Περιεχόμενα
Τρίτη Μέρα
Ως εδώ και μην παρέκει τους λέω, είδαμε την Μεντίνα, την ξαναείδαμε, την χιλιο περπατήσαμε, τελευταία μέρα στο Μαρακές πάμε να δούμε και την καινούργια πόλη. Να πάρουμε αυτόν τον κοσμοπολίτικο αέρα που λένε. Δεν θα είχαμε και ξεναγό, ευκαιρία ήταν. Γειτονία Gueliz μας είπαν και ταξάκι 5€ να μας πάει εκεί. Ε σε 30΄την είχαμε περπατήσει όλη. Έχει και ένα εμπορικό εκεί (Carre Eden), καμία διαφορά από την Ευρώπη. Πάμε να πιούμε τον πρώτο καφέ και επειδή ο Δούσης το έδειξε…. Ήθελα να πάω και εγώ.. το καφέ που καθόταν ο Τσόρτσιλ, όταν ήταν στην αγαπημένη του πόλη, café de la post. Για να κάτσεις, κανονική πόρτα που λέμε, οι τιμές λογικές πάντως. Από εκεί για μερικά σουβενίρ ακόμα σε μία μεγάλη στοά, μόνο που εδώ τα μαγαζιά δεν κάναν παζάρια (σχεδόν). Είχαν αναγραφόμενες τιμές και δεν το διαπραγματευόταν. Ίδιες τιμές με τη Μεντίνα ήταν, απλά δεν έχανες χρόνο στο παζάρι.
Δοκιμάσαμε και την εμπειρία του χαμάμ που τόσο φημίζονται εκεί. Ναι.. όπως και στην Αθήνα, καμιά διαφορά δεν βρήκα, αλλά επειδή ήμουν λίγο πριν ξεκινήσω τη νέα δουλειά, είπα να κάνω ένα δώρο χαλάρωσης στον εαυτό μου. Φαγητό στο Beldi Fusion Kitchen Gueliz. Καλά το πόσο χρόνο έχανα για να βρω μαγαζί να κάτσουμε, να διαβάσω κριτικές τουριστών και να μην βρω κάτι για γαστρεντερίτιδα (κακή εμπειρία από Αίγυπτο, οπότε το τερμάτισα στην προσοχή). Ωραίο μαγαζί. Όπως κάθομαι με τη μητέρα μόνο, αφού το ζευγάρι ήταν ακόμα για χαμάμ, κάθετε δίπλα μας α φαν γκατέ 70άρης που μας πιάνει την κουβέντα στα γαλλικά. Δεν έχω μεταπτυχιακό κύριέ μου στις διαλέκτους στα γαλλικά είπαμε… τι το παιδεύεις… ούτε τα μισά δεν κατάλαβα. Μου μιλούσε για το πόσο έχει αλλάξει πλέον το Μαρόκο…μάλλον…
Τι έχει μετά.. la Mamounia. Ένα από τα πιο ακριβά ξενοδοχεία του κόσμου και είπαμε να το ζήσουμε. Ωραίο μέρος, ωραία αρχιτεκτονική και ωραίος καφές. Οι κήποι του μαγικοί. Σαν να νιώθω λίγο επιτέλους από αυτόν τον κοσμοπολίτικο αέρα.
Τι άλλο όμως πρέπει να δούμε στο Μαρακές; Μην ξεχνάμε πως έχω μαζί την μαμά μου, που πρώτη φορά στη ζωή της πατάει Αφρική. Καλά θα το λέει στις φίλες της για τα επόμενα 10 χρόνια! Έρημο! Είχαμε κλείσει με το Μουσταφά ένα βανάκι να μας πάει στην έρημο. Θα ερχόταν ο οδηγός-ξεναγός να μας παραλάβει από τα la Mamounia και είχα ξεκαθαρίσει για 20φορά στον Μουσταφά πως όχι δεν θέλαμε να πάμε νωρίτερα να πάρουμε δερμάτινα, τι κι αν ήταν το μαγαζί στο δρόμο μας προς την έρημο. Όπως κάθομαι στα la Mamounia και πίνω την τελευταία γουλιά καφέ πριν φύγω για να βρω το βανάκι, έρχεται ο σερβιτόρος και μου λέει: κυρία Eco05140 σας περιμένει το βανάκι σας. Φανταστείτε το βλέμμα απορίας μου. Μάλλον η φωτογραφία της κοντής ξανθιάς είχε γίνει βάιραλ. Δεν εξηγείται.. σηκώθηκα και εγώ με τον αέρα σελέμπρετη για το βανάκι.
Γιατί κάθε ξεναγός που βρίσκω να έχει μία ιδιαιτερότητα; Μάλλον για να έχω κάτι να σας γράφω. Ο Μεχμέτ που ήρθε να μας παραλάβει (ήμασταν όλη η τετράδα σύσσωμη) ήξερε ήδη πως μιλάω γαλλικά.. αχαχαχαχα…δεν σας καταλαβαίνω όμως! Η διαδρομή προς την Έρημο ήταν εκπαιδευτική. Για αρχή γιατί βλέπαμε και άλλες γειτονιές, οι οποίες ήταν αξιοθαύμαστες για την πολεοδομία και αρχιτεκτονική τους και γιατί ο Μεχμέτ μας έλεγε με google translator για τη ζωή του με τα 3 αδέρφια του. Πόσο υπομονή να έχω; Μία ώρα ασταμάτητα google translator μας είπε όλα τα παιδικά του τραύματα…που να το πω και να με πιστέψουν! Το ζευγάρι είχε λυθεί στο γέλιο και από δίπλα η μαμά μου ήθελε ακριβή μετάφραση για τον πονεμένο κύριο. Σουρεάλ καταστάσεις.
Προσπερνάμε κάτι μαγαζάκια που είχε στην έρημο, κάτι λοφάκια με εστιατόρια, κάτι μέρη με γουρούνες και καμήλες και συνέχιζε ο Μεχμέτ. Βρε που πάμε να τον ρωτάει ο Άραβας φίλος (ο οποίος πέρα από 5 λέξεις στα αραβικά δεν ξέρει τίποτα άλλο),βρε πιο κάτω να μας λέει αυτός, στους πραγματικούς βεδουίνους. Βρε να έχει αρχίσει να πέφτει ο ήλιος και εμείς να θέλουμε να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα από κάποιο ωραίο μέρος της ερήμου, βρε αυτός να μας λέει κάντε υπομονή και θα φτάσουμε σε λίγο. Και φτάσαμε. Ένα εγκαταλελειμμένο χωριό βεδουίνων με ένα εστιατόριο και κανέναν άλλο. Καλά… δεν μιλάμε για ηλιοβασίλεμα … δεν φαινόταν τίποτα από εκεί. Μέχρι να κάνουμε μία βόλτα 5΄να καταλάβουμε τι γίνεται, ο Μεχμέτ είχε κάτσει στο εστιατόριο (των φίλων του) και είχε παραγγείλει φαγητό, καφέ, γλυκό, αναψυκτικά.. Πάμε Μεχμέτ να φύγουμε τώρα να ορίετε η κοπέλα του ζευγαριού και αυτός να απορεί και να μας λέει (με google translator κλασσικά) ότι μας περιμένει να κάτσουμε να φάμε όλοι μαζί.
Δεν έχω συνηθίσει να είμαι με ξεναγούς και επίσης πάντα ψάχνω κάθε λεπτομέρεια πριν πάω κάπου. Έλα που όμως εδώ, ήταν τελευταίας στιγμής απόφαση και πέρα από ότι έψαχνα κάθε βράδυ, δεν είχα εντρυφήσει. Άντε και ότι είχε δείξει ο Δούσης και ο Χάπι τράβελερ είχα δει. Οπότε φανταζόμουν πως όταν πας στην έρημο είναι λίγο ψιλοστάνταρ που σε πάνε. Προφανώς και δεν είναι. Ο δικός μας ο ξεναγός ήθελε να μας πάει στους απομονωμένους βεδουίνους βλέπεις και εμείς δεν είχαμε διευκρινίσει ακριβώς που θέλουμε να πάμε, πέρα από το να πάμε σε ένα ωραίο μέρος στην έρημο. Και όταν μας ρωτούσε που θέλετε να σας πάω μέσα στην ένταση… ρε φίλε, αν ξέραμε θα στο είχαμε πει από την αρχή. Με τα πολλά, πήρα την πρωτοβουλία του είπα πήγαινέ μας σε εκείνο το ψηλό μέρος, που περάσαμε, με το εστιατόριο που είχε κόσμο, όσο προλαβαίνουμε το ηλιοβασίλεμα.
Όταν σηκώθηκε από το εστιατόριο στους Βεδουίνους, που είχε κάτσει, μας είπε διακριτικά να πληρώσουμε τον λογαριασμό του, αλλά βλέποντας το βλέμμα της κοπέλας και ότι απομακρυνόμασταν, απλά σηκώθηκε και έφυγε.
Η καλύτερη επιλογή ο λόφος. Απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα, τα λίγα λεπτά που το προλάβαμε, ενώ στο μαγαζί είχε και ζωντανή παραδοσιακή μουσική και ένα τραπέζι από γκουπ Άγγλων, που περιέργως, δίναν ωραία ζωντάνια στην ατμόσφαιρα. Μοναδική εμπειρία. Ο Μεχμέτ καθόταν μόνος του στο αυτοκίνητο, από τα νεύρα του.
Le Bistro Arabe για το βράδυ, που μόνο μέσο για να το κλείσουνε δεν είχαν βάλει τα παιδιά, δύο μήνες πριν που έκαναν την κράτηση. Καλά τα μαγαζιά στο Μαρακές εντυπωσιακά… το ξαναγράφω!
Τελευταίο Πρωινό στο Μαρακές και βρίσκουμε τους Έλληνες της προηγούμενης μέρας. Α χθες πήγαμε στην έρημο, κάναμε γουρούνες, ανεβήκαμε σε καμήλες, φάγαμε σε ωραίο εστιατόριο, είδαμε το ηλιοβασίλεμα και όλα αυτά με 30€ το άτομο, μας λένε και κοντεύω να πάθω εγκεφαλικό που εμείς με τα ίδια χρήματα είχαμε πληρώσει μόνο για την μετακίνηση και φάγαμε και όλη την αναστάτωση με το εγκαταλελειμμένο βεδουίνικο χωριό….
Ήπια μπόλικο παραδοσιακό τσάι και έφαγα ό,τι περίεργο δεν είχα δοκιμάσει από το πρωινό των προηγούμενων ημερών. Το αεροπορικό της τελευταίας στιγμής Μαρακές Θεσσαλονίκη με ενδιάμεση στάση την Αθήνα κόστισε με Aegean 120€, ενώ το Μαρακές Αθήνα στοίχιζε 150€. Οπότε αφού κατέβηκα Αθήνα και ενημέρωσα την αεροσυνοδό εδάφους πως δεν θα συνεχίσω για Θεσσαλονίκη, χαιρέτησα τη μαμά που συνέχιζε μόνη της για Θεσσαλονίκη και μετά κτελ για επαρχία. Σε 10 ώρες είχε φτάσει σπίτι! Δεν είναι ποτέ αργά για να ταξιδεύεις… αρκεί να έχεις θέληση…
Ως εδώ και μην παρέκει τους λέω, είδαμε την Μεντίνα, την ξαναείδαμε, την χιλιο περπατήσαμε, τελευταία μέρα στο Μαρακές πάμε να δούμε και την καινούργια πόλη. Να πάρουμε αυτόν τον κοσμοπολίτικο αέρα που λένε. Δεν θα είχαμε και ξεναγό, ευκαιρία ήταν. Γειτονία Gueliz μας είπαν και ταξάκι 5€ να μας πάει εκεί. Ε σε 30΄την είχαμε περπατήσει όλη. Έχει και ένα εμπορικό εκεί (Carre Eden), καμία διαφορά από την Ευρώπη. Πάμε να πιούμε τον πρώτο καφέ και επειδή ο Δούσης το έδειξε…. Ήθελα να πάω και εγώ.. το καφέ που καθόταν ο Τσόρτσιλ, όταν ήταν στην αγαπημένη του πόλη, café de la post. Για να κάτσεις, κανονική πόρτα που λέμε, οι τιμές λογικές πάντως. Από εκεί για μερικά σουβενίρ ακόμα σε μία μεγάλη στοά, μόνο που εδώ τα μαγαζιά δεν κάναν παζάρια (σχεδόν). Είχαν αναγραφόμενες τιμές και δεν το διαπραγματευόταν. Ίδιες τιμές με τη Μεντίνα ήταν, απλά δεν έχανες χρόνο στο παζάρι.
Δοκιμάσαμε και την εμπειρία του χαμάμ που τόσο φημίζονται εκεί. Ναι.. όπως και στην Αθήνα, καμιά διαφορά δεν βρήκα, αλλά επειδή ήμουν λίγο πριν ξεκινήσω τη νέα δουλειά, είπα να κάνω ένα δώρο χαλάρωσης στον εαυτό μου. Φαγητό στο Beldi Fusion Kitchen Gueliz. Καλά το πόσο χρόνο έχανα για να βρω μαγαζί να κάτσουμε, να διαβάσω κριτικές τουριστών και να μην βρω κάτι για γαστρεντερίτιδα (κακή εμπειρία από Αίγυπτο, οπότε το τερμάτισα στην προσοχή). Ωραίο μαγαζί. Όπως κάθομαι με τη μητέρα μόνο, αφού το ζευγάρι ήταν ακόμα για χαμάμ, κάθετε δίπλα μας α φαν γκατέ 70άρης που μας πιάνει την κουβέντα στα γαλλικά. Δεν έχω μεταπτυχιακό κύριέ μου στις διαλέκτους στα γαλλικά είπαμε… τι το παιδεύεις… ούτε τα μισά δεν κατάλαβα. Μου μιλούσε για το πόσο έχει αλλάξει πλέον το Μαρόκο…μάλλον…
Τι έχει μετά.. la Mamounia. Ένα από τα πιο ακριβά ξενοδοχεία του κόσμου και είπαμε να το ζήσουμε. Ωραίο μέρος, ωραία αρχιτεκτονική και ωραίος καφές. Οι κήποι του μαγικοί. Σαν να νιώθω λίγο επιτέλους από αυτόν τον κοσμοπολίτικο αέρα.
Τι άλλο όμως πρέπει να δούμε στο Μαρακές; Μην ξεχνάμε πως έχω μαζί την μαμά μου, που πρώτη φορά στη ζωή της πατάει Αφρική. Καλά θα το λέει στις φίλες της για τα επόμενα 10 χρόνια! Έρημο! Είχαμε κλείσει με το Μουσταφά ένα βανάκι να μας πάει στην έρημο. Θα ερχόταν ο οδηγός-ξεναγός να μας παραλάβει από τα la Mamounia και είχα ξεκαθαρίσει για 20φορά στον Μουσταφά πως όχι δεν θέλαμε να πάμε νωρίτερα να πάρουμε δερμάτινα, τι κι αν ήταν το μαγαζί στο δρόμο μας προς την έρημο. Όπως κάθομαι στα la Mamounia και πίνω την τελευταία γουλιά καφέ πριν φύγω για να βρω το βανάκι, έρχεται ο σερβιτόρος και μου λέει: κυρία Eco05140 σας περιμένει το βανάκι σας. Φανταστείτε το βλέμμα απορίας μου. Μάλλον η φωτογραφία της κοντής ξανθιάς είχε γίνει βάιραλ. Δεν εξηγείται.. σηκώθηκα και εγώ με τον αέρα σελέμπρετη για το βανάκι.
Γιατί κάθε ξεναγός που βρίσκω να έχει μία ιδιαιτερότητα; Μάλλον για να έχω κάτι να σας γράφω. Ο Μεχμέτ που ήρθε να μας παραλάβει (ήμασταν όλη η τετράδα σύσσωμη) ήξερε ήδη πως μιλάω γαλλικά.. αχαχαχαχα…δεν σας καταλαβαίνω όμως! Η διαδρομή προς την Έρημο ήταν εκπαιδευτική. Για αρχή γιατί βλέπαμε και άλλες γειτονιές, οι οποίες ήταν αξιοθαύμαστες για την πολεοδομία και αρχιτεκτονική τους και γιατί ο Μεχμέτ μας έλεγε με google translator για τη ζωή του με τα 3 αδέρφια του. Πόσο υπομονή να έχω; Μία ώρα ασταμάτητα google translator μας είπε όλα τα παιδικά του τραύματα…που να το πω και να με πιστέψουν! Το ζευγάρι είχε λυθεί στο γέλιο και από δίπλα η μαμά μου ήθελε ακριβή μετάφραση για τον πονεμένο κύριο. Σουρεάλ καταστάσεις.
Προσπερνάμε κάτι μαγαζάκια που είχε στην έρημο, κάτι λοφάκια με εστιατόρια, κάτι μέρη με γουρούνες και καμήλες και συνέχιζε ο Μεχμέτ. Βρε που πάμε να τον ρωτάει ο Άραβας φίλος (ο οποίος πέρα από 5 λέξεις στα αραβικά δεν ξέρει τίποτα άλλο),βρε πιο κάτω να μας λέει αυτός, στους πραγματικούς βεδουίνους. Βρε να έχει αρχίσει να πέφτει ο ήλιος και εμείς να θέλουμε να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα από κάποιο ωραίο μέρος της ερήμου, βρε αυτός να μας λέει κάντε υπομονή και θα φτάσουμε σε λίγο. Και φτάσαμε. Ένα εγκαταλελειμμένο χωριό βεδουίνων με ένα εστιατόριο και κανέναν άλλο. Καλά… δεν μιλάμε για ηλιοβασίλεμα … δεν φαινόταν τίποτα από εκεί. Μέχρι να κάνουμε μία βόλτα 5΄να καταλάβουμε τι γίνεται, ο Μεχμέτ είχε κάτσει στο εστιατόριο (των φίλων του) και είχε παραγγείλει φαγητό, καφέ, γλυκό, αναψυκτικά.. Πάμε Μεχμέτ να φύγουμε τώρα να ορίετε η κοπέλα του ζευγαριού και αυτός να απορεί και να μας λέει (με google translator κλασσικά) ότι μας περιμένει να κάτσουμε να φάμε όλοι μαζί.
Δεν έχω συνηθίσει να είμαι με ξεναγούς και επίσης πάντα ψάχνω κάθε λεπτομέρεια πριν πάω κάπου. Έλα που όμως εδώ, ήταν τελευταίας στιγμής απόφαση και πέρα από ότι έψαχνα κάθε βράδυ, δεν είχα εντρυφήσει. Άντε και ότι είχε δείξει ο Δούσης και ο Χάπι τράβελερ είχα δει. Οπότε φανταζόμουν πως όταν πας στην έρημο είναι λίγο ψιλοστάνταρ που σε πάνε. Προφανώς και δεν είναι. Ο δικός μας ο ξεναγός ήθελε να μας πάει στους απομονωμένους βεδουίνους βλέπεις και εμείς δεν είχαμε διευκρινίσει ακριβώς που θέλουμε να πάμε, πέρα από το να πάμε σε ένα ωραίο μέρος στην έρημο. Και όταν μας ρωτούσε που θέλετε να σας πάω μέσα στην ένταση… ρε φίλε, αν ξέραμε θα στο είχαμε πει από την αρχή. Με τα πολλά, πήρα την πρωτοβουλία του είπα πήγαινέ μας σε εκείνο το ψηλό μέρος, που περάσαμε, με το εστιατόριο που είχε κόσμο, όσο προλαβαίνουμε το ηλιοβασίλεμα.
Όταν σηκώθηκε από το εστιατόριο στους Βεδουίνους, που είχε κάτσει, μας είπε διακριτικά να πληρώσουμε τον λογαριασμό του, αλλά βλέποντας το βλέμμα της κοπέλας και ότι απομακρυνόμασταν, απλά σηκώθηκε και έφυγε.
Η καλύτερη επιλογή ο λόφος. Απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα, τα λίγα λεπτά που το προλάβαμε, ενώ στο μαγαζί είχε και ζωντανή παραδοσιακή μουσική και ένα τραπέζι από γκουπ Άγγλων, που περιέργως, δίναν ωραία ζωντάνια στην ατμόσφαιρα. Μοναδική εμπειρία. Ο Μεχμέτ καθόταν μόνος του στο αυτοκίνητο, από τα νεύρα του.
Le Bistro Arabe για το βράδυ, που μόνο μέσο για να το κλείσουνε δεν είχαν βάλει τα παιδιά, δύο μήνες πριν που έκαναν την κράτηση. Καλά τα μαγαζιά στο Μαρακές εντυπωσιακά… το ξαναγράφω!
Τελευταίο Πρωινό στο Μαρακές και βρίσκουμε τους Έλληνες της προηγούμενης μέρας. Α χθες πήγαμε στην έρημο, κάναμε γουρούνες, ανεβήκαμε σε καμήλες, φάγαμε σε ωραίο εστιατόριο, είδαμε το ηλιοβασίλεμα και όλα αυτά με 30€ το άτομο, μας λένε και κοντεύω να πάθω εγκεφαλικό που εμείς με τα ίδια χρήματα είχαμε πληρώσει μόνο για την μετακίνηση και φάγαμε και όλη την αναστάτωση με το εγκαταλελειμμένο βεδουίνικο χωριό….
Ήπια μπόλικο παραδοσιακό τσάι και έφαγα ό,τι περίεργο δεν είχα δοκιμάσει από το πρωινό των προηγούμενων ημερών. Το αεροπορικό της τελευταίας στιγμής Μαρακές Θεσσαλονίκη με ενδιάμεση στάση την Αθήνα κόστισε με Aegean 120€, ενώ το Μαρακές Αθήνα στοίχιζε 150€. Οπότε αφού κατέβηκα Αθήνα και ενημέρωσα την αεροσυνοδό εδάφους πως δεν θα συνεχίσω για Θεσσαλονίκη, χαιρέτησα τη μαμά που συνέχιζε μόνη της για Θεσσαλονίκη και μετά κτελ για επαρχία. Σε 10 ώρες είχε φτάσει σπίτι! Δεν είναι ποτέ αργά για να ταξιδεύεις… αρκεί να έχεις θέληση…
Last edited by a moderator:
