varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.488
- Likes
- 7.984
Οταν επιτελους επιβιβαστηκαμε στο αεροπλανο ειδαμε οτι ημαστε οι μονοι τουριστες. Φτανοντας στο αεροδρομιο του Καίρου ημαστε επισης απο τους ελαχιστους τουριστες και οι μονοι που βγηκαν εκτος αεροδρομιου. Στη διαδρομη μεχρι το ξενοδοχειο, κοιτωντας απο το παραθυρο του ταξι, χωρις να βλεπω κατι συγκεκριμενο "ενιωθα" μια ενταση στην ατμοσφαιρα, μια εκρηκτικοτητα... για πρωτη φορα σε ολο το ταξιδι ειδα να μας κοιταζουν λιγο πιο εντονα και με λιγοτερο φιλικη διαθεση... μηπως ηταν η ιδεα μου? Δεν ξερω... Παντως μεχρι και για βιασμους ευρωπαιων γυναικων μαθαμε οτι συνεβησαν στις αναταραχες των επομενων ημερων οταν πια εμεις ειχαμε επιστρεψει στην Ελλαδα.
Το ξενοδοχειο, το οποιο ηταν πολυ κοντα στην Ταχριρ, ειχε ελαχιστο κοσμο κι εμεις, καθως φαινοταν, ημαστε οι μονοι Ευρωπαιοι. Αποφασισαμε να επιδειξουμε τολμη και να βγουμε για βραδυνο φαγητο εκτος ξενοδοχειου και μαλιστα με τα ποδια μιας και το εστιατοριο, οπως ελεγε ο ταξιδιωτικος οδηγος, βρισκοταν στα 5΄. Οσο αδειο ηταν το ξενοδοχειο, τοσο πανζουρλισμος επικρατουσε με το που βγηκαμε στο δρομο... Με τοσο κοσμοσυρροη χαζεψαμε για λιγο με αποτελεσμα να παρουμε λαθος κατευθυνση και να βρεθουμε κατω απο κατι γεφυρες ενος τεραστιου αυτοκινητοδρομου οπου ειχαν στηθει προχειροι καταυλισμοι απο τους ανθρωπους που ειχαν ερθει στο Κάιρο απο καθε γωνια της Αιγυπτου για την "επανασταση" της 30/6. Ξαφνικα βρεθηκαμε περικυκλωμενοι απο μια πολυαριθμη ομαδα ανθρωπων με αφρικανικα χαρακτηριστικα, οι οποιοι αρχισαν να περπατουν διπλα μας και με τον κλοιο που ειχαν σχηματισει γυρω μας ολο και πιο πολυ μας εσπρωχναν προς ενα απομερο στενο, κοιταζοντας μας απειλητικα και μιλωντας εντονα σα να φτυνουν τις λεξεις. Η καρδια μου επαιζε ταμπουρλο απο την αγωνια και τον φοβο, ειδα τη ζωη μου να περναει μπροστα απο τα ματια μου και πανω που ετοιμαζομουν να πω "δευτε τελευταιον ασπασμον" εμφανιστηκαν απο το πουθενα 2 αστυνομικοι. Με το που τους ειδαν οι αφρικανοι εφυγαν τρεχοντας απο διπλα μας κι εξαφανιστηκαν στα γυρω στενα σε χρονο dt. Τρεξαμε προς τους αστυνομικους και με σβησμενη φωνη τους παρακαλεσαμε να μας βγαλουν απο εκεινο το σημειο και οντως, να 'ναι καλα οι ανθρωποι, μας συνοδευσαν οχι μονο μεχρι το πιο κοντινο κεντρικο σημειο που τους ζητησαμε, αλλα μεχρι το εστιατοριο που θελαμε.
Οι παγωμενες μπυρες και το ζεστο αιγυπτιακο φαγητο μας βοηθησαν σιγα-σιγα να συνελθουμε και να επιστρεψουν οι χτυποι της καρδιας μας στα φυσιολογικα επιπεδα. Οταν ηρεμησαμε πια, μπορεσαμε να απολαυσουμε το περιβαλλον του εστιατοριου που ηταν υπεροχο, βγαλμενο λες απο τις 1000+1 νυχτες, και παραδοξως, παρα την αναστατωση που επικρατουσε εξω, ηταν γεματο απο ευκαταστατους ντοπιους.
Στην επιστροφη ειχαμε τα ματια μας 14 μην τυχον και παρουμε παλι λαθος στροφη... δεν ειχαμε κανενα αλλο απροοπτο και ετσι εδραιωθηκε μεσα μας η αποφαση να παμε την επομενη μερα στα βασικα, εστω, αξιοθεατα και να μην μεινουμε κλειδωμενοι στο ξενοδοχειο... Δεν μας πτοησε ουτε και η ολοενα αυξανομενη οχλαγωγια που ακουγαμε να ερχεται απο την Ταχριρ και μαρτυρουσε οτι η νυχτα θα ηταν δυσκολη...
Το ξενοδοχειο, το οποιο ηταν πολυ κοντα στην Ταχριρ, ειχε ελαχιστο κοσμο κι εμεις, καθως φαινοταν, ημαστε οι μονοι Ευρωπαιοι. Αποφασισαμε να επιδειξουμε τολμη και να βγουμε για βραδυνο φαγητο εκτος ξενοδοχειου και μαλιστα με τα ποδια μιας και το εστιατοριο, οπως ελεγε ο ταξιδιωτικος οδηγος, βρισκοταν στα 5΄. Οσο αδειο ηταν το ξενοδοχειο, τοσο πανζουρλισμος επικρατουσε με το που βγηκαμε στο δρομο... Με τοσο κοσμοσυρροη χαζεψαμε για λιγο με αποτελεσμα να παρουμε λαθος κατευθυνση και να βρεθουμε κατω απο κατι γεφυρες ενος τεραστιου αυτοκινητοδρομου οπου ειχαν στηθει προχειροι καταυλισμοι απο τους ανθρωπους που ειχαν ερθει στο Κάιρο απο καθε γωνια της Αιγυπτου για την "επανασταση" της 30/6. Ξαφνικα βρεθηκαμε περικυκλωμενοι απο μια πολυαριθμη ομαδα ανθρωπων με αφρικανικα χαρακτηριστικα, οι οποιοι αρχισαν να περπατουν διπλα μας και με τον κλοιο που ειχαν σχηματισει γυρω μας ολο και πιο πολυ μας εσπρωχναν προς ενα απομερο στενο, κοιταζοντας μας απειλητικα και μιλωντας εντονα σα να φτυνουν τις λεξεις. Η καρδια μου επαιζε ταμπουρλο απο την αγωνια και τον φοβο, ειδα τη ζωη μου να περναει μπροστα απο τα ματια μου και πανω που ετοιμαζομουν να πω "δευτε τελευταιον ασπασμον" εμφανιστηκαν απο το πουθενα 2 αστυνομικοι. Με το που τους ειδαν οι αφρικανοι εφυγαν τρεχοντας απο διπλα μας κι εξαφανιστηκαν στα γυρω στενα σε χρονο dt. Τρεξαμε προς τους αστυνομικους και με σβησμενη φωνη τους παρακαλεσαμε να μας βγαλουν απο εκεινο το σημειο και οντως, να 'ναι καλα οι ανθρωποι, μας συνοδευσαν οχι μονο μεχρι το πιο κοντινο κεντρικο σημειο που τους ζητησαμε, αλλα μεχρι το εστιατοριο που θελαμε.
Οι παγωμενες μπυρες και το ζεστο αιγυπτιακο φαγητο μας βοηθησαν σιγα-σιγα να συνελθουμε και να επιστρεψουν οι χτυποι της καρδιας μας στα φυσιολογικα επιπεδα. Οταν ηρεμησαμε πια, μπορεσαμε να απολαυσουμε το περιβαλλον του εστιατοριου που ηταν υπεροχο, βγαλμενο λες απο τις 1000+1 νυχτες, και παραδοξως, παρα την αναστατωση που επικρατουσε εξω, ηταν γεματο απο ευκαταστατους ντοπιους.
Στην επιστροφη ειχαμε τα ματια μας 14 μην τυχον και παρουμε παλι λαθος στροφη... δεν ειχαμε κανενα αλλο απροοπτο και ετσι εδραιωθηκε μεσα μας η αποφαση να παμε την επομενη μερα στα βασικα, εστω, αξιοθεατα και να μην μεινουμε κλειδωμενοι στο ξενοδοχειο... Δεν μας πτοησε ουτε και η ολοενα αυξανομενη οχλαγωγια που ακουγαμε να ερχεται απο την Ταχριρ και μαρτυρουσε οτι η νυχτα θα ηταν δυσκολη...
Attachments
Last edited:
