Κεφάλαιο 1
Μετά από μια πολύ δύσκολη χρονιά σε πολλούς τομείς, ήρθε επιτέλους και το καλοκαίρι που περίμενα με ανυπομονησία, γιατί είναι η εποχή που διαλέγουμε για το ταξίδι μας(road trip) σε κάποιο μέρος της Ευρώπης (με την αναζήτηση, επιλογή και διοργάνωση του ταξιδιού νομίζω πως ο καιρός περνάει πιο γρήγορα, άσε που έχεις κάτι να περιμένεις). Σειρά φέτος είχε ο ρομαντικός δρόμος της Γερμανίας και με δεδομένο ότι υπήρχε απευθείας πτήση από την πόλη μας για το αεροδρόμιο του Μέμινγκεν, το οποίο εξυπηρετούσε τα σχέδιά μας, κλείσαμε τα εισιτήρια(100 € το άτομο με επιστροφή με Ryanair). Κλείνουμε και αυτοκίνητο από την εταιρεία Europcar(εξαιρετικό, ο σύζυγος που είναι και ο αποκλειστικός οδηγός ενθουσιάστηκε) με φουλ ασφάλιση (390€ για 8 μέρες). Πρέπει να πω ότι φέτος τα ξενοδοχεία τα έκλεισα πριν ακόμα κλειστούν τα αεροπορικά εισιτήρια, με δωρεάν ακύρωση πάντα, αφού πέρσι που πήγαμε Τοσκάνη το κάναμε αντίστροφα και βρήκαμε ακριβότερες τιμές, ενώ φέτος πετύχαμε καλύτερες τιμές και στις περιοχές που θέλαμε.
Κι επιτέλους φτάνει η ημερομηνία αναχώρησης 24-6-2025. Η πτήση μας είναι πρωινή, φεύγουμε χωρίς καθυστέρηση και μετά από δύο ώρες περίπου προσγειωνόμαστε στο μικρό αεροδρόμιο του Μέμινγκεν. Ακριβώς απέναντι βρίσκονται τα γραφεία ενοικίασης αυτοκινήτων, παίρνουμε το δικό μας κι η περιήγηση ξεκινά…
Πρώτος σταθμός του ταξιδιού μας είναι η πόλη του Φούσεν (περίπου 40 χλμ. νότια του αεροδρομίου), μία όμορφη πόλη 15.000 περίπου κατοίκων, όπου είχαμε προγραμματίσει δύο διανυκτερεύσεις. Η επιλογή δεν είναι τυχαία, αφού κύριος σκοπός της επίσκεψής μας είναι να θαυμάσουμε τα κάστρα της περιοχής.
Φτάνουμε στην πόλη γύρω στη 1.00 το μεσημέρι, κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο (λίγο έξω από το κέντρο μιας που θέλουμε να έχει δικό του πάρκινγκ),τακτοποιούμαστε στο δωμάτιο κι αμέσως μετά βρισκόμαστε στο ιστορικό κέντρο της πόλης του Φούσεν- Füssen, που αποτελείται από πολύχρωμα σπίτια διακοσμημένα με τοιχογραφίες σε αλπικό στυλ, μεσαιωνικά δρομάκια, μικρές πλακόστρωτες πλατείες, σιντριβάνια και εκκλησίες σε γοτθικό-ροκοκό-μπαρόκ στυλ,(ύστερα από ένα
δεκάλεπτο περπάτημα κατά τη διάρκεια του οποίου χαζεύαμε τα καλοβαλμένα, ποικιλόχρωμα σπίτια που συναντούσαμε στη διαδρομή).
Στον κεντρικό εμπορικό πεζόδρομο με τα κουκλίστικα σπίτια, καταστήματα κι εστιατόρια-καφέ βρίσκουμε το Δημαρχείο και το Μουσείο του (Rathaus),
ενώ συνεχίζοντας φθάνουμε στην κόκκινη εκκλησία Holy Ghost Hospital Church (Heilig-Geis-Spital-Kirche) με την εντυπωσιακή ροκοκό τοιχογραφία στην πρόσοψη που είναι ζωγραφισμένη όλη και περιέχει εικόνες της Αγίας Τριάδας και διάφορες μορφές Αγίων. Η είσοδος είναι δωρεάν και το εσωτερικό της εκκλησίας είναι ενδιαφέρον καθώς υπάρχουν τοιχογραφίες και αγιογραφίες σε στυλ μπαρόκ, που σχετίζονται με το Άγιο Πνεύμα και τον Nepomuk, τον προστάτη άγιο των γεφυρών.
Το Φούσεν ήταν η πόλη κατασκευής λαούτων και βιολιών κι ένα σιντριβάνι μας το επιβεβαιώνει.
Το σιντριβάνι ψωμιού στην πλατεία Schrannenplatz, είναι ένα σιντριβάνι με χάλκινες φιγούρες που δείχνουν πώς το σιτάρι φτάνει από τον αγρότη στον αρτοποιό, καθώς και μερικά σακιά με σιτάρι.
Σε μια πλατεία στην παλιά πόλη, ένα μικρό σιντριβάνι στο κέντρο της (Stadtbrunnen), που έχει θρησκευτικό χαρακτήρα, αφού το άγαλμα απεικονίζει τον άγιο που σκοτώνει το δράκο με το σταυρό.
Εκείνο όμως που ξεχωρίζει είναι το κάστρο του Φούσεν(High Castle – Hohes Schloss) στην κορυφή ενός λόφου γι’ αυτό κι ευδιάκριτο από κάθε σημείο της πόλης. Καλλιτεχνικά διακοσμημένο κάστρο(πρώην κατοικία του επισκόπου του Άουκσμπουργκ), με πολύχρωμες τοιχογραφίες στην εσωτερική του αυλή και παράθυρα ζωγραφισμένα με τρόπο που τα έκανε να φαίνονται τρισδιάστατα. Η επίσκεψη στον κήπο και στην αυλή είναι δωρεάν, εάν όμως θέλετε να δείτε τη γκαλερί τέχνης ή να ανεβείτε στον πύργο το εισιτήριο κοστίζει 8 ευρώ.
Ακριβώς κάτω από το κάστρο βρίσκεται το μπαρόκ Μοναστήρι “St. Mang”, το μοναστήρι των Βενεδικτίνων, εντυπωσιακό και πανέμορφο με την ομώνυμη Βασιλική στον προαύλιο χώρο του.
Μια άλλη επίσκεψη που κάναμε, ξεκινώντας από τη γέφυρα μετά την κόκκινη εκκλησία, ήταν στους καταρράκτες Lech (Lechfall), ένα φράγμα πάνω από το οποίο το νερό πέφτει περίπου 12 μέτρα σε 5 σκαλοπάτια. Η εικοσάλεπτη διαδρομή είναι απολαυστική καθώς το μονοπάτι περνάει μέσα από ένα μικρό δάσος και καταλήγει στο φαράγγι του ποταμού και στον μικρό καταρράκτη με φόντο τις Άλπεις.
Κατεβείτε στις όχθες του ποταμού ή συνεχίστε τη βόλτα μέσα στο δάσος ή περπατήστε στην κρεμαστή γέφυρα που είναι ανοιχτή μέχρι τις 16:00 κι απολαύστε τη θέα στους καταρράκτες Lech και το φαράγγι από τη μια, ενώ από την άλλη πλευρά απολαμβάνεις την ομορφιά του κάστρου, της παλιάς πόλης και του μοναστηριού των Βενεδικτίνων. Υπέροχο θέαμα!
Περπατώντας κατά μήκος του ποταμού Lech φτάνεις στο Μοναστήρι των Φραγκισκανών στην άκρη της πόλης, με την εκκλησία του Αγίου Στεφάνου. Επειδή φτάσαμε απογευματάκι, το κτίριο ήταν κλειστό, αλλά καταφέραμε να μπούμε στην όμορφη, καλοδιατηρημένη αυλή. Δεν υπήρχε κανείς εκεί και ήταν πολύ ήσυχα, ενώ απέναντι βρίσκεται ένα παλιό νεκροταφείο, όπου πάνω σε ορισμένους τάφους υπάρχουν επιγραφές με επαγγέλματα.
Και με όλα αυτά φτάσαμε βραδάκι να καθόμαστε για φαγητό στο κέντρο της πόλης συνοδεία βαυαρικής μπίρας και υπέροχης ατμόσφαιρας.
Μετά το φαγητό, βόλτα στην πόλη κι επιστροφή στο ξενοδοχείο για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να πάμε να δούμε τα δυο κάστρα της περιοχής πώς είναι το βράδυ.
Το Νοϊσβανστάιν ,βλέπετε, ήταν το μεγάλο μας απωθημένο. Και πράγματι η θέα του μας ενθουσίασε και περιμέναμε με ανυπομονησία την επόμενη μέρα, που είχαμε ορίσει ως μέρα των κάστρων.
Πρέπει όμως να πω ότι η περιοχή του Σβανγκάου, ανάμεσα στα βουνά και τη λίμνη, σου δίνει την αίσθηση της πολυτέλειας. Υπέροχα ξενοδοχεία με θέα στα δυο κάστρα (Νοϊσβανστάιν και Χοχεσβανγκάου) και στη λίμνη Alpsee με τα παγκάκια, τα παπάκια, αλλά και τα κουνούπια της που δυσκόλευαν τον περίπατο στην περιοχή. (Κάποια στιγμή ήταν τόσα πολλά που μπήκαμε άρον άρον στο αυτοκίνητο κι εκεί ήταν που πήραμε την απόφαση να μην κάνουμε βαρκάδα στη λίμνη, όπως είχαμε σχεδιάσει).
Μια άλλη λίμνη που είδαμε ήταν η Forggensee, μεγάλη, καθαρή με πολλές εγκαταστάσεις γύρω της, στάβλους( με ό,τι αυτό συνεπάγεται), δωρεάν χώρο στάθμευσης, πολλά τροχόσπιτα, ποδηλατόδρομους που χρησιμοποιούνταν, ανθρώπους που κολυμπούσαν και σκάφη. Περπατήσαμε στις όχθες της λίμνης κι απολαύσαμε την ηρεμία του τοπίου.
Κεφάλαιο 2
Η επόμενη μέρα ήταν η μέρα του παραμυθιού. Μετά από ένα καλό πρωινό (εκτός ξενοδοχείου),ξεκινήσαμε για την πολυπόθητη επίσκεψη στο κάστρο του Λουδοβίκου του Τρελού, (όπως έμεινε γνωστός) το κάστρο Νοϊσβανστάιν, που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την ταινία Ωραία Κοιμωμένη του Ντίσνεϋ και σήμα για τις κινηματογραφικές του παραγωγές. (Πιστεύω πως το κάστρο που είχε φέρει ο Αϊ- Βασίλης στην κόρη μου όταν ήταν μικρή είχε επηρεαστεί από το προαναφερόμενο).
Φτάνουμε στο Σβανγκάου -εντυπωσιακό και με το φως της μέρας -και κατευθυνόμαστε στο πάρκινγκ που βρίσκεται δίπλα στη λίμνη και κοντά στη στάση του λεωφορείου που σε ανεβάζει στο κάστρο (Parkplatz P4-10€ για 5 ώρες) για να αφήσουμε το αυτοκίνητο. Για να ανεβείς στο κάστρο υπάρχουν τρεις τρόποι: με τα πόδια (δεν τον συνιστώ μια που ο δρόμος είναι ανηφορικός), με την άμαξα (αν δε σας πειράζει η μυρωδιά των αλόγων) και με το λεωφορείο που σε αφήνει πριν από το κάστρο (3€ η μονή διαδρομή και 5€ με επιστροφή).
Επιλέξαμε το λεωφορείο(το οποίο λειτουργεί ανάλογα με τη ζήτηση κι όχι βάσει σταθερού χρονοδιαγράμματος) με μονή διαδρομή και στη συνέχεια περπατήσαμε μες στο καταπράσινο τοπίο για να φτάσουμε στη γέφυρα Marienbrücke, τη γέφυρα της Μαρίας, την οποία έχτισε ο Μαξιμιλιανός Β', πατέρας του Λουδοβίκου, ως δώρο για τη σύζυγό του τη δεκαετία του 1840 με ξύλο αρχικά κι ανακατασκεύασε με χάλυβα ο γιος του. Η γέφυρα προσφέρει μια καταπληκτική θέα του κάστρου και του τοπίου γύρω από αυτό! Βλέποντάς το από εκεί, νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε άλλες εποχές και από τις πόρτες και τα παράθυρά του θα ξεπροβάλλουν πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Επειδή ήμαστε εκεί νωρίς το πρωί, ο κόσμος δεν ήταν τόσος πολύς κι έτσι μπορέσαμε να απολαύσουμε το παραμυθένιο αυτό κάστρο, να βγάλουμε τις πάμπολλες φωτογραφίες μας και να θαυμάσουμε το τοπίο ακούγοντας τον ήχο του χειμάρρου που κυλούσε κάτω από τη γέφυρα στο φαράγγι Polat .
Δε μείναμε όμως μόνο πάνω στη γέφυρα, αλλά συνεχίσαμε προς το μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή των βράχων, όπου υπάρχει ένα μπαλκόνι με απρόσκοπτη θέα στο κάστρο κι ακόμα καλύτερες φωτογραφίες. Προσοχή στην ανάβαση καθώς το μονοπάτι δεν προσφέρεται για όλους! Εκείνο που μας εντυπωσίασε κατά την ανάβαση ήταν οι ρίζες των δέντρων μπλεγμένες μεταξύ τους κι ευδιάκριτες.
Κι ενώ βρισκόμαστε στην κορυφή, ακούμε φασαρία από τη γέφυρα και βλέπουμε ανθρώπους να σπρώχνονται! (Μήπως για τη φωτογράφιση αφού ο κόσμος είχε αρχίσει να πυκνώνει
Κατεβαίνοντας και φεύγοντας από τη γέφυρα, περπατώντας 10 λεπτά σε έναν κατηφορικό δρόμο μες στο πράσινο ξεπετάγεται μπροστά μας το μεγαλειώδες κάστρο!
Τι να πρωτογράψεις για αυτό! Είναι τόσο όμορφο κι εντυπωσιακό που καμιά από τις φωτογραφίες που είχαμε δει δε μας είχε προετοιμάσει για το δέος που νιώσαμε στο αντίκρισμά του. Οι πύργοι του που υψώνονται ολόλευκοι και τα μπαλκόνια με το κίτρινό τους χρώμα σε μαγεύουν. Προχωρώντας φτάνεις στην είσοδο με το κόκκινό της χρώμα. Οι επισκέπτες πολλοί! Κάποιοι περιμένουν υπομονετικά να έρθει η ώρα της ξενάγησης που έχουν πρωτοκλείσει και γίνεται στα αγγλικά και γερμανικά, ανάλογα με το γκρουπ. Αυτό που κάνει το κάστρο Νοϊσβανστάιν ( το όνομα σημαίνει "Νέα Πέτρα του Κύκνου") διαφορετικό, είναι πως δε χτίστηκε για αμυντικούς σκοπούς για αυτό και δεν έχει πολεμίστρες, αλλά για να εκφράσει τη ρομαντική ψυχή του Λουδοβίκου Β΄ που αγαπούσε τους κύκνους- σύμβολα αγνότητας- τους μεσαιωνικούς θρύλους, τις όπερες του Ρίχαρντ Βάγκνερ και την τέχνη.
Από την καφετέρια που βρίσκεται κοντά, μπορείς να θαυμάσεις το κάστρο και το γύρω φυσικό τοπίο. Η ομορφιά συνεχίζεται κατεβαίνοντας για να φτάσουμε στο πάρκινγκ. Ακολουθούμε έναν κατηφορικό δρόμο ανάμεσα στο καταπράσινο τοπίο, απολαμβάνοντας τη δροσιά και βλέποντας τις άμαξες να πηγαινοέρχονται.
Σειρά στο δρόμο του παραμυθιού έχει το κάστρο Χοχενσβανγκάου (Hohenschwangau),το πατρικό του Λουδοβίκου που είχε χτίσει ο πατέρας του Μαξιμιλιανός Β΄. Λιγότερο εντυπωσιακό, είναι ένα ιστορικό κάστρο στη Βαυαρία, ένα παλάτι νεογοτθικού ρυθμού κίτρινου χρώματος χτισμένο σε ένα λόφο με πλούσια βλάστηση πάνω από τη λίμνη Alpsee κι απέναντι από το Νοϊσβανστάιν. Ανεβήκαμε τις σκάλες από την πλευρά του πάρκινγκ και φτάσαμε σε έναν ανθισμένο κήπο με τα σιντριβάνια του από όπου μπορούσαμε να θαυμάσουμε το ίδιο το κάστρο και την πύλη εισόδου με τα αγάλματα και τις τοιχογραφίες, αλλά και τη λίμνη και το απέναντι κάστρο που είχαμε ήδη επισκεφθεί.
Μετά την αναχώρησή μας από τα κάστρα κάναμε μία στάση στην εκκλησία του Αγ. Κολομβάνου (St. Koloman) μια όμορφη εκκλησία χτισμένη στην πεδιάδα και φόντο τις βαυαρικές Άλπεις, δημοφιλής για γάμους. Δυστυχώς και τις δύο φορές που την επισκεφθήκαμε ήταν κλειστή, στον προαύλιο χώρο όμως βρίσκονταν άνθρωποι, που είχαν φτάσει οι περισσότεροι με ποδήλατα και ξεκουράζονταν κάνοντας πικνίκ και θαυμάζοντας το κάστρο Νοϊσβανστάιν που ξεχώριζε από μακριά.
Το επόμενο αξιοθέατο είναι η εκκλησία Wies Wieskirche (Εκκλησία της Ερήμου), που έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO (1983). Μια από τις πιο όμορφες ροκοκό εκκλησίες του κόσμου, (επίσημα γνωστή ως Wallfahrtskirche zum Gegeißelten Heiland auf der Wies, δηλαδή «Εκκλησία Προσκυνήματος του Μαστιγωμένου Σωτήρα στο λιβάδι ») βρίσκεται στην περιοχή Wies, κοντά στο χωριό Steingaden. Διασχίζεις ένα στενό, τέλεια ασφαλτοστρωμένο δρόμο ανάμεσα στα λιβάδια (κι αναρωτιέται γκρινιάζοντας ο οδηγός τι γίνεται αν έρθει αυτοκίνητο από την απέναντι πλευρά ή κάποια από τις αγελάδες που έβοσκαν παραδίπλα) και βλέπεις μπροστά σου την εκκλησία που είναι διάσημη για την αρχιτεκτονική, τις πλούσιες, χρυσές διακοσμήσεις, τοιχογραφίες, γλυπτά, που δημιουργούν μια ουράνια ατμόσφαιρα κι αποτελεί σπουδαίο σημείο λατρείας για τους καθολικούς, αφού χτίστηκε στο μέρος που βρέθηκε ένα θαυματουργό άγαλμα του Χριστού που "έκλαψε" το 1738.
Κι εδώ άνθρωποι με ποδήλατα ξεκουράζονται στη σκιά των δέντρων κι απολαμβάνουν το φαγητό τους. Πρέπει να πω όμως, ότι στην άλλη πλευρά της εκκλησίας υπήρχαν καφέ- εστιατόρια που μπορούσες να καθίσεις.
Και μια που η μέρα ήταν αφιερωμένη στο παραμύθι ο επόμενος σταθμός είναι το παλάτι Linderhof, μεγαλοπρεπές αν και μικρό με τεράστιους όμορφους κήπους, αγάλματα κι εντυπωσιακά σιντριβάνια. Είναι το μικρότερο από τα τρία ανάκτορα που έχτισε ο βασιλιάς Λουδοβίκος Β’ της Βαυαρίας και το μόνο που έζησε για να δει ολοκληρωμένο με επιρροές από το ανάκτορο των Βερσαλλιών και πολλές αναφορές στους δώδεκα θεούς του Ολύμπου: τον Απόλλωνα στο άρμα του ήλιου, τον Ποσειδώνα με τα άλογά του στην ομώνυμη κρήνη, τη γέννηση της Αφροδίτης, του Έρωτα και της Ψυχής, τον Άδωνη, τις Ναϊάδες. Περάσαμε από το χωριό Ettal, με το ομώνυμο αβαείο, χωρίς να σταματήσουμε και μετά από λίγα χιλιόμετρα βρισκόμαστε στον προορισμό μας, όπου η Γερμανίδα κυρία, υπεύθυνη του πάρκινγκ(3€) μας επέπληξε γιατί μπήκαμε στο χώρο με ταχύτητα μεγαλύτερη της επιτρεπόμενης(30χλμ). Παρά ταύτα παρκάραμε, ανεβήκαμε τα σκαλάκια περάσαμε τη βασιλική στοά και βρεθήκαμε στο σημείο έκδοσης εισιτηρίων. Θέλαμε να δούμε το εσωτερικό του παλατιού και το σπήλαιο της Αφροδίτης κι αφού το συνδυαστικό εισιτήριο(13€ ανά άτομο) δεν κλεινόταν ONLINE το βγάλαμε επιτόπου χωρίς πολλή ώρα αναμονής. Στο εισιτήριο αναγραφόταν διαφορετική ώρα επίσκεψης για το σπήλαιο και διαφορετική για το παλάτι .Εκείνο που μας άγχωσε(μιας και πλησίαζε η ώρα της ξενάγησης) ήταν πώς θα βρούμε το σπήλαιο αφού το παλάτι και τα άλλα οικοδομήματα ήταν διάσπαρτα στο δάσος που περιβάλλει την τοποθεσία.
Τελικά οι πινακίδες μας οδήγησαν κι όταν συγκεντρώθηκαν τα 20 άτομα του γκρουπ, τότε ο υπεύθυνος μας ξενάγησε στα αγγλικά, στη μαγική σπηλιά που διαθέτει τεχνητή λίμνη όπου πάνω της πλέει μια βάρκα σε σχήμα κύκνου με τον Έρωτα στην πλώρη της, καταρράκτες και πολύχρωμα εφέ φωτισμού. Φωτογραφίες απαγορεύονται, όπως και σε κάθε εσωτερικό χώρο που επισκεφθήκαμε.
Προχωράμε μες στο δάσος και φτάνουμε στο μουσικό περίπτερο το οποίο δεσπόζει στο πάνω άκρο του καταρράκτη, ο οποίος ρέει σε 30 σκαλοπάτια διακοσμημένα με πέτρινα βάζα και βλέπει απέναντι από το παλάτι και τους κήπους από το βορρά προς τον Ναό της Αφροδίτης. Η θέα είναι υπέροχη!
Κατεβαίνουμε στο παλάτι ανάμεσα από τις πέργκολες και μέχρι να έρθει η ώρα της ξενάγησης θαυμάζουμε την ομορφιά των κήπων. Λουλούδια, αγάλματα, εξαίσια σιντριβάνια σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν είναι όλα αυτά αληθινά.
Κι εκεί που έχεις χαθεί στον κόσμο του παραμυθιού μια εντυπωσιακή παράσταση! Το επιχρυσωμένο σιντριβάνι "Flora and putti" (η ρωμαϊκή θεά των λουλουδιών και της άνοιξης κι οι τρεις μορφές μωρών-αγγέλων, που συμβολίζουν την αθωότητα, την αγάπη και τη διασκέδαση), που λειτουργεί αποκλειστικά μέσω της πίεσης της φυσικής κλίσης, υψώνει έναν πίδακα νερού έως και 22 μέτρα στον αέρα για λίγα λεπτά. Με ενθουσίασε και πολύ χάρηκα που το είδα και δεύτερη φορά! Εκεί και μια φλαμουριά, «Linden» στα γερμανικά, περίπου 300 ετών ,που έδωσε το όνομα στο παλάτι.
Κι έφτασε η ώρα να μπούμε στο εσωτερικό του παλατιού. Απίστευτη πολυτέλεια! Εμπνευσμένο από το αντίστοιχο των Βερσαλλιών διαθέτει υπέροχους πολυελαίους, επιχρυσωμένα στολίδια, αγάλματα, πολλούς καθρέφτες στο ομώνυμο δωμάτιο, παγώνια, ένα κρεβάτι στρωμένο με μπλε βελούδο στο υπνοδωμάτιο του Βασιλιά, πολυτελή έπιπλα και περίπλοκα ξυλόγλυπτα, περίτεχνες ταπετσαρίες, τοιχογραφίες και νωπογραφίες στην οροφή . Το πιο ασυνήθιστο ήταν η τραπεζαρία με ένα μεγάλο τραπέζι για επίσημα γεύματα που άνοιγε το πάτωμα κι εξαφανιζόταν.
Αφού τελειώσαμε την ξενάγηση(κρατάει περίπου 35 λεπτά), ξαναβγήκαμε στους κήπους για να τους απολαύσουμε και φωτογραφίσουμε. Η συνέχεια μας βρίσκει στο δάσος να ψάχνουμε το μαροκινό σπίτι και το μαυριτανικό περίπτερο με το θρόνο του παγωνιού.
Κι αφού είμαστε στην περιοχή συνεχίζουμε για το χωριό Oberammergau που απέχει περίπου 15χλμ. Πρόκειται για ένα χωριό όπου σχεδόν όλα τα σπίτια είναι ζωγραφισμένα με κάποια ιδιαίτερη παράσταση στο εξωτερικό τους λες και είναι πίνακας ζωγραφικής! Συχνότερα εικονίζονται θρησκευτικά θέματα αλλά και παραδοσιακά, χωρίς να λείπουν σκηνές παραμυθιών. Ένα άλλο στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει είναι τα πολλά ξυλόγλυπτα και τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Εδώ υπάρχει και η σχολή του ΝΑΤΟ για αυτό συναντούσαμε στο δρόμο στρατιωτικά οχήματα. Συναντήσαμε την εντυπωσιακή εκκλησία του χωριού (του Αγίου Πέτρου και Παύλου),χωρίς να μπούμε μέσα αφού είχε κλείσει και λίγα μέτρα παρακάτω είδαμε έναν τεράστιο ξύλινο σταυρό με τον Ιησού, έξω από ένα πανέμορφο ζωγραφισμένο σπίτι με όμορφο κήπο που λεγόταν το «σπίτι του Πιλάτου». Απεικονίζεται η σκηνή στο πραιτώριο, ενώ σε ένα σπίτι στην απέναντι πλευρά του δρόμου η Ανάσταση. Κάναμε τη βόλτα μας να δούμε κι άλλα σπίτια και παρακολουθήσαμε για λίγο τη συναυλία μιας τοπικής μπάντας. Το βραδάκι καθίσαμε για φαγητό. Η μπίρα απαραίτητη!
Στο γυρισμό για το Φούσεν ξαναπήγαμε να δούμε τα πρωινά κάστρα που μας είχαν ενθουσιάσει.
Κεφάλαιο 3
Η επόμενη μέρα, είναι μέρα αναχώρησης και εισόδου στο Ρομαντικό Δρόμο της Γερμανίας. Πρώτος σταθμός το Schongau, μια μικρή περιτειχισμένη πόλη με την κύρια πύλη της, μέρος των τειχών και πύργους, το γοτθικό σπίτι Ballenhaus με τα κλιμακωτά αετώματα στις δύο πλευρές του που δεσπόζει στην κεντρική πλατεία με τα πολύχρωμα κτίρια, την εκκλησία Stadtpfarrkirche "Mariae Himmelfahrt" αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου με το εντυπωσιακό εσωτερικό. Δεν υπήρχαν πολλοί επισκέπτες, δεν ήταν και τόσο καθαρά κι ερχόταν μια μυρωδιά από τους στάβλους. Από εδώ αρχίζει ένα κομμάτι της Βαυαρίας γνωστό ως the Pfaffenwinkel, που στην τοπική διάλεκτο σημαίνει η Γωνιά των Παπάδων, καθώς είναι διάσημο για τα μοναστήρια και τις ιστορικές εκκλησίες του. Δωρεάν πάρκινγκ στο κάτω μέρος του λόφου.
Ακολουθεί η πόλη Landsberg am Lech γεμάτη από ιστορία και αξιοθέατα, μεσαιωνικούς πύργους και στενά σοκάκια. Η παλιά πόλη αποτελείται από δύο μέρη. Το ένα με τα χρωματιστά σπίτια βρίσκεται δίπλα στο ποτάμι και το άλλο χτισμένο πάνω στο λόφο και περιτειχισμένο. Παρκάρουμε πάνω στο δρόμο με παρκόμετρο(2€ την ώρα) και ξεκινάμε την περιήγησή μας.
Πρώτη στάση στην πολύ όμορφη κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης (Hauptplatz), που περιβάλλεται από παλιά και πολύ καλά διατηρημένα κτίρια και τον πύργο Schmalzturm (Πύργος του λίπους, γιατί κατά τον Μεσαίωνα και τις επόμενες εποχές, αποθηκευόταν και πουλιόταν το λίπος) στο ένα άκρο. Το σιντριβάνι Marienbrunnen συμπληρώνει τέλεια την ήδη όμορφη θέα από οποιοδήποτε σημείο. Το ιστορικό δημαρχείο με τη θαυμάσια ροκοκό πρόσοψή του τραβάει την προσοχή μας. Συνεχίζοντας νότια είδαμε το πρώην μοναστήρι των Ουρσουλίνων, στο οποίο λειτούργησε γυναικείο σχολείο, με την πρόσοψη πυκνά διακοσμημένη με πολύ γραφικές τοιχογραφίες να βλέπει στον κεντρικό δρόμο. Οι πυργίσκοι του(ο ένας με ρολόι) ξεχωρίζουν. Δεν καταφέραμε να μπούμε μέσα. Από την επιγραφή πάνω από την εξώπορτα πιστεύουμε πως τώρα είναι μουσικό σχολείο.
Τα βήματά μας μας φέρνουν στο Lechwehr (φράγμα Lech), έναν τεχνητό καταρράκτη, που προσδίδει μια νότα ρομαντισμού και αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της γοητευτικής μεσαιωνικής πόλης. Τα χαριτωμένα καφέ δίπλα στο φράγμα Lech σε προσκαλούν να περάσεις μερικές ευχάριστες ώρες. Καθόμαστε σε μια καφετέρια με ψηλά καθίσματα και τραπέζια ακριβώς δίπλα στον τοίχο με θέα τον ποταμό Lech και παίρνουμε τον κατάλογο να διαλέξουμε τι θα παραγγείλουμε. Και μαντέψτε…Έχει καφέ fredo! Επιτέλους θα πιούμε, που αυτές τις μέρες μας έχει λείψει. Κι ενώ είμαι έτοιμη να παραγγείλω ο σύζυγος μου λέει ότι αποκλείεται να ξέρουν να τον φτιάχνουν σωστά. Αλλαγή παραγγελίας. Κι έρχεται η ώρα της πληρωμής! Πηγαίνουμε μες στο κατάστημα και δεν πιστεύουμε στα αυτιά μας. Μιλούν ελληνικά! Είναι τρία νεαρά παιδιά, μετανάστες δεύτερης γενιάς, ιδιοκτήτες του καταστήματος. Πιάνουμε την κουβέντα και μαθαίνουμε ότι στην πόλη ζουν 2.500 Έλληνες και στην κεντρική πλατεία ένα ξενοδοχείο ανήκει σε Έλληνα. Χαρήκαμε πολύ με αυτή τη συνάντηση. Όπως καταλαβαίνετε..., ο fredo φτιάχνεται όπως στη χώρα μας.
Από τη θέση που καθόμασταν βλέπαμε απέναντι τον Πύργο Mutterturm ύψους 30 μέτρων με τη χρυσοποίκιλτη οροφή του. Δεν τον επισκεφθήκαμε αφού γίνονταν εργασίες.
Ο Bayertor, είναι ένας άλλος πύργος που είδαμε. Σήμα κατατεθέν της πόλης σε μικρή απόσταση με τα πόδια από το κέντρο της, εντυπωσιακή μεσαιωνική πύλη εισόδου στην πόλη.
Σειρά έχουν οι εκκλησίες: Η ενοριακή Stadtpfarrkirche Mariä Himmelfahrt, μόνο λίγα βήματα από την κεντρική πλατεία στο Landsberg am Lech, πλούσια διακοσμημένη με ζωγραφιές στο θόλο του κυρίως ναού, υπέροχη επίχρυση πρόσοψη και πολλά βιτρό παράθυρα. Heilig-Kreuz-Kirche (εκκλησία του Τιμίου Σταυρού), δεσπόζει στο πάνω μέρος της πόλης με τους δύο πύργους ροκοκό. Πανέμορφες τοιχογραφίες της Ανάστασης, θαυμάσιος μεγάλος βωμός και πλούσιος διάκοσμος από μορφές, εικόνες και γλυπτά.
Το Landsberg am Lech είναι η πόλη που φυλακίστηκε ο Αδόλφος Χίτλερ το 1923-1924, είχε συνδεθεί με τον ναζισμό κι ήταν γνωστή ως πόλη της Νεολαίας του Χίτλερ.
Η επόμενη πόλη που θα επισκεφθούμε και θα διανυκτερεύσουμε είναι το Άουγκσμπουργκ (Augsburg), η οποία χρωστάει το όνομά της στο Ρωμαίο αυτοκράτορα Αύγουστο, που την ίδρυσε το 15 π.Χ. με το αρχικό της όνομα να είναι Αυγούστα. Είναι η μεγαλύτερη πόλη του Ρομαντικού δρόμου κι εξαιτίας της στρατηγικής και εμπορικής της θέσης στο δρόμο προς την Ιταλία αποτέλεσε σημαντικό κέντρο. Φτάνουμε το απογευματάκι στο κεντρικό μας ξενοδοχείο με το δικό του πάρκινγκ και μόλις ανεβαίνουμε στο δωμάτιο αρχίζει η βροχή. Ευκαιρία για ξεκούραση μπας και περάσει κι ο πονοκέφαλος που με ταλαιπωρούσε.
Μετά από ένα δίωρο που κράτησε η δυνατή βροχή κατεβήκαμε με τα αδιάβροχά μας στην πόλη περνώντας από το Δημαρχείο, το οποίο είχε καταστραφεί στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά ανοικοδομήθηκε σύμφωνα με το αρχικό του σχέδιο και προστατεύεται από τη Σύμβαση της Χάγης για περιπτώσεις ένοπλων συγκρούσεων λόγω της μεγάλης ιστορικής και πολιτιστικής του σημασίας. Δίπλα ο Πύργος Πέρλαχ (Perlachturm), προσφέρει θέα σε όλη την πόλη κάτι που δεν ήταν εφικτό στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αφού και στα δυο προαναφερόμενα γίνονταν εργασίες συντήρησης κι επιδιόρθωσης. Ανεβαίνουμε τα σκαλιά που υπήρχαν στο πλάι και βρισκόμαστε στην κεντρική πλατεία της πόλης την Rathausplatz λιθόστρωτη, πεζοδρομημένη με τα καφέ, τα εστιατόρια και κυρίως το εντυπωσιακό σιντριβάνι του αυτοκράτορα Αύγουστου και πλήθος κόσμου καθισμένο στα σκαλιά του να απολαμβάνει την ομορφιά της. Από εκεί περνούν πολλά τραμ.
Μετά από μια πολύ δύσκολη χρονιά σε πολλούς τομείς, ήρθε επιτέλους και το καλοκαίρι που περίμενα με ανυπομονησία, γιατί είναι η εποχή που διαλέγουμε για το ταξίδι μας(road trip) σε κάποιο μέρος της Ευρώπης (με την αναζήτηση, επιλογή και διοργάνωση του ταξιδιού νομίζω πως ο καιρός περνάει πιο γρήγορα, άσε που έχεις κάτι να περιμένεις). Σειρά φέτος είχε ο ρομαντικός δρόμος της Γερμανίας και με δεδομένο ότι υπήρχε απευθείας πτήση από την πόλη μας για το αεροδρόμιο του Μέμινγκεν, το οποίο εξυπηρετούσε τα σχέδιά μας, κλείσαμε τα εισιτήρια(100 € το άτομο με επιστροφή με Ryanair). Κλείνουμε και αυτοκίνητο από την εταιρεία Europcar(εξαιρετικό, ο σύζυγος που είναι και ο αποκλειστικός οδηγός ενθουσιάστηκε) με φουλ ασφάλιση (390€ για 8 μέρες). Πρέπει να πω ότι φέτος τα ξενοδοχεία τα έκλεισα πριν ακόμα κλειστούν τα αεροπορικά εισιτήρια, με δωρεάν ακύρωση πάντα, αφού πέρσι που πήγαμε Τοσκάνη το κάναμε αντίστροφα και βρήκαμε ακριβότερες τιμές, ενώ φέτος πετύχαμε καλύτερες τιμές και στις περιοχές που θέλαμε.
Κι επιτέλους φτάνει η ημερομηνία αναχώρησης 24-6-2025. Η πτήση μας είναι πρωινή, φεύγουμε χωρίς καθυστέρηση και μετά από δύο ώρες περίπου προσγειωνόμαστε στο μικρό αεροδρόμιο του Μέμινγκεν. Ακριβώς απέναντι βρίσκονται τα γραφεία ενοικίασης αυτοκινήτων, παίρνουμε το δικό μας κι η περιήγηση ξεκινά…
Πρώτος σταθμός του ταξιδιού μας είναι η πόλη του Φούσεν (περίπου 40 χλμ. νότια του αεροδρομίου), μία όμορφη πόλη 15.000 περίπου κατοίκων, όπου είχαμε προγραμματίσει δύο διανυκτερεύσεις. Η επιλογή δεν είναι τυχαία, αφού κύριος σκοπός της επίσκεψής μας είναι να θαυμάσουμε τα κάστρα της περιοχής.
Φτάνουμε στην πόλη γύρω στη 1.00 το μεσημέρι, κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο (λίγο έξω από το κέντρο μιας που θέλουμε να έχει δικό του πάρκινγκ),τακτοποιούμαστε στο δωμάτιο κι αμέσως μετά βρισκόμαστε στο ιστορικό κέντρο της πόλης του Φούσεν- Füssen, που αποτελείται από πολύχρωμα σπίτια διακοσμημένα με τοιχογραφίες σε αλπικό στυλ, μεσαιωνικά δρομάκια, μικρές πλακόστρωτες πλατείες, σιντριβάνια και εκκλησίες σε γοτθικό-ροκοκό-μπαρόκ στυλ,(ύστερα από ένα
δεκάλεπτο περπάτημα κατά τη διάρκεια του οποίου χαζεύαμε τα καλοβαλμένα, ποικιλόχρωμα σπίτια που συναντούσαμε στη διαδρομή).
Στον κεντρικό εμπορικό πεζόδρομο με τα κουκλίστικα σπίτια, καταστήματα κι εστιατόρια-καφέ βρίσκουμε το Δημαρχείο και το Μουσείο του (Rathaus),
ενώ συνεχίζοντας φθάνουμε στην κόκκινη εκκλησία Holy Ghost Hospital Church (Heilig-Geis-Spital-Kirche) με την εντυπωσιακή ροκοκό τοιχογραφία στην πρόσοψη που είναι ζωγραφισμένη όλη και περιέχει εικόνες της Αγίας Τριάδας και διάφορες μορφές Αγίων. Η είσοδος είναι δωρεάν και το εσωτερικό της εκκλησίας είναι ενδιαφέρον καθώς υπάρχουν τοιχογραφίες και αγιογραφίες σε στυλ μπαρόκ, που σχετίζονται με το Άγιο Πνεύμα και τον Nepomuk, τον προστάτη άγιο των γεφυρών.
Το Φούσεν ήταν η πόλη κατασκευής λαούτων και βιολιών κι ένα σιντριβάνι μας το επιβεβαιώνει.
Το σιντριβάνι ψωμιού στην πλατεία Schrannenplatz, είναι ένα σιντριβάνι με χάλκινες φιγούρες που δείχνουν πώς το σιτάρι φτάνει από τον αγρότη στον αρτοποιό, καθώς και μερικά σακιά με σιτάρι.
Σε μια πλατεία στην παλιά πόλη, ένα μικρό σιντριβάνι στο κέντρο της (Stadtbrunnen), που έχει θρησκευτικό χαρακτήρα, αφού το άγαλμα απεικονίζει τον άγιο που σκοτώνει το δράκο με το σταυρό.
Εκείνο όμως που ξεχωρίζει είναι το κάστρο του Φούσεν(High Castle – Hohes Schloss) στην κορυφή ενός λόφου γι’ αυτό κι ευδιάκριτο από κάθε σημείο της πόλης. Καλλιτεχνικά διακοσμημένο κάστρο(πρώην κατοικία του επισκόπου του Άουκσμπουργκ), με πολύχρωμες τοιχογραφίες στην εσωτερική του αυλή και παράθυρα ζωγραφισμένα με τρόπο που τα έκανε να φαίνονται τρισδιάστατα. Η επίσκεψη στον κήπο και στην αυλή είναι δωρεάν, εάν όμως θέλετε να δείτε τη γκαλερί τέχνης ή να ανεβείτε στον πύργο το εισιτήριο κοστίζει 8 ευρώ.
Ακριβώς κάτω από το κάστρο βρίσκεται το μπαρόκ Μοναστήρι “St. Mang”, το μοναστήρι των Βενεδικτίνων, εντυπωσιακό και πανέμορφο με την ομώνυμη Βασιλική στον προαύλιο χώρο του.
Μια άλλη επίσκεψη που κάναμε, ξεκινώντας από τη γέφυρα μετά την κόκκινη εκκλησία, ήταν στους καταρράκτες Lech (Lechfall), ένα φράγμα πάνω από το οποίο το νερό πέφτει περίπου 12 μέτρα σε 5 σκαλοπάτια. Η εικοσάλεπτη διαδρομή είναι απολαυστική καθώς το μονοπάτι περνάει μέσα από ένα μικρό δάσος και καταλήγει στο φαράγγι του ποταμού και στον μικρό καταρράκτη με φόντο τις Άλπεις.
Κατεβείτε στις όχθες του ποταμού ή συνεχίστε τη βόλτα μέσα στο δάσος ή περπατήστε στην κρεμαστή γέφυρα που είναι ανοιχτή μέχρι τις 16:00 κι απολαύστε τη θέα στους καταρράκτες Lech και το φαράγγι από τη μια, ενώ από την άλλη πλευρά απολαμβάνεις την ομορφιά του κάστρου, της παλιάς πόλης και του μοναστηριού των Βενεδικτίνων. Υπέροχο θέαμα!
Περπατώντας κατά μήκος του ποταμού Lech φτάνεις στο Μοναστήρι των Φραγκισκανών στην άκρη της πόλης, με την εκκλησία του Αγίου Στεφάνου. Επειδή φτάσαμε απογευματάκι, το κτίριο ήταν κλειστό, αλλά καταφέραμε να μπούμε στην όμορφη, καλοδιατηρημένη αυλή. Δεν υπήρχε κανείς εκεί και ήταν πολύ ήσυχα, ενώ απέναντι βρίσκεται ένα παλιό νεκροταφείο, όπου πάνω σε ορισμένους τάφους υπάρχουν επιγραφές με επαγγέλματα.
Και με όλα αυτά φτάσαμε βραδάκι να καθόμαστε για φαγητό στο κέντρο της πόλης συνοδεία βαυαρικής μπίρας και υπέροχης ατμόσφαιρας.
Μετά το φαγητό, βόλτα στην πόλη κι επιστροφή στο ξενοδοχείο για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να πάμε να δούμε τα δυο κάστρα της περιοχής πώς είναι το βράδυ.
Το Νοϊσβανστάιν ,βλέπετε, ήταν το μεγάλο μας απωθημένο. Και πράγματι η θέα του μας ενθουσίασε και περιμέναμε με ανυπομονησία την επόμενη μέρα, που είχαμε ορίσει ως μέρα των κάστρων.
Πρέπει όμως να πω ότι η περιοχή του Σβανγκάου, ανάμεσα στα βουνά και τη λίμνη, σου δίνει την αίσθηση της πολυτέλειας. Υπέροχα ξενοδοχεία με θέα στα δυο κάστρα (Νοϊσβανστάιν και Χοχεσβανγκάου) και στη λίμνη Alpsee με τα παγκάκια, τα παπάκια, αλλά και τα κουνούπια της που δυσκόλευαν τον περίπατο στην περιοχή. (Κάποια στιγμή ήταν τόσα πολλά που μπήκαμε άρον άρον στο αυτοκίνητο κι εκεί ήταν που πήραμε την απόφαση να μην κάνουμε βαρκάδα στη λίμνη, όπως είχαμε σχεδιάσει).
Μια άλλη λίμνη που είδαμε ήταν η Forggensee, μεγάλη, καθαρή με πολλές εγκαταστάσεις γύρω της, στάβλους( με ό,τι αυτό συνεπάγεται), δωρεάν χώρο στάθμευσης, πολλά τροχόσπιτα, ποδηλατόδρομους που χρησιμοποιούνταν, ανθρώπους που κολυμπούσαν και σκάφη. Περπατήσαμε στις όχθες της λίμνης κι απολαύσαμε την ηρεμία του τοπίου.
Κεφάλαιο 2
Η επόμενη μέρα ήταν η μέρα του παραμυθιού. Μετά από ένα καλό πρωινό (εκτός ξενοδοχείου),ξεκινήσαμε για την πολυπόθητη επίσκεψη στο κάστρο του Λουδοβίκου του Τρελού, (όπως έμεινε γνωστός) το κάστρο Νοϊσβανστάιν, που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την ταινία Ωραία Κοιμωμένη του Ντίσνεϋ και σήμα για τις κινηματογραφικές του παραγωγές. (Πιστεύω πως το κάστρο που είχε φέρει ο Αϊ- Βασίλης στην κόρη μου όταν ήταν μικρή είχε επηρεαστεί από το προαναφερόμενο).
Φτάνουμε στο Σβανγκάου -εντυπωσιακό και με το φως της μέρας -και κατευθυνόμαστε στο πάρκινγκ που βρίσκεται δίπλα στη λίμνη και κοντά στη στάση του λεωφορείου που σε ανεβάζει στο κάστρο (Parkplatz P4-10€ για 5 ώρες) για να αφήσουμε το αυτοκίνητο. Για να ανεβείς στο κάστρο υπάρχουν τρεις τρόποι: με τα πόδια (δεν τον συνιστώ μια που ο δρόμος είναι ανηφορικός), με την άμαξα (αν δε σας πειράζει η μυρωδιά των αλόγων) και με το λεωφορείο που σε αφήνει πριν από το κάστρο (3€ η μονή διαδρομή και 5€ με επιστροφή).
Επιλέξαμε το λεωφορείο(το οποίο λειτουργεί ανάλογα με τη ζήτηση κι όχι βάσει σταθερού χρονοδιαγράμματος) με μονή διαδρομή και στη συνέχεια περπατήσαμε μες στο καταπράσινο τοπίο για να φτάσουμε στη γέφυρα Marienbrücke, τη γέφυρα της Μαρίας, την οποία έχτισε ο Μαξιμιλιανός Β', πατέρας του Λουδοβίκου, ως δώρο για τη σύζυγό του τη δεκαετία του 1840 με ξύλο αρχικά κι ανακατασκεύασε με χάλυβα ο γιος του. Η γέφυρα προσφέρει μια καταπληκτική θέα του κάστρου και του τοπίου γύρω από αυτό! Βλέποντάς το από εκεί, νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε άλλες εποχές και από τις πόρτες και τα παράθυρά του θα ξεπροβάλλουν πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Επειδή ήμαστε εκεί νωρίς το πρωί, ο κόσμος δεν ήταν τόσος πολύς κι έτσι μπορέσαμε να απολαύσουμε το παραμυθένιο αυτό κάστρο, να βγάλουμε τις πάμπολλες φωτογραφίες μας και να θαυμάσουμε το τοπίο ακούγοντας τον ήχο του χειμάρρου που κυλούσε κάτω από τη γέφυρα στο φαράγγι Polat .
Δε μείναμε όμως μόνο πάνω στη γέφυρα, αλλά συνεχίσαμε προς το μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή των βράχων, όπου υπάρχει ένα μπαλκόνι με απρόσκοπτη θέα στο κάστρο κι ακόμα καλύτερες φωτογραφίες. Προσοχή στην ανάβαση καθώς το μονοπάτι δεν προσφέρεται για όλους! Εκείνο που μας εντυπωσίασε κατά την ανάβαση ήταν οι ρίζες των δέντρων μπλεγμένες μεταξύ τους κι ευδιάκριτες.
Κι ενώ βρισκόμαστε στην κορυφή, ακούμε φασαρία από τη γέφυρα και βλέπουμε ανθρώπους να σπρώχνονται! (Μήπως για τη φωτογράφιση αφού ο κόσμος είχε αρχίσει να πυκνώνει
Κατεβαίνοντας και φεύγοντας από τη γέφυρα, περπατώντας 10 λεπτά σε έναν κατηφορικό δρόμο μες στο πράσινο ξεπετάγεται μπροστά μας το μεγαλειώδες κάστρο!
Τι να πρωτογράψεις για αυτό! Είναι τόσο όμορφο κι εντυπωσιακό που καμιά από τις φωτογραφίες που είχαμε δει δε μας είχε προετοιμάσει για το δέος που νιώσαμε στο αντίκρισμά του. Οι πύργοι του που υψώνονται ολόλευκοι και τα μπαλκόνια με το κίτρινό τους χρώμα σε μαγεύουν. Προχωρώντας φτάνεις στην είσοδο με το κόκκινό της χρώμα. Οι επισκέπτες πολλοί! Κάποιοι περιμένουν υπομονετικά να έρθει η ώρα της ξενάγησης που έχουν πρωτοκλείσει και γίνεται στα αγγλικά και γερμανικά, ανάλογα με το γκρουπ. Αυτό που κάνει το κάστρο Νοϊσβανστάιν ( το όνομα σημαίνει "Νέα Πέτρα του Κύκνου") διαφορετικό, είναι πως δε χτίστηκε για αμυντικούς σκοπούς για αυτό και δεν έχει πολεμίστρες, αλλά για να εκφράσει τη ρομαντική ψυχή του Λουδοβίκου Β΄ που αγαπούσε τους κύκνους- σύμβολα αγνότητας- τους μεσαιωνικούς θρύλους, τις όπερες του Ρίχαρντ Βάγκνερ και την τέχνη.
Από την καφετέρια που βρίσκεται κοντά, μπορείς να θαυμάσεις το κάστρο και το γύρω φυσικό τοπίο. Η ομορφιά συνεχίζεται κατεβαίνοντας για να φτάσουμε στο πάρκινγκ. Ακολουθούμε έναν κατηφορικό δρόμο ανάμεσα στο καταπράσινο τοπίο, απολαμβάνοντας τη δροσιά και βλέποντας τις άμαξες να πηγαινοέρχονται.
Σειρά στο δρόμο του παραμυθιού έχει το κάστρο Χοχενσβανγκάου (Hohenschwangau),το πατρικό του Λουδοβίκου που είχε χτίσει ο πατέρας του Μαξιμιλιανός Β΄. Λιγότερο εντυπωσιακό, είναι ένα ιστορικό κάστρο στη Βαυαρία, ένα παλάτι νεογοτθικού ρυθμού κίτρινου χρώματος χτισμένο σε ένα λόφο με πλούσια βλάστηση πάνω από τη λίμνη Alpsee κι απέναντι από το Νοϊσβανστάιν. Ανεβήκαμε τις σκάλες από την πλευρά του πάρκινγκ και φτάσαμε σε έναν ανθισμένο κήπο με τα σιντριβάνια του από όπου μπορούσαμε να θαυμάσουμε το ίδιο το κάστρο και την πύλη εισόδου με τα αγάλματα και τις τοιχογραφίες, αλλά και τη λίμνη και το απέναντι κάστρο που είχαμε ήδη επισκεφθεί.
Μετά την αναχώρησή μας από τα κάστρα κάναμε μία στάση στην εκκλησία του Αγ. Κολομβάνου (St. Koloman) μια όμορφη εκκλησία χτισμένη στην πεδιάδα και φόντο τις βαυαρικές Άλπεις, δημοφιλής για γάμους. Δυστυχώς και τις δύο φορές που την επισκεφθήκαμε ήταν κλειστή, στον προαύλιο χώρο όμως βρίσκονταν άνθρωποι, που είχαν φτάσει οι περισσότεροι με ποδήλατα και ξεκουράζονταν κάνοντας πικνίκ και θαυμάζοντας το κάστρο Νοϊσβανστάιν που ξεχώριζε από μακριά.
Το επόμενο αξιοθέατο είναι η εκκλησία Wies Wieskirche (Εκκλησία της Ερήμου), που έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO (1983). Μια από τις πιο όμορφες ροκοκό εκκλησίες του κόσμου, (επίσημα γνωστή ως Wallfahrtskirche zum Gegeißelten Heiland auf der Wies, δηλαδή «Εκκλησία Προσκυνήματος του Μαστιγωμένου Σωτήρα στο λιβάδι ») βρίσκεται στην περιοχή Wies, κοντά στο χωριό Steingaden. Διασχίζεις ένα στενό, τέλεια ασφαλτοστρωμένο δρόμο ανάμεσα στα λιβάδια (κι αναρωτιέται γκρινιάζοντας ο οδηγός τι γίνεται αν έρθει αυτοκίνητο από την απέναντι πλευρά ή κάποια από τις αγελάδες που έβοσκαν παραδίπλα) και βλέπεις μπροστά σου την εκκλησία που είναι διάσημη για την αρχιτεκτονική, τις πλούσιες, χρυσές διακοσμήσεις, τοιχογραφίες, γλυπτά, που δημιουργούν μια ουράνια ατμόσφαιρα κι αποτελεί σπουδαίο σημείο λατρείας για τους καθολικούς, αφού χτίστηκε στο μέρος που βρέθηκε ένα θαυματουργό άγαλμα του Χριστού που "έκλαψε" το 1738.
Κι εδώ άνθρωποι με ποδήλατα ξεκουράζονται στη σκιά των δέντρων κι απολαμβάνουν το φαγητό τους. Πρέπει να πω όμως, ότι στην άλλη πλευρά της εκκλησίας υπήρχαν καφέ- εστιατόρια που μπορούσες να καθίσεις.
Και μια που η μέρα ήταν αφιερωμένη στο παραμύθι ο επόμενος σταθμός είναι το παλάτι Linderhof, μεγαλοπρεπές αν και μικρό με τεράστιους όμορφους κήπους, αγάλματα κι εντυπωσιακά σιντριβάνια. Είναι το μικρότερο από τα τρία ανάκτορα που έχτισε ο βασιλιάς Λουδοβίκος Β’ της Βαυαρίας και το μόνο που έζησε για να δει ολοκληρωμένο με επιρροές από το ανάκτορο των Βερσαλλιών και πολλές αναφορές στους δώδεκα θεούς του Ολύμπου: τον Απόλλωνα στο άρμα του ήλιου, τον Ποσειδώνα με τα άλογά του στην ομώνυμη κρήνη, τη γέννηση της Αφροδίτης, του Έρωτα και της Ψυχής, τον Άδωνη, τις Ναϊάδες. Περάσαμε από το χωριό Ettal, με το ομώνυμο αβαείο, χωρίς να σταματήσουμε και μετά από λίγα χιλιόμετρα βρισκόμαστε στον προορισμό μας, όπου η Γερμανίδα κυρία, υπεύθυνη του πάρκινγκ(3€) μας επέπληξε γιατί μπήκαμε στο χώρο με ταχύτητα μεγαλύτερη της επιτρεπόμενης(30χλμ). Παρά ταύτα παρκάραμε, ανεβήκαμε τα σκαλάκια περάσαμε τη βασιλική στοά και βρεθήκαμε στο σημείο έκδοσης εισιτηρίων. Θέλαμε να δούμε το εσωτερικό του παλατιού και το σπήλαιο της Αφροδίτης κι αφού το συνδυαστικό εισιτήριο(13€ ανά άτομο) δεν κλεινόταν ONLINE το βγάλαμε επιτόπου χωρίς πολλή ώρα αναμονής. Στο εισιτήριο αναγραφόταν διαφορετική ώρα επίσκεψης για το σπήλαιο και διαφορετική για το παλάτι .Εκείνο που μας άγχωσε(μιας και πλησίαζε η ώρα της ξενάγησης) ήταν πώς θα βρούμε το σπήλαιο αφού το παλάτι και τα άλλα οικοδομήματα ήταν διάσπαρτα στο δάσος που περιβάλλει την τοποθεσία.
Τελικά οι πινακίδες μας οδήγησαν κι όταν συγκεντρώθηκαν τα 20 άτομα του γκρουπ, τότε ο υπεύθυνος μας ξενάγησε στα αγγλικά, στη μαγική σπηλιά που διαθέτει τεχνητή λίμνη όπου πάνω της πλέει μια βάρκα σε σχήμα κύκνου με τον Έρωτα στην πλώρη της, καταρράκτες και πολύχρωμα εφέ φωτισμού. Φωτογραφίες απαγορεύονται, όπως και σε κάθε εσωτερικό χώρο που επισκεφθήκαμε.
Προχωράμε μες στο δάσος και φτάνουμε στο μουσικό περίπτερο το οποίο δεσπόζει στο πάνω άκρο του καταρράκτη, ο οποίος ρέει σε 30 σκαλοπάτια διακοσμημένα με πέτρινα βάζα και βλέπει απέναντι από το παλάτι και τους κήπους από το βορρά προς τον Ναό της Αφροδίτης. Η θέα είναι υπέροχη!
Κατεβαίνουμε στο παλάτι ανάμεσα από τις πέργκολες και μέχρι να έρθει η ώρα της ξενάγησης θαυμάζουμε την ομορφιά των κήπων. Λουλούδια, αγάλματα, εξαίσια σιντριβάνια σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν είναι όλα αυτά αληθινά.
Κι εκεί που έχεις χαθεί στον κόσμο του παραμυθιού μια εντυπωσιακή παράσταση! Το επιχρυσωμένο σιντριβάνι "Flora and putti" (η ρωμαϊκή θεά των λουλουδιών και της άνοιξης κι οι τρεις μορφές μωρών-αγγέλων, που συμβολίζουν την αθωότητα, την αγάπη και τη διασκέδαση), που λειτουργεί αποκλειστικά μέσω της πίεσης της φυσικής κλίσης, υψώνει έναν πίδακα νερού έως και 22 μέτρα στον αέρα για λίγα λεπτά. Με ενθουσίασε και πολύ χάρηκα που το είδα και δεύτερη φορά! Εκεί και μια φλαμουριά, «Linden» στα γερμανικά, περίπου 300 ετών ,που έδωσε το όνομα στο παλάτι.
Κι έφτασε η ώρα να μπούμε στο εσωτερικό του παλατιού. Απίστευτη πολυτέλεια! Εμπνευσμένο από το αντίστοιχο των Βερσαλλιών διαθέτει υπέροχους πολυελαίους, επιχρυσωμένα στολίδια, αγάλματα, πολλούς καθρέφτες στο ομώνυμο δωμάτιο, παγώνια, ένα κρεβάτι στρωμένο με μπλε βελούδο στο υπνοδωμάτιο του Βασιλιά, πολυτελή έπιπλα και περίπλοκα ξυλόγλυπτα, περίτεχνες ταπετσαρίες, τοιχογραφίες και νωπογραφίες στην οροφή . Το πιο ασυνήθιστο ήταν η τραπεζαρία με ένα μεγάλο τραπέζι για επίσημα γεύματα που άνοιγε το πάτωμα κι εξαφανιζόταν.
Αφού τελειώσαμε την ξενάγηση(κρατάει περίπου 35 λεπτά), ξαναβγήκαμε στους κήπους για να τους απολαύσουμε και φωτογραφίσουμε. Η συνέχεια μας βρίσκει στο δάσος να ψάχνουμε το μαροκινό σπίτι και το μαυριτανικό περίπτερο με το θρόνο του παγωνιού.
Κι αφού είμαστε στην περιοχή συνεχίζουμε για το χωριό Oberammergau που απέχει περίπου 15χλμ. Πρόκειται για ένα χωριό όπου σχεδόν όλα τα σπίτια είναι ζωγραφισμένα με κάποια ιδιαίτερη παράσταση στο εξωτερικό τους λες και είναι πίνακας ζωγραφικής! Συχνότερα εικονίζονται θρησκευτικά θέματα αλλά και παραδοσιακά, χωρίς να λείπουν σκηνές παραμυθιών. Ένα άλλο στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει είναι τα πολλά ξυλόγλυπτα και τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Εδώ υπάρχει και η σχολή του ΝΑΤΟ για αυτό συναντούσαμε στο δρόμο στρατιωτικά οχήματα. Συναντήσαμε την εντυπωσιακή εκκλησία του χωριού (του Αγίου Πέτρου και Παύλου),χωρίς να μπούμε μέσα αφού είχε κλείσει και λίγα μέτρα παρακάτω είδαμε έναν τεράστιο ξύλινο σταυρό με τον Ιησού, έξω από ένα πανέμορφο ζωγραφισμένο σπίτι με όμορφο κήπο που λεγόταν το «σπίτι του Πιλάτου». Απεικονίζεται η σκηνή στο πραιτώριο, ενώ σε ένα σπίτι στην απέναντι πλευρά του δρόμου η Ανάσταση. Κάναμε τη βόλτα μας να δούμε κι άλλα σπίτια και παρακολουθήσαμε για λίγο τη συναυλία μιας τοπικής μπάντας. Το βραδάκι καθίσαμε για φαγητό. Η μπίρα απαραίτητη!
Στο γυρισμό για το Φούσεν ξαναπήγαμε να δούμε τα πρωινά κάστρα που μας είχαν ενθουσιάσει.
Κεφάλαιο 3
Η επόμενη μέρα, είναι μέρα αναχώρησης και εισόδου στο Ρομαντικό Δρόμο της Γερμανίας. Πρώτος σταθμός το Schongau, μια μικρή περιτειχισμένη πόλη με την κύρια πύλη της, μέρος των τειχών και πύργους, το γοτθικό σπίτι Ballenhaus με τα κλιμακωτά αετώματα στις δύο πλευρές του που δεσπόζει στην κεντρική πλατεία με τα πολύχρωμα κτίρια, την εκκλησία Stadtpfarrkirche "Mariae Himmelfahrt" αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου με το εντυπωσιακό εσωτερικό. Δεν υπήρχαν πολλοί επισκέπτες, δεν ήταν και τόσο καθαρά κι ερχόταν μια μυρωδιά από τους στάβλους. Από εδώ αρχίζει ένα κομμάτι της Βαυαρίας γνωστό ως the Pfaffenwinkel, που στην τοπική διάλεκτο σημαίνει η Γωνιά των Παπάδων, καθώς είναι διάσημο για τα μοναστήρια και τις ιστορικές εκκλησίες του. Δωρεάν πάρκινγκ στο κάτω μέρος του λόφου.
Ακολουθεί η πόλη Landsberg am Lech γεμάτη από ιστορία και αξιοθέατα, μεσαιωνικούς πύργους και στενά σοκάκια. Η παλιά πόλη αποτελείται από δύο μέρη. Το ένα με τα χρωματιστά σπίτια βρίσκεται δίπλα στο ποτάμι και το άλλο χτισμένο πάνω στο λόφο και περιτειχισμένο. Παρκάρουμε πάνω στο δρόμο με παρκόμετρο(2€ την ώρα) και ξεκινάμε την περιήγησή μας.
Πρώτη στάση στην πολύ όμορφη κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης (Hauptplatz), που περιβάλλεται από παλιά και πολύ καλά διατηρημένα κτίρια και τον πύργο Schmalzturm (Πύργος του λίπους, γιατί κατά τον Μεσαίωνα και τις επόμενες εποχές, αποθηκευόταν και πουλιόταν το λίπος) στο ένα άκρο. Το σιντριβάνι Marienbrunnen συμπληρώνει τέλεια την ήδη όμορφη θέα από οποιοδήποτε σημείο. Το ιστορικό δημαρχείο με τη θαυμάσια ροκοκό πρόσοψή του τραβάει την προσοχή μας. Συνεχίζοντας νότια είδαμε το πρώην μοναστήρι των Ουρσουλίνων, στο οποίο λειτούργησε γυναικείο σχολείο, με την πρόσοψη πυκνά διακοσμημένη με πολύ γραφικές τοιχογραφίες να βλέπει στον κεντρικό δρόμο. Οι πυργίσκοι του(ο ένας με ρολόι) ξεχωρίζουν. Δεν καταφέραμε να μπούμε μέσα. Από την επιγραφή πάνω από την εξώπορτα πιστεύουμε πως τώρα είναι μουσικό σχολείο.
Τα βήματά μας μας φέρνουν στο Lechwehr (φράγμα Lech), έναν τεχνητό καταρράκτη, που προσδίδει μια νότα ρομαντισμού και αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της γοητευτικής μεσαιωνικής πόλης. Τα χαριτωμένα καφέ δίπλα στο φράγμα Lech σε προσκαλούν να περάσεις μερικές ευχάριστες ώρες. Καθόμαστε σε μια καφετέρια με ψηλά καθίσματα και τραπέζια ακριβώς δίπλα στον τοίχο με θέα τον ποταμό Lech και παίρνουμε τον κατάλογο να διαλέξουμε τι θα παραγγείλουμε. Και μαντέψτε…Έχει καφέ fredo! Επιτέλους θα πιούμε, που αυτές τις μέρες μας έχει λείψει. Κι ενώ είμαι έτοιμη να παραγγείλω ο σύζυγος μου λέει ότι αποκλείεται να ξέρουν να τον φτιάχνουν σωστά. Αλλαγή παραγγελίας. Κι έρχεται η ώρα της πληρωμής! Πηγαίνουμε μες στο κατάστημα και δεν πιστεύουμε στα αυτιά μας. Μιλούν ελληνικά! Είναι τρία νεαρά παιδιά, μετανάστες δεύτερης γενιάς, ιδιοκτήτες του καταστήματος. Πιάνουμε την κουβέντα και μαθαίνουμε ότι στην πόλη ζουν 2.500 Έλληνες και στην κεντρική πλατεία ένα ξενοδοχείο ανήκει σε Έλληνα. Χαρήκαμε πολύ με αυτή τη συνάντηση. Όπως καταλαβαίνετε..., ο fredo φτιάχνεται όπως στη χώρα μας.
Από τη θέση που καθόμασταν βλέπαμε απέναντι τον Πύργο Mutterturm ύψους 30 μέτρων με τη χρυσοποίκιλτη οροφή του. Δεν τον επισκεφθήκαμε αφού γίνονταν εργασίες.
Ο Bayertor, είναι ένας άλλος πύργος που είδαμε. Σήμα κατατεθέν της πόλης σε μικρή απόσταση με τα πόδια από το κέντρο της, εντυπωσιακή μεσαιωνική πύλη εισόδου στην πόλη.
Σειρά έχουν οι εκκλησίες: Η ενοριακή Stadtpfarrkirche Mariä Himmelfahrt, μόνο λίγα βήματα από την κεντρική πλατεία στο Landsberg am Lech, πλούσια διακοσμημένη με ζωγραφιές στο θόλο του κυρίως ναού, υπέροχη επίχρυση πρόσοψη και πολλά βιτρό παράθυρα. Heilig-Kreuz-Kirche (εκκλησία του Τιμίου Σταυρού), δεσπόζει στο πάνω μέρος της πόλης με τους δύο πύργους ροκοκό. Πανέμορφες τοιχογραφίες της Ανάστασης, θαυμάσιος μεγάλος βωμός και πλούσιος διάκοσμος από μορφές, εικόνες και γλυπτά.
Το Landsberg am Lech είναι η πόλη που φυλακίστηκε ο Αδόλφος Χίτλερ το 1923-1924, είχε συνδεθεί με τον ναζισμό κι ήταν γνωστή ως πόλη της Νεολαίας του Χίτλερ.
Η επόμενη πόλη που θα επισκεφθούμε και θα διανυκτερεύσουμε είναι το Άουγκσμπουργκ (Augsburg), η οποία χρωστάει το όνομά της στο Ρωμαίο αυτοκράτορα Αύγουστο, που την ίδρυσε το 15 π.Χ. με το αρχικό της όνομα να είναι Αυγούστα. Είναι η μεγαλύτερη πόλη του Ρομαντικού δρόμου κι εξαιτίας της στρατηγικής και εμπορικής της θέσης στο δρόμο προς την Ιταλία αποτέλεσε σημαντικό κέντρο. Φτάνουμε το απογευματάκι στο κεντρικό μας ξενοδοχείο με το δικό του πάρκινγκ και μόλις ανεβαίνουμε στο δωμάτιο αρχίζει η βροχή. Ευκαιρία για ξεκούραση μπας και περάσει κι ο πονοκέφαλος που με ταλαιπωρούσε.
Μετά από ένα δίωρο που κράτησε η δυνατή βροχή κατεβήκαμε με τα αδιάβροχά μας στην πόλη περνώντας από το Δημαρχείο, το οποίο είχε καταστραφεί στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά ανοικοδομήθηκε σύμφωνα με το αρχικό του σχέδιο και προστατεύεται από τη Σύμβαση της Χάγης για περιπτώσεις ένοπλων συγκρούσεων λόγω της μεγάλης ιστορικής και πολιτιστικής του σημασίας. Δίπλα ο Πύργος Πέρλαχ (Perlachturm), προσφέρει θέα σε όλη την πόλη κάτι που δεν ήταν εφικτό στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αφού και στα δυο προαναφερόμενα γίνονταν εργασίες συντήρησης κι επιδιόρθωσης. Ανεβαίνουμε τα σκαλιά που υπήρχαν στο πλάι και βρισκόμαστε στην κεντρική πλατεία της πόλης την Rathausplatz λιθόστρωτη, πεζοδρομημένη με τα καφέ, τα εστιατόρια και κυρίως το εντυπωσιακό σιντριβάνι του αυτοκράτορα Αύγουστου και πλήθος κόσμου καθισμένο στα σκαλιά του να απολαμβάνει την ομορφιά της. Από εκεί περνούν πολλά τραμ.
Last edited:
