ΕΡΣΗ
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο]Το 2002 που πηγα τα πραγματα για τον ντοπιο πληθυσμο ηταν εξισου αγρια με σημερα. Η χωρα αυτη εχει δικτατορια απο το 1962(! ) η οποια ηταν σοσιαλιστικου τυπου δηλαδη καμια πρωτοβουλια στην ιδιωτικη οικονομια. Και πιο πριν μη φανταστειτε καμια αψογη δημοκρατια, ουσιαστικα υπηρχε μια μονιμη ενταση πολλες φορες και στρατιωτικη με τις διαφορετικες φυλες που αποτελουν το μωσαικο της Βιρμανιας. Υπηρχε δηλαδη ενα εμφυλιοπολεμικο κλιμα. (Αν και δεν ξερω κατα ποσο ειναι δοκιμος αυτος ορος για διαφυλετικες συγκρουσεις). Το 1988, πριν εικοσι χρονια, εγινε ξανα εξεγερση με ταραχες και με αρκετους νεκρους (ποσους ποτε κανεις δεν εμαθε υπολογιζουν γυρω στους 3.000 μπορει και περισσοτεροι) και επιβληθηκε και στρατιωτικος νομος (ητανε στραβο το κλημα το εφαγε και ο γαιδαρος...). Τοτε ομως κανεις απο τις μεγαλες δυναμεις δεν ενδιαφερθηκε να το κανει θεμα. Το 2007 εγιναν ξανα ταραχες και οι ΗΠΑ τωρα ειχαν λογους να το κανουν πρωτοσελιδο. Βλεπετε στο μεταξυ η Βιρμανια, που ειναι μια εξαιρετικα πλουσια χωρα και εχει ξεκοψει απο αυτους με τους οποιους παραδοσιακα ειχε σχεσεις, δηλαδη με τους Βρεταννους και τους διαδοχους αυτων τους Αμερικανους αρχισε να πουλαει ολα της τα προιοντα και κυριως το πετρελαιο της στην Κινα η οποια φυσικα υποστηριζει, με ολους τους τροπους, αυτο το απανθρωπο καθεστως (μη αλλαξει και που να τρεχουμε με τους καινουργιους, ειναι η αποψη της Κινας, η οποια επεπλεον δε θελει και πολυ πολυ να προμηθευεται το πετρελαιο της απο τις χωρες του Κολπου για ευνοητους λογους). Η Κινα με τη σειρα της τους πουλαει στρατιωτικους εξοπλισμους και η αγαστη συμμαχια καλα κρατει προς εκνευρισμο των Αμερικανο-βρεταννων, οι οποιοι καταγγελλουν τη βιρμανεζικη χουντα, την Κινα κλπ, οχι οτι τους νοιαζει ιδιαιτερα η αθλια κατασταση του λαου εκει, τους νοιαζει ομως η προσπαθεια της Κινας για ανεξαρτησια στην ενεργεια. Ο λαος, και οταν πηγα εγω, αθλια περνουσε χωρις [B]καμια[/B
- Κεφάλαιο 8ο]Δεν ειναι σωστο να σας αφησω με την εντυπωση οτι το Mandalay ειναι μια πολη μονο για ψωνια και τουριστικα σουβενιρ και παγοδες (που πραγματι εχει απειρες). Η ιδια η πολη ειναι ρυμοτομημενη με δρομους παραλληλους και καθετους (που να ειχε μαθει αραγε ο βιρμανος βασιλιας Mindon το ιπποδαμειο συστημα πολεοδομησης) εχει, η μαλλον ειχε, χαμηλα σπιτια. Τωρα πια δεν ξερω τι εχει συμβει ετσι και την επιασαν στα χερια τους οι κινεζοι... Στο κεντρο της υπαρχει το Mandalay Fort ενα ειδος "απαγορευμενης πολης". Προκειται για ενα τετραγωνο με εκταση 2χμ επι 2χλμ. (αυτο κανει τεσσερα τετραγωνικα χλμ αν δεν κανω λαθος ετσι δεν ειναι;)Περιστιχιζεται απο μια ταφρο κοντα εβδομηντα μετρα φαρδια και σχεδον τρια μετρα βαθια, κανονικο ποταμι δηλαδη. Αυτο το τετραγωνο ειναι ολο περιτοιχισμενο. Ο μονος τροπος να σας το δειξω και να παρετε μια ιδεα για το τι προσπαθω να περιγραψω ειναι να σας παραθεσω μια φωτογραφια απο το site του ξενοδοχειου που μειναμε και που εχει ακριβως τη θεα προς το Fort Mandalay. Δεν πιστευω να υπαρχει αντιρρηση, αλλιως ο administrator ας την αφαιρεσει: [URL]http://www.sedonasmyanmar.com/images/detail/mdy_01.jpg[/URL
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
Η επόμενη ημέρα ξεκίνησε με μια επίσκεψη στο Εθνικό Μουσείο. Νομίζω ότι ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες του εκείνη την ημέρα. Πιστεύω ακράδαντα ότι οποιαδήποτε αποθήκη ευρωπαϊκού μουσείου έχει σε καλύτερη κατάσταση τους χώρους της και τα αποθηκευμένα εκθέματα. Ο ένας όροφος ήταν αφιερωμένος στη ζωγραφική. Δε μπορώ να πω ότι συγκράτησα και τίποτε από αυτήν την πτέρυγα γιατί μια η τζαμαρία πίσω από την οποία ήταν εκτεθειμένα τα έργα, μια ο πολύ χαμηλός φωτισμός που έπεφτε πάνω της και προξενούσε αντανακλάσεις, δεν πολύ απέκτησα άποψη για το πώς ενστερνίστηκε η Βιρμανία τη δυτική ζωγραφική. Στη συνεχεία ανεβήκαμε στον επάνω όροφο για να δούμε τους εθνικούς θησαυρούς της Βιρμανίας οι οποίοι περιελάμβαναν θρόνους, σκήπτρα, άρματα, βασιλικές στολες κλπ αντικειμενα. Και εξαφνου νατο! ηταν εκει! Ένα ολοιδιο σαν το χαλι μου! Στις ιδιες διαστασεις, την ιδια τεχνικη του κεντηματος. Ένα μουσειακο έκθεμα! Προχώρησα κοντά και διάβασα την επιγραφή: Επρόκειτο για ένα χαλί που θα σκέπαζε το φέρετρο κάποιου βασιλικού πρίγκιπα στην νεκρική πυρά. Γι αυτό και δεν μπορούσαμε να βρούμε τίποτε τέτοιο σε όλο το ταξίδι. Είναι ένα είδος σάβανου για πρίγκιπες! Ποσά να έχουν σωθεί άραγε; Και τα περισσότερα θα πουλήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα σε εκείνη την συνοριακή πόλη και ίσως όχι μόνον εκεί. Αν σας πω τώρα που ήξερα πλέον τι κατείχα, ότι ντράπηκα κάπως!
Στη συνεχεία η επίσκεψη περιλάμβανε τον ζωολογικό κήπο της Yangon. Θα με ρωτήσετε αν ο συγκεκριμένος κήπος είναι φημισμένος έστω στο μισό από ότι ο ζωολογικός κήπος του Λονδίνου, η έστω του Βερολίνου, η εν πάση περιπτώσει αυτόν του Παρισιού, της Βαρκελώνης η οποίας ευρωπαϊκής πόλης θέλετε. Η απάντηση είναι ορθά κοφτά όχι! Πήγαμε μόνο και μόνο για να δούμε λευκούς ελέφαντες! Ναι μπορεί πράσινα άλογα να μην υπάρχουν, αλλά λευκοί ελέφαντες είναι μεν σπάνιοι, αλλά υπαρκτοί. Ας μην χαλάσουμε τη μαγεία της ιστορίας λέγοντας ότι είναι αλμπινο αλλά ας πιστέψουμε τη μητέρα του Βούδα που ονειρεύτηκε έναν τέτοιο λευκό ελέφαντα να κατεβαίνει από τους ουρανούς, να της προσφέρει ένα ανθός λωτού, και να εισχωρεί εντός της. Δέκα μήνες αργότερα, γεννήθηκε ο μικρός Βούδας.
