμε στο ¨Φίλιππος¨ και με παραξένεψε ιδιαίτερα το γεγονός ότι παρόλο που ήταν καθαρά Δευτέρα υπήρχαν: κοκορέτσι. Αρνί σούβλας. Κοντοσούβλι. Μα κανείς δε νηστεύει σε αυτή την πόλη? (Μιλάω εγώ που κάποια Μ. Παρασκευή σε γνωστό νησί των κυκλάδων πέρασε ο επιτάφιος απο μπροστά μου την ώρα που κρατούσα κρέπα με μπείκον, τέλος πάντων). Οι θαλασσινοί μεζέδες εξαιρετικοί με αποκορύφωμα και ευχάριστη έκπληξη την πέστροφα στα κάρβουνα και το μυδοπίλαφο.
Με βαριά καρδιά αφήσαμε το πιστό μας Yaris στην κοπέλα της Avis και περάσαμε την πύλη του αεροδρομίου φορτωμένοι με τοπικά προιόντα, φωτογραφίες, γνωριμίες και πολλές αναμνήσεις. Το όνομα Ζαγοροχώρια δικαίως δόθηκε καθώς Ζαγόρι σημαίνει πίσω απ’ το βουνό σε κάποια σλάβικη διάλεκτο... και τη μαγεία τη βρίσκει κανείς επιτόπου.
Attachments
-
35,9 KB Προβολές: 409