Ιταλία Αχ Νάπολη, που σε κατηγορούν!

[Dina Z]

Η σοβαρή αποστολή είχε τον μυστικό κωδικό ‘Capri’.
Με άλλα λόγια την λεγόμενη Χώρα (όπως λέμε στα ελληνικά νησιά). Παιδιά, θα το πω κι ας με βαρέσετε! ΔΕΝ ξετρελάθηκα! Εντάξει … όμορφη είναι … για μια βόλτα … τέλος. Ίσως στο παρελθόν να ήταν ομορφότερη. Εγώ θα την παρομοίαζα σαν σταρ του Χόλλυγουντ που κάποτε υπήρξε καλλονή και τώρα απλά συντηρεί τον μύθο της. Τα δικά μας νησιά πάντως έχουν ωραιότερες Χώρες. Ακόμα κι αυτές, που καταφέραμε να καταστρέψουμε (της Μυκόνου π.χ. αλλά είμαι εκτός θέματος).
Γκλαμουριά, γκλαμουριά… παντού! Ok. Ίσως να φταίει που είμαι κι αλλεργική στο δήθεν, γενικώς. Στάθηκα για λίγο στα περίφημα σκαλοπάτια κι ένοιωσα σαν να βρισκόμουν σε επίδειξη μόδας. Πάντως είχε πλάκα γιατί εκτός από λίγους ‘κανονικούς’, οι περισσότερες/οι είχαν το ύφος: ‘Θαυμάστε με/Δοξάστε με’ .
Αφού τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες

πήραμε τον δρόμο ….

για κάτι σοβαρό. Την επικίνδυνη αποστολή με τον μυστικό κωδικό ‘σκαλοπάτια’.
Δηλαδή αφού φθάσουμε στο εστιατόριο Le Grottelle και δούμε την Arco Naturale…

…. να κατεβούμε τα σκαλοπάτια, που ξεκινούν μπροστά από το εστιατόριο και στη συνέχεια να ακολουθήσουμε το μονοπάτι έως τους Κήπους του Αυγούστου.
Φίλη @Klair αν είχες λόξιγκα, εγώ ήμουν! Δεν υπήρχε περίπτωση να πάω αν δεν το είχες περιγράψει. Να είσαι καλά!

Όταν ο καλός μου είδε τα σκαλοπάτια απόρησε: Και γιατί πρέπει να τα κατεβούμε;
Εγώ: Γιατί ήρθε μια φίλη κι εγώ τα έβαλα στα sos!
Εκείνος: Και πόσα είναι;
Εγώ: Πολλά. Δεν ξέρω ακριβώς.
Εκείνος: Σε λίγο νυχτώνει, δεν θα βλέπουμε, δεν είναι καλή ιδέα.
Εγώ: Είναι απλό, θα το κάνουμε τρέχοντας!

Κατάλαβε πως δεν τα βγάζει πέρα με τη τρέλα μου (ευτυχώς ο φίλος κι η φίλη μου δεν είχαν αντίρρηση) κι έτσι ακολούθησε. Στο τέλος βέβαια παραδέχτηκε πως η τρέλα μου τον … πηγαίνει στα καλύτερα
Μετά από μερικά σκαλιά συναντήσαμε την Grotta di Matormania, όπου κάναμε στάση για ν’ ακούσουμε τον αντίλαλο από τις στριγκλιές μας …..

….. και συνεχίσαμε...

Όμως καθώς νύχτωνε ....

δεν υπήρχε χρόνος για στάσεις και πολλές φωτογραφίες κι όταν φθάσαμε στους Κήπους του Αυγούστου είχε νυχτώσει για τα καλά και δυστυχώς είχαν κλείσει.

Σχετικά με τη διαδρομή: Αρχίζει όπως είπα από το εστιατόριο Le Grottelle (που το βρήκαμε κλειστό) με σκαλοπάτια μέσα σε καταπράσινο φαράγγι και συνεχίζει με εύκολο μονοπάτι, που έχει απίστευτη θέα στην θάλασσα, τα διάσημα βράχια και το λιμάνι του Capri. Δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσετε καθώς είναι το μοναδικό μονοπάτι. Τα σκαλοπάτια είναι περίπου 400, η συνολική απόσταση περίπου 2,5 έως 3 χλμ και μας πήρε περί τη 1 έως μιάμιση ώρα.
Ό,τι κι αν πω πάντως θα είναι λίγο. Έστω κι έτσι άξιζε και στο τέλος η απόφαση ήταν ομόφωνη: Αυτή η βόλτα ήταν ό,τι χαρήκαμε περισσότερο σε όλο το νησί.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Dina Z]

Τέλος πάντων. Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή.
Όταν τον Σεπτέμβριο ακυρώθηκε το ταξίδι της παρέας στη Βαλτική, η πρώτη εναλλακτική για να εκμεταλλευτούμε τα εισιτήρια και σε κάτι κοντινό, ήταν η Ιταλία. Τότε θυμήθηκα την πρόταση του παιδιού μου και την έριξα στο τραπέζι. Η παρέα ευέλικτη και ενθουσιώδης.
-Θα προσπαθήσω να φτιάξω χαλαρό πρόγραμμα, δήλωσα.
Αλλά βρε παιδιά αφού όμως θα πάμε ως εκεί, εεε …. να μην βάλουμε και λιιίγο Costa Amalfitana;
Εεε … και ολίγον από Κάπρι;
- Φυσικά, ήρθε η απάντηση (χωρίς φόβο αλλά με πάθος).
Εμ, αν δεν ταιριάζαμε …..
Είχαμε ακριβώς 5,5 ημέρες. Τι τις θέλω τις δηλώσεις; Τρεχάτε ποδαράκια και αυτοκινητάκι μας λοιπόν!!

 

[Dina Z]

Κυριακή 4/6 Προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο της Νάπολης. Παραλαμβάνουμε το αυτοκίνητο και περί τις 11.00΄ βάζουμε στο gps Βεζούβιος και … βουρ! Μακράν η καλύτερη στιγμή μου σε κάθε ταξίδι.
Τα εισιτήρια για την είσοδο στο πάρκο αγοράζονται υποχρεωτικά on line και τυπώνονται διότι στη περιοχή δεν έχει ίντερνετ. Ένας τύπος στο πάρκινγκ μας είπε να παρκάρουμε όπου βρούμε και μας έδειξε μια εφαρμογή, την οποία κατεβάσαμε αφού φύγαμε και πλέον έπιανε το ίντερνετ. Την επομένη ήρθε η χρέωση στην πιστωτική (4,60 €). Στη συνέχεια μπήκαμε σ’ ένα από τα λεγόμενα ταξί που πηγαινοέρχονται συνέχεια και δέχονται μόνο μετρητά (3€/άτομο με επιστροφή) και σε λίγα λεπτά αντικρίσαμε την είσοδο του πάρκου.
Αφού κάναμε μια μικρή στάση στη πρώτη καντίνα για παγωτάκι και νεράκι (οι τιμές φυσιολογικές) ξεκινήσαμε. Η τύχη ήταν με το μέρος μας. Είχαμε αρκετά καθαρή ατμόσφαιρα. Τόσο ήλιο δε και τόση συννεφιά όση χρειαζόταν για να βγει η ανηφόρα. Η θέα δε απίστευτη!

!

 

[Sassenach77]

Πριν λίγα χρόνια, που η κόρη μου επισκέφθηκε τη Νάπολη, μου δήλωσε:
- Μαμά πρέπει να πας. Θα σου αρέσει.

Δίκιο έχει το κορίτσι! Και εγώ θέλωωωωωω και ακόμα πηγαίνω.....

 

[Smaragda53]

Τι γίνεται? Περιμενουμε!

 

[Dina Z]

Τι γίνεται? Περιμενουμε!

Καλή μου φίλη, ευχαριστώ για την παρότρυνση. Το πρόβλημά μου είναι .... τεχνικό.
Το λύνω και επανέρχομαι.

 

[Dina Z]

Αφού φωτογραφίσαμε την καλντέρα …

.... πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Κάναμε χαλαρά περί τα 15 λεπτά να ανεβούμε και κάτι λιγότερο για να κατέβουμε. Χρειάζεται απαραίτητα παπούτσι αθλητικό και ενδεχομένως και κάτι να στηρίζεσαι γιατί σε πολλά σημεία της κατηφόρας γλιστράει.
Εγώ ένα ζόρι στις κατηφόρες το έχω πάντα και σε κάποια σημεία γλιστρούσα αρκετά αλλά το στήριγμα της ζωής μου, το έχω και στήριγμα στις κατηφόρες. Γι αυτό καλού - κακού τον παίρνω μαζί μου. Χα, χα!

 

[Dina Z]

Στο gps γράφουμε Sorrento.Το διασχίζουμε και συνεχίζουμε. Είχα κλείσει ένα διαμέρισμα από την Airbnb με δύο κρεβατοκάμαρες στη περιοχή Massa Lubrense έξω από το Sorrento. Τακτοποιούμαστε, ξεκουραζόμαστε και βραδάκι πια παίρνουμε το λεωφορείο (εισιτήρια στα καπνοπωλεία αλλά και από τον οδηγό με μετρητά) και κατεβαίνουμε στο Sorrento για φαγητό. Είχα εντοπίσει κάποιες πιτσαρίες κι εκεί που καθίσαμε μάλλον ήμασταν οι μοναδικοί τουρίστες.

Στους δρόμους της πόλης, όπως παντού στην ευρύτερη περιοχή της Νάπολης, είχαν μεγάλη γιορτή λόγω της νίκης της ποδοσφαιρικής τους ομάδας. Εκείνο το βράδυ στο Sorrento γινόταν ο κακός χαμός από κορναρίσματα και σημαίες. Αλλά κι όπου αλλού κινηθήκαμε αυτές τις ημέρες ήταν παντού στολισμένα με τα χρώματα της ομάδας (λευκό/γαλάζιο) και τις φωτογραφίες όλων των παικτών (του Μαραντόνα συμπεριλαμβανομένου). Ακόμα και οι αυλές τους!!

Ο καλός μου πολύ το χαιρόταν.

Εμένα ναι μεν μου αρέσουν τα πανηγύρια αλλά τα ποδοσφαιρικά με αφήνουν αδιάφορη. Τα πιτσιρίκια όμως ήταν τόσο χαριτωμένα! Χαλάλι τους που μας ξεκούφαναν!!

 

[Dina Z]

Δευτέρα 5 Ιουνίου Πρωινός καφές στο λιμάνι του Sorrento και βόλτα ...

 

[Dina Z]

.... όπου εγώ κι η φίλη μου πετύχαμε κι έναν γάμο! Κούκλα η νύφη και οι παράνυφες, ωραίος και ο μπαμπάς της έτσι;

Αλλά όταν ξεκινάμε για Positano πιάνει ψιλόβροχο. Τυχερή η νύφη που πρόλαβε να μπει στο τσακ! Μια έννοια την είχα την κοπέλα. Και τον μπαμπά της όμως
Φθάνοντας στο Positano, η βροχή συνεχίζεται και αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας και να συνεχίσουμε μέχρι το Αμάλφι. Στην επιστροφή ... βλέποντας και κάνοντας...
Αλλά ως γνωστόν "ουδέν κακόν αμιγές καλού". Ίσως λόγω καιρού, ίσως λόγω εποχής στο δρόμο και στην περιοχή γενικότερα δεν συναντήσαμε την φοβερή κίνηση που περιμέναμε.
Απολαμβάναμε λοιπόν την διαδρομή με τα σχετικά Ααααα! Ωωωωω!

 

[Dina Z]

Διασχίζουμε το Praiano και λίγο πιο κάτω, σε μια στροφή, η βροχή μας κάνει την χάρη και σταματάει. Και μάλιστα αρκετά πριν ένα σημείο sos (δηλ. σημείο που έχω καημό να δω οπωσδήποτε). Εν προκειμένω το Fiordo di Furore. Ένα στενό φιορδ, με μια μικροσκοπική παραλία, ακριβώς πριν ένα τούνελ. Εδώ το τούνελ ....

Στη παραλία υπάρχει πρόσβαση από τον δρόμο, κατεβαίνοντας μερικά σκαλοπάτια. Το θέμα είναι πως δεν βρίσκεις χώρο να παρκάρεις εκτός αν είσαι με μοτοσυκλέτα. Για αυτοκίνητο ούτε λόγος! Ακριβώς απέναντι δε, υπάρχει και στάση λεωφορείου κι είδα πολλούς να περιμένουν.

 

[Dina Z]

Ούτε λόγος είπα, για αυτοκίνητο; Χε! Χε!
Εμείς παρκάραμε ωραιότατα. Ιδού το ιδιοφυές μου (!) σχέδιο: Ακριβώς 300 μέτρα πριν είχα εντοπίσει στους χάρτες ένα ξενοδοχείο, το Hotel la Locanda del Fiordo-Furore. Κάνουμε στάση στο μικρούλι του πάρκινγκ, πάω μόνη μου και ρωτάω αν μπορούμε να πιούμε καφέ.
- Όχι. Μόνο φαγητό, μου απαντάει
- Μήπως καφέ και γλυκό; Επιμένω με το καλό μου χαμόγελο.
- Εντάξει, μου λέει. Μου επιτρέπει επίσης να αφήσουμε και το αυτοκίνητο.
Παραγγέλνουμε κι αμέσως μετά – ανά δύο – πάμε στο σημείο, βγάζουμε τις φωτογραφίες μας και επιστρέφουμε κυριλέ! Με συγχαίρετε. Το ξέρω. Ευχαριστώ!