Παραγουάη Ασουνσένιο – μαζοχιστής – για έξι μήνες

[fenia42]

Και σε διαβάζουμε με απόλαυση.
Κι εμείς σε ευχαριστούμε.

 

[LULLU]

τι λες τωρα πεθαινουμε περιμενοντας τα κειμενα σου ....

 

[10900km]

“Αξίζει για ταξίδι;” Απάντηση με... μπόλικους αστερίσκους

Στο πρώτο κείμενο από Ασουνσιόν ανέφερα ότι φίλοι και γνωστοί μου στη Νότια Αμερική ξαφνιάστηκαν όταν τους ενημέρωσα, τον Δεκέμβριο ακόμα, ότι από όλες τις πόλεις τής... γειτονιάς τους είχα επιλέξει την πρωτεύουσα της Παραγουάης για ένα εξάμηνο. Ανέφερα τότε ότι κανείς τους, ΚΑΝΕΙΣ τους, δεν έχει έρθει στην Ασουνσιόν, κι οι περισσότεροι, αν και Νοτιοαμερικάνοι, γνωρίζουν ελάχιστα για τη χώρα.

Από τότε που ήρθα, με ρωτάνε αν αξίζει να έρθουν στην Ασουνσιόν, να την κάνουν προορισμό ταξιδιού, ή έστω να τη συνδυάσουν με... τους καταρράκτες τού Ιγκουασού, για παράδειγμα. Σε όλους έχω δώσει την ίδια... μη απάντηση, ή απάντηση συνοδευόμενη από τρεις-τέσσερις αστερίσκους, ανάλογα με την... περίπτωση.

Η καλύτερη φίλη μου από την Αργεντινή ζει στο Ροσάριο, λατρεύει τις παραλίες, τη φύση, το καγιάκ, δεν είναι φαν των μεγάλων πόλεων. Όσα χρόνια την ξέρω, οι εννιά στις δέκα διακοπές της ήταν στη Βραζιλία ή στην Παταγονία, και μια στο πολύ τόσο πηγαίνει στην Ευρώπη. Σε εκείνη απάντησα “όχι”, ξερά, επειδή δεν μπορώ να τη φανταστώ να απολαμβάνει... ούτε ένα διήμερο στην Ασουνσιόν.

Σε άλλη φίλη μου από την Αργεντινή, από την Κόρδοβα, που ξέρω ότι της αρέσουν οι... “κουφοί” προορισμοί, τα μέρη στα οποία για τον έναν ή τον άλλον λόγο λίγοι πηγαίνουν, έγραψα “γιατί όχι;” Σημαντική λεπτομέρεια: η Ροσαρίνα κάνει δύο ταξίδια τον χρόνο, δεν μπορεί να φύγει από τη δουλειά της (για την ακρίβεια από τις δύο δουλειές της)... όποτε της καπνίσει. Η Κορδοβέσα κάνει περισσότερα ταξίδια, μικρότερα σε διάρκεια, δεν χρειάζεται να περιμένει έξι μήνες για το επόμενο ταξίδι της.

Αν με ρωτούσε Έλληνας “τι λέει η Ασουνσιόν; Αξίζει;”, η απάντησή μου θα ήταν σε άμεση συνάρτηση με το για τι ταξίδι θα μιλούσαμε. Αν είσαι εργαζόμενος που κάνει ένα ταξίδι τον χρόνο και θέλει να περάσει τις διακοπές του χαλαρά και ξέγνοιαστα, σε ξορ-κί-ζω, μη σκεφτείς καν να έρθεις στην Ασουνσιόν, πήγαινε... στο Ρίο, στην Μπαΐα, στην Κολομβία (στο παραλιακό κομμάτι της στην Καραΐβική για παράδειγμα), πήγαινε οπουδήποτε αλλού πέρα από την Ασουνσιόν!

Αν δεν είσαι πρωτάρης στα ταξίδια στη Νότια Αμερική, αν έχεις ήδη πάει στο Ρίο, στο Μπουένος Άιρες, στο Περού, τότε πήγαινε στο Εκουαδόρ, στη Χιλή, στη Βολιβία.

Εδώ όμως, αρχίζουν οι αστερίσκοι...

Αν το ταξίδι σου στη Νότια Αμερική δεν είναι “διακοπές” δύο-τριών εβδομάδων, αλλά... break δύο-τριών μηνών, αν μόλις έχασες τη δουλειά σου (χτύπα ξύλο), έχεις οικονομίες, νιώθεις την ανάγκη να “ξεφύγεις”, και σου αρέσει γενικά σαν ιδέα ένα τρίμηνο στη Νότια Αμερική, τότε... “ίσως”.

Μέρος της “γοητείας” (καταχρηστικά χρησιμοποιώ αυτήν τη λέξη αναφερόμενος στη συγκεκριμένη πόλη) τής Ασουνσιόν, είναι ότι την επισκέπτονται λίγοι. Αν έρθεις, θα έχεις την... ικανοποίηση ότι θα έχεις επισκεφτεί μία χώρα που ακόμα και οι “τριγύρω” γνωρίζουν ελάχιστα.

Επιπλέον, άσχετα από το πόσο όμορφη ή άσχημη είναι μία πόλη, οι πιθανότητες να “περάσεις καλά” εξαρτώνται από τόσα μα τόσα άλλα πράγματα, πέρα από την... ομορφιά αυτή καθεαυτή τής πόλης. Εννοώ ότι... μπορεί να έρθεις για μία μέρα, στον... δρόμο για κάπου αλλού, να γνωρίσεις... cool κόσμο στο χόστελ σου, να βγεις το βράδυ, να περάσεις... σούπερ στο Bolsi, στο Poniente, στο Arsenal, ή ΚΑΙ στα τρία το ίδιο βράδυ (όλα είναι στον κεντρικό δρόμο, λίγα τετράγωνα το ένα από το άλλο), και να σκεφτείς... “θα μείνω λίγο περισσότερο”.

Δεν ανακαλύπτω την Αμερική γράφοντας ότι δεν υπάρχει κανένας κανόνας που λέει ότι περνάμε καλά μόνο στα όμορφα μέρη, και... δεινοπαθούμε στα άσχημα. Γνωρίζω κόσμο που... ορκίζεται στο Περού σαν προορισμό (μεταξύ αυτών και ο αγαπημένος μου τραβελστορίτης), αλλά εγώ προσωπικά ούτε να ακούω θέλω για Περού, για δικούς μου λόγους. Επίσης, ξέρω κόσμο που ακούει “Μπουένος Άιρες” και... αλλάζει κουβέντα, για διάφορους λόγους. Εγώ σκέφτομαι Μπουένος Άιρες και... λιώνω, παρά τα αδιαμφισβήτητα υπαρκτά αρνητικά τής πόλης.

Επιμένω στη διάρκεια τού ταξιδιού, στον τύπο τού ταξιδιού, στο πώς θέλεις να περάσεις τις εβδομάδες που δεν δουλεύεις, στο πόσο καλά έχεις... γυρίσει ήδη αυτό το κομμάτι τού πλανήτη, ακόμα και στο πόσο... “παράξενος” είσαι. Αναρωτιέμαι πόσοι εξ υμών έχετε πάει στην Εσθονία, και πολύ περισσότερο, πόσοι πήγατε στη Νάρβα, στα σύνορα με Ρωσία (μια γέφυρα περνάς, κι είσαι απέναντι). Το 2003 πήγα δύο φορές στην Εσθονία, καλοκαίρι και χειμώνα, τη Νάρβα δεν την είχα ούτε ακουστά, όμως είδα ένα φρούριο σε ένα εσθονικό χαρτονόμισμα, η φίλη μου στο Τάλιν μού είπε ότι έπρεπε να πάω στη Νάρβα για να το δω, και... πήγα(με). Έτσι. Απλά. Επειδή μου καρφώθηκε να δω κάτι που είχα δει στο χαρτονόμισμα. Ο καθένας με τις φλασιές του...

Αυτήν την εβδομάδα έχω λιγότερη δουλειά, κι έχω σκοπό να αφιερώσω χρόνο να τακτοποιήσω τις φωτογραφίες των τελευταίων εφτά εβδομάδων. Γράφω, γράφω, γράφω για Ασουνσιόν, αλλά... δέκα φωτογραφίες θα ήταν... πολύχρωμο διάλειμμα από τα κατεβατά μου.

 

[spanagiou]

Μου αρέσει ο τρόπος που μας τα περιγράφεις (περνάω σφαίρα τα του ποδοσφαίρου).
Σε ευχαριστώ για την ιστορία!
Όσο για μένα, ονειρεύομαι τις CHIPA, βόλτες- συνοδεία terere- στην Costa Nera, τα αυτοσχέδια φρουτοκοκτεϊλ μπαρ στις γωνίες των δρόμων, μόλις νυχτώσει, καφέ και γλυκό στο El Bolsi, τα κρέατα του Lido Bar....
Κάποιοι από τους δικούς μου λόγους για επιστροφή!

 

[10900km]

 

[mikrh tsopana]

Το περπάτημα σε αυτήν την πόλη είναι σαν να πηγαίνεις για βουτιά στη θάλασσα, αλλά με τον ουρανό κατράμι, κατάμαυρο, και με ενοχλητικό άνεμο που κάνει τις σκόρπιες άδειες πλαστικές σακούλες τριγύρω να... γλεντοκοπούν στον αέρα.

Για να φθάσεις στη θάλασσα, περνάς από αμέτρητα σκουπίδια, κι όταν επιτέλους φθάνεις στην άκρη τού νερού, αρχίζει να βρέχει. Μπαίνεις στη θάλασσα, και πατάς πάνω σε ακόμα περισσότερα σκουπίδια, αποφεύγεις ένα... τείχος φυκιών, προσέχεις πού πατάς επειδή ο βυθός (αφήνοντας τα σκουπίδια στην άκρη) είναι γεμάτος κοφτερές πέτρες, κι όταν επιτέλους φθάνεις σε ένα σημείο στο οποίο δεν “πατώνεις”, το βασικό πρόβλημά σου είναι τα μεγάλα κύματα.

Τις τσούχτρες τις ανέφερα; Δεν τις ανέφερα... Στην όλη “θελκτική”(...) εικόνα τής όλης εμπειρίας, προσθέστε τσούχτρες, κι έχετε το κάδρο πλήρες.

Έτσι είναι οι βόλτες στην Ασουνσιόν. Δυσάρεστες. “Μη ευχάριστες”

Η Ασουνσιόν είναι μία πόλη που την τριγυρνάς με το κεφάλι κάτω, επειδή σε κάθε βήμα μπορείς να πέσεις πάνω σε λακκούβα ή σε σπασμένο πλακάκι, ή κάτι αιχμηρό

Στην περίπτωση των Ισπανικών, ναι μεν χρησιμοποιούν στοιχεία ριοπλατένσε Ισπανικών, αλλά η προφορά τους είναι απλά οικτρή (στα αυτιά μου, και στα αυτιά αρκετών ξένων με τους οποίους το έχω κουβεντιάσει).

“Δημιουργία ικανοποιητικοί μικρόκοσμου”

Σε αυτές τις σκόρπιες σκέψεις σου, στις παρομοιώσεις και τις δυσανασχετήσεις σου συνοψίζονται αλήθειες τόσο επιθετικές μα και τόσο γοητευτικές. Πλήρης τέρψη των αισθήσεων. Πλήρης ικανοποίηση του δικού μου μικρόκοσμου. Ευχαριστώ!

 

[10900km]

Η λιχουδιά στο “σομπρέρο” τού πωλητή είναι “τσίπα”, αυτό που ανέφερε η spanagiou. Τις τοιχογραφίες θυμάμαι ότι μου τις ζήτησε κάποιος/κάποια. Η προτελευταία φωτογραφία είναι με το πανό που ανέφερα σε ένα κείμενο, περί της “οπτικής μόλυνσης” σε πάρκα και λοιπούς δημόσιους χώρους. Το “Νέο Καζάνι” τής Σέρρο Πορτένιο είναι άδειο επειδή η φωτογραφία τραβήχτηκε μιάμιση ώρα πριν αρχίσει το παιχνίδι τη συγκεκριμένη μέρα.

Χθες πήγα στο – ίδιο – γήπεδο με έναν Βέλγο κι έναν Αργεντινό από το χόστελ. Ήθελαν να δουν πώς είναι το στάδιο, η ατμόσφαιρα. Η πλάκα τής υπόθεσης είναι ότι το δεύτερο γκολ τής Σέρρο είναι σήμερα στις ειδήσεις όχι μόνο στην Ελλάδα(!), αλλά – μέσω μεγάλων ιστοσελίδων – σε ολόκληρο τον κόσμο. Ένας Ουρουγουανός μέσος τής Σέρρο έκανε ένα μαγικό που σε αφήνει με ένα μακρόσυρτο “πωωωωωωω”...

Spanagiou, επιστρέφοντας σε σένα, αυτά που ανέφερες σαν κάποιους από τους δικούς σου λόγους για επιστροφή στην Ασουνσιόν, νομίζω ότι επιβεβαιώνουν λίγο-πολύ πράγματα που έγραψα στο προηγούμενο κείμενο. Ο καθένας με εκείνα που τον ικανοποιούν, τον ενθουσιάζουν, του δημιουργούν νοσταλγία...

Προσωπικά, τσίπα τρώω “κλασικά” επιστρέφοντας από παιχνίδι, επειδή με το που λήγει κάθε αγώνας, οι πωλητές κάνουν “ρεμάτε”, “οφέρτα”, κι από εκεί που η μία κοστίζει πέντε, εφτά ή ακόμα και 10 χιλιάρικα (γκουαρανίες – ένα ευρώ είναι περίπου 6800 γκουαρανίες) την ώρα τού αγώνα, αμέσως μετά βρίσκεις τρεις, τέσσερις, ακόμα και πέντε για 10 χιλιάρικα (θέλουν να ξεπουλήσουν, να μην φύγουν από το γήπεδο κουβαλώντας όσες τούς έχουν ξεμείνει).

Τερερέ δοκιμάζω κάθε φορά που μου προσφέρουν (επειδή δεν θέλω να λέω “όχι”), ποτέ δεν με ξελόγιασε, όμως δεν το παίρνω κατάκαρδα. Εδώ δεν μου αρέσει το μάτε και το φερνέτ, άσχετα αν με θεωρώ – φανατικά – Αργεντινό στην καρδιά...

Το Bolsi το αποφεύγω για διάφορους λόγους, το ίδιο και το Lido Bar, στο οποίο, παρεμπιπτόντως, αλλάζουν το πεζοδρόμιο, μπροστά του. Μια βδομάδα έχει περάσει από τη μέρα που το “ξήλωσαν”, κι ακόμα το παλεύουν. Λεπτομέρεια: στην Ασουνσιόν δεν είναι ο δήμος που φροντίζει τα πεζοδρόμια, ούτε καν στην Πάλμα, τον πιο πολυσύχναστο δρόμο στο microcentro. Υπεύθυνος για το πεζοδρόμιο, για κάποια τετραγωνικά μέτρα του, είναι ο ιδιοκτήτης κάθε μαγαζιού, και κατ’ επέκταση ο ιδιοκτήτης κάθε σπιτιού. Γι’ αυτό και στο ίδιο τετράγωνο, με, ας πούμε, πέντε κτήρια, βλέπεις πέντε διαφορετικά πεζοδρόμια. Τη μια στιγμή μπορεί να περπατάς σε κομμάτι του που να θυμίζει... Ρίο ντε Ζανέιρο (επειδή ο ιδιοκτήτης επέλεξε εκείνο το κυματιστό μοτίφι που είναι χαρακτηριστό τής Κοπακαμπάνα), και στο επόμενο βήμα μπορείς να περπατάς σε... διαλυμένο πεζοδρόμιο, με σπασμένες πλάκες, επειδή ο ιδιοκτήτης τού σπιτιού (ΑΝ το κτήριο δεν είναι παρατημένο) δεν βάζει το χέρι στην τσέπη για να το διορθώσει.

Τα αυτοσχέδια μπαράκια στα πεζοδρόμια όντως έχουν χαβαλέ. Και ναι, η κοστανέρα είναι... όαση, το μόνο σημείο της παραποτάμιας Ασουνσιόν που όντως καταλαβαίνεις ότι είσαι σε παραποτάμια πόλη. Πριν έρθω τον Ιανουάριο, είδα αρκετά βίντεο στο youtube σχετικά με την πόλη, βρήκα βίντεο με εντυπώσεις ασουνσένιος από την ίδια την πόλη τους, και σχεδόν στο σύνολό τους απάντησαν ότι η κοστανέρα (η οποία δεν υπήρχε το 2009, την πρώτη φορά που ήρθα) είναι το αγαπημένο τους κομμάτι, το μόνο που τους κάνει να αισθάνονται ότι είναι σε “περιποιημένη” πόλη.

Για να καταλήξω, καταλαβαίνω γιατί θα επέστρεφες στην Ασουνσιόν, είμαστε όμως, προφανώς , πολύ-πολύ-πολύ διαφορετικοί. Τίποτα από όσα ανέφερες δεν θα μου λείψει όταν φύγω (με εξαίρεση ίσως την τσίπα ), όμως θα μου λείψουν άλλα (κάποια λιγότερο, κάποια περισσότερο).

Τις προάλλες έγραψα ότι έχω φτιάξει έναν ικανοποιητικό μικρόκοσμο γύρω μου, που με κάνει να χαίρομαι τον χρόνο που περνάω εδώ. Αυτό που προστέθηκε την τελευταία βδομάδα που δεν έγραψα εδώ, ήταν ότι άρχισα πάλι να παίζω μπάλα, με παιδιά από το χόστελ, από άλλο χόστελ, και ντόπιους που βρίσκουμε πάντα στο πάρκο που πηγαίνουμε. Έπαιζα μια φορά την εβδομάδα στην Κρακοβία, μέχρι που έπαθα διάστρεμμα, πέρασα βδομάδες με τον αστράγαλο πρησμένο, και με πήρε από κάτω, σκέφτηκα ότι ήταν σημάδι ότι... το σώμα μου πλέον δεν αντέχει.

Στην Ασουνσιόν, ειδικά από τη μέρα που “μετακόμισα” στο κέντρο, στο χόστελ, έχω ξαναβρεί διάθεση να κάνω πράγματα. Σε προηγούμενο κείμενο πρέπει να ανέφερα ότι μέχρι και καραόκε τραγούδησα(!!!). Σε ποιον (που με ξέρει) να το πω, και να με πιστέψει... Αφού λοιπόν έκανα μέχρι κι αυτό, που για τα δικά μου δεδομένα ήταν... ανήκουστο, το να ξαναβρώ διάθεση να παίξω μπάλα ήταν παιχνιδάκι. Αυτοκτονικό παιχνιδάκι, μια και η ζέστη και η υγρασία τις δύο φορές που παίξαμε ήταν... στο κόκκινο, αλλά να που βρεθήκαμε οκτώ ανισόρροποι να τα παραβλέψουμε.

“Προειδοποιώ” ότι το επόμενο κείμενο θα είναι για το ποδόσφαιρο, στην πραγματικότητα όμως, για οτιδήποτε άλλο ΠΕΡΑ από το ποδόσφαιρο(...). Οπουδήποτε ταξιδεύω, κυρίως όμως στη Λατινική Αμερική, το τι συμβαίνει πάνω στο χορτάρι τραβάει το 33% του ενδιαφέροντός μου. Το 67% είναι αφιερωμένο σε αυτό που εδώ λένε “φολκλόρ”, όλα εκείνα που συμβαίνουν ΓΥΡΩ από το ποδόσφαιρο, με αφορμή αυτό. Θα... εξηγηθώ μία από αυτές τις ημέρες.

 

[alma]

Ευχαριστώ για τις φωτο με τις τοιχογραφίες και εννοείται για την ανταπόκριση από την Νότια Αμερική που είναι πάντα ευπρόσδεκτη.

Α,για να μην το ξεχάσω....Υπάρχουν κι άλλοι Αργεντίνοι στην καρδιά που δεν τους αρέσει το μάτε.

 

[10900km]

Μπηχτές, υπόκλιση, και ενημέρωση

Σκόρπια σχόλια...

Στο προηγούμενο κείμενο ανέφερα τις εργασίες που γίνονταν στο πεζοδρόμιο μπροστά στο Lido Bar, μαγαζί-θεσμός στην Ασουνσιόν. “Μαγαζί-θεσμός”; Το 2009, πριν φθάσω στην Ασουνσιόν, επικοινώνησα με τρία άτομα μέσω Couchsurfing. Και τα τρία μού πρότειναν να συναντηθούμε εκεί, οπότε... ναι, “θεσμός” στην Ασουνσιόν.

Ανέφερα ότι τα πεζοδρόμια είναι ευθύνη των ιδιοκτητών (καταστημάτων και σπιτιών), ότι ο Δήμος δεν... χολοσκάει, δεν ασχολείται με τέτοια “επουσιώδη” ζητήματα όπως η θλιβερή κατάσταση των πεζοδρομίων (“desastroso” χαρακτήρισε το “estado de veredas” μία εφημερίδα τις προάλλες). Τους πήρε πάνω από δύο βδομάδες, όμως τα περίπου 15 τετραγωνικά μέτρα ακριβώς στη γωνία τού Lido Bar είναι – επιτέλους – έτοιμα...

Σε προηγούμενα κείμενα δεν έχω κρύψει (κάθε άλλο...) το πόσο “βαριά” μού... κάθονται κάποια – εεεεε... Μάλλον “αρκετά” - πράγματα στην Ασουνσιόν, οπότε δεν θα παρεξηγούσα κάποιον αν έμενε με την εντύπωση πλέον ότι “τη λέω” στους Παραγουανούς σε κάθε ευκαιρία, ακόμα κι όταν δεν τους “αξίζει”. Σας διαβεβαιώ όμως ότι αν αυτές τις γραμμές τις έγραφε η ιδιοκτήτρια του σπιτιού στο οποίο πέρασα τον πρώτο μήνα μου στην πόλη, θα έγραφε πολύ χειρότερα για την... εργασιακή νοοτροπία των Παραγουανών.

Εξηγούμαι...

Έναν μήνα, την Αναλία την άκουσα να μιλάει πολλές φορές στο τηλέφωνο με “συνεργάτες” της. Είναι αρχιτέκτονας, “τρέχει” κοντά στα δέκα projects αυτόν τον καιρό, και σε κάθε ένα έχει αναθέσει τη δουλειά σε κόσμο που λίγο-πολύ εμπιστεύεται. Το πρόβλημα είναι ότι δουλειά που μπορεί να γίνει σε... έναν μήνα, στην Ασουνσιόν παίρνει πολύ-πολύ-πολύ περισσότερο, και βασικός λόγος δεν είναι η έλλειψη χρηματοδότησης, αλλά το πόσο... “χαλαροί” είναι οι Παραγουανοί στην εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους. Πολλές ημέρες, εργάσιμες ημέρες, όχι αργίες, δεν γίνεται δουλειά, επειδή... βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει, σκεφτείτε δέκα γελοίους λόγους, κι είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι βρίσκουν συχνά εφαρμογή στην Ασουνσιόν.

Τα ίδια – και πολλά περισσότερα – άκουσα από τους Παραγουανούς στο χόστελ, στο οποίο “μετακόμισα” αρχές Μαρτίου. Για να καταλήξω, “σκληρά εργαζόμενος” είναι δύο λέξεις που δεν θα έβαζα δίπλα στη λέξη “Παραγουανός”. Δίπλα στις λέξεις “Γουατεμαλτέκος” και “Βολιβιανός”, ναι. Πριν το “Παραγουανός”, όχι, κι αναφέρομαι φυσικά στον μέσο Παραγουανό, Γουατεμαλτέκο, Βολιβιανό, χωρίς – προφανώς – να βάζω ολόκληρο τον πληθυσμό μίας χώρας στο ίδιο τσουβάλι.

Επίσης σε προηγούμενο κείμενο ανέφερα την Κοστανέρα, το... παραποτάμιο “μέτωπο” της πόλης, “το μόνο κομμάτι τής Ασουνσιόν που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είσαι σε περιποιημένη πόλη”. “Όπως πετάει το κοράκι” (που λένε), η Κοστανέρα είναι περίπου 500 μέτρα από το χόστελ. Για να φθάσω όμως εκεί, πρέπει να περπατήσω κάτι περισσότερο από δύο χιλιόμετρα, επειδή η περιοχή ανάμεσα στο χόστελ και το ποτάμι είναι ουσιαστικά απροσπέλαστη.

Η “Τσακαρίτα” είναι μία... ξεχωριστή πόλη, σφηνωμένη μεταξύ τού κέντρου τής Ασουνσιόν και του ποταμού. Έχουν σχολεία, γήπεδα, εκκλησία, όμως ουσιαστικά πρόκειται για παραγκούπολη. Φανταστείτε στη Θεσσαλονίκη το κέντρο να τελειώνει στην Εγνατία, να μένεις στη Βενιζέλου, και για να φθάσεις στον Θερμαϊκό, να χρειάζεται να περπατάς μέχρι τον Λευκό Πύργο, επειδή όλη η περιοχή μεταξύ Βενιζέλου-Εγνατίας-Νίκης είναι παραγκούπολη.

Είναι... σουρεαλιστικό. Η παραποτάμια Ασουνσιόν έχει τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της ουσιαστικά αποκομμένη από το ποτάμι, επειδή καμία Κυβέρνηση τις τελευταίες δεκαετίες δεν ασχολήθηκε σοβαρά-σοβαρά να εξασφαλίσει στις οικογένειες που ζουν στην Τσακαρίτα αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης κάπου αλλού, δίνοντας τη συγκεκριμένη περιοχή πίσω στην πόλη, σε όλους.

Τέλη Φεβρουαρίου είχα μία πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με ένα ζευγάρι Γάλλων, ιδιοκτήτες χόστελ στην Ασουνσιόν. Πριν από μια πενταετία, όταν αποφάσισαν να ανοίξουν το χόστελ, πήγαν στον Δήμο και στο αρμόδιο υπουργείο, και ρώτησαν για τα σχέδια της πόλης/Κυβέρνησης για τα επόμενα δέκα χρόνια, ποιες περιοχές θα οικοδομηθούν, πώς, τι θα γίνει με την Τσακαρίτα συγκεκριμένα. Όλες οι πληροφορίες ήταν διαθέσιμες, κάτι που τους προκάλεσε ευχάριστη έκπληξη. Σε τι ποσοστό έχουν προχωρήσει τα σχέδια πέντε χρόνια τώρα; Η σωστή ερώτηση κάποιου θα ήταν, “έχουν αρχίσει να υλοποιούν τα σχέδια;” Αυτή θα ήταν η σωστή ερώτηση, με... προφανή απάντηση.

Bottom line, ξανά, τα πράγματα στην Ασουνσιόν γίνονται αργάαααα, βααασααανιιιστιιικάααα αργάααα, κάτι που ενοχλεί λιγότερο τους “παλιούς”, κόσμο που έχει γεννηθεί εδώ, έχει μεγαλώσει εδώ, έχει ζήσει όλη τη ζωή του εδώ, και πολύ περισσότερο κόσμο που είναι σχετικά “φρέσκος” στην πόλη, ή, ντόπιους που έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό, κι έχουν συνειδητοποιήσει ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι ΠΟΛΥ καλύτερα, σε πολλούς τομείς, χωρίς απαραίτητα να ξοδευτούν δισεκατομμύρια γκουαρανίες. Πολιτική βούληση είναι αυτό που λείπει κατά 90%, όχι χρήματα.

Γράφω για τα... στραβά τής Ασουνσιόν, αλλά υπάρχουν και πράγματα που ζηλεύω, και με κάνουν να ντρέπομαι για τη δική μου χώρα. Στο “Κλάσικο” της πόλης/χώρας, το ποδοσφαιρικό ντέρμπι μεταξύ Ολίμπια και Σέρρο Πορτένιο, κάθε ομάδα είχε το δικό της “πέταλο” για τους πιο “εκδηλωτικούς” οπαδούς της, όμως η κεντρική κερκίδα και η ακριβώς απέναντι, ήταν 50-50. Εγώ πήγα απέναντι από την κεντρική. Όχι μόνο δεν υπήρχε “νεκρή ζώνη” μεταξύ των μεν και των δε, όχι μόνο δεν υπήρχαν άδεια καθίσματα για 10-15 μέτρα, αλλά δεν υπήρχε ούτε καν αστυνομία(!). Στο σημείο όπου οι της Ολίμπια κάθονταν δίπλα στους της Σέρρο Πορτένιο, ο χώρος ήταν γεμάτος από μικτά ζευγάρια, ακόμα κι ολόκληρες οικογένειες, με τον μπαμπά και τον γιο για παράδειγμα με φανέλες τής Ολίμπια, και τη μαμά με την κόρη με φανέλες τής Σέρρο.

Το δικό μου εισιτήριο ήταν για την πλευρά τής Ολίμπια, όμως “είχαμε” πολύ περισσότερο κόσμο από τη Σέρρο, και στο ημίχρονο, οι “δικές μας” τουαλέτες ήταν γεμάτες. Δοκίμασα την πρώτη τουαλέτα στην πλευρά τής Σέρρο, και... ναι, όχι μόνο μπόρεσα να περάσω από τη μια πλευρά στην άλλη και να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα “τους”, αλλά είδα κι άλλους με φανέλα τής Ολίμπια να κάνουν το ίδιο.

Πριν το παιχνίδι, όλοι πήραμε τους ίδιους δρόμους για να φθάσουμε στο γήπεδο, και περπατούσαμε δίπλα-δίπλα. Μετά το παιχνίδι, αν και υπήρχε νικητής (στις ισοπαλίες τα πράγματα είναι κατά κανόνα πιο ήρεμα, παντού στον κόσμο), πάλι όλοι μαζί φύγαμε, με την αστυνομία να έχει διακριτική παρουσία μόνο στα πέταλα, εκεί που πηγαίνουν κάποιοι που έχουν όντως πρόθεση να κάνουν μανούρα.

Γενικά, η όλη εμπειρία με έκανε να ντραπώ για εμάς, για το πόση καφρίλα βασιλεύει στα ελληνικά γήπεδα, για το ότι πέρσι, την ημέρα τού τελικού τού Κυπέλλου, άνοιξα τον υπολογιστή στο Γερεβάν (εκεί ήμουν, Αρμενία), κι η πρώτη εικόνα ήταν μία τεράστια κερκίδα, απέναντι από την κεντρική, άδεια. Ντροπή. Έληξε το παιχνίδι, είχε κερδίσει η ομάδα μου, κι έκλεισα τον υπολογιστή αμέσως, ούτε καν την απονομή περίμενα να δω (στο ημίχρονο είχα διαβάσει τι είχε συμβεί πριν το παιχνίδι, και ξενέρωσα/αηδίασα ακόμα περισσότερο).

Κλείνω σήμερα με... ενημέρωση. Πριν από λίγες ημέρες, αποφάσισα οριστικά για το πότε και πώς θα φύγω από την Ασουνσιόν, και πού θα πάω. Θα δω τη φάση των ομίλων τού Μουντιάλ εδώ, 28 Ιουνίου θα είμαι στο Φοζ (Βραζιλία, ακριβώς μετά τα σύνορα, κοντά στους καταρράκτες τού Ιγκουασού), και 29 θα πετάξω για Ρίο ντε Ζανέιρο. Θα δω εκεί το δεύτερο μισό τού Μουντιάλ, και η ιδέα είναι να εξαντλήσω τις 90 μέρες που έχω δικαίωμα να περάσω στη Βραζιλία, είτε περνώντας και τους τρεις μήνες στο Ρίο, είτε μοιράζοντας το τρίμηνο σε δύο-τρεις πόλεις. Βλέποντας και κάνοντας. Ένα μαρτύριο η ζωή μου(...), γεμάτη βασανιστικά διλήμματα(...) του στιλ, “να περάσω τρεις μήνες στο Ρίο, ή ενάμιση μήνα εκεί, κι ενάμιση μήνα στο Σαλβαντόρ, στην Μπαΐα;” Για λύπηση είμαι, και σίγουρος ότι με συμπονάτε(...).

 

[10900km]

Πάνε 40 μέρες από το τελευταίο κείμενό μου, δεν έχω ιδέα πότε – και αν – θα ξαναγράψω από Ασουνσιόν, οπότε... αρχίζω με σχόλια, κι όποιος αντέχει διαβάζει μέχρι το τέλος.

Πριν από τρεις-τέσσερις εβδομάδες “είχαμε” εκλογές. Για κάποιον λόγο, κάθε φορά που είμαι κάπου κι υπάρχουν εκλογές, ειδικά σε χώρες που περνάω πολύ χρόνο, το θέμα μού κεντρίζει το ενδιαφέρον. Διαβάζω, κυκλοφορώ, ρωτάω, ενημερώνομαι. Από όλα όσα μου τράβηξαν την προσοχή, μοιράζομαι κάποια.

H αποχή ήταν σχεδόν 40%(!). Ειδικά οι “νέοι”, μέχρι 35 ετών, “κραύγασαν” δια της απουσίας τους. Αν ήταν κόμμα, θα είχαν βγει δεύτεροι(!), με μικρή διαφορά από το πρώτο.

Ο... κανόνας σε εκλογές, σε χώρες με έντονα προβλήματα, είναι να βλέπεις κόσμο να παλεύει να βελτιώσει την κατάσταση, να επιφέρει κάποια αλλαγή. Είναι οι λιγότερο προνομιούχοι, εκείνοι που... get screwed από το υπάρχον καθεστώς, ειδικά σε χώρες που το πολιτικό τοπίο έχει μείνει απαράλλαχτο επί δεκαετίες, κι αν δεν είσαι από τους “βολεμένους”, είσαι από τους screwed. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, είδα αμέτρητα αυτοκίνητα με stickers μπροστά, πίσω, στα πλάγια, με το όνομα του υποψηφίου τού κόμματος που ήταν ήδη στην εξουσία. Είδα ελάχιστα αυτοκίνητα με stickers που προέβαλαν την υποψηφιότητα άλλων, και το ακόμη πιο ενδιαφέρον ήταν ότι στη συντριπτική-συντριπτική πλειοψηφία τους, τα αυτοκίνητα ήταν... SUV, “θηρία”, με φιμέ τζάμια. Ελάχιστα “σαραβαλάκια” είδα με stickers που είχαν το όνομα αντιπολιτευόμενων υποψηφίων. Με άλλα λόγια, εκείνοι που... έκαναν εκστρατεία στην Παραγουάη, πριν τις εκλογές, δεν ήταν οι “μη έχοντες”, οι περιθωριοποιημένοι, εκείνοι που είχαν λόγο να θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά οι “έχοντες”, οι “βολεμένοι”, εκείνοι που είχαν κάθε λόγο να ΜΗΝ αλλάξουν τα πράγματα.

Την επομένη των εκλογών, ένας τίτλος εφημερίδας ήταν “Los de siempre”. Ο τίτλος είχε να κάνει με το ποιοι εκλέχθηκαν. Έξι νέα πρόσωπα στο κοινοβούλιο. Έξι. Μόλις. “Los de siempre”, σε... ελεύθερη μετάφραση, σημαίνει “οι ίδιοι και οι ίδιοι”. Έτσι ήταν/είναι. Οι Παραγουανοί γκρινιάζουν για τη διαφθορά, για την έλλειψη θέσεων εργασίας που να πληρώνουν καλά, για το ένα, για το άλλο, αλλά την ώρα που έχουν την δυνατότητα να κάνουν κάτι για να αλλάξουν τα πράγματα, γράφουν την ευκαιρία κάπου μεταξύ του αφαλού και των γονάτων τους...

Ομολογώ ότι κι εγώ έχω “αρνηθεί” να ψηφίσω στην Ελλάδα σε περιπτώσεις που αισθανόμουν ότι κανείς υποψήφιος δεν άξιζε την ψήφο μου, όμως δεν είναι όλες οι εκλογές, παντού στον κόσμο, “χαμένες υποθέσεις”. Ο κόσμος ΜΠΟΡΕΙ να επιφέρει αλλαγές, ακόμα και σε χώρες που φαντάζει απίθανο. Ίσως ξέρετε τι συνέβη πρόσφατα στην Αρμενία, στην οποία οι – ιστορικές – αλλαγές δεν προκλήθηκαν από εκλογές, αλλά από μαζική κινητοποίηση κόσμου. Στη Μαλαισία, πριν από μια βδομάδα, το α-δι-α-νό-η-το συνέβη, έχασε τις εκλογές ο συνασπισμός που είχε μετατρέψει, 61 χρόνια τώρα, τη χώρα σε τσιφλίκι του (η ειρωνεία είναι ότι έχασαν από τον άλλοτε ηγέτη τους, 92 ετών σήμερα, που σιχάθηκε το παλιό κόμμα του και συνεργάστηκε με ηγέτη τής αντιπολίτευσης που έστειλε ο ίδιος στη φυλακή πριν από 20 χρόνια!!).

Για να καταλήξω, στην Παραγουάη επικρατεί ακόμα αυτό που διάβασα πρόσφατα σε ένα βιβλίο που γράφτηκε πριν από 15 χρόνια, “έλλειψη οργής”. Υπάρχει γκρίνια, υπάρχει παράπονο, αλλά δεν βλέπεις... οργή, δεν βλέπεις κόσμο να παθιάζεται για να αλλάξει τα πράγματα. Στα μάτια μου, ο μέσος Παραγουανός, για χίλιους-δύο λόγους που έχουν να κάνουν με την ιστορία τής χώρας, μέχρι και αρχές τού αιώνα που ζούμε, είναι “θύμα”, πρόθυμο “θύμα”.

Το... αρχηγείο τού κόμματος που βγήκε πρώτο, βρίσκεται στον δρόμο που είναι παράλληλος προς τον δρόμο τού χόστελ “μου”, στο ίδιο ύψος. Αργά το βράδυ, όταν βεβαιώθηκαν ότι είχαν νικήσει, έκλεισαν τον δρόμο, είχαν στήσει σκηνή νωρίτερα, και περίμεναν τον αρχηγό να εμφανιστεί για να το γιορτάσουν. Πήγα. Ήθελα να δω πώς ήταν. Μαζεύτηκαν... 500 άτομα; Το πολύ. Τι άτομα; Άτομα που πάρκαραν στους γύρω δρόμους τα SUV τους, δίνοντας κάτι ψιλά στους δεκάδες “trapitos” που... δούλεψαν καλά εκείνο το βράδυ. Καλοντυμένες κυρίες με δυνατά αρώματα, καλοντυμένοι κύριοι με επίσης δυνατά αρώματα, και φυσικά, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, λευκοί, λευκοί-λευκοί. Για πέντε – τουλάχιστον – ακόμα χρόνια (οι επόμενες εκλογές είναι το 2023), θα έχουν το κεφάλι τους ήσυχο...

Τώρα που το σκέφτομαι, αν η Παραγουάη είχε “Goin’ Through”, θα μπορούσαν να γράψουν όχι ΕΝΑ “Buenas noches, Paraguay” (στο στιλ τού “Καληνύχτα, Ελλάδα”), αλλά να κυκλοφορήσουν ολόκληρο CD με παρόμοια τραγούδια...

“Trapitos” (τραπίτος) είναι εκείνοι που “προσέχουν” παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Πολλοί είναι άστεγοι, που περνούν όλη τη μέρα, κάθε μέρα, στο ίδιο σημείο, στον ίδιο δρόμο, στο ίδιο τετράγωνο, με ένα βρόμικο πανί στο χέρι, “προσέχοντας” τα αυτοκίνητα που είναι παρκαρισμένα στην περιοχή “τους”.

Πριν από λίγες ημέρες, η Παραγουάη γιόρτασε 207 χρόνια ανεξαρτησίας. Εννοείται ότι διοργανώθηκε “μεγαλειώδης” παρέλαση, στρατιωτική, στην Κοστανέρα, το παραποτάμιο μέτωπο της πόλης.

Μεταξύ εκείνων που παρέλασαν ήταν μέλη τού “Grupo Lince”. Πρόκειται για... επίλεκτο σώμα τής αστυνομίας, για το οποίο οι Παραγουανοί είναι Περήφανοι, με το “Π” κεφαλαίο. Σε μία χώρα στην οποία ο μέσος πολίτης βλέπει τον μέσο αστυνομικό σαν... πηγή προβλημάτων από την οποία καλά θα κάνει να μείνει όσο πιο μακριά γίνεται, οι του Grupo Lince είναι... ήρωες, γενναίοι, “καθαροί”.

Προσωπικά, μοτοσικλετιστές Lince έχω δει πέντε φορές. Και τις πέντε, τα είχαν βάλει με κάτι πιτσιρικάδες, μαστουρωμένους, τους οποίους μεταχειρίζονταν με άσκοπη δύναμη, μια και τα τυπάκια ήταν ήδη... αλλού, χαμένα στον κόσμο τους. Σε μένα, το να έχεις “επίλεκτους αστυνομικούς” να ασχολούνται με μαστουρωμένους εφήβους φαντάζει γελοίο. Ως “επίλεκτοι”, θα έπρεπε να αφιερώνουν τον χρόνο τους αλλού, αλλά... οι Παραγουανοί τούς λατρεύουν. “Ακολουθώ” δέκα οπαδούς τής Σέρρο Πορτένιο στο Τουίτερ, κι άλλους τόσους της Ολίμπια, για να ξέρω τι “παίζει” μεταξύ τους (είναι οι δύο μεγαλύτερες ομάδες τής χώρας). Όλοι τους είναι... νορμάλ άτομα, δεν είναι... πυροβολημένοι, κάθε φορά που σχολιάζουν μη ποδοσφαιρικά ζητήματα αισθάνομαι ότι... έχουν το μυαλό εντός τού κεφαλιού τους, δεν είναι κάφροι, και στην πλειοψηφία τους έχουν σχολιάσει κολακευτικά διάφορα που έχουν κάνει οι του Grupo Lince, οπότε δεν έχω λόγο να αμφισβητώ το έργο τους, άσχετα αν εγώ τους έχω πετύχει μόνο σε... ανούσια σκληρή μεταχείριση ανήλικων ναρκομανών.

Then again, οι Παραγουανοί έχουν τον πήχη των προσδοκιών τους πολύυυυυ χαμηλά... Δύο Lince έγιναν πρώτο θέμα σε εφημερίδες και στην τηλεόραση επειδή στο τέλος τής καταδίωξης ενός ληστή, βλέποντάς τον να βουτάει στο ποτάμι, καβάλησαν ένα κανό που ήταν δεμένο εκεί κοντά, και τον συνέλαβαν μέσα στο νερό. Μπράβο τους, καλή δουλειά, αλλά... ο κόσμος το χειροκρότησε λες και είχαν μπουκάρει σε φλεγόμενο κτήριο για να σώσουν βρέφη. Το ότι οι Παραγουανοί ήταν ΤΟΣΟ έτοιμοι να αποθεώσουν αστυνομικούς για κάτι ΤΕΤΟΙΟ, εμένα μου “είπε” ότι ο κόσμος είναι πρόθυμος να κάνει Θεό έναν αστυνομικό για το absolute minimum. Σου δίνει μια ιδέα τού πόσο άχρηστοι (αδιάφοροι, διεφθαρμένοι) είναι οι “απλοί” αστυνομικοί εδώ...

Επιστρέφοντας στα της παρέλασης, το “κλου” για μένα ήταν ένας του Grupo Lince, πάνω σε μηχανή, πλάτη-πλάτη με τον οδηγό, που παρέλασε κρατώντας ένα κουτάβι (ΩΩΩωωωωωω... Σούπερ χαριτωμένο, μέχρι κι εγώ το ομολογώ).

Διακοπές ρεύματος είχαμε από τότε που ήρθα, τέλη Ιανουαρίου, αλλά υπάρχουν βδομάδες που η κατάσταση... ξεφεύγει. Ναι, η Παραγουάη τού τιτάνιου Ιταϊπού, του υδροηλεκτρικού φράγματος στον Παρανά, το ποτάμι που χωρίζει την Παραγουάη από τη Βραζιλία, η Παραγουάη που θα έπρεπε να έχει ενέργεια να... φάνε και οι κότες, η Παραγουάη που θα έπρεπε να έχει ΤΟΣΗ ενέργεια που το κόστος της για τους πολίτες της θα έπρεπε να είναι ψίχουλα, ΑΥΤΗ η Παραγουάη, αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα, σταθερά, ακόμα και μετά την κατασκευή τού φράγματος. Επιπλέον, το κόστος τής ηλεκτρικής ενέργειας στην Παραγουάη είναι ασύγκριτα υψηλότερο από άλλες χώρες που μετά βίας παράγουν δική τους ενέργεια. Πώς είναι δυνατόν;

Ένα ελάχιστο ποσοστό τής ενέργειας που παράγεται στο φράγμα και αντιστοιχεί στην Παραγουάη, διατίθεται για εγχώρια χρήση. Η Παραγουάη, όσο γελοίο κι αν αυτό φαντάζει (με δεδομένο ότι δεν καλύπτει τις ανάγκες της στο έπακρο), ΠΟΥΛΑΕΙ ενέργεια, και εκείνη που διατίθεται για την κάλυψη των αναγκών των δικών της πολιτών είναι μη επαρκής, κι άρα, ακριβή. Συγχαρητήρια, Παραγουάη...

Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που η ποδοσφαιρική ομοσπονδία τής χώρας διοργανώνει το Copa Paraguay, κάτι σαν το δικό μας Κύπελλο Ελλάδας. Η ιδέα ήταν να δοθεί η ευκαιρία σε ομάδες εκτός Ασουνσιόν, μικρές ομάδες, να... διευρύνουν τους ορίζοντές τους, να παίξουν εναντίον μεγαλύτερων ομάδων, από άλλες περιοχές τής χώρας. Μόνο που είχαν υπολογίσει χωρίς την τεταρτοκοσμική κατάσταση των “δρόμων” που ενώνουν πολλές πόλεις/χωριά. Ομάδες έχουν “κολλήσει” στη μέση του πουθενά πηγαίνοντας από το Α στο Β, με λεωφορεία τής κακιάς ώρας, ποστάροντας στο Τουίτερ φωτογραφίες με τους παίκτες να προσπαθούν να ξεκολλήσουν το λεωφορείο τους από τη λάσπη. Ναι, μεγάλο-μεγάλο-μεγάλο ποσοστό των δρόμων στην Παραγουάη, είναι ακόμα χωμάτινοι, και μετά από δυνατή βροχή, πολύ απλά, οι δρόμοι γίνονται απροσπέλαστοι. Συγχαρητήρια ξανά, Παραγουάη...

Αισθάνομαι ότι... αφήνομαι να πέσω ξανά στην ίδια “παγίδα” που έχω πέσει και σε προηγούμενα κείμενα, “κράζοντας” την Παραγουάη για κάθε πιθανό και απίθανο λόγο. Είναι όμως ότι... η χώρα μού δίνει αμέτρητα ερεθίσματα...

Από την άλλη, σκεφτόμουν αυτές τις ημέρες τι θα μου λείψει από την Ασουνσιόν, όταν φύγω, 27 Ιουνίου, βράδυ. Τι θα μου λείψει; Η ατμόσφαιρα στα γήπεδα, ειδικά σε εκείνα της Σέρρο Πορτένιο και της Ολίμπια, που μαζεύουν περισσότερο κόσμο. Ειδικότερα, θα μου λείψουν κάτι πεντάλεπτα που οι γηπεδούχοι πιέζουν, κερδίζουν δύο κόρνερ συνεχόμενα, χάνουν δύο ευκαιρίες τη μία μετά την άλλη, εκείνα τα πεντάλεπτα που χιλιάδες και χιλιάδες κόσμου χοροπηδάει, κραυγάζει, πιάνει από τον ώμο όποιον βρίσκεται δίπλα του, γνωστούς και αγνώστους, τραγουδάει, ουρλιάζει, φουσκώνουν οι φλέβες τους, κοκκινίζουν τα πρόσωπά τους, τρελαίνονται... Κι αν νομίζετε ότι περιγράφω το τι συμβαίνει μόνο στις κερκίδες των “φανατικών”, λάθος. Προφανώς στα γήπεδα πηγαίνουν κάθε λογής “πυροβολημένοι”, αλλά τα γήπεδα στην Παραγουάη έχουν αμέτρητες οικογένειες, από μωρά μέχρι παππούδες, αμέτρητες γυναίκες, ξανά, από μωρά μέχρι γιαγιάδες (δύο, δίδυμες, γλυκύτατες, ήταν στο video promo τής Σέρρο Πορτένιο για να “πείσει” φιλάθλους να γίνουν μέλη – εκ των οποίων, ένα, είμαι εγώ, έστω και προσωρινά). Η Παραγουάη είναι χώρα στην οποία μία καλοστεκούμενη 60άρα μπορεί να τραγουδάει το ίδιο σύνθημα δίπλα σε ένα τσογλανάκι που από τη φάτσα μπορείς να είσαι βέβαιος ότι η “δουλειά” του είναι μικροκλοπές. Όχι όμως στο γήπεδο. Στο γήπεδο, ειδικά εκείνα τα ονειρεμένα πεντάλεπτα, όλοι είμαστε ένα, ηλικιωμένοι, πιτσιρικάδες, μεσήλικες, γυναίκες, άνδρες, ντόπιοι, “παράξενοι” ξένοι, όλοι στην ίδια κερκίδα που δεν νομίζεις, αλλά όντως πάλλεται (την πρώτη φορά μού φάνηκε υπερβολική η ταλάντωση, όμως... όλα καλά).

Εγώ είμαι διπλά τυχερός, επειδή δεν είμαι ταυτισμένος με μία ομάδα, μπορώ να χοροπηδάω με τους οπαδούς τής Σέρρο το ένα Σαββατοκύριακο, και με τους οπαδούς τής Ολίμπια το άλλο. Προφανώς δεν έχω το ίδιο πάθος που έχουν οι μεν και οι δε για την ομάδα τους, μόνο ο ΠΑΟΚ (και η εθνική ομάδα τής Αργεντινής) με παθιάζει-παθιάζει, αλλά... και μόνο που είμαι εκεί, και συμμετέχω, μου φθάνει. Αυτό, ναι, θα μου λείψει.

Ανέφερα προηγουμένως ένα βιβλίο. Πρόκειται για το “At the tomb of the inflatable pig”. Αν κάποιος ενδιαφέρεται για την Παραγουάη, το προτείνω ανεπιφύλακτα. Κάθε φορά που ταξιδεύω κάπου, ψάχνω βιβλία, και προτεραιότητά μου πάντα είναι εκείνα που έχουν γραφτεί από δημοσιογράφους, κι έχουν να κάνουν με την πρόσφατη ιστορία ενός τόπου, ή, ακόμα καλύτερα, με το... σήμερα-σήμερα. Δεν έχω τίποτα εναντίον “παραδοσιακών” συγγραφέων, αλλά προσωπικά απολαμβάνω περισσότερο βιβλία που έχουν γραφτεί από δημοσιογράφους, που περιέχουν λιγότερη... φανφάρα, περισσότερα στοιχεία, γραμμένα με αυτό που λένε “διεισδυτική ματιά”, right on target, σαν βελάκι νταρτ που πηγαίνει καρφί στο κέντρο. Το συγκεκριμένο βιβλίο το θεωρώ “πολύ καλό” για όσους σχεδιάζουν ταξίδι εδώ, για όσους απλά ενδιαφέρονται για τη χώρα, και ίσως περισσότερο, για όσους έχουν ήδη έρθει και θέλουν να... εμβαθύνουν, ή να τους ξυπνήσουν αναμνήσεις.

 

[chris7]

Πάνε 40 μέρες από το τελευταίο κείμενό μου, δεν έχω ιδέα πότε – και αν – θα ξαναγράψω

Σ΄ ευχαριστούμε, και μη μας ξεχνάς.

 

[fenia42]

Δημήτρη,
πάντα μου αρεσουν οι ιστορίες σου γιατί μιλάς μέσα από την καρδιά σου,εκφράζεις τα συναισθήματα που σου προκαλεί ο τόπος που σε φιλοξενεί και μας μεταδίδεις τον παλμό του χωρίς φανφάρες και πολλά λόγια.
Μου αρέσει επίσης ότι είσαι ένας σύγχρονος νομάς που δεν έχει πατρίδα, ένας γνήσιος ταξιδευτής που πάει όπου τον φέρνει ο άνεμος και το ένστικτο.
Το σημερινό κεφάλαιο μου επιβεβαιώνει πράγματα που είχα δει στις χώρες της ισπανόφωνης Αμερικής όπου έχω ταξιδέψει κι εγώ. Δυστυχώς όμως δε μπορω να μην αναφέρω ότι η πολιτική κατάσταση αυτή ειναι και λίγο ελληνικό deja vu.
Περιμένω με αγωνία την επόμενη ζωντανή αναμετάδοση από την κερκίδα, σε όποιον προορισμό σε στείλει η καρδιά σου.