Το επόμενο πρωί αναχωρήσαμε με πρωινή πτήση για το Βαρανάσι. Το Βαρανάσι είναι η πιο θρησκευτική και ίσως η πιο ιερή ινδουιστική πόλη στην Ινδία. Εκεί υπάρχουν τα περισσότερα συμπλέγματα ναών αλλά και χιλιάδες προσκυνητές οι οποίοι επιθυμούν να προσκυνήσουν και να κολυμπήσουν στα νερά του Γάγγη ώστε να εξαγνιστούν, να πεθάνουν εκεί ώστε να διακόψουν τον κύκλο της μετενσάρκωσης, ή να αποτεφρώσουν τους συγγενείς τους στα νερά του ποταμού ώστε να έχουν καλύτερη τύχη στον επόμενο κύκλο ζωής τους με μια καλύτερη τύχη. Υπάρχουν δεκάδες λόγοι για τους οποίους ένας Ινδός θέλει να επισκεφτεί το Βαρανάσι και άλλοι τόσοι που οι τουρίστες θα απολαύσουν αυτό το μοναδικό συναπάντημα προσκυνητών. Από την πρώτη στιγμή στο Βαρανάσι ξεχωρίζεις στο πλήθος τους ζητιάνους , τους φανατικούς προσκυνητές με ζωγραφισμένα στο πρόσωπο και στο μέτωπο τα σημάδια της θεότητας που λατρεύουν περισσότερο, τους ιερείς ντυμένους με τις πορφυροχρυσαφένιες και λευκές φορεσιές τους, και τους πολλούς τουρίστες που περιφέρονται από ναό σε ναό . Η πρώτη μας επίσκεψη ήταν στον πανεπιστημιακό ναό του Σίβα Vishwanath στο κέντρο της Πανεπιστημιούπολης. Ο ναός αν και ήταν λιτός σχετικά σε σχέση με τους άλλους που είχαμε δει, είχε στο κέντρο του στον άμβωνα δυο πέτρες που συμβόλιζαν τα θηλυκά και αρσενικά σεξουαλικά όργανα του φαλού και του αιδοίου. Οι πιστοί και οι ιερείς έραναν προσφορές ,λουλούδια, νερό, γάλα, ουίσκυ και πολλά άλλα δώρα πάνω τους και στη συνέχεια έπαιρναν λίγες από τις προσφορές, ώστε να πάρουν την ευλογία του θεού τους. Φυσικά και εδώ οι φωτογραφίες απαγορεύονταν, οπότε οι σκηνές αυτές έμειναν μόνο στην μνήμη μας.
Στην συνέχεια επισκεφτήκαμε τον ναό Durgha ο οποίος έχει το χαρακτηριστικό ότι ήταν κατακόκκινος και εκεί έγκειται και η ομορφιά του, ενώ απέξω υπήρχε στημένο ένα τοπικό πανηγύρι, το οποίο είχε πολύ ενδιαφέρον και παρακολουθήσαμε τον τρόπο που διασκέδαζαν οι Ινδοί.
Η βόλτα μας μετά συνεχίστηκε με μια απολαυστική βόλτα με το rickshaw στους δρόμους της πόλης, όπου αγελάδες, προσκυνητές, ιερείς και φανατικοί κάθε θεού συνωστιζόντουσαν σε ένα πολύβουο μελίσσι που ο καημένος οδηγός αγκομαχώντας διέσχιζε . Στο Βαρανάσι η οδηγός μας αλλά και οι συνοδοί της, μας είχαν συνεχώς υπό προστασία τους με ακόμα μεγαλύτερη επιφυλακή από τις άλλες πόλεις, για τα πιο απλά πράγματα όπως το να μην σκοντάψουμε στα πανταχού παρόντα περιττώματα των αγελάδων , οι οποίες κυκλοφορούσαν ανενόχλητες, έως κάποιο επίμονο θαυμαστή της καλής μου, ή τυχόν άλλο κακόβουλο στο πλήθος. Ήταν πολύ ενδιαφέρον θέαμα ένας μοτοσικλετιστής να προσπαθεί να συνετίσει λεκτικά μια αγελάδα για να κουνηθεί σε ένα στενό πέρασμα , χωρίς φυσικά εκείνη να του δίνει την παραμικρή σημασία και εκείνος παρά τον εκνευρισμό του να διατηρεί τους τρόπους του και υπομονετικά να προσπαθεί να την μεταπείσει. Οι αγελάδες είναι ιερές στην Ινδία μιας και η αγελάδα είναι η μητέρα του ταύρου που είναι το όχημα του Θεού Σίβα. Η βόλτα μας κατέληξε σε κάποια από τις όχθες του ποταμού Γάγγη, που οι ντόπιοι τις ονομάζουν Ghats, και κάθε μια έχει την ομορφιά της αλλά και την χρησιμότητά της. Στη συγκεκριμένη εμείς πήραμε θέση σε ένα πρόχειρο θέατρο για να παρακολουθήσουμε την τελετή αποχαιρετισμού του Θεού ήλιου το σούρουπο, που ονομάζεται Άρτι ή αλλιώς κοινή προσευχή αποχαιρετισμού στον ήλιο. Η τελετή ήταν εντυπωσιακή, 7 με 8 ιερείς συντονισμένοι εξαιρετικά ακολούθησαν μια μυσταγωγική λιτανεία προς τον Ήλιο και προς τον Γάγγη με καντήλια, λιβάνια, φωτιές ,καπνούς και θυμιάματα, υπό την ψαλμωδία τους και τους ρυθμικούς ήχους των κουδουνιών τους .Η εμπειρία ήταν απολαυστικότατη και αξίζει ο κάθε επισκέπτης να προγραμματίσει την ώρα του ώστε να πάρει θέση έγκαιρα και να απολαύσει την τελετή . Η βραδιά μας έκλεισε με ένα απολαυστικό δείπνο μετά το απολύτως απαραίτητο καθαρτήριο μπάνιο στο ξενοδοχείο μας.
Το επόμενο πρωί στο Βαρανάσι ξεκινήσαμε εξαιρετικά νωρίς το χάραμα στις 5 το πρωί ώστε να απολαύσουμε την ανατολή του ήλιου μέσα από τα νερά του ποταμού Γάγγη. Το πιο ενδιαφέρον όμως ήταν ότι είδαμε αυτή την ιερή για τους Ινδούς πόλη να ξυπνάει. Προσκυνητές και ζητιάνοι που είτε δεν πρόλαβαν είτε δεν άντεχαν οικονομικά να κλείσουν κατάλειμμα κοιμόντουσαν στους δρόμους και στα πεζοδρόμια δίπλα στις αγελάδες και τις τυχόν ακαθαρσίες τους, ενώ οι πρώτοι πραματευτές ξυπνούσαν και ετοίμαζαν τα τα σεντόνια τους στο δρόμο εν είδη πάγκων πώλησης . Η πιο αναπάντεχη πωλήτρια όμως ήταν μια μικρή ανήλικη η οποία πωλούσε μικρά ραβδάκια τα οποία προς έκπληξή μας διαπιστώσαμε ότι δεν ήταν τίποτα άλλο παρά οι τοπικές οδοντόβουρτσες, που οι αγουροξυπνημένοι μασούσαν για λίγο για να βγάλουν τους χυμούς τους και στη συνέχεια έτριβαν και καθάριζαν με αυτά τα δόντια τους. Όσο πλησιάζαμε το Γάγγη πλήθος πρωινών κολυμβητών προσκυνητών ξυπόλυτοι επιτάχυναν για να προλάβουν το πρώτο φως του ήλιου στα νερά του ποταμού. Στις όχθες επικρατούσε το αδιαχώρητο. Ημίγυμνοι άντρες, ντυμένες γυναίκες, γυμνοί ιερείς, ανέμελα παιδιά, πλατσούριζαν όλοι μαζί δίπλα δίπλα στα λασπωμένα καφετιά νερά του ποταμού και εμείς σε απόσταση ασφαλείας να τους παρατηρούμε. Μαζί με τους Ινδούς είδαμε ελάχιστους τολμηρούς Δυτικούς να αποτολμούν το αδιανόητο να κολυμπήσουν και αυτοί στα νερά. Παρόλο που ο ποταμός είχε υπερχειλίσει λόγω εποχής και ήταν ορμητικός τα νερά κάθε άλλο παρά καθαρά φαίνονταν, και οι πιστοί που πλενόντουσαν ολούθε, και κολυμπούσαν και έκαναν γαργάρες με αυτά, απλά σε έκαναν να συνειδητοποιήσεις την σχετικότητα της υγιεινής και των ασθενειών σε αυτή τη πλευρά του κόσμου. Παραδίπλα μια ηλικιωμένη έχοντας τελειώσει το μπάνιο καθόταν δίπλα σε μια αγελάδα και καθάριζε την μασέλα της με το κλαδάκι οδοντόβουρτσα και νερό του Γάγγη. Πιο πέρα ένας ψαράς είχε αποθέσει στο πάτωμα την ψαριά του και περίμενε τους αγοραστές, ούτε λέξη φυσικά για πάγο ή για καθαριότητα. Οι αγελάδες πανταχού παρούσες να συμπληρώνουν το σκηνικό. Στιγμές καθημερινότητας τόσο διαφορετικές από τις δικές μας που μένουν χαραγμένες στην μνήμη και οι οποίες παρόλη την ακρότητα τους έχουν μια καταπληκτική ομορφιά λόγω της διαφορετικότητάς τους.
Τα Γκάτ όπως προανέφερα πιο πάνω δυστυχώς αυτή την εποχή είχαν πλημμυρήσει και πολλοί από τους ναούς ήταν βυθισμένοι στα νερά του ποταμού. Οι ντόπιοι δεν το θεωρούσαν σαν καταστροφή, απλά μας απολογήθηκαν που δεν θα μπορούσαμε να απολαύσουμε την πλήρη ομορφιά τους. Το ξημέρωμα στο Γάγγη ήταν όντως όμορφο και μετά από τις απαραίτητες φωτογραφίες, κατευθυνθήκαμε προς το ένα εκ των λίγων κρεματορίων όπου αποτέφρωναν τους νεκρούς τους οι Ινδοί.
Στο δρόμο προς το κρεματόριο κουρείς ξύριζαν τα μαλλιά νεαρών αντρών που θα επιφορτίζονταν την αποστολή να μεταφέρουν τους νεκρούς τους στο τελευταίο τους ταξίδι.
Ανάμεσα στα σπίτια μικρά τεμένη θεοτήτων δεξιά και αριστερά σε προϊδεάζουν πως είσαι σε ιερή περιοχή και οι προειδοποιήσεις των οδηγών πως οι φωτογραφίες στο χώρο μπορεί να μας δημιουργήσουν σοβαρό πρόβλημα, μας έκαναν να ρουφάμε κάθε εικόνα όσο πιο βαθιά για να την αποτυπώσουμε στην μνήμη. Μια μικρή κοπέλα στο πλατύσκαλό της έκανε το πρωινό της μπάνιο και γεμάτη σαπουνάδες μας παρατηρούσε που περνούσαμε δίπλα της στο δρόμο. Μικροί ναοί δεξιά και αριστερά ανάμεσα στα σπίτια μας προϊδέαζαν πως πλησιάζουμε. Τελικά δεξιά μας σε ένα κατέβασμα της όχθης είδαμε τους πρώτους νεκρούς καλυμμένους με τα νεκρικά τους σεντόνια –σάβανα να περιμένουν την αποτέφρωσή τους ενώ οι συγγενείς τους παραδίπλα παζάρευαν με τους αποτεφρωτές για την τιμή που θα πλήρωναν για την καύση των συγγενών τους. Πιο πάνω εργάτες κουβαλούσαν την απομεινάρια των κλαδιών και των νεκρών που μόλις είχαν καεί σε ένα σωρό και με ένα καρότσι άδειαζαν τα αποκαΐδια δημιουργώντας σύννεφα στάχτης. Όπως όλα σχεδόν στην Ινδία έτσι και το επάγγελμα των αποτεφρωτών και η βαθμίδα της κάστας τους μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Και ενώ οι αποτεφρωτές ανήκουν στην τελευταία κάστα των «ανέγγιχτων», αυτών δηλαδή που δεν θέλει κανείς να ακουμπήσει, το ολιγοπώλιο της αποτέφρωσης και το «κλειστό» του επαγγέλματος αποτελεί μια επικερδέστατη απασχόληση για τους κληρονόμους του. Αντίθετα δεν έχουν όλοι οι Ινδοί την δυνατότητα να πληρώσουν την τιμή που θα τους ζητήσουν για την αποτέφρωση των συγγενών τους με αποτέλεσμα, παράνομα όπως μας εξήγησαν, κάποιοι να ρίχνουν τα πτώματα στο ποτάμι χωρίς να τα κάψουν πρώτα. Εάν τύχει και κάνετε την βαρκάδα στο Γάγγη προετοιμαστείτε ψυχολογικά για κάποιο τέτοιο τυχόν θέαμα.
Και αν όλα τα παραπάνω σας αποθάρρυναν να επισκεφτείτε το Βαρανάσι η συμβουλή μου είναι πως θα κάνετε ένα τεράστιο σφάλμα να μην δείτε την μαγεία των αντιθέσεων και των ακροτήτων και του μυστικισμού της πόλης αυτής. Επιστρέφοντας από το ποτάμι ένα 5 χρονο παιδάκι με ένα μεγάλο ποδήλατο στο οποίο δεν έφτανε τα πετάλια το, κατάφερνε με μαεστρία από την έξω πλευρά του ποδηλάτου να ισορροπήσει και να οδηγήσει ξυπόλυτο το δίκυκλό του. Παραδίπλα μεγάλα καζάνια έβραζαν φαγητό τύπου φασολάδας που όπως μάθαμε ήταν συσσίτιο για όσους προσκυνητές δεν είχαν να φάνε και ήθελαν φαγητό.
Επόμενη στάση μας ήταν όχι πλέον σε ινδουιστικό ναό αλλά στο Βουδιστικό ναό του mulagandha kuti. Ο ναός έχει σε τοιχογραφίες όλη τη ζωή του Βούδα και είναι ενδιαφέρον να διαπιστώσει κανείς πως ο Βούδας θεωρείται από τους ινδουιστές μια μετενσάρκωση του Βίσνου συνεπώς λατρεύεται και από αυτούς πέρα από τους Βουδιστές. Στο μουσείο που βρίσκεται σε μικρή απόσταση η καλή μου είχε την τιμητική της μιας και μια ομάδα μαθητριών από κάποιο τοπικό σχολείο σταμάτησε να βλέπει τα αξιοθέατα του μουσείου του Βούδα και θαύμαζαν τα ξανθά μαλλιά και τα γαλάζια της μάτια. Ξανθές λοιπόν και ανοιχτόχρωμες προετοιμαστείτε για τα βλέμματα που θα συγκεντρώσετε και … απολαύστε το.
Η μέρα μας έκλεισε με ένα πλουσιοπάροχο δείπνο στο ξενοδοχείο με αποκορύφωμα ότι τσακίσαμε μισό ταψί από το Jalebi ένα τοπικό γλυκό που μοιάζει με τους δικούς μας λουκουμάδες αλλά είναι πιο λεπτό και τραγανό. Το Βαρανάσι μας αποχαιρέτισε γλυκά και πήγαμε για ύπνο.
Την επομένη επιστρέψαμε στο Νέο Δελχί . Εκεί κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο του. Οι εκτάσεις που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή των κυβερνητικών κτιρίων όπως το κοινοβούλιο και άλλα κτίρια είναι αχανείς. Οι κεντρικός δρόμος θυμίζει την Σαν Ελιζέ στο Παρίσι με το διάκοσμο των κήπων γύρω του και την τεράστια ευθεία μέχρι το παλιό κυβερνείο των Άγγλων. Βέβαια τα δέντρα εδώ είναι κουρεμένα στο σχήμα ελεφάντων και άλλων εξωτικών ζώων, ενώ αψίδες στα roundabouts θυμίζουν Ευρώπη με άρωμα Ασίας. Το επόμενο αξιοθέατο στο Δελχί ήταν πάλι μουσουλμανικού ρυθμού . Ο μιναρές Qutab Minar δεσπόζει τεράστιος και επιβλητικός στα ερείπια της αρχαίας πόλης που πλέον έχουν μετατραπεί σε αρχαιολογικό χώρο και κήπο. Μικροί παπαγάλοι ανάμεσα στα ερείπια έδιναν μικρές κηλίδες πράσινου χρώματος στα κατά τα άλλα κεραμιδή χρώματα των κτισμάτων. Επόμενος σταθμός ήταν το τζαμί Jama Masjid. Ένα επιβλητικό κτίριο σε ένα υπερυψωμένο λόφο, με τεράστιο προαύλιο που γέμιζε πιστούς και με υπέροχη θέα στα προάστια του Νέου Δελχί. Μετά ζητήσαμε από τον οδηγό να μας πάει και σε ένα ινδουιστικό ναό στο Δελχί, μιας και τα μνημεία που βλέπαμε ως εκείνη την στιγμή ήταν όλα μουσουλμανικά. Ο ναός Shree Lakshmi Mandir ή αλλιώς Birla temple στο Δελχί είναι αφιερωμένος στην θεά Λάχσμι, την θεά του πλούτου της αγάπης και της ευημερίας, την σύζυγο του Βίσνου για τους Ινδουιστές. Ο ναός σε λευκά, κίτρινα και κόκκινα χρώματα με την όμορφη αρχιτεκτονική του μας έδωσε μια νότα από την ινδουιστική αρχιτεκτονική του Νέου Δελχί πριν το τελευταίο βράδυ μας στο ξενοδοχείο.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα το επόμενο πρωί αναλογιζόμασταν πόσο τυχεροί ήμασταν που κάναμε ένα τόσο όμορφο ταξίδι, ενώ παράλληλα χωνεύαμε ακόμα τις εικόνες από αυτή την πανέμορφη χώρα με τις τόσες αντιθέσεις. Δώσαμε υποσχέσεις να επισκεφτούμε και το νότο της σε ένα επόμενο ταξίδι και ανυπομονούσαμε να βρεθούμε με τους συγγενείς και τους φίλους για να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας. Η Ινδία είναι ένας προχωρημένος προορισμός, όμως θα ανταμείψει πλούσια τους τολμηρούς που θα το πάρουν απόφαση. Χρειάζεται βέβαια η απαραίτητη προσοχή, όπως σε κάθε ταξίδι εκτός Δυτικού πολιτισμού, για να μπορέσετε να αφεθείτε στην μαγεία του τόσο πολύπλοκου και πολύχρωμου πολιτισμού αυτής της θαυμάσιας χώρας.
View attachment 62327 View attachment 62328 View attachment 62329 View attachment 62330 View attachment 62331 View attachment 62332 View attachment 62333 View attachment 62334 View attachment 62335 View attachment 62336 View attachment 62337 View attachment 62338 View attachment 62339 View attachment 62340 View attachment 62341 View attachment 62342 View attachment 62343 View attachment 62344 View attachment 62345 View attachment 62346 View attachment 62347 View attachment 62348
Στην συνέχεια επισκεφτήκαμε τον ναό Durgha ο οποίος έχει το χαρακτηριστικό ότι ήταν κατακόκκινος και εκεί έγκειται και η ομορφιά του, ενώ απέξω υπήρχε στημένο ένα τοπικό πανηγύρι, το οποίο είχε πολύ ενδιαφέρον και παρακολουθήσαμε τον τρόπο που διασκέδαζαν οι Ινδοί.
Η βόλτα μας μετά συνεχίστηκε με μια απολαυστική βόλτα με το rickshaw στους δρόμους της πόλης, όπου αγελάδες, προσκυνητές, ιερείς και φανατικοί κάθε θεού συνωστιζόντουσαν σε ένα πολύβουο μελίσσι που ο καημένος οδηγός αγκομαχώντας διέσχιζε . Στο Βαρανάσι η οδηγός μας αλλά και οι συνοδοί της, μας είχαν συνεχώς υπό προστασία τους με ακόμα μεγαλύτερη επιφυλακή από τις άλλες πόλεις, για τα πιο απλά πράγματα όπως το να μην σκοντάψουμε στα πανταχού παρόντα περιττώματα των αγελάδων , οι οποίες κυκλοφορούσαν ανενόχλητες, έως κάποιο επίμονο θαυμαστή της καλής μου, ή τυχόν άλλο κακόβουλο στο πλήθος. Ήταν πολύ ενδιαφέρον θέαμα ένας μοτοσικλετιστής να προσπαθεί να συνετίσει λεκτικά μια αγελάδα για να κουνηθεί σε ένα στενό πέρασμα , χωρίς φυσικά εκείνη να του δίνει την παραμικρή σημασία και εκείνος παρά τον εκνευρισμό του να διατηρεί τους τρόπους του και υπομονετικά να προσπαθεί να την μεταπείσει. Οι αγελάδες είναι ιερές στην Ινδία μιας και η αγελάδα είναι η μητέρα του ταύρου που είναι το όχημα του Θεού Σίβα. Η βόλτα μας κατέληξε σε κάποια από τις όχθες του ποταμού Γάγγη, που οι ντόπιοι τις ονομάζουν Ghats, και κάθε μια έχει την ομορφιά της αλλά και την χρησιμότητά της. Στη συγκεκριμένη εμείς πήραμε θέση σε ένα πρόχειρο θέατρο για να παρακολουθήσουμε την τελετή αποχαιρετισμού του Θεού ήλιου το σούρουπο, που ονομάζεται Άρτι ή αλλιώς κοινή προσευχή αποχαιρετισμού στον ήλιο. Η τελετή ήταν εντυπωσιακή, 7 με 8 ιερείς συντονισμένοι εξαιρετικά ακολούθησαν μια μυσταγωγική λιτανεία προς τον Ήλιο και προς τον Γάγγη με καντήλια, λιβάνια, φωτιές ,καπνούς και θυμιάματα, υπό την ψαλμωδία τους και τους ρυθμικούς ήχους των κουδουνιών τους .Η εμπειρία ήταν απολαυστικότατη και αξίζει ο κάθε επισκέπτης να προγραμματίσει την ώρα του ώστε να πάρει θέση έγκαιρα και να απολαύσει την τελετή . Η βραδιά μας έκλεισε με ένα απολαυστικό δείπνο μετά το απολύτως απαραίτητο καθαρτήριο μπάνιο στο ξενοδοχείο μας.
Το επόμενο πρωί στο Βαρανάσι ξεκινήσαμε εξαιρετικά νωρίς το χάραμα στις 5 το πρωί ώστε να απολαύσουμε την ανατολή του ήλιου μέσα από τα νερά του ποταμού Γάγγη. Το πιο ενδιαφέρον όμως ήταν ότι είδαμε αυτή την ιερή για τους Ινδούς πόλη να ξυπνάει. Προσκυνητές και ζητιάνοι που είτε δεν πρόλαβαν είτε δεν άντεχαν οικονομικά να κλείσουν κατάλειμμα κοιμόντουσαν στους δρόμους και στα πεζοδρόμια δίπλα στις αγελάδες και τις τυχόν ακαθαρσίες τους, ενώ οι πρώτοι πραματευτές ξυπνούσαν και ετοίμαζαν τα τα σεντόνια τους στο δρόμο εν είδη πάγκων πώλησης . Η πιο αναπάντεχη πωλήτρια όμως ήταν μια μικρή ανήλικη η οποία πωλούσε μικρά ραβδάκια τα οποία προς έκπληξή μας διαπιστώσαμε ότι δεν ήταν τίποτα άλλο παρά οι τοπικές οδοντόβουρτσες, που οι αγουροξυπνημένοι μασούσαν για λίγο για να βγάλουν τους χυμούς τους και στη συνέχεια έτριβαν και καθάριζαν με αυτά τα δόντια τους. Όσο πλησιάζαμε το Γάγγη πλήθος πρωινών κολυμβητών προσκυνητών ξυπόλυτοι επιτάχυναν για να προλάβουν το πρώτο φως του ήλιου στα νερά του ποταμού. Στις όχθες επικρατούσε το αδιαχώρητο. Ημίγυμνοι άντρες, ντυμένες γυναίκες, γυμνοί ιερείς, ανέμελα παιδιά, πλατσούριζαν όλοι μαζί δίπλα δίπλα στα λασπωμένα καφετιά νερά του ποταμού και εμείς σε απόσταση ασφαλείας να τους παρατηρούμε. Μαζί με τους Ινδούς είδαμε ελάχιστους τολμηρούς Δυτικούς να αποτολμούν το αδιανόητο να κολυμπήσουν και αυτοί στα νερά. Παρόλο που ο ποταμός είχε υπερχειλίσει λόγω εποχής και ήταν ορμητικός τα νερά κάθε άλλο παρά καθαρά φαίνονταν, και οι πιστοί που πλενόντουσαν ολούθε, και κολυμπούσαν και έκαναν γαργάρες με αυτά, απλά σε έκαναν να συνειδητοποιήσεις την σχετικότητα της υγιεινής και των ασθενειών σε αυτή τη πλευρά του κόσμου. Παραδίπλα μια ηλικιωμένη έχοντας τελειώσει το μπάνιο καθόταν δίπλα σε μια αγελάδα και καθάριζε την μασέλα της με το κλαδάκι οδοντόβουρτσα και νερό του Γάγγη. Πιο πέρα ένας ψαράς είχε αποθέσει στο πάτωμα την ψαριά του και περίμενε τους αγοραστές, ούτε λέξη φυσικά για πάγο ή για καθαριότητα. Οι αγελάδες πανταχού παρούσες να συμπληρώνουν το σκηνικό. Στιγμές καθημερινότητας τόσο διαφορετικές από τις δικές μας που μένουν χαραγμένες στην μνήμη και οι οποίες παρόλη την ακρότητα τους έχουν μια καταπληκτική ομορφιά λόγω της διαφορετικότητάς τους.
Τα Γκάτ όπως προανέφερα πιο πάνω δυστυχώς αυτή την εποχή είχαν πλημμυρήσει και πολλοί από τους ναούς ήταν βυθισμένοι στα νερά του ποταμού. Οι ντόπιοι δεν το θεωρούσαν σαν καταστροφή, απλά μας απολογήθηκαν που δεν θα μπορούσαμε να απολαύσουμε την πλήρη ομορφιά τους. Το ξημέρωμα στο Γάγγη ήταν όντως όμορφο και μετά από τις απαραίτητες φωτογραφίες, κατευθυνθήκαμε προς το ένα εκ των λίγων κρεματορίων όπου αποτέφρωναν τους νεκρούς τους οι Ινδοί.
Στο δρόμο προς το κρεματόριο κουρείς ξύριζαν τα μαλλιά νεαρών αντρών που θα επιφορτίζονταν την αποστολή να μεταφέρουν τους νεκρούς τους στο τελευταίο τους ταξίδι.
Ανάμεσα στα σπίτια μικρά τεμένη θεοτήτων δεξιά και αριστερά σε προϊδεάζουν πως είσαι σε ιερή περιοχή και οι προειδοποιήσεις των οδηγών πως οι φωτογραφίες στο χώρο μπορεί να μας δημιουργήσουν σοβαρό πρόβλημα, μας έκαναν να ρουφάμε κάθε εικόνα όσο πιο βαθιά για να την αποτυπώσουμε στην μνήμη. Μια μικρή κοπέλα στο πλατύσκαλό της έκανε το πρωινό της μπάνιο και γεμάτη σαπουνάδες μας παρατηρούσε που περνούσαμε δίπλα της στο δρόμο. Μικροί ναοί δεξιά και αριστερά ανάμεσα στα σπίτια μας προϊδέαζαν πως πλησιάζουμε. Τελικά δεξιά μας σε ένα κατέβασμα της όχθης είδαμε τους πρώτους νεκρούς καλυμμένους με τα νεκρικά τους σεντόνια –σάβανα να περιμένουν την αποτέφρωσή τους ενώ οι συγγενείς τους παραδίπλα παζάρευαν με τους αποτεφρωτές για την τιμή που θα πλήρωναν για την καύση των συγγενών τους. Πιο πάνω εργάτες κουβαλούσαν την απομεινάρια των κλαδιών και των νεκρών που μόλις είχαν καεί σε ένα σωρό και με ένα καρότσι άδειαζαν τα αποκαΐδια δημιουργώντας σύννεφα στάχτης. Όπως όλα σχεδόν στην Ινδία έτσι και το επάγγελμα των αποτεφρωτών και η βαθμίδα της κάστας τους μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Και ενώ οι αποτεφρωτές ανήκουν στην τελευταία κάστα των «ανέγγιχτων», αυτών δηλαδή που δεν θέλει κανείς να ακουμπήσει, το ολιγοπώλιο της αποτέφρωσης και το «κλειστό» του επαγγέλματος αποτελεί μια επικερδέστατη απασχόληση για τους κληρονόμους του. Αντίθετα δεν έχουν όλοι οι Ινδοί την δυνατότητα να πληρώσουν την τιμή που θα τους ζητήσουν για την αποτέφρωση των συγγενών τους με αποτέλεσμα, παράνομα όπως μας εξήγησαν, κάποιοι να ρίχνουν τα πτώματα στο ποτάμι χωρίς να τα κάψουν πρώτα. Εάν τύχει και κάνετε την βαρκάδα στο Γάγγη προετοιμαστείτε ψυχολογικά για κάποιο τέτοιο τυχόν θέαμα.
Και αν όλα τα παραπάνω σας αποθάρρυναν να επισκεφτείτε το Βαρανάσι η συμβουλή μου είναι πως θα κάνετε ένα τεράστιο σφάλμα να μην δείτε την μαγεία των αντιθέσεων και των ακροτήτων και του μυστικισμού της πόλης αυτής. Επιστρέφοντας από το ποτάμι ένα 5 χρονο παιδάκι με ένα μεγάλο ποδήλατο στο οποίο δεν έφτανε τα πετάλια το, κατάφερνε με μαεστρία από την έξω πλευρά του ποδηλάτου να ισορροπήσει και να οδηγήσει ξυπόλυτο το δίκυκλό του. Παραδίπλα μεγάλα καζάνια έβραζαν φαγητό τύπου φασολάδας που όπως μάθαμε ήταν συσσίτιο για όσους προσκυνητές δεν είχαν να φάνε και ήθελαν φαγητό.
Επόμενη στάση μας ήταν όχι πλέον σε ινδουιστικό ναό αλλά στο Βουδιστικό ναό του mulagandha kuti. Ο ναός έχει σε τοιχογραφίες όλη τη ζωή του Βούδα και είναι ενδιαφέρον να διαπιστώσει κανείς πως ο Βούδας θεωρείται από τους ινδουιστές μια μετενσάρκωση του Βίσνου συνεπώς λατρεύεται και από αυτούς πέρα από τους Βουδιστές. Στο μουσείο που βρίσκεται σε μικρή απόσταση η καλή μου είχε την τιμητική της μιας και μια ομάδα μαθητριών από κάποιο τοπικό σχολείο σταμάτησε να βλέπει τα αξιοθέατα του μουσείου του Βούδα και θαύμαζαν τα ξανθά μαλλιά και τα γαλάζια της μάτια. Ξανθές λοιπόν και ανοιχτόχρωμες προετοιμαστείτε για τα βλέμματα που θα συγκεντρώσετε και … απολαύστε το.
Η μέρα μας έκλεισε με ένα πλουσιοπάροχο δείπνο στο ξενοδοχείο με αποκορύφωμα ότι τσακίσαμε μισό ταψί από το Jalebi ένα τοπικό γλυκό που μοιάζει με τους δικούς μας λουκουμάδες αλλά είναι πιο λεπτό και τραγανό. Το Βαρανάσι μας αποχαιρέτισε γλυκά και πήγαμε για ύπνο.
Την επομένη επιστρέψαμε στο Νέο Δελχί . Εκεί κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο του. Οι εκτάσεις που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή των κυβερνητικών κτιρίων όπως το κοινοβούλιο και άλλα κτίρια είναι αχανείς. Οι κεντρικός δρόμος θυμίζει την Σαν Ελιζέ στο Παρίσι με το διάκοσμο των κήπων γύρω του και την τεράστια ευθεία μέχρι το παλιό κυβερνείο των Άγγλων. Βέβαια τα δέντρα εδώ είναι κουρεμένα στο σχήμα ελεφάντων και άλλων εξωτικών ζώων, ενώ αψίδες στα roundabouts θυμίζουν Ευρώπη με άρωμα Ασίας. Το επόμενο αξιοθέατο στο Δελχί ήταν πάλι μουσουλμανικού ρυθμού . Ο μιναρές Qutab Minar δεσπόζει τεράστιος και επιβλητικός στα ερείπια της αρχαίας πόλης που πλέον έχουν μετατραπεί σε αρχαιολογικό χώρο και κήπο. Μικροί παπαγάλοι ανάμεσα στα ερείπια έδιναν μικρές κηλίδες πράσινου χρώματος στα κατά τα άλλα κεραμιδή χρώματα των κτισμάτων. Επόμενος σταθμός ήταν το τζαμί Jama Masjid. Ένα επιβλητικό κτίριο σε ένα υπερυψωμένο λόφο, με τεράστιο προαύλιο που γέμιζε πιστούς και με υπέροχη θέα στα προάστια του Νέου Δελχί. Μετά ζητήσαμε από τον οδηγό να μας πάει και σε ένα ινδουιστικό ναό στο Δελχί, μιας και τα μνημεία που βλέπαμε ως εκείνη την στιγμή ήταν όλα μουσουλμανικά. Ο ναός Shree Lakshmi Mandir ή αλλιώς Birla temple στο Δελχί είναι αφιερωμένος στην θεά Λάχσμι, την θεά του πλούτου της αγάπης και της ευημερίας, την σύζυγο του Βίσνου για τους Ινδουιστές. Ο ναός σε λευκά, κίτρινα και κόκκινα χρώματα με την όμορφη αρχιτεκτονική του μας έδωσε μια νότα από την ινδουιστική αρχιτεκτονική του Νέου Δελχί πριν το τελευταίο βράδυ μας στο ξενοδοχείο.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα το επόμενο πρωί αναλογιζόμασταν πόσο τυχεροί ήμασταν που κάναμε ένα τόσο όμορφο ταξίδι, ενώ παράλληλα χωνεύαμε ακόμα τις εικόνες από αυτή την πανέμορφη χώρα με τις τόσες αντιθέσεις. Δώσαμε υποσχέσεις να επισκεφτούμε και το νότο της σε ένα επόμενο ταξίδι και ανυπομονούσαμε να βρεθούμε με τους συγγενείς και τους φίλους για να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας. Η Ινδία είναι ένας προχωρημένος προορισμός, όμως θα ανταμείψει πλούσια τους τολμηρούς που θα το πάρουν απόφαση. Χρειάζεται βέβαια η απαραίτητη προσοχή, όπως σε κάθε ταξίδι εκτός Δυτικού πολιτισμού, για να μπορέσετε να αφεθείτε στην μαγεία του τόσο πολύπλοκου και πολύχρωμου πολιτισμού αυτής της θαυμάσιας χώρας.
View attachment 62327 View attachment 62328 View attachment 62329 View attachment 62330 View attachment 62331 View attachment 62332 View attachment 62333 View attachment 62334 View attachment 62335 View attachment 62336 View attachment 62337 View attachment 62338 View attachment 62339 View attachment 62340 View attachment 62341 View attachment 62342 View attachment 62343 View attachment 62344 View attachment 62345 View attachment 62346 View attachment 62347 View attachment 62348
Last edited by a moderator: