Σερβία Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά.

[gelf]

Κεφάλαιο 5

Μια μικρή βόλτα στο Νόβι - Σαντ και στα περίχωρα αυτού.

Ξύπνησα σχετικά πρωί, για τρίτη συνεχόμενη ημέρα πράγμα ασυνήθιστο για μένα. Δεν είχα δέσμευση για το πρωινό, αφού όπως έχω προαναφέρει το ωράριο του πρωινού λήγει στις δώδεκα το μεσημέρι. Όμως είχαμε αποφασίσει, με τον συνταξιδιώτη μου στο μπαρ την προηγούμενη νύχτα, να κάνουμε μια σύντομη βόλτα έως το Νόβι - Σαντ, αλλά και στα περίχωρα αυτού. Εγώ είχα σκεφτεί ότι ο πιο εύκολος τρόπος είναι να νοικιάσουμε αυτοκίνητο για να έχουμε απόλυτη ελευθερία κινήσεων. Όμως ο συνταξιδιώτης μου είχε απορρίψει την ιδέα αυτή, αφού ο στόχος της εκδρομής δεν είναι τα αξιοθέατα (τα οποία κατ' ανάγκη είναι κι αυτά), αλλά πρωτεύων στόχος ήταν να δοκιμάσουμε τα κρασιά της περιοχής. Η περιοχή αυτή, διαθέτει δρόμο του κρασιού, όχι τόσο διάσημο όπως αυτόν της Αλσατίας ή της Καλιφόρνιας (ή ακόμα και της Τοσκάνης) αλλά τα κρασιά που παράγει η περιοχή είναι εξαιρετικά. Τι καλύτερο από το να δοκιμάζεις κρασιά στην περιοχή παραγωγής. Με αυτά τα δεδομένα κατεβαίνω στο μπαρ - ρεστοράν Boutique, αφού πρώτα είχα πάρει, από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, την κάρτα για το πρωινό.

Όταν είχα τελειώσει το πρωινό, καταφτάνει κάθιδρος και ο συνταξιδιώτης μου. Σκεφτόμαστε πάλι το θέμα του ταξιδιού στο Νόβι - Σαντ και αποφασίζουμε ότι ο καλύτερος τρόπος είναι να ναυλώσουμε ταξί. Με διαπραγμάτευση βέβαια. Άρα θα ξεκινούσαμε την ημέρα μας με διαπραγματεύσεις. Θυμηθήκαμε ότι στην Κίνα, είχαμε επιτύχει να μας πάει λιμουζίνα από το ξενοδοχείο μας στο Πεκίνο στο σινικό τείχος με 15 ευρώ κατ' άτομο. Με φάρο αυτό, πήγαμε προς την πιάτσα των ταξί και ξεκινήσαμε τις διαπραγματεύσεις. Τελικά καταλήξαμε σε συμφωνία. Συμφωνήσαμε στην τιμή των 8.500 δηναρίων για να φύγουμε στις 11.00 πμ και να επιστρέψουμε στην πλατεία Δημοκρατίας γύρω στις 04.30 μμ.
Ξεκινήσαμε από την πλατεία Δημοκρατίας

στις 11.00 πμ, με κατεύθυνση προς βορά, στη διασταύρωση για Ζάγκρεμπ ή Βουδαπέστη,

ακολουθήσαμε το δρόμο για Βουδαπέστη, έως κάποιο σημείο, όπου στρίψαμε προς επαρχιακή οδό, όπως κατευθύναμε τον ταξιτζή. Στόχος μας ήταν να περάσουμε από τον ανακηρυγμένο από το έτος 1960 εθνικό δρυμό της Φρούσκα Γκόρα, περιοχή έκτασης 25.525 εκταρίων, ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Στην περιοχή αυτή υπάρχουν 16 ορθόδοξα μοναστήρια, με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και αποφασίσαμε να περάσουμε έστω και για πολύ λίγο από ένα από αυτά. Όχι δεν κάναμε θρησκευτικό τουρισμό. Το αντίθετο. Περάσαμε από ένα μοναστήρι για να απολαύσουμε το υπέροχο τοπίο της Φρούσκα Γκόρα, αλλά και με την κρυφή ελπίδα να βρούμε και κρασί, αφού είχαμε πληροφορηθεί πως κάποια μοναστήρια παράγουν κρασί. Φτάνουμε στο μοναστήρι και επειδή τα μοναστήρια, ως συνήθως, είναι στις καλύτερες θέσεις, είχε πολύ πράσινο, νερά και αρκετή δροσιά.

Αρκετοί Σέρβοι έκαναν πικ-νικ κάτω από τις σκιές των υψηλόσωμων δέντρων ή σε κιόσκια στην περιοχή γύρω από το μοναστήρι.

Προχωρώ προς την εκκλησία του μοναστηριού.

Στην εκκλησία γινόταν γάμος.

Όπως έχω παρατηρήσει και σε άλλες χώρες οι γάμοι κατά κανόνα γίνονται σε στενό κύκλο. Κρασί δεν βρήκαμε, οπότε βγήκαμε έξω, απολαύσαμε τη φύση και ξεκινήσαμε για τη συνέχεια της περιήγησης, στην περιοχή της Βοϊβοντίνας.

Ο επόμενος σταθμός μας ήταν η πόλη Sremski Karlovci, στα περίχωρα του Νόβι - Σαντ. Η πόλη Sremski Karlovci, βρίσκεται 10 km νοτιοανατολικά του Νόβι - Σαντ, είναι μικρή πόλη με πληθυσμό 8.800 κατοίκους περίπου, αλλά είναι η πρώτη έδρα του Σέρβικου Ορθόδοξου Πατριαρχείου. Η ορθόδοξη εκκλησία, λόγω των δυτικών επιρροών και του καθολικισμού στην περιοχή, είχε ιδρύσει πολλά μοναστήρια στην περιοχή (ένα εκ των οποίων είχαμε μόλις επισκεφθεί), αλλά και όρισε την έδρα του Σέρβικου Ορθόδοξου Πατριαρχείου, στην πόλη Sremski Karlovci.
Κάναμε μια βόλτα στο κέντρο της μικρής πόλης

και πηγαίνοντας προς το (πρώην) Πατριαρχείο, βλέπουμε πάλι φωτογράφιση γάμου.

Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το (πρώην) Πατριαρχείο,

όπου δίπλα είναι ο ορθόδοξος καθεδρικός ναός του Αγίου Νικολάου,

κατευθυνθήκαμε προς τον βασικό μας σκοπό, δηλαδή προς το κελάρι, προκειμένου να δοκιμάσουμε καθαγιασμένους οίνους.

Μετά τα κρασιά μας στο κελάρι του μοναστηριού, πήγαμε σ' ένα κλιματιζόμενο μπαρ στον κεντρικό πεζόδρομο του Sremski Karlovci απέναντι από το Πατριαρχείο.

Αφού ήπιαμε από ένα δροσιστικό ποτό (τζιν με λεμόνι), κάναμε μια τελευταία βόλτα στο κέντρο του Sremski Karlovci. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην πόλη υπάρχει θεολογική σχολή, στα πλαίσια που έχω αναφέρει παραπάνω, δηλαδή για τη θρησκευτική επικράτηση στην περιοχή.

Μετά τη σύντομη βόλτα μπήκαμε στο ταξί και ξεκινήσαμε για το Νόβι - Σαντ.
Φτάνοντας στο Νόβι - Σαντ, ανεβήκαμε με το ταξί στο φρούριο Πετροβαραντίν, ώστε να έχουμε εικόνα της πόλης από ψηλά.

Το φρούριο Πετροβαραντίν βρίσκεται στη δεξιά όχθη του Δούναβη και πρόκειται για ένα από τα πολλά οχυρά που χτίστηκαν από τους Ρωμαίους για την προστασία των παραδουνάβιων πόλεων που βρίσκονταν υπό την κατοχή τους. Σημαντικό στοιχείο του φρουρίου είναι το ρολόι του οποίου οι δείκτες είναι ανάποδα, δηλαδή ο μεγάλος δείκτης δείχνει την ώρα και ο μικρός τα λεπτά, κάτι που έγινε για να βλέπουν την ώρα από μακριά τόσο οι ψαράδες στο Δούναβη, όσο και οι κάτοικοι της πόλης αφού τότε αυτοί που είχαν ρολόγια ήταν ελάχιστοι.

Μάλιστα τα σπίτια, τα οποία είχαν θέα προς το ρολόι επιβαρύνονταν με πρόσθετους φόρους. Αυτό κάτι μου θύμισε από την ελληνική σημερινή πραγματικότητα (δηλαδή οι φόροι). Συνέχισα να περπατώ στο φρούριο, φωτογραφίζοντας.

Στη συνέχεια μπήκαμε πάλι στο ταξί και κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης του Νόβι - Σαντ.

Το Νόβι Σαντ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας με πληθυσμό 250.000 κατοίκους, περίπου. Είναι πρωτεύουσα της επαρχίας Βοϊβοντίνας, της βορειότερης επαρχίας της Σερβίας, στα σύνορα με την Ουγγαρία..
Περπατήσαμε κατά μήκος του κεντρικού πεζόδρομου της πόλης Zmaj Jovina,

ο οποίος εκτείνεται από την πλατεία με το Δημαρχείο

και τον καθολικό καθεδρικό ναό

έως τον ορθόδοξο ναό και το παλάτι του επισκόπου.

Τέλος πάντων σ' αυτό το κεφάλαιο έγραψα για θρησκείες, αλλά δεν καταλαβαίνω και πολλά από τον τομέα αυτό. Για να επανέλθω στην ταξιδιωτική μου ιστορία επισημαίνω ότι περπατώντας στο κέντρο της πόλης του Νόβι - Σαντ, συναντούσα συνεχώς δροσερά - παρά τον καύσωνα - αίθρια με αρκετό πράσινο, τα οποία σε προκαλούσαν να καθίσεις για να πιείς τα ποτά σου.

Ωραίο το Νόβι - Σαντ. Όμως ο σκοπός της επίσκεψής μου δεν ήταν να δω τα διάφορα αξιοθέατα και ν' ανέβω στο κάστρο Πετροβαραντίν ώστε ν' απολαύσω τη θέα. Βέβαια το έκανα κι αυτό αλλά ήταν τριτεύον θέμα. Επίσης σκοπός της επίσκεψής μου δεν ήταν να περπατώ, μέσα στη ζέστη, κατά μήκος των πεζοδρόμων του πραγματικά όμορφου κέντρου της πόλης. Βέβαια το έκανα κι αυτό αλλά ήταν τριτεύον θέμα. Στο Νόβι - Σαντ, αυτή τη φορά, πήγα γιατί εκεί υπάρχει μια υπέροχη οινοθήκη.

Η οινοθήκη Boukuet Wine House. Όταν φτάσαμε στο παλάτι του επισκόπου, όπου προχωρούσαμε κατά μήκος του κεντρικού πεζόδρομου του Νόβι - Σαντ, την οδό Zmaj Jovina, στρίψαμε δεξιά προχωρώντας κατά μήκος του πεζόδρομου Dunavska. Μπήκαμε μέσα στην οινοθήκη Boukuet Wine House και για πολύ ώρα παρατηρούσαμε τα κρασιά.

Στην αρχή ήπιαμε ένα μπουκάλι σέρβικο άσπρο κρασί. Στο ταξίδι αυτό πίναμε, λόγω ζέστης, άσπρα κρασιά γενικά. Στη συνέχεια ήπιαμε ένα μπουκάλι Pinot Blanc από το Μαυροβούνιο. Αγαπημένη μου ποικιλία.

Αφού ήπιαμε τα κρασιά μας, δροσιστήκαμε και ξεκουραστήκαμε, ζητήσαμε να μας συσκευάσουν μερικά μπουκάλια κρασί, για μεταφορά, της ποικιλίας του τελευταίου μπουκαλιού Pinot Blanc (ProAnima) που πίναμε. Στη συνέχεια φορτώσαμε στα λάφυρα της εκστρατείας στον σέρβικο βορά και τηλεφωνήσαμε στον ταξιτζή να έρθει, για να ξεκινήσουμε την επιστροφή για Βελιγράδι.

Όταν επιστρέψαμε στο Βελιγράδι, στην πλατεία Δημοκρατίας υπήρχαν πολλοί ποδηλάτες οι οποίοι ετοιμαζόντουσαν για ποδηλατοδρομία.

Εγώ βέβαια ανέβηκα στο δωμάτιό μου. Κλιματισμός, ντους, ξεκούραση και ετοιμασία για την τελευταία έξοδο στο Βελιγράδι.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[gelf]

Κεφάλαιο 2

Η πρώτη επιχείρηση στα μπαρ και στις οινοθήκες.

Αφού ήπιαμε το κρασί μας, πήραμε κουράγιο και ξεκινήσαμε για την περιήγηση στα μπαρ και στις οινοθήκες του Βελιγραδίου. Κατ’ αρχή κάναμε συνάλλαγμα με ισοτιμία 1 ευρώ = 123,50 δηνάρια και αποφασίσαμε να πάμε προς τη Skadarska. Λόγω ζέστης κάναμε κάποιους γύρους για να περπατάμε υπό σκιά.
Προχωρώντας προς τη Skadarska και για να μην ξεχνάμε το πολιτικό μας παρελθόν περάσαμε κάτω από το κτίριο της εφημερίδας "Πολίτικα" του Βελιγραδίου.

Παρατηρώντας το κτίριο διαπιστώνεις τα έντονα σημάδια παρακμής.
Συνεχίζουμε και περπατώντας κάτω από ίσκιους φτάσαμε στη Skadarska.

Επειδή οι ντόπιοι θεωρούν τη Skadarska, ως τη Μονμάρτη του Βελιγραδίου, υπάρχει πινακίδα που δείχνει την κατεύθυνση προς γραφικές περιοχές διαφόρων πόλεων, μεταξύ των οποίων είναι και η Πλάκα της Αθήνας.

Η θερμοκρασία ανέβαινε και ήταν ακόμα πρωί.

Προχωρώντας κατά μήκος της Skadarska, παρατηρούσαμε τα συνεχόμενα μπαρ και ρεστοράν στα οποία θα ξεκουραζόμαστε αργότερα, όταν από τον ποδαρόδρομο και κυρίως από την αποπνικτική ζέστη, δεν θα ήταν δυνατό να συνεχίσουμε την περιήγηση.

Έτσι όπως περπατούσαμε, προεπιλέξαμε το ρεστοράν Dva Jelena (δύο ελάφια),

το ρεστοράν Τρία Καπέλα,

αλλά και άλλα όμορφα ρεστοράν και μπαρ, τα οποία ήταν πνιγμένα στο πράσινο και τα λουλούδια.

Ένα άλλο που μου έκανε εντύπωση ήταν οι τοιχογραφίες.

Στο τέλος του πεζόδρομου, στρίψαμε αριστερά και προχωρήσαμε κατά μήκος της οδού Strahinjica Bana, δρόμος στον οποίο υπάρχουν πάρα πολλά μπαρ, αλλά και η Ελληνική πρεσβεία, σ' ένα όμορφο κτίριο. Σκεφτήκαμε να σταματήσουμε σ' ένα μπαρ για ένα δροσιστικό κοκτέιλ. Όμως συνεχίσαμε να προχωράμε κατά μήκος της οδού Strahinjica Bana, για έξι τετράγωνα, παρατηρώντας τα μπαρ, μέχρι που στρίψαμε αριστερά στην οδό Višnjićeve. Ανηφορίζοντας την οδό Višnjićeve και προχωρώντας προς το πάρκο των φοιτητών, συναντήσαμε την οινοθήκη Podrum Wine art, με πολύ μεγάλη λίστα κρασιών,

όπου μπήκαμε μέσα

και αφού ήπιαμε ένα μπουκάλι άσπρο σέρβικο δροσερό κρασί, συνεχίσαμε με ένα κοκτέιλ Mojito, για να δροσιστούμε επί πλέον και να πάρουμε δυνάμεις για τη συνέχεια.

Αφού συνήλθαμε από τη ζέστη λόγω των ποτών και του κλιματιζόμενου χώρου, βγήκαμε έξω, ανηφορίζοντας την οδό Višnjićeve έως το πάρκο των φοιτητών.

Ονομάζεται πάρκο των φοιτητών, επειδή γύρω απ' αυτό, υπάρχουν πολλές πανεπιστημιακές σχολές.

Στη διασταύρωση των οδών Mirkova και Studentski, βρίσκεται το εθνογραφικό μουσείο του Βελιγραδίου, αλλά αποφασίσαμε να μην το επισκεφτούμε εκείνη τη στιγμή.
Στη συνέχεια από τον στενό πεζόδρομο 1300 Kaplara, ευρισκόμενο μεταξύ πανεπιστημιακών σχολών,

καταλήξαμε στον κεντρικό πεζόδρομο του Βελιγραδίου Knez Mihailova,

όπου στρίψαμε δεξιά προς το πάρκο και φρούριο Kalemegdan. Στον κεντρικό πεζόδρομο του Βελιγραδίου Knez Mihailova, παρατηρούσαμε τους καλλιτέχνες και τα έργα τους.

Ύστερα από δύο τετράγωνα φτάσαμε στο πάρκο και φρούριο Kalemegdan, το οποίο δεσπόζει από το ύψος των 125,50 μέτρων στη συμβολή των ποταμών Δούναβη και Sava, ή μάλλον στην εκβολή του ποταμού Sava στον ποταμό Δούναβη.
Μπαίνοντας στο πάρκο αισθανθήκαμε για πρώτη φορά μια αίσθηση δροσιάς. Απειροελάχιστη αίσθηση δροσιάς, αλλά κάτι ήταν κι αυτό.

Κάτσαμε αρκετή ώρα σ' ένα παγκάκι για να συνέλθουμε από τη ζέστη και μετά κατευθυνθήκαμε προς την ανατολική πλευρά, για να παρατηρήσουμε τον ποταμό Sava και απέναντι τη νέα πόλη.

Η έκταση του πάρκου και φρουρίου Kalemegdan είναι μεγάλη, συμπεριλαμβάνοντας ακόμα και ζωολογικό κήπο. Εμείς προχωρήσαμε προς το κάστρο, περνώντας από τους κήπους του πάρκου

και πάντα υπό σκιά, ώστε να προστατευόμαστε όσο ήταν δυνατό από τον ήλιο και από την αποπνικτική ζέστη.
Φτάνουμε στην πύλη του κάστρου

και βλέπουμε ότι η (κάποτε αμυντική) τάφρος του κάστρου έχει μετατραπεί σε γήπεδα τένις, μπάσκετ, αλλά και παιδικές χαρές.

Περνώντας βιαστικά από το πολεμικό μουσείο, το οποίο έχει και υπαίθριο τμήμα,

προχωρήσαμε προς τη βορειοανατολική πτέρυγα του κάστρου στα όρια της "άνω πόλης" για να δούμε την "κάτω πόλη", με τον πύργο Nebojsa και τη θέση εκβολής του ποταμού Sava στον ποταμό Δούναβη.

Όπως είναι γνωστό στον πύργο Nebojsa, είχε φυλακιστεί ο μεγάλος οραματιστής, διανοητής και αγωνιστής Ρήγας Φεραίος, μετά τη σύλληψή του στην Τεργέστη και την κράτησή του στη Βιέννη.
Επίσης είναι γνωστό ότι τη νύχτα της 24-06-1798, οι Τούρκοι έπνιξαν τον Ρήγα και τους συντρόφους του και τους πέταξαν στον ποταμό Δούναβη, δηλώνοντάς τους ως αγνοούμενους. Βέβαια η δολοφονία αποκαλύφθηκε, λίγο αργότερα, όταν βρέθηκαν τα πτώματα των αγωνιστών στον ποταμό Δούναβη.
Προς στιγμή σκεφτήκαμε να κατέβουμε στην "κάτω πόλη", έως τον πύργο Nebojsa, για αλλά λόγω ζέστης το αφήσαμε για την άλλη ημέρα. Την επετειακή ημέρα.
Η συνεχιζόμενη αφόρητη ζέστη, σε συνδυασμό με την αϋπνία και την κόπωση, μας υποχρέωσε να γυρίσουμε πίσω. Ξεκινήσαμε από το κάστρο

προς την οδό Skadarska και συγκεκριμένα προς το ρεστοράν Dva Jelena (δύο ελάφια), για να φάμε ελαφρά, να πιούμε ένα μπουκάλι άσπρο κρασί, να δροσιστούμε και να ξεκουραστούμε στον κλιματιζόμενο χώρο του.

Μετά πήγαμε στα ξενοδοχεία μας. Εγώ ξεκουράστηκα και δροσίστηκα με το ντους και τον κλιματισμό στο φουλ. Όταν αισθάνθηκα καλύτερα κατέβηκα στην πλατεία και συγκεκριμένα στο Boutique, το οποίο βρίσκεται στο ισόγειο του ξενοδοχείου μου. Ενώ έπινα το πρώτο μου ποτό εμφανίστηκε ο φίλος και συνταξιδιώτης μου. Η ζέστη δεν είχε υποχωρήσει ιδιαίτερα. Μετά από μερικά ποτά σκεφτήκαμε ότι έπρεπε να πάμε για φαγητό. Αποφασίσαμε να πάμε στο ρεστοράν Mala fabrika επί της οδού Nebojšina 49a, το οποίο ήταν στην πρώτη δεκάδα του Trip Advisor. Πήραμε ένα ταξί και φτάσαμε εκεί.

Φάγαμε σέρβικα φαγητά

και όταν αυτά, μας έκατσαν βαριά στο στομάχι μας, αποφασίσαμε να μετακινηθούμε (με ταξί) προς την οδό Strahinjica Bana, κάθετη της Skadarska, όπου βρήκαμε ένα από τα πολλά φιλόξενα μπαρ, ήπιαμε τα ποτά μας και χωνέψαμε το σέρβικο φαγητό. Αξίζει να επισημανθεί, ότι τα ταξί στο Βελιγράδι και κατ' επέκταση στην υπόλοιπη Σερβία είναι πολύ φτηνά. Αρκεί να μην πάρεις λιμουζίνα - ταξί, το οποίο έχει τιμές που προσεγγίζουν της Ελλάδας.
Τα μπαράκια επί της οδού Strahinjica Bana, έχουν πολύ κόσμο το χειμώνα. Το καλοκαίρι έχουν περισσότερο κόσμο τα παραποτάμια μπαρ. Παρ' όλα αυτά το κέφι επικρατούσε σ' όλα σχεδόν τα μπαρ. Κάποια στιγμή, μετά τα μεσάνυχτα, αποφασίζουμε να επιστρέψουμε στα ξενοδοχεία μας. Επιστρέψαμε περπατώντας. Φτάσαμε στην πλατεία Δημοκρατίας, όπου και το ξενοδοχείο μου, ενώ ο συνταξιδιώτης μου άρχισε να κατηφορίζει προς το δικό του ξενοδοχείο.
Η πλατεία Δημοκρατίας, ήταν ένα μεγάλο υπαίθριο πάρτι, με συγκροτήματα να παίζουν salsa και άλλους λάτιν ρυθμούς.

Ρίχνω μια ματιά προς το δωμάτιό μου, στον πέμπτο όροφο.

Καταλαβαίνω ότι και να πάω, δεν πρόκειται να κοιμηθώ από τη μουσική. Με το άλλοθι αυτό παραγγέλνω ένα ποτό. Άλλωστε είχε αρχίσει να δροσίζει. Βέβαια ήταν αρκετά μετά τα μεσάνυχτα. Όμως το κέφι καλά κρατούσε.

Για να δανειστώ στίχους του Εγγονόπουλου:
"Εδώ είναι Μπαλκάνια,
δεν είναι παίξε γέλασε".
Όταν αργότερα, ανέβηκα στο δωμάτιό μου, η πλατεία είχε αραιώσει.

Σε λίγο σταμάτησε και η μουσική.

 

[dim kyr]

Εσύ γραφεις, εγω διαβάζω. Πόσο πιο απλά να το πω δέσποτα?
(προσπερνώ την υποβόσκουσα αντιχριστιανική σου προτροπή, προς καταναλωση οινο-πνευματος και λοιπών διαβολικων αναψυκτικών, διότι υπάρχει και θεός να σε κρίνει..)

 

[gelf]

dim kyr, έχεις άριστο χιούμορ και μάλιστα ανατρεπτικό χιούμορ. Μου έφτιαξες τη διάθεση. Πάμε στη συνέχεια (Κεφάλαιο 5) για καθαγιασμένους οίνους.


Κεφάλαιο 3

Μια μικρή βόλτα στα αξιοθέατα και συνέχεια εξερεύνηση των μπαρ-ρεστοράν.

Αξιοθέατα. Δεν ήταν ο σκοπός του ταξιδιού μας, το να δούμε τα αξιοθέατα. Όμως ο συνταξιδιώτης μου επέμενε ν' ασχοληθούμε λίγες ώρες με τα αξιοθέατα του Βελιγραδίου.

Την άλλη ημέρα Παρασκευή 24-06-2016, ξυπνώ νωρίς, σχετικά με την ώρα που κοιμήθηκα και κατεβαίνω στην πλατεία. Σε αντίθεση με τη νύχτα, ελάχιστος κόσμος κυκλοφορούσε το πρωί.

Στο ισόγειο και στον ημιώροφο του κτιρίου του ξενοδοχείου,

υπάρχει το μπαρ - ρεστοράν Boutique,

στο οποίο με μια κάρτα που σου δίνουν στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου τρως πρωινό.
Άξιο αναφοράς είναι το ωράριο του πρωινού. Από 08.00 πμ έως 12.00 πμ. Και αυτό λόγω του ξενυχτιού, στην πλατεία. Μετά το πρωινό συναντηθήκαμε με τον συνταξιδιώτη, βρήκαμε ένα ταξί το οποίο θα μας γύριζε στο κέντρο της πόλης και θα μας άφηνε στην είσοδο του Kalemegdan, από την πλευρά του κεντρικού πεζόδρομου του Βελιγραδίου Knez Mihailova. Η ζέστη συνεχιζόταν και σκεφτήκαμε ότι θα καταπονούμαστε περπατώντας δεύτερη συνεχόμενη ημέρα με καύσωνα. Άλλωστε όπως έχω προαναφέρει τα ταξί στο Βελιγράδι είναι πολύ φτηνά.

Έτσι ξεκινήσαμε κατ' αρχή με το ναό του Αγίου Σάββα,

τον μεγαλύτερο ορθόδοξο ναό στον κόσμο, ο οποίος εσωτερικά είναι ημιτελής.

Πάντως μπήκαμε στο εσωτερικό του ναού και δροσιστήκαμε.

Μετά το σύντομο πέρασμα από τον Άγιο Σάββα, προχωρήσαμε με το ταξί νοτιοανατολικά, προκειμένου να επισκεφτούμε το μουσείο γιουγκοσλαβικής ιστορίας,

όπου και ο τάφος του στρατάρχη Τίτο.

Ο στρατάρχης Τίτο (Γιόσιπ Μποζ Τίτο), ως επικεφαλής των Παρτιζάνων, ηγέτης της κομμουνιστικής αντίστασης κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην κατεχόμενη Γιουγκοσλαβία και ιδρυτής του μεταπολεμικού Γιουγκοσλαβικού κράτους, ήταν απόλυτος κυρίαρχος της Γιουγκοσλαβίας (Νοτιοσλαβίας) μέχρι τον θάνατό του, το έτος 1980. Αν και με κροατική καταγωγή είχε αναγνωρίσει την ηγεμονία των Σέρβων στη Γιουγκοσλαβία, οπότε πέρασε στην ιστορία ως ο ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας.
Ο στρατάρχης Τίτο διέκοψε τις σχέσεις με τον Στάλιν, το έτος 1948, οπότε δέχτηκε μεγάλη οικονομική βοήθεια από τους Αμερικανούς και τους Άγγλους, ενώ τα υπόλοιπα οι πολλοί τα γνωρίζουμε και δεν επεκτείνομαι.

Ανεβαίνοντας προς το μαυσωλείο,

ενώ ανέβαινε και η θερμοκρασία, σκεφτόμουν ότι παρ' όλη την ταλαιπωρία, λόγω ζέστης, δεν είναι δυνατό να μην επισκεφτώ το μουσείο γιουγκοσλαβικής ιστορίας και το μαυσωλείο του στρατάρχη Τίτο, όταν τα δύο τελευταία χρόνια έχω επισκεφτεί το μαυσωλείο του συντρόφου Μάο στο Πεκίνο, έχω σταθεί κάτω από το βαρύτατο (1,50 τόνου) πορτραίτο του συντρόφου Μάο επίσης στο Πεκίνο στην πλατεία Τιέν Αν Μεν, έχω επισκεφθεί το σπίτι όπου πραγματοποιήθηκε η Πρώτη Εθνική Σύνοδος του ΚΚΚ, στη γαλλική ζώνη της Σαγκάης, έχω σταθεί ταπεινός κάτω από τα αγάλματα του συντρόφου Λένιν σε κεντρικά σημεία των πόλεων Μινσκ και Μπρεστ της Λευκορωσίας, έχω σταθεί επίσης ταπεινός κάτω από τα αγάλματα των Μαρξ και Ένγκελς στο Βερολίνο, έχω επισκεφτεί το παλάτι του λαού (όραμα) του συντρόφου Τσαουσέσκου στο Βουκουρέστι, έχω επισκεφτεί το μέγαρο κουλτούρας και πολιτισμού "δώρο" του συντρόφου Στάλιν στο λαό της Πολωνίας και λοιπά μνημεία της σύγχρονης ιστορίας, τα οποία συνδέονται με γεγονότα καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη του 20 ου αιώνα. Και όλα τα παραπάνω, τα δύο τελευταία χρόνια.

Το μουσείο γιουγκοσλαβικής ιστορίας και το μαυσωλείο του στρατάρχη Τίτο, βρίσκονταν σ' ένα χώρο όπου επικρατούσε το πράσινο και τα λουλούδια,

γι' αυτό και ο χώρος που έχει κηδευτεί ο στρατάρχης Τίτο στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου, το μαυσωλείο, ονομάζεται«Σπίτι των Λουλουδιών». Το Σπίτι των Λουλουδιών, είναι μέρος προσκυνήματος κυρίως σε επετείους, για τους νοσταλγούς της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας οι οποίοι ονομάζονται "Γιουγκονοσταλγοί".
Η κηδεία του Τίτο ήταν η μεγαλύτερη στην ιστορία του 20 ου αιώνα. Παραβρέθηκαν 209 αποστολές κυβερνήσεων, διεθνών οργανισμών, κομμάτων, κινημάτων και βασιλικών οίκων, από 127 χώρες (σε σύνολο 150 μελών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, που υπήρχαν το έτος 1980).

Μπαίνοντας στο χώρο έκδοσης εισιτηρίων, όπου δίπλα ήταν ένα κατάστημα πώλησης αναμνηστικών, το πρώτο που είδα ήταν μια αφίσα του ντοκιμαντέρ Cinema Komunisto του σκηνοθέτη Mila Turajlic,

το οποίο αφορά στις κινηματογραφικές παραγωγές επί Τίτο, στις οποίες συμμετείχαν και μεγάλοι σταρ του Hollywood όπως ο Όρσον Ουέλλες, ο Ρίτσαρντ Μπάρτον, η Σοφία Λόρεν κλπ. Μία από τις χαρακτηριστικές ταινίες, είναι η επική ταινία «Η Μάχη της Σούτιεσκα» του σκηνοθέτη Στίπε Ντέλιτς, παραγωγής του έτους 1973. Το ρόλο του Τίτο ερμήνευσε ο Ρίτσαρντ Μπάρτον, με συμπρωταγωνίστρια την Ειρήνη Παππά, ενώ τη μουσική για την ταινία συνέθεσε ο Μίκης Θεοδωράκης. Είναι γνωστό ότι ο στρατάρχης Τίτο ήταν θαυμαστής του κινηματογράφου και έβλεπε μία ταινία την ημέρα, στην αίθουσα που είχε οργανώσει στην κατοικία του στο Προεδρικό Μέγαρο.

Ο στρατάρχης Τίτο ήταν ένας από τους πλέον παρασημοφορημένους ηγέτες του κόσμου και ηγετική φυσιογνωμία του 'Κινήματος των Αδεσμεύτων". Πολλά αναμνηστικά δώρα - ενθύμια, τα οποία του είχαν δωρίσει ηγέτες κρατών, εκτίθενται στο μουσείο - μαυσωλείο.

Δίπλα στον τάφο του Τίτο,

σε μικρότερο ύψος βρίσκεται και ο τάφος της τελευταίας του γυναίκας, Γιοβάνκας.

Σε άλλη αίθουσα, δίπλα, εκτίθενται προσωπικά αντικείμενα του στρατάρχη Τίτο, η επίσημη στολή του, το γραφείο του, η βιβλιοθήκη του κλπ.

Έξω από το μουσείο, υπήρχαν ηλικιωμένοι, προφανώς νοσταλγοί του παλιού καθεστώτος όπως προέκυψε από σύντομη συζήτηση που είχα, οι οποίοι πουλούσαν βιβλία αλλά και άλλα αναμνηστικά. Αγόρασα μερικές βιογραφίες του Τίτο.

Μπήκαμε στο ταξί και επιστρέφοντας προς το κέντρο του κέντρου της πόλης περάσαμε από δημόσια κτίρια, μεταξύ αυτών και το Κοινοβούλιο,

καθώς και από δημόσια κτίρια βομβαρδισμένα και διατηρημένα έτσι, από το έτος 1999.

Το ταξί μας άφησε στην είσοδο του Kalemegdan, από την πλευρά του κεντρικού πεζόδρομου του Βελιγραδίου Knez Mihailova. Κατηφορίσαμε κατά μήκος της οδού Pariska, για δύο τετράγωνα, μέχρι τη διασταύρωση αυτής με την οδό Kneza Sime Markovica. Στη διασταύρωση στρίψαμε αριστερά στην οδό Kneza Sime Markovica και δεξιά μας είναι το Σέρβικο Ορθόδοξο Πατριαρχείο,

ενώ αριστερά βρίσκεται ο Ορθόδοξος Καθεδρικός ναός του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.

Διαγώνια από τον καθεδρικό ναό και στο επόμενο τετράγωνο από το Πατριαρχείο, επίσης επί της οδού Kneza Sime Markovica, βρίσκεται το σπίτι της πριγκίπισσας Λιούμπιτσα (στα σέρβικα σημαίνει μικρή αγάπη-αγαπούλα).

Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς τον πύργο Nebojsa. Άλλωστε ήταν 24 Ιουνίου, δηλαδή η επέτειος, όπως έχω προαναφέρει. Μετά από αρκετή ώρα ανεβήκαμε στην "άνω πόλη" στο πάρκο και φρούριο Kalemegdan και συνεχίσαμε κατά μήκος του κεντρικού πεζόδρομου του Βελιγραδίου Knez Mihailova. Είχε φτάσει η ώρα να ξεκουραστούμε και να δροσιστούμε. Σταματήσαμε στο μπαρ Snezana, ήπιαμε ένα κρασί και στη συνέχεια από ένα κοκτέιλ. Το μπαρ είχε ωραίο περιβάλλον,

καλή μουσική και ισχυρό κλιματισμό για να συνέλθουμε από τις κακουχίες, δηλαδή το περπάτημα μέσα στον καύσωνα. Ευτυχώς που τα πολλά χιλιόμετρα τα κάναμε με το ταξί. Σοφή ιδέα.
Όταν ξεκουραστήκαμε και τελειώσαμε τα ποτά μας, σκεφτήκαμε να πάμε στο μουσείο Nikola Tesla, το οποίο είναι πολύ ενδιαφέρον. Όμως όταν βγήκαμε έξω από το μπαρ, αποφασίσαμε πιο ψύχραιμα. Προχωρήσαμε ελάχιστα μέτρα κατά μήκος της Knez Mihailova προς το Kalemegdan και στον πρώτο πεζόδρομο στρίψαμε αριστερά και βρεθήκαμε στον πρώτο παράλληλο πεζόδρομο της Knez Mihailova, την Cara Lazara, όπου είναι το μπαρ-ρεστοράν Manufaktura.

Σε πολύ όμορφο περιβάλλον,

φάγαμε ελαφρά, λόγω ζέστης, αλλά πολύ ωραία,

όπως υπέροχα ήταν και τα δύο μπουκάλια κρασί που ήπιαμε.

Όταν βγήκαμε έξω από το Manufaktura, πήγαμε κατ' ευθείαν

προς τα ξενοδοχεία μας για ανάπαυση, ντους, προστατευμένοι από τη ζέστη με τη βοήθεια του ισχυρού κλιματισμού. Άλλωστε δεν είχαμε πολύ ώρα για ξεκούραση. Καλοκαίρι είναι, καύσωνας ήταν, οπότε τι θα ήταν καλύτερο από ένα πέρασμα από τα παραποτάμια μπαρ;
Προφανώς τίποτα.

 

[Borealis]

Το ξενοδοχείο σου? στο ισόγειο το πρώην ηρωικό Inex, το κλασικό στέκι των ελλήνων για πολλά πολλά χρόνια.

 

[gelf]

Προς: Borealis.
Συγγνώμη για την καθυστέρηση στην απάντηση. Πράγματι, το ξενοδοχείο είναι στο κτίριο της φωτογραφίας (5ος όροφος). Στο ισόγειο και ημιώροφο του κτιρίου, είναι τώρα το μπαρ - ρεστοράν Boutique (εκεί όπου γράφεις ότι ήταν το ηρωικό Inex).



Κεφάλαιο 4

Μια μικρή νυχτερινή βόλτα στον Δούναβη.

Μετά την ξεκούραση παίρνουμε ένα ταξί και αφού διασχίσαμε τη γέφυρα του ποταμού Sava, κατευθυνόμαστε προς την περιοχή Ζέμουν, και συγκεκριμένα παραποτάμια του Δούναβη,

στο Grand Casino Beograd.

Το Grand Casino Beograd βρίσκεται σε παραποτάμια θέση του Δούναβη στο ανατολικό όριο της περιοχής Ζέμουν του Βελιγραδίου. Ήπιαμε ένα ποτό στο Καζίνο παρατηρώντας τη θέα προς το ποτάμι και στη συνέχεια βγήκαμε έξω για να περπατήσουμε στον παραποτάμιο πεζόδρομο με τα πλωτά μπαρ.

Απέναντι είναι το Μεγάλο Νησί του Πολέμου,

του οποίου, η βορειοδυτική άκρη του, έχει διαμορφωθεί σε παραλία. Την ώρα που προχωρούσαμε, παρατηρήσαμε ότι έκλειναν την πλωτή ξύλινη γέφυρα.

Εκατοντάδες μικρά σκάφη ήταν αραγμένα στον ποταμό μεταξύ Ζέμουν και Μεγάλου Νησιού του Πολέμου.

Στόχος μας ήταν να φτάσουμε στο μπαρ - ρεστοράν Reka (δηλ. ποτάμι) επί της οδού Oslobodenja 73. Φαίνεται ότι τον τελευταίο καιρό το Όσλο με καταδιώκει. Εκεί είχαμε κλείσει τραπέζι, έχοντας πληροφορηθεί ότι στο Βελιγράδι τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου, βρίσκεις δύσκολα τραπέζι. Επίσης είχαμε πληροφορηθεί ότι στο Reka, παρουσιάζονται αξιόλογες μπάντες.

Όμως μέχρι να φτάσουμε στο μπαρ - ρεστοράν Reka, οι πειρασμοί είναι πολλοί. Πολύς κόσμος κυκλοφορούσε στον παραποτάμιο πεζόδρομο,

στις πολυκατοικίες απέναντι από το δρόμο τα μπαλκόνια ήταν γεμάτα και οι άνθρωποι απολάμβαναν τη θέα προς τον ποταμό, κατά μήκος του παραποτάμιου πεζόδρομου συναντούσες λούνα - παρκ

και άλλες δραστηριότητες και κυρίως τα πολυάριθμα παραποτάμια μπαρ, τα οποία σε "καλούσαν" να πιεις ένα ποτό δίπλα στο Δούναβη.

Δεν αντισταθήκαμε στον πειρασμό. Ήπιαμε και παραποτάμια το ποτό μας. Στη συνέχεια προχωρήσαμε μέχρι το τέλος του παραποτάμιου πεζόδρομου (συνεχιζόταν κατάντη στενότερος) και ακολουθήσαμε την οδό Oslobodenja του Ζέμουν.

Όπως προχωρούσα έριχνα ματιές στους λιθόστρωτους δρόμους του Ζέμουν, οι οποίοι είχαν αφετηρία την παραποτάμια οδό Oslobodenja.

Φτάσαμε στο μπαρ - ρεστοράν Reka

Μπαίνουμε μέσα και βλέπουμε ότι το μαγαζί ήταν ατμοσφαιρικό.

Επίσης και το φαγητό ήταν πολύ καλό το ίδιο και τα μπουκάλια με το κρασί με τα οποία συνοδεύσαμε το φαγητό μας.
Ύστερα από λίγο το μαγαζί γέμισε και ξεκίνησε η ορχήστρα.

Το κέφι δεν άργησε να φουντώσει και σε λίγη ώρα οι περισσότεροι χόρευαν και κυρίως οι γυναίκες.

Η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη, όταν ζητήσαμε να μας καλέσουν ένα ταξί, το οποίο μας άφησε στην πλατεία Δημοκρατίας.

Ήταν πολύ αργά οπότε είχε τελειώσει το υπαίθριο πάρτι.

 

[dim kyr]

Ήταν πολύ αργά οπότε είχε τελειώσει το υπαίθριο πάρτι.

Μπααααα... ποτέ δεν είναι αργά...

Σταμάτα να ψάχνεις τρόπους να γλυτώσεις τον ΕΝΦΙΑ και συνέχισε την αφηγηση.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 5

Μια μικρή βόλτα στο Νόβι - Σαντ και στα περίχωρα αυτού.

Ξύπνησα σχετικά πρωί, για τρίτη συνεχόμενη ημέρα πράγμα ασυνήθιστο για μένα. Δεν είχα δέσμευση για το πρωινό, αφού όπως έχω προαναφέρει το ωράριο του πρωινού λήγει στις δώδεκα το μεσημέρι. Όμως είχαμε αποφασίσει, με τον συνταξιδιώτη μου στο μπαρ την προηγούμενη νύχτα, να κάνουμε μια σύντομη βόλτα έως το Νόβι - Σαντ, αλλά και στα περίχωρα αυτού. Εγώ είχα σκεφτεί ότι ο πιο εύκολος τρόπος είναι να νοικιάσουμε αυτοκίνητο για να έχουμε απόλυτη ελευθερία κινήσεων. Όμως ο συνταξιδιώτης μου είχε απορρίψει την ιδέα αυτή, αφού ο στόχος της εκδρομής δεν είναι τα αξιοθέατα (τα οποία κατ' ανάγκη είναι κι αυτά), αλλά πρωτεύων στόχος ήταν να δοκιμάσουμε τα κρασιά της περιοχής. Η περιοχή αυτή, διαθέτει δρόμο του κρασιού, όχι τόσο διάσημο όπως αυτόν της Αλσατίας ή της Καλιφόρνιας (ή ακόμα και της Τοσκάνης) αλλά τα κρασιά που παράγει η περιοχή είναι εξαιρετικά. Τι καλύτερο από το να δοκιμάζεις κρασιά στην περιοχή παραγωγής. Με αυτά τα δεδομένα κατεβαίνω στο μπαρ - ρεστοράν Boutique, αφού πρώτα είχα πάρει, από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, την κάρτα για το πρωινό.

Όταν είχα τελειώσει το πρωινό, καταφτάνει κάθιδρος και ο συνταξιδιώτης μου. Σκεφτόμαστε πάλι το θέμα του ταξιδιού στο Νόβι - Σαντ και αποφασίζουμε ότι ο καλύτερος τρόπος είναι να ναυλώσουμε ταξί. Με διαπραγμάτευση βέβαια. Άρα θα ξεκινούσαμε την ημέρα μας με διαπραγματεύσεις. Θυμηθήκαμε ότι στην Κίνα, είχαμε επιτύχει να μας πάει λιμουζίνα από το ξενοδοχείο μας στο Πεκίνο στο σινικό τείχος με 15 ευρώ κατ' άτομο. Με φάρο αυτό, πήγαμε προς την πιάτσα των ταξί και ξεκινήσαμε τις διαπραγματεύσεις. Τελικά καταλήξαμε σε συμφωνία. Συμφωνήσαμε στην τιμή των 8.500 δηναρίων για να φύγουμε στις 11.00 πμ και να επιστρέψουμε στην πλατεία Δημοκρατίας γύρω στις 04.30 μμ.
Ξεκινήσαμε από την πλατεία Δημοκρατίας

στις 11.00 πμ, με κατεύθυνση προς βορά, στη διασταύρωση για Ζάγκρεμπ ή Βουδαπέστη,

ακολουθήσαμε το δρόμο για Βουδαπέστη, έως κάποιο σημείο, όπου στρίψαμε προς επαρχιακή οδό, όπως κατευθύναμε τον ταξιτζή. Στόχος μας ήταν να περάσουμε από τον ανακηρυγμένο από το έτος 1960 εθνικό δρυμό της Φρούσκα Γκόρα, περιοχή έκτασης 25.525 εκταρίων, ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Στην περιοχή αυτή υπάρχουν 16 ορθόδοξα μοναστήρια, με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και αποφασίσαμε να περάσουμε έστω και για πολύ λίγο από ένα από αυτά. Όχι δεν κάναμε θρησκευτικό τουρισμό. Το αντίθετο. Περάσαμε από ένα μοναστήρι για να απολαύσουμε το υπέροχο τοπίο της Φρούσκα Γκόρα, αλλά και με την κρυφή ελπίδα να βρούμε και κρασί, αφού είχαμε πληροφορηθεί πως κάποια μοναστήρια παράγουν κρασί. Φτάνουμε στο μοναστήρι και επειδή τα μοναστήρια, ως συνήθως, είναι στις καλύτερες θέσεις, είχε πολύ πράσινο, νερά και αρκετή δροσιά.

Αρκετοί Σέρβοι έκαναν πικ-νικ κάτω από τις σκιές των υψηλόσωμων δέντρων ή σε κιόσκια στην περιοχή γύρω από το μοναστήρι.

Προχωρώ προς την εκκλησία του μοναστηριού.

Στην εκκλησία γινόταν γάμος.

Όπως έχω παρατηρήσει και σε άλλες χώρες οι γάμοι κατά κανόνα γίνονται σε στενό κύκλο. Κρασί δεν βρήκαμε, οπότε βγήκαμε έξω, απολαύσαμε τη φύση και ξεκινήσαμε για τη συνέχεια της περιήγησης, στην περιοχή της Βοϊβοντίνας.

Ο επόμενος σταθμός μας ήταν η πόλη Sremski Karlovci, στα περίχωρα του Νόβι - Σαντ. Η πόλη Sremski Karlovci, βρίσκεται 10 km νοτιοανατολικά του Νόβι - Σαντ, είναι μικρή πόλη με πληθυσμό 8.800 κατοίκους περίπου, αλλά είναι η πρώτη έδρα του Σέρβικου Ορθόδοξου Πατριαρχείου. Η ορθόδοξη εκκλησία, λόγω των δυτικών επιρροών και του καθολικισμού στην περιοχή, είχε ιδρύσει πολλά μοναστήρια στην περιοχή (ένα εκ των οποίων είχαμε μόλις επισκεφθεί), αλλά και όρισε την έδρα του Σέρβικου Ορθόδοξου Πατριαρχείου, στην πόλη Sremski Karlovci.
Κάναμε μια βόλτα στο κέντρο της μικρής πόλης

και πηγαίνοντας προς το (πρώην) Πατριαρχείο, βλέπουμε πάλι φωτογράφιση γάμου.

Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το (πρώην) Πατριαρχείο,

όπου δίπλα είναι ο ορθόδοξος καθεδρικός ναός του Αγίου Νικολάου,

κατευθυνθήκαμε προς τον βασικό μας σκοπό, δηλαδή προς το κελάρι, προκειμένου να δοκιμάσουμε καθαγιασμένους οίνους.

Μετά τα κρασιά μας στο κελάρι του μοναστηριού, πήγαμε σ' ένα κλιματιζόμενο μπαρ στον κεντρικό πεζόδρομο του Sremski Karlovci απέναντι από το Πατριαρχείο.

Αφού ήπιαμε από ένα δροσιστικό ποτό (τζιν με λεμόνι), κάναμε μια τελευταία βόλτα στο κέντρο του Sremski Karlovci. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην πόλη υπάρχει θεολογική σχολή, στα πλαίσια που έχω αναφέρει παραπάνω, δηλαδή για τη θρησκευτική επικράτηση στην περιοχή.

Μετά τη σύντομη βόλτα μπήκαμε στο ταξί και ξεκινήσαμε για το Νόβι - Σαντ.
Φτάνοντας στο Νόβι - Σαντ, ανεβήκαμε με το ταξί στο φρούριο Πετροβαραντίν, ώστε να έχουμε εικόνα της πόλης από ψηλά.

Το φρούριο Πετροβαραντίν βρίσκεται στη δεξιά όχθη του Δούναβη και πρόκειται για ένα από τα πολλά οχυρά που χτίστηκαν από τους Ρωμαίους για την προστασία των παραδουνάβιων πόλεων που βρίσκονταν υπό την κατοχή τους. Σημαντικό στοιχείο του φρουρίου είναι το ρολόι του οποίου οι δείκτες είναι ανάποδα, δηλαδή ο μεγάλος δείκτης δείχνει την ώρα και ο μικρός τα λεπτά, κάτι που έγινε για να βλέπουν την ώρα από μακριά τόσο οι ψαράδες στο Δούναβη, όσο και οι κάτοικοι της πόλης αφού τότε αυτοί που είχαν ρολόγια ήταν ελάχιστοι.

Μάλιστα τα σπίτια, τα οποία είχαν θέα προς το ρολόι επιβαρύνονταν με πρόσθετους φόρους. Αυτό κάτι μου θύμισε από την ελληνική σημερινή πραγματικότητα (δηλαδή οι φόροι). Συνέχισα να περπατώ στο φρούριο, φωτογραφίζοντας.

Στη συνέχεια μπήκαμε πάλι στο ταξί και κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης του Νόβι - Σαντ.

Το Νόβι Σαντ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας με πληθυσμό 250.000 κατοίκους, περίπου. Είναι πρωτεύουσα της επαρχίας Βοϊβοντίνας, της βορειότερης επαρχίας της Σερβίας, στα σύνορα με την Ουγγαρία..
Περπατήσαμε κατά μήκος του κεντρικού πεζόδρομου της πόλης Zmaj Jovina,

ο οποίος εκτείνεται από την πλατεία με το Δημαρχείο

και τον καθολικό καθεδρικό ναό

έως τον ορθόδοξο ναό και το παλάτι του επισκόπου.

Τέλος πάντων σ' αυτό το κεφάλαιο έγραψα για θρησκείες, αλλά δεν καταλαβαίνω και πολλά από τον τομέα αυτό. Για να επανέλθω στην ταξιδιωτική μου ιστορία επισημαίνω ότι περπατώντας στο κέντρο της πόλης του Νόβι - Σαντ, συναντούσα συνεχώς δροσερά - παρά τον καύσωνα - αίθρια με αρκετό πράσινο, τα οποία σε προκαλούσαν να καθίσεις για να πιείς τα ποτά σου.

Ωραίο το Νόβι - Σαντ. Όμως ο σκοπός της επίσκεψής μου δεν ήταν να δω τα διάφορα αξιοθέατα και ν' ανέβω στο κάστρο Πετροβαραντίν ώστε ν' απολαύσω τη θέα. Βέβαια το έκανα κι αυτό αλλά ήταν τριτεύον θέμα. Επίσης σκοπός της επίσκεψής μου δεν ήταν να περπατώ, μέσα στη ζέστη, κατά μήκος των πεζοδρόμων του πραγματικά όμορφου κέντρου της πόλης. Βέβαια το έκανα κι αυτό αλλά ήταν τριτεύον θέμα. Στο Νόβι - Σαντ, αυτή τη φορά, πήγα γιατί εκεί υπάρχει μια υπέροχη οινοθήκη.

Η οινοθήκη Boukuet Wine House. Όταν φτάσαμε στο παλάτι του επισκόπου, όπου προχωρούσαμε κατά μήκος του κεντρικού πεζόδρομου του Νόβι - Σαντ, την οδό Zmaj Jovina, στρίψαμε δεξιά προχωρώντας κατά μήκος του πεζόδρομου Dunavska. Μπήκαμε μέσα στην οινοθήκη Boukuet Wine House και για πολύ ώρα παρατηρούσαμε τα κρασιά.

Στην αρχή ήπιαμε ένα μπουκάλι σέρβικο άσπρο κρασί. Στο ταξίδι αυτό πίναμε, λόγω ζέστης, άσπρα κρασιά γενικά. Στη συνέχεια ήπιαμε ένα μπουκάλι Pinot Blanc από το Μαυροβούνιο. Αγαπημένη μου ποικιλία.

Αφού ήπιαμε τα κρασιά μας, δροσιστήκαμε και ξεκουραστήκαμε, ζητήσαμε να μας συσκευάσουν μερικά μπουκάλια κρασί, για μεταφορά, της ποικιλίας του τελευταίου μπουκαλιού Pinot Blanc (ProAnima) που πίναμε. Στη συνέχεια φορτώσαμε στα λάφυρα της εκστρατείας στον σέρβικο βορά και τηλεφωνήσαμε στον ταξιτζή να έρθει, για να ξεκινήσουμε την επιστροφή για Βελιγράδι.

Όταν επιστρέψαμε στο Βελιγράδι, στην πλατεία Δημοκρατίας υπήρχαν πολλοί ποδηλάτες οι οποίοι ετοιμαζόντουσαν για ποδηλατοδρομία.

Εγώ βέβαια ανέβηκα στο δωμάτιό μου. Κλιματισμός, ντους, ξεκούραση και ετοιμασία για την τελευταία έξοδο στο Βελιγράδι.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 6

Η τελευταία νύχτα - Επίλογος.

Όταν ξεκουράστηκα στο ξενοδοχείο, ξεκίνησα περπατώντας να φτάσω στον στόχο μου. Είχαμε προεπιλέξει για φαγητό το ρεστοράν Stara Hercegovina, επί της οδού Carigradska 36, με σέρβικη κουζίνα με ψητά κρεατικά. Ο φίλος μου που το επέλεξε είχε δίκιο. Παρ' όλο του ότι δεν είμαι ιδιαίτερα κρεατοφάγος. Όμως στο ρεστοράν Stara Hercegovina περάσαμε όμορφα.

Τόσο το φαγητό όσο και τα μπουκάλια κρασί με το οποίο το συνοδέψαμε ήταν ωραία. Όταν φύγαμε από την ταβέρνα, πήραμε ένα ταξί και πήγαμε σ' ένα μπαρ κοντά στο ξενοδοχείο "Μoskva", το οποίο είναι ένα εμβληματικό κτίριο στο κέντρο της πόλης κοντά στην πλατεία Δημοκρατίας.

Αφού ήπιαμε τα ποτά μας,

περπατήσαμε πολύ λίγο έως την πλατεία Δημοκρατίας, όπου συναντήσαμε το καθημερινό υπαίθριο πάρτι. Καθίσαμε σ' ένα μπαρ για να πιούμε ένα τελευταίο ποτό κι όταν ο κόσμος είχε αραιώσει,

πήγαμε προς τα δωμάτιά μας.

Το επόμενο πρωινό, πήραμε ταξί από την αδειανή πλατεία Δημοκρατίας

για το αεροδρόμιο Nikola Tesla του Βελιγραδίου. Κατευθυνθήκαμε γρήγορα προς το lounge του αεροδρομίου, για να τσεκάρουμε όχι μόνο τι ποτά υπάρχουν, αλλά και τη γενικότερη κατάστασή του. Παρατήρησα ότι τόσο το lounge, όσο και συνολικά το αεροδρόμιο έχει αναβαθμιστεί από τότε που το έχουν αναλάβει οι Άραβες.

Όταν έφτασε η ώρα, επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο. Είχα κάνει, από τότε που είχα βγάλει το εισιτήριο, κράτηση στη θέση 1Α. Κατά την απογείωση έριξα μια τελευταία ματιά στο Βελιγράδι.

Η πτήση της επιστροφής ήταν ομαλή και ύστερα από μία ώρα και είκοσι λεπτά προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος. Προχώρησα γρήγορα προς το parking. Πήρα το αυτοκίνητο και ύστερα από δύο ώρες, ήμουν σπίτι μου. Βάζω αμέσως μαγιό και πέφτω στη δροσερή θάλασσα. Ο καύσωνας που έζησα στο Βελιγράδι ήταν πλέον παρελθόν.

Περάσαμε ωραία στο ταξίδι στη Σερβία, αλλά πιστεύω ότι θα ήταν πολύ ωραιότερα, αν αυτό γινόταν χειμώνα. Με μια εξαίρεση. Την παραποτάμια βόλτα στον Δούναβη. Αν πρέπει να θυμηθώ μόνο μια εικόνα, θα είναι αυτή από το Kalemegdan προς τον πύργο Nebojsa όπου είχε φυλακιστεί και δολοφονηθεί ο μεγάλος οραματιστής, διανοητής και αγωνιστής Ρήγας Φεραίος και προς την εκβολή του ποταμού Sava στον ποταμό Δούναβη.

Για τα έξοδα του ταξιδιού, δεν αξίζει να αναφερθώ. Όλα είναι φτηνότερα από την Ελλάδα. Πολύ φτηνότερα. Και μάλιστα από την Ελλάδα της κρίσης.
Πάντως αυτό που διαπίστωσα είναι ότι και η Σερβία, είναι μια ακόμα βαλκανική χώρα η οποία, βρίσκεται σε ρυθμούς ανάπτυξης, με ξένα και κυρίως αραβικά κεφάλαια.
Τώρα θα πέσω στη θάλασσα, θα διώξω τις απαισιόδοξες σκέψεις για τη χώρα μας, και επιστρέφοντας μετά το πολύωρο μπάνιο στο γραφείο του σπιτιού, θα είμαι σε θέση να οργανώσω ένα ακόμα ταξίδι. Το σίγουρο είναι ότι το ταξίδι αυτό δεν θα είναι έως και τον Αύγουστο. Τουλάχιστον στο βόρειο ημισφαίριο.


ΤΕΛΟΣ

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη