StellAnna
Member
- Μηνύματα
- 921
- Likes
- 362
- Επόμενο Ταξίδι
- Αίγυπτος επιτέλους!!!!!!!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μποτσουάνα? Γιατί όχι?
Στην Κορυτσά σκορπίσαμε. Χαθήκαμε.
Περπατούσαμε στους δρόμους κοιτάζοντας και σχολιάζοντας τα πανέμορφα νεοκλασσικά σπίτια.
' Ανοιγαν τα παράθυρα και έκπληκτα μάτια γουρλωμένα μας κοίταζαν.
"΄Ελληνες?" ρωτούσαν με λαχτάρα και μας τραβούσαν στα σπίτια τους.
' Ανοιξαν τα σαλόνια και βγήκαν καφέδες, κρύα νερά, γλυκά του κουταλιού.
Μας άγγιζαν, μας φιλούσαν, μας αγκάλιαζαν και τα μάτια πάντα δακρυσμένα.
Τους ρωτήσαμε όσο πιο ευγενικά γινόταν, αν υπήρχε κάτι που θα μπορούσαμε να κάνουμε γι΄ αυτούς.
Μας κοίταξαν με βλέμμα πονεμένο.
Θελήσαμε να τους δώσουμε δραχμές.
"Τι να τις κάνουμε?" είπαν. "Χρήματα έχουμε... είδη δεν υπάρχουν για να αγοράσουμε..."
Πηγαίναμε να φύγουμε και έρχονταν γείτονες να μας δουν, να μιλήσουν ελληνικά, να ακούσουν για την πατρίδα.
Ξανακαθώμασταν.
"Από πού είσαι?"
"Από την Καρδίτσα"
"Ξέρεις έναν Μαυρίδη? ξάδελφός μας ήταν, που παντρεύτηκε τη Δήμητρα από το Μουζάκι"
"Δυστυχώς όχι..."
"Πάρε το όνομα και ψάξε να τον βρεις, να του δώσεις μήνυμα ότι μας είδες, ότι είμαστε καλά... Το υπόσχεσαι?"
Φύγαμε γεμάτοι χαρτάκια με ονόματα και υποσχέσεις. Πόσοι τις τηρήσαμε, ποιος ξέρει.....
Διαδόθηκε, άγνωστο πώς, ότι ελληνικό γκρουπ ήταν στην Αλβανία.
Μας το 'πε ο Ηλίας, που έδειχνε πολύ ανήσυχος.
"Προσοχή στο Αργυρόκαστρο" μας είπε "Δεν θέλουμε ταραχές"
Δεν καταλάβαμε τι εννοούσε
Στο Αργυρόκαστρο μπήκαμε μεσημεράκι.
Στην κεντρική πλατεία του καταπληκτικού αυτού χωριού, υπήρχε λίγος κόσμος.
Κατεβήκαμε, κάναμε βόλτα, είδαμε τα λιθόκτιστα σπίτια με τους σχιστόλιθους στις σκεπές τους.
΄Ολοι μάς κοίταζαν από απόσταση, ή έκαναν ότι δεν μας κοίταζαν.
Ξαναμπήκαμε στο λεωφορείο για τους Αγίους Σαράντα.
Ξαφνικά, λες και δόθηκε ένα άηχο σύνθημα, πλήθος εμφανίστηκε από παντού.
Γατζώθηκαν από το λεωφορείο.
"Κι εμείς αδέλφια σας είμαστε... πού πάτε χωρίς εμάς.... πάρτε μας μαζί σας..." φώναζαν
Μερικοί από τα ανοικτά παράθυρα μας πετούσαν μέσα καρβέλια ψωμιού, χειροποίητα πλεκτά πετσετάκια, ποδιές υφαντές, χαρτάκια με ονόματα και πόλεις ελληνικές.
Τα χάσαμε δεν ξέραμε τι να κάνουμε.
Ο Ηλίας έπαθε υστερία.
"Κλείσε τις πόρτες να φύγουμε" ούρλιαζε στον οδηγό
"Πάμε κάτω" είπε κάποιος και όλοι σφηνωθήκαμε στις πόρτες.
Η αστυνομία μας έφραξε το δρόμο.
΄Ενας ασφαλίτης μπήκε στο λεωφορείο και με νευρικές κινήσεις πίεζε τον οδηγό να ξεκινήσει.
Ο κόσμος είχε αποκλείσει το λεωφορείο.
Κρεμαστήκαμε από τα παράθυρα και αγγίζαμε χέρια.
Πετάγαμε στους ανθρώπους ό,τι είχαμε.
Λεφτά, γυαλιά ηλίου, ομπρέλες, μπουφάν, ρούχα, καλλυντικά....
Στους Αγίους Σαράντα δεν πήγαμε.
΄Ηταν η τιμωρία μας για ό,τι συνέβη στο Αργυρόκαστρο.
Γυρίσαμε στην Ελλάδα, αλλά ποτέ δεν έφυγε από την σκέψη μου η χώρα, όπως τότε την έζησα.
Η χώρα που επιεικώς ήταν 100 χρόνια πίσω
Οι άνθρωποι που με μάγεψαν με την απλότητα και τη ζεστασιά τους
Οι έλληνες που ζούσαν με το όραμα της πατρίδας.
Περπατούσαμε στους δρόμους κοιτάζοντας και σχολιάζοντας τα πανέμορφα νεοκλασσικά σπίτια.
' Ανοιγαν τα παράθυρα και έκπληκτα μάτια γουρλωμένα μας κοίταζαν.
"΄Ελληνες?" ρωτούσαν με λαχτάρα και μας τραβούσαν στα σπίτια τους.
' Ανοιξαν τα σαλόνια και βγήκαν καφέδες, κρύα νερά, γλυκά του κουταλιού.
Μας άγγιζαν, μας φιλούσαν, μας αγκάλιαζαν και τα μάτια πάντα δακρυσμένα.
Τους ρωτήσαμε όσο πιο ευγενικά γινόταν, αν υπήρχε κάτι που θα μπορούσαμε να κάνουμε γι΄ αυτούς.
Μας κοίταξαν με βλέμμα πονεμένο.
Θελήσαμε να τους δώσουμε δραχμές.
"Τι να τις κάνουμε?" είπαν. "Χρήματα έχουμε... είδη δεν υπάρχουν για να αγοράσουμε..."
Πηγαίναμε να φύγουμε και έρχονταν γείτονες να μας δουν, να μιλήσουν ελληνικά, να ακούσουν για την πατρίδα.
Ξανακαθώμασταν.
"Από πού είσαι?"
"Από την Καρδίτσα"
"Ξέρεις έναν Μαυρίδη? ξάδελφός μας ήταν, που παντρεύτηκε τη Δήμητρα από το Μουζάκι"
"Δυστυχώς όχι..."
"Πάρε το όνομα και ψάξε να τον βρεις, να του δώσεις μήνυμα ότι μας είδες, ότι είμαστε καλά... Το υπόσχεσαι?"
Φύγαμε γεμάτοι χαρτάκια με ονόματα και υποσχέσεις. Πόσοι τις τηρήσαμε, ποιος ξέρει.....
Διαδόθηκε, άγνωστο πώς, ότι ελληνικό γκρουπ ήταν στην Αλβανία.
Μας το 'πε ο Ηλίας, που έδειχνε πολύ ανήσυχος.
"Προσοχή στο Αργυρόκαστρο" μας είπε "Δεν θέλουμε ταραχές"
Δεν καταλάβαμε τι εννοούσε
Στο Αργυρόκαστρο μπήκαμε μεσημεράκι.
Στην κεντρική πλατεία του καταπληκτικού αυτού χωριού, υπήρχε λίγος κόσμος.
Κατεβήκαμε, κάναμε βόλτα, είδαμε τα λιθόκτιστα σπίτια με τους σχιστόλιθους στις σκεπές τους.
΄Ολοι μάς κοίταζαν από απόσταση, ή έκαναν ότι δεν μας κοίταζαν.
Ξαναμπήκαμε στο λεωφορείο για τους Αγίους Σαράντα.
Ξαφνικά, λες και δόθηκε ένα άηχο σύνθημα, πλήθος εμφανίστηκε από παντού.
Γατζώθηκαν από το λεωφορείο.
"Κι εμείς αδέλφια σας είμαστε... πού πάτε χωρίς εμάς.... πάρτε μας μαζί σας..." φώναζαν
Μερικοί από τα ανοικτά παράθυρα μας πετούσαν μέσα καρβέλια ψωμιού, χειροποίητα πλεκτά πετσετάκια, ποδιές υφαντές, χαρτάκια με ονόματα και πόλεις ελληνικές.
Τα χάσαμε δεν ξέραμε τι να κάνουμε.
Ο Ηλίας έπαθε υστερία.
"Κλείσε τις πόρτες να φύγουμε" ούρλιαζε στον οδηγό
"Πάμε κάτω" είπε κάποιος και όλοι σφηνωθήκαμε στις πόρτες.
Η αστυνομία μας έφραξε το δρόμο.
΄Ενας ασφαλίτης μπήκε στο λεωφορείο και με νευρικές κινήσεις πίεζε τον οδηγό να ξεκινήσει.
Ο κόσμος είχε αποκλείσει το λεωφορείο.
Κρεμαστήκαμε από τα παράθυρα και αγγίζαμε χέρια.
Πετάγαμε στους ανθρώπους ό,τι είχαμε.
Λεφτά, γυαλιά ηλίου, ομπρέλες, μπουφάν, ρούχα, καλλυντικά....
Στους Αγίους Σαράντα δεν πήγαμε.
΄Ηταν η τιμωρία μας για ό,τι συνέβη στο Αργυρόκαστρο.
Γυρίσαμε στην Ελλάδα, αλλά ποτέ δεν έφυγε από την σκέψη μου η χώρα, όπως τότε την έζησα.
Η χώρα που επιεικώς ήταν 100 χρόνια πίσω
Οι άνθρωποι που με μάγεψαν με την απλότητα και τη ζεστασιά τους
Οι έλληνες που ζούσαν με το όραμα της πατρίδας.
