StellAnna
Member
- Μηνύματα
- 921
- Likes
- 367
- Επόμενο Ταξίδι
- Αίγυπτος επιτέλους!!!!!!!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μποτσουάνα? Γιατί όχι?
Δεν περιμέναμε να βρούμε μαγαζιά, και δεν τα βρήκαμε. ΄Ο,τι υπήρχε, έμοιαζε σαν να βγήκε από ταινία του '50, χωρίς πραμάτειες και χωρίς πελάτες.
Περπατούσαμε χαζεύοντας, όταν νοιώσαμε μια παρουσία πίσω μας. ΄Ενας άντρας μας ακολουθούσε σε απόσταση ασφαλείας γι΄ αυτόν. Υποθέσαμε τα πάντα, και εύκολα φτιάξαμε σενάρια παρακολούθησης.
Οι πιο θαρραλέοι της παρέας γύρισαν και τον άρπαξαν. "Σας ακολουθώ για να ακούω ελληνικά" μας είπε και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από το τελείως ανέκφραστο πρόσωπό του.
΄Ηταν η πρώτη μας επαφή με της Ελλάδα της Αλβανίας.
Το πιο εντυπωσιακό κομμάτι των Τιράνων ήταν ένα τεράστιο πάρκο - δάσος, στο κέντρο του. ΄Οπως πληροφορήθηκα, ένα μεγάλο μέρος αυτού του πάρκου οικοδομήθηκε.
Λίγα χιλιόμετρα βόρεια των Τιράνων βρίσκεται η Κρούγια. Μια πόλη όμορφη, λιθόκτιστη και για τους Αλβανούς πολύ σημαντική. Απ΄εδώ καταγόταν ο εθνικός τους ήρωας, ο Σκεντέρμπεης.
Επισκεφθήκαμε το μουσείο.
Από την είσοδο άρχισαν τα ντράβαλα.
Ο ξεναγός μάς έλεγε την ιστορία του Σκεντέρμπεη.
"Πες το όνομά του" τον προκάλεσε ένας ηλικιωμένος του γκρουπ.
"Σκεντέρμπεης" επέμεινε ο ξεναγός
"Το όνομα" πίεζε ο γέρων
"Γεώργιος Καστριώτης" ξεστόμησε χαμηλόφωνα ο ξεναγός.
"Α!!! Γεώργιος Καστριώτης, πες το βρε παιδί μου" φροντοφώναξε ο γέρων και τράβηξε κατά τις σκάλες.
Στο εσωτερικό, ένας μεγάλος χάρτης κάλυπτε τον τοίχο.
Τα σύνορα της Αλβανίας, οριοθετημένα στην ΄Αρτα ακριβώς.
"Αυτή είναι η Αλβανία" είπε ο ξεναγός
"Κι εδώ τι είναι?" ρώτησε ένας άλλος μεσήλιξ, τοποθετώντας με όλη του την άνεση, το μπαστούνι που κρατούσε, επάνω στο χάρτη, κάπου λίγο έξω από την ΄Αρτα
"Αλβανία κύριε" του είπε ψυχρά ο ξεναγός.
"Εδώ είναι Ελλάδα και είναι το χωριό που γεννήθηκα" τα πήρε ο μεσήλιξ και κατέβασε μεγαλοπρεπώς το μπαστούνι στο κεφάλι του ξεναγού.
Τους χωρίσαμε με δυσκολία. Το μουσείο δεν το είδαμε. Μας φυγάδευσαν άρον άρον στο λεωφορείο, όπου ακολούθησε ένας εξάψαλμος από τον Ηλία, που τελειωμό δεν είχε.
Στις περιπλανήσεις μας ανά τη χώρα, είδαμε τις βοϊδάμαξες να κάνουν τις εμπορικές μεταφορές και τα άλογα να σέρνουν αυτοσχέδιες καρότσες, που μετέφεραν κόσμο έναντι αμοιβής. Τα περισσότερα από αυτά τα ταξί έγερναν, γιατί οι ρόδες δεν ήταν ίδιων διαστάσεων. "Υπολείμματα από τον πόλεμο", μας είπαν. "Και χρησιμοποιούν ό,τι βρουν."
΄Οπου και να σταματήσαμε, ο κόσμος μας χαμογελούσε, μας μιλούσε με ότι λέξεις ελληνικά ήξερε ο καθένας, μας φίλευαν χειροποίητο ψωμί και καταπληκτικό τυρί, σαν τη δική μας γραβιέρα.
Αυτή η γραβιέρα έφερε νέες ταραχές.
Περπατούσαμε χαζεύοντας, όταν νοιώσαμε μια παρουσία πίσω μας. ΄Ενας άντρας μας ακολουθούσε σε απόσταση ασφαλείας γι΄ αυτόν. Υποθέσαμε τα πάντα, και εύκολα φτιάξαμε σενάρια παρακολούθησης.
Οι πιο θαρραλέοι της παρέας γύρισαν και τον άρπαξαν. "Σας ακολουθώ για να ακούω ελληνικά" μας είπε και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από το τελείως ανέκφραστο πρόσωπό του.
΄Ηταν η πρώτη μας επαφή με της Ελλάδα της Αλβανίας.
Το πιο εντυπωσιακό κομμάτι των Τιράνων ήταν ένα τεράστιο πάρκο - δάσος, στο κέντρο του. ΄Οπως πληροφορήθηκα, ένα μεγάλο μέρος αυτού του πάρκου οικοδομήθηκε.
Λίγα χιλιόμετρα βόρεια των Τιράνων βρίσκεται η Κρούγια. Μια πόλη όμορφη, λιθόκτιστη και για τους Αλβανούς πολύ σημαντική. Απ΄εδώ καταγόταν ο εθνικός τους ήρωας, ο Σκεντέρμπεης.
Επισκεφθήκαμε το μουσείο.
Από την είσοδο άρχισαν τα ντράβαλα.
Ο ξεναγός μάς έλεγε την ιστορία του Σκεντέρμπεη.
"Πες το όνομά του" τον προκάλεσε ένας ηλικιωμένος του γκρουπ.
"Σκεντέρμπεης" επέμεινε ο ξεναγός
"Το όνομα" πίεζε ο γέρων
"Γεώργιος Καστριώτης" ξεστόμησε χαμηλόφωνα ο ξεναγός.
"Α!!! Γεώργιος Καστριώτης, πες το βρε παιδί μου" φροντοφώναξε ο γέρων και τράβηξε κατά τις σκάλες.
Στο εσωτερικό, ένας μεγάλος χάρτης κάλυπτε τον τοίχο.
Τα σύνορα της Αλβανίας, οριοθετημένα στην ΄Αρτα ακριβώς.
"Αυτή είναι η Αλβανία" είπε ο ξεναγός
"Κι εδώ τι είναι?" ρώτησε ένας άλλος μεσήλιξ, τοποθετώντας με όλη του την άνεση, το μπαστούνι που κρατούσε, επάνω στο χάρτη, κάπου λίγο έξω από την ΄Αρτα
"Αλβανία κύριε" του είπε ψυχρά ο ξεναγός.
"Εδώ είναι Ελλάδα και είναι το χωριό που γεννήθηκα" τα πήρε ο μεσήλιξ και κατέβασε μεγαλοπρεπώς το μπαστούνι στο κεφάλι του ξεναγού.
Τους χωρίσαμε με δυσκολία. Το μουσείο δεν το είδαμε. Μας φυγάδευσαν άρον άρον στο λεωφορείο, όπου ακολούθησε ένας εξάψαλμος από τον Ηλία, που τελειωμό δεν είχε.
Στις περιπλανήσεις μας ανά τη χώρα, είδαμε τις βοϊδάμαξες να κάνουν τις εμπορικές μεταφορές και τα άλογα να σέρνουν αυτοσχέδιες καρότσες, που μετέφεραν κόσμο έναντι αμοιβής. Τα περισσότερα από αυτά τα ταξί έγερναν, γιατί οι ρόδες δεν ήταν ίδιων διαστάσεων. "Υπολείμματα από τον πόλεμο", μας είπαν. "Και χρησιμοποιούν ό,τι βρουν."
΄Οπου και να σταματήσαμε, ο κόσμος μας χαμογελούσε, μας μιλούσε με ότι λέξεις ελληνικά ήξερε ο καθένας, μας φίλευαν χειροποίητο ψωμί και καταπληκτικό τυρί, σαν τη δική μας γραβιέρα.
Αυτή η γραβιέρα έφερε νέες ταραχές.
