Abaasiyeen81
Member
Μόλις 6 χλμ έξω από την πόλη Κάντυ βρίσκονται οι βοτανικοί κήποι Περαντενίγια, οι μεγαλύτεροι στη χώρα. Αρχικά αποτελούσε χώρο αναψυχής για τον βασιλιά και τους επισκέπτες του και το 1821 οι Βρετανοί έδωσαν στο χώρο τη σημερινή του μορφή. Οι κήποι λοιπόν καλύπτουν μια έκταση 60 εκταρίων όπου περιλαμβάνονται περίπου 10,000 φυτά και δέντρα, μια τεχνητή λίμνη, κήποι μπαχαρικών, ποικιλίες ορχιδέων, μια γιγαντιαία συκιά από την Ιάβα 1,600 τμ, ένας εντυπωσιακός γιαπωνέζικος κήπος και αυτά είναι μόνο η αρχή... Μια υπέροχη ιδέα για απογευματινή βόλτα και για πικ νικ. Μακάρι να υπήρχε ένα τέτοιο μέρος και στην Ελλάδα!
Μετά το απολαυστικό μας περίπατο στους κήπους επιστρέψαμε στο κέντρο της πόλης με κατεύθυνση το μουσείο πολύτιμων λίθων και τη φολκλορική παράσταση με παραδοσιακούς χορούς. Η βιομηχανία πολύτιμων λίθων έχει πολύ μεγάλη ιστορία στη Σρι Λάνκα. Στο παρελθόν την αποκαλούσαν το νησί των πολύτιμων λίθων ενώ ο Μάρκο Πόλο έγραψε ότι το νησί έχει τα καλύτερα ζαφείρια, τοπάζια, αμέθυστους και άλλους πολύτιμους λίθους στον κόσμο. Τα μπλε ζαφείρια είναι γνωστά ως ‘Ζαφείρια Κεϋλάνης’ τα οποία διακρίνονται για τη μοναδική διαύγεια, το χρώμα και τη λάμψη τους.
Στο ‘μουσείο’ λοιπόν (ουσιαστικά κοσμηματοπωλεία) , παρακολουθήσαμε ένα ολιγόλεπτο ντοκιμαντέρ σχετικό με την εξόρυξη πολύτιμων λίθων και στη συνέχεια μας ξενάγησαν στο χώρο έρευνας- σχεδίασης διαφόρων κοσμημάτων και το πωλητήριο τους. Οι επιλογές ήταν αναμφίβολα πολλές αν και δεν μπήκα στον πειρασμό να αγοράσω κάτι. Δεν είμαι λάτρης των κοσμημάτων (τυχερός ο άνδρας μου) και είμαι και αδαής όσον αφορά τις τιμές τους. Επόμενη στάση η παράσταση, λίγα μέτρα πιο κάτω από το μουσείο. Φύγαμε από εκεί με τις χείριστες εντυπώσεις…Ο χώρος ήταν τα απομεινάρια ενός μπιλιαρδάδικου με άβολες ξύλινες φθαρμένες θέσεις και εγκαταλελειμμένους τοίχους. Ένιωσα σαν να ήμασταν έτοιμοι να παρακολουθήσουμε μια απαγορευμένη παράσταση σε ένα μέρος μακριά από τα βλέμματα των υπολοίπων. Μετά την αναμονή κάποιων λεπτών η αυλαία άνοιξε αλλά οι χορευτές και η πυροβασία τους δεν κέρδισαν το κοινό. Τους έλειπε η ζωντάνια και το πάθος.
