GTS
Member
- Μηνύματα
- 7.208
- Likes
- 22.331
Δηλώνω τεμπελόσκυλο και τεμπελόσκυλο θα παραμείνω αμά τη συγγραφή αυτής εδώ, δεν αλλάζει ο άνθρωπος!
Παραλίες ίσως τα Χριστούγεννα, θα ενημερωθείτε από φβ επισταμένως
Βολιβία «Τα ορφανά πορεύονται κι οι χήρες κονομιόνται» - Βολιβία
- Thread starter GTS
- Ημερομηνία δημιουργίας
Παραλίες ίσως τα Χριστούγεννα, θα ενημερωθείτε από φβ επισταμένως
GTS
Member
- Μηνύματα
- 7.208
- Likes
- 22.331
Μπρος στην εκκλησιά
Πρωινό ξύπνημα, απολαυστικό πρωϊνό με θέα τη πόλη και επιτέλους τα γκρίζα σύννεφα έχουν δώσει τη θέση τους σε λευκά αφράτα.
Αφού τρώω τον αγλέορα, βγαίνω έξω: πρώτη στάση η παλιότερη εκκλησία της Sucre, η San Lazaro , όπου φυλάσσεται ο ξύλινος σταυρός με τον οποίο ιδρύθηκε η Ciudad de la Plata de la Nueva Toledo, όπως αρχικά ονομάστηκε η πόλη, λόγω της κοντινής της απόστασης από το πάμπλουτο Ποτοσί (περισσότερα για αυτό στο επόμενο κεφάλαιο). Κατηφορίζω προς την εκκλησία του San Francisco, δίπλα στην αγορά της πόλης. Δε χάνω την ευκαιρία να επισκεφθώ τον αγαπημένο μου πάγκο με φρέσκους χυμούς για μία μικρή ένεση, καθώς η απεξάρτηση από τα φύλλα κόκα αποδείχτηκε δύσκολη υπόθεση.
Είσοδος στο μουσείο της εκκλησίας και πριβέ ξενάγηση από μια χαριτωμένη βολιβιάνα, που την έκοψα λίγο αγχωμένη ομολογουμένως. Η ξενάγηση ήταν αποκλειστικά στα ισπανικά, που δε γνωρίζω, αλλά η ξεναγός μου τα μιλούσε τόσο καθαρά, συν την ευλαβική προσήλωσή μου, που νομίζω ότι κατάλαβα περί το 80% των λεχθέντων. Η εκκλησία είναι υπέροχη, με την αραβικής τεχνοτροπίας ξύλινη οροφή να κλέβει τις εντυπώσεις. Βλέπετε, για 800 χρόνια η Ιβηρική χερσόνησος ήταν σε μεγάλο ποσοστό τμήμα του αραβικού χαλιφάτου. Οι Άραβες κατόπιν και αφού τους είχε ανοίξει για τα καλά η όρεξη, πέρασαν τα Πυρηναία και ηττήθηκαν από το στρατό των Φράγκων κάπου στη κεντρική Γαλλία (!) και τελικά περιορίστηκαν στα Ιβηρικά εδάφη. Ύστερα από αιώνες ξεκίνησε η περίφημη Επανακατάκτηση (Reconquista) και η τελική εκδίωξή τους από τα ευρωπαϊκά εδάφη μετά το 1492 μΧ υπό την Ισαβέλλα και τον Φερδινάρδο, Βασιλείς της Ισπανίας. Οι Άραβες άφησαν βαθύ το στίγμα τους στην Ισπανική χερσόνησο, στην αρχιτεκτονική και στα τοπωνύμια μεταξύ άλλων (από το αραβικό Al-Andalus προέκυψε η λέξη Ανδαλουσία), με αποτέλεσμα η αραβική επιρροή να φτάσει ως τις εσχατιές του Νέου Κόσμου, αν και οι Άραβες δεν είχαν ποτέ πατήσει το πόδι τους ως εκεί. Συναρπαστικό.
Μετά την υπέροχη ξενάγηση, περνάω από τη κεντρική πλατεία της πόλης, η οποία χάρη σε έναν εκτυφλωτικό ήλιο έχει μεταμορφωθεί πλήρως.
Είναι Δευτέρα, τα μαγαζιά είναι ανοιχτά, κόσμος πολύς κυκλοφορεί στους δρόμους, υπάρχει κίνηση και η πόλη έχει ζωντανέψει για τα καλά. Συνεχίζοντας το εκκλησιαστικό τουρ περνάω από τη La Merced, στην οποία απολαμβάνω υπέροχη θέα της πόλης από ψηλά. Απέναντι είναι ένα από τα highlight της Σούκρε, το μοναστήρι San Felipe Neri.
Οι λευκές αψίδες της εσωτερικής αυλής και τα λευκά καμπαναριά, δίνουν έναν μεσογειακό τόνο και ο δυνατός ήλιος που με χτυπάει στα 2800μ. όπου βρίσκομαι δεν αργεί να μου δώσει ένα κοκκινο-μελαμψό χρώμα στο πρόσωπο.
Αποφασίζω να ξαποστάσω στη κεντρική πλατεία σε ένα παγκάκι και παρατηρώ τις νεαρές κυρίως κοπέλες να κάθονται και να χασκογελάνε μεταξύ τους παίζοντας με τα κινητά τους. Παραπέρα, έχουν αναρτηθεί πανό διαμαρτυρίας εναντίον του Προέδρου Μοράλες. Βλέπετε, οι κάτοικοι της Σούκρε είναι συντηρητικοί και ευκατάστατοι πολίτες οπότε η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Έβο Μοράλες φαντάζει ως απειλή και προάγγελος για την επιβολή κομμουνιστικής δικτατορίας «όπως στη Κούβα και τη Βενεζουέλα».
Βλέπετε, κάποια νούμερα δεν ευδοκιμούν μόνο στην Ελλάδα.
Πρωινό ξύπνημα, απολαυστικό πρωϊνό με θέα τη πόλη και επιτέλους τα γκρίζα σύννεφα έχουν δώσει τη θέση τους σε λευκά αφράτα.
Αφού τρώω τον αγλέορα, βγαίνω έξω: πρώτη στάση η παλιότερη εκκλησία της Sucre, η San Lazaro , όπου φυλάσσεται ο ξύλινος σταυρός με τον οποίο ιδρύθηκε η Ciudad de la Plata de la Nueva Toledo, όπως αρχικά ονομάστηκε η πόλη, λόγω της κοντινής της απόστασης από το πάμπλουτο Ποτοσί (περισσότερα για αυτό στο επόμενο κεφάλαιο). Κατηφορίζω προς την εκκλησία του San Francisco, δίπλα στην αγορά της πόλης. Δε χάνω την ευκαιρία να επισκεφθώ τον αγαπημένο μου πάγκο με φρέσκους χυμούς για μία μικρή ένεση, καθώς η απεξάρτηση από τα φύλλα κόκα αποδείχτηκε δύσκολη υπόθεση.
Είσοδος στο μουσείο της εκκλησίας και πριβέ ξενάγηση από μια χαριτωμένη βολιβιάνα, που την έκοψα λίγο αγχωμένη ομολογουμένως. Η ξενάγηση ήταν αποκλειστικά στα ισπανικά, που δε γνωρίζω, αλλά η ξεναγός μου τα μιλούσε τόσο καθαρά, συν την ευλαβική προσήλωσή μου, που νομίζω ότι κατάλαβα περί το 80% των λεχθέντων. Η εκκλησία είναι υπέροχη, με την αραβικής τεχνοτροπίας ξύλινη οροφή να κλέβει τις εντυπώσεις. Βλέπετε, για 800 χρόνια η Ιβηρική χερσόνησος ήταν σε μεγάλο ποσοστό τμήμα του αραβικού χαλιφάτου. Οι Άραβες κατόπιν και αφού τους είχε ανοίξει για τα καλά η όρεξη, πέρασαν τα Πυρηναία και ηττήθηκαν από το στρατό των Φράγκων κάπου στη κεντρική Γαλλία (!) και τελικά περιορίστηκαν στα Ιβηρικά εδάφη. Ύστερα από αιώνες ξεκίνησε η περίφημη Επανακατάκτηση (Reconquista) και η τελική εκδίωξή τους από τα ευρωπαϊκά εδάφη μετά το 1492 μΧ υπό την Ισαβέλλα και τον Φερδινάρδο, Βασιλείς της Ισπανίας. Οι Άραβες άφησαν βαθύ το στίγμα τους στην Ισπανική χερσόνησο, στην αρχιτεκτονική και στα τοπωνύμια μεταξύ άλλων (από το αραβικό Al-Andalus προέκυψε η λέξη Ανδαλουσία), με αποτέλεσμα η αραβική επιρροή να φτάσει ως τις εσχατιές του Νέου Κόσμου, αν και οι Άραβες δεν είχαν ποτέ πατήσει το πόδι τους ως εκεί. Συναρπαστικό.
Μετά την υπέροχη ξενάγηση, περνάω από τη κεντρική πλατεία της πόλης, η οποία χάρη σε έναν εκτυφλωτικό ήλιο έχει μεταμορφωθεί πλήρως.
Είναι Δευτέρα, τα μαγαζιά είναι ανοιχτά, κόσμος πολύς κυκλοφορεί στους δρόμους, υπάρχει κίνηση και η πόλη έχει ζωντανέψει για τα καλά. Συνεχίζοντας το εκκλησιαστικό τουρ περνάω από τη La Merced, στην οποία απολαμβάνω υπέροχη θέα της πόλης από ψηλά. Απέναντι είναι ένα από τα highlight της Σούκρε, το μοναστήρι San Felipe Neri.
Οι λευκές αψίδες της εσωτερικής αυλής και τα λευκά καμπαναριά, δίνουν έναν μεσογειακό τόνο και ο δυνατός ήλιος που με χτυπάει στα 2800μ. όπου βρίσκομαι δεν αργεί να μου δώσει ένα κοκκινο-μελαμψό χρώμα στο πρόσωπο.
Αποφασίζω να ξαποστάσω στη κεντρική πλατεία σε ένα παγκάκι και παρατηρώ τις νεαρές κυρίως κοπέλες να κάθονται και να χασκογελάνε μεταξύ τους παίζοντας με τα κινητά τους. Παραπέρα, έχουν αναρτηθεί πανό διαμαρτυρίας εναντίον του Προέδρου Μοράλες. Βλέπετε, οι κάτοικοι της Σούκρε είναι συντηρητικοί και ευκατάστατοι πολίτες οπότε η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Έβο Μοράλες φαντάζει ως απειλή και προάγγελος για την επιβολή κομμουνιστικής δικτατορίας «όπως στη Κούβα και τη Βενεζουέλα».
Βλέπετε, κάποια νούμερα δεν ευδοκιμούν μόνο στην Ελλάδα.
GTS
Member
- Μηνύματα
- 7.208
- Likes
- 22.331
Hit the road Jack
Ήρθε όμως η ώρα να σας μυήσω σε άλλο ένα κατεξοχήν Βολιβιανό έθιμο: αυτό των απεργιών, των διαδηλώσεων και των μπλόκων στους δρόμους. Το σχέδιο για την επόμενη μέρα περιελάμβανε ΚΤΕΛ και μετάβαση στο θρυλικό Ποτοσί. Αμ δε. Ένα κλασσικό βολιβιανό μπλόκο στην εθνική έκανε κουρέλια το σχέδιο και έθεσε σε εφαρμογή το εναλλακτικό: ενοικίαση ταξί μαζί με άλλους και παράκαμψη των μπλόκων σε διαδρομή μέσω βουνών και χαραδρών. Την ίδια ιδέα όμως είχαν προφανώς και άλλοι, με αποτέλεσμα ένα μίνι μποτιλιάρισμα στους χωματόδρομους, σε σημεία κι όλας όπου απότομες χαράδρες παραμόνευαν για το παραμικρό λάθος στις μανούβρες των οδηγών που προσπαθούσαν να απεμπλακούν από το μποτιλιάρισμα. Με μία μικρή γεύση από το Δρόμο του Θανάτου, μακριά όμως από το Γιούνγκας όπου βρίσκεται ο ορίτζιναλ και εντυπωσιασμένος από την παροιμιώδη ηρεμία των Βολιβιανών που ούτε κορνάρουν, ούτε βρίζουν, ούτε τσακώνονται, μπαίνουμε κάποια στιγμή στην εθνική και πατάμε γκάζι για Ποτοσί.
Το κατάλυμα, αποικιακό κτίριο και αυτό με εσωτερικές αυλές με συντριβάνια, είναι δίπλα στη κεντρική πλατεία με τον καθεδρικό, όπου λαμβάνει χώρα διαμαρτυρία φορτηγατζήδων οι οποίοι έχουν κλείσει τη πλατεία και το κέντρο με τις νταλίκες τους.
Το κλειστό για τα οχήματα κέντρο έχει τα πλεονεκτήματά του, καθώς η βόλτα σε αυτό είναι απολαυστική. Το Ποτοσί έχει την κλασσική ισπανική αποικιακή αρχιτεκτονική με τα χρωματιστά σπίτια, τις εκκλησίες με τις μπαρόκ προσόψεις και πολλά μοναστήρια. Λόγω του ότι τα σπίτια δεν είναι τα πλέον καλοδιατηρημένα, αναστηλωμένα και καλογυαλισμένα, διατηρούν μια αυθεντικότητα και μία μελαγχολική εικόνα εγκατάλειψης, η οποία προσωπικά μου αρέσει και μου θυμίζει στον τομέα αυτό (και μόνο) την λατρεμένη Αβάνα.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου κάνουν οι παλιές ξύλινες πόρτες στα αρχοντικά, όπου είναι σκαλισμένα οικόσημα παλιών Ισπανικών οικογενειών της πόλης. Αν πρέπει να επισκεφτείτε ένα και μόνο μοναστήρι στο Ποτοσί, που πρέπει, αυτό είναι το μοναστήρι της Santa Teresa με τα υπέροχα εκθέματα της μοναστικής ζωής, από πίνακες μέχρι μαγειρικά σκεύη ηλικίας 4και αιώνων. Υπολογίστε οπωσδήποτε 2 ώρες υπέροχης ξενάγησης.
Αυτό που δεν είχα σχεδιάσει είναι πού θα περιδρομιάσω, αλλά ευτυχώς το street food στο Ποτοσί δεν έλειπε. Να τονίσω ότι επρόκειτο για απολύτως ασφαλές street food, καθώς ήταν ένα σάντουιτς με κρέας (σνίτσελ), πατάτες, μαγιονέζες-κέτσαπ-μουστάρδες, τίποτα φαντεζί δηλαδή αλλά πάμφθηνο και πολύ νόστιμο.
Αφού τίμησα δεόντως τη γαστριμαργική σκηνή των δρόμων της πόλης, ανηφόρισα στη κεντρική πλατεία, όπου ένα γλυκό σούρουπο έδινε ένα νοσταλγικό χρώμα στον όμορφο καθεδρικό ναό, με έναν καθαρό, υπέροχο ουρανό να σου γεμίζει το βλέμμα και να σε ηρεμεί, να σε ηρεμεί, να σε…
Μ’αυτά και μ’αυτά, δεν ήθελε και πολύ να με πάρει ο ύπνος στο παγκάκι της πλατείας. Ξύπνησα καθώς είχε νυχτώσει και τα φώτα είχαν ανάψει για τα καλά. Ο καιρός ήταν γλυκός, η νύχτα νέα κι εγώ σύρθηκα λίγα μέτρα παραπέρα στο κρεβάτι μου γαλήνιος και ευτυχισμένος.
Ήρθε όμως η ώρα να σας μυήσω σε άλλο ένα κατεξοχήν Βολιβιανό έθιμο: αυτό των απεργιών, των διαδηλώσεων και των μπλόκων στους δρόμους. Το σχέδιο για την επόμενη μέρα περιελάμβανε ΚΤΕΛ και μετάβαση στο θρυλικό Ποτοσί. Αμ δε. Ένα κλασσικό βολιβιανό μπλόκο στην εθνική έκανε κουρέλια το σχέδιο και έθεσε σε εφαρμογή το εναλλακτικό: ενοικίαση ταξί μαζί με άλλους και παράκαμψη των μπλόκων σε διαδρομή μέσω βουνών και χαραδρών. Την ίδια ιδέα όμως είχαν προφανώς και άλλοι, με αποτέλεσμα ένα μίνι μποτιλιάρισμα στους χωματόδρομους, σε σημεία κι όλας όπου απότομες χαράδρες παραμόνευαν για το παραμικρό λάθος στις μανούβρες των οδηγών που προσπαθούσαν να απεμπλακούν από το μποτιλιάρισμα. Με μία μικρή γεύση από το Δρόμο του Θανάτου, μακριά όμως από το Γιούνγκας όπου βρίσκεται ο ορίτζιναλ και εντυπωσιασμένος από την παροιμιώδη ηρεμία των Βολιβιανών που ούτε κορνάρουν, ούτε βρίζουν, ούτε τσακώνονται, μπαίνουμε κάποια στιγμή στην εθνική και πατάμε γκάζι για Ποτοσί.
Το κατάλυμα, αποικιακό κτίριο και αυτό με εσωτερικές αυλές με συντριβάνια, είναι δίπλα στη κεντρική πλατεία με τον καθεδρικό, όπου λαμβάνει χώρα διαμαρτυρία φορτηγατζήδων οι οποίοι έχουν κλείσει τη πλατεία και το κέντρο με τις νταλίκες τους.
Το κλειστό για τα οχήματα κέντρο έχει τα πλεονεκτήματά του, καθώς η βόλτα σε αυτό είναι απολαυστική. Το Ποτοσί έχει την κλασσική ισπανική αποικιακή αρχιτεκτονική με τα χρωματιστά σπίτια, τις εκκλησίες με τις μπαρόκ προσόψεις και πολλά μοναστήρια. Λόγω του ότι τα σπίτια δεν είναι τα πλέον καλοδιατηρημένα, αναστηλωμένα και καλογυαλισμένα, διατηρούν μια αυθεντικότητα και μία μελαγχολική εικόνα εγκατάλειψης, η οποία προσωπικά μου αρέσει και μου θυμίζει στον τομέα αυτό (και μόνο) την λατρεμένη Αβάνα.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου κάνουν οι παλιές ξύλινες πόρτες στα αρχοντικά, όπου είναι σκαλισμένα οικόσημα παλιών Ισπανικών οικογενειών της πόλης. Αν πρέπει να επισκεφτείτε ένα και μόνο μοναστήρι στο Ποτοσί, που πρέπει, αυτό είναι το μοναστήρι της Santa Teresa με τα υπέροχα εκθέματα της μοναστικής ζωής, από πίνακες μέχρι μαγειρικά σκεύη ηλικίας 4και αιώνων. Υπολογίστε οπωσδήποτε 2 ώρες υπέροχης ξενάγησης.
Αυτό που δεν είχα σχεδιάσει είναι πού θα περιδρομιάσω, αλλά ευτυχώς το street food στο Ποτοσί δεν έλειπε. Να τονίσω ότι επρόκειτο για απολύτως ασφαλές street food, καθώς ήταν ένα σάντουιτς με κρέας (σνίτσελ), πατάτες, μαγιονέζες-κέτσαπ-μουστάρδες, τίποτα φαντεζί δηλαδή αλλά πάμφθηνο και πολύ νόστιμο.
