Defkalion
Administrator
- Μηνύματα
- 11.405
- Likes
- 17.235
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
...και χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι να μιλάω στη μητρική μου γλώσσα, με ανθρώπους που με βλέπουν σα φίλο ή συγγενή τους. Ξαφνικά μια πρωτόγνωρη αίσθηση οικειότητας με καταλαμβάνει. Όχι και το πρώτο συναίσθημα που περίμενα να νιώσω όντας 8,000 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου.Μπαίνω σε ένα από τα diner που αφθονούν μεταξύ park avenue και 7ης λεωφόρου σε εκείνο το ύψος, για να ακούσω τις πρώτες λέξεις στα ελληνικά...
Οι Έλληνες της Νέας Υόρκης. Θα μπορούσα να γράψω σελίδες γι'αυτούς. Άνθρωποι που μετανάστευσαν σε μια περίοδο που λες και δεν ήταν μόλις 30-40 χρόνια πριν, αλλά μια ολόκληρη εποχή... Μου μιλάνε με ιδιαίτερο τρόπο, και προσπαθώ να καταλάβω αν αυτό που νιώθουν για την πατρίδα τους είναι νοσταλγία ή θυμός. Σίγουρα πάντως αποδοκιμάζουν τις... κυβερνήσεις στην Ελλάδα (άκουσα αποδοκιμασιές για τον... Σημίτη και τον... Μητσοτάκη) για "την υπερβολική ακρίβεια" της χώρας, που τους δυσκολεύει πάρα πολύ να επιστρέψουν έστω και για διακοπές. Ανταποδίδω τα χαμόγελα και αρχίζω να αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα της Νέας Υόρκης. Δεν υπάρχουν "αμερικάνοι". Υπάρχουν επισκέπτες, μετανάστες, δεύτερες, τρίτες και τέταρτες γενιές ευρωπαίων, αφρικάνων, ασιατών, που μαζεύτηκαν εδώ και σήμερα αποτελούν μαζί με τους πιο "ντόπιους" το πιο ανακατεμένο μείγμα ανθρώπων από εποχής... Βαβέλ.
Με αυτές τις σκέψεις ξαναβγαίνω στους δρόμους και παίρνω το μετρό για το παγκόσμιο κέντρο εμπορίου. Αν στο empire state εντυπωσιάστηκα, εδώ μένω με το στόμα ανοιχτό. Ένα σύμπλεγμα γιγαντιαίων κτιρίων, με τους δύο πύργους να στέκονται σε ύψη που στα μάτια μου φαίνονται λες και τρυπάνε τον ουρανό. Το δε μέγεθός τους ασύλληπτο - 50,000 άνθρωποι δουλεύουν εδώ κάθε μέρα - ο νους μου δυσκολεύεται να χωνέψει τα νούμερα και τα μεγέθη που του μεταφέρουν τα μάτια μου. Έπαρση του ανθρώπου; ανταρσία ενάντια στο Θεό; ή απλώς κατασκευαστικά θαύματα στην πόλη που γέννησε τις μεγαλύτερες προόδους στην αστική ζωή του ανθρώπου;
Αφήνω πίσω μου το World Trade Center και κατευθύνομαι προς τη Wall Street. Ο πολύ στενός δρόμος έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα ποσά που κυκλοφορούν μέσα στους τοίχους του χρηματιστηρίου της πόλης. Πολλοί χρηματιστές κάνουν διάλειμμα για φαγητό, και τους βρίσκω να αράζουν στα σκαλοπάτια με ένα χοτ-ντογκ στο χέρι ή σε κάποιο από τα μικρά εστιατόρια γύρω γύρω.
Χαζευτήρι, μέχρι που διαπιστώνω ότι είμαι πολύ κοντά στην περίφημη Αποβάθρα 17. Πίτσα στο χέρι, και γραμμή για την Pier 17 λοιπόν...
Σα λούνα παρκ. Άνθρωποι όλων των ηλικιών και χρωμάτων, παρακολουθούν ένα τσούρμο μαύρους που κάνουν γυμναστική επίδειξη στο ξύλινο δάπεδο της αποβάθρας μπροστά από τα καράβια και στη σκιά του ανισόπεδου από πάνω. Το θέαμα είναι μοναδικό, η ατμόσφαιρα με γεμίζει με ευφορία. Παραδίπλα, ένα συγκρότημα επιδίδεται σε δημόσιες πρόβες, και οι περαστικοί σταματούν για να χαζέψουν και να φάνε ένα παγωτό από τα πολυάριθμα παγωτατζίδικα στο ισόγειο του εμπορικού της αποβάθρας. Κατευθύνομαι στην άκρη, και κάθομαι στα κάγκελα αγναντεύοντας τον East River. Απέναντι, το Brooklyn. Πολλά καραβάκια κυκλοφορούν στο ποτάμι ανεβοκατεβάζοντας τους τουρίστες ώστε να έχουν όσο το δυνατόν περισσότερες γωνίες για φωτογράφηση της πιο διάσημης γέφυρας της πόλης, της Brooklyn Bridge.
Έχει αρχίσει και σουρουπώνει. Έφτασε η ώρα για να πραγματοποιήσω ένα από τα λιγοστά "όνειρα" που είχα για τις ΗΠΑ πριν το ταξίδι. Να περπατήσω τη γέφυρα....
Attachments
-
76,7 KB Προβολές: 382