Ιταλία Ανάμεσα στα λόγια και τη πράξη υπάρχει….το πέλαγος! Οδοιπορικό στη Β.Ιταλία

[Borealis]

Πανέμορφα όλα, περιγραφή χωρίς κανένα ψεγάδι, πρέπει να σε προσλάβει ο ΕΟΤ Ιταλίας!

 

[Sassenach77]

17 Ιουλίου 2021 – Como, Sacro Monte di Varese

Como
Το πρωινό στο ξενοδοχείο ήταν μέτριο όπως και η συνολική διαμονή. Η ποιότητα σε σχέση με τη τιμή του καταλύματος ήταν δυσανάλογη. Φάγαμε το πρωινό μας, μαζέψαμε τα πράγματα μας και φύγαμε για το κέντρο. Παρκάραμε πάλι στο κλειστό πάρκινγκ που είχαμε παρκάρει και το προηγούμενο βράδυ. Στα θεμέλια του πάρκινγκ υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα, που τα έχουν διατηρήσει στην αρχική τους θέση παρά την ανέγερση του πάρκινγκ και μπορείς να δεις.

Πρώτη μας στάση το υπέροχο Duomo! O καθεδρικός ναός στο Como βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο του και τραβάει το βλέμμα κατευθείαν, καθώς ξεχωρίζει από μακριά. Βρίσκεται πολύ κοντά στη λίμνη και σίγουρα είναι ένα από τα καλύτερα αξιοθέατα που μπορείς να δεις στο Como.

Η ανέγερση του ξεκίνησε το 1396, χτίστηκε σε διαφορετικά στάδια και διήρκησε 3,5 αιώνες. Ο τρούλος του ολοκληρώθηκε το 1744. Αρχιτεκτονικά χαρακτηρίζεται σύνθετος, με πολλά διαφορετικά στυλ (γοτθικό, αναγεννησιακό, μπαρόκ) που συγχωνεύονται σε ένα κτίριο. Παρ' όλα αυτά έχει διατηρήσει μια αρμονία μέσα στο χρόνο, συνδέοντας τις νέες προσθήκες με τα παλαιότερα του μέρη.

Μπαίνοντας στο εσωτερικό του Duomo πετύχαμε λειτουργία. Το εσωτερικό έχει, επίσης, ενδιαφέρον! Είδαμε πολύτιμες ταπισερί και γλυπτά διαφορετικού στυλ, σαρκοφάγους και πίνακες ζωγραφικής, κάποια από τα οποία χρονολογούνται από τα πρώτα χρόνια της ανοικοδόμησής του και είναι των Luini και Ferrari, καθώς και των Carlo Fontana, Francesco Gabetta και βιτρό του Bertini.

Οι μπαρόκ διακοσμήσεις σε συνδυασμό με το γοτθικό στυλ δημιουργούν μια εκλεπτυσμένη ομορφιά που σε συνεπαίρνει…

Δίπλα ακριβώς από το καθεδρικό βρίσκεται το παλιό επισκοπικό παλάτι, μία φινετσάτη πινελιά μεσαίωνα στην παλιά πόλη! Στη χθεσινοβραδινή βόλτα μας ήταν πιο εντυπωσιακό λόγω του φωτισμού του.

Λίγα μέτρα πιο πέρα βρίσκεται η εκκλησία San Giacomo, που είχε παλιά σημαντικό ηγετικό και πολιτικό ρόλο, καθώς ήταν η έδρα των δημόσιων συνελεύσεων της πόλης. Κατά τη διάρκεια των χρόνων έχει υποστεί πολλές παρεμβάσεις και κάποια τμήματά της έχουν γκρεμιστεί. Σήμερα στη πρόσοψη της διακρίνεται το ρομανικό στοιχείο που την κάνει να ξεχωρίζει!

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στη παλιά πόλη, μπαίνοντας στα στενά της και διασχίζοντας τους δρόμους και τις πλατείες της. Κόσμος έκανε τη βόλτα του, τα ψώνια του και έπινε το καφέ του. Κάναμε και μία στάση σε ένα υπαίθριο πάγκο με βιβλία πριν στρωθούμε τελικά για καφέ στη Piazza Alessandro Volta, με το ομώνυμο άγαλμα του φυσικού Alessandro Volta, ο οποίος έγινε κυρίως γνωστός για την εφεύρεση της ηλεκτρικής μπαταρίας το 1800 και την ανακάλυψη του μεθανίου.

Μετά το καφέ βγήκαμε πάλι στο Duomo και πήραμε το δρόμο προς τη λίμνη, να δούμε λίγο και το παραλιακό κομμάτι, το οποίο δεν με ενθουσίασε καθόλου…Είδαμε από μακριά και το τελεφερίκ που σε πάει στο Brunate.

Όσο πίναμε τον καφέ μας συσκεφθήκαμε και αποφασίσαμε να φύγουμε πιο νωρίς από το Como και να μην ανέβουμε στο Brunate. Διαλέξαμε άλλο αξιοθέατο, που είναι πιο εύκολα προσβάσιμο με αυτοκίνητο, ενώ το Brunate μπορούμε να το δούμε την επόμενη φορά που θα βρεθούμε στη λίμνη Como. Επιστρέψαμε στο πάρκινγκ για να πάρουμε το αυτοκίνητο, περνώντας από το όμορφο Teatro Sociale.

Η παλιά πόλη του Como έχει φινέτσα, χωρίς να έχει αυτό το κάτι…δεν μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε, ούτε ότι με ενθουσίασε όμως. Ερχόμενοι από τo Bellagio, τη Varenna και όλα τ’ άλλα γραφικά σημεία της ανατολικής πλευράς της Como, το ίδιο το Como μας φάνηκε πιο "λίγο" σε γραφικότητα ή να το πω καλύτερα, η γραφικότητα του Como χάνεται στο ίδιο του το μέγεθος….

Sacro Monte di Varese
Στα περίχωρα του Como, σταματήσαμε σε ένα Carrefour να πάρουμε κάποια πράγματα που χρειαζόμασταν και συνεχίσαμε έχοντας στο gps το αξιοθέατο που θέλαμε να δούμε. Αντί, λοιπόν, να ανέβουμε στο Brunate διαλέξαμε να ανέβουμε στον Ιερό Λόφο στο Varese και πιο συγκεκριμένα στο μεσαιωνικό χωριό που βρίσκεται στη κορυφή του και φιλοξενεί το Αβαείο της Santa Maria del Monte!

Πρόκειται για έναν από τους 9 ιερούς λόφους της βόρειας Ιταλίας που έχουν πάρει το όνομα τους από το σύνολο των παρεκκλησιών και των άλλων αρχιτεκτονικών χαρακτηριστικών του 16ου και 17ου αι., που είναι αφιερωμένα σε διαφορετικές πτυχές της χριστιανικής πίστης. Εκτός από τη συμβολική και πνευματική τους αξία, τα διακρίνει μεγάλη ομορφιά λόγω της ενσωμάτωσης του φυσικού στοιχείου (δάση, λίμνες κτλ) σε αυτά. Στεγάζουν, επίσης, πολύ σημαντικό καλλιτεχνικό υλικό με τη μορφή τοιχογραφιών, αγαλμάτων και άλλων έργων τέχνης. Για τους λόγους αυτούς έχουν ενταχθεί στην Unesco!

Σύμφωνα με τον μύθο, ο Άγ. Αμβρόσιος νίκησε τους τελευταίους οπαδούς της αίρεσης των Αρειανών τον 4ο αι.μ.Χ. και έστησε στη κορυφή του λόφου ένα βωμό και ένα ξύλινο άγαλμα που απεικόνιζε τη Μαύρη Παναγία. Το 1452 η μοναχή Caterina Moriggi da Pallanza αποσύρθηκε εκεί σε διαλογισμό, την οποία σύντομα μιμήθηκαν άλλες αδελφές, συμπεριλαμβανομένης της Giuliana Puricelli da Busto, η οποία το 1476 συνέβαλε στην ίδρυση της μονής που υπάρχει μέχρι και σήμερα στη κορυφή του λόφου. Στις αρχές του 17ου αι., χτίστηκε από τις μοναχές ένα παρεκκλήσι ανάπαυσης στη μέση του μονοπατιού που οδηγούσε πάνω στη μονή, για τους ταξιδιώτες που ήθελαν να φτάσουν εκεί. Όταν ενημερώθηκε γι αυτό ο αρχηγός του τάγματος των Καπουτσίνων Giovani Battista Aguggiari, ενθουσιάστηκε με την ιδέα και αποφάσισε να συγκεντρώσει κεφάλαια για την δημιουργία μίας ιεράς οδού, στη οποία θα χτίζονταν παρεκκλήσια που θα περιέγραφαν τα 15 μυστήρια του Ροζαρίου, ως σύμβολο του ένθερμου Χριστιανισμού ενάντια στον αχαλίνωτο Προτεσταντισμό. Όλα για τη πίστη ένα πράγμα… Έτσι ανεγέρθηκαν 14 παρεκκλήσια, διάσπαρτα κατά μήκος του ιερού μονοπατιού, όλα διαφορετικά μεταξύ τους, ενώ το 15ο είναι μέσα στο ιερό της μονής.

Στη κορυφή του λόφου μπορείς να φτάσεις είτε με τελεφερίκ, είτε με αυτοκίνητο, είτε με τα πόδια. Απορρίψαμε το τελεφερίκ και το αυτοκίνητο, γιατί έτσι δεν είχε γούστο!

Φτάσαμε στον οικισμό που υπάρχει στους πρόποδες του λόφου, παρκάραμε ελεύθερα σε ένα δρόμο του χωριού που ήταν κοντά στην αφετηρία του μονοπατιού και ξεκινήσαμε τη πεζοπορία μας.

Το μονοπάτι δεν περιμέναμε να είναι τόσο μεγάλο σε φάρδος. Χωράει άνετα να μπει όχημα αλλά αυτό απαγορεύεται φυσικά. Κατά την ανάβαση μας είδαμε μόνο ένα μικρό όχημα που μάζευε τα σκουπίδια από τους μικρούς κάδους. Προχωρούσαμε και βλέπαμε τα παρεκκλήσια και το εσωτερικό τους.

Καθώς ανεβαίναμε εκτός από τα παρεκκλήσια συναντούσαμε κρήνες και πύλες που προσπερνούσαμε καθώς το νερό δεν πίνετε και ευτυχώς είχαμε πάρει νερό μαζί μας! Η πανοραμική θέα προς το Varese και τη λίμνη γινόταν όλο και καλύτερη και σιγά σιγά κοντεύαμε το μεσαιωνικό χωριό με τη μονή, που από το μονοπάτι φαίνονταν πανέμορφο!

Σε πολλά σημεία του μονοπατιού υπάρχει έντονη βλάστηση στις άκρες του, αλλά λόγω του φάρδους του δεν υπάρχει σκιά στο κέντρο του και σε πολλά σημεία δεν υπάρχει καθόλου σκιά… Αυτό δεν βοηθούσε και πολύ στο περπάτημα (ειδικά εμένα), καθώς η ώρα περνούσε και η ζέστη αυξάνονταν, με αποτέλεσμα λίγο πριν φτάσουμε πάνω να έχουμε βγάλει τη μπέμπελη! Βέβαια όταν φτάσαμε η θέα από το χωριό στο λόφο ήταν ανεπανάληπτη!

Λίγο πριν την είσοδο του χωριού υπάρχει το Casa Museo Lodovico Pogliaghi. Ο Lodovico Pogliaghi ήταν ζωγράφος, γλύπτης και διακοσμητής. Εργάστηκε για την αποκατάσταση και συντήρηση των παρεκκλησιών στον ιερό λόφο του Varese, όπου και ερωτεύτηκε το μέρος και θέλησε να μείνει σε αυτό. Το μουσείο είναι η πρώην βίλα που έχτισε και αφιερώθηκε σε αυτή. Μετά το θάνατό του το 1950, ο Pogliaghi θάφτηκε στο μικρό νεκροταφείο του χωριού Santa Maria del Monte, όχι μακριά από το σπίτι-μουσείο.

Ο κήπος της βίλας ήταν κάτι που μας ξάφνιασε υπέροχα! Όταν κατεβήκαμε στο κήπο, μία κυρία μας ρώτησε αν θέλαμε να επισκεφτούμε το μουσείο. Μόλις είπαμε όχι μας ζήτησε να βγούμε και μας είπε ότι οι φώτο απαγορεύονται και στο κήπο χωρίς εισιτήριο…Εγώ είχα προλάβει και είχα βγάλει μπόλικες όμως...

Η ώρα ήταν 12:00 και κάτι όταν φτάσαμε στη κορυφή. Πριν την είσοδο στο χωριό υπάρχει καφέ και εστιατόριο για φαγητό, αλλά είπαμε πρώτα να δούμε το χωριουδάκι και μετά να φάμε πριν πάρουμε τη κατηφόρα για την επιστροφή. Μέγα λάθος!...Συναντήσαμε πρώτα τη κρήνη του Μωυσή, η οποία ήταν κλειστή και χάσαμε την ευκαιρία για λίγη δροσιά…

…και μετά μπήκαμε στο χωριό. Η πρώτη εικόνα σε γέμιζε προσδοκίες για ένα υπέροχο ταξίδι στο χρόνο!

Πρώτα μπήκαμε στη μονή για να δούμε το 15ο ιερό που φιλοξενεί τη Μαύρη Παναγία. Ένα ακόμα παρεκκλήσι μέσα σε αυτή είναι αφιερωμένο στις 2 μοναχές που ανέφερα στην αρχή, που είχαν συμβάλει στην δημιουργία του ιερού χώρου.

Μετά το όντως εντυπωσιακό ιερό, κάναμε βόλτα στο χωριό. Ντάξει το χωριό σε στέλνει με γοργούς ρυθμούς στον Μεσαίωνα! Απίστευτο μέρος και η αύρα του μοναδική!!! Απο τους ωραιότερους μεσαιωνικούς οικισμούς που έχω δει! Αν και στη συνέχεια θα είχα και άλλες τέτοιες όμορφες εκπλήξεις…

Η ώρα περνούσε όμως και έπρεπε να φάμε. Πήγαμε στο εστιατόριο που είχαμε δει πριν την είσοδο του χωριού. Βρήκαμε μία παρέα να σερβιρίζεται εκείνη τη στιγμή και είπαμε οκ, θα φάμε και εμείς! Αμ δε….μόλις κάτσαμε μας ενημέρωσαν ότι η κουζίνα έχει κλείσει! Ε, τους στέλνεις κάπου τώρα ή δεν τους στέλνεις;;; Ήπιαμε ένα καφέ τουλάχιστον για να ξεκουραστούμε λίγο και όσο ήμασταν εκεί έβλεπα τη κάβα κρασιών που έχουν και την λιμπιζόμουν…σιχτιρ!

Με άδεια στομάχια αλλά ευγνώμονες για όλα τα ωραία που είδαμε, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας!...

Το Sacro Monte di Varese είναι προσβάσιμο και με λεωφορείο από το Varese. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Συνεχίζεται….

 

[Sassenach77]

Πανέμορφα όλα, περιγραφή χωρίς κανένα ψεγάδι, πρέπει να σε προσλάβει ο ΕΟΤ Ιταλίας!

Μου έχουν ξαναπεί οτι πρέπει να αλλάξω επάγγελμα....
Σ' ευχαριστώ πολύ μικρούλη!

 

[Smaragda53]

Τι φανταστικές φωτογραφίες είναι αυτές!

 

[Sassenach77]

17 Ιουλίου 2021 – Lake Maggiore (Ranco, Rocca di Angera, Arona, Stresa), Lake Orta (Quarna Sopra)

Lake Maggiore
Η λίμνη Maggiore είναι η δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη της Ιταλίας, έχει τεκτονικές παγετώδεις καταβολές και βρίσκεται στη νότια πλευρά των Άλπεων. Η λίμνη και η ακτογραμμή της χωρίζονται μεταξύ των ιταλικών περιοχών του Πιεμόντε, της Λομβαρδίας και του ελβετικού καντονίου Τιτσίνο. Η λεκάνη της συλλέγει τα νερά πολλών μεγάλων λιμνών, όπως της Lugano, της Orta και της Varese, ενώ αποστραγγίζεται από τον ποταμό Τιτσίνο, που είναι κύριος παραπόταμος του Πάδου. Το κλίμα της είναι ήπιο τόσο το καλοκαίρι όσο και το χειμώνα, με αποτέλεσμα να ευδοκιμούν πολλά είδη σπάνιων φυτών.

Ranco
Έτσι λοιπόν, νηστικοί ξεκινήσαμε για τη λίμνη Maggiore! Εντάξει, όχι ακριβώς νηστικοί, γιατί φάγαμε ένα σάντουιτς πριν ξεκινήσουμε και στο δρόμο τσιμπολογούσαμε διάφορα μέχρι την επόμενη μας στάση. Μέσω του SS394 περάσαμε πρώτα από το Bardello και φτάσαμε στο Ranco

Το Ranco είναι ένας οικισμός στο νότιο τμήμα της λίμνης Maggiore, που συναντάς λιγότερο κόσμο, σε σχέση πάντα με την κοσμοπολίτικη Stresa. Κάναμε μια μικρή βόλτα παραλιακά, όπου και ήταν η πρώτη μας επαφή με τη λίμνη Maggiore, δεν βρήκαμε κάτι αξιόλογο και φύγαμε για το πρώτο μας αξιοθέατο στη λίμνη αυτή.

Angera
Λίγο πιο νότια από το Ranco βρίσκεται ο οικισμός Angera, που φημίζεται για τις μεσαιωνικές οχυρώσεις του. Το κάστρο βρίσκεται σε ένα λόφο και στεγάζει ένα μουσείο κούκλας. Παρκάραμε λίγο πριν την είσοδο του κάστρου και μπήκαμε μόνο στο προαύλιο του, καθώς ψάχναμε ένα σημείο με πανοραμική θέα προς την λίμνη, γιατί δεν προβλέπονταν να έχουμε άλλη ευκαιρία για τέτοια πανοράματα στη λίμνη αυτή…

Arona
Στην απέναντι όχθη από την Angera βρίσκεται η Arona. Κάναμε το κύκλο της λίμνης, περάσαμε από τη γέφυρα στον ποταμό Τιτσίνο, για να μπούμε στην επαρχία του Πιεμόντε, και πριν μπούμε στην Arona συναντήσαμε κίνηση... Εν τω μεταξύ ακούγαμε για πολλοστή φορά το αγαπημένο μας τραγουδάκι και με χεράκια ψηλά όπως πάντα πέρασε πιο ευχάριστα το σημειωτόν μέχρι την Arona

Ο λόγος που κάναμε στάση εδώ ήταν ένας ιερός λόφος, σαν αυτόν που ήμασταν νωρίτερα το πρωί, αλλά πολύ πιο μικρός. Είναι αφιερωμένος στο San Carlo Borromeo, έναν φιλάνθρωπο και σεβαστό άνθρωπο, που κατάγονταν από εδώ. Το έργο ανεγέρθη με εντολή του ξαδέρφου του Federico και σχεδιάστηκε από τον πατέρα Grattarola, για τους εορτασμούς της αγιοποίησης του Carlo Borromeo το 1610.
Ο λόφος αυτός δεν ανήκει στην Unesco, ούτε θέλαμε να δούμε άλλον έναν ιερό λόφο. Θέλαμε να δούμε κάτι άλλο που βρίσκεται εκεί και αν το πετυχαίναμε ανοιχτό θέλαμε να μπούμε μέσα για σκαρφάλωμα!...

Ανεβήκαμε το λόφο με το αυτοκίνητο, παρκάραμε δίπλα από το σημείο που μας ενδιέφερε και πήγα να δω αν είναι ανοιχτό. Ο λόγος για ένα μεγάλο άγαλμα του San Carlo Borromeo, το οποίο είναι κενό εσωτερικά και υπάρχει σκάλα που μπορείς ν’ ανέβεις στη κορυφή και να απολαύσεις τη θέα που προσφέρει μέσα από τα μάτια και τα αυτιά του αγάλματος! Είχαμε όρεξη για παιχνίδι αλλά δυστυχώς μόλις είχε κλείσει και δεν το προλάβαμε…(είσοδος 7€/άτομο)

Κάναμε μία βόλτα στο λόφο και απολαύσαμε το φυσικό περιβάλλον και τη θέα προς τη λίμνη, βλέποντας απέναντι το κάστρο στην Angera, που ήμασταν λίγη ώρα πριν.

Stresa
Συνεχίσαμε παραλίμνια αγναντεύοντας τα όμορφα τοπία μέχρι να φτάσουμε στη Stresa. Η ώρα ήταν 19:00 παρά και ήταν αργά για να μεταβούμε στα νησιά Borromeo, που είναι και ο κύριος λόγος που έρχονται οι περισσότεροι εδώ και όχι άδικα! Το ήξερα ότι δεν προλαβαίναμε να πάμε στα νησάκια, αλλά θέλαμε να φάμε και σίγουρα εκεί θα βρίσκαμε, καθώς το κατάλυμα που είχαμε κλείσει ήταν στου διαόλου το πάτερο και δεν υπήρχε περίπτωση να βρούμε να φάμε εκεί! Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον….

Το 15ο αι. η Stresa υπήρξε σημαντική αλιευτική κοινότητα και ανήκε στον Οίκο των Visconti του Μιλάνου. Στην συνέχεια τέθηκε υπό τον έλεγχο της οικογένειας Borromeo. Το 1935 σχηματίστηκε το μέτωπο της Stresa για την καταπολέμηση και τον περιορισμό της ναζιστικής Γερμανίας, όταν σε αυτήν ανανεώθηκε εκ νέου η Συνθήκη του Λοκάρνο. Το 1948 ο αμερικανός συγγραφέας Έρνεστ Χέμινγουεϊ επισκέφτηκε τη πόλη, μέρος της οποίας είχε πρωταγωνιστήσει στο μυθιστόρημα του "Αποχαιρετισμός στα όπλα" το 1929, και πιο συγκεκριμένα στο Grand Hotel des Iles Borromees. Το 2002 η Stresa φιλοξένησε το 10ο Διεθνές Συνέδριο Χέμινγουεϊ. Στη Stresa, επίσης, διοργανώνεται κάθε καλοκαίρι, από τα μέσα Ιουλίου έως και αρχές Σεπτεμβρίου, το διεθνές φεστιβάλ κλασικής μουσικής "Settimane Musicali". Τέλος, η περιοχή φιλοξενεί αρκετές από τις πιο φημισμένες βίλες της λίμνης, όπως τη Villa Pallavicino και ένα τελεφερίκ σε ανεβάσει στο Monte Mottarone για απίστευτη πανοραμική θέα προς τη λίμνη!

Αρχικά ψάχναμε να παρκάρουμε και λέω ψάχναμε γιατί σε όποιο πάρκινγκ και αν πηγαίναμε είχε πολύ κόσμο και μάλιστα καλοντυμένο κόσμο. Ήταν Σάββατο και μάλλον έπεφτε πολύ παντρολόγημα και γινόταν ο κακός χαμός…Βρήκαμε τέλος πάντων μία θέση αρχικά, αλλά το ένα και μοναδικό παρκόμετρο εκεί δεν έπαιρνε κάρτες και εμείς είχαμε ξεμείνει από μετρητά…Φύγαμε από εκεί και τελικά βρήκαμε ένα άλλο και μπορέσαμε να πληρώσουμε με κάρτα επιτέλους (3,60€/2 ώρες). Κάναμε βόλτα παραλιακά για να δούμε, έστω από μακριά, τα νησιά Borromeo. Η λίμνη Maggiore είναι η λίμνη που είδαμε τα λιγότερα μέρη και αξιοθέατα από τις τρείς συνολικά μεγάλες λίμνες της βόρειας Ιταλίας. Σε επόμενο ταξίδι θα αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο σε αυτήν, ξεκινώντας από αυτά τα νησιά και πηγαίνοντας στο βορρά της που δεν είδαμε καθόλου σε αυτό το ταξίδι…

Εκτός από το πάρκινγκ δυσκολευτήκαμε να βρούμε να κάτσουμε και για φαγητό…Τελικά βρήκαμε άδειο τραπέζι στο Daniel's Restaurant Lounge Bar το οποίο θα το χαρακτήριζα μέτριο. Το καλό ήταν ότι είχαμε θέα τη λίμνη από τη μία και το Grand Hotel des Iles Borromees από την άλλη!

Πριν αναχωρήσουμε από τη Stresa κάναμε άλλη μια βόλτα παραλιακά, πετύχαμε και ένα μουσικό φεστιβάλ που μας ανάγκασε να κάνουμε ένα κύκλο για να φτάσουμε μέχρι το σημείο που είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο. Ο ήλιος έδυε εκείνη την ώρα και τα χρώματα του ουρανού πάνω από τη λίμνη ήταν υπέροχα….μαγεία!

Quarna Sopra (Lake Orta)
Όταν ψάχναμε κατάλυμα για αυτή τη μέρα, προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε τι θέλαμε να δούμε την επομένη για να κατασταλάξουμε τελικά που θα μέναμε, στη λίμνη Maggiore για να δούμε τα νησιά Borromeo ή στη λίμνη Orta για να δούμε όλα τα αξιοθέατα της…Τελικά υπερίσχυσε η λίμνη Orta, για να τη δούμε ολόκληρη και να μην ξανα παίξει σε επόμενο ταξίδι, ενώ τη Maggiore ούτως ή άλλως θα την ξανα βάλουμε σε επόμενη εξόρμηση στο βορρά της Ιταλίας. Οπότε έπρεπε να βρούμε ένα κατάλυμα κοντά στη λίμνη Orta. Το κατάλυμα βρέθηκε και ήταν στο χωριό Quarna Sopra, που βρίσκεται πάνω στο βουνό που πλαισιώνει το βορειοδυτικό κομμάτι της λίμνης Orta. Έτσι, λοιπόν, πήραμε τα βουνά για άλλη μια φορά, αλλά αυτή τη φορά βραδιάτικα!

Όταν φτάσαμε στο χωριό, παρκάραμε ελεύθερα σ’ ένα δημοτικό πάρκινγκ που βρίσκεται δίπλα στο κατάλυμα που είχαμε κλείσει. Το κατάλυμα ήταν το Hotel Monte Mazzoccone με πρωινό (55,30€/βραδιά). Όταν μπήκαμε μέσα, στο ισόγειο και σε ένα μεγάλο χώρο, γινόταν της τρελής! Ο χώρος, που θα ήταν ο χώρος του πρωινού μας την επόμενη μέρα, εκείνη τη στιγμή ήταν γεμάτος τραπέζια με κόσμο που έτρωγε. Σε μια γωνιά αυτής της αίθουσας βρισκόταν και η «ρεσεψιόν» του καταλύματος…Εκεί που νομίζαμε ότι δεν θα βρούμε τίποτα να φάμε στο χωριό που θα μέναμε, τελικά ανακαλύψαμε ότι το ίδιο το κατάλυμα μας λειτουργεί ως η κύρια ταβέρνα του χωριού και εκείνη τη στιγμή ήταν μαζεμένο όλο το χωριό εκεί μέσα! Πριν ανέβουμε στο δωμάτιο πήραμε και δύο μπύρες, να τις πιούμε πριν κάνουμε νάνι, για χαλάρωση. Αποδείχτηκε μάπα τελικά η μπύρα και κοιμήθηκα χωρίς να τη πιώ όλη…

Ευτυχώς ο ύπνος ήταν το ακριβώς αντίθετο, βουνίσιος και υπέροχος!…..zzzzzzzzzzz

Η διαδρομή εκείνης της μέρας φαίνεται παρακάτω

 

[Sassenach77]

Τι φανταστικές φωτογραφίες είναι αυτές!

Σ' ευχαριστώ!

 

[Sam-chal]

Μου έχουν ξαναπεί οτι πρέπει να αλλάξω επάγγελμα....
Σ' ευχαριστώ πολύ μικρούλη!

Εγώ θα έλεγα ο ΕΟΤ του ...ΟΗΕ!

 

[Sassenach77]

Εγώ θα έλεγα ο ΕΟΤ του ...ΟΗΕ!

Τώρα που η βενζίνη έχει φτάσει στα ύψη, δεν νομίζω να με θέλουν.....θα τους είμαι ασύμφορη! Κόβω πολλά χλμ....

 

[Sassenach77]

18 Ιουλίου 2021 – Lake Orta

Το πρωί η αίθουσα του πρωινού δεν θύμιζε σε τίποτα το προηγούμενο βράδυ! Τα περισσότερα τραπέζια ήταν μαζεμένα, εκτός από μερικά που θα χρησίμευαν για τα πρωινά των πελατών και η αίθουσα ήταν πεντακάθαρη. Στο "κατάστημα" βρισκόταν ένας κύριος που δεν μιλούσε γρι αγγλικά και με λίγα ιταλικά και παντομίμα του είπαμε τι θέλουμε για πρωινό. Φάγαμε με την ησυχία μας το λιτό πρωινό μας και αναχωρήσαμε.
Με το φως της μέρας είδαμε και το χωριό που μας φιλοξένησε για ένα βράδυ, καθώς κατηφορίζαμε το βουνό προς τη λίμνη, το οποίο είναι μεγαλούτσικο. Περάσαμε και από άλλους οικισμούς, μέχρι να φτάσουμε στο Orta San Giulio.

Lake Orta
Υποτίθεται ότι η λίμνη είναι το απομεινάρι ενός πολύ μεγαλύτερου όγκου νερού που σχηματίστηκε από τα νερά του ποταμού Toce που κυλούσαν νότια προς τη Novara. Καθώς οι παγετώνες υποχώρησαν, τα νερά που έρεαν από αυτούς μειώθηκαν και σταδιακά εκτράπηκαν στη λίμνη Maggiore. Η λίμνη ονομάζεται έτσι από τον 16ο αι., ενώ πριν είχε το όνομα Lago di San Giulio, από τον Άγ. Ιούλιο και προστάτη της περιοχής.

Sacro Monte di San Francesco
Πριν πάμε στο Orta San Giulio, περάσαμε από τη Villa Crespi, ένα από τα πιο διάσημα αναγεννησιακά κτίρια της περιοχής, που πλέον λειτουργεί ως πολυτελές ξενοδοχείο και εστιατόριο. Μετά τη βίλα στρίψαμε δια του αρραβώνος προς τον ιερό λόφο που υπάρχει στη χερσόνησο της λίμνης.

Πρόκειται για έναν δασώδη λόφο, με γοητευτικό τοπίο και μοναδική θέα στη λίμνη Orta!!!

Υπάρχουν 20 παρεκκλήσια εναρμονισμένα στο φυσικό περιβάλλον, με έργα τέχνης που απεικονίζουν σκηνές από τη ζωή του Άγ. Φραγκίσκου της Ασίζης. Η ιδέα για τη δημιουργία του ιερού λόφου στην Orta χρονολογείται από το 1583, σύμφωνα με το πρότυπο της θρησκευτικής διαδρομής του ιερού λόφου στο Varallo. Από το 1593 έως το 1615, ο επίσκοπος Carlo Bascapé της Novara ξεκίνησε την ανοικοδόμηση των παρεκκλησιών. Αυτός όρισε την ακολουθία των σκηνών που θα διαδραματίζονταν σε κάθε παρεκκλήσι, την αρχιτεκτονική του όλου συγκροτήματος και αυτός ανέλαβε το κάλεσμα των καλλιτεχνών που θα εργάζονταν στην Orta. Η διαδρομή καταλήγει στην εκκλησία του San Nicolao, ένα ρομανικό κτήριο, που επανασχεδιάστηκε πλήρως τον 17ο αι. προς αναπαράσταση κάποιων χώρων της βασιλικής του Αγ. Φραγκίσκου στην Ασίζης.

Η Λομβαρδική τέχνη του 17ου αι. σε συνδυασμό με το ζωηρό θεατρικό μπαρόκ δημιουργούν ένα ρεαλισμό στις σκηνές που προβάλλονται στα παρεκκλήσια! Η ομορφιά του τοπίου, η ηρεμία του και η αρμονική συνύπαρξη τέχνης, αρχιτεκτονικής και φύσης αντικατοπτρίζουν την φραγκισκανική πνευματικότητα. Το Sacro Monte di San Francesco είναι ένας από τους 9 ιερούς λόφους που ανήκουν στην Unesco.

Δεν είχαμε σκοπό να κάνουμε πάλι πεζοπορία, γιατί θέλαμε να κατανείμουμε διαφορετικά το χρόνο μας σήμερα. Ανεβήκαμε με το αυτοκίνητο ψηλά στο λόφο και περπατήσαμε προς τα κοντινότερα παρεκκλήσια για να δούμε μερικά από αυτά και να απολαύσουμε την απίστευτη φύση και τη πανοραμική θέα που προσφέρει ο λόφος προς τη λίμνη και το νησάκι!

Όταν κατεβήκαμε το λόφο, στους πρόποδες του υπήρχε ένα κτήμα που φιλοξενούσε δύο μορφές! Στη μία πλευρά υπήρχε ένα ελαφάκι που το πλησίασα, κάναμε χαδάκια και από τη πολύ συγκίνηση που με είδε με κατούρησε κιόλας

Στην άλλη πλευρά ήταν ένα γαϊδουράκι που ήθελε και αυτό χαδάκια. Ήρθε κοντά και επειδή χατίρια δεν χαλάω ρίξαμε μερικά χάδια και μετά άρχισε το ξύσιμο στο ντουβάρι! Αυτές είναι συναντήσεις!

Orta San Giulio
To Orta San Giulio είναι ένας οικισμός χτισμένος στη χερσόνησο της ανατολικής όχθης της λίμνης. Παρκάραμε στην είσοδο του χωριού (2€/ώρα) και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας. Έξω από το πάρκινγκ είχαν στήσει ένα πάγκο κάποια παιδιά, πρώην ναρκομανείς, που είναι μέλη σε ένα σχετικό ίδρυμα απεξάρτησης και έκαναν έρανο. Μας ρώτησαν από πού είμαστε και για πιο λόγο επισκεφτήκαμε την Ιταλία. Ήταν μια πάρα πολύ ευχάριστη συνάντηση και κουβέντα! Δώσαμε στα παιδιά και εμείς τον οβολό μας, τον οποίο ζητούσαν με χαμόγελο, σεβασμό και αξιοπρέπεια, και ήταν η πρώτη φορά που πλήρωσα έρανο με πιστωτική! Αυτό θα πει οργάνωση.

Μπαίνοντας στον οικισμό η Sassenach πέταξε τη σκούφια της! Αναρωτιόταν τι βλέπουν τα όμορφα και μπιρμπιλωτά της μάτια! Η γραφικότητα του οικισμού είναι διάχυτη παντού, με πλακόστρωτα στενά, τοιχογραφίες στα κτίρια και αρχιτεκτονική που σε στέλνει καρφί στο μεσαίωνα!!! Τη προηγούμενη μέρα είχα ενθουσιαστεί με το χωριό Santa Maria del Monte στη κορυφή του ιερού λόφου, αλλά και το Orta San Giulio δεν πήγαινε πίσω! Έμπαινα και έβγαινα στα στενά και τους δρόμους σαν αλλοπαρμένη…

Τον Μάιο του 1882, ο Φριντριχ Νίτσε και η ρωσίδα φίλη του Λου Σαλομέ, επισκέφτηκαν την Orta. Μία μέρα πήγαν βόλτα στον ιερό λόφο και εκεί ο Νίτσε ερωτεύτηκε τη Λου. Κάτι συνέβη σε εκείνη τη βόλτα. Το τι ακριβώς όμως συνέβη παρέμεινε μυστήριο….Ο Νίτσε όμως, που ήταν επιρρεπής σε ανισορροπίες του μυαλού, της εξέφρασε αργότερα τα αισθήματα του, στέλνοντάς της ένα γράμμα στο οποίο την ζητούσε σε γάμο. Η Λου ήταν μια ασυνήθιστη γυναίκα για την εποχή εκείνη. Αναζητούσε πνευματική τόνωση και ισότητα των δύο φύλων. Έτσι δεν συμμερίστηκε τα συναισθήματά του και απέρριψε την πρόταση. Ο Νίτσε όχι μόνο δεν μπόρεσε να χωνέψει την απόρριψη, αλλά έφτασε σε σημείο να σκέφτεται και την αυτοκτονία λέγοντας ότι "η Λου της Όρτα ήταν ένα διαφορετικό πλάσμα". Τότε ήταν που άρχισε και τη συγγραφή του έργου του Τάδε έφη Ζαρατούστρα. Η Orta λοιπόν κατέχει και το λογοτεχνικό ρομάντζο της!

Όταν φτάσαμε στη κεντρική πλατεία Piazza Motta η Sassenach αντίκρυσε το Palazzo della Comunità (Δημαρχείο) του 16ου αι. και μεταφέρθηκε νοερά σε αλλοτινές εποχές! Στη πλατεία αυτή λαμβάνει χώρα η κεντρική υπαίθρια αγορά του οικισμού που έχει τις ρίζες της στον μεσαίωνα και αναβιώνει κάθε Τετάρτη. Κρίμα που δεν ήταν Τετάρτη και ήταν Κυριακή…άσε που λόγω της ημέρας γινόταν και χαμούλης από κόσμο!

Isola San Giulio
Πλέον ανυπομονούσα να μεταβώ στο νησάκι, το οποίο έχει παρόμοια φήμη και χαρακτηριστικά με το San Giulio! Από τη κεντρική πλατεία πήραμε το καραβάκι, πληρώσαμε μετρητά στον βαρκάρη (3,20€/άτομο με επιστροφή) και μόλις γέμισε (αμέσως) έφυγε για το νησί.

Η λίμνη Orta ήταν πάντα ένας τόπος συγκλονιστικού μυστηρίου, ειδικά το νησί της λίμνης San Giulio. Στο νησί επικρατεί μία σιωπή και ηρεμία που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι το μακρινό παρελθόν δεν είναι και τόσο μακρινό…Σε πολλά κτίρια υπάρχουν περίεργα ρόπτρα σε σχήμα δράκου και φιδιού, ένα θρυλικό πλάσμα που έχει τις ρίζες του στον παγανισμό και στις τελετές του θεού Μίθρα, ο οποίος λατρεύονταν στην ανατολική Μεσόγειο από τον 1ο εως τον 5ο αι. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Μέγας Θεοδόσιος απαγόρευσε τις παγανιστικές τελετές του θεού Μίθρα και καθιέρωσε τον Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία. Κάλεσε τον Ιούλιο (αργότερα Άγιο Ιούλιο της Νοβάρα) στην Ιταλία, έναν Έλληνα ιεραπόστολο και οικοδόμο εκκλησιών, για να βοηθήσει στην καταστροφή των ειδωλολατρικών ναών και στην κατασκευή χριστιανικών. Μέχρι τότε λέγεται ότι ο Ιούλιος είχε οικοδομήσει 99 ναούς. Ο θρύλος λέει ότι πέρασε με τον μανδύα του τη γεμάτη με θηρία λίμνη και μόλις άγγιξε την ακτή του νησιού έδιωξε όλα τα φίδια. Ο διωγμός των φιδιών σηματοδοτούσε το τέλος των παγανιστικών πρακτικών. Τότε έχτισε στο νησί τον τελευταίο εκατοστό ναό στη θέση ενός προηγούμενου, όπου σήμερα βρίσκεται η Βασιλική του Αγ. Ιουλίου.

Το νησάκι είναι πολύ γραφικό! Κτίρια με νωπογραφίες και μπαρόκ αρχιτεκτονική κυριαρχούν παντού. Το πιο διάσημο κτίριο είναι η Βασιλική του Αγ. Ιουλίου, στη κρύπτη της οποίας υπάρχουν τα λείψανα του. Δίπλα στη Βασιλική υπάρχει η παλιά θεολογική σχολή, που μετατράπηκε το 1976 σε μοναστήρι Βενεδικτίνων. Η επιρροή της σχολής των Βενεδικτίνων, που κυριαρχεί στο νησί, γίνεται αμέσως αισθητή.

Αφού γυρίσαμε όλο το νησί, βγήκαμε ξανά στη προβλήτα που μας είχε αφήσει το καραβάκι και περιμέναμε να έρθει. Γυρίσαμε στο Orta San Giulio, κάναμε μερικές βόλτες ακόμα και τελικά αποφασίσαμε να μην φάμε εδώ και να γλιτώσουμε το χούφτωμα...

Επόμενη στάση κάπου λίγο έξω από τη Novara για φαγητό στο Ristorante Pizzeria Amici Miei, που σταματήσαμε τυχαία μόλις το είδαμε στο δρόμο. Όχι κάτι το ιδιαίτερο από γεύσεις αλλά ήταν οικονομικό, όπως και ότι άλλο φάγαμε σε εστιατόρια που βρίσκαμε κατά μήκος των διαδρομών μας και όχι σε οικισμούς.

Στη συνέχεια βάλαμε βενζίνη, μπήκαμε στον Ε25 και φύγαμε κατευθείαν για Γένοβα! Ήμουν πολύ περίεργη για το τι θα συναντήσω σε αυτή τη πόλη....

Η σημερινή διαδρομή φαίνεται στο παρακάτω χάρτη

Συνεχίζεται....

 

[Iris_90]

Πολύ όμορφα όλα , η κρυφή πλευρά της Ιταλίας εξακολουθεί να γοητεύει και να μαγεύει ... Πολύ όμορφη η λίμνη και όσο για τη γλώσσα σε καταλαβαίνω ... Ελάχιστοι μιλούν αγγλικά ... Αλλά εμείς γνωρίζουμε και ιταλικά ...

 

[Smaragda53]

Sancro Monte di San Francesco,(έχω πάει Ασίζη) ελαφάκι και γαιδουράκι , ερωτευμένος Νίτσε και στο καπάκι μια λαχταριστή μακαρονάδα, έλιωσα!
Υ.Γ. φοβερές φωτογραφίες!

 

[Sassenach77]

18 Ιουλίου 2021 – Genova

Η είσοδος στη πόλη της Γένοβα μου έχει μείνει! Όλη η διαδρομή πάνω σε γέφυρες, ανάμεσα από βουνά, μέσα από τούνελ και όταν μπήκαμε στη πόλη συνεχίζαμε πάνω σε γέφυρες, όπου στα δεξιά είχαμε το λιμάνι και στα αριστερά κτίρια με τις χαρακτηριστικές πράσινες κιτσάτες τέντες και παραθυρόφυλλα Οι τέντες ήταν το κάτι άλλο…..και το εργάκι είχε και συνέχεια! Κάποια στιγμή κατεβήκαμε από τις γέφυρες για να προσεγγίσουμε το κατάλυμα μας.

Είχαμε κλείσει διαμονή για σήμερα στο Hotel Boccascena (63€/βραδιά με πρωινό). Το κατάλυμα διέθετε και πάρκινγκ μέσα στη τιμή. Στην ουσία είχε μία μικρή αυλή στην είσοδό του και έβαζες το αυτοκίνητο μαζί με άλλα, που αυτό σημαίνει πρακτικά ότι αν έμπαινες πρώτος σε έκλεινε κάποιος άλλος και για να βγεις έπρεπε να μετακινηθούν τα άλλα αυτοκίνητα. Οπότε άφηνες τα κλειδιά του αυτοκινήτου στη ρεσεψιόν για να κάνει αυτή τη δουλειά. Δεν είχαμε σκοπό να μετακινήσουμε το αυτοκίνητο και πάντα υπήρχε κάποιος στη ρεσεψιόν.
Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο και ξαπλώσαμε για ένα μισάωρο, ώστε να πέσει λίγο η ζέστη, καθώς η ώρα δεν ήταν ούτε 17:00 ακόμα και έκανε πολύ ζέστη! Η αλλαγή της θερμοκρασίας ήταν πλέον αισθητή και με έκανε να αναρωτιέμαι γιατί κατέβηκα από τα βουνά…οι Άλπεις μου έλειπαν ήδη!

Γύρω στις 18:00 ετοιμαστήκαμε για βόλτα. Περπατήσαμε από το κατάλυμα έως τη πιο κοντινή στάση του μετρό, που ήταν γύρω στα 800μ περίπου (1,5€/μονή διαδρομή), χαζεύοντας γύρω μας τη πόλη. Περάσαμε δίπλα από τη Piazza della Vittoria, όπου γύρω της γίνονταν αρκετά έργα και δεν πλησιάσαμε περισσότερο αν και θα θέλαμε. Μαζί με την Piazza de Ferrari, η Piazza della Vittoria θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές πλατείες στο κέντρο της πόλης. Το χαρακτηριστικό της γνώρισμα είναι η εντυπωσιακή θριαμβευτική αψίδα, το Arco della Vittoria , ένα μνημείο αφιερωμένο στους πεσόντες του AΠΠ. Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό της είναι τα διαφορετικά επίπεδα με γκαζόν στα οποία αναπαριστώνται με λουλούδια τα τρία καράβια του Χριστόφορου Κολόμβου, καθώς θεωρείται ότι η Γένοβα είναι γενέτειρά του, αλλά υπάρχουν κάτι διαφωνίες γι αυτό. Την πλατεία την είδαμε καλύτερα την άλλη μέρα το πρωί περνώντας από άλλο δρόμο, αλλά δεν πρόλαβα να βγάλω φωτογραφίες.

Όταν βγήκαμε από το μετρό βρεθήκαμε σε μια πολύ γνώριμη εικόνα της πόλης, την Piazza de Ferrari!

Πρόκειται για τη κεντρική πλατεία της Γένοβας, που είναι αφιερωμένη στον Raffaele de Ferrari, τον Δούκα της Galliera, ο οποίος δώρισε το 1875 ένα σημαντικό χρηματικό ποσό για έργα επέκτασης του λιμανιού. Στο κέντρο υπάρχει το όμορφο συντριβάνι που δημιουργήθηκε από τον αρχιτέκτονα Cesare Crosa της Vergagni το 1936. Η πλατεία πλαισιώνεται από το Teatro Carlo Felice, το κτίριο της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Λιγουρίας, που σχεδιάστηκαν από τον Carlo Barabino, το Palazzo Ducale, το Palazzo della Regione Liguria (στεγάζει γραφεία της Λιγουρίας και οικοδομήθηκε το 1920), και το Palazzo della Nuova Borsa (το νέο χρηματιστήριο). Η πλατεία αποτελεί ένα από τα καλύτερα παραδείγματα γενοβέζικης Αρτ Νουβό!

Καθώς ήμασταν στην είσοδο του μετρό ακόμα και κοιτούσαμε προς τα πού θα κατευθυνθούμε για αρχή, ο bro αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει την πιστωτική του…Θυμάται ότι την είχε τελευταία μέσα στο αυτοκίνητο πριν πάμε στο ξενοδοχείο και λέμε λογικά έχει πέσει μέσα στο αυτοκίνητο. Έλα όμως που τα κλειδιά του αυτοκινήτου βρίσκονταν στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου και μπορούσε να μπει στο αυτοκίνητο κάποιος από το κατάλυμα ανα πάσα στιγμή. Τρώμε ένα άγχος για αρχή…Τελικά ο bro πήγε πίσω στο ξενοδοχείο να τη βρει και έμεινα εγώ στη πλατεία να τον περιμένω να γυρίσει. Έκατσα, λοιπόν, στο Caffe Arco, σε ένα τραπεζάκι έξω και ήπια το καφέ μου χαζεύοντας τον κόσμο! Η ώρα όμως περνούσε και ο αδερφός μου δεν φαίνονταν…εν τω μεταξύ αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπάρχει πλέον καθόλου κίνηση από οχήματα στη πλατεία και ότι ο κόσμος μαζεύεται προς έναν συγκεκριμένο δρόμο. Πληρώνω το καφέ μου και κατευθύνομαι προς τα εκεί που πάνε όλοι…

Η Piazza de Ferrari, εκτός από την ιστορία της, είναι ένας τόπος συνάντησης και συγκεντρώσεων και εκείνη τη στιγμή κατευθύνονταν προς αυτήν μία πορεία! Στην αρχή δεν μπορούσα να διακρίνω τι πανό και σημαίες κρατούσαν. Πήγα σε ένα σημείο της πλατείας ώστε να είμαι σε απόσταση από τη πορεία, μην τυχόν αρχίσουν τα "δάκρυα", και πήρα τηλέφωνο τον bro για να δω που βρίσκεται, τι έκανε με τη κάρτα και να του πω τι γίνεται. Τελικά είχε βρει τη κάρτα (ευτυχώς) και είχε αργήσει γιατί είχε δει τη πορεία πριν μπει στο μετρό και αποφάσισε να έρθει με τα πόδια. Φτάνοντας η πορεία στη πλατεία έπεσαν κάτι κροτίδες, αλλά ευτυχώς το πράγμα έμεινε εκεί. Εκείνη τη στιγμή έφτασε και ο bro και κάτσαμε σε ένα πεζούλι να χαζέψουμε το κόσμο. Τελικά ήταν του ιταλικού ΚΚ"Ε"…το έζησα και αυτό στην Ιταλία

Με τα "σούρτα φέρτα" του bro και τις διαδηλώσεις είχε περάσει μιάμιση ώρα για να ξεκινήσουμε τη περιήγησή μας στη πόλη. Η πρώτη συνάντηση ήταν με τη Porta Soprana και τους δύο πύργους του Αγ. Ανδρέα. Πρόκειται για μέρος των τειχών Μπαρμπαρόσα της Γένοβα, που χτίστηκαν τον 12ο αι. προς υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της Δημοκρατίας ενάντια στις επεκτατικές φιλοδοξίες του αυτοκράτορα Μπαρμπαρόσα, απο τον οποίο πήραν και το όνομα τους.

Κατηφορίσαμε προς τη Piazza Giacomo Matteotti για να συναντήσουμε τη Chiesa del Gesù. Κατά τον 16ο αι. οι πιο σημαντικές ευγενείς οικογένειες της πόλης ανέθεταν τη διακόσμηση οικογενειακών παρεκκλησιών στους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες της εποχής. Ο συγκεκριμένος ναός δεν αποτελεί εξαίρεση και το εσωτερικό του αντιπροσωπεύει επάξια το αριστοκρατικό γενοβέζικο μπαρόκ, το οποίο βρίσκει την έκφρασή του στις επιχρυσωμένες διακοσμήσεις, τα πολύχρωμα μάρμαρα και στις άθικτες τοιχογραφίες των αδελφών Giovanni και Giovan Battista Carlone. Επίσης εδώ σώζονται έργα του Rubens! Είχε αρκετό κόσμο από έξω και ακόμα περισσότερο μέσα και δεν μπήκαμε τελικά, οπότε δεν μπορέσαμε να θαυμάσουμε τις ομορφιές του….

Συνεχίσαμε προς τη Piazza San Lorenzo, παρακάμπτοντας το κεντρικό ομώνυμο δρόμο και πηγαίνοντας μέσα από τα στενά της πόλης. Εκεί έπαθα το κάτι τις μου εγώ… Επικρατούσε μία ατμοσφαιρική εικόνα στα στενά καθώς σουρούπωνε και πολλά σημεία σε ταξίδευαν πίσω στο χρόνο! Η αρχιτεκτονική των κτιρίων, οι διακοσμήσεις τους και το αποτύπωμα της καθημερινότητας σε συνδυασμό με τον ελάχιστο κόσμο, τα πονηρά μαγαζιά και τις οσμές που αναδύονταν από τα έγκατα της πόλης, με έστειλαν αδιάβαστη!!! Με το μυαλό μου ταξίδευα στο ένδοξο παρελθόν της Γένοβα με το σπουδαίο της εμπορικό λιμάνι! Γιατί λιμάνι χωρίς βρώμα και παρακμή...δεν!

Κάπου εκεί, λοιπόν, μεταξύ στενών και ονειροπόλησης ακούω τη φωνή του bro σαν απορυθμισμένο γραμμόφωνο να λέει: μα είναι δυνατόν μια πόλη σαν τη Γένοβα να βρωμάει έτσι;;;….Κοίτα να δεις με πόσο διαφορετικό τρόπο μπορεί να εκληφθεί ένα στοιχείο μιας πόλης από άνθρωπο σε άνθρωπο…ο ένας ταξίδευε και άλλος απλώς…μύριζε! Ο bro το λέει ανωμαλία αυτό σε μένα. Εγώ πάλι αναρωτιέμαι σε ποιόν έχει μοιάσει επιτέλους αυτός ο άνθρωπος;…. Μα πως αλλιώς θα μπορούσα να ταξιδέψω νοερά στο χρόνο χωρίς έναυσμα;

Περπατώντας μέσα στα στενά είχαμε απομακρυνθεί αρκετά από τη Piazza San Lorenzo. Γυρνώντας πρόσεξα στους δρόμους ταμπέλες με διάφορα τουρ που μπορεί κάποιος να κάνει μέσα στη πόλη και να θαυμάσει τα ωραία της!

Στη Piazza San Lorenzo δεσπόζει επιβλητικός ο καθεδρικός ναός της Γένοβα. Πρόκειται για τον πιο σημαντικό ναό της πόλης. Οι καλλιτεχνικές παραστάσεις στους τοίχους του προκάλεσαν πολλούς θρύλους…

Είναι αφιερωμένος στον San Lorenzo Martire και στο εσωτερικό φιλοξενούνται οι στάχτες του προστάτη της πόλης San Giovanni Battista, που έφτασε στη Γένοβα στο τέλος της Πρώτης Σταυροφορίας. Η βασιλική του San Lorenzo έγινε καθεδρικός ναός τον 9ο αι. Εκείνη την εποχή το κτίριο βρισκόταν έξω από τα τείχη της πόλης. Μετά την ανέγερση των τειχών η περιοχή του San Lorenzo έγινε η καρδιά της πόλης και η πλατεία μπροστά από τον καθεδρικό αποτέλεσε σημείο αναφοράς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής κατά τον Μεσαίωνα! Ένα μέρος του ναού είναι γοτθικού ρυθμού και γενικώς έχει υποστεί αρκετές αποκαταστάσεις και ανακατασκευές στο πέρασμα των αιώνων, όπου και πήρε τελική μορφή η μεγαλοπρεπής πρόσοψη του με άσπρες και μαύρες ρίγες. Μια αναστήλωση στα τέλη του 19ου αι. ενίσχυσε τα μεσαιωνικά μέρη του, που χαρακτηρίζουν σήμερα την όψη του καθεδρικού ναού.

Την ώρα που φτάσαμε ο ναός ήταν κλειστός φυσικά και δεν είδαμε το εσωτερικό του. Κινηθήκαμε προς το λιμάνι και τις αποβάθρες για να δούμε και λίγο θάλασσα. Σε όλη τη πόλη το στοιχείο της πολυπολιτισμικότητας ήταν έντονο, έβλεπες κάθε καρυδιάς καρύδι. Το μάτι δεν βαριόταν στιγμή να κοιτάει δεξιά και αριστερά!

Είδαμε και το Palazzo San Giorgio, ένα από τα πιο γνωστά ιστορικά κτήρια στη Γένοβα, που βρίσκεται στη περιοχή των αποβάθρων και σχηματίζεται από δύο διαφορετικά μέρη: το αρχαίο, που είναι ένα τυπικό παράδειγμα μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής με τη πρόσοψη στραμμένη προς τη στοά Sottoripa, και το αναγεννησιακό προσανατολισμένο νότια.

Είχε έρθει η ώρα να κάτσουμε κάπου για φαγητό και ποτό. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής περνώντας πάλι από τη στοά Sottoripa, όπου πρόσεξα κάτι που δεν το είδα κατεβαίνοντας. Κάποια κτίρια στη σειρά είχαν μια ιδιαίτερη διακόσμηση που παρέπεμπε (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια) σε υδραγωγείο! Η Γένοβα φημίζεται για το ιστορικό υδραγωγείο της, μια εντυπωσιακή κατασκευή, που χτίστηκε για να τροφοδοτήσει την πόλη με νερό στις αρχές του 13ου αι. και στη συνέχεια διευρύνθηκε και βελτιώθηκε στα μέσα του 17ου αι. Τα κτίρια αυτά, λοιπόν, έμοιαζαν σαν να είχαν χτιστεί πάνω στα ερείπια υδραγωγείου ή η αρχιτεκτονική τους διακόσμηση ήταν τέτοια ώστε να θυμίζει αυτό, ένα από τα σύμβολα της πόλης, το υδραγωγείο της!

Δεν ξέρω αν όντως ισχύει κάτι από τα δύο, αλλά θα μπορούσε, γιατί το υδραγωγείο έφτανε μέχρι μέσα στη πόλη σε διάφορα σημεία της. Σήμερα βέβαια μερικά από τα 40 χιλιόμετρα του έχουν εξαφανιστεί πλέον με την ανάπτυξη της πόλης, αλλά θα ήθελα πολύ να ισχύει η σκέψη μου, γιατί θα μπορούσε να είναι ένας πολύ όμορφος τρόπος διατήρησης ενός σημαντικού ιστορικού μνημείου της πόλης! Αν κάποιος γνωρίζει κάτι περισσότερο θα ήθελα να μου το πει.

Περάσαμε από το καθεδρικό ξανά και όταν φτάσαμε στη Chiesa del Gesù στρίψαμε δεξιά, προς το σημείο που είδαμε κινητικότητα. Όταν φτάσαμε στη Piazza delle Erbe είδαμε τραπέζια και κόσμο, μας άρεσε το περιβάλλον και καθίσαμε. Το μαγαζί που κάτσαμε ήταν το Bar Berto

Πήραμε κάτι να τσιμπήσουμε και να συνοδεύσουμε τις μπύρες μας. Η αρχή έγινε με την απολαυστική μαύρη ReAle με καταγωγή από το Borgorose στη επαρχία Λάτσιο. Μία από τις καλύτερες ιταλικές μπύρες που έχω πιεί!!!

Και ενώ το φαγαπότι είναι σε εξέλιξη, βλέπουμε τη σερβιτόρα του μαγαζιού να μπαίνει στη πλαϊνή είσοδο από το μαγαζί, που χρησίμευε μάλλον ως αποθήκη, και να βγαίνει σχεδόν αμέσως τρέχοντας….Τι είχε συμβεί; Μα κάποιος την κυνηγούσε…ιδού ο ένοχος!

Γελάσαμε τόσο πολύ με το σκηνικό και φτιάξαμε τρελό κέφι όταν θυμηθήκαμε και τα δικά μας τρεχαλητά στο σπίτι στην Αθήνα, τότε που μας κυνηγούσαν οι κατσαρίδες-τέρατα που ζούνε εκεί….τέτοιες είναι και αυτές της Γένοβα, να ταιριάζουν με το όλο σκηνικό της "λιμανίλας"!!! Και δώστου οι μπύρες λοιπόν και κάποια στιγμή λέμε να αλλάξουμε μπύρα. Έπεσε στο τραπέζι η παρακάτω…

…άλλη μία γαμάτη ιταλική μπύρα! Της οποίας βέβαια το όνομα εγώ το "μετάλλαξα" λίγο και το έκανα Pompeii αντι Βombay! Λίγο οι προηγούμενες μπύρες, λίγο η πλανεύτρα Γένοβα, λίγο το ότι δεν θα οδηγούσα μετά, με έφεραν στο τσακίρ κέφι και δεν ήθελα βρε αδερφέ να πάω στην Ινδία…ήθελα να μείνω Ιταλία!!!


Γενικά η πόλη είχε απίστευτη βραδινή αύρα και κινητικότητα σε πολλά σημεία μέχρι και αργά! Η επιστροφή στο κατάλυμα έγινε με ταξί, βεβαίως βεβαίως, που πήραμε από τη Piazza de Ferrari…….zzzzzzzzzzz