Αφού τίμησα δεόντως τη γαστριμαργική σκηνή των δρόμων της πόλης, ανηφόρισα στη κεντρική πλατεία, όπου ένα γλυκό σούρουπο έδινε ένα νοσταλγικό χρώμα στον όμορφο καθεδρικό ναό, με έναν καθαρό, υπέροχο ουρανό να σου γεμίζει το βλέμμα και να σε ηρεμεί, να σε ηρεμεί, να σε…
Μ’αυτά και μ’αυτά, δεν ήθελε και πολύ να με πάρει ο ύπνος στο παγκάκι της πλατείας. Ξύπνησα καθώς είχε νυχτώσει και τα φώτα είχαν ανάψει για τα καλά. Ο καιρός ήταν γλυκός, η νύχτα νέα κι εγώ σύρθηκα λίγα μέτρα παραπέρα στο κρεβάτι μου γαλήνιος και ευτυχισμένος.
GTS
Member
- Μηνύματα
- 7.208
- Likes
- 22.331
Περισσότερο, υπέροχο, αυθεντικό Ποτοσί
GTS
Member
- Μηνύματα
- 7.208
- Likes
- 22.331
Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής
Αντιγράφω τις σκέψεις μου όπως αυτές αποτυπώθηκαν επιτόπου και αναρτήθηκαν στο λογαριασμό μου στο φβ:
«Από πού προέρχεται ο πλούτος των εθνών? Γιατί κάποιες χώρες είναι πλούσιες και άλλες, αν και έχουν φυσικό πλούτο, φτωχές? Μια απάντηση θα μπορούσε να είναι ο λόφος που βλέπετε: cerro rico. Ο πλούσιος λόφος. Είναι το πλουσιότερο ορυχείο όλων των εποχών, όλων των ηπείρων. Το ασήμι απ τα σπλάχνα του χρηματοδότησε επί αιώνες την Ισπανική Αυτοκρατορία. Το τίμημα? 8 εκατομμύρια νεκροί σκλάβοι, αφρικανοί και ιθαγενείς ινδιάνοι. Ασύλληπτο νούμερο. Συνθήκες? 12 ώρες δουλειά την ημέρα. 4 μήνες το χρόνο ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ μέσα στα ανήλιαγα τούνελ, όπου εργάζονταν, έτρωγαν, κοιμόντουσαν. Το ασήμι εξαντλήθηκε τον 19ο αιώνα. Τροφή για σκέψη λοιπόν, από πού προέρχεται ο πλούτος, κάποιων, εθνών.»
Ήρθε η στιγμή να κατέβω, μαζί με άλλους ατρόμητους ταξιδιώτες, ανάμεσα στους οποίους 4 χαριτωμένες Αργεντινές αδερφές με τις οποίες γνωρίστηκα στα έγκατα της κόλασης των ορυχείων, στα σπλάχνα της Πάτσαμαμα, της Μαμάς Γης που λατρεύεται αιώνες τώρα από τους ιθαγενείς ινδιάνους (πόσο κωμική η λέξη ινδιάνοι για ανθρώπους που ζουν εντελώς αντιδιαμετρικά της-κανονικής- Ινδίας). Γδυθήκαμε, βάλαμε ρούχα ανθρακωρύχου και σαν κυνηγοί πολύτιμων μετάλλων ξεκινήσαμε το σκοτεινό ταξίδι στα σπλάχνα του λόφου που έγινε ο τάφος εκατομμυρίων. Η ατμόσφαιρα πνιγηρή, μύριζε θείο, ήταν αδύνατον να αναπνεύσεις χωρίς την ιατρική μάσκα στο πρόσωπο, μυρωδιές που μου θύμιζαν έντονα τις αναθυμιάσεις του ηφαιστείου στην Αιθιοπία, αλλά χωρίς να την πολυτέλεια να τις εισπνέεις στον καθαρό αέρα, αλλά σε σκοτεινά, ανήλιαγα και κλειστοφοβικά τούνελ. Η εμπειρία, όπως μπορείτε να φανταστείτε, ήταν ιδιαίτερα κλειστοφοβική: περπατούσες σκυφτός, κάτω από τόνους γης, μέσα σε ένα ολόκληρο βουνό. Κάποιες φορές, ένα βαγόνι ερχόταν κατά πάνω μας, οπότε έπρεπε να παραμερίσουμε μπροστά σε 3-4 άντρες που το έσπρωχναν κατάκοποι φορτωμένο με ότι η Μαμά Γη τους έδωσε σήμερα για να βγάλουν τα προς το ζειν. Και πώς βγαίνει ο επιούσιος για αυτούς τους ανθρώπους; Όχι φυσικά δια μέσου της καταναγκαστικής εργασίας, αλλά σε εθελοντική-συνεργατική βάση: αγοράζουν άδεια για εξόρυξη, εργάζονται σα τα σκυλιά και ό,τι παράξουν το πουλάνε στην ελεύθερη αγορά. Πλέον το ασήμι έχει σχεδόν εξαντληθεί και επιπλέον είναι πολύ φτηνό στη διεθνή αγορά, οπότε έχει αντικατασταθεί από ορυκτά όπως ο κασσίτερος και ο ψευδάργυρος. Η ζωή είναι σκληρή, οι συνθήκες απάνθρωπες, το κέρδος πενιχρό, η ασφάλεια της εργασίας παραπέμπει στον 17ο αιώνα και οι ασθένειες του αναπνευστικού αποβαίνουν μοιραίες για τους ηρωικούς άντρες του Ποτοσί σε πολύ νεαρή ηλικία. Εγώ πάντως θα προτιμούσα να είμαι σε μία φάρμα, να καλλιεργώ πατάτες, μπανάνες, μάνγκο και ανανάδες, να έχω μαλλί από τα λάμα, αυγά από κότες και κρέας από αγελάδες, παρά αυτή τη καταδίκη σε αργό θάνατο. Αλλά όπου φτωχός και η μοίρα του..
Πώς γίνεται η ζωή σε τέτοιες συνθήκες κάπως λιγότερο ανυπόφορη; Δε μπορώ να φανταστώ, αλλά με τον τουρισμό στα ορυχεία, οι άνθρωποι έχουν ένα έξτρα εισόδημα, οπότε οι μη κλειστοφοβικοί βουρ, κάνετε μια καλή πράξη. Πέρα από τον οβολό του κάθε επισκέπτης αγοράζει και δωρίζει, εθελοντικά αλλά θέλοντας και μη, μια σειρά από προϊόντα χρήσιμα στους εργάτες όπως δυναμίτη, τσιγάρα, φύλλα κόκας, αναψυκτικά και αλκοόλ. Επιπλέον, υπάρχει μια ανώτερη δύναμη που προστατεύει τους εργάτες, ο Θείος, στη γλώσσα τους El Tio. Είναι ο Θεός του Κάτω Κόσμου, μια χθόνια θεότητα, που θυμίζει έντονα τον ίδιο τον Διάβολο. Έχοντας ομοιώματα του Θείου στα ορυχεία, οι εργάτες, αλλά και εμείς, προσφέραμε φύλλα κόκας, αλκοόλ και τσιγάρα στον Θείο, που απ’ότι φάνηκε καπνίζει αρειμανίως άφιλτρα. Αν έπινε δα και ουίσκι, ίσως να έβαζε και λίγο Βασίλη Καρρά τις μακρές στιγμές της μοναξιάς του. Γιατί και οι Θεοί, αν και διαβόλοι, νιώθουν μοναξιά εδώ στις υπόγειες ερημιές.
Ύστερα και αφού προχωρήσαμε βαθύτερα κατεβήκαμε σε μία στενή τρύπα, όπου καθίσαμε 5 λεπτά με εργάτες που έβγαζαν ασήμι. Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά είδα πως πρέπει να δουλέψεις σαν το σκυλί για να βγάλεις ένα σκασμό πέτρες που έχουν λίγες φλέβες ασήμι πάνω τους, δηλαδή ψίχουλα. Πρέπει να βγάλεις από τα σπλάχνα της Πάτσαμαμα τόνους πέτρας για μια χούφτα ασήμι. Για μια χούφτα επιβίωσης.
(το soundtrack είναι μετά από, ευχάριστη, υπόδειξη του @gio87 )
Αντιγράφω τις σκέψεις μου όπως αυτές αποτυπώθηκαν επιτόπου και αναρτήθηκαν στο λογαριασμό μου στο φβ:
«Από πού προέρχεται ο πλούτος των εθνών? Γιατί κάποιες χώρες είναι πλούσιες και άλλες, αν και έχουν φυσικό πλούτο, φτωχές? Μια απάντηση θα μπορούσε να είναι ο λόφος που βλέπετε: cerro rico. Ο πλούσιος λόφος. Είναι το πλουσιότερο ορυχείο όλων των εποχών, όλων των ηπείρων. Το ασήμι απ τα σπλάχνα του χρηματοδότησε επί αιώνες την Ισπανική Αυτοκρατορία. Το τίμημα? 8 εκατομμύρια νεκροί σκλάβοι, αφρικανοί και ιθαγενείς ινδιάνοι. Ασύλληπτο νούμερο. Συνθήκες? 12 ώρες δουλειά την ημέρα. 4 μήνες το χρόνο ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ μέσα στα ανήλιαγα τούνελ, όπου εργάζονταν, έτρωγαν, κοιμόντουσαν. Το ασήμι εξαντλήθηκε τον 19ο αιώνα. Τροφή για σκέψη λοιπόν, από πού προέρχεται ο πλούτος, κάποιων, εθνών.»
Ήρθε η στιγμή να κατέβω, μαζί με άλλους ατρόμητους ταξιδιώτες, ανάμεσα στους οποίους 4 χαριτωμένες Αργεντινές αδερφές με τις οποίες γνωρίστηκα στα έγκατα της κόλασης των ορυχείων, στα σπλάχνα της Πάτσαμαμα, της Μαμάς Γης που λατρεύεται αιώνες τώρα από τους ιθαγενείς ινδιάνους (πόσο κωμική η λέξη ινδιάνοι για ανθρώπους που ζουν εντελώς αντιδιαμετρικά της-κανονικής- Ινδίας). Γδυθήκαμε, βάλαμε ρούχα ανθρακωρύχου και σαν κυνηγοί πολύτιμων μετάλλων ξεκινήσαμε το σκοτεινό ταξίδι στα σπλάχνα του λόφου που έγινε ο τάφος εκατομμυρίων. Η ατμόσφαιρα πνιγηρή, μύριζε θείο, ήταν αδύνατον να αναπνεύσεις χωρίς την ιατρική μάσκα στο πρόσωπο, μυρωδιές που μου θύμιζαν έντονα τις αναθυμιάσεις του ηφαιστείου στην Αιθιοπία, αλλά χωρίς να την πολυτέλεια να τις εισπνέεις στον καθαρό αέρα, αλλά σε σκοτεινά, ανήλιαγα και κλειστοφοβικά τούνελ. Η εμπειρία, όπως μπορείτε να φανταστείτε, ήταν ιδιαίτερα κλειστοφοβική: περπατούσες σκυφτός, κάτω από τόνους γης, μέσα σε ένα ολόκληρο βουνό. Κάποιες φορές, ένα βαγόνι ερχόταν κατά πάνω μας, οπότε έπρεπε να παραμερίσουμε μπροστά σε 3-4 άντρες που το έσπρωχναν κατάκοποι φορτωμένο με ότι η Μαμά Γη τους έδωσε σήμερα για να βγάλουν τα προς το ζειν. Και πώς βγαίνει ο επιούσιος για αυτούς τους ανθρώπους; Όχι φυσικά δια μέσου της καταναγκαστικής εργασίας, αλλά σε εθελοντική-συνεργατική βάση: αγοράζουν άδεια για εξόρυξη, εργάζονται σα τα σκυλιά και ό,τι παράξουν το πουλάνε στην ελεύθερη αγορά. Πλέον το ασήμι έχει σχεδόν εξαντληθεί και επιπλέον είναι πολύ φτηνό στη διεθνή αγορά, οπότε έχει αντικατασταθεί από ορυκτά όπως ο κασσίτερος και ο ψευδάργυρος. Η ζωή είναι σκληρή, οι συνθήκες απάνθρωπες, το κέρδος πενιχρό, η ασφάλεια της εργασίας παραπέμπει στον 17ο αιώνα και οι ασθένειες του αναπνευστικού αποβαίνουν μοιραίες για τους ηρωικούς άντρες του Ποτοσί σε πολύ νεαρή ηλικία. Εγώ πάντως θα προτιμούσα να είμαι σε μία φάρμα, να καλλιεργώ πατάτες, μπανάνες, μάνγκο και ανανάδες, να έχω μαλλί από τα λάμα, αυγά από κότες και κρέας από αγελάδες, παρά αυτή τη καταδίκη σε αργό θάνατο. Αλλά όπου φτωχός και η μοίρα του..
Πώς γίνεται η ζωή σε τέτοιες συνθήκες κάπως λιγότερο ανυπόφορη; Δε μπορώ να φανταστώ, αλλά με τον τουρισμό στα ορυχεία, οι άνθρωποι έχουν ένα έξτρα εισόδημα, οπότε οι μη κλειστοφοβικοί βουρ, κάνετε μια καλή πράξη. Πέρα από τον οβολό του κάθε επισκέπτης αγοράζει και δωρίζει, εθελοντικά αλλά θέλοντας και μη, μια σειρά από προϊόντα χρήσιμα στους εργάτες όπως δυναμίτη, τσιγάρα, φύλλα κόκας, αναψυκτικά και αλκοόλ. Επιπλέον, υπάρχει μια ανώτερη δύναμη που προστατεύει τους εργάτες, ο Θείος, στη γλώσσα τους El Tio. Είναι ο Θεός του Κάτω Κόσμου, μια χθόνια θεότητα, που θυμίζει έντονα τον ίδιο τον Διάβολο. Έχοντας ομοιώματα του Θείου στα ορυχεία, οι εργάτες, αλλά και εμείς, προσφέραμε φύλλα κόκας, αλκοόλ και τσιγάρα στον Θείο, που απ’ότι φάνηκε καπνίζει αρειμανίως άφιλτρα. Αν έπινε δα και ουίσκι, ίσως να έβαζε και λίγο Βασίλη Καρρά τις μακρές στιγμές της μοναξιάς του. Γιατί και οι Θεοί, αν και διαβόλοι, νιώθουν μοναξιά εδώ στις υπόγειες ερημιές.
Ύστερα και αφού προχωρήσαμε βαθύτερα κατεβήκαμε σε μία στενή τρύπα, όπου καθίσαμε 5 λεπτά με εργάτες που έβγαζαν ασήμι. Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά είδα πως πρέπει να δουλέψεις σαν το σκυλί για να βγάλεις ένα σκασμό πέτρες που έχουν λίγες φλέβες ασήμι πάνω τους, δηλαδή ψίχουλα. Πρέπει να βγάλεις από τα σπλάχνα της Πάτσαμαμα τόνους πέτρας για μια χούφτα ασήμι. Για μια χούφτα επιβίωσης.
Last edited:
gio87
Member
- Μηνύματα
- 128
- Likes
- 730
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού-Βολιβία-Εκουαδορ
Να προσθέσω και εγώ μια νότα στο soundtrack του ταξιδιού και ειδικά στο τελευταίο κομμάτι για το Ποτοσί!!!
