Μαρόκο Rockin' the Casbah και άλλες ιστορίες στο Μαρόκο το Ραμαζάνι

[bandit650]

πολυ ωραια περιγραφη. Διαβαζετε με τη μια. Ειναι και στα δικα μου αμεσα σχεδια το μαροκο.
ονοματα καταλυματων και οτι αλλες χρησιμες πληροφοριες ειναι ευπροσδεκτες.

 

[evaT]

πολυ ωραια περιγραφη. Διαβαζετε με τη μια. Ειναι και στα δικα μου αμεσα σχεδια το μαροκο.
ονοματα καταλυματων και οτι αλλες χρησιμες πληροφοριες ειναι ευπροσδεκτες.

Ευχαριστώ πολύ.
Ειδικά επειδή είμαι φλύαρη στα κείμενά μου.
Τα ριάντ κλείστηκαν με προϋπόθεση την ύπαρξη ασφαλούς πάρκιγκ...αλλά ευχαρίστως να βοηθήσω αν μπορώ, αν ψάχνεις κάτι ανάλογο.

 

[evaT]

Μέρα Τέταρτη

Ο δρόμος με τις χίλιες κάσμπες μέχρι τη Μερζούγκα και ...οι Clash!

Σκορ ημέρας 451 χιλιόμετρα, 9 ώρες & 4 λεπτά...ΟΟΟΟΛΕΕΕΕΕΕΕ!

Τα πρωινά μας ξεκινούσαν αργά και βασανιστικά.
Το λουμπάγκο του Τάσου ξυπνούσε όλο τον πληθυσμό των ριάντ αφού ο κακομοίρης κάθε βράδυ πάθαινε αγκύλωση, βλέπαμε και παθαίναμε να τον ισιώσουμε το πρωί.
Δαγκωνόμουν όταν τον άκουγα που υπέφερε ενθυμούμενη τα ...δικά μου πάνω από μια 15ετία πριν όταν ένα πρόβλημα μέσης με έβγαλε νοκάουτ για πολλούς μήνες.
Και τις ώρες που γράφω τις γραμμές αυτές το θέμα του έχει χειροτερέψει μετά την επιστροφή μας και όπου νάναι θα έρθουν τα μαντάτα από την μαγνητική.
Γεγονός είναι πάντως πως μόλις έπαιρνε μπρος ήταν σαν πεταλουδίτσος , ασταμάτητος και κατάπινε τα χιλιόμετρα αδιαμαρτύρητα. Φοβερό.

Αποχαιρετήσαμε με δυσκολία το 'Αιτ Μπεν Χαντού και πήραμε νωρίς το μεγάλο δρόμο που θα μας οδηγούσε στην έρημο.

Οι Clash που κολλάνε;
Στο δρόμο γενικώς είχαμε γενικά εξαιρετικές εμπνεύσεις, φιάχναμε αυτοσχέδια βιντεάκια και χασκογελούσαμε μέχρι δακρύων μερικά σας τα δείχνω και μερικά όχι γιατί πόσο πιο γελοίοι πια!

Αλλά δε γινόταν να μη θυμηθούμε το εμβληματικό Rock the Casbah των Clash το οποίο έγραψε ο Joe Strummer το μακρινό 1982 ως διαμαρτυρία για την απαγόρευση της μουσικής διασκέδασης στο Ιράν, κ πιο συγκεκριμένα απαγορευόταν η κατοχή άλμπουμ μουσικής ντίσκο
Ορίστε, ταξιδιωτικός οδηγός και ιστορία της μουσικής δύο σε ένα.
Ποπ και Ροκ & Lonely Planet μαζί

'Ετσι στο δρόμο, βλέποντας τη μία μισογκρεμισμένη κάσμπα μετά την άλλη διασκεδάσαμε λιγάκι φιάχνοντας το βιντεάκι που σας έβαλα στην εισαγωγή. Αφού το κάναμε αναφώνησα, να βρήκα και τίτλο για την ιστορία μου!

Ας θυμηθούμε όμως το ορίτζιναλ από τους τεράστιους The Clash

Εδώ που τα λέμε το δικό μας βίντεο έχει μεγαλύτερη σχέση με τη θεματολογία και πόσο πιο αυθεντικό Background!!!
Με μεγάλη μας χαρά ανακοινώνω ότι τους το παραχωρούμε λοιπόν για να κάνουν μια ωραία αναβίωση του σπουδαίου αυτού άσματος.

Πλάκα πλάκα αν εξαιρέσεις τους ανόητους θρησκευτικούς λόγους η μπούργκα μπορεί να είναι πολύ εξυπηρετική.
Πχ αν δε στρώνει το μαλλί, αν βαριέσαι να βαφτείς, αν νιώθεις άσχημη κλπ κλπ
Εγώ εκείνη τη μέρα τα ένιωθα όλα μαζί και βολεύτηκα μια χαρά.

'Αντε αρκετά με τη σαχλαμάρα, πάμε στο δρόμο μας..

