Καμπότζη Λάος Ταϊλάνδη «Holiday in Cambodia» κι άλλες ιστορίες από την Ινδοκίνα

[evaT]

Ρε @evaT με τοση μπυρα που κατεβαζει αν εμπαινε ετουτος δω σε πουλμαν για τις εκδρομες που κανονιζεις, θα ηθελε σταση για πιπι πιο συχνα κι απο τις κοπελες που ελεγες σε μια ιστορια σου...

Δεν μπαίνει αυτός σε λεωφορείο για συναυλία παίρνει τ αεροπλάνο. Κάτι ξέρει

 

[psilos3]

Λίγοι (λέμε τώρα) ακόμα ναοί…



Άπλα χρόνου σίγουρα δεν υπήρχε, με το ξυπνητήρι να χτυπάει νωρίς ώστε να προλάβουμε το πρωινό και να ετοιμαστούμε έχοντας άλλη μια απαιτητική ημέρα μπροστά μας.

Πρωί μεν ακόμα αλλά με τη ζέστη να είναι ήδη αφόρητη ξεκινήσαμε την ημέρα μας περνώντας το κανάλι και κατεβαίνοντας το δρόμο «Chakrabongse» γνωστό ήδη από την προηγούμενη:

Βλέποντας τα όμορφα κτήρια και τα διάφορα μνημεία όπως αυτό του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, φτάσαμε εύκολα και χωρίς να το καταλάβουμε απέναντι από τον πρώτο στόχο της ημέρας, περιμένοντας μια αιωνιότητα στο φανάρι των πεζών:

Έπρεπε πρωτίστως να κινηθούμε διαμέσου του πάρκου όπως είχαμε διαβάσει, μπαίνοντας στην εντυπωσιακή υπόγεια διάβαση – μουσείο «Na Phra Lan» που οδηγούσε προς την είσοδο από τις κυλιόμενες σκάλες. Φοβερή καινοτομία:

Το πρώτο μας μέλημα ήταν να εκδώσουμε εισιτήριο κόστους 500 bat έκαστος κάτι που είχα προσπαθήσει να κάνω και ηλεκτρονικά ανεπιτυχώς νωρίτερα το πρωί. Αυτό που δε σκεφτήκαμε όμως αγνοώντας επιδεικτικά τις παραινέσεις των μικροπωλητών πριν μπούμε, ήταν πως η είσοδος με κοντό παντελόνι δεν επιτρέπονταν, πηγαίνοντας καθ’ υπόδειξη των φυλάκων μπροστά στην γκαρνταρόμπα για να αγοράσουμε κάτι μακρύ, κάτι που κάναμε ευχαριστώντας τον Βούδα ή τον θεό των ταξιδιωτών για την ανέλπιστη τύχη μας!

• Μη μου δίνεις αυτό το φασεΐκο που ‘ναι σαν σαλβάρι, το ωραίο θέλω με τους ελέφαντες που έδωσες και στο Νίκο
• Μα δε θα σε χωρέσει, είσαι ψηλός
• Βρες τότε ένα που να με χωρέσει, δε καταδέχομαι κάτι διαφορετικό!

Βγήκαμε από τα αποδυτήρια στάζοντας ήδη από ιδρώτα και προχωρήσαμε επιτέλους στα ενδότερα του εντυπωσιακού ναού «Temple of the Emerald Buddha» που γυροφέρναμε εδώ και ώρα:

Γεγονός είναι πως οι Ιάπωνες φημίζονται για την ευγένεια και τη συστολή τους, όμως δικαιολογώ απόλυτα τον συγκεκριμένο που ξεκαρδίστηκε βλέποντας μας ντυμένους έτσι, καθώς δεν ήταν μόνο το παντελόνι (που φορούσαν το ίδιο αρκετοί) αλλά το σύνολο με τα μπλουζάκια. Όπως και να ‘χει, η φωτογραφία με τη στυλιστική αυτή άποψη-επένδυση που θα φορεθεί πολύ το καλοκαίρι του 2025 δε χανότανε!

Πάμε στα του χώρου όμως που δε σας έχω πει κουβέντα. Εδώ και πόση ώρα τριγυρνούσαμε σε ένα από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα της πόλης με το όνομα «Phra Kaew» ή ναός του Σμαραγδένιου Βούδα (Emerald Buddha) όπως είναι ευρύτερα γνωστός:

Ουσιαστικά πρόκειται για ένα συγκρότημα κτηρίων που στο σύνολο τους αποτελούν τον πιο ιερό βουδιστικό χώρο στην Ταϊλάνδη. Εκεί βρίσκεται εκτός των άλλων το άγαλμα του Σμαραγδένιου Βούδα, αλλά κι ένα μικρό αντίγραφο (ίσως) του Angkor Wat που όπως αντιλαμβάνεστε έπεσε κατευθείαν το μάτι μας ξεχωρίζοντας το:

Προχωρούσαμε εντυπωσιασμένοι από τις χρυσές στέγες και τις εκπληκτικές λεπτομέρειες των ναών αρχικής κατασκευής του 1783, μαθαίνοντας παράλληλα ότι εντός του χώρου συμβαίνουν συχνά-πυκνά αρκετές τελετές παρουσία του ίδιου του βασιλιά κι αξιωματούχων του κράτους:

Φυσικά αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, μιας και στον ίδιο χώρο συμπεριλαμβάνεται και το «ανώτατο μεγάλο παλάτι» όπου φτάναμε μετά από μια ολιγόλεπτη πλην όμως απαραίτητη στάση για νερό και ανάσες:

Αντιλαμβάνεστε βέβαια ότι δεν αναφέρομαι σε ένα ενιαίο κτήριο αλλά από πολλά περισσότερα, μαζί με κιόσκια, αυλές, αίθρια και πολλούς φυσικά κήπους, προσθήκες που έγιναν στη διάρκεια του χρόνου από τους διάφορους βασιλείς της χώρας που κατοικοέδρευαν εκεί από το 1782:

Ολοκληρώσαμε την περιήγηση μας στο συγκρότημα εν μέσω αρκετής πολυκοσμίας και βγήκαμε προς τον περίβολο και τον εξωτερικό του χώρο για να συνεχίσουμε, έχοντας στόχο τον διάσημο ναό «Reclining Buddha» που βρισκόταν σε διπλανή σύντομη σχετικά απόσταση:

Διαπιστώνοντας ότι το εισιτήριο μας δεν ήταν ενιαίο και πως έπρεπε να εκδώσουμε άλλο, είπαμε ένα μεγάλο φτάνει, είδαμε το ναό απ’ έξω και προχωρήσαμε προς εξερεύνηση της περιοχής:

Περνώντας το κτήριο διοίκησης της άμυνας κάναμε δεξιά σ’ ένα άλλο κανάλι όπου κάποιοι Ταϊλανδοί επιδίδονταν στο ψάρεμα, έχοντας ως στόχο το πάρκο «Saranrom» ,το οποίο όμως βρήκαμε δυστυχώς κλειστό για εργασίες αποκατάστασης:

Ο Βούδας όμως δε μας άφησε μόνους, μιας και πολύ κοντά μπορούσαμε να βρούμε ακόμη ένα ναό με το εύκολο όνομα «Wat Ratchabophit Sathitmahasimaram Ratchaworawihan» όπου αφιερώσαμε μερικές στιγμές. Κατασκευασμένος το 1869 και φημισμένος για τη μοναδική του διάταξη που οφείλεται στην κυκλική αυλή, ο ναός αποτελεί εκτός των άλλων έδρα του Ανώτατου Πατριάρχη (!) της Ταϊλάνδης:

Δε μπορώ να σας περιγράψω πόσα κιλά ζέστη είχαμε φάει, με την ώρα να πλησιάζει σχεδόν μεσημέρι, οπότε μια στάση για ανασύνταξη δυνάμεων με δροσερό Air condition και μπυρίτσα στην εξαιρετική «Effie pool pub and grub» που βρέθηκε μπροστά μας σαν από θαύμα, κρίθηκε απαραίτητη:

Το πλάνο που συζητήσαμε έβγαλε ένα μόνο συμπέρασμα. Είχαμε πολλά να κάνουμε και δε θα τα προλαβαίναμε με τίποτα καθώς ήταν αδύνατον, οπότε αποφασίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες να κόψουμε την Chinatown και να συνεχίσουμε προς κέντρο με τα πόδια, γνωρίζοντας παράλληλα μια πολύ ωραία κι αυθεντική περιοχή της πόλης, που κατέληγε μετά από 2 περίπου χιλιόμετρα πάνω στην κεντρική λεωφόρο Ratchadamnoen:

Στην κυκλική πλατεία που μεσολαβούσε βρισκόταν ένα ακόμη ωραίο αλλά και οξύμωρο θα έλεγε κανείς μνημείο της λίστας μας που είχαμε δει φευγαλέα από το όχημα την προηγούμενη και θέλαμε να επισκεφτούμε:

Το μνημείο δημοκρατίας (Democracy monument) ανεγέρθηκε στο σημείο Το το 1939 για να τιμήσει το σιαμέζικο πραξικόπημα (!) του 1932 που οδήγησε εν τέλει σε συνταγματική μοναρχία (!!) ,αποτελώντας απ’ ότι λέγεται κάτι αντίστοιχο με τα Ηλύσια πεδία και την αψίδα του θριάμβου στο Παρίσι. Μάλιστα, τι να πει κανείς…

Μια αρκετά «βρώμικη» περιοχή δίπλα απ’ τον πεζόδρομο στον οποίο θα καταλήγαμε λίγο μετά μας άφησε πολλές υποσχέσεις ότι κάτι καλό θα συμβαίνει εκεί το βράδυ, βάζοντας την δυνατά στα υπόψιν:

Ώρα για μια παγωμένη Chang σε μία από τις pub του πεζόδρομου όπου μετά από τόσο περπάτημα μες τη ζέστη την είχαμε κερδίσει με το σπαθί μας. Τίποτα δε θύμιζε εκείνη την ώρα στο μαγαζί την κατάσταση που θεωρητικά επικρατεί κάθε βράδυ, πέρα ίσως από τις διευκρινιστικές ταμπέλες στην τουαλέτα που δε παρέλειψα να βγάλω φωτογραφία:

Ήταν επίσης ώρα όμως για μεσημεριανό γεύμα, ένα από τα απλά τοπικά τους πιάτα που φάγαμε με λαχτάρα στο πρώτο μαγαζί που βρέθηκε μπροστά μας και μας γέμισε το μάτι.

Σερβιρισμένο με μαχαιροπήρουνα όμως κι όχι με ξυλάκια. Ξενέρωτα.

 

[evaT]

Όπως και να ‘χει, η φωτογραφία με τη στυλιστική αυτή άποψη-επένδυση που θα φορεθεί πολύ το καλοκαίρι του 2025 δε χανότανε!

Προτείνω να τη λανσάρεις και το Μάιο του 26 στο ΟΑΚΑ στη συναυλία των Metallica με το αντίστοιχο βέβαια μπλουζάκι. Θα γίνεις viral μη σου πω ότι θα σ ανεβάσει στη σκηνή ο Τζιμάκος

 

[Klair]

Όπως και να ‘χει, η φωτογραφία με τη στυλιστική αυτή άποψη-επένδυση που θα φορεθεί πολύ το καλοκαίρι του 2025 δε χανότανε!

Φοβερά εμπνευσμένο styling. Εσείς ξεπεράσατε ακόμα και τον Λάκη Γαβαλά σε δημιουργικότητα. Εντάξει, κλαίω από τα γέλια με το μήκος του παντελονιού σου @psilos3! Άνετα μπορείς να το λανσάρεις ως νέα τάση σε capri παντελόνι από το καλοκαίρι του 2025 μέχρι το…..άπειρο!!

 

[psilos3]

Προτείνω να τη λανσάρεις και το Μάιο του 26 στο ΟΑΚΑ στη συναυλία των Metallica με το αντίστοιχο βέβαια μπλουζάκι. Θα γίνεις viral μη σου πω ότι θα σ ανεβάσει στη σκηνή ο Τζιμάκος

Δεν έχουμε τέτοια προβλήματα, βεβαίως και μπορούμε. Κανόνισε μας εσύ τα εισιτήρια κι όλα μετά είναι εύκολα.

Φοβερά εμπνευσμένο styling. Εσείς ξεπεράσατε ακόμα και τον Λάκη Γαβαλά σε δημιουργικότητα. Εντάξει, κλαίω από τα γέλια με το μήκος του παντελονιού σου @psilos3! Άνετα μπορείς να το λανσάρεις ως νέα τάση σε capri παντελόνι από το καλοκαίρι του 2025 μέχρι το…..άπειρο!!

Εξαίρετος συνάδελφος ο Λάκης δε λέω, όμως εδώ τον αφήσαμε πολύ πίσω.
Όσο για το σχεδόν capri, τι να κάνω, φταίω εγώ που ήθελα οπωσδήποτε αυτό με τους ελέφαντες και πίστεψε με δικαιώθηκα. Το άλλο που ήταν πιο στα μέτρα μου το έλεγες παντελώς αδιάφορο!

 

[psilos3]

Πλέοντας την Bangkok



Τα περιθώρια στένευαν, ο χρόνος μας πίεζε καθιστώντας κάποια πλάνα που είχαμε κατά νου απαγορευτικά, παρ’ όλα αυτά είχαμε ακόμα μια τελευταία δραστηριότητα που εκκρεμούσε.

Έτσι χωριστήκαμε μετά το φαγητό, μιας κι εγώ είχα στα υπόιψιν ορισμένα ψώνια, όπως έναν σάκο καμπίνας που τελικά αγόρασα κατόπιν έρευνας και φυσικά σκληρής διαπραγμάτευσης, έχοντας χαλάσει και κάποια λίγα μετρητά γιατί αλλιώς δε πετυχαίνεις σοβαρή τιμή. Απαραίτητη θα έλεγα αγορά, καθώς η χειραποσκευή είχε γεμίσει απελπιστικά μετά από τόσα ψώνια στην Ασία:

Ήταν καλή ευκαιρία εκείνη την ώρα που όλοι λείπανε σε εκδρομές και δραστηριότητες, οπότε πήρα και τα αναμνηστικά μου αλλά κι ένα μπλουζάκι που μ’ άρεσε, επιστρέφοντας προς το ξενοδοχείο για να ετοιμαστώ κι εγώ με τη σειρά μου:

Τοπική ώρα πέντε και μισή, όταν το Grub μας παραλάμβανε για να μας μεταφέρει στο εμπορικό πάρκο «Asiatique The Riverfront» και την αποβάθρα νο1 πιο συγκεκριμένα όπου είχαμε ως προορισμό, με το μισό περίπου της διαδρομής να διεξάγεται με μποτιλιάρισμα όπως είναι σύνηθες σ’ αυτή την πόλη.

Τίποτα δε θύμιζε Ασία σ’ εκείνο το μέρος καθώς όλα ήταν πολύ διαφορετικά, εκλεπτυσμένα και αρκετά πιο δυτικά θα έλεγε κανείς, ωστόσο δε ήταν αυτό το ζητούμενο της παρουσίας μας. Ολοκληρώσαμε τη διαδικασία εγγραφής σύντομα στο αρμόδιο γραφείο και καθίσαμε για μια παγωμένη μπύρα -γιατί ώρα είχαμε- περιμένοντας το χρόνο να περάσει:

*Άλλη μια δραστηριότητα που κλείστηκε εκ των προτέρων, ξεκάθαρα η πιο τουριστική όλων και αφορά όπως ίσως να έχετε καταλάβει τη νυχτερινή πλεύση του ποταμού «Chao Phraya» συνοδείας φαγητού και άφθονης μπύρας. Το Get your guide ήταν κι εδώ ο μεσάζων, με το κόστος να ανέρχεται σε 35€ κατ’ άτομο.

Όταν το ρολόι έδειχνε επτά παρά, προχωρήσαμε ως τη διπλανή αποβάθρα για να πάρουμε κι εμείς σειρά επιβίβασης στο πλοίο μαζί με αρκετούς ακόμη τουρίστες, απέναντι από ένα μοναδικό νυχτερινό σκηνικό με τους ουρανοξύστες της πόλης, που μας προϊδέαζε γι’ αυτό που επακολουθούσε:

Ο καλός Βούδας των ταξιδιωτών ήταν και πάλι με το μέρος μας, καθώς το μόνο που επιδίωκα ήταν ένα τραπέζι στο ανώτερο κι ανοικτό κατάστρωμα του πλοίου κι όχι στο μέσα (εικόνα κάτω αριστερά) για φωτογραφικούς λόγους, καθώς και άμεση πρόσβαση σε όλα, ζητούμενα που ικανοποιήθηκαν αμφότερα. Η χαρά μου δε περιγραφόταν, οπότε το γιόρτασα με μια selfie λανσάροντας το πουκάμισο της καινούργιας κολεξιόν «Ελληνικά νησιά – καλοκαίρι 2025» ,Καμποτζιανής προελεύσεως:

Το πλοίο ξεκίνησε το δρομολόγιο του σχεδόν αμέσως μιας και όλοι είχαν επιβιβαστεί με ιδιαίτερη ευκολία, με κατεύθυνση βόρεια. Για δες λίγο στη πλάτη σου μου έκανε ο Νίκος, δίνοντας μου να καταλάβω ότι οι προμήθειες της παγωμένης μπύρας ήταν μόνο 2 μέτρα πίσω μου. Όχι φίλοι Ταϊλανδοί, δε κάνουν τέτοια λάθη μαζί μας…

Όταν δόθηκε το σήμα πως άνοιξε ο μπουφές όλοι πέσανε πάνω του σαν τις ακρίδες, θυμίζοντας κάτι από Ελληνικό γάμο, μ’ εμάς να κάνουμε λίγα λεπτά υπομονής καθώς δεν υπήρχε λόγος βιασύνης. Εξάλλου μπορούσες να σερβιριστείς όποτε και όσο ήθελες. Να σας πω την αλήθεια πιο πολύ μου γυάλισαν κάτι γαριδάρες που ψήνονταν επιτόπου, ωστόσο δεν ήμουν για να καθαρίζω μες τα σκοτάδια καθώς όπως λέει κι ο θυμόσοφος λαός το κοτόπουλο και η γαρίδα θέλουν χέρι, αρκούμενος έτσι στα υπόλοιπα εκπληκτικά τοπικά εδέσματα που γέμισαν δις το πιάτο μας:

Ανά τακτά χρονικά διαστήματα βέβαια εγκατέλειπα τη θέση μου, μιας και ήθελα να αποτυπώσω όσο γίνεται περισσότερο τη νυχτερινή αυτή βόλτα και τις εικόνες που μας πρόσφερε απλόχερα, την ώρα που η μπάντα με μια καλή τραγουδίστρια έκανε την εμφάνιση της:

Αυτονόητο ήταν πως έπρεπε να ‘χω και το νου μου όσο ήμουν όρθιος και φωτογράφιζα καθώς το πλοίο περνούσε κάτω από τις γέφυρες της πόλης, στις οποίες όποιος δεν ήταν καθιστός ή δεν έσκυβε αρκετά, οριακά θα ‘χε πρόβλημα και προφανώς δεν ήθελα να γίνω ο περίγελος του καταστρώματος:

Όλοι όμως όσοι είχαν στο μυαλό τους να δούνε και κάτι πέρα από το φαγητό και το μπεκρούλιασμα περίμεναν τη συγκεκριμένη στιγμή, όχι άδικα:

Ο ναός της αυγής ή «Wat Arun» αν προτιμάτε, ήταν σίγουρα το σημαντικότερο αξιοθέατο που θα βλέπανε τα μάτια μας κατά τη διάρκεια της πλεύσης και προφανώς βρισκόταν στις σημειώσεις μας αλλά όπως καλά φαντάζεστε δεν είχαμε προλάβει να επισκεφτούμε στη διάρκεια της ημέρας, ευρισκόμενος μάλιστα στη δυτική πλευρά του ποταμού. Είναι παράλληλα ένα από τα χαρακτηριστικότερα αξιοθέατα της Ταϊλάνδης, με το χρυσό του κωδωνοστάσιο που φτιάχτηκε ξέχωρα από τον υπόλοιπο ναό σίγουρα να ξεχωρίζει.

Είχαμε κιόλας φτάσει στο μισό και παραπάνω της διαδρομής όταν αντικρύσαμε την γνωστή καλωδιακή γέφυρα του 2002 «Rama VIII» ,η οποία εκτός των άλλων έπαιξε μεγάλο ρόλο στην κυκλοφοριακή αποσυμφόρηση (πόσο χειρότερα μπορεί να ήταν δηλαδή της Bangkok, σημείο στο οποίο το πλοίο μας έκανε μανούβρα κι επιστροφή, αρκούμενος αυτή τη φορά σε φωτογράφιση στην αντίπερα όχθη και το παλάτι:

Η τραγουδίστρια αντικαταστάθηκε μ’ ένα μουσικοχορευτικό σόου απ’ αυτά που σιχαίνομαι, προφανώς σε αλλαγή πόστων καθώς οι χορευτές ήταν νωρίτερα στον εσωτερικό κατάστρωμα του πλοίου, όσο εμείς περνούσαμε την ώρα μας γελώντας μ’ ένα ευρωπαϊκής προελεύσεως μπεκρόμουτρο (κάπου ίσως από Σλοβακία, Πολωνία, Γερμανία κτλ, δεν έχει διαφορά) που είχε πιάσει στασίδι δίπλα στα βαρέλια κι όχι μόνο μας κοντράριζε αλλά μας είχε ξεπεράσει και τους δύο μαζί, μέχρι και την ύστατη μάλιστα στιγμή που δέσαμε στην προβλήτα:

Χωρίς χρονοτριβές και μετά από κάποια ψώνια που εκκρεμούσαν (Ταϊλανδικό Ρούμι) σ’ ένα κατάστημα 7/11 απ’ αυτά που υπάρχουν σε κάθε γειτονιά της Bangkok, καλέσαμε ένα Grub και -μαντέψτε- καθυστερώντας από εξωφρενική πάλι κίνηση φτάσαμε στο ξενοδοχείο για να ξεφορτωθούμε τα περιττά, κατεβαίνοντας λίγο μετά με τα πόδια στο κέντρο.
Δείτε τι γίνεται στα μπαρ του πεζόδρομου εκείνη την ώρα για να πάρετε μια ιδέα:

Θυμάστε την παρακμιακή γειτονιά που σας ανέφερα στο προηγούμενο κεφάλαιο; Ε να λοιπόν που τώρα ήταν εντελώς διαφορετική με αρκετή ζωή, τραπεζάκια, κόσμο και αναμμένες ψησταριές. Αφού βολτάραμε στα μαγαζάκια καθίσαμε σ’ ένα 24ωρο ταβερνείο να πιούμε μία παγωμένη:

Ορίστε και η χασισοκαντίνα/τουκ-τουκ της περιοχής που -σωστά υποθέτετε- δε πουλούσε μόνο ρούχα και προϊόντα κάνναβης αλλά και τσιγαριλίκια, όπως και άλλοι μικροπωλητές αμέσως πιο κάτω:

Για να μη ξεφύγουμε λοιπόν από το «κλίμα» ,αποφασίσαμε να πιούμε τις μπύρες μας στο «Kalanbatu Reggae Bar» της οδού Ram Buttri, γεμάτο πολύ ωραίο και κεφάτο κόσμο:

Όσο περνούσε η ώρα, τόσο περισσότερο η εξαιρετική reggae μπάντα μας ανέβαζε το κέφι. Δεν άντεξα να μείνω και πολύ στην καρέκλα μου, ακολουθώντας το ρυθμό όρθιος κι όχι μόνο εγώ αλλά αρκετοί ακόμη παρευρισκόμενοι, ειδικότερα όταν άκουσα τα μόνα γαλλoισπανικά που ξέρω να τραγουδάω, δίχως βέβαια να καταλαβαίνω λέξη:

¿Qué voy a hacer? Je ne sais pas
¿Qué voy a hacer? Je ne sais plus
¿Qué voy a hacer? Je suis perdu
¿Qué horas son, mi corazón?

Η επόμενες και οι μεθεπόμενες μπυρίτσες ήταν παραπάνω από αναγκαίες, όμως η απερισκεψία μας να κόστιζε για άλλη μια φορά στην εκδρομή, μιας και τα τελευταία σχεδόν bat τα είχαμε κάνει μπλουζάκια… Το κατάστημα δε δέχονταν κάρτα, συνάλλαγμα άντε βρες τέτοια ώρα, οπότε χρειάστηκε η διαπραγματευτική μας ικανότητα και κάποια τελευταία δολάρια που για άλλη μια φορά στην εκδρομή δώσανε τη λύση, την ώρα που η μπάντα έδινε εξίσου τα ρέστα της στο κοινό. Α ρε Manu...

Hey Bobby Marley,
Sing something good to me.
This world go crazy,
It's an emergency!

Τι άλλο μπορούσε να περιμένει κανείς από τη βραδιά του, αναρωτιόμασταν όσο προχωρούσαμε στο δρόμο της επιστροφής, ανάμεσα σε πάγκους, τραπεζάκια και πρόχειρα φαγάδικα:

Τι άλλο να ζητήσει από την εκδρομή συνολικά;

 

[poised]

Ορίστε και η χασισοκαντίνα/τουκ-τουκ της περιοχής

Μου κάνει εντύπωση γιατί μέχρι πανδημίας μου είχαν πει ότι απαγορευόταν αυστηρά δημόσια. Φυσικά στη ζούλα σαν τουρίστας μπορούσες να βρεις αλλά υπήρχε κίνδυνος να είναι στημένο και να συλληφθείς για παραδειγματισμό. Φυσικά για όσους δεν ήταν περαστικοί από τη χώρα ήταν αλλιώς τα πράγματα, όπως συνήθως είναι.