vasilikisis
Member
- Μηνύματα
- 20
- Likes
- 264
- Επόμενο Ταξίδι
- Ισπανία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινική Αμερική
Περιεχόμενα
Αυτό που ακολούθησε το επόμενο πρωί ήταν μια φαρσοκωμωδία. Εγώ και η Χ. θέλαμε να απολαύσουμε λιγο ύπνο ακόμα (είμαι από αυτούς που επηρρεάζονται πολύ από την έλλειψη ύπνου και μπορώ να είμαι σαν ζόμπι την υπόλοιπη μέρα), οι άλλες τρεις είχαν περισσότερη ενέργεια οπότε συμφωνήσαμε να βρεθούμε πιο μετά κάπου έξω.
Στο μεταξύ παίρνει τηλέφωνο ο ένας συνιδιοκτήτης, Έρχομαι να δω το θερμοσίφωνο, λέει. Οπότε μπαίνει στο διαμέρισμα ένας χαλαρός τύπος γύρω στα 30-40, και αρχίζει να ψάχνει παντού, για κάποιον πίνακα ελέγχου λογικά, ήθελα να του πω, Καλά δεν ξέρεις που ειναι;! Είχαμε πιάσει και την κουβεντούλα στα ισπανικά, η Χ. καθόταν μες τη μέση με την οδοντοβουρτσα στο χέρι γιατί αυτός πηγαινοερχόταν απ' την κουζίνα στο μπάνιο κι απ' το μπάνιο στην κουζίνα, οπότε δεν έβρισκε ευκαιρία να πλύνει τα δόντια της, στο τέλος μου λεει: Έρχεται ο συνεργάτης μου να το δει. Οκ λεω, περίμενα να δω το συνεργάτη και εγώ, και τότε μπαίνει μέσα ο τύπος που μας είχε φτιάξει την πόρτα πριν δυο μέρες. Μου ήρθαν αυθόρμητα τα γέλια, καθώς άκουγα και την Χ. στο τηλέφωνο να λέει στις υπόλοιπες "Κοριτσια έχει έρθει ο κλειδαράς και μιλάει με τον υδραυλικό". Αστεία κατάσταση γενικά, τον ίδιο άνθρωπο είδαμε μετά από λίγο να περνάει απ' το διαδρομο της πολυκατοικίας πηγαίνοντας προς το ρετιρέ κρατώντας μπογιές και πινέλα. Μα καλά, λέμε, πόσες δουλειές κάνει αυτός;;!
Εν τέλει η βλάβη αποκαταστάθηκε και μπορέσαμε να φύγουμε απ' το διαμέρισμα. Είχαμε δώσει ραντεβού στο Parc de la Ciutadella, και δε θυμάμαι γιατί, αλλά είχαμε μπερδευτεί απίστευτα μέχρι να φτάσουμε εκεί με τα μετρό και τα τρένα, τα νεύρα μου απ' το πρωί ήταν τσατάλια με λιγα λόγια, είδικά όταν ρώτησα κάτι έναν σεκιουριτά στο μετρό και μου μίλησε απότομα, μάλλον γιατί του απέσπαγα την προσοχή από τη δουλειά του, ουπς.
Οι υπόλοιπες τουλάχιστον είχαν φάει και το brunch τους και είχαν στανιάρει, οπότε κάναμε έναν περίπατο στο πάρκο, που είναι η μεγαλύτερη πράσινη όαση στην πόλη, ιδανική για βόλτα, πικνικ και ένα διάλλειμα από τους ρυθμούς της καθημερινότητας.
(Το μαγαζί σε στυλ θερμοκηπίου που έφαγαν brunch τα κορίτσια, το όνομα αγνοείται)
Έπρεπε όμως κάποια στιγμή να κάνουμε και το χατίρι της Χ., που απ' το ταξίδι στο Παρίσι είχε εκφράσει την επιθυμία να επισκεφθούμε το μουσείο το Pablo Picasso, που δυστυχώς τότε είχαμε βρει κλειστό. Το μουσείο του Πικάσο στη Βαρκελώνη βρίσκεται στη Γοτθική συνοικία, και είναι αρκετά ενδιαφέρον για όσους θαυμάζουν το έργο του. Μπορεί να μην περιέχει τους μεγαλύτερους και διασημότερους πίνακές του, σε μεταφέρει όμως σε ένα ταξιδι από την παιδική ηλικία του ζωγράφου και καθ'όλη τη διάρκεια της εξέλιξης του, δείχνοντας πώς, ξεκινώντας με ένα στυλ ζωγραφικής κλασικό και αρμόζον στην τότε εποχή, κατέληξε στο αντισυμβατικό στυλ που τον έκανε γνωστό στο πέρασμα των χρόνων.
(Η αντίθεση στην τεχνοτροπία του καθώς εξελισσόταν)
(Εδώ η Β. ταυτίστηκε, έτσι κάθεται όταν διαβάζει.)
Ακολούθησε άραγμα και καφές (αλίμονο) και περαιτέρω εξερεύνηση στα στενά του Gothic Quarter και του Eixample. Περάσαμε και από αυτόν τον γνωστό τοίχο (διαστάσεων 3,8x8μ), που είναι σχετικά πρόσφατη προσθήκη στα σημεία ενδιαφέροντος της πόλης, το λεγόμενο Kiss of Freedom. Αν και από μακριά σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι γκράφιτι, πλησιάζοντας καταλαβαίνει ότι πρόκειται για ένα μωσαικό φωτογραφιών. Ειδικότερα, η τοπική εφημερίδα El Periodico ζήτησε από τους αναγνώστες της να στείλουν από μια φωτογραφια που να απεικονίζει "μια στιγμή ελευθερίας", στη συνέχεια o καλλιτέχνης Joan Fontcuberta δημιούργησε το μωσαικό, εις μνήμην της πτώσης της Βαρκελώνης κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ισπανικής Διαδοχής (1701).
Χάιλαιτ της ημέρας, και για μένα ίσως και του 2020, ήταν εκείνο το βράδυ, που το περάσαμε με δύο φίλους από Πάτρα που κάναν το Εrasmus τους στη Βαρκελώνη (όσο πρόλαβαν δηλαδή). Είχαμε κλείσει σε ένα μαγαζί για paella, που δεν γινόταν να φύγουμε από Ισπανία χωρίς να δοκιμάσουμε, αφού είχε πέσει τρελή έρευνα για να μην δώσουμε πάλι την περιουσία μας, όπως με τις κροκέτες. Ευτυχώς με τις κατάλληλες συστάσεις καταλήξαμε στο O'Toxo Tres Hermanos, όπου χρέωναν την παέγια περίπου 13€ το άτομο, η πιο κομπλέ τιμή που βρήκαμε.
Εκει πέρα νομίζω, λίγο το νόστιμο φαγητό, λίγο οι μπυρίτσες, λίγο η καλή παρέα, λίγο που είχαμε καιρό να κάνουμε χαβαλέ με κάποιον στα ελληνικά, λίγο η εξιστόρηση των εμπειριών μας, λίγο οι ευδιάθετοι σερβιτόροι, λίγο ένας συγκεκριμένος σερβιτόρος που μας θύμιζε έναν γνωστό απ'την Πάτρα, λίγο το γεγόνός ότι σαν κλασική παρέα Ελλήνων κάναμε απίστευτη φασαρία μιλώντας και γελώντας, λίγο το ότι παραγγείλαμε στο τέλος μια σανγκρία με σαμπάνια, τρομάρα μας (by the way ήταν μάπα, δεν την προτείνω), το όλο κλίμα και το πόσο είχαμε γελάσει μου έχουν μείνει αξέχαστα, και πολλές φορές αναπολώ εκείνο το βράδυ. Δεν έχω σχετικές φωτογραφίες να παραθέσω, αλλά ούτως ή άλλως το πόσο έντονες ήταν εκείνες οι στιγμές δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί σε καμία εικόνα.
Στο μεταξύ παίρνει τηλέφωνο ο ένας συνιδιοκτήτης, Έρχομαι να δω το θερμοσίφωνο, λέει. Οπότε μπαίνει στο διαμέρισμα ένας χαλαρός τύπος γύρω στα 30-40, και αρχίζει να ψάχνει παντού, για κάποιον πίνακα ελέγχου λογικά, ήθελα να του πω, Καλά δεν ξέρεις που ειναι;! Είχαμε πιάσει και την κουβεντούλα στα ισπανικά, η Χ. καθόταν μες τη μέση με την οδοντοβουρτσα στο χέρι γιατί αυτός πηγαινοερχόταν απ' την κουζίνα στο μπάνιο κι απ' το μπάνιο στην κουζίνα, οπότε δεν έβρισκε ευκαιρία να πλύνει τα δόντια της, στο τέλος μου λεει: Έρχεται ο συνεργάτης μου να το δει. Οκ λεω, περίμενα να δω το συνεργάτη και εγώ, και τότε μπαίνει μέσα ο τύπος που μας είχε φτιάξει την πόρτα πριν δυο μέρες. Μου ήρθαν αυθόρμητα τα γέλια, καθώς άκουγα και την Χ. στο τηλέφωνο να λέει στις υπόλοιπες "Κοριτσια έχει έρθει ο κλειδαράς και μιλάει με τον υδραυλικό". Αστεία κατάσταση γενικά, τον ίδιο άνθρωπο είδαμε μετά από λίγο να περνάει απ' το διαδρομο της πολυκατοικίας πηγαίνοντας προς το ρετιρέ κρατώντας μπογιές και πινέλα. Μα καλά, λέμε, πόσες δουλειές κάνει αυτός;;!
Εν τέλει η βλάβη αποκαταστάθηκε και μπορέσαμε να φύγουμε απ' το διαμέρισμα. Είχαμε δώσει ραντεβού στο Parc de la Ciutadella, και δε θυμάμαι γιατί, αλλά είχαμε μπερδευτεί απίστευτα μέχρι να φτάσουμε εκεί με τα μετρό και τα τρένα, τα νεύρα μου απ' το πρωί ήταν τσατάλια με λιγα λόγια, είδικά όταν ρώτησα κάτι έναν σεκιουριτά στο μετρό και μου μίλησε απότομα, μάλλον γιατί του απέσπαγα την προσοχή από τη δουλειά του, ουπς.
Οι υπόλοιπες τουλάχιστον είχαν φάει και το brunch τους και είχαν στανιάρει, οπότε κάναμε έναν περίπατο στο πάρκο, που είναι η μεγαλύτερη πράσινη όαση στην πόλη, ιδανική για βόλτα, πικνικ και ένα διάλλειμα από τους ρυθμούς της καθημερινότητας.




(Το μαγαζί σε στυλ θερμοκηπίου που έφαγαν brunch τα κορίτσια, το όνομα αγνοείται)
Έπρεπε όμως κάποια στιγμή να κάνουμε και το χατίρι της Χ., που απ' το ταξίδι στο Παρίσι είχε εκφράσει την επιθυμία να επισκεφθούμε το μουσείο το Pablo Picasso, που δυστυχώς τότε είχαμε βρει κλειστό. Το μουσείο του Πικάσο στη Βαρκελώνη βρίσκεται στη Γοτθική συνοικία, και είναι αρκετά ενδιαφέρον για όσους θαυμάζουν το έργο του. Μπορεί να μην περιέχει τους μεγαλύτερους και διασημότερους πίνακές του, σε μεταφέρει όμως σε ένα ταξιδι από την παιδική ηλικία του ζωγράφου και καθ'όλη τη διάρκεια της εξέλιξης του, δείχνοντας πώς, ξεκινώντας με ένα στυλ ζωγραφικής κλασικό και αρμόζον στην τότε εποχή, κατέληξε στο αντισυμβατικό στυλ που τον έκανε γνωστό στο πέρασμα των χρόνων.


(Η αντίθεση στην τεχνοτροπία του καθώς εξελισσόταν)

(Εδώ η Β. ταυτίστηκε, έτσι κάθεται όταν διαβάζει.)
Ακολούθησε άραγμα και καφές (αλίμονο) και περαιτέρω εξερεύνηση στα στενά του Gothic Quarter και του Eixample. Περάσαμε και από αυτόν τον γνωστό τοίχο (διαστάσεων 3,8x8μ), που είναι σχετικά πρόσφατη προσθήκη στα σημεία ενδιαφέροντος της πόλης, το λεγόμενο Kiss of Freedom. Αν και από μακριά σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι γκράφιτι, πλησιάζοντας καταλαβαίνει ότι πρόκειται για ένα μωσαικό φωτογραφιών. Ειδικότερα, η τοπική εφημερίδα El Periodico ζήτησε από τους αναγνώστες της να στείλουν από μια φωτογραφια που να απεικονίζει "μια στιγμή ελευθερίας", στη συνέχεια o καλλιτέχνης Joan Fontcuberta δημιούργησε το μωσαικό, εις μνήμην της πτώσης της Βαρκελώνης κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ισπανικής Διαδοχής (1701).

Χάιλαιτ της ημέρας, και για μένα ίσως και του 2020, ήταν εκείνο το βράδυ, που το περάσαμε με δύο φίλους από Πάτρα που κάναν το Εrasmus τους στη Βαρκελώνη (όσο πρόλαβαν δηλαδή). Είχαμε κλείσει σε ένα μαγαζί για paella, που δεν γινόταν να φύγουμε από Ισπανία χωρίς να δοκιμάσουμε, αφού είχε πέσει τρελή έρευνα για να μην δώσουμε πάλι την περιουσία μας, όπως με τις κροκέτες. Ευτυχώς με τις κατάλληλες συστάσεις καταλήξαμε στο O'Toxo Tres Hermanos, όπου χρέωναν την παέγια περίπου 13€ το άτομο, η πιο κομπλέ τιμή που βρήκαμε.
Εκει πέρα νομίζω, λίγο το νόστιμο φαγητό, λίγο οι μπυρίτσες, λίγο η καλή παρέα, λίγο που είχαμε καιρό να κάνουμε χαβαλέ με κάποιον στα ελληνικά, λίγο η εξιστόρηση των εμπειριών μας, λίγο οι ευδιάθετοι σερβιτόροι, λίγο ένας συγκεκριμένος σερβιτόρος που μας θύμιζε έναν γνωστό απ'την Πάτρα, λίγο το γεγόνός ότι σαν κλασική παρέα Ελλήνων κάναμε απίστευτη φασαρία μιλώντας και γελώντας, λίγο το ότι παραγγείλαμε στο τέλος μια σανγκρία με σαμπάνια, τρομάρα μας (by the way ήταν μάπα, δεν την προτείνω), το όλο κλίμα και το πόσο είχαμε γελάσει μου έχουν μείνει αξέχαστα, και πολλές φορές αναπολώ εκείνο το βράδυ. Δεν έχω σχετικές φωτογραφίες να παραθέσω, αλλά ούτως ή άλλως το πόσο έντονες ήταν εκείνες οι στιγμές δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί σε καμία εικόνα.
Attachments
-
68,3 KB Προβολές: 0
-
206,2 KB Προβολές: 0
-
168,3 KB Προβολές: 0
Last edited: