soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.701
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Δεύτερη μέρα στο Κάιρο. Από την Ηλιούπολη μέχρι το κέντρο του Καΐρου η απόσταση είναι 40 λεπτά μέσα σε πυκνό τράφικ. Η διαδρομή περνά δίπλα από το προεδρικό μέγαρο και άλλα κυβερνητικά κτήρια. Το αναλαμβάνει κάποιος εύκολα από τους φρουρούς με πολιτικά στους έξω δρόμους και τους αστυνομικούς εν στολή. Βλέποντας στο βάθος το Κάϊρο δικαίωσα τον πράκτορα μας που μας έκλεισε ξενοδοχείο στην Ηλιούπολη. Μια κιτρινόγριζα ατμόσφαιρα καλύπτει όλη μέρα την πόλη λόγω της σκόνης της ερήμου και από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων.
Στις αποβάθρες του Νείλου το αεράκι καθάριζε την ατμόσφαιρα και απολαύσαμε ένα ωραίο γεύμα με θαλασσινά σε εστιατόριο δίπλα στο ποτάμι. Το ίδιο χαλαρή ήταν είναι και η απογευματινή βολτούλα μας στην παραλιακή λεωφόρο με τα μεγάλα κτίρια νέας και παλιά αρχιτεκτονικής.
Αργά το απόγευμα το βανάκι που μας περίμενε μας πήγε στον σταθμό των τρένων της Γκίζας για το ολονύχτιο ταξιδάκι μας στην Ασσουάν. Ο Σάμμυ ο διευθυντής του πρακτορείου με την κουστουμιά και την γραβάτα πάντα, μας εξυπηρέτησε κι εδώ σαν αχθοφόρος, και μας έδειξε το κουπέ μας. Όπως είναι κανόνας σ αυτές τις χώρες το τρένο είχα κάποια καθυστέρηση με το χειρότερο ήταν ότι εκτός από μας όλοι οι άλλοι επιβάτες ήταν Κινέζοι. Κινέζοι φασαριόζοι με ασταμάτητα νιαουρίσματα. Ευτυχώς παρόλο που το τρένο ήταν πιο παλιό απ αυτό που είχαμε πάρει στην Ινδία, το κουπέ μας ήταν για δύο άτομα, μας σέρβιραν δείπνο καθώς και πρωινό. Μια στρογγυλή μεταλλική κατασκευή σαν μεγάλη μπάλα στο δωμάτιο μου έκανε εντύπωση. Άνοιγε και ήταν ήταν νιπτήρας αλλά με το νερό να τρέχει στο πάχος της κλωστής. Ξημερώνοντας απολαύσαμε τη διαδρομής μας ανάμεσα στο πράσινο τοπίο της Αιγύπτου, χωριά αγροτικά, καλλιέργειες, λίμνες και ποτάμια.
Στην πόλη Ασσουάν μας περίμενε ο ευτραφής ξεναγός για τις δύο επόμενες μέρες. Μας πήγε στο κρουαζιερόπλοιo ΚAHILA το οποίο θα αναχωρούσε την επόμενη το μεσημέρι. Η καμπίνα μας ήταν αρκετά ευρύχωρη, και μια μεγάλη τζαμαρία σχεδόν όσο το μήκους του κρεβατιού μας έδινε φανταστική θέα στο ποτάμι. Εκείνη τη στιγμή ήμασταν οι μοναδικοί επιβάτες. Ξεναγηθήκαμε στο φράγμα και στο Philae temple. Στο τελευταίο πήγαμε με βαρκάκι. Την επόμενη μέρα το πρωί επισκεφτήκαμε την περιοχή της Νουβίας της οποίας οι κάτοικοι είχαν αναπτύξει πολιτισμό από το 3.000 πΧ.
Όμορφη προσεγμένη η τουριστική πόλη Ασσουάν ιδίως στην πλευρά του Νείλου. Το βραδάκι στην δενδρόφυτη προκυμαία παράλληλα με το ποτάμι νέοι και νέες με τις μαντίλες δυστυχώς… οικογένειες με παιδιά βολτάρουν ή σχηματίζουν παρέες απολαμβάνοντας το νυχτερινό αεράκι που κατεβάζει το ποτάμι. Αμαξάδες μας πρότειναν ρομαντικούς νυχτερινούς περιπάτους άλλων εποχών. Απέναντι από την προκυμαία μια στοά με διάφορα μαγαζάκια καθαρά και με προσεγμένες βιτρίνες είναι αυτά που δεν απευθύνονται επιτακτικά στον τουρίστα αλλά στον ντόπιο. Το βράδυ ο ξεναγός δεν ήθελε να μας αφήσει μόνους να βολτάρουμε. -Είναι επικίνδυνο μας είπε. -Έλα κι εσύ μαζί μας λοιπόν. Τίποτε απ αυτά που είπε δεν ίσχυαν, αλλά ήθελε να μας ξοδέψει τον ελεύθερο χρόνο μας στο μαγαζάκι του πλοίου με χρυσαφικά να μας κάνουν δήθεν «ενημέρωση των προϊόντων». Και βέβαια δεν το ακολουθήσαμε, κι ούτε ήρθε μαζί μας. Καλύτερες τιμές στα μαγαζάκι της στοάς βρήκαμε απ ότι στο πλοίο. Σαν να μην ξέραμε από πλοία…
Την επόμενη μέρα ήρθαν οι συνταξιδιώτες μας. Κακοτυχία…ήταν όλοι τους Κινέζοι και οι περισσότερες κοπέλες.
Φασαριόζοι, φωνακλάδες, αγενείς. Σπρωξίματα στο self servise ούτε ένα συγνώμη. Γι αυτούς δεν υπήρχαμε... Επικοινωνία καμία. Σαν ένα σμήνος από πουλιά. Να ξεφεύγει πότε-πότε μια παρέα 5-6 ατόμων να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες να ανεβαίνει στο κατάστρωμα, αλλά στο τέλος να ξανασμίγει με το σμήνος… για ασφάλεια. Τρία βράδια, τέσσερεις μέρες μαζί μας στην καλύτερη φάση του ταξιδιού μας (πλήν του Σινά βεβαίως!). Που να το φανταζόμασταν.! Τα μωράκια του Μάο, που οι μανάδες και οι μπαμπάδες τους ντυμένοι ομοιόμορφα με την μπλε φόρμα, στημένοι κάτω από τις σοβιετικού τύπου πολυκατοικίες μας βλέπανε όταν βγαίναμε από το λιμάνι στη Σαγκάη, σαν να έβλεπαν Αρειανούς. Στη εποχή του Μεγάλου Ηγέτη. Σήμερα ντύθηκαν πήραν και μια φωτογραφική μηχανή και βγήκαν από το καβούκι τους απότομα και άγαρμπα. Να φτάσουν τους Γιαπωνέζους? Ποτέ δε θα το καταφέρουν Τη δεύτερη μέρα λοιπόν, αποφάσισα να τους δώσω μια δικαιολογία να μας αποφεύγουν και να μένουν μακριά μας.
Μετά το μεσημεριανό ανέβηκα στο κατάστρωμα. Οι μόνοι επιβάτες κείνη τη στιγμή ήταν δύο Κινέζες πάνω στις ξαπλώστρες. Μπα! Πώς και ξέφυγαν τα πουλάκια μου από το σμήνος? Μετά από λίγες βολτούλες από κουπαστή σε κουπαστή τις πλησίασα χαμογελώντας.! - Κορίτσια γεια, από Σαγκάη? –Νο Tai…-Πως το είπατε (αγγλικά με κινέζικη προφορά) –Τaiwan – Ταiwan?? -Kai από ποιο μέρος της Ταιβάν είσαστε? –Από το Καουσιούνγκ -Καουσιούνγκ και κει έχω πάει δυο φορές και στην Keelung και στην πρωτεύουσα σας την Ταϊπέ. Άρχισε τότε μια συζήτηση με αναμνήσεις απ αυτή την όμορφη χώρα με τους ευγενικούς κατοίκους της γαλουχημένοι στο δυτικό πολιτισμό από τους Αμερικανούς βεβαίως από το 1945 και μετά. –Και οι υπόλοιποι μαζί σας είναι? – Όχι είναι από Κίνα αλλά δεν έχουμε επαφή μαζί τους. Απέτυχε λοιπόν ο στόχος μου κι ούτε ξαναπροσπάθησα, αλλά εκεί που βγάζαμε το άχτι μας ήταν στις αφίξεις του πλοίου στα λιμάνια, όταν βγαίναμε πρώτοι και αυτοί περίμεναν μέχρι να συγκεντρωθεί η ομάδα τους.
Κάϊρο
Φράγμα Ασσουάν
Philla
Assuan city
Προς Νουβία
Δημόσια Βρύση....
Στις αποβάθρες του Νείλου το αεράκι καθάριζε την ατμόσφαιρα και απολαύσαμε ένα ωραίο γεύμα με θαλασσινά σε εστιατόριο δίπλα στο ποτάμι. Το ίδιο χαλαρή ήταν είναι και η απογευματινή βολτούλα μας στην παραλιακή λεωφόρο με τα μεγάλα κτίρια νέας και παλιά αρχιτεκτονικής.
Αργά το απόγευμα το βανάκι που μας περίμενε μας πήγε στον σταθμό των τρένων της Γκίζας για το ολονύχτιο ταξιδάκι μας στην Ασσουάν. Ο Σάμμυ ο διευθυντής του πρακτορείου με την κουστουμιά και την γραβάτα πάντα, μας εξυπηρέτησε κι εδώ σαν αχθοφόρος, και μας έδειξε το κουπέ μας. Όπως είναι κανόνας σ αυτές τις χώρες το τρένο είχα κάποια καθυστέρηση με το χειρότερο ήταν ότι εκτός από μας όλοι οι άλλοι επιβάτες ήταν Κινέζοι. Κινέζοι φασαριόζοι με ασταμάτητα νιαουρίσματα. Ευτυχώς παρόλο που το τρένο ήταν πιο παλιό απ αυτό που είχαμε πάρει στην Ινδία, το κουπέ μας ήταν για δύο άτομα, μας σέρβιραν δείπνο καθώς και πρωινό. Μια στρογγυλή μεταλλική κατασκευή σαν μεγάλη μπάλα στο δωμάτιο μου έκανε εντύπωση. Άνοιγε και ήταν ήταν νιπτήρας αλλά με το νερό να τρέχει στο πάχος της κλωστής. Ξημερώνοντας απολαύσαμε τη διαδρομής μας ανάμεσα στο πράσινο τοπίο της Αιγύπτου, χωριά αγροτικά, καλλιέργειες, λίμνες και ποτάμια.
Στην πόλη Ασσουάν μας περίμενε ο ευτραφής ξεναγός για τις δύο επόμενες μέρες. Μας πήγε στο κρουαζιερόπλοιo ΚAHILA το οποίο θα αναχωρούσε την επόμενη το μεσημέρι. Η καμπίνα μας ήταν αρκετά ευρύχωρη, και μια μεγάλη τζαμαρία σχεδόν όσο το μήκους του κρεβατιού μας έδινε φανταστική θέα στο ποτάμι. Εκείνη τη στιγμή ήμασταν οι μοναδικοί επιβάτες. Ξεναγηθήκαμε στο φράγμα και στο Philae temple. Στο τελευταίο πήγαμε με βαρκάκι. Την επόμενη μέρα το πρωί επισκεφτήκαμε την περιοχή της Νουβίας της οποίας οι κάτοικοι είχαν αναπτύξει πολιτισμό από το 3.000 πΧ.
Όμορφη προσεγμένη η τουριστική πόλη Ασσουάν ιδίως στην πλευρά του Νείλου. Το βραδάκι στην δενδρόφυτη προκυμαία παράλληλα με το ποτάμι νέοι και νέες με τις μαντίλες δυστυχώς… οικογένειες με παιδιά βολτάρουν ή σχηματίζουν παρέες απολαμβάνοντας το νυχτερινό αεράκι που κατεβάζει το ποτάμι. Αμαξάδες μας πρότειναν ρομαντικούς νυχτερινούς περιπάτους άλλων εποχών. Απέναντι από την προκυμαία μια στοά με διάφορα μαγαζάκια καθαρά και με προσεγμένες βιτρίνες είναι αυτά που δεν απευθύνονται επιτακτικά στον τουρίστα αλλά στον ντόπιο. Το βράδυ ο ξεναγός δεν ήθελε να μας αφήσει μόνους να βολτάρουμε. -Είναι επικίνδυνο μας είπε. -Έλα κι εσύ μαζί μας λοιπόν. Τίποτε απ αυτά που είπε δεν ίσχυαν, αλλά ήθελε να μας ξοδέψει τον ελεύθερο χρόνο μας στο μαγαζάκι του πλοίου με χρυσαφικά να μας κάνουν δήθεν «ενημέρωση των προϊόντων». Και βέβαια δεν το ακολουθήσαμε, κι ούτε ήρθε μαζί μας. Καλύτερες τιμές στα μαγαζάκι της στοάς βρήκαμε απ ότι στο πλοίο. Σαν να μην ξέραμε από πλοία…
Την επόμενη μέρα ήρθαν οι συνταξιδιώτες μας. Κακοτυχία…ήταν όλοι τους Κινέζοι και οι περισσότερες κοπέλες.
Φασαριόζοι, φωνακλάδες, αγενείς. Σπρωξίματα στο self servise ούτε ένα συγνώμη. Γι αυτούς δεν υπήρχαμε... Επικοινωνία καμία. Σαν ένα σμήνος από πουλιά. Να ξεφεύγει πότε-πότε μια παρέα 5-6 ατόμων να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες να ανεβαίνει στο κατάστρωμα, αλλά στο τέλος να ξανασμίγει με το σμήνος… για ασφάλεια. Τρία βράδια, τέσσερεις μέρες μαζί μας στην καλύτερη φάση του ταξιδιού μας (πλήν του Σινά βεβαίως!). Που να το φανταζόμασταν.! Τα μωράκια του Μάο, που οι μανάδες και οι μπαμπάδες τους ντυμένοι ομοιόμορφα με την μπλε φόρμα, στημένοι κάτω από τις σοβιετικού τύπου πολυκατοικίες μας βλέπανε όταν βγαίναμε από το λιμάνι στη Σαγκάη, σαν να έβλεπαν Αρειανούς. Στη εποχή του Μεγάλου Ηγέτη. Σήμερα ντύθηκαν πήραν και μια φωτογραφική μηχανή και βγήκαν από το καβούκι τους απότομα και άγαρμπα. Να φτάσουν τους Γιαπωνέζους? Ποτέ δε θα το καταφέρουν Τη δεύτερη μέρα λοιπόν, αποφάσισα να τους δώσω μια δικαιολογία να μας αποφεύγουν και να μένουν μακριά μας.
Μετά το μεσημεριανό ανέβηκα στο κατάστρωμα. Οι μόνοι επιβάτες κείνη τη στιγμή ήταν δύο Κινέζες πάνω στις ξαπλώστρες. Μπα! Πώς και ξέφυγαν τα πουλάκια μου από το σμήνος? Μετά από λίγες βολτούλες από κουπαστή σε κουπαστή τις πλησίασα χαμογελώντας.! - Κορίτσια γεια, από Σαγκάη? –Νο Tai…-Πως το είπατε (αγγλικά με κινέζικη προφορά) –Τaiwan – Ταiwan?? -Kai από ποιο μέρος της Ταιβάν είσαστε? –Από το Καουσιούνγκ -Καουσιούνγκ και κει έχω πάει δυο φορές και στην Keelung και στην πρωτεύουσα σας την Ταϊπέ. Άρχισε τότε μια συζήτηση με αναμνήσεις απ αυτή την όμορφη χώρα με τους ευγενικούς κατοίκους της γαλουχημένοι στο δυτικό πολιτισμό από τους Αμερικανούς βεβαίως από το 1945 και μετά. –Και οι υπόλοιποι μαζί σας είναι? – Όχι είναι από Κίνα αλλά δεν έχουμε επαφή μαζί τους. Απέτυχε λοιπόν ο στόχος μου κι ούτε ξαναπροσπάθησα, αλλά εκεί που βγάζαμε το άχτι μας ήταν στις αφίξεις του πλοίου στα λιμάνια, όταν βγαίναμε πρώτοι και αυτοί περίμεναν μέχρι να συγκεντρωθεί η ομάδα τους.
Κάϊρο
Φράγμα Ασσουάν
Assuan city
Προς Νουβία
Δημόσια Βρύση....
Last edited: