soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.701
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Από το ξενοδοχείο μας για να πάμε στην Αλεξάνδρεια περάσαμε μέσα από το Κάιρο, στο κυκλοφοριακό χάος που αφ’ ενός μεν μας καθυστέρησε και αφετέρου αναπνεύσουμε το επικίνδυνο νέφος που κάλυπτε όλη την πόλη. Λίγα χιλιόμετρα μετά το Κάιρο πήραμε τον ελληνόφωνο ξεναγό τον ίδιο που είχαμε τις πρώτες μέρες σπουδαγμένος όπως είπα τα αρχαία ελληνικά στην Ελλάδα, κάθως και τον ίδιο συμπαθητικό μεσήλικα οδηγό του βανακίου μας, δεινός καπνιστής που του άρεσε να κάνει συχνές στάσεις… Η διαδρομή ήταν ομορφη ανάμεσα στην έρημο, με αρκετές κωμοπόλεις και χωριουδάκια δεξιά κι αριστερά μας σ΄ ένα τοπίο που εναλλάσσονταν με τις φυτείες των εύφορων πεδιάδων στις όχθες του Νείλου.
Κατά στις 12 περάσαμε την αψίδα και διόδια που βρίσκονται έξω από την πόλη, κι εδώ μέχρι πριν μερικά χρόνια υπήρχε μια μεγάλη επιγραφή στα Ελληνικά «Καλωσορίσατε στην Αλεξάνδρεια» η οποία σήμερα αλλά τώρα με εντολή του δημάρχου της Αλαξάνδρειας έχει αφαιρεθεί. Λίγο όμως παρακάτω σ ένα μικρό τούνελ κάτω από αυτοκινητόδρομο μια επιγραφή στα Αγγλικά έγραφε τη λέξη «ΑLEXANDRIA» με καλλιγραφικά γράμματα. Περνώντας την μπήκαμε ουσιαστικά στην πόλη.
Ξαναβρίσκομαι εδώ μετά από 50 χρόνια!! Τότε που έμεινα ένα μήνα, που δώσαμε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα με μια ομάδα της ελληνικής κοινότητας, τα μικρά ταβερνάκια με τα φτηνά θαλασσινά και τα μεγάλα μπουκάλια μπύρας κι εδώ όπως στην πόλη του Σουέζ, τις γυναίκες μικρές μεγάλες που κυκλοφορούσαν και χωρίς μαντίλα και κάνοντας παρέα με ξένους χωρίς πρόβλημα, οι κινηματογράφοι που έπαιζαν από το πρωί, τότε που οι Γάλλοι μαιτρ της ραπτικής είχαν κληρονομήσει την τέχνη τους στους ντόπιους, από τους οποίους έραψα το πρώτο μου κουστούμι, μόδα ντυσίματος της εποχής αλά Μπήτλις μαζί με την απαραίτητη γραβάτα βεβαίως, που διάφοροι επιτήδειοι ανεγκέφαλοι ντόπιοι με ανάγκασαν μια νύχτα να πηγαίνω από το ένα αστυνομικό τμήμα στο άλλο, μάλιστα σ ένα απ αυτά ο χώρος αναμονής ήταν ένας πάγκος δίπλα στα κάγκελα των φυλακισμένων στο κρατητήριο , και που μια άλλη μέρα ένας ρεμάλι των δρόμων που μάλιστα μίλαγε ελληνικά μας ακολουθούσε φωνάζοντας μέσα στους εμπορικούς δρόμους και κατηγορώντας την κοπελιά που με συνόδευε δήθεν ότι μου έκλεψε το ρολόι, κι όταν το κατήγγειλε στον πρώτο αστυνομικό που συναντήσαμε αυτός μας πήγε συνοδεία στο κοντινό αστυνομικό τμήμα για πιστοποίηση της καταγγελίας από τον αξιωματικό.
Κι αν νομίζετε ότι τα τελευταία έχουν σήμερα εκλείψει καθότι ο κόσμος εκπολιτίζεται με την πάροδο των αιώνων, περιστατικό προσπάθειας εξαπάτησης δεν μας έλειψε σήμερα αλλά ο ξεναγός τον έβαλε στη θέση του..
Οδηγώνας για να φτάσουμε στον παραλιακό, περάσαμε δίπλα από το άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου, (για το οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω), κατόπιν το Ελληνικό νεκροταφείου με τον τάφο του Καβάφη μέσα, και απέναντι από το νεκροταφείο το ελληνικό γηροκομείο.
Στην παραλιακή μεγάλη λεωφόρο συνεχίσαμε ανατολικά για να πάμε στους κήπους του Montaza Palace. Στα αριστερά μας το γνωστό μας γαλάζιο της Μεσογείου Θάλασσας με μια ελαφριά πνοή αύρας, διέλυε κάπως την πνιχτή ατμόσφαιρα των εξατμίσεων των εκατοντάδων αυτοκινήτων, μια ουρά μέχρι που έφτανε το μάτι σου. Με λίγη φαντασία βλέπεις.. τις ρότες των πλοίων που από χιλιάδες χρόνια πριν, συνέδεαν όλο τον αρχαίο ελληνικό κόσμο αλλά κι όχι μόνο, με την Αίγυπτο των Πυραμίδων και του πολιτισμού της. Κατά μήκος της παραλίας δίπλα στην αμμουδιά οι απαραίτητες συνήθεις κατασκευές που την εκμεταλλεύονται είτε πρόχειρες είτε μόνιμες. Κάποιους λουόμενους πήρε το μάτι μου που φαίνονταν να ήταν τουρίστες εμφανισιακά, και αναρωτιόσουν μέχρι ποιο σημείο ξεγυμνώνονται οι μουσουλμάνες κοπέλες στις πλαζ.
Στα δεξιά μας υπήρχε μια ατέλειωτη σειρά οικοδομικών τετραγώνων από καταστήματα, γραφεία διαμερίσματα, με τους προνομιούχους ενοίκους των λόγω της θέασης στον απέραντο ωκεανό. Στην πολυσύχναστη περιοχή τη πόλης, ένας φαρδύς δρόμος κατέληγε στην παραλία με μια δενδροφυτεμένη νησίδα σε όλο το μήκος του και πάνω της το μπρούτζινο άγαλμα του Μωχάμετ Αλή καβάλα πάνω στο άλογο του, ιδρυτή της σημερινής Αιγύπτου. Όμορφα κτίρια, υπαίθρια περίπτερα, ένα περιστύλιο με κιονόκρανα ελληνικού ρυθμού, μνημείο ηρώων, παλιά μέγαρα του περασμένου αιώνα όμοια με αυτά που βλέπουμε στις πόλεις της Ευρώπης, παλαιών ευρωπαίων ιδιοκτητών που τα εγκατέλειψαν όταν ο Νάσερ τους έστειλε στη χώρα τους, συνυπάρχουν με την ισλαμική αρχιτεκτονική. Ταυτόχρονα μια τεράστια αγορά από μικρά ή μεγάλα καταστήματα απλώνεται σε όλους τους δρόμους, με τις ανατολίτικες πραματειές της, τα μικρομάγαζα εργαστήρια απίθανων κατασκευών, επιδιορθώσεων χειρονακτικές εργασίες που θυμίζουν άλλες εποχές. Παραδοσιακά, ίσως για μας αλλά όχι γι αυτούς, καφενεδάκια αραβικό καφέ ή τσάι και με τους ναργιλέδες έτοιμους για κάθε ενδιαφερόμενο. Μια ευχάριστη πολύχρωμη ανατολίτικη εικόνα, απολαυστική στο δυτικό επισκέπτη.
Όμως ας αφήσουμε αυτό το ενδιαφέρον τμήμα της πόλης και να συνεχίσουμε την οδήγηση μας ανατολικά, όπου σύντομα πέσαμε σε ένα φοβερό κυκλοφοριακό μπλοκάρισμα, που πεζοπόρος θα πήγαινε γρηγορότερα στο προορισμό μας. Η αιτία ήταν ότι σε κάποιο σημείο γινόταν έργα και οι τέσσερις σειρές αυτοκινήτων γινόταν μία.
Ταυτόχρονα σ εκείνο το σημείο του παραλιακού και των κάθετων προς αυτόν δρόμων , ένα δάσος… τεράστιων πολυκατοικιών η μια κολλημένη δίπλα στην άλλη με μικρά διαμερίσματα όπως έδειχναν τα μεγέθη των μπαλκονιών κάλυπτε ένα μεγάλο μέρος της περιοχής. Τέτοιο φρικτό θέαμα δεν είχα ξαναδεί. Θεωρώ τις σοβιετικού τύπου πολυκατοικίες πολλή καλλίτερες διότι τουλάχιστον αυτές είναι κτισμένες σε ελεύθερο χώρο έξω απ τις πόλεις με παρκάκι από κάτω και με ελύθεο χώρο για να παίζουν τα παιδιά. Το μεγαλύτερο έγκλημα εδώ στην Αλεξάνδρεια είναι ότι κατεδαφίστηκαν παλιά αρχοντικά ή βίλες για την ανέγερση των πολυκατοικιών. Σε κάποιο σημείο της διαδρομής μέσα σε αρκετά μεγάλο ελεύθερο χώρο είδαμε μια πανέμορφη μοναχική βίλα ακατοίκητη,που στο πλάι της τοποθετημένες επιγραφές στα αραβικά και τόνιζαν ότι «και αυτό το κτίριο θα κατεδαφιστεί»…
Το Montaza Parace το είδαμε από μακριά γιατί ήταν κλειστό. Στο πάρκο μείναμε λίγο χρόνο γιατί λόγο της καθυστέρησης ανησυχούσα μήπως δεν προλάβουμε τα ελληνικού ενδιαφέροντος αξιοθέατα, και δυσαρεστήθηκα με τον ξεναγό που ξοδέψαμε τόσες ώρες για κάτι που έπρεπε να μπει τελευταίο κι αν δεν το προλαβαίναμε δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Έτσι, πήραμε ξανά το δρόμο της ταλαιπωρίας, και παρκάραμε παραλικά απέναντι από τη Νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.
Εδώ βλέπετε το κλασικό αριστούργημα υποψήφιο για κατεδάφιση, ελπίζω να τη γλυτώσει...
Montaza Palace
To πάρκο
Οδός Ελληνικού Πατριαρχείου
Μνημείο Ηρώων
Η θέση του φάρου της Αλεξάνδρειας
Μια εικόνα από τη βιβλιοθήκη
Κατά στις 12 περάσαμε την αψίδα και διόδια που βρίσκονται έξω από την πόλη, κι εδώ μέχρι πριν μερικά χρόνια υπήρχε μια μεγάλη επιγραφή στα Ελληνικά «Καλωσορίσατε στην Αλεξάνδρεια» η οποία σήμερα αλλά τώρα με εντολή του δημάρχου της Αλαξάνδρειας έχει αφαιρεθεί. Λίγο όμως παρακάτω σ ένα μικρό τούνελ κάτω από αυτοκινητόδρομο μια επιγραφή στα Αγγλικά έγραφε τη λέξη «ΑLEXANDRIA» με καλλιγραφικά γράμματα. Περνώντας την μπήκαμε ουσιαστικά στην πόλη.
Ξαναβρίσκομαι εδώ μετά από 50 χρόνια!! Τότε που έμεινα ένα μήνα, που δώσαμε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα με μια ομάδα της ελληνικής κοινότητας, τα μικρά ταβερνάκια με τα φτηνά θαλασσινά και τα μεγάλα μπουκάλια μπύρας κι εδώ όπως στην πόλη του Σουέζ, τις γυναίκες μικρές μεγάλες που κυκλοφορούσαν και χωρίς μαντίλα και κάνοντας παρέα με ξένους χωρίς πρόβλημα, οι κινηματογράφοι που έπαιζαν από το πρωί, τότε που οι Γάλλοι μαιτρ της ραπτικής είχαν κληρονομήσει την τέχνη τους στους ντόπιους, από τους οποίους έραψα το πρώτο μου κουστούμι, μόδα ντυσίματος της εποχής αλά Μπήτλις μαζί με την απαραίτητη γραβάτα βεβαίως, που διάφοροι επιτήδειοι ανεγκέφαλοι ντόπιοι με ανάγκασαν μια νύχτα να πηγαίνω από το ένα αστυνομικό τμήμα στο άλλο, μάλιστα σ ένα απ αυτά ο χώρος αναμονής ήταν ένας πάγκος δίπλα στα κάγκελα των φυλακισμένων στο κρατητήριο , και που μια άλλη μέρα ένας ρεμάλι των δρόμων που μάλιστα μίλαγε ελληνικά μας ακολουθούσε φωνάζοντας μέσα στους εμπορικούς δρόμους και κατηγορώντας την κοπελιά που με συνόδευε δήθεν ότι μου έκλεψε το ρολόι, κι όταν το κατήγγειλε στον πρώτο αστυνομικό που συναντήσαμε αυτός μας πήγε συνοδεία στο κοντινό αστυνομικό τμήμα για πιστοποίηση της καταγγελίας από τον αξιωματικό.
Κι αν νομίζετε ότι τα τελευταία έχουν σήμερα εκλείψει καθότι ο κόσμος εκπολιτίζεται με την πάροδο των αιώνων, περιστατικό προσπάθειας εξαπάτησης δεν μας έλειψε σήμερα αλλά ο ξεναγός τον έβαλε στη θέση του..
Οδηγώνας για να φτάσουμε στον παραλιακό, περάσαμε δίπλα από το άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου, (για το οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω), κατόπιν το Ελληνικό νεκροταφείου με τον τάφο του Καβάφη μέσα, και απέναντι από το νεκροταφείο το ελληνικό γηροκομείο.
Στην παραλιακή μεγάλη λεωφόρο συνεχίσαμε ανατολικά για να πάμε στους κήπους του Montaza Palace. Στα αριστερά μας το γνωστό μας γαλάζιο της Μεσογείου Θάλασσας με μια ελαφριά πνοή αύρας, διέλυε κάπως την πνιχτή ατμόσφαιρα των εξατμίσεων των εκατοντάδων αυτοκινήτων, μια ουρά μέχρι που έφτανε το μάτι σου. Με λίγη φαντασία βλέπεις.. τις ρότες των πλοίων που από χιλιάδες χρόνια πριν, συνέδεαν όλο τον αρχαίο ελληνικό κόσμο αλλά κι όχι μόνο, με την Αίγυπτο των Πυραμίδων και του πολιτισμού της. Κατά μήκος της παραλίας δίπλα στην αμμουδιά οι απαραίτητες συνήθεις κατασκευές που την εκμεταλλεύονται είτε πρόχειρες είτε μόνιμες. Κάποιους λουόμενους πήρε το μάτι μου που φαίνονταν να ήταν τουρίστες εμφανισιακά, και αναρωτιόσουν μέχρι ποιο σημείο ξεγυμνώνονται οι μουσουλμάνες κοπέλες στις πλαζ.
Στα δεξιά μας υπήρχε μια ατέλειωτη σειρά οικοδομικών τετραγώνων από καταστήματα, γραφεία διαμερίσματα, με τους προνομιούχους ενοίκους των λόγω της θέασης στον απέραντο ωκεανό. Στην πολυσύχναστη περιοχή τη πόλης, ένας φαρδύς δρόμος κατέληγε στην παραλία με μια δενδροφυτεμένη νησίδα σε όλο το μήκος του και πάνω της το μπρούτζινο άγαλμα του Μωχάμετ Αλή καβάλα πάνω στο άλογο του, ιδρυτή της σημερινής Αιγύπτου. Όμορφα κτίρια, υπαίθρια περίπτερα, ένα περιστύλιο με κιονόκρανα ελληνικού ρυθμού, μνημείο ηρώων, παλιά μέγαρα του περασμένου αιώνα όμοια με αυτά που βλέπουμε στις πόλεις της Ευρώπης, παλαιών ευρωπαίων ιδιοκτητών που τα εγκατέλειψαν όταν ο Νάσερ τους έστειλε στη χώρα τους, συνυπάρχουν με την ισλαμική αρχιτεκτονική. Ταυτόχρονα μια τεράστια αγορά από μικρά ή μεγάλα καταστήματα απλώνεται σε όλους τους δρόμους, με τις ανατολίτικες πραματειές της, τα μικρομάγαζα εργαστήρια απίθανων κατασκευών, επιδιορθώσεων χειρονακτικές εργασίες που θυμίζουν άλλες εποχές. Παραδοσιακά, ίσως για μας αλλά όχι γι αυτούς, καφενεδάκια αραβικό καφέ ή τσάι και με τους ναργιλέδες έτοιμους για κάθε ενδιαφερόμενο. Μια ευχάριστη πολύχρωμη ανατολίτικη εικόνα, απολαυστική στο δυτικό επισκέπτη.
Όμως ας αφήσουμε αυτό το ενδιαφέρον τμήμα της πόλης και να συνεχίσουμε την οδήγηση μας ανατολικά, όπου σύντομα πέσαμε σε ένα φοβερό κυκλοφοριακό μπλοκάρισμα, που πεζοπόρος θα πήγαινε γρηγορότερα στο προορισμό μας. Η αιτία ήταν ότι σε κάποιο σημείο γινόταν έργα και οι τέσσερις σειρές αυτοκινήτων γινόταν μία.
Ταυτόχρονα σ εκείνο το σημείο του παραλιακού και των κάθετων προς αυτόν δρόμων , ένα δάσος… τεράστιων πολυκατοικιών η μια κολλημένη δίπλα στην άλλη με μικρά διαμερίσματα όπως έδειχναν τα μεγέθη των μπαλκονιών κάλυπτε ένα μεγάλο μέρος της περιοχής. Τέτοιο φρικτό θέαμα δεν είχα ξαναδεί. Θεωρώ τις σοβιετικού τύπου πολυκατοικίες πολλή καλλίτερες διότι τουλάχιστον αυτές είναι κτισμένες σε ελεύθερο χώρο έξω απ τις πόλεις με παρκάκι από κάτω και με ελύθεο χώρο για να παίζουν τα παιδιά. Το μεγαλύτερο έγκλημα εδώ στην Αλεξάνδρεια είναι ότι κατεδαφίστηκαν παλιά αρχοντικά ή βίλες για την ανέγερση των πολυκατοικιών. Σε κάποιο σημείο της διαδρομής μέσα σε αρκετά μεγάλο ελεύθερο χώρο είδαμε μια πανέμορφη μοναχική βίλα ακατοίκητη,που στο πλάι της τοποθετημένες επιγραφές στα αραβικά και τόνιζαν ότι «και αυτό το κτίριο θα κατεδαφιστεί»…
Το Montaza Parace το είδαμε από μακριά γιατί ήταν κλειστό. Στο πάρκο μείναμε λίγο χρόνο γιατί λόγο της καθυστέρησης ανησυχούσα μήπως δεν προλάβουμε τα ελληνικού ενδιαφέροντος αξιοθέατα, και δυσαρεστήθηκα με τον ξεναγό που ξοδέψαμε τόσες ώρες για κάτι που έπρεπε να μπει τελευταίο κι αν δεν το προλαβαίναμε δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Έτσι, πήραμε ξανά το δρόμο της ταλαιπωρίας, και παρκάραμε παραλικά απέναντι από τη Νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.
Εδώ βλέπετε το κλασικό αριστούργημα υποψήφιο για κατεδάφιση, ελπίζω να τη γλυτώσει...
Montaza Palace
To πάρκο
Οδός Ελληνικού Πατριαρχείου
Μνημείο Ηρώων
Η θέση του φάρου της Αλεξάνδρειας
Μια εικόνα από τη βιβλιοθήκη
Last edited: