marydim
Member
- Μηνύματα
- 1.631
- Likes
- 410
- Επόμενο Ταξίδι
- Μεσόγειος
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δρόμος Αγ. Ιακώβου-Ισπανί
Παραβλέπω τις τεράστιες αφίσες του Ιορδανικού τουρισμού που είναι τοποθετημένες μερικά μέτρα πιο πέρα και χαζεύω το πέτρινο τοπίο όσο ο αρχηγός προσπαθεί να συντονίσει το γκρουπ.
Ο ξεναγός με τη σύμφωνη γνώμη του αρχηγού μας δίνει τρεις ώρες περιθώριο να φτάσουμε ως το φαράγγι, να το διανύσουμε, να περιπλανηθούμε στον αρχαιολογικό χώρο και να επιστρέψουμε πίσω.
Ωραία σκέφτομαι! Οι ειδικοί λένε ότι χρειάζεσαι δύο με τρεις ημέρες για να γυρίσεις με την ησυχία σου την πολιτεία και εμείς έχουμε μόλις τρεις ώρες! Τουλάχιστον πιάσαμε το τρία! Χαμογελώ και υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα επιστρέψω μελλοντικά για όλα όσα θα παραλείψω. Ας δούμε τουλάχιστον τον "Θησαυρό" σήμερα!
Πάντως, είναι και κάπως υπερβολικό να αφιερώσει κάποιος 2- 3 ημέρες στον χώρο εκτός και αν είναι αρχαιολόγος, ιστορικός, ξεναγός υπό εκπαίδευση, δημοσιογράφος σε επαγγελματική αποστολή, τρελαμένος με τους αρχαίους πολιτισμούς και την αρχιτεκτονική τους ή γιατί όχι να ψάχνει κρυμένους θησαυρούς (βλέπε τα περίφημα χρυσά νομίσματα της Πέτρας) που δεν κατάφερε ν' ανακαλύψει ο Ιντιάνα Τζόουνς και όλοι οι επόμενοι. Πιστεύω ότι αν κάποιος ξεκινήσει πολύ πρώϊ μέχρι το απόγευμα προλαβαίνει να εξερευνήσει αυτό το ανοικτό μουσείο κάνοντας μάλιστα και μια στάση για γεύμα τις επικίνδυνες ώρες του μεσημεριού που η ηλίαση είναι από πιθανή έως σίγουρη.
Οι Ιορδανοί βεδουίνοι με τα αλογά τους μας περιμένουν για τη μεταφορά μέχρι την είσοδο του φαραγγιού, ενώ ο ξεναγός μας ενημερώνει να μην τους δώσουμε περισσότερα από 2 ευρώ για tips (τους έχουν καλομάθει οι ευρωπαίοι και οι αμερικανοί τουρίστες και έτσι είναι απαιτητικοί στο φιλοδώρημα). Να σημειώσω ότι τα άλογα δεν μπαίνουν στο φαράγγι. Όποιος δεν θέλει ή δεν μπορεί να περπατήσει μπορεί να νοικιάσει άμαξα με άλογα που θα τον οδηγήσει μέχρι το τέλος του φαραγγιού και απένταντι από το "Θησαυρό", ενώ από εκεί και έπειτα για να περιπλανηθεί μέσα στην "πόλη" της Πέτρας μπορεί να νοικιάσει γαϊδουράκια και καμήλες.
Προσωρινά είμαι ανάμεσα στην επιλογή του αλόγου και της πεζοπορίας μέχρι το φαράγγι αλλά τελικά προτιμώ το άλογο γιατί θέλω να νιώσω κάπως σαν τον Λόρενς της Αραβίας. Η φαντασία μου καλπάζει όσο βρίσκομαι πάνω στο γέρικο ψωριάρικο άλογο που μου έτυχε και δεν αντιλαμβάνομαι αμέσως τον νεαρό βεδουΐνο- οδηγό αλόγου του διπλανού μου που μου ρίχνει μια γρήγορη ερωτική εξομολόγηση και θέλει λέει σαν τρελός να με παντρευτεί.
Εκφράζει τη μεγάλη του λύπη όταν τον ενημερώνω ότι είμαι ήδη παντρεμένη αλλά δεν έχει πρόβλημα να του βρω κάποια άλλη Ευρωπαία αρκεί να είναι ξανθιά σαν εμένα. Του υπόσχομαι ότι θα πω τα καλύτερα λόγια γι' αυτόν σε μια ξαδέρφη μου που είναι και στην ηλικία του και ότι θα επιστρέψουμε όσο πιο σύντομα γίνεται στην Πέτρα για να ολοκληρωθεί το προξενιό.
Ο δικός μου οδηγός αλόγου από την άλλη έχει πάρει σοβαρά το ρόλο του ως προσωπικός μου φωτογράφος και συνεχίζει να με τραβάει φωτογραφίες. Στο τέλος μέτρησα πάνω από 40 φωτογραφίες οι οποίες στην πλειοψηφία τους ήταν κάκιστες έως χάλια. Αλλά ευτυχώς μου τράβηξε και 2-3 καλές στάσεις για το e-album μου.
Τελικά η διαδρομή δεν ήταν περισσότερο από λίγα μέτρα και έτσι σε 5 λεπτά ήμασταν στην είσοδο του φαραγγιού. Συνεχίζω να κοιτάω γύρω μου οπού το τοπίο τώρα είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό. Δεν μπορώ να σταματήσω να τραβάω φωτογραφίες!
Τελικά μου λύνεται και η απορία γιατί έχουν βάλει αυτές τις τεράστιες τουριστικές πινακίδες κατά μήκος σχεδόν ολόκληρης της διαδρομής από την είσοδο στον αρχαιολογικό χώρο μέχρι το φαράγγι. Είναι πολύ απλό: Θέλουν να κρύψουν τις όποιες βρωμιές, σκουπίδια και κακοτεχνοτροπίες του χώρου πίσω από ένα ακαλαίσθητο παραβάν που διαφημίζει τα σπουδαιότερα αξιοθέατα της Ιορδανίας.
Όταν συγκεντρωνόμαστε όλοι ακολουθούμε τον ξέναγό που μας οδηγεί στο καταπληκτικό φαράγγι που ονομάζεται siqq στα αραβικά και πραγματικά είναι ένα από τα ωραιότερα που έχω διανύσει μέχρι τώρα στη ζωή μου.
Είναι πρωί ακόμη αλλά η ζέστη έχει αρχίσει και κάνει την εμφάνισή της. Κάθε τόσο σταματάμε για τις ανάγκες της ξενάγησης ενώ δεκάδες κόσμου διαφόρων εθνικοτήτων μας προσπερνάει καθώς κατευθύνονται προς τον χαμένη πολιτεία.
Το φαράγγι είναι μήκους ενός χιλιομέτρου περίπου και πλάτους από 90 εκατοστά έως 1,5 μέτρο σε ορισμένα σημεία του, ενώ οι θεόρατοι βράχοι που υψώνονται πάνω από τα κεφάλια μας λέγεται ότι φτάνουν σε ύψος και τα 100 μέτρα. Τα χρώματα των πετρωμάτων σε συνδυασμό με την πολύχρωμη άμμο της ερήμου μετατρέπουν την διαδρομή σε μοναδική εμπειρία και εύκολα ξεχνάς που είσαι. Στο θυμίζουν κάθε λίγο και λιγάκι οι αμαξάδες που κουβαλάνε κουρασμένους οδοιπόρους. Αυτοί οι αμάξάδες την έχουν δει μάλλον φόρμουλα 1 και κάνουν "κούρσα" μέσα στο φαράγγι ενώ δεν αισθάνονται καθόλου υποχρεωμένοι να είναι προσεκτικοί. Αν δεν θέλεις, λοιπόν, να προκαλέσεις την τύχη σου και ν' ανακαλύψεις αν θα σε πατήσουν ή όχι, φρόντισε όσο περπατάς να προσέχεις ειδικά στα σημεία που δεν έχεις ορατότητα μπροστά σου.
Παρατηρούμε τα κανάλια νερού λαξευμένα πάνω στους βράχους ενώ ακούμε τον τρόπο με τον οποίο οι Ναβαταίοι κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν νερό για τις ανάγκες της πολιτείας τους σε μια τόσο άνυδρη περιοχή. Οι Ναβαταίοι, λοιπόν, αποδείκτηκαν άψογοι γνώστες της τεχνολογίας του νερού και κατάφεραν μέσω της κατασκευής ενός δικτύου καναλιών, δεξαμενών, υπόγειων σηράγγων και θαλάμων να περισυλλέξουν το νερό της βροχής και να το διαθέσουν με τόσο άψογο τρόπο ώστε το νερό να έχει συνεχή ροή. Βέβαια, για να μην δίνει κάποιος ιδιαίτερη σημασία στα κανάλια του νερού γιατί μην ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή κυριαρχούσε εντονότερα το "Ο θάνατός σου η ζωή μου", φρόντισαν να φτιάξουν ζωγραφιές, τοιχογραφίες και σκαλιστά "αγάλματα να τα πω- αγάλματα θα τα πω" και στις γύρω πέτρες. Φυσικά από όλα αυτά σώζονται ελάχιστα σήμερα και δεν είναι και ιδιαίτερα εμφανή γι' αυτό αν δεν έχετε ξεναγό μαζί σας που θα σας τα επισημάνει, καλό είναι να περπατάτε αργά ώστε να μπορέσετε να τα εντοπίσετε.
Σε κάποιο σημείο η άμμος σταματάει και τη θέση της παίρνουν πλάκες που τοποθέτησαν οι Ρωμαίοι κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας τους γιατί μάλλον η άμμος που έμπαινε στα σανδάλια τους ήταν τόσο ενοχλητική όσο και η ίδια η πόλη και οι κάτοικοί της.
Πράγματι για τους Ρωμαίους η Πέτρα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα εμπόδιο στους εμπορικούς της δρόμους προς την Ανατολή. Στην αρχή προσπάθησαν να την κατακτήσουν αντιμετωπίζοντάς την ανοικτά με τα όπλα αλλά όταν απέτυχαν αποφάσισαν να την "καταστρέψουν" οικονομικά διανοίγοντας νέους εμπορικούς δρόμους που ήταν εύκολο να ελέγχουν οι ίδιοι. Αυτό σήμανε και την αρχή της παρακμής της πολιτείας γιατί μπορεί η Πέτρα να είχε εξελιχθεί σε κέντρο εμπορίου των αρωμάτων, αλλά η πραγματική της δύναμή οφειλόταν στην στρατηγική της θέση και ο αληθινός πλούτος της προερχόταν από τα καραβάνια και τα "διόδια" που εισέπρατταν. Το εμπόριο αρωμάτων ήταν απλά η φυσική συνέχεια του συγκοινωνιακού κόμβου που ήταν. Όταν έχασαν τα καραβάνια, άρχισαν σιγά σιγά να χάνουν και τα εσοδά τους και την κυριαρχία τους στην περιοχή.
Για την ιστορία, η Πέτρα προσαρτήθηκε στο Ρωμαϊκό κράτος από τον Τραϊανό, το 106 μΧ, που την μετέτρεψε σε πρωτεύουσα της αυτοκρατορικής επαρχίας. Αλλά επειδή οι Ρωμαίοι ποτέ δεν ξεχνούν αργότερα ένας άλλος αυτοκράτορας -που δεν θυμάμαι το όνομά του- της στέρησε και τον τίτλο της πρωτεύουσας με αποτέλεσμα η Πέτρα να αφεθεί στην τύχη της και η καταστροφή να ολοκληρωθεί με την αραβική κατάκτηση. Σιγά σιγά την εγκατάλειψαν ακόμα και οι κατοίκοι της και έτσι η περίφημη πολιτεία μεταμορφώθηκε σε πόλη- φάντασμα μέχρι που την ξέχασαν όλοι για αιώνες ολόκληρους.
[/I]
Ο ξεναγός με τη σύμφωνη γνώμη του αρχηγού μας δίνει τρεις ώρες περιθώριο να φτάσουμε ως το φαράγγι, να το διανύσουμε, να περιπλανηθούμε στον αρχαιολογικό χώρο και να επιστρέψουμε πίσω.
Ωραία σκέφτομαι! Οι ειδικοί λένε ότι χρειάζεσαι δύο με τρεις ημέρες για να γυρίσεις με την ησυχία σου την πολιτεία και εμείς έχουμε μόλις τρεις ώρες! Τουλάχιστον πιάσαμε το τρία! Χαμογελώ και υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα επιστρέψω μελλοντικά για όλα όσα θα παραλείψω. Ας δούμε τουλάχιστον τον "Θησαυρό" σήμερα!
Πάντως, είναι και κάπως υπερβολικό να αφιερώσει κάποιος 2- 3 ημέρες στον χώρο εκτός και αν είναι αρχαιολόγος, ιστορικός, ξεναγός υπό εκπαίδευση, δημοσιογράφος σε επαγγελματική αποστολή, τρελαμένος με τους αρχαίους πολιτισμούς και την αρχιτεκτονική τους ή γιατί όχι να ψάχνει κρυμένους θησαυρούς (βλέπε τα περίφημα χρυσά νομίσματα της Πέτρας) που δεν κατάφερε ν' ανακαλύψει ο Ιντιάνα Τζόουνς και όλοι οι επόμενοι. Πιστεύω ότι αν κάποιος ξεκινήσει πολύ πρώϊ μέχρι το απόγευμα προλαβαίνει να εξερευνήσει αυτό το ανοικτό μουσείο κάνοντας μάλιστα και μια στάση για γεύμα τις επικίνδυνες ώρες του μεσημεριού που η ηλίαση είναι από πιθανή έως σίγουρη.
Οι Ιορδανοί βεδουίνοι με τα αλογά τους μας περιμένουν για τη μεταφορά μέχρι την είσοδο του φαραγγιού, ενώ ο ξεναγός μας ενημερώνει να μην τους δώσουμε περισσότερα από 2 ευρώ για tips (τους έχουν καλομάθει οι ευρωπαίοι και οι αμερικανοί τουρίστες και έτσι είναι απαιτητικοί στο φιλοδώρημα). Να σημειώσω ότι τα άλογα δεν μπαίνουν στο φαράγγι. Όποιος δεν θέλει ή δεν μπορεί να περπατήσει μπορεί να νοικιάσει άμαξα με άλογα που θα τον οδηγήσει μέχρι το τέλος του φαραγγιού και απένταντι από το "Θησαυρό", ενώ από εκεί και έπειτα για να περιπλανηθεί μέσα στην "πόλη" της Πέτρας μπορεί να νοικιάσει γαϊδουράκια και καμήλες.
Προσωρινά είμαι ανάμεσα στην επιλογή του αλόγου και της πεζοπορίας μέχρι το φαράγγι αλλά τελικά προτιμώ το άλογο γιατί θέλω να νιώσω κάπως σαν τον Λόρενς της Αραβίας. Η φαντασία μου καλπάζει όσο βρίσκομαι πάνω στο γέρικο ψωριάρικο άλογο που μου έτυχε και δεν αντιλαμβάνομαι αμέσως τον νεαρό βεδουΐνο- οδηγό αλόγου του διπλανού μου που μου ρίχνει μια γρήγορη ερωτική εξομολόγηση και θέλει λέει σαν τρελός να με παντρευτεί.
Εκφράζει τη μεγάλη του λύπη όταν τον ενημερώνω ότι είμαι ήδη παντρεμένη αλλά δεν έχει πρόβλημα να του βρω κάποια άλλη Ευρωπαία αρκεί να είναι ξανθιά σαν εμένα. Του υπόσχομαι ότι θα πω τα καλύτερα λόγια γι' αυτόν σε μια ξαδέρφη μου που είναι και στην ηλικία του και ότι θα επιστρέψουμε όσο πιο σύντομα γίνεται στην Πέτρα για να ολοκληρωθεί το προξενιό.
Ο δικός μου οδηγός αλόγου από την άλλη έχει πάρει σοβαρά το ρόλο του ως προσωπικός μου φωτογράφος και συνεχίζει να με τραβάει φωτογραφίες. Στο τέλος μέτρησα πάνω από 40 φωτογραφίες οι οποίες στην πλειοψηφία τους ήταν κάκιστες έως χάλια. Αλλά ευτυχώς μου τράβηξε και 2-3 καλές στάσεις για το e-album μου.
Τελικά η διαδρομή δεν ήταν περισσότερο από λίγα μέτρα και έτσι σε 5 λεπτά ήμασταν στην είσοδο του φαραγγιού. Συνεχίζω να κοιτάω γύρω μου οπού το τοπίο τώρα είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό. Δεν μπορώ να σταματήσω να τραβάω φωτογραφίες!
Τελικά μου λύνεται και η απορία γιατί έχουν βάλει αυτές τις τεράστιες τουριστικές πινακίδες κατά μήκος σχεδόν ολόκληρης της διαδρομής από την είσοδο στον αρχαιολογικό χώρο μέχρι το φαράγγι. Είναι πολύ απλό: Θέλουν να κρύψουν τις όποιες βρωμιές, σκουπίδια και κακοτεχνοτροπίες του χώρου πίσω από ένα ακαλαίσθητο παραβάν που διαφημίζει τα σπουδαιότερα αξιοθέατα της Ιορδανίας.
Όταν συγκεντρωνόμαστε όλοι ακολουθούμε τον ξέναγό που μας οδηγεί στο καταπληκτικό φαράγγι που ονομάζεται siqq στα αραβικά και πραγματικά είναι ένα από τα ωραιότερα που έχω διανύσει μέχρι τώρα στη ζωή μου.
Είναι πρωί ακόμη αλλά η ζέστη έχει αρχίσει και κάνει την εμφάνισή της. Κάθε τόσο σταματάμε για τις ανάγκες της ξενάγησης ενώ δεκάδες κόσμου διαφόρων εθνικοτήτων μας προσπερνάει καθώς κατευθύνονται προς τον χαμένη πολιτεία.
Το φαράγγι είναι μήκους ενός χιλιομέτρου περίπου και πλάτους από 90 εκατοστά έως 1,5 μέτρο σε ορισμένα σημεία του, ενώ οι θεόρατοι βράχοι που υψώνονται πάνω από τα κεφάλια μας λέγεται ότι φτάνουν σε ύψος και τα 100 μέτρα. Τα χρώματα των πετρωμάτων σε συνδυασμό με την πολύχρωμη άμμο της ερήμου μετατρέπουν την διαδρομή σε μοναδική εμπειρία και εύκολα ξεχνάς που είσαι. Στο θυμίζουν κάθε λίγο και λιγάκι οι αμαξάδες που κουβαλάνε κουρασμένους οδοιπόρους. Αυτοί οι αμάξάδες την έχουν δει μάλλον φόρμουλα 1 και κάνουν "κούρσα" μέσα στο φαράγγι ενώ δεν αισθάνονται καθόλου υποχρεωμένοι να είναι προσεκτικοί. Αν δεν θέλεις, λοιπόν, να προκαλέσεις την τύχη σου και ν' ανακαλύψεις αν θα σε πατήσουν ή όχι, φρόντισε όσο περπατάς να προσέχεις ειδικά στα σημεία που δεν έχεις ορατότητα μπροστά σου.
Παρατηρούμε τα κανάλια νερού λαξευμένα πάνω στους βράχους ενώ ακούμε τον τρόπο με τον οποίο οι Ναβαταίοι κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν νερό για τις ανάγκες της πολιτείας τους σε μια τόσο άνυδρη περιοχή. Οι Ναβαταίοι, λοιπόν, αποδείκτηκαν άψογοι γνώστες της τεχνολογίας του νερού και κατάφεραν μέσω της κατασκευής ενός δικτύου καναλιών, δεξαμενών, υπόγειων σηράγγων και θαλάμων να περισυλλέξουν το νερό της βροχής και να το διαθέσουν με τόσο άψογο τρόπο ώστε το νερό να έχει συνεχή ροή. Βέβαια, για να μην δίνει κάποιος ιδιαίτερη σημασία στα κανάλια του νερού γιατί μην ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή κυριαρχούσε εντονότερα το "Ο θάνατός σου η ζωή μου", φρόντισαν να φτιάξουν ζωγραφιές, τοιχογραφίες και σκαλιστά "αγάλματα να τα πω- αγάλματα θα τα πω" και στις γύρω πέτρες. Φυσικά από όλα αυτά σώζονται ελάχιστα σήμερα και δεν είναι και ιδιαίτερα εμφανή γι' αυτό αν δεν έχετε ξεναγό μαζί σας που θα σας τα επισημάνει, καλό είναι να περπατάτε αργά ώστε να μπορέσετε να τα εντοπίσετε.
Σε κάποιο σημείο η άμμος σταματάει και τη θέση της παίρνουν πλάκες που τοποθέτησαν οι Ρωμαίοι κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας τους γιατί μάλλον η άμμος που έμπαινε στα σανδάλια τους ήταν τόσο ενοχλητική όσο και η ίδια η πόλη και οι κάτοικοί της.
Πράγματι για τους Ρωμαίους η Πέτρα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα εμπόδιο στους εμπορικούς της δρόμους προς την Ανατολή. Στην αρχή προσπάθησαν να την κατακτήσουν αντιμετωπίζοντάς την ανοικτά με τα όπλα αλλά όταν απέτυχαν αποφάσισαν να την "καταστρέψουν" οικονομικά διανοίγοντας νέους εμπορικούς δρόμους που ήταν εύκολο να ελέγχουν οι ίδιοι. Αυτό σήμανε και την αρχή της παρακμής της πολιτείας γιατί μπορεί η Πέτρα να είχε εξελιχθεί σε κέντρο εμπορίου των αρωμάτων, αλλά η πραγματική της δύναμή οφειλόταν στην στρατηγική της θέση και ο αληθινός πλούτος της προερχόταν από τα καραβάνια και τα "διόδια" που εισέπρατταν. Το εμπόριο αρωμάτων ήταν απλά η φυσική συνέχεια του συγκοινωνιακού κόμβου που ήταν. Όταν έχασαν τα καραβάνια, άρχισαν σιγά σιγά να χάνουν και τα εσοδά τους και την κυριαρχία τους στην περιοχή.
Για την ιστορία, η Πέτρα προσαρτήθηκε στο Ρωμαϊκό κράτος από τον Τραϊανό, το 106 μΧ, που την μετέτρεψε σε πρωτεύουσα της αυτοκρατορικής επαρχίας. Αλλά επειδή οι Ρωμαίοι ποτέ δεν ξεχνούν αργότερα ένας άλλος αυτοκράτορας -που δεν θυμάμαι το όνομά του- της στέρησε και τον τίτλο της πρωτεύουσας με αποτέλεσμα η Πέτρα να αφεθεί στην τύχη της και η καταστροφή να ολοκληρωθεί με την αραβική κατάκτηση. Σιγά σιγά την εγκατάλειψαν ακόμα και οι κατοίκοι της και έτσι η περίφημη πολιτεία μεταμορφώθηκε σε πόλη- φάντασμα μέχρι που την ξέχασαν όλοι για αιώνες ολόκληρους.
[/I]
Attachments
-
75,9 KB Προβολές: 143