Για όλη την περιοχή της Ινδοκίνας λοιπόν ένας λευκός ελέφαντας είναι το πιο ιερό ζώο, είναι το κατ’ εξοχήν σύμβολο και έμβλημα της Βασιλικής εξουσίας. Κάθε μονάρχης της περιοχής έκανε κυριολεκτικά ορά να πετύχει ένα τέτοιο ζώο στις ζούγκλες του Βασιλείου του, γιατί το να κατέχει ένα τέτοιο ζώο σήμαινε ότι η βασιλεία του ήταν δίκαιη, θα είχε ισχύ και το Βασίλειο θα ήταν ευλογημένο με ειρήνη και ευμάρεια. Όσα περισσότερα τέτοια ζώα κατείχε ένας μονάρχης τόσο πιο ισχυρή και ευλογημένη ήταν η βασιλεία του. Να υπενθυμίσω ότι η σημαία του Σιάμ μέχρι το 1916 ήταν ένας λευκός ελέφαντας σε ένα κόκκινο φόντο. Παράλληλα βέβαια ο εκάστοτε βασιλιάς έπρεπε και να φροντίζει και για την ευζωία του ιερού αποκτήματος: Εξαίσιοι στάβλοι, μεγαλοπρεπέστεροι από παλάτια κτιζόντουσαν, τα καλύτερα λαχανικά και φρούτα ήταν προορισμένα για αυτόν, μουσικοί το διασκέδαζαν με χορούς και τραγούδια και κρυστάλλινες λιμνούλες και ευωδιαστοί κήποι ήταν στη διάθεση του. Το πλέον τιμητικό Δώρο, αλλά και αντιστοίχως απολύτως καταστροφικό, ήταν να εκφραστεί η εύνοια του ηγεμόνα χαρίζοντας ένα τέτοιο ζώο. Ο δυστυχής ευνοούμενος την είχε πατήσει αγρία, δε μπορούσε να ξεφορτωθεί το ζωντανό και έπρεπε να του συμπεριφέρεται και να το τρέφει βασιλικά για το υπόλοιπο του βίου του, ο οποίος στα ζώα αυτά, εφόσον μάλιστα καλοπερνούσαν ήταν μακρύς και ανέφελος. Τελικά ο ευνοηθείς λογικά μάλλον θα απεβίωνε πρώτος, χρεοκοπημένος και θα κληροδοτούσε το βασιλικό Δώρο και τα χρέη ως πρόβλημα στα παιδία και στα εγγόνια του. Από εκεί βγήκε και η έκφραση white elephant στα αγγλικά η οποία έχει την έννοια ενός πανάκριβου Δώρου που δεν μπορεί να διατεθεί και τα έξοδα συντήρησης του είναι δυσβάσταχτα. Στα δε γαλλικά η έκφραση elephant blanc έχει την έννοια ενός σχεδίου η έργου το οποίο γίνεται για λόγους αίγλης και κύρους, χωρίς καμία οικονομική λογική. Όχι και τελείως σπάνιο είδος στις μέρες μας, δε συμφωνείτε;
Η ιδέα του λευκού ελέφαντα ενέπνευσε παραδόξως τους γερμανούς ποιητές, και λέω παραδόξως γιατί οι γερμανοί πολύ λίγη σχέση είχαν με την αποικιοκρατία, μια και η καημένη η Ναμίμπια υπήρξε η μόνη τους αποικία και κατά τα λοιπά όξω από την πόρτα. Λογικά θα περίμενα περισσότερο τους άγγλους η τους γάλλους λογοτέχνες να έχουν ερεθιστεί από αυτήν την ιστορία. Εις μάτην: Για την αγαπητή Ρόζα βρήκα δυο ποιήματα: ένα του Heinrich Hein το οποίο έχει σατιρικό χαρακτήρα και αναφέρεται σε έναν πολύ βαριεστημένο λευκό ελέφαντα ο οποίος θέλει να ταξιδέψει για να βρει την καλή του τη Μπάνκα στο Παρίσι και να κάνει και κάποιες χρήσιμες γνωριμίες με την οικογένεια Rothschild, γιατί φαίνεται ότι το πολύ το κύριε ελέησαν και τον επαρχιωτισμό των αποικιών τα σιχάθηκε και θέλει πλέον να την κάνει. Παραθέτω και το γερμανικό κείμενο καθώς και μια ανώνυμη μετάφραση στα αγγλικά που βρήκα στο διαδικτυο.
Der weiße Elefant
Der König von Siam, Mahawasant,
Beherrscht das halbe Indienland,
Zwölf Kön'ge, der große Mogul sogar,
Sind seinem Zepter tributar.
Alljährlich mit Trommeln, Posaunen und Fahnen
Ziehen nach Siam die Zinskarawanen;
Viel tausend Kamele, hochberuckte,
Schleppen die kostbarsten Landesprodukte.
Sieht er die schwerbepackten Kamele,
So schmunzelt heimlich des Königs Seele;
Öffentlich freilich pflegt er zu jammern,
Es fehle an Raum in seinen Schatzkammern.
Doch diese Schatzkammern sind so weit,
So groß und voller Herrlichkeit;
Hier überflügelt der Wirklichkeit Pracht
Die Märchen von Tausendundeine Nacht.
»Die Burg des Indra« heißt die Halle,
Wo aufgestellt die Götter alle,
Bildsäulen von Gold, fein ziselieret,
Mit Edelsteinen inkrustieret.
Sind an der Zahl wohl dreißigtausend,
Figuren abenteuerlich grausend,
Mischlinge von Menschen- und Tiergeschöpfen,
Mit vielen Händen und vielen Köpfen.
Im »Purpursaale« sieht man verwundert
Korallenbäume dreizehnhundert,
Wie Palmen groß, seltsamer Gestalt,
Geschnörkelt die Äste, ein roter Wald.
Das Estrich ist vom reinsten Kristalle
Und widerspiegelt die Bäume alle.
Fasanen vom buntesten Glanzgefieder
Gehn gravitätisch dort auf und nieder.
Der Lieblingsaffe des Mahawasant
Trägt an dem Hals ein seidenes Band,
Dran hängt der Schlüssel, welcher erschleußt
Die Halle, die man den Schlafsaal heißt.
Die Edelsteine vom höchsten Wert,
Die liegen wie Erbsen hier auf der Erd'
Hochaufgeschüttet; man findet dabei
Diamanten so groß wie ein Hühnerei.
Auf grauen, mit Perlen gefüllten Säcken
Pflegt hier der König sich hinzustrecken;
Der Affe legt sich zum Monarchen,
Und beide schlafen ein und schnarchen.
Das Kostbarste aber von allen Schätzen
Des Königs, sein Glück, sein Seelenergötzen,
Die Lust und der Stolz von Mahawasant,
Das ist sein weißer Elefant.
Als Wohnung für diesen erhabenen Gast
Ließ bauen der König den schönsten Palast;
Es wird das Dach, mit Goldblech beschlagen,
Von lotosknäufigen Säulen getragen.
Am Tore stehen dreihundert Trabanten
Als Ehrenwache des Elefanten,
Und kniend, mit gekrümmtem Rucken,
Bedienen ihn hundert schwarze Eunucken.
Man bringe auf einer güldnen Schüssel
Die leckersten Bissen für seinen Rüssel;
Er schlürft aus silbernen Eimern den Wein,
Gewürzt mit den süßesten Spezerein.
Man salbt ihn mir Ambra und Rosenessenzen,
Man schmückt sein Haupt mit Blumenkränzen;
Als Fußdecke dienen dem edlen Tier
Die kostbarsten Schals aus Kaschimir.
Das glücklichste Leben ist ihm beschieden,
Doch niemand auf Erden ist zufrieden.
Das edle Tier, man weiß nicht wie,
Versinkt in tiefe Melancholie.
Der weiße Melancholikus
Steht traurig mitten im Überfluß.
Man will ihn ermuntern, man will ihn erheitern,
Jedoch die klügsten Versuche scheitern.
Vergebens kommen mit Springen und Singen
Die Bajaderen; vergebens erklingen
Die Zinken und Pauken der Musikanten,
Doch nichts erlustigt den Elefanten.
Da täglich sich der Zustand verschlimmert,
Wird Mahawasantes Herz bekümmert;
Er läßt vor seines Thrones Stufen
Den klügsten Astrologen rufen.
»Sterngucker, ich laß dir das Haupt abschlagen«,
Herrscht er ihn an, »kannst du mir nicht sagen,
Was meinem Elefanten fehle,
Warum so verdüstert seine Seele?«
Doch jener wirft sich dreimal zur Erde,
Und endlich spricht er mit ernster Gebärde:
»O König, ich will dir die Wahrheit verkünden,
Du kannst dann handeln nach Gutbefinden.
Es lebt im Norden ein schönes Weib
Von hohem Wuchs und weißem Leib,
Dein Elefant ist herrlich, unleugbar,
Doch ist er nicht mit ihr vergleichbar.
Mit ihr verglichen, erscheint er nur
Ein weißes Mäuschen. Es mahnt die Statur
An Bimha, die Riesin, im 'Ramayana',
Und an der Epheser große Diana.
Wie sich die Gliedermassen wölben
Zum schönsten Bau! Es tragen dieselben
Anmutig und stolz zwei hohe Pilaster
Von blendend weißem Alabaster.
Das ist Gott Amors kolossale
Domkirche, der Liebe Kathedrale;
Als Lampe brennt im Tabernakel
Ein Herz, das ohne Falsch und Makel.
Die Dichter jagen vergebens nach Bildern,
Um ihre weiße Haut zu schildern;
Selbst Gautier ist dessen nicht kapabel -
O diese Weiße ist implacable!
Des Himalaja Gipfelschnee
Erscheint aschgrau in ihrer Näh';
Die Lilie' die ihre Hand erfaßt,
Vergilbt durch Eifersucht oder Kontrast.
Gräfin Bianka ist der Name
Von dieser großen weißen Dame;
Sie wohnt zu Paris im Frankenland,
Und diese liebt der Elefant.
Durch wunderbare Wahlverwandtschaft
Im Traume machte er ihre Bekanntschaft,
Und träumend in sein Herze stahl
Sich dieses hohe Ideal.
Sehnsucht verzehrt ihn seit jener Stund',
Und er, der vormals so froh und gesund,
Er ist ein vierfüßiger Werther geworden,
Und träumt von einer Lotte im Norden.
Geheimnisvolle Sympathie!
Er sah sie nie und denkt an sie.
Er trampelt oft im Mondschein umher
Und seufzet: 'Wenn ich ein Vöglein wär!'
In Siam ist nur der Leib, die Gedanken
Sind bei Bianka im Lande der Franken;
Doch diese Trennung von Leib und Seele
Schwächt sehr den Magen, vertrocknet die Kehle.
Die leckersten Braten widern ihn an,
Er liebt nur Dampfnudeln und Ossian;
Er hüstelt schon, er magert ab,
Die Sehnsucht schaufelt sein frühes Grab.
Willst du ihn retten, erhalten sein Leben,
Der Säugetierwelt ihn wiedergeben,
O König, so schicke den hohen Kranken
Direkt nach Paris, der Hauptstadt der Franken.
Wenn ihn alldort in der Wirklichkeit
Der Anblick der schönen Frau erfreut,
Die seiner Träume Urbild gewesen,
Dann wird er von seinem Trübsinn genesen.
Wo seiner Schönen Augen strahlen,
Da schwinden seiner Seele Qualen;
Ihr Lächeln verscheucht die letzten Schatten,
Die hier sich eingenistet hatten;
Und ihre Stimme, wie 'n Zauberlied,
Löst sie den Zwiespalt in seinem Gemüt;
Froh hebt er wieder die Lappen der Ohren,
Er fühlt sich verjüngt, wie neugeboren.
Es lebt sich so lieblich es lebt sich so süß
Am Seinestrand, in der Stadt Paris!
Wie wird sich dorten zivilisieren
Dein Elefant und amüsieren!
Vor allem aber, o König, lasse
Ihm reichlich füllen die Reisekasse,
Und gib ihm einen Kreditbrief mit
Auf Rothschild frères in der Rue Lafitte.
Ja, einen Kreditbrief von einer Million
Dukaten etwa; - der Herr Baron
Von Rothschild sagt von ihm alsdann:
'Der Elefant ist ein braver Mann!'«
So sprach der Astrolog, und wieder
Warf er sich dreimal zur Erde nieder.
Der König entließ ihn mit reichen Geschenken,
Und streckte sich aus, um nachzudenken.
Er dachte hin, er dachte her;
Das Denken wird den Königen schwer.
Sein Affe sich zu ihm niedersetzt,
Und beide schlafen ein zuletzt.
Was er beschlossen, das kann ich erzählen
Erst später; die indischen Mall'posten fehlen.
Die letzte, welche uns zugekommen,
Die hat den Weg über Suez genommen.
Και τωρα η αγγλικη μεταφραση:
The White Elephant
The king of Siam, Mahawasant,
He rules one half of all India's land,
Twelve kings, indeed the mogul great,
Pay tribute to his scepter's state.
Each year with bugles, flags and drums
The tribute caravans do come;
Thousands of high-humped camels bear
The treasures from most everywhere.
Viewing the heavily laden beasts
His soul smiles secretly, well pleased;
For public consumption he always complains
That here in his storehouse no space remains.
And yet this treasury is so vast,
So glorious, that it surpassed,
In all its real-life splendor bright,
The tale of the Thousand and One Nights.
"Indra's castle" it is called,
Where the gods are all installed,
And gold-emblazoned columns shone,
Encrusted about with precious stones.
Nigh thirty thousand there may be found,
The dreadful chimerae abound.
Of men and beasts were mongrels bred,
With many a hand and many a head.
In the "purple hall" one sees with wonder
Coral-trees, full thirteen hundred,
As big as palms, they strangely spread
Their curly boughs, a forest red.
A floor from the purest crystal made
Reflects the ruddy coral glade.
Pheasants, their plumage all aglow,
Are moving gravely to and fro.
The favorite ape of Mahawasant
Wears on his neck a silken band,
There hangs the key, the wherewithal
To enter the fabled Sleeping Hall.
The precious gems of the highest worth,
They lie like peas right here on the earth
As if spilled from on high, and all around
Diamonds as big as a hen's egg are found.
On the sacks of pearls, all gray and stout,
The king reclines and stretches out;
The ape lies with him, and what is more,
They both go to sleep and begin to snore.
Of all the king's most valued treasures,
His bliss, his soul's most sumptuous pleasure,
The pride and delight of Mahawasant,
That is his great white elephant.
As dwelling for this most sublime of guests
The king built a palace more fine than the rest;
Gold-plated shingles the roof adorn,
By lotus-headed columns borne.
At the gate there stand three hundred trabants,
As honor guard for the elephant,
And kneeling before, with contorted backs,
Attend him one hundred eunuch blacks.
They bring to him there, on a golden tray,
The daintiest morsels his trunk may assay;
He sips the wine from a silver pail,
With the sweetest of seasonings for his regale.
They rub him with attars and ambergris,
A flowery wreath on his head they place;
And to cover the feet of the noble beast,
The finest of shawls brought from Kashmir east.
The happiest life is to him supplied,
Yet no one on earth is all satisfied.
The noble beast, no one knows how,
Is sunk in melancholy now.
The white one, in his gloomy mood,
Stands sad in the midst of plenitude.
They want to encourage him, bring him relief,
But the cleverest plans all come to grief.
The Bajaderes sing and leap about
In vain; and then in vain rings out
The beating of drums and melodious chant,
Yet nothing amuses the elephant.
Now matters are worsening day by day,
Mahawasant's heart's in a troubled way;
And so he has called to the steps of his throne
An astrologer, who is the cleverest known.
"Stargazer, I mean to have thy head,"
So barks the king, "save thou tellst me, instead,
How can I make my poor elephant whole?
Whence comes the shadow that lies on his soul?"
The stargazer throws himself thrice to the earth,
Then gravely he answers for all he is worth,
"O King, the truth to thee I'll commit,
Thou canst then act as thou seest fit.
In the north dwells a woman, a lovely sight,
With towering stature and limbs so white,
Thy elephant surely is splendid and rare,
But with her, nonetheless, he cannot compare.
Compared with her, he seems but a kind
Of little white mouse. Her stature reminds
Of Bimha, the giant, in 'Ramayana',
And of the Ephesians' mighty Diana.
See how the massive limbs do glide
Aloft in beauty! And these do ride,
Graceful and proud, on high pilasters
Of white and dazzling alabaster.
'Tis Cupid's own colossal church,
Love's cathedral; where there besmirch
No taint nor falsity this heart,
That tabernacle light imparts.
Poets hunt images in vain,
Her white skin's beauty to explain;
For this even Gautier's not capable -
O this whiteness is implacable!
The Himalayan summit-snow
Appears ash-gray beside her glow;
The lily, that her hand holds fast,
Seems yellow, from jealousy or contrast.
Countess Bianca is the name
Of this stupendous snow-white dame;
She lives in Paris, in the land of France,
And she is beloved by the elephant.
Through some kind of wondrous affinity
In dreams, he is in her vicinity,
He has made her acquaintance, and there did steal
Into his heart this high ideal.
Yearning consumes him, he's got it bad,
And he, who was always so healthy and glad,
Was changed to a four-footed Werther henceforth,
And is dreaming about a Lotte up north.
Such mysterious sympathy!
He thinks of one whom he never did see.
He tramples about in the moon's clear light,
And sighs: 'Were I only a bird, to take flight!'
In Siam is his body, his thoughts are away
In the land of the Franks, with Bianca they stay;
And this separation of body and soul,
On his throat, on his belly, it's taking a toll.
The daintiest roast he now finds cloying,
Dumplings and Ossian only enjoying.
He's wasting, he's coughing, no sweets does he crave,
His yearning, it shovels an early grave.
If thou wouldst save him, keep him alive,
Help him return to the mammals and thrive,
O King, thou must send him, it is his last chance,
To Paris, the capitol city of France.
There, only there, in reality,
When he the lovely one truly shall see,
The archetype of his dreamt-up lover,
Then he'll from all his dejection recover.
There, where the eyes of his lovely one shine,
There shall his soul's distress decline;
Her smiling will frighten the shadows away,
The shadows that lately have here held sway;
Her voice shall resolve, like a magical song,
The conflict that raged in his heart for so long;
Soon he will raise up his earlobes, and then,
He'll feel all refreshed, as if born again.
Life is so lovely, life is so sweet
In Paris, there where the Seine meets the street!
How it shall civilize, quickly infusing
New life to thine elephant, also amusing!
But above all else, you must give him, O King,
An expense account for his traveling.
Give him a letter of credit replete
With Rothschild Brothers at Rue Lafitte.
A letter of credit for something near
One million ducats, so that we shall hear
Herr Baron von Rothschild say, thereupon,
'The elephant is an honest man!'"
So the astrologer spake, and then
He cast himself thrice to the earth again.
The king bade him go, with a purse that was fatter,
Then stretched himself out to consider the matter.
He thought all about it, thought some more,
Now thinking has become a chore.
His ape once more to his side doth creep,
And finally they go to sleep.
What he decided, I'll tell in good time;
No mail has arrived from India's clime.
The last that had come here, the postman says
It traveled a route down around the Suez.
Πιο τρυφερο και μελαγχολικο είναι το ποιημα του Ριλκε το οποιο μαλλον εμμεσα εμπνεεται από τον λευκο ελεφαντα, γιατι είναι εμπνευσμενο από το Καρουσελ που υπαρχει στους Κηπους του Λουξεμβουργου και στο οποιο υπηρχε ενας λευκος (αλλα ξυλινος φυσικα) ελεφαντας. Ελπιζω να το χαρει η μικρη σε διασκευη της μαμας της όταν θα εχει πηξει πια από παγοδες…
Δινω πρωτα το γερμανικο ποιημα:
Das Karussell
Jardin du Luxemburg
Mit einem Dach und seinem Schatten dreht
sich eine kleine Weile der Bestand
von bunten Pferden, alle aus dem Land,
das lange zögert, eh es untergeht.
Zwar manche sind an Wagen angespannt,
doch alle haben Mut in ihren Mienen;
ein böser roter Löwe geht mit ihnen
und dann und wann ein weißer Elefant.
Sogar ein Hirsch ist da, ganz wie im Wald,
nur daß er einen Sattel trägt und drüber
ein kleines blaues Mädchen aufgeschnallt.
Und auf dem Löwen reitet weiß ein Junge
und hält sich mit der kleinen heißen Hand,
dieweil der Löwe Zähne zeigt und Zunge.
Und dann und wann ein weißer Elefant.
Und auf den Pferden kommen sie vorüber,
auch Mädchen, helle, diesem Pferdesprunge
fast schon entwachsen; mitten in dem Schwunge
schauen sie auf, irgendwohin, herüber -
Und dann und wann ein weißer Elefant.
Und das geht hin und eilt sich, daß es endet,
und kreist und dreht sich nur und hat kein Ziel.
Ein Rot, ein Grün, ein Grau vorbeigesendet,
ein kleines kaum begonnenes Profil -.
Und manchesmal ein Lächeln, hergewendet,
ein seliges, das blendet und verschwendet
an dieses atemlose blinde Spiel...
Και η αγγλικη ανωνυμη μεταφραση που βρηκα στο διαδικτυο:
The Merry-Go-Round
Jardin du Luxemburg
With roof and shadow for a while careers
the stud of horses, variously bright,
all from that land that hesitantly lingers
before it ultimately disappears.
Several indeed pull carriages, with tight-held
rein, but all have boldness in their bearing;
With them a wicket scarlet lions’s faring
and now and then an elephant all white.
As in the woods, a stag comes into view,
save that it has a saddle and
thereon a little girl sits all in blue.
And on the lion rides a little boy,
whose small hot hands hold on with all his might,
the while the lion shows his teeth and tongue.
And now and then an elephant all white.
And on the horses swiftly riding past
are shining girls, who nearly have outgrown
this play. They let their eyes glance here
and there and near and far away.
And now and then an elephant all white.
And on it goes and hastens to be ended,
and aimlessly rotates until it’s done.
A red, a green, a gray is apprehended,
a little profile, scarcely yet begun.
And now and then a smile, for us intended
blissfully happy, dazzlingly expended
upon this breathless, blindly followed fun.
Συν τω χρονω, τις αντιλήψεις αυτές τις άφησε πίσω η Καμπότζη, βοηθούμενη δυστυχώς και από τον Πολ Ποτ και το Λάος λόγω αριστερής διακυβέρνησης, αλλά στην Ταϊλάνδη και στη Βιρμανία οι αντιλήψεις αυτές είναι εξίσου ισχυρές έως και σήμερα.
Τέτοιους τρεις λευκούς ελέφαντες πηγαίναμε να δούμε λοιπόν. Η Σουση ήταν μες την ταραχή της. Όφειλε να μας ξεκαθαρίσει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι καταρχήν ο ένας ελέφαντας δεν πληρούσε με τίποτε τα κριτήρια των λευκών ελεφάντων: ήταν ολοφάνερα ένας ανοιχτόχρωμος γκρίζος ελέφαντας. Ο καθένας μπορούσε να το καταλάβει αυτό με το που θα τον έβλεπε. Και αυτός ήταν ο μόνος που πιάστηκε σε βιρμανικο έδαφος με συνεργείο της τηλεόρασης παρόν Οι άλλοι δυο, δεν ήταν με τίποτα βιρμανοι ελέφαντες, αφού σε ειδική αποστολή εισχώρησαν ειδικές δυνάμεις του στρατού στην επικράτεια του Λάος και συνέλαβαν τους ελέφαντες σε ξένο έδαφος. Είναι ξεκάθαρο ότι οι ελέφαντες είναι λαοτιανοι, είναι κλεμμένοι. Μου σπάραξαν την καρδιά οι εξηγήσεις της Σουση. Ως πιστή βουδίστρια δε μπορούσε να αμφισβητήσει ευθέως την νομιμοποίηση που παρείχε η ύπαρξη των λευκών ελεφάντων στο καθεστώς. Έπρεπε λοιπόν το καθεστώς να έχει κλέψει τους ελέφαντες, όπως έχει κλέψει και την ελευθερία, την τιμή τους και τις ζωές των βιρμανων.
Στη συνέχεια οι ίδιοι οι ελέφαντες μου σπάραξαν την καρδιά. Καμία Βασιλική συμπεριφορά προς αυτά τα ζώα: Δεμένα με κοντές σιδερένιες αλυσίδες σε πασσάλους, ούτε που μπορούσαν να κουνηθούν. Τα πόδια τους πληγιασμένα από τις αλυσίδες. Και τα καημένα τις τραβούσαν συνεχώς μπας και καταφέρουν να τις χαλαρώσουν, μπας και σπάσουν, η βγουν από τη θέση τους. Αλλά το μόνο που κατόρθωναν είναι να πληγιάζουν τα πόδια τους. Φώναζαν απελπισμένα, και φώναζαν και έκλαιγαν. Φύγαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε, σχεδόν με δάκρυα στα μάτια για την τύχη των ελεφάντων, για την τύχη των βιρμανων.
Στη συνεχεία η επίσκεψη περιλάμβανε τον ζωολογικό κήπο της Yangon. Θα με ρωτήσετε αν ο συγκεκριμένος κήπος είναι φημισμένος έστω στο μισό από ότι ο ζωολογικός κήπος του Λονδίνου, η έστω του Βερολίνου, η εν πάση περιπτώσει αυτόν του Παρισιού, της Βαρκελώνης η οποίας ευρωπαϊκής πόλης θέλετε. Η απάντηση είναι ορθά κοφτά όχι! Πήγαμε μόνο και μόνο για να δούμε λευκούς ελέφαντες! Ναι μπορεί πράσινα άλογα να μην υπάρχουν, αλλά λευκοί ελέφαντες είναι μεν σπάνιοι, αλλά υπαρκτοί. Ας μην χαλάσουμε τη μαγεία της ιστορίας λέγοντας ότι είναι αλμπινο αλλά ας πιστέψουμε τη μητέρα του Βούδα που ονειρεύτηκε έναν τέτοιο λευκό ελέφαντα να κατεβαίνει από τους ουρανούς, να της προσφέρει ένα ανθός λωτού, και να εισχωρεί εντός της. Δέκα μήνες αργότερα, γεννήθηκε ο μικρός Βούδας.
Για όλη την περιοχή της Ινδοκίνας λοιπόν ένας λευκός ελέφαντας είναι το πιο ιερό ζώο, είναι το κατ’ εξοχήν σύμβολο και έμβλημα της Βασιλικής εξουσίας. Κάθε μονάρχης της περιοχής έκανε κυριολεκτικά ορά να πετύχει ένα τέτοιο ζώο στις ζούγκλες του Βασιλείου του, γιατί το να κατέχει ένα τέτοιο ζώο σήμαινε ότι η βασιλεία του ήταν δίκαιη, θα είχε ισχύ και το Βασίλειο θα ήταν ευλογημένο με ειρήνη και ευμάρεια. Όσα περισσότερα τέτοια ζώα κατείχε ένας μονάρχης τόσο πιο ισχυρή και ευλογημένη ήταν η βασιλεία του. Να υπενθυμίσω ότι η σημαία του Σιάμ μέχρι το 1916 ήταν ένας λευκός ελέφαντας σε ένα κόκκινο φόντο. Παράλληλα βέβαια ο εκάστοτε βασιλιάς έπρεπε και να φροντίζει και για την ευζωία του ιερού αποκτήματος: Εξαίσιοι στάβλοι, μεγαλοπρεπέστεροι από παλάτια κτιζόντουσαν, τα καλύτερα λαχανικά και φρούτα ήταν προορισμένα για αυτόν, μουσικοί το διασκέδαζαν με χορούς και τραγούδια και κρυστάλλινες λιμνούλες και ευωδιαστοί κήποι ήταν στη διάθεση του. Το πλέον τιμητικό Δώρο, αλλά και αντιστοίχως απολύτως καταστροφικό, ήταν να εκφραστεί η εύνοια του ηγεμόνα χαρίζοντας ένα τέτοιο ζώο. Ο δυστυχής ευνοούμενος την είχε πατήσει αγρία, δε μπορούσε να ξεφορτωθεί το ζωντανό και έπρεπε να του συμπεριφέρεται και να το τρέφει βασιλικά για το υπόλοιπο του βίου του, ο οποίος στα ζώα αυτά, εφόσον μάλιστα καλοπερνούσαν ήταν μακρύς και ανέφελος. Τελικά ο ευνοηθείς λογικά μάλλον θα απεβίωνε πρώτος, χρεοκοπημένος και θα κληροδοτούσε το βασιλικό Δώρο και τα χρέη ως πρόβλημα στα παιδία και στα εγγόνια του. Από εκεί βγήκε και η έκφραση white elephant στα αγγλικά η οποία έχει την έννοια ενός πανάκριβου Δώρου που δεν μπορεί να διατεθεί και τα έξοδα συντήρησης του είναι δυσβάσταχτα. Στα δε γαλλικά η έκφραση elephant blanc έχει την έννοια ενός σχεδίου η έργου το οποίο γίνεται για λόγους αίγλης και κύρους, χωρίς καμία οικονομική λογική. Όχι και τελείως σπάνιο είδος στις μέρες μας, δε συμφωνείτε;
Η ιδέα του λευκού ελέφαντα ενέπνευσε παραδόξως τους γερμανούς ποιητές, και λέω παραδόξως γιατί οι γερμανοί πολύ λίγη σχέση είχαν με την αποικιοκρατία, μια και η καημένη η Ναμίμπια υπήρξε η μόνη τους αποικία και κατά τα λοιπά όξω από την πόρτα. Λογικά θα περίμενα περισσότερο τους άγγλους η τους γάλλους λογοτέχνες να έχουν ερεθιστεί από αυτήν την ιστορία. Εις μάτην: Για την αγαπητή Ρόζα βρήκα δυο ποιήματα: ένα του Heinrich Hein το οποίο έχει σατιρικό χαρακτήρα και αναφέρεται σε έναν πολύ βαριεστημένο λευκό ελέφαντα ο οποίος θέλει να ταξιδέψει για να βρει την καλή του τη Μπάνκα στο Παρίσι και να κάνει και κάποιες χρήσιμες γνωριμίες με την οικογένεια Rothschild, γιατί φαίνεται ότι το πολύ το κύριε ελέησαν και τον επαρχιωτισμό των αποικιών τα σιχάθηκε και θέλει πλέον να την κάνει. Παραθέτω και το γερμανικό κείμενο καθώς και μια ανώνυμη μετάφραση στα αγγλικά που βρήκα στο διαδικτυο.
Der weiße Elefant
Der König von Siam, Mahawasant,
Beherrscht das halbe Indienland,
Zwölf Kön'ge, der große Mogul sogar,
Sind seinem Zepter tributar.
Alljährlich mit Trommeln, Posaunen und Fahnen
Ziehen nach Siam die Zinskarawanen;
Viel tausend Kamele, hochberuckte,
Schleppen die kostbarsten Landesprodukte.
Sieht er die schwerbepackten Kamele,
So schmunzelt heimlich des Königs Seele;
Öffentlich freilich pflegt er zu jammern,
Es fehle an Raum in seinen Schatzkammern.
Doch diese Schatzkammern sind so weit,
So groß und voller Herrlichkeit;
Hier überflügelt der Wirklichkeit Pracht
Die Märchen von Tausendundeine Nacht.
»Die Burg des Indra« heißt die Halle,
Wo aufgestellt die Götter alle,
Bildsäulen von Gold, fein ziselieret,
Mit Edelsteinen inkrustieret.
Sind an der Zahl wohl dreißigtausend,
Figuren abenteuerlich grausend,
Mischlinge von Menschen- und Tiergeschöpfen,
Mit vielen Händen und vielen Köpfen.
Im »Purpursaale« sieht man verwundert
Korallenbäume dreizehnhundert,
Wie Palmen groß, seltsamer Gestalt,
Geschnörkelt die Äste, ein roter Wald.
Das Estrich ist vom reinsten Kristalle
Und widerspiegelt die Bäume alle.
Fasanen vom buntesten Glanzgefieder
Gehn gravitätisch dort auf und nieder.
Der Lieblingsaffe des Mahawasant
Trägt an dem Hals ein seidenes Band,
Dran hängt der Schlüssel, welcher erschleußt
Die Halle, die man den Schlafsaal heißt.
Die Edelsteine vom höchsten Wert,
Die liegen wie Erbsen hier auf der Erd'
Hochaufgeschüttet; man findet dabei
Diamanten so groß wie ein Hühnerei.
Auf grauen, mit Perlen gefüllten Säcken
Pflegt hier der König sich hinzustrecken;
Der Affe legt sich zum Monarchen,
Und beide schlafen ein und schnarchen.
Das Kostbarste aber von allen Schätzen
Des Königs, sein Glück, sein Seelenergötzen,
Die Lust und der Stolz von Mahawasant,
Das ist sein weißer Elefant.
Als Wohnung für diesen erhabenen Gast
Ließ bauen der König den schönsten Palast;
Es wird das Dach, mit Goldblech beschlagen,
Von lotosknäufigen Säulen getragen.
Am Tore stehen dreihundert Trabanten
Als Ehrenwache des Elefanten,
Und kniend, mit gekrümmtem Rucken,
Bedienen ihn hundert schwarze Eunucken.
Man bringe auf einer güldnen Schüssel
Die leckersten Bissen für seinen Rüssel;
Er schlürft aus silbernen Eimern den Wein,
Gewürzt mit den süßesten Spezerein.
Man salbt ihn mir Ambra und Rosenessenzen,
Man schmückt sein Haupt mit Blumenkränzen;
Als Fußdecke dienen dem edlen Tier
Die kostbarsten Schals aus Kaschimir.
Das glücklichste Leben ist ihm beschieden,
Doch niemand auf Erden ist zufrieden.
Das edle Tier, man weiß nicht wie,
Versinkt in tiefe Melancholie.
Der weiße Melancholikus
Steht traurig mitten im Überfluß.
Man will ihn ermuntern, man will ihn erheitern,
Jedoch die klügsten Versuche scheitern.
Vergebens kommen mit Springen und Singen
Die Bajaderen; vergebens erklingen
Die Zinken und Pauken der Musikanten,
Doch nichts erlustigt den Elefanten.
Da täglich sich der Zustand verschlimmert,
Wird Mahawasantes Herz bekümmert;
Er läßt vor seines Thrones Stufen
Den klügsten Astrologen rufen.
»Sterngucker, ich laß dir das Haupt abschlagen«,
Herrscht er ihn an, »kannst du mir nicht sagen,
Was meinem Elefanten fehle,
Warum so verdüstert seine Seele?«
Doch jener wirft sich dreimal zur Erde,
Und endlich spricht er mit ernster Gebärde:
»O König, ich will dir die Wahrheit verkünden,
Du kannst dann handeln nach Gutbefinden.
Es lebt im Norden ein schönes Weib
Von hohem Wuchs und weißem Leib,
Dein Elefant ist herrlich, unleugbar,
Doch ist er nicht mit ihr vergleichbar.
Mit ihr verglichen, erscheint er nur
Ein weißes Mäuschen. Es mahnt die Statur
An Bimha, die Riesin, im 'Ramayana',
Und an der Epheser große Diana.
Wie sich die Gliedermassen wölben
Zum schönsten Bau! Es tragen dieselben
Anmutig und stolz zwei hohe Pilaster
Von blendend weißem Alabaster.
Das ist Gott Amors kolossale
Domkirche, der Liebe Kathedrale;
Als Lampe brennt im Tabernakel
Ein Herz, das ohne Falsch und Makel.
Die Dichter jagen vergebens nach Bildern,
Um ihre weiße Haut zu schildern;
Selbst Gautier ist dessen nicht kapabel -
O diese Weiße ist implacable!
Des Himalaja Gipfelschnee
Erscheint aschgrau in ihrer Näh';
Die Lilie' die ihre Hand erfaßt,
Vergilbt durch Eifersucht oder Kontrast.
Gräfin Bianka ist der Name
Von dieser großen weißen Dame;
Sie wohnt zu Paris im Frankenland,
Und diese liebt der Elefant.
Durch wunderbare Wahlverwandtschaft
Im Traume machte er ihre Bekanntschaft,
Und träumend in sein Herze stahl
Sich dieses hohe Ideal.
Sehnsucht verzehrt ihn seit jener Stund',
Und er, der vormals so froh und gesund,
Er ist ein vierfüßiger Werther geworden,
Und träumt von einer Lotte im Norden.
Geheimnisvolle Sympathie!
Er sah sie nie und denkt an sie.
Er trampelt oft im Mondschein umher
Und seufzet: 'Wenn ich ein Vöglein wär!'
In Siam ist nur der Leib, die Gedanken
Sind bei Bianka im Lande der Franken;
Doch diese Trennung von Leib und Seele
Schwächt sehr den Magen, vertrocknet die Kehle.
Die leckersten Braten widern ihn an,
Er liebt nur Dampfnudeln und Ossian;
Er hüstelt schon, er magert ab,
Die Sehnsucht schaufelt sein frühes Grab.
Willst du ihn retten, erhalten sein Leben,
Der Säugetierwelt ihn wiedergeben,
O König, so schicke den hohen Kranken
Direkt nach Paris, der Hauptstadt der Franken.
Wenn ihn alldort in der Wirklichkeit
Der Anblick der schönen Frau erfreut,
Die seiner Träume Urbild gewesen,
Dann wird er von seinem Trübsinn genesen.
Wo seiner Schönen Augen strahlen,
Da schwinden seiner Seele Qualen;
Ihr Lächeln verscheucht die letzten Schatten,
Die hier sich eingenistet hatten;
Und ihre Stimme, wie 'n Zauberlied,
Löst sie den Zwiespalt in seinem Gemüt;
Froh hebt er wieder die Lappen der Ohren,
Er fühlt sich verjüngt, wie neugeboren.
Es lebt sich so lieblich es lebt sich so süß
Am Seinestrand, in der Stadt Paris!
Wie wird sich dorten zivilisieren
Dein Elefant und amüsieren!
Vor allem aber, o König, lasse
Ihm reichlich füllen die Reisekasse,
Und gib ihm einen Kreditbrief mit
Auf Rothschild frères in der Rue Lafitte.
Ja, einen Kreditbrief von einer Million
Dukaten etwa; - der Herr Baron
Von Rothschild sagt von ihm alsdann:
'Der Elefant ist ein braver Mann!'«
So sprach der Astrolog, und wieder
Warf er sich dreimal zur Erde nieder.
Der König entließ ihn mit reichen Geschenken,
Und streckte sich aus, um nachzudenken.
Er dachte hin, er dachte her;
Das Denken wird den Königen schwer.
Sein Affe sich zu ihm niedersetzt,
Und beide schlafen ein zuletzt.
Was er beschlossen, das kann ich erzählen
Erst später; die indischen Mall'posten fehlen.
Die letzte, welche uns zugekommen,
Die hat den Weg über Suez genommen.
Και τωρα η αγγλικη μεταφραση:
The White Elephant
The king of Siam, Mahawasant,
He rules one half of all India's land,
Twelve kings, indeed the mogul great,
Pay tribute to his scepter's state.
Each year with bugles, flags and drums
The tribute caravans do come;
Thousands of high-humped camels bear
The treasures from most everywhere.
Viewing the heavily laden beasts
His soul smiles secretly, well pleased;
For public consumption he always complains
That here in his storehouse no space remains.
And yet this treasury is so vast,
So glorious, that it surpassed,
In all its real-life splendor bright,
The tale of the Thousand and One Nights.
"Indra's castle" it is called,
Where the gods are all installed,
And gold-emblazoned columns shone,
Encrusted about with precious stones.
Nigh thirty thousand there may be found,
The dreadful chimerae abound.
Of men and beasts were mongrels bred,
With many a hand and many a head.
In the "purple hall" one sees with wonder
Coral-trees, full thirteen hundred,
As big as palms, they strangely spread
Their curly boughs, a forest red.
A floor from the purest crystal made
Reflects the ruddy coral glade.
Pheasants, their plumage all aglow,
Are moving gravely to and fro.
The favorite ape of Mahawasant
Wears on his neck a silken band,
There hangs the key, the wherewithal
To enter the fabled Sleeping Hall.
The precious gems of the highest worth,
They lie like peas right here on the earth
As if spilled from on high, and all around
Diamonds as big as a hen's egg are found.
On the sacks of pearls, all gray and stout,
The king reclines and stretches out;
The ape lies with him, and what is more,
They both go to sleep and begin to snore.
Of all the king's most valued treasures,
His bliss, his soul's most sumptuous pleasure,
The pride and delight of Mahawasant,
That is his great white elephant.
As dwelling for this most sublime of guests
The king built a palace more fine than the rest;
Gold-plated shingles the roof adorn,
By lotus-headed columns borne.
At the gate there stand three hundred trabants,
As honor guard for the elephant,
And kneeling before, with contorted backs,
Attend him one hundred eunuch blacks.
They bring to him there, on a golden tray,
The daintiest morsels his trunk may assay;
He sips the wine from a silver pail,
With the sweetest of seasonings for his regale.
They rub him with attars and ambergris,
A flowery wreath on his head they place;
And to cover the feet of the noble beast,
The finest of shawls brought from Kashmir east.
The happiest life is to him supplied,
Yet no one on earth is all satisfied.
The noble beast, no one knows how,
Is sunk in melancholy now.
The white one, in his gloomy mood,
Stands sad in the midst of plenitude.
They want to encourage him, bring him relief,
But the cleverest plans all come to grief.
The Bajaderes sing and leap about
In vain; and then in vain rings out
The beating of drums and melodious chant,
Yet nothing amuses the elephant.
Now matters are worsening day by day,
Mahawasant's heart's in a troubled way;
And so he has called to the steps of his throne
An astrologer, who is the cleverest known.
"Stargazer, I mean to have thy head,"
So barks the king, "save thou tellst me, instead,
How can I make my poor elephant whole?
Whence comes the shadow that lies on his soul?"
The stargazer throws himself thrice to the earth,
Then gravely he answers for all he is worth,
"O King, the truth to thee I'll commit,
Thou canst then act as thou seest fit.
In the north dwells a woman, a lovely sight,
With towering stature and limbs so white,
Thy elephant surely is splendid and rare,
But with her, nonetheless, he cannot compare.
Compared with her, he seems but a kind
Of little white mouse. Her stature reminds
Of Bimha, the giant, in 'Ramayana',
And of the Ephesians' mighty Diana.
See how the massive limbs do glide
Aloft in beauty! And these do ride,
Graceful and proud, on high pilasters
Of white and dazzling alabaster.
'Tis Cupid's own colossal church,
Love's cathedral; where there besmirch
No taint nor falsity this heart,
That tabernacle light imparts.
Poets hunt images in vain,
Her white skin's beauty to explain;
For this even Gautier's not capable -
O this whiteness is implacable!
The Himalayan summit-snow
Appears ash-gray beside her glow;
The lily, that her hand holds fast,
Seems yellow, from jealousy or contrast.
Countess Bianca is the name
Of this stupendous snow-white dame;
She lives in Paris, in the land of France,
And she is beloved by the elephant.
Through some kind of wondrous affinity
In dreams, he is in her vicinity,
He has made her acquaintance, and there did steal
Into his heart this high ideal.
Yearning consumes him, he's got it bad,
And he, who was always so healthy and glad,
Was changed to a four-footed Werther henceforth,
And is dreaming about a Lotte up north.
Such mysterious sympathy!
He thinks of one whom he never did see.
He tramples about in the moon's clear light,
And sighs: 'Were I only a bird, to take flight!'
In Siam is his body, his thoughts are away
In the land of the Franks, with Bianca they stay;
And this separation of body and soul,
On his throat, on his belly, it's taking a toll.
The daintiest roast he now finds cloying,
Dumplings and Ossian only enjoying.
He's wasting, he's coughing, no sweets does he crave,
His yearning, it shovels an early grave.
If thou wouldst save him, keep him alive,
Help him return to the mammals and thrive,
O King, thou must send him, it is his last chance,
To Paris, the capitol city of France.
There, only there, in reality,
When he the lovely one truly shall see,
The archetype of his dreamt-up lover,
Then he'll from all his dejection recover.
There, where the eyes of his lovely one shine,
There shall his soul's distress decline;
Her smiling will frighten the shadows away,
The shadows that lately have here held sway;
Her voice shall resolve, like a magical song,
The conflict that raged in his heart for so long;
Soon he will raise up his earlobes, and then,
He'll feel all refreshed, as if born again.
Life is so lovely, life is so sweet
In Paris, there where the Seine meets the street!
How it shall civilize, quickly infusing
New life to thine elephant, also amusing!
But above all else, you must give him, O King,
An expense account for his traveling.
Give him a letter of credit replete
With Rothschild Brothers at Rue Lafitte.
A letter of credit for something near
One million ducats, so that we shall hear
Herr Baron von Rothschild say, thereupon,
'The elephant is an honest man!'"
So the astrologer spake, and then
He cast himself thrice to the earth again.
The king bade him go, with a purse that was fatter,
Then stretched himself out to consider the matter.
He thought all about it, thought some more,
Now thinking has become a chore.
His ape once more to his side doth creep,
And finally they go to sleep.
What he decided, I'll tell in good time;
No mail has arrived from India's clime.
The last that had come here, the postman says
It traveled a route down around the Suez.
Πιο τρυφερο και μελαγχολικο είναι το ποιημα του Ριλκε το οποιο μαλλον εμμεσα εμπνεεται από τον λευκο ελεφαντα, γιατι είναι εμπνευσμενο από το Καρουσελ που υπαρχει στους Κηπους του Λουξεμβουργου και στο οποιο υπηρχε ενας λευκος (αλλα ξυλινος φυσικα) ελεφαντας. Ελπιζω να το χαρει η μικρη σε διασκευη της μαμας της όταν θα εχει πηξει πια από παγοδες…
Δινω πρωτα το γερμανικο ποιημα:
Das Karussell
Jardin du Luxemburg
Mit einem Dach und seinem Schatten dreht
sich eine kleine Weile der Bestand
von bunten Pferden, alle aus dem Land,
das lange zögert, eh es untergeht.
Zwar manche sind an Wagen angespannt,
doch alle haben Mut in ihren Mienen;
ein böser roter Löwe geht mit ihnen
und dann und wann ein weißer Elefant.
Sogar ein Hirsch ist da, ganz wie im Wald,
nur daß er einen Sattel trägt und drüber
ein kleines blaues Mädchen aufgeschnallt.
Und auf dem Löwen reitet weiß ein Junge
und hält sich mit der kleinen heißen Hand,
dieweil der Löwe Zähne zeigt und Zunge.
Und dann und wann ein weißer Elefant.
Und auf den Pferden kommen sie vorüber,
auch Mädchen, helle, diesem Pferdesprunge
fast schon entwachsen; mitten in dem Schwunge
schauen sie auf, irgendwohin, herüber -
Und dann und wann ein weißer Elefant.
Und das geht hin und eilt sich, daß es endet,
und kreist und dreht sich nur und hat kein Ziel.
Ein Rot, ein Grün, ein Grau vorbeigesendet,
ein kleines kaum begonnenes Profil -.
Und manchesmal ein Lächeln, hergewendet,
ein seliges, das blendet und verschwendet
an dieses atemlose blinde Spiel...
Και η αγγλικη ανωνυμη μεταφραση που βρηκα στο διαδικτυο:
The Merry-Go-Round
Jardin du Luxemburg
With roof and shadow for a while careers
the stud of horses, variously bright,
all from that land that hesitantly lingers
before it ultimately disappears.
Several indeed pull carriages, with tight-held
rein, but all have boldness in their bearing;
With them a wicket scarlet lions’s faring
and now and then an elephant all white.
As in the woods, a stag comes into view,
save that it has a saddle and
thereon a little girl sits all in blue.
And on the lion rides a little boy,
whose small hot hands hold on with all his might,
the while the lion shows his teeth and tongue.
And now and then an elephant all white.
And on the horses swiftly riding past
are shining girls, who nearly have outgrown
this play. They let their eyes glance here
and there and near and far away.
And now and then an elephant all white.
And on it goes and hastens to be ended,
and aimlessly rotates until it’s done.
A red, a green, a gray is apprehended,
a little profile, scarcely yet begun.
And now and then a smile, for us intended
blissfully happy, dazzlingly expended
upon this breathless, blindly followed fun.
Συν τω χρονω, τις αντιλήψεις αυτές τις άφησε πίσω η Καμπότζη, βοηθούμενη δυστυχώς και από τον Πολ Ποτ και το Λάος λόγω αριστερής διακυβέρνησης, αλλά στην Ταϊλάνδη και στη Βιρμανία οι αντιλήψεις αυτές είναι εξίσου ισχυρές έως και σήμερα.
Τέτοιους τρεις λευκούς ελέφαντες πηγαίναμε να δούμε λοιπόν. Η Σουση ήταν μες την ταραχή της. Όφειλε να μας ξεκαθαρίσει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι καταρχήν ο ένας ελέφαντας δεν πληρούσε με τίποτε τα κριτήρια των λευκών ελεφάντων: ήταν ολοφάνερα ένας ανοιχτόχρωμος γκρίζος ελέφαντας. Ο καθένας μπορούσε να το καταλάβει αυτό με το που θα τον έβλεπε. Και αυτός ήταν ο μόνος που πιάστηκε σε βιρμανικο έδαφος με συνεργείο της τηλεόρασης παρόν Οι άλλοι δυο, δεν ήταν με τίποτα βιρμανοι ελέφαντες, αφού σε ειδική αποστολή εισχώρησαν ειδικές δυνάμεις του στρατού στην επικράτεια του Λάος και συνέλαβαν τους ελέφαντες σε ξένο έδαφος. Είναι ξεκάθαρο ότι οι ελέφαντες είναι λαοτιανοι, είναι κλεμμένοι. Μου σπάραξαν την καρδιά οι εξηγήσεις της Σουση. Ως πιστή βουδίστρια δε μπορούσε να αμφισβητήσει ευθέως την νομιμοποίηση που παρείχε η ύπαρξη των λευκών ελεφάντων στο καθεστώς. Έπρεπε λοιπόν το καθεστώς να έχει κλέψει τους ελέφαντες, όπως έχει κλέψει και την ελευθερία, την τιμή τους και τις ζωές των βιρμανων.
Στη συνέχεια οι ίδιοι οι ελέφαντες μου σπάραξαν την καρδιά. Καμία Βασιλική συμπεριφορά προς αυτά τα ζώα: Δεμένα με κοντές σιδερένιες αλυσίδες σε πασσάλους, ούτε που μπορούσαν να κουνηθούν. Τα πόδια τους πληγιασμένα από τις αλυσίδες. Και τα καημένα τις τραβούσαν συνεχώς μπας και καταφέρουν να τις χαλαρώσουν, μπας και σπάσουν, η βγουν από τη θέση τους. Αλλά το μόνο που κατόρθωναν είναι να πληγιάζουν τα πόδια τους. Φώναζαν απελπισμένα, και φώναζαν και έκλαιγαν. Φύγαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε, σχεδόν με δάκρυα στα μάτια για την τύχη των ελεφάντων, για την τύχη των βιρμανων.
