ikarialover
Member
- Μηνύματα
- 679
- Likes
- 847
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Περί κουρτινών και οικογενειακών σχέσεων ο λόγος!
- Πώς λέμε ελληνική φιλοξενία; Καμία σχέση!
- Περί ωραρίων
- Η νεολαία της Δανίας διασκεδάζει]Σίγουρα δεν μπορώ να πω ότι έβγαλα έγκυρα συμπεράσματα στη διάρκεια της ολιγοήμερης παραμονής μου στη Δανία για το κατά πόσο οι Δανοί είναι γλεντζέδες και ξενύχτηδες. Πάντως, για να πω την αμαρτία μου ένιωσα ότι ο μύθος που θέλει τους βόρειους πιο κρύους και πιο εσωστρεφείς ισχύει σε σημαντικό βαθμό (ας με συγχωρήσουν οι συμφορουμίτες που έγραψαν τις προηγούμενες μέρες ότι θεωρούν τους Δανούς πολύ χαμογελαστούς και ζεστούς). Ευγενέστατος λαός μεν, ολίγον ξενερουά δε. [IMG]http://www.travelstories.gr/images/smilies/icon_wink.gif[/IMG
- Ποιότητα ζωής
- Επίλογος
Η φιλοξενία μου στη δανέζικη οικογένεια και γενικότερα η παραμονή μου στη Δανία με έκαναν να καταλάβω ότι αυτό που ονομάζουμε «ελληνική φιλοξενία» δεν είναι κάτι που συναντάς εύκολα σε άλλες χώρες…
Καταρχάς, το ίδιο το πρόγραμμα, το οποίο ήταν σχεδιασμένο από τους Δανούς, περιλάμβανε λιγοστές και φτωχές θα έλεγα ξεναγήσεις στα αξιοθέατα της χώρας. Από το επταήμερο πρόγραμμα, μόνο μία μέρα αξιώθηκαν να μας γυρίσουν σε κάποια μουσεία. Τις υπόλοιπες μέρες μας είχαν αφημένους, παρόλο που χρόνος για ξεναγήσεις υπήρχε και μάλιστα άφθονος (στην Κοπεγχάγη ούτε που καταδέχτηκαν να μας πάνε… Ευτυχώς που είχαμε προλάβει να τη γυρίσουμε στα γρήγορα με τους λοιπούς Έλληνες της ομάδας). Μου είχε κάνει πραγματικά εντύπωση η απουσία διάθεσης εκ μέρους τους να μας δείξουν τη χώρα και τα αξιοθέατά της (αμφιβάλλω να ήταν οικονομικό το θέμα-εξάλλου, το πρόγραμμα δεν ήταν δωρεάν).
Θυμάμαι, λοιπόν, ότι τη μοναδική μέρα των ξεναγήσεων επισκεφτήκαμε το μουσείο ενός ολίγον άγνωστου μοντέρνου ζωγράφου (στα δικά μου εφηβικά μάτια είχε φανεί εντελώς ανιαρό και ανούσιο μουσείο- τώρα μπορεί και να διαπράττω ένα φοβερό ατόπημα για ένα γνώστη της ιστορίας της τέχνης
), καθώς και το μουσείο του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (τώρα θα σας γελάσω σε ποια πόλη ήταν, σίγουρα όχι στην Κοπεγχάγη. Δυστυχώς, εκτός του ότι δεν κρατούσα ημερολόγιο τότε, είχε καεί και το φιλμ από το ταξίδι μου.. Τα μόνα διασωθέντα από το ταξίδι στη Δανία είναι οι αναμνήσεις μου!). Στη συνέχεια, οι υπεύθυνοι μας είχαν κυριολεκτικά ξαμολήσει στην πόλη και σχεδόν όλοι οι έφηβοι του προγράμματος είχαν πάει για shopping! Πού διάθεση για μουσεία και διεύρυνση πνευματικών οριζόντων! Τα εφηβικά μυαλά διψούσαν για ρούχα και καφέ (όλοι οι έφηβοι, ανεξαρτήτως καταγωγής, ίδιοι είναι μάλλον). Θυμάμαι ότι στη διάρκεια της περιήγησης στην πόλη αυτή είχαμε ανακαλύψει ένα μαγαζάκι του στυλ «ό,τι πάρεις 1 ευρώ» (δανέζικη κορώνα) και μας είχε εντυπωσιάσει (δεν είχαν έρθει ακόμα τέτοια στην Ελλάδα).
Στο πρόγραμμα υπήρχε σημειωμένη και η επίσκεψη σε ένα κάστρο. Φαίνεται, όμως, ότι οι υπεύθυνοι δεν είχαν πολλή διάθεση, γιατί η ξενάγηση είχε ως εξής (και δεν αστειεύομαι): το πούλμαν είχε σταματήσει περίπου 1 χιλιόμετρο μακριά, στην άκρη της ασφάλτου, από όπου είχαμε καλή θέα του κάστρου. Είχαμε κατεβεί, λοιπόν, από το πούλμαν καμιά 35αριά παιδιά και με τις φωτογραφικές μηχανές προσπαθούσαμε να απαθανατίσουμε το αξιοθέατο!! Βλέπετε, επίσκεψη εκ του σύνεγγυς δεν προβλεπόταν!!
Ευτυχώς, που η οικογένεια που με φιλοξενούσε είχε μία διάθεση να με γυρίσει και λίγο στα γύρω μέρη (σε αντίθεση με άλλες οικογένειες, όπως είχα πληροφορηθεί από άλλα παιδιά). Έτσι, μαζί με τη μαμά και την κόρη είχα επισκεφτεί και το κάστρο Valdemars (όχι το εσωτερικό, μόνο τους κήπους-είπαμε, μην παίρνουμε και θάρρος, και που έμενα στο σπίτι τους πολύ μου ήταν
).
Φυσικά, αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν η παντελής απουσία υψομέτρου, όλα στη Δανία ήταν φλατ (Γροιλανδίας εξαιρουμένης)! Βουνά στη χώρα δεν υπάρχουν, μόνο κάτι λοφίσκοι. Όπως μου είχαν πει, το ψηλότερο βουνό της Δανίας έφτανε στο δυσθεώρητο ύψος των 170 μέτρων! Κάτι σαν το λόφο του Φιλοπάππου δηλαδή! Φανταστείτε πως θα φαντάζει στους Δανούς το Αιγάλεω (470 μ.)!!!
Εκτός από το ίδιο το πρόγραμμα που δεν περιλάμβανε πολλές ξεναγήσεις, ούτε κάποια ιδιαίτερη επίδειξη φιλόξενης διάθεσης εκ μέρους των Δανών, μικρές καθημερινές εκδηλώσεις αποδείκνυαν περίτρανα ότι οι Δανοί, όπως και πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι, δεν γίνονται χαλί να τους πατήσεις, όταν φιλοξενούν! Ενδεικτικά, μου είχαν παραχωρήσει το δωμάτιο για να μένω και από εκεί και έπειτα δεν ένιωθαν ότι είχαν υποχρέωση να μου παράσχουν κάποια άλλη βοήθεια ή διευκόλυνση. Για παράδειγμα, με άφηναν να πηγαίνω μόνη μου κάθε μέρα στο μέρος όπου γινόταν οι συναντήσεις του προγράμματος ανταλλαγής, το οποίο βρισκόταν σε άλλο νησάκι! Έτσι, έπρεπε να πάρω το λεωφορείο και να κινηθώ τελείως μόνη.
Επίσης, το πρώτο πρωινό που ξύπνησα εκεί είχα πάει στην κουζίνα και περίμενα κι εγώ η καημένη ότι κάτι θα με ταΐσουν. Φευ!! Η κόρη μου είπε χαρακτηριστικά: «Εδώ είναι το ψυγείο, εδώ είναι η κουζίνα, φτιάξε ό,τι θες μόνη σου»! Φαντάζομαι ότι σε αντίστοιχη περίπτωση οι Έλληνες θα είχαν στρώσει ένα τραπέζι γεμάτο κουλουράκια, μαρμελάδες, ψωμιά, τοστ κτλ. κτλ.! Η ολιγοήμερη παραμονή μου στη Δανία μου έδειξε ότι αυτή η συμπεριφορά δεν ήταν απόρροια εχθρικής διάθεσης, ούτε αδιαφορίας. Απλά, δεν το είχαν στη φύση τους να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να σε κάνουν να νιώσεις ευπρόσδεκτος. Νομίζω ότι για αυτούς ήταν κάτι απόλυτα φυσικό να φτιάξω ό,τι πρωινό επιθυμώ εγώ, από τη στιγμή που δεν ήξεραν τα γούστα μου! Και μάλλον ήταν ένδειξη ότι ένιωθαν άνετα μαζί μου και με εμπιστεύονταν να κάνω ό,τι ήθελα σπίτι τους.
Εγώ βέβαια ένιωθα μία ντροπή να μπω στην κουζίνα τους και να αρχίσω να φτιάχνω τοστ, πορτοκαλάδες και λοιπά (μάλιστα, το μεσημέρι θα έπρεπε να φάω ότι έφτιαχνα εγώ, διότι η μητέρα δεν μεριμνούσε να μου ετοιμάσει κάτι- εκτός κι αν έτρωγα κάτι στο σχολείο-μόνο το βραδινό αναλάμβανε η νοικοκυρά του σπιτιού), ήμουν και λίγο άσχετη με το μαγείρεμα, όπως καταλαβαίνετε, νηστική την έβγαλα στη Δανία. Όταν γύρισα Ελλάδα πρέπει να είχα χάσει κανα-δυο κιλά!!
Καταρχάς, το ίδιο το πρόγραμμα, το οποίο ήταν σχεδιασμένο από τους Δανούς, περιλάμβανε λιγοστές και φτωχές θα έλεγα ξεναγήσεις στα αξιοθέατα της χώρας. Από το επταήμερο πρόγραμμα, μόνο μία μέρα αξιώθηκαν να μας γυρίσουν σε κάποια μουσεία. Τις υπόλοιπες μέρες μας είχαν αφημένους, παρόλο που χρόνος για ξεναγήσεις υπήρχε και μάλιστα άφθονος (στην Κοπεγχάγη ούτε που καταδέχτηκαν να μας πάνε… Ευτυχώς που είχαμε προλάβει να τη γυρίσουμε στα γρήγορα με τους λοιπούς Έλληνες της ομάδας). Μου είχε κάνει πραγματικά εντύπωση η απουσία διάθεσης εκ μέρους τους να μας δείξουν τη χώρα και τα αξιοθέατά της (αμφιβάλλω να ήταν οικονομικό το θέμα-εξάλλου, το πρόγραμμα δεν ήταν δωρεάν).
Θυμάμαι, λοιπόν, ότι τη μοναδική μέρα των ξεναγήσεων επισκεφτήκαμε το μουσείο ενός ολίγον άγνωστου μοντέρνου ζωγράφου (στα δικά μου εφηβικά μάτια είχε φανεί εντελώς ανιαρό και ανούσιο μουσείο- τώρα μπορεί και να διαπράττω ένα φοβερό ατόπημα για ένα γνώστη της ιστορίας της τέχνης
Στο πρόγραμμα υπήρχε σημειωμένη και η επίσκεψη σε ένα κάστρο. Φαίνεται, όμως, ότι οι υπεύθυνοι δεν είχαν πολλή διάθεση, γιατί η ξενάγηση είχε ως εξής (και δεν αστειεύομαι): το πούλμαν είχε σταματήσει περίπου 1 χιλιόμετρο μακριά, στην άκρη της ασφάλτου, από όπου είχαμε καλή θέα του κάστρου. Είχαμε κατεβεί, λοιπόν, από το πούλμαν καμιά 35αριά παιδιά και με τις φωτογραφικές μηχανές προσπαθούσαμε να απαθανατίσουμε το αξιοθέατο!! Βλέπετε, επίσκεψη εκ του σύνεγγυς δεν προβλεπόταν!!
Ευτυχώς, που η οικογένεια που με φιλοξενούσε είχε μία διάθεση να με γυρίσει και λίγο στα γύρω μέρη (σε αντίθεση με άλλες οικογένειες, όπως είχα πληροφορηθεί από άλλα παιδιά). Έτσι, μαζί με τη μαμά και την κόρη είχα επισκεφτεί και το κάστρο Valdemars (όχι το εσωτερικό, μόνο τους κήπους-είπαμε, μην παίρνουμε και θάρρος, και που έμενα στο σπίτι τους πολύ μου ήταν
Φυσικά, αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν η παντελής απουσία υψομέτρου, όλα στη Δανία ήταν φλατ (Γροιλανδίας εξαιρουμένης)! Βουνά στη χώρα δεν υπάρχουν, μόνο κάτι λοφίσκοι. Όπως μου είχαν πει, το ψηλότερο βουνό της Δανίας έφτανε στο δυσθεώρητο ύψος των 170 μέτρων! Κάτι σαν το λόφο του Φιλοπάππου δηλαδή! Φανταστείτε πως θα φαντάζει στους Δανούς το Αιγάλεω (470 μ.)!!!
Εκτός από το ίδιο το πρόγραμμα που δεν περιλάμβανε πολλές ξεναγήσεις, ούτε κάποια ιδιαίτερη επίδειξη φιλόξενης διάθεσης εκ μέρους των Δανών, μικρές καθημερινές εκδηλώσεις αποδείκνυαν περίτρανα ότι οι Δανοί, όπως και πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι, δεν γίνονται χαλί να τους πατήσεις, όταν φιλοξενούν! Ενδεικτικά, μου είχαν παραχωρήσει το δωμάτιο για να μένω και από εκεί και έπειτα δεν ένιωθαν ότι είχαν υποχρέωση να μου παράσχουν κάποια άλλη βοήθεια ή διευκόλυνση. Για παράδειγμα, με άφηναν να πηγαίνω μόνη μου κάθε μέρα στο μέρος όπου γινόταν οι συναντήσεις του προγράμματος ανταλλαγής, το οποίο βρισκόταν σε άλλο νησάκι! Έτσι, έπρεπε να πάρω το λεωφορείο και να κινηθώ τελείως μόνη.
Επίσης, το πρώτο πρωινό που ξύπνησα εκεί είχα πάει στην κουζίνα και περίμενα κι εγώ η καημένη ότι κάτι θα με ταΐσουν. Φευ!! Η κόρη μου είπε χαρακτηριστικά: «Εδώ είναι το ψυγείο, εδώ είναι η κουζίνα, φτιάξε ό,τι θες μόνη σου»! Φαντάζομαι ότι σε αντίστοιχη περίπτωση οι Έλληνες θα είχαν στρώσει ένα τραπέζι γεμάτο κουλουράκια, μαρμελάδες, ψωμιά, τοστ κτλ. κτλ.! Η ολιγοήμερη παραμονή μου στη Δανία μου έδειξε ότι αυτή η συμπεριφορά δεν ήταν απόρροια εχθρικής διάθεσης, ούτε αδιαφορίας. Απλά, δεν το είχαν στη φύση τους να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να σε κάνουν να νιώσεις ευπρόσδεκτος. Νομίζω ότι για αυτούς ήταν κάτι απόλυτα φυσικό να φτιάξω ό,τι πρωινό επιθυμώ εγώ, από τη στιγμή που δεν ήξεραν τα γούστα μου! Και μάλλον ήταν ένδειξη ότι ένιωθαν άνετα μαζί μου και με εμπιστεύονταν να κάνω ό,τι ήθελα σπίτι τους.
Attachments
Last edited by a moderator:
Όπως μου είχαν πει και οι υπόλοιποι αλλοδαποί μαθητές που συμμετείχαν στο πρόγραμμα, οι περισσότερες οικογένειες είχαν αντίστοιχη νοοτροπία. Οι γονείς ήταν πολύ απελευθερωμένοι, τα παιδιά πολύ πιο αυτόνομα και ελεύθερα σε σχέση με την Ελλάδα και γενικότερα ο τρόπος σκέψης τελείως διαφορετικός. Δεν τον κρίνω, ούτε τον προτάσσω ως κάτι καλύτερο. Απλά νομίζω ότι καταδεικνύει σε μεγάλο βαθμό τις διαφορές μεταξύ των λαών. Θυμάμαι, επίσης, ότι η κόρη σκεφτόταν σοβαρά να πήγαινε για σχολικό εράσμους στην Αυστραλία για ένα χρόνο (ουάου, έτσι; ) και η μητέρα ήταν άκρως θετική με την ιδέα (κι άλλα εγκεφαλικά για τις ελληνίδες μάνες! 
).
