ΕΡΣΗ
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο]Το 2002 που πηγα τα πραγματα για τον ντοπιο πληθυσμο ηταν εξισου αγρια με σημερα. Η χωρα αυτη εχει δικτατορια απο το 1962(! ) η οποια ηταν σοσιαλιστικου τυπου δηλαδη καμια πρωτοβουλια στην ιδιωτικη οικονομια. Και πιο πριν μη φανταστειτε καμια αψογη δημοκρατια, ουσιαστικα υπηρχε μια μονιμη ενταση πολλες φορες και στρατιωτικη με τις διαφορετικες φυλες που αποτελουν το μωσαικο της Βιρμανιας. Υπηρχε δηλαδη ενα εμφυλιοπολεμικο κλιμα. (Αν και δεν ξερω κατα ποσο ειναι δοκιμος αυτος ορος για διαφυλετικες συγκρουσεις). Το 1988, πριν εικοσι χρονια, εγινε ξανα εξεγερση με ταραχες και με αρκετους νεκρους (ποσους ποτε κανεις δεν εμαθε υπολογιζουν γυρω στους 3.000 μπορει και περισσοτεροι) και επιβληθηκε και στρατιωτικος νομος (ητανε στραβο το κλημα το εφαγε και ο γαιδαρος...). Τοτε ομως κανεις απο τις μεγαλες δυναμεις δεν ενδιαφερθηκε να το κανει θεμα. Το 2007 εγιναν ξανα ταραχες και οι ΗΠΑ τωρα ειχαν λογους να το κανουν πρωτοσελιδο. Βλεπετε στο μεταξυ η Βιρμανια, που ειναι μια εξαιρετικα πλουσια χωρα και εχει ξεκοψει απο αυτους με τους οποιους παραδοσιακα ειχε σχεσεις, δηλαδη με τους Βρεταννους και τους διαδοχους αυτων τους Αμερικανους αρχισε να πουλαει ολα της τα προιοντα και κυριως το πετρελαιο της στην Κινα η οποια φυσικα υποστηριζει, με ολους τους τροπους, αυτο το απανθρωπο καθεστως (μη αλλαξει και που να τρεχουμε με τους καινουργιους, ειναι η αποψη της Κινας, η οποια επεπλεον δε θελει και πολυ πολυ να προμηθευεται το πετρελαιο της απο τις χωρες του Κολπου για ευνοητους λογους). Η Κινα με τη σειρα της τους πουλαει στρατιωτικους εξοπλισμους και η αγαστη συμμαχια καλα κρατει προς εκνευρισμο των Αμερικανο-βρεταννων, οι οποιοι καταγγελλουν τη βιρμανεζικη χουντα, την Κινα κλπ, οχι οτι τους νοιαζει ιδιαιτερα η αθλια κατασταση του λαου εκει, τους νοιαζει ομως η προσπαθεια της Κινας για ανεξαρτησια στην ενεργεια. Ο λαος, και οταν πηγα εγω, αθλια περνουσε χωρις [B]καμια[/B
- Κεφάλαιο 8ο]Δεν ειναι σωστο να σας αφησω με την εντυπωση οτι το Mandalay ειναι μια πολη μονο για ψωνια και τουριστικα σουβενιρ και παγοδες (που πραγματι εχει απειρες). Η ιδια η πολη ειναι ρυμοτομημενη με δρομους παραλληλους και καθετους (που να ειχε μαθει αραγε ο βιρμανος βασιλιας Mindon το ιπποδαμειο συστημα πολεοδομησης) εχει, η μαλλον ειχε, χαμηλα σπιτια. Τωρα πια δεν ξερω τι εχει συμβει ετσι και την επιασαν στα χερια τους οι κινεζοι... Στο κεντρο της υπαρχει το Mandalay Fort ενα ειδος "απαγορευμενης πολης". Προκειται για ενα τετραγωνο με εκταση 2χμ επι 2χλμ. (αυτο κανει τεσσερα τετραγωνικα χλμ αν δεν κανω λαθος ετσι δεν ειναι;)Περιστιχιζεται απο μια ταφρο κοντα εβδομηντα μετρα φαρδια και σχεδον τρια μετρα βαθια, κανονικο ποταμι δηλαδη. Αυτο το τετραγωνο ειναι ολο περιτοιχισμενο. Ο μονος τροπος να σας το δειξω και να παρετε μια ιδεα για το τι προσπαθω να περιγραψω ειναι να σας παραθεσω μια φωτογραφια απο το site του ξενοδοχειου που μειναμε και που εχει ακριβως τη θεα προς το Fort Mandalay. Δεν πιστευω να υπαρχει αντιρρηση, αλλιως ο administrator ας την αφαιρεσει: [URL]http://www.sedonasmyanmar.com/images/detail/mdy_01.jpg[/URL
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
Mια που ειναι σχεδον τριημερο 25ης Μαρτιου και εχω χρονο συνεχιζω...
Αργησε αλλα εντελει εφτασε, λοιπον, το πληρωμα του χρονου και στις διακοπες των Χριστουγεννων του 2002 βρισκομαστε ξανα στην Ταυλανδη, που ομως δεν εχει νοημα να σας τη περιγραψω, απ' οτι διαβαζω οι περισσοτεροι απο σας εχουν βρεθει ηδη πολλες φορες εκει και εχουν ιδια γνωση των πραγματων. Αυτη τη φορα μαζι μας ειναι και η 12ετης κορη μας.
Το προγραμμα μας περιλαμβανει πτηση απο Τσιαγκ Μαι σε Yangon. Δε μας επιβιβαζουν αμεσως σε αεροσκαφος της TAΙ γιατι θελουν να εξακριβωσουν αν οντως μας περιμενει η visa upon arrival που ειχαμε ζητησει μεσω του ελληνικου ταξιδιωτικου πρακτορειου. Οσο ναναι μας εζωναν τα μαυρα φιδια, λες να εγινε καμια στραβη; Ευτυχως, οι υπευθυνοι της αεροπορικης εταιριας διαπιστωσαν οτι εκει ηταν η visa και μας περιμενε. Ετσι επιβιβαστηκαμε στο αεροπλανο και πεταξαμε προς Yangon.
Προσγειωθηκαμε βραδι, σε εκεινα τα μερη νυχτωνει νωρις, και αντικρυσαμε ενα αεροδρομιο...λιγο καπως: Κακοφωτισμενο απο λαμπες 20 κηριων, με αποτελεσμα να δημιουργειται μια ατμοσφαιρα λιγο αποκοσμη. Ολοι, αντρες -γυναικες φορουσαν σαρονγκ που εκει τα λενε longyi (η καπως ετσι). Εξαιρετικο ηταν το συστημα με τις αποσκευες: Δεν υπηρχαν αυτοκινητακια που τις εφερναν στο βασικο κτιριο του αεροδρομιου αλλα βασταζοι που τις αρπαζαν στον αερα, καθως δεν ξερω ποιος τις πετουσε απο τα σωθικα του αεροσκαφους, και τις μετεφεραν μεχρι το κτιριο του Διεθνους Αεροδρομιου της Yangon. Εκει ακολουθουσε η αναγνωριση απο τους επιβατες και οι βασταζοι τις μετεφεραν μεχρι το αυτοκινητο.
Στο μεταξυ, εμεις ειχαμε γνωρισει την ξεναγο μας, μια κυρια ακοθοριστης ηλικιας οπως πολυ συχνα φαινονται οι Ασιατες στα ματια εμας των δυτικων. Το ονομα της Σουσανσαλαρ, αλλα μας ειπε να τη λεμε Σουση. Μιλουσε μεν εξαιρετικα αγγλικα με περιτεχνες συντακτικα εκφρασεις και με την τοπικη προφορα, πραγμα που εμας μας τα εκανε ολιγον ακαταληπτα. Μας οδηγησε στο ξενοδοχειο μας απο το οποιο την αλλη μερα θα μας επαιρνε αχαραγο για να επισκεφθουμε ξανα αυτο το μοναδικο αεροδρομιο προκειμενου να πεταξουμε για Heho. Την Yangon θα την εξερευνουσαμε στο γυρισμο. Στη διαδρομη δε μπορεσαμε να καταλαβουμε πολλα απο την πολη: Ηταν ολα τοσο υποφωτισμενα που δε βλεπαμε τη μυτη μας.
Φτασαμε στο ξενοδοχειο που ηταν μια πολυ ομορφη ανακαινισμενη αποικιακου στυλ επαυλη, πολυ κομψη, και αφου συγυριστηκαμε, καθισαμε να φαμε το δειπνο μας. Μονο που τα πιρουνια μας μεινανε στον αερα. Το θεαμα μας εκοψε την ανασα. Εξω απο το παραθυρο της τραπεζαριας, μεσα στο σκοταδι φανηκε ψηλα στο λοφο να αιωρειται χρυση στους μαυρους ουρανους η Shwedagon Παγοδα, δικαιωνοντας τη ρηση του Σωμερσετ Μομ οτι "μοιαζει σα μια ξαφνικη ελπιδα στη σκοτεινη νυχτα της ψυχης". Τελειωσαμε οπως- οπως το φαγητο μας και βγηκαμε εξω σαν υπνωτισμενοι: επρεπε να την φτασουμε. Σε αγνωστη πολη, με ενα μικρο κοριτσακι μαζι να προχωρουμε κυριολεκτικα στο αγνωστο, σε σκοτεινους δρομους. Τα σπιτια, χαμηλες μονοκατοικιες, δεν ειχαν ηλεκτρικο και οι κατοικοι τους καθοντουσαν στις αυλες, ειτε στο σκοταδι, ειτε με καποιο κερι η λυχναρι. Καθως προχωρουσαμε, μας χαιρετουσαν ευγενικα. Οπου υπηρχε λαμπα του δρομου, πραγμα εξαιρετικα σπανιο,υπηρχε ενα πληθος ανθρωπων γυρω γυρω απο το φως της που ειτε διαβαζε, ειτε εγραφε κατι, ειτε επαιζε χαρτια, σκακι,ταβλι η ποιος ξερει ποιο ντοπιο επιτραπεζιο παιχνιδι. Ολος αυτος ο κοσμος μας κοιταζε με μεγαλη απορια αλλα πολυ ευγενικα και μας χαιρετουσαν συνεχεια. Πολυ συντομα νιωσαμε απολυτα ασφαλεις αφου ο κινδυνος δεν προερχοταν απο τον τοπικο πληθυσμο αλλα απο τις τρυπες του πεζοδρομιου -τι τρυπες δηλαδη πηγαδες ηταν- που παραλιγο να πεφταμε μεσα, ετσι που κοιταζαμε σα μαγεμενοι την παγοδα. Η φωτογραφια που προσθεσε ο Ithanos ελαχιστα μπορει να δειξει περι τινος προκειται. Σε αυτη την εντυπωση συντελεσε βεβαια και ο ελαχιστος φωτισμος της πολης. Σε μια λαμπροφωτιστη πολη η εντυπωση δε θα ηταν η ιδια. Μετα απο μιση ωρα περπατημα φτασαμε στα ριζα του λοφου τον οποιο περπατησαμε γυρω γυρω και ειδαμε τεσσερα πανεμορφα κλιμακοστασια, απο τα τεσσερα σημεια του οριζοντα που ανεβαιναν προς την κορυφη του λοφου που βρισκοταν η παγοδα. Καθως κανεις ανεβαινε τα σκαλοπατια αυτα που ηταν σκεπασμενα με στεγες προκειμενου ο πιστος να προφυλασσεται απο τον ηλιο και τη βροχη εβλεπες δεξια και αριστερα υπεροχους πινακες ζωγραφικης. Στο μεσο περιπου της αναβασης μας μας σταματησαν οι φρουροι. Ηταν 11 η ωρα και τετοια ωρα εκλεινε η παγοδα. Ευγενεστατοι μας κατεβασαν, μας βρηκαν ταξι και μας εστειλαν να κοιμηθουμε γιατι η επομενη μερα θα ξεκινουσε πολυ νωρις. Οι ιδιοι μεινανε να απορουνε που στην ευχη του Βουδα πεφτει αυτη η χωρα που λεγεται Greece.
Την αλλη μερα αχαραγο αφησαμε αυτο το λιαν συμπαθητικο ξενοδοχειακι και ξανα μεσα στα μαυρα σκοταδια φτασαμε ξανα στο ιδιο αεροδρομιο, πτησεις εσωτερικου αυτη τη φορα. Εδω ειδαμε τα εξης συστηματα: Συστημα αναγγελιας πτησης δεν υπηρχε: Καθε φορα που επροκειτο να φυγει μια πτηση για καπου εμπαινε στο χωρο που ηταν αποκλειστικα για ξενους (τους ντοπιους τους ειχαν αλλου. Μαλλον το καθεστως δε ηταν υπερ της συνυπαρξης μας) ενας παππους με ενα καμπανακι στο χερι που το χτυπουσε ετσι ωστε ολοι να τον δουν. Τοτε αυτος σηκωνε την πινακιδα που κρατουσε και πανω της ηταν γραμμενος ο προορισμος (Αεροπορικη εταιρια δε αναφεροταν αλλα δεν υπηρχε περιπτωση να μπλεχτεις μονο τρεις εταιρειες εκαναν πτησεις εσωτερικου. Εμεις πεταξαμε με την Air Mandalay. Μαλλον ηταν καλη μια που επιστρεψαμε πισω σωοι). Ακολουθωντας αυτον τον κυριουλη επιβιβαστηκαμε στο αεροπλανο που ηταν ενα τυπου Dornier. Με εκπληξη μας παρατηρησαμε οτι η Σουση θα μας ακολουθουσε σε ολο το ταξιδι μας. Φτασαμε στο αεροδρομιο του Heho μετα απο μια ωρα πτησης περιπου. Εκει συνεβαιναν τα εξης περιεργα: επειδη εκει η περιοχη εχει ενα καποιο ανταρτικο εναντιων της κεντρικης κυβερνησης απαγορευεται σε οχηματα να πλησιαζουν σε αποσταση λιγοτερη απο ενα μιλι την εισοδο του αεροδρομιου (το οποιο ηταν μια καλυβα ολο και ολο). Πραγμα το οποιο σημαινε οτι εμεις οι τουριστες με τα χερια στις τσεπες καναμε μια βολτουλα μεχρι τα αυτοκινητα, ενω οι γνωστοι βασταζοι φορτωνανε τις αποσκευες στις χειραμαξες για να τις κουβαλησουν μεχρι το χωρο του παρκιν. Στο μεταξυ κατα μηκος του χωματοδρομου αυτου γυναικες ειχαν στησει προχειρους παγκους οπου πωλουσαν φυσικους χυμους απο διαφορα τροπικα φρουτα. Οι γυναικες αυτες πασαλειβαν τα μαγουλα τους με tanaka, ενα καλυντικο φυσικο που βγαινει απο το τριψιμο ενος ειδικου ξυλου το οποιο μετα το κανουν κρεμα λευκου χρωματος. Πολλες φορες οσο ειναι υγρο ακουμπανε πανω του φυλλο δενδρου η πεταλο λουλουδιου, προκειμενου να αποτυπωθουν τα νευρα και να γινει πιο διακοσμητικο. Πραγματι ηταν πολυ ομορφο.
Ανεβηκαμε στο βαν μας και απο εναν χωματοδρομο κατευθυνθηκαμε στην πολιχνη Nyaung Shwe οπου ειχε παζαρι για τα γυρω χωρια. Εφερναν εκει ολα τα καλουδια τους, ακομη και αποξηραμενα μυρμηγκια διαφορων χρωματων: μαυρα, κοκκινα, γκρι. Θεωρουνται τοπικη λιχουδια, λεει, αλλα εγω ανακατευτηκα. Παντως η ανατριχιλα μου ηταν μεγαλη ωστε παρελειψα να θεσω ερωτησεις απολυτως χρησιμες και ουσιαστικες: Πως τα πιανουν, πως τα σκοτωνουν, πως τα αποξηραινουν χωρις να τους τα τρωνε τα πουλια, εχουν αραγε αποξηραντηρια; Ερωτησεις στις οποιες οι απαντησεις θα ηταν απολυτως χρησιμες για το μελλον μου και τις αφησα να χαθουν εξαιτιας μιας αδυναμιας μου. Τετοια καταντια! Σε αυτο λοιπον το μερος οπου οι χωρικοι που ανηκαν σε διαφορες φυλες και ερχοντουσαν φορωντας διαφορετικες ενδυμασιες αναλογα με τη φυλη τους να πουλησουν τα προιοντα τους και που δεν ειχε ηλεκτρικο, υπηρχε καλυβα που προσφερε καραοκε με ντοπια βιρμανεζικα τραγουδια και γινοταν χαμος απο τους νεους της περιοχης. Οι συσκευες λειτουργουσαν με μπαταριες αυτοκινητου. Η Σουση μας ειπε οτι η συγχρονη διασκεδαση των ανθρωπων ειναι ειτε το καραοκε, ειτε να μαζευονται στο κεφαλοχωρι της περιοχης και να βλεπουν με εισιτηριο καποια ταινια στο βιντεο που και αυτο ειναι συνδεδεμενο με μπαταρια αυτοκινητου. Η πλειονοτητα των χωριων στη Βιρμανια δεν εχουν ρευμα η εχουν μονο για δημοσια χρηση- οτι και αν σημαινει αυτο. Η δε παραδοσιακη διασκεδαση ειναι να καπνιζουν ανδρες και γυναικες ενα ειδος πουρου το cheroot που παραγει η περιοχη και να μασουν betschel ενα ειδος καρπου το οποιο οταν το μασαει κανεις γινεται σαν τσιχλα και ειναι και ολιγον αποχαυνωτικο κατι σαν το κατ της Υεμενης. Το προβλημα με αυτο το προιον ειναι οτι κοκκινιζει το στομα και τα χειλη και μαυριζει τα δοντια. Αυτο ομως δεν τους πειραζει γιατι τα μαυρα δοντια θεωρουνται στοιχειο ομορφιας. Μονο οι πλουσιοι και οι αριστοκρατες μπορουν να μασουν αυτο το προιον σε τοσες ποσοτητες ωστε να μαυρισουν τα δοντια τους, αρα ...
Το ολον ειδυλιακο και εξωτικο του πραγματος κατεδαφιστηκε μολις ειδα εναν κυριο με ενα τεραστιο εξογκωμα σα πορτοκαλι στο λαιμο του: Καρκινος, ελειψη ιωδιου, ποιος ξερει και απο ιατροφαρμακευτικη περιθαλψη αφηστε το, δραμα σκοτεινο.
Προχωρησαμε προς το σημειο οπου θα επιβιβαζομαστε στη βαρκα μας για να επισκεφθουμε την λιμνη Inle. Καναμε μια ωραια ποδηλαταδα. Η λιμνη αυτη εχει μηκος περιπου 100χλμ και πλατος 5χλμ περιπου και βρισκεται βορειοανατολικα της Yangon, στα συνορα με Ταυλανδη, Λαος και Κινα και αποτελει τμημα του διαβοητου Χρυσου Τριγωνου. Ανηκει στο κρατιδιο Shan. Τωρα οι Shan διεκδικουν ανεξαρτησια απο το κεντρικο κρατος της Βιρμανιας και ειναι σε ανταρτικο (εξ ου και τα μετρα ασφαλειας στο αεροδρομιο). Προκειμενου να χρηματοδοτησουν τον αγωνα της ανεξαρτησιας τους (αυτη ειναι η αισιοδοξη εκδοχη) καλλιεργουν τη γνωστη παπαρουνα. (Οποτε αν αποκτησουν την ανεξαρτησια τους θα θελησουν να ενταχθουν στο Διεθνες κρατικο συστημα - αναγνωρησεις απο τον ΟΗΕ και τα ρεστα και θα σταματησουν αυτες τις ανομες καλλιεργειες). Η πιο απαισοδοξη προοπτικη λεει οτι τωρα που οι αρχηγοι τους εχουν για τα καλα βουτηξει τα δαχτυλα τους στο μελι του κακου θα χρησιμοποιουν ως προσχημα τον αλυτρωτικο τους αγωνα προκειμενου να καλυπτουν το εγκλημα. Και η χειροτερη ειναι η εξης: Η συμπαιγνια μεταξυ κεντρικης κυβερνησης της Βιρμανιας και ανταρτων, δηλαδη, οι ανταρτες ειναι οπιουχου φορου υποτελεις στην κυβερνηση της Μυανμαρ (οπως θελουν να αυτοαποκαλουνται), δηλαδη μοιραζονται τα κερδη, η κεντρικη κυβερνηση δεν τους ζοριζει και εχει και το αλοθι απεναντι στη διεθνη κοινοτητα οτι την καλλιεργεια την κανουν οι ανταρτες που δε μπορουν να ελεγχθουν. Αρκετα ομως με την Πολιτικη Γεωγραφια. Αν συνεχισω τοσο αναλυτικα δε θα τελειωσω ποτε.
Η λιμνη, για ολους αυτους τους λογους ειναι επισκεψιμη μονο στο βορειο τμημα της. Τα τοπια ειναι καταπληκτικα. Χαρακτηριστικοι ειναι οι ψαραδες που κανουν κουπι ορθιοι στην πλωρη της βαρκας τους με το ποδι προκειμενου να εχουν ελευθερα τα χερια για να ριχνουν τα διχτυα και να καμακωνουν τα ψαρια. Φοβερη δεξιοτεχνια! Τα χωρια ειναι επιπλεοντα. Ολα τα κτιρια τους ειναι πανω σε πασαλους και οι δρομοι στην ουσια επιπλεουσες σανιδες δεμενες μεταξυ τους. Τα χωραφια τους ειναι και αυτα επιπλεοντα: Ανεβαζουν με τις βαρκες τους ιλυ απο το ποταμι και την εναποθετουν μεσα σε διχτυα στην επιφανεια του νερου και δενουν το συστημα αυτο με βαριδια για σταθεροποιηθει. Και ετσι καλλιεργουν τα οπωροκηπευτικα τους. Εντυπωσιακο. Επισκεφθηκαμε ενα εργαστηριο οπου ντοπιες γυναικες υφαιναν σε εργαλιους. Μετα τα μεταξωτα της Ταυλανδης αυτα μου φανηκαν καπως φτωχα. Οποτε συγκρατηθηκα. (Παρατηρησατε νομιζω οτι εχουν περασσει δυο μερες και ακομη τιποτε απο αγορες). Ειδαμε και ενα μοναστηρι με κατι καλογερους που για να βγαλουν τα προς το ζην εχουν εκπαιδευσει κατι καομοιριασμενα γατια να πηδανε μεσα απο κατι στεφανια. Δωσαμε και εκει τα οβολα μας και κατευθυνθηκαμε προς το ξενοδοχειο μας που ηταν στην οχθη της λιμνης. Εξαιρετικο για το μερος που βρισκοταν. Το βραδυ ειχε ψυχρα και ετσι προτιμησαμε να φαμε μεσα και οχι διπλα στη λιμνη. Εντελως πτωματα στα κρεβατια μας. Το πρωι μαλιστα με τις βολτες μας ειχε κτυπησει και ο ηλιος και ειμαστε σα ζαβλακωμενα κοτοπουλα.
Εδω θα σας αφησω και εγω για αποψε. Τα λεμε ξανα, μολις βρω χρονο.
Αργησε αλλα εντελει εφτασε, λοιπον, το πληρωμα του χρονου και στις διακοπες των Χριστουγεννων του 2002 βρισκομαστε ξανα στην Ταυλανδη, που ομως δεν εχει νοημα να σας τη περιγραψω, απ' οτι διαβαζω οι περισσοτεροι απο σας εχουν βρεθει ηδη πολλες φορες εκει και εχουν ιδια γνωση των πραγματων. Αυτη τη φορα μαζι μας ειναι και η 12ετης κορη μας.
Το προγραμμα μας περιλαμβανει πτηση απο Τσιαγκ Μαι σε Yangon. Δε μας επιβιβαζουν αμεσως σε αεροσκαφος της TAΙ γιατι θελουν να εξακριβωσουν αν οντως μας περιμενει η visa upon arrival που ειχαμε ζητησει μεσω του ελληνικου ταξιδιωτικου πρακτορειου. Οσο ναναι μας εζωναν τα μαυρα φιδια, λες να εγινε καμια στραβη; Ευτυχως, οι υπευθυνοι της αεροπορικης εταιριας διαπιστωσαν οτι εκει ηταν η visa και μας περιμενε. Ετσι επιβιβαστηκαμε στο αεροπλανο και πεταξαμε προς Yangon.
Προσγειωθηκαμε βραδι, σε εκεινα τα μερη νυχτωνει νωρις, και αντικρυσαμε ενα αεροδρομιο...λιγο καπως: Κακοφωτισμενο απο λαμπες 20 κηριων, με αποτελεσμα να δημιουργειται μια ατμοσφαιρα λιγο αποκοσμη. Ολοι, αντρες -γυναικες φορουσαν σαρονγκ που εκει τα λενε longyi (η καπως ετσι). Εξαιρετικο ηταν το συστημα με τις αποσκευες: Δεν υπηρχαν αυτοκινητακια που τις εφερναν στο βασικο κτιριο του αεροδρομιου αλλα βασταζοι που τις αρπαζαν στον αερα, καθως δεν ξερω ποιος τις πετουσε απο τα σωθικα του αεροσκαφους, και τις μετεφεραν μεχρι το κτιριο του Διεθνους Αεροδρομιου της Yangon. Εκει ακολουθουσε η αναγνωριση απο τους επιβατες και οι βασταζοι τις μετεφεραν μεχρι το αυτοκινητο.
Στο μεταξυ, εμεις ειχαμε γνωρισει την ξεναγο μας, μια κυρια ακοθοριστης ηλικιας οπως πολυ συχνα φαινονται οι Ασιατες στα ματια εμας των δυτικων. Το ονομα της Σουσανσαλαρ, αλλα μας ειπε να τη λεμε Σουση. Μιλουσε μεν εξαιρετικα αγγλικα με περιτεχνες συντακτικα εκφρασεις και με την τοπικη προφορα, πραγμα που εμας μας τα εκανε ολιγον ακαταληπτα. Μας οδηγησε στο ξενοδοχειο μας απο το οποιο την αλλη μερα θα μας επαιρνε αχαραγο για να επισκεφθουμε ξανα αυτο το μοναδικο αεροδρομιο προκειμενου να πεταξουμε για Heho. Την Yangon θα την εξερευνουσαμε στο γυρισμο. Στη διαδρομη δε μπορεσαμε να καταλαβουμε πολλα απο την πολη: Ηταν ολα τοσο υποφωτισμενα που δε βλεπαμε τη μυτη μας.
Φτασαμε στο ξενοδοχειο που ηταν μια πολυ ομορφη ανακαινισμενη αποικιακου στυλ επαυλη, πολυ κομψη, και αφου συγυριστηκαμε, καθισαμε να φαμε το δειπνο μας. Μονο που τα πιρουνια μας μεινανε στον αερα. Το θεαμα μας εκοψε την ανασα. Εξω απο το παραθυρο της τραπεζαριας, μεσα στο σκοταδι φανηκε ψηλα στο λοφο να αιωρειται χρυση στους μαυρους ουρανους η Shwedagon Παγοδα, δικαιωνοντας τη ρηση του Σωμερσετ Μομ οτι "μοιαζει σα μια ξαφνικη ελπιδα στη σκοτεινη νυχτα της ψυχης". Τελειωσαμε οπως- οπως το φαγητο μας και βγηκαμε εξω σαν υπνωτισμενοι: επρεπε να την φτασουμε. Σε αγνωστη πολη, με ενα μικρο κοριτσακι μαζι να προχωρουμε κυριολεκτικα στο αγνωστο, σε σκοτεινους δρομους. Τα σπιτια, χαμηλες μονοκατοικιες, δεν ειχαν ηλεκτρικο και οι κατοικοι τους καθοντουσαν στις αυλες, ειτε στο σκοταδι, ειτε με καποιο κερι η λυχναρι. Καθως προχωρουσαμε, μας χαιρετουσαν ευγενικα. Οπου υπηρχε λαμπα του δρομου, πραγμα εξαιρετικα σπανιο,υπηρχε ενα πληθος ανθρωπων γυρω γυρω απο το φως της που ειτε διαβαζε, ειτε εγραφε κατι, ειτε επαιζε χαρτια, σκακι,ταβλι η ποιος ξερει ποιο ντοπιο επιτραπεζιο παιχνιδι. Ολος αυτος ο κοσμος μας κοιταζε με μεγαλη απορια αλλα πολυ ευγενικα και μας χαιρετουσαν συνεχεια. Πολυ συντομα νιωσαμε απολυτα ασφαλεις αφου ο κινδυνος δεν προερχοταν απο τον τοπικο πληθυσμο αλλα απο τις τρυπες του πεζοδρομιου -τι τρυπες δηλαδη πηγαδες ηταν- που παραλιγο να πεφταμε μεσα, ετσι που κοιταζαμε σα μαγεμενοι την παγοδα. Η φωτογραφια που προσθεσε ο Ithanos ελαχιστα μπορει να δειξει περι τινος προκειται. Σε αυτη την εντυπωση συντελεσε βεβαια και ο ελαχιστος φωτισμος της πολης. Σε μια λαμπροφωτιστη πολη η εντυπωση δε θα ηταν η ιδια. Μετα απο μιση ωρα περπατημα φτασαμε στα ριζα του λοφου τον οποιο περπατησαμε γυρω γυρω και ειδαμε τεσσερα πανεμορφα κλιμακοστασια, απο τα τεσσερα σημεια του οριζοντα που ανεβαιναν προς την κορυφη του λοφου που βρισκοταν η παγοδα. Καθως κανεις ανεβαινε τα σκαλοπατια αυτα που ηταν σκεπασμενα με στεγες προκειμενου ο πιστος να προφυλασσεται απο τον ηλιο και τη βροχη εβλεπες δεξια και αριστερα υπεροχους πινακες ζωγραφικης. Στο μεσο περιπου της αναβασης μας μας σταματησαν οι φρουροι. Ηταν 11 η ωρα και τετοια ωρα εκλεινε η παγοδα. Ευγενεστατοι μας κατεβασαν, μας βρηκαν ταξι και μας εστειλαν να κοιμηθουμε γιατι η επομενη μερα θα ξεκινουσε πολυ νωρις. Οι ιδιοι μεινανε να απορουνε που στην ευχη του Βουδα πεφτει αυτη η χωρα που λεγεται Greece.
Την αλλη μερα αχαραγο αφησαμε αυτο το λιαν συμπαθητικο ξενοδοχειακι και ξανα μεσα στα μαυρα σκοταδια φτασαμε ξανα στο ιδιο αεροδρομιο, πτησεις εσωτερικου αυτη τη φορα. Εδω ειδαμε τα εξης συστηματα: Συστημα αναγγελιας πτησης δεν υπηρχε: Καθε φορα που επροκειτο να φυγει μια πτηση για καπου εμπαινε στο χωρο που ηταν αποκλειστικα για ξενους (τους ντοπιους τους ειχαν αλλου. Μαλλον το καθεστως δε ηταν υπερ της συνυπαρξης μας) ενας παππους με ενα καμπανακι στο χερι που το χτυπουσε ετσι ωστε ολοι να τον δουν. Τοτε αυτος σηκωνε την πινακιδα που κρατουσε και πανω της ηταν γραμμενος ο προορισμος (Αεροπορικη εταιρια δε αναφεροταν αλλα δεν υπηρχε περιπτωση να μπλεχτεις μονο τρεις εταιρειες εκαναν πτησεις εσωτερικου. Εμεις πεταξαμε με την Air Mandalay. Μαλλον ηταν καλη μια που επιστρεψαμε πισω σωοι). Ακολουθωντας αυτον τον κυριουλη επιβιβαστηκαμε στο αεροπλανο που ηταν ενα τυπου Dornier. Με εκπληξη μας παρατηρησαμε οτι η Σουση θα μας ακολουθουσε σε ολο το ταξιδι μας. Φτασαμε στο αεροδρομιο του Heho μετα απο μια ωρα πτησης περιπου. Εκει συνεβαιναν τα εξης περιεργα: επειδη εκει η περιοχη εχει ενα καποιο ανταρτικο εναντιων της κεντρικης κυβερνησης απαγορευεται σε οχηματα να πλησιαζουν σε αποσταση λιγοτερη απο ενα μιλι την εισοδο του αεροδρομιου (το οποιο ηταν μια καλυβα ολο και ολο). Πραγμα το οποιο σημαινε οτι εμεις οι τουριστες με τα χερια στις τσεπες καναμε μια βολτουλα μεχρι τα αυτοκινητα, ενω οι γνωστοι βασταζοι φορτωνανε τις αποσκευες στις χειραμαξες για να τις κουβαλησουν μεχρι το χωρο του παρκιν. Στο μεταξυ κατα μηκος του χωματοδρομου αυτου γυναικες ειχαν στησει προχειρους παγκους οπου πωλουσαν φυσικους χυμους απο διαφορα τροπικα φρουτα. Οι γυναικες αυτες πασαλειβαν τα μαγουλα τους με tanaka, ενα καλυντικο φυσικο που βγαινει απο το τριψιμο ενος ειδικου ξυλου το οποιο μετα το κανουν κρεμα λευκου χρωματος. Πολλες φορες οσο ειναι υγρο ακουμπανε πανω του φυλλο δενδρου η πεταλο λουλουδιου, προκειμενου να αποτυπωθουν τα νευρα και να γινει πιο διακοσμητικο. Πραγματι ηταν πολυ ομορφο.
Ανεβηκαμε στο βαν μας και απο εναν χωματοδρομο κατευθυνθηκαμε στην πολιχνη Nyaung Shwe οπου ειχε παζαρι για τα γυρω χωρια. Εφερναν εκει ολα τα καλουδια τους, ακομη και αποξηραμενα μυρμηγκια διαφορων χρωματων: μαυρα, κοκκινα, γκρι. Θεωρουνται τοπικη λιχουδια, λεει, αλλα εγω ανακατευτηκα. Παντως η ανατριχιλα μου ηταν μεγαλη ωστε παρελειψα να θεσω ερωτησεις απολυτως χρησιμες και ουσιαστικες: Πως τα πιανουν, πως τα σκοτωνουν, πως τα αποξηραινουν χωρις να τους τα τρωνε τα πουλια, εχουν αραγε αποξηραντηρια; Ερωτησεις στις οποιες οι απαντησεις θα ηταν απολυτως χρησιμες για το μελλον μου και τις αφησα να χαθουν εξαιτιας μιας αδυναμιας μου. Τετοια καταντια! Σε αυτο λοιπον το μερος οπου οι χωρικοι που ανηκαν σε διαφορες φυλες και ερχοντουσαν φορωντας διαφορετικες ενδυμασιες αναλογα με τη φυλη τους να πουλησουν τα προιοντα τους και που δεν ειχε ηλεκτρικο, υπηρχε καλυβα που προσφερε καραοκε με ντοπια βιρμανεζικα τραγουδια και γινοταν χαμος απο τους νεους της περιοχης. Οι συσκευες λειτουργουσαν με μπαταριες αυτοκινητου. Η Σουση μας ειπε οτι η συγχρονη διασκεδαση των ανθρωπων ειναι ειτε το καραοκε, ειτε να μαζευονται στο κεφαλοχωρι της περιοχης και να βλεπουν με εισιτηριο καποια ταινια στο βιντεο που και αυτο ειναι συνδεδεμενο με μπαταρια αυτοκινητου. Η πλειονοτητα των χωριων στη Βιρμανια δεν εχουν ρευμα η εχουν μονο για δημοσια χρηση- οτι και αν σημαινει αυτο. Η δε παραδοσιακη διασκεδαση ειναι να καπνιζουν ανδρες και γυναικες ενα ειδος πουρου το cheroot που παραγει η περιοχη και να μασουν betschel ενα ειδος καρπου το οποιο οταν το μασαει κανεις γινεται σαν τσιχλα και ειναι και ολιγον αποχαυνωτικο κατι σαν το κατ της Υεμενης. Το προβλημα με αυτο το προιον ειναι οτι κοκκινιζει το στομα και τα χειλη και μαυριζει τα δοντια. Αυτο ομως δεν τους πειραζει γιατι τα μαυρα δοντια θεωρουνται στοιχειο ομορφιας. Μονο οι πλουσιοι και οι αριστοκρατες μπορουν να μασουν αυτο το προιον σε τοσες ποσοτητες ωστε να μαυρισουν τα δοντια τους, αρα ...
Το ολον ειδυλιακο και εξωτικο του πραγματος κατεδαφιστηκε μολις ειδα εναν κυριο με ενα τεραστιο εξογκωμα σα πορτοκαλι στο λαιμο του: Καρκινος, ελειψη ιωδιου, ποιος ξερει και απο ιατροφαρμακευτικη περιθαλψη αφηστε το, δραμα σκοτεινο.
Προχωρησαμε προς το σημειο οπου θα επιβιβαζομαστε στη βαρκα μας για να επισκεφθουμε την λιμνη Inle. Καναμε μια ωραια ποδηλαταδα. Η λιμνη αυτη εχει μηκος περιπου 100χλμ και πλατος 5χλμ περιπου και βρισκεται βορειοανατολικα της Yangon, στα συνορα με Ταυλανδη, Λαος και Κινα και αποτελει τμημα του διαβοητου Χρυσου Τριγωνου. Ανηκει στο κρατιδιο Shan. Τωρα οι Shan διεκδικουν ανεξαρτησια απο το κεντρικο κρατος της Βιρμανιας και ειναι σε ανταρτικο (εξ ου και τα μετρα ασφαλειας στο αεροδρομιο). Προκειμενου να χρηματοδοτησουν τον αγωνα της ανεξαρτησιας τους (αυτη ειναι η αισιοδοξη εκδοχη) καλλιεργουν τη γνωστη παπαρουνα. (Οποτε αν αποκτησουν την ανεξαρτησια τους θα θελησουν να ενταχθουν στο Διεθνες κρατικο συστημα - αναγνωρησεις απο τον ΟΗΕ και τα ρεστα και θα σταματησουν αυτες τις ανομες καλλιεργειες). Η πιο απαισοδοξη προοπτικη λεει οτι τωρα που οι αρχηγοι τους εχουν για τα καλα βουτηξει τα δαχτυλα τους στο μελι του κακου θα χρησιμοποιουν ως προσχημα τον αλυτρωτικο τους αγωνα προκειμενου να καλυπτουν το εγκλημα. Και η χειροτερη ειναι η εξης: Η συμπαιγνια μεταξυ κεντρικης κυβερνησης της Βιρμανιας και ανταρτων, δηλαδη, οι ανταρτες ειναι οπιουχου φορου υποτελεις στην κυβερνηση της Μυανμαρ (οπως θελουν να αυτοαποκαλουνται), δηλαδη μοιραζονται τα κερδη, η κεντρικη κυβερνηση δεν τους ζοριζει και εχει και το αλοθι απεναντι στη διεθνη κοινοτητα οτι την καλλιεργεια την κανουν οι ανταρτες που δε μπορουν να ελεγχθουν. Αρκετα ομως με την Πολιτικη Γεωγραφια. Αν συνεχισω τοσο αναλυτικα δε θα τελειωσω ποτε.
Η λιμνη, για ολους αυτους τους λογους ειναι επισκεψιμη μονο στο βορειο τμημα της. Τα τοπια ειναι καταπληκτικα. Χαρακτηριστικοι ειναι οι ψαραδες που κανουν κουπι ορθιοι στην πλωρη της βαρκας τους με το ποδι προκειμενου να εχουν ελευθερα τα χερια για να ριχνουν τα διχτυα και να καμακωνουν τα ψαρια. Φοβερη δεξιοτεχνια! Τα χωρια ειναι επιπλεοντα. Ολα τα κτιρια τους ειναι πανω σε πασαλους και οι δρομοι στην ουσια επιπλεουσες σανιδες δεμενες μεταξυ τους. Τα χωραφια τους ειναι και αυτα επιπλεοντα: Ανεβαζουν με τις βαρκες τους ιλυ απο το ποταμι και την εναποθετουν μεσα σε διχτυα στην επιφανεια του νερου και δενουν το συστημα αυτο με βαριδια για σταθεροποιηθει. Και ετσι καλλιεργουν τα οπωροκηπευτικα τους. Εντυπωσιακο. Επισκεφθηκαμε ενα εργαστηριο οπου ντοπιες γυναικες υφαιναν σε εργαλιους. Μετα τα μεταξωτα της Ταυλανδης αυτα μου φανηκαν καπως φτωχα. Οποτε συγκρατηθηκα. (Παρατηρησατε νομιζω οτι εχουν περασσει δυο μερες και ακομη τιποτε απο αγορες). Ειδαμε και ενα μοναστηρι με κατι καλογερους που για να βγαλουν τα προς το ζην εχουν εκπαιδευσει κατι καομοιριασμενα γατια να πηδανε μεσα απο κατι στεφανια. Δωσαμε και εκει τα οβολα μας και κατευθυνθηκαμε προς το ξενοδοχειο μας που ηταν στην οχθη της λιμνης. Εξαιρετικο για το μερος που βρισκοταν. Το βραδυ ειχε ψυχρα και ετσι προτιμησαμε να φαμε μεσα και οχι διπλα στη λιμνη. Εντελως πτωματα στα κρεβατια μας. Το πρωι μαλιστα με τις βολτες μας ειχε κτυπησει και ο ηλιος και ειμαστε σα ζαβλακωμενα κοτοπουλα.
Εδω θα σας αφησω και εγω για αποψε. Τα λεμε ξανα, μολις βρω χρονο.