Πρώτη μας στάση η ομορφότερη κάσμπα που είδαμε σε όλο το ταξίδι. Κάσμπα και ksar (οχυρωμένη πόλη) μαζί η ιστορική Amridil του 17ου αιώνα είναι οποία θεωρείται δείγμα εξαιρετικής αρχιτεκτονικής των Βερβέρων και μας συνεπήρε με την ομορφιά της.

Ακολουθεί η 'Οαση του Σκούρα η οποία είναι κ αυτή πολύ όμορφη.
Θέλει χρόνο να τη δεις αλλά κάναμε μια περατζάδα με το αυτοκίνητο

Περάσαμε από την πόλη Skoura και συνεχίσαμε μέσα από τα χωριά
Το σχολικό

Πολλά παιδιά γενικώς παντού. Και νεολαία.

Στην Kalaat M'Gouna, την κοιλάδα των Ρόδων δηλαδή, πέσαμε στο λάθος μήνα αφού τα ρόδα ανθίζουν το Μάιο και δεν είχε κανένα ενδιαφέρον.

Συνεχίσαμε προς τo φαράγγι Δάδες (Dades Gorge)
Στο δρόμο κάσμπες και χωριά

και το τοπίο αγρίεψε ξανά

Εκεί στο φαράγγι τα βουνά έμοιαζαν με ανάγλυφη απεικόνιση του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Σαν κάτι ρέπλικες του ανθρώπινου σώματος που βλέπεις στα ιατρικά εργαστήρια!

Αυτός ο ανθρωπάκος μας ετοίμασε ένα γευστικότατο σνακ να χορτάσουμε την πείνα μας εκεί πάνω στα βουνά. Μαγαζάκι όπως τα εκατοντάδες που είδαμε σε όλη την επαρχία. Μπακάλικο από αυτά που κανείς μας δεν έχει ζήσει, ταξίδι στη δεκαετία του 50.

Τα τοπία ήταν για άλλη μια φορά καθηλωτικά κ οι ώρες περνούσαν δίχως να έχουμε σαφή αίσθηση του χρόνου με τις συνεχείς στάσεις για να χαζέψουμε κάτι, να βγάλουμε μια φωτογραφία να προσπαθούμε να χωθούμε και να κατανοήσουμε το περιβάλλον.

Συνεχίσαμε προς την Τινερχίρ και το φαράγγι Dades που συνέχιζε κατά μήκος του ποταμού Todra. Κάπου στο δρόμο συνειδητοποίησα και το λάθος στο σχεδιασμό του ταξιδιού.
Φουρκέτες έψαχνα στον 'Ατλαντα και φουρκέτες δεν έβρισκα. Μα έλεγα δε γίνεται τα έχω δει σε φωτογραφίες ,τα έχω σκίσει να τα διαβάζω....Τελικά κατάλαβα πως το λάθος έγινε επειδή στο χάρτη έβαζα το φαράγγι και όχι το τέρμα του Μεγάλου Άτλαντα το οποίο απείχε πάνω από μιάμιση ώρα και μάλιστα εκτός διαδρομής από το ψηλότερο σημείο που βρεθήκαμε εμείς.
Δεν υπήρχε χρόνος για δάκρια και θα έπρεπε να υπάρχει μια διανυκτέρευση ακόμη στην περιοχή για να τα δούμε όλα αυτά πιο άνετα.

Μου πήρε λίγο χρόνο να το ξεπεράσω αλλά η Τινερχίρ έδωσε τα ρέστα της και ξεχάστηκα αμέσως.
Είναι μια μικρή πόλη νότια στον Ψηλό Άτλαντα με μια εκπληκτική (αλλά μη επισκέψιμη) κάσμπα και όαση.
Ιδού

Απίθανες εικόνες, καθόλου συνηθισμένες για τα μάτια μας.
Τρεχάτοι και καταιδρωμένοι προλάβαμε στο τσακ το τελευταίο φαράγγι λίγο πριν χαθεί το φως πίσω από τους θεόρατους βράχους

Απογευματινή ντάγκλα με την πείνα στα κόκκινα

Κατέβα από το γαιδούρι, ρε γαιδούρι!

'Εχοντας ξεμπερδέψει με τα "βαριά" αξιοθέατα της μέρας ο δρόμος σιγά σιγά έγινε ευθύς και το περιβάλλον επίπεδο όσο προχωρούσαμε μέσα στην ενδοχώρα και την έρημο.

Δρόμος και χώμα, κεντρικός δρόμος χωρίς πεζοδρόμια, ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, σε όποιο μέρος δεν υπήρχε τουριστικό ενδιαφέρον

και μικρές οάσεις μέσα στα χωριά που έσπαγαν την ασχήμεια

Ποδήλατα παντού

Οι δρόμοι ζωντανεύουν όσο πλησίαζε το Iftar (η ώρα που σπάνε τη νηστεία κ ετοιμάζουν τα τραπέζια)

Για μένα το ωραιότερο βιντεάκι που τραβήξαμε σ όλο το ταξίδι...
Απλοί φτωχοί άνθρωποι στην καθημερινότητά τους στο κεφαλοχώρι της περιοχής, μας χαιρετούν αυθόρμητα και ένας μπαμπάς μας κάνει νόημα από μακριά να προσέξουμε το μικρό του γιό που κάνει αμέριμνα ποδήλατο στο δρόμο. Σχεδόν βουρκώσαμε από συγκίνηση.
Αυτούς ο τουρισμός απλά τους προσπερνάει, τους έχει ξεχάσει και ο Θεός και ο Αλλάχ...

Morocco country villages

Ο στόχος ήταν να φτάσουμε Μερζούγκα πριν πέσει το σκοτάδι αλλά το σούρουπο μας βρήκε καθοδόν.

Ξεκάθαρα μόνο εμείς πάμε προς τα εκεί

Να κι η άμμος

Μετά τη συγκίνηση είχαμε τη γκρίνια του Αντώνη που δεν σταματήσαμε πουθενά να προμηθευτούμε σαλαμοκάσερα και τι θα κάνει 2 μέρες μέχρι να ξαναβρούμε πόλη αν δεν του αρέσει το φαγητό.
Γιατί είναι περίεργος λέει και δεν του αρέσουν τα άγνωστα και τα γκουρμέ.
Και επειδή σε μια καλή παρέα κάτι τέτοια δεν πρέπει ποτέ να τ αφήνουμε να πέφτουν κάτω, το πήραμε και το τραβήξαμε όσο έπαιρνε κ ακόμα παραπάνω κ έγινε καθημερινή συνήθεια.
Τι θα φάμε παιδιά; Σαλαμοκάσερα.
Τι έχει το πιάτο ημέρας; Σαλαμοκάσερα.
(εννοείται πως στην καζούρα συμμετέχει κι ο ίδιος ο Αντώνης)
που να κλείσω για ούζο μεγάλη Παρασκευή (ρωτάω χθες): όπου έχει σαλαμοκάσερα λέει ο Αντόν (καλλιτεχνικό)

Η Μερζούγκα είναι η είσοδος-πρόσβαση προς την έρημο, πρακτικά ένα κατσικοχώρι με χωματόδρομους που το στρίψτε αριστερά, στρίψτε δεξιά του google maps παίρνει άλλη διάσταση όταν σε βγάζει από τον κανονικό δρόμο και σε στέλνει στις αυλές των σπιτιών...

'Υστερα από μια μικρή ταλαιπωρία βρήκαμε τον πανέμορφο ξενώνα μας και μας υποδέχθηκε ο Αλή Μπαμπάς χωρίς τους 40 κλέφτες αλλά με τα σούπερ ταζίνια του.

Και να τα πρώτα πιάτα και να τα δεύτερα μέχρι κι ο Αντώνης έγλυφε τα δάχτυλά του, φάγαμε το καλύτερο γεύμα του ταξιδιού με 10 ευρώ το κεφάλι.

Ταζίν κοτοπουλάκι με δαμάσκηνα

και πεντανόστιμα ψητά λαχανικά

Η δωματιάρα μας

αλλά όλα τα λεφτά ήταν αυτή η εικόνα

Είχα τόση κούραση που όταν το είδα αυτό νόμιζα ότι είμαι στην έρημο (που ήμουν δηλαδή) και βλέπω αντικατοπτρισμούς από την δίψα και την κούραση.
Οι μόνοι άλλοι ένοικοι ήταν μια ομάδα ετερόκλητων μοτοσικλετιστών που για κάποιο περίεργο λόγο από την ώρα που συστηθήκαμε πέφταμε πάνω τους σε κάθε πόλη και σε κάθε δρόμο ξανά κ ξανά , ακόμη και στα μεγάλα μέρη σε σημείο που την τελευταία φορά που χαιρετηθήκαμε λέει ο Τάσος "καλέ σιγά σίγουρα θα τα ξαναπούμε αύριο μεθαύριο κάπου στην Τσιμισκή"

Εκείνο το βράδι πάντως απλώθηκα ακριβώς σ αυτή την πολυθρόνα που βλέπετε, πήρα και ένα ταλαίπωρο πούρο που έσερνα μαζί μου σ όλο το ταξίδι, το οποίο αρνιόταν να συνεργαστεί και δεν άναβε.
'Ηταν από αυτά τα χωριάτικα που λέγαμε χθες με τον @evripidis4 , προφανώς είχε ξεραθεί και μου σπαγε τα νεύρα
Δεν είχα και λίγο αλκοόλ να ξεχαστώ- αλλά παραδίπλα μου καθόταν ένας Μεξικανός από την ομάδα των Motorbikers, μόλις άκουσα ισπανόφωνος εγώ μη χάσω! είπα να πιάσω την πάρλα να κάνω και πράκτις τα ισπανικά. Το πράκτις μου έλειπε εκείνη την ώρα, μαζί με την κουβέντα πως διάολο βρέθηκε εκεί από το Μεξικό, άρχισα τη μίρλα, που σε λίγο είναι το Name day μου (Ευαγγελισμού ξημέρωνε) και δεν έχω ούτε ένα κρασάκι να γιορτάσω.
"'Εχω εγώ" λέει ο Μεξικανός και σκέφτηκα ότι ήθελα τόσο πολύ λίγο αλκοόλ την ώρα εκείνη που μπορεί να σκεφτόμουν να πουλήσω μέχρι και το κορμί μου αν δεν ήταν εντελώς άχρηστο μετά από τόση καταπόνηση.

Ο καλός μεξικανός όμως δε ζήτησε ούτε κορμί ούτε τίποτα. Απλά μου παρέδωσε μια ολόκληρη μπουκάλα φανταστικό κόκκινο κρασί στα χέρια μου και αφού τους σέρβιρα όλους και ήπιαμε στην ...υγειά του, το κράτησα μπροστά μου. 'Υστερα από ώρα και αφού είχα ήδη πιεί 2,3 ποτηράκια με ρώτησε αν μπορεί να γεμίσει το ποτήρι του και μου λέει ο Αντώνης, "ναι ρε κέρνα τον από το κρασί του"

Δεν θα το ξεχάσω εκείνο το βράδι, πόσο κούραση ένιωθα ,όμως με όλες τις εικόνες της ημέρας ακόμη μπροστά στα μάτια μου, μαζί με όλα όσα είχα να περιμένω, ψυχολογικά έβριθα από πλήρωση τόσο πολύ, που δεν ήθελα ούτε να ξαπλώσω ούτε να κοιμηθώ, να φύγετε όλοι να πάτε αλλού κι αφήστε με εμένα εδώ, να πεθάνω ευτυχισμένη...

 

[evaT]

Μέρα Πέμπτη

Κερνάμε φοντάν στη Σαχάρα

Ανέκαθεν αντιπαθούσα το μπακαλιάρο (όπως και τα περισσότερα ψάρια). Το ότι από μικρό παιδί λοιπόν ανεχόμουν το συνδυασμό μπακαλιάρο-σκορδαλιά ανήμερα της ονομαστικής μου γιορτής, μου έχει αφήσει ψυχικά τραύματα.

Διπλή ήταν λοιπόν η χαρά μου που φέτος όχι μόνο απέδρασα από τον μπακαλιάρο, αλλά ήρθε κι έκατσε λουκούμι στο σχεδιασμό, η 25η Μαρτίου να πέφτει στο πιο πολυπόθητο σημείο ολόκληρου του ταξιδιού.
Ονειρευόμουν μέχρι να έρθει η ώρα της ερήμου, να περάσω τη μέρα σε απόλυτη απραξία, να σέρνομαι μεταξύ πισίνας και ξαπλώστρας απαντώντας στις ευχές των φίλων μου που με ζήλευαν για όσα ζούσα και καλά έκαναν αφού ακόμη και γω η ίδια δεν πίστευα καλά καλά σε ότι έβλεπαν τα μάτια μου.

Ο Αλή Μπαμπάς ήρθε για πρωινό με αυτά

Αυτές οι αράβικες πίτες ήταν το κάτι άλλο!

Και μετά έπεσε η σχετική ρέκλα στην δροσερή πισίνα

Ανέβηκα στην ταράτσα του ξενοδοχείου για να δω που βρίσκομαι με το φως της ημέρας

Κι αποφασίσαμε να βγούμε μια βόλτα στο κατσικοχώρι ή καλύτερα καμηλοχώρι, πριν πιάσει η αφόρητη ζέστη-που είχε ήδη πιάσει.

Ως γνωστόν η έρημος Σαχάρα κατά κύριο λόγο αποτελείται από μαύρη-απόκοσμη, σεληνιακή πέτρα και βραχώδεις εκτάσεις, όμως οι κλιματικές συνθήκες διαμόρφωσαν κάποιες περιοχές με τους γοητευτικούς αμμόλοφους κι έτσι η Μερζούγκα βρέθηκε ακριβώς στο σημείο υποδοχής της ερήμου - το Erg Chebbi με τα μεγάλα καραβάνια να τη χρησιμοποιούν τότε ως πύλη εισόδου για την έρημο και σήμερα τα σύγχρονα καραβάνια των τουριστών την έχουν πια αναδείξει και αυτή σε τουριστικό ρηζόρτ με κάποια τμήματα της ερήμου να έχουν μετατραπεί σε πολυτελή Lodge προκειμένου να παίρνουν οι ταξιδιώτες λίγο από το άρωμα της ερήμου. Αλλά αυτά θα τα πούμε στη συνέχεια.

Το μικρό χωριό με τους 400 περίπου κατοίκους είχε ένα ενδιαφέρον

Στο πουθενά είμαστε!

Μπόμπιρας

Αν κρεμάσεις μια λάμπα γίνεται και φως για τη νύχτα

Ενώ πιο πέρα είχε και μια όαση!

Που καλλιεργούσαν φρέσκα κρεμμυδάκια!

Κέντρο καμηλών

Πλάκωσαν οι άγριοι

Το ραντεβού μας για την καμηλοδρομία στην έρημο ήταν μετά τις 4 το απόγευμα. Τις ώρες ανάμεσα τις περάσαμε λιώνοντας στις ξαπλώστρες, ενώ εγώ ένιωθα κάπως άβολα με το μαγιό μου-οι άντρες-αλί μπαμπάδες του ξενοδοχείου ήταν εξαφανισμένοι, όμως μια καθαρίστρια-καμαριέρα είχε μπαστακωθεί όλο το πρωί και τάχα συμμάζευε-τα ζώα μου αργά.
Ο Αντώνης μου είπε πως κάθε φορά που δεν κοίταζα εκείνη μου έριχνε δολοφονικές ματιές και πολύ θα ήθελε να με πλακώσει στα μπουνίδια εμένα την ξεδιάντροπη-άπιστη, ενώ θα έπρεπε να κάνω τι ακριβώς; Να λιάζομαι με σκάφανδρο-στολή δύτη; τι όχι;;

Τάχα σκούπιζε καμιά ώρα στο ίδιο σημείο και όποτε δεν κοιτούσα με καταριόταν (ούτε ψύλλος στον κόρφο μου!)

Απογευματάκι μας έβαλαν σε ένα τζιπ και μας μετέφεραν εκεί που μας περίμεναν οι γκαμήλες μας.
Στο γκρουπ είμασταν εμείς οι τρείς και δύο πολύ συμπαθητικές Αμερικάνες από το Σηάτλ, τις οποίες σιγά σιγά τις προσηλυτίσαμε στην παρέα με τα καλαμπούρια μας και γίναμε όλοι μαζί μια ωραία παρέα γίναμε.

Ο ενθουσιασμός διάχυτος. Εγώ μέχρι τότε από έρημο είχα εμπειρία μόνο στις...Αμμοθίνες της Λήμνου.
Από τα 10 τετραγωνικά ερήμου ξαφνικά αναβαθμίστηκα στα 9.200.000 τμ. της Σαχάρας!
Πάλι λίγο από αυτά θα έβλεπα δηλαδή, αλλά όσο να πεις η ιδέα του άπειρου είχε άλλο κύρος!

'Ετοιμος ο Τάσος! Πως είσαι έτσι;

Εδώ η "απάτητη" έρημος γεμάτη ροδιές, πατημασιές και δε συμμαζεύεται...

Η παρέα

Η καμηλοδρομία ήταν ιδιαίτερα άνετη, το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν όταν έπρεπε να κατέβεις και "έφευγες" απότομα μπροστά όπως χαμήλωνε το ζωντανό, κατά τ άλλα ένιωθα σα να κάθομαι στον καναπέ μου, πολύ πιο εύκολο από το άλογο στην Κούβα πέρισυ.

Το διασκεδάζαμε με την ψυχή μας, τ αστεία έδιναν κ έπαιρναν, καζούρα, "εξυπνάδες" της στιγμής, βάλαμε και τις Αμερικάνες στο πνεύμα και το απολαμβάναμε φουλ.

Μέχρι σανίδα sandboard δοκιμάσαμε με δυσκολότερο κομμάτι αυτό της ανάβασης πίσω του αμμόλοφου (πακέτο λέμε)

dessert sliding

Εγώ κι η "γκαμήλα" μου

Γλυκούλες

Το αποτύπωμά μου στην άμμο. Παγκοσμιοποίηση στην έρημο

Είχε και πιο απάτητα

Ο δε Τάσος καβαλούσε το ζώο ως 'Αγγλος ασθενής" που περιφερόταν στην έρημο ψάχνοντας σωτηρία...παραδίπλα στην Τυνησία ήταν γυρισμένο εκείνο, ωστόσο δε γινόταν να μην κάνω το συνειρμό.

Η αλήθεια είναι πως η καμήλα μέχρι που τον ανακούφιζε από το λουμπάγκο (άλλο περίεργο)

Εδώ τα δυό μας στο σούρουπο.
Εκείνος θα ήθελε να μοιάζει με τον Ρέιφ Φάινς και γω με την Κρίστιν Σκοτ Τόμας αλλά η πραγματικότητα είναι πως εκείνος έμοιαζε με το Χρόνη Εξαρχάκο και γω με την Ρένα Βλαχοπούλου στην ταινία μια Ελληνίδα στο Χαρέμι, εδώ θ αφήσουμε τα κοκκαλάκια μας

Στο απόγειο της βόλτας τα χρώματα του δειλινού ζωγράφιζαν το τοπίο με όλες τις αποχρώσεις της γης να γλεντάνε το σούρουπο χαρίζοντας απίθανες εικόνες για τα μάτια μας.

Το δε σήμα στο κινητό 'καμπάνα'!
Μ αρέσει που είχα ειδοποιήσει κιόλας τους δικούς μου ότι θα χαθώ για λίγο μέσα στη Σαχάρα να μην ανησυχήσουν. Αυτό όσο προχωρούσαμε στα ενδότερα αντί να χάνεται, καμπάνιαζε. Δεν υπάρχει σωτηρία πουθενά...

Κι αφού το είχαμε που το είχαμε το ρημάδι λοιπόν, όσο προχωρούσαμε με τις καμήλες αναρωτηθήκαμε τι τραγούδια ξέρουμε με έρημο.
Θυμηθήκαμε ΤΟ τραγούδι της ερήμου (τα ήσυχα βράδια) με τον Γιάννη Κότσιρα , το βάλαμε Playback και σιγοτραγουδούσαμε όλοι μαζί τα λόγια με την τρίχα κάγκελο από τη μαγεία της στιγμής.

Μετέφραζα τα λόγια στις ξένες της παρέας τις οποίες είχε επίσης συνεπάρει το όμορφο τέμπο του τραγουδιού.

Μετά από αυτό πιάσαμε και ένα αγγλικό να κάνουμε κέφι όλοι μαζί.

A horse with no name από τους America (σας το είπα νωρίτερα θα είναι ΚΑΙ ιστορία και μουσική αυτό το οδοιπορικό)

Και λίγο ξυπολυταρία για να νιώσουμε γυφτάκια στην άμμο

Που πας; Στάσου, μύγδαλα!

Σχεδόν 2,5 ώρες μας πήρε η όλη δραστηριότητα. Ανέβα κατέβα από τις καμήλες για ξεμούδιασμα και φωτογραφίες, χαβαλές και ρομαντσάδα ήταν αδιαμφισβήτητα το χάιλαιτ του ταξιδιού, έστω και κατασκευασμένο.

Παντελώς χαλαρωμένοι κ ευδιάθετοι φτάσαμε στο lodge.
..Που όμως έμοιαζε με συμμαχικό νεκροταφείο

Ενώ οι σκηνές στην πραγματικότητα ήταν γυψοσανίδες καλυμμένες με τεντόπανο για να μη τους τα σηκώσει όλα ο ...Βαρδάρης. Και ντεκόρ που μου έφερε γέλια...

Ο Αντώνης με έκραξε που δεν έκλεισα κάτι πιο ταπεινό και αυθεντικό.
Και ομολογώ δημοσίως ότι είχε απόλυτο δίκιο.
Μου κλώτσησε πολύ και μένα μόλις είδα όλη αυτή την υπερπαραγωγή στη μέση του πουθενά.
Του ταίριαζε μια απλή σκηνή με κουρελούδες και σληπιγκ μπανκ, φωτιά απέξω και μια γαβάθα σούπα στην πετρογκάζ.

Μόνο που όλα εδώ είναι φτιαγμένα κατά παραγγελία. Η τιμή που είχα κλείσει για όλα αυτά (μαζί με φαγητό και γλέντι) ήταν 60 ευρώ το άτομο....καμήλες, διαμονή, φαγητό βράδι και πρωί κ επιστροφή με τζιπ, ούτε λόγος!
Δίπλα από την υπερπαραγωγή είχε υποτίθεται πιο λιτές εγκαταστάσεις, όταν μπήκα μέσα είδα επίσης πόρτες, κρεβάτια και κανονικό μπάνιο.

Πιάνοντας αργότερα την κουβέντα με τον πιτσιρικά γενικό κουμανταδόρο, μάγειρα, οδηγό και οργανοπαίχτη! των μόλις 20 (!) ετών, μου είπε ότι θέλετε σας το κανονίζουμε. Αν θέλετε αυθεντικό θα κανονίσουμε να πάτε σε άλλο σημείο όπου θα σας φτιάξουν την ατμόσφαιρα που θέλετε. Τόσο αυθεντικό...
Τελευταία μου ερώτηση. Εσύ που κοιμάσαι; Στο luxury λέει όπως και εσείς
Οκ πήρα τις απαντήσεις που ήθελα...

Αφού μας τάισαν το γνωστό μενού με τα ψητά λαχανικά και τα ταζίνια, είχαν ήδη ανάψει τη φωτιά στο πίσω μέρος της εγκατάστασης όπου μας περίμεναν για το γλέντι.
'Οπου γλέντι τελικά ήταν το πριβέ πάρτι για μας τους 5 που είμασταν και οι μόνοι ένοικοι εκείνο το βράδι. Ραμαζάνι=low τουριστικά season.

Ο ρεσεψιονίστ-μάγειρας-γενικών καθηκόντων έπιασε μαζί με δύο ακόμη πιτσιρικάδες τα τουμπερλέκια τους και ξεκίνησε το ρεπερτόριο.
Αφού έπαιξαν τα δικά τους, άρχισαν να πέφτουν οι παραγγελιές.
Χοροπηδήσαμε με κάτι ξενέρωτες γιάνγκες, τραγουδήσαμε κάτι αμερικανιές και μετά ζήτησαν να πούμε και κάτι παραδοσιακό ελληνικό. 'Ολα αυτά άπιωτοι.

Sahara dessert party

Ο Βεδουίνος με τη φωτιά του.

Εμείς από κλαρίνα και τσάμικα έχουμε μαύρα μεσάνυχτα, αλλά ευτυχώς τα ίδια μαύρα μεσάνυχτα είχαν κ αυτοί από ελληνική μουσική, έτσι έπιασε ο Αντώνης το νταούλι που κάτι κατέχει, ο Τάσος τραγουδάει καλούτσικα και γω σαν τη μαιμού στο τσιφτετέλι και μάλιστα ξεσούρωτη.
Είναι σκοτεινό δυστυχώς το βιντεάκι, εγώ φαίνομαι μόνο ως σκιά αλλά μια ιδέα από το κέφι θα την πάρετε...

