Alex Loco
Member
- Μηνύματα
- 381
- Likes
- 2.038
- Επόμενο Ταξίδι
-
- Ταξίδι-Όνειρο
- Pamir highway
Πού να ξέραμε τι μας περίμενε τη πρώτη και απ`ότι φάνηκε μοναδική μας βραδιά στο Βελιγράδι. Άμα είσαι πρωτάρης όμως έτσι πάει. Σε εμάς τουλάχιστον γιατί μάλλον κάτι αντίστοιχο δεν έχω ακούσει. Μπαίνοντας λοιπόν στο Βελιγράδι παρατηρήσαμε μια όμορφη πόλη με έντονη κίνηση ανθρώπων στους δρόμους , καθαροί δρόμοι και σπίτια που θύμιζαν Ελλάδα. Ήταν απόγευμα αλλά ακόμα ήταν σχετικά μέρα και είχαμε ώρες να γυρίσουμε. Αρχικά έπρεπε να βρούμε κάπου να μείνουμε. Ααα δεν το ξέρετε ? Δεν είχαμε κλείσει τίποτα απολύτως!! Είπαμε ότι θα βρούμε Hostel άνετα! Φτάνοντας στο κέντρο της πόλης έπρεπε κάπου να παρκάρουμε. Βρήκαμε μέσα σε ένα στενό μια κενή θέση. Είχε δίπλα ένα σήμα που δεν κατάλαβε κανένας μας τι μπορούσε να σημαίνει. Ήταν και στα σέρβικα γραμμένα αυτά που έλεγε που να καταλάβουμε. Αν και τη ψιλιαστήκαμε ότι τα parking ήταν περίεργα και θα τη πληρώναμε τη νύφη. Αλλά λέμε κανά μισάωρο θα βολτάρουμε σιγά μην προλάβουν να μας βάλουν πρόστιμο. Κατεβήκαμε στο κέντρο λοιπόν, κάνοντας τις πρώτες μας βόλτες μέσα στο σταθμό των τρένων. Είχε πολύ κόσμο που έφτανε από αλλού η έφευγε. Μάλιστα είδαμε και ένα κτήριο που ήταν διαλυμένο! Πιθανό από το πόλεμο μπορεί και όχι. Το κέντρο ήταν όμορφο.
Σαν παιδιά λοιπόν αφού ήμασταν από το πρωί νηστικοί είπαμε να φάμε. Μπήκαμε σε κάτι σαν γιράδικο και φάγαμε ένα πολύ νόστιμο και φτηνό φαγητό. Έπειτα λέμε , ας ψάξουμε να βρούμε το που θα μείνουμε πριν νυχτώσει. Και επιστρέφουμε στο αμάξι όπου βλέπουμε πάνω στον υαλοκαθαριστήρα ένα χαρτί. Πρόστιμο!! Ήταν περίπου 25 ευρώ για παρκάρισμα χωρίς ειδοποίηση. Όπως μας εξήγησαν αργότερα πρέπει να στέλνεις κάποιο μήνυμα σε έναν αριθμό για να παρκάρεις πατέντα ιδιωτικής εταιρίας που κατείχε τις θέσεις πάρκινγκ.
Αφού ξενερώσαμε γιατί το σκεφτήκαμε κιόλας αρχίσαμε να γυρνάμε το κέντρο αρχικά και μετέπειτα και τις υπόλοιπες γειτονιές του Βελιγραδίου αφού δεν είχε πέσει σε κάτι το μάτι μας. Βγαίνοντας σε ένα δρόμο που ήταν μεγάλος καταλάβαμε ότι έτσι βγαίναμε από τη πόλη γι`αυτό στρίψαμε δεξιά σε ένα δρόμο που φαινόταν να ανεβαίνει προς τα βόρεια της πόλης. Μπήκαμε σε μια περιοχή ψηλά σαν λόφο που τα σπίτια ήταν βίλες και παντού υπήρχε γκαζόν και ποιοτικές κατασκευές.
Και ξαφνικά αυτό που ψάχνω πάντα μανιωδώς. Μια πινακίδα που να δείχνει το πως πας στο γήπεδο του Ερυθρού Αστέρα !!! Από εκεί και πήγαμε και μέσα σε λίγα λεπτά αντικρίζαμε από τη μία το γήπεδο του Ερυθρού και από την άλλη της μισητής αντιπάλου της Partizan!! Ήταν πάρα πολύ κοντά κάτι που μας έκανε εντύπωση. Σταματήσαμε να βγάλουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες αλλά και να ρωτήσουμε όπου μπορούσαμε για το που υπάρχει κάποιο κατάλυμα για να μείνουμε.
Ο Σπο ρώτησε πρώτος μια κοπελίτσα η οποία πολύ ευγενικά μας είπε οτι δεν γνωρίζει. Τότε είπανε να αφήσουμε το αμάξι εκεί στα γήπεδα και να κατηφορίσουμε προς κέντρο με τα πόδια να ψάξουμε. Μπαίνοντας σιγά σιγά όλο και σε πιο κεντρική περιοχή είχε αρχίσει να νυχτώνει και νιώθαμε κάπως ανήσυχα για το τι θα γίνει με τη νύχτα αν και ίσως λόγο άγνοιας δεν ήμασταν τόσο τρομαγμένοι αλλά σε φάση ε και άμα δεν βρούμε έχουμε και σκηνές μαζί μας! Ξανά ο Σπό ρώτησε μια άλλη κοπέλα αλλά του είπε ότι δεν ήταν από εκεί . Φτάνοντας στο κέντρο ψάχναμε να ρωτήσουμε κόσμο παρά να ψάχνουμε γύρω μας για κάπου να μείνουμε. Ήμαστε και λίγο κάπως σαν άνθρωποι και δεν ήταν ότι πιο άνετο για εμάς να ρωτάμε κόσμο. Γιαυτό και τιμωρηθήκαμε φυσικά! Είχαμε κι ένα αστείο γεγονός με το Λαζ που πήγε να πάρει μια μπύρα με ένα δεκάρικο νομίζοντας ότι είναι μεγάλο χαρτονόμισμα. Του εξηγήσαμε ότι είναι σαν τα δικά μας τα λεπτά και αντέδρασε αστεία χαρίζοντας μας γέλιο!! Όποιον και αν είχαμε ρωτήσει δεν ήξερε που θα βρίσκαμε. Κι έτσι φάγαμε κάτι και γυρνούσαμε από τον ίδιο δρόμο που κατεβήκαμε πάλι πίσω στο αμάξι.
Το φιλοσοφήσαμε και αποφασίσαμε να στήσουμε τις σκηνές κάπου εκεί πάνω στο γκαζόν κρυφά πουθενά χωρίς να μας δει κανείς. Επικίνδυνο σίγουρα άμα το ξέρανε οι μανάδες μας θα παίρνανε τη πρεσβεία να μας μαζέψει! Πήγαμε και σε ένα market να πάρουνε τα παιδιά τίποτα να πιούνε ( εγώ δεν πίνω) να πάνε κάτω τα φαρμάκια με τη δύσκολη νύχτα που μας περίμενε και τι μάθαμε ??? Μετά τις δέκα δεν επιτρέπεται η πώληση αλκοόλ !!! Ακόμα και μπύρα ?? Ρωτάει ο Λαζ !! Και μπύρα και όλα !! Και μάλιστα δεν έχει χάρες εκεί δεν είναι Ελλάδα!! έτσι λοιπόν πήραμε τους χυμούς μας και κάτι μπισκότα και πατατάκια και πήγαμε α ψάξουμε κάπου να μείνουμε. Πήραμε το αμάξι για να βγούμε από τη πόλη καθώς λίγο πιο πέρα από εκεί που ήμασταν είχε ένα δρόμο που ακολουθώντας τον μέσα σε λίγα λεπτά βρισκόσουν σε ένα δάσος που δεν είχε τίποτα!! Μπήκαμε και σε ένα στενό του δάσους μήπως μας αρέσει να μείνουμε εκεί. Σίγουρα εκεί δεν είχε ψυχή να μας δει αλλά θύμιζε άπειρα σκηνή από τη δέκατη εντολή οπότε λέμε επειδή θέλουμε να γυρίσουμε Ελλάδα ας το αφήσουμε και ας δοκιμάσουμε αλλού!
Κι έτσι ξανά μπαίνοντας στη πόλη σταματήσαμε με alarm και μπήκαμε σε ένα μέρος που θύμιζε πίσω αυλή από ένα μεγάλο κτήριο. Το έδαφος όμως ήταν υγρό και κακό ταυτόχρονα και δεν μπορούσες να βάλεις τη σκηνή εκεί με τίποτα. Επίσης δεν μας άρεσε το κτήριο γιατί έμοιαζε σαν να ήταν κάποιο πανεπιστήμιο και λέμε κάτσε μην ξυπνήσουμε το πρωί και είμαστε σε κανά μέρος γεμάτο κόσμο!! Κι έτσι στεναχωρημένοι και προβληματισμένοι πήγαμε απέναντι σε ένα πάρκο ανάμεσα σε εργατικές πολυκατοικίες και μπροστά από ένα γήπεδο μπάσκετ. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι αρχίσαμε να πίνουμε τους χυμούς και να τα λέμε. Σίγουρα υπήρχε προβληματισμός για τη πορεία του ταξιδιού. Είχαμε πολλές μέρες ακόμα είχαμε και την Ουγγαρία φάγαμε και πρόστιμο. Όλα πήγαιναν στραβά. Αλλά άμα έχεις καλή παρέα όλα περνάνε. Ήμασταν μέσα στο Βελιγράδι , άστεγοι με πρόστιμο μέσα σε εργατικές πολυκατοικίες και όμως δεν μασούσαμε τίποτα! Είχαμε ο ένας τον άλλο γι`αυτό τους παρότρυνα να απολαύσουμε τη στιγμή γιατί μπορεί αυτό να μην ξαναγίνει. Και δεν ζηλεύαμε καθόλου τους Έλληνες που ήταν σε θάλασσες και beach bar η club. Εμείς ήμασταν στα αυθεντικά ,την αληθινή ζωή ,κάνοντας διακοπές με ωραία παρέα και τρελές εμπειρίες που μας περιμένανε και ακόμα δεν είχε αρχίσει τίποτα! Καταλήξαμε όπως κοιτούσαμε το αμάξι να την αράξουμε μέσα και ότι γίνει. Είπαμε. Είχαμε ο ένας τον άλλο!
Έτσι έκανα την αρχή αφού ήμουν πτώμα και έπρεπε να κοιμηθώ. Οι άλλοι ακολούθησαν αργότερα. Έριξα τα καθίσματα πίσω , έβαλα τις βαλίτσες από κάτω μου και έστρωσα ένα σεντόνι από πάνω. Πήρα και δύο σάκους για μαξιλάρια και ξάπλωσα. Πολύ άβολο αλλά έπρεπε να το συνηθίσω. Έτσι αφού ήρθαν και οι άλλοι ξάπλωσαν στα ριγμένα καθίσματα και μας πήρε ο ύπνος ενώ κουβεντιάζαμε. Η πιο τρελή εμπειρία μας είχε αρχίσει . Ήταν αστείο να σκεφτόμαστε τους γονείς μας και τος φίλους μας να λένε ότι καλοπερνάμε σε κάποιο ξενοδοχείο ενώ εμείς ζούσαμε μοναδικά τη πρώτη μας νύχτα...
Σαν παιδιά λοιπόν αφού ήμασταν από το πρωί νηστικοί είπαμε να φάμε. Μπήκαμε σε κάτι σαν γιράδικο και φάγαμε ένα πολύ νόστιμο και φτηνό φαγητό. Έπειτα λέμε , ας ψάξουμε να βρούμε το που θα μείνουμε πριν νυχτώσει. Και επιστρέφουμε στο αμάξι όπου βλέπουμε πάνω στον υαλοκαθαριστήρα ένα χαρτί. Πρόστιμο!! Ήταν περίπου 25 ευρώ για παρκάρισμα χωρίς ειδοποίηση. Όπως μας εξήγησαν αργότερα πρέπει να στέλνεις κάποιο μήνυμα σε έναν αριθμό για να παρκάρεις πατέντα ιδιωτικής εταιρίας που κατείχε τις θέσεις πάρκινγκ.
Αφού ξενερώσαμε γιατί το σκεφτήκαμε κιόλας αρχίσαμε να γυρνάμε το κέντρο αρχικά και μετέπειτα και τις υπόλοιπες γειτονιές του Βελιγραδίου αφού δεν είχε πέσει σε κάτι το μάτι μας. Βγαίνοντας σε ένα δρόμο που ήταν μεγάλος καταλάβαμε ότι έτσι βγαίναμε από τη πόλη γι`αυτό στρίψαμε δεξιά σε ένα δρόμο που φαινόταν να ανεβαίνει προς τα βόρεια της πόλης. Μπήκαμε σε μια περιοχή ψηλά σαν λόφο που τα σπίτια ήταν βίλες και παντού υπήρχε γκαζόν και ποιοτικές κατασκευές.
Ο Σπο ρώτησε πρώτος μια κοπελίτσα η οποία πολύ ευγενικά μας είπε οτι δεν γνωρίζει. Τότε είπανε να αφήσουμε το αμάξι εκεί στα γήπεδα και να κατηφορίσουμε προς κέντρο με τα πόδια να ψάξουμε. Μπαίνοντας σιγά σιγά όλο και σε πιο κεντρική περιοχή είχε αρχίσει να νυχτώνει και νιώθαμε κάπως ανήσυχα για το τι θα γίνει με τη νύχτα αν και ίσως λόγο άγνοιας δεν ήμασταν τόσο τρομαγμένοι αλλά σε φάση ε και άμα δεν βρούμε έχουμε και σκηνές μαζί μας! Ξανά ο Σπό ρώτησε μια άλλη κοπέλα αλλά του είπε ότι δεν ήταν από εκεί . Φτάνοντας στο κέντρο ψάχναμε να ρωτήσουμε κόσμο παρά να ψάχνουμε γύρω μας για κάπου να μείνουμε. Ήμαστε και λίγο κάπως σαν άνθρωποι και δεν ήταν ότι πιο άνετο για εμάς να ρωτάμε κόσμο. Γιαυτό και τιμωρηθήκαμε φυσικά! Είχαμε κι ένα αστείο γεγονός με το Λαζ που πήγε να πάρει μια μπύρα με ένα δεκάρικο νομίζοντας ότι είναι μεγάλο χαρτονόμισμα. Του εξηγήσαμε ότι είναι σαν τα δικά μας τα λεπτά και αντέδρασε αστεία χαρίζοντας μας γέλιο!! Όποιον και αν είχαμε ρωτήσει δεν ήξερε που θα βρίσκαμε. Κι έτσι φάγαμε κάτι και γυρνούσαμε από τον ίδιο δρόμο που κατεβήκαμε πάλι πίσω στο αμάξι.
Το φιλοσοφήσαμε και αποφασίσαμε να στήσουμε τις σκηνές κάπου εκεί πάνω στο γκαζόν κρυφά πουθενά χωρίς να μας δει κανείς. Επικίνδυνο σίγουρα άμα το ξέρανε οι μανάδες μας θα παίρνανε τη πρεσβεία να μας μαζέψει! Πήγαμε και σε ένα market να πάρουνε τα παιδιά τίποτα να πιούνε ( εγώ δεν πίνω) να πάνε κάτω τα φαρμάκια με τη δύσκολη νύχτα που μας περίμενε και τι μάθαμε ??? Μετά τις δέκα δεν επιτρέπεται η πώληση αλκοόλ !!! Ακόμα και μπύρα ?? Ρωτάει ο Λαζ !! Και μπύρα και όλα !! Και μάλιστα δεν έχει χάρες εκεί δεν είναι Ελλάδα!! έτσι λοιπόν πήραμε τους χυμούς μας και κάτι μπισκότα και πατατάκια και πήγαμε α ψάξουμε κάπου να μείνουμε. Πήραμε το αμάξι για να βγούμε από τη πόλη καθώς λίγο πιο πέρα από εκεί που ήμασταν είχε ένα δρόμο που ακολουθώντας τον μέσα σε λίγα λεπτά βρισκόσουν σε ένα δάσος που δεν είχε τίποτα!! Μπήκαμε και σε ένα στενό του δάσους μήπως μας αρέσει να μείνουμε εκεί. Σίγουρα εκεί δεν είχε ψυχή να μας δει αλλά θύμιζε άπειρα σκηνή από τη δέκατη εντολή οπότε λέμε επειδή θέλουμε να γυρίσουμε Ελλάδα ας το αφήσουμε και ας δοκιμάσουμε αλλού!
Κι έτσι ξανά μπαίνοντας στη πόλη σταματήσαμε με alarm και μπήκαμε σε ένα μέρος που θύμιζε πίσω αυλή από ένα μεγάλο κτήριο. Το έδαφος όμως ήταν υγρό και κακό ταυτόχρονα και δεν μπορούσες να βάλεις τη σκηνή εκεί με τίποτα. Επίσης δεν μας άρεσε το κτήριο γιατί έμοιαζε σαν να ήταν κάποιο πανεπιστήμιο και λέμε κάτσε μην ξυπνήσουμε το πρωί και είμαστε σε κανά μέρος γεμάτο κόσμο!! Κι έτσι στεναχωρημένοι και προβληματισμένοι πήγαμε απέναντι σε ένα πάρκο ανάμεσα σε εργατικές πολυκατοικίες και μπροστά από ένα γήπεδο μπάσκετ. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι αρχίσαμε να πίνουμε τους χυμούς και να τα λέμε. Σίγουρα υπήρχε προβληματισμός για τη πορεία του ταξιδιού. Είχαμε πολλές μέρες ακόμα είχαμε και την Ουγγαρία φάγαμε και πρόστιμο. Όλα πήγαιναν στραβά. Αλλά άμα έχεις καλή παρέα όλα περνάνε. Ήμασταν μέσα στο Βελιγράδι , άστεγοι με πρόστιμο μέσα σε εργατικές πολυκατοικίες και όμως δεν μασούσαμε τίποτα! Είχαμε ο ένας τον άλλο γι`αυτό τους παρότρυνα να απολαύσουμε τη στιγμή γιατί μπορεί αυτό να μην ξαναγίνει. Και δεν ζηλεύαμε καθόλου τους Έλληνες που ήταν σε θάλασσες και beach bar η club. Εμείς ήμασταν στα αυθεντικά ,την αληθινή ζωή ,κάνοντας διακοπές με ωραία παρέα και τρελές εμπειρίες που μας περιμένανε και ακόμα δεν είχε αρχίσει τίποτα! Καταλήξαμε όπως κοιτούσαμε το αμάξι να την αράξουμε μέσα και ότι γίνει. Είπαμε. Είχαμε ο ένας τον άλλο!
Έτσι έκανα την αρχή αφού ήμουν πτώμα και έπρεπε να κοιμηθώ. Οι άλλοι ακολούθησαν αργότερα. Έριξα τα καθίσματα πίσω , έβαλα τις βαλίτσες από κάτω μου και έστρωσα ένα σεντόνι από πάνω. Πήρα και δύο σάκους για μαξιλάρια και ξάπλωσα. Πολύ άβολο αλλά έπρεπε να το συνηθίσω. Έτσι αφού ήρθαν και οι άλλοι ξάπλωσαν στα ριγμένα καθίσματα και μας πήρε ο ύπνος ενώ κουβεντιάζαμε. Η πιο τρελή εμπειρία μας είχε αρχίσει . Ήταν αστείο να σκεφτόμαστε τους γονείς μας και τος φίλους μας να λένε ότι καλοπερνάμε σε κάποιο ξενοδοχείο ενώ εμείς ζούσαμε μοναδικά τη πρώτη μας νύχτα...