Το επόμενο πρωί μαζέψαμε τα πράγματά μας και ξεκινήσαμε το ταξίδι μας προς τη ‘Μικρή Βρετανία’, την πόλη Νουβάρα Ελίγια (77χλμ). Η συγκεκριμένη περιοχή έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιλογή της χώρας ως ταξιδιωτικό μας προορισμό. Ένα αίσθημα ανυπομονησίας, περιέργειας με μια δόση ενθουσιασμού με συνεπήρε καθώς αφήναμε πίσω το Κάντυ. Η διαδρομή μας, ένα ατελείωτο φιδάκι, ήταν απλά μαγευτική. Φυτείες τσαγιού ξεπρόβαλλαν από παντού, μου θύμισε τις αμπελοκαλλιέργειες στο Cinque Terre, ενώ οι καταρράκτες έλουζαν τα υψίπεδα με τα γάργαρα νερά τους.
Το μαύρο τσάι Κεϋλάνης είναι ένα από τα σημαντικότερα εξαγώγιμα προϊόντα της χώρας και ο 4ος μεγαλύτερος παραγωγός τσαγιού παγκοσμίως. Οι φυτείες τσαγιού βρίσκονται στο κεντρικό και νότιο τμήμα της χώρας και συγκεκριμένα σε 7 περιοχές: Kandy, Nuwara Eliya, Uda Pussellawa, Uva, Dimbula, Sabaragamuwa και Ruhuna οι οποίες παράγουν διαφορετικής ποικιλίας και ποιότητας τσαγιού λόγω του υψομέτρου. Στη διαδρομή παρατηρήσαμε αρκετά εργοστάσια τσαγιού ενώ σταματήσαμε σε ένα από αυτά, το ‘Μπλε Εργοστάσιο’. Η συνοδός μας, μας παρουσίασε τη διαδικασία επεξεργασίας του τσαγιού, τα μηχανήματα που χρησιμοποιούν και το τελικό προϊόν. Για όσους αγαπούν το τσάι, όπως εγώ, όλη αυτή η αφήγηση θα τους φαινόταν ενδιαφέρουσα. Αν και δεν είχα την ευκαιρία να μάθω τα μυστικά της ιεροτελεστίας ενός άψογου τσαγιού, εμπλούτισα τις γνώσεις του, δοκίμασα ένα ζεστό φλυτζάνι μαύρου τσαγιού και απόλαυσα για μια ακόμα φορά τη θέα. Το εργοστάσιο φυσικά διέθετε και πωλητήριο με τιμές διπλάσιες από ένα σούπερ μάρκετ…Εξοργίστηκα! Μου φαίνεται παράλογο να επισκέπτομαι τον τόπο παραγωγής ενός προϊόντος και να είναι πιο ακριβός από τα μαγαζιά λιανικού εμπορίου.
Συνεχίσαμε την άνοδο προς τη Νουβάρα Ελίγια, η πόλη βρίσκεται σε υψόμετρο 2,000 περίπου μέτρων κάτω από τη σκιά του ψηλότερου βουνού της χώρας, Πιντουρουταλαγκάλα. Την περίοδο της βρετανικής αποικιοκρατίας ο διοικητής John Davy ‘ανακάλυψε’ το μέρος. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1829 το μέρος αποτέλεσε το σανατόριο των Βρετανών δημοσίων υπαλλήλων και παραγωγών ενώ το 1859 ο Sir J E Tennent έγραψε ότι η Νουβάρα Ελίγια είναι τα Ηλύσια Πεδία της Κεϋλάνης.
Κτίστηκε στα πρότυπα της βρετανικής εξοχής με σπίτια που θυμίζουν έντονα τις εγγλέζικες εξοχικές κατοικίες βικτωριανής αρχιτεκτονικής διακοσμημένες εσωτερικά με τρόπαια, παλιές γκραβούρες, λουλουδάτα υφάσματα, και δερμάτινες πολυθρόνες. Για τους Βρετανούς, η πόλη ήταν το εαρινό τους θέρετρο, ένα μέρος για να εξασκήσουν τα χόμπυ τους όπως το κυνήγι αλεπούς, ελαφιού και ελεφάντων, να παίξουν γκολφ, πόλο και κρίκετ.
Φτάσαμε λοιπόν στο ξενοδοχείο μας το Grand Hotel, ένα ξενοδοχείο με άρωμα μιας άλλης εποχής σε αποικιακό στυλ. Ένιωσα ότι έκανα ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, στα τέλη του 19ου αιώνα όταν ο Sir Edward Barnes κυβερνήτης της περιοχής διέμενε σε αυτό το κτίριο. Ένα κτίριο που διατηρεί την αίγλη της εποχής, αριστοκρατικό και φιλόξενο.
Μετά το απολαυστικό μας περίπατο στους κήπους επιστρέψαμε στο κέντρο της πόλης με κατεύθυνση το μουσείο πολύτιμων λίθων και τη φολκλορική παράσταση με παραδοσιακούς χορούς. Η βιομηχανία πολύτιμων λίθων έχει πολύ μεγάλη ιστορία στη Σρι Λάνκα. Στο παρελθόν την αποκαλούσαν το νησί των πολύτιμων λίθων ενώ ο Μάρκο Πόλο έγραψε ότι το νησί έχει τα καλύτερα ζαφείρια, τοπάζια, αμέθυστους και άλλους πολύτιμους λίθους στον κόσμο. Τα μπλε ζαφείρια είναι γνωστά ως ‘Ζαφείρια Κεϋλάνης’ τα οποία διακρίνονται για τη μοναδική διαύγεια, το χρώμα και τη λάμψη τους.
Στο ‘μουσείο’ λοιπόν (ουσιαστικά κοσμηματοπωλεία) , παρακολουθήσαμε ένα ολιγόλεπτο ντοκιμαντέρ σχετικό με την εξόρυξη πολύτιμων λίθων και στη συνέχεια μας ξενάγησαν στο χώρο έρευνας- σχεδίασης διαφόρων κοσμημάτων και το πωλητήριο τους. Οι επιλογές ήταν αναμφίβολα πολλές αν και δεν μπήκα στον πειρασμό να αγοράσω κάτι. Δεν είμαι λάτρης των κοσμημάτων (τυχερός ο άνδρας μου) και είμαι και αδαής όσον αφορά τις τιμές τους. Επόμενη στάση η παράσταση, λίγα μέτρα πιο κάτω από το μουσείο. Φύγαμε από εκεί με τις χείριστες εντυπώσεις…Ο χώρος ήταν τα απομεινάρια ενός μπιλιαρδάδικου με άβολες ξύλινες φθαρμένες θέσεις και εγκαταλελειμμένους τοίχους. Ένιωσα σαν να ήμασταν έτοιμοι να παρακολουθήσουμε μια απαγορευμένη παράσταση σε ένα μέρος μακριά από τα βλέμματα των υπολοίπων. Μετά την αναμονή κάποιων λεπτών η αυλαία άνοιξε αλλά οι χορευτές και η πυροβασία τους δεν κέρδισαν το κοινό. Τους έλειπε η ζωντάνια και το πάθος.
Το επόμενο πρωί μαζέψαμε τα πράγματά μας και ξεκινήσαμε το ταξίδι μας προς τη ‘Μικρή Βρετανία’, την πόλη Νουβάρα Ελίγια (77χλμ). Η συγκεκριμένη περιοχή έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιλογή της χώρας ως ταξιδιωτικό μας προορισμό. Ένα αίσθημα ανυπομονησίας, περιέργειας με μια δόση ενθουσιασμού με συνεπήρε καθώς αφήναμε πίσω το Κάντυ. Η διαδρομή μας, ένα ατελείωτο φιδάκι, ήταν απλά μαγευτική. Φυτείες τσαγιού ξεπρόβαλλαν από παντού, μου θύμισε τις αμπελοκαλλιέργειες στο Cinque Terre, ενώ οι καταρράκτες έλουζαν τα υψίπεδα με τα γάργαρα νερά τους.
Το μαύρο τσάι Κεϋλάνης είναι ένα από τα σημαντικότερα εξαγώγιμα προϊόντα της χώρας και ο 4ος μεγαλύτερος παραγωγός τσαγιού παγκοσμίως. Οι φυτείες τσαγιού βρίσκονται στο κεντρικό και νότιο τμήμα της χώρας και συγκεκριμένα σε 7 περιοχές: Kandy, Nuwara Eliya, Uda Pussellawa, Uva, Dimbula, Sabaragamuwa και Ruhuna οι οποίες παράγουν διαφορετικής ποικιλίας και ποιότητας τσαγιού λόγω του υψομέτρου. Στη διαδρομή παρατηρήσαμε αρκετά εργοστάσια τσαγιού ενώ σταματήσαμε σε ένα από αυτά, το ‘Μπλε Εργοστάσιο’. Η συνοδός μας, μας παρουσίασε τη διαδικασία επεξεργασίας του τσαγιού, τα μηχανήματα που χρησιμοποιούν και το τελικό προϊόν. Για όσους αγαπούν το τσάι, όπως εγώ, όλη αυτή η αφήγηση θα τους φαινόταν ενδιαφέρουσα. Αν και δεν είχα την ευκαιρία να μάθω τα μυστικά της ιεροτελεστίας ενός άψογου τσαγιού, εμπλούτισα τις γνώσεις του, δοκίμασα ένα ζεστό φλυτζάνι μαύρου τσαγιού και απόλαυσα για μια ακόμα φορά τη θέα. Το εργοστάσιο φυσικά διέθετε και πωλητήριο με τιμές διπλάσιες από ένα σούπερ μάρκετ…Εξοργίστηκα! Μου φαίνεται παράλογο να επισκέπτομαι τον τόπο παραγωγής ενός προϊόντος και να είναι πιο ακριβός από τα μαγαζιά λιανικού εμπορίου.
Συνεχίσαμε την άνοδο προς τη Νουβάρα Ελίγια, η πόλη βρίσκεται σε υψόμετρο 2,000 περίπου μέτρων κάτω από τη σκιά του ψηλότερου βουνού της χώρας, Πιντουρουταλαγκάλα. Την περίοδο της βρετανικής αποικιοκρατίας ο διοικητής John Davy ‘ανακάλυψε’ το μέρος. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1829 το μέρος αποτέλεσε το σανατόριο των Βρετανών δημοσίων υπαλλήλων και παραγωγών ενώ το 1859 ο Sir J E Tennent έγραψε ότι η Νουβάρα Ελίγια είναι τα Ηλύσια Πεδία της Κεϋλάνης.
Κτίστηκε στα πρότυπα της βρετανικής εξοχής με σπίτια που θυμίζουν έντονα τις εγγλέζικες εξοχικές κατοικίες βικτωριανής αρχιτεκτονικής διακοσμημένες εσωτερικά με τρόπαια, παλιές γκραβούρες, λουλουδάτα υφάσματα, και δερμάτινες πολυθρόνες. Για τους Βρετανούς, η πόλη ήταν το εαρινό τους θέρετρο, ένα μέρος για να εξασκήσουν τα χόμπυ τους όπως το κυνήγι αλεπούς, ελαφιού και ελεφάντων, να παίξουν γκολφ, πόλο και κρίκετ.
Φτάσαμε λοιπόν στο ξενοδοχείο μας το Grand Hotel, ένα ξενοδοχείο με άρωμα μιας άλλης εποχής σε αποικιακό στυλ. Ένιωσα ότι έκανα ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, στα τέλη του 19ου αιώνα όταν ο Sir Edward Barnes κυβερνήτης της περιοχής διέμενε σε αυτό το κτίριο. Ένα κτίριο που διατηρεί την αίγλη της εποχής, αριστοκρατικό και φιλόξενο.
Attachments
Last edited by a moderator:
! Ανυπομονώ για τη συνέχεια...Μ'ενδιαφέρει πολύ αυτό το ταξίδι! Το οργάνωσες μόνη σου?
