Ινδία Περιπετειες στην Απιστευτη Ινδια!

[ΕΡΣΗ]

Στο δρομο για το Jaisalmer/Phalodi

Την επομένη ημέρα το πρωί αφού μαζέψαμε μπαγκάζια και μύτες, αυτιά, ακροδάχτυλα από το πάτωμα, κροταλίζοντας τα δόντια μας εισήλθαμε δρομαίως μέσα στο αυτοκίνητο μας και εγκαταλείψαμε αυτό το παγερό μέρος μέσα σε μια εντελώς εγγλέζικη ομίχλη.

Πήραμε έναν δρόμο τελείως ευθύ με καλλιέργειες δεξιά και αριστερά. Περιφραγμένα κτήματα με μήκος 9 χιλιόμετρα και πλάτος 10 έδειχναν ότι η διανομή της γης είναι πολύ μακρινή σε αυτή την χώρα ακόμη. Ο ξεναγός μας την προηγούμενη ημέρα φαινόταν να μην αντιλαμβάνεται καν την έννοια αυτή. Καθώς προχωρούσαμε ο ουρανός καθάριζε και γινόταν γαλάζιος ξανά και διαυγής. Σε μια στροφή του δρόμου διακρίναμε έναν αετό να έχει καθίσει πάνω σε ένα φρεσκοσκοτωμένο σώμα γελάδας και να τσιμπολογάει μεζέδες. Ο οδηγός μας καταταράχθηκε με το θέαμα της σκοτωμένης αγελάδας, αλλά δεν αποδίωξε το πούλι το οποίο μας κοίταζε θαρρετά και με μια κάποια περιέργεια και συνέχιζε το τσιμπολόγημα.

Χωρίς αλλά συναπαντήματα φθάσαμε περίπου στο μέσον της διαδρομής στην πολίχνη Phalodi όπου θα κάναμε μια στάση για να μοιράσουμε τη διαδρομή στη μέση. Η πόλη αυτή είχε μια ζωντανή αγορά, παλιά και ετοιμόρροπα haveli και έναν ναό Jain τον οποίον επισκεφθήκαμε και ο οποίος ήταν διακοσμημένος με κρύσταλλα φερμένα από το Βέλγιο, τότε τα παλιά χρόνια που η πόλη άκμαζε από το διαμετακομιστικό εμπόριο.

Αλλά τι είναι οι Jain; Πολύ ακροθιγώς και με κίνδυνο να έχω υποπέσει σε αρκετά θεολογικά ολισθήματα, θα αναφέρω τα εξής ολίγα, αλλά ελπίζω κατατοπιστικά. Πρόκειται για ένα παρακλάδι του Ινδουισμού το οποίο αποκόπηκε και αναπτύχθηκε ως διαφορετική θρησκεία, σχετικά παραπλήσιο με τον βουδισμό. Οι ίδιοι θεωρούν εαυτούς την αρχαιότερη θρησκεία επί της γης. Διδάσκονται ότι πάντα ήταν εδώ. Δεν έχουν το πολυθεϊσμό των ινδουιστών, λατρεύουν όμως εικοσιτέσσερις προφήτες η άγιους τους. Δε πιστεύουν ότι ο θεός δημιούργησε τον κόσμο, αλλά ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από μόνος του, είναι αυτορυθμιζόμενος με βάση τους φυσικούς νόμους και συνεχίζει να υπάρχει χωρίς τη θεια παρέμβαση η πρόνοια, χωρίς αρχή και τέλος, αλλά κινείται και χρονικά μόνο σε κύκλους οι οποίοι ενδέχεται να φέρνουν διαφοροποιήσεις δεδομένου ότι υπάρχει αλληλοεπίδραση ύλης και ενέργειας. Επίσης θεωρούν ότι είναι πιθανή η ύπαρξη ζωής σε αλλά σημεία του σύμπαντος.

Κάθε ζωντανό ον έχει ψυχή και ολες οι ψυχες είναι ισης αξιας και θα επρεπε να αντιμετωπιζονται ολες με σεβασμο και συμπονοια. Κάθε ψυχή μπορεί να αγγίξει τη θέαση με τις δικές της και μόνο ενέργειες, χωρίς θεια παρέμβαση η επιφοίτηση. Και κάθε ψυχή διαφεντεύει τη δικιά της τη ζωή είτε στον παρόντα κόσμο, είτε στο επέκεινα.. Φυσικα δεχονται την μετενσαρκωνση και την προσπαθεια να απελευθερωθει ο ανθρωπος από τον αεναο κυκλο των γεννησεων και των θανατων. Βάσει αυτών των αντιλήψεων υπάρχει αυστηρή απαγόρευση στο να σκοτώνει ο πιστός οποιοδήποτε ζωντανό ον. Επίσης έχουν μια πολύ αρνητική διάθεση απέναντι στην ιδιοκτησία: οφείλει κανείς να κατέχει όσα του χρειάζονται, αλλά παράλληλα οφείλει να περιορίζει τις ανάγκες του στις απολύτως απαραίτητες. Η κατοχή δεν θεωρείται ιδιοκτησία, ένα αντικείμενο σήμερα βρίσκεται στην κατοχή του ενός, αύριο όμως θα βρεθεί στην κατοχή κάποιου αλλού. Ιδιοκτησία θεωρείται η εξάρτηση από τα πράγματα και αυτό στηλιτεύεται.

Είναι απολύτως φιλύποπτοι τόσο ως προς την αλήθεια που προσκομίζουν οι αισθήσεις, όσο και από την αλήθεια την οποία προσκομίζει ο νους. Την αλήθεια μπορεί να την προσεγγίσει κανείς μόνο μέσα από την φώτιση που προκύπτει από τον συνεχή διαλογισμό. Ακολουθώντας τρία αξιώματα, τα οποία στην ουσία τους περικλείουν όλη την φιλοσοφία αυτής της θρησκείας, ο πιστός Jain θα καταφέρει να οδηγήσει την ψυχή του στη θέαση. –Το πρώτο αφορά την ορθή θέαση, το οποίο σημαίνει ότι ο πιστός είναι αποφασισμένος να βρει την ουσία της πραγματικότητας, δηλαδή τη σχέση, την δράση, την επίδραση και αντίδραση των έμψυχων όντων και των ψυχών του με τα άψυχα και το κάρμα που τα περιβάλλει.

Το δεύτερο αξίωμα αφορά την ορθή γνώση, η οποία αποκαλύπτει την αληθή φύση της πραγματικότητας. Όπως ήδη είπα η γνώση δια μέσου των αισθήσεων, του νου, η παραδεδομένη γνώση από τους προγονούς είναι ατελής. Τέλεια είναι η γνώση η οποία αποκτάται χωρίς κανένα ενδιάμεσο (αισθήσεις, νου η παράδοση), αλλά απευθείας από τα πράγματα το οποίο μπορεί να επιτευχθεί αφού η ψυχή ανέβει σε ένα ορισμένο επίπεδο. Και τέλος η ορθή συμπεριφορά η οποία προκύπτει εξ αιτίας της ορθής θέασης και της ορθής γνώσης και συνίσταται στη μη βία, στην ειλικρίνεια, στον έλεγχο των αισθήσεων, και στην έλλειψη ιδιοκτησίας.

Οι Jain είναι αναλογικά πολύ λίγοι στην Ινδία. Όμως έχουν πολύ έντονη την αίσθηση της κοινότητας και εκτιμούν πολύ τη μόρφωση –άλλωστε έχουν και τις παλαιότερες βιβλιοθήκες στην Ινδία -και ως εκ τούτου δίνουν αφειδώς υποτροφίες στα μέλη τους να σπουδάζουν, με συνέπεια να αποκτούν σχετικά υψηλές θέσεις στην τοπική κοινωνία και συνεπώς η παρουσία τους να είναι δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με τους αριθμούς τους.

Ως απολύτως ειρηνιστές, είναι φυσικά και αυστηροί χορτοφάγοι, αλλα είναι κατι παραπανω από αυτό: πρεπει να ελαχιστοποιουν την χρηση των παγκοσμιων αποθεματων. Όχι μόνο αρνούνται να καταναλώσουν κρέας, αλλά αρνούνται να φορέσουν οτιδήποτε δερμάτινο, παρεκτός αν είναι φτιαγμένο από δέρμα ζώου που πέθανε χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση. Επίσης δεν τρώνε κανένα βολβο (κρεμμύδια, σκόρδα, πατάτες, καρότα κλπ) επειδή για να φαγωθεί η ρίζα καταστρέφεται όλο το φυτό και παράλληλα με την εξαγωγή από τη γη σκοτώνονται και ζωύφια τα οποία φωλιάζουν εκεί μέσα. Το φαγητό τους οφείλουν να το τρώνε αμέσως γιατί αν μείνει κάποιες ώρες είναι πιθανόν να αναπτύξει μικροοργανισμούς, όποτε θα ήταν αμαρτία να τους τρώνε και αυτούς. (Δεν έλυσα την απορία μου αν παίρνουν αντιβιοτικά όταν αρρωσταίνουν). Επίσης πολλούς σπόρους δεν κάνει να τρώνε γιατί ο σπόρος είναι η πηγή της ζωής, όποτε η κατανάλωση τους είναι πιθανόν να βλάπτει τη ζωή. Οι μονάχοι και οι μονάχες- ιερεις δεν εχουν- φορούν μάσκες για να μην καταπιούν κανένα έντομο κατά λάθος και όταν περπατούν σκουπίζουν μπροστά τους με μια σκούπα ώστε να διώχνουν τα έντομα που περπατούν μπροστά τους και να μην τα πατήσουν (οι καημένοι μένουν σε μια χώρα η οποία είναι φουλ στα έντομα, αντί να μένουν στις δικές μας αντισηπτικές χώρες!). Δύσκολη θρησκεία!

Ο Γκάντι επηρεάστηκε πολύ από τη φιλοσοφία της μη βίας έτσι όπως τη διατυπώνουν οι Jain.

Για όσους ενδιαφέρονται πιο πολύ:

Jainism - Wikipedia, the free encyclopedia

Ratnatraya - Wikipedia, the free encyclopedia

Jain cosmology - Wikipedia, the free encyclopedia

God in Jainism - Wikipedia, the free encyclopedia (πολύ ενδιαφέρον αυτό: εξηγεί την έννοια του θεού σε αυτήν την θρησκεία και το πώς είναι συγχρόνως μονοθεϊστική, πολυθεϊστική, άνευ θεού και άθεη συγχρόνως. Θεός μπορεί να γίνει ο άνθρωπος ο οποίος φθάνει στη θέση. Θεός με τη δυτική έννοια δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει περισσότερο η ιδέα της θεότητας!)

Jainism and non-creationism - Wikipedia, the free encyclopedia

Welcome to JAINISM.ORG

BBC - Religion: Jainism

Learn Jainism

CATHOLIC ENCYCLOPEDIA: Jainism

Οι Jain ως μορφωμένοι και ευκατάστατοι και πολύ πιστοί στη θρησκεία τους, έχουν φτιάξει απαράμιλλης ομορφιάς ναούς. Αρχιτεκτονικά μοιάζουν με τους ναούς των Ινδουιστών, αλλά η ποιότητα των αγαλμάτων τους και της διακόσμησης τους είναι εντυπωσιακά ανώτερη.

Αρκετά με τη θεολογία των Jain! Αφού κάναμε μια βόλτα στην πόλη και θαυμάσαμε τα καταρρέοντα αρχοντικά χαζολογώντας λίγο το πήγαινε-έλα του κόσμου, επισκεφθήκαμε το μαγαζί ενός παλαιοπώλη. Εκεί, μέσα σε ένα πανέμορφο αρχοντικό, με απίστευτη τάξη ήταν αραδιασμένα άπειρα αντικείμενα, πολλά από τα οποία ήταν όντως παλαιά, αλλά για τα άλλα ο θεός ξέρει. Πάντως ήταν όμορφα. Στην αυλή του υπήρχαν τα υπολείμματα των αρχοντικών: ξυλόγλυπτα παραθυρόφυλλα, πόρτες με διακόσμηση από ελεφαντοκόκαλο, σκαλισμένα ταβάνια. Ο παλαιοπώλης μας εξήγησε ότι ενώ τα ξυλά αυτά μπορεί να είναι και διακόσιων ετών, είναι τόσο καλή η ποιότητα τους που με ένα ξύσιμο τρίψιμο και λουστράρισμα θα ξανάβρισκαν την αλλοτινή αρχοντική όψη τους. Όμως οι ντόπιοι τα πουλάνε γιατί προτιμούν να βάζουν στα σπίτια τους σιδερένιες πόρτες των οποίων το χρώμα δεν αλλοιώνεται το από τις βροχές. Κρίμα. Σε μερικά χρόνια θα έχουν χαθεί αυτά τα αρχοντικά.

Μετά από εκείνη την διακοπή ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο μας και συνεχίσαμε για τη Jaisalmer.

 

[dim kyr]

Ας ελπίσουμε ότι στην Τζαισαλμερ, θα ζεσταθεί το κοκκαλάκι σας. Γιατί αν δεν μπορεί να σας ζεστάνει μια πόλη που βρίσκεται στην έρημο Ταρ, ε! τότε εύκολα προκύπτει το συμπέρασμα ότι δυστυχώς ο Σίβας δεν σας θέλει!

Ευχομαι επίσης, ότι οι επισκέψεις έλαβαν τέλος, τουλάχιστον μέχρι την αποπεράτωση της ιστορίας.

 

[ΕΡΣΗ]

Δεν μπορω να καταλαβω γιατι δε μπορω να κανω καμια διορθωση στην ιστορια μου. Τελος παντων: οπου διαβαζετε θεση εννοω θεαση, μπας και βγαλετε κανενα (θεολογικο) νοημα.

Προς Dim Kyr: Ειμαι στην ογδοη ημερα του ταξιδιου μας. Μας μενουν ακομη αλλες επτα διανυκτερευσεις. Δηλαδη ειμαι περιπου στη μεση. Στο μεταξυ νομιζεις οτι δε θα μου ερθει κανεις φιλος; Τι εγινε, μαλωσα μαζι τους; Και αντε και δε μου ηρθε κανεις, το καλοκαιρι ανοιγεται εμπρος μας! Δε θα παω για τα περιφημα μπανια του λαου; Ειμαι λαικος τυπος οπως ορθως γνωριζεις!

 

[dim kyr]

Καταλάβαμε. Εμμεσα μεν, εύλογα δε, μας λες ότι θα μας πιάσει ο Σεπτέμβριος. Προφανώς προσπαθείς να μας διδάξεις την αρετή της υπομονής. Εστω. Το δεχομέθα εφόσον υπάρχει αγνό κίνητρο εξωραισμού της ψυχής μας και του χαρακτήρα μας.
Θερμή παράκληση. Εμενα λίγο πιο δίπλα απο τον Ναό των Ζαινιστών στην Τζαισαλμέρ. Πέρναγα απο μπροστά του τουλάχιστον 4 φορές την ημέρα. Απο τραγική αμέλεια δεν κατάφερα ποτέ να τον επισκεφτώ, και έτσι αν είναι δυνατόν θα ήθελα να ποστάρεις φωτογραφίες απο το εσωτερικό του -που σίγουρα το επισκέφθηκες- για να μου φύγει το απωθημένο. Είναι τουλάχιστον υπέροχος.

 

[ΕΡΣΗ]

Εχω πολλες φωτογραφιες απο τους ναους των Jain στη Jaisalmer-ηταν επτα- και οντως ηταν υπεροχοι. Μολις μπορεσω θα ανεβασω οσες περισσοτερες εχω!

 

[fotast]

Ποιός Σεπτέμβριος?Το δήλωση παραπάνω οτι θα κάνουμε παρέλαση(28/10) και η ιστορία μπορει να μην έχει τελειώσει.

Ευχαριστούμε πάντως για την συνέχεια.Το μάθαμε οτι θα διαβάζουμε γουλιά-γουλιά..

 

[KIKI]

τι ωραια , Ερση ξαναχτυπησες με μια υπεροχη συνεχεια ....
Περιμενω και άλλη πριν αρχισεις τα μπανια σου .....

 

[ΕΡΣΗ]

Ποιός Σεπτέμβριος?Το δήλωση παραπάνω οτι θα κάνουμε παρέλαση(28/10) και η ιστορία μπορει να μην έχει τελειώσει.

Ευχαριστούμε πάντως για την συνέχεια.Το μάθαμε οτι θα διαβάζουμε γουλιά-γουλιά..

Περιμενω και άλλη πριν αρχισεις τα μπανια σου .....

Βρε παιδια δειξτε λιγακι κατανοηση!
Μεχρι στιγμης στο αρχειο που γραφω την ιστορια μου εχω φθασει τις 50 πυκνογραμμενες σελιδες Α4!
Ειμαι και φλυαρη βλεπετε! Ετσι οπως παω θα το εκδοσω μου φαινεται!

 

[Borealis]

Ναι μάλλον θα πρέπεις να το εκδώσεις μόνη σου, γιατί αν ψηφίζονταν για την έκδοση του τράβελστόρυς δεν θα υπήρχε χώρος για δεύτερο!
αντε και σε βλέπω πρώτη μούρη στα Barnes & noble

 

[varioAthens]

Έρση μου, η ιστορία σου είναι θησαυρός πληροφοριών και γνώσης!!!
Στο Δελχί πήγαμε κι εμείς σε έναν ναό ζαϊνιστών -τίποτα ιδιαίτερο ο συγκεκριμένος- αλλά σε αυζήτηση που είχαμε με έναν κυριούλη εκεί πέρα (τύπου καντηλανάφτη) με είχε εντυπωσιάσει το γεγονός ότι σέβονται σε αυτό τον βαθμό τη φύση! Οικολόγοι 100%!

 

[pattyyy]

Ευχαριστούμε για τις πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες!

 

[ΕΡΣΗ]

Jaisalmer

Το τοπίο όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και πιο άνυδρο: εκεί που υπήρχαν καλλιέργειες, τώρα πια υπήρχαν μόνο μικρά θαμνώδη φυτά και κάποια κοπάδια προβάτων ανάμεσα τους. Και ξαφνικά φάνηκε από μακριά η πόλη: Αχ τι πανέμορφη! Σαν σκηνικό ταινίας με θέμα ανατολίτικο: Ένας λόφος όπου ψηλά ένα περιτοιχισμένο σύνολο από προμαχώνες και από χρυσαφένια σπίτια και ένα παλάτι δέσποζε σε μια πόλη εξίσου χρυσαφένια που κατρακυλούσε έξω από τα τείχη στους πρόποδες του λόφου. Πιο έξω, στην πεδιάδα, είναι κτισμένη η εντελώς καινούργια πόλη η οποία ουσιαστικά εξυπηρετεί τις αυξουμενες τουριστικές ανάγκες της περιοχής. Καθώς και τις ανάγκες του στρατεύματος που στρατοπεδεύει εκεί: Είδαμε αρκετά σπίτια που προοριζόντουσαν για τους αξιωματικούς . Το αυτοκίνητο μας πήγε στο ξενοδοχείο μας το οποίο ήταν μεν εντός της παλαιάς πόλης, ο οποίος είναι και ο εμπορικός τομέας, αλλά όχι εντός του κάστρου. Πρόκειται για ένα haveli το οποίο το έχτιζε ένας μαχαραγιάς προς χάριν του δευτερότοκου γιου του και το οποίο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, καθότι ο μαχαραγιάς πέθανε και ο νέος μαχαραγιάς δεν ενδιαφέρθηκε να αποτελειώσει το σπίτι του αδερφού του. Αν είχε ολοκληρωθεί, θα ήταν το μεγαλύτερο haveli του Rajasthan. Το εντυπωσιακό επίσης είναι ότι όλη του η πρόσοψη είναι κατασκευασμένη από ένα και μόνο κομμάτι πέτρα. Σε αυτό το πολλά υποσχόμενο ενδιαίτημα έμελλε να καταλύσουμε. Όμως φευ! Ο νυν αξάδερφος του σουλτάνου μάλλον δεν το είχε καθόλου το hotelier με τις εξής συνέπειες:

1ον Η μπογιά του ταβανιού έσκαγε και έπεφτε πάνω στο χρώματος βυσσινί
μεταξωτό πάπλωμα, κάνοντας ωραία σχέδια στο βαθυκόκκινο φόντο.

2ον Οι πετσέτες είχαν μια γκρίζα απόχρωση από την πολυχρησια. Ζήτησα νέο σετ πετσετών. Αυτή την φορά ήρθαν σε μπεζακι. Μια τρίτη απόπειρα μου εστέφθη επίσης με απόλυτη αποτυχία: αυτή τη φορά η απόχρωση ήταν σε κιτρινακι (πλέον τις κράτησα. Δεν το έχουν οι άνθρωποι, τι να ψάχνω τώρα). Νομίζω ότι ήταν η μοναδική φορά σε όλο το ταξίδι μου που μου έλειψε κάτι από τη βαλίτσα του αφέντη: βλέπετε εκεί μέσα είχα κάποιες έξτρα πετσέτες, καλού κακού. (Και σεντόνια και μαξιλαροθήκες, τις οποίες έβλεπε με τρόμο να προσθέτω μέσα στην βαλίτσα: «μα που με πας;» έλεγε ο καημένος!)

Και 3ον αυτό που με σκότωσε: Είδα με τρόμο ότι αντί για μια βρύση και δυο ρουμπινέδες ζεστού και κρύου νερού, υπήρχαν δυο ξεχωριστές βρύσες, μια ζεστού και μια κρύου νερού. Επίσης δεν υπήρχε μπανιέρα ώστε να εφαρμόσω τη γνωστή βρώμικη εγγλέζικη μέθοδο, δηλαδή να γεμίσω την μπανιέρα με ανάμεικτο νερό και να μπω μέσα. Οπότε στην προκειμένη περίπτωση, είτε θα τουρτούριζα, είτε που θα πάθαινα έγκαυμα. Διατύπωσα το πρόβλημα, αλλά οι καμαριέρηδες (ήταν και πολλοί με το πήγαινε έλα των πετσετών), δεν φάνηκαν να το πολυαντιλαμβάνονται. Αιτήθηκα αλλαγή του δωματίου, όμως μου είπαν ότι όλα τα μπάνια έχουν τέτοιες βρύσες και έτσι είναι οι βρύσες στην Ινδία. Δήλωσα ότι πουθενά δεν ξαναείδα στην Ινδία τέτοιες βρύσες και ήδη είχα γνωρίσει πέντε διαφορετικά καταλύματα, αλλά εννοούσαν να μου λένε ότι έτσι είναι. Εξεμανην και εκτόξευσα ένα «it’s a stupid» αλλά συνεχόμενη ακαριαίως, αναλογιζόμενη ότι φαινόμουν ως μια κακομαθημένη δυτική (που ενδεχομένως να είμαι κιόλας) συμπλήρωσα «british habit!» ρίχνοντας τα εν λόγω λουτρικά έθιμα, όχι άδικα, στην βρετανική αποικιοκρατία. Οι ινδοί μου οι οποίοι με ανησυχία παρακολουθούσαν το μάτι μου να θολώνει, γέλασαν ενθουσιασμένοι και πρότειναν να φέρουν ένα κουβά για να κάνω εκεί την ανάμειξη του ύδατος. Εννοείται ότι έφεραν τον κουβά χωρίς κανένα κανάτι για να χύνω το νερό πάνω μου. Ας μην το κάνουμε θέμα: δεν το έχουν οι άνθρωποι. Δεν πας στην Ινδία άλλωστε για να απολαύσεις υπηρεσίες hotelier υψηλού επιπέδου: αν θέλεις κάτι τέτοιο, τραβά στην Ελβετία.

Και φυσικά πρέπει να πω ότι το δωμάτιο ήταν μικρό και σκοτεινό και θολωτό, είχαμε κακοσυνηθίσει βλέπετε τόσες ημέρες στα δωμάτια των πενήντα τετραγωνικών και των πέντε μέτρων ύψος, όποτε αυτό μας κακοφάνηκε. Η ιδέα ότι η μια μεριά του κρεβατιού-δηλαδή με συνοπτικές διαδικασίες η δικιά μου, ήταν κολλημένοι στον τοίχο, γιατί άλλος χώρος δεν υπήρχε, όπως καταλαβαίνετε δε με ενθουσίασε κιόλας.

Όμως για να μην αδικήσω το ξενοδοχείο πρέπει να πω ότι είχε μια εξαιρετική ταράτσα με φοβερή θεά, τόσο προς το κάστρο, όσο και προς το νεώτερο γειτονικό παλάτι του μαχαραγιά αξάδερφου, όπου το μισό είχε μετασκευασθεί σε ξενοδοχείο και στο άλλο μισό έμενε η οικογένεια του μαχαραγιά. Και το καλύτερο ήταν ότι είχε αρχίσει να βελτιώνεται ο καιρός και μπορέσαμε πια να καθίσουμε έξω με άνεση και να πιούμε τον καφέ μας. Ο αντιπρόσωπος του ταξιδιωτικού γραφείου ένιωσε υποχρεωμένος να μην μας αφήσει στιγμή μόνους μας και μας έφερε άρον άρον έναν ξεναγό για να μας πάει μια βόλτα, μπας και χαθούν τα άσχετα (εμείς είμαστε αυτά!). Ο ξεναγός καθόλου δε μας γέμισε το μάτι, η χειραψία του ήταν άτονη και κρύα σαν να είχες ένα ψόφιο ψάρι στο χέρι και μας δήλωσε όλο περηφάνια ότι έμενε στο κάστρο και ότι ανήκε στην τάξη των βραχμάνων και μόνο αυτή η τάξη είχε το δικαίωμα να μένει εκεί στα ψηλά. Μέλος της βρετανικής Βασιλικής οικογένειας αποκλείεται να μιλούσε με μεγαλύτερη έπαρση. Κατόπιν ακολούθησε η ερώτηση: « εσείς πόσες γελάδες έχετε;» «δεν έχουμε» «γιατί;» Τι να εξηγείς τώρα: «επειδή ζούμε σε πόλη» «Και εμείς σε πόλη ζούμε αλλά έχουμε γελάδες!» μας απάντησε οικτίροντας μας ταυτοχρόνως. Και μετά μας έδειχνε την πόλη μιλώντας μας για τους ακάθαρτους ανθρώπους, τους οποίους δε θα έπρεπε να αγγίζουμε, γιατί κατόπιν θα έπρεπε να κάνουμε καθαρμούς. Τα πήραμε στο κρανίο και τον σχολάσαμε πάραυτα. Θυμήθηκα την vario Athens και τον απαράδεκτο ξεναγό της στην Jaipur. Μα όλοι της τάξεως των βραχμάνων τόσο ψηλά έχουν πάρει τον αμανέ; Συνεχίσαμε μόνοι μας τις βόλτες, χαζεύοντας τα υπέροχα σπίτια. Δεν είναι μόνο που το χρώμα του ψαμμίτη χρυσίζει, είναι ότι είναι τόσο μαλακή ως πέτρα που εύκολα μπορούν να σκαλιστούν υπέροχα ανάγλυφα στολίδια πάνω της. Έτσι τα haveli στην Jaisalmer, δεν έχουν ζωγραφισμένες προσόψεις, αλλά σκαλισμένες στην χρυσή πέτρα. Η εντύπωση που αποκομίζει κανείς είναι μια ατελείωτη χρυσή δαντέλα σκαλισμένη στις προσόψεις των κτιρίων.

Προχωρούσαμε χαζεύοντας τα διάφορα μαγαζάκια. Ένα που μας έκανε εντύπωση ήταν ένα επισκευαστηριο γραφομηχανών. Διάβασα πρόσφατα ότι το τελευταίο εργοστάσιο γραφομηχανών το οποίο βρίσκεται στην Ινδία αποφάσισε να διακόψει τη λειτουργία του: επί χρόνια προμήθευαν γραφομηχανές στο ινδικό δημόσιο, καθότι σε πολλά μέρη εξ αιτίας των συνεχών διακοπών του ηλεκτρικού ρεύματος ήταν πολύ δύσκολο η δακτυλογράφηση να γίνεται σε ηλεκτρονικό υπολογιστή. Με την ανάπτυξη του εξηλεκτρισμού της Ινδίας αυτά τα προβλήματα αφορούν το παρελθόν όποτε η γραφομηχανή θα γίνει και αυτό πια ένα σημείο του παρελθόντος. Αλλά οι συμπαθείς τεχνίτες των γραφομηχανών, οι οποίοι με μεγάλη ευγένεια μας άφησαν να τους φωτογραφήσουμε, τι θα απογίνουν άραγε;

Περιδιαβαίναμε στην αγορά και βλέπαμε κυρίως τους ντόπιους να κάνουν τα απογευματινά ψώνια τους και χαιρόμαστε αυτό το πολύχρωμο θέαμα. Επιτέλους μια βόλτα χωρίς να είμαστε μπαμπουλωμενοι με δέκα πατατούκες! Χαιρόμαστε άλλωστε και τον πολύ ωραίο καιρό! Επισκεφθήκαμε με ένα τουπέ δέκα καρδινάλιων το παρακείμενο παλάτι του βασιλιά-τάχα ότι ήμασταν θαμώνες. Πολύ όμορφο. Αν σας φέρει ο δρόμος κατά εκεί, προτιμήστε το αντί για το δικό μας-αν σας παίρνει οικονομικά. Και η θέση του είναι εξαιρετική και φαίνεται να είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από αυτό του αξάδερφου.

Και ξαφνικά μέσα στο πλήθος του κόσμου που πήγαινε και ερχόταν βιαστικό να κάνει τα τελευταία ψώνια της ημέρας πριν νυχτώσει εντελώς, είδα δυο μικρές φιγούρες πιασμένες από το χέρι: ένα αγοράκι καμία πέντε χρόνων το οποίο συνόδευε ένα κοριτσάκι γύρω στα δυο. Βρώμικα και τα δυο. Η μικρή ξυπόλητη, ο μικρός με κάτι παμπάλαιες σαγιονάρες. Το αγοράκι σοβαρό μας κοίταζε, το κοριτσάκι λιγότερο επιφυλακτικό, ίσως λόγω ηλικίας, μας χαμογελούσε και φαινόταν σαν να προσπαθεί να καταλάβει από πού βαστάει η σκούφια μας και τι γυρεύαμε εκεί πέρα. Επεδίωκε μια προσέγγιση με χαμόγελα και απλωμένα χεράκια, ενώ ο σοβαρός αδερφός την τραβούσε πίσω. Φύγαμε. Μετά από λίγο αντιληφθήκαμε ότι ο μικρός είχε υποχωρήσει στην απαίτηση της αδερφής του και μας είχαν πάρει από μακριά στο κατόπιν, χαζεύοντας τους περίεργους ξένους. Δεν έκαναν καμία προσπάθεια να μας προσεγγίσουν για να ζητιανέψουν. Τα πλησίασα και γέλασα στη μικρή, μου γέλασε και αυτή, και έκανε μια κίνηση να έρθει κοντά μου. Ο μικρός την τράβηξε πίσω. Από ανησυχία; Από προστατευτικοτητα; Η μικρή πιο θαρρετή, δεν του πολυέδωσε σημασία και συνέχισε να μου χαμογελά. Αμηχανία από μέρος μου: Τι κανείς όταν ένα παιδάκι σου χαμογελά; Μα το παίρνεις αγκαλιά και το χιλιοφιλάς, έτσι δεν είναι; Αλλά αν έπαιρνα αγκαλιά αυτό το παιδάκι, μήπως θα του έδινα κάποια φρούδα ελπίδα για μια πιο μόνιμη επαφή και σχέση και θα το πλήγωνα στο τέλος; Αχ! Δεν είναι τα χρήματα που χρειάζονται, είναι ο χρόνος που τσιγκουνευόμαστε. Το πρόγραμμα μου που έλεγε ότι έχω να δω κάποια παλάτια, ναούς και αρχαίες πόλεις εδώ και παρακάτω, και δεν ξέρω τι άλλο. Κανονικά θα έπρεπε να βάλω λυτούς και δεμένους και να μάθω για αυτά τα παιδία, αν είχαν οικογένεια και να ασχοληθώ, ώστε να βρεθούν σε καλύτερη κατάσταση και να μπορέσουν να πάνε σχολείο. Δεν ήταν ένα κόστος που δε θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω, το να στείλω δηλαδή δυο παιδία στην Ινδία σε σχολείο, σιγά τα ωά, ένας μισθός στην Ινδία είναι στα 40 ευρω το μήνα. Την κρίσιμη στιγμή όμως, στο ζύγι βρέθηκα λειψή.

Περπατήσαμε κι άλλο, με χαλασμένη τη διάθεση. Τόσες ημέρες δεν ήταν οι άστεγοι ενήλικες που μας έσφιξαν την ψυχή, αλλά αυτά τα δυο παιδάκια που περιδιάβαιναν τα σοκάκια της πόλης χωρίς σκοπό, αόρατα, χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται την παρουσία τους.

Βρεθήκαμε σε μια σκηνή σαν αυτές που στήνουν για τα τσίρκα όπου μέσα υπήρχε αγορά αποκλειστικά για τους ντόπιους. Μπήκαμε και εμείς και χαζεύαμε τα χιλιάδες bagel, έτσι λένε κάτι βραχιόλια –βέργες που έχουν και είναι φτιαγμένα είτε από λάκα, είτε από κάποιο ευτελές υλικό, αλλά αστράφτουν και λάμπουν εντυπωσιακά όλα μαζί βαλμένα. Επίσης χαζεύαμε τα βιβλιοπωλεία που υπήρχαν: θρησκευτικού περιεχομένου αποκλειστικά, αλλά ο κόσμος φαινόταν να ενδιαφέρεται να αγοράσει είτε βιβλία, είτε κασέτες (!) με θρησκευτικούς ύμνους.
Επίσης το παζάρι αυτό ήταν γεμάτο με παιδικά ρουχαλάκια. Εκεί είχε πολύ γέλιο, τουλάχιστον τα ρούχα που αφορούσαν τα κοριτσάκια: το τι στρας πούλια και κακό στα ρούχα αυτά δε μπορείτε να φανταστείτε.

Το βράδυ απολαύσαμε ένα δείπνο στο εστιατόριο του ξενοδοχείου μας, το οποίο ήταν και πολύ καλό και είχε όμορφη θέα στο φωτισμένο κάστρο. Ανακάλυψα το κοτόπουλο ταντουρι και ενθουσιάστηκα. Από εκεί και έπειτα όπου στεκόμουν και όπου βρισκόμουν κοτόπουλο ταντουρι έπαιρνα. Επιτέλους κάτι στεγνό και όχι βουτηγμένο σε σάλτσες! Στο διπλανό τραπέζι ο ξάδερφος του μαχαραγιά παράθετε ένα δείπνο στους φίλους του. Κάποια στιγμή ήρθε και η σύζυγος του αξάδερφου του μαχαραγιά. Την επόμενη την είδα να κάθεται στην αιώρα στον κήπο, να ρεμβάζει και να κουνιέται ελαφρά σαν αύρα. Της έκλεψα μια φωτογραφία χωρίς να με καταλάβει.


Αργά το βράδυ με τα μπουφάν μας καθόμαστε στην βεράντα του haveli μας και χαζεύαμε το φωτισμένο κάστρο, πίνοντας το ποτό μας. Επιτέλους η υπόσχεση που είχα δώσει φαινόταν να πραγματοποιείται.

Την επόμενη ένας συμπαθέστατος ξεναγός ήρθε να μας βρει. Αυτός είχε βαμμένα με χένα τα μαλλιά του πορτοκαλιά με συνέπεια το αποτέλεσμα να είναι πολύ έντονο καθώς η επιδερμίδα του ήταν πολύ μελαχρινή. Δεν τόλμησα να ρωτήσω αν βάζουν σένα στα μαλλιά τους και οι άντρες για λόγους προστασίας, η για λόγους αισθητικής, αλλά θυμήθηκα μια ιστορία που μου έλεγε ο φίλος μου ο Ανδρέας, όταν φοιτητής ων είχε πάει κρυφά από τους γονείς του ένα ταξίδι στην Ινδία το οποίο κράτησε ένα καλοκαίρι. Σε κάποια φάση, αφού είχαν φτάσει καταταλαιπωρημένοι στην Κεράλα, τους πρότειναν –σε αυτόν και στον φίλο του- να κάνουν μια περιποίηση αντίστοιχη με αυτή που κάνουν στους γαμπρούς. Αφού τους πιλάτευαν ώρες ολόκληρες, τους πασάλειψαν και με ένα είδος λάσπης (η έτσι τους φάνηκε) την οποία την άφησαν και ξεράθηκε. Αφού την αφαίρεσαν και τους έπλυναν, καταχάρηκαν γιατί είχαν την αίσθηση ότι το δέρμα τους είχε γίνει ξανά μωρουδιακο. Όταν γύρισαν στο ξενοδοχείο και είδαν τους εαυτούς τους στον καθρέφτη κατάλαβαν ότι δεν υπήρχε ούτε μια τρίχα στο σώμα τους που να μην είχε πάρει μια εντελώς γελοία πορτοκαλί απόχρωση. Όταν γύρισε στο σπίτι του και κτύπησε το κουδούνι, η μανά του έκλεισε την πόρτα στα μούτρα λέγοντας: «δώσαμε, δώσαμε». Δεν ξέρω πως κατάφερε να δικαιολογήσει στους γονείς του την πορτοκαλί απόχρωση!

Από τον ξεναγό μας μάθαμε τα εξής: Ότι μέχρι το 1973 το Jaisalmer ήταν παγκοσμίως άγνωστο μέρος με μεγάλη φτώχεια στις παρυφές της έρημου Ταρ. Με τα σύνορα με το Πακιστάν κλειστά, πάνε τα μεγαλεία τα αλλοτινά τότε που από εκεί περνούσε ο δρόμος του μεταξιού. Η πόλη δεν είχε ούτε δρόμους, ούτε σιδηρόδρομο, ούτε τηλεπικοινωνίες, ούτε ηλεκτρικό, ούτε νερό, ούτε υγειονομική περίθαλψη, γενικά ήταν ένα δράμα. Και ξαφνικά, δόξα τω Σίβα, οι Πακιστανοί είχαν την εξαιρετική έμπνευση να επιτεθούν στην Ινδία σε αυτό ακριβώς το σημείο. Οι Τζαισαλμεριανοι τους χρωστούν αιώνια ευγνωμοσύνη που επέλεξαν αυτό το σημείο για να εισβάλλουν και όχι κανένα άλλο καμιά διακοσαριά χιλιόμετρα μακρύτερα. Ο ινδικός στρατός που έφτασε στην περιοχή τα βρήκε σκούρα, πολύ σκούρα: πολύ δύσκολος και αργός ο ανεφοδιασμός, ελάχιστο το νερό το οποίο δεν επαρκούσε, ηλεκτρικό τίποτε, τηλεγραφήματα η τέλεξ επίσης δεν μπορούσαν να στείλουν, οι στρατιωτικές πληροφορίες διακινούνταν μόνο με τον ασύρματο.
Με την λήξη του θερμού επεισοδίου, ο στρατός αποφάσισε ότι η πόλη αυτή θα γίνει η βάση του (ερχόμενοι άλλωστε είδαμε αρκετά στρατόπεδα) και άρχισε να πέφτει χρήμα στρατιωτικό, δηλαδή πολύ χρήμα: επεκτάθηκε η σιδηροδρομική γραμμή μέχρι το Jaisalmer, κτίσθηκαν δρόμοι, ιδρύθηκε νοσοκομείο, στρατιωτικό κατ’ αρχήν αλλά και οι πολίτες είχαν πρόσβαση σε αυτό, ήρθε το ηλεκτρικό, το τηλέφωνο, το νερό μέσω του Indira Gandhi Canal, το οποίο φέρνει νερό από το Punjab στο Rajasthan, προκείμενου να ποτιστούν οι άνυδρες πεδιάδες του και τελικά και οι δημοσιογράφοι καθώς και άλλοι επίσημοι, για να δουν από κοντά το μέρος όπου έγιναν οι ινδοπακιστανικες αψιμαχίες. Η πόλη ήταν τόσο πανέμορφη ώστε έγινε αναφορά για αυτήν εκτενώς στον τύπο. Επίσης εκεί μέσα στην έρημο, στην περιοχή Pokhran, έγινε το 1974 η υπόγεια δόκιμη της πρώτης πυρηνικής βόμβας στην Ινδία με το κωδικό όνομα Smiling Buddha (τι αθεόφοβοι και αυτοί! Μα τι όνομα βρήκαν να βάλουν; Βέβαια οι βουδιστές στην Ινδία είναι μειοψηφία, αλλά και πάλι! ) και με την ευκαιρία ξανά πλάκωσαν οι δημοσιογράφοι. Ο ξεναγός μας είπε ότι οι κάτοικοι ένιωσαν κάτι σαν σεισμό την ώρα της έκρηξης. Με αυτά και με εκείνα η πόλη έγινε γνωστή και μπήκε στον τουριστικό χάρτη. Οι κάτοικοι της σήμερα είναι σε καλή οικονομική κατάσταση και με τον έναν τρόπο η τον άλλο, λίγο πολύ, όλοι βολεύονται σε κάποια δουλεία που να έχει σχέση με τον τουρισμό. Όμως η υπέρμετρη τουριστική αξιοποίηση του κάστρου δεν είναι χωρίς κίνδυνους. Δεδομένου ότι το αποχετευτικό δίκτυο του κάστρου είναι από τον μεσαίωνα, είναι προφανές ότι είναι εντελώς τρύπιο. Αυτό δεν πείραζε και τόσο, όσο μέσα στο κάστρο έμεναν μόνο οι κάτοικοι του. Όμως από την στιγμή που μετατράπηκαν παρά πολλά σπίτια και αρχοντικά σε ξενοδοχεία και σε ενοικιαζόμενα δωμάτια η κατανάλωση του νερού αυξήθηκε τρομαχτικά. Οι τρύπιοι αυτοί σωλήνες ρίχνουν το νερό στο έδαφος με συνέπεια, ο λόφος επειδή δεν είναι πέτρινος, αλλά χωμάτινος να καθιζάνει συνεχώς και να κινδυνεύει όλο το κάστρο της Jaywalker μια ημέρα να κατρακυλήσει. Το ορθόν είναι να μην μένει κανείς μέσα στο κάστρο έτσι ώστε να μειώσει την κατανάλωση του νερού. Το ορθό για την κυβέρνηση της Ινδίας θα ήταν να επισκευάσει το αποχετευτικό δίκτυο. Ναι σιγά!

Καταρχήν μας πήγε να δούμε μια λίμνη, ονόματι Gadsisar η οποία ευρισκόταν στην είσοδο της πόλης, γύρω στα δυο χιλιόμετρα από αυτήν. Είναι τεχνητή λίμνη. Την κατασκεύασε κάποιος μαχαραγιάς τον 14ο αιώνα για να τροφοδοτείται με νερό η πόλη. Πολλοί μικροί ναοί κτίσθηκαν στις όχθες της λίμνης και κάποια περίπτερα μέσα σε αυτήν για να κάθονται τα μέλη της οικογένειας του μαχαραγιά και να δροσίζονται το καλοκαίρι που έχει υψηλή θερμοκρασία. Σε κάποιο σημείο της λίμνης γίνονται και οι καθαρμοί μετά τις αποτεφρώσεις. Υπάρχει μια μεγαλοπρεπέστατη πύλη η οποία οδηγεί σε αυτήν την λίμνη, η οποία κτίσθηκε από μια χορεύτρια η οποία ήταν εξαιρετικά πλούσια, αλλά όχι τόσο καλής φήμης. Έτσι λοιπόν οι διάφοροι καλοθελητές ζάλισαν σχετικά τον μαχαραγιά, ο οποίος πήρε απόφαση να την γκρεμίσει: δεν ήταν δυνατόν άτομα τέτοιας χαμηλής υποστάθμης να τολμούν να αναλαμβάνουν τέτοια έργα. Όμως η χορεύτρια δεν ήταν καμία ηλίθια, άλλωστε τέτοιες παρουσίες δεν δημιουργούνται από χαζές γυναίκες, όσο όμορφες και να είναι: Μέχρι να παρθεί η απόφαση της κατεδάφισης, είχε προλάβει και είχε κτίσει πάνω στην πύλη έναν ναό και να κάνει κιόλας και την εναρκτήρια τελετή. Ναός εν λειτουργία δε μπορεί να κατεδαφισθεί. Επομένως πέρασε της χορεύτριας, αλλά έκτοτε ο μαχαραγιάς και η οικογένεια του δεν περνούν από αυτήν την πύλη, ακόμη μέχρι σήμερα.

Ανεβαίνοντας προς το κάστρο είδαμε κάποια αυτοκίνητα να μπαίνουν μέσα. «Απαγορεύονται τα αυτοκίνητα εντός του κάστρου, αλλά εδώ είναι Ινδία, όλα όσα απαγορεύονται επιτρέπονται κιόλας» μας είπε ο ξεναγός μας. «Καλά συμβαίνουν και αλλουχου αυτά τα πράγματα, μην το παίρνετε και τόσο κατάκαρδα» του απαντήσαμε. Ανεβαίνοντας κατά πάνω είδαμε μια πιτσιρίκα ντυμένη με μια παραδοσιακή φορεσιά και μακιγιαρισμένη βαριά να περπατάει στο σχοινί κάνοντας διάφορα ακροβατικά. «Δεν πηγαίνει σχολείο, έτσι δεν είναι;» ρώτησα. «Όχι, απάντησε. Είναι τόσο φτωχή η οικογένεια της που πρέπει αυτή η καημένη μικρούλα να θρέψει τους γονείς της. Και δεν είναι ότι χάνει μόνο το σχολείο, είναι ότι χάνει και όλη της την παιδική ηλικία της. Δεν της επιτρέπεται να παίζει. Πρέπει συνεχώς να δουλεύει». Μου άρεσε αυτή η τοποθέτηση του. Καμία σχέση με αυτήν του προηγούμενου ξεναγού μας. Μπήκαμε μέσα στο κάστρο, μέσω μιας pol, δηλαδή μέσα από μια πύλη. Κάποια ενδιαφέροντα ίχνη γλωσσικής συγγένειας ίσως θα μπορούσαν να ανιχνευθούν σε αυτήν την ηχητική ομοιότητα των λέξεων αυτών. Δεν είμαι όμως ειδικός και ενδεχομένως να κάνω λάθος. Ο σκοπός μας ήταν να θαυμάσουμε από κοντά αυτόν τον αντικατοπτρισμό του παρελθόντος. Η ώρα είχε περάσει λίγο και η θερμοκρασία είχε γίνει πολύ ευχάριστη. Επιτέλους! Βόλτες με πουκαμισάκι! Το όνειρο μου έγινε πραγματικότητα!

Επισκεφθήκαμε έξι από τους επτά ναούς Jain και πράγματι ήταν απίστευτα όμορφοι! Ένα γλυπτό ποίημα στην πέτρα! Η αρχιτεκτονική τους είναι όμοια με τους ινδουιστικούς ναούς τους και ο γλυπτικός τους διάκοσμος. Αλλά στο άδυτο-στο οποίο εμείς δεν είχαμε πρόσβαση, πρόσβαση έχουν μόνο οι Jain, οι ινδουιστές και οι βουδιστές- αντί για τα αγάλματα των ινδουιστικών θεοτήτων έχουν τα αγάλματα των εικοσιτεσσέρων προφητών τους. Πριν το άδυτο υπάρχει ένας στρογγυλός χώρος με μια ακίδα που κατεβαίνει από τον τρούλο. Εκεί είναι ο χώρος της προσευχής. Από αυτήν την ακίδα κατεβαίνει η θετική ενέργεια και φθάνει μέχρι τον προσευχόμενο πιστό. Επομένως δεν έχει άξια η προσευχή του πιστού σε μέρη αλλά εκτός του ναού: δε θα λουστεί με την θετική ενέργεια. Ο ναός έχει σχήμα σαν το ανθρώπινο σώμα, όχι γιατί τιμάται το ανθρώπινο σώμα, αλλά γιατί τιμάται το συμπαντικό σώμα το οποίο είναι όμοιο στο σχήμα με το ανθρώπινο. Στον πρώτο ναό λάμβανε χώρα κάποια τελετή και οι πιστοί είχαν πιάσει έναν πολύ ωραίο ύμνο. Οι ναοί στην Ινδία κατά πως μας είπε ο ξεναγός μας επιτελούν και άλλους ρόλους πέρα από τον θρησκευτικό: είναι χώροι συνεστιάσεως. Εκεί μαζεύονται οι άνθρωποι της γειτονίας και λένε τα δικά τους. Πιθανόν να διηγούνται και ιστορίες από τη μυθολογία τους, από την προσωπική τους ζωή, να δίνουν μεταξύ τους συμβουλές στα προβλήματα των παριστάμενων, να πιάνουν ώρες το τραγούδι, να ρίχνουν και κανένα χορό, άμα λάχει. Όλα αυτά θεωρούνται ιερές διαδικασίες επειδή επιτελούνται σε έναν ιερό χώρο. Δεν πάει αντίστροφα: δεν επιλέγονται εκ των πρότερων οι ιερές διαδικασίες οι οποίες είναι επιτρεπτό να γίνονται σε ένα ιερό μέρος, αλλά κάθε διαδικασία που γίνεται σε ιερό μέρος γίνεται ιερή. Στην περιδιάβαση μας και στο χάζι που κάναμε στα γλυπτά σύνολα εντός του ναού, ο ξεναγός μας έδειξε και μερικές ερωτικές απεικονίσεις από το Κάμα Σούτρα. Μας εξήγησε ότι το βιβλίο αυτό γράφηκε από έναν σοφό και αγνό ασκητή ο οποίος ναι μεν δεν είχε προσωπική εμπειρία των ερωτικών πράξεων (εδώ που τα λέμε αν έκανε όλα αυτά που γράφει, ποτέ θα έβρισκε τον χρόνο να τα καταγράψει ; ) αλλά ασκήτευε στη συνοικία της πόλης όπου ευρίσκονταν οι οίκοι ανοχής και τα «κορίτσια» ήταν φίλες του. Αυτές του μετέδωσαν τις εμπειρίες τους. Απόκτησα ένα νέο ενδιαφέρον για το βιβλίο αυτό: στην ουσία απεικονίζει την γυναικεία σεξουαλικότητα με βάσει τις απόψεις των γυναικών περί του θέματος αυτού. Όμως το βιβλίο αυτό δεν περιλαμβάνει μόνο οδηγίες σχετικά με την σεξουαλική αγωγή, αλλά έχει γενικότερες οδηγίες προς ναυτιλλόμενους σχετικά με την έγγαμη ζωή και τα προβλήματα της. Η γλυπτική απεικόνιση είχε να κάνει με το όλοι οι νέοι δεν είχαν πρόσβαση στο βιβλίο αυτό, είτε γιατί δεν είχαν χρήματα να το αγοράσουν, είτε γιατί το συνηθέστερο, δεν γνώριζαν γράμματα ώστε να το διαβάσουν. Οπότε τα γλυπτά έδειχναν στους νέους οι οποίοι παντρευόντουσαν σε πολύ μικρή ηλικία, τι έπρεπε να κάνουν την πρώτη νύχτα του γάμου τους (και τις επόμενες φυσικά: το Κάμα Σούτρα δεν υπάρχει περίπτωση να εξαντληθεί σε μια νύχτα). Άλλωστε το ορθό, σύμφωνα με τις επιταγές της θρησκείας ήταν οι νέοι να προσέρχονται στο γάμο εξ ίσου παρθένοι και άσχετοι με τις νέες. Υποθέτω ότι οι οίκοι ανοχής και τα «κορίτσια» στην πείρα των οποίων βασίστηκε το Κάμα Σούτρα αποκόμιζαν τα χρηματικά τους οφέλη από τους ήδη έγγαμους στους οποίους το Κάμα Σούτρα δεν βρήκε ευτυχή εφαρμογή.

Στη συνεχεία περιδιαβήκαμε το κάστρο. Όμορφο που ήταν! Στο τέλος ανεβήκαμε στην τελευταία ταράτσα ενός εστιατόριου με το όνομα Little Tibet το οποίο βρισκόταν στο πιο ψηλό σημείο του κάστρου και με την πιο φαντασμαγορική θεά. Επιτέλους ήπιαμε τα ποτά μας, έξω χαλαρά, ζεσταινομενοι σαν γάτες στον ήλιο! Φεύγοντας από το κάστρο περάσαμε ξανά από το σημείο όπου έκανε τις φιγούρες της η μικρή ακροβάτισσα. Ήταν ακόμη εκεί και περπατούσε στο σχοινί. Ποσά χιλιόμετρα ημερησίως να έκανε αυτό το παιδί πάνω στο σχοινί με κανάτια στο κεφάλι και ισορροπώντας ακόμη και σε ρόδες ποδηλάτου;

Κατόπιν σειρά είχε μια επίσκεψη στην κάτω πόλη εκεί όπου μένει η τάξη των εμπόρων. Είδαμε με κομμένη την ανάσα τα πέντε αρχοντικά haveli της οικογένειας Patwon Ji ki. Η οικογένεια Patwon ήταν μια πάμπλουτη οικογένεια εμπόρων, jain στο θρήσκευμα, οι οποίοι ήταν έμποροι οπίου στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα, είχαν γύρω στα τριακόσια υποκαταστήματα σε όλη την Ινδία, την Κίνα και το Αφγανιστάν. Ο πατριάρχης της οικογένειας έκτισε πέντε αρχοντικά havelι για τους πέντε γιους του. Είναι όλα επισκέψιμα, κάποια είναι ιδιωτικά, αλλά όλα τους είναι πανέμορφα, παρόλο που δε μπορεί να πεις κανείς ότι δεσπόζουν στον χώρο, καθότι είναι κτισμένα σε ένα μικρό στενό. Μάλιστα το ινδικό κράτος αναγκάστηκε να αγοράσει και να γκρεμίσει δυο σπίτια στην απέναντι πλευρά του δρόμου προκείμενου να μπορέσει να δημιουργηθεί χώρος ώστε οι επισκέπτες σηκώνοντας το κεφάλι ψηλά να μπορέσουν να θαυμάσουν τις υπέροχες δαντελοπελεκημένες προσόψεις.
Μέσα από τα στενά της κάτω πόλης οδηγηθήκαμε στο επόμενο haveli.

Βλέποντας σε μια γωνία του δρόμου κάποια γουρούνια να τρώνε σκουπίδια μαζί με τις γελάδες ρώτησα περί αυτών. «Οι γελάδες που βλέπετε ανήκουν σε κάποιον. Οι ιδιοκτήτες τους κάθε πρωί τις αμολούν να βοσκήσουν ότι βρουν και κάθε βράδυ αυτές γνωρίζουν το δρόμο τους και γυρίζουν στον στάβλο τους. Δεν τις τρώμε, αλλά χρησιμοποιούμε το γάλα τους. Τα γουρούνια από την άλλη δεν τα τρώμε ούτε αυτά. Δεν θεωρούνται όμως ιερά ζώα όπως οι αγελάδες, αλλά ακάθαρτα. Δεν υπάρχει δηλαδή ιερή επιταγή για τη μη βρώση τους. Αυτά όμως δεν ανήκουν σε κανένα. Είναι αδέσποτα». Αδέσποτα γουρούνια είδαμε, αδέσποτα σκυλιά επίσης, αδέσποτα πιθηκάκια ομοίως, δεσποτοκρατούμενες αγελάδες άπειρες συναντήσαμε, όμως αδέσποτες γάτες είδαμε ελάχιστες (νομίζω μια φορά είδαμε κάποια). Τόσα ζωντανά ελευθέρα, δεν άφησαν χώρο για γάτες. Χώρια τους αετούς! Ω ναι! Τίγκα στους αετούς οι ινδικές πόλεις! Ρωτήσαμε σχετικά: «Πως και έχετε τόσους αετούς; Γιατί είναι μέσα στην πόλη; Γιατί δεν πάνε κάπου μακριά στα βουνά;» «Α μα μας αρέσουν πολύ αυτά τα πούλια. Είναι αρχοντικά, βασιλικά, ιερά πτηνά. Όποτε τα αγαπάμε και τα ταΐζουμε. Αφήνουμε κρέας για αυτά πάνω στις ταράτσες των σπιτιών μας και αυτά μαθαίνουν ότι θα βρίσκουν στις πόλεις τροφή και έρχονται εδώ». Περίεργοι άνθρωποι οι Ινδοί. Οι ίδιοι είναι συνήθως χορτοφάγοι, αλλά προς χάριν των αετών αγοράζουν κρέας από τους χασάπηδες!

Το επόμενο haveli άνηκε στον πρωθυπουργό του μαχαραγιατου της Jaisalmer. Είναι ιδιόκτητο, μπορεί όμως κανείς να το επισκεφθεί εύκολα, καθότι στο εσωτερικό του υπάρχει ένα τεράστιο μαγαζί που πωλεί τουριστικά είδη. Το ιδιαίτερο με αυτό το αρχοντικό είναι ότι υπήρξαν δυο αρχιτέκτονες οι οποίοι ξεκίνησαν το κτίσιμο έχοντας διαιρέσει την πρόσοψη του κτιρίου στα δυο: όποτε αν και τα τυπολογικά στοιχεία παραμένουν ίδια, η μορφολογία τους όμως αλλάζει.

Έπειτα κάναμε μια τελευταία βόλτα στην πολύχρωμη και ζωντανή αγορά. Ο ξεναγός μας έδειξε ένα ζευγάρι ανδρών οι οποίοι αγόραζαν ζαρζαβατικά. «Είναι παντρεμένοι μεταξύ τους» μας είπε. Ξαφνιάστηκα γιατί από αυτά που είχα διαβάσει η Ινδία δεν είναι και στην πρωτοπορία του ομοφυλοφιλικού κινήματος, μπορεί φυσικά να κάνω λάθος, αλλά νόμιζα ότι αντιμετώπιζαν οι ομοφυλόφιλοι στο πρόσφατο παρελθόν το λιγότερο έως ποινές φυλάκισης. Υποθέτω ότι ο γάμος αυτός θα βασίζεται σε κάποιας μορφή θρησκευτικής ευλογίας και μάλλον δεν δημιουργεί αστικά, ασφαλιστικά και φορολογικά δικαιώματα μεταξύ του ζευγαριού. Ο ξεναγός μας διαβεβαίωσε, σαν να επρόκειτο για ένα καθημερινό ζήτημα, ότι ένας γάμος ομοφυλόφιλων είναι απολύτως αποδεκτός στην κοινωνία της Jaisalmer και της Ινδίας γενικότερα.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας και φορτώσαμε τις αποσκευές μας. Η έρημος μας περίμενε!