GTS
Member
- Μηνύματα
- 7.208
- Likes
- 22.331
Τ Ε Λ Ε Ι Ο. Αξίζει να γίνει δικαιωματικά αυτό το τραγούδι το soundtrack του κεφαλαίου
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 909
- Likes
- 4.244
Μπράβο Τζι-Τι-Ες-άκο, το'πες και το'κανες τελικά!
Για να πω την αλήθεια, όταν μου είπες τις προάλλες ότι θα γράψεις γι αυτό το ταξίδι ομολογώ ότι δεν έδωσα σημασία. Η μάλλον ακριβέστερα, δεν πίστεψα ότι το εννοούσες, δεδομένης της μυθικών πλέον διαστάσεων τεμπελιάς σου. Μα το πόσο χαίρομαι που διαψεύστηκα δεν λέγεται! Γιατί εκτός από πανηγυρική νίκη (έστω και προσωρινή) του ταλέντου επί της οκνηρίας , η υπέρβαση αυτή είναι ταυτόχρονα μέτρο της ταξιδιωτικής συγκίνησης που προσφέρει αυτή η χώρα αφού κατάφερε να ξεκουνήσει ακόμα κι έναν εμβληματικό τεμπελχανά όπως ελόγου σου.
Και ναι, προσυπογράφω μαζί σου: " την αγάπησα τη χώρα, τα έχει όλα (και γαμάτο Πρόεδρο)". Πρώτη και αυθεντικότερη όλης της Λατινικής Αμερικής.
Για να πω την αλήθεια, όταν μου είπες τις προάλλες ότι θα γράψεις γι αυτό το ταξίδι ομολογώ ότι δεν έδωσα σημασία. Η μάλλον ακριβέστερα, δεν πίστεψα ότι το εννοούσες, δεδομένης της μυθικών πλέον διαστάσεων τεμπελιάς σου. Μα το πόσο χαίρομαι που διαψεύστηκα δεν λέγεται! Γιατί εκτός από πανηγυρική νίκη (έστω και προσωρινή) του ταλέντου επί της οκνηρίας , η υπέρβαση αυτή είναι ταυτόχρονα μέτρο της ταξιδιωτικής συγκίνησης που προσφέρει αυτή η χώρα αφού κατάφερε να ξεκουνήσει ακόμα κι έναν εμβληματικό τεμπελχανά όπως ελόγου σου.
Και ναι, προσυπογράφω μαζί σου: " την αγάπησα τη χώρα, τα έχει όλα (και γαμάτο Πρόεδρο)". Πρώτη και αυθεντικότερη όλης της Λατινικής Αμερικής.
GTS
Member
- Μηνύματα
- 7.208
- Likes
- 22.331
Μόνο μη σας ανοίξει η όρεξη για άλλες ιστορίες, ιδίως από τις ομιχλώδεις και μυστηριώδεις χώρες της ανατολικής Ευρώπης που πρόκειται να....Ας γράψουν άλλοι!Μπράβο Τζι-Τι-Ες-άκο, το'πες και το'κανες τελικά!
Για να πω την αλήθεια, όταν μου είπες τις προάλλες ότι θα γράψεις γι αυτό το ταξίδι ομολογώ ότι δεν έδωσα σημασία. Η μάλλον ακριβέστερα, δεν πίστεψα ότι το εννοούσες, δεδομένης της μυθικών πλέον διαστάσεων τεμπελιάς σου. Μα το πόσο χαίρομαι που διαψεύστηκα δεν λέγεται! Γιατί εκτός από πανηγυρική νίκη (έστω και προσωρινή) του ταλέντου επί της οκνηρίας , η υπέρβαση αυτή είναι ταυτόχρονα μέτρο της ταξιδιωτικής συγκίνησης που προσφέρει αυτή η χώρα αφού κατάφερε να ξεκουνήσει ακόμα κι έναν εμβληματικό τεμπελχανά όπως ελόγου σου.
Και ναι, προσυπογράφω μαζί σου: " την αγάπησα τη χώρα, τα έχει όλα (και γαμάτο Πρόεδρο)". Πρώτη και αυθεντικότερη όλης της Λατινικής Αμερικής.
Ποιοι τρελλοί άλλωστε τρέχουν σε τέτοιες ερημιές, κακοτοπιές και αντι-τουριστικές περιοχές να φωτογραφίσουν χαλάσματα <3
GTS
Member
- Μηνύματα
- 7.208
- Likes
- 22.331
Μη με κάνεις να γράψω ιστορία για Λευκορωσία τώρα, όπου τα Σοβιετικά αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, σύμβολα και αγάλματα είναι καλοσυντηρημένα, καλογυαλισμένα και σε περίοπτη θέση! Μη μιλήσω για τις άλλες ομορφιές της χώρας...
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
Ταξιδιωτική Ιστορία του Μήνα Ιανουάριος - Μάιος 2022- Τελ. μήνυμα: varioAthens
-
-
-
-
