StellAnna
Member
- Μηνύματα
- 921
- Likes
- 362
- Επόμενο Ταξίδι
- Αίγυπτος επιτέλους!!!!!!!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μποτσουάνα? Γιατί όχι?
Την εντόπισα στο λιμάνι και την πήρα στο κατόπι εδώ και ώρα. Κοντή και τροφαντούλα, ντυμένη με μια φαρδιά πτυχωτή φούστα και από πάνω μια πιτσιλωτή μπέρτα. Τα πόδια στραβά και ξακάλτσωτα, ενώ ένα φακιόλι στολίζει την κεφαλή της. Το τεράστιο ψάρι, που κρατάει από την ουρά, σκουπίζει με το κεφάλι του το δρόμο. Προσπαθώ να την φωτογραφήσω και με πήρε χαμπάρι. Πού και πού γυρίζει, με αγριοκοιτάζει και συνεχίζει να ανεβαίνει την ανηφόρα προς το κέντρο. Κάνει πως χαζεύει τις πραμάτειες στα υπαίθρια τσαντίρια και με την άκρη του ματιού της, όλο και με λοξοκοιτάζει. Σηκώνω τη μηχανή και μου επιτίθεται με το ψάρι. Κάτι λέει θυμωμένη στην τοπική της διάλεκτο και σκουντάει την διπλανή της, για να ‘χει παρέα στο λεκτικό κατεχέριασμά μου.
Της χαμογελάω και στρέφω την προσοχή μου στο αποικιακού στυλ, ετοιμόρροπο Δημαρχείο. Palacio Municipal de Livingston. To χρώμα ξεθωριασμό αζουλί, έρχεται σε πλήρη αισθητική συμφωνία με τα λοιπά «κτίρια». Τα διώροφα εναλλάσσονται με τις χρωματιστές παράγκες και ανάμεσά στους μερικά αποικιακά σπιτάκια με τις ξύλινες βεραντούλες και τις δαντελωτές γιρλάντες.
Όλη η πόλη αναπτύσσεται δεξιά κι αριστερά του κεντρικού δρόμου, που είναι γεμάτος μαγαζιά τύπου παράγκας, μικρά καφέ με πλαστικές καρέκλες και αμφιβόλου καθαριότητας εσωτερικό. Οι απλωμένες στους πάγκους πραμάτειες προορίζονται σαφώς για τουρίστες, κυρίως γι΄ αυτούς που θέλουν να αγοράσουν κάτι, έτσι γιατί ήρθαν μέχρι εδώ. Ανάμεσα στις κρεμασμένες πετσέτες που δείχνουν τεράστια δολάρια και παπαγάλους που πατάνε πάνω στη λέξη Guatemala, οι ντόπιοι διαλέγουν μπλουζάκια, ρούχα και μοντελάκια τύπου Μοναστηράκι. Κι όμως, άμα κοιτάξεις πιο προσεκτικά, βρίσκεις θησαυρούς, που σε πιάνει ένας κόμπος, να εδώ, στο στομάχι, μιας και ξέρεις ότι αν και μπορείς να τους αγοράσεις, δύσκολα τους μεταφέρεις. Εκπληκτικά κογχύλια, πανέμορφα κοράλλια σαν μεγάλα μπονσάι, αράχνες του βυθού, αστερίες τεράστιους, ναυτίλους…. Τι να πρωτοπάρεις και πώς να τα μεταφέρεις….
Γύρισα την πλάτη και τράβηξα κατά το λιμάνι. Ο πιο γραφικός τύπος της Γουατεμάλα περιφερόταν εκεί, σίγουρος για το γοητειλίκι του. Απροσδιορίστου ηλικίας, ανάμεσα στα 50 και τα 80, μαλλί ράστα ασπρισμένο, μούσι ράστα ασπρισμένο κι αυτό, πόδι ξεπαπούτσωτο και χέρι γεμάτο χαϊμαλιά. Η κυρά, καταφανώς μικρότερη τουλάχιστον κατά 30 χρόνια, έπλεκε δίκτυα και αυτός βολτάριζε με την πίπα να κρέμεται από τα χείλη του. Με κοίταξε με τέτοιο ύφος που μου ‘κοψε τη φόρα για φωτογραφίες. Κάτι είπε στη γλώσσα του, τη γλώσσα Καριφούνα και με μάγεψε. Του απάντησα έτσι, στα ξεκάρφωτα, πως είμαι Γκριέγκο, μόνο και μόνο για να συνεχίσει να μου μιλάει. Υπέροχος ήχος. Η γλώσσα περιπλέκεται ανάμεσα στα ισπανικά, τα αφρικάνικα, τα καραβαϊκανά, με αξάν διαλέκτου των μάγιας. Κι όλα αυτά, ελαφρώς τραγουδιστά. Τον άκουγα χαζεμένη και αυτός νοιώθοντας το μεγαλείο της μιγάδικης φυλής του, φώναξε και την κυρά να μου τη γνωρίσει.
Σηκώθηκε, ήρθε γελαστή, μου άπλωσε το χέρι και μίλησε με την ίδια προφορά. Αν και έλεγε πολλές φορές της λέξη γκριέγκο, τρώγοντας υπέροχα το «κ», εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτε, ούτε καν μια λέξη. Κι εκεί που ήμουν έτοιμη να τους στήσω για φώτο, από τα βάθη της πόλης ακούστηκε να ηχεί το γνωστό τραγουδάκι «mambo Italiano” .
«Μάμπο» τους είπα και άρχισα να λικνίζομαι στο ρυθμό της μουσικής, για να κάνω πιο χαλαρή την ατμόσφαιρα, αναστενάζοντας μέσα μου, αχ!!! Τι κάνω για μια φώτο η ξενιτεμένη …
Η ατμόσφαιρα άλλαξε απότομα. Ο τύπος παράτησε τις γλύκες και με έσπρωξε βίαια προς την έξοδο του λιμανιού. Η κυρά μαζεύτηκε και το πρόσωπό της σκοτείνιασε. Αν και σφίχτηκε στο πλευρό του άντρα, ήταν σαφέστατα επιθετική. Δεν κατάλαβα τι έγινε, αλλά ένοιωθα πως δεν ήταν ώρα να εξηγήσεις.
Γύρισα αργά προς το ξενοδοχείο. Στο μπαρ είδα τον νεαρό συνάμενο κουνάμενο μπάρμαν, να κουβεντιάζει με έναν τύπο σοκολατί τζαμαϊκανό, με μάτια υπέροχα λαμπερά και πρόσωπο γελαστό. Κάθισα για ένα καφέ και ήρθαν και οι δυο να στρογγυλοκαθίσουν στο τραπέζι μου. Είχα τέτοια μούρη μέχρι το πάτωμα και μια σκασίλα που δεν πήρα την φώτο που ήθελα, και είπα στους νέους τον σεβντά μου.
Ο κούκλος με τα υπέροχα μάτια, έφριξε… Πώς την είπες??!!!!!! Γούρλωσε το μάτι και χάθηκε η γοητεία.
Δεν την είπα, του απάντησα. Μόνο τη λέξη «μάμπο» πρόλαβα να πω …
Ο μπάρμαν έπιασε το κεφάλι του με απελπισία και φόβο. Ναι, αυτό που έβλεπα ήταν φόβος. Τι έγινε ρε παιδιά? τους ρώτησα, φοβούμενη ότι αυτό το «μάμπο» που ξεφούρνισα, ήταν στη γλώσσα τους κάτι σαν μεγάλη βρισιά, και είχα κάνει πατάτα ακόμα πιο μεγάλη.
Οι νεαροί σκύψανε πιο κοντά μου και ψιθυριστά με ρώτησαν αν ξέρω τι είναι Βοντού.
Βουντού, τους διόρθωσα. Νο Νο Νο, βοντού μου λένε και χάσαμε ένα λεπτό να μου εξηγούν ότι είναι βοντού και όχι βουντού. Τέλος πάντων, βρήκαμε μια άκρη, «ε, και?» τους επιτέθηκα, γιατί είχα αρχίσει να μην καταλαβαίνω.
Στις τελετές των βοντού, τον κύριο λόγο έχει το ζευγάρι, ένας άντρας και μια γυναίκα. Ο άντρας είναι ο χουνγάν, ο τελετάρχης, ας πούμε και η γυναίκα είναι κάτι σαν ιέρεια, που πέφτει σε έκσταση. Τη γυναίκα του βοντού, τη λένε Μάμπο….
Έπιασα κι εγώ το κεφάλι μου με τα δυο μου χέρια, δείγμα της μεγάλης ηλιθιότητας της άγνοιάς μου.
Πω Πω Πω!!!! Τι έκανα, ψιθύρισα…. Ναι, αλλά δεν την έβρισα, Μάμπο την είπα, εκτός κι αν… είναι Μάμπο.
Είναι? Ψέλλισα κι έδειξα κατά το λιμάνι…
Δεν μου απάντησαν. Με κοίταξαν, σηκώθηκαν και χάθηκαν στα βάθη του μαγαζιού.
Σε λίγο μπήκαμε στις βάρκες και αφήναμε πίσω μας το Λίβινγκστον. Ακόμα κι αν με έπνιγες, θα ορκιζόμουν ότι κάπου αμυδρά χθες το βράδυ, μέσα στον ύπνο μου άκουγα μακριά τους ήχους ρυθμικών τυμπάνων.
Είπα να ρωτήσω τους βαρκάρηδες, άλλα το άφησα καλού κακού, για άλλες μέρες, σε άλλους τόπους, πιο μακρινούς.
Σε λίγο θα μπαίναμε στην Ονδούρα… ίσως εκεί να μάθαινα…
Της χαμογελάω και στρέφω την προσοχή μου στο αποικιακού στυλ, ετοιμόρροπο Δημαρχείο. Palacio Municipal de Livingston. To χρώμα ξεθωριασμό αζουλί, έρχεται σε πλήρη αισθητική συμφωνία με τα λοιπά «κτίρια». Τα διώροφα εναλλάσσονται με τις χρωματιστές παράγκες και ανάμεσά στους μερικά αποικιακά σπιτάκια με τις ξύλινες βεραντούλες και τις δαντελωτές γιρλάντες.
Όλη η πόλη αναπτύσσεται δεξιά κι αριστερά του κεντρικού δρόμου, που είναι γεμάτος μαγαζιά τύπου παράγκας, μικρά καφέ με πλαστικές καρέκλες και αμφιβόλου καθαριότητας εσωτερικό. Οι απλωμένες στους πάγκους πραμάτειες προορίζονται σαφώς για τουρίστες, κυρίως γι΄ αυτούς που θέλουν να αγοράσουν κάτι, έτσι γιατί ήρθαν μέχρι εδώ. Ανάμεσα στις κρεμασμένες πετσέτες που δείχνουν τεράστια δολάρια και παπαγάλους που πατάνε πάνω στη λέξη Guatemala, οι ντόπιοι διαλέγουν μπλουζάκια, ρούχα και μοντελάκια τύπου Μοναστηράκι. Κι όμως, άμα κοιτάξεις πιο προσεκτικά, βρίσκεις θησαυρούς, που σε πιάνει ένας κόμπος, να εδώ, στο στομάχι, μιας και ξέρεις ότι αν και μπορείς να τους αγοράσεις, δύσκολα τους μεταφέρεις. Εκπληκτικά κογχύλια, πανέμορφα κοράλλια σαν μεγάλα μπονσάι, αράχνες του βυθού, αστερίες τεράστιους, ναυτίλους…. Τι να πρωτοπάρεις και πώς να τα μεταφέρεις….
Γύρισα την πλάτη και τράβηξα κατά το λιμάνι. Ο πιο γραφικός τύπος της Γουατεμάλα περιφερόταν εκεί, σίγουρος για το γοητειλίκι του. Απροσδιορίστου ηλικίας, ανάμεσα στα 50 και τα 80, μαλλί ράστα ασπρισμένο, μούσι ράστα ασπρισμένο κι αυτό, πόδι ξεπαπούτσωτο και χέρι γεμάτο χαϊμαλιά. Η κυρά, καταφανώς μικρότερη τουλάχιστον κατά 30 χρόνια, έπλεκε δίκτυα και αυτός βολτάριζε με την πίπα να κρέμεται από τα χείλη του. Με κοίταξε με τέτοιο ύφος που μου ‘κοψε τη φόρα για φωτογραφίες. Κάτι είπε στη γλώσσα του, τη γλώσσα Καριφούνα και με μάγεψε. Του απάντησα έτσι, στα ξεκάρφωτα, πως είμαι Γκριέγκο, μόνο και μόνο για να συνεχίσει να μου μιλάει. Υπέροχος ήχος. Η γλώσσα περιπλέκεται ανάμεσα στα ισπανικά, τα αφρικάνικα, τα καραβαϊκανά, με αξάν διαλέκτου των μάγιας. Κι όλα αυτά, ελαφρώς τραγουδιστά. Τον άκουγα χαζεμένη και αυτός νοιώθοντας το μεγαλείο της μιγάδικης φυλής του, φώναξε και την κυρά να μου τη γνωρίσει.
Σηκώθηκε, ήρθε γελαστή, μου άπλωσε το χέρι και μίλησε με την ίδια προφορά. Αν και έλεγε πολλές φορές της λέξη γκριέγκο, τρώγοντας υπέροχα το «κ», εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτε, ούτε καν μια λέξη. Κι εκεί που ήμουν έτοιμη να τους στήσω για φώτο, από τα βάθη της πόλης ακούστηκε να ηχεί το γνωστό τραγουδάκι «mambo Italiano” .
«Μάμπο» τους είπα και άρχισα να λικνίζομαι στο ρυθμό της μουσικής, για να κάνω πιο χαλαρή την ατμόσφαιρα, αναστενάζοντας μέσα μου, αχ!!! Τι κάνω για μια φώτο η ξενιτεμένη …
Η ατμόσφαιρα άλλαξε απότομα. Ο τύπος παράτησε τις γλύκες και με έσπρωξε βίαια προς την έξοδο του λιμανιού. Η κυρά μαζεύτηκε και το πρόσωπό της σκοτείνιασε. Αν και σφίχτηκε στο πλευρό του άντρα, ήταν σαφέστατα επιθετική. Δεν κατάλαβα τι έγινε, αλλά ένοιωθα πως δεν ήταν ώρα να εξηγήσεις.
Γύρισα αργά προς το ξενοδοχείο. Στο μπαρ είδα τον νεαρό συνάμενο κουνάμενο μπάρμαν, να κουβεντιάζει με έναν τύπο σοκολατί τζαμαϊκανό, με μάτια υπέροχα λαμπερά και πρόσωπο γελαστό. Κάθισα για ένα καφέ και ήρθαν και οι δυο να στρογγυλοκαθίσουν στο τραπέζι μου. Είχα τέτοια μούρη μέχρι το πάτωμα και μια σκασίλα που δεν πήρα την φώτο που ήθελα, και είπα στους νέους τον σεβντά μου.
Ο κούκλος με τα υπέροχα μάτια, έφριξε… Πώς την είπες??!!!!!! Γούρλωσε το μάτι και χάθηκε η γοητεία.
Δεν την είπα, του απάντησα. Μόνο τη λέξη «μάμπο» πρόλαβα να πω …
Ο μπάρμαν έπιασε το κεφάλι του με απελπισία και φόβο. Ναι, αυτό που έβλεπα ήταν φόβος. Τι έγινε ρε παιδιά? τους ρώτησα, φοβούμενη ότι αυτό το «μάμπο» που ξεφούρνισα, ήταν στη γλώσσα τους κάτι σαν μεγάλη βρισιά, και είχα κάνει πατάτα ακόμα πιο μεγάλη.
Οι νεαροί σκύψανε πιο κοντά μου και ψιθυριστά με ρώτησαν αν ξέρω τι είναι Βοντού.
Βουντού, τους διόρθωσα. Νο Νο Νο, βοντού μου λένε και χάσαμε ένα λεπτό να μου εξηγούν ότι είναι βοντού και όχι βουντού. Τέλος πάντων, βρήκαμε μια άκρη, «ε, και?» τους επιτέθηκα, γιατί είχα αρχίσει να μην καταλαβαίνω.
Στις τελετές των βοντού, τον κύριο λόγο έχει το ζευγάρι, ένας άντρας και μια γυναίκα. Ο άντρας είναι ο χουνγάν, ο τελετάρχης, ας πούμε και η γυναίκα είναι κάτι σαν ιέρεια, που πέφτει σε έκσταση. Τη γυναίκα του βοντού, τη λένε Μάμπο….
Έπιασα κι εγώ το κεφάλι μου με τα δυο μου χέρια, δείγμα της μεγάλης ηλιθιότητας της άγνοιάς μου.
Πω Πω Πω!!!! Τι έκανα, ψιθύρισα…. Ναι, αλλά δεν την έβρισα, Μάμπο την είπα, εκτός κι αν… είναι Μάμπο.
Είναι? Ψέλλισα κι έδειξα κατά το λιμάνι…
Δεν μου απάντησαν. Με κοίταξαν, σηκώθηκαν και χάθηκαν στα βάθη του μαγαζιού.
Σε λίγο μπήκαμε στις βάρκες και αφήναμε πίσω μας το Λίβινγκστον. Ακόμα κι αν με έπνιγες, θα ορκιζόμουν ότι κάπου αμυδρά χθες το βράδυ, μέσα στον ύπνο μου άκουγα μακριά τους ήχους ρυθμικών τυμπάνων.
Είπα να ρωτήσω τους βαρκάρηδες, άλλα το άφησα καλού κακού, για άλλες μέρες, σε άλλους τόπους, πιο μακρινούς.
Σε λίγο θα μπαίναμε στην Ονδούρα… ίσως εκεί να μάθαινα…
Νασαι καλά να ταξιδεύεις και μαζί σου να πετάμε κι εμείς πέρα από τον Ατλαντικό...
