varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.662
- Likes
- 13.740
-1-
Μετα απο μια πραγματικα ατελειωτη μερα (θυμιζω: 42 ωρες στο ποδι χωρις να εχουμε κοιμηθει λεπτο, με ενα οδικο ταξιδι 7 ωρων Ασουαν-Αμπου Σιμπελ-Ασουαν, χωρις δωματιο να ξεκουραστουμε ενδιαμεσα και στα καπακια εσωτερικη πτηση που λογω μεγαλης καθυστερησης μας εκανε να βολοδερνουμε αρκετες ωρες στο αεροδρομιο ... και για κερασακι σε ολα αυτα ΚΑΙ μια παρολιγον επιθεση εναντιον μας) ειχε ερθει πια η ωρα να ξεκουραστουμε...
Μονο ηρεμος ομως δεν ηταν ο υπνος μας... Ολη τη νυχτα η πλατεια Ταχριρ (η οποια ηταν μια ανασα απο το ξενοδοχειο μας) ηταν ενα καζανι που "εβραζε"... Κορνες, ντουντουκες, φωνες....Τα συνθηματα των διαδηλωτων εφταναν στα αυτια μας σαν μια απειλητικη οχλαγωγια καθως οι αγριες φωνες των διαδηλωτων ηταν πολλες εκατονταδες (αν οχι χιλιαδες) αφενος, αφετερου τα συνθηματα σε μια γλωσσα που δεν μπορουσαμε να καταλαβουμε (συν του οτι τα αραβικα δεν τα λες και "μελωδικα" οπως ηχουν στα αυτια σου) μας προκαλουσε επιπλεον ανασφαλεια. Οι σειρηνες της αστυνομιας και οι πυροβολισμοι που επεφταν ολη νυχτα, φυσικα ενετειναν την ανησυχια και την αγωνια μας ακομη περισσοτερο...
Ετσι, για δευτερη νυχτα σερι μειναμε αυπνοι αμφιταλαντευομενοι αν την επομενη, και ουσιαστικα τελευταια μας, μερα στο Καϊρο, θα ξεμυτιζαμε ή οχι απο το ξενοδοχειο.
Οπως συμβαινει σχεδον παντα, οι ανησυχιες που σε κρατανε αγρυπνο τη νυχτα και σου φαινονται βουνο, παυουν να μοιαζουν τοσο φοβερες με το που ξημερωνει... Αυτο εγινε και στην περιπτωση μας...
Πινοντας τον πρωινο μας καφε στον πανεμορφο, σχεδον τροπικο, κηπο του ξενοδοχειου, κατω απο το ζεστο ηλιο,και με τους διαδηλωτες να εχουν πλεον διαλυθει, πηραμε την αποφαση να επισκεφθουμε μεσα στην μια και μοναδικη μερα που ειχαμε στη διαθεση μας οσο το δυνατον περισσοτερα απο τα αξιοθεατα που ειχαμε προγραμματισει να δουμε, υπο κανονικες συνθηκες, σε 3 μερες!!
Ζητησαμε στην reception να μας καλεσουν ενα ταξι ωστε να ξεκινησουμε τον αγωνα δρομου με πρωτη επισκεψη στο Αιγυπτιακο Μουσειο μιας και βρισκεται πολυ κοντα στο ξενοδοχειο, σχεδον πανω στην πλατεια Ταχριρ.
Μολις μπηκαμε στο ταξι και ειπαμε στον οδηγο οτι θελουμε να παμε στο Αιγυπτιακο Μουσειο, η απαντηση του ηταν να μας κανει σημα με τα 2 χερια: "τερμα Μουσειο"...
-"Τι θελετε να πειτε?" ρωταμε....
-"Μουσειο κλειστο, φασαριες, αστυνομια... Να σας παω αλλου!"....
Στο μεταξυ, οταν ακουω αυτη την τελευταια ατακα απο οδηγους, ταξιτζηδες, ξεναγους κλπ με πιανουν τα διαολια μου γιατι, ως γνωστον, 9 στις 10 φορες σου λενε ψεματα οτι το αξιοθεατο που θες να δεις ειναι και καλα κλειστο προκειμενου να σε πανε σε κατι τουριστικες μπουρδες απο τις οποιες παιρνουν ποσοστα.
Ετσι καχυποπτη και ξενερωμενη ταυτοχρονα, του λεω: "Οχι θελουμε να μας πας... να δουμε με τα ματια μας οτι ειναι κλειστο"....
Ξενερωμενος κι αυτος με την τρελη, ξεκιναει για το Μουσειο.... Οσο πλησιαζαμε στην Ταχριρ η πολη εμοιαζε βομβαρδισμενη....Αναποδογυρισμενα πλαστικα αναχωματα, καμμενοι καδοι σκουπιδιων, πεταμενα ρουχα και παπουτσια, σπασμενα γυαλια, ντουντουκες, ποδοπατημενα δακρυγονα, αδεια μπουκαλια απο σπρει, γραμμενα συνθηματα σε τοιχους και ταμπελες, μυρωδια καπνου και καμμενου, σκονη παντου...
Η καγκελοπορτα του Μουσειου κλειδωμενη με λουκετο κι απεξω πολλοι αστυνομικοι.... Ανταλλαξαν καποιες κουβεντες με τον ταξιτζη μας και καταλαβαμε....
Το Μουσειο ηταν, οντως, κλειστο! Ο προαυλιος χωρος του ηταν σε κακο χαλι και θα εμενε κλειστο μεχρι να γινει ελεγχος και στο εσωτερικο και να διαπιστωθουν πιθανες ζημιες. Ενταξει... Το πως νιωσαμε νομιζω ευκολα το φανταζεται κανεις... Να εχεις φτασει στην πορτα ενος απο τα σπουδαιοτερα μουσεια του κοσμου (τουλαχιστον στη δικη μου λιστα προτιμησης) και να μην μπορεις να μπεις... Να εισαι στη βρυση και να μην μπορεις να πιεις νερο...
Μεχρι και ο οδηγος μας λυπηθηκε και προσπαθουσε να μας πει λογια παρηγοριας: "Maybe open later"...
Με βαρια καρδια ξεκινησαμε με κατευθυνση τις Πυραμιδες...Μια αγωνια την ειχα μηπως τρωγαμε κι εκει πορτα... Φτανοντας, τα σημαδια ηταν ανησυχητικα... Τα εκδοτηρια κλειστα, ο κοσμος ελαχιστος, κυριως καποιοι αιγυπτιοι ξεναγοι που περιμεναν μπας κι εμφανιστει κανενας τουριστας και βγαλουν ετσι το μεροκαματο... Κατευθυνθηκαμε προς τα εκδοτηρια που, αν και κλειστα, μεσα υπηρχαν 2 υπαλληλοι, οι οποιοι παρολο που μας εβλεπαν εξω απο το τζαμι δεν εκαναν τον κοπο να μας ενημερωσουν αν θα ανοιξουν τελικα ή οχι... Λες και επαιζαν με τον πονο μας... Ματαια τα νοηματα που τους καναμε οτι θελουμε να τους ρωτησουμε κατι... Αφου διασκεδασαν αρκετα, καθως φανηκε, με την αγωνια μας, ανοιξε το ενα εκδοτηριο για να μας πει ο υπαλληλος οτι τελικα ο χωρος θα λειτουργησει για λιγες ωρες, κι αυτο μονο και μονο γιατι περιμενουν καποιους φοιτητες απο την Ισπανια... Με το που ανοιξαμε το στομα μας να ρωτησουμε αν μπορουμε να μπουμε κι εμεις, η απαντηση ηταν να μας κλεισει αποτομα το τζαμι στα μουτρα...Μα τι ευγενεια! Τι εξυπηρετηση!
Δεν ξεραμε πραγματικα τι να κανουμε... Να μεινουμε? Να φυγουμε? Και που να παμε? Να ξαναγυρισουμε? Απογοητευση και στενοχωρια απεριγραπτη...
Μετα απο μια πραγματικα ατελειωτη μερα (θυμιζω: 42 ωρες στο ποδι χωρις να εχουμε κοιμηθει λεπτο, με ενα οδικο ταξιδι 7 ωρων Ασουαν-Αμπου Σιμπελ-Ασουαν, χωρις δωματιο να ξεκουραστουμε ενδιαμεσα και στα καπακια εσωτερικη πτηση που λογω μεγαλης καθυστερησης μας εκανε να βολοδερνουμε αρκετες ωρες στο αεροδρομιο ... και για κερασακι σε ολα αυτα ΚΑΙ μια παρολιγον επιθεση εναντιον μας) ειχε ερθει πια η ωρα να ξεκουραστουμε...
Μονο ηρεμος ομως δεν ηταν ο υπνος μας... Ολη τη νυχτα η πλατεια Ταχριρ (η οποια ηταν μια ανασα απο το ξενοδοχειο μας) ηταν ενα καζανι που "εβραζε"... Κορνες, ντουντουκες, φωνες....Τα συνθηματα των διαδηλωτων εφταναν στα αυτια μας σαν μια απειλητικη οχλαγωγια καθως οι αγριες φωνες των διαδηλωτων ηταν πολλες εκατονταδες (αν οχι χιλιαδες) αφενος, αφετερου τα συνθηματα σε μια γλωσσα που δεν μπορουσαμε να καταλαβουμε (συν του οτι τα αραβικα δεν τα λες και "μελωδικα" οπως ηχουν στα αυτια σου) μας προκαλουσε επιπλεον ανασφαλεια. Οι σειρηνες της αστυνομιας και οι πυροβολισμοι που επεφταν ολη νυχτα, φυσικα ενετειναν την ανησυχια και την αγωνια μας ακομη περισσοτερο...
Ετσι, για δευτερη νυχτα σερι μειναμε αυπνοι αμφιταλαντευομενοι αν την επομενη, και ουσιαστικα τελευταια μας, μερα στο Καϊρο, θα ξεμυτιζαμε ή οχι απο το ξενοδοχειο.
Οπως συμβαινει σχεδον παντα, οι ανησυχιες που σε κρατανε αγρυπνο τη νυχτα και σου φαινονται βουνο, παυουν να μοιαζουν τοσο φοβερες με το που ξημερωνει... Αυτο εγινε και στην περιπτωση μας...
Πινοντας τον πρωινο μας καφε στον πανεμορφο, σχεδον τροπικο, κηπο του ξενοδοχειου, κατω απο το ζεστο ηλιο,και με τους διαδηλωτες να εχουν πλεον διαλυθει, πηραμε την αποφαση να επισκεφθουμε μεσα στην μια και μοναδικη μερα που ειχαμε στη διαθεση μας οσο το δυνατον περισσοτερα απο τα αξιοθεατα που ειχαμε προγραμματισει να δουμε, υπο κανονικες συνθηκες, σε 3 μερες!!
Ζητησαμε στην reception να μας καλεσουν ενα ταξι ωστε να ξεκινησουμε τον αγωνα δρομου με πρωτη επισκεψη στο Αιγυπτιακο Μουσειο μιας και βρισκεται πολυ κοντα στο ξενοδοχειο, σχεδον πανω στην πλατεια Ταχριρ.
Μολις μπηκαμε στο ταξι και ειπαμε στον οδηγο οτι θελουμε να παμε στο Αιγυπτιακο Μουσειο, η απαντηση του ηταν να μας κανει σημα με τα 2 χερια: "τερμα Μουσειο"...
-"Τι θελετε να πειτε?" ρωταμε....
-"Μουσειο κλειστο, φασαριες, αστυνομια... Να σας παω αλλου!"....
Στο μεταξυ, οταν ακουω αυτη την τελευταια ατακα απο οδηγους, ταξιτζηδες, ξεναγους κλπ με πιανουν τα διαολια μου γιατι, ως γνωστον, 9 στις 10 φορες σου λενε ψεματα οτι το αξιοθεατο που θες να δεις ειναι και καλα κλειστο προκειμενου να σε πανε σε κατι τουριστικες μπουρδες απο τις οποιες παιρνουν ποσοστα.
Ετσι καχυποπτη και ξενερωμενη ταυτοχρονα, του λεω: "Οχι θελουμε να μας πας... να δουμε με τα ματια μας οτι ειναι κλειστο"....
Ξενερωμενος κι αυτος με την τρελη, ξεκιναει για το Μουσειο.... Οσο πλησιαζαμε στην Ταχριρ η πολη εμοιαζε βομβαρδισμενη....Αναποδογυρισμενα πλαστικα αναχωματα, καμμενοι καδοι σκουπιδιων, πεταμενα ρουχα και παπουτσια, σπασμενα γυαλια, ντουντουκες, ποδοπατημενα δακρυγονα, αδεια μπουκαλια απο σπρει, γραμμενα συνθηματα σε τοιχους και ταμπελες, μυρωδια καπνου και καμμενου, σκονη παντου...
Η καγκελοπορτα του Μουσειου κλειδωμενη με λουκετο κι απεξω πολλοι αστυνομικοι.... Ανταλλαξαν καποιες κουβεντες με τον ταξιτζη μας και καταλαβαμε....
Το Μουσειο ηταν, οντως, κλειστο! Ο προαυλιος χωρος του ηταν σε κακο χαλι και θα εμενε κλειστο μεχρι να γινει ελεγχος και στο εσωτερικο και να διαπιστωθουν πιθανες ζημιες. Ενταξει... Το πως νιωσαμε νομιζω ευκολα το φανταζεται κανεις... Να εχεις φτασει στην πορτα ενος απο τα σπουδαιοτερα μουσεια του κοσμου (τουλαχιστον στη δικη μου λιστα προτιμησης) και να μην μπορεις να μπεις... Να εισαι στη βρυση και να μην μπορεις να πιεις νερο...
Μεχρι και ο οδηγος μας λυπηθηκε και προσπαθουσε να μας πει λογια παρηγοριας: "Maybe open later"...
Με βαρια καρδια ξεκινησαμε με κατευθυνση τις Πυραμιδες...Μια αγωνια την ειχα μηπως τρωγαμε κι εκει πορτα... Φτανοντας, τα σημαδια ηταν ανησυχητικα... Τα εκδοτηρια κλειστα, ο κοσμος ελαχιστος, κυριως καποιοι αιγυπτιοι ξεναγοι που περιμεναν μπας κι εμφανιστει κανενας τουριστας και βγαλουν ετσι το μεροκαματο... Κατευθυνθηκαμε προς τα εκδοτηρια που, αν και κλειστα, μεσα υπηρχαν 2 υπαλληλοι, οι οποιοι παρολο που μας εβλεπαν εξω απο το τζαμι δεν εκαναν τον κοπο να μας ενημερωσουν αν θα ανοιξουν τελικα ή οχι... Λες και επαιζαν με τον πονο μας... Ματαια τα νοηματα που τους καναμε οτι θελουμε να τους ρωτησουμε κατι... Αφου διασκεδασαν αρκετα, καθως φανηκε, με την αγωνια μας, ανοιξε το ενα εκδοτηριο για να μας πει ο υπαλληλος οτι τελικα ο χωρος θα λειτουργησει για λιγες ωρες, κι αυτο μονο και μονο γιατι περιμενουν καποιους φοιτητες απο την Ισπανια... Με το που ανοιξαμε το στομα μας να ρωτησουμε αν μπορουμε να μπουμε κι εμεις, η απαντηση ηταν να μας κλεισει αποτομα το τζαμι στα μουτρα...Μα τι ευγενεια! Τι εξυπηρετηση!
Δεν ξεραμε πραγματικα τι να κανουμε... Να μεινουμε? Να φυγουμε? Και που να παμε? Να ξαναγυρισουμε? Απογοητευση και στενοχωρια απεριγραπτη...
Attachments
Last edited:
