Διαδρομές Ιστορίας, εκεί που μας πάνε οι ρόδες και τα πόδια μας ...

[YiannisTS]

Λίγο άσχετη ερώτηση : τις photos πως τις βάζεις ετσι με τις στρογγυλεμένες άκρες ? Επειδη το εχω δει το κανουν κ άλλοι, τις εχεις κανει προεργασία σε καποιο editing program ή υπάρχει καποια λειτουργία εδω οταν τις ανεβάζεις (κ δεν το ξέρω εγω ως moderator , ντροπή μου ) ???

Υπάρχουν πολλά προγράμματα επεξεργασίας εικόνας ελεύθερου λογισμικού, όπως το inkscape, αλλά απαιτείται η εκμάθησή του. Εγώ το χρησιμοποιώ για να αλλάζω τις ...φάτσες.
Για το στρογγύλεμα χρησιμοποιώ κάτι πιο εύκολο και online, το Photo Editor | BeFunky: Free Online Photo Editing and Collage Maker. Πηγαίνεις στην ιστοσελίδα, επιλέγεις get started, μετά create a collage και σου ανοίγει ένας πίνακας 3X3. Μέσα στα κελιά μεταφέρεις τις φωτογραφίες που θέλεις. Μπορείς να αφαιρέσεις κελιά με δεξί κλικ. Αριστερά βρίσκονται κάποια εργαλεία που παρέχονται δωρεάν. Π.χ. επιλέγοντας layouts και μετά grids μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα διαθέσιμα δωρεάν σχέδια κελιών. Από το μενού customize μπορείς να ρυθμίσεις κάποια χαρακτηριστικά του συνολικού κολάζ φωτογραφιών (π.χ. στρογγύλεμα και απόσταση, κλπ).
Ελπίζω να βοήθησα.

 

[psilos3]

Λίγο άσχετη ερώτηση : τις photos πως τις βάζεις ετσι με τις στρογγυλεμένες άκρες ? Επειδη το εχω δει το κανουν κ άλλοι, τις εχεις κανει προεργασία σε καποιο editing program

Υπάρχουν πολλά προγράμματα επεξεργασίας εικόνας ελεύθερου λογισμικού, όπως το inkscape, αλλά απαιτείται η εκμάθησή του.

Έγω για το λόγο αυτό χρησιμοποιώ το PhotoPad που έχει δωρεάν έκδοση demo και κάνει μια χαρά τη δουλειά μου.

ή υπάρχει καποια λειτουργία εδω οταν τις ανεβάζεις (κ δεν το ξέρω εγω ως moderator , ντροπή μου ) ???

Λες να υπάρχει και τσάμπα παιδευόμαστε τόσα χρόνια;

 

[YiannisTS]

Τρομερό οδοιπορικό off the road σε μεγάλο μέρος του, μακριά από την πεπατημένη και με ιδιαίτερες αναφορές και σεβασμό στην ιστορία του τόπου. (και) τέτοιες ιστορίες θέλουμε!

 

[psilos3]

Είναι και Θεσσαλονικιός ο Χριστιανόπουλος.

Ήταν και τεράστια προσωπικότητα παράλληλα. Από αυτούς που δε ταξιδεύουν ποτέ γιατί αγαπούσε παράφορα την Θεσσαλονίκη αλλά με τέτοιο πνεύμα και τόσο ανοικτό μυαλό που δεν έχουν να του λένε τίποτα κάτι μεγαλοταξιδιώτες που νομίζουν ότι είδαν τον κόσμο.

Η ιστορία της αντίστασης είχε διαστρεβλωθεί για χρόνια μετά τον εμφύλιο και έγινε τεράστια προσπάθεια από τους "νικητές" να εξαφανιστεί.

Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό. Είναι ο κύριος λόγος που προσπαθώ να δω όσα περισσότερα τέτοια μέρη γίνεται, όπως μνημεία (Φλώρινα) μουσεία (σε Άη Στράτη, Γαύδο κτλ) ή σημαντικούς τόπους ανά την Ελλάδα. Χαίρομαι που μέσω της ιστορίας σου μαθαίνω ακόμη περισσότερα.

 

[YiannisTS]

Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό. Είναι ο κύριος λόγος που προσπαθώ να δω όσα περισσότερα τέτοια μέρη γίνεται, όπως μνημεία (Φλώρινα) μουσεία (σε Άη Στράτη, Γαύδο κτλ) ή σημαντικούς τόπους ανά την Ελλάδα.

Σκέφτομαι να φτιάξω μια ιστορία για τη Μακρόνησο που πήγα φέτος την Άνοιξη. Αλλά δεν ξέρω πως θα ...διαβαστεί και πως θα ...αντιμετωπιστεί. Από τη άλλη ταξιδεύουμε για να γνωρίζουμε και γνωρίζουμε για να τα λέμε σε όποιον ακούει!

Χαίρομαι που μέσω της ιστορίας σου μαθαίνω ακόμη περισσότερα.

Όλοι μαθαίνουμε από όλους... Ακόμη και το τίποτα περιέχει το κάτι!

 

[YiannisTS]

Ημέρα 3η, Λουτρά Υπάτης - Ρεντίνα - Σμόκοβο και δύο Μονές

Δεύτερο ξύπνημα τρίτης ημέρας.

Κρυφή μου ελπίδα στα βουνά, καλημερίζω την ηχώ σου.
(γράφει ο Ανδρέας Εμπειρίκος)

Από τον κάμπο στα βουνά, από τα βουνά στη λίμνη και από εκεί πίσω πάλι. Ένα κλειστό σχήμα, όχι τέλειο, του οποίου η αρχή του θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε πάνω στη διαδρομή αλλά το τέλος πρέπει να είναι και αρχή, για να κλείνει η διαδρομή. Ξεκινάμε, προχωράμε, ανεβαίνουμε, κατεβαίνουμε, ενίοτε πετάμε ή κολυμπάμε (όχι στο παρών ταξίδι) αλλά πάντα γυρνάμε στο ίδιο σημείο. Ταξιδιώτες του χρόνου και του τόπου, του χωροχρόνου που θα ισχυριστεί κάποιος καθηγητής με τα άσπρα μαλλιά και τη γλώσσα έξω, συνυπάρχουμε με τα όριά μας αναζητώντας να τα υπερβούμε. Λίγοι τα καταφέρνουν, όσοι δεν φοβούνται να το πάνε αλλιώς ή όσοι δεν βολεύονται στο εφήμερο. Αλλά είναι αυτοί από τους οποίους γραπωνόμαστε και συνεχίζουμε...

Σήμερα θα κινηθούμε σε τρεις νομούς και δύο περιφέρειες. Η διαδρομή μας μοιάζει λίγο με το αποτύπωμα της Ευρυτανίας, όπως φαίνεται και στο ένθετο του χάρτη.

Τα Λουτρά Υπάτης είναι ένας ήσυχος προορισμός, τουλάχιστον έτσι όπως το αντιληφθήκαμε την περίοδο της διαμονής μας, Οκτώβρη μήνα. Από την «παλιά» εποχή κάποια χρόνια πίσω (προμνημονιακή εποχή) έχουν μείνει τα ερημωμένα κουφάρια ξενοδοχείων αλλά και οι άδειες συστοιχίες ενοικιαζόμενων δωματίων να μας αφηγούνται με τον τρόπο τους το πολύκοσμο και πολύβουο, άλλοτε, χωριό. Από τα σαράντα σχεδόν ξενοδοχεία που είχε το χωριό σήμερα λειτουργούν όχι πάνω από πέντε, όπως μας εξήγησε η όμορφη Αγγελική, νέα ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου που μείναμε. Δύο όμορφα καφέ, ένα οικογενειακό εστιατόριο (Μουριές) και ένα σουβλατζίδικο είναι οι παροχές του χωριού στον ταξιδιώτη που θα επιλέξει να περάσει κάποιες ημέρες εκεί. Από την άλλη τεράστια πάρκα και μεγάλοι δρόμοι συμπληρώνουν το σκηνικό. «Ανεξήγητο» μεν, ελπιδοφόρο δε είναι το γεγονός ότι τα πάρκα συντηρούνται παρέχοντας τη δυνατότητα περιπάτων σε ένα καθαρό και περιποιημένο χώρο και μας αποτρέπουν να μιλήσουμε για «ερήμωση» και «παρακμή», κάτι που δεν αποφεύγουμε στα επόμενα λουτρά που επισκεφτήκαμε.

Ξεκινάμε για την Οίτη. Περνάμε από το Λαδικό, στην κοιλάδα του Σπερχειού και τους πρόποδες της Οίτης. Μετά το χωριό στρίβουμε αριστερά και ανηφορίζουμε το βουνό. Στο βάθος διακρίνεται η Υπάτη πάνω σε μια πλαγιά.

Φτάνουμε στην κεντρική πλατεία της Υπάτης, όπου σε υψόμετρο 400 μέτρων το χωριό αναπτύσσεται περιμετρικά της. Από τη μία μεριά προς τα νότια υψώνεται επιβλητικό το βουνό της Οίτης ενώ από την άλλη προς τα βόρεια απλώνεται ο κάμπος του Σπερχειού με τα χωράφια του και τις καλλιέργειες. Το σημαιάκια από κολόνα σε κολόνα μας θυμίζουν τον εορτασμό της αυριανής ημέρας.

Η όμορφη Υπάτη συγκαταλέγεται στον κατάλογο των Μαρτυρικών Πόλεων της Ελλάδας, όχι άδικα. Ξημερώματα Σαββάτου 17.6.1944 άλλο ένα έγκλημα συντελείται, το ολοκαύτωμα της Υπάτης. Από τα 400 σπίτια καταστράφηκαν ολοσχερώς τα 375, ανατινάχθηκε η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου ενώ οι περισσότεροι κάτοικοι εκτελέστηκαν, από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής σε αντίποινα για την ανάπτυξη του αντάρτικου στην περιοχή. Αλλά το χωριό ξανακτίστηκε έτσι ώστε σήμερα να μπορούμε να το απολαμβάνουμε.

Φεύγοντας από την πλατεία προς τα βόρεια ένα μεγάλο μνημείο θυμίζει τις ημέρες εκείνες...

Κατηφορίζοντας τον δρόμο της εξόδου από το χωριό συναντάμε ένα υπέροχο πέτρινο διώροφο κτήριο (στρατώνας του 1936) που στεγάζει το Βυζαντινό Μουσείο Φθιώτιδας. Δεν το επισκεφτήκαμε αλλά συνεχίσαμε την πορεία μας.

Από την απέναντι πλαγιά φωτογραφίζουμε την Υπάτη, την κοιλάδα μπροστά της και τον άδειο από νερό Σπερχειό ποταμό. Η θέα είναι εκπληκτική!

Περνάμε το Καπνοχώρι, σε υψόμετρο 588 - 650 μέτρων.

Ακόμη μία πανοραμική φωτογραφία της Υπάτης από το Καπνοχώρι.

... και φτάνουμε στη ανδρική κοινοβιακή Μονή Αγάθωνα. Κοντά στο χωριό Λύχνο, το οποίο δεν επισκεφτήκαμε, σε υψόμετρο 550 μέτρων στην πλαγιά της Οίτης, «φωλιασμένη» μέσα στο βουνό φαίνεται σα να αγναντεύει την κοιλάδα του Σπερχειού. Μια φωτογραφία αποδεικνύει τα γραφόμενα.

Κάποιες πληροφορίες μπορούν να αντληθούν από εδώ. Αντιγράφω: «κτισμένη τον 14ο-15ο αιώνα αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα βυζαντινής τεχνοτροπίας».

Η εξωτερική σιδερένια πόρτα οδηγεί στην εξωτερική αυλή του μοναστηριού (εντός του εξωτερικού περιβόλου) η οποία εκτείνεται σε διάφορα επίπεδα, είναι καταπράσινη και πολύ περιποιημένη.

Δεξιά συναντάμε ένα εκτροφείο ελαφιών.

Εντυπωσιακός είναι ο νότιος τοίχος με τις ιστορικές ενθυμήσεις για τη Μονή και τις διάφορες λαϊκές απεικονίσεις, αντίγραφα ψηφιδωτών που ανακαλύφτηκαν το 1940. Θαυμάσαμε τις ζωγραφιές «νύχτας-σελήνης», «ημέρας-ήλιου» αλλά και των τεσσάρων εποχών, του χειμώνα, της άνοιξης, του καλοκαιριού και του φθινοπώρου. ∆ιάσπαρτοι είναι και κάποιοι πρωτοχριστιανικοί κίονες.

Στην εξωτερική αυλή υπάρχει μια πανέμορφη εκκλησία άρτια συντηρημένη.

Για να μπούμε στο εσωτερικό της Μονής περάσαμε κάτω από το μεγαλόπρεπο αλλά ταυτόχρονα λιτό καμπαναριό, μέσα από μια θολωτή πόρτα. Μπροστά μας συναντάμε την κεντρική εκκλησία οθωνικού τύπου από την οποία εξέχουν τέσσερα παρεκκλήσια από τις τέσσερις γωνίες. Στο παρεκκλήσι του Αγίου Χαραλάμπου βρίσκεται το «άφθαρτο» λείψανο του π. Βησσαρίωνα του οποίου η εκταφή έγινε το 2006, δεκαπέντε χρόνια μετά τον θάνατό του. Προσωπικά αδυνατώ να δεχτώ ότι ένα νεκρό σώμα, το οποίο κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες βρέθηκε «ανεξήγητα διατηρημένο», πρέπει να επιδεικνύεται ως φορέας αγιοσύνης. Κι όμως, υπάρχουν σύγχρονες επιστημονικές προσεγγίσεις οι οποίες εξηγούν το φαινόμενο αυτό και διαλευκάνουν κάθε μυστήριο. Σύμφωνα με την επιστήμη υπάρχουν βασικοί μηχανισμοί οι οποίοι μπορούν να καθυστερήσουν την αποσύνθεση ενός νεκρού σώματος. Ας σκεφτούμε λίγο τι γίνεται με τις μούμιες των Φαραώ. Εντούτοις, ανάμεσα σε Επιστήμη και Πίστη ο καθένας επιλέγει αυτό που τον κάνει να αισθάνεται καλά. Δεν θα επεκταθώ περισσότερα, υπάρχουν επιστημονικές πηγές στις οποίες κάποιος μπορεί να ανατρέξει.

Η κεντρική εκκλησία της Μονής με τα τέσσερα παρεκκλήσια.

Το εσωτερικό της εκκλησίας και το καμπαναριό.

Στη νότια πλευρά της εξωτερικής αυλής βρίσκεται το αγίασμα του Γολγοθά.

Στη φωτογραφία αριστερά, στην είσοδο της Μονής υπάρχει απόκομμα της εφημερίδας Λαμιακός για την δράση του Παπα-Ανυπόμονου. Με αφορμή αυτό το απόκομμα αξίζει να αναφέρουμε οτι η Μονή Αγάθωνα ήταν παρούσα σε κάθε αγώνα που έδωσε ο ελληνικός λαός.

Αντιγράφω από εδώ: «Η προσφορά της Μονής στους χρόνους της Επανάστασης του 1821 είναι πολύ μεγάλη. Για την επιτυχία του αγώνα διέθεσε και τους ίδιους τους μοναχούς της, οι οποίοι συστρατεύθηκαν με τους αγωνιστές του οπλαρχηγού Μήτσου Κοντογιάννη. Στη μονή γίνονταν τακτικές συγκεντρώσεις αγωνιστών της Επανάστασης.

Επί δεκαετίες ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγάθωνος διατέλεσε ο αρχιμανδρίτης Γερμανός Δημάκος, ο θρυλικός αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, ο «παπα-Ανυπόμονος», ο στενός συνεργάτης του Άρη Βελουχιώτη.

Ο αείμνηστος Καθηγούμενος Γερμανός ήταν ο στρατιωτικός ιερέας του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ, θέση από την οποία έδινε κουράγιο στους συντρόφους του και πολεμούσε τους Γερμανούς. Μετά την απελευθέρωση της χώρας, ο Γερμανός Δημάκος εγκαταστάθηκε στην Ιερά Μονή Αγάθωνος.

Το έργο του εκεί ήταν μεγάλο. Εκατοντάδες πιστοί από όλη τη χώρα έσπευδαν στη μονή για να μιλήσουν με τον “παπα-Ανυπόμονο” της Αντίστασης. Το 2000 η Εκκλησία της Ελλάδος τον βράβευσε, με πρόταση του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, για την αντιστασιακή του δράση. Πλήρης ημερών κοιμήθηκε την Τετάρτη 9 Ιουνίου 2004».

Ενδιαφέρουσες και τεκμηριωμένες πληροφορίες για τη Μονή Αγάθωνα μπορούν να αντληθούν και εδώ.

Φεύγουμε από τη Μονή Αγάθωνα κατεβαίνοντας την πλαγιά από ένα σχετικά ήπιο δρόμο χωρίς πολλές στροφές. Περνάμε από το χωριό Συκά.

Επόμενη μεγάλη στάση η Μονή Ρεντίνας. Υποχρεωτικό πέρασμα από το όμορφο γεφύρι που βρίσκεται πριν από το χωριό Άγιος Σώστης.

Βρισκόμαστε στα διοικητικά όρια του Δήμου Μακρακώμης.

Διασχίζουμε τα ίδια χωριά με την προηγούμενη ημέρα. Άγιος Σώστης, Σπερχειάδα, γέφυρα Μακρακώμης, Βίτωλη. Από εκεί συνεχίζουμε προς το δρόμο που φεύγει δεξιά (ή βόρεια εάν το προτιμάτε). Περνάμε από τον οικισμό με το όνομα Αφεντικά. Το όνομα του οικισμού προσδιορίστηκε και έμεινε από την προσφώνηση των εργατών που έρχονταν εδώ να δουλέψουν στους διαχειριστές των γύρω κτημάτων, τους αφεντάδες. Επειδή συχνά έλεγαν «πάμε στα αφεντ’κά για δουλειά», η τοποθεσία έμεινε γνωστή ως Αφεντ’κά.

Συνεχίζουμε την πορεία μας προς τα βόρεια. Φτάνουμε στο χωριό Ροβολιάρι. Βρισκόμαστε πλέον στα Άγραφα, σε υψόμετρο 800 μέτρων. Η γύρω περιοχή είναι κατάφυτη από βελανιδιές, καρυδιές, καστανιές, συκιές, κορομηλιές, μουριές, οπωροφόρα δέντρα, λεύκες και πελώρια πλατάνια.

Έχουμε επιλέξει σχετικά δύσκολη διαδρομή. Ο δρόμος περνάει μέσα από το χωριό αλλά ίσα που χωράει ένα αυτοκίνητο να περάσει. Μετά τα μισά, εντός του χωριού πάντα, επιλέγουμε (μάλλον επιλέγω) μια πιο σύντομη διαδρομή, σύμφωνα με τον χάρτη. Αυτή η «συντομότερη» διαδρομή μας καθυστέρησε κάνα μισάωρο. Σε μια ανηφορική στροφή 180 μοιρών το αυτοκίνητο μουλάρωσε και δεν ήθελε να πάει μπροστά αλλά και ούτε πίσω ήθελε. Οι μπροστινές ρόδες «σπίνιαραν» από την ύπαρξη χώματος πάνω σε τσιμεντένιο δρόμο. Εδώ τα άκουσα! Επιστρατεύσαμε το μυαλό μας, χρησιμοποιήσαμε πέτρες κάτω από τις ρόδες και σιγά-σιγά τα καταφέραμε. Ουφ! Ο όμορφος σκύλος της φωτογραφίας μας έκανε παρέα όση ώρα προσπαθούσαμε να ξεκολλήσουμε!
Η αποζημίωσή μας ήταν το υπέροχο χρωματικό θέαμα.

Η διαδρομή πλέον είναι χωματόδρομος και χάρμα οφθαλμών. Βρισκόμαστε ήδη στο Νομό Καρδίτσας. Ο ουρανός μαυρίζει επικίνδυνα. Αρχίζουν οι πρώτες σταγόνες βροχής. Βιαζόμαστε να βγούμε γρήγορα από το δάσος, να μη μας προλάβει η βροχή που πλησιάζει. Τα λόγια είναι περιττά από εδώ και πέρα. Αφήνω τις φωτογραφίες να μιλήσουν.

Ευτυχώς μετά από λίγο φτάνουμε στη Μονή Ρεντίνας, την ώρα που άρχιζε η έντονη βροχή. Σε υψόμετρο 780 μέτρων, χτισμένο μάλλον τον 9ο-10ο αιώνα, το μοναστήρι ήταν αρχικά αντρικό ενώ σήμερα είναι γυναικείο το οποίο φιλοξενεί τρεις μοναχές.
Η είσοδος γίνεται από ξύλινη πόρτα μετά από χτύπημα κουδουνιού και αναμονή μέχρι να έρθει κάποια μοναχή. Εμάς μας υποδέχθηκε η μοναχή Βασιλεία η οποία είχε την καλοσύνη να μας φιλοξενήσει μέχρι να περάσει η μπόρα που πλέον ήταν έντονη. Τσάϊ του βουνού μαζί με κουλουράκια ήταν ότι έπρεπε εκείνη τη στιγμή.

Ο εσωτερικός χώρος της Μονής.

Πρόσφατες τοιχογραφίες στους εξωτερικούς τοίχους της εκκλησίας.

Από τον εσωτερικό χώρο της εκκλησίας και η βροχή που δυναμώνει!

Η πέτρινη εκκλησία αγιορείτικου τύπου.

Το εσωτερικό της εκκλησίας.

Η εξωτερική όψη των δύο μπροστινών πλευρών του.

... και ο όμορφος δρόμος της αναχώρησης μετά την βροχή.

Ο δρόμος ανεβαίνει και κατεβαίνει. Η βροχή που τελείωσε έχει καθαρίσει την ατμόσφαιρα. Αρώματα φρεσκοβρεγμένης γης και βρεγμένου ξύλου απελευθερώνονται και προκαλούν τεις αισθήσεις μας. Η διάθεσή μας βελτιώνεται. Οι χρωματικές αποχρώσεις γύρω μας γίνονται πιο έντονες. Κι εμείς «διαβαίνουμε αγιάτρευτοι μες στ’ όνειρό μας», όπως γράφει και ο ποιητής.

Στο βάθος εμφανίζεται η Ρεντίνα. Το χωριό έχει κηρυχθεί ιστορική έδρα του Δήμου Σοφάδων. Σε υψόμετρο 900 μέτρων, στα Άγραφα, έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός.

Τα περισσότερα σπίτια είναι πετρόκτιστα, ιδίως αυτά που είναι γύρω από την πλακόστρωτη κεντρική πλατεία. Χαρακτηριστικό δείγμα αρχιτεκτονικής το κτήριο του κοινοτικού καταστήματος...

... και ο δρόμος δίπλα στην κεντρική πλατεία.

Στο χωριό υπάρχουν τρία μουσεία, της Εθνικής Αντίστασης, το Βυζαντινό και το Λαογραφικό. Κανένα δεν βρήκαμε ανοιχτό, ίσως γιατί την προηγούμενη ημέρα έγινε η γιορτή τσίπουρου!

Το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης στεγάζεται στο πέτρινο διώροφο κτίριο, δωρεά του Ανδρέα Συγγρού από το 1912. Στο ίδιο κτήριο στεγάζεται το νηπιαγωγείο και το σημοτικό σχολείο τα οποία είναι σε λειτουργία. Επίσης στεγάζεται και το Λαογραφικό Μουσείο.

Κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής στο κτήριο αυτό λειτούργησε η Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών του ΕΛΑΣ. Η Σχολή άρχισε να λειτουργεί στο Περτούλι Τρικάλων (1.8.43), μεταφέρθηκε στο Σμόκοβο (4.10.43) και τελικά εγκαταστάθηκε οριστικά στη Ρεντίνα (6.3.44). Από τη Σχολή αποφοίτησαν 840 αντάρτες με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού σε τέσσερις σειρές.

Φωτογραφίες από το εσωτερικό της εισόδου του μουσείου.

Η είσοδος του νηπιαγωγείου και του δημοτικού σχολείου.

Το Βυζαντινό Μουσείο φιλοξενείται στο Ναό του Αγίου Γεωργίου ο οποίος χρονολογείται από το 1662.

Στην έξοδο του χωριού προς τα βόρεια συναντήσαμε ένα μνημείο προς τιμή αξιωματικών της ΠΑ, του ΠΝ και του ΠΣ. Στον χώρο εκτίθεται ένα πολεμικό αεροσκάφος F-84 και ένα πυροσβεστικό όχημα.

Επόμενο χωριό σε υψόμετρο 740 μέτρων, σε πλαγιά των Αγράφων, η Λουτροπηγή (ή Σμόκοβο μέχρι το 1927).

Βορειοδυτικά της Λουτροπηγής βρίσκεται ο οικισμός των Λουτρών Σμοκόβου. Κινηθήκαμε προς το Φράγμα Σμοκόβου.

Το φράγμα κατασκευάστηκε από το 1981 μέχρι το 1994, δημιουργώντας την Τεχνητή Λίμνη Σμοκόβου. Το σχήμα της λίμνης είναι πεταλοειδές. Η θέαση της λίμνης, από όποιο σημείο και να σταθείς, είναι υπέροχη. Την ώρα που φτάσαμε ο φωτισμός βοηθούσε για να τραβήξουμε σχετικά καλές φωτογραφίες.

Θέαση προς τα ανατολικά.

Θέαση προς τα νότια.

Πανοραμική θέαση της λίμνης προς τα ανατολικά και τα νότια.

Ελεύθερα γελάδια μέσα στον δρόμο μας κοιτάνε και απορούν με την παρουσία μας.

Ένα κτήριο με γκράφιτι στην ανατολική πλευρά του φράγματος.

Θέαση από το χώρο που βρίσκεται κοντά στο δεύτερο φράγμα στην ανατολική απόληξη της λίμνης, κοντά στο χωριό Κτιμένη. Αντανακλάσεις των βουνών και των δέντρων στο ήρεμο νερό της λίμνης.

... και η ημέρα μας αφήνει σιγά-σιγά. Ήδη με την αλλαγή της ώρας η νύχτα έρχεται πιο γρήγορα.

Τελευταία στάση του σημερινού οδοιπορικού τα Λουτρά Καΐτσας. Ο χώρος εξέπεμπε ένα άρωμα «εγκατάλειψης» και νομίσαμε οτι έχουν κλείσει. Από ένα ψάξιμο που έκανα εκ των υστέρων, φαίνεται οτι τα λουτρά λειτουργούν τους καλοκαιρινούς μήνες, από 1.6 μέχρι 15.10 (εδώ).

Τεράστια πλατάνια ρίχνουν τα φύλλα τους.

Επιστρέψαμε μέσω Μακρυρράχης, Περιβολιού, Τρίλοφου, Γραμμένης, Καστριού, Ζηλευτού και Λειανοκλαδίου στο ξενοδοχείο.
Λίγο αργότερα βρισκόμασταν στις Μουριές για ένα ακόμη απολαυστικό φαγητό.

 

[YiannisTS]

Ημέρα 4, Λουτρά Υπάτης - Χάνι της Γραβιάς - Λιλαία - Επτάλοφος και επιστροφή

Ξημέρωσε τέταρτη ημέρα και από τον χώρο των ιαματικών λουτρών είχαμε περάσει μόνο απέξω. Σήμερα είπαμε να μπούμε μέσα και να κάνουμε κι ένα μπανάκι. Μετά τον πρωινό καφέ και το απαραίτητο πρωινό που ετοίμασαν τα παιδιά του ξενοδοχείου, η Αγγελική και ο Δημήτρης, κινήσαμε για εκεί. Ήταν ακόμη σχετικά πρωί και ο κόσμος μόλις που είχε αρχίσει να έρχεται. Η ημέρα ήταν ηλιόλουστη και σχετικά ζεστή. Δεν είμαι φανατικός των ιαματικών λουτρών αλλά όταν βρίσκομαι σε περιοχή που υπάρχει δεν χάνω την ευκαιρία να δοκιμάσω. Η εγκατάσταση είναι μάλλον ικανοποιητική και δεν σου προκαλεί αίσθημα του τύπου «τρέχτε ποδαράκια μου όσο μακριά γίνεται». Εντύπωση μου κάνει η μοναδικότητα της πηγής, έτσι όπως παρουσιάζεται στην ιστοσελίδα. «Καμία από τις σημερινές εν ενεργεία πηγές ανά τον κόσμο δεν μοιάζει με την Ιαματική πηγή της Υπάτης. Κυρίως γιατί αντιπροσωπεύει 2 κατηγορίες πηγών των οξυανθρακούχων και των θειούχων κι ως εκ τούτου ανταποκρίνεται στους 2 τύπους λουτρών των οξυανθρανθρακούχων ή λουτρών διοξειδίου του άνθρακα και των υδροθειούχων». Με θερμοκρασία νερού 32,6 °C, και έναν υπέροχο ήλιο να μας χαμογελάει προτιμήσαμε την εξωτερική πισίνα και δεν μας απογοήτευσε. Φορέσαμε τα σκουφάκια μας και το απολαύσαμε. Κάθε ηλικία ήταν παρούσα. Από παιδί ηλικίας δημοτικού σχολείου μέχρι ηλικίες μεγαλύτερες από εμάς. Άνθρωποι με τα μαγιό τους μέσα στο νερό και άνθρωποι να περιφέρονται αλλά και άλλοι που μόλις κατέφτασαν αλλά ακόμη το σκέπτονται που δυστυχώς τους επιτρέπεται να κυκλοφορούν στον χώρο της πισίνας με παπούτσια που πριν λίγο πατούσαν εκτός λουτρών. Νομίζω πως για λόγους υγιεινής και προστασίας εντός του χώρου της πισίνας θα έπρεπε να επιτρέπεται η πρόσβαση μόνο με σαγιονάρες. Από το νερό αναδύεται έντονη μυρωδιά «κλούβιου αυγού», προφανώς ως αποτέλεσμα της ύπαρξης θειούχων. Η μυρωδιά αυτή μας έκανε «παρέα» μέχρι αργά το βράδυ που έφυγε από το σώμα. Έπρεπε, λέει, να παραμείνει στο σώμα όσο γίνεται περισσότερη ώρα για να έχει αποτέλεσμα χρήσιμο για την υγεία. Φαντάζομαι ότι για να λειτουργήσει αυτό δεν φτάνει μόνο μία φορά αλλά απαιτούνται περισσότερες ιαματικές «βουτιές».

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο τελείως χαλαροί. Αυτό είναι το αποτέλεσμα των ιαματικών λουτρών, το σώμα αφήνεται στην ευεργετική δράση των διαφόρων φυσικών χημικών που προσφέρει η μάνα-γη και οδηγείται στην αποτοξίνωση και την ευεξία. Αλλά νομίζω αρκετά χαλαρώσαμε, πρέπει να τα μαζεύουμε και να φεύγουμε. Η μέρα είναι μπροστά μας και εμείς έχουμε μπόλικες στάσεις μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι αργά το βράδυ. Ο χάρτης «προδίδει» τη διαδρομή μας, σχεδόν όπως της πρώτης ημέρας αλλά με κάποιες τροποποιήσεις.

Η πρώτη μας στάση είναι στο Λειανοκλάδι για να δούμε ακόμη ένα σιδηροδρομικό σταθμό. Νομίζω πως ο τίτλος της ιστορίας θα έπρεπε να λέγεται «Διαδρομές Ιστορίας και Σιδηροδρομικών Σταθμών,...» με τόσους που έχουμε επισκεφτεί. Αλλά ίσως είναι και μια ιδέα αυτοτελούς ιστορίας για τους σιδηροδρομικούς σταθμούς της Ελλάδας. Είδομεν...
Ο σταθμός έχει υποστεί γενική ανακαίνιση αλλά έχουν μείνει και στοιχεία από το παρελθόν του, όπως το κτήριο και ο πύργος νερού.

Περνάμε γρήγορα (όπως και το σμήνος των πουλιών) το μικρό χωριό Ηράκλεια και στρίβουμε αριστερά (ανατολικά δηλαδή) προς τα χωριά Άνω και Κάτω Δαμάστα τα οποία επίσης προσπερνάμε.

Κινούμαστε στην ΕΟ Λιβαδειάς-Λαμίας πηγαίνοντας προς τον Μπράλο. Λίγο πριν το Ελευθεροχώρι στην τοποθεσία όπου στους χάρτες της google αναφέρετε ως το μπαλκόνι του Μαλιακού, η θέαση προς τον κάμπο του Σπερχειού και τον Μαλιακό Κόλπο παράγει πανοραμικές φωτογραφίες

Πανοραμική θέαση προς τον κάμπο του Σπερχειού.

Πανοραμική θέαση προς τον Μαλιακό Κάμπο.

Περνάμε τα χωριά Άνω Μπράλος και Μπράλος και κατευθυνόμαστε προς τον ΣΣ Μπράλου αφού πλέον έχουμε μπει στον ΕΟ Άμφισσας-Μπράλου. Ο σταθμός δεν είναι ηλεκτροδοτούμενος και αποτελεί στάση για την γραμμή Τιθορέα-λειανοκλάδι. Η κατάστασή του είναι παρόμοια με τον ΣΣ Αμφίκλειας από τον οποίο είχαμε περάσει την πρώτη ημέρα του οδοιπορικού. Το κεντρικό κτήριο του σταθμού ακολουθεί το γενικό αρχιτεκτονικό σχέδιο των σταθμών του ΟΣΕ με πέτρινα στοιχεία, σοβαντισμένους τοίχους σε χρώμα ώχρας και περιγράμματα πορτών και παραθύρων σε έντονο κεραμιδί χρώμα. Ένας παλιός πίνακας ανακοινώσεων ενημερώνει για τα διερχόμενα δρομολόγια των τρένων.

Το λεηλατημένο και κατεστραμμένο εσωτερικό εγκαταλελειμμένων βαγονιών προσφέρει θέματα για φωτογράφηση.

Άδειος εσωτερικός χώρος βαγονιού και μια παλιά μηχανή.

Η μηχανή και ο συρμός των βαγονιών που είναι προσδεδεμένα πάνω της σε λήψεις από δύο διαφορετικές συσκευές. Ότι προτιμάτε!

Φεύγοντας από τον σταθμό, περνώντας μια αφύλακτη διάβαση, ο ουρανός έχει κέφια.

Επόμενη μεγάλη στάση η Γραβιά και το ξακουστό Χάνι της Γραβιάς. Η Γραβιά είναι χωριό του πρώην Νομού Φωκίδας και βρίσκεται σε υψόμετρο 400 μέτρων στους πρόποδες του Παρνασσού. Στη δυτική πλευρά του χωριού, δίπλα στο Ναό του Αγίου Αθανασίου βρίσκεται η προτομή του Οδυσσέα Ανδρούτσου και το μνημείο το οποίο είναι αφιερωμένο στη μάχη που δόθηκε στις 8 Μάη 1821 ανάμεσα στους επαναστατημένους Έλληνες (με επικεφαλής τον Ανδρούτσο, τον Δυοβουνιώτη, τον Πανουργιά και τον Γκούρα) και τον στρατό του Ομέρ Βρυώνη. Οι ελληνικές δυνάμεις ταμπουρώθηκαν απέναντι από το σημερινό μνημείο, μέσα σε ένα «παλιόπραμα, φτιαγμένο από πλιθιά, με φτενές πόρτες και παράθυρα», όπως περιγράφει το χάνι ο Δημήτρης Φωτιάδης στο τετράτομο έργο του Επανάσταση του 21. Απέναντι σε 117 Έλληνες ταμπουρωμένους μέσα στο χάνι παρατάχθηκαν 7000-8000 άνδρες. Μετά από μάχη που δόθηκε οι κλεισμένοι Έλληνες στο χάνι καταφέρνουν να διαφύγουν στα γύρω βουνά έχοντας λίγες απώλειες αλλά προκαλώντας πολλαπλάσιες στο αντίπαλο στρατόπεδο. Η μάχη στο Χάνι της Γραβιάς υπήρξε «αποφασιστική για κείνη την ώρα. Τούτο το τούρκικο ασκέρι σε λίγο θα βρισκόταν στο Μοριά - τρεις ως τέσσερις μέρες πριν πέσει η Τριπολιτσά. Και τότε, όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, ίσως όλα χάνονταν», σημειώνει ο Δημήτρης Φωτιάδης.

Ο Ναός του Αγίου Αθανασίου.

Το Χάνι της Γραβιάς, πανοραμική θέαση. Εντός του χώρου λειτουργεί μουσείο και γίνεται ξενάγηση με εισιτήριο εισόδου 5 ευρώ. Το είχαμε επισκεφτεί σε προγενέστερο χρόνο.

Περνάμε το χωριό Μαριολάτα...

...και φτάνουμε στο χωριό Λιλαία, το οποίο είναι κτισμένο σε υψόμετρο 330 μέτρων στους πρόποδες του Παρνασσού. Το χωριό έχει αρκετά λιθόχτιστα σπίτια και κάποια καταλύματα για διαμονή. Όπως μας ενημερώνει η πινακίδα που συναντάμε στην είσοδο το χωριό ανήκει στο μακρύ κατάλογο των μαρτυρικών χωριών και πόλεων της Ελλάδας. Τον Οκτώβρη του 1943 τα ναζιστικά στρατεύματα έκαψαν τα 150 από τα 160 σπίτια που είχε το χωριό και εκτέλεσαν 11 κατοίκους ανάμεσά τους και ένα 17χρονο κορίτσι το οποίο πριν είχε βιαστεί από 15 μέλη της άριας φυλής. Το έγκλημα έγινε σε αντίποινα της περίθαλψης Αμερικανών αλεξιπτωτιστών από τους κατοίκους του χωριού και της μάχης που έδωσε ο εφεδρικός ΕΛΑΣ προς υπεράσπισή τους.

Στο χωριό γεννήθηκε και έζησε ο θρυλικός καπετάν Διαμαντής (Γιάννης Αλεξάνδρου), καπετάνιος του 34ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ. Σήμερα το σπίτι λειτουργεί ως μουσείο, το οποίο ήταν κλειστό την ώρα που περάσαμε.

Η ημέρα προχωράει μαζί με το οδοιπορικό μας. Φτάνουμε στο χωριό Επτάλοφος (ή Αγόριανη). Χτισμένη σε υψόμετρο 830 μέτρων, πάνω σε επτά λόφους (τους οποίους μετρήσαμε) περιτριγυρίζεται από πλούσιο ελατόδασος. Το χωριό, μάλλον γνωρίζει τουριστική ανάπτυξη. Αναγκαστήκαμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο πολύ πριν από την είσοδό του λόγω πολλών αυτοκινήτων και τουριστικών λεωφορείων. Το συννεφάκι της φωτογραφίας δεν είναι φυσικό αλλά τεχνητό και προέρχεται από τις πολλές ταβέρνες που έχει το χωριό. Όλες λειτουργούσαν στο μέγιστο και η μυρωδιά της τσίκνας έφτανε μέχρι πολύ μακριά.

Περπατήσαμε στον κεντρικό δρόμο μέχρι την πλατεία. Πολλές ταβέρνες, καφέ και καταστήματα με «παραδοσιακά» προϊόντα δημιουργούν μια «τουριστική» ατμόσφαιρα, ενώ το σκηνικό το συμπλήρωνε ένα πολύβουο «λεφούσι» εκδρομέων της αργίας. Προσπαθήσαμε να κάτσουμε για φαγητό αλλά ... δεν τα καταφέραμε. Μετά την πλατεία βρίσκεται ο καταρράκτης Χάραδρος. Το χωριό έχει «παραδοσιακή» αίσθηση με πετρόκτιστα σοκάκια και λιθόκτιστα σπίτια.

Ο καταρράκτης της δεύτερης φωτογραφίας βρίσκεται λίγο πριν την είσοδο του χωριού.

Το χωριό δεν ξέφυγε από την εγκληματική δράση των στρατευμάτων κατοχής. Στις 8 Οκτώβρη του 1943, μία μέρα μετά την καταστροφή της Λιλαίας, καταστράφηκε και αυτό το χωριό. Όπως γράφει η πινακίδα δίπλα στο μνημείο του ολοκαυτώματος, «146 από τα 184 σπίτια καταστράφηκαν ολοσχερώς ενώ εκτελέστηκαν 17 άτομα», ως συνέχεια των αντιποίνων στο προηγούμενο χωριό.

Μια όμορφη εικόνα ενός μάλλον εγκαταλελειμμένου σπιτιού και στο βάθος μερική άποψη του χωριού.

Ανάμεσα στη Λιλαία και το Πολύδροσο υπάρχει ένας αρχαιολογικός χώρος που τον ανακαλύψαμε κατά τύχη. Όταν βγήκαμε από τον δρόμο για να πάμε προς τα εκεί στο τέλος μας περίμενε μια έκπληξη. Στον Αρχαιολογικό Χώρο Πηγών του Φωκικού - Βοιωτικού Ποταμού συναντήσαμε και «εξερευνήσαμε» τρία πράγματα:

1. Τον Παλαιοχριστιανικό Ναό της Παναγίας Ελεούσης από τον 6ο αι. μ.Χ., έργο του Ιουστινιανού.

2. Την πηγή και τα ερείπια αρχαίου κρηναίου ναϊδρίου.

Ένα υπέροχο ξύλινο γεφυράκι και φανταστικές αντανακλάσεις μέσα στο νερό.

Δύο δέντρα που στέκονται αντικριστά το ένα με το άλλο και συνομιλούν (αν το δεις στατικά) ή χορεύουν (εάν το δεις σε πιο δυναμική κατάσταση). Πιο πέρα ένα άλλο δέντρο υποκλίνεται σε αυτό που είναι εμπρός του.

Το γεφυράκι και οι αντανακλάσεις μέσα στο νερό από άλλη οπτική γωνία.

3. Μια αρχαϊκή εκκλησία του Αγίου Χριστοφόρου.

Μια τελευταία φωτογραφία από το Πολύδροσο. Εδώ προσπαθήσαμε να φάμε αλλά όλα ήταν κλειστά. Οπότε αφού δοκιμάσαμε και σε άλλα χωριά για φαγητό καταλήξαμε στην Αμφίκλεια στην ταβέρνα Καλιφόρνια.

Επιστροφή στην Αθήνα μέσω Θήβας και αυτοκινητόδρομου. Η νύχτα είχε απλώσει οπότε δεν είχε νόημα να συνεχίζουμε στην παλιά εθνική. Η κίνηση ήταν μια απελπισία. Οι κάτοικοι της Αθήνας γυρνούσαν κατά χιλιάδες...

 

[Klair]

Πολύ όμορφο το ταξίδι σας, αλλά και η αφήγησή σου. Ο τρόπος που το παρουσιάζεις μου αρέσει πολύ και διακρίνω πως έχουμε πολλά κοινά στοιχεία στο πως περιγράφουμε και διανθίζουμε την ιστορία του οδοιπορικού μας.

Θα περιμένω να διαβάσω κι άλλες ιστορίες από τα ωραία ταξίδια σου!

 

[YiannisTS]

Πολύ όμορφο το ταξίδι σας, αλλά και η αφήγησή σου. Ο τρόπος που το παρουσιάζεις μου αρέσει πολύ και διακρίνω πως έχουμε πολλά κοινά στοιχεία στο πως περιγράφουμε και διανθίζουμε την ιστορία του οδοιπορικού μας.

Θα περιμένω να διαβάσω κι άλλες ιστορίες από τα ωραία ταξίδια σου!

Διαβάζω την ιστορία από το ταξίδι σου στο Ουζμπεκιστάν και πραγματικά ρουφάω κάθε λέξη, κάθε χρωματικό συνδυασμό και απόχρωση. Έντονα ποιητική η γραφή σου, κεντρίζει το ενδιαφέρον. Είχαμε ρίξει κλήρο ανάμεσα στο καυκασιανό Αζερμπαϊτζάν και το Ουζμπεκιστάν και κέρδισε ο Καύκασος. Οι χώρες που λήγουν σε -ταν παραμένουν στόχος.

 

[YiannisTS]

Αντί επιλόγου, 3X6

Ξεκινήσαμε να γεμίσουμε ένα τετραήμερο κάνοντας ένα οδοιπορικό σε όχι μακρινά μέρη από την Αθήνα και καταφέραμε, χωρίς να υπάρχει σχεδιασμός εκ των προτέρων να μας προκύψει ο συνδυασμός 3Χ6. Δηλαδή τρεις εξάδες «ομοειδών» προορισμών.

Σε τέσσερις ημέρες κινηθήκαμε σε:
- Έξι νομούς: Αττική, Βοιωτία, Φθιώτιδα, Φωκίδα, Ευρυτανία, Καρδίτσα,
- Έξι βουνά: Πάρνηθα, Παρνασσός, Οίτη, Τυμφρηστός, Άγραφα, Πάστρα
- Έξι σιδηροδρομικούς σταθμούς: Λειβαδιά, Δαύλεια, Τιθορέα, Αμφίκλεια, Λειανοκλάδι, Μπράλος

Η Ιστορική Διαδρομή δεν ήταν αυτοσκοπός αλλά προέκυψε ωε φυσική συνέχεια των τόπων που επισκεφτήκαμε. Η περιοχή που κινηθήκαμε είναι γεμάτη από ιστορικά τοπωνύμια της πρόσφατης ιστορίας από τη ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Κάθε βουνό, πεδιάδα, χωριό και πόλη έχει να προσθέσει την δικιά του συμβολή στο σημερινό Είναι, μέσα από την ανθρώπινη παρουσία και δράση, για την κατάκτηση της ελευθερίας. Σε εμάς μένει να τα ανακαλύψουμε και να τα τοποθετήσουμε στο βάθρο που τους αναλογεί φιλτράροντας τους αραχνιασμένους ιστούς που έχουν κάτσει πάνω τους!

Γιατί όπως γράφει και ο ποιητής:

Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος.
(Οδυσσέας Ελύτης)

 

[YiannisTS]

Η ιστορία τελείωσε και προφανώς κάποια στιγμή θα μεταφερθεί στο «ράφι» της. Με αφορμή αυτό θα ήθελα να καταθέσω ένα προβληματισμό. Αρκετές φορές προσπάθησα να βρώ κάποια πληροφορία σχετικά με προορισμό στην Ελλάδα αλλά με δυσκόλεψε η ανυπαρξία επιμέρους ομαδοποίησης. Μια τέτοια ομοαδοποίηση στη βάση, π.χ. γεωγραφικών περιφερειών θα ήταν πολύ βοηθητικό εργαλείο. Όπως οι ήπειροι χωρίζονται σε χώρες, η Ελλάδα μπορεί να χωριστεί σε περιφέρειες και αντίστοιχα να κατευθύνονται οι ιστορίες!

 

[Χρονοταξιδιώτης]

Αντί επιλόγου, 3X6

Ξεκινήσαμε να γεμίσουμε ένα τετραήμερο κάνοντας ένα οδοιπορικό σε όχι μακρινά μέρη από την Αθήνα και καταφέραμε, χωρίς να υπάρχει σχεδιασμός εκ των προτέρων να μας προκύψει ο συνδυασμός 3Χ6. Δηλαδή τρεις εξάδες «ομοειδών» προορισμών.

Σε τέσσερις ημέρες κινηθήκαμε σε:
- Έξι νομούς: Αττική, Βοιωτία, Φθιώτιδα, Φωκίδα, Ευρυτανία, Κερδίτσα,
- Έξι βουνά: Πάρνηθα, Παρνασσός, Οίτη, Τυμφρηστός, Άγραφα, Πάστρα
- Έξι σιδηροδρομικούς σταθμούς: Λειβαδιά, Δαύλεια, Τιθορέα, Αμφίκλεια, Λειανοκλάδι, Μπράλος

Η Ιστορική Διαδρομή δεν ήταν αυτοσκοπός αλλά προέκυψε ωε φυσική συνέχεια των τόπων που επισκεφτήκαμε. Η περιοχή που κινηθήκαμε είναι γεμάτη από ιστορικά τοπωνύμια της πρόσφατης ιστορίας από τη ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Κάθε βουνό, πεδιάδα, χωριό και πόλη έχει να προσθέσει την δικιά του συμβολή στο σημερινό Είναι, μέσα από την ανθρώπινη παρουσία και δράση, για την κατάκτηση της ελευθερίας. Σε εμάς μένει να τα ανακαλύψουμε και να τα τοποθετήσουμε στο βάθρο που τους αναλογεί φιλτράροντας τους αραχνιασμένους ιστούς που έχουν κάτσει πάνω τους!
Περισσότερα συναρπαστικά εδώ

Γιατί όπως γράφει και ο ποιητής:

Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος.
(Οδυσσέας Ελύτης)

Με εμπνέετε πραγματικά να δοκιμάσω ένα παρόμοιο δρομολόγιο — ο συνδυασμός ιστορικών τοπωνυμίων και ορεινών τοπίων φαίνεται ιδανικός για ένα σύντομο αλλά γεμάτο ταξίδι. Νομίζω ότι μια τέτοια περιήγηση δίνει τη δυνατότητα να ανακαλύψεις κρυμμένες ιστορίες των περιοχών και να νιώσεις πιο έντονα τη σύνδεση με το τοπίο και την ιστορία. Σίγουρα θα ήταν μια εμπειρία που μένει αξέχαστη.