Γκάνα Μπενίν Τόγκο Στη Δυτική Αφρική του βουντού και του δουλεμπορίου

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ. ΔΙΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΒΟΡΕΙΑ ΓΚΑΝΑ

Αφήνουμε το Kumasi και παίρνουμε την πορεία για βορρά. H Βόρεια Γκάνα, βόρεια της Λίμνης Βόλτα, απαρτίζεται από την Βόρεια Περιοχή, την Άνω Ανατολική Περιοχή και την Άνω Δυτική Περιοχή, περιοχές πιο αραιoκατοικημένες και λιγότερο επισκέψιμες. O χάρτης ασφάλειας των διαφόρων Υπουργείων Εξωτερικών που κάνουν συστάσεις στους υπηκόους τους, εδώ γίνεται από πράσινος πορτοκαλί (συνίσταται μόνο το απολύτως αναγκαίο ταξίδι), και κοντά στα σύνορα κόκκινος (αποτρεπτικός για κάθε μετάβαση στην περιοχή). Αυτό που έρχεται εύκολα στο μυαλό όταν μνημονεύεται η Βόρεια Γκάνα είναι φυλετικοί πόλεμοι, φτώχεια, συνθήκες υπανάπτυξης και σκληρού κλίματος. Και πραγματικά, ο Βορράς στη Γκάνα είναι πολύ διαφορετικός από τον Νότο: ξηρός, σκονισμένος και πολύ καυτός. Το ταξίδι στον Βορρά παρέχει μια πολύ διαφορετική αίσθηση από το ταξίδι στο νότο. Αισθάνεσαι σαν να φθάνεις σε μιά διαφορετική χώρα, με διαφορετική θρησκεία, γεωγραφία και πολιτιστικές πρακτικές. Υπάρχει όμως και μεγάλη ομορφιά σε αυτό, μια τόσο αρμονική ποικιλομορφία που είναι χαρά να την απολαμβάνεις και θαύμα να την παρατηρείς, ακόμη και σε αβέβαιους καιρούς. Αυτά είναι μέρη όπου η άγρια ζωή, η σαβάνα και οι κουλτούρες της ερήμου είναι έκδηλες. Η αρχιτεκτονική του βορρά είναι επίσης μοναδική, με ζωγραφισμένες πήλινες κατασκευές, τζαμιά από λάσπη, αχυροσκεπή συγκροτήματα και καλύβια με ταράτσες σε πολλά χωριά. Η Βόρεια Γκάνα είναι μια περιοχή γεμάτη ζωή και μερικές σπουδαίες απροσδόκητες εκπλήξεις περιμένουν τον ταξιδιώτη!

Στα περίχωρα του Kumasi έχει πολλή κίνηση από αυτοκίνητα και όλα τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα από πλανόδιους εμπόρους που πουλάνε διάφορα φαγώσιμα στους επιβάτες. Είναι Σάββατο και στον δρόμο συναντούμε συχνά ομάδες ανθρώπων με κόκκινα και μαύρα ρούχα. Ο Μπεν μας εξηγεί ότι όλοι αυτοί είναι άνθρωποι που πενθούν για διάφορους νεκρούς συγγενείς ή φίλους. Οι Γκανέζοι είναι πολύ προληπτικοί και έχουν ισχυρή πίστη στα φαντάσματα και τους προγόνους. Πιστεύουν ότι οι νεκροί δεν μπορούν να αναπαυθούν εν ειρήνη μέχρις ότου διεξαχθεί γιαυτούς μια ταιριαστή κηδεία και ταφική ιεροτελεστία, για την οποία απαιτούνται ειδικά ρούχα κηδειών, τα οποία παραδοσιακά είναι κόκκινα και μαύρα. Σύμφωνα με τις τοπικές δοξασίες, το κόκκινο συνδέεται με τον κίνδυνο και το μαύρο με την θλίψη, και γιαυτό χρησιμοποιούνται τα χρώματα αυτά, κατά τον θάνατο ενός αγαπημένου. Το Κόκκινο ένδυμα φοριέται συχνά από τους στενούς συγγενείς για να δείξουν πόσο βαθειά αισθάνονται την απώλεια του αγαπημένου τους. Το Μαύρο ένδυμα φοριέται από μακρινούς συγγενείς και φίλους που έρχονται για να θρηνήσουν με την οικογένεια. Γιαυτό, κυρίως τα Σαββατοκύριακα, οι περισσότεροι δρόμοι στη Γκάνα είναι πλημμυρισμένοι από ανθρώπους που πενθούν ντυμένοι στα κόκκινα και στα μαύρα. Σε κάποιο σημείο μάλιστα του δρόμου, βλέπουμε έναν πολύ μεγάλο υπαίθριο χώρο με τέντες, γεμάτο ανθρώπους ντυμένους με κόκκινα-μαύρα, σε κάποια ταφική τελετή.

Στα περίχωρα του Kumasi

Ενδυμασίες σε κοκκινόμαυρο για ταφικές τελετές

Μετά από λίγες ώρες διαδρομής κάνουμε μια μικρή παράκαμψη για να επισκεφθούμε το χωριό Boabeng, το κύριο κέντρο θέασης πιθήκων στο Καταφύγιο Άγριας Ζωής των Πιθήκων Boabeng-Fiema. Εδώ υπάρχει ένα δάσος έκτασης 4.5 περίπου τετραγωνικών χιλιομέτρων, το οποίο φιλοξενεί πολλά πουλιά, ελάφια και πιθήκους. Κυρίως είναι γνωστό για τους πιθήκους που το κατοικούν, που ανήκουν σε πολλά είδη, αλλά δύο από αυτά απαντούν εδώ σε σημαντικούς αριθμούς, ο μελανόλευκος Koλοβός και ο πίθηκος Campbell Mona. Ο λόγος του γιατί σημαντικοί πληθυσμοί πιθήκων έχουν επιβιώσει στο δάσος αυτό, αλλά όχι στα περισσότερα άλλα μέρη της Γκάνας είναι ότι οι κάτοικοι του χωριού τους θεωρούν ιερούς. Το χωριό είναι μια κοινότητα όπου οι πίθηκοι και οι ανθρώπινες υπάρξεις συμβιώνουν. Οι κάτοικοι του χωριού πάντα αφήνουν τροφή έξω από τα σπίτια τους για τα ζώα και οι πίθηκοι βλέπουν τους ανθρώπους σαν δικούς τους.

Μόλις φθάνουμε στο χωριό παίρνουμε έναν τοπικό οδηγό και αγοράζουμε και μερικές μπανάνες για να προσελκύσουμε τους πιθήκους. Ήδη συναντούμε μερικούς πιθήκους Campbell Mona σχεδόν στα όρια του χωριού με το δάσος. Ο Campbell Mona (Cercopithecus mona) είναι ένας πίθηκος που ζει στην Δυτική Αφρική μεταξύ της Γκάνας και του Καμερούν. Οι πίθηκοι που μας πλησιάζουνε είναι ιδιαίτερα φιλικοί και κοινωνικοί, και μάλιστα ο ένας ανεβαίνει στους ώμους του Μπεν, που τον ταϊζει μπανάνες! Λίγο πιο πέρα συναντούμε τους μελανόλευκους Κολοβούς. Αυτοί είναι πιο άγριοι και μοναχικοί και τους τραβάμε λίγες φωτογραφίες από μακριά. Μοιάζουν πολύ με τους πιθήκους που έχουμε δει στην Αιθιοπία, τους Αβησσύνιους ασπρόμαυρους κολοβούς. Πρόκειται στην ουσία για το ίδιο γένος, Colobus, αλλά διαφορετικά είδη. Ο Αβησσύνιος (λέγεται και Guereza) ζει όχι μόνο στην Αιθιοπία, αλλά και σε μεγάλο μέρος της κεντρικής Αφρικής, ενώ ο μελανόλευκος (που λέγεται και Ursine), ζει μόνο σε αυτή την περιοχή της Δυτικής Αφρικής.

Η διαδρομή από το Kumasi στο Boabeng

Το Καταφύγιο Άγριας Ζωής των Πιθήκων Boabeng-Fiema με τους Campbell Mona και τους μελανόλευκους Koλοβούς πιθήκους

Συνεχίζουμε την διαδρομή μας για το Kintampo, μια πόλη της Περιοχής Ανατολική Bono της Γκάνας. Η πόλη δεν παρουσιάζει κάτι το ιδιαίτερο και θα μείνουμε απλώς για διανυκτέρευση. Το ξενοδοχείο μας βρίσκεται κάπου 10 χιλιόμετρα πριν το κέντρο της πόλης. Είναι νεόκτιστο και αρκετά καλό. Παίρνουμε το δείπνο στο ξενοδοχείο μας, αποφεύγοντας τις τολμηρές επιλογές κάποιων τοπικών εδεσμάτων, και αρκούμενοι σε μια μακαρονάδα με κιμά, κλασσική αξία, που αποδεικνύεται ωραιότατη. Φυσικά για βραδινή βόλτα στην πόλη δεν το συζητάμε, μιας και εκτός της πρωτεύουσας Άκκρα η νυχτερινή ζωή, ιδίως για τους ξένους, είναι επικίνδυνη και πρακτικά ανύπαρκτη. Το άλλο πρωί παίρνουμε πάλι τον δρόμο για τον Βορρά, αλλά λίγο έξω από το Kintampo θα κάνουμε μια στάση, για να δούμε τους καταρράκτες του Kintampo. Αυτοί είναι από τους υψηλότερους καταρράκτες στη Γκάνα, και βρίσκονται στην πορεία του ποταμού Pumpum, παραπόταμου του Μαύρου Βόλτα, περίπου 4 χιλιόμετρα βόρεια του Kintampo. Ο καταρράκτης αυτός είναι κρυμμένος στο δάσος και σχηματίζεται από τρεις κύριες πτώσεις, εκ των οποίων η μεγαλύτερη φθάνει τα 25 μέτρα, αλλά μετά από έναν αριθμό σκαλιών και μικρότερων καταρρακτών, το ποτάμι πέφτει για περίπου 70 μέτρα στον κύριο καταρράκτη της περιοχής. Κατεβαίνουμε μια μεγάλη σκάλα που οδηγεί στην βάση του καταρράκτη ενώ υπάρχουν σχοινογέφυρες για διάβαση επάνω από τον ποταμό Pumpum. Ο καταρράκτης είναι εντυπωσιακός και έχει αρκετό νερό, παρότι είμαστε σε εποχή ξηρασίας για την χώρα. Από το 2017 η πρόσβαση απαγορευόταν, επειδή γινόντουσαν εργασίες ασφάλειας, λόγω ενός μεγάλου ατυχήματος, πτώσης ενός μεγάλου δέντρου κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας, που είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο 28 ατόμων. Πρόσφατα επιτράπηκαν πάλι οι επισκέψεις, αλλά λόγω του ιστορικού αυτού φαίνεται ότι λίγοι τον επισκέπτονται πια, με αποτέλεσμα να είμαστε μόνοι μας στον χώρο αυτό.

Στo Kintampo και τα περίχωρά του

Οι καταρράκτες του Kintampo

Μετά τον Καταρράκτη, το τοπίο αλλάζει σημαντικά, γίνεται αρκετά ξερό ενώ η θερμοκρασία του περιβάλλοντος αυξάνει σημαντικά. Συναντούμε πολλές φωλιές τερμιτών, τα τεράστια κωνικά αναχώματα, τόσο γνωστά σε όσους ταξιδεύουν στην Αφρική. Η δομή ενός τέτοιου αναχώματος είναι συνήθως πολύ περίπλοκη, με ένα εκτεταμένο σύστημα από σήραγγες και αγωγούς που χρησιμεύει σαν σύστημα αερισμού και νησίδες με υψηλή πυκνότητα πρασίνου σε αντίθεση με το περιβάλλον ξηρό έδαφος στις σαβάννες. Μέσα σε κάθε ανάχωμα ζει μια αποικία από τερμίτες, που περιλαμβάνει τις κοινωνικές κάστες των εργατών, στρατιωτών και τους αναπαραγωγικούς βασίλισσα και βασιλιά. Στην διαδρομή μας προς την επόμενη μεγάλη πόλη Tamale, όπου και θα διανυκτερεύσουμε, συναντούμε πολλά μικρά χωριά και οικισμούς. Η περιοχή είναι τόπος παραγωγής κάρβουνου και βλέπουμε παντού τσουβάλια με κάρβουνα, που είτε τα πουλούν στον δρόμο είτε τα φορτώνουν σε φορτηγάκια για μεταφορά. Σε κάθε χωριό υπάρχει και ένα γραφικό, χρωματιστό μικρό τζαμί, απόδειξη της επικράτησης του Ισλαμισμού στη Βόρεια Γκάνα. Πάντως, η μεγαλύτερη θρησκεία στη χώρα είναι ο Χριστιανισμός, με περίπου το 70% του πληθυσμού της Γκάνας να είναι μέλος ποικίλων Χριστιανικών δογμάτων.

