StellAnna
Member
- Μηνύματα
- 921
- Likes
- 362
- Επόμενο Ταξίδι
- Αίγυπτος επιτέλους!!!!!!!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μποτσουάνα? Γιατί όχι?
Οι γλάροι είχαν ακροβολιστεί και μας αγνοούσαν. Σκαρφαλωμένοι πάνω στα κατάρτια και τις τέντες των καϊκιών, έπεφτε καβγάς μεγάλος, για μια θέση. Ήταν οι αρσενικοί και ήρθαν εδώ, για να χτίσουνε τσαρδάκι, να βρούνε την καλλίτερη θέση και να περιμένουν τις θηλυκές. Κάθε που περνούσαμε από κοντά τους, ο ι επίδοξοι εραστές τίναζαν τα φτερά τους, ένδειξη ενόχλησης από τους παρείσακτους, ή τέντωναν το λαιμό τους, περιμένοντας τη λιχουδιά από τους ψαράδες. Εδώ, στο Λίβινγκστον, οι βάρκες περνούν και πετούν στους γλάρους τα υπολείμματα των ψαριών που καθαρίζουν και μετά τα λιάζουν. Τα αποξηραμένα ψάρια είναι έθιμο στη Γουατεμάλα, να τα τρώνε μεγαλοβιομαδιάτικα.
Αφήσαμε πίσω μας τις φτερωτές αποικίες και μπήκαμε στο Κανιόνες, το Φαράγγι του Ρίο Ντούλτσε. Τα δέντρα δείχνουν να φυτρώνουν μέσα από τα νερά. Η άκρη του ποταμού χάνεται μέσα στα ζούγκλα και οι όχθες ανύπαρκτες, μοιάζουν να οριοθετούν απλά το υδάτινο στοιχείο καταμεσής του δάσους της βροχής.
Η περιοχή είναι οικολογικό πάρκο, ένας προστατευμένος υδροβιότοπος, με διεθνή φήμη. Τα πουλιά περιστοιχίζουν τους βαρκάρηδες που ξεψαρίζουν, και οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι τα κρωξίματα και ο παφλασμός από το πέρασμα της βάρκας.
Μπαίνουμε σε έναν παραπόταμο για να πλησιάσουμε πιο κοντά στην καθημερινότητα των κατοίκων. Τα σπίτια με χόρτινες στέγες και βεράντες, στολισμένες με ξύλα, έχουν στήσει παγκάκια στην άκρη του ποταμού, δίπλα από τις βάρκες τους. Τα νοικοκυριά πλένουν ρούχα και τζετζερέδια στο ποτάμι. Οι κυράδες χωμένες μέχρι τη γάμπα στο νερό λουτροκοπανίζουν και τα παιδόπουλα παίζουν αμέριμνα μέσα στο ποτάμι. Παραδίπλα οι κροκόδειλοι παρακολουθούν τη σκηνή αδιάφορα. Κρυβόμαστε κάτω από δέντρα, που σχηματίζουν ένα πράσινο σκοτεινό τούνελ, παρέα με τους κορμοράνους και τα νερόφιδα. Η υγρασία είναι τόσο έντονη, που λες και βρέχει μέσα από τα φυλλώματα και τους κορμούς των δέντρων.
Ανοιγόμαστε στο ποτάμι και τα νούφαρα μας τυλίγουν. Εκατομμύρια, όσο πιάνει το μάτι σου. Κι απάνω τους λιάζονται τα βατράχια, που ουδόλως ενοχλούνται από την παρουσία μας. Ένα μικρό κανό μας πλευρίζει. Δυο παιδόπουλα, το μικρό ίσα ίσα να ναι 5 χρονών, γαντζώνονται από τη βάρκα μας και προσπαθούν να μας πουλήσουν την πραμάτεια τους. Ένα τεράστιο καβούρι, μια νεροχελώνα και κογχύλια. Είναι πρόθυμα να μας τα δώσουν, αλλά χωρίς τις λεκάνες που μέσα κολυμπούν τα ζωντανά. Μας δείχνουν πώς να τα μεταφέρουμε. Τα κρατάμε γερά και βυθίζουμε το χέρι μας στο ποτάμι, όσο τρέχει η βάρκα. Κανείς δεν το αποτόλμησε, με τόσους κροκόδειλους να σεργιανίζουν στον Ρίο Ντούλτσε.
Το φρούριο του 16ου αιώνα δηλώνει το τέλος του ποταμού και την έναρξη της λίμνης Ιζαμπάλ. Στα χρόνια τα παλιά μια τεράστια αλυσίδα έφραζε αυτό το φυσικό όριο μεταξύ λίμνης και ποταμού και απέκλειε τους απρόσκλητους εισβολείς , να εισέλθουν στα ενδότερα της χώρας.
Η βάρκα μας πλησιάζει την αριστερή όχθη και παρκάρει ανάμεσα στις άλλες βάρκες. Περνώνας από τη μία στην άλλη, βγαίνουμε σε ένα πανέμορφο καφέ, που απλώνεται σε ξύλινους πασσάλους πάνω από το νερό. Ακατέργαστοι κορμοί δέντρων γίνονται καθίσματα και τραπέζια που φιλοξενούν τις πολύχρωμες κούπες με το μυρωδάτο καφέ, με γεύση… μπανάνας. Βρισκόμαστε στην περιοχή της μπανάνας και δεν θα αργήσουμε να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό…
Το μικρό μας βανάκι τρέχει στο στενό δρόμο, ανάμεσα από απέραντες μπανανοφυτείες. Όλη η περιοχή αγοράστηκε το 1910 από την United Fruit Company. Για να κάνει καλά τη δουλειά της και να μην ενοχλείται από μικρόνοες πολιτικούς, ανέβαζε κυβερνήσεις τις δικής της επιλογής. Κάποια στιγμή σταμάτησε αυτό… να γίνεται φανερά, δηλαδή. Ανάμεσα στα άλλα που αγόρασε, της έλαχε και μια περιοχή που είχε αρχαιότητες. Για να μην το παραξηλώσει, έφτιαξε μια μικρή λωρίδα γύρω από τα αρχαία και τα υπόλοιπα τα μετέτρεψε σε μπανακαλλιέργειες.
Μπροστά στα αρχαία αυτά, στεκόμασταν. ΄Εβρεχε καταρράκτες. Το νερό είχε φτάσει ήδη μέχρι τον αστράγαλό μας, αλλά κανείς δεν κάνει πίσω. ΟΙ φύλακες μας δίνουν κάποιες πλαστικές σακούλες, και μας βοηθούν να τις μετατρέψουμε σε αυτοσχέδια πάντσο. Περνάμε την πύλη του Κιριγουά και μπαίνουμε στο ιερό των Μάγιας, που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά. Εδώ δεν υπάρχουν πυραμίδες, κι αν υπάρχουν, μάλλον τις έφαγαν οι μπανανιές. Εδώ στέκονται στήλες από σκληρό κόκκινο ψαμμίτη, ψηλές και σκαλισμένες με πλούσιες γλυπτικές ανθρωπόμορφες παραστάσεις. Οι στήλες θεωρούνται οι ψηλότερες της αμερικανικής ηπείρου. Έτσι όπως στέκονται όρθιες, προφυλαγμένες με χόρτινες σκεπές, σου δίνουν την εντύπωση ότι είναι σπαρμένες μέσα σε ένα μεγάλο πάρκο με γρασίδι. Λίγο πιο κάτω, δίνουν τη θέση τους σε μεγάλους καθιστούς μονόλιθους, γεμάτους με γλυπτές παραστάσεις με εμφανή τα σημεία θυσιών, στο επάνω μέρους. Η πρώτη κατοίκηση του χώρου, ανάγεται στο 200 μ.χ. Κάποια στιγμή περνά στην κυριαρχία του γειτονικού Κοπάν, αλλά επειδή κι οι σκλάβοι ξυπνάνε, επιτέθηκαν στο Κοπάν, έπιασαν τον βασιλιά του και τον θυσίασαν να εδώ, στα χώματα αυτής της μεγάλης παραλληλόγραμμης πλατείας, που τώρα πατώ.
Το 1981, η Ουνέσκο συμπεριέλαβε την Κιριγουά, στα μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς και με την αυγή του 21ου αιώνα, οι ερευνητές έπαθαν μια φρενίτιδα με τούτο τον τόπο. Ανακάλυψαν πως οι απεικονίσεις δείχνουν μάγιας να κρατούν στα χέρια τους τετράγωνα κουτάκια με άλλες απεικονίσεις. Ανέπτυξαν λοιπόν τη θεωρία πως οι μάγιας γνώριζαν την τηλεόραση και οι επισκέπτες πολλαπλασιάστηκαν. Σήμερα πάντως ήμασταν μόνοι μας, και περιπλανιόμασταν μέσα στη βροχή, από στήλη σε στήλη για να ανακαλύψουμε τις τηλεοράσεις των μάγιας. Οι απεικονίσεις είναι καθαρότατες. Ένας άνθρωπος κρατά ένα πλαίσιο, με στρογγυλεμένες τις άκρες, ακριβώς όπως ήταν οι οθόνες των πρώτων τηλεοράσεων και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, απεικονίζεται κάτι άλλο, που δεν έχει σχέση με την «εξωτερική» παράσταση. Δεν θέλει και πολύ φαντασία, ούτε χαλαρές αντιστάσεις, για να ενστερνιστείς την άποψη περί των προχωρημένων γνώσεων των μάγιας.
Πολύ μου άρεσε ο χώρος. Αλλιώτικος, μυστηριακός, με μια περίεργη ενέργεια. Το είπα στον φύλακα και μου έδειξε έναν χάρτη της περιοχής.
Από ενέργεια, έχουμε μπόλικη, γέλασε και έδειξε τη γη. Πατάμε ακριβώς επάνω στη Μοντάγουα, το μεγάλο ρήγμα που δημιουργείται από την σύγκρουση της τεκτονικής πλάκας της Βορείου Αμερικής, με αυτήν της Καραϊβικής.
Ξεροκατάπια και ,ειλικρινά, το ομολογώ πως αναρωτήθηκα πόσο ψηλό να είναι άραγε, το ξενοδοχείο που θα μείνουμε στο Κοπάν, στην Ονδούρα.
Η βροχή συνεχίζεται ακάθεκτη κι εμείς παίρνουμε το δρόμο για τα σύνορα με την Ονδούρα.
Δεκαέξι χιλιόμετρα είναι η απόσταση, μέχρι να μπούμε σε αυτή την περίεργη και υποβαθμισμένη, κατά τους Γουατεμαλτέκους, νέα χώρα.
__________________________________________________ ___
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Unported
Αφήσαμε πίσω μας τις φτερωτές αποικίες και μπήκαμε στο Κανιόνες, το Φαράγγι του Ρίο Ντούλτσε. Τα δέντρα δείχνουν να φυτρώνουν μέσα από τα νερά. Η άκρη του ποταμού χάνεται μέσα στα ζούγκλα και οι όχθες ανύπαρκτες, μοιάζουν να οριοθετούν απλά το υδάτινο στοιχείο καταμεσής του δάσους της βροχής.
Η περιοχή είναι οικολογικό πάρκο, ένας προστατευμένος υδροβιότοπος, με διεθνή φήμη. Τα πουλιά περιστοιχίζουν τους βαρκάρηδες που ξεψαρίζουν, και οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι τα κρωξίματα και ο παφλασμός από το πέρασμα της βάρκας.
Μπαίνουμε σε έναν παραπόταμο για να πλησιάσουμε πιο κοντά στην καθημερινότητα των κατοίκων. Τα σπίτια με χόρτινες στέγες και βεράντες, στολισμένες με ξύλα, έχουν στήσει παγκάκια στην άκρη του ποταμού, δίπλα από τις βάρκες τους. Τα νοικοκυριά πλένουν ρούχα και τζετζερέδια στο ποτάμι. Οι κυράδες χωμένες μέχρι τη γάμπα στο νερό λουτροκοπανίζουν και τα παιδόπουλα παίζουν αμέριμνα μέσα στο ποτάμι. Παραδίπλα οι κροκόδειλοι παρακολουθούν τη σκηνή αδιάφορα. Κρυβόμαστε κάτω από δέντρα, που σχηματίζουν ένα πράσινο σκοτεινό τούνελ, παρέα με τους κορμοράνους και τα νερόφιδα. Η υγρασία είναι τόσο έντονη, που λες και βρέχει μέσα από τα φυλλώματα και τους κορμούς των δέντρων.
Ανοιγόμαστε στο ποτάμι και τα νούφαρα μας τυλίγουν. Εκατομμύρια, όσο πιάνει το μάτι σου. Κι απάνω τους λιάζονται τα βατράχια, που ουδόλως ενοχλούνται από την παρουσία μας. Ένα μικρό κανό μας πλευρίζει. Δυο παιδόπουλα, το μικρό ίσα ίσα να ναι 5 χρονών, γαντζώνονται από τη βάρκα μας και προσπαθούν να μας πουλήσουν την πραμάτεια τους. Ένα τεράστιο καβούρι, μια νεροχελώνα και κογχύλια. Είναι πρόθυμα να μας τα δώσουν, αλλά χωρίς τις λεκάνες που μέσα κολυμπούν τα ζωντανά. Μας δείχνουν πώς να τα μεταφέρουμε. Τα κρατάμε γερά και βυθίζουμε το χέρι μας στο ποτάμι, όσο τρέχει η βάρκα. Κανείς δεν το αποτόλμησε, με τόσους κροκόδειλους να σεργιανίζουν στον Ρίο Ντούλτσε.
Το φρούριο του 16ου αιώνα δηλώνει το τέλος του ποταμού και την έναρξη της λίμνης Ιζαμπάλ. Στα χρόνια τα παλιά μια τεράστια αλυσίδα έφραζε αυτό το φυσικό όριο μεταξύ λίμνης και ποταμού και απέκλειε τους απρόσκλητους εισβολείς , να εισέλθουν στα ενδότερα της χώρας.
Η βάρκα μας πλησιάζει την αριστερή όχθη και παρκάρει ανάμεσα στις άλλες βάρκες. Περνώνας από τη μία στην άλλη, βγαίνουμε σε ένα πανέμορφο καφέ, που απλώνεται σε ξύλινους πασσάλους πάνω από το νερό. Ακατέργαστοι κορμοί δέντρων γίνονται καθίσματα και τραπέζια που φιλοξενούν τις πολύχρωμες κούπες με το μυρωδάτο καφέ, με γεύση… μπανάνας. Βρισκόμαστε στην περιοχή της μπανάνας και δεν θα αργήσουμε να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό…
Το μικρό μας βανάκι τρέχει στο στενό δρόμο, ανάμεσα από απέραντες μπανανοφυτείες. Όλη η περιοχή αγοράστηκε το 1910 από την United Fruit Company. Για να κάνει καλά τη δουλειά της και να μην ενοχλείται από μικρόνοες πολιτικούς, ανέβαζε κυβερνήσεις τις δικής της επιλογής. Κάποια στιγμή σταμάτησε αυτό… να γίνεται φανερά, δηλαδή. Ανάμεσα στα άλλα που αγόρασε, της έλαχε και μια περιοχή που είχε αρχαιότητες. Για να μην το παραξηλώσει, έφτιαξε μια μικρή λωρίδα γύρω από τα αρχαία και τα υπόλοιπα τα μετέτρεψε σε μπανακαλλιέργειες.
Μπροστά στα αρχαία αυτά, στεκόμασταν. ΄Εβρεχε καταρράκτες. Το νερό είχε φτάσει ήδη μέχρι τον αστράγαλό μας, αλλά κανείς δεν κάνει πίσω. ΟΙ φύλακες μας δίνουν κάποιες πλαστικές σακούλες, και μας βοηθούν να τις μετατρέψουμε σε αυτοσχέδια πάντσο. Περνάμε την πύλη του Κιριγουά και μπαίνουμε στο ιερό των Μάγιας, που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά. Εδώ δεν υπάρχουν πυραμίδες, κι αν υπάρχουν, μάλλον τις έφαγαν οι μπανανιές. Εδώ στέκονται στήλες από σκληρό κόκκινο ψαμμίτη, ψηλές και σκαλισμένες με πλούσιες γλυπτικές ανθρωπόμορφες παραστάσεις. Οι στήλες θεωρούνται οι ψηλότερες της αμερικανικής ηπείρου. Έτσι όπως στέκονται όρθιες, προφυλαγμένες με χόρτινες σκεπές, σου δίνουν την εντύπωση ότι είναι σπαρμένες μέσα σε ένα μεγάλο πάρκο με γρασίδι. Λίγο πιο κάτω, δίνουν τη θέση τους σε μεγάλους καθιστούς μονόλιθους, γεμάτους με γλυπτές παραστάσεις με εμφανή τα σημεία θυσιών, στο επάνω μέρους. Η πρώτη κατοίκηση του χώρου, ανάγεται στο 200 μ.χ. Κάποια στιγμή περνά στην κυριαρχία του γειτονικού Κοπάν, αλλά επειδή κι οι σκλάβοι ξυπνάνε, επιτέθηκαν στο Κοπάν, έπιασαν τον βασιλιά του και τον θυσίασαν να εδώ, στα χώματα αυτής της μεγάλης παραλληλόγραμμης πλατείας, που τώρα πατώ.
Το 1981, η Ουνέσκο συμπεριέλαβε την Κιριγουά, στα μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς και με την αυγή του 21ου αιώνα, οι ερευνητές έπαθαν μια φρενίτιδα με τούτο τον τόπο. Ανακάλυψαν πως οι απεικονίσεις δείχνουν μάγιας να κρατούν στα χέρια τους τετράγωνα κουτάκια με άλλες απεικονίσεις. Ανέπτυξαν λοιπόν τη θεωρία πως οι μάγιας γνώριζαν την τηλεόραση και οι επισκέπτες πολλαπλασιάστηκαν. Σήμερα πάντως ήμασταν μόνοι μας, και περιπλανιόμασταν μέσα στη βροχή, από στήλη σε στήλη για να ανακαλύψουμε τις τηλεοράσεις των μάγιας. Οι απεικονίσεις είναι καθαρότατες. Ένας άνθρωπος κρατά ένα πλαίσιο, με στρογγυλεμένες τις άκρες, ακριβώς όπως ήταν οι οθόνες των πρώτων τηλεοράσεων και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, απεικονίζεται κάτι άλλο, που δεν έχει σχέση με την «εξωτερική» παράσταση. Δεν θέλει και πολύ φαντασία, ούτε χαλαρές αντιστάσεις, για να ενστερνιστείς την άποψη περί των προχωρημένων γνώσεων των μάγιας.
Πολύ μου άρεσε ο χώρος. Αλλιώτικος, μυστηριακός, με μια περίεργη ενέργεια. Το είπα στον φύλακα και μου έδειξε έναν χάρτη της περιοχής.
Από ενέργεια, έχουμε μπόλικη, γέλασε και έδειξε τη γη. Πατάμε ακριβώς επάνω στη Μοντάγουα, το μεγάλο ρήγμα που δημιουργείται από την σύγκρουση της τεκτονικής πλάκας της Βορείου Αμερικής, με αυτήν της Καραϊβικής.
Ξεροκατάπια και ,ειλικρινά, το ομολογώ πως αναρωτήθηκα πόσο ψηλό να είναι άραγε, το ξενοδοχείο που θα μείνουμε στο Κοπάν, στην Ονδούρα.
Η βροχή συνεχίζεται ακάθεκτη κι εμείς παίρνουμε το δρόμο για τα σύνορα με την Ονδούρα.
Δεκαέξι χιλιόμετρα είναι η απόσταση, μέχρι να μπούμε σε αυτή την περίεργη και υποβαθμισμένη, κατά τους Γουατεμαλτέκους, νέα χώρα.
__________________________________________________ ___
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Unported
Νασαι καλά να ταξιδεύεις και μαζί σου να πετάμε κι εμείς πέρα από τον Ατλαντικό...
