Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.407
- Likes
- 19.805
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Πηγές Αχέροντα και Σύβοτα
Το πρωί του Σαββάτου με το που ξυπνήσαμε ... θεωρήσαμε ότι μια πρωινή βουτιά στην πισίνα ήταν απαραίτητη εφόσον βέβαια συνοδευόταν και με τον πρωινό καφέ μας.
Μετά την πρωινή δροσιά ... φύγαμε για τις πηγές του Αχέροντα.
Η βόλτα στις Πηγές του Αχέροντα ήταν ένα Highlight από τα λίγα. Ήξερα και από το forum και από φίλους και γνωστούς που είχαν πάει ότι αξίζει αυτή η βόλτα, αλλά πραγματικά σήμερα διαπίστωσα ότι τα λόγια και οι φωτογραφίες αδικούν την πραγματικότητα.
Η περιοχή Γλυκή, που βρίσκονται οι πηγές είναι μισή ώρα δρόμος από την Πάργα. Φτάσαμε γρήγορα.
Είναι δύσκολο να αντισταθείς στις δραστηριότητες που σε περιμένουν μόλις φτάσεις. Rafting, ιππασία και zip-line. Αποφασίσαμε rafting για όλους και ιππασία για τη μικρή.
Το rafting ήταν απολαυστικό.
Είχαμε βέβαια στο νου μας και τον covid. Αποφύγαμε τη μεγάλη βάρκα των 8 ατόμων και περιμέναμε μια μικρότερη που ήταν για 6, στην οποία μπήκαμε εμείς μαζί με μια οικογένεια Ιταλών με μικρό παιδάκι, επιλέγοντας να καθίσουμε μπροστά έχοντας έτσι ευνοϊκά τον αέρα.
Η βόλτα ήταν υπέροχη.
Είχαμε όλοι (οι 4 ενήλικοι) κουπί και η ροή ήταν ομαλή, δηλ. ότι πρέπει για αρχάριους σαν και εμάς.
Συναντήσαμε δυο τρία καταρρακτάκια και περάσαμε και από πολύ όμορφα σημεία του ποταμού. Ο οδηγός μας (ο Δημήτρης) μόνιμος κάτοικος της περιοχής, φαινόταν γνώστης του ποταμού και ήταν ευγενικός και με χιούμορ. Δεν θα έλεγα ότι εκκρίθηκε καθόλου αδρεναλίνη. Ήταν σαν μια όμορφη βαρκάδα.
Το πιο άγριο που συναντήσαμε ήταν .... αυτό:
Καμία σχέση με τον Εύηνο, που πριν χρόνια όταν έκανα rafting σε αυτόν κόντεψα να πνιγώ.....
Κοντά στο finish ...
Πιο πολύ ταράχτηκα με το άλογο στη συνέχεια, παρά με το rafting.
Όταν τελείωσε η κατάβασή μας ήρθε και η ώρα της ιππασίας.
Με την αποβίβασή μας στη στεριά μας περίμεναν τα άλογα...
Η μικρή δεν ήθελε να πάει μόνη της και έτσι με “ανάγκασε” να την ακολουθήσω. Τα άλογα που καβαλήσαμε δεν μας προέκυψαν τυχαία, αλλά οι οδηγοί αφού συγκέντρωσαν 10-12 άτομα που ήθελαν να κάνουν ιππασία, επέλεξαν ποιος θα πάει σε ποιο άλογο ανάλογα με το σωματότυπο και το “νεύρο” του αλόγου. Η κόρη μου ανέβηκε σε μάλλον πιο ζωηρό άλογο από το δικό μου. Το δικό μου ήταν μια φοράδα Αλβανικής καταγωγής ονόματι Drina (ρώτησα και έμαθα).
Η διαδρομή δεν ήταν κάτι σπουδαίο. Ένα μικρό μονοπάτι διασχίσαμε που ήταν πνιγμένο στη βλάστηση και σε δεύτερη φάση περάσαμε και μέσα από το ποτάμι.
Συνολικά θα'ταν δεν θα' ταν κανένα τέταρτο διαδρομή. Εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν ήθελα και περισσότερο. Ένιωθα ότι ήταν πολύ εύκολο να πέσω. Πίστευα ότι λίγο να κουνιόταν παραπάνω το μάλλον ήρεμο έως τεμπέλικο θα έλεγα άλογο που είχα και θα έπεφτα μαζί με τη σέλα, που δεν την ένιωθα και πολύ καλά στερεωμένη. Δεν λέω ότι ίσχυε κάτι τέτοιο (να μην παρεξηγηθώ) αλλά λέω ότι εγώ είχα τις δικές μου ανασφάλειες και εκκρίθηκε και λίγη ... αδρεναλίνη.
Ουφ! Τελείωσε αυτό. Τελικά ήταν μια καλή φάση, αφού η κόρη μου το καταευχαριστήθηκε!
Τέλος η επί πληρωμή δραστηριότητες. Τώρα είχε φτάσει η ώρα για τη πεζοπορία στο ποτάμι, για το λόγο δηλαδή που φτάνει κάποιος μέχρι εδώ. Υπάρχει ένα μονοπάτι που “τρέχει” παράλληλα με το ποτάμι και δίπλα στην κοίτη του ποταμού, για κάποια λίγα μέτρα και στη συνέχεια το μονοπάτι συνεχίζει μέσα από ... το ίδιο το ποτάμι.
Εμείς παπουτσάκια λαστιχένια είχαμε για να συνεχίσουμε, αλλά αντοχή στο κρύο δεν είχαμε. Γιατί πραγματικά με το που μπαίνεις σου κόβεται η ανάσα από το κρύο. Τα πόδια μουπόνεσαν! Λίγα δευτερόλεπτα άντεξα και βγήκα αμέσως. Γρήγορα κατάλαβα όμως ότι στο σημείο αυτό εισόδου μας στο ποτάμι είναι και σημείο που πέφτουν πολλές πηγές με αποτέλεσμα το νερό να είναι κατάψυξης. Μόλις καταφέραμε και προχωρήσαμε λίγα μέτρα το νερό ζεσταινόταν λίγο σε επίπεδο βέβαια ... κανονικής ψύξης ενός ψυγείου. 
Η διαδρομή ήταν υπέροχη. Αλλού το ποτάμι φάρδαινε, αλλού στένευε, αλλού σχημάτιζε κοίτη για ξεκούραση, αλλού σχημάτιζε καταρράκτες. Σε κάποια σημεία ανάβλυζε πόσιμο νερό μέσα από τα βράχια.
Εμείς στην αρχή ξεκινήσαμε με τα ρούχα μας, στη συνέχεια όσο βάθαινε το νερό ... γδυνόμασταν. Στο τέλος βρεθήκαμε μόνο με το μαγιώ μας και τα back bags στο κεφάλι, αφού το νερό μας έφτασε ως το λαιμό. Αχ! Τι τα θέλαμε τα σακίδια;
Πολύ βαθιά σημεία τα πετύχαμε τρεις φορές κατά τη διαδρομή μας.
Στο τρίτο αράξαμε για λίγο για να απολαύσουμε πια το μπάνιο μας στα νερά του ποταμού που πλέον είχαν “ζεστάνει” ή μάλλον έτσι μου φαίνονταν εμένα, αφού ύστερα από πάνω από μια ώρα διαδρομή μέσα στο νερό το είχα πλέον συνηθίσει.
Στο σημείο που κολυμπήσαμε το νερό σχημάτιζε μικρές δίνες και χρειαζόταν να κρατιέσαι από τα διπλανά βράχια για να μη σε παρασύρουν. Έμοιαζαν σαν να είσαι σε υδρομασάζ, φυσικό όμως υδρομασάζ!
Το τοπίο είναι τέλειο! Στο σημείο που είχαμε φτάσει λίγος κόσμος είχε φτάσει. Οι περισσότεροι έκαναν κάποια μέτρα στην αρχή του ποταμού και μετά γυρνούσαν πίσω. Για κάμποση ώρα είμαστε μόνοι μας.
Ήταν υπέροχα. Ήταν τόσο διαφορετικά. Ήταν εξωτικά θα έλεγα. Το υποψιαζόμουν ότι θα μας άρεσε. Πολλοί στο forum ανεβάζουν φωτογραφίες από τις πηγές, αλλά δεν είχα διαβάσει ποτέ καμιά ιστορία που να με ξεσηκώσει.
Και αυτό που με τρέλαινε πιο πολύ είναι ότι σήμερα Σάββατο είμαι εδώ και πριν τρεις μέρες ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα'ρθω σε ένα τέτοιο μέρος, ποιος; εγώ η οργανωτική!!!
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού, ο οποίος μου φάνηκε γρηγορότερος, αφού οι στάσεις για φωτογραφίες ήταν λιγότερες. Η μία φωτογραφική είχε παροπλιστεί μέσα στις τσάντες για να μη βραχεί και η αδιάβροχή μας δεν είχε πια μπαταρία. Τα είχαμε εξαντλήσει όλα.
Όταν φτάσαμε πια στο parking είχαμε κλείσει εξάωρο, ναι εξάωρο στον Αχέροντα. Rafting, ιππασία, πεζοπορία, μπάνιο μας είχαν κρατήσει 6 ώρες εκεί και ούτε που το καταλάβαμε ότι είχε περάσει η ώρα.
Το νεκρομαντείο ήταν μεν κοντά, αλλά υπέθεσα ότι η παρέα δεν θα είχε όρεξη γι' αυτό και δεν το πρότεινα. Θα έπρεπε να πάμε κάπου για φαγητό. Ο σύζυγος ήθελε κάπου παραποτάμια. Εγώ όμως που είχα άλλα στο μυαλό μου του πρότεινα να πάμε Σύβοτα για φαγητό. Δεν ήταν δίπλα αλλά αν δεν πηγαίναμε τώρα δεν προβλεπόταν τις επόμενες μέρες αφού δεν “χωρούσαν” στο πρόγραμμα. Έτσι φύγαμε για Σύβοτα.
Φτάσαμε λίγο πριν τις 7:00.
Κάναμε μια μικρή βόλτα στην παραλία με την ελπίδα ότι θα βρω καμιά βάρκα για το απέναντι νησάκι. Πολύ πρόσφατα είχα μάθει για μια φοβερή παραλία ονόματι “πισίνα” από φωτό του @vasiliss στο “click & post”, στην οποία και ήθελα πολύ να πάω. Τώρα εκ των υστέρων αναπολώντας με ψυχραιμία απορώ και εγώ πως είναι δυνατόν να πίστευα ότι τόσο αργά που ήταν, ότι θα μπορούσα να βρω τρόπο να περάσω απέναντι. Κολυμπώντας μόνο ... ίσως!
Υπήρχαν πολλές βάρκες που μπορούσες να νοικιάσεις μόνος σου (και χωρίς δίπλωμα), τι καλά! Ένας ντόπιος μου όμως ξέκοψε τις όποιες ελπίδες είχα λέγοντάς μου ότι δεν πρόκειται να βρω καμιά βάρκα τέτοια ώρα, να σταματήσω να ψάχνω, αφού ούτως ή άλλως το λιμενικό απαγορεύει την κυκλοφορία μετά τις 18:00 το απόγευμα.
Να γιατί δεν μου αρέσουν τα απρογραμμάτιστα ταξίδια!
Έλα που όμως σήμερα δεν είχαμε κάνει μπάνιο σε αλμυρό νερό. Πισίνα και ποτάμι μόνο. Πήραμε λοιπόν και εμείς το μονοπάτι (ρωτώντας ντόπιους) για το “Γαλλικο μώλο”, μια παραλία που βρίσκεται πίσω από το βορινό λοφάκι, που κρύβει τα Σύβοτα.
Φωτό από το μονοπατάκι ...
Φτάσαμε σε μια όμορφη παραλία λίγο πριν τη δύση του ήλιου και κάναμε μπάνιο όταν πια και ο ήλιος “βουτούσε” πίσω από την Κέρκυρα. Υπέροχα ήταν.
Ξαναπήραμε το μονοπάτι και γυρίσαμε πίσω. Όμορφα και τα Σύβοτα, τα οποία είδαμε και βράδυ.
Καθίσαμε για φαγητό. Πεινούσαμε πάρα πολύ. Οπότε καθίσαμε σε ένα σουβλατζίδικο (για να μας “πιάσει”).
Και τώρα χαλαρά πια, είχε έρθει η ώρα επιτέλους να ασχοληθώ με την ημερήσια εκδρομή της επόμενης ημέρας ... στους Παξούς.
Καραβάκια φεύγουν καθημερινά από Πάργα και πάνε ημερήσια στους Παξούς. Εννοείτε ότι ήθελα να πάμε και εμείς. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο στο πρακτορείο της Πάργας και ζήτησα να κλείσω θέσεις και μου είπαν ...ΟΧΙ!
“Δεν υπάρχουν θέσεις κυρία μου για αύριο”. “Λόγω κορονοϊού κρατάμε χαμηλότερη πληρότητα.”
Έριξα “πλερέζα” εγώ.
Γιατί το άφησα και εγώ τελευταία στιγμή;
Είναι γιατί προσπαθούσα να το φέρω λίγο μαλακά στην παρέα. Δεν ήθελα να τους τρομάξω. Όλη μέρα σήμερα τρέχαμε στον Αχέροντα, χθες οδηγούσαμε 6 ώρες, είχαν αρχίσει και κάτι σχόλια του τύπου “πάλι τρέχουμε” ή “την Πάργα δεν την είδαμε” και τα λοιπά γνωστά.
Και εκεί που άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο κάποια άλλη εταιρεία, που να κάνει δρομολόγια για Παξούς, ξαφνικά πέφτει το μάτι μου στο απέναντι μαγαζί, το οποίο ήταν ... ταξιδιωτικό γραφείο. Παρατάω τα σουβλάκια και περνάω το δρόμο, ενώ οι άλλοι με κοιτούσαν με απορία. Μπαίνω στο πρακτορείο και ρωτάω για την εκδρομή στους Παξούς.
“Βεβαίως και έχουμε θέσεις, τις 3 τελευταίες”
“Από Σύβοτα ή από Πάργα;”
Μην τα πολυλογώ... τα έκλεισα και τα πλήρωσα επί τόπου.
Έχουν και τα ανοργάνωτα ταξίδια κάτι συγκινήσεις ....
Χαρούμενη με την εξέλιξη τελειώσαμε το φαγητό μας και συνεχίσαμε τη βόλτα μας μέσα στα δρομάκια. Παγωτό στο χέρι, χάζεμα στα σουβενίρ και λίγα ψώνια από το Super Market.
Στο διαμέρισμά μας φτάσαμε γύρω στις 11:00 το βράδυ.
Ήταν μια πολύ γεμάτη ημέρα. Είχαμε κάνει τρία μπάνια, rafting, ιππασία και πεζοπορία. Ύστερα από όλα αυτά (δεν είχα καταλάβει ότι) είχα γίνει κατακόκκινη από τον ήλιο. Το τρομακτικό που είδα στον καθρέφτη δεν ήταν η κοκκινίλα, αλλά οι δυο ... άσπροι κύκλοι γύρω από τα μάτια (τα γυαλιά βλέπετε).
Τέλος Αυγούστου κόκκινη με άσπρα μάτια; Πως διορθώνετε αυτό; Όλα ανάποδα έχουν γίνει φέτος το καλοκαίρι...
Το πρωί του Σαββάτου με το που ξυπνήσαμε ... θεωρήσαμε ότι μια πρωινή βουτιά στην πισίνα ήταν απαραίτητη εφόσον βέβαια συνοδευόταν και με τον πρωινό καφέ μας.
Μετά την πρωινή δροσιά ... φύγαμε για τις πηγές του Αχέροντα.
Η βόλτα στις Πηγές του Αχέροντα ήταν ένα Highlight από τα λίγα. Ήξερα και από το forum και από φίλους και γνωστούς που είχαν πάει ότι αξίζει αυτή η βόλτα, αλλά πραγματικά σήμερα διαπίστωσα ότι τα λόγια και οι φωτογραφίες αδικούν την πραγματικότητα.
Η περιοχή Γλυκή, που βρίσκονται οι πηγές είναι μισή ώρα δρόμος από την Πάργα. Φτάσαμε γρήγορα.
Είναι δύσκολο να αντισταθείς στις δραστηριότητες που σε περιμένουν μόλις φτάσεις. Rafting, ιππασία και zip-line. Αποφασίσαμε rafting για όλους και ιππασία για τη μικρή.
Το rafting ήταν απολαυστικό.
Είχαμε βέβαια στο νου μας και τον covid. Αποφύγαμε τη μεγάλη βάρκα των 8 ατόμων και περιμέναμε μια μικρότερη που ήταν για 6, στην οποία μπήκαμε εμείς μαζί με μια οικογένεια Ιταλών με μικρό παιδάκι, επιλέγοντας να καθίσουμε μπροστά έχοντας έτσι ευνοϊκά τον αέρα.
Η βόλτα ήταν υπέροχη.
Είχαμε όλοι (οι 4 ενήλικοι) κουπί και η ροή ήταν ομαλή, δηλ. ότι πρέπει για αρχάριους σαν και εμάς.
Συναντήσαμε δυο τρία καταρρακτάκια και περάσαμε και από πολύ όμορφα σημεία του ποταμού. Ο οδηγός μας (ο Δημήτρης) μόνιμος κάτοικος της περιοχής, φαινόταν γνώστης του ποταμού και ήταν ευγενικός και με χιούμορ. Δεν θα έλεγα ότι εκκρίθηκε καθόλου αδρεναλίνη. Ήταν σαν μια όμορφη βαρκάδα.
Το πιο άγριο που συναντήσαμε ήταν .... αυτό:
Καμία σχέση με τον Εύηνο, που πριν χρόνια όταν έκανα rafting σε αυτόν κόντεψα να πνιγώ.....
Κοντά στο finish ...
Πιο πολύ ταράχτηκα με το άλογο στη συνέχεια, παρά με το rafting.
Όταν τελείωσε η κατάβασή μας ήρθε και η ώρα της ιππασίας.
Με την αποβίβασή μας στη στεριά μας περίμεναν τα άλογα...
Η μικρή δεν ήθελε να πάει μόνη της και έτσι με “ανάγκασε” να την ακολουθήσω. Τα άλογα που καβαλήσαμε δεν μας προέκυψαν τυχαία, αλλά οι οδηγοί αφού συγκέντρωσαν 10-12 άτομα που ήθελαν να κάνουν ιππασία, επέλεξαν ποιος θα πάει σε ποιο άλογο ανάλογα με το σωματότυπο και το “νεύρο” του αλόγου. Η κόρη μου ανέβηκε σε μάλλον πιο ζωηρό άλογο από το δικό μου. Το δικό μου ήταν μια φοράδα Αλβανικής καταγωγής ονόματι Drina (ρώτησα και έμαθα).
Η διαδρομή δεν ήταν κάτι σπουδαίο. Ένα μικρό μονοπάτι διασχίσαμε που ήταν πνιγμένο στη βλάστηση και σε δεύτερη φάση περάσαμε και μέσα από το ποτάμι.
Συνολικά θα'ταν δεν θα' ταν κανένα τέταρτο διαδρομή. Εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν ήθελα και περισσότερο. Ένιωθα ότι ήταν πολύ εύκολο να πέσω. Πίστευα ότι λίγο να κουνιόταν παραπάνω το μάλλον ήρεμο έως τεμπέλικο θα έλεγα άλογο που είχα και θα έπεφτα μαζί με τη σέλα, που δεν την ένιωθα και πολύ καλά στερεωμένη. Δεν λέω ότι ίσχυε κάτι τέτοιο (να μην παρεξηγηθώ) αλλά λέω ότι εγώ είχα τις δικές μου ανασφάλειες και εκκρίθηκε και λίγη ... αδρεναλίνη.
Ουφ! Τελείωσε αυτό. Τελικά ήταν μια καλή φάση, αφού η κόρη μου το καταευχαριστήθηκε!
Τέλος η επί πληρωμή δραστηριότητες. Τώρα είχε φτάσει η ώρα για τη πεζοπορία στο ποτάμι, για το λόγο δηλαδή που φτάνει κάποιος μέχρι εδώ. Υπάρχει ένα μονοπάτι που “τρέχει” παράλληλα με το ποτάμι και δίπλα στην κοίτη του ποταμού, για κάποια λίγα μέτρα και στη συνέχεια το μονοπάτι συνεχίζει μέσα από ... το ίδιο το ποτάμι.
Εμείς παπουτσάκια λαστιχένια είχαμε για να συνεχίσουμε, αλλά αντοχή στο κρύο δεν είχαμε. Γιατί πραγματικά με το που μπαίνεις σου κόβεται η ανάσα από το κρύο. Τα πόδια μου
πόνεσαν! Λίγα δευτερόλεπτα άντεξα και βγήκα αμέσως. Γρήγορα κατάλαβα όμως ότι στο σημείο αυτό εισόδου μας στο ποτάμι είναι και σημείο που πέφτουν πολλές πηγές με αποτέλεσμα το νερό να είναι κατάψυξης. Μόλις καταφέραμε και προχωρήσαμε λίγα μέτρα το νερό ζεσταινόταν λίγο σε επίπεδο βέβαια ... κανονικής ψύξης ενός ψυγείου. Η διαδρομή ήταν υπέροχη. Αλλού το ποτάμι φάρδαινε, αλλού στένευε, αλλού σχημάτιζε κοίτη για ξεκούραση, αλλού σχημάτιζε καταρράκτες. Σε κάποια σημεία ανάβλυζε πόσιμο νερό μέσα από τα βράχια.
Εμείς στην αρχή ξεκινήσαμε με τα ρούχα μας, στη συνέχεια όσο βάθαινε το νερό ... γδυνόμασταν. Στο τέλος βρεθήκαμε μόνο με το μαγιώ μας και τα back bags στο κεφάλι, αφού το νερό μας έφτασε ως το λαιμό. Αχ! Τι τα θέλαμε τα σακίδια;
Πολύ βαθιά σημεία τα πετύχαμε τρεις φορές κατά τη διαδρομή μας.
Στο τρίτο αράξαμε για λίγο για να απολαύσουμε πια το μπάνιο μας στα νερά του ποταμού που πλέον είχαν “ζεστάνει” ή μάλλον έτσι μου φαίνονταν εμένα, αφού ύστερα από πάνω από μια ώρα διαδρομή μέσα στο νερό το είχα πλέον συνηθίσει.
Στο σημείο που κολυμπήσαμε το νερό σχημάτιζε μικρές δίνες και χρειαζόταν να κρατιέσαι από τα διπλανά βράχια για να μη σε παρασύρουν. Έμοιαζαν σαν να είσαι σε υδρομασάζ, φυσικό όμως υδρομασάζ!
Το τοπίο είναι τέλειο! Στο σημείο που είχαμε φτάσει λίγος κόσμος είχε φτάσει. Οι περισσότεροι έκαναν κάποια μέτρα στην αρχή του ποταμού και μετά γυρνούσαν πίσω. Για κάμποση ώρα είμαστε μόνοι μας.
Ήταν υπέροχα. Ήταν τόσο διαφορετικά. Ήταν εξωτικά θα έλεγα. Το υποψιαζόμουν ότι θα μας άρεσε. Πολλοί στο forum ανεβάζουν φωτογραφίες από τις πηγές, αλλά δεν είχα διαβάσει ποτέ καμιά ιστορία που να με ξεσηκώσει.
Και αυτό που με τρέλαινε πιο πολύ είναι ότι σήμερα Σάββατο είμαι εδώ και πριν τρεις μέρες ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα'ρθω σε ένα τέτοιο μέρος, ποιος; εγώ η οργανωτική!!!
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού, ο οποίος μου φάνηκε γρηγορότερος, αφού οι στάσεις για φωτογραφίες ήταν λιγότερες. Η μία φωτογραφική είχε παροπλιστεί μέσα στις τσάντες για να μη βραχεί και η αδιάβροχή μας δεν είχε πια μπαταρία. Τα είχαμε εξαντλήσει όλα.
Όταν φτάσαμε πια στο parking είχαμε κλείσει εξάωρο, ναι εξάωρο στον Αχέροντα. Rafting, ιππασία, πεζοπορία, μπάνιο μας είχαν κρατήσει 6 ώρες εκεί και ούτε που το καταλάβαμε ότι είχε περάσει η ώρα.
Το νεκρομαντείο ήταν μεν κοντά, αλλά υπέθεσα ότι η παρέα δεν θα είχε όρεξη γι' αυτό και δεν το πρότεινα. Θα έπρεπε να πάμε κάπου για φαγητό. Ο σύζυγος ήθελε κάπου παραποτάμια. Εγώ όμως που είχα άλλα στο μυαλό μου του πρότεινα να πάμε Σύβοτα για φαγητό. Δεν ήταν δίπλα αλλά αν δεν πηγαίναμε τώρα δεν προβλεπόταν τις επόμενες μέρες αφού δεν “χωρούσαν” στο πρόγραμμα. Έτσι φύγαμε για Σύβοτα.
Φτάσαμε λίγο πριν τις 7:00.
Κάναμε μια μικρή βόλτα στην παραλία με την ελπίδα ότι θα βρω καμιά βάρκα για το απέναντι νησάκι. Πολύ πρόσφατα είχα μάθει για μια φοβερή παραλία ονόματι “πισίνα” από φωτό του @vasiliss στο “click & post”, στην οποία και ήθελα πολύ να πάω. Τώρα εκ των υστέρων αναπολώντας με ψυχραιμία απορώ και εγώ πως είναι δυνατόν να πίστευα ότι τόσο αργά που ήταν, ότι θα μπορούσα να βρω τρόπο να περάσω απέναντι. Κολυμπώντας μόνο ... ίσως!
Υπήρχαν πολλές βάρκες που μπορούσες να νοικιάσεις μόνος σου (και χωρίς δίπλωμα), τι καλά! Ένας ντόπιος μου όμως ξέκοψε τις όποιες ελπίδες είχα λέγοντάς μου ότι δεν πρόκειται να βρω καμιά βάρκα τέτοια ώρα, να σταματήσω να ψάχνω, αφού ούτως ή άλλως το λιμενικό απαγορεύει την κυκλοφορία μετά τις 18:00 το απόγευμα.
Να γιατί δεν μου αρέσουν τα απρογραμμάτιστα ταξίδια!
Έλα που όμως σήμερα δεν είχαμε κάνει μπάνιο σε αλμυρό νερό. Πισίνα και ποτάμι μόνο. Πήραμε λοιπόν και εμείς το μονοπάτι (ρωτώντας ντόπιους) για το “Γαλλικο μώλο”, μια παραλία που βρίσκεται πίσω από το βορινό λοφάκι, που κρύβει τα Σύβοτα.
Φωτό από το μονοπατάκι ...
Φτάσαμε σε μια όμορφη παραλία λίγο πριν τη δύση του ήλιου και κάναμε μπάνιο όταν πια και ο ήλιος “βουτούσε” πίσω από την Κέρκυρα. Υπέροχα ήταν.
Ξαναπήραμε το μονοπάτι και γυρίσαμε πίσω. Όμορφα και τα Σύβοτα, τα οποία είδαμε και βράδυ.
Καθίσαμε για φαγητό. Πεινούσαμε πάρα πολύ. Οπότε καθίσαμε σε ένα σουβλατζίδικο (για να μας “πιάσει”).
Και τώρα χαλαρά πια, είχε έρθει η ώρα επιτέλους να ασχοληθώ με την ημερήσια εκδρομή της επόμενης ημέρας ... στους Παξούς.
Καραβάκια φεύγουν καθημερινά από Πάργα και πάνε ημερήσια στους Παξούς. Εννοείτε ότι ήθελα να πάμε και εμείς. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο στο πρακτορείο της Πάργας και ζήτησα να κλείσω θέσεις και μου είπαν ...ΟΧΙ!
“Δεν υπάρχουν θέσεις κυρία μου για αύριο”. “Λόγω κορονοϊού κρατάμε χαμηλότερη πληρότητα.”
Έριξα “πλερέζα” εγώ.
Γιατί το άφησα και εγώ τελευταία στιγμή;
Είναι γιατί προσπαθούσα να το φέρω λίγο μαλακά στην παρέα. Δεν ήθελα να τους τρομάξω. Όλη μέρα σήμερα τρέχαμε στον Αχέροντα, χθες οδηγούσαμε 6 ώρες, είχαν αρχίσει και κάτι σχόλια του τύπου “πάλι τρέχουμε” ή “την Πάργα δεν την είδαμε” και τα λοιπά γνωστά.
Και εκεί που άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο κάποια άλλη εταιρεία, που να κάνει δρομολόγια για Παξούς, ξαφνικά πέφτει το μάτι μου στο απέναντι μαγαζί, το οποίο ήταν ... ταξιδιωτικό γραφείο. Παρατάω τα σουβλάκια και περνάω το δρόμο, ενώ οι άλλοι με κοιτούσαν με απορία. Μπαίνω στο πρακτορείο και ρωτάω για την εκδρομή στους Παξούς.
“Βεβαίως και έχουμε θέσεις, τις 3 τελευταίες”
“Από Σύβοτα ή από Πάργα;”
Μην τα πολυλογώ... τα έκλεισα και τα πλήρωσα επί τόπου.
Έχουν και τα ανοργάνωτα ταξίδια κάτι συγκινήσεις ....
Χαρούμενη με την εξέλιξη τελειώσαμε το φαγητό μας και συνεχίσαμε τη βόλτα μας μέσα στα δρομάκια. Παγωτό στο χέρι, χάζεμα στα σουβενίρ και λίγα ψώνια από το Super Market.
Στο διαμέρισμά μας φτάσαμε γύρω στις 11:00 το βράδυ.
Ήταν μια πολύ γεμάτη ημέρα. Είχαμε κάνει τρία μπάνια, rafting, ιππασία και πεζοπορία. Ύστερα από όλα αυτά (δεν είχα καταλάβει ότι) είχα γίνει κατακόκκινη από τον ήλιο. Το τρομακτικό που είδα στον καθρέφτη δεν ήταν η κοκκινίλα, αλλά οι δυο ... άσπροι κύκλοι γύρω από τα μάτια (τα γυαλιά βλέπετε).
Τέλος Αυγούστου κόκκινη με άσπρα μάτια; Πως διορθώνετε αυτό; Όλα ανάποδα έχουν γίνει φέτος το καλοκαίρι...
.
. Ένα μπλε αχνοφαίνεται μόνο.