Φωλιά τερμιτών

Η διαδρομή προς την Tamale

Στο μέσον της διαδρομής μας προς την Tamale, καταμεσήμερο πια, περνάμε μια τεράστια γέφυρα, επάνω από ένα μεγάλο ποτάμι. Είναι ο Μαύρος Βόλτα, που μαζί με τον Λευκό Βόλτα και τον Ερυθρό Βόλτα, αποτελούν το κύριο ποτάμιο σύστημα στη Γκάνα, τον Ποταμό Βόλτα. Ο Βόλτα μπαίνει στη Γκάνα ξεκινώντας από τα υψίπεδα της Μπουρκίνα Φάσο (που ονομάζονταν παλιά Άνω Βόλτα), και ρέει προς τα νότια εκβάλλοντας στον Ατλαντικό Ωκεανό, στον Κόλπο της Γουϊνέας στην Ada. Ο κύριος ποταμός είναι ο Λευκός Βόλτα, στον οποίο πέφτουν ο Ερυθρός Βόλτα, στα βόρεια της Γκάνας και ο μεγαλύτερος Μαύρος Βόλτα, στην κεντρικο-ανατολική Γκάνα, σχηματίζοντας πιο νότια την Λίμνη Βόλτα. Η λίμνη αυτή έχει δημιουργηθεί τεχνητά, από την απόφραξη του Ποταμού Βόλτα στην περιοχή Akosombo με σκοπό την παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας. Το ρεζερβουάρ που σχηματίσθηκε είναι η τεράστια Λίμνη Βόλτα είναι ένα από τα μεγαλύτερα τεχνητά ρεζερβουάρ στον κόσμο.

Στο πέρασμα της γέφυρας του Μαύρου Βόλτα βλέπουμε από τα παράθυρα του τζιπ ένα εκπληκτικό θέαμα, και λέμε του Μπεν να σταματήσει. Σε όλο το μήκος του ποταμού εκατοντάδες άνθρωποι πλένουν ρούχα, απλώνοντας μετά τις χρωματιστές μπουγάδες επάνω στα βράχια για στέγνωμα. Το ποτάμι είναι θολό και λασπερό, όχι ότι είναι βρώμικο, αλλά λόγω υπεδάφους και χαμηλής ροής σε εποχή ξηρασίας. Ο κόσμος που πλένει προέρχεται από μια μικρή πόλη την Buipe, που βρίσκεται κοντά στις όχθες του Μαύρου Βόλτα. Παίρνουμε αρκετές φωτογραφίες από το ύψος της γέφυρας και ξεκινάμε και πάλι για την Tamale, διασχίζοντας την γραφική Buipe.

Ημέρα πλυσίματος στον Μαύρο Βόλτα

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[LULLU]

χιλια ευχαριστω για αυτη την ιστορια και ταξιδι..

 

[Vito]

Τι ωραία που με αφορμή την ιστορία κάποιου συμφορουμίτη ξυπνάνε και οι δικές μας αναμνήσεις από το δικό μας αντίστοιχο ταξίδι.. Να σαι καλά, ευχαριστώ!.

Μια χαρά τα λες @dbalats για το Togo. Ισχύει ότι το κέντρο του δεν έχει τόσο ιδιαίτερα πράγματα / μέρη να δεις. Ωστόσο το Atakpame καθώς και η ευρύτερη περιοχή του Kpalime έχουν ένα ενδιαφέρον.

Σίγουρα το χιτακι στη χώρα είναι η φυλή Taberma αλλά κατ εμέ το διαμαντάκι στη χώρα είναι άλλο και αυτό είναι τέρμα βόρεια κοντά στα σύνορα με Μπουργκίνα Φάσο. Είναι το Dapaong και η ευρύτερη περιοχή του. Εκεί θα βρεις το πολυεθνικό παζάρι με Τογκολέζους, Γκανέζους και ΜπουργκινοΦασέους (χαχα) καθως και παρα έξω στη μέση του πουθενα θα βρεις Πετρογλυφικά και σε άλλο σήμειο το εκπληκτικό χωριό Νοκ (αρχαιολογικος χώρος), καλά κρυμμένο μέσα σε σπηλιες σε ενα καθετο βράχο και μπροστα ενας απίστευτος γκρεμος , στο οποίο η γειτονική φυλή κρυβόταν από τους δουλέμπορους και τις αλλες εχθρικες φυλές τον 18ο αιώνα. Εκπληκτικο μέρος!

Περιμένουμε τη συνέχεια!!!

 

[dbalats]

χιλια ευχαριστω για αυτη την ιστορια και ταξιδι..

Να είσαι καλά.

 

[dbalats]

Τι ωραία που με αφορμή την ιστορία κάποιου συμφορουμίτη ξυπνάνε και οι δικές μας αναμνήσεις από το δικό μας αντίστοιχο ταξίδι.. Να σαι καλά, ευχαριστώ!.

Μια χαρά τα λες @dbalats για το Togo. Ισχύει ότι το κέντρο του δεν έχει τόσο ιδιαίτερα πράγματα / μέρη να δεις. Ωστόσο το Atakpame καθώς και η ευρύτερη περιοχή του Kpalime έχουν ένα ενδιαφέρον.

Σίγουρα το χιτακι στη χώρα είναι η φυλή Taberma αλλά κατ εμέ το διαμαντάκι στη χώρα είναι άλλο και αυτό είναι τέρμα βόρεια κοντά στα σύνορα με Μπουργκίνα Φάσο. Είναι το Dapaong και η ευρήτερη περιοχή του. Εκεί θα βρεις το πολυεθνικό παζάρι με Τογκολέζους, Γκανέζους και ΜπουργκινοΦασέους (χαχα) καθως και παρα έξω στη μέση του πουθενα θα βρεις Πετρογλυφικά και σε άλλο σήμειο το εκπληκτικό χωριό Νοκ (αρχαιολογικος χώρος), καλά κρυμμένο μέσα σε σπηλιες σε ενα καθετο βράχο και μπροστα ενας απίστευτος γκρεμος , στο οποίο η γειτονική φυλή κρυβόταν από τους δουλέμπορους και τις αλλες εχθρικες φυλές τον 18ο αιώνα. Εκπληκτικο μέρος!

Περιμένουμε τη συνέχεια!!!

Σε ευχαριστώ για τα σχόλια. Δυστυχώς, όπως ξέρεις η κατάσταση στην Δυτική Αφρική είναι πολύ ρευστή. Την εποχή που ταξιδέψαμε η περιοχή στα βόρεια σύνορα του Τόγκο δεν εθεωρείτο ασφαλής, λόγω ταραχών στην Μπουρκίνα Φάσο και συχνή είσοδο τρομοκρατών στο Τόγκο και το Μπενίν (ακόμη και με απαγωγές τουριστών), οπότε δεν μπορέσαμε να την επισκεφθούμε. Από τις τρεις χώρες που περιγράφω, το Τόγκο είναι αυτή που γνωρίσαμε λιγότερο, ενώ τις άλλες δύο τις εξερευνήσαμε αρκετά καλά.

 

[Vito]

Σε ευχαριστώ για τα σχόλια. Δυστυχώς, όπως ξέρεις η κατάσταση στην Δυτική Αφρική είναι πολύ ρευστή. Την εποχή που ταξιδέψαμε η περιοχή στα βόρεια σύνορα του Τόγκο δεν εθεωρείτο ασφαλής, λόγω ταραχών στην Μπουρκίνα Φάσο και συχνή είσοδο τρομοκρατών στο Τόγκο και το Μπενίν (ακόμη και με απαγωγές τουριστών), οπότε δεν μπορέσαμε να την επισκεφθούμε. Από τις τρεις χώρες που περιγράφω, το Τόγκο είναι αυτή που γνωρίσαμε λιγότερο, ενώ τις άλλες δύο τις εξερευνήσαμε αρκετά καλά.

E, ναι , η αληθεια ειναι ότι τα πράγματα είναι κάπως ρευστά εκεί πάνω.
Ανυπομονούμε για τη συνέχεια! Περιμένω ειδικά την Γκάνα που δεν την έχω επισκεφτεί!

 

[Thalassaki]

Πολύ ενδιαφέρουσα η ταξιδιωτική σου ιστορία για τρεις χώρες που δύσκολα μπορεί κάποιος να βρεθεί και σίγουρα δεν συμπεριλαμβάνονται ανάμεσα στους δημοφιλέστερους Αφρικανικούς ταξιδιωτικούς προορισμούς. Τέτοιες μοναδικές και δύσβατες ταξιδιωτικές εμπειρίες είναι που αξίζουν σίγουρα να καταγράφονται και να παραμένουν ως παρακαταθήκη στο forum για κάθε ενδιαφερόμενο.
Προσωπικά τέτοιου είδους ταξίδια έξω από τα τετριμμένα, που ίσως δεν καταφέρω ποτέ να πραγματοποιήσω, είναι που μου κεντρίζουν άμεσα το ενδιαφέρον και με κάνουν να περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!

 

[dbalats]

Πολύ ενδιαφέρουσα η ταξιδιωτική σου ιστορία για τρεις χώρες που δύσκολα μπορεί κάποιος να βρεθεί και σίγουρα δεν συμπεριλαμβάνονται ανάμεσα στους δημοφιλέστερους Αφρικανικούς ταξιδιωτικούς προορισμούς. Τέτοιες μοναδικές και δύσβατες ταξιδιωτικές εμπειρίες είναι που αξίζουν σίγουρα να καταγράφονται και να παραμένουν ως παρακαταθήκη στο forum για κάθε ενδιαφερόμενο.
Προσωπικά τέτοιου είδους ταξίδια έξω από τα τετριμμένα, που ίσως δεν καταφέρω ποτέ να πραγματοποιήσω, είναι που μου κεντρίζουν άμεσα το ενδιαφέρον και με κάνουν να περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!

Σε ευχαριστώ πολύ. Πραγματικά, τέτοια ταξίδια σε βγάζουν από την "comfort zone", αλλά αποτελούν μοναδικές εμπειρίες.

 

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ. ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΑΚΚΡΑ

Προσγειωθήκαμε στο Διεθνές Αεροδρόμιο Κοtoka της Άκκρα αργά το βράδυ και κατευθυνθήκαμε στο Immigration με μιά ελαφριά ανησυχία για την εγκυρότητα της βίζας. Η ζέστη υποφερτή, μιάς και το ταξίδι μας έγινε την περίοδο του δικού μας χειμώνα, εποχή ξηρασίας για την χώρα και με ανεκτές θερμοκρασίες. Η υπάλληλος πήρε το διαβατήριό μου και άρχισε να το κοιτάζει προσεκτικά, επί ώρα. Ξαφνικά σηκώθηκε και πήγε σε ένα γραφείο στο βάθος, προφανώς στον προϊστάμενό της. Άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια, κάτι δυσάρεστο συμβαίνει εδώ σκέπτομαι. Μετά από λίγα λεπτά γυρίζει και μου λέει ότι λυπάται αλλά δεν μπορεί να μου δώσει την 3μηνη διάρκεια που γράφει η βίζα, αλλά θα μου χορηγήσει βίζα μόνο για 2 μήνες! Δεν πειράζει της λέω εγώ γενναιόδωρα, μου αρκεί και αυτή η δίμηνη για το ταξίδι μου, ενώ η καρδιά μου πηγαίνει στην θέση της. Γρήγορα περνούν και οι φίλοι μου και πηγαίνουμε να πάρουμε τις αποσκευές μας. Ευτυχώς όλα εντάξει και μάλιστα στην έξοδο βρίσκουμε τον οδηγό μας, που λέγεται Μπεν, να μας περιμένει. Τα Αγγλικά του είναι πολύ καλά, άλλωστε η Γκάνα είναι από τις λίγες χώρες της Δυτικής Αφρικής όπου κύρια γλώσσα είναι τα Αγγλικά και όχι τα Γαλλικά. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας, που φαίνεται αρκετά συμπαθητικό, δίχως να καθυστερήσουμε αφού δεν έχει κίνηση, μιάς και είναι πολύ αργά. Έχουμε φάει στο αεροπλάνο και πέφτουμε κατ’ευθείαν για ύπνο, καταπονημένοι μετά από μια ολόκληρη ημέρα στα αεροπλάνα και τα αεροδρόμια.

Το επόμενο πρωί, ξεκούραστοι και μετά από ένα υποφερτό πρωινό στο ξενοδοχείο μας, ξεκινάμε με τον Μπεν για την εξερεύνηση της Άκκρα. Η Άκκρα, η καρδιά της Γκάνας που πάλλεται και ιστορική της πρωτεύουσα, μπορεί στην αρχή να φαίνεται κάπως απογοητευτική επειδή δίνει την αίσθηση μιας σύγχρονης πόλης δίχως να διαθέτει κάποια σημαντικά ιστορικά αξιοθέατα, σιγά σιγά όμως, αρχίζει να σου αρέσει. Από το χάραμα της αποικιοκρατικής εποχής, ο πληθυσμός της μεγάλωσε από λίγες χιλιάδες σε μερικά εκατομμύρια, έτσι που τώρα κατατάσσεται στην 11η θέση στον κατάλογο των μεγαλύτερων μητροπολιτικών περιοχών της Αφρικής. Και ενώ τα τουριστικά αξιοθέατα είναι λιγοστά, οι καυτοί, κολλώδεις δρόμοι της πρωτεύουσας είναι αρωματισμένοι με ιδρώτα, αναθυμιάσεις και μπαγιάτικα μαγειρικά λάδια. Τα πεζοδρόμια γεμάτα κόσμο, πολύχρωμες φορεσιές, καροτσάκια με πραμάτειες, γυναίκες κουβαλώντας στο κεφάλι τους ότι μπορείς να φανταστείς με άριστη ισορροπία. Μια πόλη ίσως κουραστική, χαοτική κατά τόπους, αλλά μια πόλη που σου δίνει το αίσθημα ασφάλειας και χαλάρωσης, όπως λίγες μεγάλες πόλεις στην Αφρική.

Διακόσμηση του ξενοδοχείου μας στην Άκκρα

Στο κέντρο της Άκκρα

To ξενοδοχείο μας βρίσκεται στον περιφερειακό δακτύλιο, στο βόρειο τμήμα της πόλης. Η σειρά της επίσκεψης στα αξιοθέατα θα καθοριστεί από την κυκλοφορία, όπως μας λέει ο Μπεν. Για αυτό, μιας και είναι νωρίς, διασχίζουμε όλο το κέντρο όπου υπάρχουν πολλά κρατικά και κυβερνητικά κτίρια, για να φτάσουμε στις παλιές συνοικίες της Usshertown και της Jamestown. Η εικόνα είναι μιας τυπικής Αφρικανικής πόλης, με μερικά σύγχρονα τεράστια κτίρια να εναλλάσσονται με παραγκοειδείς κατασκευές. Εντύπωση μας κάνει το Κεντρικό Ταχυδρομείο. Στην Άκκρα δεν γίνεται κρατική παράδοση γραμμάτων κατ’ οίκον, παρά μόνον από ιδιωτικές εταιρείες, και έξω από το κτίριο του ταχυδρομείου υπάρχουν αμέτρητα γραμματοκιβώτια, όπου οι κάτοικοι πηγαίνουν μόνοι τους για την παραλαβή των γραμμάτων τους.

Το Κεντρικό Ταχυδρομείο και τα γραμματοκιβώτια

Σε λίγο φθάνουμε στην Jamestown, τον πρώτο σταθμό στην περιήγησή μας, μια περιοχή που διαθέτει στα σίγουρα μια ξεθωριασμένη ομορφιά. Η Jamestown ξεκίνησε σαν μια κοινότητα ψαράδων που προέρχονταν από το Βρεττανικό Φρούριο James του 17ου αιώνα, και συγχωνεύθηκε με την Accra, καθώς η πόλη μεγάλωσε. Τις ημέρες αυτές, η Jamestown είναι μια από τις φτωχότερες γειτονιές στην Accra – γεμάτη από όμορφα ανακατωμένα αποικιακά κτίρια, παραγκόσπιτα και καλύβες από κυματιστές λαμαρίνες – αλλά η ζωντάνια της διατηρείται και έχει γίνει κάτι σαν πολιτιστικός κόμβος. Σταματάμε για να πάρουμε έναν τοπικό οδηγό, έναν ογκώδη Γκανέζο, επαγγελματία πυγμάχο, και σε λίγο καταλαβαίνουμε το γιατί.

Σταματάμε στο Παλάτι Ngleshie Mantse, το οποίο υπήρξε επίσημα η αυλή του Κυβερνήτη, που του έδινε καλύτερη θέαση στις εμπορικές δραστηριότητες που διεξάγονταν στο Φρούριο της Jamestown. Χρησίμευε επίσης, σαν χώρος στάθμευσης για τα κάρα με άλογα που έφερναν σκλάβους και άλλα εξαγώγιμα αγαθά από την ενδοχώρα και όπου έστελναν επίσης, εισαγόμενα αντικείμενα από την Ευρώπη. Μην φανταστείτε κανένα παλάτι με τα Ευρωπαϊκά δεδομένα, είναι ένα παλάτι τύπου Αφρικής, ένα απλό μεγάλο κτίριο του οποίου το εξωτερικό διακοσμείται από τυμπανιστές και κανόνια. Στη μια πλευρά του βρίσκεται ένα μεγάλο άγαλμα του Ga Mantse, του παραδοσιακού βασιλέα στο Κράτος Ga της Νότιας Γκάνας, όπου κατοικεί ο λαός των Ga-Dangme. Στην Γκάνα υπάρχουν πάνω από 100 φυλετικές ομάδες, με κυριότερες τους Akan (47.5%), τους Mole-Dangbon (16.5%), τους Ewe (14%) και τους Ga-Dangme (7.5%) σαν μεγαλύτερα γκρουπ. Έδρα των Ashanti είναι το Kumasi στο κέντρο της χώρας, οι Mole-Dangbon κατοικούν στα βόρεια της χώρας και οι Ewe προέρχονται από το γειτονικό Τόγκο και κατοικούν σε όλα τα παράλια. Οι Ga-Dangme ζουν σε μια σχετικά μικρή περιοχή, την Μείζονα Άκκρα της Γκάνας (Greater Accra of Ghana), γύρω από την πρωτεύουσα δηλαδή.

Το Παλάτι Ngleshie Mantse στη Jamestown

Απέναντι από το παλάτι βρίσκεται ο Φάρος της Jamestown, ένας ξεχωριστός ερυθρόλευκος φάρος με γραμμώσεις που τον κάνουν να μοιάζει με καραμέλα. Αρχικά κατασκευάσθηκε από τους Βρετανούς το 1871, αλλά αντικαταστάθηκε από το μοντέρνο αυτό 28 μέτρων ύψους κτίριο στα 1930. Λίγο πιο εκεί συναντούμε το Φρούριο James, απέναντι από τον φάρο. Κατασκευασμένο από τους Βρετανούς το 1673 στη θέση ενός παλαιότερου Πορτογαλικού οικήματος, το Φρούριο James χρησίμευσε σαν φυλακή, από την αποικιακή εποχή μέχρι και το 2008. Έχουμε φτάσει πια στο Ψαρολίμανο της Jamestown, πολύ γραφικό και όμορφο, όπως το έχουμε δει σε αμέτρητες φωτογραφίες. Πολλές ψαρόβαρκες είναι αραγμένες ενώ ντόπιοι ψαράδες επισκευάζουν τα δίχτυα τους. Η περιοχή δεν φαίνεται ιδιαίτερα ασφαλής, αλλά όσοι βλέπουν τον γίγαντα συνοδό μας, διστάζουν να μας πλησιάσουν. Τραβάμε μερικές φωτογραφίες και συνεχίζουμε την περιπλάνηση της περιοχής.

Ο Φάρος της Jamestown

Στη Jamestown

Το Φρούριο James

Στο Ψαρολίμανο της Jamestown

Ο ξεναγός μας στη Jamestown προπονείται για λίγο με ένα σάκκο του μποξ!

Φεύγουμε από την γραφική, περιθωριακή Jamestown, έναν τόπο ταπεινό, αλλά με ανθρώπους που χαμογελούν, αγωνίζονται και ελπίζουν για το μέλλον. Συνεχίζουμε, στις πιο καλές πια περιοχές της πόλης, με πρώτη στάση στο Μαυσωλείο Kwame Nkrumah, το τελευταίο κοιμητήριο του πρώτου Προέδρου της Γκάνας, Δρ. Kwame Nkrumah. Είναι αφιερωμένο σε αυτόν για την εξαιρετική του καμπάνια για την απελευθέρωση της Γκάνας από την αποικιοκρατική διακυβέρνηση των Άγγλων, στις 6 Μαϊου του 1957, τότε που η χώρα ονομάζονταν ακόμη Χρυσή Ακτή. Ο Nkrumah υπήρξε ηγέτης του Παναφρικανισμού και μεγάλη πολιτική προσωπικότητα της Αφρικής, που εξορίσθηκε στην Γουϊνέα το 1966, όπου και έζησε την υπόλοιπη ζωή του. Το Μαυσωλείο είναι όμορφο και λιτό, ενώ μπροστά του υπάρχει ένας κεντρικός διάδρομος, που πλαισιώνεται από δύο ορθογώνιες διακοσμητικές λίμνες, κάθε μιά από τις οποίες περιέχει επτά μισόγυμνα καθιστά αγαλματάκια αυλητών, που φαίνονται να καλοσωρίζουν την άφιξη παγκοσμίων ηγετών και άλλων σημαντικών προσωπικοτήτων. Μπροστά από το Μαυσωλείο βρίσκεται ένα μπρούτζινο άγαλμα του Δρ. Nkrumah, ενώ στο πλάϊ του μνημείου υπάρχουν δίπλα-δίπλα η μπρούτζινη κεφαλή και το σώμα του αρχικού αγάλματος του Δρ. Nkrumah, το οποίο βρίσκονταν εμπρός από την Παλαιά Βουλή της Accra, βανδαλισμένο κατά την διάρκεια του Στρατιωτικού και Αστυνομικού Πραξικοπήματος της 24ης Φεβρουαρίου, 1956. Το άγαλμα αυτό βρέθηκε και εγκαταστάθηκε στο Πάρκο στις 11 Ιουνίου 2007 (το σώμα), και στις 28 Μαϊου 2009 (το κεφάλι). Πίσω από το Μαυσωλείο υπάρχει ένα μικρό μουσείο αφιερωμένο στον πολιτικό αυτό άνδρα.

Στο Μαυσωλείο Kwame Nkrumah, Άκκρα

Λίγο πιο πέρα βρίσκεται η Πλατεία Ανεξαρτησίας ή Πλατεία του Μαύρου Αστέρα, μια δημόσια πλατεία στην Accra, που οριοθετείται από το Αθλητικό Στάδιο της Accra και το Kwame Nkrumah Memorial Park. Η πλατεία φιλοξενεί τους ετήσιους εορτασμούς ανεξαρτησίας, καθώς και άλλα εθνικά γεγονότα, και αποτελεί σήμερα την έδρα για όλες τις αστικές και στρατιωτικές παρελάσεις στην Γκάνα. Συμπληρώθηκε το έτος 1961, το οποίο συνέπεσε με την επίσημη επίσκεψη της Βασίλισσας Ελισάβετ ΙΙ στη Γκάνα, από τον Δρ. Kwame Nkrumah. Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται η Πύλη του Μαύρου Αστέρα, ένα επιβλητικό μνημείο στην κορυφή του οποίου φέρεται το Μαύρο Άστρο της Αφρικής, το πεντακόρυφο αστέρι που συμβολίζει την Αφρική γενικότερα και την Γκάνα ειδικότερα. Το μνημείο έχει την μεγάλη επιγραφή “1957 μ.Χ.” (Ημερομηνία Ανεξαρτησίας από την Βρετανία) και “Ελευθερία και Δικαιοσύνη”. Είναι αργά το απόγευμα όταν γυρίζουμε στο ξενοδοχείο μας, και μετά από μια σύντομη ξεκούραση βγαίνουμε για την καλή περιοχή της Άκκρα, την Osu, όπου μια δελεαστική κοσμοπολίτικη επιλογή από μπαρ, ρεστωράν και άλλους κοινωνικούς χώρους σε βοηθάει για ένα ευχάριστο βράδυ. Δεν θα σας γράψω για το φαγητό στο ταξίδι αυτό, εκτός αν θυμηθώ κάτι ιδιαίτερο, τα πιάτα της Δυτικής Αφρικής δεν είναι από τα highlight της.

Η Πύλη του Μαύρου Αστέρα, Άκκρα

Πλατεία του Μαύρου Αστέρα, Άκκρα

 

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ. ΣΤΙΣ ΑΚΤΕΣ ΤΟΥ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ

Το επόμενο πρωί ξεκινάμε νωρίς για την Elmina Coast, αλλά θα σταματήσουμε πριν στην Makola, την μεγαλύτερη υπαίθρια αγορά στην Άκκρα. Η Makola είναι μια απέραντη, χαοτική υπαίθρια αγορά, που χαρακτηρίζεται από πάγκους που πουλούν το κάθε τι, υφάσματα, CD, χάντρες, σουβενίρ. Πολλούς από τους πάγκους αυτούς τους διαχειρίζονται ισχυρές, ανεξάρτητες Αφρικανές κυρίες, με θαυμάσια διαδήματα και μια αίσθηση πρακτικής επιχειρηματικότητας. Το αυτοκίνητο περνάει σιγά σιγά, μέσα από τον κεντρικό δρόμο της αγοράς, σταματώντας κάθε τόσο, ενώ βλέπουμε περιποιημένες Γκανέζες ντυμένες άψογα και με εξαιρετική κομψότητα, αχθοφόρους και γυναίκες να κουβαλούν με τον γνωστό τρόπο τεράστια φορτία στην πλάτη τους, πολύχρωμους πάγκους με ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Είναι γνωστές σκηνές για όσους έχουν ξαναεπισκεφθεί αγορές της Αφρικής, αλλά δεν παύουμε να τις απολαμβάνουμε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση. Για να διασχίσουμε την τεράστια αυτή αγορά θα κάνουμε και 2-3 ώρες, αλλά μετά ανοίγει ο δρόμος και βγαίνουμε πια από την πόλη.

Υπαίθρια Αγορά Makola, Άκκρα

Άγαλμα του Nii Tackie Tawiah III που ήταν ο Ga Mantse – ο παραδοσιακός βασιλιάς στο Κράτος Ga, μια βασιλεία στην Περιοχή της Μείζονος Άκκρα στη Γκάνα, από το 2006 μέχρι τον θάνατό του το 2012. Το άγαλμα ευρίσκεται σε έναν αναμνηστικό κήπο στο κέντρο του πάρκου Rawlings στην Αγορά Makola της Άκκρα.

Πολυκατάστημα Makola, Άκκρα. Πρόκειται για ένα κτίριο σαν αποθήκη γεμισμένο μέχρι το ταβάνι με μπατίκ, για το οποίο η Γκάνα φημίζεται.

Λίγα χιλιόμετρα μετά την Άκκρα και φθάνουμε σε μιά μικρή πόλη, την Kasoa, όπου σταματάμε σε ένα εργαστήριο φερέτρων. Οι οπαδοί του παράξενου θα αγαπήσουν τα εργαστήρια φερέτρων φαντασίας στη Γκάνα. Η παράδοση της ταφής των αγαπημένων σε ένα φέρετρο αναμνηστικό ξεκίνησε από τους ανθρώπους Ga της περιοχής, αλλά από τότε εξαπλώθηκε σε όλη την χώρα. Τα φέρετρα παραγγέλνονται και δημιουργούνται στη σειρά, και μπορεί να κατασκευασθούν σε οποιοδήποτε σχήμα – από εξωτικά ψάρια μέχρι φρούτα, σπιτικά αντικείμενα ή θρησκευτικές εικόνες. Τα φέρετρα που προορίζονται για ταφή κατασκευάζονται από ελαφρύ ξύλο, όπως το wawa ή Nyame Dua (Alstonia boonei). Φέρετρα που προορίζονται για εξαγωγή κατασκευάζονται από σκληρότερα ξύλα, όπως ofram (Terminalia superba) ή Αφρικανικό μαόνι (Khaya ivorensis). Είναι εκπληκτικό το πως ένα θλιβερό γεγονός αντιμετωπίζεται στη χώρα αυτή, αλλά και στη Δυτική Αφρική γενικότερα, συχνά σαν αφορμή εορτασμού, μουσικής και χορού.

Παραδοσιακό εργαστήριο φερέτρων φαντασίας στην Kasoa

Συνεχίζουμε την πορεία μας σε έναν δρόμο καλοστρωμένο, παράλληλο και λίγο μέσα από την παραλία, με αρκετή κίνηση. Σε κάθε στοπ, συνήθως κάποιο χωριό ή διόδια, διάφοροι μικροπωλητές τρέχουν προς το τζιπ προσφέροντας φαγητά, αναψυκτικά, μικροαντικείμενα. Πρόκειται κυρίως για νεαρές κοπέλες, μερικές από τις οποίες κουβαλάνε μεγάλη ποσότητα από τις πραμάτειες τους στο κεφάλι, με εξαιρετική ισορροπία. Κοντά στην Cape Coast κάνουμε μια σύντομη στάση στο Φρούριο Amsterdam, το οποίο χρονολογείται από το 1631 και υπήρξε το πρώτο που κτίσθηκε από τους Βρετανούς στην Χρυσή Ακτή, σαν Φρούριο Cormantin. Καταλήφθηκε από τον ναύαρχο Michiel de Ruyter της Ολλανδικής Εταιρείας της Δυτικής Ινδίας το 1665, και στη συνέχεια αποτέλεσε τμήμα της Ολλανδικής Χρυσής Ακτής, μέχρι που το φρούριο ανταλλάχθηκε με τους Άγγλους το 1868. Το Φρούριο βρίσκεται στο Abandze , στα βορειο-ανατολικά της Cape Coast, στην Περιοχή Mfantseman της Κεντρικής Περιοχής της Γκάνας. Το αρχικό φρούριο καταστράφηκε σε μια επίθεση των κατοίκων του Anomabu το 1811, για να ανακαινισθεί αρκετά πρόσφατα, το 1951. Οι σκλάβοι που κρατούνταν στο Φρούριο Amsterdam, οι οποίοι πωλούνταν κυρίως στις φυτείες της Καραϊβικής, έγιναν γνωστοί σαν Cormantins, ένα όνομα που φέρεται ότι ταξίδεψε στις Δυτικές Ινδίες. Μεταξύ των προβεβλημένων Αφρο-Αμερικανών που έχουν ιχνηλατήσει τις ρίζες τους στην περιοχή αυτή, συμπεριλαμβάνεται και ο μεγάλος μουσικός Louis Armstrong.

Η διαδρομή προς την Elmina Coast

Το Φρούριο Amsterdam στην Cape Coast

Δεν χρονοτριβούμε ιδιαίτερα, για να προφτάσουμε να περιηγηθούμε με μεγαλύτερη άνεση χρόνου το Κάστρο της Elmina. Η Ατλαντική ακτή της Γκάνας παρουσιάζει μια σειρά από φρούρια και κάστρα του 17ου αιώνα. Η Elmina είναι η έδρα ενός από τα σημαντικότερα ιστορικά ορόσημα της Γκάνας, του Κάστρου του Αγίου Γεωργίου (ή Κάστρο Elmina). Η δυνατή ομορφιά των κατάλευκων τοίχων του κάστρου αυτού έρχεται σε αντίθεση με την σκοτεινή του ιστορία. Κτισμένο από τους Πορτογάλους το 1482, καταλήφθηκε από τους Ολλανδούς 150 χρόνια αργότερα. Η τοποθεσία χρησίμευσε σαν το αρχηγείο της Ολλανδικής Εταιρείας της Δυτικής Ινδίας, για πάνω από δύο αιώνες. Μετέπειτα, το εμπόριο των σκλάβων αντικατάστησε τις εξαγωγές χρυσού. Συνεχίσθηκε η χρήση του σαν κέντρο σκλάβων μέχρι το 1814, οπότε οι Ολλανδοί κατήργησαν το σκλαβοπάζαρο. Εκτιμάται ότι οι Ολλανδοί εμπορευόντουσαν περίπου 30.000 σκλάβους κάθε χρόνο στην Elmina, μέχρι την κατάργηση του δουλεμπορίου. Το 1872 το κάστρο της Elmina πέρασε σε Βρετανικά χέρια, αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε πλέον σαν κέντρο εμπορίου. Μετά την ανεξαρτησία της Γκάνας, από το 1957 η Elmina χρησιμοποιήθηκε σαν σχολείο και σαν πολιτικό κέντρο στρατολόγησης.
Το Κάστρο Elmina είναι το παλιότερο Ευρωπαϊκό κτίσμα, νότια της Σαχάρας και έχει συγκαταλεγεί από την UNESCO στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Σήμερα έχει μετατραπεί σε ένα μουσείο γεμάτο πληροφορίες για την ιστορία της Γκάνας, το σκλαβοπάζαρο και την τοπική κουλτούρα. Δεν θα γράψω λεπτομέρειες, μπορείτε να τις βρείτε σε προηγούμενη ιστορία του kal spiros, θα αναφέρω μόνο τα άσχημα συναισθήματα που σου εκδηλώνονται, σε έναν τόπο όπου χιλιάδες αθώες ψυχές φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εκδιώχθηκαν από τον τόπο τους για να υπηρετήσουν σαν δούλοι σε μέρη μακρινά. Τα στοιχεία που βλέπουμε στο μικρό μουσείο και η εξιστόρηση από τον ξεναγό μας είναι ανατριχιαστικά και θλιβερά. Σε αντιδιαστολή, η μικρή βόλτα στα μπαλκόνια του πύργου, με την υπέροχη θέα στη Λιμνοθάλασσα της Ελμίνας, τις ψαρόβαρκες και τον Ατλαντικό Ωκεανό είναι υπέροχη και λυτρωτική.

Το Κάστρο Elmina

Η θέα από το Κάστρο Elmina

Πηγαίνουμε στο ξενοδοχείο μας, ένα ωραιότατο μικρό ξενοδοχείο επάνω στον κόλπο της Ελμίνας με θέα στις ψαρόβαρκες που μπαινοβγαίνουν στον Ατλαντικό. Είναι αργά το απόγευμα και την ώρα αυτή, φεύγουν οι ψαρόβαρκες μέσα από τον κολπίσκο, για την ολονύχτια εργασία στον Κόλπο της Γουϊνέας. Οι ψαράδες χρησιμοποιούν τον κολπίσκο αυτό, ο οποίος είναι προστατευμένος από τους ανέμους και τα ρεύματα, για να αγκυροβολούν τα πλοία τους, ενώ στο τέλος του καναλιού βρίσκεται και η ψαραγορά. Οι ψαρόβαρκες είναι ατέλειωτες, κάθε μία βαμμένη με τα χαρακτηριστικά σύμβολα της εταιρείας της και με τα εθνικά χρώματα κάποιας χώρας. Βλέπουμε ακόμη και μια ψαρόβαρκα με τα χρώματα της Ελληνικής σημαίας. Ρωτάμε γιατί γίνεται αυτό και η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος σκοπός, απλώς τυχαίνει οι ιδιοκτήτες να συμπαθούν κάποια χώρα ή ακόμη και την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της χώρας αυτής! Οι βάρκες περνούν η μία μετά την άλλη, ατέλειωτες, με πολλούς θεατές στις διπλανές ακτές και στο γείσο της γέφυρας να παρακολουθούν την παρέλαση αυτή. Είναι σαν μια ιερή τελετή ζωής και θανάτου, όλοι γνωρίζουν ότι οι ζωές των ανθρώπων αυτών είναι ένα παιγνίδι κορώνα γράμματα κάθε νύχτα, κόντρα στα κύματα και τα μπουρίνια του Ατλαντικού. Είναι μια ζωή θλιβερή, το μεροκάματο του τρόμου, με πενιχρές αμοιβές επειδή σπάνια οι ψαριές είναι καλές, λυπητερή υπενθύμιση του τι σημαίνει να είσαι φτωχός σε μια φτωχή χώρα.

Οι ψαρόβαρκες της Elmina αναχωρούν για το νυχτερινό ψάρεμα στον Ατλαντικό

Ευχαριστημένοι μεν από τις πρωτόγνωρες εμπειρίες, αλλά κατά βάθος στενοχωρημένοι από τις παραστάσεις αυτές, παίρνουμε το δείπνο μας στο ξενοδοχείο, κάποιο είδος ψαριού (νομίζω μπαρακούντα). Έχει σκοτεινιάσει και η ατμόσφαιρα είναι ειδυλλιακή, αλλά το επόμενο πρωί θα ξυπνήσουμε νωρίς για να δούμε την επιστροφή των ψαράδων. Έτσι και γίνεται, ευτυχώς ο καιρός είναι καλός και όλοι οι ψαράδες επιστρέφουν σώοι και ευχαριστημένοι, ενώ στις ψαρόβαρκες είναι απλωμένα τα ρούχα τους που τα έχουν πλύνει και τα έχουν κρεμάσει για στέγνωμα. Διάφοροι έμποροι πλησιάζουν στις βάρκες και αγοράζουν τα ψάρια για την ψαραγορά. Κάνουμε μια μικρή βόλτα στο κέντρο της πόλης και επισκεπτόμαστε την ψαραγορά και μια Εκκλησία Μεθοδιστών, την Bethel. Mετά, ξεκινάμε για τον επόμενο προορισμό μας, το Kumasi, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γκάνας μετά την Άκκρα, στο κέντρο της χώρας και ιστορική έδρα του Μεγάλου Βασιλείου των Ashanti.

Οι ψαρόβαρκες επιστρέφουν το επόμενο πρωί και αρχίζει η αγοραπωλησία των ψαριών.

Στην Ψαραγορά της Elmina

Η Eκκλησία των Μεθοδιστών Bethel στην Elmina

 

[Yorgos]

Μπράβο, πολύ περιεκτική και καλογραμμένη ιστορία.

 

[fotast]

Πολύ ωραίες φωτογραφίες(όπως και στις άλλες ιστορίες σου) και ουσιαστικά κείμενα.Συγχαρητήρια.