Ταϊλάνδη Άλλος για χίο τράβηξε πήγε και άλλος δε ξέρει που είναι

[poised]

H γέφυρα του ποταμού Κβάι. Ή και όχι.

Μετά από κάποιο καιρό στα βόρεια της χώρας, επέστρεψα στη Μπανγκόκ με το νυχτερινό τρένο το οποίο έφτανε ξημερώματα Κυριακής, με στόχο στο καπάκι να πάρω το εκδρομικό για την περιβόητη γέφυρα που δεν είχα δει την προηγούμενη φορά.

Λόγω καθυστέρησης στην άφιξη και κάποιων έργων στο σταθμό δε θα προλάβαινα να βγάλω εισιτήριο (αν υπήρχε κιόλας) και αποφάσισα να το ρισκάρω και να παίξω λίγο το χαρτί τουρίστας. Ήξερα από την προηγούμενη φορά από ποια αποβάθρα έφευγε το τρένο οπότε πήγα κατευθείαν εκεί φορτωμένος τα μπαγκάζια και φυσικά μπαίνω στο πρώτο βαγόνι αυτή τη φορά (το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού). Είχα σκεφτεί ότι ακόμα και αν δεν έχουν θέση θα καθόμουν και στο πάτωμα αν χρειαζόταν (πάνω στο μεγάλο backpack) αλλά ακόμα και αν με κατέβαζαν δε με πείραζε, μπορούσα να γυρίσω πίσω με άλλο τρένο φτάνει να το έκανα μέχρι τη πρώτη πόλη που ήξερα ότι είχε πολλά τρένα μέσα στη μέρα.

Αφού περίμενα το τρένο να ξεκινήσει και πριν την γνωστή στάση για προσευχή, βρίσκω τον στρατηγό και προσπαθώ να του εξηγήσω ότι θέλω να πάρω εισιτήριο για την γέφυρα γιατί δε πρόλαβα λόγω καθυστέρησης από chiang mai. Όλα αυτά με νοηματική βέβαια. Αν και νομίζω έγινε δουλειά με παντομίμα, βρέθηκε και μία κοπελίτσα που βοήθησε τη συνεννόηση. Ο στρατηγός προβληματίστηκε και κάλεσε ένα μίνι "στρατιωτικό" συμβούλιο από δύο άλλους ελεγκτές συν τον οδηγό (μιας που ήμουν στο πρώτο βαγόνι πήγαν δίπλα του να συζητήσουν). Επίσης κράταγαν κάποιο σχέδιο βαγονιών που μαζί με τις στολές έμοιαζε λες και κάνανε πολεμικό πλάνο απόβασης σε ξένη χώρα. Με τη βοήθεια της κοπέλας που έκανε την περίπου μετάφραση, μου είπαν κάτσε, αλλά θα χρειαστεί να αλλάζεις θέση όποτε σου λέμε. Φυσικά, κανένα πρόβλημα. Πληρώνω το ποσό που μου είπαν, λίγο παραπάνω γιατί δεν είχα ψιλά το οποίο το έβαλε στη τσέπη. Κατάλαβα λέω που πήγαινε το συμβούλιο, στη πως θα γίνει η μοιρασιά της κομπίνας. Αλλά δε με πείραζε γιατί προφανώς το κόστος ήταν ανάξιο λόγου και έκανα επιτέλους αυτό που είχα ξεκινήσει να κάνω.

Στη γνωστή στάση για την προσευχή, βαρέθηκα να πάω μέχρι τη στούπα. Ενώ έπαιρνα πρωινό (στην τύχη) διαλέγοντας πράγματα που φαίνονταν να τρώγονται από πάγκους με άγνωστες κατασκευές και ένα τσάι (φίσκα στο πάγο και ζαχαρούχο γάλα), ξαναπέτυχα τον ται-τεκνορέιβερ ακριβώς όπως και την άλλη φορά μερικές βδομάδες πριν. Συνειδητοποίησα ότι ο τύπος πρέπει να ζει κάθε βδομάδα μόνο για την δημοσιότητα της Κυριακής.


Υγιεινή πιστοποιημένη με ISO.

Είχα μαζί μάσκα οπότε η σκόνη δε με πείραξε όπως την άλλη φορά που υπέφερα για μέρες. Και με τα πολλά φτάσαμε στη περίφημη γέφυρα, για την οποία "υπάρχει προφητεία":


"Θα είναι σαν να είστε στη γέφυρα του ποταμού Κβάι, αλλά δε θα είστε". Μοναχός Ταΐ (-σιος)

Η γέφυρα έγινε γνωστή τη δεκαετία του '50 από το ομώνυμο βιβλίο και μετέπειτα ταινία που περιέγραψαν τις τραγικές συνθήκες κατά την καταναγκαστική εργασία αιχμαλώτων πολέμου και πολιτών (σκλάβων) κατά το επικό έργο κατασκευής σιδηροδρομικής γραμμής μεταξύ της τότε Βιρμανίας (σήμερα Μιανμάρ) και Ταϊλάνδης. Κάπου 100.000 άτομα (!) πέθαναν κατά τη κατασκευή, πολλοί από τους οποίους απλά αφέθηκαν πιο δίπλα άταφοι και άλλα "ωραία" τα οποία όποιον ενδιαφέρουν μπορεί να βρει πολλές πληροφορίες στο διαδίκτυο.

Εκτός του ότι η γέφυρα προφέρεται κάπως σαν κουάι και όχι κβάι (να χέσω τις ελληνικοποιήσεις τύπου Νιούτον->Νεύτων) υπάρχει ένα άλλο πιο σημαντικό πρόβλημα. Ο συγγραφέας δεν είχε πάει ποτέ στην Ταϊλάνδη και έκανε λάθος... ποτάμι. Η γέφυρα ήταν τελικά στον περιβόητο Μεκλόνγκ και όχι στον μικρότερο Κουάι, ο άνθρωπος είχε μπερδευτεί γιατί η γραμμή όντως πάει παράλληλα τον Κουάι, αλλά το σημείο της γέφυρας ήταν αλλού. Όταν άρχισαν λοιπόν ξαναμμένοι δυτικοί ταξιδιώτες να έρχονται στην Ταϊλάνδη για να δουν την περιβόητη γέφυρα του ποταμού Κουάι, μάταια προσπαθούσαν οι ντόπιοι να τους εξηγήσουν ότι "ντεν έκει γκέφυρα ο κουάι καρντιά μου". Και έτσι σε ένα κρεσέντο τουριστικής ευρηματικότητας, ξαναβάφτισαν τον Μεκλόνγκ 200μ πριν και μετά τη γέφυρα σε... Κουάι, οπότε τεχνικά η γέφυρα πια ήταν η γέφυρα του ποταμού Κουάι. Τους βγάζω το καπέλο, ανώτερο επίπεδο μπαγαποντιάς!



Η γέφυρα από μόνη της δε λέει τίποτα, έχει κατασκευαστεί ξανά δύο φορές από τότε άλλωστε, αλλά μετά τη γέφυρα περνάς την ίδια διαδρομή με τις ξύλινες γέφυρες πάνω από γκρεμούς και δίπλα στον πραγματικό πια Κουάι, που είναι ενδιαφέρον θέαμα, αν και σχετικά σύντομο και όχι εξωφρενικά συνταρακτικό. Το τρίξιμο των ξύλινων γεφυρών είναι λίγο αγχωτικό και αν βάλεις ότι παίζει να είναι οι ίδιες από τότε δημιουργεί ένα σασπένς.







Το τέρμα της διαδρομής (λόγω του εκδρομικού τρένου) είναι σε κάτι καταρράκτες, στους οποίους όλοι είχαν έρθει προετοιμασμένοι για μπάνιο και πικνίκ, εγώ ευτυχώς κουβαλούσα όλη τη "πραμάτια" μαζί οπότε είχα και το μαγιό κάπου, πάλι καλά γιατί δε νομίζω ότι θα κατάφερνα να επαναλάβω το επίτευγμα της προηγούμενης φοράς στη Χουα Χιν με μερικές εκατοντάδες κόσμου τριγύρω.





Η περιοχή γύρω από τους καταρράκτες ήταν πολύ ωραία, μέσα στα βουνά (δηλαδή για τα δικά μας δεδομένα περισσότερο ψηλούς λόφους τους λες), με μονοπάτια για trekking και ιδιαίτερο φυσικό κάλος. Νομίζω θα άξιζε να πάει κάποιος εκεί χωρίς πίεση χρόνου. Εγώ πάντως το μάρκαρα στο χάρτη μου.

Στο γυρισμό κάναμε στάση σε μία μικρή πόλη που το αξιοθέατο ήταν η επίσκεψη σε κάτι τάφους στρατιωτών ή μνημείο πολέμου αν θυμάμαι, εντελώς αδιάφορο για μένα, αλλά έκανα μία πολύ γρήγορη βόλτα στη πόλη (αν ήταν πόλη), σχεδόν σε ρυθμό βάδην μην καθυστερήσω, αλλά τυχαία έπεσα σε ένα ειδυλλιακό καφέ δίπλα στο ποτάμι της πόλης με απόλυτη ηρεμία και ζήλεψα που δεν είχα το χρόνο να κάτσω εκεί μέχρι να νυχτώσει.



Η επιστροφή είχε στάση σε ένα σημείο στη μέση του πουθενά όπου μία πολυπληθής οικογένεια (απ' ότι φαινόταν) είχε στήσει ένα τεράστιο πάγκο που πούλαγε χυμούς άγνωστης προελεύσεως με μισό ευρώ κόστος. Μου έκανε εντύπωση ότι κατέβηκε όλο το τρένο, κάνανε ουρά και σαν σε γραμμή παραγωγής, παίρνανε πλαστικό ποτήρι, ο επόμενος τους γέμιζε τριμμένο πάγο, ο επόμενος χυμό της επιλογής, ο επόμενος τυχόν έξτρα (κάτι ζελεδάκια ή γάλα), ο επόμενος καπάκι - καλαμάκι. Πήγαιναν 2-3 βήματα παραπέρα, το πίνανε σχεδόν μονορούφι και επέστρεφαν και παίρνανε άλλο. Μου έκανε τόσο εντύπωση που πήγα και πήρα και εγώ ένα χυμό, ο οποίος ήταν σκούρο βαθύ μπλε όταν τον έβαλαν στο ποτήρι και σιγά σιγά που έλιωνε ο πάγος γινόταν μωβ. Περίεργο αλλά εύγευστο και δε με πήγε κωλιάτζα μετά όπως φοβόμουν αρχικά.

Όταν επέστρεψα στο τρένο κάθισα δίπλα σε μία κυρία, φαινόταν τουλάχιστον 70ρα η οποία ήξερε απίστευτα καλά αγγλικά και με προφορά καλύτερη και από τη δική μου. Ήταν μαζί με το γιό της, έναν τουλάχιστον 45ρη ο οποίος δε μίλησε λέξη στα αγγλικά ούτε φάνηκε να καταλαβαίνει. Τη ρώτησα πως και ήξερε τόσο καλά αγγλικά και μου είπε κάπως δειλά "ότι τα έμαθε στο σχολείο". Είπα να μη τη πιέσω γιατί φάνηκε σαν να μην ήθελε να απαντήσει στην ουσία. Πάντως να είναι καλά γιατί μου έλυσε πολλές απορίες για μικρά ή μεγάλα πράγματα και κυρίως στο γιατί γινόταν τέτοιος χαμός στους χυμούς: με το μισό ευρώ έπινες ότι ήθελες όσες φορές ήθελες. Εγώ πήγα μία φορά και με το ζόρι τελείωσα αυτό που πήρα, απορώ πόσες φορές θα πήγαν για κατούρημα αυτοί που ήπιαν 5 απλά γιατί μπορούσαν (φόρεστ γκαμπ στυλ). Επίσης μου εξήγησε ότι το τρένο αυτό παρόλο που είναι εκδρομικό περνάει από μερικά σημεία που δεν έχει συχνές διαδρομές και το χρησιμοποιούν κάποιοι για ενδιάμεσες μεταβάσεις (όπως και αυτή με το γιο της). Έτσι εξηγήθηκε και γιατί κάθε μερικές στάσεις με σήκωναν και με πήγαιναν αλλού στο βαγόνι αλλά και το τι χρειαζόταν το διάγραμμα που είχαν συμβουλευτεί το πρωί, ήταν για να δουν σε ποιες θέσεις θα με βάλουν ανάλογα με αυτούς που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν.


Μερικές φορές προχωράγαμε κυριολεκτικά μέσα στη βλάστηση.

Στην επιστροφή δεν είχαμε κάτι ιδιαίτερα συνταρακτικό. Εκτός τους ότι το τρένο σε μερικά σημεία χοροπήδαγε ρυθμικά λες και έκανες ιππασία (και μερικές φορές κοπάναγε λες και έπεφτες από μισό μέτρο), κάποια στιγμή ήρθε ο στρατηγός και μου έφερε, ρέστα, απόδειξη και εισιτήριο (ενώ εγώ θα το έβαζα στοίχημα ότι τα είχαν τσεπώσει τα φράγκα). Και όχι μόνο αυτό, αλλά μου έφεραν και ένα "πτυχίο", ουσιαστικά ένα αναμνηστικό ότι έκανα την ιστορική αυτή διαδρομή, το οποίο ξέρω ότι το δίνουν σε αυτούς που παίρνουν το "κανονικό" τουριστικό τρένο με τους αγγλόφωνους οδηγούς, το aircondition και τις πιο ανθρωπινές συνθήκες.

Δηλαδή με κατασκλάβωσαν και με έκαναν και ντράπηκα που το "ελληνικό" μυαλό μου είχε βγάλει τα συμπεράσματα που είχε βγάλει νωρίτερα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3

First Προηγούμενη 3 of 3

Go to chapter

Go

[thalia tsif]

Ωραία η περιγραφή..περιμένουμε συνεχεια

 

[poised]

Η παραλία

Το τρένο τελικά με άφησε στη Hua Hin. Την είχα προσπεράσει κάποιες φορές πηγαίνοντας από το νότο στο βορρά, είχα σκεφτεί να τη δω αλλά τελικά δεν είχα σταματήσει γιατί δε μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον. Το έφερε η περίσταση να τη δω τελικά αν και τα πράγματα τα βρήκα όπως τα είχα ψιλιαστεί.

Μία σειρά λουξ all inclusive ξενοδοχειακά εκτρώματα για δυτικούς συνταξιούχους, μία αγορά με ακριβά δυτικού τύπου εστιατόρια και μαγαζιά/mall για ξένους και ενδιάμεσα στα ξενοδοχεία σκουπίδια και παράγκες που μένουν αυτοί που δουλεύουν στα ξενοδοχεία. Ίσως έχει και άλλα πράγματα που δε πρόλαβα να δω (κάτι αρχαία εκτός πόλης είδα στο χάρτη) και σίγουρα θα υπάρχουν και λιγότερο ψευτοφτιασιδωμένα μέρη αλλά δε νομίζω ότι είμαι άδικος μαζί της στη γενική περιγραφή. Παζάρεψα ένα μαγιό ή/και πετσέτα μήπως και έκανα δουλειά μου από μερικά μαγαζιά στο δρόμο αλλά δεν πέφτανε με τίποτα σε λογικές τιμές και δεν είχα σκοπό να πλήρωνα σχεδόν ευρωπαικές τιμές στην ταιλάνδη, ειδικά αφού είχα backup plan το... βρακί.

Πως πας στη παραλία όμως όταν είναι κλειστή από τα ξενοδοχεία/κάστρα; Έβλεπα στο χάρτη πρόσβαση σε κάτι σαν αποβάθρα στο βόρειο τμήμα της παραλίας αλλά ήταν μακριά και δεν ήθελα να περπατήσω ή να πάρω tuktuk/mototaxi. Έκανα μια απόπειρα να μπω μέσα από ένα ξενοδοχείο αλλά με κόψανε και το πήρα παράλληλα με την μάντρα γιατί στο τέλος έβλεπα στο maps.me μία διάβαση. Και σωστά, από μάντρα σε μάντρα, υπήρχε ένα σχετικά μικρό πέρασμα, δίπλα σε ένα μικρό ρηχό κανάλι που η χαρακτηριστική βρώμα και μαύρο χρώμα του νερού πρόδιδαν τα κουραδοφόρα χαρακτηριστικά του. Μικροπωλητές ευτελών προιόντων για ντόπιους ή για την απομακρυσμένη πιθανότητα να ξεφύγει κανένας ξένος από τη δαγκάνα του all inclusive και μηχανάκια με νεαρούς που κάνανε τετακέ στη μίξη χώματος και άμμου προσπαθώντας να περάσουν και στις δύο κατευθύνσεις ανάμεσα στους πάγκους και τα σκατά. Κορυφή του σουρεαλισμού κάτι άλογα (για τουρίστες) που τα επέστρεφαν από την παραλία μέσα από το κανάλι (τα καημένα).



Παρόλα αυτά, η παραλία ήταν καλύτερη των προσδοκιών που δημιουργούσε το πέρασμα. Αν και είχε πολύ ήλιο και ζέστη, υπήρχε ένα μικρό αεράκι που βοήθαγε την κατάσταση και πότε πότε ένα συννεφάκι μπλόκαρε για λίγο τον τρελό ήλιο και σου έδινε μερικά δευτερόλεπτα (ή λεπτά) ανάσας. Διάλεξα μια θέση με σκιά κάτω από ένα μεγάλο δέντρο ανάμεσα στις τουριστικές παραλίες μπροστά από τα ξενοδοχεία και μακριά από το κανάλι (στην αντίθετη κατεύθυνση των ρευμάτων όπως τα έβλεπα στη θάλασσα). Ήξερα ότι ήταν καλό μέρος γιατί ήταν μερικές οικογένειες ντόπιων που την είχαν στήσει με αυτοσχέδια πικνικ, αιώρες και απροβλημάτιστους ύπνους, που πολύ ζηλεύω αυτή τη στιγμή που γράφω ανάμεσα σε δουλειά, υποχρεώσεις και meeting.


Κάπου σε μια σκιά έχει θέση και για μας


Ο "γείτονας" την έχει πέσει με το κουτάβι του να προσπαθεί να τον δαγκώσει για να παίξουν. Τελικά ξέθαψε την άμμο από τη μισή παραλία και έπεσε για ύπνο και αυτό.

Δεν υπήρχε περίπτωση να μη μπω στο νερό. Γυμνισμός στην ταιλάνδη δε παίζει (είπαμε, δε ήθελα να δω τα μπουντρούμια), η πετσετούλα που με συνοδεύει στο καθημερινό backpack σίγουρα δεν θα ήταν αρκετή για να σκουπιστώ πλήρως μετά, ενώ βρεγμένο ή μισοστεγνωμένο βρακί και αλάτια παντού το λιγότερο δεν θα ήταν ευχάριστα στο τρένο.

Η συνεπής παρακολούθηση ατέλειωτων επισοδείων του Μαγκάιβερ κατά τα παιδικά χρόνια σε συνδιασμό με την αντίληψη του "μια περιπέτεια είναι όλα" απέδωσαν ένα αισιόδοξο πλάνο με μερικές εναλλακτικές αν κάτι πάει στραβά. Έκρυψα λεφτά, διαβατήριο και κινητό σε ένα σημείο κάτω από μια ρίζα του δέντρου για παν ενδεχόμενο, έκανα ένα νόημα σε μια οικογένεια με κάτι αξιολάτρυετα πιτσιρίκια σχετικά κοντά να έχουν το νου τους στο backpack (που το έδεσα και αυτό σε διπλανή ρίζα για τις πιο ερασιτεχνικές απόπειρες να το τσιμπίσει κάποιος περνώντας) και με περισσό θάρρος τσιτσιδώθηκα μέχρι μποξερακίου. Με προσποιητή άνεση τύπου δε συμβαίνει τίποτα, μαγιό είναι, έφτασα στη παραλία μνημονεύοντας την προνοητικότητα της μάνας κατά τα παιδικά χρόνια "το βρακί σου να είναι καθαρό δε ξέρεις τι θα γίνει αν πάθεις κάτι και πας στο νοσοκομείο τι θα πουν οι γιατροί". Και απόλαυσα το μπάνιο μου.




Είχαμε και επισκέψεις κάτι περίεργους με ουρά

Το σχέδιο της επιστροφής από το νερό περιλάμβανε καταδρομική επίσκεψη στις ντουζιέρες του διπλανού ξενοδοχείου για αφαίρεση αλάτων, ταχυδακτυλουργική αφαίρεση του "μαγιό" και τοποθέτηση πετσετούλας στη θέση του κάτω από το παντελόνι πίσω από ένα κτήριο του ξενοδοχείου στον κήπο, που το εκτεθειμένο κωλαράκι μου θα κινδύνευε προσωρινά από τις απροσδιόριστες διαθέσεις των σεκιούριτι και μετά αν όλα πηγαίνανε καλά, άνετο πλύσιμο του "μαγιό", στέγνωμα στον ήλιο και επανατοποθέτηση. Εκτελλέσθει με στρατιωτική ακρίβεια και με τη βοήθεια της μεσημεριανής ραστώνης που δε κυκλοφορούσε άνθρωπος όχι μόνο δεν υπήρξαν απρόοπτα αλλά τζάμπα αγχώθηκα κιόλας.

Με ένα καφέ, πρόχειρο φαγητό και ίσως και κάναν υπνάκο, πέρασε η ώρα και πήρα το δρόμο της επιστροφής προς τον σταθμό. Σκέφτηκα μήπως έπαιρνα κανα τουτουκ να δω παραέξω αλλά βαρέθηκα.

Στο βαγόνι με υποδέχθηκαν με εγκάρδια χαμόγελα, μου φέρονταν πια σαν να ήμουν ένας από αυτούς. Έπαιξα με ένα παιδάκι, κάτι κοπελίτσες βγάλανε καμιά 50ριά σέλφι μαζί μου και κάποια στιγμή που το τρένο έκανε στάση, βγήκαν όλοι έξω πήραν χυμό ή καφέ από κάπου και εγώ που δεν ήξερα τι γινόταν έμεινα μέσα, αλλά μία οικογένεια μου πήρε χυμό και δε δέχονταν ούτε λεξ-εεε-νεύμα για λεφτά.


Δε ξέρω τι ήταν αλλά σχεδόν κάθε ένας στο τρένο γύρισε με ένα πακέτο πράγματα στην επιστροφή.

Στην επιστροφή περάσαμε μέσα από μία τεράστια καταιγίδα και βγήκαμε σώοι από την άλλη πλευρά.


Βρε λες να βρέξει;


Βρε λες να μας σηκώσει;


Βρε λες να μη τη βγάλουμε ζωντανοί;


Έλα μωρέ τρομάξατε δε είδατε μένα πόσο άνετος ήμουν; (ουφ)

Ήταν μια ανάσα δροσιάς μέσα στη τρελή ζέστη και ιδρώτα του τρένου αλλά το χειρότερο ήταν η σκόνη. ΠΟΛΥ σκόνη. Τόση σκόνη που γέμισαν τα πνευμόνια μου και άρχισα να βήχω για μέρες μετά, ειδικά το πρώτο βράδυ δε μπορούσα να κοιμηθώ από τον βήχα.


Πολύ σκόνη. Το έπλυνα στο πλυντήριο, στο χέρι, το έτριψα, η κοκκινίλα δε βγήκε ποτέ εντελώς και τελικά το πέταξα.


Ο άδειος σταθμός και είναι μόλις 8 και κάτι το βράδυ. Σαν 11 το βράδυ στην περισσότερη ΝΑ Ασία.


(συνεχίζεται γιατί τελικά την έκανα την διαδρομή που ήθελα αρχικά, άλλη φορά)

 

[poised]

H γέφυρα του ποταμού Κβάι. Ή και όχι.

Μετά από κάποιο καιρό στα βόρεια της χώρας, επέστρεψα στη Μπανγκόκ με το νυχτερινό τρένο το οποίο έφτανε ξημερώματα Κυριακής, με στόχο στο καπάκι να πάρω το εκδρομικό για την περιβόητη γέφυρα που δεν είχα δει την προηγούμενη φορά.

Λόγω καθυστέρησης στην άφιξη και κάποιων έργων στο σταθμό δε θα προλάβαινα να βγάλω εισιτήριο (αν υπήρχε κιόλας) και αποφάσισα να το ρισκάρω και να παίξω λίγο το χαρτί τουρίστας. Ήξερα από την προηγούμενη φορά από ποια αποβάθρα έφευγε το τρένο οπότε πήγα κατευθείαν εκεί φορτωμένος τα μπαγκάζια και φυσικά μπαίνω στο πρώτο βαγόνι αυτή τη φορά (το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού). Είχα σκεφτεί ότι ακόμα και αν δεν έχουν θέση θα καθόμουν και στο πάτωμα αν χρειαζόταν (πάνω στο μεγάλο backpack) αλλά ακόμα και αν με κατέβαζαν δε με πείραζε, μπορούσα να γυρίσω πίσω με άλλο τρένο φτάνει να το έκανα μέχρι τη πρώτη πόλη που ήξερα ότι είχε πολλά τρένα μέσα στη μέρα.

Αφού περίμενα το τρένο να ξεκινήσει και πριν την γνωστή στάση για προσευχή, βρίσκω τον στρατηγό και προσπαθώ να του εξηγήσω ότι θέλω να πάρω εισιτήριο για την γέφυρα γιατί δε πρόλαβα λόγω καθυστέρησης από chiang mai. Όλα αυτά με νοηματική βέβαια. Αν και νομίζω έγινε δουλειά με παντομίμα, βρέθηκε και μία κοπελίτσα που βοήθησε τη συνεννόηση. Ο στρατηγός προβληματίστηκε και κάλεσε ένα μίνι "στρατιωτικό" συμβούλιο από δύο άλλους ελεγκτές συν τον οδηγό (μιας που ήμουν στο πρώτο βαγόνι πήγαν δίπλα του να συζητήσουν). Επίσης κράταγαν κάποιο σχέδιο βαγονιών που μαζί με τις στολές έμοιαζε λες και κάνανε πολεμικό πλάνο απόβασης σε ξένη χώρα. Με τη βοήθεια της κοπέλας που έκανε την περίπου μετάφραση, μου είπαν κάτσε, αλλά θα χρειαστεί να αλλάζεις θέση όποτε σου λέμε. Φυσικά, κανένα πρόβλημα. Πληρώνω το ποσό που μου είπαν, λίγο παραπάνω γιατί δεν είχα ψιλά το οποίο το έβαλε στη τσέπη. Κατάλαβα λέω που πήγαινε το συμβούλιο, στη πως θα γίνει η μοιρασιά της κομπίνας. Αλλά δε με πείραζε γιατί προφανώς το κόστος ήταν ανάξιο λόγου και έκανα επιτέλους αυτό που είχα ξεκινήσει να κάνω.

Στη γνωστή στάση για την προσευχή, βαρέθηκα να πάω μέχρι τη στούπα. Ενώ έπαιρνα πρωινό (στην τύχη) διαλέγοντας πράγματα που φαίνονταν να τρώγονται από πάγκους με άγνωστες κατασκευές και ένα τσάι (φίσκα στο πάγο και ζαχαρούχο γάλα), ξαναπέτυχα τον ται-τεκνορέιβερ ακριβώς όπως και την άλλη φορά μερικές βδομάδες πριν. Συνειδητοποίησα ότι ο τύπος πρέπει να ζει κάθε βδομάδα μόνο για την δημοσιότητα της Κυριακής.


Υγιεινή πιστοποιημένη με ISO.

Είχα μαζί μάσκα οπότε η σκόνη δε με πείραξε όπως την άλλη φορά που υπέφερα για μέρες. Και με τα πολλά φτάσαμε στη περίφημη γέφυρα, για την οποία "υπάρχει προφητεία":


"Θα είναι σαν να είστε στη γέφυρα του ποταμού Κβάι, αλλά δε θα είστε". Μοναχός Ταΐ (-σιος)

Η γέφυρα έγινε γνωστή τη δεκαετία του '50 από το ομώνυμο βιβλίο και μετέπειτα ταινία που περιέγραψαν τις τραγικές συνθήκες κατά την καταναγκαστική εργασία αιχμαλώτων πολέμου και πολιτών (σκλάβων) κατά το επικό έργο κατασκευής σιδηροδρομικής γραμμής μεταξύ της τότε Βιρμανίας (σήμερα Μιανμάρ) και Ταϊλάνδης. Κάπου 100.000 άτομα (!) πέθαναν κατά τη κατασκευή, πολλοί από τους οποίους απλά αφέθηκαν πιο δίπλα άταφοι και άλλα "ωραία" τα οποία όποιον ενδιαφέρουν μπορεί να βρει πολλές πληροφορίες στο διαδίκτυο.

Εκτός του ότι η γέφυρα προφέρεται κάπως σαν κουάι και όχι κβάι (να χέσω τις ελληνικοποιήσεις τύπου Νιούτον->Νεύτων) υπάρχει ένα άλλο πιο σημαντικό πρόβλημα. Ο συγγραφέας δεν είχε πάει ποτέ στην Ταϊλάνδη και έκανε λάθος... ποτάμι. Η γέφυρα ήταν τελικά στον περιβόητο Μεκλόνγκ και όχι στον μικρότερο Κουάι, ο άνθρωπος είχε μπερδευτεί γιατί η γραμμή όντως πάει παράλληλα τον Κουάι, αλλά το σημείο της γέφυρας ήταν αλλού. Όταν άρχισαν λοιπόν ξαναμμένοι δυτικοί ταξιδιώτες να έρχονται στην Ταϊλάνδη για να δουν την περιβόητη γέφυρα του ποταμού Κουάι, μάταια προσπαθούσαν οι ντόπιοι να τους εξηγήσουν ότι "ντεν έκει γκέφυρα ο κουάι καρντιά μου". Και έτσι σε ένα κρεσέντο τουριστικής ευρηματικότητας, ξαναβάφτισαν τον Μεκλόνγκ 200μ πριν και μετά τη γέφυρα σε... Κουάι, οπότε τεχνικά η γέφυρα πια ήταν η γέφυρα του ποταμού Κουάι. Τους βγάζω το καπέλο, ανώτερο επίπεδο μπαγαποντιάς!



Η γέφυρα από μόνη της δε λέει τίποτα, έχει κατασκευαστεί ξανά δύο φορές από τότε άλλωστε, αλλά μετά τη γέφυρα περνάς την ίδια διαδρομή με τις ξύλινες γέφυρες πάνω από γκρεμούς και δίπλα στον πραγματικό πια Κουάι, που είναι ενδιαφέρον θέαμα, αν και σχετικά σύντομο και όχι εξωφρενικά συνταρακτικό. Το τρίξιμο των ξύλινων γεφυρών είναι λίγο αγχωτικό και αν βάλεις ότι παίζει να είναι οι ίδιες από τότε δημιουργεί ένα σασπένς.







Το τέρμα της διαδρομής (λόγω του εκδρομικού τρένου) είναι σε κάτι καταρράκτες, στους οποίους όλοι είχαν έρθει προετοιμασμένοι για μπάνιο και πικνίκ, εγώ ευτυχώς κουβαλούσα όλη τη "πραμάτια" μαζί οπότε είχα και το μαγιό κάπου, πάλι καλά γιατί δε νομίζω ότι θα κατάφερνα να επαναλάβω το επίτευγμα της προηγούμενης φοράς στη Χουα Χιν με μερικές εκατοντάδες κόσμου τριγύρω.





Η περιοχή γύρω από τους καταρράκτες ήταν πολύ ωραία, μέσα στα βουνά (δηλαδή για τα δικά μας δεδομένα περισσότερο ψηλούς λόφους τους λες), με μονοπάτια για trekking και ιδιαίτερο φυσικό κάλος. Νομίζω θα άξιζε να πάει κάποιος εκεί χωρίς πίεση χρόνου. Εγώ πάντως το μάρκαρα στο χάρτη μου.

Στο γυρισμό κάναμε στάση σε μία μικρή πόλη που το αξιοθέατο ήταν η επίσκεψη σε κάτι τάφους στρατιωτών ή μνημείο πολέμου αν θυμάμαι, εντελώς αδιάφορο για μένα, αλλά έκανα μία πολύ γρήγορη βόλτα στη πόλη (αν ήταν πόλη), σχεδόν σε ρυθμό βάδην μην καθυστερήσω, αλλά τυχαία έπεσα σε ένα ειδυλλιακό καφέ δίπλα στο ποτάμι της πόλης με απόλυτη ηρεμία και ζήλεψα που δεν είχα το χρόνο να κάτσω εκεί μέχρι να νυχτώσει.



Η επιστροφή είχε στάση σε ένα σημείο στη μέση του πουθενά όπου μία πολυπληθής οικογένεια (απ' ότι φαινόταν) είχε στήσει ένα τεράστιο πάγκο που πούλαγε χυμούς άγνωστης προελεύσεως με μισό ευρώ κόστος. Μου έκανε εντύπωση ότι κατέβηκε όλο το τρένο, κάνανε ουρά και σαν σε γραμμή παραγωγής, παίρνανε πλαστικό ποτήρι, ο επόμενος τους γέμιζε τριμμένο πάγο, ο επόμενος χυμό της επιλογής, ο επόμενος τυχόν έξτρα (κάτι ζελεδάκια ή γάλα), ο επόμενος καπάκι - καλαμάκι. Πήγαιναν 2-3 βήματα παραπέρα, το πίνανε σχεδόν μονορούφι και επέστρεφαν και παίρνανε άλλο. Μου έκανε τόσο εντύπωση που πήγα και πήρα και εγώ ένα χυμό, ο οποίος ήταν σκούρο βαθύ μπλε όταν τον έβαλαν στο ποτήρι και σιγά σιγά που έλιωνε ο πάγος γινόταν μωβ. Περίεργο αλλά εύγευστο και δε με πήγε κωλιάτζα μετά όπως φοβόμουν αρχικά.

Όταν επέστρεψα στο τρένο κάθισα δίπλα σε μία κυρία, φαινόταν τουλάχιστον 70ρα η οποία ήξερε απίστευτα καλά αγγλικά και με προφορά καλύτερη και από τη δική μου. Ήταν μαζί με το γιό της, έναν τουλάχιστον 45ρη ο οποίος δε μίλησε λέξη στα αγγλικά ούτε φάνηκε να καταλαβαίνει. Τη ρώτησα πως και ήξερε τόσο καλά αγγλικά και μου είπε κάπως δειλά "ότι τα έμαθε στο σχολείο". Είπα να μη τη πιέσω γιατί φάνηκε σαν να μην ήθελε να απαντήσει στην ουσία. Πάντως να είναι καλά γιατί μου έλυσε πολλές απορίες για μικρά ή μεγάλα πράγματα και κυρίως στο γιατί γινόταν τέτοιος χαμός στους χυμούς: με το μισό ευρώ έπινες ότι ήθελες όσες φορές ήθελες. Εγώ πήγα μία φορά και με το ζόρι τελείωσα αυτό που πήρα, απορώ πόσες φορές θα πήγαν για κατούρημα αυτοί που ήπιαν 5 απλά γιατί μπορούσαν (φόρεστ γκαμπ στυλ). Επίσης μου εξήγησε ότι το τρένο αυτό παρόλο που είναι εκδρομικό περνάει από μερικά σημεία που δεν έχει συχνές διαδρομές και το χρησιμοποιούν κάποιοι για ενδιάμεσες μεταβάσεις (όπως και αυτή με το γιο της). Έτσι εξηγήθηκε και γιατί κάθε μερικές στάσεις με σήκωναν και με πήγαιναν αλλού στο βαγόνι αλλά και το τι χρειαζόταν το διάγραμμα που είχαν συμβουλευτεί το πρωί, ήταν για να δουν σε ποιες θέσεις θα με βάλουν ανάλογα με αυτούς που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν.


Μερικές φορές προχωράγαμε κυριολεκτικά μέσα στη βλάστηση.

Στην επιστροφή δεν είχαμε κάτι ιδιαίτερα συνταρακτικό. Εκτός του ότι το τρένο σε μερικά σημεία χοροπήδαγε ρυθμικά λες και έκανες ιππασία (και μερικές φορές κοπάναγε λες και έπεφτες από μισό μέτρο), κάποια στιγμή ήρθε ο στρατηγός και μου έφερε, ρέστα, απόδειξη και εισιτήριο (ενώ εγώ θα το έβαζα στοίχημα ότι τα είχαν τσεπώσει τα φράγκα). Και όχι μόνο αυτό, αλλά μου έφεραν και ένα "πτυχίο", ουσιαστικά ένα αναμνηστικό ότι έκανα την ιστορική αυτή διαδρομή, το οποίο ξέρω ότι το δίνουν σε αυτούς που παίρνουν το "κανονικό" τουριστικό τρένο με τους αγγλόφωνους οδηγούς, το aircondition και τις πιο ανθρωπινές συνθήκες.

Δηλαδή με κατασκλάβωσαν και με έκαναν και ντράπηκα που το "ελληνικό" μυαλό μου είχε βγάλει τα συμπεράσματα που είχε βγάλει νωρίτερα.

 

[katkats]

@poised να γράφεις πιο συχνά

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ασία

 

[poised]

@katkats παρατήρησα ότι όταν πατήσεις στις εικόνες του δεύτερου και μετά κεφαλαίου ενώ είσαι στο πρώτο μήνυμα δε φορτώνουν μέσα στο παράθυρο και αντικαθιστούν το κείμενο (πρέπει να πατήσεις "πίσω"). Είναι γνωστό πρόβλημα ή κάτι χάλασα (έκανα ένα μικρό edit στο αρχικό).

 

[poised]

Εδώ και καιρό είχα υπόψη μου να δοκιμάσω να μετατρέψω τα βίντεο σε gif όπως έκανε ο @georgeant στην ιστορία του για το Εδινβούργο και αν και η ποιότητα δεν είναι η καλύτερη, δίνει μια καλή ιδέα του τι έλεγα

Ο τεκνοτάι (έπαιζε και μουσική τέκνο στο κινητό του)

Κάνοντας "ιππασία" στο τρένο με το χοροπήδημα που έκανε σε μερικά σημεία

Δυστυχώς ένα ακόμα από το viaduct δε το δέχεται το φόρουμ λόγω μεγέθους και δε μπορώ να το κόψω :/

 

[KIKI]

Ωραιοτατη αφήγηση! Μπραβο σου.
Ποιά χρονιά ησουν στην Ταυλάνδη;
Ειναι μερος του ταξιδιου που γραφεις αυτο το διάστημα;