Defkalion
Administrator
- Μηνύματα
- 11.405
- Likes
- 17.235
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Φτάνω στο αεροδρόμιο, και μέσα σε έναν χαμό από αφίξεις/αναχωρήσεις αεροσκαφών φεύγουμε για τον προορισμό μας, το ξενοδοχείο μας στο Queens. Η αίσθηση του να είσαι τόσο μακριά από το σπίτι σου είναι κάτι που δοκιμάζω πρώτη φορά...
Βουρ στο μετρό και γραμμή για το νησί. Είναι νωρίς το απόγευμα, και ανεβαίνω κάπου μεταξύ 50ής και 55ης οδού, για να δω ένα περιβάλλον που μέχρι τότε έβλεπα μόνο στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Ξεκινάω το περπάτημα με κατεύθυνση την 5η λεωφόρο και μετά γραμμή για Greenwich Village, SoHο, με τελικό προορισμό την οικονομική συνοικία, το παγκόσμιο κέντρο εμπορίου και φυσικά το battery park. Φτάνοντας στην 5η λεωφόρο και στρίβοντας το βλέμμα μου στο βορρά αντικρίζω στο βάθος τη νότια είσοδο του Central Park. Το αφήνω για κάποιο πρωινό.
Το περπάτημα στον πιο διάσημο δρόμο της χώρας είναι μια πραγματική εμπειρία. Νιώθω σα να βουτάω από ένα βατήρα 10 μέτρων και να βλέπω γύρω μου να περνάνε οι στιγμές με καταιγιστικό ρυθμό. Άνθρωποι που πηγαινοέρχονται στις δουλειές τους, τουρίστες που χαζεύουν τη βιτρίνα του Tiffany's, και ουρές από παιδάκια με τους γονείς τους έξω από τον γίγαντα των παιχνιδομάγαζων, FAO Schwarz. Οι αναπνοές γίνονται πιο γρήγορες και επιταχύνω ακούσια το βήμα μου.
Πλησιάζοντας στο ύψος της 42ης οδού βλέπω το πρώτο πράγμα που πραγματικά με αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Τη δημόσια βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης. Ένα πραγματικά επιβλητικό κτίριο, με τα λιοντάρια στα σκαλοπάτια να φαίνεται ότι φρουρούν την είσοδό του. Αρκετοί Νεοϋορκέζοι είναι μαζεμένοι εδώ, κάθονται στα σκαλοπάτια, περπατάνε, ή ξεφυλλίζουν τα χαρτιά τους σε ένα από τα μικροσκοπικά τραπεζάκια που υπάρχουν στον περιβάλλοντα χώρο. Αποφασίζω να συνεχίσω το περπάτημα προς νότο, κρατώντας τις εικόνες της βιβλιοθήκης και έχοντας αποφασίσει να την επισκεφθώ τις επόμενες ημέρες.
- 
- 
Επόμενη στάση ο μεγαλύτερος σιδηροδρομικός σταθμός του κόσμου: Grand Central. Η πόλη ζει έντονα εδώ. Κόσμος που συρρέει σε πλήθη για να προλάβει κάποιο τρένο ή απλά να συναντήσει κάποιον. Ο σταθμός είναι φημισμένος για το εσωτερικό του, και μια παρέκκλιση από την πορεία μου για να το δω από κοντά πραγματικά με αποζημιώνει. Με στυλ που θα ζήλευαν πολλά νεοκλασσικά κτίρια, ο σταθμός με περιβάλλει με μια γνώριμη, σχεδόν οικεία ατμόσφαιρα, που λες κι'έχει δική του θέληση και σκοπό να με κρατήσει εκεί όσο περισσότερο μπορεί. Αμερικάνικες σημαίες παντού. Περνάω έξω από το Oyster Bar, το παλιότερο μαγαζί του σταθμού, φημισμένο για τα θαλασσινά του. Μέσα δεν υπάρχει τραπέζι ελεύθερο ούτε για δείγμα.
- 
Βγαίνω από το σταθμό και επιστρέφω στους δρόμους του Manhattan. Όσο κατηφορίζω προς το νότιο τμήμα του νησιού, τα δάση από ουρανοξύστες γίνονται πιο πυκνά. Αρχίζω να νιώθω θαυμασμό, ανακατεμένο με γερές δόσεις ανασφάλειας που μου προκαλεί το πρωτοφανές -για έναν ευρωπαίο- ύψος των κτιρίων. Περνώντας μπροστά από το Empire State Building το επιφώνημά μου για το μέγεθος και το ύψος του ξεπερνιέται μόνο από ένα δεύτερο επιφώνημα που ακολουθεί αμέσως μετά βλέποντας τις απερίγραπτα μεγάλες ουρές τουριστών που περιμένουν για να ανέβουν στο παρατηρητήριο του 86ου ορόφου. Εντυπωσιάζομαι από το γεγονός ότι οι περισσότεροι τουρίστες είναι αμερικάνοι, και από το ότι ταξιδεύουν μαζί με τα παιδιά τους - που σε πολλές περιπτώσεις έιναι παραπάνω από 2. Το μυαλό μου αρχίζει να κάνει τις αναπόφευκτες συγκρίσεις με τους ευρωπαίους και πολύ περισσότερο τους Έλληνες.
Μπαίνω σε ένα από τα diner που αφθονούν μεταξύ park avenue και 7ης λεωφόρου σε εκείνο το ύψος, για να ακούσω τις πρώτες λέξεις στα ελληνικά...
Βουρ στο μετρό και γραμμή για το νησί. Είναι νωρίς το απόγευμα, και ανεβαίνω κάπου μεταξύ 50ής και 55ης οδού, για να δω ένα περιβάλλον που μέχρι τότε έβλεπα μόνο στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Ξεκινάω το περπάτημα με κατεύθυνση την 5η λεωφόρο και μετά γραμμή για Greenwich Village, SoHο, με τελικό προορισμό την οικονομική συνοικία, το παγκόσμιο κέντρο εμπορίου και φυσικά το battery park. Φτάνοντας στην 5η λεωφόρο και στρίβοντας το βλέμμα μου στο βορρά αντικρίζω στο βάθος τη νότια είσοδο του Central Park. Το αφήνω για κάποιο πρωινό.
Το περπάτημα στον πιο διάσημο δρόμο της χώρας είναι μια πραγματική εμπειρία. Νιώθω σα να βουτάω από ένα βατήρα 10 μέτρων και να βλέπω γύρω μου να περνάνε οι στιγμές με καταιγιστικό ρυθμό. Άνθρωποι που πηγαινοέρχονται στις δουλειές τους, τουρίστες που χαζεύουν τη βιτρίνα του Tiffany's, και ουρές από παιδάκια με τους γονείς τους έξω από τον γίγαντα των παιχνιδομάγαζων, FAO Schwarz. Οι αναπνοές γίνονται πιο γρήγορες και επιταχύνω ακούσια το βήμα μου.
Πλησιάζοντας στο ύψος της 42ης οδού βλέπω το πρώτο πράγμα που πραγματικά με αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Τη δημόσια βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης. Ένα πραγματικά επιβλητικό κτίριο, με τα λιοντάρια στα σκαλοπάτια να φαίνεται ότι φρουρούν την είσοδό του. Αρκετοί Νεοϋορκέζοι είναι μαζεμένοι εδώ, κάθονται στα σκαλοπάτια, περπατάνε, ή ξεφυλλίζουν τα χαρτιά τους σε ένα από τα μικροσκοπικά τραπεζάκια που υπάρχουν στον περιβάλλοντα χώρο. Αποφασίζω να συνεχίσω το περπάτημα προς νότο, κρατώντας τις εικόνες της βιβλιοθήκης και έχοντας αποφασίσει να την επισκεφθώ τις επόμενες ημέρες.
- - Επόμενη στάση ο μεγαλύτερος σιδηροδρομικός σταθμός του κόσμου: Grand Central. Η πόλη ζει έντονα εδώ. Κόσμος που συρρέει σε πλήθη για να προλάβει κάποιο τρένο ή απλά να συναντήσει κάποιον. Ο σταθμός είναι φημισμένος για το εσωτερικό του, και μια παρέκκλιση από την πορεία μου για να το δω από κοντά πραγματικά με αποζημιώνει. Με στυλ που θα ζήλευαν πολλά νεοκλασσικά κτίρια, ο σταθμός με περιβάλλει με μια γνώριμη, σχεδόν οικεία ατμόσφαιρα, που λες κι'έχει δική του θέληση και σκοπό να με κρατήσει εκεί όσο περισσότερο μπορεί. Αμερικάνικες σημαίες παντού. Περνάω έξω από το Oyster Bar, το παλιότερο μαγαζί του σταθμού, φημισμένο για τα θαλασσινά του. Μέσα δεν υπάρχει τραπέζι ελεύθερο ούτε για δείγμα.
- Βγαίνω από το σταθμό και επιστρέφω στους δρόμους του Manhattan. Όσο κατηφορίζω προς το νότιο τμήμα του νησιού, τα δάση από ουρανοξύστες γίνονται πιο πυκνά. Αρχίζω να νιώθω θαυμασμό, ανακατεμένο με γερές δόσεις ανασφάλειας που μου προκαλεί το πρωτοφανές -για έναν ευρωπαίο- ύψος των κτιρίων. Περνώντας μπροστά από το Empire State Building το επιφώνημά μου για το μέγεθος και το ύψος του ξεπερνιέται μόνο από ένα δεύτερο επιφώνημα που ακολουθεί αμέσως μετά βλέποντας τις απερίγραπτα μεγάλες ουρές τουριστών που περιμένουν για να ανέβουν στο παρατηρητήριο του 86ου ορόφου. Εντυπωσιάζομαι από το γεγονός ότι οι περισσότεροι τουρίστες είναι αμερικάνοι, και από το ότι ταξιδεύουν μαζί με τα παιδιά τους - που σε πολλές περιπτώσεις έιναι παραπάνω από 2. Το μυαλό μου αρχίζει να κάνει τις αναπόφευκτες συγκρίσεις με τους ευρωπαίους και πολύ περισσότερο τους Έλληνες.
Μπαίνω σε ένα από τα diner που αφθονούν μεταξύ park avenue και 7ης λεωφόρου σε εκείνο το ύψος, για να ακούσω τις πρώτες λέξεις στα ελληνικά...
τα όριά του 
τριγυρω...
