psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.094
- Likes
- 56.049
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Υπόλοιπο Ερζεγοβίνης και πίσω στη βάση
Όχι μακριά, στο κλασσικό μισάωρο της διαδρομής ήταν και η επόμενη στάση της ημέρας στο χωριό του «Počitelj» ιδιαίτερο κι εντυπωσιακό από τα πρώτα κιόλας βήματα, με τη ζέστη της ημέρας να ‘χει γίνει αφόρητη την ώρα εκείνη:
«Αν βρισκόταν στη Γαλλία θα γινότανε χαμός από επισκέψεις και η δημοφιλία του θα ανάγκαζε και τη Unesco να το εντάξει στο πρόγραμμα της» μας είπε η ξεναγός με παράπονο και μεταξύ μας ίσως να μην είχε πολύ άδικο, καθώς όσο ανεβαίναμε ανακαλύπταμε το εντυπωσιακό του όλου πράγματος:
Χτισμένο κατά το 15ο αιώνα από τους Βόσνιους και κατόπιν κατεκτημένο από τους Οθωμανούς, το Počitelj στην ακμή του διοικητικό κέντρο και σημείο διακυβέρνησης, αποτέλεσμα ίσως και της κομβικής του θέσης. Πλέον είναι ολοφάνερο πόσο έχουν επηρεάσει και τα δύο αυτά στυλ τον οχυρωματικό του πυρήνα:
Γνώρισε μεγάλη ακμή έως τον 19ο αιώνα και παραδόθηκε κατόπιν στην τύχη του, έως τις καταστροφές του πρόσφατου πολέμου που άφησε και εκεί (κυρίως στην ευρύτερη περιοχή στο πλάι του Νερέτβα) τα ίχνη του:
Ήταν ακόμη ένα μέρος στο οποίο θα ήθελα να έχουμε λίγο περισσότερο χρόνο, όμως αυτός δε περίσσευε όπως είχαμε καταλάβει. Αφού επισκεφτήκαμε ένα παλιό χαμάμ – πανδοχείο του 16ου αιώνα όπου μου έκανε εντύπωση η δροσιά που επικρατούσε στο εσωτερικό εν αντιθέσει με ότι γινόταν έξω, αναχωρήσαμε γι’ άλλα:
Δεν αλλάζει κάτι. Άλλη μισή ώρα διαδρομής, πάρκινγκ στο διπλανό χωριό και συνέχεια με το πόδι για λίγα μέτρα, προσπερνώντας τα σουβενιράδικα προς στιγμήν μέχρι το νέο, πολύ διάσημο αξιοθέατο που επίσης είχαμε προπληρώσει και ήταν η σειρά του να επισκεφτούμε:
Εθνικό μνημείο του μοναστηριού των Δερβίσιδων ή αλλιώς «Blagaj tekke» ήταν ήδη μπροστά στα μάτια μας. Σημαντικότατο μνημείο για τους Μουσουλμάνους όπως καταλάβαμε, με την υποχρεωτική διαδικασία του ντυσίματος με κάτι σαν ποδιά να γίνεται πριν τη πρόσβαση μας στο κτήριο, όπως ήταν λογικό μιας και φορούσαμε βερμούδες:
Με τη βοήθεια του ξεναγού μας περιηγηθήκαμε στους χώρους της μελέτης και λιτής διατροφής των πνευματικών, του ξενώνα (musafirhana) και τα δωμάτια,
όπως και τους χώρους συγκεντρώσεων και συζητήσεων, την ίδια ώρα που όσοι μουσουλμάνοι επισκέπτονταν τον Blagaj tekke κατευθύνονταν προς το ειδικό δωμάτιο προσευχής. Ειδικά στο τελευταίο η θέα προς το ποτάμι είναι καταπληκτική όπως μπορείτε να δείτε:
Το αρχιτεκτονικό σύνολο επί της ουσίας του καταλύματος των Σούφι, βρίσκεται ενσωματωμένο απόλυτα στο μαγικό αυτό τοπίο της πηγής του ποταμού Buna και φωλιάζει τέλεια στο φυσικό περιβάλλον. Η αρχική του κατασκευή εικάζεται ότι ξεκίνησε πριν το 17ο αιώνα, με αρκετές εργασίες συντήρησης να έχουν ακολουθήσει όπως είναι λογικό:
Με μια φωτογραφία αποχωρίστηκα το κάλυμμα που φορούσα για να ‘χω να το θυμάμαι, εικόνα όχι ξενική σε μένα μιας και μου θύμιζε λίγο το Ιαπωνικό Hakama που φορούσαν οι δάσκαλοι μου στο Aikido. Μια φορά το χάρηκα:
Αφού καθυστέρησα για λίγο όλο το λεωφορείο (ευτυχώς μαζί μ’ ένα ζευγάρι Τούρκων) γιατί ξέχασα το δρόμο της επιστροφής, γύρισα προκειμένου ν’ αναχωρήσουμε καθώς η ώρα είχε περάσει. Υπήρχε μια πρόταση στην οποία συμφωνήσαμε όλοι οι επιβαίνοντες, αυτή για μια ακόμη στάση μια ώρα μετά στο χωριό «Jablanica» όπου βρίσκεται το κατάστημα «Pekara PUTNIK», πασίγνωστο σημείο στάσης για τα παραδοσιακά μπουρέκ του, ψημένα με τον πατροπαράδοτο τρόπο στο κάρβουνο.
Μ’ ένα μικρό αντίτιμο έκαστος και κατόπιν συνεννόησης μας περίμεναν δύο μεγάλες ταψάρες, μία με κιμά και άλλη μία με τυρί, όπου πέσαμε ωσάν τις ακρίδες όλοι:
«Ανάποδα τα κάνουν αυτοί ρε μαλάκα» που ‘πε ο @Konstantinb και δεν είχε άδικο εδώ που τα λέμε, «αντί να μας πάνε τώρα στα κατσίκια να γίνει μάχη και το πρωί στα μπουρέκ, έκαναν το αντίθετο». Έτσι ακριβώς είναι φίλε, αλλά που να ξέρουνε…
Τι απέμενε από την εκδρομή της ημέρας; Απλά να γυρίσουμε ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε ότι θα γίνει, η ξεναγός μας όμως είχε (ευτυχώς) εντελώς διαφορετική άποψη. Από το πρωί κιόλας είχαμε διαπιστώσει αμφότεροι την τάση να μας μιλήσει για τη χώρα της και τις συνθήκες που επικρατούν μετά τον πόλεμο, κάτι που έγινε εντονότερο την τελευταία ώρα της επιστροφής.
Το λεωφορείο περνούσε ανάμεσα από διάφορες περιοχές του Σαράγιεβο, μ’ αυτήν να μας εξηγεί κάτι που ήταν ομολογουμένως δύσκολο να καταλάβει κάποιος αν δε γνωρίζει: Εδώ είναι ο Σέρβικος τομέας, απαγορεύονται οι σημαίες της Βοσνίας, από την άλλη ο Κροατικός κτλ. Πράγματα αδιανόητα, κατάλοιπα του πολέμου που έγινε με πρόφαση τις θρησκείες, μιας και απ’ ότι μας είπε κάτι άλλο δεν υφίσταται. Ίδια κουλτούρα, ίδια γλώσσα, ίδια μουσική, τα παιδιά πλέον 28 χρόνια μετά είναι στις ίδιες παρέες, αλλά ξέρουμε όλοι πως δε πρόκειται να υπάρξουμε ξανά κοινό κράτος…
Δε κατάλαβα την προσωπική της εκτίμηση για την Γιουγκοσλαβία. Από τη μία εξήρε το ισχυρό κράτος που υπήρχε λέγοντας παράλληλα για τους ανίκανους πολιτικούς της χώρα της στο σήμερα, από την άλλη ίσως να προτιμούσε αυτό. Δε θέλησα να ρωτήσω, απλά άκουγα και προβληματιζόμουν.
Άποψη έχω και πολύ συγκεκριμένη για το πως με έξωθεν «συμφέρουσες» παρεμβάσεις έγιναν …ρδέλο τα πάντα ευαίσθητα Βαλκάνια, ωστόσο την κρατάω για τον εαυτό μου κι όχι γι’ αυτή την ιστορία.
Με το πέρασμα μας από την «Ακαδημία καλών τεχνών» της πόλης που ιδρύθηκε το 1972 από διαπρεπείς καθηγητές, επιστήμονες και καταξιωμένους καλλιτέχνες που εκπαιδεύτηκαν κυρίως στο Βελιγράδι, τη Λιουμπλιάνα και το Ζάγκρεμπ, καταλάβαμε ότι η περιήγηση έφτανε στο τέλος της:
Συνεχίσαμε με τα πόδια αφού κάναμε μια σύντομη στάση να τσιμπήσει κάτι ο Κώστας που τον είχε κόψει κι εγώ να δοκιμάσω άλλη μια τοπική. Η απορία μου αν όντως υπάρχει συναγωγή στην πόλη μιας και νόμιζα ότι κάπου το διάβασα επιβεβαιώθηκε, περνώντας τυχαία έξω από την «Novi Hram» και το μουσείο «Jevreja», αφιερωμένο στον πληθυσμό των Εβραίων της Βοσνίας Ερζεγοβίνης:
Ήταν η στιγμή που πήραμε την απόφαση να συνεχίσουμε σερί, μιας και η ώρα ήταν περασμένες δέκα και δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσουμε δωμάτια, να καθυστερήσουμε και να ξαναβγούμε:
Για ακόμη ένα βράδυ συναντήσαμε πολύ κόσμο αν και καθημερινή, με γεμάτα μαγαζιά στο κέντρο. Τουρίστες ως επί το πλείστον αλλά και ντόπιοι όπως μπόρεσα να καταλάβω:
«Καλώς ήρθατε στα Λαδάδικα» αναφωνήσαμε και οι δυο μας την ώρα που προχωρούσαμε στην Zelenih beretki, με μπαράκια ανάλογου τύπου, αισθητικής και ίσως μουσικής:
Επιλογή μας ήταν το «City Pub» που ο Κώστας είχε τσεκάρει απ’ την προηγούμενη, καταλήγοντας να πίνουμε μπυρίτσες ακούγοντας τη μπάντα να παίζει παράλληλα. Ωραία πράγματα:
Δεν είχε όμως τελειώσει η βραδιά μου, μιας κι αφού χωριστήκαμε θέλησα να πιώ μια τελευταία στην πλατεία μπροστά στο ξύλινο σιντριβάνι παρατηρώντας τον κόσμο, εξίσου αρκετό υπολογίζοντας ότι η ώρα πλησίαζε μία.
«Σε ποια άλλη μουσουλμανική χώρα θα μπορούσες να κάνεις κάτι τέτοιο;» με ρώτησε γελώντας ο @Kyriakao μόλις είδε την εικόνα. Έλα μου ντε…
Όχι μακριά, στο κλασσικό μισάωρο της διαδρομής ήταν και η επόμενη στάση της ημέρας στο χωριό του «Počitelj» ιδιαίτερο κι εντυπωσιακό από τα πρώτα κιόλας βήματα, με τη ζέστη της ημέρας να ‘χει γίνει αφόρητη την ώρα εκείνη:
«Αν βρισκόταν στη Γαλλία θα γινότανε χαμός από επισκέψεις και η δημοφιλία του θα ανάγκαζε και τη Unesco να το εντάξει στο πρόγραμμα της» μας είπε η ξεναγός με παράπονο και μεταξύ μας ίσως να μην είχε πολύ άδικο, καθώς όσο ανεβαίναμε ανακαλύπταμε το εντυπωσιακό του όλου πράγματος:
Χτισμένο κατά το 15ο αιώνα από τους Βόσνιους και κατόπιν κατεκτημένο από τους Οθωμανούς, το Počitelj στην ακμή του διοικητικό κέντρο και σημείο διακυβέρνησης, αποτέλεσμα ίσως και της κομβικής του θέσης. Πλέον είναι ολοφάνερο πόσο έχουν επηρεάσει και τα δύο αυτά στυλ τον οχυρωματικό του πυρήνα:
Γνώρισε μεγάλη ακμή έως τον 19ο αιώνα και παραδόθηκε κατόπιν στην τύχη του, έως τις καταστροφές του πρόσφατου πολέμου που άφησε και εκεί (κυρίως στην ευρύτερη περιοχή στο πλάι του Νερέτβα) τα ίχνη του:
Ήταν ακόμη ένα μέρος στο οποίο θα ήθελα να έχουμε λίγο περισσότερο χρόνο, όμως αυτός δε περίσσευε όπως είχαμε καταλάβει. Αφού επισκεφτήκαμε ένα παλιό χαμάμ – πανδοχείο του 16ου αιώνα όπου μου έκανε εντύπωση η δροσιά που επικρατούσε στο εσωτερικό εν αντιθέσει με ότι γινόταν έξω, αναχωρήσαμε γι’ άλλα:
Δεν αλλάζει κάτι. Άλλη μισή ώρα διαδρομής, πάρκινγκ στο διπλανό χωριό και συνέχεια με το πόδι για λίγα μέτρα, προσπερνώντας τα σουβενιράδικα προς στιγμήν μέχρι το νέο, πολύ διάσημο αξιοθέατο που επίσης είχαμε προπληρώσει και ήταν η σειρά του να επισκεφτούμε:
Εθνικό μνημείο του μοναστηριού των Δερβίσιδων ή αλλιώς «Blagaj tekke» ήταν ήδη μπροστά στα μάτια μας. Σημαντικότατο μνημείο για τους Μουσουλμάνους όπως καταλάβαμε, με την υποχρεωτική διαδικασία του ντυσίματος με κάτι σαν ποδιά να γίνεται πριν τη πρόσβαση μας στο κτήριο, όπως ήταν λογικό μιας και φορούσαμε βερμούδες:
Με τη βοήθεια του ξεναγού μας περιηγηθήκαμε στους χώρους της μελέτης και λιτής διατροφής των πνευματικών, του ξενώνα (musafirhana) και τα δωμάτια,
όπως και τους χώρους συγκεντρώσεων και συζητήσεων, την ίδια ώρα που όσοι μουσουλμάνοι επισκέπτονταν τον Blagaj tekke κατευθύνονταν προς το ειδικό δωμάτιο προσευχής. Ειδικά στο τελευταίο η θέα προς το ποτάμι είναι καταπληκτική όπως μπορείτε να δείτε:
Το αρχιτεκτονικό σύνολο επί της ουσίας του καταλύματος των Σούφι, βρίσκεται ενσωματωμένο απόλυτα στο μαγικό αυτό τοπίο της πηγής του ποταμού Buna και φωλιάζει τέλεια στο φυσικό περιβάλλον. Η αρχική του κατασκευή εικάζεται ότι ξεκίνησε πριν το 17ο αιώνα, με αρκετές εργασίες συντήρησης να έχουν ακολουθήσει όπως είναι λογικό:
Με μια φωτογραφία αποχωρίστηκα το κάλυμμα που φορούσα για να ‘χω να το θυμάμαι, εικόνα όχι ξενική σε μένα μιας και μου θύμιζε λίγο το Ιαπωνικό Hakama που φορούσαν οι δάσκαλοι μου στο Aikido. Μια φορά το χάρηκα:
Αφού καθυστέρησα για λίγο όλο το λεωφορείο (ευτυχώς μαζί μ’ ένα ζευγάρι Τούρκων) γιατί ξέχασα το δρόμο της επιστροφής, γύρισα προκειμένου ν’ αναχωρήσουμε καθώς η ώρα είχε περάσει. Υπήρχε μια πρόταση στην οποία συμφωνήσαμε όλοι οι επιβαίνοντες, αυτή για μια ακόμη στάση μια ώρα μετά στο χωριό «Jablanica» όπου βρίσκεται το κατάστημα «Pekara PUTNIK», πασίγνωστο σημείο στάσης για τα παραδοσιακά μπουρέκ του, ψημένα με τον πατροπαράδοτο τρόπο στο κάρβουνο.
Μ’ ένα μικρό αντίτιμο έκαστος και κατόπιν συνεννόησης μας περίμεναν δύο μεγάλες ταψάρες, μία με κιμά και άλλη μία με τυρί, όπου πέσαμε ωσάν τις ακρίδες όλοι:
«Ανάποδα τα κάνουν αυτοί ρε μαλάκα» που ‘πε ο @Konstantinb και δεν είχε άδικο εδώ που τα λέμε, «αντί να μας πάνε τώρα στα κατσίκια να γίνει μάχη και το πρωί στα μπουρέκ, έκαναν το αντίθετο». Έτσι ακριβώς είναι φίλε, αλλά που να ξέρουνε…
Τι απέμενε από την εκδρομή της ημέρας; Απλά να γυρίσουμε ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε ότι θα γίνει, η ξεναγός μας όμως είχε (ευτυχώς) εντελώς διαφορετική άποψη. Από το πρωί κιόλας είχαμε διαπιστώσει αμφότεροι την τάση να μας μιλήσει για τη χώρα της και τις συνθήκες που επικρατούν μετά τον πόλεμο, κάτι που έγινε εντονότερο την τελευταία ώρα της επιστροφής.
Το λεωφορείο περνούσε ανάμεσα από διάφορες περιοχές του Σαράγιεβο, μ’ αυτήν να μας εξηγεί κάτι που ήταν ομολογουμένως δύσκολο να καταλάβει κάποιος αν δε γνωρίζει: Εδώ είναι ο Σέρβικος τομέας, απαγορεύονται οι σημαίες της Βοσνίας, από την άλλη ο Κροατικός κτλ. Πράγματα αδιανόητα, κατάλοιπα του πολέμου που έγινε με πρόφαση τις θρησκείες, μιας και απ’ ότι μας είπε κάτι άλλο δεν υφίσταται. Ίδια κουλτούρα, ίδια γλώσσα, ίδια μουσική, τα παιδιά πλέον 28 χρόνια μετά είναι στις ίδιες παρέες, αλλά ξέρουμε όλοι πως δε πρόκειται να υπάρξουμε ξανά κοινό κράτος…
Δε κατάλαβα την προσωπική της εκτίμηση για την Γιουγκοσλαβία. Από τη μία εξήρε το ισχυρό κράτος που υπήρχε λέγοντας παράλληλα για τους ανίκανους πολιτικούς της χώρα της στο σήμερα, από την άλλη ίσως να προτιμούσε αυτό. Δε θέλησα να ρωτήσω, απλά άκουγα και προβληματιζόμουν.
Άποψη έχω και πολύ συγκεκριμένη για το πως με έξωθεν «συμφέρουσες» παρεμβάσεις έγιναν …ρδέλο τα πάντα ευαίσθητα Βαλκάνια, ωστόσο την κρατάω για τον εαυτό μου κι όχι γι’ αυτή την ιστορία.
Με το πέρασμα μας από την «Ακαδημία καλών τεχνών» της πόλης που ιδρύθηκε το 1972 από διαπρεπείς καθηγητές, επιστήμονες και καταξιωμένους καλλιτέχνες που εκπαιδεύτηκαν κυρίως στο Βελιγράδι, τη Λιουμπλιάνα και το Ζάγκρεμπ, καταλάβαμε ότι η περιήγηση έφτανε στο τέλος της:
Συνεχίσαμε με τα πόδια αφού κάναμε μια σύντομη στάση να τσιμπήσει κάτι ο Κώστας που τον είχε κόψει κι εγώ να δοκιμάσω άλλη μια τοπική. Η απορία μου αν όντως υπάρχει συναγωγή στην πόλη μιας και νόμιζα ότι κάπου το διάβασα επιβεβαιώθηκε, περνώντας τυχαία έξω από την «Novi Hram» και το μουσείο «Jevreja», αφιερωμένο στον πληθυσμό των Εβραίων της Βοσνίας Ερζεγοβίνης:
Ήταν η στιγμή που πήραμε την απόφαση να συνεχίσουμε σερί, μιας και η ώρα ήταν περασμένες δέκα και δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσουμε δωμάτια, να καθυστερήσουμε και να ξαναβγούμε:
Για ακόμη ένα βράδυ συναντήσαμε πολύ κόσμο αν και καθημερινή, με γεμάτα μαγαζιά στο κέντρο. Τουρίστες ως επί το πλείστον αλλά και ντόπιοι όπως μπόρεσα να καταλάβω:
«Καλώς ήρθατε στα Λαδάδικα» αναφωνήσαμε και οι δυο μας την ώρα που προχωρούσαμε στην Zelenih beretki, με μπαράκια ανάλογου τύπου, αισθητικής και ίσως μουσικής:
Επιλογή μας ήταν το «City Pub» που ο Κώστας είχε τσεκάρει απ’ την προηγούμενη, καταλήγοντας να πίνουμε μπυρίτσες ακούγοντας τη μπάντα να παίζει παράλληλα. Ωραία πράγματα:
Δεν είχε όμως τελειώσει η βραδιά μου, μιας κι αφού χωριστήκαμε θέλησα να πιώ μια τελευταία στην πλατεία μπροστά στο ξύλινο σιντριβάνι παρατηρώντας τον κόσμο, εξίσου αρκετό υπολογίζοντας ότι η ώρα πλησίαζε μία.
«Σε ποια άλλη μουσουλμανική χώρα θα μπορούσες να κάνεις κάτι τέτοιο;» με ρώτησε γελώντας ο @Kyriakao μόλις είδε την εικόνα. Έλα μου ντε…
Last edited:
(χειροκρότημα & μεγάλο ευχαριστώ) ν’ ανοίξει μια νέα προοπτική πτήσεων σε μια ακόμη χώρα των Βαλκανίων όπως συνηθίζει τα τελευταία χρόνια, να μας εκπλήσσει και να μας χαροποιεί!
