Κεφάλαιο 1
Μετά από μια πολύ δύσκολη χρονιά σε πολλούς τομείς, ήρθε επιτέλους και το καλοκαίρι που περίμενα με ανυπομονησία, γιατί είναι η εποχή που διαλέγουμε για το ταξίδι μας(road trip) σε κάποιο μέρος της Ευρώπης (με την αναζήτηση, επιλογή και διοργάνωση του ταξιδιού νομίζω πως ο καιρός περνάει πιο γρήγορα, άσε που έχεις κάτι να περιμένεις). Σειρά φέτος είχε ο ρομαντικός δρόμος της Γερμανίας και με δεδομένο ότι υπήρχε απευθείας πτήση από την πόλη μας για το αεροδρόμιο του Μέμινγκεν, το οποίο εξυπηρετούσε τα σχέδιά μας, κλείσαμε τα εισιτήρια(100 € το άτομο με επιστροφή με Ryanair). Κλείνουμε και αυτοκίνητο από την εταιρεία Europcar(εξαιρετικό, ο σύζυγος που είναι και ο αποκλειστικός οδηγός ενθουσιάστηκε) με φουλ ασφάλιση (390€ για 8 μέρες). Πρέπει να πω ότι φέτος τα ξενοδοχεία τα έκλεισα πριν ακόμα κλειστούν τα αεροπορικά εισιτήρια, με δωρεάν ακύρωση πάντα, αφού πέρσι που πήγαμε Τοσκάνη το κάναμε αντίστροφα και βρήκαμε ακριβότερες τιμές, ενώ φέτος πετύχαμε καλύτερες τιμές και στις περιοχές που θέλαμε.
Κι επιτέλους φτάνει η ημερομηνία αναχώρησης 24-6-2025. Η πτήση μας είναι πρωινή, φεύγουμε χωρίς καθυστέρηση και μετά από δύο ώρες περίπου προσγειωνόμαστε στο μικρό αεροδρόμιο του Μέμινγκεν. Ακριβώς απέναντι βρίσκονται τα γραφεία ενοικίασης αυτοκινήτων, παίρνουμε το δικό μας κι η περιήγηση ξεκινά…
Πρώτος σταθμός του ταξιδιού μας είναι η πόλη του Φούσεν (περίπου 40 χλμ. νότια του αεροδρομίου), μία όμορφη πόλη 15.000 περίπου κατοίκων, όπου είχαμε προγραμματίσει δύο διανυκτερεύσεις. Η επιλογή δεν είναι τυχαία, αφού κύριος σκοπός της επίσκεψής μας είναι να θαυμάσουμε τα κάστρα της περιοχής.
Φτάνουμε στην πόλη γύρω στη 1.00 το μεσημέρι, κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο (λίγο έξω από το κέντρο μιας που θέλουμε να έχει δικό του πάρκινγκ),τακτοποιούμαστε στο δωμάτιο κι αμέσως μετά βρισκόμαστε στο ιστορικό κέντρο της πόλης του Φούσεν- Füssen, που αποτελείται από πολύχρωμα σπίτια διακοσμημένα με τοιχογραφίες σε αλπικό στυλ, μεσαιωνικά δρομάκια, μικρές πλακόστρωτες πλατείες, σιντριβάνια και εκκλησίες σε γοτθικό-ροκοκό-μπαρόκ στυλ,(ύστερα από ένα
δεκάλεπτο περπάτημα κατά τη διάρκεια του οποίου χαζεύαμε τα καλοβαλμένα, ποικιλόχρωμα σπίτια που συναντούσαμε στη διαδρομή).
Στον κεντρικό εμπορικό πεζόδρομο με τα κουκλίστικα σπίτια, καταστήματα κι εστιατόρια-καφέ βρίσκουμε το Δημαρχείο και το Μουσείο του (Rathaus),
ενώ συνεχίζοντας φθάνουμε στην κόκκινη εκκλησία Holy Ghost Hospital Church (Heilig-Geis-Spital-Kirche) με την εντυπωσιακή ροκοκό τοιχογραφία στην πρόσοψη που είναι ζωγραφισμένη όλη και περιέχει εικόνες της Αγίας Τριάδας και διάφορες μορφές Αγίων. Η είσοδος είναι δωρεάν και το εσωτερικό της εκκλησίας είναι ενδιαφέρον καθώς υπάρχουν τοιχογραφίες και αγιογραφίες σε στυλ μπαρόκ, που σχετίζονται με το Άγιο Πνεύμα και τον Nepomuk, τον προστάτη άγιο των γεφυρών.
Το Φούσεν ήταν η πόλη κατασκευής λαούτων και βιολιών κι ένα σιντριβάνι μας το επιβεβαιώνει.
Το σιντριβάνι ψωμιού στην πλατεία Schrannenplatz, είναι ένα σιντριβάνι με χάλκινες φιγούρες που δείχνουν πώς το σιτάρι φτάνει από τον αγρότη στον αρτοποιό, καθώς και μερικά σακιά με σιτάρι.
Σε μια πλατεία στην παλιά πόλη, ένα μικρό σιντριβάνι στο κέντρο της (Stadtbrunnen), που έχει θρησκευτικό χαρακτήρα, αφού το άγαλμα απεικονίζει τον άγιο που σκοτώνει το δράκο με το σταυρό.
Εκείνο όμως που ξεχωρίζει είναι το κάστρο του Φούσεν(High Castle – Hohes Schloss) στην κορυφή ενός λόφου γι’ αυτό κι ευδιάκριτο από κάθε σημείο της πόλης. Καλλιτεχνικά διακοσμημένο κάστρο(πρώην κατοικία του επισκόπου του Άουκσμπουργκ), με πολύχρωμες τοιχογραφίες στην εσωτερική του αυλή και παράθυρα ζωγραφισμένα με τρόπο που τα έκανε να φαίνονται τρισδιάστατα. Η επίσκεψη στον κήπο και στην αυλή είναι δωρεάν, εάν όμως θέλετε να δείτε τη γκαλερί τέχνης ή να ανεβείτε στον πύργο το εισιτήριο κοστίζει 8 ευρώ.
Ακριβώς κάτω από το κάστρο βρίσκεται το μπαρόκ Μοναστήρι “St. Mang”, το μοναστήρι των Βενεδικτίνων, εντυπωσιακό και πανέμορφο με την ομώνυμη Βασιλική στον προαύλιο χώρο του.
Μια άλλη επίσκεψη που κάναμε, ξεκινώντας από τη γέφυρα μετά την κόκκινη εκκλησία, ήταν στους καταρράκτες Lech (Lechfall), ένα φράγμα πάνω από το οποίο το νερό πέφτει περίπου 12 μέτρα σε 5 σκαλοπάτια. Η εικοσάλεπτη διαδρομή είναι απολαυστική καθώς το μονοπάτι περνάει μέσα από ένα μικρό δάσος και καταλήγει στο φαράγγι του ποταμού και στον μικρό καταρράκτη με φόντο τις Άλπεις.
Κατεβείτε στις όχθες του ποταμού ή συνεχίστε τη βόλτα μέσα στο δάσος ή περπατήστε στην κρεμαστή γέφυρα που είναι ανοιχτή μέχρι τις 16:00 κι απολαύστε τη θέα στους καταρράκτες Lech και το φαράγγι από τη μια, ενώ από την άλλη πλευρά απολαμβάνεις την ομορφιά του κάστρου, της παλιάς πόλης και του μοναστηριού των Βενεδικτίνων. Υπέροχο θέαμα!
Περπατώντας κατά μήκος του ποταμού Lech φτάνεις στο Μοναστήρι των Φραγκισκανών στην άκρη της πόλης, με την εκκλησία του Αγίου Στεφάνου. Επειδή φτάσαμε απογευματάκι, το κτίριο ήταν κλειστό, αλλά καταφέραμε να μπούμε στην όμορφη, καλοδιατηρημένη αυλή. Δεν υπήρχε κανείς εκεί και ήταν πολύ ήσυχα, ενώ απέναντι βρίσκεται ένα παλιό νεκροταφείο, όπου πάνω σε ορισμένους τάφους υπάρχουν επιγραφές με επαγγέλματα.
Και με όλα αυτά φτάσαμε βραδάκι να καθόμαστε για φαγητό στο κέντρο της πόλης συνοδεία βαυαρικής μπίρας και υπέροχης ατμόσφαιρας.
Μετά το φαγητό, βόλτα στην πόλη κι επιστροφή στο ξενοδοχείο για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να πάμε να δούμε τα δυο κάστρα της περιοχής πώς είναι το βράδυ.
Το Νοϊσβανστάιν ,βλέπετε, ήταν το μεγάλο μας απωθημένο. Και πράγματι η θέα του μας ενθουσίασε και περιμέναμε με ανυπομονησία την επόμενη μέρα, που είχαμε ορίσει ως μέρα των κάστρων.
Πρέπει όμως να πω ότι η περιοχή του Σβανγκάου, ανάμεσα στα βουνά και τη λίμνη, σου δίνει την αίσθηση της πολυτέλειας. Υπέροχα ξενοδοχεία με θέα στα δυο κάστρα (Νοϊσβανστάιν και Χοχεσβανγκάου) και στη λίμνη Alpsee με τα παγκάκια, τα παπάκια, αλλά και τα κουνούπια της που δυσκόλευαν τον περίπατο στην περιοχή. (Κάποια στιγμή ήταν τόσα πολλά που μπήκαμε άρον άρον στο αυτοκίνητο κι εκεί ήταν που πήραμε την απόφαση να μην κάνουμε βαρκάδα στη λίμνη, όπως είχαμε σχεδιάσει).
Μια άλλη λίμνη που είδαμε ήταν η Forggensee, μεγάλη, καθαρή με πολλές εγκαταστάσεις γύρω της, στάβλους( με ό,τι αυτό συνεπάγεται), δωρεάν χώρο στάθμευσης, πολλά τροχόσπιτα, ποδηλατόδρομους που χρησιμοποιούνταν, ανθρώπους που κολυμπούσαν και σκάφη. Περπατήσαμε στις όχθες της λίμνης κι απολαύσαμε την ηρεμία του τοπίου.
Κεφάλαιο 2
Η επόμενη μέρα ήταν η μέρα του παραμυθιού. Μετά από ένα καλό πρωινό (εκτός ξενοδοχείου),ξεκινήσαμε για την πολυπόθητη επίσκεψη στο κάστρο του Λουδοβίκου του Τρελού, (όπως έμεινε γνωστός) το κάστρο Νοϊσβανστάιν, που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την ταινία Ωραία Κοιμωμένη του Ντίσνεϋ και σήμα για τις κινηματογραφικές του παραγωγές. (Πιστεύω πως το κάστρο που είχε φέρει ο Αϊ- Βασίλης στην κόρη μου όταν ήταν μικρή είχε επηρεαστεί από το προαναφερόμενο).
Φτάνουμε στο Σβανγκάου -εντυπωσιακό και με το φως της μέρας -και κατευθυνόμαστε στο πάρκινγκ που βρίσκεται δίπλα στη λίμνη και κοντά στη στάση του λεωφορείου που σε ανεβάζει στο κάστρο (Parkplatz P4-10€ για 5 ώρες) για να αφήσουμε το αυτοκίνητο. Για να ανεβείς στο κάστρο υπάρχουν τρεις τρόποι: με τα πόδια (δεν τον συνιστώ μια που ο δρόμος είναι ανηφορικός), με την άμαξα (αν δε σας πειράζει η μυρωδιά των αλόγων) και με το λεωφορείο που σε αφήνει πριν από το κάστρο (3€ η μονή διαδρομή και 5€ με επιστροφή).
Επιλέξαμε το λεωφορείο(το οποίο λειτουργεί ανάλογα με τη ζήτηση κι όχι βάσει σταθερού χρονοδιαγράμματος) με μονή διαδρομή και στη συνέχεια περπατήσαμε μες στο καταπράσινο τοπίο για να φτάσουμε στη γέφυρα Marienbrücke, τη γέφυρα της Μαρίας, την οποία έχτισε ο Μαξιμιλιανός Β', πατέρας του Λουδοβίκου, ως δώρο για τη σύζυγό του τη δεκαετία του 1840 με ξύλο αρχικά κι ανακατασκεύασε με χάλυβα ο γιος του. Η γέφυρα προσφέρει μια καταπληκτική θέα του κάστρου και του τοπίου γύρω από αυτό! Βλέποντάς το από εκεί, νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε άλλες εποχές και από τις πόρτες και τα παράθυρά του θα ξεπροβάλλουν πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Επειδή ήμαστε εκεί νωρίς το πρωί, ο κόσμος δεν ήταν τόσος πολύς κι έτσι μπορέσαμε να απολαύσουμε το παραμυθένιο αυτό κάστρο, να βγάλουμε τις πάμπολλες φωτογραφίες μας και να θαυμάσουμε το τοπίο ακούγοντας τον ήχο του χειμάρρου που κυλούσε κάτω από τη γέφυρα στο φαράγγι Polat .
Δε μείναμε όμως μόνο πάνω στη γέφυρα, αλλά συνεχίσαμε προς το μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή των βράχων, όπου υπάρχει ένα μπαλκόνι με απρόσκοπτη θέα στο κάστρο κι ακόμα καλύτερες φωτογραφίες. Προσοχή στην ανάβαση καθώς το μονοπάτι δεν προσφέρεται για όλους! Εκείνο που μας εντυπωσίασε κατά την ανάβαση ήταν οι ρίζες των δέντρων μπλεγμένες μεταξύ τους κι ευδιάκριτες.
Κι ενώ βρισκόμαστε στην κορυφή, ακούμε φασαρία από τη γέφυρα και βλέπουμε ανθρώπους να σπρώχνονται! (Μήπως για τη φωτογράφιση αφού ο κόσμος είχε αρχίσει να πυκνώνει
Κατεβαίνοντας και φεύγοντας από τη γέφυρα, περπατώντας 10 λεπτά σε έναν κατηφορικό δρόμο μες στο πράσινο ξεπετάγεται μπροστά μας το μεγαλειώδες κάστρο!
Τι να πρωτογράψεις για αυτό! Είναι τόσο όμορφο κι εντυπωσιακό που καμιά από τις φωτογραφίες που είχαμε δει δε μας είχε προετοιμάσει για το δέος που νιώσαμε στο αντίκρισμά του. Οι πύργοι του που υψώνονται ολόλευκοι και τα μπαλκόνια με το κίτρινό τους χρώμα σε μαγεύουν. Προχωρώντας φτάνεις στην είσοδο με το κόκκινό της χρώμα. Οι επισκέπτες πολλοί! Κάποιοι περιμένουν υπομονετικά να έρθει η ώρα της ξενάγησης που έχουν πρωτοκλείσει και γίνεται στα αγγλικά και γερμανικά, ανάλογα με το γκρουπ. Αυτό που κάνει το κάστρο Νοϊσβανστάιν ( το όνομα σημαίνει "Νέα Πέτρα του Κύκνου") διαφορετικό, είναι πως δε χτίστηκε για αμυντικούς σκοπούς για αυτό και δεν έχει πολεμίστρες, αλλά για να εκφράσει τη ρομαντική ψυχή του Λουδοβίκου Β΄ που αγαπούσε τους κύκνους- σύμβολα αγνότητας- τους μεσαιωνικούς θρύλους, τις όπερες του Ρίχαρντ Βάγκνερ και την τέχνη.
Από την καφετέρια που βρίσκεται κοντά, μπορείς να θαυμάσεις το κάστρο και το γύρω φυσικό τοπίο. Η ομορφιά συνεχίζεται κατεβαίνοντας για να φτάσουμε στο πάρκινγκ. Ακολουθούμε έναν κατηφορικό δρόμο ανάμεσα στο καταπράσινο τοπίο, απολαμβάνοντας τη δροσιά και βλέποντας τις άμαξες να πηγαινοέρχονται.
Σειρά στο δρόμο του παραμυθιού έχει το κάστρο Χοχενσβανγκάου (Hohenschwangau),το πατρικό του Λουδοβίκου που είχε χτίσει ο πατέρας του Μαξιμιλιανός Β΄. Λιγότερο εντυπωσιακό, είναι ένα ιστορικό κάστρο στη Βαυαρία, ένα παλάτι νεογοτθικού ρυθμού κίτρινου χρώματος χτισμένο σε ένα λόφο με πλούσια βλάστηση πάνω από τη λίμνη Alpsee κι απέναντι από το Νοϊσβανστάιν. Ανεβήκαμε τις σκάλες από την πλευρά του πάρκινγκ και φτάσαμε σε έναν ανθισμένο κήπο με τα σιντριβάνια του από όπου μπορούσαμε να θαυμάσουμε το ίδιο το κάστρο και την πύλη εισόδου με τα αγάλματα και τις τοιχογραφίες, αλλά και τη λίμνη και το απέναντι κάστρο που είχαμε ήδη επισκεφθεί.
Μετά την αναχώρησή μας από τα κάστρα κάναμε μία στάση στην εκκλησία του Αγ. Κολομβάνου (St. Koloman) μια όμορφη εκκλησία χτισμένη στην πεδιάδα και φόντο τις βαυαρικές Άλπεις, δημοφιλής για γάμους. Δυστυχώς και τις δύο φορές που την επισκεφθήκαμε ήταν κλειστή, στον προαύλιο χώρο όμως βρίσκονταν άνθρωποι, που είχαν φτάσει οι περισσότεροι με ποδήλατα και ξεκουράζονταν κάνοντας πικνίκ και θαυμάζοντας το κάστρο Νοϊσβανστάιν που ξεχώριζε από μακριά.
Το επόμενο αξιοθέατο είναι η εκκλησία Wies Wieskirche (Εκκλησία της Ερήμου), που έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO (1983). Μια από τις πιο όμορφες ροκοκό εκκλησίες του κόσμου, (επίσημα γνωστή ως Wallfahrtskirche zum Gegeißelten Heiland auf der Wies, δηλαδή «Εκκλησία Προσκυνήματος του Μαστιγωμένου Σωτήρα στο λιβάδι ») βρίσκεται στην περιοχή Wies, κοντά στο χωριό Steingaden. Διασχίζεις ένα στενό, τέλεια ασφαλτοστρωμένο δρόμο ανάμεσα στα λιβάδια (κι αναρωτιέται γκρινιάζοντας ο οδηγός τι γίνεται αν έρθει αυτοκίνητο από την απέναντι πλευρά ή κάποια από τις αγελάδες που έβοσκαν παραδίπλα) και βλέπεις μπροστά σου την εκκλησία που είναι διάσημη για την αρχιτεκτονική, τις πλούσιες, χρυσές διακοσμήσεις, τοιχογραφίες, γλυπτά, που δημιουργούν μια ουράνια ατμόσφαιρα κι αποτελεί σπουδαίο σημείο λατρείας για τους καθολικούς, αφού χτίστηκε στο μέρος που βρέθηκε ένα θαυματουργό άγαλμα του Χριστού που "έκλαψε" το 1738.
Κι εδώ άνθρωποι με ποδήλατα ξεκουράζονται στη σκιά των δέντρων κι απολαμβάνουν το φαγητό τους. Πρέπει να πω όμως, ότι στην άλλη πλευρά της εκκλησίας υπήρχαν καφέ- εστιατόρια που μπορούσες να καθίσεις.
Και μια που η μέρα ήταν αφιερωμένη στο παραμύθι ο επόμενος σταθμός είναι το παλάτι Linderhof, μεγαλοπρεπές αν και μικρό με τεράστιους όμορφους κήπους, αγάλματα κι εντυπωσιακά σιντριβάνια. Είναι το μικρότερο από τα τρία ανάκτορα που έχτισε ο βασιλιάς Λουδοβίκος Β’ της Βαυαρίας και το μόνο που έζησε για να δει ολοκληρωμένο με επιρροές από το ανάκτορο των Βερσαλλιών και πολλές αναφορές στους δώδεκα θεούς του Ολύμπου: τον Απόλλωνα στο άρμα του ήλιου, τον Ποσειδώνα με τα άλογά του στην ομώνυμη κρήνη, τη γέννηση της Αφροδίτης, του Έρωτα και της Ψυχής, τον Άδωνη, τις Ναϊάδες. Περάσαμε από το χωριό Ettal, με το ομώνυμο αβαείο, χωρίς να σταματήσουμε και μετά από λίγα χιλιόμετρα βρισκόμαστε στον προορισμό μας, όπου η Γερμανίδα κυρία, υπεύθυνη του πάρκινγκ(3€) μας επέπληξε γιατί μπήκαμε στο χώρο με ταχύτητα μεγαλύτερη της επιτρεπόμενης(30χλμ). Παρά ταύτα παρκάραμε, ανεβήκαμε τα σκαλάκια περάσαμε τη βασιλική στοά και βρεθήκαμε στο σημείο έκδοσης εισιτηρίων. Θέλαμε να δούμε το εσωτερικό του παλατιού και το σπήλαιο της Αφροδίτης κι αφού το συνδυαστικό εισιτήριο(13€ ανά άτομο) δεν κλεινόταν ONLINE το βγάλαμε επιτόπου χωρίς πολλή ώρα αναμονής. Στο εισιτήριο αναγραφόταν διαφορετική ώρα επίσκεψης για το σπήλαιο και διαφορετική για το παλάτι .Εκείνο που μας άγχωσε(μιας και πλησίαζε η ώρα της ξενάγησης) ήταν πώς θα βρούμε το σπήλαιο αφού το παλάτι και τα άλλα οικοδομήματα ήταν διάσπαρτα στο δάσος που περιβάλλει την τοποθεσία.
Τελικά οι πινακίδες μας οδήγησαν κι όταν συγκεντρώθηκαν τα 20 άτομα του γκρουπ, τότε ο υπεύθυνος μας ξενάγησε στα αγγλικά, στη μαγική σπηλιά που διαθέτει τεχνητή λίμνη όπου πάνω της πλέει μια βάρκα σε σχήμα κύκνου με τον Έρωτα στην πλώρη της, καταρράκτες και πολύχρωμα εφέ φωτισμού. Φωτογραφίες απαγορεύονται, όπως και σε κάθε εσωτερικό χώρο που επισκεφθήκαμε.
Προχωράμε μες στο δάσος και φτάνουμε στο μουσικό περίπτερο το οποίο δεσπόζει στο πάνω άκρο του καταρράκτη, ο οποίος ρέει σε 30 σκαλοπάτια διακοσμημένα με πέτρινα βάζα και βλέπει απέναντι από το παλάτι και τους κήπους από το βορρά προς τον Ναό της Αφροδίτης. Η θέα είναι υπέροχη!
Κατεβαίνουμε στο παλάτι ανάμεσα από τις πέργκολες και μέχρι να έρθει η ώρα της ξενάγησης θαυμάζουμε την ομορφιά των κήπων. Λουλούδια, αγάλματα, εξαίσια σιντριβάνια σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν είναι όλα αυτά αληθινά.
Κι εκεί που έχεις χαθεί στον κόσμο του παραμυθιού μια εντυπωσιακή παράσταση! Το επιχρυσωμένο σιντριβάνι "Flora and putti" (η ρωμαϊκή θεά των λουλουδιών και της άνοιξης κι οι τρεις μορφές μωρών-αγγέλων, που συμβολίζουν την αθωότητα, την αγάπη και τη διασκέδαση), που λειτουργεί αποκλειστικά μέσω της πίεσης της φυσικής κλίσης, υψώνει έναν πίδακα νερού έως και 22 μέτρα στον αέρα για λίγα λεπτά. Με ενθουσίασε και πολύ χάρηκα που το είδα και δεύτερη φορά! Εκεί και μια φλαμουριά, «Linden» στα γερμανικά, περίπου 300 ετών ,που έδωσε το όνομα στο παλάτι.
Κι έφτασε η ώρα να μπούμε στο εσωτερικό του παλατιού. Απίστευτη πολυτέλεια! Εμπνευσμένο από το αντίστοιχο των Βερσαλλιών διαθέτει υπέροχους πολυελαίους, επιχρυσωμένα στολίδια, αγάλματα, πολλούς καθρέφτες στο ομώνυμο δωμάτιο, παγώνια, ένα κρεβάτι στρωμένο με μπλε βελούδο στο υπνοδωμάτιο του Βασιλιά, πολυτελή έπιπλα και περίπλοκα ξυλόγλυπτα, περίτεχνες ταπετσαρίες, τοιχογραφίες και νωπογραφίες στην οροφή . Το πιο ασυνήθιστο ήταν η τραπεζαρία με ένα μεγάλο τραπέζι για επίσημα γεύματα που άνοιγε το πάτωμα κι εξαφανιζόταν.
Αφού τελειώσαμε την ξενάγηση(κρατάει περίπου 35 λεπτά), ξαναβγήκαμε στους κήπους για να τους απολαύσουμε και φωτογραφίσουμε. Η συνέχεια μας βρίσκει στο δάσος να ψάχνουμε το μαροκινό σπίτι και το μαυριτανικό περίπτερο με το θρόνο του παγωνιού.
Κι αφού είμαστε στην περιοχή συνεχίζουμε για το χωριό Oberammergau που απέχει περίπου 15χλμ. Πρόκειται για ένα χωριό όπου σχεδόν όλα τα σπίτια είναι ζωγραφισμένα με κάποια ιδιαίτερη παράσταση στο εξωτερικό τους λες και είναι πίνακας ζωγραφικής! Συχνότερα εικονίζονται θρησκευτικά θέματα αλλά και παραδοσιακά, χωρίς να λείπουν σκηνές παραμυθιών. Ένα άλλο στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει είναι τα πολλά ξυλόγλυπτα και τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Εδώ υπάρχει και η σχολή του ΝΑΤΟ για αυτό συναντούσαμε στο δρόμο στρατιωτικά οχήματα. Συναντήσαμε την εντυπωσιακή εκκλησία του χωριού (του Αγίου Πέτρου και Παύλου),χωρίς να μπούμε μέσα αφού είχε κλείσει και λίγα μέτρα παρακάτω είδαμε έναν τεράστιο ξύλινο σταυρό με τον Ιησού, έξω από ένα πανέμορφο ζωγραφισμένο σπίτι με όμορφο κήπο που λεγόταν το «σπίτι του Πιλάτου». Απεικονίζεται η σκηνή στο πραιτώριο, ενώ σε ένα σπίτι στην απέναντι πλευρά του δρόμου η Ανάσταση. Κάναμε τη βόλτα μας να δούμε κι άλλα σπίτια και παρακολουθήσαμε για λίγο τη συναυλία μιας τοπικής μπάντας. Το βραδάκι καθίσαμε για φαγητό. Η μπίρα απαραίτητη!
Στο γυρισμό για το Φούσεν ξαναπήγαμε να δούμε τα πρωινά κάστρα που μας είχαν ενθουσιάσει.
Κεφάλαιο 3
Η επόμενη μέρα, είναι μέρα αναχώρησης και εισόδου στο Ρομαντικό Δρόμο της Γερμανίας. Πρώτος σταθμός το Schongau, μια μικρή περιτειχισμένη πόλη με την κύρια πύλη της, μέρος των τειχών και πύργους, το γοτθικό σπίτι Ballenhaus με τα κλιμακωτά αετώματα στις δύο πλευρές του που δεσπόζει στην κεντρική πλατεία με τα πολύχρωμα κτίρια, την εκκλησία Stadtpfarrkirche "Mariae Himmelfahrt" αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου με το εντυπωσιακό εσωτερικό. Δεν υπήρχαν πολλοί επισκέπτες, δεν ήταν και τόσο καθαρά κι ερχόταν μια μυρωδιά από τους στάβλους. Από εδώ αρχίζει ένα κομμάτι της Βαυαρίας γνωστό ως the Pfaffenwinkel, που στην τοπική διάλεκτο σημαίνει η Γωνιά των Παπάδων, καθώς είναι διάσημο για τα μοναστήρια και τις ιστορικές εκκλησίες του. Δωρεάν πάρκινγκ στο κάτω μέρος του λόφου.
Ακολουθεί η πόλη Landsberg am Lech γεμάτη από ιστορία και αξιοθέατα, μεσαιωνικούς πύργους και στενά σοκάκια. Η παλιά πόλη αποτελείται από δύο μέρη. Το ένα με τα χρωματιστά σπίτια βρίσκεται δίπλα στο ποτάμι και το άλλο χτισμένο πάνω στο λόφο και περιτειχισμένο. Παρκάρουμε πάνω στο δρόμο με παρκόμετρο(2€ την ώρα) και ξεκινάμε την περιήγησή μας.
Πρώτη στάση στην πολύ όμορφη κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης (Hauptplatz), που περιβάλλεται από παλιά και πολύ καλά διατηρημένα κτίρια και τον πύργο Schmalzturm (Πύργος του λίπους, γιατί κατά τον Μεσαίωνα και τις επόμενες εποχές, αποθηκευόταν και πουλιόταν το λίπος) στο ένα άκρο. Το σιντριβάνι Marienbrunnen συμπληρώνει τέλεια την ήδη όμορφη θέα από οποιοδήποτε σημείο. Το ιστορικό δημαρχείο με τη θαυμάσια ροκοκό πρόσοψή του τραβάει την προσοχή μας. Συνεχίζοντας νότια είδαμε το πρώην μοναστήρι των Ουρσουλίνων, στο οποίο λειτούργησε γυναικείο σχολείο, με την πρόσοψη πυκνά διακοσμημένη με πολύ γραφικές τοιχογραφίες να βλέπει στον κεντρικό δρόμο. Οι πυργίσκοι του(ο ένας με ρολόι) ξεχωρίζουν. Δεν καταφέραμε να μπούμε μέσα. Από την επιγραφή πάνω από την εξώπορτα πιστεύουμε πως τώρα είναι μουσικό σχολείο.
Τα βήματά μας μας φέρνουν στο Lechwehr (φράγμα Lech), έναν τεχνητό καταρράκτη, που προσδίδει μια νότα ρομαντισμού και αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της γοητευτικής μεσαιωνικής πόλης. Τα χαριτωμένα καφέ δίπλα στο φράγμα Lech σε προσκαλούν να περάσεις μερικές ευχάριστες ώρες. Καθόμαστε σε μια καφετέρια με ψηλά καθίσματα και τραπέζια ακριβώς δίπλα στον τοίχο με θέα τον ποταμό Lech και παίρνουμε τον κατάλογο να διαλέξουμε τι θα παραγγείλουμε. Και μαντέψτε…Έχει καφέ fredo! Επιτέλους θα πιούμε, που αυτές τις μέρες μας έχει λείψει. Κι ενώ είμαι έτοιμη να παραγγείλω ο σύζυγος μου λέει ότι αποκλείεται να ξέρουν να τον φτιάχνουν σωστά. Αλλαγή παραγγελίας. Κι έρχεται η ώρα της πληρωμής! Πηγαίνουμε μες στο κατάστημα και δεν πιστεύουμε στα αυτιά μας. Μιλούν ελληνικά! Είναι τρία νεαρά παιδιά, μετανάστες δεύτερης γενιάς, ιδιοκτήτες του καταστήματος. Πιάνουμε την κουβέντα και μαθαίνουμε ότι στην πόλη ζουν 2.500 Έλληνες και στην κεντρική πλατεία ένα ξενοδοχείο ανήκει σε Έλληνα. Χαρήκαμε πολύ με αυτή τη συνάντηση. Όπως καταλαβαίνετε..., ο fredo φτιάχνεται όπως στη χώρα μας.
Από τη θέση που καθόμασταν βλέπαμε απέναντι τον Πύργο Mutterturm ύψους 30 μέτρων με τη χρυσοποίκιλτη οροφή του. Δεν τον επισκεφθήκαμε αφού γίνονταν εργασίες.
Ο Bayertor, είναι ένας άλλος πύργος που είδαμε. Σήμα κατατεθέν της πόλης σε μικρή απόσταση με τα πόδια από το κέντρο της, εντυπωσιακή μεσαιωνική πύλη εισόδου στην πόλη.
Σειρά έχουν οι εκκλησίες: Η ενοριακή Stadtpfarrkirche Mariä Himmelfahrt, μόνο λίγα βήματα από την κεντρική πλατεία στο Landsberg am Lech, πλούσια διακοσμημένη με ζωγραφιές στο θόλο του κυρίως ναού, υπέροχη επίχρυση πρόσοψη και πολλά βιτρό παράθυρα. Heilig-Kreuz-Kirche (εκκλησία του Τιμίου Σταυρού), δεσπόζει στο πάνω μέρος της πόλης με τους δύο πύργους ροκοκό. Πανέμορφες τοιχογραφίες της Ανάστασης, θαυμάσιος μεγάλος βωμός και πλούσιος διάκοσμος από μορφές, εικόνες και γλυπτά.
Το Landsberg am Lech είναι η πόλη που φυλακίστηκε ο Αδόλφος Χίτλερ το 1923-1924, είχε συνδεθεί με τον ναζισμό κι ήταν γνωστή ως πόλη της Νεολαίας του Χίτλερ.
Η επόμενη πόλη που θα επισκεφθούμε και θα διανυκτερεύσουμε είναι το Άουγκσμπουργκ (Augsburg), η οποία χρωστάει το όνομά της στο Ρωμαίο αυτοκράτορα Αύγουστο, που την ίδρυσε το 15 π.Χ. με το αρχικό της όνομα να είναι Αυγούστα. Είναι η μεγαλύτερη πόλη του Ρομαντικού δρόμου κι εξαιτίας της στρατηγικής και εμπορικής της θέσης στο δρόμο προς την Ιταλία αποτέλεσε σημαντικό κέντρο. Φτάνουμε το απογευματάκι στο κεντρικό μας ξενοδοχείο με το δικό του πάρκινγκ και μόλις ανεβαίνουμε στο δωμάτιο αρχίζει η βροχή. Ευκαιρία για ξεκούραση μπας και περάσει κι ο πονοκέφαλος που με ταλαιπωρούσε.
Μετά από ένα δίωρο που κράτησε η δυνατή βροχή κατεβήκαμε με τα αδιάβροχά μας στην πόλη περνώντας από το Δημαρχείο, το οποίο είχε καταστραφεί στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά ανοικοδομήθηκε σύμφωνα με το αρχικό του σχέδιο και προστατεύεται από τη Σύμβαση της Χάγης για περιπτώσεις ένοπλων συγκρούσεων λόγω της μεγάλης ιστορικής και πολιτιστικής του σημασίας. Δίπλα ο Πύργος Πέρλαχ (Perlachturm), προσφέρει θέα σε όλη την πόλη κάτι που δεν ήταν εφικτό στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αφού και στα δυο προαναφερόμενα γίνονταν εργασίες συντήρησης κι επιδιόρθωσης. Ανεβαίνουμε τα σκαλιά που υπήρχαν στο πλάι και βρισκόμαστε στην κεντρική πλατεία της πόλης την Rathausplatz λιθόστρωτη, πεζοδρομημένη με τα καφέ, τα εστιατόρια και κυρίως το εντυπωσιακό σιντριβάνι του αυτοκράτορα Αύγουστου και πλήθος κόσμου καθισμένο στα σκαλιά του να απολαμβάνει την ομορφιά της. Από εκεί περνούν πολλά τραμ.
Συνεχίζουμε την περιήγησή μας στην αυτοκρατορική πόλη ακολουθώντας την οδό Maximilianstrasse, γνωστή ως «αυτοκρατορικό μίλι», από τις πιο ακριβές και κομψές λεωφόρους της, θαυμάζοντας τα όμορφα κτίρια με τις πλούσια διακοσμημένες προσόψεις, καφετέριες και καταστήματα αλλά και δύο υπέροχα σιντριβάνια: Του Ηρακλή(Herkulesbrunnen) που παρουσιάζει τον ήρωα της ελληνικής μυθολογίας να σκοτώνει τη Λερναία Ύδρα(αν και νόμιζα πως ήταν ο Κέρβερος του Άδη).
Του Ερμή (Merkurbrunnen) αφιερωμένο στον θεό του εμπορίου, δείγμα της εμπορικής ισχύος του Άουγκσμπουργκ.
Απέναντι, στην πλατεία Moritz η ομώνυμη εκκλησία κι ένα πολύχρωμο κτίριο τραβούν την προσοχή μας. Πρόκειται για το Weberhaus, ιστορικό κτίριο όπου από τον 14ο αιώνα φιλοξενούσε τη συντεχνία των υφαντουργών της πόλης. Οι τοιχογραφίες του δεν έχουν τόσο έντονα χρώματα, όμως τα θέματά τους που αντλούνται από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη και σχετίζονται με την εργασία, την ακεραιότητα και την ανταμοιβή, από την ελληνική ή ρωμαϊκή μυθολογία, από το εμπόριο υφασμάτων και την παραγωγή κι από στοιχεία για να διώχνουν τα κακά πνεύματα και να φυλάνε από το "κακό μάτι" μαρτυρούν τις αξίες και τις ανησυχίες των ανθρώπων της εποχής. Το παλάτι Σέτσλερ (Schaezler), μια μπαρόκ έπαυλη που στεγάζει την πινακοθήκη με έργα του Ντίρερ.
Καλή η βόλτα, απαραίτητο όμως και το φαγητό. Καθόμαστε σε ένα ιταλικό εστιατόριο επί της οδού Μαξιμιλιανού όπου απολαύσαμε το δείπνο μας αλλά και το τιραμισού που κέρασε ο Σικελός ιδιοκτήτης αφού έμαθε τη χώρα καταγωγής μας κι ήξερε ότι η Σικελία ήταν αποικία των αρχαίων Ελλήνων.
Νυχτερινή βόλτα στην πόλη (πάντα μας αρέσει να το κάνουμε αυτό, έχει άλλη ομορφιά), πέρασμα από ένα σιντριβάνι θρησκευτικού χαρακτήρα (Georgsbrunnen), κοντά σε ένα από τα πολλά κανάλια που σχηματίζει ο ποταμός Λεχ, που ήταν στο δρόμο μας κι επιστροφή στο ξενοδοχείο.
Είχαμε αποφασίσει πως η επόμενη μέρα θα ήταν αφιερωμένη σε συγκεκριμένα αξιοθέατα του Άουγκσμπουργκ. Μετά το πρωινό (εκτός ξενοδοχείου) ακολουθούμε ένα δρόμο που μας οδηγεί στα μικρά, γραφικά κανάλια της πόλης με τις γεφυρούλες τους, τα λουκέτα τους και το νερόμυλο από τα παλιά. ( Μήπως να ονομαστεί κι αυτή η περιοχή «Μικρή Βενετία της Βαυαρίας;»
Συνεχίζοντας βγαίνουμε στο τέλος της οδού Maximilianstrasse, για να επισκεφθούμε την εκκλησία του Αγίου Ούλριχ και της Αγίας Άφρας (Church of St.Ulrich and St. Afra),που το ψηλό καμπαναριό της φαίνεται από κάθε σημείο της πόλης. Μια μεγάλη καθολική εκκλησία γοτθικού ρυθμού και μια μικρή ευαγγελική μαζί, σύμβολο της ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ Καθολικών και Προτεστάντων στο Augsburg. Άξια θαυμασμού τα σκουρόχρωμα ξύλινα στασίδια, οι κίονες, οι επιχρυσωμένες και σφυρήλατες διακοσμήσεις, οι πίνακες, καθώς κι οι τάφοι των δύο Αγίων.
Περπατάμε στη μεγάλη λεωφόρο θαυμάζοντας όσα είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ και με το φως της μέρας. Πράγματι πολύ εντυπωσιακά κι αριστοκρατικά! Ταυτόχρονα γινόμαστε μάρτυρες πολλών γάμων (η Παρασκευή ίσως ήταν η μέρα τέλεσης).
Φτάνουμε στην κεντρική πλατεία και μπαίνουμε στο Δημαρχείο ακολουθώντας ένα γκρουπ Γερμανών τουριστών με την ξεναγό τους και περιμένουμε να δούμε από πού θα ανέβουν στη Χρυσή σάλα. Επειδή η ξενάγηση τραβούσε σε μάκρος κι εμείς δεν καταλαβαίναμε τίποτα, αποφασίσαμε να φύγουμε για να δούμε κάποια άλλα αξιοθέατα και να επιστρέψουμε.
Επισκεπτόμαστε μια περιτειχισμένη πόλη μες στην πόλη, ένα ζωντανό μνημείο 500 χρόνων και 134 κατοίκων. Είναι ο οικισμός Φουγγερέι ( Fuggerei), ένα θαυμάσιο έργο κοινωνικής κατοικίας που ιδρύθηκε τον 16ο αιώνα από έναν πλούσιο τραπεζίτη τον Jacob Fugger ,ο οποίος ήθελε να προσφέρει στους φτωχούς συμπολίτες του. Μην κάνεις το λάθος να προχωρήσεις χωρίς το εισιτήριο των 8€ ανά άτομο, η κυρία στα εκδοτήρια δε σε αφήνει να το ξεχάσεις. Διώροφα σπίτια που τ΄αγκαλιάζει πρασινάδα, ένα μικρό μουσείο, μια εκκλησία, η προτομή του ιδρυτή καθώς κι ένα διαμέρισμα απ΄το οποίο αντλείς πληροφορίες για τις συνθήκες διαβίωσης όλων των εποχών, είναι ό,τι μπορούμε να δούμε.(Παρεμπιπτόντως η οικογένεια Fuggers παραμένει μια από τις πλουσιότερες οικογένειες της πόλης, σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας δόθηκαν σε ένα άλλο σημείο της ξενάγησης). Κοντά στο Fuggerei σε μια πλατεία συναντάμε και το σιντριβάνι του Ποσειδώνα (Neptunbrunnen ).
Σειρά έχει ο καθεδρικός ναός της πόλης, ο ναός της Αγίας Μαρίας( Dom Mariä Heimsuchung) σε κοντινή απόσταση απ’ το δημαρχείο. Περπατώντας στην Karolinenstrasse φτάνουμε σ’ έναν επιβλητικό, πολύ όμορφο ναό με μια θαυμάσια είσοδο γεμάτη αγάλματα. Στην αυλή του καθεδρικού υπάρχει άλλο ένα σιντριβάνι το Dombrunnen. Στο εσωτερικό τοιχογραφίες και χρωματιστά βιτρό παράθυρα που στο καθένα απεικονίζεται ένας προφήτης και σύμφωνα με ερευνητές αριθμούν 1.000 χρόνια ζωής, πίνακες που απεικονίζουν το μαρτύριο του Χριστού, η κρύπτη που δημιουργεί μυστηριακή ατμόσφαιρα και φυλάσσονται λείψανα αγίων. Εκείνο όμως που μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις ήταν η ακουστική του, αφού κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μας λάμβανε χώρα μια χορωδιακή εκδήλωση από εφήβους κι ήταν λες κι άκουγες αγγελικές φωνές.
Φεύγουμε από αυτό το αξιοθέατο κι επιστρέφουμε στο Δημαρχείο με σκοπό να επισκεφθούμε τη Χρυσή σάλα για την οποία είχαμε διαβάσει, αλλά ακόμα δεν είχαμε βρει την είσοδο. Κι εκεί που αναρωτιόμαστε να’ σου ένας κύριος. Τον ρωτάμε στα αγγλικά και μας ενημερώνει ότι η επίσκεψη είναι αδύνατη λόγω εργασιών κι ότι θα είναι ανοιχτή στο κοινό την επόμενη χρονιά. Μόλις το ακούμε εκφράζουμε την απογοήτευσή μας στη γλώσσα μας. Και τότε όλα αλλάζουν… Ο κύριος είναι Έλληνας, υπάλληλος του Δημαρχείου και προσφέρεται να μας ξεναγήσει στη συγκεκριμένη αίθουσα αν και όπως μας έλεγε καθώς ανεβαίναμε τα σκαλιά «τα πράγματα ήταν μες στη μέση». Δεν πτοηθήκαμε κι ανεβήκαμε. Πρώτα είδαμε μία αίθουσα με ξύλινα ανάγλυφα όπου εκεί πληρώνοντας 290€ κάνεις πολιτικό γάμο και στη συνέχεια περνάς στη χρυσή αίθουσα για τις φωτογραφίες. Μεγαλοπρεπής! Εκθαμβωτική! Στην είσοδο της αίθουσας δύο μεγάλες μαρμάρινες φιγούρες μας καλωσορίζουν. Η οροφή είναι καλυμμένη με πάνω από 5 κιλά φύλλα χρυσού εξ’ ου και το όνομα. Το ίδιο κι οι πόρτες, τα παράθυρα κι άλλα σημεία της αίθουσας. Στους τοίχους οι πίνακες που πλαισιώνονται από χρυσές διακοσμήσεις απεικονίζουν σκηνές από την ιστορία της πόλης, αυτοκρατορικές μορφές και σοφές τους ρήσεις. Ο συμπατριώτης μας ήταν πολύ καλά ενημερωμένος για την πολιτική κατάσταση της Γερμανίας, αλλά και της Ελλάδας κι είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Μας είπε ακόμα ότι την περίοδο των Χριστουγέννων έχουν την παρέλαση των αγγέλων, ένα καταπληκτικό έθιμο που αξίζει να δούμε. Στο Augsburg, πόλη των 300.000 κατοίκων ζουν 4.000 Έλληνες που έχουν και δική τους εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Παντελεήμονα. Εκεί με δική του προτροπή ανέβηκα στο βήμα του δημοτικού συμβουλίου για να εκφωνήσω έναν μικρό χαιρετισμό (μοναδική εμπειρία, παρ'όλο που το ακροατήριο ήταν πολύ μικρό).
Φεύγοντας από την πόλη βλέπουμε τον πύργο Volgetor που είναι μέρος των τειχών και κατευθυνόμαστε προς το Βοτανικό κήπο του Άουγκσμπουργκ.
Η διαδρομή μες στο πράσινο. Παρκάρουμε χωρίς χρέωση και παίρνουμε τα εισιτήριά μας 4€ ανά άτομο και χανόμαστε στην ομορφιά των λουλουδιών κι όχι μόνο. Θερμοκήπια με τροπικά λουλούδια, λιμνούλες με ψαράκια ή παπάκια, χώρους ξεκούρασης αλλά και είδη μαναβικής που καλλιεργούμε και στην Ελλάδα. Το ωραιότερο όμως σημείο ήταν ο ιαπωνικός κήπος. Ο σχεδιασμός του κι ο ήχος του νερού που κυλούσε, σ’ έκαναν να θέλεις να μείνεις εκεί με τις ώρες απολαμβάνοντας την ηρεμία.
Στη βόλτα μας στον κήπο συναντήσαμε μια οικογένεια Γερμανών, όπου ο νεαρός γιος μάθαινε ελληνικά- το επίπεδό του ήταν πολύ καλό- και μας είπε ότι έχει επισκεφθεί κι έχει μείνει αρκετές φορές στη χώρα μας και το μέρος που ξεχωρίζει είναι: η Αλόννησος.
Απέναντι από το Βοτανικό κήπο βρίσκεται και ο Ζωολογικός, τον οποίο δεν επισκεφθήκαμε.
Το ταξίδι συνεχίζεται με προορισμό την πόλη Ντοναουβέρθ (Donauwörth) μια πόλη που έχει ιδρυθεί από δύο ψαράδες, στρατηγικά τοποθετημένη στη συμβολή των ποταμών Δούναβη και Βέρνιτς (Wörnitz). Σύμφωνα με την ιστορία της έγιναν θρησκευτικές συγκρούσεις μεταξύ των καθολικών και των προτεσταντών κατά τον 30ετή πόλεμο με επικράτηση των καθολικών. Παρκάρουμε δωρεάν στο μεγάλο πάρκινγκ του σταθμού και περνώντας τη γέφυρα του ποταμού Βέρνιτς κατευθυνόμαστε στην πύλη Rieder, τη μοναδική προς την παλιά πόλη που μας οδηγεί στον κεντρικό εμπορικό δρόμο (Reichstrasse) με τα πολύχρωμα σπίτια με τις δίρριχτες στέγες και τα αετώματα, αλλά σημαντικό μειονέκτημα τη συνεχή κυκλοφορία αυτοκινήτων.
Μας εντυπωσιάζει το κίτρινο κτίριο του δημαρχείου με ζαρντινιέρες στα παράθυρά του, την όμορφη είσοδο με διπλή σκάλα κι από πάνω το οικόσημο της πόλης με τον διπλό αετό, με εννιά καμπάνες κι ένα ρολόι στην πρόσοψη.
Ακριβώς απέναντι στην κορυφή του δρόμου η λευκή εκκλησία Liebfrauenmünster με κεκλιμένο δάπεδο, βιτρό παράθυρα, μερικές παλιές τοιχογραφίες κι ένα καμπαναριό με πέντε καμπάνες, μεταξύ των οποίων η Pummerin των 6500 κιλών, η μεγαλύτερη στην περιοχή.
Η μπαρόκ εκκλησία του Αγίου Σταυρού με ζωγραφισμένη οροφή και χρυσά αγάλματα, με ένα μικρό σταυρό φτιαγμένο από ένα κομμάτι του Τιμίου Σταυρού του Χριστού βρίσκεται απέναντι από το σιντριβάνι Reichstadtbrunnen που έχει έναν αετό στην κορυφή.
Οι επισκέπτες της μικρής πόλης δεν είναι πολλοί. Ευκαιρία να απολαύσουμε την ηρεμία της ατμόσφαιρας πίνοντας τα ποτά μας σε ένα κατάστημα κοντά στο ποτάμι με ωραία θέα.
Επόμενη στάση και διανυκτέρευση στο Harburg, ένα χωριό την ύπαρξη του οποίου έμαθα διαβάζοντας τις ιστορίες ταξιδιωτών του φόρουμ, γνωστό για το εντυπωσιακό μεσαιωνικό του κάστρο, ορατό από το δρόμο. Φτάνουμε βραδάκι, παρκάρουμε δίπλα απ’ το κεντρικό ξενοδοχείο μας, τακτοποιούμαστε στο πολύ ωραίο δωμάτιό μας και μέχρι να’ρθει η ώρα του φαγητού στο εστιατόριο του ξενοδοχείου κάνουμε την πρώτη αναγνωριστική μας βόλτα.
Το Δημαρχείο (Rathaus), ένα κτίριο του 16ου αιώνα, βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από το ξενοδοχείο. Η μικρή πλατεία Marktplatz (σαν ένας μεγάλος δρόμος) με το σιντριβάνι της στεγάζει παραδοσιακά καφέ και εστιατόρια. Εκεί βρίσκεται και το έργο ενός Γερμανού γλύπτη του Hans Osel: «Harburger Säulen», όπου οι τέσσερις στήλες με τις μπρούντζινες φιγούρες ανθρώπων, ζώων κι αντικειμένων, αντιπροσωπεύουν τους τέσσερις βασικούς πυλώνες της οικονομίας (αλιεία, γεωργία, κτηνοτροφία και εμπόριο) και την καθημερινή ζωή των κατοίκων του Χάρμπουργκ.
Ανηφορίζοντας στο χωριό, περνάμε από μια σιδερένια αψίδα με σύμβολό της τον αετό, βλέπουμε την εκκλησία Katholische Herz-Jesu-Kirche ο πύργος της οποίας την κάνει ορατή από μακριά αν και βρίσκεται έξω από το μικρό κέντρο του χωριού. Αν και μικρό μέρος το Harburg , φιλοξενούσε το πάρτι μιας οικολογικής εταιρίας κι οι συμμετέχοντες κατέφθαναν σε ομάδες.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο για το βραδινό φαγητό, αφού σε τόσο μικρά χωριά οι επιλογές είναι περιορισμένες. Το φαγητό όμως είναι καλό το ίδιο κι η μπίρα.( Σε κάθε μας ταξίδι προσπαθούμε να κλείνουμε μια διαμονή σε χωριό, για ν΄απολαύσουμε την ατμόσφαιρα του τόπου).
Κι αφού άλλη διασκέδαση δεν υπάρχει, το στομάχι είναι γεμάτο κι ακόμα είναι νωρίς, αποφασίζουμε να συνεχίσουμε την εξερεύνηση του μέρους.
Κατηφορίζουμε στα πλακόστρωτα σοκάκια και μας εντυπωσιάζουν τα χρωματισμένα λουλουδιασμένα σπίτια με τις ξύλινες δοκούς και τις μικρές αυλές γεμάτες λουλούδια κι αυτές. Συνεχίζοντας, τα βήματά μας μάς φέρνουν σε ένα ιστορικό μνημείο, τη γέφυρα Steinerne Brücke του ποταμού Wörnitz, μια από τις παλαιότερες σωζόμενες πέτρινες γέφυρες στην περιοχή της Βαυαρίας, με εκπληκτική θέα στο κάστρο, αλλά και στο χωριό. Στις 24 Απριλίου 1945 η γέφυρα του Harburg υπέστη σοβαρή ζημιά από έκρηξη που προκλήθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα στην προσπάθειά τους να επιβραδύνουν την πορεία των αμερικανικών στρατευμάτων, ενάντια στη θέληση των κατοίκων. Η ανοικοδόμησή της ξεκίνησε στις 10 Σεπτεμβρίου 1945 και τελείωσε στις 24 Απριλίου 1946. Σύμφωνα με την επιγραφή που υπάρχει στη γέφυρα: « ‘Ολες οι δυσκολίες ξεπεράστηκαν χάρη στην αγάπη για την πατρίδα και στην προθυμία για θυσίες». Ονειροπαγίδες στολίζουν τη γέφυρα, λες και θέλουν να εξασφαλίσουν ότι η μαγεία κι η ιστορία αυτού του τόπου θα παραμείνουν ζωντανές και προστατευμένες. Ένα καφέ πάνω στη γέφυρα κι από κάτω ο παραπόταμος του Δούναβη να κυλάει τα νερά του στα οποία κολυμπούσαν νούφαρα και κύκνοι. Ειδυλλιακό και χαλαρωτικό το τοπίο, η μόνη παραφωνία… τα κουνούπια.
Χορτασμένοι από τις εικόνες της μέρας επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο.
Κεφάλαιο 4
Την επόμενη μέρα, μετά το πρωινό στο ξενοδοχείο, περνώντας κάτω από ονειροπαγίδες, επισκεπτόμαστε την εκκλησία Evangelische Kirche St. Barbara, με το απλό εσωτερικό σε προτεσταντικό στυλ και τον εντυπωσιακό της πύργο, καθώς βρίσκεται στην αρχή του παραμυθένιου μονοπατιού προς το κάστρο Harburg.
Και δεν είναι υπερβολή, αφού ανεβαίνοντας το ανηφορικό μονοπάτι μες στο πανέμορφο φυσικό τοπίο, βλέπεις δεξιά, αριστερά και πάνω σκιάχτρα και παιχνίδια. Μεταφέρεται έτσι ο επισκέπτης από τη σύγχρονη πόλη στο βασίλειο των θρύλων και της ιστορίας κι η πορεία προς το κάστρο γίνεται μαγική και διαδραστική, ειδικά για τα παιδιά.
Το εντυπωσιακό κάστρο είναι απ΄τα παλιότερα, μεγαλύτερα και καλύτερα διατηρημένο συγκρότημα κάστρων στη Γερμανία, το οποίο από τον 13ο αιώνα ανήκει στους κόμητες και πρίγκιπες του Έτινγκεν. Το εισιτήριο για την είσοδο στην αυλή είναι 3,50€. Μπορείς να θαυμάσεις τους κήπους, το εξωτερικό του κάστρου και την εκκλησία Schlosskirche St. Michael, λουσμένη στο φως που αντανακλάται στους λευκούς τοίχους που φιλοξενούν τα ταφικά μνημεία ορισμένων από τους ιδιοκτήτες του κάστρου και των συζύγων τους. Το μόνο άσχημο ήταν ότι πάνω στην οροφή υπήρχε ένα δίχτυ.
Η απρόσκοπτη θέα στην κοιλάδα μαγνητίζει το βλέμμα κι οι φωτογραφίες βγαίνουν η μία μετά την άλλη.
Όσο όμως είμαστε εκεί, βλέποντας κάποιους επισκέπτες να βρίσκονται πάνω στα τείχη και να χάνονται στα διάφορα δωμάτια του κάστρου αποφασίζουμε να περιμένουμε την επόμενη ξενάγηση που γίνεται ανά ώρα, με νέο εισιτήριο 5€ το άτομο κι εκδίδεται στο κατάστημα δώρων του κάστρου. Η ξενάγηση είναι στα γερμανικά και παρόλο που δε γνωρίζουμε τη γλώσσα, την επιλέγουμε. Ο ξεναγός μας, ένα νεαρό, χαμογελαστό παιδί μας οδηγεί στο σημείο που θα ξεκινούσαμε. Στο σημείο αυτό μας βοήθησε η τεχνολογία κι έτσι μπορέσαμε να μάθουμε αρκετά πράγματα για την ιστορία του κάστρου, τη ζωή και τις συνήθειες των ιδιοκτητών. Το μόνο αρνητικό ότι δεν επιτρεπόταν οι φωτογραφίες στο εσωτερικό κι όταν έβγαλα το κινητό να τραβήξω, ένας Γερμανός έφηβος από την ομάδα, μου έκανε παρατήρηση δείχνοντάς μου μια επιγραφή, που ομολογουμένως δεν είχα δει. Αυτό που δεν μπορούσε να μεταφράσει η τεχνολογία ήταν τα αστεία του ξεναγού, που γινόταν στα αγγλικά με γερμανική προφορά. Είδαμε τις πολυάριθμες πολεμίστρες, με τα "ξύλινα μάτια", τους πύργους και τις καμπάνες, τη σιταποθήκη με το δικαστήριο, την καγκελαρία και το οπλοστάσιο, το εντυπωσιακό μπουντρούμι, την αίθουσα του Πρίγκιπα και τις αίθουσες κυνηγιού και τραπεζαρίας, αλλά και την αίθουσα τσαγιού με τις αναγεννησιακές τοιχογραφίες. (Εδώ οι φωτογραφίες επιτρέπονται).
Η πόλη που έχουμε επιλέξει για τη συνέχεια είναι η πόλη Νέρντλινγκεν (Nördlingen). Μια μεσαιωνική πόλη στη Βαυαρία της Γερμανίας, που γεννήθηκε από τα αστέρια, χτισμένη μέσα σε έναν κρατήρα μετεωρίτη (Rieskrater) που είχε δημιουργηθεί πριν από 15 εκατομμύρια χρόνια, γνωστή για τα τείχη της, τους γοτθικούς πύργους και την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Σύμφωνα με την ιστορία ο Ναπολέων κοιμήθηκε εδώ προτού προχωρήσει με το στρατό του στη Βιέννη για να πολεμήσει εναντίον των Τούρκων.
Διαβαίνοντας την πύλη Loepsinger Gate Tower βρισκόμαστε στο ιστορικό της κέντρο, όπου τραβούν την προσοχή μας δυο εκπληκτικά όμορφα σπίτια που είναι και τα ορόσημα της πόλης (Brot und Tanzhaus).
Η Πύλη Reimlinger: Μια στιβαρή πύλη της πόλης με παρατηρητήριο, ενσωματωμένη απευθείας στο μεσαιωνικό τείχος της πόλης που περιβάλλει το Νέρντλινγκεν, πολύ μεγαλοπρεπής.
Η εκκλησία St. Georg Dom, ένα εντυπωσιακό γοτθικό οικοδόμημα, το οποίο αξίζει μια επίσκεψη. Στο καμπαναριό με το ψευδώνυμο "Daniel"( καμία σχέση με την κακοκαιρία στη Θεσσαλία),μπαίνεις από ξεχωριστή είσοδο. Έχει ύψος 90 μέτρα κι αφού ανεβείς 350 σκαλιά, έχεις θέα σε όλη την πόλη και τον κρατήρα. Δυστυχώς δεν ανεβήκαμε (απορώ πώς μου ξέφυγε).
Κοντά στον καθεδρικό ναό υπάρχει η Κρήνη των Πολεμιστών με τον αετό στην κορυφή της, που ανεγέρθηκε για να θυμίζει τον Γαλλογερμανικό Πόλεμο ενώ κατά το παρελθόν η υδροδότηση της πόλης γινόταν από αυτό το σιντριβάνι.
Κοντά στον καθεδρικό κι αυτό το έργο τέχνης, που δεν ξέρω τι συμβολίζει.
Ανεβήκαμε όμως στα τείχη της πόλης περπατώντας στη σκιά που χάριζε η οροφή τους κι έτσι την είδαμε από ψηλά.( Αν έχετε χρόνο στη διάθεσή σας, καλό θα ήταν να κάνετε το γύρο όλων των τειχών, αφού κάθε πύργος έχει τη δική του ομορφιά και παράλληλα σε οδηγεί σε υπέροχες τοποθεσίες. Κι εδώ συναντάμε φωλιές πελαργών, κάτι που μου αρέσει πολύ και μου θυμίζει παλιότερο ταξίδι μας με αντίστοιχες εικόνες.
Το δημαρχείο ( Rathaus), ένα άσπρο κτίριο, πολύ όμορφο βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης.
Το Σπίτι του Χειμώνα: Ένα υπέροχο ξύλινο σπίτι που διαθέτει μια περίτεχνα σκαλιστή ξύλινη πόρτα και βρίσκεται στην καρδιά της ιστορικής παλιάς πόλης.
Στην πλατεία Marktplatz (Πλατεία της Αγοράς) ένα σιντριβάνι που εικονίζει δύο αγρότες, ο ένας να κρατάει μια χήνα στη μασχάλη του κι ο άλλος ένα γουρουνάκι, σαν να βιάζονται να πάνε στην αγορά. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν κι οι μορφές ενός βασιλιά, ενός επισκόπου, ενός ευγενή και ενός λόγιου, ανθρώπων που διαμόρφωσαν τη ζωή στην πόλη. Εκεί πολλά καφέ κι εστιατόρια γεμάτα κόσμο , όπως και μια υπαίθρια λαϊκή αγορά.
Μια άλλη εκκλησία που επισκεφθήκαμε είναι η εκκλησία St.- Salvator-Kirche, εξωτερικά απλή, όμως στο εσωτερικό διακρίνονται ξύλινες, περίτεχνες διακοσμήσεις, τα αγάλματα των προφητών, η μεγάλη Αγία Τράπεζα, κι ο πίνακας «Θαύμα της Δύναμης».
Ιδανικά θα ήθελα να είχαμε περισσότερο χρόνο παραμονής στη διάθεσή μας, αλλά η επόμενη διανυκτέρευση θα γινόταν στην Ντίνγκεσμπιλ (Dinkelsbühl) και μια που είχε δημιουργηθεί ένα θέμα με την κράτηση στο ξενοδοχείο (είχαν χακάρει το λογαριασμό του ξενοδοχείου), αναγκαστήκαμε να φύγουμε νωρίτερα για να το διευθετήσουμε. Το ξενοδοχείο (σαν μια μεγάλη αγροικία) που είχαμε κλείσει, βρισκόταν 2 χμ. έξω από την πόλη με δικό του πάρκινγκ, καλή κουζίνα και πολλούς επισκέπτες που έρχονταν για φαγητό.
Πήραμε τα κλειδιά του δωματίου το οποίο πληρώθηκε με μετρητά επιτόπου(μας έκανε εντύπωση ότι σε αρκετά καταστήματα στη Γερμανία ζητούσαν να πληρώνουμε με μετρητά και δε δέχονταν κάρτες), αφήσαμε τα πράγματά μας και φύγαμε για την πόλη.
Στάθμευση έξω από τα τείχη σε παρακείμενο πάρκινγκ(δωρεάν μια που είναι μετά τις 6.00) και προχωρώντας μας εντυπωσιάζει το ποτάμι που τα περιβάλλει, μεταφέροντάς μας σε ατμόσφαιρα παραμυθιού με τις τάφρους και τις μεσαιωνικές πύλες κι αμέσως ξεκινάμε την περιήγησή μας. Πρέπει να πω πως αυτή η πόλη μου άρεσε πολύ. Είχα διαβάσει ότι ήταν μια από τις τρεις πόλεις που έδωσαν στον Ρομαντικό Δρόμο της Γερμανίας τον χαρακτήρα του. Είναι μια μαγευτική μεσαιωνική πόλη, γνωστή για την άψογα διατηρημένη αρχιτεκτονική της, όχι όμως τόσο τουριστική.
Μπαίνουμε από την πύλη Wörnitztor με το κόκκινο χρώμα που την κάνει να διαφέρει από τις άλλες πύλες και φέρει το οικόσημο της πόλης και το αυτοκρατορικό οικόσημο.
Χαζεύοντας τα πολύχρωμα κτίρια με τις περίτεχνες προσόψεις, τους πύργους, τις φωλιές των πελαργών φτάνουμε στην κεντρική πλατεία της πόλης τη Weinmarkt με τα χρωματιστά αναγεννησιακά σπίτια και το ξεχωριστό, πολυφωτογραφημένο σπίτι της πόλης Deutsches Haus με ξύλινη κατασκευή και γλυπτά (τώρα ξενοδοχείο). Εδώ γίνονται οι εβδομαδιαίες αγορές και τα χριστουγεννιάτικα παζάρια.
Εδώ κι ο Καθεδρικός ναός του Αγίου Γεωργίου, ένα εντυπωσιακό γοτθικό εκκλησιαστικό κτίριο με ψηλό καμπαναριό (72 μέτρα) από όπου έχεις θέα στην πόλη αφού ανέβεις τις στενές σκάλες ( δεν πήγαμε αφού είχαμε προγραμματίσει να ανεβούμε αλλού), με εξαιρετικά ξυλόγλυπτα έργα, τον άμβωνα κι ένα υπέροχο όργανο με ήχο που προκαλεί ενθουσιασμό.
Τα Μεσαιωνικά Τείχη της Πόλης μας καλούν να τα επισκεφθούμε κι έτσι ανεβαίνουμε και ξεκινάμε την περιπλάνησή μας στο παρελθόν, θα έλεγα, αν έλειπαν τα αυτοκίνητα. Η θέα από ψηλά είναι υπέροχη, καθώς βλέπεις τα λιθόστρωτα δρομάκια, τα πολύχρωμα σπίτια με τις αυλές και τους κήπους τους.
Με όλα αυτά μας βρίσκει το βράδυ και καθόμαστε για φαγητό σε ένα εστιατόριο λίγο πιο πάνω από την κεντρική πλατεία(ονόματα δε θυμάμαι, αφού έχω πετάξει πλέον τις αποδείξεις που κρατούσα) χαζεύοντας τα κτίρια αλλά και τον κόσμο που περνάει, με συνοδεία μπίρας.
Μια τελευταία βόλτα στη φωτισμένη Ντίνγκεσμπιλ κι επιστροφή στο ξενοδοχείο, διασχίζοντας τα γύρω λιβάδια με τις αγελαδίτσες.
Κεφάλαιο 5
Το επόμενο πρωί ξυπνάμε νωρίς και ξαναγυρνάμε πάλι στην πόλη, αφού έχουμε αφήσει κάποια «κενά», όπως συνηθίζω να λέω. Παρκάρουμε και πάλι στο ίδιο σημείο, που λόγω Κυριακής είναι ελεύθερο και κατευθυνόμαστε σε έναν φούρνο κοντά στον καθεδρικό για να πάρουμε το πρωινό μας. Η ουρά στην είσοδο μεγάλη, τα προϊόντα όμως κι ο καφές νοστιμότατα. Από την εκκλησία ακούγεται η πρωινή λειτουργία.
Ξανά βόλτα στην πόλη και στη συνέχεια βγαίνουμε από τα τείχη με κατεύθυνση το Stadtpark, ένα πάρκο ιδανικό για χαλάρωση με θέα στα τείχη και στα σπίτια της πόλης , με πράσινο και λουλούδια, μικρές γέφυρες, μονοπάτια για περπάτημα και λιμνούλες, όπου οικογένειες κρατώντας μικρές φουσκωτές βάρκες έρχονταν για πικνίκ. Μια παρέα νέων παιδιών απολαμβάνει το πρωινό της τρέξιμο στο πάρκο.
Οι εικόνες που αντικρίζεις φανταστικές! Σου δημιουργούν τέτοια ψυχική γαλήνη κι ευφορία που δε θέλεις να κουνηθείς!
Το εκδρομικό πρόγραμμα όμως συνεχίζεται, για να βρεθούμε μπροστά σε ένα δάσος στο ξέφωτο του οποίου μουσικοί ετοιμάζονται να παίξουν, άνθρωποι έχουν πάρει τις θέσεις τους, ενώ άλλοι κάνουν τον περίπατό τους. Κι εμείς το δεύτερο διαλέξαμε και το ευχαριστηθήκαμε. (Κι εκεί έρχεται αυτομάτως η σύγκριση με τη δική μας καθημερινότητα και την έλλειψη της κοινότητας κι απογοητεύεσαι.)
Ακολουθώντας μια άλλη πύλη που ήταν κοντά στο χώρο της συναυλίας επιστρέψαμε στην πόλη και λίγο πριν βγούμε, παίρνει το μάτι μου ένα ωραίο κτίριο, που παρά τη μουρμούρα του συζύγου ν’αφήσουμε κάτι και για άλλη φορά, πηγαίνω προς τα εκεί. Και δεν το μετανιώνουμε! Πρόκειται για το σπίτι της Ιστορίας που φιλοξενεί ειδική έκθεση αφιερωμένη στο κυνήγι μαγισσών στο Ντίνγκελσμπιλ και περιλαμβάνει εργαλεία κράτησης και βασανιστηρίων τους.(Τι τραβούσαν αλήθεια οι γυναίκες εκείνα τα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα!)
Μετά απ’ αυτό το συγκλονιστικό θέαμα ,αποχαιρετούμε την πόλη και οδηγούμαστε στο χώρο στάθμευσης, που αφού πήραμε το αμάξι μας κατευθυνθήκαμε στον επόμενο προορισμό, που ήταν το Φοϊχτβάνγκεν (Feuchtwangen). Δεν το είχα ξανακούσει, αλλά καθώς έφτιαχνα το πρόγραμμα του ταξιδιού σκέφτηκα ότι ο χρόνος μας βγάζει να δούμε και κάτι ακόμα, πιο μικρό. Έτσι κοιτάζοντας το χάρτη και βλέποντας πως δεν έχουμε μεγάλη παρέκκλιση από τον τελικό μας προορισμό το εντάξαμε. Πρόκειται για μια μικρή, όμορφη, ήσυχη μεσαιωνική πόλη 12.000 κατοίκων με πολύ λίγους επισκέπτες. Παρκάραμε στο πάρκινγκ στην είσοδο του χωριού δωρεάν.
Προχωρώντας στα λιθόστρωτα δρομάκια φτάνουμε στην κεντρική πλατεία με το σιντριβάνι Röhrenbrunnen, ανθισμένο και στολισμένο με οικόσημα, τα σπίτια με τις παστέλ προσόψεις τους και παρκαρισμένο ένα αυτοκίνητο με γερμανικές πινακίδες μεν, ελληνική σημαία δε, στο εσωτερικό του. Ωραίος χώρος για έναν καφέ.
Στο βάθος ξεχωρίζουν οι δύο εκκλησίες καθώς και το Δημαρχείο, που βρίσκεται απέναντί τους. Stiftskirche: Η εκκλησία είναι εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη από πέτρα με στοιχεία ρομανικού ρυθμού, κυρίως στην είσοδο, και μαζί με το μοναστήρι στο οποίο λαμβάνει χώρα το διάσημο "Kreuzgangspiele" (Φεστιβάλ Μοναστηριών με θεατρικές παραστάσεις) αποτελούν δύο όμορφα κτίρια. Johanniskirche: Η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην άλλη εκκλησία, απλή, με εξαιρετικό μπαρόκ βωμό.
Κι έφτασε η ώρα για τον τελικό προορισμό του Ρομαντικού δρόμου, που για μας δεν είναι άλλος από το Ρότεμπουργκ ομπ ντε Τάουμπερ, την ομορφότερή του πόλη από όσες είδαμε.
Μεσημέρι πια, φτάνουμε στο ξενοδοχείο που βρίσκεται 5 λεπτά έξω από τα τείχη. Τακτοποιούμε τα πράγματα στο δωμάτιο, αφήνουμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου κι αμέσως οδεύουμε για την πιο κοντινή σε μας πύλη( Rodertor), προκειμένου να εξερευνήσουμε αυτή τη μαγική πόλη. Η ανυπομονησία μου (μετά από όσα έχω διαβάσει)είναι μεγάλη, ενώ ο σύζυγος πιο συγκρατημένος. Περνώντας λοιπόν την πύλη αρχίζει το παραμύθι.
Πρώτος σταθμός, πολυσύχναστος και εξαιρετικά γοητευτικός είναι η Αψίδα του Ρέντερ με το ρολόι της και τον Πύργο του Αγίου Μάρκου (Markusturm) με την κεκλιμένη στέγη του και τη φωλιά πελαργών. Τα πολύχρωμα ξύλινα σπίτια που βρίσκονται τριγύρω συμβάλλουν στην ομορφιά και τα κινητά παίρνουν φωτιά…
Ακολουθώντας τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια φτάνουμε στην κεντρική πλατεία Marktplatz με το επιβλητικό δημαρχείο (Rathaus),ένα κτίριο γοτθικού ρυθμού(η πλευρά με το λευκό χρώμα)με τον πύργο στη στέγη του(ύψους 65 μ.) που είναι επισκέψιμος και πρόσθετα αναγεννησιακά στοιχεία με τις καμάρες στο κάτω μέρος του. Γύρω από την πλατεία τα γραφικά κτίρια, το ένα καλύτερο από το άλλο, συμπληρώνουν την εικόνα του Μεσαίωνα.
Εκεί είναι και ο Πύργος του Ρολογιού (σήμερα Τουριστικό Γραφείο)με μια καμπάνα στην κορυφή του και το ρολόι που δείχνει την ημέρα του μήνα, την ώρα και τα λεπτά, να αναπαριστά μια ιστορική συνάντηση αυτή του στρατηγού Τίλι και του δημάρχου του Ρότενμπουργκ, Νους. Σύμφωνα με την παράδοση της πόλης όταν ο αυτοκρατορικός στρατός την κατέλαβε κατά τη διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου, ο στρατηγός Τίλι ήταν έτοιμος να την ισοπεδώσει. Δεν αντιστάθηκε όμως στο τοπικό κρασί που του πρόσφεραν μέσα σε ένα χούμπεν, ένα σκεύος χωρητικότητας 3,25 λίτρων. Φαίνεται όμως πως δε σήκωνε το κρασί, γιατί ανακοίνωσε πως αν κάποιος κατάφερνε ν' αδειάσει το χούμπεν μονορούφι(πράγμα απίθανο) , θα έσωζε την πόλη. Ο δήμαρχος Νους τα κατάφερε μέσα σε δέκα λεπτά και ο Τίλι κράτησε την υπόσχεσή του. Κάθε ώρα λοιπόν ανοίγουν δύο πορτάκια στο ένα εμφανίζεται ο Τίλι και στο άλλο ο Νους με το χούμπεν στα χέρια. Όλο αυτό κρατάει μέχρι ο Δήμαρχος να κατεβάσει το χούμπεν. Μετά τα πορτάκια κλείνουν κι εσύ περιμένεις την επόμενη ώρα για να το ξαναζήσεις. Πρέπει να πω ότι την πρώτη φορά που άκουσα το χτύπημα των ωρών, επειδή βρισκόμασταν λίγο πιο κάτω έτρεχα να το προλάβω. Κάποια πράγματα στο Ρότενμπουργκ με έκαναν να νιώσω ξανά παιδί.
Στην πλατεία θα δεις και το σιντριβάνι του Αγίου Γεωργίου κατασκευασμένο σε αναγεννησιακό στιλ βάθους 8 μέτρων και χωρητικότητας 100.000 λίτρων νερού(με το σύζυγο να προσπαθεί να αλλάξει τη ροή του νερού).
Ακριβώς απέναντι ένα πενταώροφο κτίριο με εντυπωσιακή πρόσοψη από ξύλο, χαρακτηριστική της περιοχής, στεγάζει ένα ιστορικό φαρμακείο 200 χρόνων το Marien Apotheke-Jagstheimerhaus (οφείλει το όνομά του στον ομώνυμο δήμαρχο) δίπλα από το Fleischhaus (σπίτι του κρέατος) και το Tanzhaus (σπίτι του χορού) που πήρε το όνομά του από το ισόγειο, το οποίο κάποτε στέγαζε ένα κρεοπωλείο, και τον επάνω όροφο, μια αίθουσα χορού. Κι αυτό εντυπωσιακό με τις κόκκινες ξύλινες δοκούς.
Σειρά έχει ο ναός του Αγίου Ιακώβου, στον οποίο φυλάσσεται το «Ιερό του Αγίου Αίματος», ένα αριστούργημα του 1504 χαραγμένο σε ξύλο φιλύρας. Μια επιβλητική γοτθική εκκλησία που εντυπωσιάζει με το μέγεθός της. Για να μπεις στην εκκλησία χρειάζεται εισιτήριο 4€.
Στο Reichsstadtmuseum, που στεγάζεται σε ένα παλιό μοναστήρι πίσω από την εκκλησία κι είναι το κύριο μουσείο ιστορίας της πόλης, βρίσκεται και το θρυλικό χούμπεν (δεν καταφέραμε να το δούμε).
Και μια που μιλάμε για εκκλησίες εξερευνώντας την πόλη βρισκόμαστε μπροστά στην επιβλητική εκκλησία του Αγίου Βόλφγκανγκ, η οποία είχε εισιτήριο αφού ήταν μουσείο (όπως μας εξήγησε η κυρία που ήταν υπεύθυνη). Δεν μπήκαμε μέσα, αλλά θαυμάσαμε τις οχυρώσεις, τον πύργο και την πύλη Galgen (πύλη της Αγχόνης αφού εκεί κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους γίνονταν οι δημόσιες εκτελέσεις).
Η βόλτα στα γραφικά σοκάκια συνεχίζεται αποκαλύπτοντας όμορφες γωνιές που δε θα διαβάσεις σε κανέναν τουριστικό οδηγό.
Φτάνουμε έτσι στα τείχη, όπου κι εδώ θα κάνουμε την περιήγησή μας. Κι εδώ περιδιαβαίνοντάς τα, απολαμβάνεις από ψηλά την παραμυθένια πόλη, όμως εκείνο που τα κάνει ξεχωριστά από τα τείχη των προηγούμενων πόλεων, είναι τα ονόματα των ζευγαριών γραμμένα πάνω σε πλάκες τοποθετημένες στον τοίχο των τειχών. Είναι μια ρομαντική πράξη με την οποία σφραγίζουν την αγάπη τους και ίσως προσδοκούν ότι η μετέπειτα ζωή τους θα είναι μαγική και παραμυθένια σαν την πόλη του Ρότενμπουργκ. Βέβαια η κίνηση αυτή δε γίνεται αυθαίρετα, αφού τα τείχη αποτελούν ιστορικό μνημείο, αλλά κατόπιν συνεννοήσεως με το ταμείο της πόλης προκειμένου να κάνεις μια δωρεά για τη συντήρηση του τείχους (τα εξηγεί μια πινακίδα στη σκάλα του τείχους).
Η πορεία στα τείχη μας οδηγεί στη «Spitaltor» (Πύλη του Νοσοκομείου), τη νεότερη και ισχυρότερη από τις οχυρώσεις της πόλης[CI1] , χτισμένη στα τέλη του 16ου αι. Εφτά πύλες, μια καταπακτή, μια κινητή γέφυρα και ένα στηθαίο που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από κανόνια, προστάτευαν το Ρότενμπουργκ σε επιθέσεις από το Νότο. Υπάρχει και μια επιγραφή: «Ειρήνη σε αυτούς που μπαίνουν, και υγεία σε αυτούς που φεύγουν».
Στη διαδρομή μας συναντάμε και την εκκλησία Φραγκισκανερκίρχε, την παλιότερη φραγκισκανική εκκλησία στην πόλη. Καθόλου φανταχτερή, αφιερωμένη στον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης, ξεχωρίζει για την Αγία Τράπεζα. Η είσοδος στην εκκλησία είναι ελεύθερη κι η επίσκεψη αποτελεί μια ωραία ανάπαυλα.
Συνεχίζουμε τον περίπατό μας σε μέρη με ελάχιστους επισκέπτες, που όμως μας εντυπωσιάζουν τα σπίτια με τα κόκκινα γεράνια στα παράθυρα και τα τουριστικά μαγαζάκια με αναμνηστικά κι άλλα προϊόντα.
Και κάπως έτσι, φτάνουμε στο πιο φωτογραφημένο και γνωστό σημείο της πόλης, το Plönlein, το σήμα κατατεθέν του Rothenburg ob der Tauber, που για μένα ήταν η αφορμή αυτού του ταξιδιού (απ΄τη στιγμή που το πρωτοείδα είχα πει: «κάποια στιγμή θα πάω»). Ένα κίτρινο σπιτάκι με ξυλοδεσιά, ένα σιντριβάνι και δύο μεσαιωνικούς πύργους, Siebers και Kobolzeller, που το πλαισιώνουν. Οι ψαράδες παλιά αποθήκευαν τα ψάρια τους στα κλουβιά δίπλα στο σιντριβάνι.
Οι τουρίστες πολλοί… Το βράδυ μπορούσες να πετύχεις την ατραξιόν της πόλης ήσυχη!
Λίγο παραπάνω ένα ακόμα σιντριβάνι, δίπλα από την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, βαμμένη με ένα κοκκινωπό-ροζ χρώμα που συνδυάζεται αρμονικά με τη μεσαιωνική αρχιτεκτονική της πόλης.
Ανηφορίζοντας για την πλατεία στο δεξί μας χέρι συναντάμε ένα ιστορικό κτίριο, το Μπάουμαϊστερχάους (Baumeisterhaus) γνωστό για τα γλυπτά στην πρόσοψή του που απεικονίζουν τις εφτά αρετές (φρόνηση, ανδρεία , δικαιοσύνη ,σωφροσύνη, πίστη, ελπίδα, αγάπη) και τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα ( υπερηφάνεια, απληστία, φθόνος, οργή, λαγνεία, αργία, λαιμαργία), προφανώς για να θυμίζουν στους ανθρώπους τη συνεχή ηθική πάλη ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Σήμερα λειτουργεί σαν εστιατόριο.
Η εξερεύνηση συνεχίζεται και μας βγάζει σ΄ένα «μπαλκόνι» που έχεις θέα στην κοιλάδα Τάουμπερ και στην πόλη. Θαυμάζουμε το όμορφο τοπίο, ξεδιψάμε στη βρύση που υπάρχει εκεί κι από μια πύλη περνάμε στον Κήπο του Κάστρου (Μπούργκαρτεν) . Ο κήπος είναι πολύ μεγάλος, όμορφος και ρομαντικός με τα παγκάκια του κάτω από τα δέντρα που χαρίζουν τη σκιά τους και τις ακτίνες του ήλιου να παιχνιδίζουν με τις φυλλωσιές. Μπορείς να δεις το Παρεκκλήσι, το μόνο κτίσμα που παραμένει άθικτο(δεν ήταν ανοιχτό όταν ήμαστε εκεί), τον μπαρόκ κήπο με το σιντριβάνι και τα αγάλματα περιτριγυρισμένα από παρτέρια λουλουδιών, ένα ψηλό λιθόκτιστο μνημείο -αφιερωμένο στη δυναστεία των Hohenstaufen και στο Ρωμαίο αυτοκράτορα -και φυσικά απρόσκοπτη θέα στην όμορφη κοιλάδα και στις κόκκινες στέγες των σπιτιών. Καθόμαστε κι απολαμβάνουμε την ηρεμία και τη γαλήνη του τοπίου και παρακολουθούμε δύο κυρίες με ένα κοριτσάκι που έχουν ένα σκύλο και μια γάτα και προσπαθούν στήνοντας τον τρίποδα με τη φωτογραφική μηχανή να βγάλουν όλοι μαζί φωτογραφίες.
Μπορεί το περιβάλλον να είναι πολύ ωραίο, το στομάχι όμως έχει διαφορετική άποψη. Επιστροφή στο κέντρο λοιπόν για φαγητό, από μια διπλή πύλη Burgtor- Πύλη του Κάστρου- με οικόσημο κι έναν πύργο που έχει μια μάσκα με στόμα στον εξωτερικό τοίχο και σύμφωνα με έναν θρύλο, μέσα από αυτήν την τρύπα, οι υπερασπιστές του κάστρου έριχναν καυτή πίσσα στους επιτιθέμενους.
Καθόμαστε σε ένα κεντρικό εστιατόριο και τρώμε θαυμάζοντας την ομορφιά των ιστορικών κτιρίων. Και ξαφνικά βλέπουμε μια ομάδα ανθρώπων με επικεφαλής έναν κύριο ντυμένο με την παραδοσιακή, μαύρη στολή που κρατά ένα φανάρι, μια σάλπιγγα κι ένα πολεμικό δόρυ (συμβόλιζε την εξουσία και το καθήκον του να διατηρεί την τάξη), να περνούν από μπροστά μας. Είναι ο νυχτοφύλακας, όπου κάνει τη νυχτερινή του βόλτα εξιστορώντας στους ανθρώπους ιστορίες για την καθημερινή ζωή, τα έθιμα και τους κινδύνους της μεσαιωνικής πόλης.
Μετά το φαγητό, περπατάμε σε διάφορα σημεία της πόλης φωτογραφίζοντας ό,τι μας αρέσει και ξαναγυρνάμε στην κεντρική πλατεία. Ο νυχτοφύλακας μόλις γύρισε, αλλά ένα καινούριο γκρουπ με άλλον νυχτοφύλακα ετοιμάζεται για τη βραδινή ξενάγηση. Κόσμος στέκεται στα σκαλιά του Δημαρχείου. Εμείς όμως, ως γνήσιοι Έλληνες καθόμαστε απέναντι στις καρέκλες ενός καφέ που έχει κλείσει, μια που θέλουμε να έχουμε πανοραμική άποψη της πλατείας. Το παράδοξο είναι πως το παράδειγμά μας ακολούθησε κι ένα ζευγάρι Γιαπωνέζων μόλις μας είδε…
Η νύχτα πέφτει κι η επιστροφή στο ξενοδοχείο επιβάλλεται. Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα που θα ζήσουμε καινούριες εμπειρίες.
Πραγματικά ξυπνάμε νωρίς και πηγαίνουμε στην πόλη για πρωινό. Πρώτη επίσκεψη στο φούρνο Brot & Zeit με φρεσκοψημένα ψωμάκια με τυριά κι αλλαντικά , κρουασάν, τοπικές λιχουδιές. Καφέ όπως και το τοπικό γλυκό RothenburgSchneeballen (σαν χιονόμπαλα επικαλυμμένη με σοκολάτα), από ένα κατάστημα που διέθετε μηχανή του καφέ, στην κατηφόρα για το Πλονλέιν στο αριστερό μας χέρι, δίπλα στο μαγαζί με τις πανοπλίες, τα σπαθιά κι άλλα πολεμικά είδη του Μεσαίωνα, που άρεσε πολύ στο σύζυγό μου( ευτυχώς που στα αεροπλάνα δεν επιτρέπουν τέτοιου είδους αντικείμενα…).
Αφού προμηθευτήκαμε τα απαραίτητα για ένα πλούσιο πρωινό, καθόμαστε στις καρέκλες έξω από το Baumeisterhaus που τώρα είναι κλειστό, απολαμβάνοντάς το μαζί με την ηρεμία της πόλης. Τα καταστήματα σιγά σιγά ετοιμάζονται να ανοίξουν και βλέπουμε τους ιδιοκτήτες να βγαίνουν και να σκουπίζουν και να σφουγγαρίζουν το μέρος του πεζοδρομίου που αντιστοιχεί στην επιχείρησή τους (κάτι που δε συμβαίνει στη δική μας πόλη). Το Ρότενμπουργκ, παρά το μεγάλο αριθμό επισκεπτών είναι μια καθαρή πόλη.
Η ώρα περνάει και τα γκρουπ των Γιαπωνέζων ξεκινούν την επέλαση. Ώρα λοιπόν να δούμε ό,τι έχουμε αφήσει για την τελευταία μέρα μας στην παραμυθένια πόλη.
Πρώτα απ΄όλα η επίσκεψη στο Δημαρχείο κι η ανάβαση στον Πύργο του. Αφού ανεβήκαμε αρκετές σκάλες κι έχοντας την απορία: «είναι δυνατόν να μην πληρώνεις εισιτήριο εδώ;» φτάνουμε σ΄ένα στενό μέρος και φανερώνεται μπροστά μας η Γερμανίδα κυρία καθ΄όλα έτοιμη για το αντίτιμο των 4€.
Με το μαγικό χαρτάκι στην τσέπη ανεβαίνουμε μια πολύ στενή σκάλα και σκαρφαλώνουμε στην έξοδο που οδηγεί στην κορυφή. Τι να πω! Ο χώρος είναι πολύ στενός και τόοοσο ψηλά! Το θέαμα όμως μαγικό! Βλέπεις όλο το Ρότενμπουργκ και την κοιλάδα ! Η εκκλησία του Αγίου Ιακώβου φανταστική, τα κτίρια της πλατείας πανέμορφα κι οι άνθρωποι μικροί. Καθίσαμε πολλή ώρα, μέχρι που άρχισαν να πυκνώνουν οι επισκέπτες κι έτσι αναγκαστικά έπρεπε να κατεβούμε ( γι΄αυτό καλύτερα νωρίς το πρωί).
Και στο κατέβασμα , καθώς δεν είχα κλείσει την τσάντα μου εντελώς, μου πέφτει η αντιηλιακή κρέμα. Άντε να ψάχνεις να τη βρεις και οι επόμενοι να περιμένουν… Στο τέλος τα κατάφερα!
Σειρά έχει το Μουσείο Των Χριστουγέννων. Ό,τι και να σας περιγράψω είναι λίγο μπροστά στη μαγεία που αντικρίσαμε! Η χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα είναι παντού. Περνώντας την πόρτα, βρίσκεσαι σε έναν άλλο κόσμο! Περπατάς κάτω από χιλιάδες αστραφτερά αστέρια κι αντικρίζεις: Καρυοθραύστες, Αϊ- Βασίληδες, χριστουγεννιάτικα δέντρα, στολίδια και μπάλες κάθε χρώματος, διακοσμητικά, φάτνες…( τα περισσότερα είναι χειροποίητα) Κι οι κυρίες του καταστήματος με τις παραδοσιακές τους φορεσιές να τριγυρνούν και να εργάζονται σαν τα ξωτικά! Ένας χώρος που ξυπνάει το παιδί μέσα σου!
Κρατώντας το καλαθάκι μου, διάλεγα στολίδια. Και φτάνουμε μπροστά σε κάτι κρυστάλλινα αγγελάκια που ήθελα ν΄αγοράσω. Πώς να τα μεταφέρουμε όμως; Οι σκέψεις αυτές διατυπώνονται φωναχτά μπροστά στον αρμόδιο υπάλληλο. Για φανταστείτε… «Μπορείτε να τους πείτε σε ποια χώρα θα τα μεταφέρετε και θα σας τα συσκευάσουν κατάλληλα» μας εξήγησε σε άπταιστα ελληνικά. Το νεαρό παιδί ήταν από την Πάτρα, δούλευε στο μουσείο και στην ερώτησή μας πώς είναι η ζωή σ΄αυτήν την πόλη μας απάντησε «ήσυχη, χωρίς τα ξενύχτια της Ελλάδας». Τελικά όπου και να ταξιδέψεις έναν Έλληνα θα τον βρεις! (Παράφραση από το: όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει).
Μετά από όλα αυτά, έρχεται δυστυχώς η ώρα ν΄αποχαιρετήσουμε τη μαγική μας πόλη. Στον τελευταίο μας περίπατο, βρισκόμαστε μπροστά στο Μουσείο Μεσαιωνικών Εγκλημάτων, ένα από τα σημαντικότερα μουσεία δικαίου στον κόσμο, που προσφέρει μια ματιά στην ιστορία της δικαιοσύνης και της τιμωρίας για πάνω από 1.000 χρόνια. Δεν μπαίνουμε μέσα, παρά μόνο στην αυλή βλέπουμε κάποια εκθέματα. Θέλουμε να κλείσουμε το ταξίδι μας με ευχάριστες παραστάσεις!
Κεφάλαιο 6
Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο, παίρνουμε το αυτοκίνητο και μέσω του αυτοκινητόδρομου Α7 κατευθυνόμαστε στο Μέμινγκεν τον τελικό σταθμό του καλοκαιρινού μας ταξιδιού. Ευτυχώς στο δικό μας ρεύμα κυκλοφορίας η κίνηση διεξάγεται κανονικά κάτι που δε συμβαίνει στο αντίθετο με τις πολλές νταλίκες. Κι έτσι βρίσκει ευκαιρία ο οδηγός(και σύζυγος) να μου ξαναθυμίσει πως όταν ταξιδεύουμε, ξεκινάμε νωρίς για να μην καθυστερήσουμε λόγω απρόοπτων γεγονότων ( είναι βλέπετε η μεγάλη μας διαφωνία, αν και ξέρω ότι σωστά σκέφτεται).
Το Μέμινγκεν στην περιοχή Αλγκάου της Βαυαρίας, είναι μια γραφική πόλη με πλούσια ιστορία και όμορφα αξιοθέατα, θεωρώ όμως πως αδικήθηκε συγκρινόμενο με τις τελευταίες πόλεις που είχαμε δει. Παρκάρουμε στο δρόμο με παρκόμετρο και ξεκινάμε να γνωρίσουμε την πόλη.
Το πρώτο αξιοθέατο είναι το σπίτι της συντεχνίας των υφαντουργών στην πολύχρωμη πλατεία Weinmarkt, με μια κάθετη κατασκευή μπροστά του που βγάζει συνεχώς καπνό.
Ακολουθώντας το κανάλι του ποταμού Stadtbach φτάνουμε στην κεντρική πλατεία την Marktplatz. Πολλά κι ενδιαφέροντα τα κτίρια που βλέπουμε. Πολύ εντυπωσιακό με τις τοιχογραφίες του σε βαυαρικό στιλ το κτίριο Steuerhaus, που χρησίμευε ως η οικονομική έδρα της ελεύθερης αυτοκρατορικής πόλης του Μέμινγκεν. Στο ισόγειο στεγάζεται καφέ.
Το Δημαρχείο της πόλης, με τη μεγάλη όμορφη πρόσοψη σε ρυθμό ροκοκό, το ρολόι και τους πυργίσκους του, είναι η έδρα του δημοτικού συμβουλίου και στεγάζει επίσης το κέντρο της δημοτικής διοίκησης. Το βράδυ φωτισμένο, είναι εξίσου εντυπωσιακό.
Από την πλατεία της Αγοράς μπορείς να διακρίνεις την παλαιότερη εκκλησία της περιοχής χτισμένη σε έναν λόφο, την εκκλησία του Αγίου Μαρτίνου, ο οποίος έκοψε το μανδύα του και τον έδωσε στους φτωχούς όπως μαρτυρά ένα ανάγλυφο σκαλισμένο στην πέτρα. Εντυπωσιακά τα ξύλινα, σκαλιστά στασίδια.
Σε κοντινή απόσταση από την εκκλησία συναντάμε τη δυτική πύλη Βέστερτορ (Westertor)με τον οκταγωνικό πύργο της απ΄την οποία επιτρέπεται η διέλευση αυτοκινήτων, ποδηλάτων και πεζών.
Εξεντούρμ (Hexenturm) : Ο Πύργος των Μαγισσών είναι ένας από τους παλαιότερους πύργους της πόλης, που χρησίμευε ως φυλακή κατά τον Μεσαίωνα. Φωτεινή προσθήκη το μικρό σπίτι περιτριγυρισμένο από λουλούδια σαν κουκλόσπιτο κολλημένο στον πύργο.
Στην πλατεία Schrannenplatz βλέπουμε το σιντριβάνι του ψαρά, αφιερωμένο σε μια τοπική γιορτή, την ημέρα του Ψαρά, κατά την οποία οι κάτοικοι διαγωνίζονται στο ψάρεμα πέστροφας στο ρέμα της πόλης. Όποιος έπιανε τη μεγαλύτερη ήταν ο νικητής, ο «Βασιλιάς των Ψαριών» της χρονιάς.
Πολλά κανάλια, κάποια με γεφυρούλες , γεγονός που εντυπωσιάζει για μια τόσο μικρή πόλη. Από τις όχθες ενός τέτοιου καναλιού βλέπουμε την εκκλησία της Παναγίας (Kirche Unser Frauen), μια γοτθική εκκλησία με ψηλό καμπαναριό στο νότιο τμήμα της παλιάς πόλης, σε μια όμορφη πλατεία. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να δούμε το εσωτερικό της γιατί την πρώτη φορά που την είδαμε, είπαμε πως θα γυρίσουμε κι όταν τελικά ξαναγυρίσαμε ήταν κλειστή. Μείναμε κι απολαύσαμε τον όμορφο κήπο της με το άγαλμα του μονόκερου στον προαύλιο χώρο και την ατμόσφαιρα της πόλης κατά το ηλιοβασίλεμα.
Η συνέχεια έχει φαγητό και βόλτες βραδινές μέχρι τη διανυκτέρευσή μας. Και σε αυτήν την
πόλη, η ύπαρξη ελληνικού στοιχείου βεβαιώνεται από το άκουσμα ελληνικής μουσικής (και μάλιστα ραπ), που ακούγεται από το ανοιχτό παράθυρο ενός σπιτιού, που είδαμε κατά τη διάρκεια της βόλτας μας.
Το επόμενο πρωί πετάμε νωρίς για το μέρος μας. Φτάνουμε στο αεροδρόμιο κι επειδή το γραφείο ενοικίασης του αυτοκινήτου δεν έχει ανοίξει ακόμα, βάζουμε το κλειδί στο συρτάρι της εταιρείας (αφού πρώτα το έχουμε βγάλει τις απαραίτητες φωτογραφίες).
Η πτήση μας είναι καλή, όπως κι η διάθεσή μας αφού το ταξίδι στο «παραμύθι» μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και συναισθήματα αλλά κι αρκετά ευτράπελα για να θυμόμαστε…
Μετά από μια πολύ δύσκολη χρονιά σε πολλούς τομείς, ήρθε επιτέλους και το καλοκαίρι που περίμενα με ανυπομονησία, γιατί είναι η εποχή που διαλέγουμε για το ταξίδι μας(road trip) σε κάποιο μέρος της Ευρώπης (με την αναζήτηση, επιλογή και διοργάνωση του ταξιδιού νομίζω πως ο καιρός περνάει πιο γρήγορα, άσε που έχεις κάτι να περιμένεις). Σειρά φέτος είχε ο ρομαντικός δρόμος της Γερμανίας και με δεδομένο ότι υπήρχε απευθείας πτήση από την πόλη μας για το αεροδρόμιο του Μέμινγκεν, το οποίο εξυπηρετούσε τα σχέδιά μας, κλείσαμε τα εισιτήρια(100 € το άτομο με επιστροφή με Ryanair). Κλείνουμε και αυτοκίνητο από την εταιρεία Europcar(εξαιρετικό, ο σύζυγος που είναι και ο αποκλειστικός οδηγός ενθουσιάστηκε) με φουλ ασφάλιση (390€ για 8 μέρες). Πρέπει να πω ότι φέτος τα ξενοδοχεία τα έκλεισα πριν ακόμα κλειστούν τα αεροπορικά εισιτήρια, με δωρεάν ακύρωση πάντα, αφού πέρσι που πήγαμε Τοσκάνη το κάναμε αντίστροφα και βρήκαμε ακριβότερες τιμές, ενώ φέτος πετύχαμε καλύτερες τιμές και στις περιοχές που θέλαμε.
Κι επιτέλους φτάνει η ημερομηνία αναχώρησης 24-6-2025. Η πτήση μας είναι πρωινή, φεύγουμε χωρίς καθυστέρηση και μετά από δύο ώρες περίπου προσγειωνόμαστε στο μικρό αεροδρόμιο του Μέμινγκεν. Ακριβώς απέναντι βρίσκονται τα γραφεία ενοικίασης αυτοκινήτων, παίρνουμε το δικό μας κι η περιήγηση ξεκινά…
Πρώτος σταθμός του ταξιδιού μας είναι η πόλη του Φούσεν (περίπου 40 χλμ. νότια του αεροδρομίου), μία όμορφη πόλη 15.000 περίπου κατοίκων, όπου είχαμε προγραμματίσει δύο διανυκτερεύσεις. Η επιλογή δεν είναι τυχαία, αφού κύριος σκοπός της επίσκεψής μας είναι να θαυμάσουμε τα κάστρα της περιοχής.
Φτάνουμε στην πόλη γύρω στη 1.00 το μεσημέρι, κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο (λίγο έξω από το κέντρο μιας που θέλουμε να έχει δικό του πάρκινγκ),τακτοποιούμαστε στο δωμάτιο κι αμέσως μετά βρισκόμαστε στο ιστορικό κέντρο της πόλης του Φούσεν- Füssen, που αποτελείται από πολύχρωμα σπίτια διακοσμημένα με τοιχογραφίες σε αλπικό στυλ, μεσαιωνικά δρομάκια, μικρές πλακόστρωτες πλατείες, σιντριβάνια και εκκλησίες σε γοτθικό-ροκοκό-μπαρόκ στυλ,(ύστερα από ένα
δεκάλεπτο περπάτημα κατά τη διάρκεια του οποίου χαζεύαμε τα καλοβαλμένα, ποικιλόχρωμα σπίτια που συναντούσαμε στη διαδρομή).
Στον κεντρικό εμπορικό πεζόδρομο με τα κουκλίστικα σπίτια, καταστήματα κι εστιατόρια-καφέ βρίσκουμε το Δημαρχείο και το Μουσείο του (Rathaus),
ενώ συνεχίζοντας φθάνουμε στην κόκκινη εκκλησία Holy Ghost Hospital Church (Heilig-Geis-Spital-Kirche) με την εντυπωσιακή ροκοκό τοιχογραφία στην πρόσοψη που είναι ζωγραφισμένη όλη και περιέχει εικόνες της Αγίας Τριάδας και διάφορες μορφές Αγίων. Η είσοδος είναι δωρεάν και το εσωτερικό της εκκλησίας είναι ενδιαφέρον καθώς υπάρχουν τοιχογραφίες και αγιογραφίες σε στυλ μπαρόκ, που σχετίζονται με το Άγιο Πνεύμα και τον Nepomuk, τον προστάτη άγιο των γεφυρών.
Το Φούσεν ήταν η πόλη κατασκευής λαούτων και βιολιών κι ένα σιντριβάνι μας το επιβεβαιώνει.
Το σιντριβάνι ψωμιού στην πλατεία Schrannenplatz, είναι ένα σιντριβάνι με χάλκινες φιγούρες που δείχνουν πώς το σιτάρι φτάνει από τον αγρότη στον αρτοποιό, καθώς και μερικά σακιά με σιτάρι.
Σε μια πλατεία στην παλιά πόλη, ένα μικρό σιντριβάνι στο κέντρο της (Stadtbrunnen), που έχει θρησκευτικό χαρακτήρα, αφού το άγαλμα απεικονίζει τον άγιο που σκοτώνει το δράκο με το σταυρό.
Εκείνο όμως που ξεχωρίζει είναι το κάστρο του Φούσεν(High Castle – Hohes Schloss) στην κορυφή ενός λόφου γι’ αυτό κι ευδιάκριτο από κάθε σημείο της πόλης. Καλλιτεχνικά διακοσμημένο κάστρο(πρώην κατοικία του επισκόπου του Άουκσμπουργκ), με πολύχρωμες τοιχογραφίες στην εσωτερική του αυλή και παράθυρα ζωγραφισμένα με τρόπο που τα έκανε να φαίνονται τρισδιάστατα. Η επίσκεψη στον κήπο και στην αυλή είναι δωρεάν, εάν όμως θέλετε να δείτε τη γκαλερί τέχνης ή να ανεβείτε στον πύργο το εισιτήριο κοστίζει 8 ευρώ.
Ακριβώς κάτω από το κάστρο βρίσκεται το μπαρόκ Μοναστήρι “St. Mang”, το μοναστήρι των Βενεδικτίνων, εντυπωσιακό και πανέμορφο με την ομώνυμη Βασιλική στον προαύλιο χώρο του.
Μια άλλη επίσκεψη που κάναμε, ξεκινώντας από τη γέφυρα μετά την κόκκινη εκκλησία, ήταν στους καταρράκτες Lech (Lechfall), ένα φράγμα πάνω από το οποίο το νερό πέφτει περίπου 12 μέτρα σε 5 σκαλοπάτια. Η εικοσάλεπτη διαδρομή είναι απολαυστική καθώς το μονοπάτι περνάει μέσα από ένα μικρό δάσος και καταλήγει στο φαράγγι του ποταμού και στον μικρό καταρράκτη με φόντο τις Άλπεις.
Κατεβείτε στις όχθες του ποταμού ή συνεχίστε τη βόλτα μέσα στο δάσος ή περπατήστε στην κρεμαστή γέφυρα που είναι ανοιχτή μέχρι τις 16:00 κι απολαύστε τη θέα στους καταρράκτες Lech και το φαράγγι από τη μια, ενώ από την άλλη πλευρά απολαμβάνεις την ομορφιά του κάστρου, της παλιάς πόλης και του μοναστηριού των Βενεδικτίνων. Υπέροχο θέαμα!
Περπατώντας κατά μήκος του ποταμού Lech φτάνεις στο Μοναστήρι των Φραγκισκανών στην άκρη της πόλης, με την εκκλησία του Αγίου Στεφάνου. Επειδή φτάσαμε απογευματάκι, το κτίριο ήταν κλειστό, αλλά καταφέραμε να μπούμε στην όμορφη, καλοδιατηρημένη αυλή. Δεν υπήρχε κανείς εκεί και ήταν πολύ ήσυχα, ενώ απέναντι βρίσκεται ένα παλιό νεκροταφείο, όπου πάνω σε ορισμένους τάφους υπάρχουν επιγραφές με επαγγέλματα.
Και με όλα αυτά φτάσαμε βραδάκι να καθόμαστε για φαγητό στο κέντρο της πόλης συνοδεία βαυαρικής μπίρας και υπέροχης ατμόσφαιρας.
Μετά το φαγητό, βόλτα στην πόλη κι επιστροφή στο ξενοδοχείο για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να πάμε να δούμε τα δυο κάστρα της περιοχής πώς είναι το βράδυ.
Το Νοϊσβανστάιν ,βλέπετε, ήταν το μεγάλο μας απωθημένο. Και πράγματι η θέα του μας ενθουσίασε και περιμέναμε με ανυπομονησία την επόμενη μέρα, που είχαμε ορίσει ως μέρα των κάστρων.
Πρέπει όμως να πω ότι η περιοχή του Σβανγκάου, ανάμεσα στα βουνά και τη λίμνη, σου δίνει την αίσθηση της πολυτέλειας. Υπέροχα ξενοδοχεία με θέα στα δυο κάστρα (Νοϊσβανστάιν και Χοχεσβανγκάου) και στη λίμνη Alpsee με τα παγκάκια, τα παπάκια, αλλά και τα κουνούπια της που δυσκόλευαν τον περίπατο στην περιοχή. (Κάποια στιγμή ήταν τόσα πολλά που μπήκαμε άρον άρον στο αυτοκίνητο κι εκεί ήταν που πήραμε την απόφαση να μην κάνουμε βαρκάδα στη λίμνη, όπως είχαμε σχεδιάσει).
Μια άλλη λίμνη που είδαμε ήταν η Forggensee, μεγάλη, καθαρή με πολλές εγκαταστάσεις γύρω της, στάβλους( με ό,τι αυτό συνεπάγεται), δωρεάν χώρο στάθμευσης, πολλά τροχόσπιτα, ποδηλατόδρομους που χρησιμοποιούνταν, ανθρώπους που κολυμπούσαν και σκάφη. Περπατήσαμε στις όχθες της λίμνης κι απολαύσαμε την ηρεμία του τοπίου.
Κεφάλαιο 2
Η επόμενη μέρα ήταν η μέρα του παραμυθιού. Μετά από ένα καλό πρωινό (εκτός ξενοδοχείου),ξεκινήσαμε για την πολυπόθητη επίσκεψη στο κάστρο του Λουδοβίκου του Τρελού, (όπως έμεινε γνωστός) το κάστρο Νοϊσβανστάιν, που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την ταινία Ωραία Κοιμωμένη του Ντίσνεϋ και σήμα για τις κινηματογραφικές του παραγωγές. (Πιστεύω πως το κάστρο που είχε φέρει ο Αϊ- Βασίλης στην κόρη μου όταν ήταν μικρή είχε επηρεαστεί από το προαναφερόμενο).
Φτάνουμε στο Σβανγκάου -εντυπωσιακό και με το φως της μέρας -και κατευθυνόμαστε στο πάρκινγκ που βρίσκεται δίπλα στη λίμνη και κοντά στη στάση του λεωφορείου που σε ανεβάζει στο κάστρο (Parkplatz P4-10€ για 5 ώρες) για να αφήσουμε το αυτοκίνητο. Για να ανεβείς στο κάστρο υπάρχουν τρεις τρόποι: με τα πόδια (δεν τον συνιστώ μια που ο δρόμος είναι ανηφορικός), με την άμαξα (αν δε σας πειράζει η μυρωδιά των αλόγων) και με το λεωφορείο που σε αφήνει πριν από το κάστρο (3€ η μονή διαδρομή και 5€ με επιστροφή).
Επιλέξαμε το λεωφορείο(το οποίο λειτουργεί ανάλογα με τη ζήτηση κι όχι βάσει σταθερού χρονοδιαγράμματος) με μονή διαδρομή και στη συνέχεια περπατήσαμε μες στο καταπράσινο τοπίο για να φτάσουμε στη γέφυρα Marienbrücke, τη γέφυρα της Μαρίας, την οποία έχτισε ο Μαξιμιλιανός Β', πατέρας του Λουδοβίκου, ως δώρο για τη σύζυγό του τη δεκαετία του 1840 με ξύλο αρχικά κι ανακατασκεύασε με χάλυβα ο γιος του. Η γέφυρα προσφέρει μια καταπληκτική θέα του κάστρου και του τοπίου γύρω από αυτό! Βλέποντάς το από εκεί, νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε άλλες εποχές και από τις πόρτες και τα παράθυρά του θα ξεπροβάλλουν πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Επειδή ήμαστε εκεί νωρίς το πρωί, ο κόσμος δεν ήταν τόσος πολύς κι έτσι μπορέσαμε να απολαύσουμε το παραμυθένιο αυτό κάστρο, να βγάλουμε τις πάμπολλες φωτογραφίες μας και να θαυμάσουμε το τοπίο ακούγοντας τον ήχο του χειμάρρου που κυλούσε κάτω από τη γέφυρα στο φαράγγι Polat .
Δε μείναμε όμως μόνο πάνω στη γέφυρα, αλλά συνεχίσαμε προς το μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή των βράχων, όπου υπάρχει ένα μπαλκόνι με απρόσκοπτη θέα στο κάστρο κι ακόμα καλύτερες φωτογραφίες. Προσοχή στην ανάβαση καθώς το μονοπάτι δεν προσφέρεται για όλους! Εκείνο που μας εντυπωσίασε κατά την ανάβαση ήταν οι ρίζες των δέντρων μπλεγμένες μεταξύ τους κι ευδιάκριτες.
Κι ενώ βρισκόμαστε στην κορυφή, ακούμε φασαρία από τη γέφυρα και βλέπουμε ανθρώπους να σπρώχνονται! (Μήπως για τη φωτογράφιση αφού ο κόσμος είχε αρχίσει να πυκνώνει
Κατεβαίνοντας και φεύγοντας από τη γέφυρα, περπατώντας 10 λεπτά σε έναν κατηφορικό δρόμο μες στο πράσινο ξεπετάγεται μπροστά μας το μεγαλειώδες κάστρο!
Τι να πρωτογράψεις για αυτό! Είναι τόσο όμορφο κι εντυπωσιακό που καμιά από τις φωτογραφίες που είχαμε δει δε μας είχε προετοιμάσει για το δέος που νιώσαμε στο αντίκρισμά του. Οι πύργοι του που υψώνονται ολόλευκοι και τα μπαλκόνια με το κίτρινό τους χρώμα σε μαγεύουν. Προχωρώντας φτάνεις στην είσοδο με το κόκκινό της χρώμα. Οι επισκέπτες πολλοί! Κάποιοι περιμένουν υπομονετικά να έρθει η ώρα της ξενάγησης που έχουν πρωτοκλείσει και γίνεται στα αγγλικά και γερμανικά, ανάλογα με το γκρουπ. Αυτό που κάνει το κάστρο Νοϊσβανστάιν ( το όνομα σημαίνει "Νέα Πέτρα του Κύκνου") διαφορετικό, είναι πως δε χτίστηκε για αμυντικούς σκοπούς για αυτό και δεν έχει πολεμίστρες, αλλά για να εκφράσει τη ρομαντική ψυχή του Λουδοβίκου Β΄ που αγαπούσε τους κύκνους- σύμβολα αγνότητας- τους μεσαιωνικούς θρύλους, τις όπερες του Ρίχαρντ Βάγκνερ και την τέχνη.
Από την καφετέρια που βρίσκεται κοντά, μπορείς να θαυμάσεις το κάστρο και το γύρω φυσικό τοπίο. Η ομορφιά συνεχίζεται κατεβαίνοντας για να φτάσουμε στο πάρκινγκ. Ακολουθούμε έναν κατηφορικό δρόμο ανάμεσα στο καταπράσινο τοπίο, απολαμβάνοντας τη δροσιά και βλέποντας τις άμαξες να πηγαινοέρχονται.
Σειρά στο δρόμο του παραμυθιού έχει το κάστρο Χοχενσβανγκάου (Hohenschwangau),το πατρικό του Λουδοβίκου που είχε χτίσει ο πατέρας του Μαξιμιλιανός Β΄. Λιγότερο εντυπωσιακό, είναι ένα ιστορικό κάστρο στη Βαυαρία, ένα παλάτι νεογοτθικού ρυθμού κίτρινου χρώματος χτισμένο σε ένα λόφο με πλούσια βλάστηση πάνω από τη λίμνη Alpsee κι απέναντι από το Νοϊσβανστάιν. Ανεβήκαμε τις σκάλες από την πλευρά του πάρκινγκ και φτάσαμε σε έναν ανθισμένο κήπο με τα σιντριβάνια του από όπου μπορούσαμε να θαυμάσουμε το ίδιο το κάστρο και την πύλη εισόδου με τα αγάλματα και τις τοιχογραφίες, αλλά και τη λίμνη και το απέναντι κάστρο που είχαμε ήδη επισκεφθεί.
Μετά την αναχώρησή μας από τα κάστρα κάναμε μία στάση στην εκκλησία του Αγ. Κολομβάνου (St. Koloman) μια όμορφη εκκλησία χτισμένη στην πεδιάδα και φόντο τις βαυαρικές Άλπεις, δημοφιλής για γάμους. Δυστυχώς και τις δύο φορές που την επισκεφθήκαμε ήταν κλειστή, στον προαύλιο χώρο όμως βρίσκονταν άνθρωποι, που είχαν φτάσει οι περισσότεροι με ποδήλατα και ξεκουράζονταν κάνοντας πικνίκ και θαυμάζοντας το κάστρο Νοϊσβανστάιν που ξεχώριζε από μακριά.
Το επόμενο αξιοθέατο είναι η εκκλησία Wies Wieskirche (Εκκλησία της Ερήμου), που έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO (1983). Μια από τις πιο όμορφες ροκοκό εκκλησίες του κόσμου, (επίσημα γνωστή ως Wallfahrtskirche zum Gegeißelten Heiland auf der Wies, δηλαδή «Εκκλησία Προσκυνήματος του Μαστιγωμένου Σωτήρα στο λιβάδι ») βρίσκεται στην περιοχή Wies, κοντά στο χωριό Steingaden. Διασχίζεις ένα στενό, τέλεια ασφαλτοστρωμένο δρόμο ανάμεσα στα λιβάδια (κι αναρωτιέται γκρινιάζοντας ο οδηγός τι γίνεται αν έρθει αυτοκίνητο από την απέναντι πλευρά ή κάποια από τις αγελάδες που έβοσκαν παραδίπλα) και βλέπεις μπροστά σου την εκκλησία που είναι διάσημη για την αρχιτεκτονική, τις πλούσιες, χρυσές διακοσμήσεις, τοιχογραφίες, γλυπτά, που δημιουργούν μια ουράνια ατμόσφαιρα κι αποτελεί σπουδαίο σημείο λατρείας για τους καθολικούς, αφού χτίστηκε στο μέρος που βρέθηκε ένα θαυματουργό άγαλμα του Χριστού που "έκλαψε" το 1738.
Κι εδώ άνθρωποι με ποδήλατα ξεκουράζονται στη σκιά των δέντρων κι απολαμβάνουν το φαγητό τους. Πρέπει να πω όμως, ότι στην άλλη πλευρά της εκκλησίας υπήρχαν καφέ- εστιατόρια που μπορούσες να καθίσεις.
Και μια που η μέρα ήταν αφιερωμένη στο παραμύθι ο επόμενος σταθμός είναι το παλάτι Linderhof, μεγαλοπρεπές αν και μικρό με τεράστιους όμορφους κήπους, αγάλματα κι εντυπωσιακά σιντριβάνια. Είναι το μικρότερο από τα τρία ανάκτορα που έχτισε ο βασιλιάς Λουδοβίκος Β’ της Βαυαρίας και το μόνο που έζησε για να δει ολοκληρωμένο με επιρροές από το ανάκτορο των Βερσαλλιών και πολλές αναφορές στους δώδεκα θεούς του Ολύμπου: τον Απόλλωνα στο άρμα του ήλιου, τον Ποσειδώνα με τα άλογά του στην ομώνυμη κρήνη, τη γέννηση της Αφροδίτης, του Έρωτα και της Ψυχής, τον Άδωνη, τις Ναϊάδες. Περάσαμε από το χωριό Ettal, με το ομώνυμο αβαείο, χωρίς να σταματήσουμε και μετά από λίγα χιλιόμετρα βρισκόμαστε στον προορισμό μας, όπου η Γερμανίδα κυρία, υπεύθυνη του πάρκινγκ(3€) μας επέπληξε γιατί μπήκαμε στο χώρο με ταχύτητα μεγαλύτερη της επιτρεπόμενης(30χλμ). Παρά ταύτα παρκάραμε, ανεβήκαμε τα σκαλάκια περάσαμε τη βασιλική στοά και βρεθήκαμε στο σημείο έκδοσης εισιτηρίων. Θέλαμε να δούμε το εσωτερικό του παλατιού και το σπήλαιο της Αφροδίτης κι αφού το συνδυαστικό εισιτήριο(13€ ανά άτομο) δεν κλεινόταν ONLINE το βγάλαμε επιτόπου χωρίς πολλή ώρα αναμονής. Στο εισιτήριο αναγραφόταν διαφορετική ώρα επίσκεψης για το σπήλαιο και διαφορετική για το παλάτι .Εκείνο που μας άγχωσε(μιας και πλησίαζε η ώρα της ξενάγησης) ήταν πώς θα βρούμε το σπήλαιο αφού το παλάτι και τα άλλα οικοδομήματα ήταν διάσπαρτα στο δάσος που περιβάλλει την τοποθεσία.
Τελικά οι πινακίδες μας οδήγησαν κι όταν συγκεντρώθηκαν τα 20 άτομα του γκρουπ, τότε ο υπεύθυνος μας ξενάγησε στα αγγλικά, στη μαγική σπηλιά που διαθέτει τεχνητή λίμνη όπου πάνω της πλέει μια βάρκα σε σχήμα κύκνου με τον Έρωτα στην πλώρη της, καταρράκτες και πολύχρωμα εφέ φωτισμού. Φωτογραφίες απαγορεύονται, όπως και σε κάθε εσωτερικό χώρο που επισκεφθήκαμε.
Προχωράμε μες στο δάσος και φτάνουμε στο μουσικό περίπτερο το οποίο δεσπόζει στο πάνω άκρο του καταρράκτη, ο οποίος ρέει σε 30 σκαλοπάτια διακοσμημένα με πέτρινα βάζα και βλέπει απέναντι από το παλάτι και τους κήπους από το βορρά προς τον Ναό της Αφροδίτης. Η θέα είναι υπέροχη!
Κατεβαίνουμε στο παλάτι ανάμεσα από τις πέργκολες και μέχρι να έρθει η ώρα της ξενάγησης θαυμάζουμε την ομορφιά των κήπων. Λουλούδια, αγάλματα, εξαίσια σιντριβάνια σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν είναι όλα αυτά αληθινά.
Κι εκεί που έχεις χαθεί στον κόσμο του παραμυθιού μια εντυπωσιακή παράσταση! Το επιχρυσωμένο σιντριβάνι "Flora and putti" (η ρωμαϊκή θεά των λουλουδιών και της άνοιξης κι οι τρεις μορφές μωρών-αγγέλων, που συμβολίζουν την αθωότητα, την αγάπη και τη διασκέδαση), που λειτουργεί αποκλειστικά μέσω της πίεσης της φυσικής κλίσης, υψώνει έναν πίδακα νερού έως και 22 μέτρα στον αέρα για λίγα λεπτά. Με ενθουσίασε και πολύ χάρηκα που το είδα και δεύτερη φορά! Εκεί και μια φλαμουριά, «Linden» στα γερμανικά, περίπου 300 ετών ,που έδωσε το όνομα στο παλάτι.
Κι έφτασε η ώρα να μπούμε στο εσωτερικό του παλατιού. Απίστευτη πολυτέλεια! Εμπνευσμένο από το αντίστοιχο των Βερσαλλιών διαθέτει υπέροχους πολυελαίους, επιχρυσωμένα στολίδια, αγάλματα, πολλούς καθρέφτες στο ομώνυμο δωμάτιο, παγώνια, ένα κρεβάτι στρωμένο με μπλε βελούδο στο υπνοδωμάτιο του Βασιλιά, πολυτελή έπιπλα και περίπλοκα ξυλόγλυπτα, περίτεχνες ταπετσαρίες, τοιχογραφίες και νωπογραφίες στην οροφή . Το πιο ασυνήθιστο ήταν η τραπεζαρία με ένα μεγάλο τραπέζι για επίσημα γεύματα που άνοιγε το πάτωμα κι εξαφανιζόταν.
Αφού τελειώσαμε την ξενάγηση(κρατάει περίπου 35 λεπτά), ξαναβγήκαμε στους κήπους για να τους απολαύσουμε και φωτογραφίσουμε. Η συνέχεια μας βρίσκει στο δάσος να ψάχνουμε το μαροκινό σπίτι και το μαυριτανικό περίπτερο με το θρόνο του παγωνιού.
Κι αφού είμαστε στην περιοχή συνεχίζουμε για το χωριό Oberammergau που απέχει περίπου 15χλμ. Πρόκειται για ένα χωριό όπου σχεδόν όλα τα σπίτια είναι ζωγραφισμένα με κάποια ιδιαίτερη παράσταση στο εξωτερικό τους λες και είναι πίνακας ζωγραφικής! Συχνότερα εικονίζονται θρησκευτικά θέματα αλλά και παραδοσιακά, χωρίς να λείπουν σκηνές παραμυθιών. Ένα άλλο στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει είναι τα πολλά ξυλόγλυπτα και τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Εδώ υπάρχει και η σχολή του ΝΑΤΟ για αυτό συναντούσαμε στο δρόμο στρατιωτικά οχήματα. Συναντήσαμε την εντυπωσιακή εκκλησία του χωριού (του Αγίου Πέτρου και Παύλου),χωρίς να μπούμε μέσα αφού είχε κλείσει και λίγα μέτρα παρακάτω είδαμε έναν τεράστιο ξύλινο σταυρό με τον Ιησού, έξω από ένα πανέμορφο ζωγραφισμένο σπίτι με όμορφο κήπο που λεγόταν το «σπίτι του Πιλάτου». Απεικονίζεται η σκηνή στο πραιτώριο, ενώ σε ένα σπίτι στην απέναντι πλευρά του δρόμου η Ανάσταση. Κάναμε τη βόλτα μας να δούμε κι άλλα σπίτια και παρακολουθήσαμε για λίγο τη συναυλία μιας τοπικής μπάντας. Το βραδάκι καθίσαμε για φαγητό. Η μπίρα απαραίτητη!
Στο γυρισμό για το Φούσεν ξαναπήγαμε να δούμε τα πρωινά κάστρα που μας είχαν ενθουσιάσει.
Κεφάλαιο 3
Η επόμενη μέρα, είναι μέρα αναχώρησης και εισόδου στο Ρομαντικό Δρόμο της Γερμανίας. Πρώτος σταθμός το Schongau, μια μικρή περιτειχισμένη πόλη με την κύρια πύλη της, μέρος των τειχών και πύργους, το γοτθικό σπίτι Ballenhaus με τα κλιμακωτά αετώματα στις δύο πλευρές του που δεσπόζει στην κεντρική πλατεία με τα πολύχρωμα κτίρια, την εκκλησία Stadtpfarrkirche "Mariae Himmelfahrt" αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου με το εντυπωσιακό εσωτερικό. Δεν υπήρχαν πολλοί επισκέπτες, δεν ήταν και τόσο καθαρά κι ερχόταν μια μυρωδιά από τους στάβλους. Από εδώ αρχίζει ένα κομμάτι της Βαυαρίας γνωστό ως the Pfaffenwinkel, που στην τοπική διάλεκτο σημαίνει η Γωνιά των Παπάδων, καθώς είναι διάσημο για τα μοναστήρια και τις ιστορικές εκκλησίες του. Δωρεάν πάρκινγκ στο κάτω μέρος του λόφου.
Ακολουθεί η πόλη Landsberg am Lech γεμάτη από ιστορία και αξιοθέατα, μεσαιωνικούς πύργους και στενά σοκάκια. Η παλιά πόλη αποτελείται από δύο μέρη. Το ένα με τα χρωματιστά σπίτια βρίσκεται δίπλα στο ποτάμι και το άλλο χτισμένο πάνω στο λόφο και περιτειχισμένο. Παρκάρουμε πάνω στο δρόμο με παρκόμετρο(2€ την ώρα) και ξεκινάμε την περιήγησή μας.
Πρώτη στάση στην πολύ όμορφη κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης (Hauptplatz), που περιβάλλεται από παλιά και πολύ καλά διατηρημένα κτίρια και τον πύργο Schmalzturm (Πύργος του λίπους, γιατί κατά τον Μεσαίωνα και τις επόμενες εποχές, αποθηκευόταν και πουλιόταν το λίπος) στο ένα άκρο. Το σιντριβάνι Marienbrunnen συμπληρώνει τέλεια την ήδη όμορφη θέα από οποιοδήποτε σημείο. Το ιστορικό δημαρχείο με τη θαυμάσια ροκοκό πρόσοψή του τραβάει την προσοχή μας. Συνεχίζοντας νότια είδαμε το πρώην μοναστήρι των Ουρσουλίνων, στο οποίο λειτούργησε γυναικείο σχολείο, με την πρόσοψη πυκνά διακοσμημένη με πολύ γραφικές τοιχογραφίες να βλέπει στον κεντρικό δρόμο. Οι πυργίσκοι του(ο ένας με ρολόι) ξεχωρίζουν. Δεν καταφέραμε να μπούμε μέσα. Από την επιγραφή πάνω από την εξώπορτα πιστεύουμε πως τώρα είναι μουσικό σχολείο.
Τα βήματά μας μας φέρνουν στο Lechwehr (φράγμα Lech), έναν τεχνητό καταρράκτη, που προσδίδει μια νότα ρομαντισμού και αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της γοητευτικής μεσαιωνικής πόλης. Τα χαριτωμένα καφέ δίπλα στο φράγμα Lech σε προσκαλούν να περάσεις μερικές ευχάριστες ώρες. Καθόμαστε σε μια καφετέρια με ψηλά καθίσματα και τραπέζια ακριβώς δίπλα στον τοίχο με θέα τον ποταμό Lech και παίρνουμε τον κατάλογο να διαλέξουμε τι θα παραγγείλουμε. Και μαντέψτε…Έχει καφέ fredo! Επιτέλους θα πιούμε, που αυτές τις μέρες μας έχει λείψει. Κι ενώ είμαι έτοιμη να παραγγείλω ο σύζυγος μου λέει ότι αποκλείεται να ξέρουν να τον φτιάχνουν σωστά. Αλλαγή παραγγελίας. Κι έρχεται η ώρα της πληρωμής! Πηγαίνουμε μες στο κατάστημα και δεν πιστεύουμε στα αυτιά μας. Μιλούν ελληνικά! Είναι τρία νεαρά παιδιά, μετανάστες δεύτερης γενιάς, ιδιοκτήτες του καταστήματος. Πιάνουμε την κουβέντα και μαθαίνουμε ότι στην πόλη ζουν 2.500 Έλληνες και στην κεντρική πλατεία ένα ξενοδοχείο ανήκει σε Έλληνα. Χαρήκαμε πολύ με αυτή τη συνάντηση. Όπως καταλαβαίνετε..., ο fredo φτιάχνεται όπως στη χώρα μας.
Από τη θέση που καθόμασταν βλέπαμε απέναντι τον Πύργο Mutterturm ύψους 30 μέτρων με τη χρυσοποίκιλτη οροφή του. Δεν τον επισκεφθήκαμε αφού γίνονταν εργασίες.
Ο Bayertor, είναι ένας άλλος πύργος που είδαμε. Σήμα κατατεθέν της πόλης σε μικρή απόσταση με τα πόδια από το κέντρο της, εντυπωσιακή μεσαιωνική πύλη εισόδου στην πόλη.
Σειρά έχουν οι εκκλησίες: Η ενοριακή Stadtpfarrkirche Mariä Himmelfahrt, μόνο λίγα βήματα από την κεντρική πλατεία στο Landsberg am Lech, πλούσια διακοσμημένη με ζωγραφιές στο θόλο του κυρίως ναού, υπέροχη επίχρυση πρόσοψη και πολλά βιτρό παράθυρα. Heilig-Kreuz-Kirche (εκκλησία του Τιμίου Σταυρού), δεσπόζει στο πάνω μέρος της πόλης με τους δύο πύργους ροκοκό. Πανέμορφες τοιχογραφίες της Ανάστασης, θαυμάσιος μεγάλος βωμός και πλούσιος διάκοσμος από μορφές, εικόνες και γλυπτά.
Το Landsberg am Lech είναι η πόλη που φυλακίστηκε ο Αδόλφος Χίτλερ το 1923-1924, είχε συνδεθεί με τον ναζισμό κι ήταν γνωστή ως πόλη της Νεολαίας του Χίτλερ.
Η επόμενη πόλη που θα επισκεφθούμε και θα διανυκτερεύσουμε είναι το Άουγκσμπουργκ (Augsburg), η οποία χρωστάει το όνομά της στο Ρωμαίο αυτοκράτορα Αύγουστο, που την ίδρυσε το 15 π.Χ. με το αρχικό της όνομα να είναι Αυγούστα. Είναι η μεγαλύτερη πόλη του Ρομαντικού δρόμου κι εξαιτίας της στρατηγικής και εμπορικής της θέσης στο δρόμο προς την Ιταλία αποτέλεσε σημαντικό κέντρο. Φτάνουμε το απογευματάκι στο κεντρικό μας ξενοδοχείο με το δικό του πάρκινγκ και μόλις ανεβαίνουμε στο δωμάτιο αρχίζει η βροχή. Ευκαιρία για ξεκούραση μπας και περάσει κι ο πονοκέφαλος που με ταλαιπωρούσε.
Μετά από ένα δίωρο που κράτησε η δυνατή βροχή κατεβήκαμε με τα αδιάβροχά μας στην πόλη περνώντας από το Δημαρχείο, το οποίο είχε καταστραφεί στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά ανοικοδομήθηκε σύμφωνα με το αρχικό του σχέδιο και προστατεύεται από τη Σύμβαση της Χάγης για περιπτώσεις ένοπλων συγκρούσεων λόγω της μεγάλης ιστορικής και πολιτιστικής του σημασίας. Δίπλα ο Πύργος Πέρλαχ (Perlachturm), προσφέρει θέα σε όλη την πόλη κάτι που δεν ήταν εφικτό στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αφού και στα δυο προαναφερόμενα γίνονταν εργασίες συντήρησης κι επιδιόρθωσης. Ανεβαίνουμε τα σκαλιά που υπήρχαν στο πλάι και βρισκόμαστε στην κεντρική πλατεία της πόλης την Rathausplatz λιθόστρωτη, πεζοδρομημένη με τα καφέ, τα εστιατόρια και κυρίως το εντυπωσιακό σιντριβάνι του αυτοκράτορα Αύγουστου και πλήθος κόσμου καθισμένο στα σκαλιά του να απολαμβάνει την ομορφιά της. Από εκεί περνούν πολλά τραμ.
Συνεχίζουμε την περιήγησή μας στην αυτοκρατορική πόλη ακολουθώντας την οδό Maximilianstrasse, γνωστή ως «αυτοκρατορικό μίλι», από τις πιο ακριβές και κομψές λεωφόρους της, θαυμάζοντας τα όμορφα κτίρια με τις πλούσια διακοσμημένες προσόψεις, καφετέριες και καταστήματα αλλά και δύο υπέροχα σιντριβάνια: Του Ηρακλή(Herkulesbrunnen) που παρουσιάζει τον ήρωα της ελληνικής μυθολογίας να σκοτώνει τη Λερναία Ύδρα(αν και νόμιζα πως ήταν ο Κέρβερος του Άδη).
Του Ερμή (Merkurbrunnen) αφιερωμένο στον θεό του εμπορίου, δείγμα της εμπορικής ισχύος του Άουγκσμπουργκ.
Απέναντι, στην πλατεία Moritz η ομώνυμη εκκλησία κι ένα πολύχρωμο κτίριο τραβούν την προσοχή μας. Πρόκειται για το Weberhaus, ιστορικό κτίριο όπου από τον 14ο αιώνα φιλοξενούσε τη συντεχνία των υφαντουργών της πόλης. Οι τοιχογραφίες του δεν έχουν τόσο έντονα χρώματα, όμως τα θέματά τους που αντλούνται από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη και σχετίζονται με την εργασία, την ακεραιότητα και την ανταμοιβή, από την ελληνική ή ρωμαϊκή μυθολογία, από το εμπόριο υφασμάτων και την παραγωγή κι από στοιχεία για να διώχνουν τα κακά πνεύματα και να φυλάνε από το "κακό μάτι" μαρτυρούν τις αξίες και τις ανησυχίες των ανθρώπων της εποχής. Το παλάτι Σέτσλερ (Schaezler), μια μπαρόκ έπαυλη που στεγάζει την πινακοθήκη με έργα του Ντίρερ.
Καλή η βόλτα, απαραίτητο όμως και το φαγητό. Καθόμαστε σε ένα ιταλικό εστιατόριο επί της οδού Μαξιμιλιανού όπου απολαύσαμε το δείπνο μας αλλά και το τιραμισού που κέρασε ο Σικελός ιδιοκτήτης αφού έμαθε τη χώρα καταγωγής μας κι ήξερε ότι η Σικελία ήταν αποικία των αρχαίων Ελλήνων.
Νυχτερινή βόλτα στην πόλη (πάντα μας αρέσει να το κάνουμε αυτό, έχει άλλη ομορφιά), πέρασμα από ένα σιντριβάνι θρησκευτικού χαρακτήρα (Georgsbrunnen), κοντά σε ένα από τα πολλά κανάλια που σχηματίζει ο ποταμός Λεχ, που ήταν στο δρόμο μας κι επιστροφή στο ξενοδοχείο.
Είχαμε αποφασίσει πως η επόμενη μέρα θα ήταν αφιερωμένη σε συγκεκριμένα αξιοθέατα του Άουγκσμπουργκ. Μετά το πρωινό (εκτός ξενοδοχείου) ακολουθούμε ένα δρόμο που μας οδηγεί στα μικρά, γραφικά κανάλια της πόλης με τις γεφυρούλες τους, τα λουκέτα τους και το νερόμυλο από τα παλιά. ( Μήπως να ονομαστεί κι αυτή η περιοχή «Μικρή Βενετία της Βαυαρίας;»
Συνεχίζοντας βγαίνουμε στο τέλος της οδού Maximilianstrasse, για να επισκεφθούμε την εκκλησία του Αγίου Ούλριχ και της Αγίας Άφρας (Church of St.Ulrich and St. Afra),που το ψηλό καμπαναριό της φαίνεται από κάθε σημείο της πόλης. Μια μεγάλη καθολική εκκλησία γοτθικού ρυθμού και μια μικρή ευαγγελική μαζί, σύμβολο της ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ Καθολικών και Προτεστάντων στο Augsburg. Άξια θαυμασμού τα σκουρόχρωμα ξύλινα στασίδια, οι κίονες, οι επιχρυσωμένες και σφυρήλατες διακοσμήσεις, οι πίνακες, καθώς κι οι τάφοι των δύο Αγίων.
Περπατάμε στη μεγάλη λεωφόρο θαυμάζοντας όσα είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ και με το φως της μέρας. Πράγματι πολύ εντυπωσιακά κι αριστοκρατικά! Ταυτόχρονα γινόμαστε μάρτυρες πολλών γάμων (η Παρασκευή ίσως ήταν η μέρα τέλεσης).
Φτάνουμε στην κεντρική πλατεία και μπαίνουμε στο Δημαρχείο ακολουθώντας ένα γκρουπ Γερμανών τουριστών με την ξεναγό τους και περιμένουμε να δούμε από πού θα ανέβουν στη Χρυσή σάλα. Επειδή η ξενάγηση τραβούσε σε μάκρος κι εμείς δεν καταλαβαίναμε τίποτα, αποφασίσαμε να φύγουμε για να δούμε κάποια άλλα αξιοθέατα και να επιστρέψουμε.
Επισκεπτόμαστε μια περιτειχισμένη πόλη μες στην πόλη, ένα ζωντανό μνημείο 500 χρόνων και 134 κατοίκων. Είναι ο οικισμός Φουγγερέι ( Fuggerei), ένα θαυμάσιο έργο κοινωνικής κατοικίας που ιδρύθηκε τον 16ο αιώνα από έναν πλούσιο τραπεζίτη τον Jacob Fugger ,ο οποίος ήθελε να προσφέρει στους φτωχούς συμπολίτες του. Μην κάνεις το λάθος να προχωρήσεις χωρίς το εισιτήριο των 8€ ανά άτομο, η κυρία στα εκδοτήρια δε σε αφήνει να το ξεχάσεις. Διώροφα σπίτια που τ΄αγκαλιάζει πρασινάδα, ένα μικρό μουσείο, μια εκκλησία, η προτομή του ιδρυτή καθώς κι ένα διαμέρισμα απ΄το οποίο αντλείς πληροφορίες για τις συνθήκες διαβίωσης όλων των εποχών, είναι ό,τι μπορούμε να δούμε.(Παρεμπιπτόντως η οικογένεια Fuggers παραμένει μια από τις πλουσιότερες οικογένειες της πόλης, σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας δόθηκαν σε ένα άλλο σημείο της ξενάγησης). Κοντά στο Fuggerei σε μια πλατεία συναντάμε και το σιντριβάνι του Ποσειδώνα (Neptunbrunnen ).
Σειρά έχει ο καθεδρικός ναός της πόλης, ο ναός της Αγίας Μαρίας( Dom Mariä Heimsuchung) σε κοντινή απόσταση απ’ το δημαρχείο. Περπατώντας στην Karolinenstrasse φτάνουμε σ’ έναν επιβλητικό, πολύ όμορφο ναό με μια θαυμάσια είσοδο γεμάτη αγάλματα. Στην αυλή του καθεδρικού υπάρχει άλλο ένα σιντριβάνι το Dombrunnen. Στο εσωτερικό τοιχογραφίες και χρωματιστά βιτρό παράθυρα που στο καθένα απεικονίζεται ένας προφήτης και σύμφωνα με ερευνητές αριθμούν 1.000 χρόνια ζωής, πίνακες που απεικονίζουν το μαρτύριο του Χριστού, η κρύπτη που δημιουργεί μυστηριακή ατμόσφαιρα και φυλάσσονται λείψανα αγίων. Εκείνο όμως που μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις ήταν η ακουστική του, αφού κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μας λάμβανε χώρα μια χορωδιακή εκδήλωση από εφήβους κι ήταν λες κι άκουγες αγγελικές φωνές.
Φεύγουμε από αυτό το αξιοθέατο κι επιστρέφουμε στο Δημαρχείο με σκοπό να επισκεφθούμε τη Χρυσή σάλα για την οποία είχαμε διαβάσει, αλλά ακόμα δεν είχαμε βρει την είσοδο. Κι εκεί που αναρωτιόμαστε να’ σου ένας κύριος. Τον ρωτάμε στα αγγλικά και μας ενημερώνει ότι η επίσκεψη είναι αδύνατη λόγω εργασιών κι ότι θα είναι ανοιχτή στο κοινό την επόμενη χρονιά. Μόλις το ακούμε εκφράζουμε την απογοήτευσή μας στη γλώσσα μας. Και τότε όλα αλλάζουν… Ο κύριος είναι Έλληνας, υπάλληλος του Δημαρχείου και προσφέρεται να μας ξεναγήσει στη συγκεκριμένη αίθουσα αν και όπως μας έλεγε καθώς ανεβαίναμε τα σκαλιά «τα πράγματα ήταν μες στη μέση». Δεν πτοηθήκαμε κι ανεβήκαμε. Πρώτα είδαμε μία αίθουσα με ξύλινα ανάγλυφα όπου εκεί πληρώνοντας 290€ κάνεις πολιτικό γάμο και στη συνέχεια περνάς στη χρυσή αίθουσα για τις φωτογραφίες. Μεγαλοπρεπής! Εκθαμβωτική! Στην είσοδο της αίθουσας δύο μεγάλες μαρμάρινες φιγούρες μας καλωσορίζουν. Η οροφή είναι καλυμμένη με πάνω από 5 κιλά φύλλα χρυσού εξ’ ου και το όνομα. Το ίδιο κι οι πόρτες, τα παράθυρα κι άλλα σημεία της αίθουσας. Στους τοίχους οι πίνακες που πλαισιώνονται από χρυσές διακοσμήσεις απεικονίζουν σκηνές από την ιστορία της πόλης, αυτοκρατορικές μορφές και σοφές τους ρήσεις. Ο συμπατριώτης μας ήταν πολύ καλά ενημερωμένος για την πολιτική κατάσταση της Γερμανίας, αλλά και της Ελλάδας κι είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Μας είπε ακόμα ότι την περίοδο των Χριστουγέννων έχουν την παρέλαση των αγγέλων, ένα καταπληκτικό έθιμο που αξίζει να δούμε. Στο Augsburg, πόλη των 300.000 κατοίκων ζουν 4.000 Έλληνες που έχουν και δική τους εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Παντελεήμονα. Εκεί με δική του προτροπή ανέβηκα στο βήμα του δημοτικού συμβουλίου για να εκφωνήσω έναν μικρό χαιρετισμό (μοναδική εμπειρία, παρ'όλο που το ακροατήριο ήταν πολύ μικρό).
Φεύγοντας από την πόλη βλέπουμε τον πύργο Volgetor που είναι μέρος των τειχών και κατευθυνόμαστε προς το Βοτανικό κήπο του Άουγκσμπουργκ.
Η διαδρομή μες στο πράσινο. Παρκάρουμε χωρίς χρέωση και παίρνουμε τα εισιτήριά μας 4€ ανά άτομο και χανόμαστε στην ομορφιά των λουλουδιών κι όχι μόνο. Θερμοκήπια με τροπικά λουλούδια, λιμνούλες με ψαράκια ή παπάκια, χώρους ξεκούρασης αλλά και είδη μαναβικής που καλλιεργούμε και στην Ελλάδα. Το ωραιότερο όμως σημείο ήταν ο ιαπωνικός κήπος. Ο σχεδιασμός του κι ο ήχος του νερού που κυλούσε, σ’ έκαναν να θέλεις να μείνεις εκεί με τις ώρες απολαμβάνοντας την ηρεμία.
Στη βόλτα μας στον κήπο συναντήσαμε μια οικογένεια Γερμανών, όπου ο νεαρός γιος μάθαινε ελληνικά- το επίπεδό του ήταν πολύ καλό- και μας είπε ότι έχει επισκεφθεί κι έχει μείνει αρκετές φορές στη χώρα μας και το μέρος που ξεχωρίζει είναι: η Αλόννησος.
Απέναντι από το Βοτανικό κήπο βρίσκεται και ο Ζωολογικός, τον οποίο δεν επισκεφθήκαμε.
Το ταξίδι συνεχίζεται με προορισμό την πόλη Ντοναουβέρθ (Donauwörth) μια πόλη που έχει ιδρυθεί από δύο ψαράδες, στρατηγικά τοποθετημένη στη συμβολή των ποταμών Δούναβη και Βέρνιτς (Wörnitz). Σύμφωνα με την ιστορία της έγιναν θρησκευτικές συγκρούσεις μεταξύ των καθολικών και των προτεσταντών κατά τον 30ετή πόλεμο με επικράτηση των καθολικών. Παρκάρουμε δωρεάν στο μεγάλο πάρκινγκ του σταθμού και περνώντας τη γέφυρα του ποταμού Βέρνιτς κατευθυνόμαστε στην πύλη Rieder, τη μοναδική προς την παλιά πόλη που μας οδηγεί στον κεντρικό εμπορικό δρόμο (Reichstrasse) με τα πολύχρωμα σπίτια με τις δίρριχτες στέγες και τα αετώματα, αλλά σημαντικό μειονέκτημα τη συνεχή κυκλοφορία αυτοκινήτων.
Μας εντυπωσιάζει το κίτρινο κτίριο του δημαρχείου με ζαρντινιέρες στα παράθυρά του, την όμορφη είσοδο με διπλή σκάλα κι από πάνω το οικόσημο της πόλης με τον διπλό αετό, με εννιά καμπάνες κι ένα ρολόι στην πρόσοψη.
Ακριβώς απέναντι στην κορυφή του δρόμου η λευκή εκκλησία Liebfrauenmünster με κεκλιμένο δάπεδο, βιτρό παράθυρα, μερικές παλιές τοιχογραφίες κι ένα καμπαναριό με πέντε καμπάνες, μεταξύ των οποίων η Pummerin των 6500 κιλών, η μεγαλύτερη στην περιοχή.
Η μπαρόκ εκκλησία του Αγίου Σταυρού με ζωγραφισμένη οροφή και χρυσά αγάλματα, με ένα μικρό σταυρό φτιαγμένο από ένα κομμάτι του Τιμίου Σταυρού του Χριστού βρίσκεται απέναντι από το σιντριβάνι Reichstadtbrunnen που έχει έναν αετό στην κορυφή.
Οι επισκέπτες της μικρής πόλης δεν είναι πολλοί. Ευκαιρία να απολαύσουμε την ηρεμία της ατμόσφαιρας πίνοντας τα ποτά μας σε ένα κατάστημα κοντά στο ποτάμι με ωραία θέα.
Επόμενη στάση και διανυκτέρευση στο Harburg, ένα χωριό την ύπαρξη του οποίου έμαθα διαβάζοντας τις ιστορίες ταξιδιωτών του φόρουμ, γνωστό για το εντυπωσιακό μεσαιωνικό του κάστρο, ορατό από το δρόμο. Φτάνουμε βραδάκι, παρκάρουμε δίπλα απ’ το κεντρικό ξενοδοχείο μας, τακτοποιούμαστε στο πολύ ωραίο δωμάτιό μας και μέχρι να’ρθει η ώρα του φαγητού στο εστιατόριο του ξενοδοχείου κάνουμε την πρώτη αναγνωριστική μας βόλτα.
Το Δημαρχείο (Rathaus), ένα κτίριο του 16ου αιώνα, βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από το ξενοδοχείο. Η μικρή πλατεία Marktplatz (σαν ένας μεγάλος δρόμος) με το σιντριβάνι της στεγάζει παραδοσιακά καφέ και εστιατόρια. Εκεί βρίσκεται και το έργο ενός Γερμανού γλύπτη του Hans Osel: «Harburger Säulen», όπου οι τέσσερις στήλες με τις μπρούντζινες φιγούρες ανθρώπων, ζώων κι αντικειμένων, αντιπροσωπεύουν τους τέσσερις βασικούς πυλώνες της οικονομίας (αλιεία, γεωργία, κτηνοτροφία και εμπόριο) και την καθημερινή ζωή των κατοίκων του Χάρμπουργκ.
Ανηφορίζοντας στο χωριό, περνάμε από μια σιδερένια αψίδα με σύμβολό της τον αετό, βλέπουμε την εκκλησία Katholische Herz-Jesu-Kirche ο πύργος της οποίας την κάνει ορατή από μακριά αν και βρίσκεται έξω από το μικρό κέντρο του χωριού. Αν και μικρό μέρος το Harburg , φιλοξενούσε το πάρτι μιας οικολογικής εταιρίας κι οι συμμετέχοντες κατέφθαναν σε ομάδες.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο για το βραδινό φαγητό, αφού σε τόσο μικρά χωριά οι επιλογές είναι περιορισμένες. Το φαγητό όμως είναι καλό το ίδιο κι η μπίρα.( Σε κάθε μας ταξίδι προσπαθούμε να κλείνουμε μια διαμονή σε χωριό, για ν΄απολαύσουμε την ατμόσφαιρα του τόπου).
Κι αφού άλλη διασκέδαση δεν υπάρχει, το στομάχι είναι γεμάτο κι ακόμα είναι νωρίς, αποφασίζουμε να συνεχίσουμε την εξερεύνηση του μέρους.
Κατηφορίζουμε στα πλακόστρωτα σοκάκια και μας εντυπωσιάζουν τα χρωματισμένα λουλουδιασμένα σπίτια με τις ξύλινες δοκούς και τις μικρές αυλές γεμάτες λουλούδια κι αυτές. Συνεχίζοντας, τα βήματά μας μάς φέρνουν σε ένα ιστορικό μνημείο, τη γέφυρα Steinerne Brücke του ποταμού Wörnitz, μια από τις παλαιότερες σωζόμενες πέτρινες γέφυρες στην περιοχή της Βαυαρίας, με εκπληκτική θέα στο κάστρο, αλλά και στο χωριό. Στις 24 Απριλίου 1945 η γέφυρα του Harburg υπέστη σοβαρή ζημιά από έκρηξη που προκλήθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα στην προσπάθειά τους να επιβραδύνουν την πορεία των αμερικανικών στρατευμάτων, ενάντια στη θέληση των κατοίκων. Η ανοικοδόμησή της ξεκίνησε στις 10 Σεπτεμβρίου 1945 και τελείωσε στις 24 Απριλίου 1946. Σύμφωνα με την επιγραφή που υπάρχει στη γέφυρα: « ‘Ολες οι δυσκολίες ξεπεράστηκαν χάρη στην αγάπη για την πατρίδα και στην προθυμία για θυσίες». Ονειροπαγίδες στολίζουν τη γέφυρα, λες και θέλουν να εξασφαλίσουν ότι η μαγεία κι η ιστορία αυτού του τόπου θα παραμείνουν ζωντανές και προστατευμένες. Ένα καφέ πάνω στη γέφυρα κι από κάτω ο παραπόταμος του Δούναβη να κυλάει τα νερά του στα οποία κολυμπούσαν νούφαρα και κύκνοι. Ειδυλλιακό και χαλαρωτικό το τοπίο, η μόνη παραφωνία… τα κουνούπια.
Χορτασμένοι από τις εικόνες της μέρας επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο.
Κεφάλαιο 4
Την επόμενη μέρα, μετά το πρωινό στο ξενοδοχείο, περνώντας κάτω από ονειροπαγίδες, επισκεπτόμαστε την εκκλησία Evangelische Kirche St. Barbara, με το απλό εσωτερικό σε προτεσταντικό στυλ και τον εντυπωσιακό της πύργο, καθώς βρίσκεται στην αρχή του παραμυθένιου μονοπατιού προς το κάστρο Harburg.
Και δεν είναι υπερβολή, αφού ανεβαίνοντας το ανηφορικό μονοπάτι μες στο πανέμορφο φυσικό τοπίο, βλέπεις δεξιά, αριστερά και πάνω σκιάχτρα και παιχνίδια. Μεταφέρεται έτσι ο επισκέπτης από τη σύγχρονη πόλη στο βασίλειο των θρύλων και της ιστορίας κι η πορεία προς το κάστρο γίνεται μαγική και διαδραστική, ειδικά για τα παιδιά.
Το εντυπωσιακό κάστρο είναι απ΄τα παλιότερα, μεγαλύτερα και καλύτερα διατηρημένο συγκρότημα κάστρων στη Γερμανία, το οποίο από τον 13ο αιώνα ανήκει στους κόμητες και πρίγκιπες του Έτινγκεν. Το εισιτήριο για την είσοδο στην αυλή είναι 3,50€. Μπορείς να θαυμάσεις τους κήπους, το εξωτερικό του κάστρου και την εκκλησία Schlosskirche St. Michael, λουσμένη στο φως που αντανακλάται στους λευκούς τοίχους που φιλοξενούν τα ταφικά μνημεία ορισμένων από τους ιδιοκτήτες του κάστρου και των συζύγων τους. Το μόνο άσχημο ήταν ότι πάνω στην οροφή υπήρχε ένα δίχτυ.
Η απρόσκοπτη θέα στην κοιλάδα μαγνητίζει το βλέμμα κι οι φωτογραφίες βγαίνουν η μία μετά την άλλη.
Όσο όμως είμαστε εκεί, βλέποντας κάποιους επισκέπτες να βρίσκονται πάνω στα τείχη και να χάνονται στα διάφορα δωμάτια του κάστρου αποφασίζουμε να περιμένουμε την επόμενη ξενάγηση που γίνεται ανά ώρα, με νέο εισιτήριο 5€ το άτομο κι εκδίδεται στο κατάστημα δώρων του κάστρου. Η ξενάγηση είναι στα γερμανικά και παρόλο που δε γνωρίζουμε τη γλώσσα, την επιλέγουμε. Ο ξεναγός μας, ένα νεαρό, χαμογελαστό παιδί μας οδηγεί στο σημείο που θα ξεκινούσαμε. Στο σημείο αυτό μας βοήθησε η τεχνολογία κι έτσι μπορέσαμε να μάθουμε αρκετά πράγματα για την ιστορία του κάστρου, τη ζωή και τις συνήθειες των ιδιοκτητών. Το μόνο αρνητικό ότι δεν επιτρεπόταν οι φωτογραφίες στο εσωτερικό κι όταν έβγαλα το κινητό να τραβήξω, ένας Γερμανός έφηβος από την ομάδα, μου έκανε παρατήρηση δείχνοντάς μου μια επιγραφή, που ομολογουμένως δεν είχα δει. Αυτό που δεν μπορούσε να μεταφράσει η τεχνολογία ήταν τα αστεία του ξεναγού, που γινόταν στα αγγλικά με γερμανική προφορά. Είδαμε τις πολυάριθμες πολεμίστρες, με τα "ξύλινα μάτια", τους πύργους και τις καμπάνες, τη σιταποθήκη με το δικαστήριο, την καγκελαρία και το οπλοστάσιο, το εντυπωσιακό μπουντρούμι, την αίθουσα του Πρίγκιπα και τις αίθουσες κυνηγιού και τραπεζαρίας, αλλά και την αίθουσα τσαγιού με τις αναγεννησιακές τοιχογραφίες. (Εδώ οι φωτογραφίες επιτρέπονται).
Η πόλη που έχουμε επιλέξει για τη συνέχεια είναι η πόλη Νέρντλινγκεν (Nördlingen). Μια μεσαιωνική πόλη στη Βαυαρία της Γερμανίας, που γεννήθηκε από τα αστέρια, χτισμένη μέσα σε έναν κρατήρα μετεωρίτη (Rieskrater) που είχε δημιουργηθεί πριν από 15 εκατομμύρια χρόνια, γνωστή για τα τείχη της, τους γοτθικούς πύργους και την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Σύμφωνα με την ιστορία ο Ναπολέων κοιμήθηκε εδώ προτού προχωρήσει με το στρατό του στη Βιέννη για να πολεμήσει εναντίον των Τούρκων.
Διαβαίνοντας την πύλη Loepsinger Gate Tower βρισκόμαστε στο ιστορικό της κέντρο, όπου τραβούν την προσοχή μας δυο εκπληκτικά όμορφα σπίτια που είναι και τα ορόσημα της πόλης (Brot und Tanzhaus).
Η Πύλη Reimlinger: Μια στιβαρή πύλη της πόλης με παρατηρητήριο, ενσωματωμένη απευθείας στο μεσαιωνικό τείχος της πόλης που περιβάλλει το Νέρντλινγκεν, πολύ μεγαλοπρεπής.
Η εκκλησία St. Georg Dom, ένα εντυπωσιακό γοτθικό οικοδόμημα, το οποίο αξίζει μια επίσκεψη. Στο καμπαναριό με το ψευδώνυμο "Daniel"( καμία σχέση με την κακοκαιρία στη Θεσσαλία),μπαίνεις από ξεχωριστή είσοδο. Έχει ύψος 90 μέτρα κι αφού ανεβείς 350 σκαλιά, έχεις θέα σε όλη την πόλη και τον κρατήρα. Δυστυχώς δεν ανεβήκαμε (απορώ πώς μου ξέφυγε).
Κοντά στον καθεδρικό ναό υπάρχει η Κρήνη των Πολεμιστών με τον αετό στην κορυφή της, που ανεγέρθηκε για να θυμίζει τον Γαλλογερμανικό Πόλεμο ενώ κατά το παρελθόν η υδροδότηση της πόλης γινόταν από αυτό το σιντριβάνι.
Κοντά στον καθεδρικό κι αυτό το έργο τέχνης, που δεν ξέρω τι συμβολίζει.
Ανεβήκαμε όμως στα τείχη της πόλης περπατώντας στη σκιά που χάριζε η οροφή τους κι έτσι την είδαμε από ψηλά.( Αν έχετε χρόνο στη διάθεσή σας, καλό θα ήταν να κάνετε το γύρο όλων των τειχών, αφού κάθε πύργος έχει τη δική του ομορφιά και παράλληλα σε οδηγεί σε υπέροχες τοποθεσίες. Κι εδώ συναντάμε φωλιές πελαργών, κάτι που μου αρέσει πολύ και μου θυμίζει παλιότερο ταξίδι μας με αντίστοιχες εικόνες.
Το δημαρχείο ( Rathaus), ένα άσπρο κτίριο, πολύ όμορφο βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης.
Το Σπίτι του Χειμώνα: Ένα υπέροχο ξύλινο σπίτι που διαθέτει μια περίτεχνα σκαλιστή ξύλινη πόρτα και βρίσκεται στην καρδιά της ιστορικής παλιάς πόλης.
Στην πλατεία Marktplatz (Πλατεία της Αγοράς) ένα σιντριβάνι που εικονίζει δύο αγρότες, ο ένας να κρατάει μια χήνα στη μασχάλη του κι ο άλλος ένα γουρουνάκι, σαν να βιάζονται να πάνε στην αγορά. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν κι οι μορφές ενός βασιλιά, ενός επισκόπου, ενός ευγενή και ενός λόγιου, ανθρώπων που διαμόρφωσαν τη ζωή στην πόλη. Εκεί πολλά καφέ κι εστιατόρια γεμάτα κόσμο , όπως και μια υπαίθρια λαϊκή αγορά.
Μια άλλη εκκλησία που επισκεφθήκαμε είναι η εκκλησία St.- Salvator-Kirche, εξωτερικά απλή, όμως στο εσωτερικό διακρίνονται ξύλινες, περίτεχνες διακοσμήσεις, τα αγάλματα των προφητών, η μεγάλη Αγία Τράπεζα, κι ο πίνακας «Θαύμα της Δύναμης».
Ιδανικά θα ήθελα να είχαμε περισσότερο χρόνο παραμονής στη διάθεσή μας, αλλά η επόμενη διανυκτέρευση θα γινόταν στην Ντίνγκεσμπιλ (Dinkelsbühl) και μια που είχε δημιουργηθεί ένα θέμα με την κράτηση στο ξενοδοχείο (είχαν χακάρει το λογαριασμό του ξενοδοχείου), αναγκαστήκαμε να φύγουμε νωρίτερα για να το διευθετήσουμε. Το ξενοδοχείο (σαν μια μεγάλη αγροικία) που είχαμε κλείσει, βρισκόταν 2 χμ. έξω από την πόλη με δικό του πάρκινγκ, καλή κουζίνα και πολλούς επισκέπτες που έρχονταν για φαγητό.
Πήραμε τα κλειδιά του δωματίου το οποίο πληρώθηκε με μετρητά επιτόπου(μας έκανε εντύπωση ότι σε αρκετά καταστήματα στη Γερμανία ζητούσαν να πληρώνουμε με μετρητά και δε δέχονταν κάρτες), αφήσαμε τα πράγματά μας και φύγαμε για την πόλη.
Στάθμευση έξω από τα τείχη σε παρακείμενο πάρκινγκ(δωρεάν μια που είναι μετά τις 6.00) και προχωρώντας μας εντυπωσιάζει το ποτάμι που τα περιβάλλει, μεταφέροντάς μας σε ατμόσφαιρα παραμυθιού με τις τάφρους και τις μεσαιωνικές πύλες κι αμέσως ξεκινάμε την περιήγησή μας. Πρέπει να πω πως αυτή η πόλη μου άρεσε πολύ. Είχα διαβάσει ότι ήταν μια από τις τρεις πόλεις που έδωσαν στον Ρομαντικό Δρόμο της Γερμανίας τον χαρακτήρα του. Είναι μια μαγευτική μεσαιωνική πόλη, γνωστή για την άψογα διατηρημένη αρχιτεκτονική της, όχι όμως τόσο τουριστική.
Μπαίνουμε από την πύλη Wörnitztor με το κόκκινο χρώμα που την κάνει να διαφέρει από τις άλλες πύλες και φέρει το οικόσημο της πόλης και το αυτοκρατορικό οικόσημο.
Χαζεύοντας τα πολύχρωμα κτίρια με τις περίτεχνες προσόψεις, τους πύργους, τις φωλιές των πελαργών φτάνουμε στην κεντρική πλατεία της πόλης τη Weinmarkt με τα χρωματιστά αναγεννησιακά σπίτια και το ξεχωριστό, πολυφωτογραφημένο σπίτι της πόλης Deutsches Haus με ξύλινη κατασκευή και γλυπτά (τώρα ξενοδοχείο). Εδώ γίνονται οι εβδομαδιαίες αγορές και τα χριστουγεννιάτικα παζάρια.
Εδώ κι ο Καθεδρικός ναός του Αγίου Γεωργίου, ένα εντυπωσιακό γοτθικό εκκλησιαστικό κτίριο με ψηλό καμπαναριό (72 μέτρα) από όπου έχεις θέα στην πόλη αφού ανέβεις τις στενές σκάλες ( δεν πήγαμε αφού είχαμε προγραμματίσει να ανεβούμε αλλού), με εξαιρετικά ξυλόγλυπτα έργα, τον άμβωνα κι ένα υπέροχο όργανο με ήχο που προκαλεί ενθουσιασμό.
Τα Μεσαιωνικά Τείχη της Πόλης μας καλούν να τα επισκεφθούμε κι έτσι ανεβαίνουμε και ξεκινάμε την περιπλάνησή μας στο παρελθόν, θα έλεγα, αν έλειπαν τα αυτοκίνητα. Η θέα από ψηλά είναι υπέροχη, καθώς βλέπεις τα λιθόστρωτα δρομάκια, τα πολύχρωμα σπίτια με τις αυλές και τους κήπους τους.
Με όλα αυτά μας βρίσκει το βράδυ και καθόμαστε για φαγητό σε ένα εστιατόριο λίγο πιο πάνω από την κεντρική πλατεία(ονόματα δε θυμάμαι, αφού έχω πετάξει πλέον τις αποδείξεις που κρατούσα) χαζεύοντας τα κτίρια αλλά και τον κόσμο που περνάει, με συνοδεία μπίρας.
Μια τελευταία βόλτα στη φωτισμένη Ντίνγκεσμπιλ κι επιστροφή στο ξενοδοχείο, διασχίζοντας τα γύρω λιβάδια με τις αγελαδίτσες.
Κεφάλαιο 5
Το επόμενο πρωί ξυπνάμε νωρίς και ξαναγυρνάμε πάλι στην πόλη, αφού έχουμε αφήσει κάποια «κενά», όπως συνηθίζω να λέω. Παρκάρουμε και πάλι στο ίδιο σημείο, που λόγω Κυριακής είναι ελεύθερο και κατευθυνόμαστε σε έναν φούρνο κοντά στον καθεδρικό για να πάρουμε το πρωινό μας. Η ουρά στην είσοδο μεγάλη, τα προϊόντα όμως κι ο καφές νοστιμότατα. Από την εκκλησία ακούγεται η πρωινή λειτουργία.
Ξανά βόλτα στην πόλη και στη συνέχεια βγαίνουμε από τα τείχη με κατεύθυνση το Stadtpark, ένα πάρκο ιδανικό για χαλάρωση με θέα στα τείχη και στα σπίτια της πόλης , με πράσινο και λουλούδια, μικρές γέφυρες, μονοπάτια για περπάτημα και λιμνούλες, όπου οικογένειες κρατώντας μικρές φουσκωτές βάρκες έρχονταν για πικνίκ. Μια παρέα νέων παιδιών απολαμβάνει το πρωινό της τρέξιμο στο πάρκο.
Οι εικόνες που αντικρίζεις φανταστικές! Σου δημιουργούν τέτοια ψυχική γαλήνη κι ευφορία που δε θέλεις να κουνηθείς!
Το εκδρομικό πρόγραμμα όμως συνεχίζεται, για να βρεθούμε μπροστά σε ένα δάσος στο ξέφωτο του οποίου μουσικοί ετοιμάζονται να παίξουν, άνθρωποι έχουν πάρει τις θέσεις τους, ενώ άλλοι κάνουν τον περίπατό τους. Κι εμείς το δεύτερο διαλέξαμε και το ευχαριστηθήκαμε. (Κι εκεί έρχεται αυτομάτως η σύγκριση με τη δική μας καθημερινότητα και την έλλειψη της κοινότητας κι απογοητεύεσαι.)
Ακολουθώντας μια άλλη πύλη που ήταν κοντά στο χώρο της συναυλίας επιστρέψαμε στην πόλη και λίγο πριν βγούμε, παίρνει το μάτι μου ένα ωραίο κτίριο, που παρά τη μουρμούρα του συζύγου ν’αφήσουμε κάτι και για άλλη φορά, πηγαίνω προς τα εκεί. Και δεν το μετανιώνουμε! Πρόκειται για το σπίτι της Ιστορίας που φιλοξενεί ειδική έκθεση αφιερωμένη στο κυνήγι μαγισσών στο Ντίνγκελσμπιλ και περιλαμβάνει εργαλεία κράτησης και βασανιστηρίων τους.(Τι τραβούσαν αλήθεια οι γυναίκες εκείνα τα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα!)
Μετά απ’ αυτό το συγκλονιστικό θέαμα ,αποχαιρετούμε την πόλη και οδηγούμαστε στο χώρο στάθμευσης, που αφού πήραμε το αμάξι μας κατευθυνθήκαμε στον επόμενο προορισμό, που ήταν το Φοϊχτβάνγκεν (Feuchtwangen). Δεν το είχα ξανακούσει, αλλά καθώς έφτιαχνα το πρόγραμμα του ταξιδιού σκέφτηκα ότι ο χρόνος μας βγάζει να δούμε και κάτι ακόμα, πιο μικρό. Έτσι κοιτάζοντας το χάρτη και βλέποντας πως δεν έχουμε μεγάλη παρέκκλιση από τον τελικό μας προορισμό το εντάξαμε. Πρόκειται για μια μικρή, όμορφη, ήσυχη μεσαιωνική πόλη 12.000 κατοίκων με πολύ λίγους επισκέπτες. Παρκάραμε στο πάρκινγκ στην είσοδο του χωριού δωρεάν.
Προχωρώντας στα λιθόστρωτα δρομάκια φτάνουμε στην κεντρική πλατεία με το σιντριβάνι Röhrenbrunnen, ανθισμένο και στολισμένο με οικόσημα, τα σπίτια με τις παστέλ προσόψεις τους και παρκαρισμένο ένα αυτοκίνητο με γερμανικές πινακίδες μεν, ελληνική σημαία δε, στο εσωτερικό του. Ωραίος χώρος για έναν καφέ.
Στο βάθος ξεχωρίζουν οι δύο εκκλησίες καθώς και το Δημαρχείο, που βρίσκεται απέναντί τους. Stiftskirche: Η εκκλησία είναι εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη από πέτρα με στοιχεία ρομανικού ρυθμού, κυρίως στην είσοδο, και μαζί με το μοναστήρι στο οποίο λαμβάνει χώρα το διάσημο "Kreuzgangspiele" (Φεστιβάλ Μοναστηριών με θεατρικές παραστάσεις) αποτελούν δύο όμορφα κτίρια. Johanniskirche: Η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην άλλη εκκλησία, απλή, με εξαιρετικό μπαρόκ βωμό.
Κι έφτασε η ώρα για τον τελικό προορισμό του Ρομαντικού δρόμου, που για μας δεν είναι άλλος από το Ρότεμπουργκ ομπ ντε Τάουμπερ, την ομορφότερή του πόλη από όσες είδαμε.
Μεσημέρι πια, φτάνουμε στο ξενοδοχείο που βρίσκεται 5 λεπτά έξω από τα τείχη. Τακτοποιούμε τα πράγματα στο δωμάτιο, αφήνουμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου κι αμέσως οδεύουμε για την πιο κοντινή σε μας πύλη( Rodertor), προκειμένου να εξερευνήσουμε αυτή τη μαγική πόλη. Η ανυπομονησία μου (μετά από όσα έχω διαβάσει)είναι μεγάλη, ενώ ο σύζυγος πιο συγκρατημένος. Περνώντας λοιπόν την πύλη αρχίζει το παραμύθι.
Πρώτος σταθμός, πολυσύχναστος και εξαιρετικά γοητευτικός είναι η Αψίδα του Ρέντερ με το ρολόι της και τον Πύργο του Αγίου Μάρκου (Markusturm) με την κεκλιμένη στέγη του και τη φωλιά πελαργών. Τα πολύχρωμα ξύλινα σπίτια που βρίσκονται τριγύρω συμβάλλουν στην ομορφιά και τα κινητά παίρνουν φωτιά…
Ακολουθώντας τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια φτάνουμε στην κεντρική πλατεία Marktplatz με το επιβλητικό δημαρχείο (Rathaus),ένα κτίριο γοτθικού ρυθμού(η πλευρά με το λευκό χρώμα)με τον πύργο στη στέγη του(ύψους 65 μ.) που είναι επισκέψιμος και πρόσθετα αναγεννησιακά στοιχεία με τις καμάρες στο κάτω μέρος του. Γύρω από την πλατεία τα γραφικά κτίρια, το ένα καλύτερο από το άλλο, συμπληρώνουν την εικόνα του Μεσαίωνα.
Εκεί είναι και ο Πύργος του Ρολογιού (σήμερα Τουριστικό Γραφείο)με μια καμπάνα στην κορυφή του και το ρολόι που δείχνει την ημέρα του μήνα, την ώρα και τα λεπτά, να αναπαριστά μια ιστορική συνάντηση αυτή του στρατηγού Τίλι και του δημάρχου του Ρότενμπουργκ, Νους. Σύμφωνα με την παράδοση της πόλης όταν ο αυτοκρατορικός στρατός την κατέλαβε κατά τη διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου, ο στρατηγός Τίλι ήταν έτοιμος να την ισοπεδώσει. Δεν αντιστάθηκε όμως στο τοπικό κρασί που του πρόσφεραν μέσα σε ένα χούμπεν, ένα σκεύος χωρητικότητας 3,25 λίτρων. Φαίνεται όμως πως δε σήκωνε το κρασί, γιατί ανακοίνωσε πως αν κάποιος κατάφερνε ν' αδειάσει το χούμπεν μονορούφι(πράγμα απίθανο) , θα έσωζε την πόλη. Ο δήμαρχος Νους τα κατάφερε μέσα σε δέκα λεπτά και ο Τίλι κράτησε την υπόσχεσή του. Κάθε ώρα λοιπόν ανοίγουν δύο πορτάκια στο ένα εμφανίζεται ο Τίλι και στο άλλο ο Νους με το χούμπεν στα χέρια. Όλο αυτό κρατάει μέχρι ο Δήμαρχος να κατεβάσει το χούμπεν. Μετά τα πορτάκια κλείνουν κι εσύ περιμένεις την επόμενη ώρα για να το ξαναζήσεις. Πρέπει να πω ότι την πρώτη φορά που άκουσα το χτύπημα των ωρών, επειδή βρισκόμασταν λίγο πιο κάτω έτρεχα να το προλάβω. Κάποια πράγματα στο Ρότενμπουργκ με έκαναν να νιώσω ξανά παιδί.
Στην πλατεία θα δεις και το σιντριβάνι του Αγίου Γεωργίου κατασκευασμένο σε αναγεννησιακό στιλ βάθους 8 μέτρων και χωρητικότητας 100.000 λίτρων νερού(με το σύζυγο να προσπαθεί να αλλάξει τη ροή του νερού).
Ακριβώς απέναντι ένα πενταώροφο κτίριο με εντυπωσιακή πρόσοψη από ξύλο, χαρακτηριστική της περιοχής, στεγάζει ένα ιστορικό φαρμακείο 200 χρόνων το Marien Apotheke-Jagstheimerhaus (οφείλει το όνομά του στον ομώνυμο δήμαρχο) δίπλα από το Fleischhaus (σπίτι του κρέατος) και το Tanzhaus (σπίτι του χορού) που πήρε το όνομά του από το ισόγειο, το οποίο κάποτε στέγαζε ένα κρεοπωλείο, και τον επάνω όροφο, μια αίθουσα χορού. Κι αυτό εντυπωσιακό με τις κόκκινες ξύλινες δοκούς.
Σειρά έχει ο ναός του Αγίου Ιακώβου, στον οποίο φυλάσσεται το «Ιερό του Αγίου Αίματος», ένα αριστούργημα του 1504 χαραγμένο σε ξύλο φιλύρας. Μια επιβλητική γοτθική εκκλησία που εντυπωσιάζει με το μέγεθός της. Για να μπεις στην εκκλησία χρειάζεται εισιτήριο 4€.
Στο Reichsstadtmuseum, που στεγάζεται σε ένα παλιό μοναστήρι πίσω από την εκκλησία κι είναι το κύριο μουσείο ιστορίας της πόλης, βρίσκεται και το θρυλικό χούμπεν (δεν καταφέραμε να το δούμε).
Και μια που μιλάμε για εκκλησίες εξερευνώντας την πόλη βρισκόμαστε μπροστά στην επιβλητική εκκλησία του Αγίου Βόλφγκανγκ, η οποία είχε εισιτήριο αφού ήταν μουσείο (όπως μας εξήγησε η κυρία που ήταν υπεύθυνη). Δεν μπήκαμε μέσα, αλλά θαυμάσαμε τις οχυρώσεις, τον πύργο και την πύλη Galgen (πύλη της Αγχόνης αφού εκεί κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους γίνονταν οι δημόσιες εκτελέσεις).
Η βόλτα στα γραφικά σοκάκια συνεχίζεται αποκαλύπτοντας όμορφες γωνιές που δε θα διαβάσεις σε κανέναν τουριστικό οδηγό.
Φτάνουμε έτσι στα τείχη, όπου κι εδώ θα κάνουμε την περιήγησή μας. Κι εδώ περιδιαβαίνοντάς τα, απολαμβάνεις από ψηλά την παραμυθένια πόλη, όμως εκείνο που τα κάνει ξεχωριστά από τα τείχη των προηγούμενων πόλεων, είναι τα ονόματα των ζευγαριών γραμμένα πάνω σε πλάκες τοποθετημένες στον τοίχο των τειχών. Είναι μια ρομαντική πράξη με την οποία σφραγίζουν την αγάπη τους και ίσως προσδοκούν ότι η μετέπειτα ζωή τους θα είναι μαγική και παραμυθένια σαν την πόλη του Ρότενμπουργκ. Βέβαια η κίνηση αυτή δε γίνεται αυθαίρετα, αφού τα τείχη αποτελούν ιστορικό μνημείο, αλλά κατόπιν συνεννοήσεως με το ταμείο της πόλης προκειμένου να κάνεις μια δωρεά για τη συντήρηση του τείχους (τα εξηγεί μια πινακίδα στη σκάλα του τείχους).
Η πορεία στα τείχη μας οδηγεί στη «Spitaltor» (Πύλη του Νοσοκομείου), τη νεότερη και ισχυρότερη από τις οχυρώσεις της πόλης[CI1] , χτισμένη στα τέλη του 16ου αι. Εφτά πύλες, μια καταπακτή, μια κινητή γέφυρα και ένα στηθαίο που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από κανόνια, προστάτευαν το Ρότενμπουργκ σε επιθέσεις από το Νότο. Υπάρχει και μια επιγραφή: «Ειρήνη σε αυτούς που μπαίνουν, και υγεία σε αυτούς που φεύγουν».
Στη διαδρομή μας συναντάμε και την εκκλησία Φραγκισκανερκίρχε, την παλιότερη φραγκισκανική εκκλησία στην πόλη. Καθόλου φανταχτερή, αφιερωμένη στον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης, ξεχωρίζει για την Αγία Τράπεζα. Η είσοδος στην εκκλησία είναι ελεύθερη κι η επίσκεψη αποτελεί μια ωραία ανάπαυλα.
Συνεχίζουμε τον περίπατό μας σε μέρη με ελάχιστους επισκέπτες, που όμως μας εντυπωσιάζουν τα σπίτια με τα κόκκινα γεράνια στα παράθυρα και τα τουριστικά μαγαζάκια με αναμνηστικά κι άλλα προϊόντα.
Και κάπως έτσι, φτάνουμε στο πιο φωτογραφημένο και γνωστό σημείο της πόλης, το Plönlein, το σήμα κατατεθέν του Rothenburg ob der Tauber, που για μένα ήταν η αφορμή αυτού του ταξιδιού (απ΄τη στιγμή που το πρωτοείδα είχα πει: «κάποια στιγμή θα πάω»). Ένα κίτρινο σπιτάκι με ξυλοδεσιά, ένα σιντριβάνι και δύο μεσαιωνικούς πύργους, Siebers και Kobolzeller, που το πλαισιώνουν. Οι ψαράδες παλιά αποθήκευαν τα ψάρια τους στα κλουβιά δίπλα στο σιντριβάνι.
Οι τουρίστες πολλοί… Το βράδυ μπορούσες να πετύχεις την ατραξιόν της πόλης ήσυχη!
Λίγο παραπάνω ένα ακόμα σιντριβάνι, δίπλα από την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, βαμμένη με ένα κοκκινωπό-ροζ χρώμα που συνδυάζεται αρμονικά με τη μεσαιωνική αρχιτεκτονική της πόλης.
Ανηφορίζοντας για την πλατεία στο δεξί μας χέρι συναντάμε ένα ιστορικό κτίριο, το Μπάουμαϊστερχάους (Baumeisterhaus) γνωστό για τα γλυπτά στην πρόσοψή του που απεικονίζουν τις εφτά αρετές (φρόνηση, ανδρεία , δικαιοσύνη ,σωφροσύνη, πίστη, ελπίδα, αγάπη) και τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα ( υπερηφάνεια, απληστία, φθόνος, οργή, λαγνεία, αργία, λαιμαργία), προφανώς για να θυμίζουν στους ανθρώπους τη συνεχή ηθική πάλη ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Σήμερα λειτουργεί σαν εστιατόριο.
Η εξερεύνηση συνεχίζεται και μας βγάζει σ΄ένα «μπαλκόνι» που έχεις θέα στην κοιλάδα Τάουμπερ και στην πόλη. Θαυμάζουμε το όμορφο τοπίο, ξεδιψάμε στη βρύση που υπάρχει εκεί κι από μια πύλη περνάμε στον Κήπο του Κάστρου (Μπούργκαρτεν) . Ο κήπος είναι πολύ μεγάλος, όμορφος και ρομαντικός με τα παγκάκια του κάτω από τα δέντρα που χαρίζουν τη σκιά τους και τις ακτίνες του ήλιου να παιχνιδίζουν με τις φυλλωσιές. Μπορείς να δεις το Παρεκκλήσι, το μόνο κτίσμα που παραμένει άθικτο(δεν ήταν ανοιχτό όταν ήμαστε εκεί), τον μπαρόκ κήπο με το σιντριβάνι και τα αγάλματα περιτριγυρισμένα από παρτέρια λουλουδιών, ένα ψηλό λιθόκτιστο μνημείο -αφιερωμένο στη δυναστεία των Hohenstaufen και στο Ρωμαίο αυτοκράτορα -και φυσικά απρόσκοπτη θέα στην όμορφη κοιλάδα και στις κόκκινες στέγες των σπιτιών. Καθόμαστε κι απολαμβάνουμε την ηρεμία και τη γαλήνη του τοπίου και παρακολουθούμε δύο κυρίες με ένα κοριτσάκι που έχουν ένα σκύλο και μια γάτα και προσπαθούν στήνοντας τον τρίποδα με τη φωτογραφική μηχανή να βγάλουν όλοι μαζί φωτογραφίες.
Μπορεί το περιβάλλον να είναι πολύ ωραίο, το στομάχι όμως έχει διαφορετική άποψη. Επιστροφή στο κέντρο λοιπόν για φαγητό, από μια διπλή πύλη Burgtor- Πύλη του Κάστρου- με οικόσημο κι έναν πύργο που έχει μια μάσκα με στόμα στον εξωτερικό τοίχο και σύμφωνα με έναν θρύλο, μέσα από αυτήν την τρύπα, οι υπερασπιστές του κάστρου έριχναν καυτή πίσσα στους επιτιθέμενους.
Καθόμαστε σε ένα κεντρικό εστιατόριο και τρώμε θαυμάζοντας την ομορφιά των ιστορικών κτιρίων. Και ξαφνικά βλέπουμε μια ομάδα ανθρώπων με επικεφαλής έναν κύριο ντυμένο με την παραδοσιακή, μαύρη στολή που κρατά ένα φανάρι, μια σάλπιγγα κι ένα πολεμικό δόρυ (συμβόλιζε την εξουσία και το καθήκον του να διατηρεί την τάξη), να περνούν από μπροστά μας. Είναι ο νυχτοφύλακας, όπου κάνει τη νυχτερινή του βόλτα εξιστορώντας στους ανθρώπους ιστορίες για την καθημερινή ζωή, τα έθιμα και τους κινδύνους της μεσαιωνικής πόλης.
Μετά το φαγητό, περπατάμε σε διάφορα σημεία της πόλης φωτογραφίζοντας ό,τι μας αρέσει και ξαναγυρνάμε στην κεντρική πλατεία. Ο νυχτοφύλακας μόλις γύρισε, αλλά ένα καινούριο γκρουπ με άλλον νυχτοφύλακα ετοιμάζεται για τη βραδινή ξενάγηση. Κόσμος στέκεται στα σκαλιά του Δημαρχείου. Εμείς όμως, ως γνήσιοι Έλληνες καθόμαστε απέναντι στις καρέκλες ενός καφέ που έχει κλείσει, μια που θέλουμε να έχουμε πανοραμική άποψη της πλατείας. Το παράδοξο είναι πως το παράδειγμά μας ακολούθησε κι ένα ζευγάρι Γιαπωνέζων μόλις μας είδε…
Η νύχτα πέφτει κι η επιστροφή στο ξενοδοχείο επιβάλλεται. Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα που θα ζήσουμε καινούριες εμπειρίες.
Πραγματικά ξυπνάμε νωρίς και πηγαίνουμε στην πόλη για πρωινό. Πρώτη επίσκεψη στο φούρνο Brot & Zeit με φρεσκοψημένα ψωμάκια με τυριά κι αλλαντικά , κρουασάν, τοπικές λιχουδιές. Καφέ όπως και το τοπικό γλυκό RothenburgSchneeballen (σαν χιονόμπαλα επικαλυμμένη με σοκολάτα), από ένα κατάστημα που διέθετε μηχανή του καφέ, στην κατηφόρα για το Πλονλέιν στο αριστερό μας χέρι, δίπλα στο μαγαζί με τις πανοπλίες, τα σπαθιά κι άλλα πολεμικά είδη του Μεσαίωνα, που άρεσε πολύ στο σύζυγό μου( ευτυχώς που στα αεροπλάνα δεν επιτρέπουν τέτοιου είδους αντικείμενα…).
Αφού προμηθευτήκαμε τα απαραίτητα για ένα πλούσιο πρωινό, καθόμαστε στις καρέκλες έξω από το Baumeisterhaus που τώρα είναι κλειστό, απολαμβάνοντάς το μαζί με την ηρεμία της πόλης. Τα καταστήματα σιγά σιγά ετοιμάζονται να ανοίξουν και βλέπουμε τους ιδιοκτήτες να βγαίνουν και να σκουπίζουν και να σφουγγαρίζουν το μέρος του πεζοδρομίου που αντιστοιχεί στην επιχείρησή τους (κάτι που δε συμβαίνει στη δική μας πόλη). Το Ρότενμπουργκ, παρά το μεγάλο αριθμό επισκεπτών είναι μια καθαρή πόλη.
Η ώρα περνάει και τα γκρουπ των Γιαπωνέζων ξεκινούν την επέλαση. Ώρα λοιπόν να δούμε ό,τι έχουμε αφήσει για την τελευταία μέρα μας στην παραμυθένια πόλη.
Πρώτα απ΄όλα η επίσκεψη στο Δημαρχείο κι η ανάβαση στον Πύργο του. Αφού ανεβήκαμε αρκετές σκάλες κι έχοντας την απορία: «είναι δυνατόν να μην πληρώνεις εισιτήριο εδώ;» φτάνουμε σ΄ένα στενό μέρος και φανερώνεται μπροστά μας η Γερμανίδα κυρία καθ΄όλα έτοιμη για το αντίτιμο των 4€.
Με το μαγικό χαρτάκι στην τσέπη ανεβαίνουμε μια πολύ στενή σκάλα και σκαρφαλώνουμε στην έξοδο που οδηγεί στην κορυφή. Τι να πω! Ο χώρος είναι πολύ στενός και τόοοσο ψηλά! Το θέαμα όμως μαγικό! Βλέπεις όλο το Ρότενμπουργκ και την κοιλάδα ! Η εκκλησία του Αγίου Ιακώβου φανταστική, τα κτίρια της πλατείας πανέμορφα κι οι άνθρωποι μικροί. Καθίσαμε πολλή ώρα, μέχρι που άρχισαν να πυκνώνουν οι επισκέπτες κι έτσι αναγκαστικά έπρεπε να κατεβούμε ( γι΄αυτό καλύτερα νωρίς το πρωί).
Και στο κατέβασμα , καθώς δεν είχα κλείσει την τσάντα μου εντελώς, μου πέφτει η αντιηλιακή κρέμα. Άντε να ψάχνεις να τη βρεις και οι επόμενοι να περιμένουν… Στο τέλος τα κατάφερα!
Σειρά έχει το Μουσείο Των Χριστουγέννων. Ό,τι και να σας περιγράψω είναι λίγο μπροστά στη μαγεία που αντικρίσαμε! Η χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα είναι παντού. Περνώντας την πόρτα, βρίσκεσαι σε έναν άλλο κόσμο! Περπατάς κάτω από χιλιάδες αστραφτερά αστέρια κι αντικρίζεις: Καρυοθραύστες, Αϊ- Βασίληδες, χριστουγεννιάτικα δέντρα, στολίδια και μπάλες κάθε χρώματος, διακοσμητικά, φάτνες…( τα περισσότερα είναι χειροποίητα) Κι οι κυρίες του καταστήματος με τις παραδοσιακές τους φορεσιές να τριγυρνούν και να εργάζονται σαν τα ξωτικά! Ένας χώρος που ξυπνάει το παιδί μέσα σου!
Κρατώντας το καλαθάκι μου, διάλεγα στολίδια. Και φτάνουμε μπροστά σε κάτι κρυστάλλινα αγγελάκια που ήθελα ν΄αγοράσω. Πώς να τα μεταφέρουμε όμως; Οι σκέψεις αυτές διατυπώνονται φωναχτά μπροστά στον αρμόδιο υπάλληλο. Για φανταστείτε… «Μπορείτε να τους πείτε σε ποια χώρα θα τα μεταφέρετε και θα σας τα συσκευάσουν κατάλληλα» μας εξήγησε σε άπταιστα ελληνικά. Το νεαρό παιδί ήταν από την Πάτρα, δούλευε στο μουσείο και στην ερώτησή μας πώς είναι η ζωή σ΄αυτήν την πόλη μας απάντησε «ήσυχη, χωρίς τα ξενύχτια της Ελλάδας». Τελικά όπου και να ταξιδέψεις έναν Έλληνα θα τον βρεις! (Παράφραση από το: όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει).
Μετά από όλα αυτά, έρχεται δυστυχώς η ώρα ν΄αποχαιρετήσουμε τη μαγική μας πόλη. Στον τελευταίο μας περίπατο, βρισκόμαστε μπροστά στο Μουσείο Μεσαιωνικών Εγκλημάτων, ένα από τα σημαντικότερα μουσεία δικαίου στον κόσμο, που προσφέρει μια ματιά στην ιστορία της δικαιοσύνης και της τιμωρίας για πάνω από 1.000 χρόνια. Δεν μπαίνουμε μέσα, παρά μόνο στην αυλή βλέπουμε κάποια εκθέματα. Θέλουμε να κλείσουμε το ταξίδι μας με ευχάριστες παραστάσεις!
Κεφάλαιο 6
Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο, παίρνουμε το αυτοκίνητο και μέσω του αυτοκινητόδρομου Α7 κατευθυνόμαστε στο Μέμινγκεν τον τελικό σταθμό του καλοκαιρινού μας ταξιδιού. Ευτυχώς στο δικό μας ρεύμα κυκλοφορίας η κίνηση διεξάγεται κανονικά κάτι που δε συμβαίνει στο αντίθετο με τις πολλές νταλίκες. Κι έτσι βρίσκει ευκαιρία ο οδηγός(και σύζυγος) να μου ξαναθυμίσει πως όταν ταξιδεύουμε, ξεκινάμε νωρίς για να μην καθυστερήσουμε λόγω απρόοπτων γεγονότων ( είναι βλέπετε η μεγάλη μας διαφωνία, αν και ξέρω ότι σωστά σκέφτεται).
Το Μέμινγκεν στην περιοχή Αλγκάου της Βαυαρίας, είναι μια γραφική πόλη με πλούσια ιστορία και όμορφα αξιοθέατα, θεωρώ όμως πως αδικήθηκε συγκρινόμενο με τις τελευταίες πόλεις που είχαμε δει. Παρκάρουμε στο δρόμο με παρκόμετρο και ξεκινάμε να γνωρίσουμε την πόλη.
Το πρώτο αξιοθέατο είναι το σπίτι της συντεχνίας των υφαντουργών στην πολύχρωμη πλατεία Weinmarkt, με μια κάθετη κατασκευή μπροστά του που βγάζει συνεχώς καπνό.
Ακολουθώντας το κανάλι του ποταμού Stadtbach φτάνουμε στην κεντρική πλατεία την Marktplatz. Πολλά κι ενδιαφέροντα τα κτίρια που βλέπουμε. Πολύ εντυπωσιακό με τις τοιχογραφίες του σε βαυαρικό στιλ το κτίριο Steuerhaus, που χρησίμευε ως η οικονομική έδρα της ελεύθερης αυτοκρατορικής πόλης του Μέμινγκεν. Στο ισόγειο στεγάζεται καφέ.
Το Δημαρχείο της πόλης, με τη μεγάλη όμορφη πρόσοψη σε ρυθμό ροκοκό, το ρολόι και τους πυργίσκους του, είναι η έδρα του δημοτικού συμβουλίου και στεγάζει επίσης το κέντρο της δημοτικής διοίκησης. Το βράδυ φωτισμένο, είναι εξίσου εντυπωσιακό.
Από την πλατεία της Αγοράς μπορείς να διακρίνεις την παλαιότερη εκκλησία της περιοχής χτισμένη σε έναν λόφο, την εκκλησία του Αγίου Μαρτίνου, ο οποίος έκοψε το μανδύα του και τον έδωσε στους φτωχούς όπως μαρτυρά ένα ανάγλυφο σκαλισμένο στην πέτρα. Εντυπωσιακά τα ξύλινα, σκαλιστά στασίδια.
Σε κοντινή απόσταση από την εκκλησία συναντάμε τη δυτική πύλη Βέστερτορ (Westertor)με τον οκταγωνικό πύργο της απ΄την οποία επιτρέπεται η διέλευση αυτοκινήτων, ποδηλάτων και πεζών.
Εξεντούρμ (Hexenturm) : Ο Πύργος των Μαγισσών είναι ένας από τους παλαιότερους πύργους της πόλης, που χρησίμευε ως φυλακή κατά τον Μεσαίωνα. Φωτεινή προσθήκη το μικρό σπίτι περιτριγυρισμένο από λουλούδια σαν κουκλόσπιτο κολλημένο στον πύργο.
Στην πλατεία Schrannenplatz βλέπουμε το σιντριβάνι του ψαρά, αφιερωμένο σε μια τοπική γιορτή, την ημέρα του Ψαρά, κατά την οποία οι κάτοικοι διαγωνίζονται στο ψάρεμα πέστροφας στο ρέμα της πόλης. Όποιος έπιανε τη μεγαλύτερη ήταν ο νικητής, ο «Βασιλιάς των Ψαριών» της χρονιάς.
Πολλά κανάλια, κάποια με γεφυρούλες , γεγονός που εντυπωσιάζει για μια τόσο μικρή πόλη. Από τις όχθες ενός τέτοιου καναλιού βλέπουμε την εκκλησία της Παναγίας (Kirche Unser Frauen), μια γοτθική εκκλησία με ψηλό καμπαναριό στο νότιο τμήμα της παλιάς πόλης, σε μια όμορφη πλατεία. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να δούμε το εσωτερικό της γιατί την πρώτη φορά που την είδαμε, είπαμε πως θα γυρίσουμε κι όταν τελικά ξαναγυρίσαμε ήταν κλειστή. Μείναμε κι απολαύσαμε τον όμορφο κήπο της με το άγαλμα του μονόκερου στον προαύλιο χώρο και την ατμόσφαιρα της πόλης κατά το ηλιοβασίλεμα.
Η συνέχεια έχει φαγητό και βόλτες βραδινές μέχρι τη διανυκτέρευσή μας. Και σε αυτήν την
πόλη, η ύπαρξη ελληνικού στοιχείου βεβαιώνεται από το άκουσμα ελληνικής μουσικής (και μάλιστα ραπ), που ακούγεται από το ανοιχτό παράθυρο ενός σπιτιού, που είδαμε κατά τη διάρκεια της βόλτας μας.
Το επόμενο πρωί πετάμε νωρίς για το μέρος μας. Φτάνουμε στο αεροδρόμιο κι επειδή το γραφείο ενοικίασης του αυτοκινήτου δεν έχει ανοίξει ακόμα, βάζουμε το κλειδί στο συρτάρι της εταιρείας (αφού πρώτα το έχουμε βγάλει τις απαραίτητες φωτογραφίες).
Η πτήση μας είναι καλή, όπως κι η διάθεσή μας αφού το ταξίδι στο «παραμύθι» μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και συναισθήματα αλλά κι αρκετά ευτράπελα για να θυμόμαστε…
Attachments
Last edited:
