Ένα long weekend στην Πάργα και ... όχι μόνο!

[Grerena]

Πάργα, Γιάννενα και Άρτα

Το πρωί εγώ ξύπνησα στις 8:30 και ανακοίνωσα στην παρέα ότι θα πάω για μπάνιο πριν φύγουμε.
“Και εγώ θέλω” ψέλισε η μικρή μισοκοιμισμένη.
“Αν πας θάλασσα και όχι πισίνα, έρχομαι και εγώ” είπε και ο σύζυγος.
Από τον παραπάνω διάλογο εσείς καταλαβαίνετε ότι εγώ τους τραβολογάω; Δε νομίζω!

Έτσι λοιπόν σηκωθήκαμε και στις 9:00 το πρωί είμαστε στην παραλία. Πρωτοφανές για μας, τόσο πρωί να είμαστε στο πόδι!!!
Να πω πάλι ότι μου άρεσε πάρα πολύ και να γίνω γραφική;

Το νησάκι της Παναγιάς απέναντι είναι τόσο κοντά που σε προκαλεί να κολυμπήσεις έως αυτό.
Εξοπλισμένοι με τα γνωστά (και αγαπημένα) λουκάνικα και τις αδιάβροχες θήκες μας είμαστε έτοιμοι για τον ... διάπλου!

Έτσι κολυμπήσαμε τα δεν ξέρω πόσα ναυτικά μίλια και φτάσαμε στην μικροσκοπική αμμουδερή παραλία του νησιού. Ανεβήκαμε στο λόφο του, περπατήσαμε ως το παρεκκλήσι, την εκκλησία της Παναγιάς και το γραφικό καμπαναριό της, ώσπου φτάσαμε και ως το ερειπωμένο κάστρο.

Η άγρια όψη του πίσω μέρους του νησιού και το σκαρφάλωμα με γυμνά πόδια στα ερείπια του κάστρου σε κάνουν έτσι να νιώσεις φευγαλέα σαν ναυαγός (λέμε τώρα), αλλά με το που στρέφεις το βλέμμα και βλέπεις την τόσο κοντινή Πάργα ε! το αίσθημα της ασφάλειας επιστρέφει.

Αφού γυρίσαμε όλο το νησί πήραμε πάλι το δρόμο της επιστροφής κολυμπώντας φυσικά πάλι. Ήπιαμε και το καφεδάκι στα βραχάκια της παραλίας (πάλι ξέχασα την ψάθα μας) και κατά τις 10:30 επιστρέψαμε στο κατάλυμά μας για να μαζέψουμε πια να φύγουμε.

Είπαμε όμως με την κόρη να κάνουμε και μια βουτίτσα στην πισίνα. Τι στο καλό έψαχνα και εγώ ξενοδοχείο με πισίνα; Να μην κάνουμε απόσβεση;

Αυτή η εικόνα του να κάνεις μπάνιο σε μια πισίνα και γύρω σου να βλέπεις ... λιόδεντρα πραγματικά είναι αν μη τι άλλο πολύ ασυνήθιστη.

Βιαζόμασταν να φύγουμε όχι γιατί ήταν νωρίς το check out, ούτε γιατί είχαμε χιλιόμετρα μέχρι την Αθήνα, αλλά γιατί είχαμε ραντεβού με κάτι φίλους στα Γιάννενα! Ναι ! Σε αυτό το ανοργάνωτο ταξίδι είχαν προκύψει πολλά ωραία ... απρογραμμάτιστα. Τώρα που ήρθαμε στη Βόρεια Ελλάδα επικοινωνήσαμε με κάτι φίλους, που είχαμε πολλά χρόνια να δούμε, οι οποίοι ω! τι σύμπτωση σήμερα θα περνούσαν από τα Γιάννενα διερχόμενοι προς το σπίτι τους στη Θεσσαλονίκη. Εμείς είχαμε στο πρόγραμμα ένα πέρασμα από Γιάννενα για σήμερα, οπότε ... ιδού η ευκαιρία.

Έτσι γύρω στη μία είμαστε παρκαρισμένοι στο parking της παραλίας της λίμνης των Ιωαννίνων...

Στην “Κυρα Φροσύνη” ήπιαμε τον καφέ μας μαζί με τους φίλους μας, που είχαμε να δούμε πολύ καιρό και πολύ το χαρήκαμε.

Είπαμε τα νέα μας, βγάλαμε τις αναμνηστικές φωτογραφίες μας, κανονίσαμε η επόμενη εξόρμησή μας στη Βόρεια Ελλάδα (ή ίσως ακόμα και στη Βουλγαρία) να την κάνουμε μαζί και κατά τις 2:30 αποχαιρετηθήκαμε.

Στο ας πούμε πρόγραμμα, το αρχικό, υπήρχε η σκέψη να πάμε μια βόλτα στο νησάκι της λίμνης στο οποίο ίσως να δοκιμάζαμε και ... βατραχοπόδαρα και να κάναμε και μια επίσκεψη στο μουσείο του Βρέλλη (που ήθελε το παιδί πιο πολύ). Τώρα μετά τον καφέ δεν χωρούσαν και τα δύο και έπρεπε να διαλέξουμε. Δεν ξέρω αν διαλέξαμε σωστά αλλά πήγαμε στο μουσείο του Βρέλλη τελικά.

Καθίσαμε όμως πρώτα για φαγητό στα «ξύδια στη λίμνη» όπου έφαγα χοιρινό με μετσοβόνε. Τα βατραχοπόδαρα αναβλήθηκαν για μια άλλη φορά.

Το μουσείο Βρέλλη άρεσε πολύ στο παιδί. Εγώ δεν τρελάθηκα. Περίμενα ότι θα έχει και καινούρια εκθέματα, όπως συνήθως κάνουν αντίστοιχα μουσεία του εξωτερικού, αλλά αυτό ήταν απαράμιλλα ίδιο με αυτό που είχα δει την τελευταία φορά, που ήταν χρόνια πριν. Σημασία έχει ότι στη μικρή άρεσε πολύ.

Ήταν 4:30 και είμαστε στο Μπιζάνι Ιωαννίνων (στο μουσείο Βρέλλη). Αν φεύγαμε “καρφί” θα είμαστε Αθήνα κατά τις 9:00 το βράδυ. Ε! Δεν πειράζει να φτάσουμε και στις 10:00. Άλλη μια στάση μας “παίρνει” να κάνουμε για ένα καφεδάκι.

Στην Άρτα έγινε η στάση και μάλιστα δίπλα στο γεφύρι του θρύλου...

Το ιστορικό γεφύρι της Άρτας είναι από τα πιο φημισμένα γεφύρια της Ελλάδας. Αποτελείται από 4 μεγάλες ημικυκλικές καμάρες, που στηρίζονται σε 5 μεγάλα βάθρα, ενώ άλλες δυο μικρότερες καμάρες διακρίνονται στην κάθε πλευρά του γεφυριού. Το γεφύρι έχει μήκος 145μ. και ύψος 12μ.

Οι τεχνικές δυσκολίες λόγω των πλημμυρών και ο φόβος για τα στοιχεία της φύσης ενέπνευσαν το γνωστό θρύλο της γυναίκας του πρωτομάστορα που έπρεπε να θυσιαστεί για να στεριώσει το γεφύρι.
Μετά την απελευθέρωση της Άρτας το 1881 και ως τους Βαλκανικούς πολέμους η ψηλότερη καμάρα του γεφυριού αποτελούσε το σύνορο του τότε Ελληνικού βασιλείου με την Οθωμανική αυτοκρατορία!
Εμείς διαλέξαμε να πιούμε τον καφέ μας (και να φάμε το παγωτό μας) στο καφέ μετά τα σύνορα... από την πλευρά της (τότε) Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Η θέα προς τον Άραχθο ήταν καλύτερη από αυτήν την πλευρά...

Φεύγοντας και περνώντας πάλι την καμάρα της γέφυρας (το σύνορο) ρίξαμε και μια ματιά στο πλατάνι του Αλή Πασά, που βρίσκεται στο καφέ από την πλευρά του (τότε) Ελληνικού Βασιλείου.

Εδώ σύμφωνα με τον τοπικό θρύλο καθόταν ο Αλή Πασάς και απολάμβανε το θέαμα των κρεμασμένων Ελλήνων, που ο ίδιος είχε καταδικάσει σε θάνατο.
Ο υπεραιωνόβιος πλάτανος έχει ανακηρυχθεί ως «διατηρητέο φυσικό μνημείο» και έχουν γίνει και διάφορα έργα για την προστασία του.
Χαιρετίσαμε τον πλάτανο και φύγαμε.

Τέλος, το τριήμερο των διακοπών μας. Των τουριστικών και road trip διακοπών μας. Των απρογραμμάτιστων και ανοργάνωτων διακοπών μας. Των “τελευταίας στιγμής” διακοπών μας. Των “αναγκαστικά” ελληνικών διακοπών μας.

Είναι γνωστό ότι υπάρχουν πολύ όμορφα μέρη στην Ελλάδα για διακοπές και παραθεριστικές και τουριστικές. Δεν περίμενα να το ανακαλύψω με τον covid. Το ήξερα και πριν με αναγκάσει ο covid να πάω φέτος στην Ελλάδα. Απλά, οι όχι και τόσο value for money προορισμοί της Ελλάδας με έχουν “σπρώξει” στο εξωτερικό.
Βέβαια εδώ θα πρέπει να αναφέρω ότι οικονομικά δεν διέφερε και πάρα πολύ από ένα τριήμερο στην Ευρώπη (με Low cost εταιρία), αλλά μου προσέφερε τόσα πολλά που αυτόματα κατέστη τελικά “value for money”.

Από το συγκεκριμένο ταξίδι / road trip γύρισα ενθουσιασμένη πίσω. Ίσως “έφταιγαν” τα μέρη που πήγαμε, που ήταν πανέμορφα, ίσως “έφταιγαν” οι δραστηριότητες που ενεργοποίησαν και λίγο και την αδρεναλίνη, ίσως “έφταιγε” η γοητεία του απρογραμμάτιστου της υπόθεσης.

Αφού έγραψα και ιστορία στο forum... σημαίνει ότι μου έκανε πολύ “κλικ”

Να είμαστε καλά και να ταξιδεύουμε με ασφάλεια .....

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4

First Προηγούμενη 4 of 4

Go to chapter

Go

[Grerena]

Πηγές Αχέροντα και Σύβοτα
Το πρωί του Σαββάτου με το που ξυπνήσαμε ... θεωρήσαμε ότι μια πρωινή βουτιά στην πισίνα ήταν απαραίτητη εφόσον βέβαια συνοδευόταν και με τον πρωινό καφέ μας.

Μετά την πρωινή δροσιά ... φύγαμε για τις πηγές του Αχέροντα.
Η βόλτα στις Πηγές του Αχέροντα ήταν ένα Highlight από τα λίγα. Ήξερα και από το forum και από φίλους και γνωστούς που είχαν πάει ότι αξίζει αυτή η βόλτα, αλλά πραγματικά σήμερα διαπίστωσα ότι τα λόγια και οι φωτογραφίες αδικούν την πραγματικότητα.
Η περιοχή Γλυκή, που βρίσκονται οι πηγές είναι μισή ώρα δρόμος από την Πάργα. Φτάσαμε γρήγορα.

Είναι δύσκολο να αντισταθείς στις δραστηριότητες που σε περιμένουν μόλις φτάσεις. Rafting, ιππασία και zip-line. Αποφασίσαμε rafting για όλους και ιππασία για τη μικρή.

Το rafting ήταν απολαυστικό.
Είχαμε βέβαια στο νου μας και τον covid. Αποφύγαμε τη μεγάλη βάρκα των 8 ατόμων και περιμέναμε μια μικρότερη που ήταν για 6, στην οποία μπήκαμε εμείς μαζί με μια οικογένεια Ιταλών με μικρό παιδάκι, επιλέγοντας να καθίσουμε μπροστά έχοντας έτσι ευνοϊκά τον αέρα.

Η βόλτα ήταν υπέροχη.
Είχαμε όλοι (οι 4 ενήλικοι) κουπί και η ροή ήταν ομαλή, δηλ. ότι πρέπει για αρχάριους σαν και εμάς.

Συναντήσαμε δυο τρία καταρρακτάκια και περάσαμε και από πολύ όμορφα σημεία του ποταμού. Ο οδηγός μας (ο Δημήτρης) μόνιμος κάτοικος της περιοχής, φαινόταν γνώστης του ποταμού και ήταν ευγενικός και με χιούμορ. Δεν θα έλεγα ότι εκκρίθηκε καθόλου αδρεναλίνη. Ήταν σαν μια όμορφη βαρκάδα.

Το πιο άγριο που συναντήσαμε ήταν .... αυτό:

Καμία σχέση με τον Εύηνο, που πριν χρόνια όταν έκανα rafting σε αυτόν κόντεψα να πνιγώ.....

Κοντά στο finish ...

Πιο πολύ ταράχτηκα με το άλογο στη συνέχεια, παρά με το rafting.

Όταν τελείωσε η κατάβασή μας ήρθε και η ώρα της ιππασίας.
Με την αποβίβασή μας στη στεριά μας περίμεναν τα άλογα...

Η μικρή δεν ήθελε να πάει μόνη της και έτσι με “ανάγκασε” να την ακολουθήσω. Τα άλογα που καβαλήσαμε δεν μας προέκυψαν τυχαία, αλλά οι οδηγοί αφού συγκέντρωσαν 10-12 άτομα που ήθελαν να κάνουν ιππασία, επέλεξαν ποιος θα πάει σε ποιο άλογο ανάλογα με το σωματότυπο και το “νεύρο” του αλόγου. Η κόρη μου ανέβηκε σε μάλλον πιο ζωηρό άλογο από το δικό μου. Το δικό μου ήταν μια φοράδα Αλβανικής καταγωγής ονόματι Drina (ρώτησα και έμαθα).
Η διαδρομή δεν ήταν κάτι σπουδαίο. Ένα μικρό μονοπάτι διασχίσαμε που ήταν πνιγμένο στη βλάστηση και σε δεύτερη φάση περάσαμε και μέσα από το ποτάμι.

Συνολικά θα'ταν δεν θα' ταν κανένα τέταρτο διαδρομή. Εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν ήθελα και περισσότερο. Ένιωθα ότι ήταν πολύ εύκολο να πέσω. Πίστευα ότι λίγο να κουνιόταν παραπάνω το μάλλον ήρεμο έως τεμπέλικο θα έλεγα άλογο που είχα και θα έπεφτα μαζί με τη σέλα, που δεν την ένιωθα και πολύ καλά στερεωμένη. Δεν λέω ότι ίσχυε κάτι τέτοιο (να μην παρεξηγηθώ) αλλά λέω ότι εγώ είχα τις δικές μου ανασφάλειες και εκκρίθηκε και λίγη ... αδρεναλίνη.
Ουφ! Τελείωσε αυτό. Τελικά ήταν μια καλή φάση, αφού η κόρη μου το καταευχαριστήθηκε!

Τέλος η επί πληρωμή δραστηριότητες. Τώρα είχε φτάσει η ώρα για τη πεζοπορία στο ποτάμι, για το λόγο δηλαδή που φτάνει κάποιος μέχρι εδώ. Υπάρχει ένα μονοπάτι που “τρέχει” παράλληλα με το ποτάμι και δίπλα στην κοίτη του ποταμού, για κάποια λίγα μέτρα και στη συνέχεια το μονοπάτι συνεχίζει μέσα από ... το ίδιο το ποτάμι.

Εμείς παπουτσάκια λαστιχένια είχαμε για να συνεχίσουμε, αλλά αντοχή στο κρύο δεν είχαμε. Γιατί πραγματικά με το που μπαίνεις σου κόβεται η ανάσα από το κρύο. Τα πόδια μου πόνεσαν! Λίγα δευτερόλεπτα άντεξα και βγήκα αμέσως. Γρήγορα κατάλαβα όμως ότι στο σημείο αυτό εισόδου μας στο ποτάμι είναι και σημείο που πέφτουν πολλές πηγές με αποτέλεσμα το νερό να είναι κατάψυξης. Μόλις καταφέραμε και προχωρήσαμε λίγα μέτρα το νερό ζεσταινόταν λίγο σε επίπεδο βέβαια ... κανονικής ψύξης ενός ψυγείου.

Η διαδρομή ήταν υπέροχη. Αλλού το ποτάμι φάρδαινε, αλλού στένευε, αλλού σχημάτιζε κοίτη για ξεκούραση, αλλού σχημάτιζε καταρράκτες. Σε κάποια σημεία ανάβλυζε πόσιμο νερό μέσα από τα βράχια.

Εμείς στην αρχή ξεκινήσαμε με τα ρούχα μας, στη συνέχεια όσο βάθαινε το νερό ... γδυνόμασταν. Στο τέλος βρεθήκαμε μόνο με το μαγιώ μας και τα back bags στο κεφάλι, αφού το νερό μας έφτασε ως το λαιμό. Αχ! Τι τα θέλαμε τα σακίδια;
Πολύ βαθιά σημεία τα πετύχαμε τρεις φορές κατά τη διαδρομή μας.

Στο τρίτο αράξαμε για λίγο για να απολαύσουμε πια το μπάνιο μας στα νερά του ποταμού που πλέον είχαν “ζεστάνει” ή μάλλον έτσι μου φαίνονταν εμένα, αφού ύστερα από πάνω από μια ώρα διαδρομή μέσα στο νερό το είχα πλέον συνηθίσει.

Στο σημείο που κολυμπήσαμε το νερό σχημάτιζε μικρές δίνες και χρειαζόταν να κρατιέσαι από τα διπλανά βράχια για να μη σε παρασύρουν. Έμοιαζαν σαν να είσαι σε υδρομασάζ, φυσικό όμως υδρομασάζ!

Το τοπίο είναι τέλειο! Στο σημείο που είχαμε φτάσει λίγος κόσμος είχε φτάσει. Οι περισσότεροι έκαναν κάποια μέτρα στην αρχή του ποταμού και μετά γυρνούσαν πίσω. Για κάμποση ώρα είμαστε μόνοι μας.

Ήταν υπέροχα. Ήταν τόσο διαφορετικά. Ήταν εξωτικά θα έλεγα. Το υποψιαζόμουν ότι θα μας άρεσε. Πολλοί στο forum ανεβάζουν φωτογραφίες από τις πηγές, αλλά δεν είχα διαβάσει ποτέ καμιά ιστορία που να με ξεσηκώσει.
Και αυτό που με τρέλαινε πιο πολύ είναι ότι σήμερα Σάββατο είμαι εδώ και πριν τρεις μέρες ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα'ρθω σε ένα τέτοιο μέρος, ποιος; εγώ η οργανωτική!!!

Πήραμε το δρόμο του γυρισμού, ο οποίος μου φάνηκε γρηγορότερος, αφού οι στάσεις για φωτογραφίες ήταν λιγότερες. Η μία φωτογραφική είχε παροπλιστεί μέσα στις τσάντες για να μη βραχεί και η αδιάβροχή μας δεν είχε πια μπαταρία. Τα είχαμε εξαντλήσει όλα.

Όταν φτάσαμε πια στο parking είχαμε κλείσει εξάωρο, ναι εξάωρο στον Αχέροντα. Rafting, ιππασία, πεζοπορία, μπάνιο μας είχαν κρατήσει 6 ώρες εκεί και ούτε που το καταλάβαμε ότι είχε περάσει η ώρα.
Το νεκρομαντείο ήταν μεν κοντά, αλλά υπέθεσα ότι η παρέα δεν θα είχε όρεξη γι' αυτό και δεν το πρότεινα. Θα έπρεπε να πάμε κάπου για φαγητό. Ο σύζυγος ήθελε κάπου παραποτάμια. Εγώ όμως που είχα άλλα στο μυαλό μου του πρότεινα να πάμε Σύβοτα για φαγητό. Δεν ήταν δίπλα αλλά αν δεν πηγαίναμε τώρα δεν προβλεπόταν τις επόμενες μέρες αφού δεν “χωρούσαν” στο πρόγραμμα. Έτσι φύγαμε για Σύβοτα.

Φτάσαμε λίγο πριν τις 7:00.

Κάναμε μια μικρή βόλτα στην παραλία με την ελπίδα ότι θα βρω καμιά βάρκα για το απέναντι νησάκι. Πολύ πρόσφατα είχα μάθει για μια φοβερή παραλία ονόματι “πισίνα” από φωτό του @vasiliss στο “click & post”, στην οποία και ήθελα πολύ να πάω. Τώρα εκ των υστέρων αναπολώντας με ψυχραιμία απορώ και εγώ πως είναι δυνατόν να πίστευα ότι τόσο αργά που ήταν, ότι θα μπορούσα να βρω τρόπο να περάσω απέναντι. Κολυμπώντας μόνο ... ίσως!

Υπήρχαν πολλές βάρκες που μπορούσες να νοικιάσεις μόνος σου (και χωρίς δίπλωμα), τι καλά! Ένας ντόπιος μου όμως ξέκοψε τις όποιες ελπίδες είχα λέγοντάς μου ότι δεν πρόκειται να βρω καμιά βάρκα τέτοια ώρα, να σταματήσω να ψάχνω, αφού ούτως ή άλλως το λιμενικό απαγορεύει την κυκλοφορία μετά τις 18:00 το απόγευμα.
Να γιατί δεν μου αρέσουν τα απρογραμμάτιστα ταξίδια!

Έλα που όμως σήμερα δεν είχαμε κάνει μπάνιο σε αλμυρό νερό. Πισίνα και ποτάμι μόνο. Πήραμε λοιπόν και εμείς το μονοπάτι (ρωτώντας ντόπιους) για το “Γαλλικο μώλο”, μια παραλία που βρίσκεται πίσω από το βορινό λοφάκι, που κρύβει τα Σύβοτα.

Φωτό από το μονοπατάκι ...

Φτάσαμε σε μια όμορφη παραλία λίγο πριν τη δύση του ήλιου και κάναμε μπάνιο όταν πια και ο ήλιος “βουτούσε” πίσω από την Κέρκυρα. Υπέροχα ήταν.

Ξαναπήραμε το μονοπάτι και γυρίσαμε πίσω. Όμορφα και τα Σύβοτα, τα οποία είδαμε και βράδυ.

Καθίσαμε για φαγητό. Πεινούσαμε πάρα πολύ. Οπότε καθίσαμε σε ένα σουβλατζίδικο (για να μας “πιάσει”).

Και τώρα χαλαρά πια, είχε έρθει η ώρα επιτέλους να ασχοληθώ με την ημερήσια εκδρομή της επόμενης ημέρας ... στους Παξούς.
Καραβάκια φεύγουν καθημερινά από Πάργα και πάνε ημερήσια στους Παξούς. Εννοείτε ότι ήθελα να πάμε και εμείς. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο στο πρακτορείο της Πάργας και ζήτησα να κλείσω θέσεις και μου είπαν ...ΟΧΙ!
“Δεν υπάρχουν θέσεις κυρία μου για αύριο”. “Λόγω κορονοϊού κρατάμε χαμηλότερη πληρότητα.”
Έριξα “πλερέζα” εγώ.
Γιατί το άφησα και εγώ τελευταία στιγμή;
Είναι γιατί προσπαθούσα να το φέρω λίγο μαλακά στην παρέα. Δεν ήθελα να τους τρομάξω. Όλη μέρα σήμερα τρέχαμε στον Αχέροντα, χθες οδηγούσαμε 6 ώρες, είχαν αρχίσει και κάτι σχόλια του τύπου “πάλι τρέχουμε” ή “την Πάργα δεν την είδαμε” και τα λοιπά γνωστά.

Και εκεί που άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο κάποια άλλη εταιρεία, που να κάνει δρομολόγια για Παξούς, ξαφνικά πέφτει το μάτι μου στο απέναντι μαγαζί, το οποίο ήταν ... ταξιδιωτικό γραφείο. Παρατάω τα σουβλάκια και περνάω το δρόμο, ενώ οι άλλοι με κοιτούσαν με απορία. Μπαίνω στο πρακτορείο και ρωτάω για την εκδρομή στους Παξούς.
“Βεβαίως και έχουμε θέσεις, τις 3 τελευταίες”
“Από Σύβοτα ή από Πάργα;”
Μην τα πολυλογώ... τα έκλεισα και τα πλήρωσα επί τόπου.
Έχουν και τα ανοργάνωτα ταξίδια κάτι συγκινήσεις ....

Χαρούμενη με την εξέλιξη τελειώσαμε το φαγητό μας και συνεχίσαμε τη βόλτα μας μέσα στα δρομάκια. Παγωτό στο χέρι, χάζεμα στα σουβενίρ και λίγα ψώνια από το Super Market.
Στο διαμέρισμά μας φτάσαμε γύρω στις 11:00 το βράδυ.

Ήταν μια πολύ γεμάτη ημέρα. Είχαμε κάνει τρία μπάνια, rafting, ιππασία και πεζοπορία. Ύστερα από όλα αυτά (δεν είχα καταλάβει ότι) είχα γίνει κατακόκκινη από τον ήλιο. Το τρομακτικό που είδα στον καθρέφτη δεν ήταν η κοκκινίλα, αλλά οι δυο ... άσπροι κύκλοι γύρω από τα μάτια (τα γυαλιά βλέπετε).
Τέλος Αυγούστου κόκκινη με άσπρα μάτια; Πως διορθώνετε αυτό; Όλα ανάποδα έχουν γίνει φέτος το καλοκαίρι...

................. post ........................... ..................................................................

 

[Smaragda53]

αυτά τα μπάνια την ώρα της δύσης είναι τα καλύτερα!

 

[Grerena]

Παξοί και Αντίπαξοι
Το ξύπνημά μας δεν ήταν και πολύ πρωινό, αφού το καραβάκι μας έφευγε στις 10:00. Είχαμε να περπατήσουμε ένα τεταρτάκι μέχρι το λιμάνι, που σημαίνει ότι έπρεπε να φύγουμε κατά τις 9:00 από το σπίτι, για να έχουμε και μια σχετική άνεση, το οποίο και κάναμε.

Κυριακή πρωί και είχε ήδη αρκετό κόσμο στο λιμάνι. Οι περισσότεροι ήταν σαν και εμάς, αφού τρία πλοιάρια αναχωρούσαν σχεδόν συγχρόνως για Παξούς.

Φτάσαμε νωρίς στην προβλήτα απ' όπου έφευγε το πλοίο μας, το “Vicky F”.

Με το που μπήκαμε μέσα είχαμε τη φαεινή ιδέα να καθίσουμε αμέσως στο πρώτο τραπεζάκι που βρήκαμε μπροστά μας στο “ισόγειο” του πλοίου. Έτσι αποφύγαμε και τον ήλιο αλλά και την πολυκοσμία, αφού το χωρητικότητας 150 ατόμων πλοίο είχε (και παραείχε) πληρότητα. Το πάνω κατάστρωμα είχε ξύλινα καναπεδάκια με τον κόσμο τον ένα δίπλα στον άλλο.

Λίγο μετά τις 10:00 αναχωρήσαμε.

Η διαδρομή ήταν πολύ ευχάριστη. Η θάλασσα ήταν λάδι και εμείς απολαύσαμε τη βαρκάδα μας πίνοντας τα πρωινά καφεδάκια μας. Η πρώτη μας στάση έγινε μετά από μια ώρα και ήταν στη διάσημη παραλία Βουτούμι, στους Αντίπαξους.

Στον πρόσφατο ψήφισμα του φόρουμ για τις καλύτερες παραλίες στην Ελλάδα εγώ ...δεν πόσταρα τη γνώμη μου. Ο κυριότερος λόγος ήταν ότι έβλεπα ότι τα περισσότερα top10 των συμφορουμιτών είχαν μέσα το Βουτούμι των Αντίπαξων, μια παραλία που εγώ δεν είχα πάει. Αν πράγματι είναι από τις καλύτερες παραλίες στην Ελλάδα ίσως να μην έπρεπε να ψηφίσω. Άσε που υπήρχαν αρκετά top10 που δεν είχαν ούτε μία παραλία των Κυκλάδων μέσα!!!
Έτσι, ως φανατική αυτών και χωρίς να μπορώ να ψηφίσω το Βουτούμι, ... μάλλον η δική μου δεκάδα θα ήταν εκτός ... κόνσεπτ.
Τώρα που είδα το Βουτούμι ... και κολύμπησα σε αυτό θα πω ότι προφανώς και μπαίνει στη δεκάδα μου (χωρίς να ξέρω ακόμα ποια Κυκλαδοπαραλία θα πετάξω έξω).

Τέλεια νερά, βάθος, χρώμα, περιβάλλον. Είναι ένας μικρός κόλπος με κρυστάλλινα τιρκουάζ νερά και με βλάστηση που φτάνει ως την αμμουδιά. Είναι ένας μικρός Παράδεισος και από τις πιο εξωτικές παραλίες που έχω δει στην Ελλάδα!

Από το καραβάκι λοιπόν κάναμε βουτιά και κολυμπήσαμε και μέχρι την ακτή και μέχρι τις διπλανές σπηλιές. Είχαμε μία ώρα χρόνο για κολύμπι. Η αδιάβροχη φωτογραφική μας “τα 'χε παίξει” από χθες αλλά θυμηθήκαμε ότι κάποια στιγμή είχαμε αγοράσει αδιάβροχη θήκη για κινητό, την οποία κατά λάθος είχαμε και μαζί μας ... στο πλοίο. Μέσα στην ανοργανωσιά αυτού του ταξιδιού ευτυχώς που έχω την οργάνωση στο Dna μου! Γυρίσαμε στο πλοίο για την αδιάβροχη θήκη και το κινητό. Ρίξαμε κολύμπι όχι αστεία.

Βέβαια να πω ότι στο όλο εγχείρημα βοήθησαν πολύ και τα λουκανικο-σωσίβια που είχαμε αγοράσει χθες το βράδυ αμέσως μετά τα εισιτήρια του καραβιού. Αυτά μας βοήθησαν και να κολυμπάμε γρήγορα αλλά και ξεκούραστα. Ήταν το κλου της ημέρας .... Με αυτά βλέπαμε ο ένας τον άλλο από μακριά, αλλά μάλλον προκαλέσαμε και κάποιες ζήλιες από τους άλλους λουόμενους!

Μια συνεπιβάτης μου ζήτησε το ένα για το παιδί της.
“Αφού έχετε τρία μου λέει. Δώσε μου το ένα.”
“Έχουμε τρία γιατί είμαστε τρεις!” της λέω.

Μετά απευθύνθηκε στο πλήρωμα. “Δώσε μου και μένα ένα τέτοιο”.
“Στα Super Market”, της απαντάει. .
Αν της το πούλαγα 50€ επί τόπου, νομίζω θα το έπαιρνε.

Φοβερή βόλτα, απίθανο μπάνιο, Καταπληκτική παραλία.

Κολυμπήσαμε ως τη στεριά ...

Κολυμπήσαμε και ως τη σπηλιά ...

Κολυμπήσαμε παντού ...

Πέρασε η ώρα. Εγώ ανέβηκα στο πλοίο κυριολεκτικά το τελευταίο λεπτό πριν αυτό φύγει.

Επόμενες στάσεις χωρίς όμως να κατέβουμε από το σκάφος ήταν σε κάποιες σπηλιές των Παξών.
Όλη η δυτική ακτογραμμή των Παξών είναι γεμάτη με σπηλιές. Υπάρχουν διάφορα πακέτα εκδρομών που μπορούν να σε πάνε σε σχεδόν σε όλες τις σπηλιές, αλλά η δική μας εκδρομή θα “ασχολιόταν” μόνο με αυτές της νοτιοδυτικής πλευράς του νησιού.

Το πλοίο μας προσέγγισε το νησί από το νότο φτάνοντας στην πιο μακρινή σπηλιά του σημερινού προγράμματος, που ήταν αυτή του “Αχάι”, που στην ουσία είναι ένα σύμπλεγμα από κρυφές σπηλιές με σταλακτίτες.

Το καραβάκι μας προχώρησε στην είσοδο της σπηλιάς όσο το επέτρεπε το μέγεθός του και όλοι οι επιβάτες κυριολεκτικά κρεμάστηκαν από τις κουπαστές για να βγάλουν φωτογραφίες...

Ο πιο εντυπωσιακός όμως σχηματισμός ήταν ένας πολύ ψηλός βράχος που στέκεται στην είσοδο της σπηλιάς, ο λεγόμενος “Ορθόλιθος”...

Μετά από αυτή τη στάση, το πλοίο μας έβαλε πλώρη προς νότο πλέοντας παράλληλα και πολύ κοντά στην ακτογραμμή δίνοντας τη δυνατότητα να χαζέψουμε τους αλλεπάλληλους βραχώδεις σχηματισμούς.

... με πιο εντυπωσιακή αυτή του “Τρυπητού”, που στέκεται με μορφή αψίδας...

Γύρω στις 2:00 φτάσαμε στην πρωτεύουσα των Παξών, στο Γάιο...

Ο Γάιος είναι η πρωτεύουσα των Παξών και σε αυτόν βρίσκεται και το κεντρικό λιμάνι του νησιού. Μπροστά στο λιμάνι του Γάιου βρίσκονται δυο μικρά νησάκια (της Παναγίας & του Αγίου Νικολάου), των οποίων η θέση είναι τέτοια ώστε να δημιουργείται ένας πλωτός διάδρομος, που διασχίζουν τα σκάφη προκειμένου να προσεγγίσουν το λιμάνι. Το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερο αφού νομίζεις ότι έχεις μπει μέσα σε ένα φιόρδ, το οποίο προσδίδει στο μέρος μια απίστευτη γραφικότητα.

Είχαμε περιθώριο 2,5 ωρών να γυρίσουμε την πόλη. Έκανε όμως πάρα πολύ ζέστη για να βολτάρουμε για 2,5 ώρες. Θα μοιράζαμε το χρόνο σε μπάνιο, βόλτα και φαγητό.
Προχωρήσαμε παραλιακά (προς τα νότια) για να βρούμε παραλία για μπάνιο. Η πρώτη που βρήκαμε γινόταν το “έλα να δεις”. Ήταν μικρή, είχε και λίγη άμμο και είχε πολύ κόσμο. Την προσπεράσαμε ψάχνοντας μία άλλη που μου έδινε το google map, ονόματι “Πλάκες”.

Προχωρήσαμε κανένα χιλιομετράκι παραλιακά.

Είδαμε το άγαλμα του Γεώργιου Ανεμογιάννη...

... ενός Παξινού πυρπολητή και ήρωα της Επανάστασης του 1821.

Είδαμε και το μουσείο των Παξών...

... το οποίο στεγάζεται σε ένα υπέροχο αναγεννησιακό κτίριο, μέσα στο οποίο βρίσκεται το “Ψήφισμα της Ιονίου Βουλής”, για την προσάρτηση των Επτανήσων με το Ελληνικό Κράτος το 1864! Πραγματικά θα ήθελα πολύ να μπω μέσα, αλλά το ωράριο του μουσείου δεν είναι καθόλου φιλικό για τους ημερήσιους επισκέπτες του νησιού (11:00-13:00 & 7:00-10:00!!!).

Είδαμε και πολλά κτίρια Επτανησιακής αρχιτεκτονικής, πάρα πολύ όμορφα...

Μπορεί να φανεί αστείο αλλά καθώς περπατούσαμε και βλέποντας όλα αυτά τα αναγεννησιακά σπίτια του Γάιου, μου ήρθαν στο νου εικόνες από έργα του Ξενόπουλου, όπως ο “Ποπολάρος” και η “Αναδυομένη” Πως τα θυμήθηκα τώρα αυτά; Βλέπετε τα τελευταία πολλά χρόνια έχω εικόνες μόνο από Αιγαίο και τα Επτάνησα μου ξυπνούν θύμησες μόνο από τα μικράτα μου.

Ώσπου φτάσαμε στην παραλία “Πλάκες”, η οποία ήταν όλο ... πλάκες.

Υπάρχουν μερικές παραλίες που αντικειμενικά είναι όμορφες (όπως το Βουτούμι). Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες που σου κάνουν “κάτι”. Η παραλία “Πλάκες” δεν είχε αμμουδιά και ήταν και μικρή, αλλά εμένα μου άρεσε πάρα πολύ. Υπήρχαν τρεις τέσσερις τεράστιες σχιστολιθικές πλάκες που “έβγαιναν” από το έδαφος, δημιουργώντας "κερκίδες". Εκεί και αράξαμε. Μας βόλεψε, αφού δεν κουβαλούσαμε μαζί μας ψάθα.... Ούτε τα κουβαδάκια μας πήραμε μαζί, δεν χωρούσαν, είχαμε για παιχνίδια μόνο τα λουκανικάκια μας......

Πάρα πολύ το ευχαριστήθηκα και αυτό το μπάνιο. Δεν μπορούσα να βγω από το νερό. Το χρώμα και η θερμοκρασία του νερού ήταν απλά ... τέλεια.

Γυρίσαμε στο Γάιο. Κάναμε και μια μικρή βόλτα στα στενάκια της πόλης...

Πανέμορφα. Καθίσαμε στο George's Corner για φαγητό.
... το οποίο είχε και Wi – fi ... ...


Έφτασε 4:30 η ώρα που ήταν η ώρα να επιβιβαστούμε στο πλοίο. Τελευταίοι μπήκαμε. Σιγά μη μας περίμεναν οι προνομιούχες θέσεις του ερχομού μας.Βολευτήκαμε όπως όπως σε δυο καναπεδάκια, στο ισόγειο πάντα και μακριά από το ηλιόλουστο κατάστρωμα.

Βγήκαμε από το "φιόρδ" ....

... και βάλαμε πλώρη προς Πάργα...

Βέβαια ύστερα και από τη σημερινή ημέρα δεν νομίζω ότι διέφερα πολύ από έναν ερυθρόδερμο. Βλέπετε είχα σκεφτεί τα λαστιχένια παπούτσια, τα λουκάνικα, την αδιάβροχη θήκη, αλλά για ... καπέλο δεν μου πέρασε απ' το μυαλό.

Εμένα με πήρε ο ύπνος στο γυρισμό και δεν κατάλαβα για πότε φτάσαμε στην Πάργα. Γύρω στις έξι παρά αποβιβαστήκαμε στο λιμανάκι της Πάργας. Η ιδέα που είχα από νωρίς για ένα μπάνιο στην παραλία της Πάργας με το που θα βγαίναμε από το σκάφος, τώρα μου φαινόταν τουλάχιστον αστεία. Είχε εμφανιστεί μια ... κούραση σε αντίθεση με τη ζέστη που δεν έλεγε να ... εξαφανιστεί. Εξάλλου, πόσα πια να κάνω η ταξιδεύτρια μέσα στην ημέρα;

Έλα όμως που πραγματικά δεν έχουμε δει την Πάργα καθόλου.
“Πάμε για ξεκούραση και αργότερα θα κατέβουμε για βόλτα.”
Αυτό και κάναμε. Ξεκουραστήκαμε και κατά τις 9:00 το βράδυ βγήκαμε να δούμε τη νυχτερινή Πάργα.

Με ξάφνιασε η Πάργα. Σαν νησί μου φάνηκε. Ένα νησί στην Ήπειρο. Ειδικά μέσα στα στενά...

Αν με άφηνες ξαφνικά μέσα στα στενά και με ρώταγες “που είσαι;” .... “σε κάποιο νησί” θα απαντούσα.
Αν με άφηνες πάλι ξαφνικά στην παραλία της Πάργας, με τα πολύχρωμα όμορφα σπιτάκια και με ρώταγες πάλι “που είσαι;” πιθανότατα να έλεγα στο ... Πόρτο Φίνο (της Ιταλίας)...

Ψωνίσαμε τα σουβενίρ μας και μετά καθίσαμε κάπου στην παραλία για φαγητό με θέα το κάστρο και ρεμβάζοντας την περατζάδα.
Ήταν μια πάρα πολύ όμορφη βραδιά...

........................ post .................. ....................................

 

[katkats]

Βέβαια να πω ότι στο όλο εγχείρημα βοήθησαν πολύ και τα λουκανικο-σωσίβια που είχαμε αγοράσει χθες το βράδυ αμέσως μετά τα εισιτήρια του καραβιού. Αυτά μας βοήθησαν και να κολυμπάμε γρήγορα αλλά και ξεκούραστα. Ήταν το κλου της ημέρας .... Με αυτά βλέπαμε ο ένας τον άλλο από μακριά, αλλά μάλλον προκαλέσαμε και κάποιες ζήλιες από τους άλλους λουόμενους!

Μια συνεπιβάτης μου ζήτησε το ένα για το παιδί της.
“Αφού έχετε τρία μου λέει. Δώσε μου το ένα.”
“Έχουμε τρία γιατί είμαστε τρεις!” της λέω.

Μετά απευθύνθηκε στο πλήρωμα. “Δώσε μου και μένα ένα τέτοιο”.
“Στα Super Market”, της απαντάει. .
Αν της το πούλαγα 50€ επί τόπου, νομίζω θα το έπαιρνε.

Θα σε μαλώσω. Δεν έχουμε φωτό από τα πολύτιμα λουκανικάκια . Ένα μπλε αχνοφαίνεται μόνο.
Πάντως πολυκοσμία στο Βουτούμι και πολύ καραβάκι, αυτό που πάντα με εκνευρίζει. Καταλαβαίνω γιατί σου άρεσαν οι Πλάκες πολύ

 

[Grerena]

Θα σε μαλώσω. Δεν έχουμε φωτό από τα πολύτιμα λουκανικάκια . Ένα μπλε αχνοφαίνεται μόνο.
Πάντως πολυκοσμία στο Βουτούμι και πολύ καραβάκι, αυτό που πάντα με εκνευρίζει. Καταλαβαίνω γιατί σου άρεσαν οι Πλάκες πολύ

Χα, Χα Πολύτιμα δε λες τίποτα. Ήταν και παιχνίδια και βάρκες μαζί. Η ανακάλυψη του φετινού καλοκαιριού. Προκαλούν βέβαια και ... εξάρτηση. Άμα τα δοκιμάσεις μια φορά μετά δεν μπορείς χωρίς αυτά.



... εμείς εξαιτίας τους είχαμε γίνει οι ... "γραφικοί" της ημέρας ...



Ναι, το Βουτούμι το πετύχαμε σε ώρα αιχμής. Είναι που πήγαμε με τα εκδρομικά πλοιάρια και συναντηθήκαμε όλα μαζί. Τρία ήρθαν από την Πάργα και καναδυό άλλα από την Κέρκυρα. Αλλά μη φανταστείς, η πολυκοσμία είναι γύρω από τα σκάφη. Οι περισσότεροι δεν απομακρύνθηκαν πολύ από αυτά. Υπήρχαν και άτομα που έκαναν μπάνιο χρησιμοποιώντας τα σωσίβια του πλοίου, τα οποία ήταν μάλιστα δεμένα με το σκάφος!!
Η ακτή, η θάλασσα κοντά στην παραλία και η αμμουδιά ήταν μια χαρά από πυκνότητα κόσμου.

Αν έρθεις βέβαια με το σκάφος σου ε! έχεις άλλη άνεση.....
και
ναι, οι "Πλάκες" μου άρεσαν πάρα πολύ.

 

[katkats]

... εμείς εξαιτίας τους είχαμε γίνει οι ... "γραφικοί" της ημέρας ...

Αφήνατε πάντα έναν να τα φυλάει?

Ναι, το Βουτούμι το πετύχαμε σε ώρα αιχμής. Είναι που πήγαμε με τα εκδρομικά πλοιάρια και συναντηθήκαμε όλα μαζί. Τρία ήρθαν από την Πάργα και καναδυό άλλα από την Κέρκυρα. Αλλά μη φανταστείς η πολυκοσμία είναι γύρω από τα σκάφη. Οι περισσότεροι δεν απομακρύνθηκαν πολύ από αυτά. Υπήρχαν και άτομα που έκαναν μπάνιο χρησιμοποιώντας τα σωσίβια του πλοίου, τα οποία ήταν μάλιστα δεμένα με το σκάφος!!
Η ακτή, η θάλασσα κοντά στην παραλία και η αμμουδιά ήταν μια χαρά από πυκνότητα κόσμου.

Πάλι καλά...

 

[Grerena]

Πάργα, Γιάννενα και Άρτα
Το πρωί εγώ ξύπνησα στις 8:30 και ανακοίνωσα στην παρέα ότι θα πάω για μπάνιο πριν φύγουμε.
“Και εγώ θέλω” ψέλισε η μικρή μισοκοιμισμένη.
“Αν πας θάλασσα και όχι πισίνα, έρχομαι και εγώ” είπε και ο σύζυγος.
Από τον παραπάνω διάλογο εσείς καταλαβαίνετε ότι εγώ τους τραβολογάω; Δε νομίζω!

Έτσι λοιπόν σηκωθήκαμε και στις 9:00 το πρωί είμαστε στην παραλία. Πρωτοφανές για μας, τόσο πρωί να είμαστε στο πόδι!!!
Να πω πάλι ότι μου άρεσε πάρα πολύ και να γίνω γραφική;

Το νησάκι της Παναγιάς απέναντι είναι τόσο κοντά που σε προκαλεί να κολυμπήσεις έως αυτό.
Εξοπλισμένοι με τα γνωστά (και αγαπημένα) λουκάνικα και τις αδιάβροχες θήκες μας είμαστε έτοιμοι για τον ... διάπλου!

Έτσι κολυμπήσαμε τα δεν ξέρω πόσα ναυτικά μίλια και φτάσαμε στην μικροσκοπική αμμουδερή παραλία του νησιού. Ανεβήκαμε στο λόφο του, περπατήσαμε ως το παρεκκλήσι, την εκκλησία της Παναγιάς και το γραφικό καμπαναριό της, ώσπου φτάσαμε και ως το ερειπωμένο κάστρο.

Η άγρια όψη του πίσω μέρους του νησιού και το σκαρφάλωμα με γυμνά πόδια στα ερείπια του κάστρου σε κάνουν έτσι να νιώσεις φευγαλέα σαν ναυαγός (λέμε τώρα), αλλά με το που στρέφεις το βλέμμα και βλέπεις την τόσο κοντινή Πάργα ε! το αίσθημα της ασφάλειας επιστρέφει.

Αφού γυρίσαμε όλο το νησί πήραμε πάλι το δρόμο της επιστροφής κολυμπώντας φυσικά πάλι. Ήπιαμε και το καφεδάκι στα βραχάκια της παραλίας (πάλι ξέχασα την ψάθα μας) και κατά τις 10:30 επιστρέψαμε στο κατάλυμά μας για να μαζέψουμε πια να φύγουμε.

Είπαμε όμως με την κόρη να κάνουμε και μια βουτίτσα στην πισίνα. Τι στο καλό έψαχνα και εγώ ξενοδοχείο με πισίνα; Να μην κάνουμε απόσβεση;

Αυτή η εικόνα του να κάνεις μπάνιο σε μια πισίνα και γύρω σου να βλέπεις ... λιόδεντρα πραγματικά είναι αν μη τι άλλο πολύ ασυνήθιστη.

Βιαζόμασταν να φύγουμε όχι γιατί ήταν νωρίς το check out, ούτε γιατί είχαμε χιλιόμετρα μέχρι την Αθήνα, αλλά γιατί είχαμε ραντεβού με κάτι φίλους στα Γιάννενα! Ναι ! Σε αυτό το ανοργάνωτο ταξίδι είχαν προκύψει πολλά ωραία ... απρογραμμάτιστα. Τώρα που ήρθαμε στη Βόρεια Ελλάδα επικοινωνήσαμε με κάτι φίλους, που είχαμε πολλά χρόνια να δούμε, οι οποίοι ω! τι σύμπτωση σήμερα θα περνούσαν από τα Γιάννενα διερχόμενοι προς το σπίτι τους στη Θεσσαλονίκη. Εμείς είχαμε στο πρόγραμμα ένα πέρασμα από Γιάννενα για σήμερα, οπότε ... ιδού η ευκαιρία.

Έτσι γύρω στη μία είμαστε παρκαρισμένοι στο parking της παραλίας της λίμνης των Ιωαννίνων...

Στην “Κυρα Φροσύνη” ήπιαμε τον καφέ μας μαζί με τους φίλους μας, που είχαμε να δούμε πολύ καιρό και πολύ το χαρήκαμε.

Είπαμε τα νέα μας, βγάλαμε τις αναμνηστικές φωτογραφίες μας, κανονίσαμε η επόμενη εξόρμησή μας στη Βόρεια Ελλάδα (ή ίσως ακόμα και στη Βουλγαρία) να την κάνουμε μαζί και κατά τις 2:30 αποχαιρετηθήκαμε.

Στο ας πούμε πρόγραμμα, το αρχικό, υπήρχε η σκέψη να πάμε μια βόλτα στο νησάκι της λίμνης στο οποίο ίσως να δοκιμάζαμε και ... βατραχοπόδαρα και να κάναμε και μια επίσκεψη στο μουσείο του Βρέλλη (που ήθελε το παιδί πιο πολύ). Τώρα μετά τον καφέ δεν χωρούσαν και τα δύο και έπρεπε να διαλέξουμε. Δεν ξέρω αν διαλέξαμε σωστά αλλά πήγαμε στο μουσείο του Βρέλλη τελικά.

Καθίσαμε όμως πρώτα για φαγητό στα «ξύδια στη λίμνη» όπου έφαγα χοιρινό με μετσοβόνε. Τα βατραχοπόδαρα αναβλήθηκαν για μια άλλη φορά.

Το μουσείο Βρέλλη άρεσε πολύ στο παιδί. Εγώ δεν τρελάθηκα. Περίμενα ότι θα έχει και καινούρια εκθέματα, όπως συνήθως κάνουν αντίστοιχα μουσεία του εξωτερικού, αλλά αυτό ήταν απαράμιλλα ίδιο με αυτό που είχα δει την τελευταία φορά, που ήταν χρόνια πριν. Σημασία έχει ότι στη μικρή άρεσε πολύ.

Ήταν 4:30 και είμαστε στο Μπιζάνι Ιωαννίνων (στο μουσείο Βρέλλη). Αν φεύγαμε “καρφί” θα είμαστε Αθήνα κατά τις 9:00 το βράδυ. Ε! Δεν πειράζει να φτάσουμε και στις 10:00. Άλλη μια στάση μας “παίρνει” να κάνουμε για ένα καφεδάκι.

Στην Άρτα έγινε η στάση και μάλιστα δίπλα στο γεφύρι του θρύλου...

Το ιστορικό γεφύρι της Άρτας είναι από τα πιο φημισμένα γεφύρια της Ελλάδας. Αποτελείται από 4 μεγάλες ημικυκλικές καμάρες, που στηρίζονται σε 5 μεγάλα βάθρα, ενώ άλλες δυο μικρότερες καμάρες διακρίνονται στην κάθε πλευρά του γεφυριού. Το γεφύρι έχει μήκος 145μ. και ύψος 12μ.

Οι τεχνικές δυσκολίες λόγω των πλημμυρών και ο φόβος για τα στοιχεία της φύσης ενέπνευσαν το γνωστό θρύλο της γυναίκας του πρωτομάστορα που έπρεπε να θυσιαστεί για να στεριώσει το γεφύρι.
Μετά την απελευθέρωση της Άρτας το 1881 και ως τους Βαλκανικούς πολέμους η ψηλότερη καμάρα του γεφυριού αποτελούσε το σύνορο του τότε Ελληνικού βασιλείου με την Οθωμανική αυτοκρατορία!
Εμείς διαλέξαμε να πιούμε τον καφέ μας (και να φάμε το παγωτό μας) στο καφέ μετά τα σύνορα... από την πλευρά της (τότε) Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Η θέα προς τον Άραχθο ήταν καλύτερη από αυτήν την πλευρά...

Φεύγοντας και περνώντας πάλι την καμάρα της γέφυρας (το σύνορο) ρίξαμε και μια ματιά στο πλατάνι του Αλή Πασά, που βρίσκεται στο καφέ από την πλευρά του (τότε) Ελληνικού Βασιλείου.

Εδώ σύμφωνα με τον τοπικό θρύλο καθόταν ο Αλή Πασάς και απολάμβανε το θέαμα των κρεμασμένων Ελλήνων, που ο ίδιος είχε καταδικάσει σε θάνατο.
Ο υπεραιωνόβιος πλάτανος έχει ανακηρυχθεί ως «διατηρητέο φυσικό μνημείο» και έχουν γίνει και διάφορα έργα για την προστασία του.
Χαιρετίσαμε τον πλάτανο και φύγαμε.

Τέλος, το τριήμερο των διακοπών μας. Των τουριστικών και road trip διακοπών μας. Των απρογραμμάτιστων και ανοργάνωτων διακοπών μας. Των “τελευταίας στιγμής” διακοπών μας. Των “αναγκαστικά” ελληνικών διακοπών μας.

Είναι γνωστό ότι υπάρχουν πολύ όμορφα μέρη στην Ελλάδα για διακοπές και παραθεριστικές και τουριστικές. Δεν περίμενα να το ανακαλύψω με τον covid. Το ήξερα και πριν με αναγκάσει ο covid να πάω φέτος στην Ελλάδα. Απλά, οι όχι και τόσο value for money προορισμοί της Ελλάδας με έχουν “σπρώξει” στο εξωτερικό.
Βέβαια εδώ θα πρέπει να αναφέρω ότι οικονομικά δεν διέφερε και πάρα πολύ από ένα τριήμερο στην Ευρώπη (με Low cost εταιρία), αλλά μου προσέφερε τόσα πολλά που αυτόματα κατέστη τελικά “value for money”.

Από το συγκεκριμένο ταξίδι / road trip γύρισα ενθουσιασμένη πίσω. Ίσως “έφταιγαν” τα μέρη που πήγαμε, που ήταν πανέμορφα, ίσως “έφταιγαν” οι δραστηριότητες που ενεργοποίησαν και λίγο και την αδρεναλίνη, ίσως “έφταιγε” η γοητεία του απρογραμμάτιστου της υπόθεσης.

Αφού έγραψα και ιστορία στο forum... σημαίνει ότι μου έκανε πολύ “κλικ”

Να είμαστε καλά και να ταξιδεύουμε με ασφάλεια .....

 

[psilos3]

Σου βγήκε τελικά πολύ ωραίο το τριημεράκι!
Είναι όντως εξαιρετική περίπτωση για τέτοιες εκδρομές τα μέρη αυτά. Τη Πάργα την έχω δει 2 φορές όπως και τα Γιάννενα, όχι όμως τους Παξούς που θέλω να τους δω ξεχωριστά. Κάνατε πολύ καλά επίσης που πήγατε στις πηγές του Αχέροντα.
Είναι πανέμορφη η Ηπειρος και σίγουρα το πιο «αδικημένο» γεωγραφικό διαμέρισμα στην Ελλάδα.
Πολύ ωραία η περιγραφή & οι φωτογραφίες σου γι' ακόμα μια φορά, κατατοπιστικότατες για όποιον ψάχνει πληροφορίες.

 

[Grerena]

Σου βγήκε τελικά πολύ ωραίο το τριημεράκι!
Είναι όντως εξαιρετική περίπτωση για τέτοιες εκδρομές τα μέρη αυτά. Τη Πάργα την έχω δει 2 φορές όπως και τα Γιάννενα, όχι όμως τους Παξούς που θέλω να τους δω ξεχωριστά. Κάνατε πολύ καλά επίσης που πήγατε στις πηγές του Αχέροντα.
Είναι πανέμορφη η Ηπειρος και σίγουρα το πιο «αδικημένο» γεωγραφικό διαμέρισμα στην Ελλάδα.
Πολύ ωραία η περιγραφή & οι φωτογραφίες σου γι' ακόμα μια φορά, κατατοπιστικότατες για όποιον ψάχνει πληροφορίες.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σου.

Πράγματι η Ήπειρος είναι λίγο «αδικημένη» .... το καλοκαίρι. Το χειμώνα νομίζω όμως ότι έχει την τιμητική της. Ειδικά μετά την κατασκευή της Εγνατίας και της Ιονίας έχει «ανέβει» πολύ τουριστικά. Ο Αχέροντας θεωρώ ότι αποτελεί μέγα «highlight» και στους Παξούς αξίζουν πολλές μέρες διακοπών.

Μέχρι τώρα πίστευα ότι η νησιωτική Ελλάδα είναι για το καλοκαίρι και η ηπειρωτική για το χειμώνα αυστηρά. Ύστερα από αυτό το τριήμερο κατάλαβα ότι μπορώ και στην Ηπειρωτική Ελλάδα να περάσω όμορφα το καλοκαίρι.

 

[themischar]

Βέβαια εδώ θα πρέπει να αναφέρω ότι οικονομικά δεν διέφερε και πάρα πολύ από ένα τριήμερο στην Ευρώπη (με Low cost εταιρία), αλλά μου προσέφερε τόσα πολλά που αυτόματα κατέστη τελικά “value for money”.
....
Αφού έγραψα και ιστορία στο forum... σημαίνει ότι μου έκανε πολύ “κλικ”

Να είμαστε καλά και να ταξιδεύουμε με ασφάλεια .....
[/QUOTE]

Ααα, τι κατάφερε ο covid-19 !
Να ευχαριστηθείτε ένα, VFM, 3ήμερο εν Ελλάδι στο έπακρον.
Ευχές και για άλλα ταξιδάκια, ας είναι και 3ήμερα, και τα καλύτερα έρχονται.

 

[PhysioDuck]

Τέλεια οργανωμένο ταξίδι, αν και της τελευταίας στιγμής!!!
Πάντα χαίρομαι να διαβάζω τις ιστορίες σου! Είναι σαν καλομαγειρεμένες συνταγές!
Καλή συνέχεια στα ταξίδια σας!!