Glosoli
Member
- Μηνύματα
- 403
- Likes
- 314
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
Περιεχόμενα
Η πρώτη μέρα στη δουλειά ξημέρωσε και βρήκα τους συγκατοίκους-συναδέλφους μου στην στάση του λεωφορείου (αφού από την επόμενη θα μέναμε στο σπίτι) ώστε όλοι μαζί να πάμε για δουλειά. Ο καιρός θύμιζε ελληνικό Φθινόπωρο στις πολύ αρχές του πράγμα τέλειο μιας και δεν μου αρέσει και πολύ η ζέστη. Φτάνουμε στη δουλειά όπου μας δείχνουν το γραφείο μας, εγώ θα ήμουν μαζί με τον Luca και με έναν από τους αχώνευτους Φιλανδούς ενώ η Felipa θα ήταν μαζί με τον άλλο Φιλανδό. Μία γυναίκα μας είπε πως δεν θα μας βάλουν και τους 3 μαζί γιατί αφού συγκατοικούμε κιόλας ( τι το θέλαμε και τους το λέγαμε) αντί να δουλεύουμε θα μιλάμε μεταξύ μας.
Η δουλειά που ανατέθηκε σε μένα ήταν να τηλεφωνώ σε διάφορους μεγάλους πελάτες σε γαλλόφωνες χώρες για ενημέρωση στα διάφορα νέα προϊόντα της εταιρείας και την μορφή τους, τρόπους παράδοσης κτλ. Αυτό φυσικά απαιτούσε ώρες επί ωρών σεμινάρια την πρώτη εβδομάδα με πολύ πονοκέφαλο στο τέλος του καθενός. Το όλο κλίμα όμως ήταν πολύ ευχάριστο και γενικά ωραίο.
Ήρθε και η μέρα της μετακόμισής μας στο σπίτι μας πλέον στο οποίο συμβόλαιο που υπογράψαμε για το σπίτι απαγορευόταν ρητώς να κρεμάσουμε κάτι στους τοίχους χρησιμοποιώντας κάποιο καρφί και γενικά να νοιώσουμε κάπως ελεύθεροι πως το σπίτι αυτό μας ανήκει κατά κάποιο τρόπο. Ο ιδιοκτήτης έμενε ακριβώς απέναντι και μάλιστα όταν είχαμε κάνει ένα μικρό πάρτι και είχαμε καλέσει κόσμο από την δουλειά και από την πόλη που είχαμε γνωρίσει κόντευε να πάθει εγκεφαλικό μήπως και γίνουν τίποτα ζημιές, δεν έχω γνωρίσει πιο μίζερο άνθρωπο στη ζωή μου.
Οι μέρες κυλούσαν κάπως ίδιες… δηλαδή κάθε μέρα για δουλειά από τις 9 έως και τις 5 και τις Παρασκευές δουλεύαμε έως τις 3. Μετά συνήθως σπίτι για άραγμα, βόλτες με ποδήλατα που είχαμε αγοράσει σε όλη την πόλη και κατά μήκος του ποταμού Ρήνου περνώντας τα σύνορα συνέχεια από τις διάφορες γέφυρες που υπήρχαν. Αυτό ήταν και κάτι που λάτρεψα σε αυτό το ταξίδι, το ποδήλατο. Σου φτιάχνει τη διάθεση να το κάνεις βλέποντας αυτές τις τέλειες εικόνες. Πράσινο παντού, νερό σε συνεχή ροή, σπίτια γεμάτα με λουλούδια στα παρτέρια τους, πουλιά να κελαηδούν επί μονίμου βάσεως, γήπεδα ποδοσφαίρου όπου είχαμε γνωρίσει ντόπιους και μας έπαιρναν τηλέφωνο για 8Χ8 τα απογεύματα, διάφορες Pubs που έδειχναν όλη την ώρα αγώνες από όλη την Ευρώπη και πραγματικά εκεί ο κόσμος είναι εθισμένος στο να βλέπει αγώνες και στην Ελβετία και στο Λιχτενστάιν.
Η καλύτερη μας μέρα φυσικά ήταν η Παρασκευή όπου θέλαμε να ανακαλύπτουμε πιο πολύ τις γύρω περιοχές και αν τα οικονομικά μας το επέτρεπαν να πηγαίνουμε κάπου κοντά και να γυρνάγαμε πίσω Κυριακή βράδυ.
Έτσι την πρώτη Παρασκευή είπαμε να επισκεφθούμε την πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου τη Βαντούζ. Η Βαντούζ που λέτε έχει 5000 κόσμο και είναι πολύ κοντά στο Schaan την πόλη που δουλεύαμε, πας με λεωφορείο. Για να ξέρετε τα Γερμανικά που μιλά ο απλός ο κόσμος στην Ελβετία και στο Λιχτενστάιν είναι κάτι παραπάνω από μία διαφορετική Γερμανική διάλεκτος με αποτέλεσμα ο Luca να έχει σημαντικά προβλήματα στην επικοινωνία. Οι άλλοι τον καταλάβαιναν, αυτός όμως όχι. Η Vadouz που λέτε είναι χτισμένη στους πρόποδες των Άλπεων και στο πιο ψηλό της βουνό στέκει ο Πύργος του Πρίγκιπα γνωστός ως Κάστρο της Vaduz που σε όποιο σημείο της πόλης και να είσαι μπορείς να το δεις. Είναι λες και έχει πεταχτεί από κάποια παλιά γκραβούρα και είναι χτισμένο τον 12ο αιώνα. Κρίμα που δεν μπορούν να το επισκεφθούν και μέσα τουρίστες αλλά αφού ανέβεις με τα πόδια το βουνό μπορείς να το δεις από κοντά. Άλλο ωραίο κτίριο είναι το μέρος που στεγάζεται η κυβέρνηση του Πριγκιπάτου των 36000 κατοίκων που μου θύμισε μικρογραφία από τις Βερσαλλίες. Επίσης ο καθεδρικός ναός της πόλης και το φοβερό από άποψη αισθητικής κτίριο του μουσείου Τέχνης της πόλης.
Αυτά είναι όλα και όλα η πρωτεύουσα. Άλλωστε απέχει μόνο 2 χιλιόμετρα από το Schaanέτσι πολλές φορές πηγαίναμε και με το ποδήλατο αφού στη Vaduzείχαμε βρει μία pubπου έπαιζε μουσική της αρεσκείας μας και ήταν ανοιχτή όλη τη μέρα. Πάντως είχε πλάκα να βλέπεις τους πάντες με τις αυτοκινητάρες τους και με εμάς φορώντας γραβάτα πάνω σε ποδήλατο μετά τη δουλειά πηγαίνοντας για μια μπίρα. Να σας πω ότι σε αυτές τις χώρες κάνουν αλκοτέστ και στους ποδηλάτες πράγμα για το οποίο πάλι καλά μας είχαν προειδοποιήσει.
Φυσικά επειδή μετά τον πρώτο μήνα όλη αυτή η ρουτίνα και η υπερβολική ηρεμία μας την είχε δώσει κάπως στα νεύρα γιατί εντάξει θα πας στη δουλειά, μετά θα πας σε μία pubή σε μία μπυραρία, θα κάνεις το ποδήλατο σου θα πας και στα ήρεμα clubsπου μπορεί να τα βλέπεις και να γελάς με αυτά που έχουμε εμείς στην Ελλάδα αλλά θέλεις και κάτι πιο έντονο. Μόλις νοιώθαμε αυτήν την ανάγκη παίρναμε το τρένο και πηγαίναμε στην Αυστρία στην πόλη Feldkirch, μία πόλη 35000 κατοίκων που μας φαινότανε πλέον μεγαλούπολη μένοντας κάπου με πληθυσμό 11000 και δουλεύοντας κάπου αλλού με 6000
. Είναι ακριβώς πάνω στα σύνορα με το κρατίδιο μας και είναι και αυτή μέρος με πολλές εταιρείες που έχουν τα κεντρικά τους εκεί. Επίσης στην πόλη αυτή είχε πιο φθηνά supermarketμε αποτέλεσμα να κάνουμε εκεί τα ψώνια μας πράγμα που μας βόλεψε πάρα πολύ. Τόσο μας άρεσε εκεί μέχρι που σκεφθήκαμε να βρίσκαμε και σπίτι αλλά το αφήσαμε γιατί που να ψάχνεσαι πάλι και δεν ήταν και τόσο δίπλα στη δουλειά όσο το άλλο.
Έτσι πολλές Παρασκευές φεύγαμε για Αυστρία και μέναμε σε ένα φτηνό hostel της πόλης. Μία πολύ ωραία Μεσαιωνική πόλη με νυχτερινή ζωή και αφού γεμίζαμε λίγο τις μπαταρίες μας με τον κόσμο που βλέπαμε και φυσικά τις τσάντες από το supermarketεπιστρέφαμε Κυριακή στο μικρό Ελβετικό μας χωριό και στην δουλειά μας από Δευτέρα.
Μία άλλη εκδρομή που άξιζε τρελά ήταν στο θέρετρο Malbunτου Πριγκιπάτου που βρίσκεται κυριολεκτικά χτισμένο πάνω στις Άλπεις. Είναι κέντρο για να κάνεις σκι τον χειμώνα και ήμασταν καλεσμένοι του προϊστάμενου μας που έχει σπίτι εκεί. Για να φτάσει κανείς εκεί θα πρέπει να περάσει και από το χωριό Stegπάνω στις Άλπεις και αυτό με μία μικρή λίμνη τόσο μα τόσο γραφική. Στην αρχή νομίζαμε πως θα μπορούσαμε να πάμε με τα ποδήλατα και εκεί αλλά τη χώρα την γυρνάς την μισή με το ποδήλατο εκεί που υπάρχουν οι πόλεις την άλλη μισή όμως όχι γιατί είναι πάνω στις Άλπεις με κάτι άπιαστες ανηφόρες. Πάλι καλά μας πήρε με το αμάξι. Πανάκριβα σπίτια υπάρχουν και από κατάλαβα πάνε όλοι οι λεφτάδες για σκι το χειμώνα εκεί. Μείναμε 2 μέρες και πηγαίναμε για πεζοπορίες στο βουνό, δεν είχε να κάνεις και κάτι άλλο η αλήθεια είναι! Φοβερά τοπία και κουραστικές αλλά με ανταμοιβή την ευχαρίστηση του ότι περπατάς στις Άλπεις και βλέπεις όλη αυτή την ομορφιά γύρω σου .Στην Ζυρίχη δεν πήγαμε κανένα Σαββατοκύριακο μιας και τα εισιτήρια των τρένων είναι γενικά κάπως ακριβά όπως και η διαμονή αν και το θέλαμε πάρα πολύ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το ποσοστό ξένων που μένουν στην Ελβετία. Στο χωριό που μέναμε εμείς στο δρόμο άκουγες, Ιταλικά, Τούρκικα, Αραβικά, Σέρβικα και άλλα δεν το περίμενα.
Οι 3 μας είχαμε δεθεί πάρα πολύ μεταξύ μας αφήστε που περνάγαμε και super. Φυσικά υπήρχαν και στιγμές εντάσεων ειδικά στο θέμα της συγκατοίκησης με μένα και τον Lucaμιας και μέναμε στο ίδιο δωμάτιο αλλά όλα ξεπερνιόντουσαν γρήγορα πάλι καλά! Ο κόσμος σε αυτές τις 2 χώρες είναι κάπως σφιχτός η αλήθεια είναι. Παράδειγμα ενώ είχαμε γνωρίσει κόσμο από το Ελβετικό χωριό που μέναμε και παίζαμε μπάλα μαζί τους και βγαίναμε μαζί αυτοί είχαν έρθει σπίτι μας καλεσμένοι ενώ εμάς δεν μας είχαν καλέσει ούτε μία φορά, στην Felipaέκανε πάρα πολύ κακή εντύπωση αυτό ενώ ο Lucaήταν πιο ψύχραιμος λέγοντας πως έτσι είναι εδώ τα πράγματα. Παρόλο που έχουν περάσει 4 χρόνια σχεδόν από εκείνη την περίοδο έχω ήδη πάει με τον Lucaστην Πορτογαλία επίσκεψη στη Felipaκαι οι 2 τους έχουν έρθει Ελλάδα σε μας. Μας μένει μόνο επίσκεψη στο Κίελο όπου μένει ο Luca μήπως και φτιάξουμε κανά υποβρύχιο
Το Λιχτενστάιν παρότι έχει μόνο τόσο λίγο κόσμο είναι διασκορπισμένος σε όλη την δυτική του κυρίως πλευρά καθώς η ανατολική είναι Άλπεις ειδικά μία πόλη του στο νοτιότερο τμήμα του το Balzersέχει μία πανέμορφη εκκλησία και επίσης ένα φρούριο που μετά από λίγο δεν μας έκαναν εντύπωση καθώς κάθε περιοχή εκεί έχει μία ωραία εκκλησία και ένα ωραίο φρούριοΤην πιο ωραία εικόνα του ταξιδιού την είδα μία Κυριακή που είχαμε πάει με τα ποδήλατα στο βορειότερο σημείο της χώρας που είναι τριεθνές μεταξύ Ελβετίας, Αυστρίας και Λιχτενστάιν όπου η περιοχή είναι πεδινή με καλλιεργήσιμες εκτάσεις και έχει παντού αγελάδες να βοσκούν αμέριμνες. Η τρομάρα του βοσκού ήταν φοβερή όταν 2 αγελάδες μπήκαν στο Ρήνο και το έκοψαν καρφί για Ελβετία!! Τα σύνορα είναι ανύπαρκτα αν και ο βοσκός μας την είπε γιατί όπως είπε και καλά είχαμε μπει σε ιδιωτική περιοχή, κάποια ταμπέλα που να το λέει δεν είχαμε δει πάντως.
Με αυτά και με εκείνα ο καιρός πέρασε και ήταν σαν να μην έχω νοιώσει εγώ τουλάχιστον καλοκαίρι όντας στην σκιά των Άλπεων σορτσάκια και κοντομάνικα σπανίως τα βάλαμε αλλά δεν με πείραξε καθόλου όμως! Στο Λιχτενστάιν είδα και τα μοναδικά McDonaldsπου πουλάνε και κρασί, έχει πάρα πολλούς φούρνους με εύγευστο ψωμί και γλυκά που έχουν σαν βάση διάφορα φρούτα. Επίσης η χώρα δεν έχει ούτε ένα InternetCafé μιας και όλοι έχουν Internetσπίτι τους. Το μόνο άσχημο είναι πως ο κόσμος γενικά πίνει πολύ και συμβαίνουν αρκετά τροχαία ατυχήματα παρόλο που έχει παντού κάμερες ακόμα και εκτός πόλεων.
Προσοχή σε όποιον ποτέ πάει σε αυτή τη γωνιά της Ευρώπης μην τυχόν και αποκαλέσει τους Λιχτενσταιανούς Ελβετούς, Αυστριακούς ή Γερμανούς, κινδυνεύετε να σας πλακώσουν στο ξύλο, είναι πολύ περήφανοι σαν λαός να ξέρετε. Επίσης μετά από δημοψήφισμα ο λαός από μόνος του αφαίρεσε πολλές εξουσίες από την εκλεγμένη από αυτόν κυβέρνηση και τις έδωσε στον Πρίγκιπα αφού πρώτα αυτός είχε κάνει διάγγελμα στην τηλεόραση λέγοντας στο λαό πως αν δεν εγκρίνει αυτό το σχέδιο νόμου θα πουλούσε τη χώρα στον BillGatesχαχα έλεος!!! Επίσης η χώρα αυτή είναι το τελευταίο απομεινάρι της Αγίας και Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους. Η Πριγκιπική Οικογένεια έχει πολλές εκτάσεις δικές τις με πύργους και στη Γερμανία κάνοντας τη πολύ πλούσια. Είχαν επίσης κάστρα και εκτάσεις στην Τσεχία και στην Σλοβακία αλλά οι κομμουνιστές τους τα αφαίρεσαν με αποτέλεσμα μέχρι σήμερα η Σλοβακία να μην αναγνωρίζει το Λιχτενστάιν και το Λιχτενστάιν το αντίστροφο. Όσοι ήμουν εκεί το ίδιο συνέβαινε και με την Τσεχία αλλά διάβασα πως πλέον έχουν διπλωματικές σχέσεις.
Η σύμβαση μας τελείωνε Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου και το τελευταίο Σαββατοκύριακο αποφασίσαμε να το περάσουμε στη λιλιπούτια αυτή χώρα πηγαίνοντας για ποδήλατο και για ψάρεμα σε μία μικρή λίμνη με μία βάρκα που μας δάνεισε ένας γείτονας και συζητώντας με τους 2 αυτούς εκπληκτικούς ανθρώπους τι μας περίμενε τον καθένα στην πατρίδα του. Εμένα με περίμενε το άγχος της εξεταστικής μιας και τον Ιούνιο δεν είχα δώσει τίποτα αφού είχα φύγει, τον Lucaτο άγχος αν θα του αναγνωριστεί ως προϋπηρεσία αυτό που έκανε το καλοκαίρι και η Felipaπιο χαλαρή δεν ήξερε αν θα έβρισκε ζωντανό το ψάρι της που είχε αφήσει στην αδερφή της.
Είχαμε κλείσει από το internet όλοι μαζί επιστροφή για τις 5 Σεπτεμβρίου. Πετάγαμε όλοι μεσημέρι για διαφορετικές χώρες. Ξεκινήσαμε με λεωφορείο αυτή τη φορά έως και τη Ζυρίχη μιας και θα πέρναγε από άλλα χωριά από αυτά του τρένου. Στη διαδρομή ένοιωθα πως έχανα πραγματικούς φίλους άλλα όπως προείπα δεν τους έχασα και ξέρω πως είναι καλά. Όταν έφτασα Αθήνα κοιτάω το πορτοφόλι μου και βλέπω 80 ευρώ και ξέρω πως η τράπεζα δεν έχει και πολλά και πως είμαι και άνεργος μιας και με την καλή ζωή της Ελβετίας δεν μου είχε μείνει φράγκο. Δεν βαριέσαι λέω, θα αγχωθώ από αύριο.
:: 
:: 
:: 
:: 
:: 
:: 
:: 
:: 
::
Η δουλειά που ανατέθηκε σε μένα ήταν να τηλεφωνώ σε διάφορους μεγάλους πελάτες σε γαλλόφωνες χώρες για ενημέρωση στα διάφορα νέα προϊόντα της εταιρείας και την μορφή τους, τρόπους παράδοσης κτλ. Αυτό φυσικά απαιτούσε ώρες επί ωρών σεμινάρια την πρώτη εβδομάδα με πολύ πονοκέφαλο στο τέλος του καθενός. Το όλο κλίμα όμως ήταν πολύ ευχάριστο και γενικά ωραίο.
Ήρθε και η μέρα της μετακόμισής μας στο σπίτι μας πλέον στο οποίο συμβόλαιο που υπογράψαμε για το σπίτι απαγορευόταν ρητώς να κρεμάσουμε κάτι στους τοίχους χρησιμοποιώντας κάποιο καρφί και γενικά να νοιώσουμε κάπως ελεύθεροι πως το σπίτι αυτό μας ανήκει κατά κάποιο τρόπο. Ο ιδιοκτήτης έμενε ακριβώς απέναντι και μάλιστα όταν είχαμε κάνει ένα μικρό πάρτι και είχαμε καλέσει κόσμο από την δουλειά και από την πόλη που είχαμε γνωρίσει κόντευε να πάθει εγκεφαλικό μήπως και γίνουν τίποτα ζημιές, δεν έχω γνωρίσει πιο μίζερο άνθρωπο στη ζωή μου.
Οι μέρες κυλούσαν κάπως ίδιες… δηλαδή κάθε μέρα για δουλειά από τις 9 έως και τις 5 και τις Παρασκευές δουλεύαμε έως τις 3. Μετά συνήθως σπίτι για άραγμα, βόλτες με ποδήλατα που είχαμε αγοράσει σε όλη την πόλη και κατά μήκος του ποταμού Ρήνου περνώντας τα σύνορα συνέχεια από τις διάφορες γέφυρες που υπήρχαν. Αυτό ήταν και κάτι που λάτρεψα σε αυτό το ταξίδι, το ποδήλατο. Σου φτιάχνει τη διάθεση να το κάνεις βλέποντας αυτές τις τέλειες εικόνες. Πράσινο παντού, νερό σε συνεχή ροή, σπίτια γεμάτα με λουλούδια στα παρτέρια τους, πουλιά να κελαηδούν επί μονίμου βάσεως, γήπεδα ποδοσφαίρου όπου είχαμε γνωρίσει ντόπιους και μας έπαιρναν τηλέφωνο για 8Χ8 τα απογεύματα, διάφορες Pubs που έδειχναν όλη την ώρα αγώνες από όλη την Ευρώπη και πραγματικά εκεί ο κόσμος είναι εθισμένος στο να βλέπει αγώνες και στην Ελβετία και στο Λιχτενστάιν.
Η καλύτερη μας μέρα φυσικά ήταν η Παρασκευή όπου θέλαμε να ανακαλύπτουμε πιο πολύ τις γύρω περιοχές και αν τα οικονομικά μας το επέτρεπαν να πηγαίνουμε κάπου κοντά και να γυρνάγαμε πίσω Κυριακή βράδυ.
Έτσι την πρώτη Παρασκευή είπαμε να επισκεφθούμε την πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου τη Βαντούζ. Η Βαντούζ που λέτε έχει 5000 κόσμο και είναι πολύ κοντά στο Schaan την πόλη που δουλεύαμε, πας με λεωφορείο. Για να ξέρετε τα Γερμανικά που μιλά ο απλός ο κόσμος στην Ελβετία και στο Λιχτενστάιν είναι κάτι παραπάνω από μία διαφορετική Γερμανική διάλεκτος με αποτέλεσμα ο Luca να έχει σημαντικά προβλήματα στην επικοινωνία. Οι άλλοι τον καταλάβαιναν, αυτός όμως όχι. Η Vadouz που λέτε είναι χτισμένη στους πρόποδες των Άλπεων και στο πιο ψηλό της βουνό στέκει ο Πύργος του Πρίγκιπα γνωστός ως Κάστρο της Vaduz που σε όποιο σημείο της πόλης και να είσαι μπορείς να το δεις. Είναι λες και έχει πεταχτεί από κάποια παλιά γκραβούρα και είναι χτισμένο τον 12ο αιώνα. Κρίμα που δεν μπορούν να το επισκεφθούν και μέσα τουρίστες αλλά αφού ανέβεις με τα πόδια το βουνό μπορείς να το δεις από κοντά. Άλλο ωραίο κτίριο είναι το μέρος που στεγάζεται η κυβέρνηση του Πριγκιπάτου των 36000 κατοίκων που μου θύμισε μικρογραφία από τις Βερσαλλίες. Επίσης ο καθεδρικός ναός της πόλης και το φοβερό από άποψη αισθητικής κτίριο του μουσείου Τέχνης της πόλης.
Αυτά είναι όλα και όλα η πρωτεύουσα. Άλλωστε απέχει μόνο 2 χιλιόμετρα από το Schaanέτσι πολλές φορές πηγαίναμε και με το ποδήλατο αφού στη Vaduzείχαμε βρει μία pubπου έπαιζε μουσική της αρεσκείας μας και ήταν ανοιχτή όλη τη μέρα. Πάντως είχε πλάκα να βλέπεις τους πάντες με τις αυτοκινητάρες τους και με εμάς φορώντας γραβάτα πάνω σε ποδήλατο μετά τη δουλειά πηγαίνοντας για μια μπίρα. Να σας πω ότι σε αυτές τις χώρες κάνουν αλκοτέστ και στους ποδηλάτες πράγμα για το οποίο πάλι καλά μας είχαν προειδοποιήσει.
Φυσικά επειδή μετά τον πρώτο μήνα όλη αυτή η ρουτίνα και η υπερβολική ηρεμία μας την είχε δώσει κάπως στα νεύρα γιατί εντάξει θα πας στη δουλειά, μετά θα πας σε μία pubή σε μία μπυραρία, θα κάνεις το ποδήλατο σου θα πας και στα ήρεμα clubsπου μπορεί να τα βλέπεις και να γελάς με αυτά που έχουμε εμείς στην Ελλάδα αλλά θέλεις και κάτι πιο έντονο. Μόλις νοιώθαμε αυτήν την ανάγκη παίρναμε το τρένο και πηγαίναμε στην Αυστρία στην πόλη Feldkirch, μία πόλη 35000 κατοίκων που μας φαινότανε πλέον μεγαλούπολη μένοντας κάπου με πληθυσμό 11000 και δουλεύοντας κάπου αλλού με 6000
. Είναι ακριβώς πάνω στα σύνορα με το κρατίδιο μας και είναι και αυτή μέρος με πολλές εταιρείες που έχουν τα κεντρικά τους εκεί. Επίσης στην πόλη αυτή είχε πιο φθηνά supermarketμε αποτέλεσμα να κάνουμε εκεί τα ψώνια μας πράγμα που μας βόλεψε πάρα πολύ. Τόσο μας άρεσε εκεί μέχρι που σκεφθήκαμε να βρίσκαμε και σπίτι αλλά το αφήσαμε γιατί που να ψάχνεσαι πάλι και δεν ήταν και τόσο δίπλα στη δουλειά όσο το άλλο.Έτσι πολλές Παρασκευές φεύγαμε για Αυστρία και μέναμε σε ένα φτηνό hostel της πόλης. Μία πολύ ωραία Μεσαιωνική πόλη με νυχτερινή ζωή και αφού γεμίζαμε λίγο τις μπαταρίες μας με τον κόσμο που βλέπαμε και φυσικά τις τσάντες από το supermarketεπιστρέφαμε Κυριακή στο μικρό Ελβετικό μας χωριό και στην δουλειά μας από Δευτέρα.
Μία άλλη εκδρομή που άξιζε τρελά ήταν στο θέρετρο Malbunτου Πριγκιπάτου που βρίσκεται κυριολεκτικά χτισμένο πάνω στις Άλπεις. Είναι κέντρο για να κάνεις σκι τον χειμώνα και ήμασταν καλεσμένοι του προϊστάμενου μας που έχει σπίτι εκεί. Για να φτάσει κανείς εκεί θα πρέπει να περάσει και από το χωριό Stegπάνω στις Άλπεις και αυτό με μία μικρή λίμνη τόσο μα τόσο γραφική. Στην αρχή νομίζαμε πως θα μπορούσαμε να πάμε με τα ποδήλατα και εκεί αλλά τη χώρα την γυρνάς την μισή με το ποδήλατο εκεί που υπάρχουν οι πόλεις την άλλη μισή όμως όχι γιατί είναι πάνω στις Άλπεις με κάτι άπιαστες ανηφόρες. Πάλι καλά μας πήρε με το αμάξι. Πανάκριβα σπίτια υπάρχουν και από κατάλαβα πάνε όλοι οι λεφτάδες για σκι το χειμώνα εκεί. Μείναμε 2 μέρες και πηγαίναμε για πεζοπορίες στο βουνό, δεν είχε να κάνεις και κάτι άλλο η αλήθεια είναι! Φοβερά τοπία και κουραστικές αλλά με ανταμοιβή την ευχαρίστηση του ότι περπατάς στις Άλπεις και βλέπεις όλη αυτή την ομορφιά γύρω σου .Στην Ζυρίχη δεν πήγαμε κανένα Σαββατοκύριακο μιας και τα εισιτήρια των τρένων είναι γενικά κάπως ακριβά όπως και η διαμονή αν και το θέλαμε πάρα πολύ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το ποσοστό ξένων που μένουν στην Ελβετία. Στο χωριό που μέναμε εμείς στο δρόμο άκουγες, Ιταλικά, Τούρκικα, Αραβικά, Σέρβικα και άλλα δεν το περίμενα.
Οι 3 μας είχαμε δεθεί πάρα πολύ μεταξύ μας αφήστε που περνάγαμε και super. Φυσικά υπήρχαν και στιγμές εντάσεων ειδικά στο θέμα της συγκατοίκησης με μένα και τον Lucaμιας και μέναμε στο ίδιο δωμάτιο αλλά όλα ξεπερνιόντουσαν γρήγορα πάλι καλά! Ο κόσμος σε αυτές τις 2 χώρες είναι κάπως σφιχτός η αλήθεια είναι. Παράδειγμα ενώ είχαμε γνωρίσει κόσμο από το Ελβετικό χωριό που μέναμε και παίζαμε μπάλα μαζί τους και βγαίναμε μαζί αυτοί είχαν έρθει σπίτι μας καλεσμένοι ενώ εμάς δεν μας είχαν καλέσει ούτε μία φορά, στην Felipaέκανε πάρα πολύ κακή εντύπωση αυτό ενώ ο Lucaήταν πιο ψύχραιμος λέγοντας πως έτσι είναι εδώ τα πράγματα. Παρόλο που έχουν περάσει 4 χρόνια σχεδόν από εκείνη την περίοδο έχω ήδη πάει με τον Lucaστην Πορτογαλία επίσκεψη στη Felipaκαι οι 2 τους έχουν έρθει Ελλάδα σε μας. Μας μένει μόνο επίσκεψη στο Κίελο όπου μένει ο Luca μήπως και φτιάξουμε κανά υποβρύχιο
Το Λιχτενστάιν παρότι έχει μόνο τόσο λίγο κόσμο είναι διασκορπισμένος σε όλη την δυτική του κυρίως πλευρά καθώς η ανατολική είναι Άλπεις ειδικά μία πόλη του στο νοτιότερο τμήμα του το Balzersέχει μία πανέμορφη εκκλησία και επίσης ένα φρούριο που μετά από λίγο δεν μας έκαναν εντύπωση καθώς κάθε περιοχή εκεί έχει μία ωραία εκκλησία και ένα ωραίο φρούριο
Την πιο ωραία εικόνα του ταξιδιού την είδα μία Κυριακή που είχαμε πάει με τα ποδήλατα στο βορειότερο σημείο της χώρας που είναι τριεθνές μεταξύ Ελβετίας, Αυστρίας και Λιχτενστάιν όπου η περιοχή είναι πεδινή με καλλιεργήσιμες εκτάσεις και έχει παντού αγελάδες να βοσκούν αμέριμνες. Η τρομάρα του βοσκού ήταν φοβερή όταν 2 αγελάδες μπήκαν στο Ρήνο και το έκοψαν καρφί για Ελβετία!! Τα σύνορα είναι ανύπαρκτα αν και ο βοσκός μας την είπε γιατί όπως είπε και καλά είχαμε μπει σε ιδιωτική περιοχή, κάποια ταμπέλα που να το λέει δεν είχαμε δει πάντως.Με αυτά και με εκείνα ο καιρός πέρασε και ήταν σαν να μην έχω νοιώσει εγώ τουλάχιστον καλοκαίρι όντας στην σκιά των Άλπεων σορτσάκια και κοντομάνικα σπανίως τα βάλαμε αλλά δεν με πείραξε καθόλου όμως! Στο Λιχτενστάιν είδα και τα μοναδικά McDonaldsπου πουλάνε και κρασί, έχει πάρα πολλούς φούρνους με εύγευστο ψωμί και γλυκά που έχουν σαν βάση διάφορα φρούτα. Επίσης η χώρα δεν έχει ούτε ένα InternetCafé μιας και όλοι έχουν Internetσπίτι τους. Το μόνο άσχημο είναι πως ο κόσμος γενικά πίνει πολύ και συμβαίνουν αρκετά τροχαία ατυχήματα παρόλο που έχει παντού κάμερες ακόμα και εκτός πόλεων.
Προσοχή σε όποιον ποτέ πάει σε αυτή τη γωνιά της Ευρώπης μην τυχόν και αποκαλέσει τους Λιχτενσταιανούς Ελβετούς, Αυστριακούς ή Γερμανούς, κινδυνεύετε να σας πλακώσουν στο ξύλο, είναι πολύ περήφανοι σαν λαός να ξέρετε. Επίσης μετά από δημοψήφισμα ο λαός από μόνος του αφαίρεσε πολλές εξουσίες από την εκλεγμένη από αυτόν κυβέρνηση και τις έδωσε στον Πρίγκιπα αφού πρώτα αυτός είχε κάνει διάγγελμα στην τηλεόραση λέγοντας στο λαό πως αν δεν εγκρίνει αυτό το σχέδιο νόμου θα πουλούσε τη χώρα στον BillGatesχαχα έλεος!!! Επίσης η χώρα αυτή είναι το τελευταίο απομεινάρι της Αγίας και Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους. Η Πριγκιπική Οικογένεια έχει πολλές εκτάσεις δικές τις με πύργους και στη Γερμανία κάνοντας τη πολύ πλούσια. Είχαν επίσης κάστρα και εκτάσεις στην Τσεχία και στην Σλοβακία αλλά οι κομμουνιστές τους τα αφαίρεσαν με αποτέλεσμα μέχρι σήμερα η Σλοβακία να μην αναγνωρίζει το Λιχτενστάιν και το Λιχτενστάιν το αντίστροφο. Όσοι ήμουν εκεί το ίδιο συνέβαινε και με την Τσεχία αλλά διάβασα πως πλέον έχουν διπλωματικές σχέσεις.
Η σύμβαση μας τελείωνε Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου και το τελευταίο Σαββατοκύριακο αποφασίσαμε να το περάσουμε στη λιλιπούτια αυτή χώρα πηγαίνοντας για ποδήλατο και για ψάρεμα σε μία μικρή λίμνη με μία βάρκα που μας δάνεισε ένας γείτονας και συζητώντας με τους 2 αυτούς εκπληκτικούς ανθρώπους τι μας περίμενε τον καθένα στην πατρίδα του. Εμένα με περίμενε το άγχος της εξεταστικής μιας και τον Ιούνιο δεν είχα δώσει τίποτα αφού είχα φύγει, τον Lucaτο άγχος αν θα του αναγνωριστεί ως προϋπηρεσία αυτό που έκανε το καλοκαίρι και η Felipaπιο χαλαρή δεν ήξερε αν θα έβρισκε ζωντανό το ψάρι της που είχε αφήσει στην αδερφή της.
Είχαμε κλείσει από το internet όλοι μαζί επιστροφή για τις 5 Σεπτεμβρίου. Πετάγαμε όλοι μεσημέρι για διαφορετικές χώρες. Ξεκινήσαμε με λεωφορείο αυτή τη φορά έως και τη Ζυρίχη μιας και θα πέρναγε από άλλα χωριά από αυτά του τρένου. Στη διαδρομή ένοιωθα πως έχανα πραγματικούς φίλους άλλα όπως προείπα δεν τους έχασα και ξέρω πως είναι καλά. Όταν έφτασα Αθήνα κοιτάω το πορτοφόλι μου και βλέπω 80 ευρώ και ξέρω πως η τράπεζα δεν έχει και πολλά και πως είμαι και άνεργος μιας και με την καλή ζωή της Ελβετίας δεν μου είχε μείνει φράγκο. Δεν βαριέσαι λέω, θα αγχωθώ από αύριο.
:: :: :: :: :: :: :: :: :: 
,της έδωσες και ωραίο τίτλο"αναζητώντας τον εαυτό μου..",απ ότι καταλαβαίνω οι τρείς αυτοί μήνες πρέπει να κύλησαν πολύ όμορφα,με καινούργιες παρέες και πλήρη αλλαγή "σκηνικού"στη ζωή σου!