Ότι θα χόρευα το πότε Βούδας πότε Κούδας καταμεσής της ερήμου ομολογώ δεν το φανταζόμουν!

Που να ξεραν οι μουσουλμάνοι ότι οι στίχοι λένε για Ιησού και Ιούδα....ωστόσο το ευχαριστηθήκαμε πολύ άπαντες.

Η βραδιά τελείωσε με την απαραίτητη βόλτα για να θαυμάσουμε το διάσημο έναστρο ουρανό της ερήμου με τ αστέρια να κάνουν το δικό τους πάρτυ αιώνες πριν.
Εντυπωσιακό, πράγματι το θέαμα και από κάπου κοντά ή μακριά ακούγονταν τύμπανα και ιαχές.
Ο Αντώνης πρότεινε να περπατήσουμε προς την κατεύθυνση του ήχου.
Η βραδιά ήταν όμως εντελώς σκοτεινή, δεν έβλεπες την τύφλα σου και ο φακός του κινητού που φώτιζε δε φώτιζε στα 2 μέτρα, αν τυχόν έπαιρνες λάθος δρόμο παίζει να την έβγαζες όλη νύχτα σε πιο -αυθεντικές-δεν γίνεται-συνθήκες- ερήμου πάνω στην άμμο, με παγωνιά και χωρίς καν σλήπιγκ μπαγκ ευτυχώς αρνήθηκα και πήγα για ύπνο στο ζεστό μου κρεβατάκι διαφορετικά υπήρχε αρκετά καλή πιθανότητα ο Αντώνης να ζούσε το αληθινό λιτό σκηνικό της ερήμου ακριβώς όπως το φαντάστηκε.

 

[Travelliaris]

Με συγκίνησες παλιοκόριτσο στο κρεβάτι του πόνου. Τα ξανάζησα όλα λεπτό προς λεπτό

 

[underwater]

Εύα μου είχα μείνει πολύ πίσω στην ιστορία σου και την έπιασα πάλι. Έριξα τρελό γέλιο με τον εστιάτορα που έλεγε "no diarrhoea".
Γενικά οι συνθήκες υγιεινής στο Μαρόκο ό, τι να 'ναι! Θυμάμαι στην Φεζ που είχα κάτσει να φάω σε ένα μαγαζί με street food και είχα αηδιάσει τρελά όταν συνειδητοποίησα ότι όλοι οι θαμώνες έπιναν από το ίδιο ποτήρι νερού! (όχι εγώ δεν ήπια)
Και στενοχωρήθηκα πολύ και με τις δεμένες κατσικούλες. Εγώ δεν είχα πάει σε εκείνα τα μέρη και δεν τις είχα δει. Γενικά το Μαρόκο και η φιλοζωική συνείδηση είναι δυο έννοιες που δεν συναντιούνται πουθενά. Είχα σοκαριστεί από την συμπεριφορά τους απέναντι στα ζώα. Από πού τα το πιάσω; Από την κακομεταχείριση των καμηλών που άγνωστο πόσους τουρίστες κουβαλά καθεμία καθημερινά; Από τα γαϊδούρια στα σουκς που τα φορτώνουν πολύ περισσότερο από ό, τι αντέχουν; Από τις κότες που τις σφάζουν μπροστά στα μάτια σου σε κλάσματα δευτερολέπτου; Γενικά το Μαρόκο με τάραξε πολύ σε αυτό το κομμάτι.

 

[evaT]

Γενικά το Μαρόκο με τάραξε πολύ σε αυτό το κομμάτι.

Κακομεταχειρίζονται ζώα και ανθρώπους. Στη Φες που τα είδαμε και μεις όλα διαμορφώσαμε άποψη....Στη συνέχεια παρακάτω!

 

[fenia42]

Δυστυχώς οι αραβικές χωρες είναι πολύ πίσω στο θέμα της φιλοζωίας ~και σε άλλα~
Εύα, μακράν η καλύτερη ιστορία από Μαρόκο!

 

[evaT]

Δυστυχώς οι αραβικές χωρες είναι πολύ πίσω στο θέμα της φιλοζωίας ~και σε άλλα~
Εύα, μακράν η καλύτερη ιστορία από Μαρόκο!

Από ενσυναίσθηση γενικώς...σκίζουν!

Ευχαριστώ Φένια μου, είναι η δική μου ματιά στη χώρα, έχουν γράψει και οι πιο βαριές πένες του φόρουμ για το Μαρόκο, αλλά είχαμε ωραία ενέργεια και νομίζω βγαίνει στο κείμενο

 

[MarieAries]

Εύα μου είχα μείνει πολύ πίσω στην ιστορία σου και την έπιασα πάλι. Έριξα τρελό γέλιο με τον εστιάτορα που έλεγε "no diarrhoea".
Γενικά οι συνθήκες υγιεινής στο Μαρόκο ό, τι να 'ναι! Θυμάμαι στην Φεζ που είχα κάτσει να φάω σε ένα μαγαζί με street food και είχα αηδιάσει τρελά όταν συνειδητοποίησα ότι όλοι οι θαμώνες έπιναν από το ίδιο ποτήρι νερού! (όχι εγώ δεν ήπια)
Και στενοχωρήθηκα πολύ και με τις δεμένες κατσικούλες. Εγώ δεν είχα πάει σε εκείνα τα μέρη και δεν τις είχα δει. Γενικά το Μαρόκο και η φιλοζωική συνείδηση είναι δυο έννοιες που δεν συναντιούνται πουθενά. Είχα σοκαριστεί από την συμπεριφορά τους απέναντι στα ζώα. Από πού τα το πιάσω; Από την κακομεταχείριση των καμηλών που άγνωστο πόσους τουρίστες κουβαλά καθεμία καθημερινά; Από τα γαϊδούρια στα σουκς που τα φορτώνουν πολύ περισσότερο από ό, τι αντέχουν; Από τις κότες που τις σφάζουν μπροστά στα μάτια σου σε κλάσματα δευτερολέπτου; Γενικά το Μαρόκο με τάραξε πολύ σε αυτό το κομμάτι.

Για μένα το χειρότερο σκηνικό απ όλα Βάνα ήταν οι αλυσοδεμένες μαϊμούδες στο Μαρακές. Εκεί αρπάχτηκα με έναν από αυτούς κιόλας, γιατί έβγαλα φωτό τη μαϊμού χωρίς να του δώσω λεφτά, και στο τέλος σκυλοβριστήκαμε, εγώ στα Ελληνικά, εκείνος στα Αραβικά.
Δε χαμπαριάζουν όμως.
Όσοι υπάρχουν ανόητοι τουρίστες που ποζάρουν με τις μαϊμούδες και τα κατσίκια, άλλο τόσο και αυτοί θα εκμεταλλεύονται τα ζώα προς όφελός τους.

Αναφορικά με τις συνθήκες υγιεινής, δε τις βρήκα τόσο χάλια όσο σε άλλες χώρες. Ίσα ίσα, το Μαρόκο ήταν ίσως και η πιο καθαρή μουσουλμανική χώρα που εχω επισκεφτεί, θα λεγα μαζί με Τυνησία. Έχω βιώσει τραγικές καταστάσεις σε άλλες χώρες, ακόμα και στην σούπερ τουριστική Αίγυπτο. Το Μαρόκο το θεωρώ χλίδα!

 

[Kyriakao]

Εγώ έχω να πω πως σε κάποιο σημείο της παρασκευής του το αργκανόλαδο μοιάζει πολύ με πολύ παχύρευστο μέλι, μας έδωσαν ψωμάκι να δοκιμάσουμε και ήταν πεντανόστιμο και επειδή στο μεταξύ είχε πέσει λόρδα την ώρα που η κυριούλα γύρισε την πλάτη της, εγώ πήρα δυό τρείς μπουκίτσες ακόμη και το έριξα στις βούτες.

Πω, αυτό το μελι και το κατι σαν ταχινι είναι ,πολύ ωραίο! Εγω το τσάκισα με τις πιτουλες που μας έδωσαν!

 

[underwater]

Για μένα το χειρότερο σκηνικό απ όλα Βάνα ήταν οι αλυσοδεμένες μαϊμούδες στο Μαρακές. Εκεί αρπάχτηκα με έναν από αυτούς κιόλας, γιατί έβγαλα φωτό τη μαϊμού χωρίς να του δώσω λεφτά, και στο τέλος σκυλοβριστήκαμε, εγώ στα Ελληνικά, εκείνος στα Αραβικά.
Δε χαμπαριάζουν όμως.
Όσοι υπάρχουν ανόητοι τουρίστες που ποζάρουν με τις μαϊμούδες και τα κατσίκια, άλλο τόσο και αυτοί θα εκμεταλλεύονται τα ζώα προς όφελός τους.

Αναφορικά με τις συνθήκες υγιεινής, δε τις βρήκα τόσο χάλια όσο σε άλλες χώρες. Ίσα ίσα, το Μαρόκο ήταν ίσως και η πιο καθαρή μουσουλμανική χώρα που εχω επισκεφτεί, θα λεγα μαζί με Τυνησία. Έχω βιώσει τραγικές καταστάσεις σε άλλες χώρες, ακόμα και στην σούπερ τουριστική Αίγυπτο. Το Μαρόκο το θεωρώ χλίδα!

Έχεις δίκιο σε αυτά που λες περί εκμετάλλευσης των ζώων. Όταν θα σταματήσει να υπάρχει ζήτηση θα σταματήσει να υπάρχει και προσφορά. Όσον αφορά το τουριστικό σκέλος at least, επειδή στα υπόλοιπα θα χρειαστεί να αλλάξει η δικιά τους η νοοτροπία.

Και ναι, εννοείται έχω πάει κι εγώ σε πιο βρωμερές χώρες από το Μαρόκο (πόσο μάλλον εσύ), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι οι συνθήκες υγιεινής εκεί είναι οι ιδανικές. Ειδικά στις μεδινες. Σε άλλα σημεία των πόλεων ήταν πολύ πιο κομπλέ.