varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.488
- Likes
- 7.982
Το επόμενο πρωί μας ξύπνησε ο εκτυφλωτικός ήλιος του Ασουάν. Η εικόνα που είδαμε από το παράθυρο της καμπίνας ήταν μαγευτική: H έρημος "τύλιγε" το Νείλο κι από τις 2 όχθες και η πορτοκαλί άμμος έφθανε μέχρι το νερό.
Αν και δεν ήταν ούτε 8 το πρωί η θερμοκρασία ήταν αισθητά πιο υψηλή από τις προηγούμενες μέρες... λογικό αφού το Ασουάν είναι από τις νοτιότερες πόλεις της Αιγύπτου..
Αφού απολαύσαμε στο κατάστρωμα το τελευταίο μας πρωινό(μιας και την επόμενη μέρα θα αναχωρούσαμε αξημέρωτα από το πλοίο) αποβιβαστήκαμε ώστε να ξεκινήσουμε για την ξενάγηση της ημέρας.
Όσο περιμέναμε το βανάκι που θα μας μετέφερε στον προορισμό μας, έκαναν την εμφάνισή τους ένοπλοι φρουροί, με κάτι τεραστίων διαστάσεων όπλα, οι οποίοι ήρθαν και μπαστακώθηκαν δίπλα μας ανακοινώνοντας μας ότι θα μας συνόδευαν στην ξενάγηση.
-"Συνοδεία? Ένοπλοι φρουροί? Γιατί?" ρωτήσαμε ανήσυχοι τον Οσάμα, τον ξεναγό μας, δεδομένου ότι η 30η Ιουνίου οπότε και ήταν προγραμματισμένος ο μεγάλος ξεσηκωμός ήταν σε 3 μέρες και υποτίθεται θα λάμβανε χώρα στο Κάϊρο… που να φανταζόμασταν ότι θα γινόταν παναιγυπτιακή επανάσταση....
-"Ω μην ανησυχείτε!" μας απάντησε προσπαθώντας να ακουστεί καθησυχαστικός έως και ανέμελος "Όλες τις ημέρες μας ακολουθούν διακριτικά οι ένοπλοι φρουροί"...
-"Τιιιι?? Μα γιατί όμως? Διατρέχουμε κάποιον κίνδυνο? Υπάρχει θέμα με τους τουρίστες?" επιμείναμε...
-"Εσείς δεν θα φύγετε Κυριακή πρωί? Ε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας! Τυπικό είναι… για την ασφάλειά σας.... τρελοί υπάρχουν παντού, σε οποιαδήποτε χώρα, δεν κινδυνεύετε εδώ περισσότερο από το να ήσαστε π.χ. στο μετρό του Λονδίνου" μας είπε χαμογελαστά αλλά ήταν πλέον αντιληπτό ότι η κατάσταση ήταν πιο έκρυθμη απ' ότι υποψιαζόμασταν αλλά κι απ' ότι ήθελε ο ίδιος να παραδεχθεί ... Ήταν προφανές ότι δεν ήθελε να επεκταθεί και να εκφέρει προσωπική/αρνητική άποψη για τους εξτρεμιστές συμπατριώτες του. Είναι λογικό σε τέτοιες καταστάσεις να είσαι επιφυλακτικός και καχύποπτος με όλους, πόσο μάλλον με 2 τουρίστες που κάνουν ερωτήσεις και δεν ξέρεις και τι ρόλο βαράνε...
Με τα πολλά ξεκινήσαμε κάποια στιγμή για την ξενάγησή μας. Ούτε που συγκράτησα πώς μας είπε ο Οσάμα το λιμανάκι στο οποίο κατευθυνόμασταν απ’ όπου θα επιβιβαζόμασταν σε βάρκες για να μεταφερθούμε στο νησί του Ναού Φίλαι. Ε όσο να 'ναι, μια ψιλοταραχή την είχα πάρει. Ωστόσο παρά την ψιλοταραχή, δεν μπόρεσα να μην θαυμάσω το Ασουάν καθώς το διασχίζαμε με το βανάκι. Είναι μία πραγματικά όμορφη πόλη, με ωραίους δρόμους, πράσινο, μία όμορφη παραλιακή λεωφόρο (κορνίς) για περατζάδα με θέα τις φελούκες που κινούνται νωχελικά στο Νείλο. Ωραίες εικόνες! Μπόρεσα να αντιληφθώ ακριβώς αυτό που μου είχε πεί κάποια από τις προηγούμενες μέρες ο Οσάμα: ότι μετέφερε από το Κάϊρο την οικογένεια του στο Ασουάν ούτως ώστε να μεγαλώσουν τα παιδιά του πιο "ανθρώπινα".
Κάποια στιγμή φτάσαμε στο μικρό γραφικό λιμανάκι(το όνομα του οποίου τελικά δεν θυμήθηκα ποτέ), επιβιβαστήκαμε στις βάρκες και μόλις σε 10 λεπτά φτάσαμε στο νησάκι με το ναό Φίλαι. Ο εν λόγω ναός, ο οποίος είναι αφιερωμένος στην Ίσιδα, κάποτε βρισκόταν στο ομώνυμο νησί. Όταν όμως χτίστηκε το Φράγμα του Ασουάν, ο ναός άρχισε να βυθίζεται μέχρι που το 1972 ανέλαβε η UNESCO να τον μεταφέρει στο γειτονικό νησί Αγκιλκία. Το έργο κράτησε 8 χρόνια και η Αγκιλκία διαμορφώθηκε όσο το δυνατόν σε αντίγραφο του αυθεντικού νησιού.
Και αυτή τη φορά, όπως σε όλα τα αξιοθέατα που επισκεφθήκαμε, ήμαστε-δεν ήμαστε 6-7 τουρίστες, με αποτέλεσμα να έχουμε το νησί σχεδόν για την πάρτη μας. Το περπατήσαμε όλο γύρω-γύρω(είναι πολύ μικρό άλλωστε), φωτογραφήσαμε μέχρι τελικής πτώσης και ήπιαμε παγωμένα αναψυκτικά κουβεντιάζοντας με τον Οσάμα και τον Δανό φίλο/συνταξιδιώτη μας.
Η κουβέντα φυσικά και περιστράφηκε γύρω από την κατάσταση της χώρας… Ο Οσάμα, αν και αρχικά φειδωλός στα λεγόμενά του, στη συνέχεια, χάρη στον Δανό φίλο μας που έχει το χάρισμα να εκμαιεύει τα πάντα με απίστευτη ευκολία, μας μίλησε πλέον πιο ανοιχτά…
Μας είπε ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι ένα μάτσο επικίνδυνοι εγκληματίες που πάντα δρούσαν υπόγεια και παράνομα, όμως το 2011 με λάβαρο τον εθνικισμό, την θρησκοληψία και τις παχυλές υποσχέσεις, εκμεταλλεύτηκαν την απόγνωση και την απελπισία των λαϊκών στρωμάτων και από παράνομη παράταξη έγιναν νόμιμη εξουσία. Όχι βέβαια ότι είχαν και καθολική αποδοχή του κόσμου, μιας και στους περισσότερους από τους 4 ή 5 (δεν θυμάμαι ακριβώς) εκλογικούς γύρους η πλειοψηφία των ψηφοφόρων απείχε από τις εκλογές (και μετά αναρωτιόμαστε γιατί είναι επικίνδυνο πράγμα η αποχή από τις εκλογές!!).
Με το που εδραιώθηκαν λοιπόν στην εξουσία, όχι μόνο δεν έδωσαν λύσεις στα προβλήματα του λαού αλλά οδήγησαν σε ακόμα μεγαλύτερο χάος:
Η χώρα αποξενώθηκε από γειτονικές της και χώρες που είχαν παραδοσιακά καλές διπλωματικές και εμπορικές σχέσεις.
Βασικά αγαθά άρχισαν να υπάρχουν σε στενότητα, μεταξύ των οποίων και το πετρέλαιο… (Πραγματικά οι ουρές που βλέπαμε στα βενζινάδικα ήταν άνευ προηγουμένου, έφταναν τα 5 χιλιόμετρα, οι άνθρωποι έπιαναν θέση στην ουρά από το προηγούμενο βράδυ και κοιμόντουσαν μέσα στο αυτοκίνητο για να βάλουν την λίγη βενζίνη που επιτρεπόταν μιας και δεν μπορούσε ο καθένας να βάλει όση ήθελε αλλά βάσει Δελτίου. Με Δελτίο και περιμένοντας σε απίστευτες ουρές ψώνιζαν επίσης σε κρεοπωλεία και αλλού).
Τα υπόλοιπα δεινά? Κατάρρευση του τουρισμού, εκτόξευση των τιμών, άνοδος της εγκληματικότητας, αυταρχισμός, υπερβολικός συντηρητισμός και οπισθοδρόμηση…
Μέσα σε όλα αυτά, η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός με μορφή συστηματικών επιθέσεων κατά Κοπτών.
Κι αν ένας μέσος θρησκόληπτος μουσουλμάνος αιγύπτιος, ίσως όχι και τόσο μορφωμένος, δεν πολυσκοτίζεται για τις επιθέσεις κατά των Κοπτών, σίγουρα η μερίδα των αιγυπτίων που ασχολούνται με τον τουρισμό θορυβήθηκαν και άρχισαν να ανησυχούν μπροστά στο ενδεχόμενο ενός νέου αιματοκυλίσματος τουριστών όπως έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν. (Εξ ου και η συνοδεία ένοπλων φρουρών σε κάθε μας περιήγηση σε αξιοθέατα και γενικά μέρη που συγκεντρώνονται τουρίστες).
Η κουβέντα μας άφησε με μια πικρή γεύση… όχι μόνο γιατί είναι θλιβερό το πόσο κακό έχουν κάνει οι “εκλεγμένοι σωτήρες” σε αυτή την υπέροχη χώρα, αλλά και γιατί για άλλη μια φορά συνειδητοποιήσαμε ότι ζούμε μία ανάλογη νοσηρή κατάσταση στη δική μας χώρα μην κάνοντας τίποτα απολύτως γι’ αυτό.
Μέσα σε περισυλλογή και προβληματισμό πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το πλοίο…
Φαγητό και ανασύνταξη δυνάμεων και αμέσως μετά ξανά-μανά αναχώρηση για το κέντρο του Ασουάν ή μάλλον για την κεντρική προβλήτα (εμείς ήμαστε αγκυροβολημένοι αρκετά πιο έξω) απ’ όπου θα ξεκινούσαμε την καθιερωμένη βόλτα με φελούκα. Τώρα γιατί δεν κρίθηκε αναγκαίο να μας συνοδεύσουν ένοπλοι και στην απογευματινή μας βόλτα, τι να πω? Ίσως οι εξτρεμιστές έχουν στο νου τους μια πιο υπερπαραγωγή επίθεση και όχι 2-3 τουριστάκους που κάνουν βαρκάδα στο Νείλο.
Η βόλτα με τη φελούκα υπήρξε μία παταγώδης αποτυχία αφού δεν κουνιόταν φύλλο εκείνο το απόγευμα… Με το που ξεκινήσαμε και διανύσαμε βαριά-βαριά 2 μέτρα ήρθε η πλήρης ακινησία… Μας είχε πιάσει δε νευρικό γέλιο γιατί ο “καπετάνιος” δεν παραδεχόταν ότι δεν επρόκειτο να κουνήσουμε ρούπι λόγω της άπνοιας και έκανε ότι περνούσε από το χέρι του (αναμένοντας φυσικά και τη σχετική “ανταμοιβή”) προκειμένου να σαλπάρουμε… Αρχικά πέταξε τους γιούς του καταμεσής του Νείλου για να “αλαφρώσει” το σκαρί, μετά μας έβαλε να τραβήξουμε κουπί, ύστερα φώναζε σε άλλες φελούκες να έρθουν να μας ρυμουλκήσουν… Γενικά, όποιος έτυχε να περνάει εκείνο το απόγευμα από την παραλιακή λεωφόρο του Ασουάν πρέπει να γέλασε πάρα πολύ με το θέαμα που παρουσιάζαμε… Μετά από 100 φορές που του είπαμε να γυρίσουμε πίσω (κωπηλατώντας φυσικά εμείς) και να εγκαταλείψουμε την ιδεά της βόλτας με φελούκα, παρόλο που αρχικά ήταν ανένδοτος, τελικά υποχώρησε με ένα ύφος παραίτησης (και στενοχώριας συνάμα για το χαμένο μεροκάματο
). Φώναξε έναν φίλο του με μηχανοκίνητη βάρκα να έρθει να μας παραλάβει… Το αρχικό σχέδιο ήταν η μηχανοκίνητη βάρκα απλά να μας μεταφέρει πίσω στην προβλήτα, σκεφτήκαμε όμως “γιατί να μην κάνουμε τη διαδρομή με την βάρκα αντί της φελούκας?”.
Τι ήταν να το προτείνουμε? Ξέσπασε τσακωμός ανάμεσα στον φελουκιέρη και τον βαρκάρη, πήδηξε ο φελουκιέρης με το έτσι θέλω μέσα στη βάρκα (κοντεύοντας να γκρεμοτσακιστεί) προφανώς για να πάρει κι αυτός μερίδιο της αμοιβής, ο ένας ανταγωνιζόταν τον άλλον ποιος θα μας δώσει περισσότερες πληροφορίες για τα αξιοθέατα που βλέπαμε, μέχρι που ο ένας άρχισε να τραγουδάει κι ο άλλος να χορεύει για να κάνει ο καθένας τη διαφορά… Πιο επεισοδιακή βόλτα δεν μου έχει ξανατύχει!...
Ανάμεσα στα τραγούδια, τους χορούς και τις πληροφορίες που μας έδιναν οι “ξεναγοί” ρουφάγαμε τις όμορφες εικόνες που βλέπαμε στις όχθες και μέσα στο Νείλο: τη νήσο Ελεφαντίνη, τη νήσο Κίτσενερ, το Μαυσωλείο του Αγά Χαν, και πιο πέρα μακρυά κάποια νουβικά χωριά.
Αποβίβαση εξίσου επεισοδιακή αφήνοντας πίσω μας τους 2 “ξεναγούς” να μαλλιοτραβιούνται πως θα μοιραστούν την αμοιβή για την βόλτα-ξενάγηση της συμφοράς… Υποψιάζομαι πώς έληξε άδοξα εκείνη η φιλία.
Με το που πατήσαμε στεριά, βουρ για το παζάρι του Ασουάν. Σοκάκια, πάγκοι με εξωτικά αγαθά, χρώματα, αρώματα και ήχοι ανατολής, πλήθος κόσμου συνθέτουν μία άκρως μαγική ατμόσφαιρα… όσοι αγαπάνε τη φωτογραφία δε, σε αυτή την φωτογενή μεριά της πόλης θα βρούνε τον παράδεισό τους. Το καλύτερο ήταν ότι, λόγω των δεδομένων συνθηκών προφανώς, οι μοναδικοί μη αιγύπτιοι σε όλο το παζάρι ήμαστε o husband, εγώ και ο Δανός φίλος μας.
Αφού περιπλανηθήκαμε ώρα πολύ στα σοκάκια καταλήξαμε σε ένα καταχωνιασμένο και εντελώς αντιτουριστικό καφενείο … πλαστικά τραπεζομάντηλα με λαχούρια, ποτηράκια τσαγιού χιλιοταλαιπωρημένα, πολύ καθαρό δεν το έλεγες, αποκλειστικά ντόπιοι θαμώνες που απολάμβαναν το ναργιλέ τους και έπαιζαν τάβλι(?) … Με το που κάτσαμε σε ένα από τα έξω τραπεζάκια σε ένα σοκάκι της αγοράς, ήρθε σχεδόν τρέχοντας ο πληθωρικός ιδιοκτήτης και μόνο που δεν αγκάλιασε τον husband και τον Δανό φίλο μας, λες και τους ήξερε χρόνια και τους καλωσόριζε σπίτι του… Εμένα βέβαια οι πελάτες άρχισαν να με κοιτάζουν με σοκ και δέος…… Γυναίκα σε καφενείο? Θου Κύριε! Όταν μάλιστα έκανα και χρήση) ναργιλέ ε εκεί κόντεψαν να αλληθωρίσουν με το βλάσφημο “γύναιο”… οι δε περαστικές γυναίκες σκούνταγαν η μια την άλλη δείχνοντας με και ανταλλάσοντας ψιθυριστά σχόλια (λες και θα τις καταλάβαινα αν μιλούσαν δυνατά) … ωστόσο εντύπωση μου έκανε ότι καμία μα καμία δεν με κοίταξε εχθρικά ή με ύφος σιωπηρής επίπληξης…
Λίγο πριν νυχτώσει σηκωθήκαμε να φύγουμε, πληρώσαμε το “ιλιγγιώδες” ποσό των 3 ευρώ (για 2 τσάγια, 1 καφέ, 3 μπουκαλάκια νερό και ναργιλέ) και με βαριά καρδιά, αφήνοντας πίσω μία από τις πιο αυθεντικές στιγμές του ταξιδιού, αναχωρήσαμε για το ποταμόπλοιο.
Αν και δεν ήταν ούτε 8 το πρωί η θερμοκρασία ήταν αισθητά πιο υψηλή από τις προηγούμενες μέρες... λογικό αφού το Ασουάν είναι από τις νοτιότερες πόλεις της Αιγύπτου..
Αφού απολαύσαμε στο κατάστρωμα το τελευταίο μας πρωινό(μιας και την επόμενη μέρα θα αναχωρούσαμε αξημέρωτα από το πλοίο) αποβιβαστήκαμε ώστε να ξεκινήσουμε για την ξενάγηση της ημέρας.
Όσο περιμέναμε το βανάκι που θα μας μετέφερε στον προορισμό μας, έκαναν την εμφάνισή τους ένοπλοι φρουροί, με κάτι τεραστίων διαστάσεων όπλα, οι οποίοι ήρθαν και μπαστακώθηκαν δίπλα μας ανακοινώνοντας μας ότι θα μας συνόδευαν στην ξενάγηση.
-"Συνοδεία? Ένοπλοι φρουροί? Γιατί?" ρωτήσαμε ανήσυχοι τον Οσάμα, τον ξεναγό μας, δεδομένου ότι η 30η Ιουνίου οπότε και ήταν προγραμματισμένος ο μεγάλος ξεσηκωμός ήταν σε 3 μέρες και υποτίθεται θα λάμβανε χώρα στο Κάϊρο… που να φανταζόμασταν ότι θα γινόταν παναιγυπτιακή επανάσταση....
-"Ω μην ανησυχείτε!" μας απάντησε προσπαθώντας να ακουστεί καθησυχαστικός έως και ανέμελος "Όλες τις ημέρες μας ακολουθούν διακριτικά οι ένοπλοι φρουροί"...
-"Τιιιι?? Μα γιατί όμως? Διατρέχουμε κάποιον κίνδυνο? Υπάρχει θέμα με τους τουρίστες?" επιμείναμε...
-"Εσείς δεν θα φύγετε Κυριακή πρωί? Ε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας! Τυπικό είναι… για την ασφάλειά σας.... τρελοί υπάρχουν παντού, σε οποιαδήποτε χώρα, δεν κινδυνεύετε εδώ περισσότερο από το να ήσαστε π.χ. στο μετρό του Λονδίνου" μας είπε χαμογελαστά αλλά ήταν πλέον αντιληπτό ότι η κατάσταση ήταν πιο έκρυθμη απ' ότι υποψιαζόμασταν αλλά κι απ' ότι ήθελε ο ίδιος να παραδεχθεί ... Ήταν προφανές ότι δεν ήθελε να επεκταθεί και να εκφέρει προσωπική/αρνητική άποψη για τους εξτρεμιστές συμπατριώτες του. Είναι λογικό σε τέτοιες καταστάσεις να είσαι επιφυλακτικός και καχύποπτος με όλους, πόσο μάλλον με 2 τουρίστες που κάνουν ερωτήσεις και δεν ξέρεις και τι ρόλο βαράνε...
Με τα πολλά ξεκινήσαμε κάποια στιγμή για την ξενάγησή μας. Ούτε που συγκράτησα πώς μας είπε ο Οσάμα το λιμανάκι στο οποίο κατευθυνόμασταν απ’ όπου θα επιβιβαζόμασταν σε βάρκες για να μεταφερθούμε στο νησί του Ναού Φίλαι. Ε όσο να 'ναι, μια ψιλοταραχή την είχα πάρει. Ωστόσο παρά την ψιλοταραχή, δεν μπόρεσα να μην θαυμάσω το Ασουάν καθώς το διασχίζαμε με το βανάκι. Είναι μία πραγματικά όμορφη πόλη, με ωραίους δρόμους, πράσινο, μία όμορφη παραλιακή λεωφόρο (κορνίς) για περατζάδα με θέα τις φελούκες που κινούνται νωχελικά στο Νείλο. Ωραίες εικόνες! Μπόρεσα να αντιληφθώ ακριβώς αυτό που μου είχε πεί κάποια από τις προηγούμενες μέρες ο Οσάμα: ότι μετέφερε από το Κάϊρο την οικογένεια του στο Ασουάν ούτως ώστε να μεγαλώσουν τα παιδιά του πιο "ανθρώπινα".
Κάποια στιγμή φτάσαμε στο μικρό γραφικό λιμανάκι(το όνομα του οποίου τελικά δεν θυμήθηκα ποτέ), επιβιβαστήκαμε στις βάρκες και μόλις σε 10 λεπτά φτάσαμε στο νησάκι με το ναό Φίλαι. Ο εν λόγω ναός, ο οποίος είναι αφιερωμένος στην Ίσιδα, κάποτε βρισκόταν στο ομώνυμο νησί. Όταν όμως χτίστηκε το Φράγμα του Ασουάν, ο ναός άρχισε να βυθίζεται μέχρι που το 1972 ανέλαβε η UNESCO να τον μεταφέρει στο γειτονικό νησί Αγκιλκία. Το έργο κράτησε 8 χρόνια και η Αγκιλκία διαμορφώθηκε όσο το δυνατόν σε αντίγραφο του αυθεντικού νησιού.
Και αυτή τη φορά, όπως σε όλα τα αξιοθέατα που επισκεφθήκαμε, ήμαστε-δεν ήμαστε 6-7 τουρίστες, με αποτέλεσμα να έχουμε το νησί σχεδόν για την πάρτη μας. Το περπατήσαμε όλο γύρω-γύρω(είναι πολύ μικρό άλλωστε), φωτογραφήσαμε μέχρι τελικής πτώσης και ήπιαμε παγωμένα αναψυκτικά κουβεντιάζοντας με τον Οσάμα και τον Δανό φίλο/συνταξιδιώτη μας.
Η κουβέντα φυσικά και περιστράφηκε γύρω από την κατάσταση της χώρας… Ο Οσάμα, αν και αρχικά φειδωλός στα λεγόμενά του, στη συνέχεια, χάρη στον Δανό φίλο μας που έχει το χάρισμα να εκμαιεύει τα πάντα με απίστευτη ευκολία, μας μίλησε πλέον πιο ανοιχτά…
Μας είπε ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι ένα μάτσο επικίνδυνοι εγκληματίες που πάντα δρούσαν υπόγεια και παράνομα, όμως το 2011 με λάβαρο τον εθνικισμό, την θρησκοληψία και τις παχυλές υποσχέσεις, εκμεταλλεύτηκαν την απόγνωση και την απελπισία των λαϊκών στρωμάτων και από παράνομη παράταξη έγιναν νόμιμη εξουσία. Όχι βέβαια ότι είχαν και καθολική αποδοχή του κόσμου, μιας και στους περισσότερους από τους 4 ή 5 (δεν θυμάμαι ακριβώς) εκλογικούς γύρους η πλειοψηφία των ψηφοφόρων απείχε από τις εκλογές (και μετά αναρωτιόμαστε γιατί είναι επικίνδυνο πράγμα η αποχή από τις εκλογές!!).
Με το που εδραιώθηκαν λοιπόν στην εξουσία, όχι μόνο δεν έδωσαν λύσεις στα προβλήματα του λαού αλλά οδήγησαν σε ακόμα μεγαλύτερο χάος:
Η χώρα αποξενώθηκε από γειτονικές της και χώρες που είχαν παραδοσιακά καλές διπλωματικές και εμπορικές σχέσεις.
Βασικά αγαθά άρχισαν να υπάρχουν σε στενότητα, μεταξύ των οποίων και το πετρέλαιο… (Πραγματικά οι ουρές που βλέπαμε στα βενζινάδικα ήταν άνευ προηγουμένου, έφταναν τα 5 χιλιόμετρα, οι άνθρωποι έπιαναν θέση στην ουρά από το προηγούμενο βράδυ και κοιμόντουσαν μέσα στο αυτοκίνητο για να βάλουν την λίγη βενζίνη που επιτρεπόταν μιας και δεν μπορούσε ο καθένας να βάλει όση ήθελε αλλά βάσει Δελτίου. Με Δελτίο και περιμένοντας σε απίστευτες ουρές ψώνιζαν επίσης σε κρεοπωλεία και αλλού).
Τα υπόλοιπα δεινά? Κατάρρευση του τουρισμού, εκτόξευση των τιμών, άνοδος της εγκληματικότητας, αυταρχισμός, υπερβολικός συντηρητισμός και οπισθοδρόμηση…
Μέσα σε όλα αυτά, η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός με μορφή συστηματικών επιθέσεων κατά Κοπτών.
Κι αν ένας μέσος θρησκόληπτος μουσουλμάνος αιγύπτιος, ίσως όχι και τόσο μορφωμένος, δεν πολυσκοτίζεται για τις επιθέσεις κατά των Κοπτών, σίγουρα η μερίδα των αιγυπτίων που ασχολούνται με τον τουρισμό θορυβήθηκαν και άρχισαν να ανησυχούν μπροστά στο ενδεχόμενο ενός νέου αιματοκυλίσματος τουριστών όπως έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν. (Εξ ου και η συνοδεία ένοπλων φρουρών σε κάθε μας περιήγηση σε αξιοθέατα και γενικά μέρη που συγκεντρώνονται τουρίστες).
Η κουβέντα μας άφησε με μια πικρή γεύση… όχι μόνο γιατί είναι θλιβερό το πόσο κακό έχουν κάνει οι “εκλεγμένοι σωτήρες” σε αυτή την υπέροχη χώρα, αλλά και γιατί για άλλη μια φορά συνειδητοποιήσαμε ότι ζούμε μία ανάλογη νοσηρή κατάσταση στη δική μας χώρα μην κάνοντας τίποτα απολύτως γι’ αυτό.
Μέσα σε περισυλλογή και προβληματισμό πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το πλοίο…
Φαγητό και ανασύνταξη δυνάμεων και αμέσως μετά ξανά-μανά αναχώρηση για το κέντρο του Ασουάν ή μάλλον για την κεντρική προβλήτα (εμείς ήμαστε αγκυροβολημένοι αρκετά πιο έξω) απ’ όπου θα ξεκινούσαμε την καθιερωμένη βόλτα με φελούκα. Τώρα γιατί δεν κρίθηκε αναγκαίο να μας συνοδεύσουν ένοπλοι και στην απογευματινή μας βόλτα, τι να πω? Ίσως οι εξτρεμιστές έχουν στο νου τους μια πιο υπερπαραγωγή επίθεση και όχι 2-3 τουριστάκους που κάνουν βαρκάδα στο Νείλο.
Η βόλτα με τη φελούκα υπήρξε μία παταγώδης αποτυχία αφού δεν κουνιόταν φύλλο εκείνο το απόγευμα… Με το που ξεκινήσαμε και διανύσαμε βαριά-βαριά 2 μέτρα ήρθε η πλήρης ακινησία… Μας είχε πιάσει δε νευρικό γέλιο γιατί ο “καπετάνιος” δεν παραδεχόταν ότι δεν επρόκειτο να κουνήσουμε ρούπι λόγω της άπνοιας και έκανε ότι περνούσε από το χέρι του (αναμένοντας φυσικά και τη σχετική “ανταμοιβή”) προκειμένου να σαλπάρουμε… Αρχικά πέταξε τους γιούς του καταμεσής του Νείλου για να “αλαφρώσει” το σκαρί, μετά μας έβαλε να τραβήξουμε κουπί, ύστερα φώναζε σε άλλες φελούκες να έρθουν να μας ρυμουλκήσουν… Γενικά, όποιος έτυχε να περνάει εκείνο το απόγευμα από την παραλιακή λεωφόρο του Ασουάν πρέπει να γέλασε πάρα πολύ με το θέαμα που παρουσιάζαμε… Μετά από 100 φορές που του είπαμε να γυρίσουμε πίσω (κωπηλατώντας φυσικά εμείς) και να εγκαταλείψουμε την ιδεά της βόλτας με φελούκα, παρόλο που αρχικά ήταν ανένδοτος, τελικά υποχώρησε με ένα ύφος παραίτησης (και στενοχώριας συνάμα για το χαμένο μεροκάματο
). Φώναξε έναν φίλο του με μηχανοκίνητη βάρκα να έρθει να μας παραλάβει… Το αρχικό σχέδιο ήταν η μηχανοκίνητη βάρκα απλά να μας μεταφέρει πίσω στην προβλήτα, σκεφτήκαμε όμως “γιατί να μην κάνουμε τη διαδρομή με την βάρκα αντί της φελούκας?”.Τι ήταν να το προτείνουμε? Ξέσπασε τσακωμός ανάμεσα στον φελουκιέρη και τον βαρκάρη, πήδηξε ο φελουκιέρης με το έτσι θέλω μέσα στη βάρκα (κοντεύοντας να γκρεμοτσακιστεί) προφανώς για να πάρει κι αυτός μερίδιο της αμοιβής, ο ένας ανταγωνιζόταν τον άλλον ποιος θα μας δώσει περισσότερες πληροφορίες για τα αξιοθέατα που βλέπαμε, μέχρι που ο ένας άρχισε να τραγουδάει κι ο άλλος να χορεύει για να κάνει ο καθένας τη διαφορά… Πιο επεισοδιακή βόλτα δεν μου έχει ξανατύχει!...
Ανάμεσα στα τραγούδια, τους χορούς και τις πληροφορίες που μας έδιναν οι “ξεναγοί” ρουφάγαμε τις όμορφες εικόνες που βλέπαμε στις όχθες και μέσα στο Νείλο: τη νήσο Ελεφαντίνη, τη νήσο Κίτσενερ, το Μαυσωλείο του Αγά Χαν, και πιο πέρα μακρυά κάποια νουβικά χωριά.
Αποβίβαση εξίσου επεισοδιακή αφήνοντας πίσω μας τους 2 “ξεναγούς” να μαλλιοτραβιούνται πως θα μοιραστούν την αμοιβή για την βόλτα-ξενάγηση της συμφοράς… Υποψιάζομαι πώς έληξε άδοξα εκείνη η φιλία
.Με το που πατήσαμε στεριά, βουρ για το παζάρι του Ασουάν. Σοκάκια, πάγκοι με εξωτικά αγαθά, χρώματα, αρώματα και ήχοι ανατολής, πλήθος κόσμου συνθέτουν μία άκρως μαγική ατμόσφαιρα… όσοι αγαπάνε τη φωτογραφία δε, σε αυτή την φωτογενή μεριά της πόλης θα βρούνε τον παράδεισό τους. Το καλύτερο ήταν ότι, λόγω των δεδομένων συνθηκών προφανώς, οι μοναδικοί μη αιγύπτιοι σε όλο το παζάρι ήμαστε o husband, εγώ και ο Δανός φίλος μας.
Αφού περιπλανηθήκαμε ώρα πολύ στα σοκάκια καταλήξαμε σε ένα καταχωνιασμένο και εντελώς αντιτουριστικό καφενείο … πλαστικά τραπεζομάντηλα με λαχούρια, ποτηράκια τσαγιού χιλιοταλαιπωρημένα, πολύ καθαρό δεν το έλεγες, αποκλειστικά ντόπιοι θαμώνες που απολάμβαναν το ναργιλέ τους και έπαιζαν τάβλι(?) … Με το που κάτσαμε σε ένα από τα έξω τραπεζάκια σε ένα σοκάκι της αγοράς, ήρθε σχεδόν τρέχοντας ο πληθωρικός ιδιοκτήτης και μόνο που δεν αγκάλιασε τον husband και τον Δανό φίλο μας, λες και τους ήξερε χρόνια και τους καλωσόριζε σπίτι του… Εμένα βέβαια οι πελάτες άρχισαν να με κοιτάζουν με σοκ και δέος…… Γυναίκα σε καφενείο? Θου Κύριε! Όταν μάλιστα έκανα και χρήση
) ναργιλέ ε εκεί κόντεψαν να αλληθωρίσουν με το βλάσφημο “γύναιο”… οι δε περαστικές γυναίκες σκούνταγαν η μια την άλλη δείχνοντας με και ανταλλάσοντας ψιθυριστά σχόλια (λες και θα τις καταλάβαινα αν μιλούσαν δυνατά) … ωστόσο εντύπωση μου έκανε ότι καμία μα καμία δεν με κοίταξε εχθρικά ή με ύφος σιωπηρής επίπληξης…Λίγο πριν νυχτώσει σηκωθήκαμε να φύγουμε, πληρώσαμε το “ιλιγγιώδες” ποσό των 3 ευρώ (για 2 τσάγια, 1 καφέ, 3 μπουκαλάκια νερό και ναργιλέ) και με βαριά καρδιά, αφήνοντας πίσω μία από τις πιο αυθεντικές στιγμές του ταξιδιού, αναχωρήσαμε για το ποταμόπλοιο.
Attachments
Last edited:
