StellAnna
Member
- Μηνύματα
- 921
- Likes
- 362
- Επόμενο Ταξίδι
- Αίγυπτος επιτέλους!!!!!!!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μποτσουάνα? Γιατί όχι?
Δεν κλείσαμε μάτι όλη τη νύχτα από τους θορύβους της ζούγκλας. Άλλα ζώα ουρλιάζανε, άλλα πουλιά φωνάζανε, τα βατράχια είχαν αποθρασυνθεί και πηδούσαν στα μπαλκόνια μας, τεράστια και απαιτητικά. Αν είχαμε αφήσει χαραμάδα ανοικτή, μάλλον αγκαλιά θα κοιμόμασταν. Για να συνέλθω το πρωί, πήρα έναν φρέσκο χυμό ανανά και χώθηκα στο υπαίθριο τζακούζι. Αγαλλίαση…. Βγήκα μόνον όταν κατάλαβα ότι θα φεύγανε χωρίς εμένα για το Τικάλ.
Το Τικάλ, η κορυφαία αυτή πόλη των Μάγιας, απέχει περίπου μισή ώρα από το ξενοδοχείο μας, στη Λίμνη Πετέν Ιντζά. Στο δρόμο μας συναντούσαμε άγριες γαλοπούλες. Μοιάζανε με παγώνια. Τεράστιες, πολύχρωμες, πανέμορφες, περπατούσαν στα πλαϊνά του δρόμου, διασχίζανε το οδόστρωμα και κάνανε γλύκες στο βαν μας.
Ο δρόμος στενός, διπλής κατεύθυνσης, ασφαλτοστρωμένος, οδηγεί στο Τικάλ, διασχίζοντας μια περιοχή τροπικού δάσους, που είναι μέρος του εθνικού δρυμού του Τικάλ, εκτάσεως 550 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Χρειαστήκαμε 30 χιλιόμετρα να φτάσουμε στην πύλη εισόδου του αρχαιολογικού χώρου, ο οποίος είναι τεράστιος. Σκηνές από την ταινία «Αποκαλύπτω» και με τον Μελ Γκίπσον, γυρίστηκαν σε πυραμίδες του Τικάλ, ενώ επίσης, ήταν ο κύριος χώρος γυρισμάτων της ταινίας «Ο Χαμένος Κόσμος», με τον θρυλικό Ιντιάνα Τζόουνς.
Ο αρχαιολογικός χώρος, έχει ανασκαφεί και αποκατασταθεί μόνο σε ένα μικρό μέρος και όμως χρειάζεσαι τα τρία τέταρτα της ημέρας για να τον γυρίσεις.
Περπατάμε σε έναν επίπεδο δρόμο, χαραγμένο μέσα στο τροπικό δάσος, χαζεύοντας τον πίθηκο αράχνη, τα πουλιά μοκ μοκ, τα δέντρα σαίντα με τον ολόισιο κορμό τους και τη φουντωτή κορφή τους, σήμα κατατεθέν της περιοχής, τα δέντρα τσίκλε, που βγάζουν από τον κορμό τους σαν τη ρητίνη τη γνωστή μας τσίκλα. Και ξαφνικά το μονοπάτι ανοίγει. Οι πυραμίδες εμφανίζονται από το πουθενά. Μένεις εκστασιασμένος. Νοιώθεις ότι είσαι μέρος μιας εξερευνητικής ομάδας στη ζούγκλα. Εδώ υπήρχε ένα σύμπλεγμα από πέντε όμοιες πυραμίδες. Πέντε και τα επίπεδα του χώρου. Ο αριθμός πέντε, είναι σημαντικός για τους Μάγιας, αφού πέντε είναι και τα ιερά στοιχεία της ζωής: Νερό, αίμα, αέρας, φωτιά και χώμα. Σήμερα έχουν αποκατασταθεί δύο πυραμίδες, οι δίδυμες. Οι αρχαιολόγοι έχουν κάνει τη λεγόμενη φωτογραφική αναστήλωση, δηλαδή, αποκατέστησαν μόνο την μία πλευρά, αφήνοντας τις άλλες όπως ακριβώς τις βρήκαν. Σε αυτή την περιοχή του πλανήτη, οι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν τη σχολή της πλήρους αποκατάστασης, ενώ στην πατρίδα μας, ακολουθείται η συντήρηση. Εδώ οι πυραμίδες ξαναχτίζονται από την αρχή. Η ζούγκλα κατακτά τα μνημεία και τα μετατρέπει σε λόφο με δέντρα και σκόρπιες πέτρες. Βλέποντας τέτοιους λόφους, ξέρεις ότι εκεί κάποτε ήταν μια πυραμίδα. Οι αρχαιολόγοι επεμβαίνουν και σιγά σιγά δίνουν την αρχική μορφή στο κτίσμα. Δεκατρία τα επίπεδα των πολύ επικλινών πυραμίδων στο Τικάλ. Εννέα του κάτω κόσμου και άλλα τέσσερα, ψηλά στην κορφή, που ήταν χρωματισμένο με έντονα χρώματα. Τα δεκατρία επίπεδα, αντικατοπτρίζουν και τις 13 ενώσεις του ανθρώπινου σώματος. Ακόμα και ο τάφος του βασιλιά, σε 13 μέτρα κάτω από έδαφος βρέθηκε.
Εκατοντάδες είναι τα συμπλέγματα των οικοδομημάτων. Η ζούγκλα με το ζόρι κρατιέται έξω από όσα μνημεία έχουν αποκατασταθεί. Τα βρύα καλύπτουν τις πέτρες και τις καθιστούν ιδιαίτερα γλιστερές, κυρίως τις βροχερές ημέρες.
Η πυραμίδα του Ιαγουάρου, φαντάζει πανύψηλη. Δίπλα της παραμένει ανέπαφο το γήπεδο της μπάλας, της αγαπημένες ενασχόλησης των Μάγιας.
Η πυραμίδα Νο 4, με ύψος 70 μέτρων, είναι η πιο ψηλή πυραμίδα κάθε αρχαιολογικού χώρου στην Μέση Αμερική. Η κορφή της φαντάζει εξώκοσμη, έτσι όπως ξεπετάγεται πάνω από τα δέντρα της ζούγκλας. Για να την ανέβεις έχουν φτιάξει ξύλινες σκάλες, διπλής, ευτυχώς, κατεύθυνσης. Φτάνεις στην κορφή, με κομμένη την ανάσα. Τα χάνεις με το θέαμα. Είσαι πάνω από τα δέντρα της ζούγκλας. Βλέπεις μιαν απέραντη πράσινη θάλασσα, με τις κορφές των πυραμίδων να ξεπετάγονται που και που, στοχεύοντας στον ουρανό. Κάθεσαι στο κράσπεδο της κορφής και ξεχνιέσαι. Κανείς δεν σε πιέζει να φύγεις, να κατέβεις. Μπορείς να μείνεις και να αναπλάθεις στο νου σου σκηνές από τα έργα που έχεις δει, με τον Ιντιάνα Τζόουνς. Οι τουρίστες λιγοστοί εδώ επάνω στην κορφή. Οι περισσότεροι, κυρίως αμερικάνοι, που τους έφεραν τα κρουαζιερόπλοια στις πόλεις της ακτής, ήρθαν μονοήμερη εκδρομή και την έχουν αράξει στη σκιά των δέντρων.
Το κατέβασμα δεν είναι εύκολο. Οι σκάλες είναι σχεδόν κάθετες, αλλά τουλάχιστον κρατιέσαι από τα ξύλινα βοηθήματα.
Mundo Perdido, ο Χαμένος Κόσμος. Αυτό το σημείο είναι το αρχαιότερο στο Τικάλ. Τα πρώτα του κτίσματα ανάγονται πριν το 500 π.Χ. και έχουν φτιαχτεί με τη μέθοδο του κρεμμυδιού. Το ένα πάνω και γύρω από το άλλο. Η κεντρική πυραμίδα λέγεται και πυραμίδα του Τεοτιουακάν, διότι μοιάζει με τις πυραμίδες του αντίστοιχου αρχαιολογικού χώρου, έξω από το Μέξικο Σίτυ. Τούτη η πυραμίδα είναι αστρολογικό κέντρο. Οι αρχαιολόγοι μπήκαν στα σπλάχνα της και βρήκαν πολλές στοές, με αναπαραστάσεις από τον τρόπο της καθημερινής, αλλά και της σεξουαλικής ζωής των Μάγιας. Βλέποντάς το, είπαν πως εδώ είναι ένας χαμένος κόσμος, γι΄ αυτό και δόθηκε αυτή η ονομασία στην περιοχή.
Ο Ναός Νο 5, είναι τεράστιος. Σχεδόν κάθετος. Τον ανεβαίνεις και βοήθειά σου, για να τον κατέβεις. Το πρόβλημα είναι με τα σκαλιά. Ψηλά, και στενά. Απότομα και γλιστερά. Χωρίς να μπορείς να πιάνεσαι, ανεβαίνεις σαν τον κάβουρα. Στο πλάι, και ζικ ζακ. Δεν νοείται να μην ανέβεις, έστω και για το γαμώτο της υπόθεσης. ΄Εφτασες μέχρι εδώ, να αφήσεις την ευκαιρία να πάει χαμένη? Η ανάβαση στις πυραμίδες είναι κάτι σαν τάμα. Τις ανεβαίνεις με τα τέσσερα και τις κατεβαίνεις με την όπισθεν. Λες και προσκυνάς το ιερατείο των Μάγιας.
Συνολικός απολογισμός: Για να γυρίσεις το Τικάλ, κάνεις ποδαρόδρομο 10 περίπου χιλιομέτρων. Μπορείς να ανέβεις σε πολλές πυραμίδες και δεν έχεις καμιά δικαιολογία να μην ανέβεις σε αυτήν με το… υποβοήθημα, ήτοι στην Νο 4. Για να νοιώσεις την ατμόσφαιρα και την ομορφιά του τοπίου, πρέπει να έρθεις νωρίς. Ο χώρος ανοίγει στις 6 το πρωί, αλλά αν είσαι εδώ στις 8, είσαι άρχοντας. Πραγματικά, αυτό το πρωινό, θα το θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή. Θα νοιώθεις ότι είσαι κομμάτι της εξερευνητικής αποστολής. Μην χάσεις αυτό το συναίσθημα. Κατά τις 10, φτάνουν οι πρώτες ορδές των αμερικάνων, από τα κρουαζιερόπλοια. Κοντά παντελονάκια, μπύρες και κόκες στο χέρι και καπελάκια που λένε «cruise τάδε». Δεν βλέπουν τίποτε, δεν ανεβαίνουν πουθενά, απλά τριγυρίζουν στον τόπο, φωνάζοντας, γελώντας και φωτογραφίζοντας.
Αν πάλι θέλεις να ζήσεις την απόλυτη τελειότητα του Τικάλ, κανόνισε ή να μείνεις σε ένα από τα μικρά πανδοχεία του πάρκου, ή να σε φέρουν εδώ πριν το ξημέρωμα. Επιτρέπεται να ανέβεις μόνο στην πυραμίδα Νο 4, για να δεις την ανατολή του ήλιου. Δεν είναι πολύς ο κόσμος που έρχεται. Είναι όμως οι σωστοί, οι… βαρεμένοι ταξιδευτές.
Το Τικάλ, η κορυφαία αυτή πόλη των Μάγιας, απέχει περίπου μισή ώρα από το ξενοδοχείο μας, στη Λίμνη Πετέν Ιντζά. Στο δρόμο μας συναντούσαμε άγριες γαλοπούλες. Μοιάζανε με παγώνια. Τεράστιες, πολύχρωμες, πανέμορφες, περπατούσαν στα πλαϊνά του δρόμου, διασχίζανε το οδόστρωμα και κάνανε γλύκες στο βαν μας.
Ο δρόμος στενός, διπλής κατεύθυνσης, ασφαλτοστρωμένος, οδηγεί στο Τικάλ, διασχίζοντας μια περιοχή τροπικού δάσους, που είναι μέρος του εθνικού δρυμού του Τικάλ, εκτάσεως 550 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Χρειαστήκαμε 30 χιλιόμετρα να φτάσουμε στην πύλη εισόδου του αρχαιολογικού χώρου, ο οποίος είναι τεράστιος. Σκηνές από την ταινία «Αποκαλύπτω» και με τον Μελ Γκίπσον, γυρίστηκαν σε πυραμίδες του Τικάλ, ενώ επίσης, ήταν ο κύριος χώρος γυρισμάτων της ταινίας «Ο Χαμένος Κόσμος», με τον θρυλικό Ιντιάνα Τζόουνς.
Ο αρχαιολογικός χώρος, έχει ανασκαφεί και αποκατασταθεί μόνο σε ένα μικρό μέρος και όμως χρειάζεσαι τα τρία τέταρτα της ημέρας για να τον γυρίσεις.
Περπατάμε σε έναν επίπεδο δρόμο, χαραγμένο μέσα στο τροπικό δάσος, χαζεύοντας τον πίθηκο αράχνη, τα πουλιά μοκ μοκ, τα δέντρα σαίντα με τον ολόισιο κορμό τους και τη φουντωτή κορφή τους, σήμα κατατεθέν της περιοχής, τα δέντρα τσίκλε, που βγάζουν από τον κορμό τους σαν τη ρητίνη τη γνωστή μας τσίκλα. Και ξαφνικά το μονοπάτι ανοίγει. Οι πυραμίδες εμφανίζονται από το πουθενά. Μένεις εκστασιασμένος. Νοιώθεις ότι είσαι μέρος μιας εξερευνητικής ομάδας στη ζούγκλα. Εδώ υπήρχε ένα σύμπλεγμα από πέντε όμοιες πυραμίδες. Πέντε και τα επίπεδα του χώρου. Ο αριθμός πέντε, είναι σημαντικός για τους Μάγιας, αφού πέντε είναι και τα ιερά στοιχεία της ζωής: Νερό, αίμα, αέρας, φωτιά και χώμα. Σήμερα έχουν αποκατασταθεί δύο πυραμίδες, οι δίδυμες. Οι αρχαιολόγοι έχουν κάνει τη λεγόμενη φωτογραφική αναστήλωση, δηλαδή, αποκατέστησαν μόνο την μία πλευρά, αφήνοντας τις άλλες όπως ακριβώς τις βρήκαν. Σε αυτή την περιοχή του πλανήτη, οι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν τη σχολή της πλήρους αποκατάστασης, ενώ στην πατρίδα μας, ακολουθείται η συντήρηση. Εδώ οι πυραμίδες ξαναχτίζονται από την αρχή. Η ζούγκλα κατακτά τα μνημεία και τα μετατρέπει σε λόφο με δέντρα και σκόρπιες πέτρες. Βλέποντας τέτοιους λόφους, ξέρεις ότι εκεί κάποτε ήταν μια πυραμίδα. Οι αρχαιολόγοι επεμβαίνουν και σιγά σιγά δίνουν την αρχική μορφή στο κτίσμα. Δεκατρία τα επίπεδα των πολύ επικλινών πυραμίδων στο Τικάλ. Εννέα του κάτω κόσμου και άλλα τέσσερα, ψηλά στην κορφή, που ήταν χρωματισμένο με έντονα χρώματα. Τα δεκατρία επίπεδα, αντικατοπτρίζουν και τις 13 ενώσεις του ανθρώπινου σώματος. Ακόμα και ο τάφος του βασιλιά, σε 13 μέτρα κάτω από έδαφος βρέθηκε.
Εκατοντάδες είναι τα συμπλέγματα των οικοδομημάτων. Η ζούγκλα με το ζόρι κρατιέται έξω από όσα μνημεία έχουν αποκατασταθεί. Τα βρύα καλύπτουν τις πέτρες και τις καθιστούν ιδιαίτερα γλιστερές, κυρίως τις βροχερές ημέρες.
Η πυραμίδα του Ιαγουάρου, φαντάζει πανύψηλη. Δίπλα της παραμένει ανέπαφο το γήπεδο της μπάλας, της αγαπημένες ενασχόλησης των Μάγιας.
Η πυραμίδα Νο 4, με ύψος 70 μέτρων, είναι η πιο ψηλή πυραμίδα κάθε αρχαιολογικού χώρου στην Μέση Αμερική. Η κορφή της φαντάζει εξώκοσμη, έτσι όπως ξεπετάγεται πάνω από τα δέντρα της ζούγκλας. Για να την ανέβεις έχουν φτιάξει ξύλινες σκάλες, διπλής, ευτυχώς, κατεύθυνσης. Φτάνεις στην κορφή, με κομμένη την ανάσα. Τα χάνεις με το θέαμα. Είσαι πάνω από τα δέντρα της ζούγκλας. Βλέπεις μιαν απέραντη πράσινη θάλασσα, με τις κορφές των πυραμίδων να ξεπετάγονται που και που, στοχεύοντας στον ουρανό. Κάθεσαι στο κράσπεδο της κορφής και ξεχνιέσαι. Κανείς δεν σε πιέζει να φύγεις, να κατέβεις. Μπορείς να μείνεις και να αναπλάθεις στο νου σου σκηνές από τα έργα που έχεις δει, με τον Ιντιάνα Τζόουνς. Οι τουρίστες λιγοστοί εδώ επάνω στην κορφή. Οι περισσότεροι, κυρίως αμερικάνοι, που τους έφεραν τα κρουαζιερόπλοια στις πόλεις της ακτής, ήρθαν μονοήμερη εκδρομή και την έχουν αράξει στη σκιά των δέντρων.
Το κατέβασμα δεν είναι εύκολο. Οι σκάλες είναι σχεδόν κάθετες, αλλά τουλάχιστον κρατιέσαι από τα ξύλινα βοηθήματα.
Mundo Perdido, ο Χαμένος Κόσμος. Αυτό το σημείο είναι το αρχαιότερο στο Τικάλ. Τα πρώτα του κτίσματα ανάγονται πριν το 500 π.Χ. και έχουν φτιαχτεί με τη μέθοδο του κρεμμυδιού. Το ένα πάνω και γύρω από το άλλο. Η κεντρική πυραμίδα λέγεται και πυραμίδα του Τεοτιουακάν, διότι μοιάζει με τις πυραμίδες του αντίστοιχου αρχαιολογικού χώρου, έξω από το Μέξικο Σίτυ. Τούτη η πυραμίδα είναι αστρολογικό κέντρο. Οι αρχαιολόγοι μπήκαν στα σπλάχνα της και βρήκαν πολλές στοές, με αναπαραστάσεις από τον τρόπο της καθημερινής, αλλά και της σεξουαλικής ζωής των Μάγιας. Βλέποντάς το, είπαν πως εδώ είναι ένας χαμένος κόσμος, γι΄ αυτό και δόθηκε αυτή η ονομασία στην περιοχή.
Ο Ναός Νο 5, είναι τεράστιος. Σχεδόν κάθετος. Τον ανεβαίνεις και βοήθειά σου, για να τον κατέβεις. Το πρόβλημα είναι με τα σκαλιά. Ψηλά, και στενά. Απότομα και γλιστερά. Χωρίς να μπορείς να πιάνεσαι, ανεβαίνεις σαν τον κάβουρα. Στο πλάι, και ζικ ζακ. Δεν νοείται να μην ανέβεις, έστω και για το γαμώτο της υπόθεσης. ΄Εφτασες μέχρι εδώ, να αφήσεις την ευκαιρία να πάει χαμένη? Η ανάβαση στις πυραμίδες είναι κάτι σαν τάμα. Τις ανεβαίνεις με τα τέσσερα και τις κατεβαίνεις με την όπισθεν. Λες και προσκυνάς το ιερατείο των Μάγιας.
Συνολικός απολογισμός: Για να γυρίσεις το Τικάλ, κάνεις ποδαρόδρομο 10 περίπου χιλιομέτρων. Μπορείς να ανέβεις σε πολλές πυραμίδες και δεν έχεις καμιά δικαιολογία να μην ανέβεις σε αυτήν με το… υποβοήθημα, ήτοι στην Νο 4. Για να νοιώσεις την ατμόσφαιρα και την ομορφιά του τοπίου, πρέπει να έρθεις νωρίς. Ο χώρος ανοίγει στις 6 το πρωί, αλλά αν είσαι εδώ στις 8, είσαι άρχοντας. Πραγματικά, αυτό το πρωινό, θα το θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή. Θα νοιώθεις ότι είσαι κομμάτι της εξερευνητικής αποστολής. Μην χάσεις αυτό το συναίσθημα. Κατά τις 10, φτάνουν οι πρώτες ορδές των αμερικάνων, από τα κρουαζιερόπλοια. Κοντά παντελονάκια, μπύρες και κόκες στο χέρι και καπελάκια που λένε «cruise τάδε». Δεν βλέπουν τίποτε, δεν ανεβαίνουν πουθενά, απλά τριγυρίζουν στον τόπο, φωνάζοντας, γελώντας και φωτογραφίζοντας.
Αν πάλι θέλεις να ζήσεις την απόλυτη τελειότητα του Τικάλ, κανόνισε ή να μείνεις σε ένα από τα μικρά πανδοχεία του πάρκου, ή να σε φέρουν εδώ πριν το ξημέρωμα. Επιτρέπεται να ανέβεις μόνο στην πυραμίδα Νο 4, για να δεις την ανατολή του ήλιου. Δεν είναι πολύς ο κόσμος που έρχεται. Είναι όμως οι σωστοί, οι… βαρεμένοι ταξιδευτές.
Νασαι καλά να ταξιδεύεις και μαζί σου να πετάμε κι εμείς πέρα από τον Ατλαντικό...
