psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.323
- Likes
- 58.221
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Ασία κιόλας τέλος
Κοιμηθήκαμε όσο το δυνατόν περισσότερο αγνοώντας επιδεικτικά το πολύ ωραίο πρωινό, καθώς κανείς δεν ήξερε αν θα τα καταφέρναμε να κοιμηθούμε τις επόμενες 24 και περισσότερες ίσως ώρες…
Δώδεκα ακριβώς αφήσαμε το καταπληκτικό δωμάτιο που βλέπετε στ’ αριστερά και κατεβήκαμε προς το μπαρ προκειμένου να σκοτώσουμε τη μια ώρα που μας χώριζε από την παραλαβή μας, εκμεταλλευόμενοι το Happy hour. Ο οδηγός τελικά ήταν έτοιμος λίγο πριν τη μία όπου και αναχωρήσαμε, αφήνοντας πίσω μας την πόλη με κάποιες τελευταίες εικόνες αντίθεσης, από τη μια παράγκες με λαμαρίνες κι από την άλλη λαμπερούς ουρανοξύστες, δίνοντας παράλληλα υπόσχεση επιστροφής:
Πενήντα λεπτά μετά βρισκόμασταν στο διεθνές αεροδρόμιο, με το παράξενο στην όλη υπόθεση να ‘ναι πως οι διαδικασίες κύλησαν ανέλπιστα γρήγορα, για άλλη μια φορά κατά την αναχώρηση μας στην εκδρομή. Παράδοση αποσκευών (με συνεργασία Star Alliance και παράδοση απευθείας στην Ελλάδα παρόλο που είχαμε διαφορετικές πτήσεις), έλεγχος, σφράγισμα διαβατηρίων και τα σχετικά, οδηγώντας μας μετά από πολύ περπάτημα στο Lounge, μακράν το πιο ωραίο σαλόνι υποδοχής της εκδρομής:
Με την εξαιρετική κουζίνα Ασιατική και μη και το μπαρ στη μέση όπου μπορούσες να ζητήσεις ότι θέλεις από τα πολλά διαθέσιμα ποτά, περιττό να σας πω πόσο εύκολα πέρασαν οι τρεις και πλέον ώρες της αναμονής, με τους μπάρμαν να μας μαθαίνουν για τα καλά κι τη βότκα να έχει την τιμητική της:
Στις έξι τοπική μπαίναμε στο αεροπλάνο της Singapore που θα μας οδηγούσε στη Σιγκαπούρη, σε μια ακόμα υπέροχη και άνετη πτήση δυόμισι ωρών:
Είχαμε βεβαίως προβλέψει να έχουμε κάποιες ώρες μπροστά μας, μιας και στο αεροδρόμιο Changi είναι παραπάνω από απαραίτητες μιας και θέλει ώρα ν’ αλλάξεις Terminal με το τρενάκι, να περπατήσεις κτλ. Απαραίτητες ήταν και μερικές ακόμα βότκες στο εκεί σαλόνι υποδοχής, απόλυτα βοηθητικές για την εντεκάωρη πτήση που μας περίμενε, σε συνδυασμό μ’ ένα ανανεωτικό ντουζάκι που διατίθεται στους επιβάτες κατόπιν αιτήματος και προτεραιότητας:
Για άλλη μια φορά και καλή μας τύχη το αεροπλάνο δε γέμισε δίνοντας μας άπλετο χώρο, διευκολύνοντας έτσι ακόμη περισσότερο την πτήση επιστροφής ακόμα και για μένα, που σπάνια θυμάμαι τον εαυτό μου να κλείνει μάτι σε μέσο που κινείται κάτι που έγινε με ευκολία εν αντιθέσει με τον Νίκο που πάντα κοιμάται εκτός από τη συγκεκριμένη πτήση… Η τελευταία εικόνα της Ασίας, βλέποντας απ’ το παράθυρο τα φώτα της Σιγκαπούρης:
Ομολογουμένως οι ώρες πέρασαν με ανεξήγητη ευκολία, ειδικότερα απ’ όταν ξημέρωσε και μετά και κατάφερα ν’ ανοίξω το βιβλίο μου. Ήταν ήδη πρωί όταν αντίκρυσα την αχανή Κωνσταντινούπολη στα μάτια μου, ως προμήνυμα προσγείωσης:
Το μεγάλο ζόρι είχε φύγει με την ολοκλήρωση του σημαντικότερου πτητικού κομματιού, υπήρχε όμως ακόμα λίγη κούραση που έπρεπε ν’ αντιπαλέψουμε καθώς αρχικά οφείλαμε να περιμένουμε την πτήση για Αθήνα ευτυχώς στο αγαπημένο τραπέζι του Lounge του IST, τρώγοντας εξαιρετικό πρωινό:
Αναμονή μιάμισης ώρας σε Ελληνικό επιτέλους έδαφος, έλεγχος και παράδοση αποσκευών ξανά ευτυχώς χωρίς ευτράπελα και πτήση για Θεσσαλονίκη. Όλα τα «λάφυρα» από την Ασία έφτασαν ακέραια στον προορισμό τους, τα πολλά ρούχα, τα φαγώσιμα και κυρίως τα υγρά:
(Με τη σειρά, μαύρη Beer Lao, Ταϊλανδέζικο ρούμι, Καμποτζιανό μπανάνολικέρ, το διάσημο Ουίσκι ρυζιού από το Λάος και η κλασσική μπύρα της χώρας)
(Δεξιά & αριστερά τα τσιπς μπανάνας, δίπλα το εξαιρετικό μπλέ τσάι επίσης από το Λάος και ο μυρωδάτος καφές της Καμπότζης)
Στις πέντε το απόγευμα έβλεπα στο βάθος τον ορεινό όγκο του Χορτιάτη από την πίστα του αεροδρομίου Μακεδονία, αρκετά κουρασμένος αλλά πολύ χαρούμενος, μπαίνοντας στο αμάξι λίγο μετά με κατεύθυνση το σπίτι αντιμετωπίζοντας λίγη ακόμα ταλαιπωρία λόγω των έργων.
Τι να μου πει όμως η κίνηση στον περιφερειακό του Flyover μπροστά στο μποτιλιάρισμα της Bangkok;
Πταίσμα…
(Δε τελειώσαμε ακόμα, μη πάτε πουθενά, ακολουθεί το καθιερωμένο κεφάλαιο του απολογισμού με κάποιες επιπλέον λεπτομέρειες και συμπεράσματα γύρω απ' το ταξίδι )
Κοιμηθήκαμε όσο το δυνατόν περισσότερο αγνοώντας επιδεικτικά το πολύ ωραίο πρωινό, καθώς κανείς δεν ήξερε αν θα τα καταφέρναμε να κοιμηθούμε τις επόμενες 24 και περισσότερες ίσως ώρες…
Δώδεκα ακριβώς αφήσαμε το καταπληκτικό δωμάτιο που βλέπετε στ’ αριστερά και κατεβήκαμε προς το μπαρ προκειμένου να σκοτώσουμε τη μια ώρα που μας χώριζε από την παραλαβή μας, εκμεταλλευόμενοι το Happy hour. Ο οδηγός τελικά ήταν έτοιμος λίγο πριν τη μία όπου και αναχωρήσαμε, αφήνοντας πίσω μας την πόλη με κάποιες τελευταίες εικόνες αντίθεσης, από τη μια παράγκες με λαμαρίνες κι από την άλλη λαμπερούς ουρανοξύστες, δίνοντας παράλληλα υπόσχεση επιστροφής:
Πενήντα λεπτά μετά βρισκόμασταν στο διεθνές αεροδρόμιο, με το παράξενο στην όλη υπόθεση να ‘ναι πως οι διαδικασίες κύλησαν ανέλπιστα γρήγορα, για άλλη μια φορά κατά την αναχώρηση μας στην εκδρομή. Παράδοση αποσκευών (με συνεργασία Star Alliance και παράδοση απευθείας στην Ελλάδα παρόλο που είχαμε διαφορετικές πτήσεις), έλεγχος, σφράγισμα διαβατηρίων και τα σχετικά, οδηγώντας μας μετά από πολύ περπάτημα στο Lounge, μακράν το πιο ωραίο σαλόνι υποδοχής της εκδρομής:
Με την εξαιρετική κουζίνα Ασιατική και μη και το μπαρ στη μέση όπου μπορούσες να ζητήσεις ότι θέλεις από τα πολλά διαθέσιμα ποτά, περιττό να σας πω πόσο εύκολα πέρασαν οι τρεις και πλέον ώρες της αναμονής, με τους μπάρμαν να μας μαθαίνουν για τα καλά κι τη βότκα να έχει την τιμητική της:
Στις έξι τοπική μπαίναμε στο αεροπλάνο της Singapore που θα μας οδηγούσε στη Σιγκαπούρη, σε μια ακόμα υπέροχη και άνετη πτήση δυόμισι ωρών:
Είχαμε βεβαίως προβλέψει να έχουμε κάποιες ώρες μπροστά μας, μιας και στο αεροδρόμιο Changi είναι παραπάνω από απαραίτητες μιας και θέλει ώρα ν’ αλλάξεις Terminal με το τρενάκι, να περπατήσεις κτλ. Απαραίτητες ήταν και μερικές ακόμα βότκες στο εκεί σαλόνι υποδοχής, απόλυτα βοηθητικές για την εντεκάωρη πτήση που μας περίμενε, σε συνδυασμό μ’ ένα ανανεωτικό ντουζάκι που διατίθεται στους επιβάτες κατόπιν αιτήματος και προτεραιότητας:
Για άλλη μια φορά και καλή μας τύχη το αεροπλάνο δε γέμισε δίνοντας μας άπλετο χώρο, διευκολύνοντας έτσι ακόμη περισσότερο την πτήση επιστροφής ακόμα και για μένα, που σπάνια θυμάμαι τον εαυτό μου να κλείνει μάτι σε μέσο που κινείται κάτι που έγινε με ευκολία εν αντιθέσει με τον Νίκο που πάντα κοιμάται εκτός από τη συγκεκριμένη πτήση… Η τελευταία εικόνα της Ασίας, βλέποντας απ’ το παράθυρο τα φώτα της Σιγκαπούρης:
Ομολογουμένως οι ώρες πέρασαν με ανεξήγητη ευκολία, ειδικότερα απ’ όταν ξημέρωσε και μετά και κατάφερα ν’ ανοίξω το βιβλίο μου. Ήταν ήδη πρωί όταν αντίκρυσα την αχανή Κωνσταντινούπολη στα μάτια μου, ως προμήνυμα προσγείωσης:
Το μεγάλο ζόρι είχε φύγει με την ολοκλήρωση του σημαντικότερου πτητικού κομματιού, υπήρχε όμως ακόμα λίγη κούραση που έπρεπε ν’ αντιπαλέψουμε καθώς αρχικά οφείλαμε να περιμένουμε την πτήση για Αθήνα ευτυχώς στο αγαπημένο τραπέζι του Lounge του IST, τρώγοντας εξαιρετικό πρωινό:
Αναμονή μιάμισης ώρας σε Ελληνικό επιτέλους έδαφος, έλεγχος και παράδοση αποσκευών ξανά ευτυχώς χωρίς ευτράπελα και πτήση για Θεσσαλονίκη. Όλα τα «λάφυρα» από την Ασία έφτασαν ακέραια στον προορισμό τους, τα πολλά ρούχα, τα φαγώσιμα και κυρίως τα υγρά:
(Με τη σειρά, μαύρη Beer Lao, Ταϊλανδέζικο ρούμι, Καμποτζιανό μπανάνολικέρ, το διάσημο Ουίσκι ρυζιού από το Λάος και η κλασσική μπύρα της χώρας)
(Δεξιά & αριστερά τα τσιπς μπανάνας, δίπλα το εξαιρετικό μπλέ τσάι επίσης από το Λάος και ο μυρωδάτος καφές της Καμπότζης)
Στις πέντε το απόγευμα έβλεπα στο βάθος τον ορεινό όγκο του Χορτιάτη από την πίστα του αεροδρομίου Μακεδονία, αρκετά κουρασμένος αλλά πολύ χαρούμενος, μπαίνοντας στο αμάξι λίγο μετά με κατεύθυνση το σπίτι αντιμετωπίζοντας λίγη ακόμα ταλαιπωρία λόγω των έργων.
Τι να μου πει όμως η κίνηση στον περιφερειακό του Flyover μπροστά στο μποτιλιάρισμα της Bangkok;
Πταίσμα…
(Δε τελειώσαμε ακόμα, μη πάτε πουθενά, ακολουθεί το καθιερωμένο κεφάλαιο του απολογισμού με κάποιες επιπλέον λεπτομέρειες και συμπεράσματα γύρω απ' το ταξίδι
)
