Travelliaris
Member
- Μηνύματα
- 37
- Likes
- 160
Δεν έχω κάτι με τον 89 Rainbow πλην του ότι δεν έχω καταλάβει γιατί έχει περισσότερους ραδιοφωνικούς παραγωγούς από τα τραγούδια που παίζει. 
Μαρόκο Rockin' the Casbah και άλλες ιστορίες στο Μαρόκο το Ραμαζάνι
- Thread starter evaT
- Ημερομηνία δημιουργίας
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.572
- Likes
- 12.779
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Δεν παίζει ηλεκτρονική μουσική! Αυτό μου φτάνειΔεν έχω κάτι με τον 89 Rainbow πλην του ότι δεν έχω καταλάβει γιατί έχει περισσότερους ραδιοφωνικούς παραγωγούς από τα τραγούδια που παίζει.
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.572
- Likes
- 12.779
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Μέρα Δεύτερη
Εσσαουίρα – Η νύμφη του Ατλαντικού
‘Όταν για 185 χιλιόμετρα δρόμου και μάλιστα απόλυτης ευθείας ο γούγλης σου λέει ότι χρειάζονται σχεδόν 3 ώρες, αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Το τι ακριβώς δεν πήγαινε καλά το βρήκαμε ευθύς αμέσως αφού ο μισός χρόνος χρειάστηκε για να καταφέρουμε να βγούμε στα πέριξ του Μαρακές.
Κάθε μισό χιλιόμετρο έχουν κυκλικό κόμβο όπου περνάει κυριολεκτικά όποιος προλάβει. Πετάγονται από αριστερά, από δεξιά, αλλάζουν κατεύθυνση ,αλλάζουν ρεύμα και γενικώς εξάγουν οδηγικό πολιτισμό. Ανάμεσα από φορτηγά και Ι.Χ. αναρίθμητα δίκυκλα, κάρα (!) αλλά και ποδήλατα, πολλά ποδήλατα όμως, δικάβαλα και τρικάβαλα με ανήλικα που δεν αγαπούν τη ζωούλα τους και με απανωτά ζιγκ ζαγκ προσπαθούν να προπορευτούν αποφεύγοντας την κίνηση.
Ο Τάσος τους στόλισε με τον Αλλάχ και το Ισλάμ να κυριαρχούν αναλογικά στο φραστικό του ρεπερτόριο και κάπως έτσι προχωρήσαμε και παρακάτω.
Το λες και επιτυχία να καταφέρεις να βγάλεις τη μέρα στους δρόμους τους και αναρωτηθήκαμε για τα ποσοστά των τροχαίων. Έριξα μια πρόχειρη ματιά από περιέργεια και ανακάλυψα πως ως περήφανοι ‘Έλληνες τελικά καταφέρνουμε να τους περάσουμε και σε αυτό!
‘Έχουμε το ένα τρίτο του πληθυσμού τους και τριπλάσιες απώλειες. Εκπληκτικό.
Βέβαια όταν πια κάποτε καταφέραμε να βγούμε στον ανοιχτό (λέμε τώρα) δρόμο, εκεί μας φρέναραν τα αυστηρά όρια ταχύτητας. Κι αν θες κάνε κι αλλιώς. Συνταγματική μοναρχία έχουν, ένα πράγμα που παράγουν σε αφθονία είναι στρατός και αστυνομία. Κάθε 3-4 χιλιόμετρα έπεφτες σε μπλόκο.
Αργά αργά λοιπόν και λίγο πριν φτάσουμε προέβαλαν τα αργκανόδεντρα, ⴰⵔⴳⴰⵏ , από τα οποία φτιάχνουν το γνωστό πανάκριβο έλαιο για τα μαλλιά (και όχι μόνο) . Σας το γράφω και στα Βερβέρικα για να πουλήσω μούρη και επειδή μας άρεσε πολύ η Βερβέρικη γραφή.
Μαζί με τα αργκανόδεντρα έσκασαν μύτη και οι διάσημες κατσικούλες – ηθοποιοί που λέει κι ο Αντώνης οι οποίες είναι δεμένες σε ειδική βάση στα κλαδιά των δέντρων και οι άτιμες ποζάρουν κανονικά για τους τουρίστες.
Δεν μας αρέσει η κακοποίηση των ζώων αλλά για τις συγκεκριμένες θα έλεγα πως δείχνουν να απολαμβάνουν τη δημοσιότητα! Κατσίκες ινσταγκράμερ.
Που είσαι εσύ κοπέλα μου;
Κατεβήκαμε και τις χαζέψαμε, περιέργως οι ιδιοκτήτες δεν ήρθαν καταπάνω μας με τη χούφτα ανοιχτή, αλλά δέχθηκαν μερικά ψιλά που τους αφήσαμε φεύγοντας.
Παρακάτω σταματήσαμε σε μια από τις πάμπολες κολεκτίβες γυναικών που κατασκευάζουν το αργκανόλαδο.
Μας υποδέχθηκαν εντελώς αυθόρμητα (not) με αυτό το καθόλου στημένο σκηνικό.
Argan oil Essaouira
Μας εξήγησαν πως παρασκευάζεται το λάδι αλλά ο Τάσος που είναι μεγάλο νούμερο, επέμενε να μας τα πει ο ίδιος.
Argan oil Essaouira
Εγώ έχω να πω πως σε κάποιο σημείο της παρασκευής του το αργκανόλαδο μοιάζει πολύ με πολύ παχύρευστο μέλι, μας έδωσαν ψωμάκι να δοκιμάσουμε και ήταν πεντανόστιμο και επειδή στο μεταξύ είχε πέσει λόρδα την ώρα που η κυριούλα γύρισε την πλάτη της, εγώ πήρα δυό τρείς μπουκίτσες ακόμη και το έριξα στις βούτες.
Ψωνίσαμε τα λαδάκια μας και η μικρή αυτή παράσταση έλαβε τέλος. Σειρά είχε η όμορφη Εσσαουίρα που μας ενθουσίασε. Τόση πρεμούρα να ξεχυθούμε, που ξεχάσαμε να βάλουμε ένα σημάδι εκεί που παρκάραμε το αυτοκίνητο.
Η Μεδίνα εδώ είχε έναν νησιώτικο αέρα! Μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς (και αυτή) της UNESCO, λιγότερο δαιδαλώδης από τις υπόλοιπες πόλεις-δεν χανόσουν καθόλου.
Η όλη ατμόσφαιρα αποτέλεσμα χρόνιας αραβικής, Βερβέρικης και Αφρικανικής επιμειξίας και επιρροών της προσέδιδε έξτρα γοητεία.
Δικέφαλο κοτόπουλο κανείς;;; (γκούχου γκούχου...τυχαίο
'Ελληνες είστε ε;
Αλλά βέβαια σήμα κατατεθέν της πόλης είναι το χαρακτηριστικό ψαρο- βρωμολίμανο με τις μπλε βαρκούλες.
Πρώτα περάσαμε από την απλωτή παραλιάρα Ατλαντικού όμοια με αυτές που έβλεπα στην Λισαβόνα. Με τους σέρφερς, γιατί τι άλλο να κάνεις σε παγωμένα νερά με τόσο κύμα.
Το ψαρολίμανο με τις βαρκούλες είναι πολύ γραφικό τόσο στο μάτι όσο και στο φακό.
Το χαζέψαμε πανοραμικά και μετά περπατήσαμε ανάμεσα στις βαρκούλες.
Εκεί με είδε ένας μαροκινός μπάρμπας-βαρκάρης και του γυάλισα. ‘Ελα μου λέει στη βάρκα μου να σε φωτογραφίσω. Μάταια πάσχιζαν τα αγόρια να με βγάλουν καμιά καλή φωτογραφία, ο ένας δεν βλέπει κι άλλος (δίκαια) μου την έλεγε τι να τραβήξω που πήγες και φόρεσες μπλε μέσα στα μπλε! Ένα με το περιβάλλον έγινες.
Αλλά εγώ επέμενα. ‘Εχω ένα ίνσταγκραμ (της πλάκας) για να βάζω καμιά φωτό από τα ταξίδια να χαίρονται οι φίλοι μου.
‘Έτσι δέχθηκα την πρόταση του μαροκινού-σαλιάρη-βαρκάρη που μου με βοήθησε να ανέβω στο πιο ψηλό σημείο της βάρκας και το είπε ο άνθρωπος « πρόσεχε μη γλιστρήσεις» . Στα γαλλικά μεν αλλά το είπε.
Σαν τη Βουγιουκλάκη στη Μανταλένα πόζαρα και καλή φωτογραφία ΔΕΝ βγήκε, επιπλέον στο έβγα πήρα έναν απερίγραπτο μπίστο…Αν δεν είχε σακιά στο πάτωμα θα με έτρεχαν στο ΚΑΤ Μαρόκου.
Ευτυχώς όμως έπεσα στα μαλακά και το μόνο που τραυματίστηκε ήταν η αξιοπρέπειά μου.
Ο ανθρωπάκος έτρεξε να με βοηθήσει να στυλωθώ, που με μπάνισε ολόκληρη γυναίκα με δυό πόδια και δυό χέρια και κόντεψε να με βγάλει ΑΜΕΑ, ενώ τα δικά μου τα γαϊδούρια έβγαζαν απανωτές φωτογραφίες μην τυχόν και ξεχάσουν το συμβάν!
Ωραία ήσουν λέει όπως έπεφτες ήταν φυσικό! Ου να μου χαθούν.
Επικός ο μπίστος
Το ξαναβρήκα όμως
Οι ψαράδες και η βαβούρα ήταν λίγο παρακάτω. Από τη μια οι βάρκες και τα δίχτυα κ από την άλλη πάγκοι με κάθε λογής ψάρια και κάτι άλλα περίεργα αλιεύματα, λασπούρα, σκουπίδια και ψαρίλα και την ίδια ώρα λίγο παραπέρα είχαν πάρει φωτιά οι ψησταριές και πρόχειρα τραπεζάκια που υποδέχονταν το πολύχρωμο μπουλούκι των τουριστών που είχαν πέσει με τα μούτρα στους φρέσκιους ψαρομεζέδες σε τιμές μπέργκερ (στις χώρες τους) .
'Ιου
Παρότι εγώ με τα ψάρια είμαι μαλωμένη το όλο σκηνικό ήταν εντελώς αυθεντικό και ελκυστικό αν και τα κακά νέα είναι πως έχουν ήδη ξεκινήσει την κατασκευή μια πιο τακτοποιημένης κατάστασης με μικρά μαγαζάκια που λογικά θα φιλοξενούν τους ψαράδες και την παραγωγή τους σε καλύτερες συνθήκες υγιεινής και λιγότερη μπίχλα.
Λογικό να θέλουν να αναβαθμιστούν και να καθαριστούν αλλά νομίζω πως μόλις τους πλύνεις και τους γυαλίσεις όλους αυτούς θα χαθεί το κατιτίς που τους ξεχωρίζει.
Δεν αντισταθήκαμε ούτε εμείς, μας ζύγισε μια ψαρούκλα τσιπούρα πελαγίσια, κάτι γαρίδες που λιμπίστηκε ο Αντώνης και μερικές υπερμεγέθεις σαρδέλες Ατλαντικού και τις πέταξε πάνω στη σχάρα.
Την κάναμε ταράτσα αλλά πολύ μας έλειψε πολύ ένα τσιπουράκι…Εντάξει δεν είμαστε από αυτούς που στο εξωτερικό γκρινιάζουμε διαρκώς που δε βρίσκουμε το φρεντάκι μας αλλά όσο να πεις, παραλία και φρεσκοψημένο ψαράκι το τραβάνε το ουζάκι τους….
Στην τελευταία βόλτα βρήκαμε ένα κάστρο.
Με ωραία θέα στον ωκεανό.
Η πόλη γενικά είχε έναν άλλο αέρα, έδειχνε πιο ανεκτική και χαλαρή άλλωστε παλιότερα διετέλεσε ως στέκι των χίππιδων κάτι σαν τα Μάταλα, πολύ θα θέλαμε να βλέπαμε και τη νυχτερινή της μορφή αλλά δεν είχαμε χρόνο για όλα, έπρεπε να επιστρέψουμε στο Μαρακές από όπου την επόμενη θα ξεκινούσε το μεγάλο οδοιπορικό προς την ενδοχώρα.
Αυτό βέβαια, αν βρίσκαμε το αυτοκίνητο αφού κανείς δεν σκέφτηκε να βάλει ένα σημάδι, μια πινέζα, κάτι…
Εγώ προσπάθησα να βγάλω μια άκρη μέσω του στίγματος του κινητού και όταν απέτυχα δοκιμάσαμε την οδό του Αντώνη που πρότεινε να βρούμε την αρχική διαδρομή κι έτσι το πήραμε από την αρχή. Μετά από 2-3 ακόμη ποδαράτα χιλιόμετρα η προσπάθεια απέδωσε και ξεκουμπιστήκαμε.
Η επιστροφή απίστευτα βαρετή, η κίνηση ήταν πια σχεδόν ανύπαρκτη-εκείνη την ώρα μάλιστα ξεκινούσε και το μεγάλο ραμαζάνι του Ισλάμ και οι δρόμοι ήταν άδειοι.
Πήγε να το πατήσει λίγο παραπάνω ο Τάσος μπας και κερδίσουμε λίγο χρόνο, στην επόμενη στροφή τον περίμενε ο καλός μας αστυνομικός και του έκανε σήμα, για έλα από δω παλικάρι μου να σου σφυρίξω δυό φωνήεντα…
Του έδειξε το ραντάρ ότι τρέχαμε με 94 με όριο τα 60…Ο Τάσος του είπε ότι δεν είδε τα 60 και ο όφισερ απάντησε κανένα πρόβλημα 40 ευρώ… Ο Τάσος που είναι τζέντλεμαν και δεν καταδέχεται να παζαρεύει τις τιμές και άλλα τέτοια ευτελή που κάνουμε εμείς η πλέμπα, είπε οκ ευχαριστώ και έψαχνε τις τσέπες να μαζέψει τα κατοστάρικα (400 ντιράμ).
Ο Μαροκινός μόλις κατάλαβε ότι έπεσε στην εξαίρεση το πήρε αλλιώς και άρχισε τα «πρώτη φορά στη χώρα μας κρίμα να φάτε πρόστιμο» και κάτι τέτοιες γαλιφιές και στο τέλος παζάρεψε μόνος του τον εαυτό του και λέει άντε δώσε 200 και φύγε…χωρίς βέβαια να συμπληρώσει κανένα επίσημο χαρτί. Εισαγωγή στη μαροκινή κουλτούρα.
Φτάσαμε στο Μαρακές κατάκοποι με το πόδι του Τάσου να πονάει ξανά έντονα μετά την ημερήσια χιλιομετρική καταπόνηση. Οι σκέψεις μου για νυχτερινές βόλτες και φωτογράφηση των κτιρίων πήγε άπατη. Το μόνο που κάναμε ήταν μια βόλτα στην μεγάλη πλατεία, ανεβήκαμε για φαγητό και χάζι σε μια από τις μεγάλες ταράτσες τα πάντα όμως ήταν υποτονικά
Εσσαουίρα – Η νύμφη του Ατλαντικού
‘Όταν για 185 χιλιόμετρα δρόμου και μάλιστα απόλυτης ευθείας ο γούγλης σου λέει ότι χρειάζονται σχεδόν 3 ώρες, αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Το τι ακριβώς δεν πήγαινε καλά το βρήκαμε ευθύς αμέσως αφού ο μισός χρόνος χρειάστηκε για να καταφέρουμε να βγούμε στα πέριξ του Μαρακές.
Κάθε μισό χιλιόμετρο έχουν κυκλικό κόμβο όπου περνάει κυριολεκτικά όποιος προλάβει. Πετάγονται από αριστερά, από δεξιά, αλλάζουν κατεύθυνση ,αλλάζουν ρεύμα και γενικώς εξάγουν οδηγικό πολιτισμό. Ανάμεσα από φορτηγά και Ι.Χ. αναρίθμητα δίκυκλα, κάρα (!) αλλά και ποδήλατα, πολλά ποδήλατα όμως, δικάβαλα και τρικάβαλα με ανήλικα που δεν αγαπούν τη ζωούλα τους και με απανωτά ζιγκ ζαγκ προσπαθούν να προπορευτούν αποφεύγοντας την κίνηση.
Ο Τάσος τους στόλισε με τον Αλλάχ και το Ισλάμ να κυριαρχούν αναλογικά στο φραστικό του ρεπερτόριο και κάπως έτσι προχωρήσαμε και παρακάτω.
Το λες και επιτυχία να καταφέρεις να βγάλεις τη μέρα στους δρόμους τους και αναρωτηθήκαμε για τα ποσοστά των τροχαίων. Έριξα μια πρόχειρη ματιά από περιέργεια και ανακάλυψα πως ως περήφανοι ‘Έλληνες τελικά καταφέρνουμε να τους περάσουμε και σε αυτό!
‘Έχουμε το ένα τρίτο του πληθυσμού τους και τριπλάσιες απώλειες. Εκπληκτικό.
Βέβαια όταν πια κάποτε καταφέραμε να βγούμε στον ανοιχτό (λέμε τώρα) δρόμο, εκεί μας φρέναραν τα αυστηρά όρια ταχύτητας. Κι αν θες κάνε κι αλλιώς. Συνταγματική μοναρχία έχουν, ένα πράγμα που παράγουν σε αφθονία είναι στρατός και αστυνομία. Κάθε 3-4 χιλιόμετρα έπεφτες σε μπλόκο.
Αργά αργά λοιπόν και λίγο πριν φτάσουμε προέβαλαν τα αργκανόδεντρα, ⴰⵔⴳⴰⵏ , από τα οποία φτιάχνουν το γνωστό πανάκριβο έλαιο για τα μαλλιά (και όχι μόνο) . Σας το γράφω και στα Βερβέρικα για να πουλήσω μούρη και επειδή μας άρεσε πολύ η Βερβέρικη γραφή.
Μαζί με τα αργκανόδεντρα έσκασαν μύτη και οι διάσημες κατσικούλες – ηθοποιοί που λέει κι ο Αντώνης οι οποίες είναι δεμένες σε ειδική βάση στα κλαδιά των δέντρων και οι άτιμες ποζάρουν κανονικά για τους τουρίστες.
Δεν μας αρέσει η κακοποίηση των ζώων αλλά για τις συγκεκριμένες θα έλεγα πως δείχνουν να απολαμβάνουν τη δημοσιότητα! Κατσίκες ινσταγκράμερ.
Που είσαι εσύ κοπέλα μου;
Κατεβήκαμε και τις χαζέψαμε, περιέργως οι ιδιοκτήτες δεν ήρθαν καταπάνω μας με τη χούφτα ανοιχτή, αλλά δέχθηκαν μερικά ψιλά που τους αφήσαμε φεύγοντας.
Παρακάτω σταματήσαμε σε μια από τις πάμπολες κολεκτίβες γυναικών που κατασκευάζουν το αργκανόλαδο.
Μας υποδέχθηκαν εντελώς αυθόρμητα (not) με αυτό το καθόλου στημένο σκηνικό.
Argan oil Essaouira
Μας εξήγησαν πως παρασκευάζεται το λάδι αλλά ο Τάσος που είναι μεγάλο νούμερο, επέμενε να μας τα πει ο ίδιος.
Argan oil Essaouira
Εγώ έχω να πω πως σε κάποιο σημείο της παρασκευής του το αργκανόλαδο μοιάζει πολύ με πολύ παχύρευστο μέλι, μας έδωσαν ψωμάκι να δοκιμάσουμε και ήταν πεντανόστιμο και επειδή στο μεταξύ είχε πέσει λόρδα την ώρα που η κυριούλα γύρισε την πλάτη της, εγώ πήρα δυό τρείς μπουκίτσες ακόμη και το έριξα στις βούτες.
Ψωνίσαμε τα λαδάκια μας και η μικρή αυτή παράσταση έλαβε τέλος. Σειρά είχε η όμορφη Εσσαουίρα που μας ενθουσίασε. Τόση πρεμούρα να ξεχυθούμε, που ξεχάσαμε να βάλουμε ένα σημάδι εκεί που παρκάραμε το αυτοκίνητο.
Η Μεδίνα εδώ είχε έναν νησιώτικο αέρα! Μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς (και αυτή) της UNESCO, λιγότερο δαιδαλώδης από τις υπόλοιπες πόλεις-δεν χανόσουν καθόλου.
Η όλη ατμόσφαιρα αποτέλεσμα χρόνιας αραβικής, Βερβέρικης και Αφρικανικής επιμειξίας και επιρροών της προσέδιδε έξτρα γοητεία.
Δικέφαλο κοτόπουλο κανείς;;; (γκούχου γκούχου...τυχαίο
'Ελληνες είστε ε;
Αλλά βέβαια σήμα κατατεθέν της πόλης είναι το χαρακτηριστικό ψαρο- βρωμολίμανο με τις μπλε βαρκούλες.
Πρώτα περάσαμε από την απλωτή παραλιάρα Ατλαντικού όμοια με αυτές που έβλεπα στην Λισαβόνα. Με τους σέρφερς, γιατί τι άλλο να κάνεις σε παγωμένα νερά με τόσο κύμα.
Το ψαρολίμανο με τις βαρκούλες είναι πολύ γραφικό τόσο στο μάτι όσο και στο φακό.
Το χαζέψαμε πανοραμικά και μετά περπατήσαμε ανάμεσα στις βαρκούλες.
Εκεί με είδε ένας μαροκινός μπάρμπας-βαρκάρης και του γυάλισα. ‘Ελα μου λέει στη βάρκα μου να σε φωτογραφίσω. Μάταια πάσχιζαν τα αγόρια να με βγάλουν καμιά καλή φωτογραφία, ο ένας δεν βλέπει κι άλλος (δίκαια) μου την έλεγε τι να τραβήξω που πήγες και φόρεσες μπλε μέσα στα μπλε! Ένα με το περιβάλλον έγινες.
Αλλά εγώ επέμενα. ‘Εχω ένα ίνσταγκραμ (της πλάκας) για να βάζω καμιά φωτό από τα ταξίδια να χαίρονται οι φίλοι μου.
‘Έτσι δέχθηκα την πρόταση του μαροκινού-σαλιάρη-βαρκάρη που μου με βοήθησε να ανέβω στο πιο ψηλό σημείο της βάρκας και το είπε ο άνθρωπος « πρόσεχε μη γλιστρήσεις» . Στα γαλλικά μεν αλλά το είπε.
Σαν τη Βουγιουκλάκη στη Μανταλένα πόζαρα και καλή φωτογραφία ΔΕΝ βγήκε, επιπλέον στο έβγα πήρα έναν απερίγραπτο μπίστο…Αν δεν είχε σακιά στο πάτωμα θα με έτρεχαν στο ΚΑΤ Μαρόκου.
Ευτυχώς όμως έπεσα στα μαλακά και το μόνο που τραυματίστηκε ήταν η αξιοπρέπειά μου.
Ο ανθρωπάκος έτρεξε να με βοηθήσει να στυλωθώ, που με μπάνισε ολόκληρη γυναίκα με δυό πόδια και δυό χέρια και κόντεψε να με βγάλει ΑΜΕΑ, ενώ τα δικά μου τα γαϊδούρια έβγαζαν απανωτές φωτογραφίες μην τυχόν και ξεχάσουν το συμβάν!
Ωραία ήσουν λέει όπως έπεφτες ήταν φυσικό! Ου να μου χαθούν.
Επικός ο μπίστος
Το ξαναβρήκα όμως
Οι ψαράδες και η βαβούρα ήταν λίγο παρακάτω. Από τη μια οι βάρκες και τα δίχτυα κ από την άλλη πάγκοι με κάθε λογής ψάρια και κάτι άλλα περίεργα αλιεύματα, λασπούρα, σκουπίδια και ψαρίλα και την ίδια ώρα λίγο παραπέρα είχαν πάρει φωτιά οι ψησταριές και πρόχειρα τραπεζάκια που υποδέχονταν το πολύχρωμο μπουλούκι των τουριστών που είχαν πέσει με τα μούτρα στους φρέσκιους ψαρομεζέδες σε τιμές μπέργκερ (στις χώρες τους) .
'Ιου
Παρότι εγώ με τα ψάρια είμαι μαλωμένη το όλο σκηνικό ήταν εντελώς αυθεντικό και ελκυστικό αν και τα κακά νέα είναι πως έχουν ήδη ξεκινήσει την κατασκευή μια πιο τακτοποιημένης κατάστασης με μικρά μαγαζάκια που λογικά θα φιλοξενούν τους ψαράδες και την παραγωγή τους σε καλύτερες συνθήκες υγιεινής και λιγότερη μπίχλα.
Λογικό να θέλουν να αναβαθμιστούν και να καθαριστούν αλλά νομίζω πως μόλις τους πλύνεις και τους γυαλίσεις όλους αυτούς θα χαθεί το κατιτίς που τους ξεχωρίζει.
Δεν αντισταθήκαμε ούτε εμείς, μας ζύγισε μια ψαρούκλα τσιπούρα πελαγίσια, κάτι γαρίδες που λιμπίστηκε ο Αντώνης και μερικές υπερμεγέθεις σαρδέλες Ατλαντικού και τις πέταξε πάνω στη σχάρα.
Την κάναμε ταράτσα αλλά πολύ μας έλειψε πολύ ένα τσιπουράκι…Εντάξει δεν είμαστε από αυτούς που στο εξωτερικό γκρινιάζουμε διαρκώς που δε βρίσκουμε το φρεντάκι μας αλλά όσο να πεις, παραλία και φρεσκοψημένο ψαράκι το τραβάνε το ουζάκι τους….
Στην τελευταία βόλτα βρήκαμε ένα κάστρο.
Με ωραία θέα στον ωκεανό.
Η πόλη γενικά είχε έναν άλλο αέρα, έδειχνε πιο ανεκτική και χαλαρή άλλωστε παλιότερα διετέλεσε ως στέκι των χίππιδων κάτι σαν τα Μάταλα, πολύ θα θέλαμε να βλέπαμε και τη νυχτερινή της μορφή αλλά δεν είχαμε χρόνο για όλα, έπρεπε να επιστρέψουμε στο Μαρακές από όπου την επόμενη θα ξεκινούσε το μεγάλο οδοιπορικό προς την ενδοχώρα.
Αυτό βέβαια, αν βρίσκαμε το αυτοκίνητο αφού κανείς δεν σκέφτηκε να βάλει ένα σημάδι, μια πινέζα, κάτι…
Εγώ προσπάθησα να βγάλω μια άκρη μέσω του στίγματος του κινητού και όταν απέτυχα δοκιμάσαμε την οδό του Αντώνη που πρότεινε να βρούμε την αρχική διαδρομή κι έτσι το πήραμε από την αρχή. Μετά από 2-3 ακόμη ποδαράτα χιλιόμετρα η προσπάθεια απέδωσε και ξεκουμπιστήκαμε.
Η επιστροφή απίστευτα βαρετή, η κίνηση ήταν πια σχεδόν ανύπαρκτη-εκείνη την ώρα μάλιστα ξεκινούσε και το μεγάλο ραμαζάνι του Ισλάμ και οι δρόμοι ήταν άδειοι.
Πήγε να το πατήσει λίγο παραπάνω ο Τάσος μπας και κερδίσουμε λίγο χρόνο, στην επόμενη στροφή τον περίμενε ο καλός μας αστυνομικός και του έκανε σήμα, για έλα από δω παλικάρι μου να σου σφυρίξω δυό φωνήεντα…
Του έδειξε το ραντάρ ότι τρέχαμε με 94 με όριο τα 60…Ο Τάσος του είπε ότι δεν είδε τα 60 και ο όφισερ απάντησε κανένα πρόβλημα 40 ευρώ… Ο Τάσος που είναι τζέντλεμαν και δεν καταδέχεται να παζαρεύει τις τιμές και άλλα τέτοια ευτελή που κάνουμε εμείς η πλέμπα, είπε οκ ευχαριστώ και έψαχνε τις τσέπες να μαζέψει τα κατοστάρικα (400 ντιράμ).
Ο Μαροκινός μόλις κατάλαβε ότι έπεσε στην εξαίρεση το πήρε αλλιώς και άρχισε τα «πρώτη φορά στη χώρα μας κρίμα να φάτε πρόστιμο» και κάτι τέτοιες γαλιφιές και στο τέλος παζάρεψε μόνος του τον εαυτό του και λέει άντε δώσε 200 και φύγε…χωρίς βέβαια να συμπληρώσει κανένα επίσημο χαρτί. Εισαγωγή στη μαροκινή κουλτούρα.
Φτάσαμε στο Μαρακές κατάκοποι με το πόδι του Τάσου να πονάει ξανά έντονα μετά την ημερήσια χιλιομετρική καταπόνηση. Οι σκέψεις μου για νυχτερινές βόλτες και φωτογράφηση των κτιρίων πήγε άπατη. Το μόνο που κάναμε ήταν μια βόλτα στην μεγάλη πλατεία, ανεβήκαμε για φαγητό και χάζι σε μια από τις μεγάλες ταράτσες τα πάντα όμως ήταν υποτονικά
Attachments
Last edited:
MarieAries
Member
- Μηνύματα
- 215
- Likes
- 1.512
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δυτική Αφρική
Αχ αυτά τα θαλασσινά τους!!! Λατρεία και η Εσσαουϊρα, εγώ ευτυχώς την χόρτασα 3 μερούλες! Κάθε μέρα γαρίδες και αστακούς έτρωγα, ζωάρα λέμεεεεεε 
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.572
- Likes
- 12.779
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Επειδή επέμενες την κράτησα στο πρόγραμμα κ δεν την έκαψα! Ευτυχώς....Αχ αυτά τα θαλασσινά τους!!! Λατρεία και η Εσσαουϊρα, εγώ ευτυχώς την χόρτασα 3 μερούλες! Κάθε μέρα γαρίδες και αστακούς έτρωγα, ζωάρα λέμεεεεεε
MarieAries
Member
- Μηνύματα
- 215
- Likes
- 1.512
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δυτική Αφρική
Άντε, περιμένουμε και τη συνέχεια!
Señor_Nada
Member
- Μηνύματα
- 1.542
- Likes
- 8.541
- Ταξίδι-Όνειρο
- Άβυσσος
Με όσες ιστορίες έχεις γράψει έχω γελάσει με σκηνικά αλλά αυτό με την τούμπα στη βάρκα πρέπει να είναι το καλύτερο. Επος!
Έχουν περάσει πλέον 12 χρόνια από όταν πήγα. Οι κατσίκες ήταν στα δέντρα χωρίς αυτές τις πλατφόρμες και ήταν λίγες, όχι αυτό το κοπάδι.
Από περιέργεια πόσα δώσατε για τα θαλασσινά; Θυμάμαι ότι είχα πάθει σοκ τότε που είχαμε ξεκοιλιαστει και πρέπει να χαμε δώσει 5-6ε το άτομο...
Περιμένω τη συνέχεια, είναι από τα ταξίδια που θέλω να κάνω στο άμεσο μέλλον.
Έχουν περάσει πλέον 12 χρόνια από όταν πήγα. Οι κατσίκες ήταν στα δέντρα χωρίς αυτές τις πλατφόρμες και ήταν λίγες, όχι αυτό το κοπάδι.
Από περιέργεια πόσα δώσατε για τα θαλασσινά; Θυμάμαι ότι είχα πάθει σοκ τότε που είχαμε ξεκοιλιαστει και πρέπει να χαμε δώσει 5-6ε το άτομο...
Περιμένω τη συνέχεια, είναι από τα ταξίδια που θέλω να κάνω στο άμεσο μέλλον.
KIKI
Member
- Μηνύματα
- 2.697
- Likes
- 6.676
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιορδανία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αφρική Ναμιμπια
Ωραίο απολαυστικό γράψιμο! Η τούμπα επική.Τα θαλασσινά πολύ τα λαχταρησα.
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.572
- Likes
- 12.779
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
10 ευρώ το κεφάλι, φιξ ήταν. Περάσαμε από 2-3 ζύγιζαν και καλά αλλά όλοι 10 έλεγαν.
Επειδή έπεσα στα μαλακά...
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια πιστεύω η συνέχεια είναι καλύτερη!
μη μου το χαλάς...εγώ σ έχω σημαία επειδή έγραψες ότι ευχαριστήθηκες το φαγητό στο Τζαπάν παρότι δεν σου αρέσουν τα θαλασσινά. Αλλιώς θα πέσει μαύρη πείνα ΟΤΑΝ πάω. (σιγουριά)
KIKI
Member
- Μηνύματα
- 2.697
- Likes
- 6.676
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιορδανία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αφρική Ναμιμπια
Χαχαχα τα ψάρια δεν μου αρέσουν. Τα θαλασσινά τα τσακίζω..
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.572
- Likes
- 12.779
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Μέρα Τρίτη
Ait Ben Haddou - Ψάνοντας (απεγνωσμένα) τον Brad Pitt
Aυτός είναι ο χάρτης των διαδρομών της ημέρας εκείνης.
225 χιλιόμετρα σε 5 ώρες και, κάντε τα μαθηματικά....
Το ενδιαφέρον σημείο του χάρτη όμως, ομολογώ πως προέκυψε εντελώς τυχαία βάσει των διαδρομών μας και εξέπληξε και εμένα την ίδια τώρα που τον ανέβασα. Ούτε επίτηδες να το έκανα δηλαδή
'Οπως στο Ράδιο Αρβύλα που λένε καμιά φορά ότι δεν το βάλαμε εμείς τον τάδε ήχο/διάλογο αλλά είναι αυτούσιος; 'Ετσι και σε μάς.
Με αυτά και κείνα το σκέφτομαι σοβαρά να θέσω υποψηφιότητα για να αναλάβω εκπομπή ταξιδιωτικής σάτιρας!
Πριν ξεκινήσουμε αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε το μαροκινό πρωινό. Στρωθήκαμε στην τραπεζαρία αλλά τα 5 λεπτά που μας έλεγε η νυσταγμένη νηστική μας σερβιτόρα έγιναν 10 και τα 10 ,15 μέχρι που καταλάβαμε ότι πρωινό δεν θα φάμε, ο ρεσεψιονίστας μας ενημέρωσε ότι λόγω ραμαζανιού δεν άνοιξαν τα μαγαζιά στην ώρα τους για να ψωνίσει αυτά που του έλειπαν. Καλά ξεκινήσαμε.
Τα αγόρια έφιαξαν ένα φραπέ στο χέρι, τσιμπήσαμε κάτι από τα δικά μας και πήραμε το δρόμο. Εγώ κακομούτσουνη, δεν είχα πιεί καφέ και αδυνατούσα να συντονίσω.
Αλλά άρχισα να φωτογραφίζω το δρόμο...Εικόνες αρχικά από το νέο Μαρακές όπως αποχωρούσαμε...
Σε λίγο όμως το σκηνικό άλλαξε
Είχε συνεχώς έργα στο δρόμο, διαπλατύνσεις και ασφαλτοστρώσεις αλλά ευτυχώς η κίνηση ήταν ανύπαρκτη.
Και μερικά κομμάτια φρεσκαδούρες
Δρόμο πήραμε και δρόμο αφήσαμε και σιγά σιγά μας υποδεχόταν ο Μεγάλος Άτλαντας με τις ομορφιές του.
Κάναμε μια στάση σ ένα καφενείο του δρόμου και ρωτήσαμε αν μπορούν να μας σερβίρουν (Ραμαζάνι γαρ).
Είπαν ναι για τους τουρίστες όλα κανονικά και ήπιαμε ένα ζεστό τσάι μέντας.
Ο καφές τους δεν μου άρεσε καθόλου εξαρχάς. Κάτι ανάμεσα από φίλτρου και ελληνικό-δεν μου αρέσει κανένας από τους δύο
Με αυτή τη θέα!
Το τοπίο ήταν αφιλόξενο γενικά
Περάσαμε και χωριά
και κάτι τέτοια περίεργα....
και μια εισαγωγή στις κάσμπες....
Προσπεράσαμε τη στροφή για 'Αιτ Μπεν Χαντού που ήταν ο τελικός μας προορισμός για σήμερα και συνεχίσαμε προς την Ουρζουαζάτ για να μην την έχουμε για την επόμενη μέρα που το πρόγραμμα ήταν ιδιαίτερα σφιχτό.
Μας υποδέχθηκε με τα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο τα οποία δεν επισκεφτήκαμε
Η πόλη ξεχώριζε κυρίως για την εντυπωσιακή κάσμπα Taourirt του 17ου αιώνα
Είναι κόμπλεξ από κάσμπες και κατοικίες.
Πληρώσαμε εισιτήριο και μπήκαμε αλλά μας φάνηκε περισσότερο ανακαινισμένη παρά συντηρημένη - από την πολύ περιποίηση δηλαδή έχασε το αυθεντικό παλιακό της λουκ (άποψή μου πάντα)
'Εξω από την κάσμπα είχε 2-3 μικρά καφέ. Μας ετοίμασαν κάτι πρόχειρο για φαγητό, ομελέτες και σάντουιτς που όμως ήταν από τα πιο εύγευστα του ταξιδιού. Εγώ μάλιστα ζήτησα φρέσκο χυμό πορτοκάλι και τον ήπια μετά φόβου ψυχής μην τυχόν και με βρει καμιά γαστρεντερίτιδα, ακόμα θυμάμαι τη γεύση από το πορτοκάλι με άρωμα από τα παιδικά μου χρόνια.
Περιχαρής βρήκα ένα Carrefour και μπήκα για να ανανεώσω τα ποτά μου. Το άλλο με τον Τοτό;
Κάβα closed λέει, μετά το Ραμαζάνι ξανά
Με κόκα κόλα θα τη βγάλουμε!
Στη συνέχεια το τουρ μας πήρε φωτιά
Το ένα δραματικό τοπίο διαδεχόταν το άλλο, η εναλλαγή των εικόνων διαρκής, αντιθέσεις επί αντιθέσεων. Παρακολουθούσαμε το σκηνικό με κρεμασμένα σαγόνια, η μία έκπληξη να ακολουθεί την επόμενη και να αδυνατούμε να τα αφομoιώσουμε όλα...η σωματική καταπόνηση του χρόνου στο δρόμο περνούσε απαρατήρητη.
Τι εννοώ;
Κάσμπες με οάσεις
Κάσμπες γκρέμνια
Χωριά; στο δρόμο...
Εκείνο το κάθετο παλούκι να το πω, αυθαίρετη προέκταση να το πω, πως να το πω δεν ξέρω...που βλέπετε στο χάρτη μου, είναι ένα μπρος πίσω που κάναμε προκειμένου να δούμε την Κοιλάδα Ounila όσο είχε ακόμη φως.
Αυτός είναι ο δρόμος προς τα εκεί με κακοτράχαλο οδόστρωμα και συνεχείς στροφές, το λες και κυριολεκτικό λοιπόν το σχήμα, μ αυτά που τραβήξαμε για να φτάσουμε ως εκεί
Τα ξεχάσαμε όμως όλα όταν είδαμε το τοπίο. Κρυμένα χωριά και κάσμπες, οάσεις με φοινικόδεντρα από πουθενά και γύρω γύρω το απόκοσμο κόκκινο βουνό. Ουάου!
Μόνο που έπρεπε να φυλάξουμε και μερικά ουάου γιατί το κυρίως πιάτο μόλις που ξεκινούσε με το μεγαλοπρεπές Αιτ Μπεν Χαντού να έρχεται ολοταχώς για να μας αποτελειώσει.
To ksar (οχυρωμένη πόλη) είναι και αυτό βέβαια μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco και είναι δείγμα εξαιρετικής τεχνοτροπίας κάσμπας με μόλις 10 οικογένειες να κατοικούν εντός του οικισμού. Σε μία από αυτές που διαθέτουν ένα από τους δύο ξενώνες θα μέναμε και μεις.
Ήμουν προετοιμασμένη γι αυτό που θα δω αλλά-χαλαρά- η πραγματικότητα με ξεπέρασε.
Άλλο να το βλέπεις άλλο να το ζεις. Διαφορετικά, απλά θα βλέπαμε τηλεόραση και δεν θα ταξιδεύαμε.
Επιπλέον χώμα στο χώμα δε φοντάρει στο φακό και έτσι μόνο το μάτι (έστω και ημιγκαβό) μπορεί να γλεντήσει όλη αυτή την ομορφιά. 'Αντε και κανάς hi tech πανάκριβος γιαπωνέζικος ζουμ...
Προκαταρκτικά....
Δώσεεεε!!!!
Τι λέμε ντε!
Πετάξαμε τα πράγματα στον ξενώνα και τρέξαμε στο πιο ψηλό σημείο για να προλάβουμε φως
Αναζητώντας τον Μπραντ στα σοκάκια του Μπεν Χαντού
Ο Μπραντ πουθενά αλλά στην ανάβαση βρήκαμε κάτι Αργεντίνες που μας ζήτησαν να τις βγάλουμε φωτό και μόλις ακούσαμε ότι είναι από Αργεντινή πιάσαμε όλοι μαζί το Muchachos... δώσαμε και τα συγχαρητήριά μας στους Campeones!
Πιάσαμε κορυφή και...κορυφώσαμε και μεις
Και τώρα που τις ξαναβλέπω τα θυμάμαι και με πιάνει ταχυπαλμία από την έξαψη!
Η ταράτσα μας
Εδώ όλο το υπερθέαμα σε βιντεάκι
Aït Ben Haddou
Ταινίες όπως ο Μονομάχος, η Ιησούς από τη Ναζαρέτ και το Βαβέλ βεβαίως βεβαίως το οποίο το ξαναείδα προχθές και έκλαψα (και για το Αιτ Μπεν Χαντού και για τον Μπραντ) γυρίστηκαν εδώ, λέγαμε με τα αγόρια ότι Πάσχα κοντοζυγώνει και αυτή τη φορά θα παρακολουθήσουμε στάνταρντ κομμάτια από τον Ιησού της Ναζαρέτ, για να αναπολήσουμε. Σε κάθε γωνιά νόμιζες ότι θα δεις τίποτα περίεργους τύπους με χιτώνες. Σκηνικό από ταινία κανονικότατα.
Ενώ ο ξενώνας ήταν κι αυτός μια εμπειρία από μόνος του
Υπόσκαφος οντάς!
Μόλις έπεσε το σκοτάδι μας σέρβιραν το πρώτο μας αμιγώς μαροκινό γεύμα.
Φάγαμε την παραδιοσιακή τους σούπα Harira που περιέχει φακές, ρεβύθια , σάλτσα, σαφράν και τρώγεται ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του ραμαζανιού για να τους στρώνει το στομάχι μετά την ολοήμερη νηστεία. Μια χαρούλα μας έστρωσε και μας από την λιγούρα.
Μετά μας σέρβιραν Ταζίν στο ιδιαίτερο πήλινο σκεύος, κοτοπουλάκι με λαχανικά που το εμπεδώσαμε πλήρως στη συνέχεια, αφού το φάγαμε ξανά και ξανά μέχρι που κοντέψαμε να βγάλουμε και μεις πούπουλα.
Μετά το φαγητό δεν είχες πολλά να κάνεις. Ο ξενώνας έπαιρνε ενέργεια από ηλιακούς ταμιευτήρες (αφού εντός του οικισμού ρεύμα δεν υπάρχει ). Περίμενα κεριά και ατμόσφαιρα μεσαιωνική αλλά είχε φώτα και πολιτισμό, καθίσαμε για λίγο στο υπόσκαφο σαλονάκι αποστραγγίζοντας τα τελευταία αλκοόλια που μας είχαν απομείνει και ξεραθήκαμε κατάκοποι αλλά τρισευτυχισμένοι κάτω από τις διπλές λόγω του τσουχτερού βραδινού κρύου-παρδαλές κουβέρτες.
Ait Ben Haddou - Ψάνοντας (απεγνωσμένα) τον Brad Pitt
Aυτός είναι ο χάρτης των διαδρομών της ημέρας εκείνης.
225 χιλιόμετρα σε 5 ώρες και, κάντε τα μαθηματικά....
Το ενδιαφέρον σημείο του χάρτη όμως, ομολογώ πως προέκυψε εντελώς τυχαία βάσει των διαδρομών μας και εξέπληξε και εμένα την ίδια τώρα που τον ανέβασα. Ούτε επίτηδες να το έκανα δηλαδή
'Οπως στο Ράδιο Αρβύλα που λένε καμιά φορά ότι δεν το βάλαμε εμείς τον τάδε ήχο/διάλογο αλλά είναι αυτούσιος; 'Ετσι και σε μάς.
Με αυτά και κείνα το σκέφτομαι σοβαρά να θέσω υποψηφιότητα για να αναλάβω εκπομπή ταξιδιωτικής σάτιρας!
Πριν ξεκινήσουμε αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε το μαροκινό πρωινό. Στρωθήκαμε στην τραπεζαρία αλλά τα 5 λεπτά που μας έλεγε η νυσταγμένη νηστική μας σερβιτόρα έγιναν 10 και τα 10 ,15 μέχρι που καταλάβαμε ότι πρωινό δεν θα φάμε, ο ρεσεψιονίστας μας ενημέρωσε ότι λόγω ραμαζανιού δεν άνοιξαν τα μαγαζιά στην ώρα τους για να ψωνίσει αυτά που του έλειπαν. Καλά ξεκινήσαμε.
Τα αγόρια έφιαξαν ένα φραπέ στο χέρι, τσιμπήσαμε κάτι από τα δικά μας και πήραμε το δρόμο. Εγώ κακομούτσουνη, δεν είχα πιεί καφέ και αδυνατούσα να συντονίσω.
Αλλά άρχισα να φωτογραφίζω το δρόμο...Εικόνες αρχικά από το νέο Μαρακές όπως αποχωρούσαμε...
Σε λίγο όμως το σκηνικό άλλαξε
Είχε συνεχώς έργα στο δρόμο, διαπλατύνσεις και ασφαλτοστρώσεις αλλά ευτυχώς η κίνηση ήταν ανύπαρκτη.
Και μερικά κομμάτια φρεσκαδούρες
Δρόμο πήραμε και δρόμο αφήσαμε και σιγά σιγά μας υποδεχόταν ο Μεγάλος Άτλαντας με τις ομορφιές του.
Κάναμε μια στάση σ ένα καφενείο του δρόμου και ρωτήσαμε αν μπορούν να μας σερβίρουν (Ραμαζάνι γαρ).
Είπαν ναι για τους τουρίστες όλα κανονικά και ήπιαμε ένα ζεστό τσάι μέντας.
Ο καφές τους δεν μου άρεσε καθόλου εξαρχάς. Κάτι ανάμεσα από φίλτρου και ελληνικό-δεν μου αρέσει κανένας από τους δύο
Με αυτή τη θέα!
Το τοπίο ήταν αφιλόξενο γενικά
Περάσαμε και χωριά
και κάτι τέτοια περίεργα....
και μια εισαγωγή στις κάσμπες....
Προσπεράσαμε τη στροφή για 'Αιτ Μπεν Χαντού που ήταν ο τελικός μας προορισμός για σήμερα και συνεχίσαμε προς την Ουρζουαζάτ για να μην την έχουμε για την επόμενη μέρα που το πρόγραμμα ήταν ιδιαίτερα σφιχτό.
Μας υποδέχθηκε με τα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο τα οποία δεν επισκεφτήκαμε
Η πόλη ξεχώριζε κυρίως για την εντυπωσιακή κάσμπα Taourirt του 17ου αιώνα
Είναι κόμπλεξ από κάσμπες και κατοικίες.
Πληρώσαμε εισιτήριο και μπήκαμε αλλά μας φάνηκε περισσότερο ανακαινισμένη παρά συντηρημένη - από την πολύ περιποίηση δηλαδή έχασε το αυθεντικό παλιακό της λουκ (άποψή μου πάντα)
'Εξω από την κάσμπα είχε 2-3 μικρά καφέ. Μας ετοίμασαν κάτι πρόχειρο για φαγητό, ομελέτες και σάντουιτς που όμως ήταν από τα πιο εύγευστα του ταξιδιού. Εγώ μάλιστα ζήτησα φρέσκο χυμό πορτοκάλι και τον ήπια μετά φόβου ψυχής μην τυχόν και με βρει καμιά γαστρεντερίτιδα, ακόμα θυμάμαι τη γεύση από το πορτοκάλι με άρωμα από τα παιδικά μου χρόνια.
Περιχαρής βρήκα ένα Carrefour και μπήκα για να ανανεώσω τα ποτά μου. Το άλλο με τον Τοτό;
Κάβα closed λέει, μετά το Ραμαζάνι ξανά
Με κόκα κόλα θα τη βγάλουμε!
Στη συνέχεια το τουρ μας πήρε φωτιά
Το ένα δραματικό τοπίο διαδεχόταν το άλλο, η εναλλαγή των εικόνων διαρκής, αντιθέσεις επί αντιθέσεων. Παρακολουθούσαμε το σκηνικό με κρεμασμένα σαγόνια, η μία έκπληξη να ακολουθεί την επόμενη και να αδυνατούμε να τα αφομoιώσουμε όλα...η σωματική καταπόνηση του χρόνου στο δρόμο περνούσε απαρατήρητη.
Τι εννοώ;
Κάσμπες με οάσεις
Κάσμπες γκρέμνια
Χωριά; στο δρόμο...
Εκείνο το κάθετο παλούκι να το πω, αυθαίρετη προέκταση να το πω, πως να το πω δεν ξέρω...που βλέπετε στο χάρτη μου, είναι ένα μπρος πίσω που κάναμε προκειμένου να δούμε την Κοιλάδα Ounila όσο είχε ακόμη φως.
Αυτός είναι ο δρόμος προς τα εκεί με κακοτράχαλο οδόστρωμα και συνεχείς στροφές, το λες και κυριολεκτικό λοιπόν το σχήμα, μ αυτά που τραβήξαμε για να φτάσουμε ως εκεί
Τα ξεχάσαμε όμως όλα όταν είδαμε το τοπίο. Κρυμένα χωριά και κάσμπες, οάσεις με φοινικόδεντρα από πουθενά και γύρω γύρω το απόκοσμο κόκκινο βουνό. Ουάου!
Μόνο που έπρεπε να φυλάξουμε και μερικά ουάου γιατί το κυρίως πιάτο μόλις που ξεκινούσε με το μεγαλοπρεπές Αιτ Μπεν Χαντού να έρχεται ολοταχώς για να μας αποτελειώσει.
To ksar (οχυρωμένη πόλη) είναι και αυτό βέβαια μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco και είναι δείγμα εξαιρετικής τεχνοτροπίας κάσμπας με μόλις 10 οικογένειες να κατοικούν εντός του οικισμού. Σε μία από αυτές που διαθέτουν ένα από τους δύο ξενώνες θα μέναμε και μεις.
Ήμουν προετοιμασμένη γι αυτό που θα δω αλλά-χαλαρά- η πραγματικότητα με ξεπέρασε.
Άλλο να το βλέπεις άλλο να το ζεις. Διαφορετικά, απλά θα βλέπαμε τηλεόραση και δεν θα ταξιδεύαμε.
Επιπλέον χώμα στο χώμα δε φοντάρει στο φακό και έτσι μόνο το μάτι (έστω και ημιγκαβό) μπορεί να γλεντήσει όλη αυτή την ομορφιά. 'Αντε και κανάς hi tech πανάκριβος γιαπωνέζικος ζουμ...
Προκαταρκτικά....
Δώσεεεε!!!!
Τι λέμε ντε!
Πετάξαμε τα πράγματα στον ξενώνα και τρέξαμε στο πιο ψηλό σημείο για να προλάβουμε φως
Αναζητώντας τον Μπραντ στα σοκάκια του Μπεν Χαντού
Ο Μπραντ πουθενά αλλά στην ανάβαση βρήκαμε κάτι Αργεντίνες που μας ζήτησαν να τις βγάλουμε φωτό και μόλις ακούσαμε ότι είναι από Αργεντινή πιάσαμε όλοι μαζί το Muchachos... δώσαμε και τα συγχαρητήριά μας στους Campeones!
Πιάσαμε κορυφή και...κορυφώσαμε και μεις
Και τώρα που τις ξαναβλέπω τα θυμάμαι και με πιάνει ταχυπαλμία από την έξαψη!
Η ταράτσα μας
Εδώ όλο το υπερθέαμα σε βιντεάκι
Aït Ben Haddou
Ταινίες όπως ο Μονομάχος, η Ιησούς από τη Ναζαρέτ και το Βαβέλ βεβαίως βεβαίως το οποίο το ξαναείδα προχθές και έκλαψα (και για το Αιτ Μπεν Χαντού και για τον Μπραντ) γυρίστηκαν εδώ, λέγαμε με τα αγόρια ότι Πάσχα κοντοζυγώνει και αυτή τη φορά θα παρακολουθήσουμε στάνταρντ κομμάτια από τον Ιησού της Ναζαρέτ, για να αναπολήσουμε. Σε κάθε γωνιά νόμιζες ότι θα δεις τίποτα περίεργους τύπους με χιτώνες. Σκηνικό από ταινία κανονικότατα.
Ενώ ο ξενώνας ήταν κι αυτός μια εμπειρία από μόνος του
Υπόσκαφος οντάς!
Μόλις έπεσε το σκοτάδι μας σέρβιραν το πρώτο μας αμιγώς μαροκινό γεύμα.
Φάγαμε την παραδιοσιακή τους σούπα Harira που περιέχει φακές, ρεβύθια , σάλτσα, σαφράν και τρώγεται ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του ραμαζανιού για να τους στρώνει το στομάχι μετά την ολοήμερη νηστεία. Μια χαρούλα μας έστρωσε και μας από την λιγούρα.
Μετά μας σέρβιραν Ταζίν στο ιδιαίτερο πήλινο σκεύος, κοτοπουλάκι με λαχανικά που το εμπεδώσαμε πλήρως στη συνέχεια, αφού το φάγαμε ξανά και ξανά μέχρι που κοντέψαμε να βγάλουμε και μεις πούπουλα.
Μετά το φαγητό δεν είχες πολλά να κάνεις. Ο ξενώνας έπαιρνε ενέργεια από ηλιακούς ταμιευτήρες (αφού εντός του οικισμού ρεύμα δεν υπάρχει ). Περίμενα κεριά και ατμόσφαιρα μεσαιωνική αλλά είχε φώτα και πολιτισμό, καθίσαμε για λίγο στο υπόσκαφο σαλονάκι αποστραγγίζοντας τα τελευταία αλκοόλια που μας είχαν απομείνει και ξεραθήκαμε κατάκοποι αλλά τρισευτυχισμένοι κάτω από τις διπλές λόγω του τσουχτερού βραδινού κρύου-παρδαλές κουβέρτες.
Attachments
Last edited:
MarieAries
Member
- Μηνύματα
- 215
- Likes
- 1.512
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δυτική Αφρική
Υπέροχο το ριάντ, είχα μπει μέσα, μακάρι να είχα μείνει κι εγώ εκεί......
Εκπομπές Travelstories
