taver
Member
- Μηνύματα
- 12.487
- Likes
- 28.956
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2: Πηγαίνοντας στο Ιράν
- Κεφάλαιο 3: Πρώτη γνωριμία με την Τεχεράνη
- Κεφάλαιο 3 (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 4: Μοιάζεις με Ιρανό, το ξέρεις;
- Κεφάλαιο 5: Αρχαίες ιστορίες
- Κεφάλαιο 5 (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 5 (συνέχεια II)
- Κεφάλαιο 6: Θρυλική πτήση
- Κεφάλαιο 7: Οι άγιοι και ο αντιβασιλέας
- Κεφάλαιο 7 (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 8: Οι ποιητές
- Κεφάλαιο 9: Αρχαία στην έρημο
- Κεφάλαιο 9 (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 10: Ζωή στην απομόνωση
- Κεφάλαιο 10 (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 10 (συνέχεια II)
- Κεφάλαιο 11: Ο μισός κόσμος...
- Κεφάλαιο 12: Μια βραδιά στο Ισφαχάν
- Κεφάλαιο 13: Η κληρονομιά των Σαφαβίδων
- Κεφάλαιο 13 (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 14: Πυρετός το Πεμπτόβραδο
- Κεφάλαιο 15: Παρασκευή, κοντή γιορτή
- Κεφάλαιο 15 (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 16: Πετάει-πετάει το αεροπλανάκι…
- Κεφάλαιο 17: Θρησκευτικός τουρισμός
- Κεφάλαιο 17 (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 17 (συνέχεια II)
- Κεφάλαιο 18: Πίσω στη μεγάλη πόλη
- Κεφάλαιο 18 (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 19: Έξοδος
Κεφάλαιο 15 (συνέχεια):
Kόντευε 12, οπότε πήρα από δω ένα ταξί να με πάει στη γέφυρα Khaju, όπου ο τύπος χθες μου υποσχέθηκε τραγούδια και χορούς. Δυσκολεύτηκα να το βρω, αλλά τα κατάφερα. Έφτασα, κατέβηκα, και διαπίστωσα… μια ησυχία. Ούτε κανείς τραγούδαγε, ούτε κανείς χόρευε. Μόνο διάφορος κόσμος, νεαρής ηλικίας κυρίως, σουλάτσαρε πάνω κάτω. Πέρασα στην απέναντι πλευρά, έβγαλα ξανά φωτογραφίες, και είπα να γυρίσω πίσω από το κάτω επίπεδο, εκεί που κανονικά τρέχουν τα νερά του ποταμού. Μόνο τότε διαπίστωσα ότι κάτι γινόταν. Κάποιος κόσμος είχε μαζευτεί γύρω από μια από τις αψίδες, και τραγουδούσαν, πότε όλοι μαζί, πότε εκ περιτροπής. Κάποιοι είχαν αράξει και τους άκουγαν, αλλά ο περισσότερος κόσμος συμμετείχε ενεργά. Τους παρακολούθησα για λίγο, ώσπου κάποια στιγμή συνέχισα την πορεία μου.
Σύντομο βίντεο:
Για να βρω ταξί να επιστρέψω στο κέντρο…. Τίποτα. Ούτε για δείγμα. Ούτε πειρατές. Οπότε ξεκίνησα με τα πόδια για το κέντρο, βλέποντας λίγο και τις γειτονιές της πόλης στο πέρασμά μου. Σταμάτησα πάλι για ένα (φοβερό) καφέ σε ένα ακόμα μαγαζί των 2 τ.μ. ("moustache cafe" λεγόταν), και στο τέλος κατέληξα στην πλατεία.
Είχα δυο ώρες μέχρι να είναι ώρα να φύγω, οπότε αποφάσισα να μην κάνω τίποτε άλλο: Να φάω κάτι, και να απολαύσω την πλατεία. Παρότι είχα δυο πλήρη εικοσιτετράωρα στην πόλη, έχω αφήσει αρκετά αξιοσημείωτα αξιοθέατα εκτός προγράμματος – δε χώραγαν. Θα επισκεπτόμουν τη γειτονιά των «περιστερώνων», που κάποτε αποτελούσε παγκόσμιας κλάσης βιομηχανία για το γκουανό. Θα επισκεπτόμουν τη Αρμένικη συνοικία, με τον καθεδρικό που μπλέκει το Χριστιανικό τυπικό με τον Ισλαμιστικό διάκοσμο. Θα επισκεπτόμουν και το Ateshkadesh, το ζωροαστρικό ναό δηλαδή, αν δεν είχα πάει ήδη στον άλλο στη Yazd. Και θα επισκεπτόμουν και την τέταρτη μεγάλη και παλιότερη γέφυρα του ποταμού, αν έτρεχε έστω και μια σταλιά νερό.
Για το φαγητό, πήγα στο bastani, όπου είχα πάει για τσάι το προηγούμενο βράδυ. Ε, επιστροφή στη ρουτίνα. Κεμπάπ με ρύζι. Αλλά καί ένα ακόμη πιάτο, τοπικό της πόλης.
Έκανα και πάλι τη βόλτα μου στην πλατεία. Σήμερα, η πλατεία έχει κι άλλο κόσμο: Οικογένειες που έχουν απλώσει κουβέρτες και ταπεράκια για πικνικ, μεσήλικες που βολτάρουν, νεαρούς που… τραβάνε βιντεοκλίπ (!), τα πάντα. Τα σιντριβάνια είναι κλειστά, ευκαιρία για φωτογραφία με αντικατοπτρισμούς. [ στο σημείο αυτό διαπίστωσα ότι λόγω σφάλματος της κάρτας μνήμης, η μηχανή μου δεν έχει αποθηκεύσει ούτε μισή φωτογραφία από την ώρα που πάτησα το ποδάρι μου στο Ισφαχάν. Γκρρρ… Ευτυχώς που δυο μέρες τώρα τράβαγα και με το κινητό! Οι φωτογραφίες που είδατε από το Ισφαχάν είναι όλες τραβηγμένες από το κινητό μου ]
Για τελευταία μνήμη από την πόλη, επέλεξα να μπω ξανά, για δεύτερη φορά στο τζαμί του Σεΐχη Lotfollah, με το φως να μπαίνει αυτή τη φορά με άλλη γωνία, να το δω λίγο διαφορετικό.
Και μ’ αυτά και μ΄ αυτά, η ώρα πέρασε. Επέστρεψα στο ξενοδοχείο, πήρα τα πράγματά μου, μου κάλεσαν ταξί, και με πήγε στο αεροδρόμιο. Ένα πράγμα που δεν πρέπει να κάνει ποτέ κανείς με τους ταρίφες ανά τον κόσμο, είναι να μην έχει ψιλά για να πληρώσει. Ε, αυτό έπαθα. Για μια κούρσα των 200.000 ριάλ (το αεροδρόμιο στο Ισφαχάν είναι αρκετά μακριά από το κέντρο), έσκασα να πληρώσω με 500.000. «Δεν έχω ρέστα», μου κάνει ο ταξιτζής. Ψάχτηκα, ψάχτηκε, τίποτα. Και στη φάση αυτή μου δίνει στο χέρι ένα κομπολόι που κράταγε. Εγώ εξανέστην. «Τι ‘ναι τούτο, ρέστα θέλω, όχι μπιχλιμπίδια». «Κράτα λίγο να τα βρω», μου εξήγησε. Και τα βρήκε. Ντράπηκα. Και ντράπηκα περισσότερο, όταν μου έκανε και δώρο το κομπολόι…
Kόντευε 12, οπότε πήρα από δω ένα ταξί να με πάει στη γέφυρα Khaju, όπου ο τύπος χθες μου υποσχέθηκε τραγούδια και χορούς. Δυσκολεύτηκα να το βρω, αλλά τα κατάφερα. Έφτασα, κατέβηκα, και διαπίστωσα… μια ησυχία. Ούτε κανείς τραγούδαγε, ούτε κανείς χόρευε. Μόνο διάφορος κόσμος, νεαρής ηλικίας κυρίως, σουλάτσαρε πάνω κάτω. Πέρασα στην απέναντι πλευρά, έβγαλα ξανά φωτογραφίες, και είπα να γυρίσω πίσω από το κάτω επίπεδο, εκεί που κανονικά τρέχουν τα νερά του ποταμού. Μόνο τότε διαπίστωσα ότι κάτι γινόταν. Κάποιος κόσμος είχε μαζευτεί γύρω από μια από τις αψίδες, και τραγουδούσαν, πότε όλοι μαζί, πότε εκ περιτροπής. Κάποιοι είχαν αράξει και τους άκουγαν, αλλά ο περισσότερος κόσμος συμμετείχε ενεργά. Τους παρακολούθησα για λίγο, ώσπου κάποια στιγμή συνέχισα την πορεία μου.
Σύντομο βίντεο:
Για να βρω ταξί να επιστρέψω στο κέντρο…. Τίποτα. Ούτε για δείγμα. Ούτε πειρατές. Οπότε ξεκίνησα με τα πόδια για το κέντρο, βλέποντας λίγο και τις γειτονιές της πόλης στο πέρασμά μου. Σταμάτησα πάλι για ένα (φοβερό) καφέ σε ένα ακόμα μαγαζί των 2 τ.μ. ("moustache cafe" λεγόταν), και στο τέλος κατέληξα στην πλατεία.
Είχα δυο ώρες μέχρι να είναι ώρα να φύγω, οπότε αποφάσισα να μην κάνω τίποτε άλλο: Να φάω κάτι, και να απολαύσω την πλατεία. Παρότι είχα δυο πλήρη εικοσιτετράωρα στην πόλη, έχω αφήσει αρκετά αξιοσημείωτα αξιοθέατα εκτός προγράμματος – δε χώραγαν. Θα επισκεπτόμουν τη γειτονιά των «περιστερώνων», που κάποτε αποτελούσε παγκόσμιας κλάσης βιομηχανία για το γκουανό. Θα επισκεπτόμουν τη Αρμένικη συνοικία, με τον καθεδρικό που μπλέκει το Χριστιανικό τυπικό με τον Ισλαμιστικό διάκοσμο. Θα επισκεπτόμουν και το Ateshkadesh, το ζωροαστρικό ναό δηλαδή, αν δεν είχα πάει ήδη στον άλλο στη Yazd. Και θα επισκεπτόμουν και την τέταρτη μεγάλη και παλιότερη γέφυρα του ποταμού, αν έτρεχε έστω και μια σταλιά νερό.
Για το φαγητό, πήγα στο bastani, όπου είχα πάει για τσάι το προηγούμενο βράδυ. Ε, επιστροφή στη ρουτίνα. Κεμπάπ με ρύζι. Αλλά καί ένα ακόμη πιάτο, τοπικό της πόλης.
Έκανα και πάλι τη βόλτα μου στην πλατεία. Σήμερα, η πλατεία έχει κι άλλο κόσμο: Οικογένειες που έχουν απλώσει κουβέρτες και ταπεράκια για πικνικ, μεσήλικες που βολτάρουν, νεαρούς που… τραβάνε βιντεοκλίπ (!), τα πάντα. Τα σιντριβάνια είναι κλειστά, ευκαιρία για φωτογραφία με αντικατοπτρισμούς. [ στο σημείο αυτό διαπίστωσα ότι λόγω σφάλματος της κάρτας μνήμης, η μηχανή μου δεν έχει αποθηκεύσει ούτε μισή φωτογραφία από την ώρα που πάτησα το ποδάρι μου στο Ισφαχάν. Γκρρρ… Ευτυχώς που δυο μέρες τώρα τράβαγα και με το κινητό! Οι φωτογραφίες που είδατε από το Ισφαχάν είναι όλες τραβηγμένες από το κινητό μου ]
Για τελευταία μνήμη από την πόλη, επέλεξα να μπω ξανά, για δεύτερη φορά στο τζαμί του Σεΐχη Lotfollah, με το φως να μπαίνει αυτή τη φορά με άλλη γωνία, να το δω λίγο διαφορετικό.
Και μ’ αυτά και μ΄ αυτά, η ώρα πέρασε. Επέστρεψα στο ξενοδοχείο, πήρα τα πράγματά μου, μου κάλεσαν ταξί, και με πήγε στο αεροδρόμιο. Ένα πράγμα που δεν πρέπει να κάνει ποτέ κανείς με τους ταρίφες ανά τον κόσμο, είναι να μην έχει ψιλά για να πληρώσει. Ε, αυτό έπαθα. Για μια κούρσα των 200.000 ριάλ (το αεροδρόμιο στο Ισφαχάν είναι αρκετά μακριά από το κέντρο), έσκασα να πληρώσω με 500.000. «Δεν έχω ρέστα», μου κάνει ο ταξιτζής. Ψάχτηκα, ψάχτηκε, τίποτα. Και στη φάση αυτή μου δίνει στο χέρι ένα κομπολόι που κράταγε. Εγώ εξανέστην. «Τι ‘ναι τούτο, ρέστα θέλω, όχι μπιχλιμπίδια». «Κράτα λίγο να τα βρω», μου εξήγησε. Και τα βρήκε. Ντράπηκα. Και ντράπηκα περισσότερο, όταν μου έκανε και δώρο το κομπολόι…
Last edited: